«Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

“COMBAT”, 2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου Copyright: Christos P. Papachristopoulos

Σημείωμα του μεταφραστή: Το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε συνδυασμό με όλες τις ομιλίες του συγγραφέα-δημοσιογράφου και ειδικά σε σχέση με τις αναφορές του στην Ελλάδα και την γλώσσα. Ειδικά ενώνεται με το πνεύμα των άρθρων «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ», «ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», «Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ», «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΕΙΑ», «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ» όσον αφορά τα άρθρα περί Τύπου, τα οποία συνοδεύουν «ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ» και το σύνολο των δοκιμίων «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ» -και ιδίως το κείμενο «ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ». Η αρθρογραφία περί αντίστασης, εξέγερσης και επανάστασης πρέπει να είναι εστιασμένη προς την κατεύθυνση των άρθρων «Η ΓΑΛΛΙΑ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» και «Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ» σε σχέση με το θεατρικό έργο «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» και τις αναλύσεις στα κείμενα «ΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΟΣ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ», «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» και «Η ΣΑΡΚΑ».

Ως προς το Εθνικό Συμβούλίο της Αντίστασης ή Σύμβόλο της Εθνικής Αντίστασης το οποίο καλείται “Conseil National de la Résistance” (βλ. και “CALIBAN”, «Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ»), πρέπει να αναγνωστεί το τρίτο κεφάλαιο του έργου «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ» όπου αναφέρεται ότι «Το Σύμβολο (ή) Συμβούλιο της Νίκαιας (ή) Νίκης (325 μ.Χ.) ίδρυσε την αρχή του ομοουσίου και αντιπαρέθεσε τον γεννηθέντα Χριστό στον Ιησού που είχε ποιηθεί μέσω του Αρείου» καθώς και με τις αναφορές στο πλοίο του Χριστιανισμού. Στα υπόλοιπα κείμενα περί Τύπου-Χριστιανισμού και Συνταγματικότητας, Νομιμοποίησης, Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης, γίνεται αναφορά στην Βασιλεία της Ισπανικής Ρεπούμπλικας και στο Corpus Christi και στην παρουσία και σύλληψη του κινήματος COMBAT από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. δεδομένου ότι ο νομικός του συνεργάτης René Capitant δημιούργησε το νομικό καθεστώς απόσχισης μιας εδαφικής συλλογικότητας σε ανεξάρτητο κράτος θαλάσσιας επικράτειας και διεθνών υδάτων (βλ. και το δοκίμιο «ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΝ»).

Όπως επαναλάβαμε προηγουμένως, έχει δημιουργηθεί ένα πρόβλημα κυβερνητικό.

Αυτό είναι –κατά έναν στέρεο και υπολογισμένον τρόπο– στα μέτρα της δουλειάς μας διότι αφορά όλους μας.

Δεν έχουμε, όμως, λάβει ακόμα ξεκάθαρη θέση επειδή ήμασταν της άποψης ότι οι άνθρωποι που ως τώρα αντιπροσώπευαν την Γαλλία προς των έξω κόσμο άξιζαν την ψήφο εμπιστοσύνης μας.

Θεωρούσαμε πως όταν συμβουλεύονταν εκείνους που υπερασπίζονταν την Γαλλία επί Γαλλικού εδάφους θα αναγνώριζαν άμεσα την κατάλληλη λύση σε αυτό το πρόβλημα.

Εξακολουθούμε να το πιστεύουμε.

Υπάρχουν, όμως, κάποιοι που πήραν θέση και οι δηλώσεις τους μας εξέπληξαν. Και αφού δεν μπορούμε να διανοηθούμε την πολιτική άνευ μιας γλώσσας φωτεινής, πρέπει να εκμεταλλευθούμε την ευκαιρίαν αυτή για να πούμε ό,τι πιστεύουμε.

Οι σύντροφοί μας στην εφημερίδα Le Populaire έχουν συμπεριλάβει ένα ρεπορτάζ για μιαν συνάντηση μεταξύ του Στρατηγού Ντε Γκωλ και του Γ.Γ. του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Λέγεται ότι ο Γ.Γ. έχει συμφωνήσει στον σχηματισμό μιας κυβέρνησης που συντίθεται από «ένα μείγμα έμπειρων ανθρώπων –με σκοπό να εξασφαλίσει την συνέχεια της Πολιτείας και την ακροαματική αλληλεγγύη με την δημοκρατία του χθες– και νέων ανθρώπων, των οποίων η παρουσία στην κυβέρνηση θα παρέχει την εμφύτευση του νέου αίματος που ζητά σαφώς η χώρα».

Επειδή πολεμήσαμε πλάϊ-πλάϊ με τους σοσιαλιστές συντρόφους μας και αρκετά συχνά μοιραστήκαμε κοινές ελπίδες, αισθανόμαστε ότι έχουμε το δικαίωμα να πούμε ότι αυτό το λεξιλόγιο αφ’ εαυτού δεν είναι σωστό.

Εν αναμονή της εγκρίσεως ώστε να διαφωτιστεί το ζητούμενο, αυτό που υποκρύπτεται μας προβληματίζει ακόμα περισσότερο, διότι γίνεται αναφορά σε «έμπειρους ανθρώπους» των οποίων –για να το πούμε ξεκάθαρα– η πολιτική δεν ήταν τόσο αδαμάντινη ώστε να μας εξαναγκάσει να επιβεβαιώσουμε σήμερα την αλληλεγγύη μας προς αυτούς.

Πολλοί πρόδωσαν την Γαλλία είτε σκοπίμως είτε για λόγους αδυναμίας. Μερικοί, που δεν πρόδωσαν την πατρίδα τους, δεν την υπηρέτησαν καλά. Δεν έχουν πλέον καμιά δουλειά ανάμεσά μας.

Αναγνωρίζουμε, σίγουρα, ότι πρέπει να προσφέρουμε ορισμένες πρόσθετες διαβεβαιώσεις τόσο κατ’ οίκον όσο και στο εξωτερικό.

Η τάξη πρέπει να αποκατασταθεί στην Γαλλία για χάρη της ίδιας αλλά και των φίλων της –πρέπει, όμως, να υπάρξει συμφωνία για τους όρους αυτής της «τάξης».

Μια τάξη που απλώς αντικατόπτριζε την παλινόρθωση ενός καθεστώτος και ατόμων που αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντέξουν το σοκ του πολέμου και μιας Βουλής που κατά συντριπτική πλειοψηφία παραιτήθηκε για να παραχωρήσει τις εξουσίες της στον Πεταίν αλλά και μια τάξη που αποθέωσε το χρηματικό συμφέρον, τις παρασκηνιακές ίντριγκες και τις προσωπικές φιλοδοξίες, μια τάξη του είδους αυτού δεν θα ήταν τίποτε άλλο παρά μια μορφή χάους που θα σταθεροποιούσε την αδικία.

Τάξη σημαίνει να δίνει ένας λαός την συναίνεσή του.

Αν η φοβερή εμπειρία αυτών των 4 ετών δεν ήταν εις μάτην κι αν οι ελπίδες μας δεν ήταν ένα απλό προπέτασμα καπνού κι αν η πίστη μας δεν ήταν ανόητη, τότε ο λαός δεν μπορεί να συναινέσει στην επιστροφή των ίδιων αυτών ανθρώπων που δραπέτευσαν όταν θα έπρεπε να είχαν μείνει για να δώσουν την μάχη. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι δεν θα συναινέσει στην επιστροφή τους ο λαός της μυστικής Αντίστασης: οι ανώνυμοι άνδρες και γυναίκες της Αντίστασης.

Ο ασφαλής δρόμος για την πρόκληση χάους είναι, άρα, το να αναζητείται η παλινόρθωση εκείνης της μέτριας και διεφθαρμένης τάξεως που εκπροσωπούσαν άνθρωποι όπως ο κ. Chautemps, ο κ. Chichery (και πολλοί άλλοι) υπό το κενό πρόσχημα της επαναφοράς της δημοκρατίας.

Μας πονά που το λέμε αλλά η παλαιά τάξη που θα ‘θελαν κάποιοι να επαναφέρουν σήμερα στην ζωή δεν ήταν δημοκρατία αλλά μια καρικατούρα της δημοκρατίας.

Η δημοκρατία –η πραγματική δημοκρατία– εναπομένει να στερεωθεί.

Και θα την στερεώσουμε σε μιαν κοινωνία πειθαρχημένη, πραγματικά σε τάξη, την κοινωνία αυτή των ενωμένων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να επιβιώσουν, στην οποία κάθε πρόσωπο θα έχει την θέση και τον τόπο που του οφείλεται και, άρα, στην οποίαν αυτοί οι «έμπειροι» που σήμερα δεν εμπνέουν τίποτε άλλο παρά αδιαφορία ή απέχθεια θα μπορούν πάντοτε να ξοδεύουν τον χρόνο τους γράφοντας απομνημονεύματα που είναι προορισμένα να μην τα διαβάσει κανένας.