«ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ Ο.Η.Ε.»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή
1. Το κείμενο πρέπει να αναγνωστεί σε άμεση σχέση με την διπλωματική μελέτη «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ: Ελληνισμός και Χριστιανισμός-Πλωτίνος και Αγ. Αυγουστίνος» καθώς και με το σύνολο του έργου (βιβλίων, δοκιμίων, άρθρων, μεταφράσεων Καμύ-Όργουελ) που έχει αφιερωθεί στην Ισπανία και την Ε.Ε. 2. Τον Σεπτέμβριο 1948 ο Αμερικανός Γκάρυ Νταίηβις ανακηρύχθηκε «Πολίτης του Κόσμου» στο Palais de Chaillot της Νέας Υόρκης και στηρίχθηκε από την εφημερίδα “COMBAT”με υπογραφές 500 διαννοουμένων, συγγραφέων και δημοσιογράφων με αίτημα για την δημιουργία Παγκόσμιας Κυβέρνησης των Σοφών. Συνελήφθη στις 19/11/1948 από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε., την ίδια ημέρα με την παρουσίαση στο Παρίσι του θεατρικού έργου «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ». Βλ. την ομιλία Καμύ στο κτίριο του Ο.Η.Ε. με θέμα «ΜΑΡΤΥΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» τον Δεκέμβριο 1948 και τα αποσπάσματα από το δοκίμιο «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ» για το πείραμα Camus-Barbu. 3. Η κινηματογραφική ταινία “Sierra de Teruel” αναφέρεται στην εμπειρία της Αποκάλυψης. Βασίστηκε στο μυθιστόρημα του André Malraux «L’ Espoir»-«Η Ελπίς» που εστιάζει στην μάχη για την κατάληψη του Alcazar στο Τολέδο της Ισπανίας. Το θέμα συνδέεται με τις μεταφράσεις των Καμύ-Όργουελ ως προς την ελπίδα των φυλακισμένων της Ισπανίας και των προλετάριων. 4. Η αναφορά στον πρεσβευτή του Φράνκο αποτελεί παραπομπή στην παραίτηση του Καμύ από την UNESCO ως διαμαρτυρία για την αναγνώριση της δικτατορίας του.
Έχουμε μιλήσει προηγουμένως σε αυτόν τον κόσμο για την οφειλή μας προς τους Ισπανούς συντρόφους μας. Έπρεπε να γίνει γνωστό αυτό, πιστεύουμε, διότι όταν ο φασισμός ξεκίνησε το 1938 να εξαπλώνει τις θεωρίες του περί καταπίεσης σε όλη την Ευρώπη, οι Ισπανοί ήταν οι πρώτοι που είχαν την εμπειρία της απεγνωσμένης σιωπής που επακολούθησε.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας είναι δικός τους αγώνας και ότι δεν μπορούμε να είμαστε ούτε ευτυχείς ούτε ελεύθεροι όσο η Ισπανία είναι σκλαβωμένη.
Να γιατί είμαστε έκπληκτοι από την μεταχείριση που εξακολουθεί να επιφυλάσσεται για ανθρώπους που ποτέ δεν πρόδωσαν το καθήκον τους προς την ελευθερία.
Αν μιλούμε για τους Σπανιόλους, είναι επειδή τους ξέρουμε καλά. Το ίδιο μελετάνε –με σκοπό την υποταγή– και για πολλούς αντιφασίστες μετανάστες.
Θέλουμε, άρα, να υποστηρίξουμε το διάβημα διαμαρτυρίας που έχει κατατεθεί προς τον αρμόδιο υπουργό-λειτουργό της υποδοχής τους από την Επιτροπή Δικαιοσύνης του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης αναφορικά με ένα συγκεκριμένο παράδειγμα αυτής της μελέτης.
Τί ακριβώς σημαίνει αυτό;
Χάρη σε ορισμένους απλούς κανονισμούς, η κυβέρνηση συγκεντρώνει για μιαν ακόμη φορά τους Ισπανούς Ρεπουμπλικανούς Δημοκράτες εντός των χαρακωμάτων στο Παρίσι ή τους αποστέλλει στις γαλλικές επαρχίες όπου κινδυνεύουν να βρεθούν ανυπεράσπιστοι.
Πριν πούμε πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό, θα θέλαμε να φρεσκάρουμε τις μνήμες όσων δεν διαθέτουν φαντασία.
Το 1938, κόσμος για τον οποίο εφηύραμε το όνομα «ικέτες» (αν και δεν είχαμε καμιάν ιδέα τότε για την βαρύτητα που θα αποκτούσε από τα ίδια τα γεγονότα το νόημα και η σημασία της λέξης αυτής) συγκεντρώνονταν για να ζητήσουν άσυλο και εγκατάσταση σε τόπους στρατοπέδων.
Κατά την διάρκεια του πολέμου είτε υπέγραφαν εκουσίως για την εγκατάστασή τους είτε τους εξωθούσαμε σε καταναγκαστική εργασία.
Το καθεστώς του Vichy δεν σταμάτησε σε αυτές τις ευγενείς τακτικές.
Έθεσε σε αυτούς τους άνδρες την επιλογή να διαλέξουν μεταξύ δουλείας και θανάτου.
Οι Ισπανοί Ρεπουμπλικανοί έπρεπε είτε να εργαστούν υπέρ της Γερμανίας είτε, ειδάλλως, να επιστρέψουν στην Γερμανία.
Οι περισσότεροι από τους συντρόφους μας ενώθηκαν με την Αντίσταση και πολέμησαν υπέρ της απελευθέρωσής μας στην οποία –με μια προσήλωση που άξιζε καλύτερης μοίρας– επέμειναν πεισματικά διότι την θεωρούσαν ως και δική τους.
Άλλοι, στις πόλεις, πήραν πλαστές άδειες εργασίας. Και άλλοι εργάστηκαν υπέρ του κατακτητή.
Σήμερα σε όλα αυτά τα ζητήματα έχει γίνει πλήρης εκκαθάριση.
Οι Ρεπουμπλικανοί που χρησιμοποίησαν πλαστά ή αληθινά πιστοποιητικά εργασίας των Γερμανών για να κανονίσουν τις υποθέσεις τους συγκεντρώνονται τώρα στα χαρακώματα και στους στρατώνες Kellermann ή αποστέλλονται εκτός των υπουργικών γραφείων του Σηκουάνα.
Στο μεταξύ, αυτοί που πολέμησαν στην Αντίσταση βρίσκονται στην πλέον οξύμωρη κατάσταση επειδή δεν υπέβαλαν αίτηση μεταφοράς για να βρουν δουλειά σε κάποιαν περιοχή σύμφωνα με τις διατάξεις που είχαν ορίσει οι Γερμανοί.
Το αποτέλεσμα είναι ότι βρίσκονται εν ζωή και μπορούν ανά πάσα στιγμή –ή, σε πολλές περιπτώσεις, αυτό συμβαίνει όντως– να συλληφθούν.
Επί 6 έτη τώρα βρίσκονται καθ’ οδόν.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υπομείνει όχι μόνο την ήττα και την εξορία αλλά, επίσης, 6 έτη ταπείνωσης και απογοήτευσης.
Στο μεταξύ, η προπαγάνδα από ορισμένα τετράγωνα έχει πλήξει την φήμη και την τιμή των συντρόφων μας στον νου ορισμένων Γάλλων.
Θέλουμε, όμως, να πούμε όσο το δυνατόν πιο έντονα ότι οι άνθρωποι αυτοί –αντιθέτως– υπήρξαν κι οι πρώτοι που έθεσαν ένα παράδειγμα θάρρους και αξιοπρέπειας για εμάς ώστε οφείλουμε να είμαστε υπερήφανοι αν αποκαταστήσουμε την επικοινωνία μας μαζί τους.
Ενάντια σε αυτήν την στοιχειώδη αίσθηση, υπάρχουν γραφειοκρατικές δικαιολογίες που έχουν εκτεθεί.
Το προς διαπραγμάτευση θέμα όμως, δεν είναι υλικό ούτε ζήτημα γραφειοκρατικό. Είναι ζήτημα της καρδιάς.
Εάν οι γραφειοκρατικοί κανονισμοί αδυνατούν να ανταποκριθούν σε αυτούς τους βαθύτατους πόθους που αισθανόμαστε, η λύση είναι αρκετά απλή: οι κανονισμοί και οι νόμοι πρέπει να αλλάξουν πριν παρέλθη «ΙΩΤΑ ΕΝ Ή ΜΙΑ ΚΕΡΑΙΑ» από το χρέος που οφείλουμε στην Ισπανία.
Οι σκέψεις αυτές ήρθαν χθες στον νου μας καθώς βγαίναμε από την προβολή της Sierra de Teruel, του ασυναγώνιστου φιλμ του Μαλρώ για τον πόλεμο στην Ισπανία.
Θα θέλαμε όλοι στην Γαλλία να δουν τα πρόσωπα αυτών των πολεμιστών και αυτού του ασύγκριτου λαού να διαπνέονται από ενότητα και να τα δένουν οι ηρωϊκές θυσίες.
Αν πρόκειται να διεκδικήσουμε τον τίτλο του «μεγάλου έθνους», πρέπει να είμαστε ικανοί να αναγνωρίσουμε το μεγαλείο και να το χαιρετήσουμε όπου υπάρχει.
Δεν υπάρχει άνθρωπος αντάξιος του ονόματος αυτού που δεν θα είχε νοιώσει χθες μιαν σουβλιά στην καρδιά του στην θέα αυτών των εικόνων μιας μάχης που ήταν εξαρχής άνιση αλλά από την οποία ποτέ κανείς δεν έχει παραιτηθεί ώστε να την θεωρεί χαμένη.
Έχουμε επίγνωση ότι είναι αδύνατον να δεχόμαστε τον πρεσβευτή του Φράνκο και –την ίδια ώρα– να αντιμετωπίζουμε με δικαιοσύνη τους ανθρώπους που αυτός προσβάλλει.
Υποστηρίζουμε ότι πρέπει να γίνει μια εκλογή.
Οπωσδήποτε, δεν είναι δυνατόν να παρακάμπτεται ένα δεσποτικό, δικτατορικό καθήκον λόγω της υποκρισίας περί συμμόρφωσης με κανονισμούς «θεάτρου του παραλόγου».
Κι αν οι γραφειοκράτες επιμείνουν πεισματικά να αγνοούν το γεγονός, τότε θα πρέπει να καταστραφεί η γραφειοκρατία για να τους εμποδίσει να μας γυρίσουν πίσω –για μιαν ακόμη φορά– στην εξαθλιωμένη κατάσταση μιας χώρας που διώκει τους πιο υπερήφανους υπερασπιστές μιας ρεπουμπλικανικής ελευθερίας που την ίδια ώρα ανεβάζει στα ουράνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου