«ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ»
Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ
Observer 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, πρελούδιο της τωρινής σύγκρουσης
καθώς και ένα από τα πιο τραγικά και αισχρά γεγονότα που γνώρισε η σύγχρονη Ευρώπη, ξεκίνησε πριν 8 έτη.
Το ζήτημα του Ισπανικού Πολέμου κρίθηκε εκτός Ισπανίας
και, πριν ακόμα κλείσει 1 έτος από την αρχή του, οι παρατηρητές που αντιμετωπίζουν τα πράγματα με ρεαλισμό
μπόρεσαν να δουν ότι η εκλεγμένη Κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να νικήσει
αν δεν γίνονταν ορισμένες ριζικές αλλαγές στο Ευρωπαϊκό καθεστώς.
Στην πρώτη περίοδο του Πολέμου –η οποία διήρκεσε ακριβώς 1 έτος- η μάχη διεξαγόταν ουσιαστικά
μεταξύ του επαγγελματικού στρατού του Φράνκο και των Μαυριτανών αφενός
και των εξεγερμένων ενόπλων χωρικών και εργατών αφετέρου.
Σε αυτήν την περίοδο, οι αντίπαλοι ήταν περίπου ισόπαλοι
και κανείς στόχος πρωταρχικής σημασίας δεν επιτεύχθηκε.
Ο Φράνκο, ωστόσο, ενισχύθηκε μαζικά από τις δυνάμεις του Άξονα
ενώ η Ισπανική Κυβέρνηση ελάμβανε μόνον σποραδικά προμήθειες όπλων από την Σοβιετική Ρωσσία
και βοήθεια από λίγους χιλιάδες ξένους εθελοντές, κυρίως φυγάδες από την Γερμανία.
Τον Ιούνιο του 1937 η αντίσταση των Βάσκων κατέρρευσε
και το ισοζύγιο δυνάμεων ανετράπη εις βάρος της Κυβέρνησης.
Στο μεταξύ, όμως, η Κυβέρνηση είχε καταπνίξει την επαναστατική αταξία των πρώτων ημερών,
είχε κατευνάσει τις συγκρούσεις των τάσεων που αντιδρούσαν και είχε εκπαιδεύσει τους άπειρους στρατιώτες της.
Νωρίς το 1938 διέθετε έναν αξιοθαύμαστον στρατό, ικανόν να συνεχίσει να μάχεται και πέραν του χρόνου
που θα εξαντλούνταν τα εφόδια τροφής.
Ο Δρ. Negrin και οι υπόλοιποι εξουσιαστές της Κυβέρνησης της Ισπανίας
πιθανόν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν μόνο με τις δικές τους προσπάθειες
αλλά ήταν δικαιολογημένοι να πολεμούν εφόσον το πολιτικό τοπίο της Ευρώπης θα μπορούσε ακόμα να αλλάξει.
Ο παγκόσμιος πόλεμος που εμφανώς πλησίαζε μάλλον θα ξέσπαγε κατά την διάρκεια του 1938∙
η Αγγλική κυβέρνηση θα μπορούσε να εγκαταλείψει την πολιτική της μη-παρέμβασής της.
Κανένα από τα δύο δεν συνέβη –και προς το τέλος του 1938 οι Ρώσσοι απέσυραν την βοήθειά τους.
Η Κυβέρνηση της Ισπανίας υπέφερε επί μακρόν από πείνα και τώρα πλέον λιμοκτονούσε.
Καθώς οι Φασιστικές δυνάμεις κατευθύνονταν προς την Καταλωνία, ορδές φυγάδων συνέρρεαν στην Γαλλία,
δέχονταν τα πυρά των πυροβόλων των ιταλικών αεροπλάνων και, μόλις έφθαναν,
κλείνονταν πίσω από συρματοπλέγματα.
Νωρίς το 1939 ο Φράνκο εισήλθε στην Μαδρίτη και αξιοποίησε την νίκη του στο έπακρο όριο,
δίχως έλεος.
Όλα τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς συνετρίβησαν
και αμέτρητος κόσμος δολοφονήθηκε ή φυλακίστηκε. Εάν οι πρόσφατες αναφορές αληθεύουν,
500.000 άνθρωποι ή το 2% του πληθυσμού της Ισπανίας βρίσκονται ακόμα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Η όλη ιστορία είναι απεχθής εξαιτίας της συμπεριφοράς των Μεγάλων Δυνάμεων
και της εκτεταμένης αδιαφορίας της Υφηλίου.
Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί παρενέβησαν για να συντρίψουν την Ισπανική Δημοκρατία,
για να καταλάβουν ένα στρατηγικό σημείο-κλειδί
για τον επερχόμενον πόλεμο και, παρεμπιπτόντως, για να δοκιμάσουν τα βομβαρδιστικά τους στο κεφάλι
ανυπεράσπιστων πληθυσμών.
Οι Ρώσσοι έδωσαν ως εφόδιο μια μικρή ποσότητα οπλισμού και άντλησαν εκβιαστικά το μάξιμουμ
πολιτικής επιρροής σε αντάλλαγμα. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι απλώς σφύριζαν αδιάφορα
καθώς οι εχθροί τους θριάμβευαν και οι φίλοι τους καταστρέφονταν: η αγγλική στάση είναι η πλέον ασυγχώρητη
διότι υπήρξε ανόητη και άτιμη ταυτογχρόνως.
Ήταν φανερό εξαρχής ότι κάθε ξένη χώρα που παρείχε οπλισμό στην Ισπανική Κυβέρνηση
θα μπορούσε να ελέγχει (ή, τουλάχιστον, να επηρεάζει) την πολιτική της.
Αντιθέτως, οι Άγγλοι προτίμησαν να εξασφαλίσουν την νίκη του Φράνκο και του Χίτλερ
και να βεβαιωθούν ότι η στοργή και η ευγνωμοσύνη του Ισπανικού λαού θα κερδιζόταν από την Ρωσσία
και όχι από την Αγγλία.
Για 1 έτος –ή και παραπάνω – η Ισπανική Κυβέρνηση βρισκόταν υπό τον αποτελεσματικόν έλεγχο της Ρωσσίας,
κυρίως επειδή η Ρωσσία ήταν η μοναδική χώρα που πήγε να την σώσει.
Η μεγέθυνση του Ισπανικού Κομμουνιστικού Κόμματος
από λίγους χιλιάδες σε 250 χιλιάδες υπήρξε έργο των Άγγλων συντηρητικών απευθείας.
Έχει υπάρξει μια ισχυρή τάση να ωθήσουμε στα άκρα, εκτός εικόνας,
αυτά τα γεγονότα, ακόμα και να ανακηρύξουμε την «μη-πολεμική» αντιπαλότητα του Φράνκο
ως θρίαμβο για την βρεττανική διπλωματία.
Η αληθινή ιστορία του Ισπανικού Πολέμου θα έπρεπε καλύτερα
να βρίσκεται πάντοτε στην σκέψη μας ως ένα αντικειμενικό μάθημα
για την ανοησία και την μικροπρέπεια της Πολιτικής Ισχύος.
Πράγματι, τίποτε δεν εξαργυρώνεται στην υπόθεση αυτή
–εκτός από το κουράγιο των μαχητών και των δύο πλευρών και το πείσμα της πίστης
στην Κυβέρνηση της Ισπανίας, η οποία υπέμεινε επί έτη πείνα και κακουχίες
που ήταν άγνωστες σε εμάς ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του Πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου