*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΙΔΕΩΝ: μικρή συλλογή κειμένων του δημοσιογράφου Χρύσανθου Λαζαρίδη (5)

ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΕΝΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    
Πριν μερικές δεκαετίες, όταν τα ελληνικά γήπεδα βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση και μια ποδοσφαιρική ομάδα κινδύνευε με συντριβή, ακούγονταν συχνά από την αντίπαλη εξέδρα το ειρωνικό εκείνο:
- Μια βροχή σας σώζει…
Και ο υπαινιγμός σαφής: Μόνο αν ανοίξουν ξαφνικά οι κρουνοί του ουρανού, μετατραπεί το γήπεδο σε βάλτο και αναγκαστεί ο διαιτητής να διακόψει το παιχνίδι, θα γλιτώσετε το διασυρμό με ταπεινωτικό σκορ…
Σε ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα ακούγεται το αυτοσαρκαστικό εκείνο:
- Ένας …σεισμός μας σώζει!
Πράγματι, αναζητούνται όλοι όσοι εφηύραν προ δεκάμηνου τη διαβόητη εκείνη «διπλωματία των σεισμών», ως «όχημα» ελληνοτουρκικής προσέγγισης, να μας πουν τι ακριβώς πρέπει να ελπίζουμε μετά την νέα τουρκική πρόκληση στην Κύπρο;
Ένα σεισμό πολλών ρίχτερ στην Τουρκία, για να «ηρεμήσει» η Άγκυρα;
Ή μήπως ένα αντίστοιχο μεγάλο σεισμό στην Ελλάδα, για να αφυπνιστούν τα ανακλαστικά «αντισεισμικής αλληλεγγύης» των Τούρκων και να μας λυπηθούν;
Αναζητούνται, επίσης, όλοι εκείνοι οι Έλληνες καλλιτέχνες, τραγουδιστές και λοιποί αστέρες της …διανόησης, οι οποίοι παραμυθιάστηκαν τελευταία για τις προοπτικές πωλήσεων δίσκων, βίντεο-κλιπ, κασετών και CD στην «μεγάλη τουρκική αγορά» και προέβησαν σε συγκινητικές χειρονομίες «ελληνοτουρκικής φιλίας», να μας διοργανώσουν κοινές συναυλίες για να εκτονώσουν την ένταση που ανέκυψε στην Κύπρο.
Αναζητείται επίσης, μερίδα του Τύπου, η οποία προέβαλε με εκπληκτικές λεπτομέρειες κάθε ερωτικό συμβάν μεταξύ Έλληνα και Τουρκάλας (ή Ελληνίδας και Τούρκου), κάθε αντίστοιχο ρομάντζο, συνοικέσιο, μικτό γάμο κλπ., για να συντηρήσουν τη «δυναμική» της φιλίας των δύο λαών – αλλά τους πήρε μερικά εικοσιτετράωρα να πληροφορηθούν την τουρκική πρόκληση στην Κύπρο, και να πληροφορήσουν αντιστοίχως την ελληνική κοινή γνώμη – καλούνται λοιπόν, όλοι εκείνοι που επιστράτευσαν εσχάτως τον έρωτα, το γάμο (ή ακόμα και την περιστασιακή ερωτική «συνεύρεση»), να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε τώρα, που το «αίσθημα» μας προς τους απέναντι δεν έχει τη δέουσα «ανταπόκριση»;
Όλοι όσοι επί ένα περίπου χρόνο επιστράτευσαν θεομηνίες, ερωτικούς πόθους, σεξ και καλλιτεχνικές βραδιές προκειμένου να μας πείσουν να «αγαπήσουμε» με τους Τούρκους, παρακαλούνται επειγόντως να μας πουν πως ακριβώς πρέπει να αντιδράσουμε τώρα, που εμείς μεν τους αγαπήσαμε, αλλά εκείνοι μας …δέρνουν;
ΟΥΔΕΙΣ υποστηρίζει ότι σε περίπτωση σεισμών δυο γειτονικοί λαοί δεν πρέπει να βοηθούνται. ΟΥΔΕΙΣ υποστηρίζει ότι προσωπικές επαφές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις εκατέρωθεν των συνόρων πρέπει να αποθαρρύνονται, όταν τους λαούς τους χωρίζουν πολιτικές διαφορές.
Αλλά εδώ ΔΕΝ επρόκειτο για αυτονόητες ανθρώπινες (και ανθρωπιστικές) συμπεριφορές ρουτίνας. Επρόκειτο για τρία πολύ διαφορετική – και επικίνδυνα – πράγματα:
- Για την ανάδειξη τέτοιων συμπεριφορών σε υποκατάστατα εξωτερικής πολιτικής,
- Για την κατά κόρον προβολή στην ελληνική κοινή γνώμη τέτοιων περιστατικών ως «αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική ελληνοτουρκικής προσέγγισης»,
- Και για την αποσιώπηση κάθε αντίθετης άποψης (ή είδησης).
Το Ελσίνκι στα αζήτητα…
Και το Ελσίνκι; Τι απέγινε το Ελσίνκι για το οποίο σύμπασα η ελληνική ηγεσία μετά των παρατρεχάμενων της, «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης, πανηγύριζε, μόλις των περασμένό Δεκέμβριο;
- Που είναι οι «δεσμεύσεις» που επεβλήθησαν στους Τούρκους από τους εταίρους μας; Εδώ οι Τούρκοι αψηφούν σήμερα και τους Βρετανούς, πράγμα που δεν τόλμησαν επί 26 χρόνια μετά την εισβολή…
- Που είναι το «αναβαθμισμένο κύρος της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη και πέραν αυτής», μετά το Ελσίνκι; Μετά από προώθηση θέσεων των τουρκικών δυνάμεων κατοχής και των αποκλεισμό δύο χωριών, ουδείς δίνει σημασία στις «χλιαρές» ελληνικές διαμαρτυρίες…
- Που είναι ο «εξαναγκασμός» της Τουρκίας να δεχθεί πολιτισμένους τρόπους διεθνούς συμπεριφοράς. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: Παρατηρείται βαθμιαίος «εθισμός» των εταίρων μας στους ΜΗ «πολιτισμένους» τρόπους Τουρκικής διεθνούς συμπεριφοράς…
Από όλη αυτή την υπόθεση έμεινε η εφάπαξ ελληνική υποχώρηση για την αποδοχή της τουρκικής υποψηφιότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άνευ οιουδήποτε ανταλλάγματος.
Και το πρόβλημα, εν προκειμένω, δεν είναι ότι αποδεχθήκαμε την Τουρκική υποψηφιότητα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορέσαμε να αποσπάσουμε κανένα «αντάλλαγμα» από την Τουρκία, και καμία «εγγύηση» από τους εταίρους μας.
Μετά το «φιάσκο» των Υμίων, η Κυβέρνηση Σημίτη προχώρησε σε δύο μείζονες διπλωματικές πρωτοβουλίες: Τη Συμφωνία της Μαδρίτης, που πανηγυρικά χαιρέτισε τον Ιούλιο του 1996 και τη Συμφωνία του Ελσίνκι, το Δεκέμβριο του 1999. Την πρώτη ουδείς τη θυμάται σήμερα. Τη δεύτερη ουδείς θέλει να τη θυμάται…
Ο Κατευνασμός απορριπτέος παντού…
Βέβαια, τέτοιες απόψεις για την εξωτερική πολιτική δεν εμφανίζονται μόνο στην Ελλάδα. Ο πυρήνας τους ορίζεται ως «πολιτική Κατευνασμού» και συμπυκνώνεται στην υπόθεση ότι μονομερείς παραχωρήσεις καλής θέλησης έναντι απειλητικού αντιπάλου, μπορούν να διαλύσουν «παρεξηγήσεις» και καχυποψίες αιώνων, εξαναγκάζοντας τον αντίπαλο σε τελική παραίτηση από τις επιθετικές επιδιώξεις του.
Κι αν ακόμα δεν βρουν ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, θα βελτιώσουν τις σχέσεις της απειλούμενης χώρας με την διεθνή κοινότητα, και θα εξασφαλίσουν «συμμαχίες» που θα της επιτρέψουν να εξουδετερώσει τις απειλές επίβουλου γείτονα. Θα αναγκάσουν τον επιθετικό αντίπαλο, είτε να συνετιστεί είτε να «εκτεθεί» σε ολόκληρο τον κόσμο και να απομονωθεί.
Αυτή η αντίληψη στηρίζεται σε δύο λανθασμένες υποθέσεις:
 Πρώτον, ότι οι διακρατικές διαφορές οφείλονται σε «παρεξηγήσεις» και καχυποψίες, που μπορούν να ξεπεραστούν με «επιθέσεις φιλίας» και πρωτοβουλίες συναδέλφωσης.
Στην πραγματικότητα παραγνωρίζουν ότι οι διακρατικές διαφορές εκπηγάζουν από μακροχρόνια συμφέροντα και από καθεστωτικές ιδιομορφίες που εκλογικεύουν αυτά τα συμφέροντα με διαφορετικό τρόπο. Τέτοιες μακροχρόνιες «σταθερές» δεν αλλάζουν με επιθέσεις φιλίας και δημοσιοσχεσίτικες πρωτοβουλίες.
 Δεύτερον, στάση του υπόλοιπου κόσμου ανάγεται στα συμφέροντα και τις στρατηγικές επιδιώξεις κάθε μεγάλης δύναμης στην περιοχή, κι όχι στις εντυπώσεις της στιγμής για το ποιος έχει δίκιο σε μια τοπική διαμάχη.
Η κατευναστική πολιτική της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας δεν καθιστά την Τουρκία πιο «αντιπαθή» στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης – καθιστά την Ελλάδα λιγότερο αξιόπιστη.
Μια χώρα που δεν μπορεί να προστατεύσει το εαυτό της από ξένη επιβουλή, δεν είναι «συμπαθέστερη» στα μάτια των ξένων, είναι ανυπόληπτη. Και μπορεί να καταντήσει «περιττό βάρος» - αφού υποχρεώνει τους συμμάχους της να τα «χαλάσουν» με τρίτη χώρα (επίσης σύμμαχο) για να την προστατεύσουν.
Τα προτεκτοράτα, δεν δημιουργούν «συμμαχίες» δημιουργούν σχέσεις μονομερούς και ετεροβαρούς εξάρτησης. Και μια χώρα που επιδεικνύει εφεκτικότητα έναντι αντιπάλων της, προκειμένου να κερδίσει την «προστασία» των εταίρων της, ουσιαστικά και ανομολήγητα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο.
Τέλος, η κατευναστική πολιτική προσπαθεί να υποκαταστήσει τις κλασικές μεθόδους της διπλωματίας με «επικοινωνιακές» μεθόδους δημοσίων σχέσεων καλλιέργειας εντυπώσεων κλπ.
Όλα αυτά, όμως, ενώ είναι χρήσιμα ως συμπληρώματα της διπλωματίας, είναι απαράδεκτα ως υποκατάστατα της διπλωματίας. Και στην περίπτωση μας επιχειρήθηκε να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατα – για να φτάσουμε στην απόλυτη χρεοκοπία τους σήμερα…
Ελληνική απόκλιση από τη Δύση…
Τέτοιες απόψεις έχουν ακουστεί και σε άλλες σύγχρονες δημοκρατίες. Αλλά αν εξαιρέσει κανείς την αλήστου μνήμης περίπτωση του Βρετανού Πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλαιν – ο οποίος με πανομοιότυπη λογική προσπάθησε «να τα βρει» με τον Αδόλφο Χίτλερ το 1938, ενθαρρύνοντας την Ναζιστική επιθετικότητα – σε κάθε άλλη περίπτωση, τέτοιες απόψεις υπάρχουν μεν, αλλά θεωρούνται περιθωριακές και δεν κυβερνούν.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, τέτοιες απόψεις βρίσκονται εδώ και χρόνια στην εξουσία (με μεγάλη επιρροή όχι μόνο στο Κυβερνητικό Κόμμα, αλλά και σε κόμματα της Αντιπολίτευσης – μείζονος και ελάσσονος).
Στη Βρετανία της Θάτσερ, η έννοια του μονομερούς αφοπλισμού θεωρείτο απαράδεκτη. Στις ΗΠΑ του Ρέιγκαν, αλλά και του Τζών Φ. Κέννεντυ, οποιαδήποτε πρόταση για υποχωρήσεις άνευ ανταλλαγμάτων έναντι των Σοβιετικών θεωρείτο επικίνδυνη και απορρίπτονταν ασυζητητί. Στη Γαλλία του Σοσιαλιστή Μιτεράν, οποιαδήποτε ιδέα για περιορισμό του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας δεν συζητείτο καν. Στη Δυτική Γερμανία του Σοσιαλδημοκράτη Χέλμουτ Σμίθ η εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς (Πέρσιγκ και Κρούζ) θεωρείτο αδιαμφισβήτητη βάση του δόγματος εθνικής ασφαλείας.
Μόνο όταν οι χώρες αυτές έλυσαν το κύριο πρόβλημα τους με τον βασικό αντίπαλό τους της εποχής του Ψυχρού Πολέμου – την ΕΣΣΔ – υιοθέτησαν υποδείξεις κατευναστικής πολιτικής προς τρίτους – αλλά μόνον προς τρίτους…
Σε ότι αφορά τις ίδιες και τα εθνικά τους συμφέροντα εξακολουθούν να απορρίπτουν τον «Κατευνασμό» ασυζητητί.
Ενθαρρύνουν την Ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει κατευναστική πολιτική έναντι της Τουρκίας, να λύσει τα ελληνοτουρκικά, με «διπλωματία σεισμών», με συναυλίες στα κατεχόμενα, με γάμους και συνοικέσια – αλλά οι ίδιες προστατεύουν τα συμφέροντα τους με δρακόντειους τρόπους.
Διατηρούν σε ισχύ μέτρα οικονομικού αποκλεισμού κατά τρίτων χωρών (όπως το Ιράν, το Ιράκ και η Κούβα) λόγω διαμαχών που προ πολλού έχουν χάσει την υπόστασή τους.
Έρχονται σε σύγκρουση με όλες τις χώρες του Ειρηνικού προκειμένου να αναβαθμίσουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο. Βομβαρδίζουν λαούς κατά βούλησιν, με ή χωρίς το «φύλλο συκής» της διεθνούς νομιμότητας. Εισβάλλουν σε κυρίαρχα κράτη και ομολογούν ανοικτά ότι προώθησαν και επέβαλαν διαμελισμό χωρών…
Τον Κατευνασμό τον εισηγούνται σε τρίτους, τους οποίους θεωρούν «διαφορετικούς». Αλλά η πολιτική Κατευνασμού στις δυτικές δημοκρατίες εξακολουθεί να θεωρείται ανάθεμα.
Το πρόβλημα, ασφαλώς δεν είναι να γίνουμε ίδιοι με τους εταίρους μας. Το πρόβλημα είναι πως θα μπορέσουμε να συγκλίνουμε μαζί τους όταν γινόμαστε αντίθετοι προς αυτούς.
Πως θα νιώσουμε και θα είμαστε μέλη της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και «συμμέτοχοι» του κοινού πολιτισμού της Δύσης, όταν σε μας κυριαρχούν απόψεις απαράδεκτες για όλους τους εταίρους και συμμάχους μας, ενώ μέσα στην Ελλάδα τίθενται εκτός συζήτησης και περιθωριοποιούνται με προπαγανδιστικές μεθόδους που θυμίζουν Ολοκληρωτισμό, οι απόψεις που κυριαρχούν σε όλες τις δυτικές χώρες.
Έλλειμμα δημοκρατίας…
Πράγματι, αυτό το διεθνώς μοναδικό φαινόμενο, στην Ελλάδα – να κυριαρχούν απόψεις περί εξωτερικής πολιτικής, που παντού αλλού (και κυρίως στις δυτικές δημοκρατίες) θεωρούνται περιθωριακές και ανυπόληπτες, ενώ περιθωριοποιούνται συνεχώς απόψεις που παντού αλλού είναι κυρίαρχες, θεωρούνται αυτονόητες και αποτελούν βάθρα της δημοκρατικής συναίνεσης – δημιουργεί όχι απλώς πρόβλημα απόκλισης της Ελλάδας από τους εταίρους της και ιδιότυπης αυτο – απομόνωσή της, αλλά και πρόβλημα δημοκρατίας.
Όσοι αντιτίθενται με την πολιτική του Κατευνασμού, για παράδειγμα, στην Ελλάδα αναθεματίζονται ως «πολεμοκάπηλοι», «εθνικιστές» και «επικίνδυνοι». Από ένα σύστημα ΜΜΕ που λειτουργεί όλο και πιο Ολοκληρωτικά, ως «προπαγανδιστικό εξάρτημα» του καθεστώτος – όλο και λιγότερο Δημοκρατικά, ως μηχανισμός ελέγχου της εξουσίας. Όσοι απορρίπτουν την υποκατάσταση της διπλωματίας από δημοσιοσχεσίτικες πρωτοβουλίες αντιμετωπίζονται ως «θερμοκέφαλοι υπονομευτές των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Αντιλήψεις, που σύμφωνα με επίσημες σφυγμομετρήσεις εκφράζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας, απωθούνται στο περιθώριο των μηχανισμών διαμόρφωσης της Κοινής Γνώμης – ενώ απόψεις που σύμφωνα με τις ίδιες σφυγμομετρήσεις είναι απολύτως μειοψηφικές ελέγχουν ασφυκτικά τα media.
Αυτή η ασυμμετρία – που σε μια ανοικτή κοινωνία θα λυνόταν μέσα από τους νόμους της αγοράς, αλλά στην Ελλάδα η αγορά έχει υποκατασταθεί από τη «διαπλοκή» - πιστοποιεί ένα έλλειμμα δημοκρατίας και οδηγεί σε ένα έρποντα – αν και συγκαλυμμένο – Ολοκληρωτισμό.
Στου Κασίδη το κεφάλι…
Το πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής μπορεί να λυθεί – σε ένα βαθμό τουλάχιστον. Πράγματι, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις ότι το υπουργείο Εξωτερικών τελευταία βρίσκεται υπό την ευεργετική επίδραση αυτού που ονομάζεται «εκμάθηση μέσω λαθών) (trial and error learning process όπως λένε οι Αγγλοσάξονες – ή «μαθαίνοντας στου Κασίδη το κεφάλι», όπως λένε οι Ρωμιοί).
Αυτό δεν είναι καινούργιο και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: Τη δεκαετία του ’80 οι κυβερνώντες έκαναν απίθανους αυτοσχεδιασμούς στην Οικονομία, έδωσαν έμφαση στη διανομή κοινωνικού πλεονάσματος που δεν υπήρχε, επιβάρυναν τη χώρα με υπέρογκο δανεισμό που δεν ήταν απαραίτητος, συντήρησαν υψηλούς ρυθμούς πληθωρισμού όταν ο πληθωρισμός υποχωρούσε παντού αλλού, πειραματίστηκαν με μοντέλα «αυτοδιαχείρισης» και «κοινωνικοποιήσεων» ενώ δεν έχαναν ευκαιρία να αναθεματίζουν την ελεύθερη αγορά…
Τελικώς, αφού υπονόμευσαν την ανταγωνιστικότητα της χώρας όσο μπορούσαν, κατάλαβαν τα σφάλματα τους και μετατράπηκαν σε ακραιφνείς οπαδούς της ελεύθερης αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων και του εκσυγχρονισμού.
Βέβαια, ακόμα δεν έχουν βρει το κατάλληλο «μίγμα πολιτικής», ορισμένες από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά η ιδεολογική στροφή συντελέσθηκε πλήρως. Έμαθαν από τα λάθη τους «στου Κασίδη το κεφάλι»…
Στην Εξωτερική πολιτική συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Αφότου υιοθέτησαν                              κάθε κατευναστική ανοησία, κι αφότου αναθεμάτισαν και διέσυραν κάθε αντίρρηση στην κατευναστική πολιτική τους, άρχισαν να ανακαλύπτουν, ότι και η Ελλάδα                      έχει σύννομες και θεμιτές διεκδικήσεις έναντι της Άγκυρας, ότι η αμυντική ισχύς                   είναι εγγύηση της Ειρήνης μεταξύ δύο χωρών, ότι ο διάλογος έχει νόημα όταν οδηγεί              σε διαπραγματεύσεις, ότι διαπραγματεύσεις οδηγούν σε «δούναι και λαβείν»,                       όπου για κάθε τι που δίνεις διεκδικείς και λαμβάνεις αντίστοιχο «αντάλλαγμα»,                        και ότι δεν πας ποτέ σε διάλογο (άρα ούτε σε διαπραγματεύσεις) από θέση αδυναμίας.
Όλα αυτά αρχίζει να τα αντιλαμβάνεται το υπουργείο των Εξωτερικών μας,                       όπως φαίνεται, μαθαίνοντας και πάλι από τα λάθη του (στου Κασίδη το κεφάλι).
Το πρόβλημα είναι ότι μια, σωστή κατά βάσιν, εξωτερική πολιτική – οψέποτε υπάρξει – δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα όταν η Κοινή Γνώμη παραμένει αφενός απληροφόρητη αφετέρου καχύποπτη κατά της εξουσίας.
Οι μεγάλες τομές στη Διπλωματίας μας, οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές στην Κοινωνία μας – οι μεγάλες «προκλήσεις του μέλλοντος», εν πάση περιπτώσει – απαιτούν ανοικτή συζήτηση, όχι προπαγανδιστικό αποκλεισμό των αντιθέτων απόψεων Ολοκληρωτικού τύπου.
Το πρόβλημα της Εξωτερικής πολιτικής απαιτεί και αντίστοιχες πρωτοβουλίες για να καλυφθεί το εσωτερικό έλλειμμα δημοκρατίας. Αλλιώς, ακόμα και σωστές πρωτοβουλίες θα αντιμετωπίζονται με καχυποψία. Και θα εξακολουθήσουμε σε εύκολες στιγμές να καθεύδουμε περιχαρείς στην αφασία μας, και σε δύσκολες στιγμές – όπως η τωρινή – να αναλογιζόμαστε πως: Ένας σεισμός μας σώζει…



































ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     3 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

Μετά τις τελευταίες δημόσιες τοποθετήσεις για το "αμαρτωλό" βοήθημα Ιστορίας της ΣΤ? Δημοτικού, άλλαξε πια το σκηνικό:
* Η Ακαδημία Αθηνών το έκανε διάτρητο από άποψη ιστορικής ακρίβειας, επιστημονικής επάρκειας και παιδαγωγικής καταλληλότητας. Όσοι εξακολουθούν να το στηρίζουν θεωρούν, προφανώς, ότι μία παρέα Πανεπιστημιακών έχει μεγαλύτερο πνευματικό βάρος από ολόκληρη την Ακαδημία!
* Με συντριπτική δημόσια δήλωση, ο Μίκης Θοδωράκης - σύμβολο Αντίστασης και προοδευτικών ιδεών για γενιές νεοελλήνων - κατήγγειλε τους συντάκτες του ως "ψευτο-προοδευτικούς" διανοούμενους, "εχθρούς του λαού και καρικατούρα διανόησης".
Μετά την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, η συντακτική ομάδα άρχισε να κατηγορεί όσους διαμαρτύρονται, ως "ανιστόρητους" και... "ακροδεξιούς εθνικιστές"!
"Ανιστόρητη" και η Ακαδημία;
Ανιστόρητος και ο μακαρίτης Νίκος Σβορώνος, που είχε κατακεραυνώσει αυτές τις ανοησίες ήδη από το 1988;
"Αντιδραστικός" και ο Μίκης;
* Μήπως η Ακαδημία είναι "συντηρητική" και γι` αυτό αποδοκίμασε την παιδαγωγική τομή που επιχειρούσε το σχολικό βοήθημα;
Το εγχειρίδιο Ιστορία δεν επιχείρησε "τομή". Επιχείρησε...λοβοτομή!
Το ξεπέρασμα των παλαιών - εθνικών και άλλων - διαφορών μεταξύ των ανθρώπων δεν συντελείται με "αποστείρωση" της Ιστορίας, αλλά με βαθιά γνώση της Ιστορίας. Ενδιαφέρει να ξεπεράσουμε αυτά που γνωρίζουμε και κατανοούμε. Όχι αυτά που ποτέ δεν μάθαμε, γιατί μας τα απέκρυψαν... Σήμερα κρίνουμε όχι την..."προοδευτικότητα"               της Ακαδημίας, αλλά την επάρκεια του εγχειριδίου. Κι αν η Ακαδημία το βρήκε απολύτως ανεπαρκές, τι σημασία έχουν τα... φρονήματά της; Σημασία έχει                               αν η Ακαδημία έχει δίκιο στην κρίση της. Που το βρήκανε γραμμένο ότι οι συντηρητικοί "έχουν πάντα άδικο"; Εδώ αποκαλύπτεται και η στρεβλή ιδεολογική - όχι επιστημονική - προσέγγιση των συγγραφέων του βιβλίου: Προσπαθούν να μειώσουν την εθνική αντιπαλότητα (με τους Τούρκους), αλλά οι ίδιοι εμφορούνται από άσβεστο μίσος για κάθε "συντηρητικό" (Έλληνα και όχι μόνο). Υποστηρίζουν ότι πρέπει να σβήσουμε κάθε ιστορική μνήμη εθνικών αγώνων, αλλά οι ίδιοι δεν σβήνουν την βαθύτατη αποστροφή τους για οποιονδήποτε ιδεολογικό τους αντίπαλο... Όπως ομολόγησε και η ίδια η υπουργός, τα "ατοπήματα" του βιβλίου επισημάνθηκαν δύο φορές ως τώρα, αλλά η συντακτική επιτροπή αρνήθηκε να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή. Τι καλύτερη απόδειξη χρειάζεται ότι οι άνθρωποι είναι φανατικοί "φωταδιστές";  Και πώς είναι δυνατό μιας ολόκληρη χώρα να είναι "αιχμάλωτη" μιας δράκας φανατικών και η υπουργός Παιδείας να μην μπορεί να τους αντιμετωπίσει;  Σαν πολύ δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους?



ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     4 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

Ξεχάστε, προς στιγμήν, το ατυχές σχολικό βοήθημα της ΣΤ? Δημοτικού. Το πρόβλημα δεν είναι τα (πολλά) λάθη και οι παραλήψεις του. Το αληθινό διακύβευμα είναι οι δύο απόψεις που προσπαθούν να μας επιβάλουν οι υποστηρικές του:
* Πρώτον, υπερασπίζονται την «Οθωμανική διοίκηση», τον «φιλάνθρωπο» και «ανεκτικό» χαρακτήρα της Τουρκοκρατίας.
* Δεύτερον, υποστηρίζουν ότι η ελληνική ταυτότητα είναι προϊόν «άνωθεν εθνογένεσης», ότι το ελληνικό έθνος είναι ένας «κατασκευασμένος μύθος», που πρέπει πλέον να αμφισβητηθεί...
Αυτή είναι η «απομυθοποίηση» που επιδιώκουν: Η ωραιοποίηση της Τουρκοκρατίας και η αμφισβήτηση της ιστορικότητας του Ελληνισμού. Το αμαρτωλό σχολικό βοήθημα απλώς τα υπονοεί όλα αυτά. Οι υποστηρικτές του μας τα λένε ευθέως...
-- Θέλουν να πιστέψουμε ότι ο Αδαμάντιος Κοραής και μια χούφτα άλλοι διαφωτιστές της εποχής εκείνης έπεισαν ένα ολόκληρο λαό ότι είναι «Έλληνες» (ενώ δεν ήταν), ώστε να ξεσηκωθούν εναντίον των Οθωμανών (ενώ πέρναγαν καλά)!
-- Κι ύστερα, έπεισαν όλα τα μεγάλα πνεύματα, όλα τα φιλελεύθερα μυαλά της εποχής, να βοηθήσουν τους «Έλληνες» (που δεν ήταν) για να γλιτώσουν από τους Οθωμανούς (με τους οποίους καλοπέρναγαν).
-- Κι ύστερα έπεισαν κι άλλους λαούς - του Σέρβους και τους Βουλγάρους - να αποτινάξουν κι εκείνοι τον οθωμανικό ζυγό. Κι αυτοί από...«καλοπέραση» ξεσηκώθηκαν.
-- Τελικά, έπεισαν ακόμα και τους Άραβες, που ήταν μουσουλμάνοι οι ίδιοι - ομόδοξοι των οθωμανών - να ξεσηκωθούν εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Προφανώς από την πολύ «καλοπέραση» κι αυτοί...
Βεβαίως, οι απόψεις αυτές δεν είναι καινούργιες. Εδώ και δεκαετίες μεγάλοι ιστορικοί, έλληνες και ξένοι, τις έχουν ανασκευάσει πλήρως. Μάλιστα ο έλληνας ιστορικός Νικος Σβορώνος και ο βρετανός Στήβεν Ράνσιμαν τις έχουν καταστήσει διάτρητες. Και οι δύο υποστήριξαν την ελληνικότητα του Βυζαντίου (τουλάχιστον από το 10ο αιώνα). Και οι δύο απέδειξαν την ιστορικότητα του Ελληνισμού μέσα απο την ιστορική συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας. Και οι δύο (ιδιαίτερα ο Σβορώνος) θεώρησαν τους νεοέλληνες «συντελεσμένο» έθνος ήδη πρίν από την επανάσταση του 1821. Και οι δύο (και πολλοί άλλοι) απέδειξαν ότι αυτά που ακούμε σήμερα, ως «μοναδική επιστημονική αλήθεια», αποτελούν θεωρητικές γραφικότητες μάλλον...
Καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει. Αλλά όχι να επιβάλουν τις ακρότητές τους ως υποχρεωτική διδασκαλία στα σχολεία.
Καλή Ανάσταση...


ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007
Με ευκαιρία το λεγόμενο «σκάνδαλο» των ομολόγων, ας μας επιτραπούν κάποιες διευκρινήσεις:
Πρώτον, τα «δομημένα ομόλογα» είναι νόμιμα, είναι διεθνώς αποδεκτές τοποθετήσεις.
Δεύτερον, στις τοποθετήσεις αυτές επιδιδονται καθημερινά ιδιωτικές τράπεζες, κεντρικές τράπεζες και αμοιβαια κεφάλαια σε όλο τον κόσμο.
Τρίτον, αν υπάρχει κάποιο σκάνδαλο αυτό αφορά τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην τιμή έκδοσης του ομολόγου και στην τιμή που το αγόρασε το ΤΕΑΔΥ. Εδώ φαίνεται ότι μεσολάβησαν πολλοί κι έβγαλαν υψηλές μίζες. Έτσι το ταμείο έχασε μέρος των υψηλών κερδών που θα αποκόμιζε, αν είχε αγοράσει πιο κοντά στην τιμή έκδοσης.
Τέταρτον, πράγματι η αγορά ομολόγων του δημοσίου από τα ασφαλιστικά ταμεία αποτελούν μορφή «ενδοκυβερνητικού δανεισμού». Κατά κάποιο τρόπο, το κράτος δανείζει στον εαυτό του. Κι έτσι μειώνεται το καθαρό χρέος του. Που είναι το πρόβλημα; Θα ήταν καλύτερα το δημόσιο να δανείζεται «απ’ έξω» και να πληρώνει υψηλούς τόκους σε «τρίτους», όταν έχει «αργά» κεφάλαια σε αποθεματικά, με σχεδόν μηδενικές αποδόσεις; Αυτό δεν θα ήταν μέγα σκάνδαλο;
Πέμπτον, τα αποθεματικά των ταμείων αυξήθηκαν στην τελευταία τριετία (επί Νέας Δημοκρατίας) κατά 42%! Αντίθετα, στην διετία 1999-2000 (επί διακυβέρνησης του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ) τα αποθεματικά των ταμείων έπεσαν κατά 14%.
Τι ακριβώς συμβαίνει;
Φωνάζουν αυτοί που διέλυσαν την κεφαλαιαγορά (κι έπληξαν τα ταμεία), εναντίον εκείνων, επί των ημερών των οποίων ανέβηκε το χρηματιστήριο κατά 67% και τα αποθεματικά των ταμείων κατά 42%;
Φωνάζουν εκείνοι επί των ημερών των οποίων δεν διώχθηκε κανείς για χρηματιστηριακά σκάνδαλα και καταγγέλλουν εκείνους που έστειλαν στον εισαγγελέα την παραμικρή αθέμιτη πρακτική;
Τι ακριβώς θέλουμε; Να μένουν τα αποθεματικά των ταμείων «στον τόκο» με ελάχιστες αποδόσεις;
Ασφαλώς πρέπει να υπάρξουν (κι άλλα) μέτρα θωράκισης της ελληνικής κεφαλαιαγοράς. Με πρώτο και σπουδαιότερο, το σπάσιμο του τραπεζικού καρτέλ. Γιατί οι τράπεζες (και οι θυγατρικές τους) πρωτοστατούσαν στην ανατιμητική κερδοσκοπία του 1999. Όπως οι τράπεζες (και οι χρηματιστηριακές τους) πρωτοστατούσαν στην υποτιμητική κερδοσκοπία του 2000-2003. Όπως μέλη του τραπεζικού καρτέλ έχουν κάθε συμφέρον σήμερα θα «διογκώνουν» την υπόθεση του δομημένου ομολόγου, ώστε να υποχρεώσουν τα ταμεία να βάλουν τα αποθεματικά τους στον τόκο και να μείνει ελεύθερο το έδαφος στις τράπεζες να δανείζουν εκείνες το δημόσιο με υψηλότερη επιβάρυνση.
Αυτό αν συμβαίνει είναι όντως, μέγα σκάνδαλο. Αλλά γι’ αυτό δεν μιλάει κανείς...


ΑΛΗΘΩΣ, ΑΝΕΣΤΗ!
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007
Στην Πασχαλινή του ομιλία από την ακριτική Κόνιτσα, ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής απευθύνθηκε στους έλληνες νέους και είπε (μεταξύ άλλων):
«Η Ανάσταση του Θεανθρώπου είναι γιορτή του Φωτός...Η σημερινή μέρα είναι συνυφασμένη και με την ιστορία του Ελληνισμού, ο οποίος, μέσα από το «Γολγοθά» κάθε εποχής, κέρδιζε και κερδίζει τις μάχες. Η ιστορία μας είναι οδηγός όλων μας... Χρόνια πολλά σε όλους. Χριστός Ανέστη»
Πώς τόλμησε να πεί τέτοια πράγματα (ο Πρωθυπουργός);
Είναι «επιστημονικώς αποδεδειγμένον» ότι... «ανέστη» (ο Χριστός);
Ζήτησε, ο κ. Καραμανλής, την άδεια του...Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, όταν έκανε αυτούς τους παραλληλισμούς μεταξύ θρησκευτικής πίστης και εθνικής ιστορίας; Προφανώς όχι...
Μήπως ο συσχετισμός του «Γολγοθά» με την εθνική ιστορία του Ελληνισμού δεν υποκρύπτει «εθνικιστικούς υπαινιγμούς»;
Ζήτησε την άδεια της κας Ρεπούση; Του κ. Βερέμη, έστω; Προφανώς όχι.
Με ποιό δικαίωμα απευθύνεται στα ελληνόπουλα, χωρίς να ζητήσει την...άδεια των «ειδικών»;
Λυπηθείτε μας - μη μας μπλέκετε άλλο...
Πάνω που μας είχατε πείσει πως όλα αυτά τα περί «Ελληνικής Ιστορίας» και «Ελληνισμού» είναι «εθνικιστικοί μύθοι», βγαίνει και τα λέει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός!
Τελικά, θα τον...συλλάβουν τον άνθρωπο; Θα τον καταγγείλουν έστω;
Ή μήπως, όταν τα λέει ο Πρωθυπουργός δεν μιλάνε, αλλά όταν τα λέει οποιοσδήποτε άλλος, τον καταγγέλουν και τον αναθεματίζουν;
Και μια ερώτηση: Επειδή συμφωνώ με όσα είπε ο Πρωθυπουργός στα ελληνόπουλα, μπορώ να τα λέω κι εγώ στα παιδιά μου; Και πως να τα λέω, αφού στο σχολείο τους λένε τα αντίθετα; Εδώ δύο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν:
-- Είτε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχει δίκιο, το βιβλίο είναι σωστό, και ο κ. Πρωθυπουργός οφείλει να παραδεχθεί δημόσια το «εθνικιστικό σφάλμα» του...
-- Είτε ο Πρωθυπουργός έχει δίκιο, μίλησε πολύ σωστά, οπότε μάλλον πρέπει να...αλλάξουμε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και βιβλίο Ιστορίας για την ΣΤ? Δημοτικού.
Εγώ προσωπικώς νομίζω πως ισχύει το δεύτερο. Αλλά ποιός είμαι εγώ; Ένας απλός πολίτης είμαι. Από πότε έχουν γνώμη οι πολίτες σε θέματα που πρωτίστως τους αφορούν, όταν έχουμε τους...«ειδικούς»;
Εκτός... Εκτός κι αν ο Κώστας Καραμανλής τοποθετήθηκε επί τους θέματος (συναινούντος και του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος χαμογελούσε δίπλα του με έκδηλη ικανοποίηση). Οπότε εμείς πήραμε το «μήνυμα». Ελπίζουμε να το πάρει και η κα. Γιαννάκου.
Εν πάση περιπτώσει... Αληθώς, Ανέστη, κ. Πρωθυπουργέ!



ΟΧΙ ΚΑΙ «ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ ΣΚΑΝΔΑΛΩΝ»!
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     19 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

Περίεργη ιδεολογική τρομοκρατία τείνει να επιβληθεί, τελευταία, με αφορμή την υπόθεση των ομολόγων: Κάθε αναφορά στις απώλειες των σφαλιστικών ταμείων, της περιόδου 1999-2000 από τις μετοχές-φούσκες, «απαγορεύεται», ως δήθεν «συμψηφισμός» με τις τωρινές απώλειες από τα ομόλογα.
Είναι έτσι τα πράγματα;

 Όχι ακριβώς...
* Πρώτον, πρόκειται για απώλειες άλλης τάξης μεγέθους. Οι ζημιές δεν συμψηφίζονται, γιατί απλούστατα δεν συγκρίνονται. Από την υπόθεση των ομολόγων οι απώλειες των ταμείων δεν ξεπερνούν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ. Οι απώλειες των αποθεματικων επί ΠΑΣΟΚ αγγίζουν τα τρισήμισι ΔΙΣεκατομμύρια ευρώ! Και να ήθελε να συμψηφίσει κάποιος αυτές τις ζημιές, ΔΕΝ συμψηφίζονται...
* Δεύτερον, οι τωρινές απώλειες είναι ανακτήσιμες. Από τους ίδιους τους μεσολαβητές που χρέωσαν υπέρογκα ποσά κι από το κράτος. Μερικές δεκάδες εκατομμύρια σε περίοδο δεκαετίας, είναι ελάχιστα για τον κρατικό προϋπολογισμό και μπορεί άνετα να τα καλύψει. Αντίθετα, οι απώλειες των ταμείων από τη διαχείριση ΠΑΣΟΚ είναι κολοσσιαίες και μη ανακτήσιμες. Τι συμψηφισμός να γίνει;
* Ύστερα, την περίοδο 1999-2000 τα αποθεματικά των ταμείων μειώθηκαν κατά 13%. Επί ΝΔ τα ίδια αποθεματικά αυξήθηκαν κατά 50% (με τη χρήση του 2006). Τι «συμψηφισμός» να γίνει; Δεν υπάρχει σύγκριση...
* Επί ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση πανηγύριζε και προσπάθησε σκανδαλωδώς να εκμεταλλευτεί την χρηματιστηριακή άνοδο. Μέχρι και προεκλογικές αφίσες έβγαλε το ΠΑΣΟΚ, το 1999. Όταν άρχισε η κατάρρευση έκανε πως δεν ήξερε. Επί ΝΔ, η κεφαλαιαγορά ανέβηκε από τις 2800 στις 4750 μονάδες και ουδείς διανοήθηκε, από τη ΝΔ, να εκμεταλλευθεί πολιτικά την άνοδο της αγοράς. Τι συμψηφισμός να γίνει;
* Τέλος, επί ΠΑΣΟΚ, όταν το σύμπαν βούϊζε για τα χρηματιστηριακά σκάνδαλα ο τότε Πρωθυπουργός καλούσε «όποιον έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα»! Επί ΝΔ για πολύ μικρότερο σκάνδαλα η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έβγαλε τα πάντα στη δημοσιότητα και ξεκίνησαν εξονυχιστικοί έλεγχοι ? από τρείς πλευρές μάλιστα.
* Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι η υπόθεση ομολόγων πήγε «καρφωτή» και δεν μπορούσε παρα να ενεργοποιηθεί η (διορισμένη από τη ΝΔ) Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Ξεχνάει, όμως, ότι επί των ημερών του είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιπτώσεις «καραμπινάτων» σκανδάλων και ουδέποτε ενεργοποιήθηκε η τότε (διορισμένη από το ΠΑΣΟΚ) Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Η δικαιοσύνη παρενέβη αυτεπαγγέλτως τότε, ελάχιστοι διώχθηκαν, μόνο ένας φυλακίστηκε ? προσωρινά κι αυτός - ενώ η δικαστική έρευνα αποδείχθηκε, κι εκείνη, «σκανδαλώδης».
Τι να «συμψηφίσουμε» τώρα;


ΜΕΣΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΞΑΝΑ (ΚΑΙ ΞΑΝΑ)…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     20 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

Τι ακριβώς είναι ο «μεσαίος χώρος»; Πώς ορίζεται και πώς κερδίζεται;
-- Είναι «μεσαίος», γιατί συγκρούεται με ακραίες λογικές. Όταν δεν συγκρούεται                           με ακραίες λογικές, είναι «ενδιάμεσος»... -- Είναι «χώρος», γιατί συγκροτείται πολιτικά προωθωντας μεταρρυθμιστικά αιτήματα. Όταν δεν προωθεί μεταρρυθμίσεις, δεν είναι δρών πολιτικός «χώρος», είναι ανενεργός κοινωνικός «πολτός»...
-- Είναι «μεσαίος χώρος», γιατί συγκλίνει από αντίθετες κατευθύνσεις, ξεπερνώντας στερεότυπα του παρελθόντος. Όταν δεν συγκλίνει απο διαφορετικές κατευθύνσεις, όταν δεν ξεπερνά στερεότυπα, δεν είναι «μεσαίος» ούτε «χώρος».
Το Σημητικό ΠΑΣΟΚ επαγγέλθηκε τον «εκσυγχρονισμό», αλλά έχασε τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Δεν τόλμησε να συγκρουστεί με συμφέροντα τα υπηρέτησε: Δεν τάβαλε με τα κυκλώματα των Πανεπιστημίων, δεν τάβαλε με τις παντοδύναμες συντεχνίες του δημοσίου, δεν τόλμησε να αγγίξει τα «καρτέλ» της αγοράς και τη «δεσπόζουσα θέση» των τραπεζών. Εξάντλησε τον «εκσυγχρονιστικό οίστρο του» στην...κατάργηση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες! Προσπάθησε να «αποδομήσει» τις ιδεολογικές σταθερές της κοινωνίας τη θρησκευτική και εθνική της ιδιοπροσωπεία. Η «αποδόμηση» που επιχείρησε, υπήρξε κακό υποκατάστατο της μεταρρύθμισης που δεν τόλμησε.
Όσο πιο τολμηρές μεταρρυθμίσεις προωθεί μια κυβέρνηση, τόσο περισσότερο χρειάζεται να στηριχθεί στα συμβολικά ερείσματα ενός λαού, που δοκιμάζεται από τη μεταρρυθμιστική κοσμογονία. Και αντίστροφα: Όσο περισσότερο κλονίζονται τα συμβολικά ερείσματα ενός λαού, τόσο γίνεται καχύποπτος - μη δεκτικός σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις.
Ο μεσαίος χώρος συγκροτείται σε ένα διπλό αίτημα: Αποκατάστασης της συμβολικής ενότητας της κοινωνίας αφενός, και ανατροπής των αδιεξόδων με μεταρρυθμιστικές τομές. Στηρίζεται στο παρελθόν, για να διεκδικήσει το μέλλον. Χωρίς το πρώτο, το δεύτερο χάνει την ισορροπία του. Και χωρίς το δεύτερο, το πρώτο χάνει τη δυναμική του...
Το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ? Δημοτικού αποτελεί κρίσιμο ζήτημα ανασυγκρότησης ή διάλυσης του μεσαίου χώρου. Στο αίτημα απόσυρσής του συμπίπτουν η Ακαδημία Αθηνών και ο Μίκης Θοδωράκης, η λαϊκή δεξιά και το ΚΚΕ. Τόσο διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα και πρόσωπα μόνο στο μεσαίο χώρο θα μπορούσαν να συγκλίνουν.
Η σύνθεση αντιθέτων - ουσιώδης προϋπόθεση για την συγκρότηση «μεσαίου χώρου» - έχει ήδη επιτευχθεί στο αίτημα απόσυρσης του αμαρτωλού «βοηθήματος». Αντίθετα, το υπερασπίζονται απόψεις ιδεολογικά ακραίες και δυνάμεις πολιτικά περιθωριακές.
Όταν ο Κώστας Καραμανλής υπέγραφε στην καμπάνια της Εκκλησίας για τις ταυτότητες κέρδιζε το μεσαίο χώρο για πρώτη φορά.  Αν σήμερα αποσύρει το εγχειρίδιο Ιστορίας, θα κερδίσει το μεσαίο χώρο ξανά και σε βάθος χρόνου...





ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΨΕΥΤΟΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑΣ»…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007

Η υποψηφιότητα Σαρκοζύ προκάλεσε φόβο στην ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ. Διότι εμφανίστηκε υποψήφιος που καταγγέλλει την «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας», στιγματίζει δημόσια όλες τις ακρότητες της «πολυπολιτισμικότητας», υπερασπίζεται το εθνικό κράτος ως «κοιτίδα δημοκρατίας», ενώ ταυτόχρονα προασπίζεται σθεναρά και την Ένωση της Ευρώπης. Που αποκηρύσσει τον ακραίο αντι-αμερικανισμό, ενώ ταυτόχρονα σηκώνει το ανάστημά του στις ΗΠΑ όταν οι αμερικανικές απόψεις διαλύουν την Ευρώπη: Δηλώνει «φίλος» των Αμερικανών, αλλά εναντιώνεται αποφασιστικά στους Αμερικανούς στο ζήτημα της Τουρκικής ένταξης. Ενώ αντίθετα κάτι «προοδευτικοί» της Κεντροαριστεράς όπως ο Σρέντερ, ο Φίσερ και ο Θαπατέρο, δηλώνουν «αντιαμερικανοί», αλλά υποστηρίζουν με πάθος την Τουρκική ένταξη...
Μας έλεγαν ότι «τέλειωσε η πολιτική». Κι ότι οι εκλογές πλέον θα αφορούν την ανάδειξη του «καλύτερου διαχειριστή». Αλλά στη Γαλλία γίνονται φέτος οι πιο πολιτικοποιημένες εκλογές των τελευταίων δεκαετιών... Μας έλεγαν ότι «τέλειωσαν και οι ιδεολογίες». Αλλά στις εκλογές της Γαλλίας έχουμε έξαρση ιδεολογικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στην «Δεξιά» και την «Αριστερά». Όπως συνέβη και πέρσι στην Ιταλία και πρόπερσι στη Γερμανία...
Όλες αυτές οι απόψεις του συρμού, μιας «μεταμοντέρνας» εκλογικής αντιπαράθεσης, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς πολιτικό διακύβευμα και χωρίς ιδεολογικό στίγμα, ανήκουν περισσότερο στη φαντασία κάποιων «επικοινωνιολόγων» παρά στη σύγχρονη πραγματικότητα...
Η διαφαινόμενη εκλογή Σαρκοζύ στο β’ γύρο δημιουργεί νέες προοπτικές για την Ευρώπη. Μετατοπίζει την ατζέντα πέρα από τα ιδεολογήματα της Κεντροαριστεράς. Και αλλάζει τη δυναμική των πολιτικών εξελίξεων παντού.
Ειδικά στην Ελλάδα, όπου για χρόνια μας παρουσίαζαν ως «επιτομή προοδευτικότητας» και «εκσυγχρονισμού» τις απόψεις που κυριαρχούσαν στη Γαλλία. Και σήμερα τις απορρίπτουν οι ίδιοι οι Γάλλοι, ως επικίνδυνες και για την Ευρώπη και για τη δημοκρατία και για την κοινωνική συνοχή. Με την εκλογή του Σαρκοζύ στη Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά κινδυνεύει να πάθει, ότι έπαθε πρίν εικοσιδύο χρόνια το παγκοσμιο Κουμμουνιστικό κίνημα με την ανάδειξη του Γκορμπατσόφ στη Ρωσία: Ότι παθαίνει κάθε διεθνές κίνημα, όταν οι ιδέες του απορριφθούν στη χώρα που τις γέννησε...
Πρίν λίγες μέρες ο Μίκης Θοδωράκης κατήγγειλε τους ψευτοπροοδευτικούς, για μια ακόμα φορά. Τα ελληνικά ΜΜΕ αποσιώπησαν τις δηλώσεις του ? ξανά! Σήμερα ο Σαρκοζύ αποδεικύνεται ο «νεκροθάφτης» της ψευτοπροοδευτικότητας στην Ευρώπη. Ενός ρεύματος που έπεισε περισσότερους κεντροδεξιούς, παρά αληθινά αριστερούς.
Και που τελικά καθιστούσε κυρίαρχη την Κεντροαριστερά, ακόμα κι όταν δεν κυβερνούσε... Η Κεντροδεξιά χειραφετήθηκε στη Γαλλία. Άντε, και στα δικά μας...



ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ» (στη Γαλλία)

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007


Τι ακριβώς συνέβη στη Γαλλία την περασμένη Κυριακή;
Το εκλογικό σώμα και το πολιτικό σύστημα μετατοπίστηκαν «στα δεξιά»!
Το διακήρυξε ευθέως ο υποψήφιος του «μεσαίου χώρου», Φρανσουά Μπαϊρού. Το παραδέχθηκε και ο νικητής του α? γύρου, Νικολά Σαρκοζύ. Δεν το παραδέχθηκε η Σοσιαλίστρια υποψήφια, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αλλά το... «κατήγγειλαν» οι εσωκομματικοί αντίπαλοί της και όλοι οι ανεξάρτητοι αριστεροί υποψήφιοι. Πράγματι, η κα. Ρουαγιάλ έκανε την πιο απροσδόκητη στροφή «στα δεξιά»: Υποσχέθηκε να στέλνει τους παραβατικούς εφήβους σε...στρατιωτικές πειθαρχικές μονάδες(!), υπερασπίστηκε φλογερά την επιστροφή της εκπαίδευσης στις «εθνικές και οικογενειακές αξίες», ενώ ανέμισε ουκ ολίγες γαλλικές σημαίες, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας...
* Συμπέρασμα: Δεν ήταν οι «εξωθεσιμοί» ψηφοφόροι που επέστρεψαν στα «συστημικά» κόμματα. Ήταν τα «συστημικά» κόμματα που μετακινήθηκαν προς απόψεις, που μέχρι πρίν πέντε χρόνια θεωρούνταν «εξωθεσμικές» ? και τις «ενσωμάτωσαν».
*Συμπέρασμα δεύτερο: Δεκαπέντε χρόνια κεντροδεξιάς «πολιτικής ορθότητας» δημιούργησαν φαινόμενο «ανακλαστικής αντίδρασης». Έσπρωξαν την κοινωνία προς την αντίθετη κατεύθυνση ? στα δεξιά.
*Συμπέρασμα τελευταίο: Τόσα χρόνια μας μίλαγαν για το «τέλος της ιδεολογίας» και το «τέλος της πολιτικής»: Πρίν πέντε χρόνια, το 2002 τα...«εσχατολογικά» αυτά ιδεολογήματα οδήγησαν στην μεγάλη αποχή των ψηφοφόρων και την τεχνητή άνοδο των ακραίων. Για ποιό λόγο να συμμετέχουν οι πολίτες σε εκλογές, όταν δεν υπάρχει πολιτικό διακύβευμα, ούτε ιδεολογικό στίγμα, ούτε διακριτές επιλογές; Και πώς να μην ενισχυθούν τεχνητά οι «ακραίοι», όταν η μεγάλη μάζα των «μεσαίων» δείχνει αδιαφορία και κάνει αποχή;
Το 2007, αντίθετα, υπήρξε πολιτικό διακύβευμα, υπήρξε ιδεολογικό στίγμα, υπήρξαν διαφορετικές επιλογές, οπότε η μεγάλη μάζα του μεσαίου χώρου επανήλθε στις κάλπες κι αυτόματα μειώθηκε το ειδικό βάρος των «ακραίων». Αλλά ο μεσαίος χώρος συγκλίνει σήμερα σε απόψεις που πέντε χρόνια πρίν θεωρούνταν... «εξωθεσιμικές»
Η ακινησία ξεπεράστηκε. Η πολιτική «επανήλθε». Η ιδεολογία «αναστήθηκε». Οι εκλογές γίνονται ξανά η στιγμή όπου ο λαός «μιλάει» και οι ελίτ «ακούνε», η πλειοψηφία δίνει «εντολή» και οι μειοψηφίες υποτάσσονται. Γιατί μέχρι πρόσφατα κόντευαν να μας πείσουν ότι δημοκρατία αναδεικνύει προνομιούχες «μειοψηφίες» σε βάρος της πλειοψηφίας, υπό την αιγίδα μιας «πεφωτισμένης ελίτ» που αναφέρεται σε παγκόσμια «οράματα» και σε άτυπες διεθνείς «δεσμεύσεις», αλλά δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον ούτε σέβεται, ιδιαίτερα, το Σύνταγμα.
Αυτή η θλιβερή παρένθεση έκλεισε στη Γαλλία. Κι ό,τι συμβαίνει στη Γαλλία σύντομα παρασύρει την υπόλοιπη Ευρώπη...





ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2007




Στρατηγική είναι η συστηματική ανθρώπινη δραστηριότητα που κατατείνει στην επίτευξη ενός σαφούς στόχου, με συγκεκριμένα εργαλεία, που τα χρησιμοποιεί ορθολογικά, σε βάθος χρόνου ? όχι στιγμιαία ? με συντονισμό ενεργειών σε πολλαπλά πεδία αντιπαράθεσης και σύγκλιση ανεξαρτήτων προσπαθειών σε τελικό στόχο, μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν ελέγχεται πλήρως (υπάρχουν κι άλλοι παίκτες η συμπεριφορά καθενός των οποίων επηρεάζει και το τελικό αποτέλεσμα και τη βέλτιστη συμπεριφορά όλων των άλλων).
Αν λείπει ένα από τα ανωτέρω, στοιχεία δεν μπορούμε να μιλάμε για στρατηγική:
Όταν έχω ένα «στιγμιαίο στόχο», για παράδειγμα όταν θέλω να κόψω ένα μήλο από το δένδρο, χρειάζεται να σηκώσω το χέρι μου να το φτάσω, ή να βρώ κάπου να πατήσω, αλλά δεν χρειάζομαι «στρατηγική» (η οποία εμπεριέχει τη διάσταση του χρόνου).
Όταν υπάρχει η διάσταση του χρόνου (ο στόχος δεν είναι «στιγμιαίος»), αλλά δεν υπάρχουν διαδοχικές ενέργειες που πρέπει να γίνουν ενδιαμέσως και να συγκλίνουν τελικώς, τότε πάλι δεν μπορούμε να μιλάμε για «στρατηγική». Για παράδειγμα, όταν φυτεύω ένα λουλούδι σε μια γλάστρα, το μόνο που χρειάζεται είναι να το ποτίζω τακτικά. Δεν χρειάζομαι «στρατηγική» για να επιτύχω τον τελικό στόχο μου (να καμαρώσω το λουλούδι ανθισμένο). Χρειάζομαι μόνο υπομονή...
Τέλος, όταν έχω μη στιγμιαίο στόχο (υπάρχει η διάσταση του χρόνου) και διαδοχικές ανεξάρτητες ενέργειες που πρέπει στο μεταξύ να συντονιστούν και να συγκλίνουν, αλλά ελέγχω πλήρως το έργο και την εξέλιξή του (δεν υπάρχουν άλλοι «παίκτες» να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μου και το τελικό αποτέλεσμα), τότε πάλι δεν μπορούμε να μιλάμε για «στρατηγική». Για παράδειγμα, όταν έχουμε ένα «κλειστό» εργοτάξιο (δεν επηρεάζεται από καιρικές συνθήκες) και ο εργολάβος έχει από πρίν εξασφαλίσει πλήρως, τα συνεργεία, τα υλικά, τα μηχανήματα και τη χρηματοδότηση, τότε δεν χρειάζεται «στρατηγικη», χρειάζεται απλό «προγραμματισμό».
Η έννοια της στρατηγικής, απαιτεί, ασφαλώς, και υπομονή και προγραμματισμό, αλλά είναι κάτι παραπάνω απ’ όλα αυτά...
Για να επανέλθουμε, λοιπόν, σε ένα πιο αυστηρό ορισμό, πρόβλημα στρατηγικής έχουμε, σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα όταν ισχύουν οκτώ προϋπόθέσεις:
1. υποκείμενο (με ανεξάρτητη βούληση και επιδιώξεις)
2. συγκεκριμένος στόχος,
3. συγκεκριμένα εργαλεία,
4. ορθολογικότητα
5. διάσταση του χρόνου,
6. πολλαπλά πεδία αντιπαράθεσης - άρα και ανάγκη συντονισμού-σύγκλισης ανεξάρτητων ενεργειών,
7. διάσταση «παιγνίου» (ανάδραση ενεργειών μεταξύ πολλών παικτών), και
8 διάσταση αβεβαιότητας.
Ας κάνουμε, τώρα ένα βήμα πιο πέρα: Ας προσδιορίσουμε την έννοια της στρατηγικής, κατ’ αντιπαράθεσιν με μια συγγενή έννοια: αυτή της τακτικής:
* Στα ζητήματα τακτικής υπάρχουν συνήθως οι προϋποθέσεις, του υποκειμένου, του στόχου, των εργαλείων, της διάστασης παιγνίων και της αβεβαιότητας, αλλά δεν υπάρχει η διάσταση του χρόνου και των πολλαπλών πεδίων αντιπαράθεσης
Τα ζητήματα τακτικής, δηλαδή, αφορούν στο ερώτημα πως μπορεί να κερδιθεί μια «μάχη» - με δεδομένες δυνάμεις, να νικηθεί δεδομένος αντίπαλος, δεδομένη στιγμή σε δεδομένο πεδίο.
Για να το πούμε κάπως διαφορετικά, στα ζητήματα τακτικής το ερώτημα είναι πώς μπορεί να επιτευχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα με τις δεδομένες δυνάμεις, στο δεδομένο σημείο, τη δεδομένη στιγμή, έναντι του δεδομένου αντιπάλου. Στα ζητήματα τακτικης τα «δεδομένα» είναι πολύ περισσότερα από τα «ζητούμενα».
* Τα ζητήματα στρατηγικής, αντίθετα, αφορούν το πώς μπορεί να κερδιθεί ένας «πόλεμος» μέσα από μια σειρά από αλλεπάλληλες ή παράλληλες «μάχες». Εδώ ούτε οι δικές μας δυνάμεις είναι δεδομένες, ούτε οι δυνάμεις του αντιπάλου - μπορούν να προκύψουν στο μεταξύ συμμαχίες (ή να σπάσουν συμμαχίες) που θα βελτιώσουν (ή θα χειροτερέψουν) τη θέση κάθε πλευράς. Ούτε η στιγμή της σύγκρουσης είναι δεδομένη, ούτε το σημείο της σύγκρουσης. Ενώ μια σειρά από διαφορετικές διαδοχικές συγκρούσεις, μπορούν να έχουν τα πιο διαφορετικά αποτελέσματα. Στη στρατηγική, λοιπόν, τα (εκ των προτέρων) «δεδομένα» είναι ελάχιστα.
Έτσι, για να διατυπωθεί συγκεκριμένο πρόβλημα στρατηγικής πρέπει να γίνουν κάποιες υποθέσεις εργασίας: για το μοντέλο του «παιγνίου» που αντιμετωπίζουμε (που θα αντιδράσουν οι αντίπαλοι στις ενέργειές μας), για το πώς θα επηρεάσει την αντιπαράθεση το «εξωτερικό περιβάλλον», δηλαδή όλες εκείνες οι μεταβλητές που μας επηρεάζουν, αλλά δεν επηρεράζονται από μας κλπ.

Οι τρείς φάσεις της στρατηγικής συγκρότησης

Όλες αυτές οι υποθέσεις εργασίες μετατρέπουν το «όραμα» που έχει κάποιος, σε «στρατηγική», που τη συμμερίζονται και την εφαρμόζουν πολλοί.
Έτσι λοιπόν η στρατηγική έχει τρείς φάσεις συγκρότησης:
* Πρώτη φάση: η διατύπωση του (στρατηγικού) προβλήματος ? ή άρθρωση στρατηγικής: Ορίζουμε το στόχο, τα εργαλεία και τις υποθέσεις εργασίας (το ορθολογικό μοντέλο) που θα χρησιμοποιήσουμε. Οι υποθέσεις εργασίας συνδέουν τα δεδομένα με το στόχο και τις προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν, στο μεταξύ, για να γίνει ένας στόχος, που θεωρείται δύσκολος ή «άπιαστος» σήμερα, εφικτός αύριο. Η «μαγεία» της στρατηγικής είναι ότι δεν θεωρεί τις «προϋποθέσεις εφικτότητας» δεδομένες εκ των προτέρων, αλλά τις δημιουργεί στην πορεία...
* Δεύτερον, η χάραξη της στρατηγικής: ο εντοπισμός όλων εκείνων των «ενδιάμεσων βημάτων», που μας επιτρέπουν να επιτύχουμε το στόχο μας με το μικρότερο κόστος και το μικρότερο ρίσκο. Αυτή είναι η βέλτιστη στρατηγική που επιλέγουμε.
Επειδή, όμως, μπορεί να μην επαληθευθούν όλες οι υποθέσεις εργασίας που κάναμε εκ των προτέρων ή μπορεί να μην επιτύχουμε όλα τα (βέλτιστα) ενδιάμεσα βήματα που σχεδιάσαμε, έχουμε εκ των προτέρουν προκαθορίσει και υποβέλτιστες στρατηγικές: Το λεγόμενο Plan B (όταν εξακολουθούμε να επιδιώκουμε τον ίδιο τελικό στόχο, αλλά αναλαμβάνοντας μεγαλύτερο κόστος), το Plan C (όταν επιδιώκουμε τον ίδιο στόχο, αλλά με μεγαλύτερο ρίσκο), το Plan X (όταν αλλάζουμε τον τελικό στόχο, σε κάτι λιγότερο φιλόδοξο), ή τέλος το Plan Z (ή «Σχέδιο Ω»), όταν τα πράγματα πάνε άσχημα και επιδιώκουμε συμβιβασμό, ενώ έχουμε ακόμα κάποιο έλεγχο στις εξελίξεις, πριν χάσουμε κάθε έλεγχο και εξαναγκαστούμε σε πλήρη συνθηκολόγηση).
* Τρίτον εφαρμογή της στρατηγικής: όταν υλοποιούνται όλοι οι ανωτέρω σχεδιασμοί, βήμα-βήμα. Εδώ είναι απαραίτητο να ελέγχουμε, αν ο εκάστοτε ενδιάμεσος στόχος είναι «συμβατός» με τα εργαλεία που έχουμε κάθε στιγμή στη διάθεσή μας και με τις υποθέσεις εργασίας που είχαμε κάνει αρχικά, αλλά και με το τελικό στόχο που επιδιώκουμε. Στο στάδιο της εφαρμογής πρέπει να συνδυάζεται η μέγιστη τακτική αποφασιστικότητα με τη μέγιστη στρατηγική σύνεση...

Η τέχνη του...ανέφικτου!

Η στρατηγική δεν είναι «η τέχνη του εφικτού»! Αυτό ισχύει συνήθως για προβλήματα τακτικής. Εκεί όποιος διαθέτει δεδομένες δυνάμεις για να επιτύχει το καλύτερο, δεδομένη στιγμή σε δεδομένο σημείο, οφείλει να έχει απόλυτη αίσθηση εφικτότητας. Αλλιώς το πληρώνει ακριβά...
Στη στρατηγική, όμως, τα πάντα εξαρτώνται από τις υποθέσεις εργασίας, από το πόσο ρεαλιστικές θα αποδειχθούν...
Η τακτική αφορά αξιοποίηση ευκαιριών που ήδη υπάρχουν ή ελαχιστοποίηση απειλών που έχουν ήδη προκύψει. Η στρατηγική, αντίθετα, αφορά τη βέλτιστη αξιοποίηση ευκαιριών που μπορεί να δημιουργήσει κανείς στην πορεία, για να επιτύχει στόχους που εκ των προτέρων μοιάζουν δύσκολοι ή «άπιαστοι».
Με αυτή την έννοια, η στρατηγική δεν είναι τη τέχνη του εφικτού, είναι μάλλον η «τέχνη του ανέφικτου»...
Για την ακρίβεια, η στρατηγική καθιστά καθ’ οδόν «εφικτούς», στόχους που εκ των προτέρων μοιάζουν «άπιαστοι».
Ας δούμε κάποια παραδείματα:
-- Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκινούσε το 334 π.Χ. με 50-70 χιλιάδες στρατό μόνο, για να καταλύσει τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη - αλλά και τη μεγαλύτερη και πιο σταθερή αυτοκρατορία - που είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος, ασφαλώς δεν πληρούσε εκ των προτέρων προϋποθέσεις «εφικτότητας» - τουλάχιστον με τη συμβατική έννοια. Κι όμως τα κατάφερε και πήγε και πολύ πιο πέρα...
-- Όταν ο βυζαντινός στρατηγός του Ιουστιανού Βελισσάριος, ξεκινούσε το 533 μ.Χ. με μικρό εκστρατευτικό σώμα, ενάντι στα βαρβαρικά βασίλεια που είχαν καταλύσει ολόκληρη τη δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μέχρι και και τη Βόρειο Αφρική, δεν είχε ούτε αυτός με το μέρος του συμβατικές «προϋποθέσεις εφικτότητας». Κι όμως μέσα σε έξη χρόνια διέλυσε τα βασίλεια των Αβάρων και των Οστρογότθων, αντιμετωπίζοντας πολλαπλάσιους και εμπειροπόλεμους αντιπάλους.
-- Τέλος, για να έλθουμε στη σύγχρονη εποχή και να ξεφύγουμε από τα καθαρώς στρατιωτικά πεδία, όταν το 1983 ο Μπίλ Γκέϊτς ξεκινούσε την επιχειρηματική του σταδιοδρομία, προσπαθώντας να πουλήσει το λογισμικό του στις μεγάλες βιομηχανίες hardware των ΗΠΑ (στην ΙΒΜ και την Texas Instruments, τότε), ουδείς πίστευε ότι μέσα σε μια δεκαετία περίπου, η εταιρία του Μπίλ Γκέϊτζ θα είχε γιγαντωθεί τόσο, ώστε να μπορεί να εξαγοράσει τους πάντες, ανατρέποντας τα επιχειρηματικά και επικοινωνιακά δεδομένα σε όλο τον κόσμο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Γκέϊτζ δεν είχε καμία συμβατική «προϋπόθεση εφικτότητας» για το σχέδιο του, το οποίο και να τόλεγε δεν θα το πίστευε κανείς. Το πίστεψε όμως, ο ίδιος, το έβαλε μπροστά και τα κατάφερε...
Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι η στρατηγική είναι αυθαίρετη επιδίωξη χιμαιρικών στόχων. Το αντίθετο: Από τη στιγμή που διατυπώνονται οι υποθέσεις εργασίας και προδιαγράφονται τα «ενδιάμεσα βήματα» και οι «εναλλακτικές επιλογές» (τα εναλλακτικά σενάρια), η εφαρμογή μιας στρατηγικής απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή επιμονή στην λεπτομέρεια και τον πραγματισμό.
Εκείνο το στοιχείο, λοιπόν, που καθιστά τον, εκ των προτέρων «άπιαστο», στόχο τελικά εφικτό, εκείνο το στοιχείο που «δένει» το στρατηγικό όραμα με τον πραγματισμό είναι οι υποθέσεις εργασίας που αποτελούν και την ουσία μιας στρατηγικής. Και οι οποίες είναι συνήθως αφανείς (tacit assumptions).
-- Η προσεκτική διατύπωση αυτού του σώματος υποθέσεων εργασίας αποτελεί την ουσία του στρατηγικού σχεδιασμού
-- Η προσεκτική εξέταση του πόσο επιβεβαιώνονται από τα πράγματα και υλοποιούνται από τα ενδιάμεσα βήματα αυτές οι υποθέσεις εργασίας, αποτελεί την ουσία της εφαρμοσμένης στρατηγικής
-- Και η αποτίμηση τους εκ των υστέρων, αποτελεί την ουσία της στρατηγικής κριτικής.

Τέχνη ή επιστήμη...

Η στρατηγική ονομάστηκε «η δύναμη του αδυνάτου». Πράγματι, οι παντοδύναμοι σπάνια νιώθουν την ανάγκη να καταφύγουν σε στρατηγικό σχεδιασμό που τους «υπερβαίνει». Συνήθως υποκύπτουν στον πειρασμό να αξιοποιήσουν, απλώς, την συντριπτική υπεροχή τους. Τη στρατηγική την ανάπτυξαν, πάντα, άνθρωποι, ηγέτες ή έθνη που υστερούσαν σε συσχετισμούς, που αντιμετώπιζαν άνισα ισχυρότερους αντιπάλους ή έθεταν στόχους που τους υπερέβαιναν αρχικά...
Η τακτική σου επιτρέπει να κάνεις την καλύτερη χρήση δυνάμεων που ήδη διαθέτεις και ευκαιριών που σήμερα σου παρουσιάζονται, για να νικήσεις σε μιαν αναμέτρηση. Η στρατηγική σου επιτρέπει να αξιοποιήσεις τις μεγιστες δυνατότητες που μπορείς να αποκτήσεις και τις ευκαιρίες που μπορούν να σου παρουσιαστούν, ή που μπορείς να δημιουργήσεις ο ίδιος, στο μέλλον.
Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, η τακτική είναι ακριβής «επιστήμη», ενώ η στρατηγική είναι «τέχνη». Μόνο που σήμερα, πλέον, στο αναλυτικό της σκέλος η στρατηγική είναι πλήρης επιστήμη. Ενώ στο σκέλος εφαρμογής είναι «υψηλή τέχνη». Για την ακρίβεια, στην εφαρμογή της η στρατηγική είναι ταυτόχρονα η «τέχνη» του καλλιτέχνη, δηλαδή μοναδική έμπνευση δημουργίας, η «τέχνη» του τεχνίτη, δηλαδή ακριβής εφαρμογή ενός σύνθετου σχεδίου, και η «τέχνη» του τεχνοκράτη, δηλαδή χρήση σύνθετων μέσων, καθυπόταξη ισχυρών δυνάμεων και έλεγχος μη προφανών αυτοματισμών, προς επίτευξη σύνθετων στόχων.
Από τον καιρό που επεκτάθηκε σε μη πολεμικά πεδία, η στρατηγική έγινε περισσότερο «ανθρώπινη»: Δηλαδή αντανακλά την ανθρώπινη φύση: τις άμετρες φιλοδοξίες που δεν υποκύπτουν σε αναγκαιότητες, δεν σταματάνε σε εμπόδια, δεν αναχαιτίζονται από δισταγμούς. Και που καταλήγουν ενίοτε σε θριάμβους πέραν πάσης προσδοκίας, και όχι σπάνια σε αδιανόητες τραγωδίες. Περισσότερο ανθρώπινη δεν σημαίνει, κατ’ ανάγκην, και περισσότερο «φιλάνθρωπη»...
Η συνυπαρξη του επικού με το τραγικό, είναι βαθύτερη ουσία της στρατηγικής. Κι όσο επεκτείνεται σε τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, πέραν του πολέμου, τόσο γίνεται πιο επική και πιο τραγική ταυτόχρονα...









ΕΞΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΑ ΑΚΡΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     4 ΜΑΪΟΥ 2007

Λίγες απλές ερωτήσεις: -- Τα «αρχηγεία» των κουκουλοφόρων, τα γνωρίζουμε. Κάποια είναι μέσα στους χώρους του πανεπιστημιακού ασύλου και η πολιτεία μας τα περιφρουρεί ως «ιερά άβατα». Όμως, υπάρχουν κι άλλα «αρχηγεία», σε κατειλημμένα δημόσια κτίρια, εκτός ασύλου. Εκεί γιατί δεν επεμβαίνει η αστυνομία;
-- Η πολιτεία «απεχθάνεται» τη βία! Αλλά τις πυροσβεστικές αντλίες, που χρησιμοποιούνται παντού στον κόσμο, όταν υπάρχουν τέτοιες ταραχές...πυρομανών, γιατί δεν τις χρησιμοποιούμε κι εδώ; Πρώτον, θα σβήναμε εγκαίρως τις πυρκαγιές από τις μολότοφ και δεύτερον, το νερό υπό πίεση μπορεί να θέσει «εκτός μάχης» οποιονδήποτε «θερμοκέφαλο», χωρίς χρήση βίας...
-- Τις μόνιμες κάμερες στους δρόμους, δεν τις θέλουμε. Λές και είναι «αυταρχικά κράτη» όλες οι δυτικές δημοκρατίες που τις χρησιμοποιούν. Αλλά γιατί δεν επιτρέπουμε τις φορητές κάμερες στα χέρια των αστυνομικών, που θα βιντεοσκοπούσαν τις ταραχές και θα αποκάλυπταν τα πρόσωπα των κουκουλοφόρων, όταν τους συνελάμβανε η αστυνομία και τους έβγαζε τις κουκούλες, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία στα δικαστήρια;
Δεν είναι που ενοχλεί η «υπερβολική βία». Κάποιοι τρομοκρατούν την κυβέρνηση, τα κόμματα, τους υπουργούς, την ίδια την αστυνομία, για να παραλύσουν τα πάντα, να μείνουν ασύδοτοι οι κουκουλοφόροι κι ασύλληπτοι οι τρομοκράτες.
Έτσι, όμως η κοινή γνώμη εξωθείται σε ακραίες θέσεις, που δεν είναι ακόμα «ακροδεξιές» ? ευτυχώς - αλλά όπως πάει, δεν θέλουν και πολύ...
Πρέπει να αποδείξουμε στους πολίτες ότι η δημοκρατία μπορεί να τους προστατέψει. Αλλιώς, θα αρχίσουν να πείθονται ότι «φταίει» η ίδια η δημοκρατία, που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν πια με στοιχειώδη ασφάλεια. Αυτό ΔΕΝ πρέπει να συμβεί. Όποιος πονά την δημοκρατία θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στο νόμο, πρίν η κοινωνία εξωθηθεί σε ακραίες θέσεις...
Η δημοκρατία έχει τα μέσα να διασφαλίσει τους πολίτες στα πλαίσια της νομιμότητας. Ξένες δημοκρατικές κοινωνίες το έχουν αποδείξει πολλές φορές. Καιρός να το αποδείξει και η Ελληνική δημοκρατία. Ξεπερνώντας τα πλέγματα τις μεταπολίτευσης...
Τη χούντα την πολεμάμε όταν έχουμε χούντα. Δεν την πολεμάμε τριανταπέντε χρόνια μετά, όταν ο κόσμος απαιτεί ασφάλεια κι εμείς βλέπουμε με...τρυφερότητα τους κουκουλοφόρους και με απέχθεια τους «μπάτσους».
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γοητεύθηκε κάποτε από τον Κάρολο Ντε Γκώλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου σαγηνεύθηκε απο τον Φρασνουά Μιτεράν. Μήπως ήλθε η ώρα ο Κώστας Καραμανλής να μελετήσει προσεκτικά τα διδάγματα του Νικολά Σαρκοζύ;





Η «ΕΚΔΙΚΗΣΗ» ΤΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
11 ΜΑΪΟΥ 2007

Ο Νικολά Σαρκοζύ, είναι μοναδική περίπτωση Ευρωπαίου ηγέτη που αναδείχθηκε σε αρχηγό κράτους από το υπουργείο Εσωτερικών και δημόσιας τάξης! Κι αυτό κάτι σημαίνει...
Σημαίνει ότι ο Σαρκοζύ έπιασε τον παλμό των μεσαίων τάξεων στο ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας. Και τόλμησε να πάρει ρίσκα, που του απέδωσαν...
Το έγκλημα μακροχρόνια αντιμετωπίζεται με πρόληψη, αλλά βραχυχρόνια απαιτεί καταστολή. Και το έγκλημα που ταλαιπωρεί την καθημερινότητα του πολίτη δεν είναι το μελλοντικό έγκλημα (που απαιτεί πρόληψη), αλλά το σημερινό έγκλημα (που απαιτεί άμεση καταστολή).
Απλή λογική! Αλλά η Κεντροαριστερά έχει χαθεί μέσα στα ιδεολογήματά της κι έχει πάρει διαζύγιο από την απλή λογική...
Ο Σαρκοζύ δεν προσπάθησε να γίνει "ευχάριστος" στους Κεντροαριστερούς. (όπως ο Σιράκ) Δεν επιχείρησε να εμφανιστεί «προοδευτικός» (όπως ο Ντε Βιλπέν). Προσπάθησε να εκφράσει το μέσο γάλλο ψηφοφόρο.
Δεν απευθύνθηκε στον ιδεατό «μεσαίο χώρο», αλλά στη χειμαζόμενη μεσαία τάξη. Η Κεντροαριστερά επικαλούνταν τόσα χρόνια τους «μη προνομιούχους», αλλά "ξέχασε" τη μεσαία τάξη. Που τώρα, στο πρόσωπο του Σαρκοζύ βρήκε το νέο εκφραστή της. Και πήρε την εκδίκησή της...
Κοινωνίες μπορούν να υπάρξουν χωρίς μεσαία τάξη. Αλλά δημοκρατία και πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει. Οι μεσαίες τάξεις είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας, και το δυναμικό προόδου μιας κοινωνίας. Αυτές ακριβώς που η Κεντροαριστερά περιφρόνησε τόσο αλαζονικά. Κι αυτές στήριξαν το Σαρκοζύ, στέλνοντας μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Που χωρίς τις μεσαίες τάξεις της δεν μπορεί ούτε να προχωρήσει, ούτε να ενωθεί, ούτε καν να επιβιώσει.
Οι μεσαίες τάξεις δεν έχουν πάντα δίκιο. Αλλά όσοι τις συνθλίβουν έχουν πάντα άδικο.
Το ιδεολόγημα της παγκοσμιοποίησης, σάρωνε τις μεσαίες τάξεις, δημιουργώντας μια διεθνοποιημένη ελίτ στην κορυφή κάθε κοινωνίας και ένα συνονθύλευμα απελπισμένων από κάτω, χωρίς εθνική πολιτιστική ταυτότητα, χωρίς καλλιέργεια, χωρίς αισθητικά και αξιακά πρότυπα. Ένα "κοινωνικό χυλό", από εξαθλιωμένες μειοψηφίες, εύκολα χειραγωγούμενες...
Ο Σαρκοζύ μετέτρεψε αυτό τον κοινωνικό χυλό σε εκλογικό σώμα με δική του βούληση και του προσέφερε την επιλογή να πάψει να είναι "χυλός". Να γίνει ξανά η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας και να σηκώσει το ανάστημά της, στην παγκοσμιοποίηση που την ισοπέδωνε, στα στερεότυπα της "πολιτικής ορθότητας" που τη φίμωναν, στην πολυπολιτισμικότητα που την διέλυε, στην ελίτ που τη χειραγωγούσε.
Δεν ξέρουμε πόσο «κοινωνικός μεταρρυθμιστής» θα αποδειχθεί ο κ. Σαρκοζύ. Πάντως η κα Ρουαγιάλ εκπροσωπούσε την πιο άκαμπτη συντήρηση. Κι έχασε πανηγυρικά...

Ο ΣΑΡΚΟΖΥ ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
11 ΜΑΪΟΥ 2007


Ο Νικολά Σαρκοζύ, δεν κέρδισε με "επικοινωνιακά τρικ".
Αναδείχθηκε ανοίγοντας «απαγορευμένα» ιδεολογικά μέτωπα και προτείνοντας θαρραλέες πολιτικές τομές: Απέρριψε την πολυπολιτισμικότητα, κατήγγειλε την «πολιτική ορθότητα», απέρριψε την αναδιανομή της μιζέριας και πρότεινε την στροφή της Γαλλίας στην ανταγωνιστικότητα, στην εθνική αυτοπεποίθηση και στην ευρωπαϊκή πολιτική, που σέβεται τις αντοχές των εθνικών κοινωνιών της, δεν προσπαθεί να τις...διαλύσει.
Απέναντί του στάθηκε άβολα η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ψελλίζοντας τετριμμένα στερεότυπα, ανεμίζοντας γαλλικές σημαίες, ζητώντας να την ψηφίσουν γιατί είναι...γυναίκα, και αδυνατώντας να συγκρατήσει υστερικά ξεσπάσματα οργής. Ένα σπάνιο δείγμα αλαζονείας και μετριότητας.
-- Ο Σαρκοζύ απέρριψε τα ιδεολογήματα της "παγκοσμιοποίησης" - δηλαδή της κατάργησης των εθνικών κρατών και την ισοπέδωσης των εθνικών ταυτοτήτων. Αλλά αποδέχθηκε την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης και ανέδειξε αιτήματα ανταγωνιστικότητας.
-- Ο Σαρκοζύ απέρριψε και το ιδεολόγημα της "πολυ-πολιτισμικότητας" - δηλαδή της απεριόριστης" απορρόφηση" μεταναστών, χωρίς καμιά προσπάθεια αφομοίωσής τους στις εθνικές κοινωνίες. Ταυτόχρονα, όμως, άνοιξε το δρόμο για την ενσωμάτωση των μεταναστών. Που αποτελεί και το βασικότερο αίτημα τους.
Η Κεντροαριστερά θλίβεται - και με το δίκιο της. Όχι μόνο έχασε μια στρατηγική μάχη (στη Γαλλία και στην Ευρώπη). Αλλά διαπιστώνει με συντριβή ότι τόσες δεκαετίες επαγγέλλονταν την «αλλαγή» και τελικά η ίδια βρέθηκε να εκπροσωπεί τη πιο καταθλιπτική «συντήρηση»! Ενώ την αλλαγή και την πρόοδο την εκπροσωπούσε ο μεγάλος αντίπαλός της: ο Νικολά Σαρκοζύ.
Η Κεντροαριστερά κατακεραυνώνει τις αγορές, αλλά είναι έτοιμη να ξεπουλήσει τα πάντα. Κατακεραυνώνει τον "ιμπεριαλισμό", αλλά λατρεύει την "παγκοσμιοποίηση". Μιλά εν ονόματι των «εργαζομένων», αλλά παράγει στρατιές ανέργων. Μιλάει για κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά εκπροσωπεί την ελίτ των νέων προνομιούχων. Αναδιανέμει συνεχώς τη μιζέρια, αλλά είναι ανίκανη να παράγει πλούτο. Επαγγέλλεται "υψηλά οράματα", αλλά σκοτώνει την ελπίδα των απλών ανθρώπων. Μιλάει για την δημοκρατία, αλλά παράγει ελλείμματα δημοκρατίας (και περίσσευμα γραφειοκρατικής αλαζονείας)...
Κι απέναντί της στάθηκε ένας εκπρόσωπος των μεσαίων στρωμάτων, των αστικών αξιών, της εθνικής υπόστασης, της δημιουργικότητας, της αξιοκρατίας, της αγωνίας και της ελπίδας των απλών ανθρώπων - όλων αυτών που θά` πρεπε να είναι αυτονόητα και κατάντησαν αδιανόητα. Θα έπρεπε να είναι δεδομένα, και κατάντησαν ζητούμενα. Θα έπρεπε να είναι η ουσία της κοινωνικής ζωής και κατάντησαν στα αζήτητα της «πολιτικής ορθότητας».
Δικαίως, λοιπόν, η εκλογή Σαρκοζύ προκαλεί αβάστακτη θλίψη (και διασπαστικά ανακλαστικά) στην ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Και λυτρωτική ελπίδα στις δημιουργικές δυνάμεις της Ευρώπης.













ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ;

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

16η ΜΑΪΟΥ 2007


Τόσα χρόνια δεν καταλάβαινα γιατί στην Ελλάδα απορρίπτουν μετά τόσης «βδελυγμίας» τις κάμερες ασφαλείας στους δρόμους. Γιατί αρνούνται, ως «αντιδημοκρατικό», ένα μέτρο που υπάρχει σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες; Επιτέλους - η απορία μου λύθηκε: Άκουσα προ ημερών σοβαρούς κατά τα άλλα ανθρώπους, να θέτουν το εξής ερώτημα: Τι θα συμβεί, αν οι κάμερες φωτογραφίσουν κάποιους να κυκλοφορούν με την «εξωσυζυγική» τους σχέση και το σχετικό «υλικό»                             δοθεί στη δημοσιότητα;
Μα το Θεό!
Αυτό ήταν, τελικά, το μοναδικό επιχείρημα ενάντια στις κάμερες παρακολούθησης:                Δεν θέλουν ένα μέτρο δημόσιας ασφάλειας, γιατί κάποιοι «επώνυμοι» φοβούνται                        μη μάθει ο/η σύζυγός τους ότι κυκλοφορούν με το «αμόρε» τους.
Θα μπορούσε, βέβαια, να αντιτείνει κανείς ότι υπάρχουν όλες οι δικονομικές προϋποθέσεις ώστε το υλικό παρακολούθησης να μην «κακοπέσει». Ότι ακόμα                         κι αν «κακοπέσει», η χρήση τέτοιου υλικού συνιστά ποινικό αδίκημα και απαγορεύεται στα δικαστήρια. Ότι έτσι κι αλλιώς, όσοι (και όσες) διατηρούν «εξωσυζυγικές σχέσεις» οφείλουν να προσέχουν, διότι τους παραμονεύουν οι κάμερες των ιδιωτικών «ερευνητών». Οι «σκανταλιάρηδες» και οι «σκανταλιάρες» δεν έχουν να φοβηθούν τόσο από τις δημόσιες κάμερες ασφαλείας. Τις «ιδιωτικές» πρέπει να προσέχουν.Αλλά τι νόημα έχει να απαντήσει κανείς; Αρνούνται στον απλό πολίτη την δημόσια ασφάλεια που δικαιούται, για να μπορούν οι ίδιοι να? «τσιλιμπουρδάνε»! Σε λίγο  θα ζητήσουν και δημόσια φρουρούμενες γκαρσονιέρες. Σ’ όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι επώνυμοι και ανώνυμοι, ασφαλώς που τους αρέσουν «τα ξινά».                             Αλλά πουθενά δεν διανοείται κανείς να διεκδικήσει το δικό του δικαίωμα στη μοιχεία     ως ανώτερο από το δικαίωμα όλων των υπολοίπων στη δημόσια ασφάλεια! Η μοιχεία αποποινικοποιήθηκε και πολύ ορθά. Δεν αναδείχθηκε σε «ανθρώπινο δικαίωμα» - και μάλιστα, υπέρτερο όλων των άλλων. Τώρα μάθαμε, επιτέλους, γιατί δεν υπάρχουν κάμερες ασφαλείας στην Ελλάδα. Όπως έλεγε και το παλιό εκείνο τραγουδάκι:
-- Για όλα φταίνε οι γκόμενες. Και καλά οι μόνιμες κάμερες ασφαλείας.                                   Γιατί να μην υπάρχουν, τουλάχιστον, φορητές κάμερες, που θα τις χρησιμοποιούν                     οι αστυνομικοί μόνο στις διαδηλώσεις, για να απαθανατίζουν τους κουκουλοφόρους όταν τους πιάνουν και τους βγάζουν τις κουκούλες, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία περί της ενοχής τους στα δικαστήρια; Μήπως οι «επώνυμοι» σκοπεύουν να πάνε                      με τη φιλενάδα τους στη διαδήλωση και φοβούνται να μην τους συλλάβει ο φακός;
Εκτός από θρασείς είναι και «βιτσιόζοι», τρομάρα τους !!!







ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     17 ΜΑΪΟΥ 2007
Ευλόγως κάποιοι στη ΝΔ σκέπτονται αλλαγή του εκλογικού νόμου.                                          Όχι για να τον κάνουν πιο αναλογικό. Αλλά για να ενισχύσουν την αυτοδυναμία                 του πρώτου κόμματος. Όχι γιατί φοβούνται ότι «θα χάσουν», αλλά για να μπορέσουν         να κυβερνήσουν όταν θα κερδίσουν Διότι με το νόμο Σκανδαλίδη (που θα ισχύσει                 από τις επόμενες εκλογές), αν περάσουν πέντε κόμματα στη Βουλή, τότε το πρώτο κόμμα μπορεί να έχει άνετη διαφορά 2 ποσοστιαίων μονάδων από το δεύτερο                     και να εκλέγει μόλις 149-152 βουλευτές! Αν η ΝΔ φοβόταν ότι θα χάσει,                                   δεν θα σκεπτόταν να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Σκέπτεται να τον αλλάξει, επειδή φοβάται ακυβερνησία, λόγω των ιδιομορφιών του Νόμου Σκανδαλίδη.
Πολλοί, βέβαια, εμφανίζουν ως «σωτήρια λύση» την μετεκλογική συγκυβέρνηση                        των δύο μεγάλων κομμάτων. Όμως, για να δουλέψουν τέτοιες κυβερνήσεις συνεργασίας είναι απαραίτητες δύο προϋποθέσεις:  Πρώτον να έχει προηγηθεί σύγκλιση-συναίνεση μεταξύ τους. Δεύτερον, να έχουν διασπαστεί οι ακραίες πτέρυγες των μεγάλων κομμάτων, για να μπορέσουν μετά αμφότερα να συγκλίνουν στο κέντρο.
Στη Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πρώτα υιοθέτησε την «Ατζέντα 2010»,               που ήταν πολύ κοντά στις θέσεις της Χριστιανοδημοκρατίας. Ύστερα διασπάστηκε. Ύστερα έχασε τις εκλογές του 2005 οριακά. Και μόνο τότε μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση (μεγάλου) συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες.                                    Η οποία δεν πάει καλά τελευταία. Όσοι ονειρεύονται «μεγάλους συνασπισμούς» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) στην Ελλάδα κάνουν δύο σφάλματα:
Πρώτον, παραβλέπουν ότι για να συμβεί αυτό απαιτούνται προϋποθέσεις που υπήρξαν αλλού (π.χ. στη Γερμανία), αλλά εδώ δεν υπάρχουν.
Δεύτερον, αγνοούν ότι ακόμα κι εκεί που υπήρξε «μεγάλος συνασπισμός»,                               δεν «περπάτησε» πολύ. Έτσι, οι επιλογές σήμερα είναι τέσσερις:
Είτε μεγάλη πόλωση πριν τις εκλογές (για να «συμπιεστούν» οι μικροί και να μην περάσουν πάνω από 4 κόμματα στην επόμενη Βουλή),
Είτε αλλαγή του εκλογικού νόμου, ώστε να υπάρξει δυνατότητα νέας προσφυγής                   στις κάλπες, που θα δώσει άνετη αυτοδυναμία στο πρώτο κόμμα,
Είτε μετεκλογική κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που είναι δύσκολο   να υπάρξει και απίθανο να λειτουργήσει, Είτε παρατεταμένη περίοδος ακυβερνησίας...
Από όλα αυτά, μόνο το δεύτερο είναι προοπτική μακροχρόνιας ομαλότητας.                             Κι έχει ένα πρόσθετο πλεονέκτημα: Αλλαγή του εκλογικού νόμου,                                           ώστε να διασφαλίζεται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, την επιθυμούν                           όσοι πιστεύουν ότι θα νικήσουν. Όχι όσοι φοβούνται ότι θα χάσουν.
Ιδού η Ρόδος, λοιπόν.




ΤΟΛΜΗΡΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ=ΙΣΧΥΡΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
26 ΜΑΪΟΥ 2007

H Ελλάδα έχει ανάγκη από μεγάλες, τολμηρές και σαρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό το δέχονται οι πάντες. Το εισηγούνται όλοι οι διεθνείς οργανισμοί. Το έχει κάνει «σημαία» της η Νέα Δημοκρατία. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ, που αρχικά το απέρριπτε ως αίτημα, σήμερα αρχίζει να το αποδέχεται… Το ερώτημα είναι, όμως, τι είδους κυβερνητικό σχήμα μπορεί ν’ αναλάβει και να φέρει σε πέρας τέτοια «μεταρρυθμιστικά κύματα»;
Κάποιοι πιστεύουν ότι τα μεταρρυθμιστικά μέτρα δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων κομμάτων. Γιατί έτσι κινδυνεύουν να ακυρωθούν: Ο,τι προσπαθεί να χτίσει το κόμμα που κυβερνά θα το ακυρώνει το κόμμα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Γι’ αυτό – υποστηρίζουν – οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις πρέπει να προκύπτουν όχι με ανταγωνισμό των μεγάλων κομμάτων εξουσίας, αλλά από κυβερνητική συνεργασία μεταξύ τους.
Σύμφωνα με την άποψη αυτή, μόνο μια διακομματική συνεργασία - ένας «μεγάλος συνασπισμός αλά γερμανικά» - μπορεί να φέρει σε πέρας τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα.
Αλλά τέτοιοι «μεγάλοι συνασπισμοί» επιβάλλουν την εύθραυστη ισορροπία των «μέσων όρων». Δεν εφαρμόζουν μια ολοκληρωμένη πολιτική, αλλά τη «συνισταμένη» αντίθετων πολιτικών. Αυτό μπορεί να είναι ευεργετικό σ’ έκτακτες περιόδους εθνικής κρίσης. Αλλά πνίγει κάθε μεγάλη μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία. Κι επιτρέπει μόνο μεσοβέζικα ημίμετρα…

Κάποιοι υποστηρίζουν, επίσης, ότι μεγάλες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες απαιτούν ευρύτατη συναίνεση. Αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν και συγκρούσεις. Με όλους εκείνους που θα θιγούν και θα κάνουν ό,τι μπορούν να τις αποτρέψουν, να τις εμποδίσουν, να τις ματαιώσουν. Πράγματι, οι μεταρρυθμίσεις δεν περνούν «συναινετικά». Πολλές ισχυρές μειοψηφίες - συντεχνιών, καρτέλ και διαπλεκομένων - θίγονται καίρια και θα αντιδράσουν λυσσαλέα. Κι αυτές οι οργανωμένες μειοψηφίες μπορεί να έχουν μικρό κοινωνικό εκτόπισμα, αλλά έχουν δυσανάλογα μεγάλη πολιτική επιρροή. Για να καμφθούν οι αντιδράσεις τους, χρειαζόμαστε ισχυρή κυβέρνηση, με διάθεση να συγκρουστεί - όχι ευκαιριακά σχήματα εύθραυστων κυβερνητικών συμμαχιών.
Οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές δεν γίνονται από κυβερνήσεις όπου ο ρόλος των μειοψηφιών είναι δυσανάλογα μεγάλος, αλλά από κυβερνήσεις όπου η πλειοψηφία τολμά. Ολες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε συνθήκες δημοκρατίας έγιναν από ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις – όχι από εύθραυστες διακομματικές συνεργασίες. Αυτό ισχύει για το New Deal του Φραγκλίνου Ρούσβελτ στις ΗΠΑ. Για τον Ντε Γκωλ που εγκαθίδρυσε την 5η Γαλλική δημοκρατία. Για τη Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βρετανία.
Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις που έφεραν σε πέρας τολμηρές μεταρρυθμίσεις… Από την άλλη πλευρά, η Γερμανία έκανε τον τελευταίο ενάμιση χρόνιο κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού». Αλλά αυτό της προέκυψε ως έσχατη ανάγκη, δεν το επέλεξε ως…«μοντέλο διακυβέρνησης»! Αν αναγάγουμε τη λύση ανάγκης της Γερμανίας σε «βέλτιστη επιλογή» για την Ελλάδα, είναι σαν να σκαλίζουμε τους… σκουπιδοντενεκέδες των ξένων, σαν να σπεύδουμε να μιμηθούμε όσα οι ξένοι σπεύδουν να ξεφορτωθούν. Διότι στη Γερμανία ο «μεγάλος συνασπισμός» έχει ήδη χρεοκοπήσει κι όλοι ψάχνουν να βρουν τρόπο να τον ξεφορτωθούν… Ολοι - εκτός από κάποιους δικούς μας «νεοφιλελεύθερους» που τον… θαυμάζουν, τον ζηλεύουν και τον εισηγούνται εις τα καθ’ ημάς! Θεός φυλάξοι…
Η δόλια απλή αναλογική...

H Αριστερά στην Ελλάδα καλλιέργησε το μύθο της απλής αναλογικής, ως του πιο «δημοκρατικού» και του μόνου «άδολου» εκλογικού συστήματος… Ομως, η απλή αναλογική δεν είναι «άδολη». Δυσκολεύει τη διακυβέρνηση κι εξαναγκάζει τα κόμματα εξουσίας να κάνουν μείζονες παραχωρήσεις προκειμένου να κυβερνήσουν. Και τις παραχωρήσεις δεν τις κάνουν έναντι άλλων (μικρότερων) κομμάτων. Τις κάνουν - πρωτίστως - έναντι των συμφερόντων, των συντεχνιών και των εξωθεσμικών κέντρων που ελέγχουν τα μικρότερα κόμματα. Και επιβάλλουν τη θέλησή τους, εμμέσως, στις κυβερνήσεις… Τα μικρά κόμματα είναι πιο ευεπίφορα σε πιέσεις από εξωθεσμικά κέντρα.

Πράγματι, μικρά κόμματα στα όρια της ανυπαρξίας ή στις παρυφές του εκλογικού συστήματος, εξαρτώνται καθοριστικά από την «εύνοια» ισχυρών εξωθεσμικών κέντρων. Κι όποιο εκλογικό σύστημα καθιστά ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής τα μικρά κόμματα μπλοκάρει κάθε μεταρρύθμιση που θα έθιγε τα συμφέροντα των ισχυρών...  Ολες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν από ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις, όχι από κυβερνήσεις συνεργασίας.

- Οι κυβερνήσεις του Βενιζέλου στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα ήταν κυβερνήσεις συντριπτικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας – και πραγματοποίησαν αληθινή φιλελεύθερη κοσμογονία.

- Οι κυβερνήσεις Βενιζέλου, στα τέλη της δεκαετίας του ’20, επίσης είχαν εκλεγεί με πλειοψηφικό και διέθεταν μεγάλη πλειοψηφία. Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις εκείνης της εποχής κατέστησαν την Ελλάδα δεύτερη διεθνώς σε ρυθμούς ανάπτυξης στη δεκαετία του ’30.

- Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1952-55, επίσης είχε εκλεγεί με πλειοψηφικό και ήταν πανίσχυρη. Τότε (με την υποτίμηση της δραχμής) άρχισε η μεγάλη μεταπολεμική ανορθωτική προσπάθεια.

- Η κυβέρνηση Καραμανλή το 1974 εγκαθίδρυσε σταθερούς κοινοβουλευτικούς θεσμούς και διέθετε τεράστια πλειοψηφία.

- Ομοίως και η κυβέρνηση Παπανδρέου, το 1981, διέθετε επίσης συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή. Δεν υπάρχει μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην Ελλάδα – αλλά και στο εξωτερικό – που να έγινε από συμμαχικές κυβερνήσεις. Ολες έγιναν από ισχυρές κυβερνήσεις, που ήταν θωρακισμένες από πιέσεις: Των ανακτόρων (από πάνω) των ξένων πρεσβειών (απ’ έξω) και του πεζοδρομίου (από κάτω). Μεταρρυθμίσεις χωρίς να θιγούν οι «από πάνω», οι «από κάτω» και οι «απ’ έξω» - ή κάποιος συνδυασμός όλων αυτών - δεν μπορούν να γίνουν. 

Ολα αυτά έχουμε αρχίσει να τα καταλαβαίνουμε όσοι περάσαμε από την Αριστερά. Είναι κρίμα, που μόλις τα καταλάβαμε εμείς βλέπουμε κάποιους παλαιούς (νεο)φιλελεύθερους να «ανακαλύπτουν» τις… «αρετές» της απλής αναλογικής και των συμμαχικών κυβερνήσεων!  Το γαρ πολύ της θλίψεως…


ΑΝΤΙΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΑΝΙΑ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
31/5/2007                                                                                                  
Μιλώντας προ ημερών, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υποστήριξε ότι δεν μπορούν μειοψηφίες του 3% να επιβάλουν την άποψή τους στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν κατονόμασε κανέναν, αλλά ο Συνασπισμός κατάλαβε «για ποιον χτυπούσε η καμπάνα». Και απάντησε με το γνωστό «ύφος».

Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει δίκιο πάντα σε όσα λέει. Αλλά έχει δικαίωμα να μιλάει για οτιδήποτε.

Οταν ο τελευταίος φοιτητικός σύλλογος τοποθετείται επί παντός επιστητού, όταν το τελευταίο πολιτιστικό σωματείο καταγγέλλει ό,τι του ’ρθει, από πού κι ως πού ο Αρχιεπίσκοπος «δεν δικαιούται δια να ομιλεί»; Πώς; Είναι εκπρόσωπος θρησκείας; Και λοιπόν; Ο διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας είναι δικαϊκός και διοικητικός, ΔΕΝ αφορά το δικαίωμα λόγου των κληρικών.

- Οι δημοκρατίες διαχωρίζουν αυτά που η Πολιτεία θεωρεί αδικήματα από εκείνα που η Θρησκεία θεωρεί αμαρτήματα. Αυτός είναι ο δικαϊκός διαχωρισμός.

- Επίσης, οι δημοκρατίες διαχωρίζουν τη διοίκηση της Πολιτείας από τη διοίκηση της Εκκλησίας. Αυτός είναι ο διοικητικός διαχωρισμός. Εκεί σταματούν οι δημοκρατίες. Ο Ολοκληρωτισμός πάει κι ένα βήμα πιο πέρα: Αμφισβητεί το δικαίωμα λόγου στους εκκλησιαστικούς ηγέτες.

- Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου να είναι ταυτόχρονα Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Μόνο οι χουντικοί το αμφισβήτησαν. Με αυτούς θέλει να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;

- Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου της Καντερβουργίας να έχει άποψη για τα κοινά; Μόνο ο Ερρίκος ο ΙΙ, αλλά αυτό έγινε το 1170 μ.Χ. Με ένα διεφθαρμένο μονάρχη της μεσαιωνικής Αγγλίας επιθυμεί να ταυτιστεί ο Συνασπισμός;

- Αμφισβήτησε ποτέ κανείς το δικαίωμα του αιδεσιμότατου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ να έχει δικαίωμα λόγου; Μόνο ο ρατσιστής κυβερνήτης της Αλαμπάμα Τζορτζ Γουάλας.

- Αμφισβήτησε κανείς το δικαίωμα του Αρχιεπισκόπου της νοτίου Αφρικής Ντέζμον Τούτου να έχει λόγο; Μόνο το ρατσιστικό καθεστώς του άπαρτχαϊντ.

Αλλωστε, ουδείς ενοχλήθηκε όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατακεραύνωνε την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2004. Γιατί τάχα; Διότι τότε συμφωνούσαν μαζί του. 

Δεν θέλουν το διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας. Αμφισβητούν το δικαίωμα της Εκκλησίας να έχει λόγο. Κι όχι πάντα. Μόνο όταν η Εκκλησία διαφωνεί μαζί τους. Κι αυτό δεν είναι «προοδευτικότητα» - είναι αντικληρικαλιστική υστερία. Δεν είναι δημοκρατία. Είναι Ολοκληρωτισμός.

Και τον Ολοκληρωτισμό αυτόν τον απορρίπτουν όλοι οι Έλληνες πολίτες. Όχι μόνο οι θρησκευόμενοι…



ΑΡΚΕΤΑ! (ΙΙ)
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
* Ο Συνασπισμός συνιστά προς όλους σύνεση, ψυχραιμία και μετριοπάθεια. Αλλά όταν αντιμετωπίζει τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, χάνει κάθε μέτρο.
* Ο Συνασπισμός, κηρύσσει την «ανεκτικότητα προς τη διαφορετικότητα». Αλλά ο λόγος του Αρχιεπισκόπου του είναι απολύτως «ανυπόφορος».
* Ο Συνασπισμός διακηρύσσει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει καμία ανάμιξη με την Πολιτική. Αλλά συχνά προβάλλει «δοξαστικά» τον αιδεσιμότατο Τζέσσι Τζάκσον στις ΗΠΑ, ο οποίος είναι κληρικός, που αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική (στην Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος).
Ο Αρχιεπίσκοπος έθιξε, τις προάλλες, ένα αληθινό πρόβλημα: Ότι δεν μπορεί μια μειοψηφία να επιβάλει την άποψή της στην πλειοψηφία. Εμείς θα το θέταμε λίγο διαφορετικά:
-- Που σταματάει το καθήκον μας να προστατεύουμε τις μειοψηφίες και που αρχίζουν οι μειοψηφίες να γίνονται τυραννικές επί της πλειοψηφίας;
Αυτό το ερώτημα δεν απασχόλησε ποτέ τον Συνασπισμό. Ο οποίος υπερασπίζεται άκοπα όλες τις «μειοψηφίες», αλλά και θεωρεί χρέος του να προκαλεί την πλειοψηφία. Μπερδεύει την υπεράσπιση των μειοψηφιών με την κοινωνική πρόκληση. Κι αυτό τον καθιστά πιο περιθωριακό. Δυστυχώς?
Ο Συνασπισμός είναι αναμφίβολα ένα μικρό κόμμα. Που κάθε φορά μόλις και μετά βίας εκλέγει βουλευτές. Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό στο να είναι ένα κόμμα μικρό. Και δεν υπάρχει ψόγος ακόμα κι αν δεν καταφέρει να περάσει το όριο του 3%. Αλλά αν για δεκαετίες δεν καταφέρνει να ξεκολλήσει από το 3%, αυτό κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι;
Από την άλλη πλευρά η απήχηση του Αρχιεπισκόπου στην κοινωνία συχνά ξεπερνά το 65% και ποτέ δεν έπεσε κάτω από το 40% (ακόμα κι όταν όλοι έβαλλαν εναντίον του). Κι αυτό κάτι σημαίνει. Έτσι δεν είναι;
Και το γεγονός ότι μια περιθωριακή μειοψηφία εκφράζεται τόσο περιφρονητικά για ένα πρόσωπο, που έχει τόσο μεγάλη απήχηση, επίσης κάτι σημαίνει?
Αλλά ας ξεφύγουμε από τα άχαρα ποσοτικά στοιχεία και ας δούμε κάποια άλλα, πιο «ποιοτικά»: Ο Αρχιεπίσκοπος καλώς ή κακώς εκπροσωπεί τον αρχαιότερο θεσμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία: Την Ορθόδοξη Εκκλησία, με ρίζες 2000 χρόνων. Ο Συνασπισμός τι ακριβώς εκπροσωπεί; Ένα κόμμα που προέκυψε από διασπάσεις και συγχωνεύσεις και νέες αλλεπάλληλες διασπάσεις ενός ιστορικού κινήματος που σήμερα εκπροσωπείται από ένα άλλο κόμμα , το ΚΚΕ.
Το οποίο ? ΚΚΕ - με το Συνασπισμό δεν καταδέχεται ούτε να μιλήσει! Κι αυτό, επίσης κάτι σημαίνει.
Όχι ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει πάντα δίκιο. Καμιά φορά, μάλιστα, χάνει το δίκιο του με τον τρόπο που τα λέει. Αλλά αυτή τη φορά είχε δίκιο.
Και εν πάση περιπτώσει, του οφείλουμε κάποιο σεβασμό. Και πλήρη αναγνώριση του δικαιώματος να μιλάει για ό,τι θέλει. Και να κρίνεται απ’ όσα λέει.
Ασφαλώς, οι προοδευτικοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στο Θεό. Αλλά όταν παύουν να σέβονται την Εκκλησία, τότε όλο και κάποιο Ολοκληρωτισμό «μαγειρεύουν» .
Βέβαια ? για να είμαστε δίκαιοι - από το Συνασπισμό η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει. Διότι είναι ανίκανος να βλάψει οποιονδήποτε - πέρα από τον εαυτό του.
Αλλά η ακρότητα, η εμπάθεια και η μικρότητα βλάπτουν σοβαρά τη Δημοκρατία. Δεν βλάπτουν τον Αρχιεπίσκοπο. Βλάπτουν, όμως, τον ίδιο το Συνασπισμό. Βλάπτουν τη νοημοσύνη και την αισθητική όλων μας.
Αρκετά. Και Καλό Μήνα!





ΑΡΚΕΤΆ! ή ΣΥΡΡΙΖΑ… ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 1/1/2007                                                                                               
Ο Συνασπισμός συνιστά προς όλους σύνεση, ψυχραιμία και μετριοπάθεια. Αλλά όταν αντιμετωπίζει τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, χάνει κάθε μέτρο…

* Ο Συνασπισμός κηρύσσει την «ανεκτικότητα προς τη διαφορετικότητα». Αλλά ο λόγος του Αρχιεπισκόπου τού είναι απολύτως «ανυπόφορος».

* Ο Συνασπισμός διακηρύσσει ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να έχει καμία ανάμιξη με την πολιτική. Αλλά συχνά προβάλλει «δοξαστικά» τον αιδεσιμότατο Τζέσι Τζάκσον στις ΗΠΑ, ο οποίος είναι κληρικός και αναμιγνύεται ενεργά στην πολιτική (στην Αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος).

Ο Αρχιεπίσκοπος έθιξε, τις προάλλες, ένα αληθινό πρόβλημα: Οτι δεν μπορεί μια μειοψηφία να επιβάλλει την άποψή της στην πλειοψηφία. Εμείς θα το θέταμε λίγο διαφορετικά:

- Πού σταματάει το καθήκον μας να προστατεύουμε τις μειοψηφίες και πού αρχίζουν οι μειοψηφίες να γίνονται τυραννικές επί της πλειοψηφίας;

Αυτό το ερώτημα δεν απασχόλησε ποτέ το Συνασπισμό. Ο οποίος υπερασπίζεται άκοπα όλες τις «μειοψηφίες», αλλά και θεωρεί χρέος του να προκαλεί την πλειοψηφία. Μπερδεύει την υπεράσπιση των μειοψηφιών με την κοινωνική πρόκληση. Κι αυτό τον καθιστά πιο περιθωριακό. Δυστυχώς…

Ο Συνασπισμός είναι αναμφίβολα ένα μικρό κόμμα. Που κάθε φορά μόλις και μετά βίας εκλέγει βουλευτές. Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό στο να είναι ένα κόμμα μικρό. Και δεν υπάρχει ψόγος ακόμα κι αν δεν καταφέρει να περάσει το όριο του 3%. Αλλά αν για δεκαετίες δεν καταφέρνει να ξεκολλήσει από το 3%, αυτό κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι;

Από την άλλη πλευρά, η απήχηση του Αρχιεπισκόπου στην κοινωνία συχνά ξεπερνά το 65% και ποτέ δεν έπεσε κάτω από το 40% (ακόμα κι όταν όλοι έβαλλαν εναντίον του). Κι αυτό κάτι σημαίνει. Ετσι δεν είναι; Και το γεγονός ότι μια περιθωριακή μειοψηφία εκφράζεται τόσο περιφρονητικά για ένα πρόσωπο, που έχει τόσο μεγάλη απήχηση, επίσης κάτι σημαίνει…

Αλλά ας ξεφύγουμε από τα άχαρα ποσοτικά στοιχεία και ας δούμε κάποια άλλα, πιο «ποιοτικά»: Ο Αρχιεπίσκοπος – καλώς ή κακώς – εκπροσωπεί τον αρχαιότερο θεσμό που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία: Την Ορθόδοξη Εκκλησία, με ρίζες 2.000 χρόνων. Ο Συνασπισμός τι ακριβώς εκπροσωπεί;
Ενα κόμμα που προέκυψε από διασπάσεις και συγχωνεύσεις και νέες αλλεπάλληλες διασπάσεις ενός ιστορικού κινήματος που σήμερα εκπροσωπείται από ένα άλλο κόμμα – το ΚΚΕ. Το οποίο – ΚΚΕ - με το Συνασπισμό δεν καταδέχεται ούτε να μιλήσει! Κι αυτό, επίσης, κάτι σημαίνει…

Οχι, ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει πάντα δίκιο. Καμιά φορά, μάλιστα, χάνει το δίκιο του με τον τρόπο που τα λέει. Αλλά αυτή τη φορά είχε δίκιο.  Και εν πάση περιπτώσει, του οφείλουμε κάποιο σεβασμό. Και πλήρη αναγνώριση του δικαιώματος να μιλάει για ό,τι θέλει. Και να κρίνεται απ’ όσα λέει.  Ασφαλώς, οι προοδευτικοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πιστεύουν στον Θεό. Αλλά όταν παύουν να σέβονται την Εκκλησία, τότε όλο και κάποιο ολοκληρωτισμό «μαγειρεύουν» …

Βέβαια – για να είμαστε δίκαιοι - από το Συνασπισμό η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει. Διότι είναι ανίκανος να βλάψει οποιονδήποτε - πέρα από τον εαυτό του.

Αλλά η ακρότητα, η εμπάθεια και η μικρότητα βλάπτουν σοβαρά τη Δημοκρατία. Δεν βλάπτουν τον Αρχιεπίσκοπο. Βλάπτουν, όμως, τον ίδιο το Συνασπισμό. Βλάπτουν τη νοημοσύνη και την αισθητική όλων μας.


Αρκετά… (Και καλό Μήνα)



ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΕΩΝ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
2 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
                             
Μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2007 θα τεθούν ανοικτά και, εν πολλοίς, θα κριθούν, μεγάλες περιφερειακές και διεθνείς εκκρεμότητες του σύγχρονου κόσμου:
Οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, Ευρώπης-Ρωσίας, ΗΠΑ-Ευρώπης, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το πρόβλημα του Ιράκ, του Κουρδιστάν, της Τουρκίας, του Κοσσυφοπεδίου, το πρόβλημα της νέας Ευρωπαϊκής συνθήκης, το πρόβλημα της Ουκρανίας, της Γεωργίας, το ενεργειακό πρόβλημα της δύσης συνολικά..
Ουσιαστικά, όλες οι ισορροπίες του σύγχρονου κόσμου βρίσκονται σε εξαιρετικά ασταθές σημείο πλέον και πιθανολογείται η ανατροπή τους, στο αμέσως προσεχές διάστημα. Το πιο σημαντικό: Οι περισσότερες από τις ισορροπίες αυτές κινδυνεύουν από ανατροπές στην - ευρύτερη ή εγγύς - γειτονιά της Ελλάδας: στο Ιράκ, στην Τουρκία, και στα Βαλκάνια.

«Ισχυρή» και «ασθενής» ευστάθεια

Εδώ είναι κρίσιμες δύο επισημάνσεις:
* Πρώτον: Αυτό που ονομάζουμε διεθνές σύστημα ισορροπιών, στηρίζεται, συνήθως, σε κάποιους «σταθερούς άξονες». Μπορεί οι συσχετισμοί να μετακινούνται οριακά προς τη μία ή προς την άλλη κατεύθυνση, αλλά το σύστημα αποκαθιστά τις ισορροπίες και απορροφά τους κραδασμούς αυτών των μετατοπίσεων.
Αυτή η ιδιότητα ενός συστήματος να επανέρχεται μόνο του στο αρχικό σημείο ισορροπίας μετά από κάθε πρόσκαιρη διαταραχή ονομάζεται «ευστάθεια».
Υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές παραλλαγές της ευστάθειας:
-- Η «στενή» έννοια της ευσταθούς ισορροπίας; όταν το σύστημα μετά από κάποια διαταραχή επιστρέφει στο αρχικό σημείο ισορροπίας.
-- Η «ευρεία» έννοια της ευστάθειας: όταν το σύστημα μετά από κάποια διαταραχή ισορροπεί και πάλι, όχι στο αρχικό σημείο ισορροπίας, αλλά κοντά του
-- Η «ισχυρή» έννοια της ευστάθειας: όταν ένα σύστημα αποτελείται από πολλές επί μέρους ισορροπίες, που η καθεμιά τους είναι ευσταθής.
-- Η «ασθενής» έννοια της ευστάθειας: όταν ένα σύστημα αποτελείται από πολλές επί μέρους ισορροπίες, που δεν είναι κατ’ ανάγκην όλες ευσταθείς, αλλά η ανατροπή μιας, εξουδετερώνεται από την ανατροπή μιας άλλης κι έτσι το άθροισμά τους παραμένει ευσταθές ? η συνολική ισορροπία του συστήματος διασώζεται.
Κάθε ζωντανός οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση ευρείας ευστάθειας. Γιατί, αν δεν έχει στο εσωτερικό του μηχανισμούς αποκατάστασης της ισορροπίας, διαλύεται. Και η ευρεία ευστάθεια του επιτρέπει να εξελίσσεται. Διότι μετά από κάθε «διαταραχή» αποκαθίσταται μια διαφορετικά ισορροπία και πολλές διαδοχικές ισορροπίες το μετασχηματίζουν σταδιακά χωρίς να τον διαλύουν.
Το διεθνές σύστημα σήμερα βρίσκεται σε μια ευρεία ασθενή ευστάθεια. Μετά από κάθε διαταραχή προκαλούνται ανατροπές επί μέρους ισορροπιών, που αλληλοεξουδετερώνονται, με αποτέλεσμα να επιστρέφει η συνολική ισορροπία κοντά στο αρχικό σημείο. Μόνο που αυτό απαιτεί να μην υπάρξουν πολλές ταυτόχρονες ανατροπές παντού. Γιατί τότε η κατάσταση θα γίνει χαοτική.

Στο κατώφλι του Χάους;

* Δεύτερον, το σημαντικό σήμερα είναι ότι κινδυνεύουμε να βρεθούμε μπροστά σε μια τέτοια ταυτόχρονη ανατροπή όλων (ή σχεδόν όλων) των διεθνών ισορροπιών:
-- Η αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ, σπρώχνει την Ουάσιγκτων σε αναδίπλωση από τη Μέση Ανατολή. Αν συμβεί αυτό, αν αποχωρήσουν οι Αμερικανοί κακήν κακώς - τότε θα εκραγεί το ίδιο το Ιράκ, με κίνδυνο να εμπλακούν όλες οι όμορες χώρες για να προστατέψουν τους «συγγενικούς» τους πληθυσμούς.
-- Η έκρηξη του Ιράκ και η γενικευμένη εμπλοκή όλων των γειτονικών χωρών θα προκαλέσει νέα εκτίναξη των τιμών πετρελαίου πάνω από τα 120 δολάρια το βαρέλι με κίνδυνο να υποχωρήσει όλος ο κόσμος σε φαύλο κύκλο αυτοτροφοδοτούμενης ύφεσης.
-- Μια βαθιά παρατεταμένη ύφεση, όχι μόνο θα ενισχύσει τον απομονωτισμό των ΗΠΑ, αλλά θα λειτουργήσει διαλυτικά για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.
-- Η αδυναμία της Ευρώπης να απορροφήσει την Τουρκία επισπεύδει τη σύγκρουση ανάμεσα στους Ισλαμιστές και τους Κεμαλιστές. Η σύγκρουση αυτή οδηγεί είτε σε μεταπολίτευση (με πλήρη ιστορική κατάρρευση του Κεμαλισμού) είτε σε πραξικοπηματική ανατροπή των ισλαμιστών και πιθανή έκρηξη εμφυλίου μέσα στην Τουρκία. Μόνη διέξοδος, η «εξαγωγή» της κρίσης στο Ιρακινό Κουρδιστάν, με τουρκική εισβολή που θα φέρει, όμως, την Τουρκία σε σύγκρουση με τους ίδιους του Κούρδους του Ιράκ, με τις ΗΠΑ, που θεωρούν τους Κούρδους του Ιράκ τους μόνους συμμάχους τους εκεί και με τους Άραβες, που δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν επέκταση της Τουρκίας σε «αραβικά εδάφη».
Ήδη οι Αμερικανοί προειδοποιούν την Τουρκία να μην τολμήσει στρατιωτική εισβολή στο Βόρειο Ιράκ. Πριν λίγες μέρες αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη πραγματοποίησαν παραβιάσεις του τουρκικού εναερίου χώρου από το Ιράκ. Οι τουρκικές αρχές κατήγγειλαν το γεγονός. Οι Αμερικανοί το παραδέχθηκαν, αλλά το απέδωσαν σε «λάθος», πάντως δεν ζήτησαν συγγνώμη (όπως θα συνέβαινε αν όντως ήταν λάθος).
Αν μέσα σε αυτή τη γενικότερη αποσταθεροποίηση, η Δύση προωθήσει την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, τότε υπάρχουν δύο περιπτώσεις:
-- Είτε η Ρωσία θα αντιδράσει «ήπια», δηλαδή θα αποφύγει να θέσει βέτο, οπότε θα γίνει ένα ακόμα βήμα εδαφικού ακρωτηριασμού της Σερβίας.
-- Είτε η Ρωσία θα αντιδράσει έντονα και θα θέσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας (με την πιθανή αρωγή και της Κίνας). Αν τεθεί βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, τότε η ανεξαρτησία του Κοσσόβου θα είναι «παράνομη» σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Σε μια τέτοια περίπτωση, αν η Ρωσία ενθαρρύνει τη Σερβία να αντιδράσει στρατιωτικά, τότε θα έχουμε μείζονα κρίση στα νότια Βαλκάνια, καθώς οι εκεί δυνάμεις του ΝΑΤΟ (κυρίως ευρωπαϊκές) δεν θα μπορέσουν να συγκρατήσουν την κατάσταση. Αν συμβεί αυτό, θα δοκιμαστεί σοβαρά η ενότητα και του ΝΑΤΟ (αφού δεν θα μπορέσει να αντιδράσει στρατιωτικά) και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που θα έχει βρεθεί να υποστηρίζει μια διεθνή «παρανομία»).
Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ούτε η Ρωσία αντιδράσει (στα Ηνωμένα Έθνη) ούτε η Σερβία αντιδράσει (επί τους εδάφους), τότε και πάλι η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, θα συμπαρασύρει αντίστοιχες αυτονομιστικές τάσεις των αλβανόφωνων στο Τέτοβο της FYROM, αλλά και σε άλλα σημεία της Ευρώπης, όπου πολύ κοντά να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους βρίσκεται η Καταλονία και η Ανδαλουσία στην Ισπανία, η Σκωτία στην Βρετανία και η Φλάνδρα στο Βέλγιο.
Τέτοιες κινήσεις ανεξαρτησίας μπορούν να λειτουργήσουν διαλυτικά για την ίδια την Ένωση.
Αναφέραμε ήδη τρεις διαδικασίες «ντόμινο» που μπορούν να ξεκινήσουν είτε από το Ιράκ είτε από τα τουρκοϊρακινά σύνορα είτε από το Κόσσοβο, ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Αρκεί μια τέτοια κρίση για να προκαλέσει συνολική κατάρρευση διεθνών ισορροπιών. Ο συνδυασμός τους μπορεί να είναι αληθινά ισοπεδωτικός και οι επιπτώσεις τους να λειτουργήσουν, όχι απλώς αθροιστικά, αλλά πολλαπλασιαστικά.

Η ώρα των μεγάλων αναθεωρήσεων

Δεν υποστηρίζουμε ότι όλα αυτά θα συμβούν αναγκαστικά. Σημειώνουμε, απλώς, ότι υπάρχει κίνδυνος να πυροδοτηθούν πολλαπλές διεθνείς κρίσεις, που όλες βρίσκονται στην γειτονιά μας και που οι επιπτώσεις τους θα είναι σεισμικές σε παγκόσμια κλίμακα.
Επειδή το χρονικό σημείο που μπορεί να ξεσπάσει καθεμία από τις κρίσεις αυτές βρίσκεται πλέον κοντά, και οι δυσάρεστες επιπτώσεις τους είναι ορατές σε όλους, η αίσθηση κινδύνου προκαλεί σε πολλούς τάσεις αναθεώρησης της πολιτικής τους.
Δεν προβλέπουμε, λοιπόν, ότι θα υπάρξει, οπωσδήποτε, «χιονοστιβάδα» καταλυτικών διεθνών κρίσεων. Εκτιμούμε, αντίθετα, ότι λόγω του αυξημένου κινδύνου να ξεσπάσουν όλες οι πιθανές κρίσεις ταυτόχρονα, να χαθεί κάθε έλεγχος και να γίνουν χαοτικές οι εξελίξεις, είναι πιθανό να υπάρξουν μείζονες αναθεωρήσεις πολιτικής απ’ όλους , κι από τις ΗΠΑ, κι από την Ευρώπη κι από τη Ρωσία.
Άλλωστε, οι μεγάλες αναθεωρήσεις διεθνούς πολιτικής, γίνονται είτε «εν κενώ» είτε «υπό πίεση»:
-- Είτε στο γεωπολιτικό κενό που δημιουργεί η «έκλειψη» μιας μεγάλης δύναμης, υποχρεώνοντας κάθε μία από τις υπόλοιπες να σπεύσουν να επωφεληθούν πριν επωφεληθούν όλοι οι άλλοι.
-- Είτε «υπό την πίεση» του φόβου που δημιουργούν ανεξέλεγκτες πιθανές εξελίξεις, όταν μοιάζουν πλέον «αναπόφευκτες».
Μπροστά στο γεωπολιτικό κενό, οι χώρες οδηγούνται σε πιο ανταγωνιστικές-επιθετικές επιλογές. Υπό την πίεση και το φόβο του επικείμενου χάους, οι χώρες μπορούν να οδηγηθούν σε πιο συνεργατικές συγκλίσεις. Να επιλέξουν τον ιστορικό συμβιβασμό αντί της βέβαιης αμοιβαίας καταστροφής.
Όταν δημιουργείται (γεωπολιτικό) «κενό» υπάρχουν αναθεωρήσεις εξωτερικής πολιτικής, προς πιο ανταγωνιστικές-επιθετικές συμπεριφορές. Αντίθετα, όταν δημιουργείται «πίεση» φόβου και απειλή συνολικής αποσταθεροποίησης, οι αναθεωρήσεις εξωτερικής πολιτικής είναι πιθανότερο να στραφούν σε πιο συνεργατικές συγκλίσεις μεταξύ των κρατών.
Σήμερα, ο φόβος ταυτόχρονων ανεξέλεγκτων διεθνών κρίσεων, τις υποχρεώνει να αποφασίσουν «υπό πίεση». Κι είναι πιθανό να οδηγηθούν σε ένα νέο μεγάλο συμβιβασμό μεταξύ τους.
Προλαβαίνουν ακόμα να αποφύγουν τα χειρότερα: Μια ιστορική συνεννόηση ΗΠΑ-Ρωσίας-Ευρώπης, μπορεί να σταθεροποιήσει το Ιράκ, τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή ταυτόχρονα. Αλλά αυτό θα οδηγούσε σε πλήρη περιθωριοποίηση της Τουρκίας. Διότι κάθε φορά που η Δύση και η Ρωσία πλησίασαν μεταξύ τους η Τουρκία συνετρίβη ανάμεσά τους. Πολλώ μάλλον, αν η προσέγγιση Δύσης-Ρωσίας αφορά πρωτίστως την ανασυγκρότηση της Μέσης Ανατολής.
Ήδη τις τελευταίες μέρες ο Λευκός Οίκος μιλάει απευθείας με το Κρεμλίνο. Και φημολογείται εντόνως, ότι υπάρχουν θεαματικές προσεγγίσεις μεταξύ τους. Υπάρχουν ενδείξεις που επιβεβαιώνουν τις φήμες αυτές: Για παράδειγμα, η Ρωσία εξέδωσε, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό, αυστηρότατη ανακοίνωση σε βάρος του Ιράν, καταγγέλλοντας την επιμονή αυτού του τελευταίου να αναπτύξει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Επίσης, φημολογείται ότι αναζητείται λύση συμβιβασμού Αμερικής-Ρωσίας για το Κόσσοβο. Με αναστολή κάθε απόφασης για διετία τουλάχιστον, ενώ στο μεταξύ θα αναπτυχθούν μέσα στο Κόσσοβο Ρωσικά στρατεύματα με εντολή του ΟΗΕ, για να προφυλάξουν του Σερβικούς θυλάκους. Διπλωματικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι άφιξη και παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στο Κόσσοβο προεξοφλεί διαμελισμό του Κοσσόβου. Κάτι που οι Σέρβοι ανέκαθεν επιδίωκαν.
Παρά το γεγονός ότι διάφοροι «προέβλεπαν» επιστροφή σε μια νέα φάση Ψυχρού Πολέμου, το πιθανότερο είναι να υπάρξει νέος ιστορικός συμβιβασμός ΗΠΑ-Ρωσίας. Με τις ΗΠΑ λιγότερο αλαζονικές, τη Ρωσία λιγότερο εφεκτική, και την Ευρώπη να προσπαθεί να ισορροπήσει κάπου ενδιάμεσα.
-- Αν προέκυπτε ταυτόχρονη κατάρρευση ισορροπιών στη Μέση Ανατολή, στο Κόσσοβο, στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, στις σχέσεις Ευρώπης-Ρωσίας και Ευρώπης-ΗΠΑ, τότε η Ελλάδα θα βρισκόταν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
-- Αν, αντίθετα, υπάρξει νέα στρατηγική σύγκλιση ΗΠΑ-Ρωσίας-Ευρώπης (για να αποφευχθεί μείζων αποσταθεροποίηση διεθνώς), τότε η Ελλάδα θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα πρέπει να αναθεωρήσει την εξωτερική πολιτική της. Όταν υποστηρίζουμε «να μην αλλάξει τίποτε», ενώ γύρω μας ανατρέπονται τα πάντα, αυτό δεν είναι πολιτική σταθερότητας - είναι πολιτική μυωπία. Κι όταν ζητάμε να μείνουν όλα «ως έχουν», σε ένα κόσμο που οι εξελίξεις γίνονται χαοτικές πλέον, αυτό δεν είναι πολιτική σταθερότητας - είναι παντελής έλλειψη πολιτικής.
Την 22α Ιουλίου γίνονται κρίσιμες εκλογές στην Τουρκία, που θα κρίνουν αν στη χώρα αυτή υπάρξει μεταπολίτευση ή πραξικόπημα - ή αν θα προκύψει εισβολή στο βόριο Ιράκ. Το Δεκέμβριο γίνεται δημοψήφισμα στο Βόρειο Ιράκ, που θα κρίνει αν το Ιρακινό Κουρδιστάν θα προσαρτήσει την πλούσια πετρελαιοφόρο περιοχή του Κιρκούκ. Αν συμβεί αυτό, τότε το Ιρακινό Κουρδιστάν θα έχει τη δυνατότητα να μετεξελιχθεί σε ανεξάρτητο κράτος στο εγγύς μέλλον.
Ανάμεσα στον Ιούλιο και το Δεκέμβριο, θα κριθεί, κατά πάσα πιθανότητα τελειωτικά, η στρατηγική των ΗΠΑ στο Ιράκ και η τύχη του Κοσσόβου. Μέσα στο επόμενο 6μηνο θα τεθούν και θα κριθούν ταυτόχρονα, παράλληλα και ανεξάρτητα τρεις (τουλάχιστον) μεγάλες εκκρεμότητες του σύγχρονου κόσμου. Όλες κοντά μας. Κι όλες με άμεσες ή έμμεσες, πάντως κρίσιμες επιπτώσεις πάνω μας.
Πόσο έτοιμοι είμαστε για όλα αυτά; Και πόσο μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε, αν την ίδια στιγμή βρισκόμαστε στην δίνη της προεκλογικής διαμάχης;



ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΥ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007

Ο Νικολά Σαρκοζύ αποτελεί αληθινό φαινόμενο στη Γαλλία και στην Ευρώπη για τους εξής λόγους:
* Είναι Κεντροδεξιός που ΔΕΝ απολογείται γι’ αυτό - ούτε προσπαθεί να πείσει (τους Κεντροαριστερούς) ότι είναι «προοδευτικός».
* Κερδίζει την πλειοψηφία της κοινωνίας, όχι θολώνοντας τις διαφορές του με τους αντιπάλους του, αλλά ανοίγοντας όλα τα ιδεολογικά μέτωπα
* Για την ακρίβεια, καταφέρνει να κερδίσει τον κορμό της κοινωνίας, ΕΠΕΙΔΗ ακριβώς τολμά να διαφωνήσει με τη δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας».
* Τον κατηγορούν ότι είναι «ακραίος» της δεξιάς και «διχαστικός» για τη γαλλική κοινωνία. Κι αυτός καταφέρνει να απομονώσει την άκρα δεξιά, να απορροφήσει το κέντρο και να διασπάσει τους Σοσιαλιστές, διακεκριμένα στελέχη των οποίων προσχωρούν στην κυβέρνησή του.
* Τον κατηγορούν ότι είναι «φιλοαμερικανός», αλλά ο ίδιος εναντιώνεται στην πλήρη ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας. Αντίθετα, στη στήριξη της τουρκικής ένταξης συμφωνεί πλήρως η Ουάσιγκτων με όλους τους «αντιαμερικανούς» της Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.
* Τον κατηγορούν ότι είναι «νεοφιλελεύθερος», αλλά εκείνος ανοίγει μέτωπο κατά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ακραίου μονεταρισμού της. Που ενδιαφέρεται μόνο για τη συγκράτηση του πληθωρισμού και αδιαφορεί πλήρως για την χρόνια υψηλή ανεργία. Που ανεβάζει συνεχώς τα επιτόκια για να «συγκρατήσει» τον πληθωρισμό. Κι ας έχει υποχωρήσει ο πληθωρισμός κάτω από τα όρια που η ίδια έχει θέσει. Αδιαφορώντας για την ανεργία που βρίσκεται πάνω από το 7,5%.
Ο Σαρκοζύ δεν ζητά να καταργηθεί η ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας. Ζητά να καταργηθεί η ανεξέλεγκτη δράση της, να αλλάξει η «εντολή» της: Να γίνει αληθινά ανεξάρτητη στην εφαρμογή μιας ισορροπημένης πολιτικής, όχι ανεξέλεγκτη στην εφαρμογή του ακραίου μονεταριστικού δογματισμού.
* Τον κατηγορούν ότι είναι «συντηρητικός». Αλλά ο Σαρκοζύ απέδειξε ότι είναι οι αντίπαλοί του που προστατεύουν την «ευημερία του κατεστημένου», την ευημερία όσων ήδη βρίσκονται «μέσα στο σύστημα» (insiders welfare), σε βάρος όλων όσων είναι «απ’ έξω»: Την ευημερία των μεγάλων επιχειρηματικών μονοπωλίων (των λεγόμενων «εθνικών πρωταθλητών), σε βάρος των νέων επιχειρήσεων. Την ευημερία των μεγάλων επιχειρηματικών κολοσσών, σε βάρος των μικρομεσαίων. Την ευημερία των μεγάλων τραπεζών, σε βάρος των παραγωγικών επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων. Την ευημερία των συνδικαλισμένων, που απολαμβάνουν σκανδαλωδών προνομίων, σε βάρος των ανέργων. Την ευημερία της δημοσιοϋπαλληλίας, σε βάρος των εργαζομένων σε λιγότερο «προστατευμένους» κλάδους του ιδιωτικού τομέα. Την ευημερία όσων ήδη απολαμβάνουν προνομίων και προστασίας, σε βάρος των νέων εργαζομένων, των νέων επιχειρήσεων, των πιο ανερχόμενων δυναμικών κλάδων, που προσκρούουν συνέχεια πάνω σε αξεπέραστα τείχη, Υποβαθμίζοντας συνεχώς την ανταγωνιστικότητα και καθηλώνοντας τις αναπτυξιακές επιδόσεις της Ευρώπης.
* Τον κατηγορούν ότι είναι «ρατσιστής», επειδή υποστήριξε ότι πρέπει τους μετανάστες να τους ενσωματώνουμε μέσα στην κοινωνία υποδοχής τους, όχι να τους αναπαράγουμε ως «διαφορετικούς» μέσα σε γκέτο. Κι όμως, την ίδια ακριβώς λογική «ενσωμάτωσης» υποστηρίζει από το 2005 ο Τρέβορ Φιλιππς, ο επί κεφαλής της πολιτικής για τις μειονότητες της Βρετανικής Κυβέρνησης των Εργατικών, μαύρος ο ίδιος και πρώην οπαδός της πολύ-πολιτισμικότητας. Την οποία απέρριψε όταν συνειδητοποίησε ότι είναι η πολύ-πολιτισμικότητα που δημιουργεί ρατσισμό.
* Κατηγόρησαν τον Νικολά Σαρκοζύ ως «αυταρχικό», επειδή ζήτησε να επιστρέψει η πειθαρχία στα γαλλικά δημόσια σχολεία. Αλλά λίγο αργότερα, ήλθε η Σοσιαλίστρια προεδρική υποψήφιος, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ και πρότεινε κάτι πολύ πιο «δραστικό»: να κατατάσσονται οι παραβατικοί έφηβοι σε ειδικές πειθαρχικές μονάδες του στρατού! Τότε ήταν που ο ακροδεξιός υποψήφιος Ζαν Μαρί Λεπέν δήλωσε ειρωνικά ότι ο ίδιος συμφωνεί με τη Σοσιαλίστρια κα. Ρουαγιάλ, αλλά ουδέποτε τόλμησε να εκστομίσει τέτοια πρόταση...
Η Γαλλία απέρριψε τα ιδεολογήματα της Κεντροαριστεράς. Και ανέδειξε ηγέτη τον Νικολά Σαρκοζύ. Που δεν θολώνει τα νερά, αλλά ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
Όπου χρειάστηκε, μετακινήθηκε στα δεξιά (σε ό,τι αφορά την εφαρμογή του νόμου και της τάξης).
Όπου χρειάστηκε, μετακινήθηκε στα αριστερά (σε ό,τι αφορά την κριτική προς τον μονεταρισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας).
Σε κάθε περίπτωση εξέφρασε τις ανάγκες και τις αγωνίες της κοινωνίες, πέρα από στερεότυπα. Και πραγματοποίησε μια νέα σύνθεση, που ορίζεται στο χώρο του κέντρου, απομονώνει τα άκρα και ανοίγει δρόμους για την υπέρβαση των αδιεξόδων.
Οι Σοσιαλιστές αντίπαλοί του συρρικνώθηκαν και υπέστησαν στρατηγική ήττα: Για πρώτη φορά, μετά από μια τετραετία κακής διακυβέρνησης της Κεντροδεξιάς, είναι η Κεντροαριστερά αντιπολίτευση που συντρίβεται στις εκλογές!
Το εκλογικό σώμα δεν στράφηκε στην Σοσιαλιστική αντιπολίτευση για να «τιμωρήσει» την κακή διακυβέρνηση της Κεντροδεξιάς. Στράφηκε στο μέχρι χθες «μαύρο πρόβατο» της Κεντροδεξιάς, το Νικολά Σαρκοζύ, και τον ανέδειξε σε πανίσχυρο ηγέτη.
Μετά από τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, η Κεντροαριστερά είναι ξανά ηττημένη και πάει ολοταχώς σε ιστορική διάσπαση.
Ο Σαρκοζύ έπεισε την κοινωνία, όχι κρύβοντας το κεντροδεξιό πρόσωπό του, αλλά αρθρώνοντας αιχμηρό λόγο.
Όχι τηρώντας τις συμβάσεις της «πολιτικής ορθότητας», αλλά ανατρέποντας όλη την κουρελαρία που κληροδότησε ο «Μάης του ’68».
Όχι παριστάνοντας τον «προοδευτικό», αλλά αποκαλύπτοντας την ανυπόφορη υποκρισία των λεγόμενων «προοδευτικών».
Όχι διχάζοντας, αλλά ενώνοντας την κοινωνία.
Όχι μετακινούμενος στα άκρα, αλλά απομονώνοντας τα άκρα,
Το φαινόμενο Σαρκοζύ ήδη λειτουργεί λυτρωτικά στη Γαλλία.
Σύντομα θα σαρώσει και την υπόλοιπη Ευρώπη.






ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι "απόλυτη"                                          και "αδιαπραγμάτευτη". Είναι έτσι; Και τι σημαίνει αυτό; Κανείς δεν θέλει                                  την λογοκρισία. Πολλώ μάλλον, στην Τέχνη... Όμως, Τέχνη είναι πρωτίστως Πολιτισμός. Και Πολιτισμός δεν είναι μόνο η "ελεύθερη έκφραση" κάποιων, αλλά και ο σεβασμός όλων. Η ανοχή είναι Πολιτισμός. Η συστηματική και βάναυση πρόκληση                               είναι βαρβαρότητα... Προσοχή: Η Τέχνη συχνά προκαλεί. Και καλά κάνει. Προκαλεί                 με το ύφος της, με την αισθητική της, με το μήνυμά της. Αλλά εδώ μιλάμε                                  για τη βάναυση προκλητικότητα. Που διαλύει τις ψυχές των ανθρώπων, τις θεμελιώδεις συμβάσεις και την αμοιβαία ανοχή μιας κοινωνίας.
* Αν κάποιος επικαλεστεί το "δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση" για να...μουτζουρώσει τον Παρθενώνα, την Καπέλλα Σιξτίνα ή το Τάζ Μαχάλ, αυτά είναι πράξεις βανδαλισμού.
* Αν κάποιος προβάλλει θέματα από το Ολοκαύτωμα με τρόπο "δοξαστικό"                            για τους Ναζί, είμαστε έτοιμοι να το δεχθούμε ως "καλλιτεχνική έκφραση";                              Βάσει πρόσφατης ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αυτό αποτελεί ποινικό αδίκημα...
* Θα δεχόμασταν την προσβολή μιας μειονότητας, εν ονόματι τις καλλιτεχνικής δημιουργίας; Θα δεχόμασταν ένα "πολιτιστικό προϊόν" που έθιγε βάναυσα                                 τους συμπολίτες μας μουσουλμάνους; Θα ήταν αυτό "πράξη Πολιτισμού"; Ή μήπως θα ήταν νοσηρό σύμπτωμα μισαλλοδοξίας;
* Μια πράξη δημόσιου αυνανισμού πάνω σε ένα χριστιανικό θρησκευτικό σύμβολο                     είναι "μορφή Τέχνης"; Μια πράξη δημόσιου αυνανισμού πάνω στο εθνικό σύμβολο                 είναι "μορφή Τέχνης"; Κι αν αύριο κάποιοι άλλοι "καλλιτέχνες" αυνανιστούν,                              όχι πάνω σε (χριστιανικά) σύμβολα της πλειονότητας, αλλά σε μειονοτικά (μουσουλμανικά) σύμβολα, πυροδοτώντας κοινωνικές ταραχές, είμαστε έτοιμοι                        να τα δεχθούμε; Θυμόμαστε τί έγινε πέρσι στην Ευρώπη με τα σκίτσα του Μωάμεθ;                  Κι αν σεβόμαστε τις ευαισθησίες των μειονοτήτων, πώς θα αδιαφορήσουμε                            για τις αντίστοιχες ευαισθησίες της πλειονότητας; Δεν μπορούμε να διατυμπανίζουμε την ανοχή και την ίδια στιγμή να ενθαρρύνουμε την πιο βάναυση κοινωνική προκλητικότητα. Δεν μπορούμε να υπηρετούμε τον Πολιτισμό, όταν πυροδοτούμε                      τη μισαλλοδοξία.... Πρέπει κάποτε να μάθουμε να διακρίνουμε τους αληθινούς δημιουργούς από τους ατάλαντους προβοκάτορες που επιδιώκουν να σοκάρουν                   για να εξασφαλίσουν άκοπα εφήμερη δημοσιότητα... 
Υπάρχουν όρια στην "έκφραση": Τα όρια που τίθενται ανάμεσα στην δημιουργία          και τον βανδαλισμό. Αλλά και τα όρια που τίθενται ανάμεσα στην ελευθερία                            της δημιουργίας και την βάναυση κοινωνική προκλητικότητα. Δεν είναι εύκολο                       να ορίσουμε αυτά τα όρια. Αλλά είναι επικίνδυνο να τα αγνοήσουμε... Στη δημοκρατία καμία ελευθερία δεν είναι απόλυτη. Γιατί η "απόλυτη" ελευθερία κάποιου είναι απόλυτη τυραννία επί όλων των υπολοίπων. Τέχνη σημαίνει Πολιτισμός. Και Πολιτισμός είναι όχι μόνο η ελεύθερη έκφραση κάποιων, αλλά ο σεβασμός όλων.



ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007

Τι είναι προπαγάνδα; Πού διαφοροποιείται από την ενημέρωση και την κριτική; Πότε ο Τύπος ασκεί κριτική και πότε διολισθαίνει στην προπαγάνδα; Ας δούμε κάποια παραδείγματα:
- Οταν η Αστυνομία συλλαμβάνει κουκουλοφόρους χρησιμοποιώντας βία - γιατί διαφορετικά δεν γίνεται - την κατηγορούν για αυταρχισμό. Οταν δεν χρησιμοποιεί βία, δεν συλλαμβάνει κουκουλοφόρους και τους αφήνει ανενόχλητους να σπάνε και να καίνε, την κατηγορούν για «ανικανότητα» και «αδράνεια». Αυτό είναι προπαγάνδα...
- Οταν οι δάσκαλοι προσπαθούν να επιβάλλουν πειθαρχία στα σχολεία τους, τους κατηγορούν για «αυταρχισμό». Οταν οι δάσκαλοι δεν επιβάλλουν πειθαρχία, χάνουν τον έλεγχο στα σχολεία και η νεανική εγκληματικότητα οργιάζει, τους κατηγορούν για «ανικανότητα» και «αδιαφορία».
- Οταν η κυβέρνηση παραπέμπει την υπόθεση των ομολόγων στη Δικαιοσύνη, κραυγάζουν «να επιστρέψουν τα χρήματα στα Ταμεία». Οταν επιστρέφουν τα χρήματα στα Ταμεία, καταγγέλλουν ότι αυτό αποτελεί... «ομολογία ενοχής» της κυβέρνησης! Ο,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση, καταγγέλλεται. Ο,τι κι αν κάνει η Αστυνομία, καταγγέλλεται. Ο,τι κι αν κάνουν οι δάσκαλοι, καταγγέλλονται. Αυτό είναι ωμή προπαγάνδα...
Στήνουν ένα «επικοινωνιακό πλαίσιο», εντός του οποίου ο εκάστοτε «στόχος» τους είναι εκ των προτέρων «ένοχος», ό,τι κι αν κάνει.
- Οταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρακρατεί αυθαίρετα τον ΛΑΦΚΑ, ουδείς διαμαρτύρεται (από τον Τύπο). Οταν η κυβέρνηση της Ν.Δ. επιστρέφει τον ΛΑΦΚΑ (όπως είχε υποσχεθεί, της ζητούν να επιστρέψει αναδρομικά και όσα είχαν παρακρατηθεί επί ΠΑΣΟΚ (όταν ουδείς διαμαρτυρόταν από τον Τύπο). Οταν η κυβέρνηση της Ν.Δ. δυσκολεύεται να το κάνει, λόγω των υψηλών ελλειμμάτων που της κληροδότησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, την κατηγορούν για «αθέτηση υποσχέσεων». Οταν η κυβέρνηση αποφασίζει, εντούτοις, να επιστρέψει τα ποσά που επί χρόνια παρακρατήθηκαν παράνομα, και πάλι την... κατηγορούν ότι τα επιστρέφει όχι εφάπαξ, αλλά σε δόσεις. Αυτό κι αν είναι προπαγάνδα...
- Οταν το ΠΑΣΟΚ προσελάμβανε, επί χρόνια, χιλιάδες συμβασιούχους για καθαρά κομματικούς λόγους, παραβιάζοντας τους κανονισμούς του ΑΣΕΠ που το ίδιο είχε θεσπίσει, ελάχιστοι διαμαρτύρονταν. Το 2004 εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι παρέμεναν «αιχμάλωτοι» του ΠΑΣΟΚ. Η Ν.Δ. υπόσχεται πως όταν θα έλθει στην εξουσία θα μονιμοποιήσει όσους απ’ αυτούς καλύπτουν οργανικές θέσεις. Ερχεται στην εξουσία, ξεκαθαρίζει πόσοι καλύπτουν οργανικές θέσεις, προσλαμβάνει γύρω στις 70 χιλιάδες αμέσως και «μοριοδοτεί» τους υπόλοιπους για τις επόμενες θέσεις που θα προκηρυχθούν στο Δημόσιο. Υπολογίζεται ότι μέσα σε μία πενταετία θα έχουν μονιμοποιηθεί (σε παλαιές ή νέες θέσεις) γύρω στα δύο τρίτα των παλαιών συμβασιούχων. Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται διότι η Ν.Δ. δεν προσέλαβε αμέσως όλους τους συμβασιούχους! Αυτό είναι χονδροειδής προπαγάνδα.
Τελικά έχει δίκιο η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα: Το ΠΑΣΟΚ έχει διατηρήσει πολύ «στενούς δεσμούς» με μεγάλη μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ και προσπαθεί μέσα από τέτοιες προνομιακές σχέσεις να χειραγωγήσει τις πολιτικές εξελίξεις.
Δεν θα τα καταφέρει· πρώτον, διότι υπάρχει μερίδα του Τύπου που αντιστέκεται· δεύτερον, διότι η κοινωνία έχει αντιληφθεί τι παίζεται· τρίτον, διότι φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται πλέον κι από την ίδια την Αριστερά.
Το 2004 ηττήθηκε το καθεστώς ΠΑΣΟΚ. Το 2007 θα ηττηθεί και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του.


ΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ, ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ                                                              Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Τελικώς είχε δίκιο η Αλέκα Παπαρήγα στις παρατηρήσεις της για τις «διασυνδέσεις» του ΠΑΣΟΚ με μεγάλη μερίδα του Τύπου. Περισσότερο δίκιο απ’ όσο φανταζόμασταν. Κι εμείς κι εκείνη… Την καταδίκη τριών πανεπιστημιακών καθηγητών σε βαριές ποινές κάθειρξης για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος δεν θα τη σχολιάσουμε. Αλλωστε,                        η υπόθεση δεν έχει τελεσιδικήσει ακόμα. Αναπόφευκτες είναι, όμως, κάποιες συγκρίσεις:                
* Στην περίπτωση των ομολόγων, είχαμε επί τρεις μήνες ένα συνεχές «σφυροκόπημα» της κυβέρνησης της Ν.Δ. για μια υπόθεση υπερτιμολόγησης ενός χρεογράφου,                          το οποίο, όμως, όπως αποδείχθηκε, ήταν… εγγυημένο στη λήξη.                                                                    - Η περίπτωση των καταχρήσεων του Παντείου Πανεπιστημίου αφορούσε                                 2,7 δισεκατομμύρια δραχμές (!), υπόθεση για την οποία – περιέργως – δεν ακούσαμε τίποτε τόσα χρόνια.
* Από την περίπτωση των ομολόγων δεν χάθηκε, τελικώς, ούτε ένα ευρώ.                     Ούτε από το αρχικό κεφάλαιο ούτε από τους «δεδουλευμένους» τόκους.                          Κι όμως ακούσαμε τα μύρια όσα, για μια υπόθεση στην οποία εμπλέκεται μέχρι στιγμής ένα μόνο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, το οποίο η κυβέρνηση                                 αμέσως απέπεμψε και δεν τόλμησε κανείς να υπερασπιστεί…                                                                                       - Στην υπόθεση του Παντείου, το Δημόσιο έχασε 2,7 δισεκατομμύρια δραχμές, σε τιμές 1996, δηλαδή 8,1 εκατομμύρια ευρώ, που σε σημερινές τιμές ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια ευρώ! Αυτό το ποσό χάθηκε ολόκληρο! Και ουδείς αποζημίωσε τον Ελληνα φορολογούμενο. Για την κατάχρηση κατηγορούνται καθηγητές φίλα προσκείμενοι στην τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τους οποίους έσπευσαν να τα υπερασπιστούν στη δίκη δεκάδες ηγετικά στελέχη του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού… Το στέλεχος της Ν.Δ. που εμπλέκεται στην υπόθεση των ομολόγων το «ξεπουπούλιασαν» πριν καν του αποδοθεί κατηγορία. Τους φίλους του ΠΑΣΟΚ τους υπερασπίζονται πεισματικά ακόμα και μετά τη βαριά καταδίκη τους.                                         Για κάποιους ισχύει το «τεκμήριο της αθωότητας» ακόμα και αφότου καταδικαστούν. Για άλλους δεν ισχύει το «τεκμήριο της αθωότητας» ούτε καν πριν παραπεμφθούν.
* Η υπόθεση του Παντείου αποκαλύφθηκε από την έρευνα ενός πρύτανη                                  και ενός αντιπρύτανη της Σχολής. Ο πρώτος πέθανε από εγκεφαλικό.                                  Σύμφωνα με τη χήρα του, δεν άντεξε τους εκβιασμούς και τις πιέσεις                                      που του ασκήθηκαν για να σταματήσει. Ο δεύτερος πέθανε ύστερα από… χτυπήματα που υπέστη από εγκληματική «επίθεση αγνώστων»!  Για την υπόθεση των ομολόγων καμία συγκάλυψη δεν επιχειρήθηκε. Για την υπόθεση του Παντείου υπήρξε μακροχρόνια συγκάλυψη με μαφιόζικες μεθόδους και με ανθρώπινα θύματα. Ολα αυτά ουδέποτε καταγγέλθηκαν στον Τύπο. Ουδέποτε σχολιάστηκαν. Ουδέποτε κλήθηκε κανείς να απολογηθεί...
































Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
16 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Οι εκλογές στη Γαλλία καταρρίπτουν τη συμβατική λογική και σηματοδοτούν σεισμικές αλλαγές στην Ευρώπη:
- Η συμβατική λογική υπαγόρευε ότι το εκλογικό σώμα θα αποδοκίμαζε τη διακυβέρνηση της γαλλικής Κεντροδεξιάς, που δεν υπήρξε επιτυχής την τελευταία τετραετία.
Εγινε το ακριβώς αντίθετο: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ηττήθηκε καθαρά στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου και συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου.
- Η συμβατική λογική, υπαγορεύει, ακόμα, ότι όπου φθείρεται ο δικομματισμός εκεί δυναμώνουν - έστω και προσωρινά - είτε εξωθεσμικά κόμματα στα δύο άκρα είτε ένα κεντρώο κόμμα ανάμεσα στους δύο «μεγάλους».
Κι αυτό διαψεύστηκε: Ο κεντρώος κ. Μπαϊρού καταποντίστηκε στις βουλευτικές εκλογές. Τα άκρα του πολιτικού φάσματος συρρικνώθηκαν μέχρις εξαφανίσεως.
- Η συμβατική λογική υπαγορεύει, επίσης, ότι ένας νέος κοινοβουλευτικός ηγέτης αναδεικνύεται είτε από την αντιπολίτευση είτε έπειτα από επιτυχημένη θητεία σε κρίσιμα «παραγωγικά» υπουργεία, όπως το Εξωτερικών, το Οικονομικών ή το Παιδείας. Ποτέ δεν έχει αναδειχθεί κοινοβουλευτικός ηγέτης από το «άχαρο» υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Ο Σαρκοζί αναδείχθηκε όχι για το μεταρρυθμιστικό έργο του ως υπουργός Εσωτερικών, αλλά για το κατασταλτικό έργο του ως υπουργός Δημόσιας Τάξης! Κι αυτό είναι πρωτοφανές…
Ενας «αμφιλεγόμενος» υπουργός σε μια «αποτυχημένη» κυβέρνηση, στο πιο «άχαρο» υπουργείο της καταστολής - επί υπουργίας του οποίου, μάλιστα, έγιναν δύο αιματηρές εξεγέρσεις - κανονικά έπρεπε να «εξαφανιστεί» από το προσκήνιο. Ο Σαρκοζί, αντίθετα, εκτινάχθηκε στην προεδρία.
Είναι προφανές ότι στη σημερινή Γαλλία δεν ισχύει πια η «συμβατική λογική». Κι αυτό όχι γιατί η Κεντροδεξιά έπεισε τους πάντες, αλλά διότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα έφτασε να αηδιάσει τον κόσμο. Κι αυτή η απέχθεια που προκάλεσαν τα φθαρμένα ιδεολογήματα των Σοσιαλιστών (στη χώρα που τα γέννησε), έσπρωξε το εκλογικό σώμα προς έναν αντίπαλο ηγέτη, ο οποίος αμφισβήτησε όλα τα στερεότυπα της προοδευτικής «πολιτικής ορθότητας», άρθρωσε πολιτικό λόγο στη θέση των κλισέ, υπερασπίστηκε το μέσο πολίτη και τις ανάγκες του, εκπροσώπησε τη μεσαία τάξη και τις αγωνίες της.
Ο γαλλικός λαός ψήφισε υπέρ της δημόσιας ασφάλειας. Ψήφισε υπέρ της ενσωμάτωσης των μεταναστών και εναντίον της πολυ-πολιτισμικότητας. Ψήφισε υπέρ της διασφάλισης της εθνικής ταυτότητας. Ψήφισε εναντίον της ευρω-γραφειοκρατίας.
Ο γαλλικός λαός αντιλήφθηκε ότι το εθνικό κράτος είναι κοιτίδα και εγγύηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι όσοι θέλουν να αποδυναμώσουν το εθνικό κράτος, δεν επιδιώκουν περισσότερη Ευρώπη αλλά λιγότερη Δημοκρατία. Τα στερεότυπα της συμβατικής σοφίας τα επιβάλλει -συνήθως- η πολιτική ελίτ. Και τα αμφισβητεί -σπανίως- η ίδια η κοινωνία. Ο τελευταίος μήνας σηματοδοτεί μια από τις σπάνιες και μεγαλειώδεις εκείνες στιγμές της Δημοκρατίας, όταν η κοινή λογική των πολιτών ανατρέπει τη «συμβατική σοφία» της νομενκλατούρας.
Αυτό ξεκίνησε στη Γερμανία και τη Σουηδία τα τελευταία δύο χρόνια. Επιβεβαιώθηκε σήμερα με τον πιο απερίφραστο τρόπο στη Γαλλία και στο Βέλγιο - αναπόφευκτα πια και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ζούμε ήδη στη φάση της «μεγάλης μεταστροφής»…


ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠ’ ΟΛΑ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    21 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Ο ξυλοδαρμός νεαρών κρατουμένων στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας προκάλεσε κατακραυγή – και δικαιολογημένα. Εκδηλη ήταν η οργή του πρωθυπουργού, άμεση η αντίδραση του υπουργού, απόλυτη η καταδίκη από τους πάντες, αυτεπάγγελτες οι διώξεις των πρωταιτίων. Και πολύ σωστά…
Αστυνομικοί που «βγάζουν τα απωθημένα» τους σε ανυπεράσπιστους κρατουμένους δεν «κοσμούν» το Σώμα, δεν υπηρετούν τον πολίτη, παραβιάζουν το νόμο και βλάπτουν τη Δημοκρατία. Και πρέπει να διώκονται αποφασιστικά, χωρίς δεύτερη συζήτηση…
Η υπόθεση, όμως, έχει κι άλλες πτυχές:
▪ Πρώτον, κάποια ΜΜΕ έκαναν πάλι τις γνωστές υπερβολές: Παρομοίασαν όσα συνέβησαν στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας προ έτους με τα βασανιστήρια που γίνονταν στην Ελλάδα επί χούντας. Ομως τότε δεν έπεφταν σφαλιάρες και χαστούκια. Εκεί γίνονταν βασανιστήρια. Αληθινά βασανιστήρια! Κι όσοι δεν γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στα χαστούκια και τα βασανιστήρια, ας ρωτήσουν να μάθουν…
Οταν εξισώνουν τα τωρινά με τα προ τριακονταετίας, δεν «δραματοποιούν» όσα συμβαίνουν σήμερα, ευτελίζουν όσα γίνονταν τότε. Λίγο περισσότερη προσοχή δεν θα έβλαπτε…
▪ Δεύτερον, προβάλλονται συστηματικά όλες οι πράξεις αστυνομικής βίας, αλλά υποβαθμίζονται όλες οι περιπτώσεις όπου οι αστυνομικοί πέφτουν θύματα βίας. Ολοι είδαμε δεκάδες φορές τα χαστούκια στο Αστυνομικό Τμήμα Ομονοίας, αλλά ελάχιστα μάθαμε για ένα άλλο περιστατικό, το περασμένο Σάββατο, όταν ανώτατος αξιωματικός της Αστυνομίας υπέστη απρόκλητα ανηλεή ξυλοδαρμό στο Γκάζι, όπου βρισκόταν με την οικογένειά του.
Περιστατικά αστυνομικής βίας υπάρχουν σε όλο τον κόσμο - δυστυχώς. Στις δημοκρατικές χώρες συχνά έρχονται στο φως κι όταν αποκαλύπτονται πάντα τιμωρούνται – ευτυχώς. Αλλά περιστατικά όπου αστυνομικοί ξυλοκοπούνται από παράνομους απρόκλητα και δεν συλλαμβάνεται ποτέ κανείς ούτε διώκεται ποτέ κανείς, είναι μοναδική «ελληνική ιδιορρυθμία». Και πολύ επικίνδυνη μάλιστα.
Κάποιοι ζουν ακόμα στην εποχή της χούντας και της μεταπολίτευσης. Οταν η κοινωνία ασφυκτιούσε υπό την αστυνομική αυθαιρεσία, όταν έβλεπε τους αστυνομικούς ως «δυνάστες» και τα θύματα των αστυνομικών ως «κοινωνικούς αγωνιστές». Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: Η κοινωνία υποφέρει από την ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα και απαιτεί περισσότερη αστυνόμευση. Σήμερα η κοινωνία μέμφεται τους αστυνομικούς όχι επειδή χαστουκίζουν τα κλεφτρόνια, αλλά επειδή δεν συλλαμβάνουν τους κακοποιούς.
Οταν μπερδεύουμε τα χαστούκια με τα βασανιστήρια, όταν αποσιωπούμε τους απρόκλητους ξυλοδαρμούς αστυνομικών από κουκουλοφόρους, ενώ προβάλλουμε μέχρις υπερβολής τα χαστούκια αστυνομικών, όταν μπερδεύουμε την εποχή της χούντας με τη σημερινή, όχι μόνο χάνουμε το μέτρο, όχι μόνο χάνουμε επαφή με την πραγματικότητα, αλλά σπρώχνουμε ένα μέρος της κοινής γνώμης να «ταυτιστεί» με τους επίορκους αστυνομικούς και τη βάναυση συμπεριφορά τους.
Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα…


ΚΙ ΑΝ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΝΟΥΝ, ΠΡΑΓΜΑΤΙ, «ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ»;
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Είναι οι εκλογές «κλεισμένες» για το φθινόπωρο;
Για την ώρα αυτό θεωρείται το πιθανότερο. Ας μας επιτραπεί, ωστόσο, να αμφιβάλλουμε. Βλέπετε, υπάρχουν και σοβαρά επιχειρήματα για την πλήρη εξάντληση της τετραετίας. Δηλαδή για την πραγματοποίηση των εκλογών το Μάρτιο του 2008:
Πρώτον, σημαντικές οικονομικές δεσμεύσεις της Ν.Δ. θα πραγματοποιηθούν από 1ης Ιανουαρίου. Οπως η κατώτερη σύνταξη των 550 ευρώ ή η ελάχιστη αγροτική σύνταξη στα 330 ευρώ (από 170 το 2004), όπως ακριβώς είχε δεσμευτεί προεκλογικά η Ν.Δ. Γιατί η κυβέρνηση να πάει σε εκλογές πριν νιώσει στην τσέπη του ένας τεράστιος αριθμός ψηφοφόρων τη διαφορά και την εκπλήρωση των υπεσχημένων;
Δεύτερον, αν η διεθνής οικονομία εξελιχθεί όπως προβλέπουν οι περισσότεροι οργανισμοί (διαψεύδοντας τις ανησυχίες Γκρίσπαν), τότε τα διεθνή χρηματιστήρια θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν (με ενδιάμεσες διορθώσεις, ασφαλώς) για ένα με δύο χρόνια τουλάχιστον. Αυτό σημαίνει ότι το ελληνικό Χρηματιστήριο θα ανέβει σημαντικά ακόμη. Πολύ περισσότερο, που η άνοδος παρασύρει πλέον και τη μεσαία και τη μικρή κεφαλαιοποίηση – που δεν έχουν ανέβει ακόμα πολύ – όπου και υπάρχουν οι περισσότεροι «εγκλωβισμένοι» από την περίοδο του 1999-2000. Αυτό σημαίνει ότι τον επόμενο Μάρτιο το ελληνικό Χρηματιστήριο μπορεί να βρίσκεται κοντά στα ιστορικά υψηλά του.
Τρίτον, το ΠΑΣΟΚ δεν αντέχει άλλους εννέα μήνες με στείρα καταστροφική αντιπολίτευση. Η υπόθεση των ομολόγων έχει ήδη γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον του ΠΑΣΟΚ, όπως δείχνουν οι περισσότερες τελευταίες σφυγμομετρήσεις. Αυτό ευσχήμως το επισημαίνουν - άλλοτε δημόσια και άλλοτε χαμηλοφώνως - πολλά κορυφαία στελέχη του. Είναι προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε την προεκλογική του αντεπίθεση «πολύ νωρίς». Αν οι εκλογές γίνουν το Μάρτιο, το ΠΑΣΟΚ θα έχει κουραστεί και θα έχει κουράσει – χωρίς να έχει φθείρει την κυβέρνηση. Ο κ. Καραμανλής, άλλωστε, τους το υποσχέθηκε ότι θα τους «λαχανιάσει» ως το τέλος…
Τέταρτον, η συρρίκνωση των μικρών κομμάτων είναι πιθανότερη αν οι εκλογές γίνουν τον επόμενο Μάρτιο, παρά αν γίνουν τον ερχόμενο Οκτώβριο. Η «πίεση του δικομματισμού» (πόλωση ανάμεσα στους δύο μεγάλους και επικράτηση της λογικής της «χαμένης ψήφου» για τους μικρούς) είναι πιο αποτελεσματική αν παραταθεί η προεκλογική περίοδος παρά αν συντομευθεί.
Οσο πιο πολύς χρόνος δοθεί ως τις εκλογές τόσο πιθανότερο είναι να μείνει έξω κάποιο από τα μικρά κόμματα που φέρονται σήμερα να «μπαίνουν». Γιατί η Ν.Δ. να επισπεύσει τις εκλογές και να καταστήσει πιθανότερη την πεντακομματική Βουλή που μειώνει την κοινοβουλευτική δύναμη του πρώτου κόμματος;
Τέλος, οι εκλογές το Μάρτιο δίνουν στον κ. Καραμανλή την ευκαιρία να αιφνιδιάσει πλήρως τους πάντες κάνοντας αυτό που πάντα διεκήρυσσε: εκλογές στην ώρα τους. Και ενισχύοντας την προσωπική του αξιοπιστία…
Συνήθως όταν είσαι αξιόπιστος είσαι και προβλέψιμος, χάνεις το τακτικό πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Κι όταν αιφνιδιάζεις, χάνεις λίγο από την αξιοπιστία σου. Ο κ. Καραμανλής έχει τη μοναδική ευκαιρία να μεγιστοποιήσει την αξιοπιστία του (κάνοντας τις εκλογές τον επόμενο Μάρτιο) και ταυτόχρονα να «αιφνιδιάσει», αφού πίστεψαν άπαντες - με δική τους ευθύνη - ότι οι εκλογές θα γίνουν νωρίτερα.
Για σκεφτείτε…








ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ» ΜΙΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗΣ «ΗΤΤΑΣ»…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     26 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007

Αν κάποιοι έχουν συνηθίσει να χάνουν, ή έχουν εμπεδώσει αυτή την εικόνα του «αδικημένου-χαμένου» για τον εαυτό τους, συχνά φτάνουν στο σημείο να «εσωτερικεύσουν» τόσο πολύ την «ήττα» τους, που τους ενοχλεί η ιδέα ότι κάποια στιγμή μπορεί και να…κερδίσουν!
Αυτό ισχύει στον αθλητισμό, όπου μια ομάδα που συνηθίζει να χάνει, αν κάποια στιγμή σημειώσει κάποια επιτυχία, στη συνέχεια, ασυναίσθητα, κάνει ότι μπορεί για να ανατρέψει στο σκορ σε βάρος της και να χάσει ξανά! Ισχύει σε όλα τα ανταγωνιστικά παίγνια. Ισχύει ιδιαίτερα στην Πολιτική, πολύ περισσότερο στην εξωτερική Πολιτική, που παραμένει κατ’ εξοχήν ανταγωνιστικό παίγνιο…
Εδώ ολόκληροι λαοί εσωτερικεύουν τόσο πολύ το ρόλο και τα ανακλαστικά του μονίμως «αδικημένου-ηττημένου», που η επιτυχία τους φαίνεται «ενοχλητική» γιατί συντρίβει τα μίζερα στερεότυπα που έχουν αποτυπώσει για τον ίδιο τον εαυτό τους. Έμαθαν να τους «αρέσει» η μιζέρια τους. Νιώθουν άβολα έξω από τα μιζέρια…
Το πρόβλημα της FYROM επανέρχεται στην επικαιρότητα, αλλά δεν αφορά πια το όνομα. Κι ας επιμένουν κάποιοι να το επικεντρώνουν εκεί…
Η επικείμενη αλλαγή του χάρτη με την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, θα παρασύρει, αναπόφευκτα κι άλλες αλλαγές συνόρων. Και πρώτη θα υποστεί τις συνέπειες η FYROM (όπως κι αν την έχουν αναγνωρίσει όλοι οι υπόλοιποι). Διότι αν οι Αλβανοί του Κοσσόβου κερδίσουν δικαίωμα ανεξαρτησίας-απόσχισης, το ίδιο ακριβώς θα διεκδικήσουν στη συνέχεια και οι Αλβανοί της FYROM (στην περιοχή του Τετόβου). Οι οποίοι, μάλιστα, ήδη από τη συμφωνία της Αχρίδας, που σήμανε τη λήξη του μικρού εμφυλίου πολέμου στη FYROM (2001), κέρδισαν την αναγνώρισή τους ως «ισοδύναμη συστατική εθνότητα».
Κι αυτό είναι, συνήθως, το πρώτο βήμα που οδηγεί είτε στην μετεξέλιξη μιας χώρας σε Ομοσπονδία, είτε στην απόσχιση της περιοχής.
Ήδη από το Νοέμβριο του 2004, οι Αμερικανοί αναγνώρισαν τη FYROM ως «Μακεδονία» για πρώτη φορά. Αυτό το μάθαμε αμέσως...
Όμως, παράλληλα, οι Αμερικανοί πιέζουν την ηγεσία της FYROM να εφαρμόσει πλήρως τη συμφωνία της Αχρίδας. Αυτό σπανίως το πληροφορούμαστε από τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου…
Τι περιλαμβάνει, όμως, το «ανεφάρμοστο» τμήμα της συμφωνίας της Αχρίδας, το οποίο καλείται να εφαρμόσει η FYROM; Την ουσιαστική μετατροπή της σε Ομοσπονδία. Αυτό, περιέργως, δεν το μαθαίνουμε ποτέ…
Κι όμως, αυτό είναι το πιο σημαντικό:
Μετεξέλιξη της FYROM σε Ομοσπονδία, σημαίνει ότι παύει πλέον να εμφανίζεται ως «εθνικό κράτος Μακεδόνων». Σημαίνει ακόμα ότι τροποποιεί ουσιωδώς το Σύνταγμά της. Όταν αλλάξει το Σύνταγμα (για να μετεξελιχθεί σε ομοσπονδία, δύο συστατικών εθνοτήτων: «Μακεδόνων» και Αλβανών) τότε είναι ευκολότερο να αλλάξει και το «συνταγματικό όνομα», αλλά και το προοίμιο - που εξακολουθεί να διακηρύσσει επισήμως τον αλυτρωτισμό.
Είναι αδύνατο να μιλάει το Σύνταγμά τους για «εθνικό κράτος Μακεδόνων» που οφείλει να «απελευθερώσει» εθνότητες «Μακεδόνων» σε γειτονικές χώρες, όταν μέσα στα σύνορά του, σημαντικό μέρος του πληθυσμού αναγνωρίζεται ως διαφορετική εθνότητα…
Η ομοσπονδιακή συγκρότηση της FYROM πρώτον, ακυρώνει πλήρως τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους των Σκοπίων, δεύτερον, ακυρώνει τον αλυτρωτισμό του, τρίτον ανοίγει το δρόμο για αλλαγή και του (συνταγματικού) ονόματος.
Αναγνωρίζοντας τη FYROM ως «Μακεδονία», η Ουάσιγκτων έκανε ένα πολιτικό ελιγμό: ενίσχυσε την εσωτερική νομιμοποίηση της ηγεσίας της, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει στη μεγάλη παραχώρηση: την ομοσπονδιακή μετεξέλιξη.
Οι Αμερικανοί δεν αποβλέπουν στην διαπραγμάτευση των Σκοπίων με την Ελλάδα για το όνομα. Διότι αν αυτό είχαν στο μυαλό τους, δεν θα ενίσχυαν τη θέση της FYROM (έναντι της Ελλάδας). Όταν ενισχύεται η θέση μιας πλευράς έναντι μιας άλλης γίνεται πιο αδιάλλακτη, όχι πιο διαλλακτική…
Οι Αμερικανοί, αντίθετα, αποβλέπουν στη διαπραγμάτευση της ηγεσίας της FYROM με τους Αλβανούς της. Κι έτσι της προσέφεραν μια συμβολική «νίκη» (έναντι της Ελλάδας, στο θέμα του ονόματος), για να εξασφαλίσουν μια ουσιώδη παραχώρηση από την πλευρά τους (έναντι των Αλβανών: την ομοσπονδιακή μετεξέλιξή του κράτους τους).
Είτε θέλει η FYROM να προχωρήσει σε ομοσπονδιακή συγκρότηση είτε όχι, η ανεξαρτητοποίηση του γειτονικού Κοσσόβου θα προχωρήσει έτσι κι αλλιώς. Και το πρόβλημα απόσχισης του Τετόβου θα τεθεί έτσι κι αλλιώς, μόλις ανακηρυχθεί η ανεξαρτησία του Κοσσόβου.
Συνεπώς η FYROM ασχολείται πλέον με το αν θα διασώσει την ακεραιότητά της ή – τουλάχιστον - αν ο διαμελισμός της θα γίνει ειρηνικά και αναίμακτα. Προϋπόθεση και για τα δύο, η μετεξέλιξή της σε ομοσπονδία.
Μέχρι την μετατροπή της σε ομοσπονδία, η FYROM δεν έχει κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί το όνομά της. Όταν θα μετασχηματίζεται σε ομοσπονδία, τότε η FYROM θα υποχρεωθεί να διαπραγματευθεί πολύ περισσότερα από το όνομά της.

Εννέα πολιτικά συμπεράσματα (και ένα ψυχωτικό σύνδρομο)

Όλα τα προηγούμενα οδηγούν στα εξής συμπεράσματα:
* Πρώτον, το πρόβλημα του ονόματος δεν εξαρτάται από τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας-FYROM. Εξαρτάται από τη μετεξέλιξη της FYROM σε ομοσπονδία, δηλαδή από την αλλαγή καθεστώτος στην οποία τη συμπαρασύρουν οι εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο.
* Δεύτερον, ο χρόνος λειτουργεί πλέον υπέρ της Ελλάδας, όχι όσον αφορά το όνομα των Σκοπίων, αλλά όσον αφορά τη μελλοντική υπόσταση της FYROM.
* Τρίτον, οι ΗΠΑ δεν παίζουν πλέον μόνες τους στην περιοχή. Στο παιγνίδι των Βαλκανίων έχουν μπει πλέον και οι Ρώσοι, ενώ οι Ευρωπαίοι, που είναι αναμιγμένοι έτσι κι αλλιώς, δεν συμφωνούν όλοι με την απόσχιση-ανεξαρτησία του Κοσσόβου. Αυτό σημαίνει ότι στα Βαλκάνια υπάρχουν δυνατότητες για πολλαπλές συνεργασίες και συγκλίσεις. Πέρασε πια η εποχή που όποιος δεν «συμμορφωνόταν προς τις υποδείξεις» της Ουάσιγκτων στα Βαλκάνια έπαιρνε μεγάλο ρίσκο «διεθνούς απομόνωσης».
* Τέταρτον, η Ελλάδα είναι απαραίτητη για όλες τις μελλοντικές ισορροπίες ασφαλείας της περιοχής. Ουδείς θα «αποξενώσει» την Ελλάδα, για να στηρίξει ένα μικρότερο γειτονικό κράτος, το οποίο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχει αύριο, ή θα υπάρχει με πολύ διαφορετική μορφή.
* Πέμπτον, η διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας ενισχύεται, ακόμα περισσότερο κι από την ταυτόχρονη κρίση στην Τουρκία, της οποίας ο διεθνής ρόλος υποβαθμίζεται: Οι Αμερικανοί υπολογίζουν την Τουρκία, πλέον, περισσότερο ως «εμπόδιο» στους σχεδιασμούς τους για το Ιράκ. Οι Ευρωπαίοι ουσιαστικά δεν θέλουν πια την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και οι Ρώσοι προσπαθούν να παρακάμψουν την Τουρκία από τους ενεργειακούς σχεδιασμούς τους. Μια Τουρκία που όλοι την βλέπουν με μικρή η μεγαλύτερη καχυποψία καθιστά μιαν ισχυρή και σταθερή Ελλάδα ακόμα πιο απαραίτητη στα νότια Βαλκάνια.
* Έκτον, η Ελλάδα δεν «απαγορεύει» την ένταξη της FYROM οπουδήποτε. (ΝΑΤΟ, Ε.Ε κλπ.). Αντίθετα, η Ελλάδα είναι πρόθυμη να βοηθήσει τα Σκόπια, εφόσον αλλάξουν το συνταγματικό τους όνομα («Μακεδονία»). Η Ελλάδα δεν είναι πρόθυμη να βοηθήσει τα Σκόπια, αν επιμένουν στο σημερινό συνταγματικό τους όνομα, και μάλιστα την ώρα που αλλάζει το Σύνταγμα, η υπόσταση και ο χαρακτήρας του κράτους τους.
* Έβδομον: ο μεγάλος σύμμαχος της Ελλάδας εδώ είναι η ίδια η Αλβανική κοινότητα της FYROM. Η οποία αναβαθμίζεται και ζητά πολύ περισσότερα από αλλαγή ονόματος.
* Όγδοον: Η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για όλες τις επερχόμενες αλλαγές στην περιοχή και στο χάρτη της περιοχής της - για τις μείζονες ανατροπές που θα σημειωθούν και για τις νέες ισορροπίες που θα προκύψουν. Η Ελλάδα χρειάζεται εναλλακτικές στρατηγικές και πολλαπλές συμμαχίες. Όχι να ψάχνει να βρει ένα «μαγικό» σύνθετο όνομα, που θα της επιτρέψει να κρυφτεί από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Τα οποία θα προκύψουν στα Βαλκάνια ανεξάρτητα από το όποιο τελικό όνομα της FYROM…
Τα Σκόπια αγωνιούν για το αν θα υπάρχουν αύριο, οι ισχυροί του κόσμου αναζητούν νέες ισορροπίες ασφαλείας στα Βαλκάνια - όπου η Ελλάδα αναπόφευκτα θα συμμετέχει με κεντρικό ρόλο - κι εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας «χαμένους» από ένα μικρό γειτονικό κράτος, που ήδη βρίσκεται στο κατώφλι της μετεξέλιξής του ή της διάλυσής του.
Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι ο ψευτο «Μακεδονικός» αλυτρωτισμός των Σκοπίων ηττήθηκε πλέον – πρωτίστως στο εσωτερικό του. Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι μπορούμε να κερδίσουμε την «υπόθεση του ονόματος», παρά τις διμερείς αναγνωρίσεις που πέτυχε η FYROM. Ψάχνουμε να βρούμε τρόπο «συμβιβασμού» με ένα κράτος που έχει θανάσιμη αγωνία αν και πώς θα υπάρχει αύριο. Αντί να βοηθήσουμε τη μετεξέλιξή του σε κάτι διαφορετικό, θρηνούμε για τις διεθνείς αναγνωρίσεις που έχει επιτύχει ένα «μόρφωμα» που σύντομα δεν θα υπάρχει πια.
Έχουμε τόσο «εσωτερικεύσει» την φαντασιακή μας «ήττα», που μας ενοχλεί η ιδέα ότι στην υπόθεση αυτή μπορεί τελικώς να έχουμε κερδίσει. Και κάνουμε ό,τι μπορούμε για χάσουμε ή για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι «χάσαμε». Διότι είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε το γεγονός ότι οι «αντίπαλοί» μας ήδη καταρρέουν…





































ΤΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΤΩΝ «ΔΥΟ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝ»…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Ενα «φάντασμα» πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: Η Ενωση δύο (ή πολλών) ταχυτήτων. Μέχρι το 2014 θα ισχύει ο σημερινός τρόπος λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη (ποσοστώσεις). Από το 2014 ως το 2017 θα ισχύει νέος τρόπος (διπλές πλειοψηφίες) που είναι πιο λειτουργικός, αλλά όποια χώρα θέλει θα μπορεί να ζητά να ισχύει ο παλαιός! Και μετά το 2017 θα ισχύσει μόνο ο νέος τρόπος - εκτός κι αν κάποιοι βρεθούν στη μειοψηφία, δεν δεχθούν το αποτέλεσμα, οπότε… θα δούμε.
Αλλά στις δημοκρατίες υπάρχει κάθε φορά ΕΝΑΣ τρόπος να λαμβάνονται αποφάσεις. Αν υπάρχουν ΔΥΟ ή περισσότεροι, ουσιαστικά δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ταυτόχρονα κάποιοι απειλούν ότι ο «σκληρός πυρήνας» της Ευρώπης θα προχωρήσει χωρίς να περιμένει τους «βραδυπορούντες». Η Ευρώπη των «δύο ταχυτήτων» θα ξεμπλοκάρει τους εκβιασμούς όσων δεν θέλουν να προχωρήσουν… Ομως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά:
-Πρώτον, αν κάποιοι προχωρήσουν ταχύτερα, οι υπόλοιποι δεν θα «εξαφανιστούν». Θα εξακολουθούν να συμμετέχουν στους υφιστάμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και, πιθανότατα, θα έχουν ευκαιρίες, συμφέρον και κίνητρα να μπλοκάρουν την Ενωση ακόμα περισσότερο απ’ όσο σήμερα. Οι χώρες που δεν θα συμμετέχουν στο «σκληρό πυρήνα» θα έχουν την επιλογή να προσεγγίσουν τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή να συνασπιστούν μεταξύ τους και να δημιουργούν συνεχώς μεγάλα προβλήματα στους υπόλοιπους.
-Δεύτερον, ακόμα και οι χώρες που θα συμμετέχουν εξαρχής στο «σκληρό πυρήνα» δεν είναι πιθανό να συμφωνούν στο εξής σε όλα μεταξύ τους. Μπορούν κάλλιστα να προκύψουν διαφωνίες στο μέλλον και μέσα στο «σκληρό πυρήνα». Μια αλλαγή διακυβέρνησης στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία ή στην Ιταλία μπορεί να ακυρώσει παλαιότερες συγκλίσεις και να πυροδοτήσει νέες αντιπαλότητες. Να οδηγήσει σε νέες διασπάσεις του «σκληρού πυρήνα», στη δημιουργία νέου «σκληρότερου» πυρήνα εντός του αρχικού κ.λπ.
Το πρόβλημα με το «σκληρό πυρήνα» είναι η ακαμψία του. Κι ό,τι είναι άκαμπτο είναι συνήθως και εύθραυστο…
Η αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης που επικράτησε ως τώρα είναι ευλύγιστη: δεν κινδυνεύει από κάποιες εφήμερες διαφοροποιήσεις, αλλά απειλείται από μόνιμες ομαδοποιήσεις μελών. Αν δημιουργηθούν διακριτοί πόλοι μέσα στην Ενωση, δεν θα ενωθούν κάποιοι ταχύτερα από τους άλλους, θα διαλυθεί όλο το οικοδόμημα μιαν ώρα αρχύτερα.
Η αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης δεν αντέχει «διαφορετικές ταχύτητες».
Οταν κάποιοι κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση με διαφορετική ταχύτητα, στην πραγματικότητα απομακρύνονται μεταξύ τους.
Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερες συνέργειες (μεταξύ των μελών της) και μεγαλύτερη ευελιξία (στους θεσμούς τους) - όχι πόλωση και ακαμψία…











































Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο «ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007
Τι σημαίνει δημιουργία «σκληρού πυρήνα» στην Ευρώπη; Τι σημαίνει περισσότερη και ταχύτερη πολιτική ενοποίηση για κάποια μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Είναι αυτό τόσο εύκολο όσο ακούγεται; Κι είναι έτοιμη η Ελλάδα να το παρακολουθήσει; -Περισσότερη πολιτική ενοποίηση σημαίνει, μεταξύ άλλων, και περισσότερη αμυντική ενοποίηση. Θα είναι πρόθυμα τα κράτη-μέλη του «σκληρού πυρήνα» να ενοποιήσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους, τις αμυντικές βιομηχανίες τους και τα συστήματα προμηθειών τους; Θα είναι πρόθυμα να δαπανούν πολλαπλάσια από τα σημερινά αμυντικά κονδύλια για να φυλάξουν κοινά σύνορα;Θα είναι πρόθυμη η Γαλλία να διαθέσει το ναυτικό της, η Γερμανία το στρατό της και η Ιταλία την αεροπορία της για να φυλάξουν τα ελληνικά σύνορα από «έξωθεν επιβουλές»; Περισσότερη πολιτική ενοποίηση σημαίνει, μεταξύ άλλων, και ενότητα στον τομέα της εσωτερικής ασφάλειας και της δικαιοσύνης. Θα είναι πρόθυμα τα κράτη-μέλη να ενοποιήσουν τους κανόνες εμπλοκής των αστυνομικών τους δυνάμεων, αλλά και τις δικονομικές προϋποθέσεις σύλληψης και καταδίκης κακοποιών; Ας κάνει κάποιος τον κόπο να διαβάσει τους αστυνομικούς κανονισμούς και τη δικονομία χωρών όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Γερμανία, για να καταλάβει πόσοι θα πάθουν… έμφραγμα στην Ελλάδα μόνο με την ιδέα ότι θα ’πρεπε να ευθυγραμμιστούμε μαζί τους.
Βέβαια, όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια, διότι αυτό απαιτεί η κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, όχι γιατί το επιβάλλει η συμμετοχή μας στον όποιο «σκληρό πυρήνα». Το ίδιο ισχύει για το ασφαλιστικό σύστημα, για το φορολογικό, για την περιβαλλοντική προστασία, για το ενεργειακό, για την Παιδεία…
Πολλοί θεωρούν ότι η συμμετοχή μας στο «σκληρό πυρήνα» της Ενωσης θα επιταχύνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και θα κάμψει τις αντιστάσεις που υπάρχουν.
Αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο: Να πολλαπλασιάσει τα αντιευρωπαϊκά ανακλαστικά της κοινωνίας. Αντί να πείσουμε όσους δυσφορούν να αποδεχθούν τις μεταρρυθμίσεις «εν ονόματι της Ενωσης», να πυροδοτήσουμε αντιευρωπαϊκή έκρηξη για να μην περάσουν οι «αντιλαϊκές» μεταρρυθμίσεις.
Σε μια δημοκρατία, νομιμοποιητική βάση άσκησης πολιτικής είναι το δημόσιο συμφέρον της κοινωνίας, όχι η συμμετοχή της σε μια ένωση κρατών. Ο,τι δεν μπορεί να αποδεχθεί μια κοινωνία εν ονόματι του ίδιου του συμφέροντός της δεν θα το δεχθεί εν ονόματι της συμμετοχής της σε κάποιο «σκληρό πυρήνα» κρατών.
Τελικώς, δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» ή «σκληρός πυρήνας» μέσα στην Ενωση. Κι αν ακόμα συγκροτείτο τέτοιος «σκληρός πυρήνας», δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτάχυνε τα βήματα από εδώ και μπρος και δεν θα διέλυε όσα ήδη έχουν επιτευχθεί.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα σαρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Το πρόβλημα δεν είναι να μπούμε στο «σκληρό πυρήνα» για να κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Το πρόβλημα τίθεται εντελώς διαφορετικά: Να κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Είτε υπάρξει Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» είτε όχι. Είτε υπάρξει «σκληρός πυρήνας» είτε όχι.
Είτε μας δεχθούν στο «σκληρό πυρήνα» είτε όχι.
Αν μια κοινωνία δεν θέλει να σωθεί η ίδια, ουδείς μπορεί να τη σώσει.
Κι αν αποφασίσει να σωθεί η ίδια, κανείς δεν χρειάζεται να τη σώσει…






18 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ:                                                                                                 Μέρος από το παράγωγο του παράγωγου;
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                      4 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Σήμερα θα παρουσιάσουμε 18 σημεία για την επανατοποθέτηση του Σκοπιανού ζητήματος στις σημερινές συνθήκες. Όπως θα δούμε το πρόβλημα τίθεται πλέον ? εν όψει αναγνώρισης του Κοσσυφοπεδίου ? με τελείως διαφορετικούς όρους απ’ ό,τι στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Και τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι ενδιαφέροντα και μη προφανή?
* Πρώτον, την περίοδο 1991-92, το διεθνές γεγονός που πυροδοτούσε την κρίση ήταν ο διαμελισμός της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Σήμερα, η διεθνής εξέλιξη που πυροδοτεί την νέα κρίση είναι η απόσχισης του Κοσσόβου από τη Σερβία, που απειλεί να συμπαρασύρει την απόσχιση της επίσης αλβανόφωνης περιοχής του Τετοβου από την FYROM. Σήμερα είναι τα Σκόπια που πιέζονται να αποδεχθούν τη μετεξέλιξή τους σε ομοσπονδία, γεγονός που ακυρώνει έτσι κι αλλιώς την «εθνική ενότητά τους» ως «μακεδονικού έθνους».
* Δεύτερον, τα ζητήματα αυτά δεν τα διαπραγματεύεται η FYROM με την Ελλάδα, τα διαπραγματεύεται με όσους θέλουν να προχωρήσει η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, αλλά και με τους δικούς της Αλβανούς του Τετόβου.
* Τρίτον, τα ζητήματα αυτά δεν εξαρτώνται από το όνομα με το οποίο θα αναγνωρίσει η Ελλάδα τη FYROM.
* Τέταρτον, τα ζητήματα αυτά δεν εξαρτώνται καν από το αν θα μπει η FYROM στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
* Πέμπτο, το όνομα «Μακεδονία» ήταν βασική συγκολλητική ουσία για τη FYROM. Μέχρι τώρα την επικαλούνταν ως μέσο εμπέδωσης της «εθνικής τους ενότητας», εν όψει διαμελιστικών τάσεων. Από τη στιγμή που μετεξελίσσεται σε ομοσπονδία διαφορετικών και ισότιμων «εθνοτήτων», αυτή η ενότητα ακυρώνεται και τα σύμβολα που την εμπεδώνουν παύουν να είναι απαραίτητα. Για την ακρίβεια γίνονται ξεπερασμένα και επιζήμια για την ίδια την ύπαρξή της. Δεν μπορεί μια από τις συστατικές εθνότητες (η σλαβική, που αυτό-αναγνωρίζεται ως «Μακεδονική») να καπελώνει την άλλη (την αλβανική).
* Έκτο, από τη στιγμή που η FYROM μετεξελίσσεται σε ομοσπονδία, στο ζήτημα της ονομασίας και του συντάγματος γενικότερα, λόγο αποκτούν και οι Αλβανοί της FYROM. Που βλέπουν τον όρο «Μακεδονία» πολύ διαφορετικά και σίγουρα όχι με εθνολογικούς συμβολισμούς.
* Έβδομο, μέχρι τώρα η σλαβική πληθυσμιακή ομάδα της FYROM ήταν ενωμένη έναντι των Αλβανών. Από τη στιγμή που επέρχεται πλήρης διαχωρισμός με τους Αλβανούς η σλαβική ομάδα θα αρχίσει να διαφοροποιείται εσωτερικά. Διότι άλλοι δηλώνουν «Μακεδόνες» και εννοούν «Βούλγαροι» κι άλλοι δηλώνουν «Μακεδόνες» κι εννοούν μη Βούλγαροι. Το πιθανότερο είναι να προκύψουν, τελικώς, περισσότερα από δύο καντόνια, με τους Αλβανούς στη μία πλευρά, και το σλαβικό τμήμα χωρισμένο σε δύο, τουλάχιστον, υποδιαιρέσεις.
* Όγδοο, η κατάσταση στο εξής αλλάζει πολλαπλά:
-- Παύει να είναι «ταμπού» η αλλαγή των συνόρων. Με την προοπτική απόσχισης (ή και διαμελισμού) του Κοσσυφοπεδίου, όλοι μιλάνε ανοικτά πλέον για αλλαγή συνόρων στην περιοχή. Η αλλαγή αυτή θα επηρεάσει υποχρεωτικά και τη FYROM.
-- Η Σερβία παύει να είναι απομονωμένη. Η Ρωσία ήδη της συμπαραστέκεται σθεναρά κι έχει τη δύναμη να ασκήσει βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλάζοντας τις σταθερές της διεθνούς νομιμότητας.
-- Η Βουλγαρία παύει να είναι «βουβή». Ήδη είναι πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και της Ενωμένης Ευρώπης και προειδοποιεί ότι η αλλαγή συνόρων θα ανατρέψει τη σταθερότητα σε ολόκληρη την περιοχή και πέραν αυτής.
-- Οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες παύουν να παρακολουθούν τις βαλκανικές εξελίξεις «από μακριά». Στο πρόβλημα της αλλαγής συνόρων μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ισπανία, το Βέλγιο και ορισμένα νέα μέλη της Ένωσης (Ρουμανία, Σλοβακία κλπ.) είναι κατηγορηματικά αντίθετα πλέον, υποκινούμενα από δικά τους ανακλαστικά επιβίωσης.
* Ένατο, η δική μας στάση μέχρι τώρα, που προσπαθούσαμε να λύσουμε το πρόβλημα με κάποιο «συμβιβασμό σύνθετης ονομασίας», αγνοεί όλα τα ανωτέρω. Στηρίζεται στην «αφανή υπόθεση» ότι η FYROM είναι ένα ενιαίο εθνικό κράτος που έχει διάθεση και δυνατότητα διαπραγμάτευσης της «εκκρεμότητας» του ονόματος. Κι αν βρεθεί μια τέτοια λύση με την Ελλάδα - ας πούμε «σύνθετης» ονομασίας - τότε θα «εξομαλυνθούν» κι όλα τα υπόλοιπα: Θα μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, θα σταθεροποιηθεί εσωτερικά η ίδια και θα σταθεροποιηθεί κι ολόκληρη η περιοχή.
Καμία από αυτές τις υποθέσεις εργασίας δεν ισχύει. Η αλλαγή ονόματος δεν τους λύνει κανένα πρόβλημα και η διατήρηση του προσωρινού ονόματος δεν τους δημιουργεί κανένα πρόβλημα πλέον.
* Δέκατο, η διεθνής και επίσημη αναγνώρισή τους ως «Μακεδονία» απ’ όλα τα κράτη, επίσης δεν τους λύνει κανένα πρόβλημα. Οι Αλβανοί του Τετόβου ήδη έχουν αναγνωριστεί ως ισότιμη συστατική εθνότητα, είτε η FYROM αναγνωρίζεται από παντού ως «Μακεδονία» είτε όχι. Απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου θα θέσει ζήτημα απόσχισης και του Τετόβου, είτε η FYROM έχει ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ως «Μακεδονία» είτε όχι. Οι σλαβικοί πληθυσμοί της FYROM θα αντιμετωπίσουν το δίλημμα με ποιόν από τους υπόλοιπους γείτονές τους θα «συγκλίνουν» μετά την αυτονόμηση των Αλβανών του Τετόβου, όποιο κι αν είναι το διεθνές όνομα της FYROM ως τότε. Και η εσωτερική πόλωση του σλαβογενούς τμήματος της FYROM θα επέλθει έτσι κι αλλιώς?
* Ενδέκατο: η μετεξέλιξη της FYROM σε ομοσπονδία θα είναι βασανιστική. Μέχρι τότε η ηγεσία της FYROM δεν θα είναι σε θέση να διαπραγματευθεί το όνομά της. Όταν θα μετατρέπεται σε ομοσπονδία θα είναι υποχρεωμένη να διαπραγματευθεί πολύ περισσότερα από το όνομά της, που θα είναι πλέον ξεπερασμένο. Και δεν θα μπορεί να επικαλείται τη «συνταγματικότητα» του ονόματος αυτού, όταν το ίδιο το σύνταγμά της θα αλλάζει δραστικά (για να γίνει ομοσπονδία).
* Δωδέκατο: Φαίνεται να μας απασχολεί με ποιο όνομά θα αναγνωριστεί διεθνώς ένα κράτος, το οποίο δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει και πώς θα υπάρξει μελλοντικά. Γνωρίζουμε, όμως, ότι είναι υποχρεωμένο να μετεξελιχθεί για να επιβιώσει και ίσως τελικά διαλυθεί. Εκείνο που απειλεί και διαλύει την ενότητα των Σκοπίων δεν είναι η δική μας άρνηση να το αποδεχθούμε ως «Μακεδονία», αλλά η δική του εσωτερική αστάθεια (που ήδη πυροδότησε μια βραχεία εμφύλια σύγκρουση, το 2001) και η κυοφορούμενη απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου.
* Δέκατο τρίτο: Με δεδομένες τις ισχυρές αντιρρήσεις που υπάρχουν εντός κι εκτός Ευρώπης για την απόσχιση του Κοσσόβου και τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό στην περιοχή, οι Αμερικανοί δεν νιώθουν πανίσχυροι πλέον ούτε είναι διατεθειμένοι να «απομονώσουν» την Ελλάδα για ένα ζήτημα που το θεωρούν «έλασσον», έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε, η ίδια η Ουάσιγκτων πιέζει τη FYROM να προχωρήσει στις συνταγματικές αλλαγές που εκκρεμούν, δηλαδή να μετασχηματιστεί σε ομοσπονδία, πράγμα που έτσι κι αλλιώς βάζει και τους Αλβανούς του κράτους αυτού στη συζήτηση για το τελικό όνομά του.
* Δέκατο τέταρτο: Το πρόβλημα της ονομασίας έχει πάψει να είναι αυτόνομο διμερές πρόβλημα, ανάμεσα στην Αθήνα και τα Σκόπια. Έχει γίνει μέρος του παράγωγου του παράγωγου του βασικού προβλήματος:
-- Το «βασικό» είναι η απόσχιση-ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, η οποία θα προκαλέσει σοβαρούς κραδασμούς εντός κι εκτός Βαλκανίων.
-- Το «παράγωγο» είναι το πρόβλημα του Τετόβου, που θα διεκδικήσει κι αυτό είτε αυξημένη αυτονομία στα πλαίσια μιας ομόσπονδης FYROM είτε απόσχιση.
-- Το «παράγωγο του παράγωγου» είναι η αλλαγή του συντάγματος της FYROM, ώστε να μετατραπεί σε ομοσπονδία με την ελπίδα να συγκρατήσει εγκαίρως αποσχιστικές τάσεις των Αλβανών του Τετόβου.
Μέρος αυτού του «παράγωγου του παράγωγου» προβλήματος είναι η αλλαγή ονόματος που θα συνεπιφέρει η αλλαγή του συντάγματος, η ανάδειξη των Αλβανών σε ισότιμη συστατική εθνότητα και η αναγκαστική ανάμιξή των Αλβανών στη διαπραγμάτευση της τελικής (ή νέας) ονομασίας του ομόσπονδου κράτους.
* Δέκατο πέμπτο: αυτός ο μετασχηματισμός του προβλήματος και του διαπραγματευτικού πλαισίου, πολλαπλασιάζει τις επιλογές συμμαχιών και συγκλίσεων που έχει η Ελλάδα, για να επιτύχει τα καλύτερα και να αποφύγει τα χειρότερα.
Μέχρι τώρα το ζήτημα αφορούσε μόνο την Ελλάδα και τα Σκόπια, με τα Σκόπια να μην διαπραγματεύονται τίποτε κι όλους τους υπόλοιπους να μην ενδιαφέρονται για τίποτε. Τώρα στο ευρύτερο πλαίσιο που δημιουργεί η άμεση προοπτική απόσχισης-ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, ενδιαφέρονται και οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι (για το Κοσσυφοπέδιο, και την τύχη του) και οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι (για την αλλαγή συνόρων στην περιοχή) και οι Αλβανοί (για την τύχη του Τετόβου) και αρκετοί Ευρωπαίοι, από την πλευρά του ο καθένας (για το «προηγούμενο» αποσχίσεων που δημιουργεί το Κόσσοβο και το Τέτοβο), ενώ στα Ηνωμένα Έθνη δεν φαίνεται πιθανό να βρεθεί εύκολα «Σολομόντεια» λύση ή να επιβληθεί η θέληση κάποιων ισχυρών, άνευ αντιστάσεων όλων των υπολοίπων (Ρωσικό βέτο για το Κόσσοβο κλπ.)
* Δέκατο έκτο: Όσο πλησιάζει η «ώρα μηδέν» για τη FYROM, τόσο μεγαλώνει η ανάγκη της να δεχθεί τη στήριξη της Ελλάδας, τόσο μειώνεται η σημασία των αλυτρωτικών συμβολισμών, τους οποίους μέχρι τώρα επικαλείτο για να σφυρηλατήσει μιαν επίπλαστη «εθνική ενότητα», που πολύ σύντομα θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει για να μην διαμελιστεί?
* Δέκατο έβδομο: Επιτέλους, να ξεφύγουμε από το άγχος της «ονοματοδοσίας». Η επιμονή μας να μη δεχθούμε το συνταγματικό όνομα των Σκοπίων δεν δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε κανένα, η αναγνώρισή των Σκοπίων με το σημερινό «συνταγματικό» τους όνομα δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα στην περιοχή (θα ισοδυναμούσε, μόνο, με αναγνώριση ενός αλυτρωτισμού εναντίον μας, που δεν μας απειλεί πια από την πλευρά των Σκοπίων, αλλά από την πλευρά όποιου κληρονομήσει, ενδεχομένως, το «μακεδονικό ιδεολόγημα στο μέλλον). Ενώ η αποδοχή ενός σύνθετου ονόματος δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, ούτε δικό μας ούτε των Σκοπίων, ούτε της διεθνούς σταθερότητας.
* Δέκατο όγδοο: Μια σύνθετη ονομασία δεν είναι σήμερα εφικτή, διότι τα Σκόπια δεν τη συζητούν. Αλλά αν αποφασίσουν να την αποδεχθούν, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα είναι εφικτό να αποδεχθούν πολύ περισσότερα. Με δύο λόγια, η FYROM δεν συζητά το όνομα της παρά μόνο αν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Κι όταν θα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης θα μπορεί να δεχθεί πολύ περισσότερα από ένα σύνθετο όνομα.
Όταν τεθούν τα προβλήματα ύπαρξης των Σκοπίων το όνομα θα τεθεί διαφορετικά και θα λυθεί. Ως τότε κερδίζουμε χρόνο ώστε την κρίσιμη στιγμή να είμαστε έτοιμοι ? κι από πλευράς συμμαχιών και από πλευράς εναλλακτικών σεναρίων.
Κανένα όνομα (σύνθετο ή απλό) δεν μας λύνει το πρόβλημα. Γιατί το πρόβλημα πια δεν βρίσκεται στο όνομα των Σκοπίων, δεν τίθεται καν σε διμερές επίπεδο Ελλάδας - FYROM και δεν λύνεται με οποιαδήποτε «ονοματοδοσία» ή με οποιαδήποτε αναγνώριση απ’ οποιονδήποτε.








Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    5  ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Ο Κώστας Καραμανλής που είδαμε την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή ήταν ο καλύτερος της περασμένης τριετίας…
Κι ο λόγος απλός: Πέρασε στην αντεπίθεση και γύρισε το παιχνίδι.
Επί μέρες το ΠΑΣΟΚ θριαμβολογούσε αντιπολιτευτικά πάνω στα… αποκαΐδια των δασών, καταγγέλλοντας «πολιτικές ευθύνες» για τις πυρκαγιές. Ο Κώστας Καραμανλής τούς θύμισε ποιος άφησε τα ελληνικά δάση «ανοχύρωτα» επί δεκαετίες, ποιος άφησε τους εμπρηστές ασύλληπτους, τους καταπατητές ασύδοτους και τους «αυθαίρετους» ατιμώρητους. Θύμισε το Κτηματολόγιο που δεν φτιάχτηκε ποτέ επί ΠΑΣΟΚ, την Αγροφυλακή που διαλύθηκε (και τώρα δεν θέλουν την ανασύστασή της), τις αναδασώσεις που δεν έγιναν, τα αυθαίρετα που ξεφύτρωσαν επί των ημερών του ΠΑΣΟΚ στα καμένα, τα μεγάλα κενά στην επάνδρωση της Πυροσβεστικής που άφησαν πίσω τους και που μόλις πέρσι άρχισαν να καλύπτονται, τις επενδύσεις ανανέωσης του εξοπλισμού της ΔΕΗ που δεν έγιναν επί ΠΑΣΟΚ και που την τελευταία τριετία είναι σημαντικά αυξημένες, αλλά θα χρειαστεί καιρός για να καλυφθούν τα κενά των προηγούμενων δεκαετιών.
Ο Κώστας Καραμανλής για πρώτη φορά εξέφρασε τόσο απόλυτα ένα τμήμα της κοινής γνώμης που δεν ανήκει στην παραδοσιακή εκλογική βάση της Ν.Δ., δεν είναι «δεδομένο» για τη Ν.Δ., αλλά έχει εξοργιστεί από το θράσος του ΠΑΣΟΚ κι από το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα η «υποτονικότητα» της Ν.Δ. αποθράσυνε το ΠΑΣΟΚ ακόμα περισσότερο.
Κάποιοι υποστήριζαν τα τελευταία χρόνια ότι ο «ενδιάμεσος χώρος» θέλει «ηπιότητα» κι ότι οι υψηλοί τόνοι «βλάπτουν» τη Ν.Δ. Ο ισχυρισμός αυτός, ωστόσο, υπήρξε εσφαλμένος και η «συμβουλή» ζημίωνε την κυβέρνηση.
Ο «μεσαίος χώρος» δεν θέλει «ηπιότητα» - θέλει πολιτικότητα. Δεν επιθυμεί από τους ηγέτες «μετριοπάθεια» - επιθυμεί υπευθυνότητα, αξιοπιστία και ηγετικότητα.
Ο μεσαίος χώρος αποτελείται από τα πιο πολιτικοποιημένα άτομα - από τους μη «δεδομένους» για κανένα κόμμα και γι’ αυτό «μετακινούμενους». Οι πιο πολιτικοποιημένοι δεν αποστρέφονται τις πολιτικές συγκρούσεις όταν έχουν πραγματικό αντικείμενο. Αντίθετα αποστρέφονται όποιον φυγομαχεί.
Ο ενδιάμεσος χώρος όχι μόνο επιθυμεί, αλλά απαιτεί από τον πρωθυπουργό να απαντά αυστηρά στη δημαγωγία. Να δίνει αποστομωτικές απαντήσεις στο όργιο του λαϊκισμού. Να λύνει προβλήματα - όχι να βολεύεται με ημίμετρα. Να απορρίπτει την «πολιτική ορθότητα» - όχι να συμβιβάζεται μαζί της. Να υπερασπίζεται τις απόψεις του - όχι να δίνει «εξετάσεις προοδευτικότητας» στους αντιπάλους του. Να αποδεικνύει την αξιοπιστία του - όχι να προσπαθεί να «κατευνάσει» μια ξεσαλωμένη αντιπολίτευση.
Ο «μεσαίος χώρος» απαιτεί ηγέτη και δη αποτελεσματικό και αξιόπιστο ηγέτη. Οχι «ηπιότητα» απέναντι στο θράσος και «μετριοπάθεια» απέναντι στην κλιμακούμενη προκλητικότητα της αντιπολίτευσης. Ο Καραμανλής πέρασε στην αντεπίθεση. Κι άρχισε να γυρίζει το παιχνίδι.











































































ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΑΙΧΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΜΕΝΑ ΔΑΣΗ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007

Γιατί καίγονται τα δάση κάθε χρόνο;
* Πρώτον, διότι δεν υπάρχει κτηματολόγιο. Αρα, δεν υπάρχουν σαφή όρια των ατομικών ιδιοκτησιών ούτε σαφή όρια των δημοσίων γαιών, συνεπώς υπάρχουν ισχυρά κίνητρα και μεγάλα περιθώρια για καταπατήσεις. Και τα δάση είναι «φιλέτα» για τους καταπατητές. Αφού προηγουμένως καούν, βεβαίως…
* Δεύτερον, διότι λόγω εγκατάλειψης της υπαίθρου, επί δεκαετίες, δεν υπάρχουν άνθρωποι να φροντίσουν τα δάση και να τα φυλάξουν στους κρίσιμους μήνες.
* Τρίτον, διότι δεν υπάρχουν σαφείς διακρίσεις ανάμεσα στα δάση και στις «δασικές εκτάσεις», πολλές των οποίων είναι εγκαταλελειμμένες γαίες που «λόγγεψαν» μετά από χρόνια εγκατάλειψης. Οι ιδιοκτήτες τέτοιων πατρογονικών αγροτεμαχίων δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν, αν δεν καούν στο μεταξύ. Οπότε… καίγονται.
* Τέταρτον, διότι δεν λύσαμε, επί τόσα χρόνια, το πρόβλημα των σκουπιδιών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν, ανά την επικράτεια, εκατοντάδες παράνομες χωματερές που αναφλέγονται κάθε καλοκαίρι.
* Πέμπτον, διότι μέσα από δασικές εκτάσεις περνάνε ηλεκτροφόρα καλώδια και υπάρχουν μετασχηματιστές, που εδώ και πολλά χρόνια θα ’πρεπε να είχαν αντικατασταθεί. Κι όταν υπάρχει υπερφόρτωση δικτύων λόγω υψηλής κατανάλωσης (όπως συμβαίνει σε μέρες καύσωνα) κάποιοι από τους μετασχηματιστές αυτούς εκρήγνυνται και δημιουργούν εστίες πυρκαγιάς.
* Εκτον, διότι δεν υπάρχει φύλαξη της υπαίθρου. Το δασαρχείο δεν είναι «κάποιοι φυσιολάτρες με πτυχίο». Δασαρχείο είναι μια υπηρεσία ασφαλείας. Αν δεν έχει ανθρώπους, μέσα και εξουσιοδότηση να φρουρήσει τα δάση, τότε το έργο των εμπρηστών είναι πάντα εύκολο.
* Εβδομον, διότι ουδέποτε έγινε ουσιαστική αναδάσωση πέρα από αυτή που κάνει η ίδια η φύση. Μόνο που η φυσική αναδάσωση χρειάζεται μια με δύο γενιές. Αν στο μεταξύ δεν υπάρξει νέα πυρκαγιά…
* Ογδοον, διότι ουδέποτε μπήκαν μπουλντόζες να γκρεμίσουν μαζικά βίλες που ξεφύτρωσαν μέσα στα καμένα.
* Ενατον, διότι έγινε ληστρική εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων της χώρας, με αποτέλεσμα να έχουμε εκτεταμένα φαινόμενα ερημοποίησης γαιών. Ερημοποίηση δεν είναι μόνο να γίνονται τα πηγάδια υφάλμυρα στις γεωργικές εκτάσεις. Ερημοποίηση είναι και να εξαφανίζονται τα φυσικά ύδατα στις δασικές εκτάσεις. Οσο πιο «ξηρά» γίνονται τα δάση, τόσο πιο εύφλεκτα αποδεικνύονται. Και τόσο πιο δύσκολο να ξαναφυτρώσουν, από μόνα τους, μετά την πυρκαγιά…
Ξέρετε ποιοι ευθύνονται για την ετήσια «μεγάλη οικολογική καταστροφή»:
-- Αυτοί που κυβέρνησαν τόσα χρόνια και δεν αξιώθηκαν να κάνουν κτηματολόγιο (κι ας πήραν σημαντικές επιδοτήσεις γι’ αυτό από τις Βρυξέλλες).
-- Αυτοί που κατάργησαν την αγροφυλακή (και σήμερα καταψηφίζουν την ανασύστασή της).
-- Αυτοί που κυβερνούσαν επί τόσα χρόνια και δεν βρήκαν λύση στο θέμα των χωματερών. Αυτοί που επιμένουν στην ταφή των σκουπιδιών, αποκλείοντας τη θερμική επεξεργασία που αποτελεί τη μοναδική μακροπρόθεσμη λύση κι επιπλέον μετατρέπει τα σκουπίδια σε πρώτη ύλη παραγωγής ενέργειας.
-- Αυτοί που δεν αξιώθηκαν να χρησιμοποιήσουν ήπιες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, για να γεμίσουν τα παράλια αφαλατωτές, να φέρουν καθαρό νερό στην ελληνική ενδοχώρα, να σταματήσουν την ερημοποίηση των γεωργικών εκτάσεων και να φουντώσουν όλα τα καμένα, πάλαι ποτέ, δάση.
-- Αυτοί που δεν αξιώθηκαν να πιάσουν έναν εμπρηστή τόσα χρόνια, δεν γκρέμισαν ούτε μια βίλα, δεν ξεσκέπασαν ούτε ένα κύκλωμα παράνομης οικοπεδοποίησης των καμένων.
Σήμερα, αυτοί ακριβώς έχουν το θράσος να ζητούν και τα ρέστα…






















ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ ΑΚΡΟ ΣΤΟ ΑΛΛΟ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    12  ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Μια ευνομούμενη Δημοκρατία προστατεύεται από δύο ακραία φαινόμενα:
* Πρώτον, από μια αυταρχική νομοθεσία που δίνει τη δυνατότητα στην Αστυνομία να συλλαμβάνει και να καταδικάζει όποιον θέλει με υποτυπώδη ή «φτιαγμένα» στοιχεία.
* Δεύτερον, από τον ακριβώς αντίθετο κίνδυνο: στην προσπάθειά μας να θωρακίσουμε τα δικαιώματα του κατηγορουμένου από αστυνομικές αυθαιρεσίες, να ακυρώσουμε πλήρως το διωκτικό έργο και τις μαρτυρίες των αστυνομικών. Ωστε κι όταν συλλαμβάνονται κακοποιοί, τελικώς να αφήνονται ελεύθεροι…
Οταν οι προϋποθέσεις καταδίκης των εγκληματιών γίνουν τόσο δύσκολες που καταντά πρακτικά αδύνατο να καταδικαστούν, τότε ούτε οι αστυνομικοί θα τους συλλαμβάνουν ούτε θα τολμούν απλοί πολίτες να καταθέσουν εναντίον τους.
Ποιος τρελός θα καταθέσει ενάντια σε γνωστό εγκληματία, αν γνωρίζει ότι αυτός θα αφεθεί ελεύθερος να πάρει εκδίκηση;
Και ποιος αστυνομικός θα διακινδυνεύσει τη ζωή του για να συλλάβει κάποιον, όταν γνωρίζει εκ των προτέρων πως η μαρτυρία του θα αμφισβητηθεί και δεν θα υπάρξει απλός πολίτης να προσέλθει ως μάρτυρας γιατί φοβούνται όλοι;
Οι εγκληματίες, συνήθως, δεν είναι μόνοι τους. Υπάρχουν φίλοι τους που παραμένουν ελεύθεροι κι απειλούν τους μάρτυρες ή τα μέλη των οικογενειών τους. Αν θέλουμε να λειτουργεί η Δικαιοσύνη πρέπει να προστατεύουμε όχι μόνο τους κατηγορουμένους από τις αυθαιρεσίες της Αστυνομίας, αλλά και τους μάρτυρες από τις πιέσεις και τους εκβιασμούς των εγκληματικών συμμοριών.
Η Δημοκρατία θωρακίζεται με την εξισορρόπηση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κινδύνους, με την ισορροπία ανάμεσα στα δύο άκρα, όχι με τη μετακίνηση από το ένα στο άλλο.
Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε κάνει αυτό ακριβώς: έχουμε περάσει από το ένα άκρο στο άλλο: Στην προσπάθειά μας να καταπολεμήσουμε την αστυνομική αυθαιρεσία, φτάσαμε να εγκαταλείπουμε τους μάρτυρες ανυπεράσπιστους στις απειλές των εγκληματιών. Και τους αστυνομικούς μόνους τους να προσπαθούν με τη μαρτυρία τους και μόνο να καταδικάσουν επικίνδυνους κακοποιούς.
Τώρα βλέπουμε ότι κάποιοι «προοδευτικάριοι», αφού υπερασπίστηκαν λωποδύτες του δημοσίου χρήματος με καθηγητική ιδιότητα, υπερασπίζονται και κατηγορουμένους για ληστείες τραπεζών. Οι οποίοι, μάλιστα, ανήκουν και στο «χώρο» των κουκουλοφόρων.
Μην ξαναπεί κανείς ότι «η Αστυνομία δεν συλλαμβάνει κανέναν». Αφού κι όταν τους πιάνουν να ληστεύουν τράπεζες και τους βγάζουν τις κουκούλες, οι «σύντροφοί» τους εκδικούνται τους αστυνομικούς με απρόκλητους απάνθρωπους ξυλοδαρμούς, ενώ υπάρχει κόμμα που βγαίνει και τους υπερασπίζεται με πάθος.
Τι υπερασπίζεται ακριβώς; Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των ληστών να ληστεύουν; Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των κουκουλοφόρων να παρανομούν και να εγκληματούν;
Κάποιοι έχουν μπλέξει τα ανθρώπινα δικαιώματα με τα… αδικήματα του ποινικού κώδικα.



ΑΠ’ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    14  ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Oταν κάποιοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει «βεντέτα» ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους κουκουλοφόρους ή όταν τους βάζουν σε «ίση μοίρα» δεν είναι σοβαροί. Είναι υποκριτές και ανεύθυνοι…
* Οι αστυνομικοί και οι κουκουλοφόροι δεν είναι «δύο οικογένειες», που τις χωρίζει «φαύλος κύκλος αίματος», όπως συμβαίνει με τις παραδοσιακές «βεντέτες». Οι αστυνομικοί πλακώνονται με τους κουκουλοφόρους, γιατί αυτό τους ζητά η κοινωνία. Γιατί όταν δεν το κάνουν, η κοινωνία ευλόγως δυσφορεί και τους επιπλήττει. Οταν ζητάμε από την αστυνομία να μας προστατέψει από εγκληματικά στοιχεία, δεν μπορούμε να παίρνουμε «ίσες αποστάσεις» από την αστυνομία και τους εγκληματίες που εμείς της ζητάμε να συλλάβει.
* Η αστυνομία λειτουργεί για λογαριασμό μας, ενώ οι κουκουλοφόροι δρουν εναντίον μας. Η αστυνομία εκπροσωπεί το νόμο, ενώ οι κουκουλοφόροι τον παραβιάζουν. Οταν οι αστυνομικοί παρεκτρέπονται κινδυνεύουν να τιμωρηθούν – και πολλοί έχουν τιμωρηθεί. Οταν οι κουκουλοφόροι τα κάνουν λαμπόγυαλα, ουδείς τιμωρείται. Ακόμα κι όταν συλλαμβάνονται, αφήνονται ελεύθεροι. Ξανασυλλαμβάνονται και… ξαναφήνονται ελεύθεροι!
Κάθε «εξίσωση» μεταξύ τους, ταυτίζει το νόμο με την παρανομία. Ακυρώνει το νόμο και υπονομεύει αυτούς που έχουν αναλάβει την περιφρούρησή του.
* Οταν πιάστηκε αστυνομικός να χαστουκίζει κλεφτρόνια σε αστυνομικό τμήμα ξεσηκώθηκε κατακραυγή εναντίον του - ορθώς. Ο ίδιος παραπέμφθηκε για παραδειγματική τιμωρία – δικαίως. Οταν πιάστηκε κουκουλοφόρος να ληστεύει τράπεζα ένοπλος και να πυροβολεί, οι ίδιοι που κατακεραύνωναν τον αστυνομικό που χαστούκιζε έσπευσαν να προστατέψουν τα… ανθρώπινα δικαιώματα του κουκουλοφόρου ληστή…
* Οταν ο αστυνομικός χαστουκίζει συλληφθέντες, εκδίδονται δεκάδες αποφάσεις κατά του «αποτρόπαιου βασανιστή». Οταν άλλος αστυνομικός δέρνεται ανηλεώς και χαροπαλεύει στην εντατική, οι πολιτικοί «προστάτες» των κουκουλοφόρων εκδίδουν διπλωματικότατες ανακοινώσεις, όπου «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»!
Οταν πρόκειται να καταδικάσουν τα χαστούκια του αστυνομικού αναθεματίζουν μόνο τον αστυνομικό. Οταν πρόκειται να καταδικάσουν τα δολοφονικά χτυπήματα με λοστό στην κρανιακή χώρα άλλου αστυνομικού, καταδικάζουν… τη βία γενικώς κι αορίστως (γιατί ακριβώς αυτό σημαίνει το «απ’ όπου κι αν προέρχεται»).
* Εδώ δεν έχουμε καν «εξίσωση» αστυνομικών με κουκουλοφόρους. Κάποιοι «προοδευτικάριοι» κατατάσσουν την αστυνομία σε χειρότερη μοίρα από τους κουκουλοφόρους!
Το αποκαλύπτουν μόνοι τους, άλλωστε: Μετά το βαρύτατο τραυματισμό του αστυνομικού υπέβαλαν και το εξής «αποστομωτικό» ερώτημα:
-- Τι δουλειά είχε ο αστυνομικός έξω από τη ροκ συναυλία;
Τι θέλει να πει ο «ποιητής»;
Οτι πρέπει οι αστυνομικοί να ζητούν την άδεια των αναρχικών, για να πάνε να επιτηρήσουν ένα «καλλιτεχνικό γεγονός» μετά το οποίο διάφορα πρεζόνια, «φτιαγμένα» και με κουκούλες, σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους;
Τι θέλουν να πουν; Οτι ο αστυνομικός φταίει που τον σακάτεψαν, εκεί όπου ο ίδιος πήγε για να κάνει το καθήκον του;
Δεν εξισώνουν απλώς την αστυνομία με τους εγκληματίες. Χτυπάνε την αστυνομία είτε πιάνει εγκληματίες είτε όχι. Είτε βρίσκεται εν δικαίω είτε εν αδίκω. Είτε χαστουκίζει κλεφτρόνια στα αστυνομικά τμήματα είτε δέχεται ανηλεείς ξυλοδαρμούς στο δρόμο.
Δεν «ελέγχουν» τους αστυνομικούς απλώς. Καλύπτουν τους κουκουλοφόρους! Κι όταν κάποιοι πολιτικοί γίνουν προστάτες εγκληματιών, προσφέρουν άθλιες υπηρεσίες - και στον εαυτό τους και στα ιδανικά που πρεσβεύουν και στο δημόσιο συμφέρον και στον τόπο.
Κι ο κόσμος το γνωρίζει πλέον…














ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ «ΔΕΛΤΙΑ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ»

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                      19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007

Υπάρχει κάτι χειρότερο από τους εμπρηστές που πυρπολούν τα δάση μας: οι εμπρηστές της ηλεκτρονικής ενημέρωσης που πυρπολούν τα μυαλά και τις ψυχές μας κάθε βράδυ…
Προχθές Τρίτη παρακολουθούσα από τα κανάλια τα δελτία πυρκαγιών. Σύμφωνα με τους τηλερεπόρτερ, «μεγάλα μέτωπα φωτιάς» καίγανε περιοχές στην Πάτρα, στα Κύθηρα, στον Ακροκόρινθο και αλλού. Πρώτο ρεπορτάζ από περιοχή έξω από την Πάτρα, όπου η πυρκαγιά πλησίασε κατοικημένο μέρος, οι κάτοικοι ενός σπιτιού έσπευσαν να το εγκαταλείψουν και γλίτωσαν. Αλλά δεν κατάφεραν να γλιτώσουν… 20 κουνέλια! Αντίθετα πρόλαβαν και γλίτωσαν 15 «οικόσιτες κότες» (που προφανώς έγιναν πλέον… αλανιάρες). Εκπληκτοι ακούγαμε τον απολογισμό για τα κουνέλια και τις κότες. Για να καταλάβουμε ότι οι πυρκαγιές δεν ήταν και τόσο μεγάλες. Γιατί αλλιώς δεν θα μας απασχολούσαν με «δραματικά» ρεπορτάζ για τα ζώα του υποστατικού…
Τις ώρες που παρακολουθούσαμε εμβρόντητοι τα ρεπορτάζ για τα «τραγικά κουνέλια», τα παιδιά μου από το μέσα δωμάτιο έβαλαν τις φωνές:
- Φωτιά εδώ κοντά μας!
Τρέξαμε αμέσως: Από την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας βλέπαμε σε απόσταση 200 μέτρων στην ευθεία να καίγεται χορτολιβαδική έκταση στην περιοχή Βριλησσίων, λίγα μέτρα από το αστεροσκοπείο της Πεντέλης, κοντά σε κατοικημένη περιοχή. Η φωτιά ήταν περιορισμένη. Ομως σε λίγα λεπτά τα κανάλια αναγγέλλουν ότι «ανεξέλεγκτη πυρκαγιά καίει την Πεντέλη»!
Προς στιγμήν νομίσαμε ότι πρόκειται για άλλη τοποθεσία, διότι αυτό που βλέπαμε δεν ήταν «ανεξέλεγκτη πυρκαγιά». Σε δέκα δεκαπέντε λεπτά είχαν τρέξει οι περίοικοι, είχε φτάσει η Πυροσβεστική και την είχαν σβήσει. Αυτά όλα δεν χρειαζόμασταν να μας τα μεταδώσει κανένα ΜΜΕ, τα βλέπαμε με τα μάτια μας. Λίγο αργότερα ήλθαν και δύο πυροσβεστικά αεροπλάνα και «άδειασαν» πάνω από τη φωτιά (που είχε σβήσει). Μετά
από αυτό δεν υπήρχε ούτε καπνός πια. Υστερα από λίγο τα κανάλια μετέδιδαν ότι η φωτιά της Πεντέλης «είχε τεθεί υπό… μερικό έλεγχο, αφού κατέκαψε αρκετές δεκάδες στρέμματα δάσους».
Ψέματα και πάλι: η μικρή φωτιά είχε κάψει το πολύ ένα δυο στρέμματα θάμνων. Ποτέ δεν πήρε διαστάσεις και είχε σβήσει πολύ πριν έλθουν τα αεροπλάνα.
Καταλαβαίνουν οι άνθρωποι των ηλεκτρονικών ΜΜΕ τι κάνουν; Ξοδεύουν ραγδαία το κεφάλαιο της αξιοπιστίας τους. Τρελαίνουν τους τηλεθεατές τους. Κάποια στιγμή θα έχουν κάτι αληθινά σημαντικό - ή τραγικό - να μεταδώσουν και κανείς δεν θα τους πιστεύει…
Μέχρι αργά το βράδυ της περασμένης Τρίτης συγγενείς και φίλοι που ξέρουν πού μένω έπαιρναν τηλέφωνο να μάθουν αν είμαστε καλά. Οχι, δεν είμαστε καλά. Δεν είμαστε καθόλου καλά.



ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007

Μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, συνήθως, αντιμετωπίζει σοβαρό πολιτικό δίλημμα, όταν αυτό που θεωρεί απαραίτητο για το μεταρρυθμιστικό της σχέδιο συσπειρώνει εναντίον του όλη την κοινωνία - ή τουλάχιστον μεγάλο μέρος της εκλογικής της βάσης. Και το δίλημμα είναι προφανές: Αν κάνει αυτό που θεωρεί σωστό, αποδυναμώνεται η ίδια πολιτικά. Αν δεν κάνει αυτό που θεωρεί σωστό, εκτροχιάζεται η μεταρρυθμιστική στρατηγική της…
Υπάρχουν, όμως, και εξαιρέσεις: Οταν «εκσυγχρονιστικά» ή μεταρρυθμιστικά κόμματα επιμένουν σε «αλλαγές» που δεν είναι απαραίτητες (για το μεταρρυθμιστικό τους πρόγραμμα) ούτε δημοφιλείς (στην κοινωνία).
Η περίπτωση των ταυτοτήτων για το ΠΑΣΟΚ είναι τέτοιο παράδειγμα: Η κατάργηση αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες δεν αποτελούσε «εκσυγχρονισμό», δεν την απαιτούσε η ευρωπαϊκή νομοθεσία, δεν την είχε συμπεριλάβει στο εκσυγχρονιστικό του πρόγραμμα ούτε το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Η κυβέρνηση Σημίτη ήλθε τότε σε ρήξη με πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της εκλογικής της βάσης. Στις ταυτότητες εξάντλησε όλο το εκσυγχρονιστικό της «κεφάλαιο». Κι έτσι δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε ουσιαστικές αλλαγές, ούτε στα Πανεπιστήμια ούτε στο ασφαλιστικό ούτε στον τρόπο λειτουργίας του ευρύτερου Δημοσίου ούτε στην Υγεία. Εδωσε τη μάχη του «εκσυγχρονισμού» εκεί που ΔΕΝ έπρεπε – στα σύμβολα – κι «έμεινε από καύσιμα» στα κοινωνικά μέτωπα όπου ο εκσυγχρονισμός ήταν απαραίτητος.
Με την περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, ωστόσο, η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα:
- Καταργώντας το σχολικό βοήθημα η Ν.Δ. θα έκανε κάτι απόλυτα σωστό για την ίδια και για την κοινωνία. Απόλυτα αρεστό στην εκλογική της βάση και στο ευρύτερο εκλογικό σώμα. Χωρίς κόστος για την ίδια και με τεράστιο κόστος για τους αντιπάλους της.
- Μη καταργώντας το βιβλίο, η Ν.Δ. υφίσταται μεγάλο κόστος, για να υπερασπιστεί μια «αλλαγή» που προσπάθησαν να την επιβάλουν οι αντίπαλοί της, που δεν την πιστεύει η ίδια η Ν.Δ., που προκαλεί απέχθεια στην κοινωνία και που δεν την υπερασπίζονται, πλέον, ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές της.
Το ΠΑΣΟΚ σπατάλησε το εκσυγχρονιστικό του «κεφάλαιο» στις εμμονές του. Η Ν.Δ. δεν έχει κανένα λόγο να σπαταλήσει το μεταρρυθμιστικό της κεφάλαιο στις… εμμονές του ΠΑΣΟΚ.
Το πολιτικό δίλημμα υπάρχει ανάμεσα σε μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες αλλά δεν είναι δημοφιλείς. Τέτοιο δίλημμα δεν υπάρχει σε περιπτώσεις «μεταρρυθμίσεων» που δεν είναι ούτε απαραίτητες ούτε δημοφιλείς. Το ΠΑΣΟΚ την πάτησε γιατί επέμενε σε κάτι που το πίστευε βαθύτατα αλλά δεν το χρειαζόταν. Η Ν.Δ. κινδυνεύει να την πατήσει γιατί επιμένει (μέχρι στιγμής, τουλάχιστον) σε κάτι που δεν το πιστεύει η ίδια και είναι υποχρεωμένη να αποφύγει…
Δεν ξέρω πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το «μεσαίο χώρο». Αλλά αν το 47% της κοινής γνώμης επιθυμεί το βιβλίο να καταργηθεί, το 27% να αλλάξει δραστικά και μόνο το 10% να παραμείνει ως έχει, τότε δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να βρει πού βρίσκεται ο «μεσαίος χώρος» στην προκειμένη περίπτωση.
Ούτε χρειάζεται να έχει… διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες για να αντιληφθεί ότι το βιβλίο το υπερασπίζονται «ακραία» άτομα – αμετανόητοι παλαιοτροτσκιστές και ακραίοι νεοφιλελεύθεροι. Κανείς άλλος…
Το «μεσαίο χώρο» δεν τον κερδίζουμε με το να υποκλινόμαστε στους ακραίους. Ετσι δεν είναι;




















ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ;

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Tι ακριβώς συμβαίνει στην Τουρκία; Εχουμε μια αργή και βασανιστική μεταπολίτευση, δηλαδή την απόπειρα ανατροπής ενός στρατοκρατικού καθεστώτος, που κυριαρχεί επί 84 χρόνια: του Κεμαλισμού. Και παρατηρούνται δύο μείζονες ιδιορρυθμίες:
* Πρώτον, σε όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση, πρώτα αποκαταστάθηκε η δημοκρατία κι ύστερα άρχισε η διαδικασία ένταξής τους. Αυτό ισχύει για την Ελλάδα στη δεκαετία του ’70, για την Ισπανία και την Πορτογαλία στη δεκαετία του ’80 και για τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ στη δεκαετία του 2000. Σε όλες τις περιπτώσεις η νεοπαγής δημοκρατία που είχε ήδη επιβληθεί εντάχθηκε στην Ευρώπη για να διασφαλιστεί. Στην Τουρκία το στρατοκρατικό καθεστώς είναι υποχρεωμένο να διαπραγματευθεί την… κατάργησή του, προκειμένου να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση!
Οπουδήποτε αλλού η ένταξη άρχισε αφότου ολοκληρώθηκε η μετάβαση στη δημοκρατία. Στην Τουρκία η ένταξη είναι «μοχλός» ανατροπής του στρατοκρατικού καθεστώτος…
* Δεύτερον, στην Τουρκία αυτοί που θέλουν τον παραμερισμό του στρατού «αλληθωρίζουν» προς το Ισλάμ. Κι αυτοί που θέλουν διατήρηση του κοσμικού κράτους και των δυτικών πολιτιστικών προτύπων υπερασπίζονται την κυριαρχία του στρατού. Στην Τουρκία οι «δημοκράτες» δεν είναι φιλοδυτικοί, είναι μάλλον ισλαμιστές. Και οι οπαδοί των δυτικών προτύπων δεν είναι και τόσο δημοκράτες, είναι μάλλον οπαδοί της «πρωτοκαθεδρίας» του στρατού στην πολιτική. Τη δημοκρατία, όπως την ξέρουμε εμείς στη Δύση, δεν φαίνεται να την επιθυμεί κανείς στην Τουρκία. Ούτε να την αντέχει η κοινωνία της…
Και το πιο κρίσιμο ερώτημα: Σήμερα το ισλαμικό κόμμα που κυβερνά είναι μετριοπαθές. Αλλά πόσο θα παραμείνει μετριοπαθές, όταν ανατρέψει την κυριαρχία -και το φόβητρο- του στρατού;
Η Ελλάδα έζησε μια μεταπολίτευση μετά από 7 χρόνια στρατοκρατικού καθεστώτος. Η εμπειρία αυτή ήταν σεισμική, απελευθερωτική, αλλά και τραυματική. Τις επιπτώσεις της τις βιώνουμε μέχρι σήμερα…
Μια αντίστοιχη διαδικασία στην Τουρκία, μετά από 84 χρόνια στρατοκρατικού καθεστώτος, θα είναι πολύ πιο σεισμική, πολύ πιο τραυματική και πολύ λιγότερο «απελευθερωτική». Γιατί στην Τουρκία η εθνική ενότητα και η κοινωνική ισορροπία είναι απόλυτα συνυφασμένες με τον Κεμαλισμό… Στην Ελλάδα η συγκρότηση της κοινωνίας είναι ανεξάρτητη από το πολιτικό καθεστώς. Στην Τουρκία αυτό δεν ισχύει.
Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει την «ανθεκτικότητά» της. Την έχουμε γνωρίσει ως βασίλειο, ως Προεδρευομένη Δημοκρατία, με κοινοβουλευτισμό, με δικτατορία. Τη σύγχρονη Τουρκία ουδέποτε την έχουμε γνωρίσει με καθεστώς άλλο από τον Κεμαλισμό – δηλαδή υπό καθεστώς ανοικτής ή συνταγματικής στρατοκρατίας.
Μπορεί η Τουρκία να αντέξει μια πραγματική μεταπολίτευση;
Πόσο πρέπει να αλλάξει για να αντέξει; Και τι θα συμβεί αν δεν τα καταφέρει;


Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
                              
Πόσο πιθανό είναι να υπάρξει «συναινετική» λύση στην κρίση της Τουρκίας; Ο κ. Ερντογάν κατάφερε να αυξήσει εντυπωσιακά τις δυνάμεις του, στις εκλογές της 22ας Ιουλίου. Αλλά, λόγω του της εισόδου των ακραίων εθνικιστών (Γκρίζων Λύκων) δεν κατάφερε να επιτύχει την ενισχυμένη πλειοψηφία εδρών που χρειάζεται για να εκλέξει Πρόεδρο της αρεσκείας του. Κι έτσι πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πλέον ότι θα αναγκαστεί σε συμβιβαστική λύση: ενός Προέδρου «κοινής αποδοχής» (με τους Κεμαλιστές της αντιπολίτευσης).
Όμως, την επιλογή αυτή την είχε και λίγους μήνες πριν, αλλά την απέρριψε. Όταν ήταν ο ηγέτης του 35% του εκλογικού σώματος δεν έκανε το «μεγάλο συμβιβασμό». Πώς θα τον κάνει σήμερα, που ηγείται του 46,6%; Όσο μεγαλώνει η εκλογική του βάση, τόσο δημιουργείται μια δυναμική ανατροπής (του Κεμαλισμού) που δεν επιτρέπει συμβιβασμό με τους Κεμαλιστές?
Κι αν δεν συμβιβαστεί, τι άλλο μπορεί να κάνει; Μήπως να βγάλει Πρόεδρο με τους ανεξάρτητους βουλευτές που εξελέγησαν. (οι περισσότεροι των οποίων -24 στους 27- είναι Κούρδοι); Όμως, ο στρατός δεν θα δεχθεί εκλογή ισλαμιστή Προέδρου με τις ψήφους των Κούρδων.
Συνεπώς, η επόμενη λύση είναι να προχωρήσει σε νέες εκλογές, το γρηγορότερο δυνατό. Με την ελπίδα ότι θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί τη δυναμική που ήδη έχει και να διευρύνει την νίκη του. Άρα και να αυξήσει τις έδρες του. Και με άδηλο αποτέλεσμα, βέβαια?
Ας μη ξεχνάμε ότι ο Πρόεδρος της Τουρκίας, διορίζει τον αρχηγό του στρατού, εγκρίνει η απορρίπτει τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις και διορίζει τα μέλη του συνταγματικού δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, ή Προεδρία είναι κρίσιμη δικλείδα διατήρησης-συνέχειας του Κεμαλικού καθεστώτος. Αν ο Πρόεδρος δεν είναι απολύτως έμπιστος των στρατιωτικών, τότε είναι πιθανό να γίνει «βελούδινη μεταπολίτευση», δηλαδή να παραμεριστεί ο στρατός από τον έλεγχο της πολιτικής χωρίς να το καταλάβει?
Έτσι, όσοι μιλούν για συμβιβαστική λύση, δεν εννοούν το ίδιο πράγμα: Όταν οι Κεμαλικοί αναφέρονται σε «συμβιβασμό» για την Προεδρία, εννοούν την επιλογή ενός προσώπου, απόλυτα έμπιστου στους στρατιωτικούς, αλλά που να έχει την συναίνεση του κ. Ερντογάν. Αντίθετα, ως «συμβιβασμό» στην Προεδρία, ο κ. Ερντογάν εννοεί την επιλογή ενός προσώπου, απόλυτα έμπιστου στον ίδιο, ικανού να αποδεχθεί τη μεταπολίτευση στην Τουρκία, αλλά χωρίς να είναι ο ίδιος ισλαμιστής, ώστε να έχει την αρχική έγκριση των στρατιωτικών.
Αν περάσει ο «συμβιβασμός» που εννοούν οι στρατιωτικοί, αυτό θα ισοδυναμεί με ήττα του κ. Ερντογάν, μιαν ήττα που δεν έχει κανένα λόγο να αποδεχθεί όταν έχει μόλις κερδίσει συντριπτική εκλογική νίκη. Από την άλλη πλευρά, αν περάσει ο «συμβιβασμός» που εννοεί ο Ερντογάν, αυτό θα οδηγήσει σε παραμερισμό του στρατού, πράγμα το οποίο θα προκαλέσει πραξικόπημα.
Ένα πρώτο συμπέρασμα: Οι εκλογές δεν έδωσαν λύση στην καθεστωτική κρίση της Τουρκίας. Αντίθετα κατέστησαν πιο επείγον το δίλημμα ανάμεσα στην μεταπολίτευση ή το πραξικόπημα. Το σημαντικότερο: έφεραν πιο κοντά και τη μεταπολίτευση και το ενδεχόμενο πραξικοπήματος?

Το αλγερινό προηγούμενο και το σοβιετικό «ρέκβιεμ»

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμες μιας σειρά από σύντομες παρατηρήσεις:
* Πρώτον: το Κεμαλικό σύστημα «σώθηκε» μόνο προσωρινά, από την ?είσοδο των πιο ακραίων εθνικιστών στην Εθνοσυνέλευση.
* Δεύτερον, ολόκληρη η Τουρκία μετατοπίστηκε προς τον εθνικισμό, αφού και το κόμμα του Ερντογάν αναγκάστηκε να υιοθετήσει εθνικιστικές θέσεις για να διεμβολίσει τους Κεμαλικούς.
* Τρίτον, ήδη εκκρεμεί πρόταση αποπομπής του Ρεπουμπλικανικού κόμματος (των Κεμαλικών) από τη Σοσιαλιστική Διεθνή (όπου προεδρεύει ο κ. Παπανδρέου) με την κατηγορία της «στροφής στον εθνικισμό».
* Τέταρτον, ακόμα και πιο ακραίοι εθνικιστές στην Ελλάδα, μοιάζουν απολύτως μετριοπαθείς σε σύγκριση με τους πιο «μετριοπαθείς» Τούρκους πολιτικούς!
* Πέμπτον, αξίζει να δούμε πώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα συνεργαστεί με τους Τούρκους εθνικιστές, όταν έχει θέσει ουσιαστικά «εκτός νόμου» και την πιο αθώα εκδήλωση πατριωτισμού στην Ελλάδα! Μια χώρα που συνεργάζεται με τους πιο ακραίους εθνικιστές της γειτονιάς της, όταν θεωρεί «αθέμιτο» τον πατριωτισμό στο εσωτερικό της, θα βρεθεί μοιραία ? και σύντομα - πολύ «στριμωγμένη».
* Έκτον, μέχρι την 27η Απριλίου, οι περισσότεροι απέκλειαν την εκδήλωση πραξικοπήματος στην Τουρκία. Μετά έστειλαν το τελεσίγραφό τους οι Τούρκοι στρατιωτικοί στον κ. Ερντογάν και στη συνέχεια κινητοποίησαν εκατομμύρια Τούρκων στις πόλεις. Μετά απ’ αυτό ουδείς αποκλείει πλέον το πραξικόπημα. Αυτό ήλθε πιο κοντά μετά την μεγάλη νίκη του Ερντογάν.
* Έβδομον, ένα πραξικόπημα στην Τουρκία δεν θα οδηγήσει σε συντριβή του Ερντογάν. Είναι πιθανότερο να οδηγήσει σε γενικευμένη εξέγερση στα όρια του εμφυλίου. Διότι το ισλαμικό κίνημα είναι πολύ μαζικό και οργανωμένο για να κατανικηθεί εύκολα. Αν δεν το συντρίψουν ακαριαία θα το ριζοσπαστικοποιήσουν ραγδαία. Κι εδώ χρήσιμα είναι δύο πρόσφατα ιστορικά προηγούμενα: Της Αλγερίας του 1992 και της Ρωσίας του 1991.
-- Το 1992 έγιναν εκλογές στην Αλγερία, όπου κέρδισε την πλειοψηφία ένα μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα. Οι στρατιωτικοί επενέβησαν κι ακολούθησε εμφύλιος πόλεμος, στη διάρκεια του οποίου ριζοσπαστικοποιήθηκε το ισλαμικό κίνημα, υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί και διαλύθηκε η κοινωνία. Σήμερα, που έχουν καταλαγιάσει οι εχθροπραξίες, ένα μέρος της χώρας (στα ανατολικά) δεν ελέγχεται από την κυβέρνηση.
-- Στη Ρωσία, το καλοκαίρι του 1991, κινήθηκε ο στρατός να καταλάβει την εξουσία στην ΕΣΣΔ, που τότε πια έπνεε τα λοίσθια. Ο λαός βγήκε στους δρόμους της Μόσχας, το σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε οριστικά και η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Ακολούθησε μια ολόκληρη δεκαετία, στην διάρκεια της οποίας η ρωσική κοινωνία γνώρισε φαινόμενα αποσύνθεσης, η ρωσική ισχύς κατέρρευσε και οι ένοπλες δυνάμεις της διαλύθηκαν.
Είτε υπάρξει εμφύλιος είτε όχι, αν γίνει πραξικόπημα στην Τουρκία το μετριοπαθές ισλαμικό κίνημα είναι πολύ πιθανό να ριζοσπαστικοποιηθεί. Να γίνει πολύ πιο φονταμενταλιστικό. Είτε υπάρξει πραξικόπημα στην Τουρκία είτε όχι, είναι πολύ πιθανό ο παραμερισμός του στρατού να έχει σοβαρές επιπτώσεις - και στην κοινωνική συνοχή και στην εθνική κυριαρχία και στην ισχύ της Τουρκίας.
* Όγδοον, ακόμα και χωρίς μεσολάβηση πραξικοπήματος, αν η μεταπολίτευση γίνει στην Τουρκία ? αν δηλαδή παραμεριστεί ο στρατός σχετικά ομαλά ? το ισλαμικό κίνημα θα ριζοσπαστικοποιηθεί, έτσι κι αλλιώς. Χωρίς το «φόβητρο» του στρατού, οι δυνάμεις της ισλαμικής κοινωνίας που ήταν καταπιεσμένες επί 84 χρόνια, είναι πιθανό να ξεσπάσουν όταν λείψει ο «χαλινός» της καταστολής. Μια μεταπολίτευση, οδηγεί σε ακρότητες ? αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα. Όσο πιο μακροχρόνια είναι η καταπίεση που προηγήθηκε, τόσο πιο μεγάλες οι ακρότητες που θα ακολουθήσουν. Κι αυτό σημαίνει ότι, όσο μετριοπαθείς κι αν φαίνονται σήμερα οι κ. Ερντογάν και Γκιουλ, η δυναμική της τουρκικής κοινωνίας μετά τον καθεστωτικό παραμερισμό του στρατού, θα κοιτάει περισσότερο προς το Ισλάμ και λιγότερο προς την Ευρώπη.
* Ένατον, είτε έχουμε πραξικόπημα στην Τουρκία είτε έχουμε μεταπολίτευση, η χώρα αυτά θα αρχίσει να απομακρύνεται από την προοπτική της ευρωπαϊκής ένταξης. Χωρία που και η ίδια η Ευρώπη ? για άλλους λόγους, βέβαια ? αποστρέφει το πρόσωπό της από την Τουρκία.

Η κρίση της Τουρκίας και η Ελλάδα

* Δέκατον, η ενίσχυση του κ. Ερντογάν στην Τουρκία είναι θετική για την Ελλάδα. Όχι γιατί ο κ. Ερντογάν είναι αναγκαστικά «καλύτερος» απέναντί μας - γιατί δεν είναι. Ούτε διότι η επικράτηση του κ. Ερντογάν διευκολύνει την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη (όπως διακαώς επιθυμούμε) - διότι δεν την διευκολύνει. Αλλά διότι η ενίσχυση του κ. Ερντογάν επιτείνει την εσωτερική κρίση στην Τουρκία, η οποία, με τη σειρά αποδυναμώνει μακροχρόνια και την κοινωνική συνοχή της χώρας και την «προβολή ισχύος» της Τουρκίας στο εξωτερικό.
Όπως η κρίση και τελικά η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος, αποδυνάμωσε τη ρωσική ισχύ για μια δεκαετία, έτσι και η κρίση του Κεμαλικού καθεστώτος, μπορεί να αποδυναμώσει την τουρκική επιθετικότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Βέβαια, τα πράγματα, μπορούν να πάρουν κι άλλη τροπή, πολύ λιγότερο ευοίωνη για την Ελλάδα. Μπορεί, για παράδειγμα, πριν από την κορύφωση της εσωτερικής κρίσης και την κατάρρευση της τουρκικής ισχύος, να έχουμε παροξυσμό επιθετικότητας ? προς το Ιράκ, αλλά και προς την Ελλάδα.
Όταν καταρρέουν, μακροχρόνια, οι συντελεστές ισχύος ενός καθεστώτος, αποδυναμώνονται, κάποια στιγμή, και οι μηχανισμοί ελέγχου αυτής της ισχύος. Αν χαθεί ο έλεγχος μέσα στην Τουρκία, πριν διαλυθεί το καθεστώς, τότε ίσως έχουμε φαινόμενα «τυχοδιωκτισμών» σε βάρος των γειτόνων της.
Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, εμείς πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να «αντέξουμε την πίεση» μιας κρίσιμης στιγμής. Ενώ οι Τούρκοι στρατιωτικοί αντιμετωπίζουν μια μακροχρόνια τάση κατάρρευσης - και της καθεστωτικής κυριαρχίας τους και της εξωτερικής ισχύος του. Την οποία δεν είναι πλέον δυνατό να αντιστρέψουν. Συνεπώς το δικό τους πρόβλημα είναι πολύ σοβαρότερο, ακόμα και στη χειρότερη για μας περίπτωση?
Στην κρίση της Τουρκίας, το ΠΑΣΟΚ ταυτίστηκε με τη λάθος πλευρά ? με τους Κεμαλιστές ? με τον μακαρίτη πλέον Ισμαήλ Τζέμ αρχικά και με τον Ντενίζ Μπαϋκάλ, το κόμμα του οποίου ανήκει στη Σοσιαλιστική διεθνή, όπου προεδρεύει σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου. Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία ταυτίστηκε με την πλευρά του κ. Ερντογάν, η ενίσχυση του οποίου είναι αδιαμφισβήτητη πλέον και ευνοεί την Ελλάδα αντικειμενικά, ανεξαρτήτως προθέσεων του ίδιου του Ερντογάν.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, και τα δύο κόμματα εναπόθεσαν όλες τις ελπίδες του, στην προοπτική πλήρους ευρωπαϊκής ένταξης της Τουρκίας, που μοιάζει σήμερα να απομακρύνεται οριστικά. Και τα δύο κόμματα χρειάζονται αλλαγή στρατηγικής έναντι της Τουρκίας. Για την ακρίβεια, χρειάζονται εφεδρικά σχέδια για την αντιμετώπιση μιας Τουρκίας σε κρίση ? ίσως και σε παροξυσμό επιθετικότητας τη στιγμή κορύφωσης της κρίσης.
Κλείνει, έτσι, μια ολόκληρη περίοδος, που άρχισε το 1999 και στη διάρκεια της οποίας η Ελληνική εξωτερική πολιτική είχε μπει στον «αυτόματο πιλότο»: Όλα τα προβλήματά θα μας τα έλυναν οι «Βρυξέλλες», εν όψει ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να αναδείξουμε ξανά εθνικές προτεραιότητες, στόχους και εναλλακτικά σενάρια.
Όταν παντού αλλού, από τη Γαλλία ως την Τουρκία, από την Ολλανδία ως την Ισπανία κι από τη Βρετανία ως την Πολωνία, ενισχύονται εθνοκεντρικές δυνάμεις και εθνικές προτεραιότητες, το να επιμένουμε εμείς σε προτάγματα κατάργησης των εθνικών κρατών, των εθνικών κοινωνιών και των εθνικών συμφερόντων είναι πια ασυγχώρητη φενάκη. Πολύ περισσότερο όταν βρισκόμαστε σε μια περιοχή, όπου διασταυρώνονται περιφερειακοί ανταγωνισμοί και τοπικοί επεκτατισμοί.
Ήλθε η ώρα να ανακαλύψουμε ξανά την εξωτερική πολιτική, που είχαμε ξεχάσει για μια δεκαετία περίπου?



Η ΤΟΥΡΚΙΑ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΙ ΕΜΕΙΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    28 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007
Στην Τουρκία κυκλοφορεί το εξής ανέκδοτο: Παντού αλλού οι χώρες έχουν δικό τους στρατό. Στην Τουρκία ο στρατός έχει… δική του χώρα! Πολλοί υποστήριζαν για χρόνια ότι βασικό κριτήριο δημοκρατικότητας μιας κοινωνίας είναι «ο διαχωρισμός Πολιτείας - Θρησκείας». Αλλά στην Τουρκία υπέρ του απόλυτου διαχωρισμού είναι οι στρατιωτικοί, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (που θεωρείται κεντροαριστερό και συμμετέχει στη Σοσιαλιστική Διεθνή) και το… ακροδεξιό κόμμα των Γκρίζων Λύκων! Ολοι αυτοί είναι εθνικιστές (διαφόρων διαβαθμίσεων) και υπέρμαχοι της πρωτοκαθεδρίας του στρατού στην πολιτική. Είναι, όμως, «δημοκράτες» όσοι θέλουν το στρατό «θεματοφύλακα» του καθεστώτος, να στέλνει τελεσίγραφα στους πολιτικούς, να εκβιάζει την εκλεγμένη κυβέρνηση και να κάνει πραξικοπήματα; Στο όνομα μιας δημοκρατικής αρχής (διαχωρισμός Κράτους - Θρησκείας) είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε την πλήρη υπονόμευση της Δημοκρατίας;
Από την άλλη πλευρά, το ισλαμικό κόμμα του κ. Ερντογάν εμφανίζεται σήμερα «μετριοπαθές». Ομως, ο ίδιος ο κ. Ερντογάν δεν ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως απολύτως «μετριοπαθής». Πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε στη φυλακή, διότι είχε απαγγείλει δημόσια κάποιους στίχους θρησκευτικής μισαλλοδοξίας: «Είθε να γίνουν οι τρούλοι των τζαμιών μας ασπίδες / και οι μιναρέδες μας λόγχες / να τρυπήσουν τις ψυχές των απίστων».
Αυτό δεν είναι, βέβαια, αγλάισμα… μετριοπάθειας. Ετσι δεν είναι; Εκτοτε ο κ. Ερντογάν ωρίμασε πολύ. Αλλά πόσο «μετριοπαθής» θα ήταν σήμερα, αν δεν είχε πληρώσει ακριβά εκείνο το ατόπημά του; Και πόσο «μετριοπαθείς» θα είναι οι επόμενοι ισλαμιστές ηγέτες, όταν θα έχουν παραμερίσει το «φόβητρο» του στρατού;
Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι αν παραμεριστεί ο στρατός από τον κυρίαρχο ρόλο του στην Τουρκία, η επόμενη γενιά ισλαμιστών ηγετών δεν θα βγει πολύ λιγότερο μετριοπαθής και πολύ περισσότερο φονταμενταλιστική;
Από τη σκοπιά της Δημοκρατίας δυτικού τύπου καμία πλευρά δεν έχει δίκιο στην Τουρκία. Και δεν χωράει στην Ευρώπη ούτε η «Δημοκρατία» των στρατοκρατών, όπου τον κυρίαρχο ρόλο τον έχει το τουρκικό Πεντάγωνο, ούτε μια Ισλαμική Δημοκρατία, προσηλωμένη στις αρχές του Κορανίου. Η Δημοκρατία, όπως την κατανοούμε εμείς, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε υπό την κηδεμονία των στρατιωτικών ούτε υπό την κηδεμονία των ιμάμηδων.
- Η Τουρκία σήμερα αντιμετωπίζει την προοπτική ενός «συμβιβασμού» του κ. Ερντογάν, που θα διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία του στρατού. Αν συμβεί αυτό, ο δρόμος ένταξης στην Ευρώπη παραμένει κλειστός.
- Ή την προοπτική ενός πραξικοπήματος του στρατού. Οπότε πάλι εκτροχιάζεται η διαδικασία ένταξης.
- Ή μιας εξωτερικής εμπλοκής της Τουρκίας, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.
- Μπορεί, βέβαια, ο κ. Ερντογάν να επιβάλει, τελικά, τη μεταπολίτευση στη χώρα του. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, μια μετριοπαθής ισλαμική Τουρκία, που θα έχει παραμερίσει τους στρατοκράτες, δεν θα είναι, υποχρεωτικά, πιο κοντά στην Ευρώπη. Και δεν θα παραμείνει, αναγκαστικά, «μετριοπαθής» για πολύ…
Η προσδοκία που είχαμε τα τελευταία χρόνια ότι η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην Ευρώπη θα μας λύσει όλα τα προβλήματα μάλλον χρεοκοπεί. Μπορεί να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την τουρκική ένταξη, γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αλλά στρατηγική έναντι της Τουρκίας δεν έχουμε. Και πρέπει επειγόντως να αποκτήσουμε. Πολύ περισσότερο, που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αποστρέφουν, σταδιακά, το πρόσωπό τους από την Τουρκία…


























ΤΟ «ΦΑΛΑΚΡΟ ΒΟΥΝΟ» ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΑΣΟΣ!

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Σήμερα βλέπουμε δάση να καίγονται ολόγυρά μας. Και μας πιάνει κατάθλιψη. Κι όμως, κάποτε συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο…
Το 1960 η οικογένειά μου μετακόμισε στην περιοχή Παπάγου, στις υπώρειες του Υμηττού. Τότε η περιοχή αυτή δεν είχε δένδρα. Ο Υμηττός ήταν -κυριολεκτικά- «φαλακρό βουνό»…
Οταν άρχισαν να πυκνώνουν οι κάτοικοι, οργανώθηκαν σε τοπικούς φορείς κι άρχισαν τις δενδροφυτεύσεις. Ηταν οι περιβόητες «κυριακάτικες εξορμήσεις»: Οι πρόσκοποι, τα κατηχητικά, το δημοτικό σχολείο και τα γυμνάσιο, οι γονείς των παιδιών και πολλοί κάτοικοι, οργανωμένοι από την «Πνευματική Εστία» του οικισμού, ανέβαιναν στους πρόποδες του Υμηττού και φύτευαν μικρά πεύκα. Τους λάκκους τούς είχαν σκάψει τις προηγούμενες μέρες οι στρατιώτες που υπηρετούσαν σε γειτονική μονάδα, στο Γουδή.
Από Κυριακή σε Κυριακή ανέβαιναν όλο και πιο πάνω. Κι από χρόνο σε χρόνο προχωρούσαν προς την κορυφή. Σύντομα ακολούθησαν και οι κάτοικοι γειτονικών περιοχών…
Ετσι άρχισε να δημιουργείται ξανά πευκοδάσος στον Υμηττό. Και η φύση συνέχισε αργότερα αυτό που άρχισαν οι άνθρωποι. Αν συγκρίνετε σήμερα την εικόνα της περιοχής με φωτογραφίες πριν από σαράντα επτά χρόνια, το τοπίο είναι αγνώριστο.
Πέντε χρόνια κράτησαν αυτές οι «εξορμήσεις» των κατοίκων στους πρόποδες του βουνού. Και δέκα χρόνια χρειάστηκαν για να μετατραπεί ο «φαλακρός» Υμηττός σε καταπράσινο δάσος.
Οι γονείς μας δεν ζουν πια. Εμείς που ήμασταν τότε παιδιά θυμόμαστε εκείνες τις εξορμήσεις σαν αξέχαστες εκδρομές. Μία δύο ώρες δουλειά κι άλλες τρεις τέσσερις ώρες πικνίκ στην εξοχή, όπου οι μεγάλοι το γλένταγαν με κρασί, μεζέδες και τραγούδια, ενώ οι μικροί ξεσάλωναν στο παιχνίδι.
Τότε δεν υπήρχαν χρήματα, δεν υπήρχαν περιβαλλοντολόγοι ούτε συνταγματική πρόνοια για αναδάσωση των καμένων. Υπήρχαν, όμως, άτυπο κτηματολόγιο (όλοι γνώριζαν την ιδιοκτησία τους στην περιοχή αυτή και τα σαφή όρια των δημόσιων γαιών) και αγάπη των κατοίκων για τον τόπο τους. Αγάπη που την πέρασαν και στα παιδιά τους.
Οπου οι κάτοικοι αγαπούν το δάσος δημιουργούν δάσος ακόμα κι εκεί που δεν υπήρχε πριν. Κι όπου δεν το αγαπούν φωνάζουν για τις πυρκαγιές, αλλά μετά τις πυρκαγιές ξεφυτρώνουν «επαύλεις», όχι νέα δέντρα. Δείτε τι έγινε στον «φαλακρό» Υμηττό τα τελευταία πενήντα χρόνια: Πρασίνισε! Και συγκρίνετέ το με αυτό που έγινε στην Πεντέλη τα τελευταία δέκα χρόνια…
Τις πυρκαγιές τις βάζουν οι εμπρηστές ή η αμέλεια του κράτους. Αλλά την οικοπεδοποίηση τη δημιουργούν οι άνθρωποι κι από την οικοπεδοποίηση επωφελούνται κάποιες «τοπικές κοινωνίες».
Κακά τα ψέματα. Ενα σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας δεν αγαπά το δάσος. Και
παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, κερδοσκοπεί από τον αφανισμό του.

ΟΙ ΦΤΑΙΧΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΟΥΜΕ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Υπάρχουν μερικές αλήθειες, που τις γνωρίζουμε εδώ και χρόνια και τις ψιθυρίζουμε μεταξύ μας. Ηλθε η ώρα να τα τις πούμε. Εξω από τα δόντια… Μεγάλος «φταίχτης» για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είναι οι ίδιες οι «τοπικές κοινωνίες» ή μάλλον αυτοί που τις ελέγχουν και συχνά τις εκπροσωπούν: Κυκλώματα εργολάβων, καταπατητών, γραφειοκρατών της «τοπικής αυτοδιοίκησης» (του πιο διεφθαρμένου κομματιού της ελληνικής δημόσιας διοίκησης), περίεργοι τοπικοί «οικολόγοι», ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων που έχουν λογγέψει, «αγρότες» που έχουν χρόνια να ανέβουν σε τρακτέρ, κτηνοτρόφοι που αμολάνε τα ζώα τους στα καμένα και δεν αφήνουν τη φυσική αναδάσωση, όλοι αυτοί επωφελούνται, άμεσα ή έμμεσα, από την κερδοσκοπία πάνω στην (καμένη) γη.
Οι τοπικές κοινωνίες αφήνουν να ξεφυτρώνουν αυθαίρετα στα καμένα. Διότι αν γίνει αναδάσωση, η γη τους θα έχει μικρή εμπορική αξία. Ενώ αν επιτραπεί η ανοικοδόμηση στα καμένα, τότε και δικά τους τεμάχια (που δεν τα καλλιεργούν πια) μπορούν να γίνουν οικόπεδα και να αποκτήσουν πολλαπλάσια αξία.
Οι τοπικές κοινωνίες έχουν γεμίσει σκουπιδότοπους τα δάση και μάλιστα κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Αυτές οι παράνομες χωματερές –πολύ περισσότερες από τις οκτακόσιες τόσες που έχουν καταγραφεί και για τις οποίες έχουν υποβληθεί πρόστιμα στην Ελλάδα από την Κομισιόν– είναι αληθινές πυριτιδαποθήκες μέσα στα δάση.
Οι τοπικές κοινωνίες έχουν γεμίσει και μπάζα τα δάση. Τα μπάζα αποτελούνται από υλικά εν πολλοίς εύφλεκτα, που τροφοδοτούν τις δασικές πυρκαγιές.
Πολλές τοπικές οικολογικές οργανώσεις εμποδίζουν κάθε άλλη παραγωγική ενασχόληση στην περιφέρεια: Δεν αφήνουν να δημιουργηθούν μεγάλες και σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες (αλλά δεν τους ενοχλούν τα «ενοικιαζόμενα δωμάτια»), δεν αφήνουν να δημιουργηθούν μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας, κυνηγάνε και την παραδοσιακή αλιεία, κυνηγάνε την εγκατάσταση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (αιολικές γεννήτριες). Εμποδίζουν κάθε νέα παραγωγική ενασχόληση στην επαρχία, όπου η γεωργία έχει ήδη παρακμάσει και εγκαταλείπεται. Ετσι δεν αφήνουν άλλη διέξοδο στον πληθυσμό από την οικοπεδοποίηση, την ανοικοδόμηση ή την παραδοσιακή κτηνοτροφία. Και οι τρεις καταστρέφουν τα δάση…
Οι μεγάλοι καποδιστριακοί δήμοι ξοδεύουν τεράστια ποσά κάθε χρόνο για «πολιτιστικές εκδηλώσεις», συχνά αμφίβολης ποιότητας.
Οι ίδιοι δήμοι όταν ξέσπασαν πυρκαγιές στην περιοχή τους «ανακάλυψαν» ότι δεν είχαν δικά τους βυτία για να ρίξουν νερό! Περίμεναν να έλθουν τα οχήματα της Πυροσβεστικής που δεν έφταναν, γιατί έτρεχαν παντού ή τα εναέρια μέσα, που κι αυτά είχαν ξεπεράσει τα όριά τους. Τόσα χρόνια θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει δικά τους μέσα. Θα μπορούσαν να είχαν φροντίσει τα δάση δίπλα από τα χωριά τους. Δεν το έκαναν. Εχουν μάθει να εξαρτώνται σε όλα από το κράτος κι όταν έχουν δικούς τους πόρους τους δαπανούν στο… «γάμο του Καραγκιόζη»…
Ασφαλώς και το κράτος έχει τεράστιες ευθύνες, κυρίως για τις παραλήψεις του. Αλλά οι «τοπικές κοινωνίες» έχουν ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες, κυρίως για τις πράξεις τους, για τις στρεβλές προτεραιότητές τους, για τα κίνητρα που έχουν να κερδοσκοπούν στην οικολογική καταστροφή.
Οσο δεν μιλάμε για τις ευθύνες των τοπικών κοινωνιών, όσο τους χαϊδεύουμε τα αυτιά και πλειοδοτούμε σε λαϊκισμό, τόσο τροφοδοτούμε μια ανυπόφορη υποκρισία και διαιωνίζουμε μια ανελέητη οικολογική καταστροφή. Για την οποία συχνά οι ίδιες οι «τοπικές κοινωνίες» είναι κυρίως υπεύθυνες. Κακά τα ψέματα…




ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΗ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    9 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007
Ακούσαμε τις προηγούμενες εβδομάδες ότι η Πυροσβεστική έχει μεγάλα «κενά επάνδρωσης». Και ότι η έλλειψη αυτή έπαιξε ρόλο στις αδυναμίες που εμφανίστηκαν κατά την κατάσβεση των φετινών δασικών πυρκαγιών. Ισχύει αυτό; Οχι ακριβώς…
Κάθε επιχείρηση είναι συνδυασμένο αποτέλεσμα χρήσης πολλών μέσων. Στις πρόσφατες πυρκαγιές φάνηκε μια βασική αδυναμία: Ολη τη δουλειά την κάνουν πλέον τα «εναέρια μέσα». Αλλά τα πυροσβεστικά αεροπλάνα είναι για την «αναχαίτιση» και τον «έλεγχο» της φωτιάς. Από τη στιγμή που τεθεί υπό έλεγχο, η επιχείρηση πρέπει να ολοκληρωθεί από τα πεζοπόρα τμήματα. Δεν μπορούν τα αεροσκάφη να τα κάνουν όλα από ψηλά. Πολύ περισσότερο, όταν μεσολαβεί νύχτα, όταν τα εναέρια μέσα δεν πετάνε…
Φέτος, με εκατοντάδες πυρκαγιές να ξεσπάνε καθημερινά, ακόμα κι αν είχαμε τριπλάσια αεροσκάφη, πάλι δεν θα έφταναν. Οι μεγάλες ζημιές έγιναν από αναζωπυρώσεις πυρκαγιών (κυρίως τη νύχτα). Δηλαδή, από ελλείψεις των πεζοπόρων τμημάτων. Γιατί η αποτροπή αναζωπυρώσεων -κυρίως το βράδυ- είναι δουλειά των επίγειων δυνάμεων.
Γιατί αδράνησαν τα πεζοπόρα τμήματα; Οχι από έλλειψη προσωπικού. Τη δουλειά αυτή μπορούν να την κάνουν όχι μόνο μόνιμοι πυροσβέστες αλλά και εποχικοί και απλοί κάτοικοι. Με μια προϋπόθεση: Οτι υπάρχουν μαζί τους βυτιοφόρα οχήματα. Κανείς δεν μπαίνει σε φλεγόμενο δάσος ή σε δάσος όπου ακόμα σιγοκαίνε εστίες, χωρίς την υποστήριξη υδροφόρας. Πολύ περισσότερο όταν φυσάνε ισχυροί άνεμοι…
Αυτό που λείπει σήμερα στις επιχειρήσεις εδάφους δεν είναι πρωτίστως το προσωπικό, αλλά τα υδροφόρα οχήματα. Και διπλάσιους πυροσβέστες να είχαμε, πάλι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους, λόγω έλλειψης πυροσβεστικών οχημάτων.
Κάθε σύνθετη επιχείρηση - και η δασοπυρόσβεση τέτοιας κλίμακας είναι εξαιρετικά σύνθετη επιχείρηση - απαιτεί ορισμένες «βέλτιστες αναλογίες» ανάμεσα στα μέσα που διαθέτεις. Εκεί που υστερούσαμε φέτος δεν ήταν σε προσωπικό τόσο όσο σε υδροφόρες.
Για να επιτύχουμε τη μεγαλύτερη βελτίωση από το κάθε επιπλέον ευρώ που ξοδεύουμε – για να μεγιστοποιήσουμε το οριακό όφελος από την επένδυσή μας – πρέπει να αγοράσουμε αυτό που μας λείπει περισσότερο, αυτό που αποκαθιστά τις «βέλτιστες αναλογίες» ανάμεσα στα μέσα που διαθέτουμε. Αυτή όμως είναι η λογική τού «επιχειρησιακού οφέλους» (άγνωστου όρου στην Ελλάδα) και του δημοσίου συμφέροντος (απαγορευμένης έννοιας στην Ελλάδα). Οχι η λογική του πολιτικαντισμού (που κυριαρχεί στην Ελλάδα).
Σήμερα οι συνδικαλιστές ζητάνε περισσότερες προσλήψεις, οι «τοπικές κοινωνίες» περισσότερα εναέρια μέσα, αλλά ουδείς ζητά αυτό που πράγματι έλειψε: περισσότερα βυτιοφόρα. Διότι η αγορά βυτιοφόρων δεν έχει μεγάλο «πολιτικό όφελος» (μαζικές προσλήψεις) ούτε μεγάλες «προμήθειες» (κοστίζουν πολύ λιγότερο από τα αεροσκάφη). Βλέπετε, στα αποκαΐδια δεν κερδοσκοπούν μόνο οι οικοπεδοφάγοι…


























ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Οποιοι επαγγέλλονται κοινωνίες χωρίς ιδεολογία ονειρεύονται ανθρώπους -«τσιπάκια» που λειτουργούν βάσει του σχεδίου το οποίο τα έχει «προγραμματίσει».
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «η ιδεολογία έχασε τη σημασία της», ο κόσμος δεν ασχολείται πια με τα «μεγάλα φιλοσοφικά ζητήματα», δεν διχάζεται πια από ιδεολογικά τείχη. Σήμερα το ενδιαφέρον των κοινωνιών έχει μετατοπιστεί «από τις ιδέες που χωρίζουν στα προβλήματα που ενώνουν».
Η άποψη αυτή είναι μισή αλήθεια. Κι ό,τι είναι μισή αλήθεια είναι συνήθως ολόκληρο ψέμα:
Πρώτον, διότι οι ιδέες δεν χωρίζουν πάντα. Εμπνέουν κιόλας. Κι όταν μιλάμε για κοινωνία χωρίς ιδεολογία ουσιαστικά φανταζόμαστε μια κοινωνία χωρίς ιδέες, αποτελούμενη από ανθρώπους που λειτουργούν μηχανικά, χωρίς να εμπνέονται από οτιδήποτε.
Δεύτερον, διότι τα προβλήματα δεν ενώνουν πάντα. Συνηθέστερα χωρίζουν τους ανθρώπους. Αυτό που είναι «πρόβλημα» για κάποιους είναι όρος ύπαρξης και ευημερίας για κάποιους άλλους. Κι αυτό που είναι «λύση» για κάποιους ισοδυναμεί με «καταστροφή» κάποιων άλλων.
Τρίτον, έτσι κι αλλιώς, ποτέ οι μεγάλες λαϊκές μάζες δεν «ασχολούνταν» με τα «μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα». Η ιδεολογία, όμως, δεν είναι «τα μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα». Ιδεολογία είναι η κοσμοαντίληψη που έχει μια κοινωνία για τον εαυτό της και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Η ιδεολογία είναι προϋπόθεση ιστορικής ύπαρξης και συνοχής μιας κοινωνίας και αποτυπώνει μια «κοινή αίσθηση του ανήκειν» σε κάθε μέλος της. Καθορίζει τη συλλογική ταυτότητα της κοινωνίας, αλλά και την προσωπική συγκρότηση των μελών της. Καθορίζει ακόμα τις σχέσεις μεταξύ τους, τις διαμάχες και τις συγκρούσεις τους. Πάνω στην «κοινή αίσθηση του ανήκειν» διαμορφώνονται ξεχωριστές ιδεολογίες, που καθορίζουν το πώς αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τις σχέσεις τους - τις συνέργειες και τις διαμάχες τους.
Ακόμα και κατ’ εξοχήν ατομοκεντρικές κοινωνίες αναπτύσσουν ισχυρότατους συλλογικούς μηχανισμούς ιδεολογικής ταυτοποίησης, φαντασιακής θέσμισης και πολιτισμικής συνεκτικότητας. Από τον Αλέξις Ντε Τοκεβίλ ως τον Κάρολο Μαρξ, τον Αντόνιο Γκράμσι, τον Νίκο Πουλατζά και τον Κορνήλιο Καστοριάδη, παλαιότεροι και σύγχρονοι διανοητές - φιλελεύθεροι, μαρξιστές και μεταμαρξιστές - αντιλήφθηκαν ότι η ιδεολογία «δεν καταργείται». Εξελίσσεται και αποτελεί το «βηματοδότη» των κοινωνικών εξελίξεων.
Οι κοινωνίες αλλάζουν αξιακά πρότυπα, αλλά δεν καταργούν την ανάγκη κοινού ορισμού του «καλού» και του «κακού», του «ωραίου» και του «άσχημου», του «δίκαιου» και του «άδικου» κ.λπ.
Το να λέμε ότι υπάρχει ή θα υπάρξει κοινωνία χωρίς ιδεολογία ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμαστε ότι θα υπάρξουν κοινωνίες χωρίς αξιακά και αισθητικά πρότυπα, χωρίς κοινή αίσθηση του ανήκειν, χωρίς ταυτότητα και χωρίς δομημένες σχέσεις στο θεσμικό, κοινωνικό και φαντασιακό επίπεδο, κοινωνίες ανθρώπων χωρίς αισθήματα, χωρίς ανησυχίες, χωρίς φιλοδοξίες, χωρίς μεταφυσικές ανάγκες, χωρίς σχέσεις - κοινωνίες ατόμων δίχως ηθική, δίχως συλλογικές αναφορές, δίχως πρόσωπο.
Αλλά αυτά δεν είναι κοινωνίες ατόμων, είναι τσιπάκια ενός υπολογιστή. Είναι ένας μηχανισμός παραγωγικών και καταναλωτικών «κρίκων», που λειτουργούν χωρίς να σκέπτονται, βάσει ενός σχεδίου που προϋπάρχει και τους έχει «προγραμματίσει». Χωρίς να μπορούν να ξεπεράσουν ούτε το συνολικό «σχέδιο» που τα οργανώνει ούτε τον «προγραμματισμό» που τα καθορίζει.
Οποιοι επαγγέλλονται κοινωνίες χωρίς ιδεολογία σκοτώνουν τον ανθρωπισμό, ακυρώνουν την ελευθερία και υπονομεύουν ευθέως τη δημοκρατία. Οι άνθρωποι ποτέ δεν θα γίνουν «τσιπάκια». Οι κοινωνίες ποτέ δεν θα λειτουργήσουν σαν «καλοκουρδισμένοι υπολογιστές». Κι όσοι επαγγέλλονται κοινωνίες χωρίς ιδεολογία εκπροσωπούν, οι ίδιοι, τον πιο φαιό ολοκληρωτισμό…



Η ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ
ΚΑΙ Ο «ΣΚΛΗΡΟΣ ΠΥΡΗΝΑΣ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ…
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 11/8/2007

            Τι σημαίνει δημιουργία «σκληρού πυρήνα» στην Ευρώπη;
Τι σημαίνει περισσότερη και ταχύτερη πολιτική ενοποίηση για κάποια μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης;     
            Είναι αυτό τόσο εύκολο όσο ακούγεται; Κι είναι έτοιμη η Ελλάδα να το παρακολουθήσει; 

* Περισσότερη πολιτική ενοποίηση σημαίνει, μεταξύ άλλων, και περισσότερη αμυντική ενοποίηση. Θα είναι πρόθυμα τα κράτη μέλη του «σκληρού πυρήνα» να ενοποιήσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους, τις αμυντικές βιομηχανίες τους και τα συστήματα προμηθειών τους; Θα είναι πρόθυμα να δαπανούν πολλαπλάσια από τα σημερινά αμυντικά κονδύλια, για να φυλάξουν κοινά σύνορα;
Θα είναι πρόθυμη η Γαλλία να διαθέσει το ναυτικό της, η Γερμανία το στρατό της και η Ιταλία την αεροπορία της, για να φυλάξουν τα ελληνικά σύνορα από «έξωθεν επιβουλές»
* Περισσότερη πολιτική ενοποίηση σημαίνει, μεταξύ άλλων, και ενότητα στο τομέα της εσωτερικής ασφάλειας και της δικαιοσύνης. Θα είναι πρόθυμα τα κράτη μέλη να ενοποιήσουν τους κανόνες εμπλοκής των αστυνομικών τους δυνάμεων, αλλά και τις δικονομικές προϋποθέσεις σύλληψης και καταδίκης κακοποιών. Ας κάνει κάποιος των κόπο να διαβάσει τους αστυνομικούς κανονισμούς και τη δικονομία χωρών όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Γερμανία, για να καταλάβει πόσοι θα πάθουν… έμφραγμα στην Ελλάδα μόνο με την ιδέα θα 'πρεπε να ευθυγραμμιστούμε μαζί τους.
Βέβαια, όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει από χρόνια, διότι αυτό απαιτεί η κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, όχι γιατί το επιβάλλει η συμμετοχή μας στον όποιο «σκληρό πυρήνα».
* Το ίδιο ισχύει για το ασφαλιστικό σύστημα, για το φορολογικό, για την περιβαλλοντική προστασία, για το ενεργειακό, για την Παιδεία…
Πολλοί θεωρούν ότι η συμμετοχή μας στον «σκληρό πυρήνα» της Ένωσης, θα επιταχύνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και θα κάμψει τις αντιστάσεις που υπάρχουν.
Αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο: Να πολλαπλασιάσει τα αντιευρωπαϊκή ανακλαστικά της κοινωνίας. Αντί να πείσουμε όσους δυσφορούν να αποδεχθούν τις μεταρρυθμίσεις «εν ονόματι της Ένωσης», να πυροδοτήσουμε αντί-ευρωπαϊκή έκρηξη, για να μην περάσουν οι «αντιλαϊκές» μεταρρυθμίσεις.
Σε μια δημοκρατία, νομιμοποιητική βάση άσκησης πολιτικής είναι το δημόσιο συμφέρον της κοινωνίας, όχι η συμμετοχή της σε μια Ένωση κρατών. Ό,τι δεν μπορεί να αποδεχθεί μια κοινωνία εν ονόματι του ίδιου του συμφέροντός της δεν θα το δεχθεί εν ονόματι της συμμετοχής της σε κάποιο «σκληρό πυρήνα»  κρατών.
Τελικώς, δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» ή «σκληρός πυρήνας» μέσα στην Ευρώπη. Κι αν ακόμα συγκροτείτο τέτοιος «σκληρός πυρήνας» δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτάχυνε τα βήματα από δω και μπρος και δεν θα διέλυε όσα ήδη έχουν επιτευχθεί.
Το μόνο βέβαιο, είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα σαρωτικές μεταρρυθμίσεις.
            Το πρόβλημα δεν είναι να μπούμε στο «σκληρό πυρήνα» για να κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Το πρόβλημα τίθεται εντελώς διαφορετικά: Να κάνουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Είτε υπάρξει Ευρώπη «δύο ταχυτήτων» είτε όχι. Είτε υπάρξει «σκληρός πυρήνας» είτε όχι. Είτε μας δεχθούν στο «σκληρό πυρήνα» είτε όχι.
Αν μια κοινωνία δεν θέλει να σωθεί η ίδια, ουδείς μπορεί να τη σώσει.
Κι αν αποφασίσει να σωθεί η ίδια, κανείς δεν χρειάζεται να τη σώσει…





Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΑΡΧΙΣΕ…

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 13/8/2007

Οι εκλογές στη Γαλλία καταρρίπτουν την συμβατική λογική και σηματοδοτούν σεισμικές αλλαγές στην Ευρώπη:
* Η συμβατική λογική υπαγόρευε ότι το εκλογικό σώμα θα αποδοκίμαζε τη διακυβέρνηση της Γαλλικής Κεντροδεξιάς, που δεν υπήρξε επιτυχής την τελευταία τετραετία.
Έγινε το ακριβώς αντίθετο: Το Σοσιαλιστικό κόμμα ηττήθηκε καθαρά στις προεδρικές εκλογές του Μαϊου και συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. «Φθάρηκε» περισσότερο το Σοσιαλιστικό Κόμμα στην αντιπολίτευση, απ' ότι φθάρηκε το Γκωλικό Κόμμα στην κυβέρνηση!

* Η συμβατική λογική, υπαγορεύει, ακόμα, ότι όπου φθείρεται ο δικομματισμός εκεί δυναμώνουν – έστω και προσωρινά – είτε εξωθεσμικά κόμματα στα δύο άκρα είτε ένα κεντρώο κόμμα ανάμεσα στους δύο «μεγάλους».
Κι αυτό διαψεύστηκε: Ο κεντρώος κ. Μπαίρού καταποντίστηκε στις βουλευτικές εκλογές. Τα άκρα του πολιτικού φάσματος συρρικνώθηκαν μέχρις εξαφανίσεως και στις Προεδρικές και στις βουλευτικές εκλογές.
* Η συμβατική λογική υπαγορεύει, επίσης, ότι ένας νέος κοινοβουλευτικός ηγέτης αναδεικνύεται είτε από την αντιπολίτευση είτε μετά από επιτυχημένη θητεία σε κρίσιμα «παραγωγικά» υπουργεία, όπως το Εξωτερικών, το Οικονομικών ή το Παιδείας. Ποτέ δεν έχει αναδειχθεί κοινοβουλευτικός ηγέτης από το «άχαρο» υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Βέβαια, στη Γαλλία το Εσωτερικών είναι ενσωματωμένο με το Δημοσίας Τάξεως. Αλλά ο Σαρκοζύ αναδείχθηκε, όχι για το μεταρρυθμιστικό έργο του ως υπουργός Εσωτερικών, αλλά για το κατασταλτικό έργο του ως υπουργός Δημόσιας Τάξης! Κι αυτό είναι πρωτοφανές…
Ένας «αμφιλεγόμενος» υπουργός σε μια «αποτυχημένη» κυβέρνηση, στο πιο «άχαρο» υπουργείο της καταστολής – επί υπουργείας του οποίου, μάλιστα, έγιναν δύο αιματηρές εξεγέρσεις – κανονικά έπρεπε να «εξαφανιστεί» από το προσκήνιο. Ο Σαρκοζύ, αντίθετα, εκτινάχθηκε στην Προεδρία. Και το κόμμα του εξασφάλισε μια ανεπανάληπτη, διπλή εκλογική νίκη.
Είναι προφανές, ότι στη σημερινή Γαλλία δεν ισχύει πια η «συμβατική λογική». Κι αυτό όχι γιατί η Κεντροδεξιά έπεισε τους πάντες, αλλά διότι το Σοσιαλιστικό κόμμα έφτασε να αηδιάσει τον κόσμο. Κι αυτή η απέχθεια που προκάλεσαν τα φθαρμένα ιδεολογήματα των Σοσιαλιστών (στη χώρα που τα γέννησε), έσπρωξε το εκλογικό σώμα προς ένα αντίπαλο ηγέτη, ο οποίος αμφισβήτησε όλα τα στερεότυπα της προοδευτικής «πολιτικής ορθότητας», άρθρωσε πολιτικό λόγο στη θέση των κλισέ, υπερασπίστηκε το μέσο πολίτη και τις ανάγκες του, εκπροσώπησε τη μεσαία τάξη και τις αγωνίες της.
Ο γαλλικός λαός ψήφισε υπέρ της δημόσιας ασφάλειας. Ψήφισε υπέρ της ενσωμάτωσης των μεταναστών και εναντίον της πολύ-πολιτισμικότητας. Ψήφισε υπέρ διασφάλισης της εθνικής ταυτότητας. Ψήφισε εναντίον της ευρω-γραφειοκρατίας
Ο Γαλλικός λαός αντιλήφθηκε ότι το εθνικό κράτος είναι κοιτίδα και εγγύηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κι όσοι θέλουν να αποδυναμώσουν το εθνικό κράτος δεν επιδιώκουν περισσότερη Ευρώπη, αλλά λιγότερη δημοκρατία. Δεν δημιουργούν «περίσσευμα Ευρώπης» αλλά έλλειμμα δημοκρατίας»…
Τα στερεότυπα της συμβατικής σοφίας τα επιβάλλει – συνήθως – η πολιτική ελίτ. Και τα αμφισβητεί – σπανίως – η ίδια η κοινωνία. Ο τελευταίος μήνας σηματοδοτεί μια από τις σπάνιες και μεγαλειώδεις εκείνες στιγμές της δημοκρατίας, όταν η κοινή λογική των πολιτών, ανατρέπει τη «συμβατική σοφία» της νομενκλατούρας.
Αυτό ξεκίνησε στη Γερμανία και στη Σουηδία τα τελευταία δύο χρόνια. Επιβεβαιώθηκε σήμερα, με τον πιο απερίφραστο τρόπο στη Γαλλία και στο Βέλγιο – αναπόφευκτα πια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ζούμε ήδη στη φάση της «μεγάλης μεταστροφής»…


Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΠΛΟΥΤΟ – ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ!

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ & 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007

Η Ελλάδα έχει θησαυρούς που δεν τους γνωρίζει και δεν τους αξιοποιεί…
Οχι, δεν μιλάμε γι’ αυτά που φημολογούνται («κρυμμένο» ορυκτό πλούτο κ.λπ.), αλλά γι’ αυτά που γνωρίζουμε με σιγουριά: Η Ελλάδα έχει ήλιο, θάλασσα και ανέμους, αρχιπέλαγος νησιών, ακτογραμμή δυσανάλογη προς τη συνολική έκτασή της και γεωφυσικό ανάγλυφο επίσης δυσανάλογο προς το μέγεθός της. Διαθέτει και τεράστιες δημόσιες γαίες, που παραμένουν αναξιοποίητες και περιμένουν τον… «καταπατητή» τους…
Μπορεί να καλύψει τις ενεργειακές της ανάγκες από ανανεώσιμες πηγές, να προσφέρει ενέργεια χαμηλού κόστους στις επιχειρήσεις της, να αναβαθμίσει την ανταγωνιστικότητά τους (μέσα από δραστική μείωση του ενεργειακού κόστους), να δώσει οικονομικούς πόρους και ζωή στην περιφέρειά της, αφού οι ανανεώσιμες πηγές είναι διάσπαρτες σε όλη την επικράτεια.
Μπορεί να παράγει άφθονο γλυκό νερό από αφαλατωτές (που θα τροφοδοτούνται από ανανεώσιμες πηγές), να αντιστρέψει τη διαδικασία ερημοποίησης των αγροτικών γαιών, να αναδασώσει τα καμένα και να δημιουργήσει νέους πνεύμονες πρασίνου παντού.
Οι πόλεις της χρειάζονται τρία πράγματα: νερό, πράσινο και άμεση επίλυση του προβλήματος των σκουπιδιών. Οι αφαλατωτές μπορούν να προσφέρουν άφθονο νερό, τα σκουπίδια μπορούν να πάρουν το δρόμο της θερμικής επεξεργασίας, ώστε να γίνουν «πρώτη ύλη» για την παραγωγή ενέργειας, και ολόκληρα τμήματα υποβαθμισμένων αστικών περιοχών μπορούν να αγοραστούν και να μετατραπούν σε πνεύμονες πρασίνου. Τα χρήματα μπορούν να βρεθούν από εκποίηση δημοσίων γαιών...
Η επαρχία της χρειάζεται τρία πράγματα, επίσης: υποδομές, αναδιάρθρωση της γεωργίας, μεταποιητικές δραστηριότητες και πόρους. Οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) μπορούν να δημιουργήσουν υποδομές. Η αξιοποίηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας μπορεί να προσφέρει πόρους. Η δημιουργία μεγάλων γεωργικών εκμεταλλεύσεων μετοχικής βάσης μπορεί να λύσει το πρόβλημα του κατακερματισμού του γεωργικού κλήρου σε συνδυασμό με τη διανομή δημοσίων γαιών. Ενώ η αναζωογόνηση της υπαίθρου και η επιχειρηματική αναβάθμιση της γεωργίας μπορούν να φέρουν μεταποιητικές δραστηριότητες.
Αυτά όλα δεν χρειάζονται κοινοτικά κονδύλια, που έτσι κι αλλιώς στερεύουν. Χρειάζονται μόνο μακροχρόνια στρατηγική. Και ενεργοποίηση του σπουδαιότερου πλουτοπαραγωγικού πόρου: του λαού της! Που σήμερα αγωνίζεται να βρει μια μόνιμη θέση στο Δημόσιο. Κι ύστερα να βρει μια δεύτερη - «μαύρη» - δουλειά, για να συμπληρώνει το -γλίσχρο, αλλά σίγουρο- εισόδημα του Δημοσίου. Ανάμεσα σε μια «σίγουρη» δουλειά στο Δημόσιο, μηδαμινής παραγωγικότητας, και μια «δεύτερη» δουλειά στην παραοικονομία, χάνεται ο δυναμισμός ενός ολόκληρου λαού. Που στο εξωτερικό κάνει θαύματα και στην πατρίδα του μαραζώνει.
Η Ελλάδα έχει πλούτο. Δεν χρειάζεται ελεημοσύνες. Αλλά χρειάζεται στρατηγική. Εννοια άγνωστη και λέξη απαγορευμένη στην Ελλάδα…



ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Aκούμε πολλές φορές την έννοια «Κοινωνία των πολιτών». Και με αυτό τον όρο υπονοούνται διάφορες «Μη Κυβερνητικές» Οργανώσεις, που προωθούν - υποτίθεται - τα συμφέροντα των απλών πολιτών, κόντρα στην αυθαιρεσία του κράτους και στην ακαμψία της δημόσιας διοίκησης.
Συχνά όλα αυτά αποδεικνύονται επικίνδυνα μυθεύματα…
Πρώτον, οι λεγόμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» (ΜΚΟ) σπάνια εκφράζουν απλούς πολίτες κι ακόμα σπανιότερα κινητοποιούν αγαθούς εθελοντές. Συχνότατα χρηματοδοτούνται από ισχυρά συμφέροντα και διατηρούν στρατιές «εθελοντών» που… αμείβονται αδρά.
Τα αιτήματα που προωθούν επικαλούνται «αγαθά» προσχήματα, αλλά συχνά δεν είναι αθώα. Προωθούν την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά καταπολεμούν την εγκατάσταση μονάδων από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που θα μας επέτρεπαν να απεξαρτηθούμε από το πετρέλαιο.
Αντιδρούν στη θερμική επεξεργασία των σκουπιδιών, που έχει αποδώσει σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Προασπίζονται τη «συναδέλφωση των λαών», αλλά πολύ συχνά χρηματοδοτούνται από ξένες κυβερνήσεις με αλυτρωτική ατζέντα ή από οργανισμούς «τύπου Σόρος», με πολύ ύποπτες επιδιώξεις σε βάρος της περιφερειακής ασφάλειας.
Σε μια ανοιχτή δημοκρατία δεν μπορεί κανείς να απαγορεύει ακόμα και στον Σόρος να φτιάχνει τις οργανώσεις του. Αλλά δικαιούμαστε όλοι να γνωρίζουμε ποιος χρηματοδοτεί ποιον και γιατί; Η διαφάνεια είναι προϋπόθεση της Κοινωνίας των Πολιτών. Κι αυτή η διαφάνεια δεν τηρείται σήμερα…
Οπως μας την παρουσιάζουν, η έννοια της «Κοινωνίας των Πολιτών» υπονοεί ανθρώπους που δεν τους καθορίζουν η ταξική τους καταγωγή, η κομματική τους ένταξη ή το μορφωτικό τους επίπεδο, αλλά τους ενώνει η κοινή τους ανησυχία για ένα «μεγάλο σκοπό», ένα «κοινωνικό πρόταγμα: την προστασία του περιβάλλοντος, τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού, της ξενοφοβίας κ.λπ. Ανθρώπους απογυμνωμένους από κάθε συλλογική αναφορά και μονοδιάστατους στην επιδίωξη ενός μεμονωμένου στόχου.
Ομως, η δημοκρατία απαιτεί όχι μονοδιάστατα άτομα, αλλά ώριμους πολίτες που έχουν πλήρη αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος. Η αναγωγή στο δημόσιο συμφέρον μετατρέπει την «Κοινωνία των Πολιτών» από επικίνδυνο μύθο σε προϋπόθεση δημοκρατίας. Χωρίς αναφορά στο δημόσιο συμφέρον, όλα τα άλλα είναι ανόητοι συρμοί και επικίνδυνα ιδεολογήματα. Κοιτάξτε γύρω σας και αναλογιστείτε: ποιες ΜΚΟ θα δέχονταν να δημοσιευτούν με πλήρη διαφάνεια τα οικονομικά τους; Και πόσες απ’ αυτές θα αποδεικνύονταν «προασπιστές της ειρήνης» που τους χρηματοδοτούν μυστικά κονδύλια - ελληνικά και ξένα - ή περίεργοι «περιβαλλοντολόγοι», που τους χρηματοδοτούν εταιρίες πετρελαίων ή εργολάβοι χωματερών; Χωρίς αναφορά στο δημόσιο συμφέρον, η Κοινωνία των Πολιτών μετατρέπεται στο αντίθετό της: σε α-κοινωνησία ιδιοτελειών. Και χωρίς οικονομική διαφάνεια, οι ΜΚΟ μετατρέπονται σε αδίστακτους λομπίστες και λαθρεμπόρους ιδεών.






ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «οι πολιτικές ιδεολογίες πέθαναν» – ή, εν πάση περιπτώσει, είναι πλέον «άχρηστες». Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η «καθημερινότητα» του πολίτη. Και οι μεταρρυθμίσεις - που μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα αυτή - είναι τόσο απαραίτητες και τόσο προφανείς, ώστε όλοι να μπορούν να συμφωνήσουν.
Είναι έτσι; Οχι ακριβώς…
Πρώτον, η ανάγκη μεταρρυθμίσεων είναι κοινά αποδεκτή, αλλά οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι και τόσο «αυτονόητες». Αντίθετα, τροφοδοτούν νέους ιδεολογικούς διαχωρισμούς και νέου τύπου πολιτικές διαμάχες. Αλλο πράγμα εννοούσε το ΠΑΣΟΚ με τον όρο «εκσυγχρονισμό» κι άλλο πράγμα εννοεί η Ν.Δ. με τις «μεταρρυθμίσεις» που επαγγέλλεται και προωθεί. Υστερα, άλλοι προτιμούν σαρωτικές ανατροπές (τη λεγόμενη «θεραπεία σοκ») κι άλλοι πιο σταδιακές αλλαγές. Ολες αυτές οι ιδεολογικές και πολιτικές διαφοροποιήσεις δημιουργούν εντάσεις, ακόμα και συγκρούσεις. Δεν καλύπτονται από τα «αυτονόητα» της «καθημερινότητας».
Δεύτερον, οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν λαϊκή συναίνεση. Και για να γίνουν αποδεκτές, πρέπει να ταιριάζουν με την κοσμοαντίληψη που έχει η κοινωνία για το «καλό» της, για την «πρόοδό» της και το «μέλλον» της…
Για να περάσει ένα μεταρρυθμιστικό κύμα, πρέπει να αλλάξει η «κοσμοαντίληψη» της κοινωνίας. Δεν μπορεί να περπατήσει ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, αν η κοινωνία δεν πιστέψει στις προτεραιότητες που απαιτεί, στα προτάγματα που υπονοεί και στα αξιακά πρότυπα που αποτυπώνει. Μια φιλελεύθερη-δημοκρατική μεταρρύθμιση απαιτεί μια κοινωνία που πιστεύει σε προτάγματα προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, σε αρχές δημοκρατίας και ισότητας ευκαιριών, σε αξιακά πρότυπα εργατικότητας, ανταγωνιστικότητας και αξιοκρατίας.

Τρίτον, ακόμα και «αυτονόητες αξίες» μετασχηματίζονται:
-- Για τη σοσιαλιστική ιδεολογία «κοινωνική δικαιοσύνη» σημαίνει εξίσωση εισοδήματος, περιουσίας και κοινωνικής θέσης. Για τη φιλελεύθερη ιδεολογία, αντίθετα, «κοινωνική δικαιοσύνη» σημαίνει πρωτίστως ισότητα ευκαιριών κοινωνικής προκοπής για όλους.
-- Για τη σοσιαλιστική ιδεολογία «ελευθερία» σημαίνει κατάργηση κοινωνικών ανισοτήτων. Για τη φιλελεύθερη δημοκρατική ιδεολογία, αντίθετα, «ελευθερία» σημαίνει πρωτίστως δικαίωμα επιλογής.
Ο κρατισμός εμφανίζει ως «κοινωνική δικαιοσύνη» τα κεκτημένα δικαιώματα προνομιακών μειοψηφιών. Η φιλελεύθερη ιδεολογία ανατρέπει τα προνόμια των μειοψηφιών προκειμένου να προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Ο κρατισμός υποτάσσει τους πολλούς για να τους… «σώσει». Η φιλελεύθερη ιδεολογία δίνει ευκαιρίες σε όλους, αλλά απαιτεί κι ευθύνη απ’ όλους. Προσφέρει δικαιοσύνη ευκαιριών, αλλά δεν ισοπεδώνει τους πάντες.
Μόνο μια κοινωνία που απορρίπτει πλέγματα πελατειακών σχέσεων, οράματα ισοπέδωσης και σύνδρομα «προστασίας» μπορεί να αποδεχθεί φιλελεύθερες δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Μεγάλοι μεταρρυθμιστές ηγέτες της Ιστορίας -ελληνικής και ξένης, σύγχρονης και παλαιότερης-, από τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ ως τον Τζον Κένεντι, από τον Φρανσουά Μιτεράν ως τη Μάργκαρετ Θάτσερ, από τον Χαρίλαο Τρικούπη ως τον Ελευθέριο Βενιζέλο κι από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τον Ανδρέα Παπανδρέου, είχαν οράματα, πέρασαν τα οράματά τους στον κόσμο, δεν προσπάθησαν να τον κερδίσουν ικανοποιώντας… ρουσφέτια «καθημερινότητας».
Τελικώς έλυσαν και προβλήματα καθημερινότητας. Αλλά δεν κέρδισαν τον κόσμο επικαλούμενοι την «καθημερινότητα».
Κανένας απ’ αυτούς δεν αποκήρυξε την ιδεολογία. Ολοι τους έδωσαν αποφασιστικά τη μάχη των ιδεών, για να μεταπείσουν τις κοινωνίες τους. Κανείς τους δεν προσπάθησε να περάσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις των κοινωνιών τους ως… «αυτονόητες λύσεις στα προβλήματα καθημερινότητας».

Οποιος περιφρονεί την ιδεολογία –πολύ περισσότερο, όποιος διακηρύσσει ότι είναι «άχρηστη», «επιζήμια» ή «τελειωμένη» – δεν μπορεί ούτε να κυβερνήσει μια χώρα ούτε να τη μεταρρυθμίσει…





ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ και η παγίδα της «καθημερινότητας»

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007
Υπάρχει μια παρεξήγηση για την πολιτική χρήση του όρου «καθημερινότητα»: Κάποιοι φαντάζονται ότι ένα σύγχρονο κόμμα δεν χρειάζεται να μιλάει για τίποτε άλλο, πέρα από το προβλήματα καθημερινότητας του απλού πολίτη. Σε αυτά μπορεί να τον «κερδίσει» ή να τον «χάσει» - πέρα κι ανεξάρτητα από ιδεολογικές καταβολές…
Η άποψη αυτή υπονοεί ότι υπάρχουν «μαγικές λύσεις», που επιτρέπουν σε μια κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τη δημόσια διοίκηση για να λύσει τα προβλήματα που ταλαιπωρούν καθημερινά τους πολίτες.
Αυτή η θεωρία μοιάζει ελκυστική - ιδιαίτερα σε περιόδους απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών. Αλλά είναι εξαιρετικά ρηχή, αποπροσανατολιστική και παγιδευτική:
Είναι ρηχή, διότι έτσι κι αλλιώς όλες οι σφυγμομετρήσεις δίνουν ψηλά στην έγνοια των πολιτών τα προβλήματα της Ανεργίας και της Παιδείας. Κανένα απ’ αυτά δεν είναι πρόβλημα «καθημερινότητας». Δεν υπάρχει καμία απλή «συνταγή» που θα επιτρέψει στην Πολιτεία να βρει δουλειά σε όλους τους ανέργους ή να αναβαθμίσει το επίπεδο των σπουδών…
Είναι αποπροσανατολιστική, διότι η δημόσια διοίκηση-το βασικό εργαλείο που έχει στα χέρια της η κυβέρνηση- είναι συνήθως η αιτία που δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών, όχι η λύση στα προβλήματα αυτά.
Είναι, ακόμα, παγιδευτική, διότι υπονοεί ότι υπάρχει ένα «παντοδύναμο Δημόσιο», το οποίο μπορεί να δημιουργήσει ευημερία στους πολίτες. Αυτός, όμως, είναι ο μύθος του κρατισμού. Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις απελευθερώνουν τη δημιουργικότητα των πολιτών και μειώνουν την άμεση εξάρτηση της ευημερίας τους από το κράτος. Οσο περισσότερο μιλά για την «καθημερινότητα» του πολίτη η Ν.Δ. τόσο περισσότερο προσχωρεί στη λογική του «κρατισμού», τον οποίο, την ίδια στιγμή, καταγγέλλει και προσπαθεί να καταργήσει…
Οσο περισσότερο τολμά αυτό που έχει υποσχεθεί η ΝΔ -μεταρρυθμιστικές τομές- τόσο θα αναστατώνει πρόσκαιρα την «καθημερινότητα» του πολίτη. Διότι οι τολμηρές μεταρρυθμίσεις θίγουν πολλούς και ξεβολεύουν περισσότερους, πριν αρχίσουν να αποδίδουν για όλους.
Μεταρρυθμιστικές τομές και «καθημερινότητα» δεν παντρεύονται. Η «καθημερινότητα» δημιουργεί συντηρητικά ανακλαστικά, αποθαρρύνοντας τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις…
- Από τη Ν.Δ. δεν περιμένουμε «μαγικές λύσεις» για την «καθημερινότητα» του πολίτη, αλλά τολμηρές μεταρρυθμίσεις, που θα αναδείξουν τη δημιουργικότητα της ελληνικής κοινωνίας.
- Από τη Ν.Δ. δεν περιμένουμε υποσχέσεις για «ρουσφέτια καθημερινότητας» προς τον απλό πολίτη, αλλά προστασία και προώθηση του δημόσιου συμφέροντος.
- Από τη Ν.Δ. δεν περιμένουμε απολίτικες επαγγελίες περί «καθημερινότητας», αλλά πολιτικές τομές.
Οι επαγγελίες περί «καθημερινότητας» ταιριάζουν σε κόμματα του κρατισμού, που υπόσχονται «τα πάντα στους πάντες». Οι πολίτες «δεν τσιμπάνε» πια. Αντιμετωπίζουν αυτές τις υποσχέσεις με όλο και μεγαλύτερη καχυποψία…
Από τη Ν.Δ. προσδοκούμε να εγκαταλείψει τον κρατισμό και να προσφέρει επανίδρυση του κράτους και μεταρρυθμιστική κοσμογονία στην οικονομία και την κοινωνία. Αυτά θα επιτρέψουν στον πολίτη να αλλάξει ο ίδιος την γκρίζα καθημερινότητά του. Γιατί μόνο εκείνος μπορεί να την αλλάξει.
Από τη Ν.Δ. δεν περιμένουμε να γίνει ένα «καλύτερο ΠΑΣΟΚ». Περιμένουμε να γίνει μια φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη. Με τη συναίνεση της κοινωνίας, δίχως νεοφιλελεύθερες ακρότητες. Αλλά χωρίς να χάνεται στα μικρά της «καθημερινότητας».
Και χωρίς να διστάζει, εν ονόματι της καθημερινότητας, μπροστά στις μεγάλες αλλαγές, που έχει ανάγκη η χώρα και τις οποίες έχει επαγγελθεί η ίδια η Ν.Δ.







Η «ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ» ΕΙΝΑΙ… ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΡΑΜΜΗΣ!

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    29/30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007

Δεν γνωρίζω πώς μπήκαν οι καταστροφικές φωτιές του περασμένου Σαββατοκύριακου στην Πελοπόννησο και την Εύβοια. Ούτε αν υπήρξε εμπρησμός. Ούτε αν υπήρξε «οργανωμένο σχέδιο»…
Δεν γνωρίζω τι έφταιξε. Προφανώς, όμως, κάποιοι γνωρίζουν τι «ΔΕΝ» έφταιξε. Τι «αποκλείεται» να συνέβη: Δεν υπήρξε οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού, λέει…
Το φωνάζουν σε όλους τους τόνους τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Κι όσοι «συντονίζονται» με την –εκάστοτε– γραμμή του…
Ομως η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού –γύρω στο 88%!– πιστεύει ακράδαντα ότι οι πυρκαγιές αυτές υπήρξαν αποτέλεσμα οργανωμένου εμπρησμού. Αυτό αποκάλυψε σφυγμομέτρηση της εταιρίας MRB από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha την περασμένη Τρίτη το βράδυ…
Και το σύνολο των πυρόπληκτων που παρουσιαζόταν στα κανάλια το δραματικό τριήμερο της σαρωτικής φωτιάς -όλοι μα όλοι, σε όλα μα όλα τα κανάλια- κατήγγειλε ότι οι φωτιές που είχαν κάψει τα χωριά και τους ανθρώπους τους ήταν αποτέλεσμα σχεδιασμένου εμπρησμού. Και μάλιστα τα ίδια τα κανάλια παρουσίαζαν τις μαρτυρίες τους με τη ρουμπρίκα: «Στόχος η Ελλάδα»…
Υστερα, την Κυριακή το βράδυ, το ΠΑΣΟΚ έβγαλε τη «γραμμή» ότι τα περί «οργανωμένου σχεδίου» ήταν «κινδυνολογία της κυβέρνησης». Και τότε «γύρισαν» τα κανάλια κι όποιος τολμούσε να πιθανολογήσει «οργανωμένο σχέδιο» παρουσιαζόταν ως… «ηλίθιος»!

Εκεί ακριβώς το ΠΑΣΟΚ έκανε το μεγάλο σφάλμα: Τη στιγμή που συγκλονιζόταν το πανελλήνιο, ήλθε σε μετωπική σύγκρουση με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και με το σύνολο των πυρόπληκτων.
Εκεί την πάτησαν και τα περισσότερα κανάλια: Αντί να «διαμορφώσουν» δημόσιο αίσθημα ή, έστω, να «πιάσουν» το δημόσιο αίσθημα, ήλθαν σε σύγκρουση μαζί του…

Κατά τα άλλα, όντως, δεν γνωρίζουμε αν ήταν «οργανωμένο σχέδιο». Γνωρίζουμε όμως, τρία πράγματα:
- Πρώτον, ότι αυτή τη φορά οι πυρκαγιές ξέσπαγαν κατά δεκάδες τις βραδινές ώρες σε απρόσιτες ορεινές περιοχές, όπου επικρατούσαν χαμηλές θερμοκρασίες, άρα ΔΕΝ οφείλονταν σε «κλιματολογικά» αίτια (αυτοανάφλεξη πεύκων ή χωματερών).
- Δεύτερον, ότι κατά κανόνα δεν καίγονταν «φιλέτα γης», αλλά απρόσιτες περιοχές. Ποιος οικοπεδοφάγος ενδιαφέρεται για τις «αετοράχες» της Γορτυνίας, για την ορεινή Ηλεία ή για τις απόκρημνες πλαγιές της Νότιας Εύβοιας;
- Τρίτον, ότι ξέσπαγαν συνεχώς απ’ όλα τα σημεία, και μάλιστα βραδινές ώρες, ώστε να διασπούν τις δυνάμεις τις Πυροσβεστικής και να χαθεί κάθε έλεγχος. Αυτό αν συμβεί δύο τρεις φορές μπορεί να είναι και σύμπτωση. Αλλά αν συμβεί εκατοντάδες φορές μέσα σε τέσσερις μέρες, σε εκατοντάδες σημεία, μόνο ηλίθιος μπορεί να θεωρεί ότι ήταν «σύμπτωση».

Το 88% των Ελλήνων δεν είναι ηλίθιο –αυτό είναι βέβαιο, πλέον.
Οι υπόλοιποι, απλώς έχουν… «πρόβλημα γραμμής»!


















ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007

Οι πυρκαγιές που σάρωσαν τη Νότιο Ελλάδα το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν μπήκαν από «μια γιαγιά που μαγείρευε στην ύπαιθρο» ούτε από «δύο απρόσεκτους οξυγονοκολλητές». Οσοι έζησαν τη φωτιά μιλούσαν για δεκάδες εστίες που τους κύκλωναν από παντού – μόλις έλεγχαν τη μία, άρχιζαν δύο και τρεις και πέντε καινούργιες από άλλα σημεία. Οι πυρκαγιές που «νίκησαν» δεκάδες πυροσβεστικά αεροσκάφη και χιλιάδες πυροσβέστες επί τέσσερα μερόνυχτα δεν είχαν μία εστία «που ξέφυγε τον έλεγχο». Είχαν εκατοντάδες διαφορετικές και σχεδόν ταυτόχρονες εστίες, πολλές φορές μέσα στην άγρια νύχτα, σε ώρες που δεν δικαιολογούσαν «τυχαία» ή «μετεωρολογικά» αίτια. Ούτε οικοπεδοφάγους, βεβαίως, στα απάτητα βουνά και στα απόκρημνα φαράγγια…
Δεν ήταν όλες οι φετινές πυρκαγιές έργο εμπρηστών. Ομως, ειδικά η πύρινη λαίλαπα του περασμένου Σαββατοκύριακου δεν ήταν ούτε τόσο «αθώα» ούτε τόσο «συμπτωματική» όσο κάποιοι θέλουν να μας την παρουσιάσουν.
Εν τούτοις, το κράτος έχει κι αυτό τεράστιες ευθύνες.
Πρώτον, το κράτος είναι ανύπαρκτο, διότι του έχουν αφαιρέσει κάθε δυνατότητα να αστυνομεύει προληπτικά και να επεμβαίνει αποφασιστικά.
Οταν αδυνατεί να συλλάβει τους εμπρηστές που βλέπει να πυρπολούν τα πάντα μέσα στην πόλη, πώς να συλλάβει τους εμπρηστές που ΔΕΝ βλέπει μέσα στα δάση;
Κάποιοι αναρωτιούνται υποκριτικά: Γιατί, άραγε, δεν συλλαμβάνονται οι -«υποτιθέμενοι»- εμπρηστές που καίνε τα δάση; Και καταλήγουν στο εκπληκτικό «συμπέρασμα»: Δεν συλλαμβάνονται, άρα… δεν υπάρχουν!
Ομως, και οι κουκουλοφόροι που υπάρχουν, επίσης δεν συλλαμβάνονται. Κι όταν συλλαμβάνονται, αφήνονται ελεύθεροι. Κι όταν ξαναπιάνονται, ξανά αφήνονται ελεύθεροι! Οι ίδιοι άνθρωποι που «προστατεύουν» τους κουκουλοφόρους εμπρηστές των πόλεων, αμφισβητούν την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου εμπρηστών στα δάση.
Δεύτερον, οι τελευταίες πυρκαγιές έδειξαν κάτι ακόμα: Οτι σε στιγμές γενικευμένης συμφοράς οι τοπικές κοινωνίες έμαθαν να περιμένουν τα πάντα από την κεντρική διοίκηση, ενώ οι ίδιες αδρανούν. Δεν είχαν σκεφτεί ότι σε περίπτωση πυρκαγιάς θα κοβόταν το ηλεκτρικό. Δεν είχαν σκεφτεί να προμηθευτούν εγκαίρως μια γεννήτρια κι ένα ντεπόζιτο πετρέλαιο για ώρα ανάγκης. Ανακάλυψαν ότι δεν είχαν υδροφόρες και περίμεναν τα πάντα από την Πυροσβεστική, τα οχήματα της οποίας έτρεχαν παντού και δεν έφταναν πουθενά….
Αυτοί που διέλυαν το κράτος και αποσάθρωναν την Τοπική Αυτοδιοίκηση επί χρόνια, φωνάζουν σήμερα για την «ανικανότητα της κυβέρνησης» τη στιγμή της συμφοράς. Αυτοί που δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν μία πυρκαγιά το 1998, στην Πεντέλη, κατηγορούν όσους αντιμετώπισαν φέτος εκατοντάδες πυρκαγιές την ημέρα σε όλη την ελληνική επικράτεια. Αυτοί που «προστατεύουν» τους εμπρηστές όταν καίνε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη μπρος στα μάτια μας κάθε μέρα, αμφισβητούν ότι υπάρχουν εμπρηστές που καίνε τα δάση.
Το κράτος δεν είναι απλώς ανίκανο. Είναι ανύπαρκτο. Κι αυτοί που το διέλυσαν ζητάνε και τα ρέστα.
Ναι, ευθύνες έχει κι η Νέα Δημοκρατία. Διότι δεν άλλαξε τίποτε σε αυτή την παραλυσία που κληρονόμησε. Το 2004 μίλησε για «επανίδρυση του κράτους». Αλλά στα τριάμισι χρόνια διακυβέρνησής της, δεν την ανέδειξε σε προτεραιότητα.

Την επόμενη τετραετία είναι το πρώτο που πρέπει να κάνει. Γιατί αν δεν το κάνει ούτε αυτή τη φορά, δεν θα έχει πια κανένα άλλοθι…



ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΞΥΛΟΚΟΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007

Στις μεγάλες πυρκαγιές που σάρωσαν την Πελοπόννησο και την Εύβοια πριν από δύο εβδομάδες, οι πυροσβέστες έδωσαν προσωπική μάχη με αυταπάρνηση. Κινδύνευσαν οι ίδιοι. Κάποιοι έχασαν και τη ζωή τους. Αλλοι τραυματίστηκαν ή πήγαν στο νοσοκομείο από εξάντληση, από εγκαύματα ή από αναθυμιάσεις…
Κι όμως, πολλές φορές οι τοπικές κοινωνίες τούς φέρθηκαν απάνθρωπα. Τους πίεζαν να εγκαταλείψουν την υπηρεσία τους στα μέτωπα φωτιάς για να πάνε με τις αντλίες να φυλάξουν τα χωριά τους που κινδύνευαν. Πολλές φορές τούς χτύπησαν κι όλα (!) επειδή αρνούνταν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους για να σπεύσουν στα χωριά των αγριεμένων κατοίκων. Αλλες φορές υποχώρησαν και πήγαν με το στανιό να φυλάξουν σε χωριά, αντί να βρίσκονται στο κεντρικό μέτωπο της φωτιάς…
Το πιο χαρακτηριστικό: Τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πολλές φορές γι’ αλλού ξεκίνησαν κι αλλού βρέθηκαν. Ξεκινούσαν επτά ή οκτώ για να ρίξουν όλα μαζί νερό σε ένα μεγάλο κεντρικό μέτωπο, ώστε να το αναχαιτίσουν. Κι έφταναν μόνο τα… μισά, γιατί τα υπόλοιπα είχαν ειδοποιηθεί, στο μεταξύ, να σπεύσουν σε άλλα μικρότερα μέτωπα. Ετσι, τα εναέρια μέσα χρησιμοποιούνταν εκεί που δεν χρειάζονταν απολύτως κι ήταν ανεπαρκή εκεί που ήταν απαραίτητα…
Κάποιοι άλλαζαν συνέχεια τη διάταξη των δυνάμεων, τη διάθεση των επίγειων και εναέριων μέσων. Κι αυτοί ήταν τα κανάλια που έβγαζαν πανικόβλητους ανθρώπους να κάνουν «εκκλήσεις να σωθεί το χωριό τους που κινδύνευε». Εξαναγκάζοντας την αίθουσα επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής, υπό την πίεση του πανικού που ξεχείλιζε από τα κανάλια, να αλλάζει τον επιχειρησιακό σχεδιασμό της συνέχεια...
Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό μπορεί να επιλέξει κανείς να «θυσιάσει» ένα ή δύο χωριά, που δεν μπορούν να σωθούν από μεμονωμένες φωτιές, για να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σε ένα μεγάλο μέτωπο και να σώσει δεκάδες χωριά. Αλλά αυτό για να το κάνει, πρέπει να σχεδιάζει απερίσπαστος, όχι υπό την πίεση των κραυγών από τα κανάλια, καθένα των οποίων προσπαθούσε να δώσει προτεραιότητα στη σωτηρία των δικών του «προστατευομένων».

Κατηγορούν την Πυροσβεστική για έλλειψη σχεδιασμού. Το κυριότερο πρόβλημα υπηρεσιακού σχεδιασμού ήταν η ίδια η παρέμβαση των καναλιών! Που δημιουργούσαν πανικό στους ανθρώπους. Κι η πίεση του πανικού αυτού συνέθλιβε τους πυροσβέστες και στην «πρώτη γραμμή» (όπου μερικοί ξυλοκοπήθηκαν) και στην «αίθουσα επιχειρήσεων» (όπου άλλαξαν πολλές φορές τα σχέδια για να εκτονώσουν την «τηλεοπτική πίεση»).
Σκεφτείτε, ο μη γένοιτο, να είχαμε μια πολύνεκρη τραγωδία από βόμβα στο κέντρο της πόλης. Τι θα γινόταν αν τα κανάλια έβγαιναν κι έλεγαν, το καθένα, το μακρύ του και το κοντό του; Φανταστείτε μόνο, να κατήγγελλαν ως «υπεύθυνη» εκείνη ή την άλλη ομάδα. Αναλογιστείτε ότι θα είχαμε όχι απλώς σκηνές μαζικού πανικού, αλλά λιντσάρισμα αθώων στους δρόμους!
Σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες, τη στιγμή της κρίσης επιβάλλονται αυστηροί κανόνες στα κανάλια, ώστε να αποτραπεί η δημιουργία πανικού και ανεξέλεγκτων αντιδράσεων του συγκλονισμένου πληθυσμού.

Τέτοια υπευθυνότητα τα κανάλια μας δεν την έχουν από μόνα τους. Τέτοιους περιορισμούς η Πολιτεία δεν τους έχει επιβάλει. Υστερα αναρωτιόμαστε για όσα συμβαίνουν σε στιγμές κρίσεων. Και πάλι καλά να λέμε. Ή, μάλλον, μη χειρότερα... 





ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ»


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

8 ΣΕΠΤΕΜΡΙΟΥ 2007



Όταν ξέσπασαν οι σαρωτικές δασικές πυρκαγιές, στα τέλη Αυγούστου, η κυβέρνηση υπονόησε ότι ήταν αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου, ενώ ο κ. Πολύδωρας χρησιμοποίησε κάποια στιγμή την έννοια της «ασύμμετρης απειλής».
Τι ήταν να το πει ο άνθρωπος; Βγήκαν και τον ειρωνεύθηκαν ομαδικά, για «ασύμμετρη ανοησία»: ότι χρησιμοποίησε όρο που επινόησε ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζόρτζ Μπούς μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ότι επικαλείται έννοια που «υπονοεί τρομοκρατία»                             για να κρύψει την «ανεπάρκεια της κυβέρνησής του», ότι οι πυρκαγιές αυτές υπήρξαν «φυσιολογική συνέπεια των κλιματικών αλλαγών», για τις οποίες η κυβέρνηση                           δεν είχε προετοιμάσει τον κρατικό μηχανισμό. Συνεπώς, όσοι μιλούν για ασύμμετρες απειλές είναι οι ίδιοι «ασύμμετροι βλάκες» (ή θεωρούν «βλάκες» όλους τους άλλους)
Αυτά τα λένε οι «έξυπνοι»! Οι επαγγελματίες «ξερόλες». Οι οποίοι, όμως, μοιάζουν,                   για μια φορά ακόμα, να μιλάνε για πράγματα που καταφανώς αγνοούν...
 
* Πρώτον η έννοια της ασύμμετρης απειλής δεν είναι αποκλειστικό copyright                               του Αμερικανού Προέδρου Τζόρτζ Μπούς. Ήδη από το 2003 η Ευρώπη                                 συζητά επισήμως τις ασύμμετρες απειλές, ως βάση της ΚΕΠΠΑ (Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας). Ανάμεσά τους, η Ευρωπαϊκή Ένωση περιλαμβάνει ρητώς ενδεχόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις κατά του περιβάλλοντος.
Άλλωστε, μόλις στις αρχές Σεπτεμβρίου (και λίγες μέρες μετά από την δήλωση Πολύδωρα) ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομμισσιόν) Φράνκο Φραττίνι, αρμόδιος για ζητήματα Δικαιοσύνης Ελευθερίας και Ασφαλείας στην Ένωση,                   δήλωσε χαρακτηριστικά: «Οι τελευταίες πυρκαγιές είναι ένδειξη μιας νέας μορφής απειλής κατά της περιβαλλοντικής μας κληρονομιάς και (δείχνουν ένα σαφή σύνδεσμο ανάμεσα) στους σκοτεινούς και αχόρταγους κερδοσκόπους γης κι εκείνους που προσπαθούν να γονατίσουν ολόκληρη της περιοχή μας και τις οικονομίες της, αλλάζοντας το περιβάλλον με τρόπο ανεπανόρθωτο». Λίγο πιο κάτω, μάλιστα,                         τη χαρακτηρίζει «εντελώς καινούργια μορφή εδαφικής τρομοκρατίας»                              (completely new form of territorial terrorism)!
 
Ο αρμόδιος Ευρωπαίος Επίτροπος, λοιπόν, φαίνεται ότι συμμερίζεται την εκτίμηση                  περί περιβαλλοντικής τρομοκρατίας, και μάλιστα διακριτής από τους εμπρησμούς                  των παραδοσιακών κερδοσκόπων γης. Τι συμβαίνει; Είναι κι ο κ. Φραττίνι «ηλίθιος»;                  Ή μήπως γνωρίζει κάτι που αγνοούν οι δικοί μας «ξερόλες»;


Από τους «άνισους» στους «ασύμμετρους»

* Δεύτερον, η έννοια της ασύμμετρης απειλής δεν είναι καινούρια. Χρησιμοποιείται                      με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάνω από 50 χρόνια! Αρχικά είχε υιοθετηθεί                                   ως «ασύμμετρος πόλεμος» (asymmetrical warfare) και σήμαινε την αναμέτρηση                   ανάμεσα σε δύο αντιπάλους άνισου μεγέθους, όπου ο πλέον ανίσχυρος υιοθετούσε «ανορθόδοξες» μορφές πολέμου. Έτσι ο όρος κάλυπτε το συνηθισμένο αντάρτικο,                 αλλά και το νεοφανές αντάρτικο πόλεων. Την περίοδο εκείνη ο όρος «ασύμμετρος πόλεμος» ήταν σχεδόν ταυτόσημος με τον όρο «ανορθόδοξος πόλεμος».
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, ωστόσο, ο όρος ασύμμετρη απειλή διαφοροποιήθηκε αισθητά: Τώρα, πλέον, αφορά κάτι διαφορετικό από τον «ανορθόδοξο πόλεμο»,                         κάτι απολύτως διακριτό από το παραδοσιακό αντάρτικο.
Δεν αφορά πια τη σύγκρουση ανάμεσα σε αντιπάλους άνισης ισχύος, αλλά ανάμεσα              σε αντιπάλους «διαφορετικών διαστάσεων». Στα μαθηματικά το μέγεθος                              είναι συγκρίσιμο ανάμεσα σε αντικείμενα των ίδιων διαστάσεων. Δεν μπορούμε                       να συγκρίνουμε ένα όγκο με ένα σημείο. Ο όγκος είναι τρισδιάστατος, ενώ το σημείο είναι μονοδιάστατο. Μπορούμε, όμως, να συγκρίνουμε ένα μεγάλο όγκο                                   με ένα μικρότερο όγκο και οι δύο είναι τρισδιάστατοι, απλώς ο πρώτος είναι μεγαλύτερος από το δεύτερο. Στην ασύμμετρη απειλή, πλέον, δεν έχουμε ένα «Γολιάθ» εναντίον ενός «Δαβίδ». Εδώ η σύγκριση είναι μάλλον ανάμεσα σε ένα πολεμιστή                      και σε ένα μικρόβιο. Το οποίο είναι «άλλης τάξης μεγέθους», είναι αόρατο, και μπορεί,  εν τούτοις, να σκοτώσει εκατοντάδες δυνατούς άνδρες. Οι ασύμμετρες απειλές          αφορούν πλέον αντιπάλους που είναι «αόρατοι», που δρουν με άλλους κανόνες                        και υπακούν σε άλλη «λογική», που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν                                         ούτε με «συμβατικά», ούτε με «ανορθόδοξα» μέσα, που έχουν άλλες «διαστάσεις»                      και γι’ αυτό μοιάζουν «ανίκητοι». Ένα επικίνδυνο μικρόβιο, δεν το πολεμάς                                 ούτε με σπαθί, ούτε με πολυβόλο ούτε με αεροπορικό βομβαρδισμό.

Αόρατοι αντίπαλοι «διαφορετικών διαστάσεων»

Ένα σύγχρονο κράτος έχει τις εξής διαστάσεις ως «υποκείμενο»: Έχει πολιτική διάσταση: είναι μια οργανωμένη κοινωνία με κυβέρνηση, διοικητικό μηχανισμό κ.λ.π. Έχει θεσμική διάσταση: διαρθρώνεται με θεσμούς που νομιμοποιούν την εξουσία τους                κι εντάσσεται σε διεθνείς οργανισμούς. Έχει στρατιωτική διάσταση: διαθέτει ένοπλες δυνάμεις με σαφή ιεραρχική δομή. Λειτουργεί μέσα σε ορθολογικά πλαίσια, μεγιστοποιώντας το εθνικό συμφέρον του, μέσα από αντιπαλότητες και συμμαχίες                   με άλλα κράτη. Λειτουργεί μέσα σε ιδεολογικούς και κοινωνικούς περιορισμούς:                       δεν μπορεί να κάνει πράγματα που διαλύουν την ενότητά του ή που προκαλούν κατακραυγή στον πληθυσμό του. Μια «ασύμμετρη απειλή», δεν λειτουργεί ορθολογικά με την έννοια της μεγιστοποίησης πολιτικού συμφέροντος, δεν λειτουργεί καν πολιτικά, δεν αναζητά συμμάχους ούτε διαπραγματεύεται με κανένα, δεν λειτουργεί                              μέσα σε περιορισμούς - ιδεολογικούς ή κοινωνικούς: οι «μαχητές» της δεν αψηφούν                  το θάνατο, επιδιώκουν το θάνατο! Δεν υπάρχει δυνατότητα να ικανοποιήσει κανείς                  τα αιτήματά της. Μοναδικό αίτημά της είναι η καταστροφή των αντιπάλων της.                         Οι ένοπλοι «πυρήνες» της δεν έχουν ιεραρχική δομή, λειτουργούν δικτυακά,                           έχουν αυτονομία μεταξύ τους, δεν είναι εύκολο να τους παραλύσεις εξουδετερώνοντας τα «διοικητικά κέντρα» τους. Οργανώσεις, όπως αυτές των πάσης φύσεως απελευθερωτικών κινημάτων (PLO, NFL κλπ.), είχαν πολιτική λογική.                                     Ήταν «τρομοκράτες» - με ή χωρίς εισαγωγικά αλλά δεν ήταν «ασύμμετρη απειλή»                      με τη σύγχρονη έννοια του όρου: Δεν εκπροσωπούσαν κράτος αλλά ήθελαν να γίνουν «κράτος». Δεν αποτελούσαν αναγνωρισμένη κυβέρνηση, αλλά ήθελαν                                      να αναγνωριστούν ως «κυβέρνηση». Δεν διέθεταν εδαφική βάση, αλλά επιδίωκαν                      να αποκτήσουν εδαφική βάση. Επιδίωκαν ακόμα να βρουν συμμάχους,                                    να απομονώσουν ηθικά και πολιτικά τους αντιπάλους τους, να αποφύγουν οι ίδιες                την απομόνωση. Ο στόχος τους ήταν πάντα διαπραγματεύσιμος: η αναγνώριση                      των «δικαίων» τους ή η απελευθέρωση των συντρόφων τους. Η ασύμμετρη απειλή                 της ισλαμικής τρομοκρατίας κι όχι μόνο δεν υπακούει σε οποιαδήποτε πολιτική λογική, δεν υπόκειται σε περιορισμούς, δεν διαπραγματεύεται το παραμικρό, δεν κατευνάζεται, δεν αποθαρρύνεται, δεν τρομοκρατείται, με μία έννοια «δεν πεθαίνει»,                                   αφού οι μαχητές της επιδιώκουν το θάνατο, κι όταν γίνουν «μάρτυρες» μετατρέπονται σε ινδάλματα για στρατολόγηση νέων «μαρτύρων». Πεδίο αναφοράς τους                             είναι η μεταφυσική.
Η εκπροσώπηση του «Θελήματος του Θεού», η τιμωρία των «προδοτικών καθεστώτων» του μουσουλμανικού κόσμου και η «απελευθέρωση των ιερών εδαφών του Ισλάμ».
Ζητούν ευθέως να καταλύσουν το δυτικό τρόπο ζωής ακόμα και μέσα στη Δύση. Ζητούν τα δικαιώματα που ισχύουν στις δυτικές κοινωνίες για τους πολίτες τους                            να μην ισχύουν μέσα στα ισλαμικό γκέτο των χωρών αυτών: Απαιτούν τα κορίτσια τους να φοράνε μαντήλες και «μπούργκες» υποχρεωτικά, μέσα στην καρδιά δυτικών μεγαλουπόλεων. Απειλούν άμεσα όσους επικρίνουν το Ισλάμ (δολοφόνησαν                             τον σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκόγνκ στην Ολλανδία) ή όποιον δημοσιεύει εικαστικές απεικονίσεις του Προφήτη τους (υπόθεση με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ                              στην Δανία). Οι στόχοι τους είναι συμβολικοί, όχι πολιτικοί. Προσπαθούν                                 να ξεσηκώσουν τις λαϊκές μάζες για να ανατρέψουν τα καθεστώτα του μουσουλμανικού κόσμου φιλοδυτικά και μη. Για να το επιτύχουν θέλουν να δείξουν ότι έχουν ισχύ,                 ότι μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους στη Δύση με τον τρόμο, να παραλύσουν                τα ανακλαστικά της, να διασπάσουν την πολιτική της ενότητα και να κλονίσουν                      την κοινωνική της συνοχή. Στον δικό μας τρόπο σκέψης η δράση τους δεν έχει «λογική». Αλλά για να τους αντιμετωπίσουμε, πρέπει να αντιληφθούμε πώς σκέφτονται εκείνοι, όχι να υποθέτουμε ότι σκέπτονται όπως εμείς. Όποιος με μικρο-ελλαδικά κριτήρια προσπαθεί να καταλάβει τις ασύμμετρες απειλές είναι ανόητος.                                           Όποιος πιστεύει ότι, επειδή ο ίδιος δεν τις καταλαβαίνει, άρα δεν υπάρχουν,                            είναι επικίνδυνα ανόητος.

Πραγματικά αίτια και ανεξήγητα χαρακτηριστικά

Οι φετινές πυρκαγιές στη νότια Ευρώπη οφείλονται κυρίως στις κλιματολογικές αλλαγές (πολλαπλοί και παρατεταμένοι καύσωνες, ανομβρία κ.λ.π.) Ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν και πρόσθετα αίτια υστέρησης υποδομών (έλλειψη κτηματολογίου-δασολογίου, εκατοντάδες παράνομες χωματερές στα δάση, απαρχαιωμένο σύστημα μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας με μετασχηματιστές που «σκάνε» μέσα στα δάση,                   σε περιόδους υπερφόρτωσης, λόγω καύσωνα κ.λ.π.). Σε μας υπάρχει ακόμα πολλαπλή «κινητροδότηση» των καταπατητών γης, οι οποίοι επί δεκαετίες έχουν μείνει ατιμώρητοι και ασύδοτοι. Ακόμα, σε μας τις δασικές πυρκαγιές τις ενθαρρύνει μια εκτρωματική νομοθεσία, που συγχέει τα δάση με τις δασικές εκτάσεις, που ουσιαστικά απαγορεύει                τη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, ή τη συντήρηση των δασών και τον καθαρισμό τους.
Τέλος, στην Ελλάδα υπάρχει γενικό έλλειμμα αστυνόμευσης: δεν μπορούμε                               να συλλάβουμε τους εμπρηστές που βλέπουμε να καίνε το κέντρο της πόλης κάθε μέρα. Πώς να συλλάβουμε τους εμπρηστές που (δεν βλέπουμε να) καίνε τα δάση;
Όλα αυτά εξηγούν την έξαρση των πυρκαγιών φέτος. Αλλά δεν εξηγούν ειδικά                     τις πυρκαγιές στα τέλη Αυγούστου. Όπου είχαμε πολλαπλές εστίες να ανάβουν νυκτερινές ώρες, όταν επικρατούσαν χαμηλές θερμοκρασίες άρα χωρίς να μπορούν                να αποδοθούν σε «εύφλεκτες» κλιματολογικές συνθήκες. Να ξεσπούν πάνω                            σε απροσπέλαστους ορεινούς όγκους άρα σε σημεία χωρίς «ενδιαφέρον»                                  για οικοπεδοφάγους. Και χωρίς να μπορούν να αποδοθούν σε παράνομες χωματερές. Και να εξελίσσονται όχι σε ένα ή σε λίγα μεγάλα μέτωπα, σύμφωνα με τα γνωστά μοντέλα εξέλιξης των πυρκαγιών, αλλά από διαφορετικές κατευθύνσεις                                     και με πολλαπλάσιες εστίες, ώστε να διασπάσουν τις δυνάμεις της πυροσβεστικής.
Δεν μας έκαψε μια γιαγιά που μαγείρευε στην ύπαιθρο. Ούτε δύο απρόσεκτοι οξυγονοκολλητές. Δεν ήταν μια ή λίγες οι εστίες που προκάλεσαν τη πύρινη λαίπαλα που σάρωσε την Πελοπόννησο. Ήταν εκατοντάδες και άσχετες μεταξύ τους.                           Δεν χάθηκε ο έλεγχος από μια πυρκαγιά. Χάθηκε ο έλεγχος όταν προέκυψαν εκατοντάδες ανεξάρτητες μεταξύ τους πυρκαγιές, που ξέσπαγαν το βράδυ, κι είχαν ήδη πάρει διαστάσεις, λόγω σφοδρού αέρα, το πρωί. Τα χαρακτηριστικά αυτά δεν είναι συνηθισμένα ούτε φαίνονται «τυχαία». Ασφαλώς, δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς               για «οργανωμένο σχέδιο». Ούτε για «ασύμμετρες απειλές». Αλλά δεν είναι εύκολο                   και να το αποκλείσει, ως συνηθισμένη «θεωρία συνομωσίας».

Ιστορικές συνομωσίες και μυθιστορηματικές «θεωρίες συνομωσίας»

Οι θεωρίες συνομωσίας είναι, όντως, γελοίες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν συνομωσίες διεθνώς. Φυσικά τα σενάρια για συνομωσίες των «Σιωνιστών»                            και της «Λέσχης Μπίλντεμπεργκ» είναι κωμικά. Αλλά συνομωσίες υπήρξαν πάντα                  και θα υπάρχουν πάντα: Η πυρπόληση του Ράϊχσταγ έχει αποδειχθεί ιστορικά                      ότι ήταν συνομωσία. Η κρίση στον Κόλπο του Τονκίνου, που προκάλεσε την ενεργό ανάμιξη των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ήταν συνομωσία. Το έχει παραδεχθεί, επισήμως,                         η ίδια η Ουάσιγκτων. Η υπόθεση Γουοτεργκέϊτ έχει αποδειχθεί δικαστικά                                   ότι ήταν συνομωσία. Η υπόθεση Ιράνγκεϊτ, το ίδιο. Πώς; Αυτά δεν γίνονται πλέον; Ποιός το λέει αυτό;

Μόλις το 2003, ολόκληρο το δίκτυο πληροφοριών για τα όπλα μαζικής καταστροφής που είχε υποτίθεται ο Σαντάμ Χουσεϊν, υπήρξε προϊόν συνομωσίας. Τέλος,                            στην γειτονική Τουρκία, η περιβόητη υπόθεση Σουσουρλούκ (3 Νοεμβρίου 1996), αποκάλυψε μια πολυπλόκαμη συνομωσία, η οποία περιλάμβανε, μεταξύ άλλων,                             και εμπρηστικές δραστηριότητες Τούρκων παρακρατικών σε ελληνικά δάση. Η υπόθεση εκείνη, άλλωστε, προκάλεσε την πτώση της Κυβέρνησης Τανσού Τσιλέρ στην Άγκυρα.
Σε κάθε περίπτωση πολλοί από εκείνους που επαναλάμβαναν το 2001 όλα εκείνα                   τα, απερίγραπτης ανοησίας, «σενάρια» ότι «οι Εβραίοι ανατίναξαν του δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη», σήμερα χλευάζουν ως «συνομωσιολογία» κάθε συζήτηση     περί ασύμμετρων απειλών. Έγιναν «παπαγαλάκια» της πιο βλακώδους συνομωσιολογίας, και σήμερα χλευάζουν αυτό που η υπόλοιπη Ευρώπη συζητά                  πολύ σοβαρά. Όταν πιστεύουμε αυτά που όλοι οι άλλοι χλευάζουν ενώ ταυτόχρονα χλευάζουμε εκείνα που όλοι οι υπόλοιποι εξετάζουν πολύ σοβαρά, τότε εμείς είμαστε                                      η μεγαλύτερη «ασύμμετρη απειλή». Κατά του εαυτού μας. Κατά της σοβαρότητάς μας. Και κατά της ίδιας της ασφάλειάς μας.

ΠΟΙΟΥΣ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΟΥΜΕ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007

Κάποιοι υποστηρίζουν περίεργα πράγματα σήμερα:
Να καταψηφιστούν, λέει, τα δύο μεγάλα κόμματα, για να τιμωρηθούν. Μισό λεπτό, όμως:
Αν «τιμωρηθούν» τα δύο μεγάλα κόμματα, τι θα προκύψει; Κυβέρνηση από τα μικρά; Μάλλον δύσκολο…
Θεωρητικά, θα προκύψει είτε κυβέρνηση από ένα μεγάλο κόμμα και κάποιο μικρότερο, είτε κοινή διακυβέρνηση ανάμεσα στα δύο μεγάλα. Δηλαδή, «μεγάλος συνασπισμός» Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ.
Αν δεν υπάρξει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, δεν «τιμωρούνται» τα μεγάλα κόμματα, ούτε εξαφανίζονται από το προσκήνιο. Κάποιο απ’ αυτά θα σχηματίσει κυβέρνηση με «ήσσονα» εταίρο. Αλλιώς θα υποχρεωθούν να σχηματίσουν κυβέρνηση από κοινού, αφήνοντας τους «μικρούς» απ’ έξω. Στην πραγματικότητα, το μοναδικό ρεαλιστικό σενάριο, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, είναι ο «μεγάλος συνασπισμός» Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτό θα είναι το χειρότερο σενάριο.
Γιατί δεν θα αθροίσουν τη δύναμή τους - θα αθροίσουν, μάλλον, τις αδυναμίες τους.
Το ΠΑΣΟΚ πληρώνει ακόμη τα λάθη του, από τα οποία ουδέποτε έκανε πειστική αυτοκριτική. Το εκλογικό σώμα απέρριψε το μοντέλο που είχε υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ για τη χώρα: το μοντέλο ενός «χαλαρού κρατισμού», που μοίραζε προνόμια σε συνδικαλισμένες μειοψηφίες, προσέφερε τα πάντα στους ισχυρούς του πλούτου, υπέτασσε την πολιτική σε εξωθεσμικά κέντρα, διέλυε τη μεσαία τάξη, δημιουργούσε νεόπτωχους και αποδυνάμωνε την εθνική συνοχή …
Από την άλλη πλευρά, η Ν.Δ. κινδύνευσε, προς στιγμήν, να πληρώσει όχι τόσο τα λάθη της, όσο τις παραλείψεις της. Δημοσιονομική προσαρμογή κατάφερε να κάνει - και δεν ήταν μικρό επίτευγμα αυτό. Αλλά επανίδρυση του κράτους δεν έκανε. Κάποιες αποσπασματικές μεταρρυθμίσεις είδαμε, αλλά μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές δεν αποτόλμησε...
Τι ακριβώς επιθυμεί το εκλογικό σώμα; Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις ή να ανακοπούν;
- Αν «συγκυβερνήσει» η Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, θα ανακοπούν οι μεταρρυθμίσεις. Το ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε, ούτε έπαψε να στηρίζει το μοντέλο που είχε επιβάλει και που προ πολλού χρεοκόπησε.
- Αν, πάλι, το εκλογικό σώμα επιθυμεί να γίνουν οι μεταρρυθμίσεις, τότε πρέπει να δώσει αυτοδυναμία στη ΝΔ. Να κυβερνήσει χωρίς «βαρίδια». Και, κυρίως, χωρίς «συνεταιρισμό» με το ΠΑΣΟΚ.
Αν δεν προκύψει αυτοδυναμία, οι ψηφοφόροι δεν «τιμωρούν» τη Ν.Δ., τιμωρούν τον εαυτό τους!
Δεν δίνουν «μάθημα» στα δύο μεγάλα κόμματα. Παράγουν ακυβερνησία.
Δεν επιβραβεύουν τα μικρά κόμματα, που θα ανεβάσουν λίγο τα ποσοστά τους. Επιβραβεύουν τα «εξωθεσμικά κέντρα», που θα γίνουν πλέον παντοδύναμα, καθώς θα έχουν απέναντί τους μια κατακερματισμένη κυβέρνηση και μια αδύναμη πολιτική εξουσία.
Η καλύτερη «τιμωρία» στη Ν.Δ. είναι να… εξαναγκαστεί να κάνει όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε κι ακόμα δεν αποτόλμησε.
Κι αυτό απαιτεί -και προϋποθέτει- αυτοδυναμία…

...Ανάθεμα τα υπουργεία σας! 
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 13/9/2007


Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές άστραψε ξανά το δαιμόνιο του ελληνικού αρπακολλισμού, την πολιτικάντικης κουτοπονηριάς και της ψευτο-προοδευτικής ανοησίας: 
Έτσι προέκυψε η «μεγαλοφυής» ιδέα: Αφού καταστράφηκε το περιβάλλον, ας κάνουμε υπουργείο Περιβάλλοντος!
Κι όσοι θέλουν να δείξουν «ευαίσθητοι» και «προοδευτικοί» έσπευσαν να υιοθετήσουν το αίτημα. Εκεί που ελπίσαμε ότι κάποτε μπορεί να μειωθούν τα υπουργεία (γιατί έχουμε υπερδιπλάσια απʼ όσα αντέχει οποιοδήποτε σύγχρονο μοντέλο δημόσιας διοίκησης) εμείς πάμε να τα αυξήσουμε πάλι.
Επιτρέψτε μας λοιπόν, κάποιες αντιρρήσεις: 
* Πρώτον, υπουργεία σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος συγκροτούνται σε τομείς που είναι επιχειρησιακά διακριτοί (άρα επιτρέπουν κάθετη διοικητική δομή) και η διαχείρισή τους διαθέτει υψηλό βαθμό αυτονομίας από άλλες διοικητικές δραστηριότητες. 
Η προστασία και η βελτίωση του περιβάλλοντος διαχέεται σε όλες τις δραστηριότητες του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, δεν είναι επιχειρησιακά διακριτή δραστηριότητα, δεν επιτρέπει κάθετη διοικητική δομή, δεν έχει αυτονομία από τις υπόλοιπες λειτουργίες του δημοσίου: απαιτεί οριζόντιες δομές εποπτείας και πολιτικές που εφαρμόζονται απʼ όλους. 
Για όποιον το παίρνει στα σοβαρά, το περιβάλλον αποτελεί προτεραιότητα σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης. Αν το απομονώσουμε σε ένα τομέα μόνο, τότε το υποβαθμίζουμε ως προτεραιότητα και το ακυρώνουμε ως πολιτική. 
Τόσα χρόνια δεν έφταιξε το υπουργείο Περιβάλλοντος (που δεν είχαμε), για τις αναδασώσεις που δεν έγιναν, για τις επαύλεις που ξεφυτρώνουν στα καμένα, για την ανοχή στους εμπρηστές, για τις παράνομες χωματερές που υπάρχουν παντού, για το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ως τώρα λύση θερμικής επεξεργασίας των σκουπιδιών, για το κτηματολόγιο που δεν φτιάχτηκε ποτέ, για το δασολόγιο που επίσης δεν φτιάχτηκε ποτέ, για την κατάργηση της αγροφυλακής, για την κατάργηση της ειδικής υπηρεσίας δασοπυρόσβεσης, για το γεγονός ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν φροντίζουν τα δάση, για το γεγονός ότι τα δασαρχεία δεν επιτρέπουν την δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, ούτε τη συντήρηση των δασών κάθε χρόνο. 
Όλα αυτά δεν έγιναν για πολλούς λόγους. Πάντως, όχι γιατί δεν είχαμε υπουργείο Περιβάλλοντος.
Και η διαφάνεια είναι υψίστη προτεραιότητα, αλλά δεν φτιάχνουμε «υπουργείο διαφάνειας». Και η νεολαία είναι υψίστη προτεραιότητα, αλλά επίσης δεν φτιάχνουμε «υπουργείο νεολαίας». 
Υπάρχουν μεγάλες κοινωνικές προτεραιότητες που δεν απαιτούν ξεχωριστά υπουργεία, οφείλουν να διαχέονται σε όλη της δημόσια διοίκηση. Όπως υπάρχουν και απαραίτητα υπουργεία, χωρίς η ύπαρξή τους να υποδηλώνει αναγκαστικά κάποια υψίστη προτεραιότητα. Για παράδειγμα υπουργείο Εξωτερικών θα έχουμε ακόμα κι όταν δεν αντιμετωπίζουμε σοβαρά εθνικά προβλήματα. Και υπουργείο Οικονομικών θα έχουμε ακόμα κι όταν δεν αντιμετωπίζουμε προβλήματα ελλειμμάτων χρέους. 
Στην πρωτόγονη ελληνική πολιτική σκέψη, όταν δεν έχεις τι άλλο να κάνεις φτιάχνεις ένα υπουργείο και ξενοιάζεις! Τα υπουργεία είναι γραφειοκρατικά υποκατάστατα της πολιτικής που δεν θέλουμε ή δεν τολμάμε να αποκτήσουμε
Φτιάχνοντας ένα υπουργείο ικανοποιούμε πολλά ρουσφέτια (προσλήψεις κλπ). Ενώ συγκροτώντας μια τολμηρή κι αποτελεσματική πολιτική, μοιραία συγκρουόμαστε με πολλούς.
Κι όσοι δεν θέλουν να συγκρουστούν με κανένα «θάβουν» μεγάλες κοινωνικές προτεραιότητες - όπως το περιβάλλον - μέσα σε άκαμπτες γραφειοκρατικές δομές. Προτείνουν ένα νέο υπουργείο και ξεμπερδεύουν. 
Τέτοια «προοδευτική ευαισθησία»!
Τέτοια? «πρωτοτυπία σκέψης»!
Τέτοια κρατικίστικη κουτοπονηριά.


Όλοι έχουν δίκιο! 
Συντάκτης: Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 6/10/2007


Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 16ης Σεπτεμβρίου σχεδόν όλα τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (και μαζί ο Τύπος που το στήριξε) ομολογούν σήμερα, μόνοι τους και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, ότι ευτυχώς που έχασαν!
* Όσοι υποστηρίζουν την υποψηφιότητα Βενιζέλου (εντός του ΠΑΣΟΚ και στο χώρο του Τύπου), μας λένε σήμερα ότι αρχηγός τους, ο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί να είναι συμπαθής και ευπροσήγορος, αλλά είναι «ακατάλληλος», αναδείχθηκε με αδιαφανείς διαδικασίες «πριγκιπικής διαδοχής» και διέπραξε όλα τα πιθανά και απίθανα λάθη (ιδιαίτερα στις επιλογές προσώπων). 
Οι ίδιοι καταγγέλουν ότι μετά τις εκλογές, ο «κομματικός στρατός του Γιώργου», εξαπολύει κύματα τρομοκρατίας, ηθικής διαπόμπευσης των αντιπάλων του και πραξικοπηματικές καταστρατήγησης των εσωτερικών διαδικασιών του κόμματος, για υφαρπαγή της ψήφου των μελών του. 
Μας λένε, δηλαδή, ότι τόσα χρόνια πάσχιζαν με νύχια και με δόντια να φέρουν στην διακυβέρνηση της χώρας ένα ηγέτη ακατάλληλο να κυβερνήσει και επιρρεπή σε «πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις»!
* Από την άλλη πλευρά, οι οπαδοί του Γιώργου Παπανδρέου, υποστηρίζουν ότι ήταν τέτοια η απογοήτευση του κόσμου από την προηγούμενη διακυβέρνηση Σημίτη, που ο λαός απομακρύνθηκε από το κόμμα και ουδέποτε επέστρεψε. Συνεπώς, η δεύτερη ήττα (του 2007) δεν ήταν ευθύνη του νέου αρχηγού (του Γιώργου Παπανδρέου), αλλά συνέχεια της πρώτης (του 2004) - αποτέλεσμα της καταστροφής που προκάλεσε η πρωθυπουργία Σημίτη. 
Αλλά έτσι ομολογούν ότι πριν το 2004 όλοι μαζί υπηρετούσαν ένα Πρωθυπουργό που προκαλούσε «ανήκεστο βλάβη» στο κόμμα και τη χώρα. Ενώ μετά το 2004 συνέχιζαν να υπερασπίζονται τα «πεπραγμένα» εκείνης της διακυβέρνησης, που τώρα ομολογούν ότι υπήρξε καταστροφική! Κι ότι ήθελαν να επανέλθουν χωρίς να έχουν κάνει αυτοκριτική για την διακυβέρνηση Σημίτη, χωρίς να έχουν εκκαθαριστεί εσωτερικά από τα πρόσωπα και τις πολιτικές εκείνης της εποχής. Άρα ήθελαν να επανέλθουν για να επαναλάβουν τα ίδια.
Το χειρότερο γιʼ αυτούς είναι ότι ποτέ δεν είχαν περισσότερο δίκιο! Πράγματι, έχουν όλοι τους δίκιο (παρά τις υπερβολές που λέγονται κατά αλλήλων). Έχει δίκιο το «όλον ΠΑΣΟΚ», που δεν είναι πια «όλον» και δεν μπορεί να τα βρεί με τον εαυτό του. Αλλά τώρα έχει δίκιο.
Και περισσότερο απʼ όλους δίκιο έχει ο Ελληνικός λαός, που παρά την κραυγαλέα αντιπολίτευση που άσκησαν, παρά το φανατισμό που αναζωπύρωσαν, παρά τα κύματα επικοινωνιακής ισοπέδωσης που εξαπέλυσαν, τελικά τους (ξανά) έστειλε στην αντιπολίτευση. 
Για να ομολογούν σήμερα - όλοι τους - ότι ήταν ανέτοιμοι και ακατάλληλοι να κυβερνήσουν. Κι είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν μεταξύ τους.


Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007

Επιτρέψτε μου σήμερα, κάποια «αιρετική» άποψη για το θέμα των Σκοπίων:
* Πρώτον τα Σκόπια δεν έχουν τη διάθεση (ούτε τη δυνατότητα) να διαπραγματευθούν το παραμικρό. Θα δούμε αμέσως γιατί.
* Δεύτερον, τα Σκόπια κερδίζουν τη μάχη του ονόματός τους, αλλά χάνουν μια πολύ πιο σημαντική μάχη: της ύπαρξής τους! Το ομολογεί η ίδια η κυβέρνησή τους, άλλωστε:
Με την αναγνώριση των Κοσσυφοπεδίου, είναι εξαιρετικά πιθανό (πολλοί θεωρούν και αναπόφευκτο) να κινηθούν προς απόσχιση και οι Αλβανοί της FYROM, στην περιοχή του Τετόβου. Που έχουν ήδη αναγνωριστεί ως ισοδύναμη εθνότητα μέσα στη FYROM από τη Συμφωνία της Οχρίδας, το 2001.
* Το πρόβλημα λοιπόν, αφορά το πώς θα χειριστούμε την ονομασία ενός κρατιδίου, που αύριο, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχει!
* Ή που για να διασωθεί, θα χρειαστεί να μετατραπεί σε Ομοσπονδία διαφορετικών καντονίων, οπότε θα τεθεί αναγκαστικά θέμα αλλαγής του Συντάγματός του συνολικά. Άρα και αλλαγής του «συνταγματικού του ονόματος».
* Αδιαλλαξία δείχνει είτε όποιος νιώθει υπερβολικά δυνατός, λόγω αλαζονείας, είτε όποιος νιώθει υπερβολικά αδύναμος, λόγω ανασφάλειας.
Τα Σκόπια εξ αρχής ένιωθαν μεγάλη ανασφάλεια. Ήξεραν ότι η ενότητά τους ήταν επίπλαστη και η μακροχρόνια ύπαρξή τους εξαιρετικά επισφαλής. Το όνομα της Μακεδονίας (και το ιδεολόγημα του ψευτομακεδονισμού) ήταν το μοναδικό «συγκολλητικό» τους στοιχείο. Και δεν είχαν δυνατότητα να το απεμπολήσουν.
* Σήμερα ο εθνικισμός αυτός έχει ηττηθεί μέσα στη χώρα τους. Και νιώθουν ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Άρα είναι ακόμα δυσκολότερο να διαπραγματευθούν το παραμικρό. Και η ανασφάλεια αυτή γίνεται θανάσιμη αγωνία, όταν γνωρίζουν ότι πλησιάζει πια η ανεξαρτησία του Κοσσόβου, που θα πυροδοτήσει αντίστοιχα αποσχιστικά φαινόμενα στους δικούς τους Αλβανούς του Τετόβου.
Μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή (που είναι θέμα μηνών πλέον), τα Σκόπια δεν μπορούν να διαπραγματευθούν τίποτε. Όταν φτάσει εκείνη η στιγμή, θα είναι αναγκασμένα να διαπραγματευθούν τα πάντα.
Εμείς, στην Ελλάδα, τσακωνόμαστε για κάποια «σύνθετη ονομασία», που έτσι κι αλλιώς η άλλη πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να διαπραγματευθεί. Και η οποία θα είναι χειρότερη από το προσωρινό όνομα FYROM.
Ετοιμαζόμαστε να δώσουμε «μάχη» για να επιτύχουμε κάτι χειρότερο απ’ αυτό που ήδη έχουμε. Και μας ειρωνεύεται ένα κρατίδιο, που ομολογεί θανάσιμη αγωνία αν θα υπάρχει αύριο.
Δεν έχουμε στρατηγική για το Σκοπιανό. Απλώς βιαζόμαστε να κλείσουμε το θέμα όπως-όπως. Κι ούτε μας περνά από το μυαλό ότι τα μεγάλα προβλήματα θα αρχίσουν αφού το «κλείσουμε».



Λάθος «λύση», σε λάθος πρόβλημα, τη λάθος στιγμή

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, 6 ΝΟΕΜΡΙΟΥ 2007

Αδιαλλαξία εν όψει μιας διαπραγμάτευσης, δείχνουν είτε αυτοί που νιώθουν υπερβολικά ισχυροί λόγω αλαζονείας, είτε αυτοί που νιώθουν απολύτως ανίσχυροι λόγω ανασφάλειας. Οι αλαζόνες δεν νιώθουν την ανάγκη να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση. Και οι απελπισμένοι δεν έχουν το παραμικρό περιθώριο να κάνουν την ελάχιστη υποχώρηση.


Για να προκύψει διαπραγματευτική λύση μιας διαμάχης, συνήθως οι δύο πλευρές πρέπει να βρίσκονται σε μιαν «ενδιάμεση» κατάσταση: να μην νιώθουν υπερβολικά ισχυροί, αλλά ούτε και υπερβολικά ανασφαλείς.


Μόνο τότε έχουν κίνητρα να κάνουν υποχωρήσεις (αφού δεν νιώθουν υπερβολικά ισχυροί) κι έχουν, ταυτόχρονα, περιθώρια να κάνουν υποχωρήσεις (αφού δεν νιώθουν υπερβολικά ανίσχυροι).


Γιʼ αυτό και δεν είναι συνηθισμένο να προκύπτει μια μόνιμη λύση μέσα από διαπραγμάτευση. Είναι η εξαίρεση μάλλον, παρά ο κανόνας. Διότι πρέπει να βρίσκονται και οι δύο πλευρές σε αυτή την «ενδιάμεση κατάσταση». Αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια.


Εδώ συχνά υπεισέρχεται και ο παράγοντας «χρόνος»: Καμιά φορά η μία πλευρά μπορεί να μη νιώθει αλαζονική, αλλά προσδοκά να κερδίσει αρκετά ακόμα, στο μέλλον. Συνεπώς δεν έχει κίνητρο να έλθει σε συμβιβασμό τώρα. Ενώ η άλλη πλευρά μπορεί να μη νιώθει απελπισμένη, αλλά φοβάται ότι αν έλθει σε συμβιβασμό, μπορεί να χάσει ακόμα περισσότερα, αργότερα. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ακόμα κι αν η διαφορά στην αίσθηση ισχύος των δεν πλευρών δεν έχει φτάσει στα άκρα (αλαζονείας κι απελπισίας), πάλι αρκούν διαφορετικές προσδοκίες για το μέλλον, για να ακυρώσουν μια διαπραγμάτευση.


Για να υπάρξει διαπραγματευτική λύση, είναι απαραίτητο αμφότερες οι πλευρές να βρίσκονται πολύ κοντά σε αίσθηση ισχύος. Κι ακόμα είναι απαραίτητο να έχουν πειστεί αμφότερες, ότι ο χρόνος κυλά υπέρ τους, αν τα βρουν – όχι αν αφήσουν σε εκκρεμότητα τη διαφορά τους.


Αυτό είναι μάλλον σπάνιο. Κι αυτός είναι ο λόγος που έχουμε πολλά διεθνή προβλήματα ανοικτά. Και σπάνια έχουμε διαπραγματευτικές λύσεις από τις οποίες προκύπτουν μόνιμες και σταθερές συμφωνίες.


Έτσι, η Τουρκία δείχνει σήμερα αδιαλλαξία έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, γιατί νιώθει ιδιαίτερα ισχυρή, δηλαδή από αλαζονεία. Ενώ τα Σκόπια δείχνουν αδιαλλαξία έναντι της Ελλάδος, για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: γιατί νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια.


Η ανασφάλεια των Σκοπίων


Τα Σκόπια γνώριζαν εξ αρχής ότι ήταν ένα πολυεθνικό κράτος, που προσπαθεί να υπάρξει ως «εθνικό κράτος-Μακεδόνων». Ο ψευτομακεδονισμός του ήταν η μόνη συγκολλητική ουσία ενός συνονθυλεύματος, αποτελούμενου από σλαβικούς πληθυσμούς που δηλώνουν «Μακεδόνες» και νιώθουν Βούλγαροι, από άλλους σλαβικούς πληθυσμούς που δηλώνουν «Μακεδόνες», αλλά νιώθουν ξεχωριστή εθνότητα (μη Βούλγαροι και μη Έλληνες) κι από Αλβανόφωνους που αντιμετωπίζουν τη «Μακεδονική ταυτότητα» ως σκέτο γεωγραφικό προσδιορισμό και νιώθουν Αλβανοί


Το Μακεδονικό ιδεολόγημα, μπορούσε να λειτουργήσει συγκολλητικά στο μέλλον, μόνο αν προσλάμβανε χαρακτηριστικά αλυτρωτισμού: δηλαδή αν διακήρυσσε την ύπαρξη «υπόδουλων Μακεδόνων» εκτός συνόρων και προσέβλεπε την «απελευθέρωσή» τους. Για να υπάρξει ως «ενιαίο έθνος Μακεδόνων» ένα συνονθύλευμα πληθυσμών – που δεν ήταν ούτε «ενιαίο» ούτε «έθνος Μακεδόνων» – θα ʼπρεπε να προσλάβει χαρακτηριστικά του πιο επιθετικού αλυτρωτισμού σε βάρος των γειτόνων του. Κι αυτό έκανε το νεοπαγές κράτος, ήδη από το Προοίμιο του Συντάγματός του.


Αμφισβητώντας η Ελλάδα το όνομα των Σκοπίων, αμφισβητούσε ολόκληρο το Μακεδονικό ιδεολόγημα. Και αποκρούοντας τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων, ακύρωνε τη μόνη συγκολλητική ουσία του κράτους: τη μακεδονική ταυτότητα.


Τα Σκόπια ήταν αδύνατο να διαπραγματευθούν – πολύ περισσότερο να απεμπολήσουν – τη μόνη συγκολλητική ουσία τους. Γιʼ αυτό και ουδέποτε δέχθηκαν οποιαδήποτε αλλαγή στο όνομά τους. Υπάρχει, βέβαια, η φιλολογία για το λεγόμενο «Πακέτο Πινέϊρο» που προτάθηκε, στην Ελλάδα το Μάρτιο του 1992 και απορρίφθηκε από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση (Μητσοτάκη) κι από το Β? Συμβούλιο Αρχηγών. Η πρόταση εκείνη ήταν «Νέα Μακεδονία», αποτελούσε προσωπική εισήγηση του κ. Κουτιλιέϊρο, βοηθού του κ. Πινέϊρο, και πριν απορριφθεί από την Ελλάδα είχε ήδη απορριφθεί από τα Σκόπια. Αυτό το ομολογεί ο ίδιος ο κ. Κουτιλιέϊρο. Το επιβεβαιώνει ο κ. Πινέϊρο. Το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Κ. Γκλιγκόροφ, στο βιβλίο του που εκδόθηκε πρόσφατα, όπου επισημαίνει ότι την πρόταση εκείνη Πινέϊρο-Κουτιλιέϊρο ούτε που την είχαν συζητήσει καν!


Σκεφτείτε: Εκείνοι δεν το συζήτησαν ποτέ. Εμείς ακόμα κουβεντιάζουμε μιαν ανύπαρκτη «χαμένη ευκαιρία».


Μετά το 2001 η ηγεσία των Σκοπίων νιώθει ακόμα πιο ανασφαλής. Γιατί οι Αλβανόφωνοι της FYROM ξεσηκώθηκαν, έφτασαν ως τα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου και η γενική αιματοχυσία αποφεύχθηκε με τη Συμφωνία του Οχρίδας. Η Συμφωνία εκείνη προβλέπει ότι οι Αλβανοί γίνονται πλέον «συστατική εθνότητα» της FYROM.


Από τη στιγμή που η FYROM αποτελείται από δύο συστατικές εθνότητες τους Αλβανούς και τους λεγόμενους «Μακεδόνες» – παύει να είναι πλέον ενιαίο εθνικό κράτος «Μακεδόνων». Ο ψευτομακεδονισμός, ως συγκολλητική ουσία του κράτους, υπέστη αποφασιστικό πλήγμα και μάλιστα στο εσωτερικό του.


Μετεξέλιξη η διάσπαση


Το βασικό πρόβλημα, πλέον, αφορά όχι το όνομα, αλλά την ίδια την υπόσταση της FYROM. Κι είναι πρόβλημα για τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής:


– Είτε η FYROM θα μετεξελιχθεί σε Ομοσπονδία καντονίων, διαφορετικής και διαχωρισμένης εθνολογικής σύστασης – κατεύθυνση που προεξοφλεί η Συμφωνία της Οχρίδας.


– Είτε θα διαμελιστεί, με την Αλβανική περιοχή του Τετόβου να αποσχίζεται από τη FYROM και να ενώνεται με το Κόσσοβο (ή απευθείας με την Αλβανία). Η επερχόμενη ανεξαρτησία του Κοσσόβου, οδηγεί προς αυτή τη δεύτερη λύση.


Εν όψει αυτών των εξελίξεων, η κυβέρνηση των Σκοπίων νιώθει απόλυτα ανίσχυρη.


Η ύπαρξή της απειλείται από την επικείμενη ανεξαρτησία του Κοσσόβου.


Η μετεξέλιξή της προεξοφλείται από την Συμφωνία της Οχρίδας.


Η Κυβέρνηση των Σκοπίων δεν είναι σε θέση να επιτρέψει ούτε τον διαμελισμό της χώρας ούτε την μετεξέλιξη του κράτους σε Ομοσπονδία (που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ειρηνική απόσχιση των Αλβανών αργότερα).


Η εκκρεμότητα της ονομασίας με την Ελλάδα απλώς επιτείνει τα αδιέξοδα των Σκοπίων. Αν απεμπολήσουν το «συνταγματικό τους όνομα», απλώς επιδεινώνουν την ήδη επισφαλή – θέση τους.


Η πραγματική διαπραγμάτευση που «καίει» τα Σκόπια είναι με τους Αλβανούς του Τετόβου που επιδιώκουν απόσχιση, και με τους Δυτικούς που πιέζουν για ειρηνική μετεξέλιξη των Σκοπίων σε Ομοσπονδία, κατʼ εφαρμογή της Συμφωνίας της Οχρίδας, για να αποτραπεί η απόσχιση του Τετόβου.


Μέχρι να λυθεί αυτό το πρόβλημα τα Σκόπια δεν διαπραγματεύονται τίποτε.. Όταν θα ξεσπάσει η κρίση του Τετόβου, τα Σκόπια θα διαπραγματεύονται τα πάντα.


Συνεπώς, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο, κάθε διαπραγμάτευση με την Ελλάδα είναι μάταιη. Και κάθε υποχώρηση της Ελλάδας, περιττή και επιζήμια. Όταν θα τεθεί το πρόβλημα μετεξέλιξης ή διαμελισμού των Σκοπίων, τότε η κυβέρνησή τους θα είναι έτοιμη να διαπραγματευθεί τα πάντα. Πολύ περισσότερα από μια «σύνθετη ονομασία».


Όποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για διαπραγματευτική λύση, αναζητά και την κατάλληλη στιγμή, το περιβόητο timing. Η κατάλληλη στιγμή είναι όταν τα Σκόπια τεθούν έμπρακτα μπροστά το δίλημμα: Ομοσπονδιακή μετεξέλιξη ή διαμελισμός.


Τότε θα αναγκαστούν να αλλάξουν το Σύνταγμά τους, για να γίνουν Ομοσπονδία και να αποφύγουν το διαμελισμό. Και τότε θα τεθεί ζήτημα αλλαγής και του Προοιμίου του Συντάγματός τους και της «συνταγματικής τους ονομασίας». Πολύ περισσότερο που στο νέο (Ομοσπονδιακό) Σύνταγμα και στο νέο όνομα θα έχουν λόγο και οι Αλβανοί του Τετοβου, για τους οποίους ο ψευτομακεδονικό ιδεολόγημα δεν λέει τίποτε.


Συμπεράσματα


* Μπορεί στο θέμα της ονομασίας ο χρόνος να κυλά υπέρ των Σκοπίων, αλλά στο μείζον θέμα της ύπαρξής τους, ο χρόνος κυλά σε βάρος τους.


* Το βασικό που τους ενδιαφέρει είναι η ύπαρξή τους, όχι το όνομά τους.


* Το δίλημμα που τους τίθεται είναι αν θα διαμελιστούν ή θα μετεξελιχθούν σε Ομοσπονδία για να αποφύγουν το διαμελισμό.


* Μέχρι να τεθεί αυτό το δίλημμα από τα πράγματα (με την ανεξαρτησία του Κοσσόβου), τα Σκόπια δεν είναι διατεθειμένα να διαπραγματευθούν το παραμικρό. Όταν θα τεθεί από τα πράγματα αυτό το δίλημμα, τα Σκόπια θα είναι υποχρεωμένα να διαπραγματευθούν τα πάντα.


* Η κατάλληλη στιγμή για διαπραγμάτευση δεν είναι τώρα, αλλά τότε. Διότι τότε η Ελλάδα θα μπορεί να αποσπάσει πολλά, ενώ σήμερα δεν μπορεί να αποσπάσει τίποτε. Κι αν θέλουμε να δείξουμε «ευελιξία», η κατάλληλη στιγμή θα είναι τότε, όχι τώρα.


Το πρόβλημα που μπορούν να καταλάβουν όλοι οι άλλοι, αφορά τη διεθνή σταθερότητα: Ότι έχουμε δίπλα μας μια χώρα που για να παραμείνει ενωμένη η ίδια είναι υποχρεωμένη να κανοναρχεί ένα επιθετικό εθνικισμό, είναι αναγκασμένη να προσχωρεί σε ένα απροκάλυπτο αλυτρωτισμό. Κι ο εθνικισμός είναι επικίνδυνος, ανεξαρτήτως μεγέθους εκείνου που τον διακηρύσσει, διότι είναι «μεταδοτικός». Όπως κι ο αλυτρωτισμός είναι επικίνδυνος, διότι λειτουργεί αποσταθεροποιητικά.


* Το όνομα της Μακεδονίας είναι παράγωγο αυτού του γενικότερου προβλήματος. Δεν μπορούμε να το δεχθούμε, διότι απλούστατα δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον μας. Κι ακόμα δεν μπορούμε να απεμπολήσουμε το δικό μας δικαίωμα στην εθνική μας κληρονομιά. Διότι αν το κάνουμε σήμερα, αύριο δεν θα μπορεί η Ελληνική Μακεδονία να χρησιμοποιεί τον όρο αυτό για να αυτό-προσδιοριστεί.


* Το πρόβλημα του ονόματος θα λυθεί μόνο όταν μετεξελιχθεί η ίδια η FYROM σε Ομοσπονδία για να μη διαμελιστεί, ή αρνηθεί να μετεξελιχθεί και αναπόφευκτα διαμελιστεί. Ως τότε καμία λύση δεν είναι εφικτή. Κι αν επιχειρηθεί, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα, δεν θα λύσει κανένα από τα ήδη υπάρχοντα.


Δεν χρειάζεται να αγωνιούμε, λοιπόν, για το πώς θα ονομάζεται αύριο, ένα κράτος που δεν ξέρει το ίδιο αν και πώς θα υπάρχει.


Δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε «να κλείσουμε, όπως-όπως», ένα πρόβλημα που ήδη το λύνει η ζωή με τη διάλυση ή τη μετεξέλιξη των Σκοπίων σε Ομοσπονδία.


Και δεν χρειάζεται να κάνουμε αβάστακτες υποχωρήσεις σήμερα, όταν η άλλη πλευρά δεν μπορεί να διαπραγματευθεί τίποτε, ενώ αύριο θα αναγκαστεί να διαπραγματευθεί τα πάντα.


Αιδώς! Αχρείοι!
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 29/11/2007




Όταν κάποιοι αλήτες εισβάλουν σε σχολεία στο μέσον της Αθήνας κι επί μέρες τα καταστρέφουν ανενόχλητοι, έχει αποτύχει η Παιδεία.
Όταν εκτός από τις υπόλοιπες ανυπολόγιστες καταστροφές βεβηλώνεται το εθνικό σύμβολο και αναρτάται στον ιστό σημαία γειτονικού κράτους, τότε έχει αποτύχει ολόκληρη η χώρα. 
Αυτοί που βεβήλωσαν την ελληνική σημαία και ανάρτησαν την αλβανική, δεν ήταν Έλληνες «αναρχικοί». Ήταν Αλβανοί εθνικιστές.
Κι όταν κάποιοι τους δικαιολογούν, επικαλούμενοι «ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή» των σχολείων, τότε έχει αποτύχει και το Πολίτευμα.
Όχι δεν έχει αποτύχει η Δημοκρατία. Έχουν χρεοκοπήσει αυτοί που την υπηρετούν. Κι όλοι εμείς που τους ανεχόμαστε.
Διότι όταν η Δημόσια Εκπαίδευση έχει ελλείψεις, δεν παλεύουμε για τη «βελτίωσή» της, καταστρέφοντας τα σχολεία. Κι όταν θέλουμε να καταπολεμήσουμε τον εθνικισμό μέσα στα σχολεία, δεν ευνοούμε τον Αλβανικό εθνικισμό.
Πριν λίγα χρόνια κάποιοι επέμεναν ότι Αλβανοί μαθητές έπρεπε να γίνονται σημαιοφόροι στις μαθητικές παρελάσεις των σχολείων μας, ακόμα κι αν δήλωναν ότι δεν νιώθουν Έλληνες! Σήμερα, οι ίδιοι ζητούν να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις! Και «καλύπτουν» Αλβανούς εθνικιστές όταν βεβηλώνουν την ελληνική σημαία στα σχολεία. 
Αποδέχονται τις μαθητικές παρελάσεις μόνο όταν σημαιοφόροι γίνονται Αλβανοί μαθητές! Και σέβονται την Ελληνική σημαία μόνο όταν την σηκώνουν Αλβανοί. Κι ύστερα μας φαίνεται περίεργο γιατί στις διαδηλώσεις καίνε τον Άγνωστο Στρατιώτη. Αφού εμείς οι ίδιοι δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα να βεβηλώνονται οι σημαίες μας μέσα στα σχολεία, αφού δεν σεβόμαστε εμείς τα σύμβολά μας, θα τα σεβαστούν οι κουκουλοφόροι στους δρόμους;
Καμία αντίρρηση να χειροκροτούμε τα παιδιά των μεταναστών, όταν γίνονται κοινωνοί της ημετέρας παιδείας. Καμία αντίρρηση να τα κάνουμε Ελληνόπουλα. Αλλά ποιος θα τους δώσει την «ημετέρα παιδεία»; Αυτοί που δικαιολογούν το βανδαλισμό της ελληνικής σημαίας;
Έχουμε αναθέσει τα σχολεία σε ανθρώπους που δεν είναι δάσκαλοι, είναι πάνω απΆ όλα «συνδικαλιστές». Δεν είναι «κοινωνοί της ημετέρας παιδείας». Δεν μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά. Τους μαθαίνουν «καταλήψεις εξ απαλών ονύχων. Δεν είναι προστάτες της δημόσιας εκπαίδευσης. Είναι ολετήρες.
Δεν φταίνε τα παιδιά, Ελληνικής ή Αλβανικής καταγωγής. Φταίνε οι δάσκαλοί τους, που δεν είναι παιδαγωγοί. Και φταίμε όλοι εμείς που φτιάξαμε ή ανεχθήκαμε ένα σύστημα που δεν παιδαγωγεί, εξαχρειώνει. 
Αυτοί που έχουν Παιδεία γνωρίζουν πολύ καλά γιατί πρέπει να σέβονται τα ιερά και όσια των άλλων. Πολύ περισσότερο τα δικά τους. Αυτοί που δεν τα σέβονται, δεν έχουν Παιδεία. Ούτε μπορούν να τη διδάξουν. Είναι αχρείοι!

Σύμβολο αναπτυξιακής χρεοκοπίας



Η «Ολυμπιακή» υπήρξε η ασφαλέστερη εταιρία στον κόσμο, τουλάχιστον στις διεθνείς πτήσεις! Κι αυτό οφειλόταν στο ανθρώπινο δυναμικό της. Κυρίως στους πιλότους της και στο τεχνικό προσωπικό. Αυτοί ήταν το ανεκτίμητο στοιχείο του «ενεργητικού» της. Που, δυστυχώς, το απαξιώσαμε πλήρως.
Ποιοι ευθύνονται γιΆ αυτή την απίστευτη απαξίωση;


* Πρώτον, το κράτος: Το 1976, όταν την «εθνικοποίησε» η κυβέρνηση της ΝΔ, η «Ολυμπιακή» είχε περί τις πέντε χιλιάδες εργαζόμενους. Όσους περίπου και οι μεγάλες ανταγωνίστριές της στην Ευρώπη. Το 1981 την παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ με 7,5 χιλιάδες εργαζόμενους, 50% περισσότερους απΆ ότι οι ανταγωνίστριές της. Το 1990, είχε φτάσει στις 18 χιλιάδες, τριπλάσιους απΆ όσους είχαν οι ανταγωνίστριές της. Οποιαδήποτε εταιρία λειτουργεί με τριπλάσιο προσωπικό απΆ όσο χρειάζεται οδεύει προς χρεοκοπία. Αργότερα το προσωπικό μειώθηκε δραστικά στις εφτά χιλιάδες. Αλλά εξακολουθούσε να είναι υπεράριθμο και να συσσωρεύει χρέη…


* Δεύτερον, την απαξίωσαν τα συνδικάτα – όχι τα σημερινά – επί πρώτης οκταετίας ΠΑΣΟΚ. Στη δεκαετία του Ά80, όταν βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα η αμερικανική μεγαλούπολη γέμιζε Έλληνες. Ήταν οι τσαμπατζήδες συγγενείς των εργαζομένων της «Ολυμπιακής» που έπαιρναν δωρεάν υπερατλαντικά εισιτήρια μετΆ επιστροφής! Χιλιάδες τσαμπατζήδες κάθε χρόνο, με απύθμενο θράσος. Τα αρχικά «Ο.Α.» μας έλεγαν τότε, σημαίνουν…Ό,τι Αρπάξεις! Και χαζογελούσαν…


* Τρίτον, την απαξίωσαν τα κόμματα, που επιστράτευαν κάθε τόσο αεροσκάφη της Ολυμπιακής να μεταφέρουν ετεροδημότες για τις εκλογές. Τα έξοδα αυτά ουδέποτε πληρώθηκαν στην εταιρία. Και διόγκωσαν τα χρέη της. Έτσι η εταιρία εξακολουθούσε να έχει τους καλύτερους πιλότους, την καλύτερη συντήρηση, τους υψηλότερους συντελεστές ασφάλειας, αλλά δεν μπορούσε να ορθοποδήσει.


* Τέλος εμφανίστηκαν ανταγωνιστές της – εγχώριοι και διεθνείς – που διεκδικούσαν το μερίδιό της στην αγορά και έβαζαν εμπόδια σε κάθε προσπάθεια εξυγίανσής της. Τη βραχυκύκλωναν στις Βρυξέλλες, αλλά και στην Αθήνα, όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν έδειξαν δα και «απαράμιλλο ζήλο» για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί…


Η Ολυμπιακή Αεροπορία είναι σύμβολο αναπτυξιακής αποτυχίας του κράτους της μεταπολίτευσης. Ποτέ η Ελλάδα δεν έλαβε τόσα κονδύλια από το εξωτερικό, ποτέ δεν βρέθηκε σε τόσο ευνοϊκό αναπτυξιακό περιβάλλον και ποτέ δεν επέδειξε τόσο…αρνητικές επιδόσεις στο τομέα της ανταγωνιστικότητας, όσο τα τελευταία 26 χρόνια. Η «Ολυμπιακή» ήταν ανταγωνιστική και καταφέραμε να την κλείσουμε. Δεν ήταν εύκολο. Πάσχισαν πολλοί. Αλλά τελικά τα «καταφέραμε». Τώρα δεν έχουμε πια «Ολυμπιακή». Αλλά έχουμε γεμίσει… «Ζωνιανά»!


Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε από την αρχή το «μοντέλο ανάπτυξης» (που ο Θεός να το κάνει);

Ο Ανάχαρσις ο Σκύθης από την…ανάποδη! 
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 19/12/2007 




Δεν θα ασχοληθώ με την περίπτωση Μαγκίνα...
Άκουσα κάποιους να λένε με ισχυρή δόση κυνισμού:
-- «Αφού την παρανομία την κάνουν όλοι, γιατί να μην παρανομεί κι ένας υπουργός»; 
Δεν συμφωνώ, προφανώς…
Όμως, εδώ πια το πρόβλημα είναι άλλο, πολύ σοβαρότερο:
Ο αρχαίος σοφός Ανάχαρσις, Σκύθης στην καταγωγή, ελληνολάτρης και φίλος του Σόλωνα, είπε κάποτε: 
-- «Οι νόμοι είναι σαν του ιστούς της αράχνης: ισχυροί για τους ανίσχυρους και ανίσχυροι για τους ισχυρούς». 
Δηλαδή, οι νόμοι πιάνουν τους «μικρούς», αλλά ξεφεύγουν οι «μεγάλοι»…
Ε, λοιπόν, στη σύγχρονη Ελλάδα υπάρχει ένα ιδιότυπο καθεστώς, όπου το γνωμικό αυτό του Ανάχαρση ισχύει…από την ανάποδη: Πιάνονται οι ισχυροί (όταν ενοχλήσουν άλλους…ισχυρότερους), αλλά δεν πιάνονται ποτέ οι μικροί. Κι ας τους παραβιάζουν μαζικά και συστηματικά. 
Έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα ανεφάρμοστων νόμων (πολεοδομικών, ασφαλιστικών κλπ.) που όλοι - μα ΟΛΟΙ - υποχρεώνονται να τους παραβιάσουν. 
Όσο οι παραβάτες συγκαταλέγονται στους «πολλούς και ασήμαντους», ουδείς τους ενοχλεί… 
Όταν αποκτήσουν κάποια εξουσία, τότε το πράγμα αλλάζει: Αν δεν ενοχλούν κανένα, πάλι δεν τους πειράζει κανείς. Αν αρχίσουν να συγκρούονται με ισχυρές συντεχνίες και διαπλεκόμενα, τότε τους βγαίνουν «όλα τα άπλυτα στη φόρα»…
Κι ας αποσιωπούνται άλλα, πολύ χειρότερα, άλλων, πολύ ισχυρότερων...
Υπάρχει ένα πλέγμα ανεφάρμοστων νόμων, που δημιουργήθηκε - θα ʼλεγε κανείς - για να το παραβιάζουν όλοι, αλλά να πιάνονται, όχι οι «απλοί», αλλά μόνον οι «επώνυμοι», όταν…«δεν κάθονται καλά».
Πρόκειται για ένα καθεστώς ομηρίας των πολιτικών μας… 
Στο στόχαστρο του οποίου, βρίσκονται ιδιαίτερα όσοι αναλαμβάνουν «ιδιαίτερα ευαίσθητα» υπουργεία και κάθονται σε «ηλεκτρικές καρέκλες». 
Κάποτε το πρόβλημα ήταν η αλαζονεία της εξουσίας. Σήμερα έχουμε περάσει στο αντίθετο άκρο: Ισχυροί και αλαζόνες δεν είναι πια οι υπουργοί. Αλλά όσοι μπορούν να γκρεμίζουν υπουργούς όταν τους «ενοχλούν»… 
Το δημόσιο συμφέρον απαιτεί πολιτικούς ικανούς να τα βάζουν με τέτοιους «ισχυρούς». Και να έχουν την προστασία της Πολιτείας.
Αν οι πολιτικοί μας αποδειχθούν διεφθαρμένοι ή ανήθικοι, κρεμάστε τους ψηλά! 
Αλλά ο Μαγκίνας δεν ήταν «διεφθαρμένος», ούτε «ανήθικος». Έτσι δεν είναι;
Ούτε ο Τσιτουρίδης ήταν…
Κι όμως, τους «έφαγαν»…
Θέλουμε τους πολιτικούς μας σε τέτοιες συνθήκες μόνιμης «ομηρίας»; 
Κι αν όχι, τι κάνουμε για να εμποδίσουμε αυτή τη συστηματική …«ανθρωποφαγία» υπουργών σε κρίσιμους θώκους;
Πώς θα πετύχουν τολμηρές μεταρρυθμίσεις, αν όποιον υπουργό τις αποτολμά «τον τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί» και τον γκρεμίζουν; 

Ανάλυση σφάλματος και Εξωτερική Πολιτική

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, 8 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2008

«Ανάλυση» είναι η επιστημονική μέθοδος προσέγγισης ενός φαινομένου με τρόπο συστηματικό, εσωτερικά συνεπή και θεωρητικά ανοικτό.


Μια από τις πιο κρίσιμες υποθέσεις της κλασικής ανάλυσης, είναι η ορθολογική συμπεριφορά των «παικτών». Κι ένα από το πιο «λεπτά ζητήματα» κάθε ανάλυσης είναι τι συμβαίνει, αν κάποιος ή κάποιοι από τους πρωταγωνιστές μιας διαμάχης δεν λειτουργούν ορθολογικά, δηλαδή διαπράττουν σφάλματα.


Τα σφάλματα περιπλέκουν την ανάλυση, διότι καταργούν την βασική υπόθεση ορθολογικότητας (rationality assumption).


Τα σφάλματα είναι δύο ειδών: Τυχαία και «συστημικά». Και με την εισαγωγή της πιθανότητας σφάλματος, το συνολικό αναλυτικό μοντέλο γίνεται πολύ πιο περίπλοκο, είτε διότι εισάγεται ένας πρόσθετος βαθμός τυχαιότητας είτε διότι εισάγεται ένα πρόσθετος βαθμός συνθετότητας. Σε κάθε περίπτωση, από τέτοια «επιβάρυνση πολυπλοκότητας», ακόμα και το απλούστερο μοντέλο κινδυνεύει να μετατραπεί από «ντετερμινιστικό» (και λίγο ως πολύ προβλέψιμο) σε «χαοτικό» (και απρόβλεπτο).


Έτσι, λοιπόν, μια κρίσιμη πτυχή που πρέπει να περιλαμβάνεται σε κάθε ανάλυση διεθνών σχέσεων – και που μέχρι τώρα παραβλεπόταν συστηματικά – είναι η διάσταση του λάθους.


Όταν μιλάμε για την πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να εξετάζουμε αν υπάρχει «απόκλιση» ανάμεσα στο μακροχρόνιο συμφέρον τους και την τρέχουσα πολιτική τους, δηλαδή αν υπάρχει ορατό σφάλμα.


Οι ΗΠΑ είναι η ισχυρότερη χώρα διεθνώς. Κι όμως, διαπράττουν…μνημειώδη σφάλματα: Το Βιετνάμ είναι κλασικό λάθος των Αμερικανών από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Το Ιράκ είναι το πιο πρόσφατο λάθος, από τη μεταψυχροπολεμική εποχή. Υπάρχουν πολλά ακόμα, λιγότερο γνωστά στο ευρύ κοινό, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά. Για την ακρίβεια, η πολιτική των ΗΠΑ, όπως και η πολιτική όλων των άλλων χωρών, αντιμετωπίζεται σήμερα από τη σύγχρονη ανάλυση, ως μια διαδικασία συνεχών σφαλμάτων και συνεχούς επανόρθωσής τους – ή «μάθησης» μέσα από σφάλματα και την «επανόρθωση» σφαλμάτων (trial-and-error learning process).


Οι ΗΠΑ κέρδισαν τον Ψυχρό Πόλεμο, όχι γιατί δεν έκαναν σφάλματα. Ούτε καν γιατί διέπραξαν «τα λιγότερα λάθη». «Νίκησαν», κυρίως, διότι η Αμερικανική πολιτική είχε τη δυνατότητα να «απορροφά» τα σφάλματά της – κυρίως να απορροφά τις συνέπειες τους. Αντίθετα, η Σοβιετική κοινωνία είχε πολύ μικρότερη δυνατότητα να «απορροφά» τα δικά της λάθη. Κι έτσι οι ΗΠΑ διέπρατταν σφάλματα που μπορούσαν να τα «αντέξουν» και να τα διορθώσουν στη συνέχεια, ενώ η τότε ΕΣΣΔ δεν μπόρεσε να αντέξει τα δικά της σφάλματά και κατέρρευσε εσωτερικά.


Ήδη, θεμελιώσαμε, κατά κάποιο τρόπο, μια προσέγγιση των διεθνών σχέσεων, τελείως διαφορετική απʼ αυτή που κυριαρχεί ως σήμερα: Η προσέγγιση αυτή στηρίζεται σε τρεις έννοιες: τα σφάλματα που κάνει κάθε πλευρά, την ανθεκτικότητα που επιδεικνύει στα δικά της σφάλματα και την ευελιξία που αποδεικνύει στην εκμετάλλευση των σφαλμάτων που διαπράττουν όλοι οι άλλοι. Σύμφωνα με αυτή την αναλυτική προσέγγιση κερδίζει, τελικά, εκείνος που αντέχει περισσότερο τις δικές του αποτυχίες και εκμεταλλεύεται καλύτερα τις αποτυχίες του των άλλων.


Η προσέγγιση αυτή δεν καταργεί την κλασική ανάλυση ορθολογικότητας και συμφέροντος κάθε πλευράς. Απλώς την πηγαίνει πολύ μακρύτερα. Ξεκινάμε πάντα διευκρινίζοντας ποιο είναι το μακροχρόνιο συμφέρον κάθε πλευράς. Ύστερα, όμως, εξετάζουμε αν υπάρχει «απόκλιση» μεταξύ τρέχουσας πολιτικής και μακροχρονίου συμφέροντος, δηλαδή αν υπάρχει σφάλμα. Ύστερα εξετάζουμε πως αυτό το σφάλμα ενδέχεται να επηρεάζει την ορθολογική συμπεριφορά όλων των υπολοίπων –ωθώντας ίσως, κι αυτούς σε σφάλματα. Ύστερα εξετάζουμε αν μια πλευρά αντέχει τα σφάλματά της κι αν έχει την ετοιμότητα να εκμεταλλεύεται τα λάθη των άλλων.


Η ανάλυση ξεκινά από την ίδια «αφετηρία ορθολογικότητας», απλώς πηγαίνει πολύ πιο μακριά, γίνεται πολύ πιο ρεαλιστική, πιο σύνθετη, ενίοτε και πιο «χαοτική»…


Μη Ορθολογική, Μη ρεαλιστική και Αντιφατική


Ας έλθουμε τώρα στην τρέχουσα πολιτική των ΗΠΑ; Ένα προφανές σφάλμα της είναι η αντί-ρωσική υστερία που διακατέχει μεγάλο μέρος των αμερικανικών ελίτ.


Η στάση αυτή είναι πέρα για πέρα λανθασμένη, μη ορθολογική, μη ρεαλιστική και απολύτως αντιφατική:


* Είναι λανθασμένη διότι η Ρωσία, μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού καθεστώτος, δεν είναι πια «εξ ορισμού» αντίπαλος των ΗΠΑ. Αντίθετα, είναι «φυσικός σύμμαχός» τους στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και δυνητικά απαραίτητος σύμμαχος στο μέλλον, έναντι των πιθανών φιλοδοξιών παγκόσμιας ηγεμονίας της Κίνας.


* Ανερχόμενη δύναμη διεθνώς είναι η Κίνα. Με έκταση λιγότερη από τη μισή της Ρωσίας, έχει επταπλάσιο πληθυσμό. Η Κίνα έχει ακόμα εκπληκτικό οικονομικό δυναμισμό, μοναδικές εξαγωγικές επιδόσεις, τεράστια συσσώρευση ρευστών διαθεσίμων, ακόρεστη «δίψα» πλουτοπαραγωγικών πόρων, ενώ πραγματοποιεί συνεχώς τεχνολογικά άλματα. Με τις σημερινές τάσεις, είναι πολύ πιθανό να διεκδικήσει παγκόσμια ηγεμονία μέσα σε δύο-τρεις, δεκαετίες.


Ως εκ τούτου, η Ρωσία έχει δύο επιλογές:


– είτε να γίνει στρατηγικός εταίρος της Κίνας, για να διεκδικήσει αυτή η τελευταία διεθνή ηγεμονία έναντι των ΗΠΑ


– είτε να γίνει στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ, για να ελέγξουν μαζί τις μελλοντικές φιλοδοξίες της Κίνας.


Η Ρωσία έχει πολύ περισσότερα να κερδίσει αν γίνει ο απαραίτητος στρατηγικός εταίρος του «μελλοντικού ηγεμόνα», παρά αν διεκδικήσει ρόλο παγκόσμιου ηγεμόνα για τον εαυτό της. Είναι προτιμότερο να γίνει σίγουρος king maker («ανάδοχος» ηγεμόνα) παρά αμφίβολος king (ηγεμόνας).


Με μία διαφορά, ωστόσο: Ότι, αν η Ρωσία βοηθήσει την Κίνα σε βάρος των ΗΠΑ, έχει πολύ περισσότερα να φοβάται μετά, από την γειτονική, ισχυρή και πολυάνθρωπη Κίνα, παρά αν βοηθήσει τις ΗΠΑ σε βάρος της Κίνας. Στη γεωπολιτική οι «βάρβαροι» που είναι μακριά μας είναι πάντα προτιμότεροι από τους «βάρβαρους» που είναι δίπλα μας.


Συνεπώς, σε ότι αφορά τη μακροχρόνια στρατηγική της, η Ρωσία έχει λόγους να μεροληπτεί ελαφρώς υπέρ σύγκλισης με τις ΗΠΑ μάλλον, παρά με την Κίνα. Κι όμως, η Ουάσιγκτων κάνει ό,τι μπορεί το τελευταίο διάστημα, για να σπρώξει τη Ρωσία και την Κίνα, τη μία στην αγκαλιά της άλλης…


Γιʼ αυτό και αμερικανική πολιτική είναι ΜΗ ορθολογική.


* Σε ό,τι αφορά την πιο βραχυχρόνια στρατηγικό ορίζοντα, οι ΗΠΑ έχουν διακηρύξει ως υψίστη προτεραιότητα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Κι επειδή ο «Πόλεμος» αυτός διεξάγεται κυρίως στην Κεντρική Ασία – δίπλα στη Ρωσία και πολύ μακριά από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη – χωρίς τη Ρωσία οι ΗΠΑ δεν μπορούν να τον κερδίσουν μακροχρόνια. Ενώ αν η Δύση συγκλίνει στρατηγικά με τη Ρωσία, μαζί έχουν σοβαρές πιθανότητες να τον. Κι όμως, η Ουάσιγκτων κάνει ό,τι μπορεί για να «αποξενώσει» τη Ρωσία. Αντί να κλείσει το μέτωπο με τη Ρωσία για να κερδίσει τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, ανοίγει και τα δύο μέτωπα ταυτόχρονα: και κατά της Ρωσίας και κατά του Πολεμικού Ισλάμ.


Γιʼ αυτό και πρόκειται για μη ρεαλιστική πολιτική.


* Τέλος είναι και αντιφατική: Το Ρωσικό πετρέλαιο έχει κόστος εξόρυξης πάνω από 18 δολάρια το βαρέλι. Αντίστοιχα το πετρέλαιο του Ιράκ έχει κόστος εξόρυξης κοντά στο 1 δολάριο το βαρέλι! Η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ – και η αδυναμία των ΗΠΑ να ελέγξουν τη χώρα αυτή στη συνέχεια – έβγαλε από την διεθνή αγορά το φθηνό πετρέλαιο του Ιράκ, προκάλεσε κύματα κερδοσκοπικών πιέσεων (λόγω γεωπολιτικής αβεβαιότητας) και εκτίναξε τις τιμές του πετρελαίου: Από 25-30 δολάρια το βαρέλι, όπου βρισκόταν στις αρχές του 2003, στα 90-95 δολάρια το βαρέλι σήμερα.


Στις τιμές του 2003 το ρωσικό πετρέλαιο ήταν μόνο οριακά αξιοποιήσιμο ή έδινε μηδαμινό κέρδος (αν αφαιρεθεί και το κόστος μεταφοράς). Σήμερα δίνει κολοσσιαία κέρδη και (μαζί με το φυσικό αέριο) τεράστια οικονομική ισχύ στη Ρωσία, η οποία εκεί που βούλιαζε βρίσκεται να έχει ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος της, να έχει ανακτήσει πλήρως την ανεξαρτησία επιλογών της, και να έχει πραγματοποιήσει θεαματική επάνοδο στη διεθνή σκηνή. Αυτή την εξέλιξη την προκάλεσαν – άθελά τους – οι ίδιες οι ΗΠΑ με την επέμβασή τους στο Ιράκ και την εκτόξευση της τιμής πετρελαίου που ακολούθησε.


Η Ουάσιγκτων ξεκίνησε ένα Πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας», τον οποίο μπορεί να κερδίσει μόνο σε στρατηγική σύγκλιση με τη Ρωσία, την οποία έκτοτε αντιμετωπίζει ως…«εχθρό»! Στη συνέχεια κλιμάκωσε μόνη της, με επέμβαση στο Ιράκ, πράγμα το οποίο ευνόησε μόνο τη Ρωσία διεθνώς, την οποία οι ΗΠΑ επιμένουν να αντιμετωπίζουν ως…«κύριο αντίπαλο»! Γιʼ αυτό η πολιτική τους είναι, πέραν των άλλων, και πολλαπλά αντιφατική.


Το σφάλμα αυτό η Ουάσιγκτων αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το διορθώσει…


Πώς να μην πληρώνουμε τα…σφάλματα των άλλων


Υπό αυτή την έννοια, το «άνοιγμα» Καραμανλή στη Ρωσία, αποτελεί κίνηση που αργά ή γρήγορα θα κάνουν πολλοί ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας (μερικοί έχουν ήδη αρχίσει) και τελικώς θα υποχρεωθεί να την κάνει και η ίδια η Ουάσιγκτων.


Μπορεί κάποιοι στην Αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας να έπαθαν… «νευρική κρίση» όταν πληροφορήθηκαν τις δηλώσεις Καραμανλή – Πούτιν στη Μόσχα, αλλά η διπλωματική γραφειοκρατία του Στέητ Ντηπάρτμεντ εκφράζει συνήθως την «αδράνεια» την προηγούμενης πολιτικής των ΗΠΑ, όχι τις τάσεις της πολιτικής στροφής που επέρχεται.


Αυτό συνέβη πολλές φορές στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: οι Αμερικανοί διπλωμάτες δεν διέβλεψαν εγκαίρως τη Πολιτική της Ύφεσης που ξεκίνησε επί Κέννεντυ, ούτε το άνοιγμα προς την Κίνα που ξεκίνησε επί Νίξον, ούτε την επιστροφή στο ψυχροπολεμικό κλίμα που έγινε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ʼ80 (επί πρώτης προεδρικής θητείας Ρέηγκαν), ούτε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ʼ80 (επί δεύτερης προεδρικής θητείας Ρέηγκαν και επί Προεδρίας Τζώρτζ Μπούς του πρεσβύτερου). Σε όλες αυτές τις θεαματικές «διακυμάνσεις» πολιτικής, η γραφειοκρατία του Στέητ Ντηπάρτμεντ βρισκόταν μονίμως «μια φάση πίσω»…


Το ίδιο είναι πιθανό να συμβαίνει και σήμερα. Οι κατά τόπους Αμερικανικές πρεσβείες είναι κολλημένες σε αντί-ρωσικά ψυχροπολεμικά στερεότυπα, που η ίδια η κυβέρνησή τους θα υποχρεωθεί – προς το δικό της συμφέρον – να ξεπεράσει σύντομα.


Γιʼ αυτό και η Κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να αποφύγει να δώσει αντιαμερικανικό περιεχόμενο στη στροφή της προς τη Ρωσία και να βρεί όσα περισσότερα ερείσματα γιʼ αυτή την πολιτική της μέσα στην ίδια την Ευρώπη. Πράγμα, όχι δύσκολο, άλλωστε, αφού αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες κινούνται ήδη προς την ίδια κατεύθυνση.


Η Κυβέρνηση Καραμανλή έκανε το σωστό. Αλλά το κακό είναι ότι πολλές φορές οι κυβερνήσεις πληρώνουν και τα σωστά τους, όχι μόνο τα σφάλματά τους. Καμιά φορά πληρώνουν και τα σφάλματα των άλλων, όταν αυτοί συμβαίνει να είναι ισχυρότεροι και με μεγάλη τοπική επιρροή.


Η Τουρκία ποντάρει στην αντί-ρωσική υστερία των ΗΠΑ, δηλαδή στη διαιώνιση αυτού του σφάλματος της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η Τουρκία πάντα ωφελείται από τη ρήξη Δύσης – Ρωσίας. Αντίθετα, είναι η πρώτη που χάνει όταν η Δύση και η Ρωσία συγκλίνουν στρατηγικά.


Η Ελλάδα ποντάρει στη στρατηγική σύγκλιση Δύσης-Ρωσίας. Και πολύ καλά κάνει. Η σύγκλιση αυτή, που σήμερα φαίνεται δύσκολη, είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει τα επόμενα χρόνια.


Το πρόβλημα είναι να μη χάσει η Ελλάδα μέχρι να συνειδητοποιήσει η Ουάσιγκτων το σφάλμα της.


Το πρόβλημα είναι να μην πληρώσουμε τη σωστή επιλογή μας, γιατί συνέβη να έχουμε δίκιο «πολύ νωρίς»…

Δεν υπάρχουν άγγελοι, σου λέω
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 10/1/2008



Επιτρέψτε μου δυο μόνο παρατηρήσεις για την υπόθεση Ζαχόπουλου:
* Πρώτον, οικονομικό σκάνδαλο δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής. Οπότε είναι πολύ πιθανό αυτό που ο ίδιος καταγγέλλει με την επιστολή που άφησε: Ότι τον πίεζαν με τα «προσωπικά» του, για να παρανομήσει, αυτός αρνήθηκε να υποκύψει, τον «εξέθεσαν» στο «Μαξίμου», ζητήθηκε η παραίτησή του κι εκείνος ένιωσε να συντρίβεται από τα κυκλώματα και πήδηξε στο κενό.
Αν αληθεύει αυτό, τότε ο Ζαχόπουλος συνετρίβει όχι διότι «παρανόμησε», αλλά διότι αρνήθηκε να παρανομήσει. Τον πίεζαν όχι γιΆ αυτά που είχε κάνει, αλλά γιΆ αυτά που αρνιόταν να κάνει. Και χρησιμοποίησαν ως μέσο εκβιασμού προσωπικά του «αμαρτήματα», που όμως, δεν συνιστούν παρανομίες.
* Δεύτερον, είναι πολύ επικίνδυνη άποψη ότι οι πολιτικοί μας οφείλουν να είναι «άγιοι». Γιατί «άγιοι» κι «αναμάρτητοι» δεν υπάρχουν.
Ο Πλάτωνας υποστήριξε ως ιδανικό πολίτευμα εκείνο όπου κυβερνούν οι «φιλόσοφοι», δηλαδή οι «άριστοι». Ο μαθητής του Αριστοτέλης, αντίθετα, θεώρησε ως καλύτερο πολίτευμα αυτό όπου επικρατεί η ανθρώπινη αρετή του μέτρου, όπου ακολουθείται «η αρχή της μεσότητας» κι όπου γίνονται σεβαστοί οι νόμοι.
Ο δρόμος του μέτρου, η Αριστοτελική μεσότητα, είναι «η ταυτόχρονη αποφυγή της υπερβολής και της έλλειψης» - όχι η «αγιοσύνη» ούτε η «απολυτότητα».
Δεν ζητάμε από τους πολιτικούς μας να είναι «άγιοι». Δεν δεχόμαστε, ασφαλώς, να είναι καθάρματα. Ζητάμε το ανθρώπινο μέτρο: να είναι τίμιοι, να διαθέτουν γνώση, ευθύνη και επίγνωση. Γνώση του αντικειμένου τους. Ευθύνη προάσπισης του δημοσίου συμφέροντος. Και επίγνωση των ορίων τους.
Αν διαθέτουν εντιμότητα, γνώση, ευθύνη και επίγνωση είναι καλοί πολιτικοί. Κι ας μην είναι «άγιοι».
Αν εμφανίζονται ως «άγιοι», είναι πιθανό να αποδειχθούν υποκριτές, απατεώνες ή «ψώνια».
* Η Πλατωνική άποψη οδήγησε συχνά σε Ολοκληρωτισμούς. Οι θεοκρατίες του Μεσαίωνα διακήρυσσαν ότι μόνο οι «άγιοι» εκπρόσωποι του Υψίστου δικαιούνται να κυβερνούν. Και οι σύγχρονοι Ολοκληρωτισμοί διακήρυσσαν ότι μόνο οι «κοινωνικές πρωτοπορίες» που διαθέτουν το μονοπώλιο της Αλήθειας, της Προοδευτικότητας και της Πολιτικής ορθότητας μπορούν να ασκήσουν την εξουσία.
* Όμως οι σύγχρονες φιλελεύθερες δημοκρατίες, οικοδομήθηκαν στην αρχή της Αριστοτελικής «μεσότητας», όχι στην αναζήτηση της Πλατωνικής «απολυτότητας». Αναδεικνύουν πολιτικούς αληθινούς, όχι ιδεατούς. Αναζητούν τίμιους και υπεύθυνους, όχι «αγγέλους εξ ουρανού».
Εμείς αφού ανεχθήκαμε δεκαετίες καλπάζουσας φαυλότητας, σήμερα αναζητούμε πολιτικούς με «φωτοστέφανα αγιοσύνης».
Περάσαμε από τη ένα άκρο στο άλλο.
Στη χώρα του Αριστοτέλη, ο δρόμος προς την Αριστοτελική μεσότητα παραμένει πολύ μακρύς.

Τα (ιερά) τέρατα και τα (λαβωμένα) θηρία 
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 23/1/2008


Ο Walter Lippmann, o Walter Cronkite, ο Bob Woodward, ο Carl Bernstein, ο Dan Rather, o Ted Koppel, o Peter Jennings, o A.M. Rosenthal, η Flora Lewis, και πολλοί άλλοι όμοιοί τους, έκαναν καριέρα δημοσιογράφου στις ΗΠΑ, τον 20ο αιώνα. Υπήρξαν διανοούμενοι, έπαιξαν και πολιτικούς ρόλους, άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην εποχή τους, τους μνημονεύουν πολλά χρόνια μετά τον θάνατο ή την συνταξιοδότησή τους, αλλά κανένας τους δε βρέθηκε να παίζει με εκατομμύρια δολάρια – και δη «μαύρα». 
Κανένας τους δεν αποκάλυψε φωτογραφικό υλικό από «προσωπικές στιγμές» δημοσίων προσώπων, κανένας τους δεν έκανε εκβιασμούς ή δεν κατηγορήθηκε για εκβιασμό. 
Έζησαν στις ΗΠΑ, την πατρίδα του «άγριου καπιταλισμού», αλλά ουδέποτε ξιπάστηκαν από τη χλιδή. 
Έζησαν σε βίαιες εποχές, όπου η χώρα τους βρέθηκε μπλεγμένη σε σκοτεινούς πολέμους. Έπαιξαν ρόλους καταλυτικούς, συγκρούστηκαν με μιαν αμείλικτη εξουσία, αλλά ποτέ δεν έγιναν οι ίδιοι ιταμοί, υβριστές, βίαιοι.
Έδειξαν απίστευτο θάρρος, αλλά ουδέποτε υπήρξαν θρασείς. Είχαν παιδεία, είχαν ήθος, είχαν λόγο, είχαν απήχηση. 
Δεν υπήρξαν «άγιοι». Έζησαν σε μια απολύτως ανταγωνιστική κοινωνία, σε εποχές που άνθιζε η «επικοινωνιακή αγορά». Έπαιξαν όλα τα κόλπα του επικοινωνιακού ανταγωνισμού, αλλά ποτέ δεν ευτελίστηκαν.
Συγκρούστηκαν με προέδρους, κάποιες φορές και με ολόκληρο το σύστημα διακυβέρνησης των ΗΠΑ. Ποτέ δεν έγιναν αλαζονικοί.
Υπήρξαν αδυσώπητοι στην κριτική τους. Ποτέ δεν υπήρξαν προπέτες, αυθάδεις και «ξερόλες». 
Δεν ήταν αδιάφοροι για την απήχησή τους. Αντίθετα υπήρξαν, όλοι τους, ιδιαίτερα «εμπορικοί», έκαναν «νούμερα» τηλεθέασης και κυκλοφορίας. Αλλά δεν έκαναν ο,τιδήποτε για να το επιτύχουν. Ήξεραν ότι κάθε ηλίθιος μπορεί να κερδίσει εφήμερα την προσοχή της κοινής γνώμης με ροζ σκάνδαλα. Αλλά θέλει πείρα, ταλέντο και παιδεία, για να κερδίσεις μακροχρόνια την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης χωρίς να βυθίζεις τη δημοσιογραφία σε οχετούς οφθαλμοπορνείας, ρουφιανιάς, κωλοπαιδισμού και «ανθρωποφαγίας»…
Σήμερα στην Ελλάδα δεν χρεοκοπεί η πολιτική. Χρεοκοπεί η λεγόμενη «ενημέρωση». Αποδεικνύεται πόσο μικροί, λίγοι, απαίδευτοι και ρηχοί είναι οι άνθρωποι που, μέχρι χθες, εμφανίζονταν ως τα «ιερά τέρατα» της δημοσιογραφίας. Και σήμερα αποδεικνύονται λαβωμένα θηρία…
Αν κάτι χρεοκοπεί, είναι ένα σύστημα όπου κυριάρχησε η αθλιότητα με τη «λεοντή» της δημοσιογραφίας. Που αποτελούσε, τόσα χρόνια, διασυρμό της αληθινής δημοσιογραφίας και νάρκη για την ίδια τη δημοκρατία. 
Σήμερα βλέπουμε να αλληλο-κατασπαράσσονται τα «θηρία» και να αυτό-διασύρονται τα πρώην «ιερά τέρατα»…
Δραματικό;
Ίσως.
Τραγικό;
Μάλλον.
Λυτρωτικό;
Σίγουρα…
Το πρόβλημα και το πρόσχημα…
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 11/2/2008

Όσους δηλώνουν «οπαδοί των Ναζί» τους απεχθανόμαστε. Τόσο απλά…
Είτε χρησιμοποιούν βία είτε όχι, είτε διαδηλώνουν είτε όχι, βρίσκονται εκτός δημοκρατικού πλαισίου. Δεν κάνουμε διάλογο μαζί τους. Κι έχουμε μηδενική ανοχή απέναντί τους. Τελεία και παύλα.
Οι Χρυσαυγίτες δεν είναι απλώς «φασιστοειδή». Είναι φασίστες.
Είναι φασίστες, είναι απεχθείς, αλλά – μη κοροϊδευόμαστε – η εμφάνισή τους δύο φορές το χρόνο δεν είναι το πρόβλημα. Είναι μάλλον το πρόσχημα…
Φασιστοειδή είναι οι άλλοι, αυτοί που φοράνε κουκούλες, που πυρπολούν κάθε τόσο το κέντρο της πόλης, που λεηλατούν συστηματικά τα Πανεπιστήμια και τους γύρω χώρους, που σπάνε περιουσίες ανυποψίαστων πολιτών. Που καίνε ελληνικές σημαίες, όποτε τους καπνίσει…
Αυτοί είναι φασιστοειδή. Δεν είναι «δημοκρατικοί πολίτες». Είναι οπαδοί της τυφλής βίας και της κοινωνικής πρόκλησης.
Κι όμως! Έχουν την ανοχή μεγάλου μέρους της ψευτο-προοδευτικής ελίτ. Αυτούς «συλλαμβάνουν» κάθε τόσο κι ύστερα… τους αφήνουν ελεύθερους. Ή τους παραπέμπουν σε δίκες και τους αθωώνουν «μετά πολλών επαίνων». Ενίοτε τους ξαναπιάνουν και τους ξανα-αθωώνουν…
Υπάρχει πράγματι, «σκανδαλώδης μεταχείριση» και «απαράδεκτη επιείκεια σε φασιστοειδή». Αλλά δεν αφορά την (απαράδεκτη) ανοχή που έδειξε η αστυνομία μία φορά ή μια στιγμή (υπέρ των φασιστών της «Χρυσαυγής»), αλλά αυτή που δείχνει, χρόνια τώρα, το πολιτικό σύστημα απέναντι στους κουκουλοφόρους του – τάχα μου – «αναρχικού» χώρου, που σπάνε, καίνε, βιαιοπραγούν και καταστρέφουν ατιμώρητα.
Για να είμαστε δίκαιοι, η πόλη έχει δεινοπαθήσει τόσα χρόνια, από τα «γιουρούσια» των αναρχικών, όχι από τις ακρότητες των άλλων. Όσο απεχθείς κι αν μας είναι οι «Χρυσαυγίτες», μην κάνουμε τώρα πως δεν καταλαβαίνουμε ποιοι είναι το πρόβλημα και ποιοι το «πρόσχημα»
Πριν εξήντα πέντε χρόνια, οι φιλοναζί στην Ελλάδα φορούσαν κουκούλες, κατέδιδαν πατριώτες, ποδοπατούσαν τα σύμβολα, τις σημαίες, τη ψυχή και τη διάθεση του λαού αυτού για αντίσταση. Και οι Αριστεροί κράδαιναν τη γαλανόλευκη και πήγαιναν στο απόσπασμα «για τη Λευτεριά». Κι όχι μόνο οι Αριστεροί, βέβαια…
Σήμερα έχει γίνει απόλυτη αντιστροφή ρόλων. Δυστυχώς…
Επειδή κανένας μας δεν είναι τόσο «αντιφασίστας» όσο ο Μανόλης ο Γλέζος, παρακαλώ όσους έκαιγαν – ξανά – τη γαλανόλευκη, να πάνε να πουν στο Μανόλη Γλέζο ότι έκαναν… «αντιφασιστικό αγώνα»!.
Κι ας μη χρησιμοποιούν τους άθλιους «Χρυσαυγίτες» ως πρόσχημα. Γιατί τα ίδια κάνουν κάθε τόσο, χωρίς να υπάρχουν «Χρυσαυγίτες» να τους «προκαλούν»
Όλοι ξέρουμε ποιοι είναι το πρόβλημα και ποιοι είναι το πρόσχημα.
Μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε…

Δέκα «απαγορευμένες αλήθειες»...για το Μακεδονικό

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, 4/3/2008

 

Η αλήθεια έχει πάντα πολλές όψεις. Αλλά η πιο αποκαλυπτική αλήθεια, κάθε φορά, είναι εκείνη που αποκρύβεται, η αλήθεια που όλοι χαμηλοφώνως παραδέχονται, αλλά ουδείς τολμά να τη διατυπώσει δημόσια.

Στις δημοκρατίες ο δημόσιος λόγος διαμορφώνει κοινή γνώμη και καθορίζει μακροχρόνια τις εξελίξεις – ή τα αδιέξοδά τους. Κι όταν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα σε αυτά που λέγονται δημόσια κι εκείνα που συνειδητοποιούν οι άνθρωποι μόνοι τους και παραδέχονται χαμηλοφώνως μεταξύ τους, τότε αργά ή γρήγορα δημιουργούνται πολιτικά αδιέξοδα.

Κι όταν αυτή η αντίφαση οξύνεται απότομα, όταν το χάσμα ανάμεσα στο δημόσιο λόγο και την πραγματικότητα που βιώνεται κατʼ ιδίαν μεγαλώνει, τότε τα πολιτικά αδιέξοδα που κυοφορούνται γίνονται πιο οδυνηρά για τους πολίτες και πιο επικίνδυνα για την χώρα…Σε μια τέτοια συγκυρία ζούμε
Καιρός, λοιπόν, να αρχίσουμε να λέμε μερικές «απαγορευμένες αλήθειες»…

*Πρώτον, στην υπόθεση των Σκοπίων ουδέποτε είχαμε πολιτική.
Περάσαμε από μια άρνηση σε μια άλλη άρνηση. Πριν από το 1992 είχαμε την «λογική» του «ανυπάρκτου προβλήματος». Επί δεκαετίες η, γιουγκοσλαβική τότε, προπαγάνδα των Σκοπιανών οργίαζε σε όλο τον κόσμο, κι εμείς αρνούμασταν να την αντιμετωπίσουμε «για να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα»…
Μπερδεύαμε το ιστορικό πρόβλημα της Μακεδονίας – που ήταν, όντως, «ανύπαρκτο» (για μας) και προ πολλού λυμένο (για τους ιστορικούς) – με το πολιτικό πρόβλημα της ψευδομακεδονικής προπαγάνδας – που ήταν υπαρκτότατο κι αρνιόμασταν να το δούμε. Μετά το 1992, όταν το γειτονικό κράτος ανακήρυξε την ανεξαρτησία του, αρνηθήκαμε να το αναγνωρίσουμε με το όνομα της «Μακεδονίας», αλλά δεν κάναμε και τίποτε άλλο.
Με αποτέλεσμα να «διολισθαίνουμε ανεπαισθήτως» προς την αποδοχή αυτού που, πριν το 1992 αρνιόμασταν ότι υπάρχει και μετά το 1992 δεχόμασταν ότι υπάρχει, αλλά αρνιόμασταν να αναγνωρίσουμε.
Πολιτική, όμως, δεν είναι η σκέτη άρνηση. Πολιτική είναι τι κάνεις σε βάθος χρόνου για να ανατρέψεις αυτό που σε απειλεί, ή για να το αποδυναμώσεις, ή για να μάθεις να ζεις μαζί του, χωρίς να το αφήνεις να εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο, μέχρι να σου δοθεί η ευκαιρία να το μετασχηματίσεις σε κάτι λιγότερο απειλητικό.

* Δεύτερον, το «Μακεδονικό» δεν το έχασαν οι λεγόμενοι «Μακεδονομάχοι» που αρνούνταν κάθε υποχώρηση.
Από αυτή την άποψη, η «μάχη «είχε χαθεί» και το μακεδονικό ιδεολόγημα είναι κυριαρχήσει διεθνώς, πολλά χρόνια πριν το 1992, από την απροθυμία της επίσημης ελληνικής πολιτείας να αντιμετωπίσει το… «ανύπαρκτο» πρόβλημα. Η απόλυτη άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει τα Σκόπια μετά το 1992 ήταν συνέπεια της απόλυτης αδυναμίας της να δει το πρόβλημα που μεγάλωνε δίπλα της, επί δεκαετίες πριν το 1992. Από μιαν άποψη, δεν αντιδράσαμε καθόλου για πολλά-πολλά χρόνια, κι όταν το πρόβλημα που αρνιόμασταν να δούμε τόσο καιρό «έσκασε» δίπλα μας, υπερ-αντιδράσαμε. «Φωνάζαμε» το 1992-93, επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια σιωπούσαμε.
Το να μιλάμε για «Μακεδονομάχους» σήμερα είναι ανυπόφορη ανοησία.
Ποιους εννοούμε, άραγε;
Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος τότε δάκρυσε δημόσια;
Τον Ανδρέα Παπανδρέου, ό ο οποίος έκανε κηρύγματα απόλυτης άρνησης κάθε αποδοχής ονόματος που θα έχει τη λέξη Μακεδονία παράγωγα ή σύνθετα αυτής;
Το να μιλάμε για «χαμένες ευκαιρίες» είναι ακόμα μεγαλύτερη ανοησία. Δεν υπάρχει έλληνας πρέσβης που διαχειρίστηκε το Μακεδονικό – επισήμως ή και ανεπισήμως – που να μην καταγγέλλει σήμερα ότι, όχι μόνο τα Σκόπια ουδέποτε έδειξαν την παραμικρή διάθεση να υποχωρήσουν σε κάποιο συμβιβασμό, αλλά και πολύ συχνά μας κορόιδεψαν κι όλα. Το να θεωρούμε ότι υπήρξε κάποια «σύνθετη» ονομασία που θα μπορούσαμε να έχουμε συμφωνήσει με τα Σκόπια, αλλά δεν το κάναμε λόγω της δικής μας «ακαμψίας», υποδηλώνει άγνοια ή – ακόμα χειρότερα – ηθελημένη παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Η αλήθεια είναι ότι διακριτικώς και παρασκηνιακώς όλα τα ονόματα έπεσαν στο τραπέζι – και το «Σλαβομακεδονία», και το «Άνω» ή «Βόρεια Μακεδονία» και το «Νέα Μακεδονία». Κι όλα απορρίφθηκαν από την πλευρά των Σκοπίων…Η μόνη περίπτωση που η Ελλάδα αρνήθηκε το συμβιβασμό ήταν τον Απρίλιο του 1992, με το περιβόητο «Πακέτο Πινέϊρο». Το όνομα που πρότεινε τότε ο κ. Πινέϊρο ήταν το «Νέα Μακεδονία», αλλά το είχαν απορρίψει τα Σκόπια. Για την ακρίβεια, ο Σκοπιανός διαπραγματευτής φέρεται να είχε εκφράσει αρχικώς την «αίσθηση» ότι η κυβέρνησή του μπορούσε να το αποδεχθεί, αλλά η κυβέρνηση των Σκοπίων έσπευσε να το απορρίψει. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος Κίρο Γκλιγόροφ έχει δηλώσει, εκ των υστέρων, ότι υπήρξαν και «κάποιες απόψεις Πινέϊρο, τις οποίες ούτε συζητήσαμε τότε». Σκεφτείτε, εκείνοι ούτε που τις συζήτησαν τότε, εμείς ακόμα θρηνούμε την… «χαμένη ευκαιρία»!

* Τρίτον: το λεγόμενο Πακέτο Πινέϊρο το απέρριψαν τότε και οι δύο πλευρές, όχι μόνο εμείς.
Οπότε δεν υπήρξε «ευκαιρία». Θα ήταν «ευκαιρία» αν το είχαν αποδεχθεί τα Σκόπια και το είχαμε απορρίψει εμείς. Χώρια, που και με αυτό το όνομα οι γείτονές μας θα αποκαλούνταν διεθνώς όχι βέβαια… «Νεομακεδόνες», αλλά σκέτο «Μακεδόνες». Δηλαδή θα ερχόμασταν εδώ που έχουμε έλθει, έτσι κι αλλιώς. Μόνο που θα είχε μπει και η δική μας υπογραφή…

* Τέταρτον: η αλήθεια είναι ότι την πρόταση Πινέϊρο την απέρριψε τότε το δεύτερο Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αφού προηγουμένως είχε αποπέμψει τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά.
Η απόφαση ήταν ομόφωνη, πλην ΚΚΕ. Πέραν του κ. Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου, την είχε προσυπογράψει και ο Συνασπισμός εκπροσωπούμενος από την τότε Πρόεδρο του Μαρία Δαμανάκη. Το να ρίχνουμε την ευθύνη απόρριψης του πακέτου Πινέϊρο στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μόλις είχε αποπεμφθεί, καταντά νοσηρό. Διότι το να μη βλέπουμε τι έχει συμβεί είναι ευήθεια (ανοησία).
Το να διαστρέφουμε τι συνέβη και να ψάχνουμε να βρούμε «αποδιοπομπαίους τράγους» καταντά κακοήθεια.
Το να συζητάμε ακόμα για μια υπόθεση που κανένα απολύτως ρόλο δεν έπαιξε (πακέτο Πινέϊρο) ούτε θα μπορούσε να παίξει άλλωστε (αφού το είχαν απορρίψει και τα Σκόπια) καταντά αρρώστια.

* Πέμπτον: η Σκοπιανή ηγεσία ουδέποτε μπορούσε να διαπραγματευθεί το όνομα της Μακεδονίας.
Από αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, ούτε πριν δέκα έξι χρόνια ούτε σήμερα. Αυτό τους ενδιέφερε πρωτίστως, όχι γιατί είναι «αδιάλλακτοι» ή «άκαμπτοι», αλλά διότι αυτό αποτελούσε βασική εγγύηση για την ενότητα του νεοπαγούς τους κράτους. Επειδή ακριβώς αποτελούν συνονθύλευμα διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, έχουν ανάγκη το Μακεδονικό όνομα και τη μακεδονική ταυτότητα που τους προσδίδει μιαν επίφαση «εθνικής ενότητας».

* Έκτο: το πρόβλημα για την Ελλάδα το είχαν θέσει με απόλυτη σαφήνεια οι δύο κορυφαίοι πολιτικοί της στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90:
·                     Ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε διακηρύξει ότι το όνομα της «Μακεδονίας» αποτελούσε όχημα αλυτρωτισμού, τον οποίο η Ελλάδα δεν μπορούσε να νομιμοποιήσει. Καμία χώρα δεν αναγνωρίζει και δεν νομιμοποιεί ένα γειτονικό αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον της.
·                     Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε διακηρύξει ότι ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν προέρχεται από το μέγεθος των Σκοπίων, αλλά από τους συνδυασμούς δυνάμεων που μπορούν να προκύψουν στο μέλλον. Σημασία δεν έχει μόνο η σχετική ισχύς ενός κράτους, αλλά οι συνδυασμοί ισχύος όπου μπορεί να ενταχθεί και που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να αποσταθεροποιήσουν μια γειτονική χώρα ή μια ολόκληρη περιοχή.

* Έβδομο: Σύμφωνα με τη λογική εκείνη η Ελλάδα έχει μακροχρόνια δύο επιλογές απέναντι στα Σκόπια:
·                     Είτε να ενθαρρύνει τη μετεξέλιξή τους σε Ομοσπονδία εθνικών καντονίων, ώστε να πάψει και επισήμως να είναι «εθνική κοιτίδα των Μακεδόνων» και να εγκαταλείψουν τον ψευτομακεδονικό αλυτρωτισμό, υπό την πίεση των Αλβανών του Τετόβου,
·                     Είτε να περιμένει τη διάλυση των Σκοπίων, πάλι υπό τον πίεση των Αλβανών του Τετόβου και με καταλύτη την (κυοφορούμενη, ήδη από τότε) ανεξαρτησία του γειτονικού Κοσσόβου.
Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις διεθνείς εξελίξεις που άλλοι προωθούσαν ήδη από τότε (ξεσηκωμό των αλβανικών πληθυσμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας) και τις διαφαινόμενες, ήδη από τότε, εσωτερικές εξελίξεις στα Σκόπια (εξέγερση των Αλβανών του Τετόβου), για να επιτύχει είτε τη διάλυση της FYROM ως ενιαίου κράτους είτε την μετεξέλιξή της σε μια Ομοσπονδία εθνικών καντονίων όπου οι λεγόμενοι «μακεδόνες» θα ήταν μια εσωτερική υποδιαίρεση.

* Όγδοο, η Ελλάδα σήμερα δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει απέναντι σε ένα κράτος έτοιμο να διαλυθεί.
Δεν έχει κανένα λόγο να διαπραγματεύεται το όνομα ενός κράτους που αύριο δεν ξέρει το ίδιο αν και πώς θα υπάρχει. Έχει κάθε λόγο να περιμένει την επόμενη κίνηση των Αλβανών του Τετόβου. Τη στιγμή που εκείνοι θα θέτουν το πρόβλημα μετεξέλιξης σε Ομοσπονδία ή διάλυσης της FYROM, τότε η Σκοπιανή ηγεσία θα είναι έτοιμη να διαπραγματευθεί τα πάντα. Ως τότε δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τίποτε.

* Ένατο: η Ελλάδα μοιάζει να φοβάται σήμερα τη «μεγάλη Αλβανία».
Αλλά μια Αλβανία των 7 εκατομμυρίων δεν ανατρέπει τους συσχετισμούς στην περιοχή. Ακόμα κι αν προκύψει μια τέτοια Αλβανία, η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων θα εξακολουθεί να είναι 50% μεγαλύτερη πληθυσμιακά, και πολλές δεκαετίες μπροστά από άποψη ανάπτυξης και ευημερίας.

* Δέκατο: Η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται ούτε από την πλευρά των «αμερικανικών πιέσεων».
Έτσι κι αλλιώς η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση μετράει μόνο μερικούς μήνες ζωής ακόμα. Έτσι κι αλλιώς η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αλλάξει πάρα πολλά, ιδιαίτερα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έτσι κι αλλιώς, η Ουάσιγκτων έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα σήμερα με τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Ιράκ, για να δημιουργεί νέα προβλήματα και να ανοίξει νέα μέτωπα με την Ελλάδα στα Βαλκάνια.

Αυτές είναι οι δέκα αλήθειες που δεν λέγονται σήμερα δημόσια στην Ελλάδα.
Η αποσιώπησή τους στρεβλώνει το δημόσιο διάλογο, περιορίζει τις πολιτικές επιλογές μας, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την πολιτική ηγεσία. Σήμερα πολώνουμε το εσωτερικό μας μέτωπο, αντί να σφυρηλατούμε την εθνική ενότητα, τώρα που περισσότερο τη χρειαζόμαστε. Αποδοκιμάζουμε ως «Μακεδονομάχους» τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, αντί να προσπαθούμε να αρθρώσουμε το πνεύμα αντίστασης της κοινής γνώμης σε πολιτική σταθερότητας για ολόκληρη την περιοχή μας. Και δεν μας περνάει από το μυαλό καν, πως ό,τι συμπιέζεται για καιρό στο τέλος εκρήγνυται.
Κι όσες αλήθειες αποκρύβονται για καιρό, στο τέλος, εισβάλλουν από όλες τις «χαραμάδες του συστήματος» και σαρώνουν τα πάντα.Η στιγμή της αλήθειας πλησιάζει. Όχι (μόνο) για την πολιτική μας στο Σκοπιανό. Κυρίως για την σταθερότητα ενός πολιτικού συστήματος που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συμφέροντα της χώρας, δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη θέληση της κοινωνίας, ενταφιάζει τις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και αναδεικνύει τις επικοινωνιακές πομφόλυγες του …Alexis Tsipras. Εκεί φτάσαμε.
Κανείς δεν προβληματίζεται;


Μπρεχτική ειρωνεία;
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 6/3/2008



Πράγματι, με συλλαλητήρια δεν γίνεται εξωτερική πολιτική! Επειδή το πιστεύω αυτό ακράδαντα, θα ήθελα να το θυμίσω σε όλους εκείνους που κατεβάζουν κάθε τόσο τους οπαδούς τους, σε κάθε είδους «επαναστατική γυμναστική», πότε για το Αφγανιστάν, πότε για το Ιράκ, πότε για το Ιράν, πότε για το Λίβανο. Να μη το θυμούνται μόνον όταν πρόκειται για εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το Σχέδιο Ανάν και το Μακεδονικό…
Θα προσέθετα, μάλιστα, ότι με συλλαλητήρια δεν γίνεται ούτε ανάπτυξη, ούτε κοινωνική πολιτική. Αυτό παρακαλώ να το θυμούνται όλοι εκείνοι που κλείνουν την Αθήνα καθημερινά, για πάσης φύσεως συντεχνιακά αιτήματα. Και ξαφνικά τους πιάνει αμόκ όταν γίνονται συλλαλητήρια που αγγίζουν τη μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. 
Η επίσημη Ελλάδα δεν αντιδρούσε στον ψευτο-μακεδονικό αλυτρωτισμό επί σαράντα επτά χρόνια – από το 1944 ως το 1991. ΓιΆ αυτό χρειάστηκαν τα συλλαλητήρια το 1992-93. Επειδή ακριβώς ΔΕΝ είχαμε εξωτερική πολιτική επί τόσες δεκαετίες, χρειάστηκαν τα συλλαλητήρια τότε... 
Σήμερα ο Καραμανλής έχει πολιτική κι εννοεί ότι θα ασκήσει βέτο. Οπότε, συλλαλητήρια αντίστοιχα με του 1992 δεν φαίνεται να χρειάζονται για την ώρα. Αλλά μη τρελαινόμαστε κι όλα: Μια υπόμνηση για τα «έσχατα όρια υποχώρησης» του Ελληνικού λαού, σίγουρα δεν βλάπτει. 
Αν κάτι ζημίωσε τη χώρα τις τελευταίες μέρες δεν είναι οι «εκδηλώσεις διαμαρτυρίας» στη Θεσσαλονίκη. Είναι η απεργία που νέκρωσε την Τράπεζα της Ελλάδας, το Χρηματιστήριο και τις συναλλαγές της χώρας με το εξωτερικό. Καθώς και τα black out της ΔΕΗ, πάλι από «απεργιακές κινητοποιήσεις». Αυτή η συντεχνιακή ζούγκλα όντως εκθέτει τη χώρα στο εξωτερικό. Αλλά γιΆ αυτά δεν βλέπουμε να διαμαρτύρεται κανείς. Οι διαμαρτυρίες για το Μακεδονικό τους πείραξαν…
Ο ελληνικός λαός θα «σηκωθεί από τον καναπέ», για θέματα που πρωτίστως τον αφορούν, τον αγγίζουν και τον ενώνουν. Όχι για μακρινούς εξωτικούς τόπους, τα προβλήματα των οποίων, συχνά δεν πολύ-καταλαβαίνει. Ούτε για συντεχνιακά αιτήματα που τον διχάζουν και τον προκαλούν…
Συγγνώμη, παιδιά, που εξακολουθεί να μας συγκινεί το Μακεδονικό. Έχετε δίκιο. Αυτός ο λαός δεν είναι «αντάξιος» της «προοδευτικότητας» των «ταγών» του. Δεν έχετε παρά να ακολουθήσετε τη συμβουλή του Μπρέχτ: Αν ο λαός δεν σας καταλαβαίνει, γιατί δεν… αλλάζετε λαό;
Μια παρατήρηση μόνο: Ο Μπρέχτ το είπε αυτό ειρωνικά. Το είπε για να στηλιτεύσει τις «προοδευτικές» ηγεσίες της εποχής του, που είχαν χάσει την επαφή τους με την κοινωνία κι είχαν μετατραπεί σε «νέους δυνάστες». 
Δεν το εννοούσε ο άνθρωπος...


Του Χρύσανθου Λαζαρίδη ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2008

Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στα προνόμια και τα δικαιώματα:
– Τα δικαιώματα ισχύουν για όλους. Κι έχουν νόημα μόνον όταν μπορούν να τα ασκήσουν όλοι.
– Τα προνόμια -αντίθετα- ισχύουν μόνο για λίγους. Κι έχουν νόημα μόνο όταν τα απολαμβάνουν κάποιοι σε βάρος των υπολοίπων.
Οι συντεχνίες του Δημοσίου δεν αγωνίζονται για τα δικαιώματα του κοινωνικού συνόλου. Παλεύουν για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Οι συνδικαλιστές του ευρύτερου δημόσιου τομέα θεωρούν απόλυτα «φυσιολογικό» όταν απεργούν να έχουμε μπλακ άουτ, να παραλύει το εμπόριο, να μην καταβάλλονται οι συντάξεις στην ώρα τους, να μας πνίγουν τα σκουπίδια, να γίνεται κόλαση η καθημερινή μετακίνηση των πολιτών, να παραλύει η αγορά…
Η απεργία τους δεν είναι «ιερό δικαίωμα». Πρόκειται μάλλον για καταχρηστικό προνόμιο…
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ έχουν μονιμότητα. Οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέα ΔΕΝ έχουν. Εχουν υψηλότερες απολαβές από τους άλλους. Παίρνουν υψηλότερες συντάξεις. Έχουν καλύτερους όρους εργασίας. Και για να προασπιστούν αυτά τους τα προνόμια ταλαιπωρούν όλους τους άλλους. Τους οποίους τούς θέλουν και… «συμπαραστάτες στον αγώνα τους»!
Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουν πληρώσει για τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι τα αποθεματικά των Ταμείων λεηλατήθηκαν κυριολεκτικά – ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’80, όταν έμεναν σε άτοκες καταθέσεις στις τράπεζες, ενώ ο πληθωρισμός έτρεχε τότε με 15% και 20% ετησίως…
Αυτή την τεράστια απώλεια την υπέστησαν ΟΛΑ τα αποθεματικά, ΟΛΩΝ των Ταμείων. Αλλά μόνο για τα προνομιούχα «ευγενή Ταμεία» του ευρύτερου Δημοσίου βρέθηκε η λύση να πριμοδοτούνται τόσο πλουσιοπάροχα από τον Προϋπολογισμό, δηλαδή να τους πληρώνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, των οποίων τα αποθεματικά επίσης λεηλατήθηκαν, αλλά ουδείς τα αποκατέστησε. Κι ουδείς τα πληρώνει.
Και πέτυχαν αυτή την προνομιακή μεταχείριση, διότι έχουν την ισχύ να κατεβάζουν τους διακόπτες, να «κοκαλώνουν» τις συγκοινωνίες, να παραλύουν το εμπόριο…
Ιερό είναι το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη-φορολογούμενου να απολαμβάνει εκείνα που πληρώνει αγόγγυστα, τα στοιχειώδη δημόσια αγαθά. Ιερό είναι το δικαίωμα του Έλληνα πολίτη στη δικαιοσύνη και την ισονομία.
Οχι, τα προνόμια των ευρύτερων συντεχνιών του Δημοσίου ΔΕΝ είναι «ιερά». Είναι προκλητικά.
Και η υπεράσπισή τους δεν είναι «κοινωνικός αγώνας», είναι κοινωνική αναλγησία (όπως είπε κάποτε ο κ. Γιαννίτσης, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ).
Μας θέλουν «αλληλέγγυους» στον αγώνας τους να παραμείνουν εκείνοι προνομιούχοι κι εμείς τα κορόιδα που πληρώνουμε τα δικά τους προνόμια.
Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε…


Ο τζούφιος «εκβιασμός»…


του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 3/4/2008


Που έγκειται ο «εκβιασμούς» κατά της Ελλάδας, για το Σκοπιανό;

Η Ελλάδα απειλήθηκε ότι, αν δεν αποδεχθεί το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)», η κυβέρνηση του γειτονικού κράτους θα προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας, θα κηρύξει άκυρη την «Ενδιάμεση Συμφωνία» του 1995 (με ελληνική ηπαιτιότητα) και στη συνέχεια θα προσφύγει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, όπου θα επιτύχει αναγνώρισή ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από όλους…

Είναι τα πράγματα έτσι;

Όχι ακριβώς…

* Πρώτον, όπως ήλθαν τα πράγματα δεν υπάρχει «παραβίαση» της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» από την πλευρά της Ελλάδας. Αντίθετα, υπάρχουν πλείστες παραβιάσεις από την πλευρά των Σκοπίων όλα αυτά τα χρόνια...

* Δεύτερον, αρκεί ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας να υποβάλει βέτο, για να ματαιωθεί η ακύρωση της ενδιάμεσης Συμφωνίας. Υπάρχει ένα τουλάχιστον μόνιμο μέλος, που έχει ισχυρούς λόγους να «ανταμείψει» την Ελλάδα που εμπόδισε, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, την διεύρυνση του ΝΑΤΟ…

* Τρίτον, ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, με τι ακριβώς μας απειλούν; Ότι όλοι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Κι αν υποχωρούσαμε τι ακριβώς θα συνέβαινε;

Τα Σκόπια θα αναγνωρίζονταν από όλους ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια)».

Ποια είναι η διαφορά;

Καμία απολύτως!

Άρα, υποβάλλοντας βέτο κατά των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ κινδυνεύαμε να «πάθουμε» αυτό ακριβώς που θα παθαίναμε αν ΔΕΝ υποβάλαμε (ή αν δεν απειλούσαμε με) βέτο…

Το ίδιο, όμως, δεν ισχύει από την ανάποδη:

Αν τα Σκόπια πραγματοποιήσουν την απειλή τους, το ελληνικό βέτο θα παραμείνει και θα κλείσει ο δρόμος τους οριστικά και για το ΝΑΤΟ και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Χωρίς προοπτική ένταξης, μεγιστοποιείται η εσωτερική αστάθεια των Σκοπίων και επισπεύδεται η κρίση τους.

Εμείς λοιπόν, «εκβιαζόμαστε» με κάτι που ήδη μας συμβαίνει και που, έτσι κι αλλιώς, αν υποχωρούσαμε, δεν το γλιτώναμε.

Ενώ τα Σκόπια απειλούνται με κάτι που δεν τους έχει συμβεί ακόμα και που, όταν τους συμβεί, όχι μόνο θα τους «τσούξει», αλλά μπορεί να αποβεί μοιραίο γιʼ αυτούς.

Τέλος οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα λόγο να επιμένουν, διότι την διάλυση των Σκοπίων την εύχονται (για διαφορετικούς λόγους) η Αλβανία, η Βουλγαρία και η Σερβία (ίσως και τη Ρωσία, πλέον), ενώ δεν έχει λόγο να τη φοβάται η Ελλάδα.

Κι αν η Ουάσιγκτων επιμείνει να στηρίζει τα Σκόπια, θα κάνει πολλούς σίγουρους εχθρούς στην περιοχή, ενώ δεν θα κερδίσει κανένα αξιόπιστο κι ανθεκτικό φίλο…

Που είναι, λοιπόν, ο «εκβιασμός»;



Υπέρτερη Στρατηγική: Νίκη δίχως σύγκρουση - Ειρήνη δίχως Συνθηκολόγηση

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 4/4/2008

"Τον τε μηδέν τωνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα , αλλ'αχρείον νομίζομεν." Θουκυδίδου Ιστορίαι Β'40


Στη διάρκεια της πρόσφατης ελληνοσκοπιανής διαπραγμάτευσης, πέρα από τα γνωστά ακούστηκε και κάτι αληθινά τολμηρό μέσα στην Ελλάδα: Η πολιτική εκτίμηση ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε να βρούμε λύση, κι ότι τα Σκόπια οδεύουν αναπόφευκτα σε διαλυτική κρίση, μετά την οποία είτε δεν θα υπάρχουν, είτε θα υπάρξουν με πολύ διαφορετική μορφή. Οπότε δεν έχει νόημα να σπεύσουμε να υποχωρήσουμε απέναντι σε ένα κράτος που βρίσκεται σε δεινή θέση κι αύριο θα έχει διαλυθεί ή θα έχει μετασχηματιστεί ουσιωδώς. Μόνιμη λύση μπορεί να υπάρξει μετά την «τελική ρύθμιση» του εσωτερικού προβλήματός του.
Βέβαια, κάποιοι θα μπορούσαν να αντιτείνουν ότι στην διπλωματία δεν μπορείς να «διαλέγεις» τους αντιπάλους σου, ούτε να «εύχεσαι» να εξαφανιστούν ή να αλλάξουν. Είσαι υποχρεωμένος να συνδιαλέγεσαι με αυτούς που έχεις απέναντί σου κάθε φορά, και να προσπαθείς να λύσεις τα υφιστάμενα προβλήματα, με την μορφή που έχουν κάθε φορά, όχι με τη μορφή που θα ήθελες να έχουν.
Είναι έτσι τα πράγματα; Όχι ακριβώς…
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα χρόνιων προβλημάτων και διεθνών κρίσεων, που αντιμετωπίστηκαν όχι με τη λογική «να τα κλείσουμε όπως-όπως», αλλά με τη λογική να τα διατηρήσουμε ανοικτά, αν δεν μπορούμε να τα λύσουμε πραγματικά. Και να περιμένουμε την αποδυνάμωση του αντιπάλου, πριν επιτύχουμε πολύ ευνοϊκότερη λύση. Mια εσπευσμένη κακή «λύση» συχνά αποδεικνύεται πολύ χειρότερη από το αρχικό πρόβλημα…

Το δόγμα Αντενάουερ, οι επικριτές του και η δικαίωσή του

Εδώ αξίζει να μνημονεύσουμε τον Αντενάουερ, ένα μεγάλο δυτικογερμανικό πολιτικό που αρνήθηκε να «κλείσει» ένα πρόβλημα, παρά τις πιέσεις συμμάχων και αντιπάλων, αρνήθηκε να αναγνωρίσει μια «διεθνή πραγματικότητα», κατηγορήθηκε από πολλούς, τα πράγματα χειροτέρεψαν για τη χώρα του, αλλά τελικά δικαιώθηκε πλήρως:
Το 1952 ο Στάλιν πρότεινε την ενοποίηση της Γερμανίας, που θα γινόταν ουδέτερη, πράγμα που θα οδηγούσε σε «απεμπλοκή» των δύο αντίπαλων συνασπισμών στην Ευρώπη. Προς στιγμήν ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν το σκέφτηκε σοβαρά. Ο Τσώρτσιλ, αποδέχθηκε ενθουσιωδώς της «πρόταση Ειρήνης» (Peace Note) του Στάλιν. Αλλά ο Αντενάουερ, την αρνήθηκε απερίφραστα.
Η πρόταση οδηγούσε σε μια χαλαρή συνομοσπονδία δύο τομέων, όπου θα επικρατούσαν οι κομμουνιστές στο ανατολικό τμήμα και οι αντικομμουνιστές στο δυτικό. Δεν θα υπήρχε επιβολή της αρχής της πλειοψηφίας συνολικά, η κεντρική κυβέρνηση θα ήταν αποδυναμωμένη, ενώ προβλέπονταν πολλαπλά βέτο, σε όλους τους τομείς. Ο Αντενάουερ κατήγγειλε ότι αυτό ήταν περισσότερο «συγκυριαρχία διεθνών επιρροών στη χώρα του», παρά αληθινή επανένωση.
Διακήρυξε ακόμα ότι ένα πολιτικό σύστημα με τέτοιες θεσμικές ακαμψίες, τέτοιες αγκυλώσεις, τόσα βέτο και τέτοια γραφειοκρατία, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, ούτε να παίξει σημαντικό ρόλο διεθνώς, ούτε να εκδημοκρατιστεί εσωτερικά, ούτε να επιτύχει υψηλά επίπεδα κοινωνικής ευημερίας. Εξυπηρετούσε τα σχέδια των δυτικών συμμάχων και των σοβιετικών για «απεμπλοκή» στην Ευρώπη, αλλά δεν εξυπηρετούσε το εθνικό συμφέρον του Γερμανικού λαού, δεν απελευθέρωνε τον δυναμισμό του, μονιμοποιούσε την περιθωριοποίησή του, τον καθιστούσε στο διηνεκές «παρία» της Ευρώπης.
Μετά το 1956 άρχισαν αλλεπάλληλες κρίσεις στην Ευρώπη, με επίκεντρο το καθεστώς του Βερολίνου. Οι κρίσεις αυτές οδήγησαν στην δημιουργία του περιβόητου «τείχους»...
Τότε ασκήθηκε σκληρή κριτική στον Αντενάουερ: ότι η άρνησή του να αποδεχθεί το Σταλινικό Peace Plan του 1952 είχε οδηγήσει σε σημαντική επιδείνωση της κατάστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη και οριστικοποίησε της διχοτόμησης της Γερμανίας
Στο μεταξύ ο Αντενάουερ αρνήθηκε να αναγνωρίσει το ανατολικογερμανικό καθεστώς. Επί των ημερών του μάλιστα, επιβλήθηκε το δόγμα Hallstein, σύμφωνα με το οποίο η Βόννη αρνιόταν να έχει ομαλές διπλωματικές σχέσεις με όποια χώρα αναγνώριζε το ανατολικογερμανικό καθεστώς.
Όμως, μετά το 1965, η μία μετά την άλλη οι χώρες του Τρίτου Κόσμου άρχισαν να αναγνωρίζουν την Ανατολική Γερμανία. Το ίδιο έκαναν αργότερα και οι δυτικές χώρες. Το δόγμα Hallstein αποδυναμώθηκε, ή ίδια η Δυτική Γερμανία άλλαξε στάση απέναντι στους Ανατολικογερμανούς, άρχισε να τους χρηματοδοτεί, αλλά ουδέποτε τους αναγνώρισε.
Μέχρι το θάνατό του, ο Αντενάουερ απαντούσε στους επικριτές του, ότι η επανένωση μπορούσε να επιτευχθεί μόνο αν η Δυτική Γερμανία αναπτυσσόταν μέσα σε μιαν ισχυρή δυτική Ευρώπη, κι αν η ΕΣΣΔ αποδυναμωνόταν, προκαλώντας καθεστωτική κατάρρευση της Ανατολικής Γερμανίας.
Πολλοί επικριτές του απαντούσαν ότι ο χρόνος δεν κύλαγε υπέρ της ενοποίησης της Γερμανίας, αλλά εναντίον της. Η ΕΣΣΔ δεν αποδυναμωνόταν αλλά δυνάμωνε. Το ανατολικογερμανικό καθεστώς δεν έχανε σε διεθνής επιρροή, αλλά κέρδιζε σε διεθνή αναγνώριση.
Τελικώς, όμως, ήταν ο Αντενάουερ που δικαιώθηκε πλήρως…

Αναλογίες και διαφορές

Οι αναλογίες με την περίπτωση της Κύπρου και του Σχεδίου Ανάν, αλλά και με την περίπτωση του Σκοπιανού είναι προφανείς:
* Στην Κύπρο το 2004 ο Τάσσος Παπαδόπουλος αρνήθηκε την ψευδεπίγραφη επανένωση, όπως ακριβώς ο Αντενάουερ είχε αρνηθεί την «ένωση της Γερμανίας» που πρότεινε ο Στάλιν το 1992.
* Στην Κύπρο το Σχέδιο Ανάν πρότεινε ένα κρατικό μόρφωμα «ακυβέρνητης πολιτείας», με αλλεπάλληλα βέτο, θεσμικές ακαμψίες και έξωθεν ελεγχόμενη ακυβερνησία, όπως ακριβώς το Σχέδιο του Στάλιν για τη Γερμανία.
* Και στην Κύπρο η προοπτική πραγματικής επίλυσης του Κυπριακού περνάει από την ενσωμάτωση της Κύπρου στην Ευρώπη και την αναπτυξιακή δυναμική της, όπως ακριβώς είχε διακηρύξει και ο Αντενάουερ για την προοπτική αληθινής επανένωσης της Γερμανίας ήδη από το 1952.
* Και στην Κύπρο ο Τάσσος Παπαδοπουλος πόνταρε στη μελλοντική κρίση του Κεμαλικού καθεστώτος της Τουρκίας, που θα οδηγήσει στη διάλυση του ψευδοκράτους. Όπως ακριβώς ο Κόνραντ Αντενάουερ πόνταρε στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ, που θα οδηγούσε σε διάλυση του ανατολικογερμανικού καθεστώτος.
* Και στα Σκόπια η Ελλάδα αρνήθηκε να αναγνωρίσει ένα αλυτρωτικό καθεστώς που βρίσκεται δίπλα της. Όπως ακριβώς η Δυτική Γερμανία είχε αρνηθεί να αναγνωρίσει ένα κατοχικό καθεστώς που βρισκόταν δίπλα της.
* Και στην περίπτωση των Σκοπίων, η Ελλάδα βλέπει τις υπόλοιπες χώρες, μεταξύ των οποίων και σύμμαχοί της, να αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», όπως ακριβώς η Δυτική Γερμανία επί τέσσερις δεκαετίες έβλεπε όλο τον υπόλοιπο κόσμο (μεταξύ των οποίων και όλους του Νατοϊκούς συμμάχους της) να αναγνωρίζουν πλήρως το ανατολικογερμανικό καθεστώς.
* Και στην περίπτωση των Σκοπίων η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να περιμένει την κατάρρευση των Σκοπίων για να λυθεί το πρόβλημα του αλυτρωτισμού τους. Όπως η Δυτική Γερμανία περίμενε πολύ υπομονετικά την κατάρρευση του ανατολικογερμανικού καθεστώτος για να επιτύχει την επανένωση.
Υπάρχουν, ωστόσο, και σημαντικές διαφορές: Κυριότερη, ότι η Γερμανία ήταν ένα έθνος τεχνητά διαμελισμένο. Η Κύπρος αποτελείται από δύο διαφορετικές εθνοτικές ομάδες. Ενώ και στην Ελληνοσκοπιανή διαφορά έχουμε διαφορετικούς λαούς…
Όμως στην Κύπρο το διαμελισμό το συντηρεί και τον στηρίζει η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, όχι οι «εθνοτικές διαφορές» του λαού της. Αν αποσυρθούν τα στρατεύματα κατοχής, τότε η επανένωση θα είναι αναπότρεπτη. Οι Τουρκοκύπριοι γνωρίζουν όλοι Ελληνικά και η προκοπή τους εξαρτάται από τις σχέσεις τους με τους Ελληνοκυπρίους και την ένταξή του στην Ευρώπη, όχι από τις δυνάμεις κατοχής και την Τουρκία. Άλλωστε, οι περισσότεροι έχουν ήδη ζητήσει κι έχουν πάρει Κυπριακό διαβατήριο. Συνεπώς, η οριστική επίλυση του Κυπριακού συσχετίζεται απόλυτα με την κατάρρευση του Κεμαλισμού στην Τουρκία, την αποδυνάμωση των στρατοκρατών στην Άγκυρα και τον εξαναγκασμό τους να αποσύρουν τα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο. Όπως ακριβώς η κατάρρευση του Σοβιετικού καθεστώτος και ο εξαναγκασμός του Σοβιετικού στρατού σε αποχώρηση οδήγησε σε επανένωση της Γερμανίας.
Σε ό,τι αφορά τα Σκόπια, ασφαλώς ο λαός τους είναι διαφορετικής εθνοτικής σύνθεσης από την Ελλάδα. Αλλά οι Σκοπιανοί είναι και διαφορετικής εθνοτικής σύνθεσης μεταξύ τους. Ήδη αλληθωρίζουν προς την Αλβανία, το Κόσσοβο και τη Βουλγαρία...
Η Ελλάδα μπορεί να αρνηθεί την αναγνώριση των Σκοπίων από την πλευρά της, χωρίς να αγωνιά τι θα συμβεί «αν τα αναγνωρίσουν όλοι οι άλλοι ως Μακεδονία». Λόγω της εσωτερικής τους ανομοιογένειας και των αντιθέσεων μεταξύ τους δεν θα αντέξουν για πολύ. Ιδιαίτερα μετά την απόσχιση του γειτονικού Κοσσόβου…
Η Ελλάδα δεν «εύχεται» ούτε «επιδιώκει» τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά ούτε και τη φοβάται. Αρνείται να αναγνωρίσει ένα διακηρυγμένο αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον της. Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς τον αλυτρωτισμό αυτό δεν μπορούν να υπάρξουν στα Σκόπια ως «ενιαίο εθνικό κράτος Μακεδόνων». Ένα ασταθές κρατίδιο σε τροχιά διαλυτικής κρίσης, ασφαλώς δυναμιτίζει ολόκληρη την περιοχή στο διηνεκές.
Η μονιμοποίηση της αστάθειας δεν παράγει σταθερότητα.
Και η νομιμοποίηση του αλυτρωτισμού δεν παράγει σχέσεις καλή γειτονίας και Ειρήνη.

Ισχύς, κοινωνική συνοχή και καθεστωτική σταθερότητα

Η συνοχή μιας κοινωνίας είναι κορυφαίος συντελεστής ισχύος. Και η κατάρρευση αυτής της συνοχής αποδυναμώνει μια χώρα και επηρεάζει καθοριστικά τις σχέσεις της με τις υπόλοιπες.
Όταν επιθυμεί μια χώρα να κερδίσει μια διεθνή διαμάχη δίχως να συνθηκολογήσει και δίχως να πολεμήσει, προσπαθεί να θωρακίσει την κοινωνική της συνοχή, να επιταχύνει την οικονομική της ανάπτυξη και ευημερία, ενώ ταυτόχρονα ο αντίπαλος μένει πίσω και βλέπει την εσωτερική του συνοχή να αποδυναμώνεται, ακόμα κι αν κερδίζει εξωτερικά ερείσματα, βλέπει την καθεστωτική του συνοχή να διαλύεται, ακόμα κι αν διατηρεί τη στρατιωτική του υπεροχή. Πράγματι, λίγο πριν καταρρεύσει η ΕΣΣΔ βρισκόταν στο «απόγειο» της στρατιωτικής ισχύος της και της διεθνούς της επιρροής. Κι όμως λίγο αργότερα κατέρρευσε…
Το να συνεκτιμήσει η Ελλάδα την καθεστωτική σταθερότητα της Τουρκίας ή την κοινωνική συνοχή των Σκοπίων δεν είναι «παράδοξο». Είναι αναγωγή των ανταγωνισμών σε συσχετισμούς ισχύος. Είναι αναγνώριση του γεγονότος ότι η εξωτερική ισχύς μιας κοινωνίας είναι συνάρτηση της εσωτερικής της συνοχής και της σταθερότητάς της. Είναι πολιτικοποίηση της διπλωματίας.
Επιτρέπει σε μια χώρα να επεξεργαστεί στρατηγική Νίκης χωρίς σύγκρουση. Και να θεμελιώσει πολιτική Ειρήνης χωρίς συνθηκολόγηση. Κι αυτό την καθιστά όχι μόνο «θεμιτή προσέγγιση» (legitimate approach), αλλά «υπέρτερη στρατηγική» (dominant strategy).
-- Είναι υπέρτερη γιατί είναι μετριοπαθής χωρίς να είναι ηττοπαθής. Συγκρατεί αποτελεσματικά και τη ροπή προς τη ρήξη και τη ροπή προς η συνθηκολόγηση. Άρα, ταιριάζει περισσότερο σε δημοκρατικές κοινωνίες.
-- Είναι ευέλικτη και προσαρμοστική, επιτρέπει τη διόρθωση σφαλμάτων και δεν εξαρτάται από τυχαία γεγονότα ή «στιγμιαίες ευκαιρίες». Άρα ταιριάζει στη ρευστότητα ενός δυναμικού συστήματος διεθνών ισορροπιών.
-- Επιτρέπει να διατηρούνται οι υπέρτατες φιλοδοξίες με τα ελάχιστα ρίσκα. Άρα νομιμοποιείται ευκολότερα μέσα σε κάθε κοινωνία, και δεν απειλεί την διεθνή ασφάλεια.
Αυτό ακριβώς – στρατηγική Νίκης δίχως σύγκρουση και πολιτική Ειρήνης δίχως συνθηκολόγηση – υπήρξε η Δυτική στρατηγική «ανάσχεσης» της ΕΣΣΔ (η περιβόητη containment) σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Πόνταρε στην προοπτική εσωτερικής αποσύνθεσης της ΕΣΣΔ, αν σταματούσε η επέκταση της επιρροής της. Αμφισβητήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά δικαιώθηκε πλήρως.
Παραδοσιακά διαφωνούν με αυτή την προσέγγιση τρείς κατηγορίες ανθρώπων:
• Όσοι επιδιώκουν το συμβιβασμό με όλους τους τρόπους.
• Όσοι επιδιώκουν τη σύγκρουση σε όλα τα μέτωπα.
• Κι όσοι δεν βλέπουν ότι η διπλωματία πρέπει να υποτάσσεται στην πολιτική, όχι το αντίστροφο.
Μʼ άλλα λόγια διαφωνούν μόνον οι ακραία ενδοτικοί, οι ακραία επιθετικοί και οι α-πολίτικοι «τεχνοκράτες» της διπλωματίας.
Η πολιτική επανέρχεται στο προσκήνιο παραμερίζοντας ιδεολογήματα συνθηκολόγησης, «χαμένων ευκαιριών» (για πλήρη συνθηκολόγηση), μοιρολατρίας, ηττοπάθειας, απελπισίας και συγκρουσιακών λογικών.
Η πολιτική επανέρχεται στο προσκήνιο για όσους το μπορούν. Κι όσους το αντέχουν. Η ελληνική κοινωνία και το μπορεί και το αντέχει…


ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…
Tου Χρύσανθου Λαζαρίδη, 7/5/2008

Επί δεκαπέντε χρόνια, όποιος τολμούσε να υποστηρίξει ότι δεν είχαμε περιθώρια υποχωρήσεων έναντι των Σκοπίων, κι ότι ο σκοπιανός αλυτρωτισμός ήταν σημαντικό πρόβλημα περιφερειακής σταθερότητας και ασφάλειας, κατηγορείτο στην Ελλάδα για… «εθνικισμό». Παρ' όλα αυτά, επίσημη ελληνική παρέμενε αυτό ακριβώς: ότι δεν μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Επί μιάμιση δεκαετία, η Ελλάδα είχε μια πολιτική, την οποία μεγάλο μέρος της επίσημης ελληνικής ελίτ τη θεωρούσε «εθνικιστική»! Επί μιάμιση δεκαετία, όποιος υποστήριζε την επίσημη ελληνική θέση μέσα στην Ελλάδα θεωρείτο «εθνικιστής». Κι αν μέσα στην Ελλάδα δεν την υποστήριζε η ελίτ της χώρας, ουδείς την έπαιρνε σοβαρά εκτός Ελλάδος. Ούτε τη χώρα, ούτε την πολιτική της…
Τους τελευταίους μήνες, ο Κώστας Καραμανλής έκανε μια τακτική υποχώρηση, για να ξεμπλοκάρει το ζήτημα: αποδέχθηκε, κατ' αρχήν, σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις (erga omnes).
Όμως, το χάσμα δεν γεφυρώθηκε, γιατί ακόμα κι αν κάποιοι στα Σκόπια θα δέχονταν αλλαγή στο «συνταγματικό» όνομα της χώρας τους, δεν δέχονται εύκολα «γεωγραφικό προσδιορισμό» και δεν δέχονται με τίποτε ενιαίο όνομα για όλες τις χρήσεις.
Έτσι η ελληνική «υποχώρηση» δεν στοίχισε στην Ελλάδα, αφού δεν οδήγησε σε οδυνηρό συμβιβασμό, αλλά κατέδειξε την αδιαλλαξία της άλλης πλευράς. Και άρχισε να βρίσκει «κατανόηση» απ' έξω.
Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι ένωσε ξανά τους Έλληνες: εκεί που είχαμε μια γραμμή που δεν τη στήριζε η ελίτ της χώρας και δεν την εγκατέλειπε η πλειονότητα της κοινωνίας, σήμερα έχουμε μια γραμμή, που την στηρίζει ο ελληνικός λαός, την αποδέχεται το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ελίτ κι αρχίζει να βρίσκει στήριξη στο εξωτερικό, ενώ -για πρώτη φορά- φέρνει σε δύσκολη θέση τα ίδια τα Σκόπια.
Παρ' όλα αυτά ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής ελίτ επιμένει: να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια ως «Μακεδονία» (έστω κι ως «Νέα Μακεδονία»), να τελειώνουμε. Κι όποιος δεν συμφωνεί, είναι «αθεράπευτος εθνικιστής».
Πώς συνυπάρχουν εθνικιστική αλαζονεία και υποχωρητισμός


Βασικό τους επιχείρημα ότι τα Σκόπια -με ή χωρίς αλυτρωτισμό- «είναι πολύ μικρά για να βλάψουν την Ελλάδα». Δεύτερο επιχείρημα, ότι μπορούμε εύκολα να τους αλώσουμε με οικονομική διείσδυση και να τους κάνουμε δικό μας «παραμάγαζο».
Τρίτο επιχείρημα, ότι αν δεν βοηθήσουμε να σταθεροποιηθούν τα Σκόπια και προχωρήσει η διάλυσή τους, τότε θα δημιουργηθεί η «Μεγάλη Αλβανία» και η «Μεγάλη Βουλγαρία», που πραγματικά θα αποτελούν απειλή για την Ελλάδα.
Τέταρτον επιχείρημα, ότι η Ελλάδα χρειάζεται, οπωσδήποτε αυτό «μαξιλαράκι» στα βόρεια σύνορά της, που την εξασφαλίζει από βορράν.
Αυτά εξακολουθεί να υποστηρίζει σημαντικό μέρους της ελληνικής ελίτ. Που θεωρεί «τυφλωμένους εθνικιστές», όσους διαφωνούν μαζί της. Κι όμως, κατ' εξοχήν εθνικιστική είναι η δική της λογική:
Είναι εθνικιστική, γιατί δείχνει απόλυτη περιφρόνηση σε ένα λαό που είναι μικρότερος, επειδή είναι μικρότερος.
Είναι εθνικιστική, γιατί διακηρύσσει, με περισσή αλαζονεία, ότι μπορεί να αλλοιώσει τη συνείδηση ενός λαού -έστω και τη ψευδή συνείδησή του- με… «δέκα αλυσίδες σουπερμάρκετ».
Είναι εθνικιστική, διότι καλλιεργεί φοβικά σύνδρομα κατά άλλων λαών της περιοχής: των Αλβανών και των Βουλγάρων. Που ακόμα κι αν έπαιρναν μέρος της επικράτειας των Σκοπίων, θα γίνονταν μεγαλύτερες, αλλά δεν θα γίνονταν «μεγάλες» και που καμία τους δεν θα μπορούσε να απειλήσει την Ελλάδα, η οποία θα εξακολουθούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη -πληθυσμιακά και εδαφικά- πολύ πλουσιότερη, πολύ πιο μπροστά και πολύ ισχυρότερη.
Με τα Σκόπια το θέμα είναι διαφορετικό. Εκείνο που αποτελεί απειλή για την Ελλάδα δεν είναι η «μεγάλη Μακεδονία» που οραματίζονται, αλλά, αυτός καθαυτός ο αλυτρωτισμός τους. Γιατί ο αλυτρωτισμός είναι αποσταθεροποιητικός. Και μπορεί αποδειχθεί «μεταδοτική νόσος».
Ο μακεδονισμός είναι επικίνδυνος, γιατί φαλκιδεύει τις αληθινές εθνικές ταυτότητες των διαφορετικών πληθυσμών της ΠΓΔΜ -και γι' αυτό λειτουργεί καταπιεστικά στο εσωτερικό και επιθετικά προς τα έξω. Έτσι δημιουργεί μια μόνιμη εστία τοπικής αστάθειας και περιφερειακής αποσταθεροποίησης.
Μια τέτοια εστία κρίσεων δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη και ισχυρή για να είναι επικίνδυνη. Εδώ δεν μετράει η δύναμη του συγκεκριμένου κρατιδίου, αλλά η αποσταθεροποιητική δυναμική του και οι εξελίξεις στις οποίες μπορεί να συμπαρασύρει όλους τους άλλους…
Η Ελλάδα χρειάζεται στα βόρια σύνορά της σταθερά εθνικά κράτη, με λυμένα τα μεταξύ τους προβλήματα καιενταγμένα στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Κράτη που θα είναι σταθερά όχι γιατί μπήκαν στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, αλλά το αντίθετο: που θα έχουν μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το ΝΑΤΟ επειδή έλυσαν, προηγουμένως, όλα τα μεταξύ τους προβλήματα και μπορούν, πλέον, να μεταστραφούν σεπροτεραιότητες ανάπτυξης και συνεργασίας.
Η σταθεροποίηση των Βαλκανίων δεν χρειάζεται «μαξιλαράκια», που καταπιέζουν τους εθνικούς τους πληθυσμούς και υποκινούν προς εξέγερση υπαρκτές και ανύπαρκτες μειονότητες των γειτόνων τους, ενώ φοβούνται τον ίδιο το διαμελισμό τους από τους ίδιους τους πληθυσμούς τους που αλληθωρίζουν όλο και περισσότερο προς γειτονικές «μητέρες πατρίδες». Τέτοιοι γείτονες μοιάζουν περισσότερο με «ωρολογιακές βόμβες» παρά με «προστατευτικά μαξιλάρια».
Όλα αυτά μέγα μέρος του ελληνικής πολιτικής ελίτ δεν μπορεί να τα καταλάβει.
Τι δεν καταλαβαίνουν…
Τους μιλάς για περιφερειακή σταθερότητα και σε λένε… «εθνικιστή». Την ίδια ώρα, οι ίδιοι βλέπουν με απόλυτη αλαζονεία τα «μικρά Σκόπια» κι ισχυρίζονται ότι μπορούν να τα «απορροφήσουν» φτιάχνοντας… σουπερμάρκετ!
Τους δείχνεις τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων και σου απαντούν ότι καλλιεργείς εθνικιστικές φοβίες. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι μιλάνε για την… απειλή της «μεγάλης Αλβανίας» και της «μεγάλης Βουλγαρίας»…
Τους εξηγείς ότι, μόνο αν ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα εθνικής ολοκλήρωσης όλων των λαών της βαλκανικής και μόνο αν αναχαιτιστούν όλες οι εθνικιστικές υπερβολές τους, θα υπάρξει μακροχρόνια σταθερότητα, ευημερία και η Ειρήνη στα Βαλκάνια. Και σου απαντούν ότι θέλεις αλλαγές συνόρων. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι σπεύδουν να αναγνωρίσουν όλες τις αλλαγές συνόρων που επιβάλλονται στην περιοχή…
Τους εξηγείς ότι τα Σκόπια δεν αναζητούν γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά εθνική ταυτότητα. Και σου απαντούν, ότι έχουν δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό τους.
Τους παρατηρείς ότι το «δικαίωμα» των Σκοπιανών στον αυτοπροσδιορισμό παραβιάζει το αντίστοιχο δικαίωμα τριών γειτονικών λαών στον αυτοπροσδιορισμό. Τους εξηγείς ότι κάθε λαός μπορεί να παράγει τους εθνικούς μύθους του για να υπάρξει, αλλά κανείς λαός δεν μπορεί να εφεύρει μιαν «εθνική μυθολογία», που καταπιέζει την αληθινές εθνικές ταυτότητες των πληθυσμών του και ταυτόχρονα αμφισβητεί τις εθνικές ταυτότητες όλων των γειτόνων του. Και σου απαντούν ότι είσαι «εθνικιστής»…
Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να συνθηκολογήσουν με τον πιο ακραίο και παραληρηματικό εθνικισμό των Σκοπίων, αποκαλούν «εθνικιστές» όσους μέσα στην Ελλάδα αρνούνται να νομιμοποιήσουν αυτόν τον εθνικισμό…
Τους εξηγείς ότι αναγνωρίζοντας τα Σκόπια ως «Μακεδονία» μονιμοποιούμε την αστάθεια και νομιμοποιούμε την μακροχρόνια αποσταθεροποίηση. Και σου απαντούν ότι πρέπει να τα αναγνωρίσουμε, όπως-όπως, να τελειώνουμε.
Δεν θέλουν να λύσουν το πρόβλημα. Θέλουν να το «κουκουλώσουν» όπως-όπως…
Επιλοχίες σε «στρατόπεδο νεοσυλλέκτων»
Συμπεριφέρονται ως «διορισμένοι τοπάρχες» μιας απομακρυσμένης επαρχίας, με μόνη ευθύνη να πειθαρχήσουν τους ανήσυχους «ιθαγενείς». Έτοιμοι να υπερασπιστούν τα «αυτοκρατορικά» συμφέροντα στα οποία νιώθουν «υπόλογοι», κι όχι τα εθνικά συμφέροντα του λαού που τους εξέλεξε.
Πρόκειται για ένα περίεργο εθνικισμό, που δεν έχει εθνικές-ελληνικές αναφορές, πάσχει από τιςγραφειοκρατικές ιδεοληψίες μιας ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.
Περιφρονεί τις εθνικές ταυτότητες όλων των ευρωπαϊκών λαών, και οραματίζεται να τις βάλει στη μηχανή του κιμά και να τις «ομογενοποιήσει» σε ένα απέραντο «χυλό».
Φαντάζονται την Ευρώπη σαν ένα τεράστιο «στρατόπεδο νεοσυλλέκτων», όπου οι λαοί θα απεκδυθούν απ' όλα τα στοιχεία των εθνικών τους ταυτοτήτων και θα φορέσουν την ομοιόμορφη στολή αγγαρείας της «ευρωπαϊκής ομοιομορφίας».
Μεγάλο μέρος της δικής μας ελίτ, ένιωθε επί χρόνια ως «επιλοχίας» σε αυτό το «στρατόπεδο νεοσυλλέκτων», αντιμετωπίζοντας με την ίδια περιφρόνηση όλες τις εθνικές ταυτότητες: και όσων βρίσκονται εντός της ΕΕ και αρνούνταν να τις αποβάλουν, και όσων δεν μπήκαν ακόμα.
Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι όσοι μπουν στο «στρατόπεδο νεοσυλλέκτων», θα μάθουν να εκτελούν παραγγέλματα και θα ξεχάσουν τις «κακές συνήθειες» που είχαν πριν μπουν.
Νιώθουν βαθύτατα προσβεβλημένοι όταν οι «ιθαγενείς-νεοσύλλεκτοι», που βρίσκονται στη «δικαιοδοσία» τους αρνούνται να εκτελέσουν παραγγέλματα, υπερασπίζονται ακόμα τα εθνικά τους συμφέροντα και τις εθνικές τους ταυτότητες.
Εμφορούνται από «αυτοκρατορική» αλαζονεία προς τους μικρούς, κι έχουν προσχωρήσει σε ένα γραφειοκρατικό-αντιδημοκρατικό «ευρωπαϊσμό».
Είναι εθνικιστές χωρίς έθνος και επιθυμούν μιαν Ευρώπη χωρίς Ευρωπαίους.
Οραματίζονται μια «ευρωπαϊκή αυτοκρατορία», χωρίς έθνη και χωρίς δημοκρατία. Που δεν υπάρχει σήμερα και που οι πρώτοι που την απεχθάνονται είναι οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι.
Μιλάνε για «εκσυγχρονισμό» και ονειρεύονται την παλινόρθωση της… «ιεράς συμμαχίας», που έτρεμε τις εθνικές και δημοκρατικές-εξεγέρσεις των ευρωπαϊκών λαών. Οι οποίοι και την κατεδάφισαν.
Καταγγέλλουν τον εθνικισμό, αλλά στην πραγματικότητα φοβούνται τη δημοκρατία.
Είναι περίεργα υβρίδια, τοπικές «αποφύσεις» μιας ευρω-γραφειοκρατίας, που χάνει ήδη όλες τις μάχες στην Ευρώπη. Που προδίδει το ευρωπαϊκό ιδεώδες και ήδη παραμερίζεται.
Η ενωμένη Ευρώπη θα προχωρήσει και θα υπάρξει χωρίς τέτοιους γραφειοκράτες.
Θα προχωρήσει και θα υπάρξει ως σύγκλιση εθνικών συμφερόντων, όχι ως κατάργησή τους. Κι ως σύγκλισηεθνικών ταυτοτήτων, όχι ως ισοπέδωσή τους.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, ήδη διεξάγεται μια μάχη ενάντια σε τέτοιου είδους γραφειοκράτες. Στην Ελλάδα η μάχη αυτή διεξάγεται με αφορμή του Σκοπιανό (και όχι μόνο).
Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αναδεικνύονται εθνικές ηγεσίες που αποβλέπουν σε μιαν Ευρώπη που ενώνει, δεν ισοπεδώνει. Που φέρνει τους λαούς της Ευρώπης πιο κοντά μεταξύ τους, όχι πιο μακριά από την παράδοσή τους. Που τους μαθαίνει να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο, όχι να μισούν τον εαυτό τους.
Μια ενωμένη Ευρώπη, που λειτουργεί ως καταλύτης ασφάλειας, ανάπτυξης και ευημερίας για όλους τους Ευρωπαίους, όχι ως μηχανή του κιμά για τους λαούς της.
Επί τόσα χρόνια, μια ελληνική ελίτ πολιτευόταν με εθνικιστική αλαζονεία απέναντι στους γύρω λαούς και μεαυτοκρατορική περιφρόνηση απέναντι στις ανησυχίες, τα αιτήματα και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Δεν οραματιζόταν την Ευρώπη των λαών, αλλά την Ευρώπη της γραφειοκρατίας, ερήμην των λαών.
Μια τέτοια ελίτ, δεν έχασε καμία ευκαιρία να στιγματίσει όσους Έλληνες διαφωνούσαν μαζί της ως «εθνικιστές», «ακροδεξιούς», «αναχρονιστές» και «αντιευρωπαϊστές».
Ενώ η ίδια έδειχνε μικρομέγαλη εθνικιστική μεγαλαυχίαολοκληρωτική νοοτροπία, αυτοκρατορικά πλέγματα του 18ου αιώνα. Κι από Ευρώπη, όπως αποδείχθηκε, ήταν «μακριά νυχτωμένη».
Σήμερα βλέπει να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της, υποχωρεί και παραμερίζεται. Ενώ τα ιδεολογήματά της χάνουν έδαφος παντού.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη, πρωτίστως, αλλά και στην Ελλάδα εσχάτως…

Η μεγάλη στροφή των κοινωνιών στην Ευρώπη... 
του Χρύσανθου Λαζαρίδη,  8/5/2008 




Από τη στήλη αυτή είχαμε προειδοποιήσει από καιρό: Στην Ευρώπη έχει αρχίσει η απομάκρυνση των κοινωνιών από την ευρύτερη Αριστερά, τα κόμματα της οποίας αποδοκιμάζονται συνεχώς, χάνουν εκλογικές αναμετρήσεις τη μια μετά την άλλη και στη συνέχεια διασπώνται και περιθωριοποιούνται. 
Πρόκειται, πλέον, για γενικευμένη κρίση. 
* Κρίση πολιτικής, αφού το Σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο δεν εγγυάται ούτε ανάπτυξη ούτε κοινωνική δικαιοσύνη. Αντίθετα προστατεύει τα προνόμια όσων βρίσκονται ήδη "μέσα" στο σύστημα σε βάρος όσων βρίσκονται "απ` έξω" - των ανέργων, των νέων εργαζομένων και των ανερχόμενων επιχειρήσεων. Πολλαπλασιάζει τις ακαμψίες, μειώνει την προσαρμοστικότητα, δεν δίνει ευκαιρίες, αποξενώνει όλο και περισσότερο τις μεσαίες τάξεις. 
* Κρίση θεωρίας, αφού τα Κεντροαριστερά κόμματα στηρίχθηκαν στις ακραίες προσεγγίσεις της "παγκοσμιοποίησης" (διεθνώς) και της "πολυ-πολιτισμικότητας" (μέσα σε κάθε εθνική κοινωνία). Έτσι πυροδότησαν - εξ αντιδράσεως - αυτά ακριβώς που προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν: αντί να εξουδετερώσουν τον εθνικισμό τον αναζωπύρωσαν, αντί να εξαλείψουν τον ρατσισμό, τον ενίσχυσαν....
* Κρίση ταυτότητας, αφού εμφανίζονται ως κόμματα μιας "μεταλλαγμένης Αριστεράς", που μοιάζει να συμμαχεί σήμερα με όσα η ίδια κατήγγειλε μέχρι χθες: Απαιτεί την προσαρμογή κάθε χώρας στις επιταγές της "παγκοσμιοποίησης" (ενώ παλιά κατήγγελλε τον "Ιμπεριαλισμό"), προστατεύει τα δικαιώματα προνομιούχων μειοψηφιών (σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας), προασπίζεται την ευρω-γραφειοκρατία (σε βάρος της λαϊκής ετυμηγορίας), ζητά εκχώρηση όλο και περισσοτέρων εθνικών εξουσιών σε υπερεθνικά όργανα, που δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν ελέγχονται από κανένα.
Προσοχή όμως: Η κρίση της ευρύτερης Αριστεράς δεν εξασφαλίζει, αυτόματα, την κυριαρχία των αντιπάλων της... 
Όπου η Κεντροδεξιά δεν συγκροτεί δική της ιδεολογία, οι δυνάμεις που αποδεσμεύονται από την κρίση της Αριστεράς την προσπερνούν και μετακινούνται προς την άκρα Δεξιά. 
Βλέπουμε Κεντροδεξιούς να μεταμφιέζονται σε "προοδευτικούς", χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι προσχωρούν σε αυτά ακριβώς που το εκλογικό σώμα ήδη εγκαταλείπει... 
Ψάχνουν να βρουν τον "μεσαίο χώρο", τη στιγμή που σημειώνονται ήδη μεγάλες μετακινήσεις ψηφοφόρων από το ένα άκρο στο άλλο, σαρώνοντας όλους τους "ενδιάμεσους"...
-- Η σύγχρονη Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά πρέπει να αποκτήσει το δικό της Πρόσωπο, όχι να φορέσει αταίριαστες "μάσκες". 
-- Να συγκροτήσει τη δική της ιδεολογία, όχι να προσχωρήσει στην ιδεολογία των αντιπάλων της.
-- Να συγκρατήσει το "μεγάλο κύμα" προς τα Δεξιά, όχι να πλατσουρίζει αμέριμνη στα λιμνάζοντα ύδατα του "μεσαίου χώρου". 
Όπως θα `λεγε ο Αντόνιο Γκράμσι, πρέπει να γίνει ηγεμονική στο χώρο της Ιδεολογίας, για να εδραιώσει την κυριαρχία της στο χώρο της Πολιτικής... 
Αν οι Κεντροδεξιοί θέλουν να διδαχθούν, οπωσδήποτε κάτι από την Αριστερά, ας διαβάσουν, τουλάχιστον, Αντόνιο Γκράμσι.
 
«Ακροδεξιός» και ο… Σεφέρης (τρομάρα τους);
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη. 21/5/2008




Στις Πανελλήνιες εισαγωγικές εξετάσεις δεκάδες χιλιάδες διαγωνιζόμενοι σε όλη την Ελλάδα εξετάστηκαν στο μάθημα της Έκθεσης. Θέμα που τους δόθηκε φέτος: η απομάκρυνση των νέων από την παράδοση και πώς μπορεί να αντιστραφεί το φαινόμενο αυτό (της απομάκρυνσης). 
Το θέμα προκάλεσε την αντίδραση κάποιων, τάχα «διανοουμένων». Οι οποίοι βγήκαν και το κατήγγειλαν είτε ως… «ακροδεξιό» είτε ως «παλαιομοδίτικο». Γιατί έκανε αναφορά, λέει, στην «επανασύνδεση των νέων με την παράδοση»…
* Δεν γνωρίζουν, προφανώς - οι «διανοούμενοι» - ότι ο Πολιτισμός μιας κοινωνίας είναι σωρευτική διαδικασία. Και το «απόθεμα Πολιτισμού», πάνω στο οποίο χτίζει (και γκρεμίζει) κάθε γενιά είναι αυτή ακριβώς η πολιτισμική παράδοση. Που δεν είναι μόνο «τα τσάμικα και τα καλαματιανά», είναι και η ζώσα γλώσσα, είναι και τα ήθη (όχι μόνο τα γραφικά έθιμα) και τα αξιακά πρότυπα και η ιστορική συνείδηση και οι αισθητικές αντιλήψεις.
Όλα όσα σωρεύονται σε βάθος πολλών γενεών, δεν μπορούν να γκρεμιστούν και να αντικατασταθούν μέσα στη ζωή μιας μόνο γενιάς. Για αυτό και η αποδόμηση της παράδοσης δεν οδηγεί στην αντικατάσταση ενός «παραδοσιακού πολιτισμού» από ένα άλλο, αλλά στην ισοπέδωση κάθε Πολιτισμού. Στη βαρβαρότητα… 
Το «σύγχρονο» ενσωματώνεται στην υπάρχουσα παράδοση και τη «μπολιάζει» κάθε φορά. Δεν την υποκαθιστά, αφού την διαλύσει προηγουμένως. 
Αυτά τα έχει αφήσει υποθήκες ο μέγας έλληνας μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος. Ο οποίος υπήρξε αληθινός διανοητής, όχι (ψευτο)… «διανοούμενος». Και κάτι τέτοια «μπουμπούκια» της «αποδόμησης των πάντων» τα είχε πολύ άχτι κι όπου έβρισκε την ευκαιρία τους «τα έσουρνε» κανονικά…
* Δεν γνωρίζουν, ακόμα - οι «διανοούμενοι» - ότι το θέμα της Έκθεσης για το οποίο ξεσπάθωσαν αποτελούσε ρήση του Νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, (από τις «Δοκιμές» του, στη δεκαετία του '60). 
Κι αν έβγαλαν το Σεφέρη «εθνικιστή», τον επίσης Νομπελίστα Ελύτη, που ύμνησε «το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», θα τον έβγαζαν, ασφαλώς… «χουντικό»! 
Για να μη μιλήσουμε για το Εγγονόπουλο, που φαντάστηκε τον Σιμόν Μπολιβάρ «ωραίο σαν Έλληνα». Αυτόν, καλά, θα τον έβγαζαν… «αρχιφασίστα»!
Δεν καταλαβαίνουν – οι «διανοούμενοι» - ότι η ποίηση έχει πολλαπλές αναγνώσεις και για αυτό ασφυκτιά στο ζουρλομανδύα της «πολιτικής ορθότητας» που πάνε να της φορέσουν. 
Δεν θυμούνται – οι «διανοούμενοι» - ότι στη δύσκολη εποχή της δικτατορίας ήταν τα ποιήματα του «εθνικιστή» Σεφέρη και του «εθνικιστή» Ελύτη και του «εθνικιστή» Ρίτσου («τη Ρωμιοσύνη μη την κλαίς»), μελοποιημένα από τον «εθνικιστή» Μίκη Θοδωράκη, που μας θέρμαιναν και μας ξεσήκωναν. 
* Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο, από μια αγράμματη ψευτοδιανόηση, που χαρίζει στην Άκρα Δεξιά όλους τους κορυφαίους πνευματικούς δημιουργούς του 20ου αιώνα…



Που οφείλεται και πως μπορεί να αντιστραφεί η κερδοσκοπία…
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 28/5/2008




Σε προηγούμενο δημοσίευμα δείξαμε ότι η αλματώδης άνοδος του πετρελαίου τα τελευταία πέντε χρόνια (από τα 25 στα 130 δολάρια το βαρέλι), οφείλεται κατά μικρό ποσοστό (15% περίπου) στην αυξημένη ζήτηση από την πλευρά της Κίνας. Κατά διπλάσιο ποσοστό (30%) οφείλεται στη «διολίσθηση» του ίδιου του δολαρίου. Και κατά το μεγαλύτερο ποσοστό, (55%), οφείλεται στη διεθνή κερδοσκοπία.
Η κερδοσκοπία, με τη σειρά της, οφείλεται στην έξαρση της γεωπολιτικής αβεβαιότητας που πυροδότησε η αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ το 2003, καθώς και η αδυναμία των αμερικανο-βρετανικών δυνάμεων να ελέγξουν, στη συνέχεια, τις εξελίξεις στο ίδιο το Ιράκ. Γεγονός που αποσταθεροποίησε ακόμα περισσότερο, ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. 
ΜΆ άλλα λόγια, μέχρι σήμερα είχαμε στην διεθνή αγορά πετρελαίου «υπερβάλλουσα ζήτηση» για λόγους κερδοσκοπικής αποθεματοποίησης. Αν μειωθεί η αβεβαιότητα και αντιστραφούν οι προσδοκίες, τότε μπορεί να προκύψει «υπερβάλλουσα προσφορά», από την απότομη εκποίηση των αποθεμάτων που έχουν δημιουργήσει οι κερδοσκόποι. Πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση τιμών…
Τι σημαίνουν αυτές οι διαπιστώσεις;
* Αν σταθεροποιηθεί η κατάσταση στο Ιράκ, τότε η ανοδική πορεία του πετρελαίου μπορεί να αντιστραφεί απότομα. Η πτώση μπορεί να φτάσει 55 δολάρια πιο κάτω από σήμερα (130 δολάρια). Δηλαδή να πέσει ως τα 75 δολάρια το βαρέλι…
* Αν ταυτοχρόνως αντιστραφεί και η πορεία του δολαρίου, τότε – καθώς θα ανεβαίνει το δολάριο - η πτώση των ενεργειακών τιμών μπορεί να είναι μέχρι και μιάμιση φορά μεγαλύτερη, οπότε το πετρέλαιο μπορεί να μειωθεί ως τα 50 δολάρια το βαρέλι (ίσως και πιο κάτω, αν υπάρξει «υπερακόντιση» - overshooting – δηλαδή «υπερβολή στην πτωτική διόρθωση»). 
* Αν αντίθετα, οι ΗΠΑ οδηγηθούν σε ήττα και αναγκαστική αναδίπλωση από το Ιράκ, τότε θα προκύψει πολύ μεγαλύτερης έκτασης εμφύλιος πόλεμος εκεί, με πιθανότατη ανάμιξη όλων των όμορων χωρών (Ιράν, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία, Σαουδαραβία), νέα έξαρση της γεωπολιτικής αστάθειας διεθνώς, με αποτέλεσμα νέα – πολύ μεγαλύτερη - άνοδο των τιμών πετρελαίου με σεισμικές επιπτώσεις σε όλο τον κόσμο. Εδώ ουσιαστικά δεν υπάρχει όριο: Τα 200 δολάρια το βαρέλι φαίνονται «λίγα» και τα 300 δολάρια δεν φαίνονται «πολλά»…
Συμπέρασμα: 
* Για να αποφύγει τα χειρότερα – και για τον εαυτό της και για τον υπόλοιπο κόσμο - η Ουάσιγκτων πρέπει να αντιστρέψει την πολιτική της έναντι της Ρωσίας και να προχωρήσει σε μείζονα στρατηγική σύγκλιση με το Μόσχα. Αλλιώς δεν μπορεί να σταθεροποιήσει το Ιράκ…
* Πρέπει ακόμα να υπάρξει μείζων αναδιάρθρωση συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ δολαρίου-ευρώ (υπέρ του δολαρίου) και δολαρίου-γουάν (υπέρ του γουάν). Πόσο πιθανά είναι όλα αυτά;
Για την ώρα δεν φαίνονται πιθανά. Αλλά στην πολιτική (γιατί κυρίως πολιτικές είναι όλες αυτές οι προϋποθέσεις, που επηρεάζουν τις προσδοκίες για το πετρέλαιο), όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. 
Όμως, ακόμα κι αν τα πράγματα πάνε καλύτερα, το πιθανότερο είναι να χειροτερέψουν (βραχυχρόνια) πριν αρχίσουν να βελτιώνονται (μεσοπρόθεσμα).
 

«Λύκος στα πρόβατα»…
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 29/5/2008



Πώς χάνει η Ενημέρωση την αξιοπιστία της;
Ας δούμε το «σκάνδαλο με το ηλιέλαιο»: Μια υπόθεση αθέλητης νόθευσης τροφίμων διογκώθηκε πέραν πάσης λογικής και προσέλαβε διαστάσεις καλλιεργούμενου πανικού. 
Κάποιες δεξαμενές στην Ουκρανία, που παλαιότερα περιείχαν παράγωγα παραφίνης, χρησιμοποιήθηκαν για αποθήκευση ηλιελαίου, χωρίς να έχουν καθαριστεί καλά. Υπολείμματα παραφίνης πέρασαν στο ηλιέλαιο, το οποίο διοχετεύθηκε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κι έφτασε τελικώς στην Ελλάδα, όπου χρησιμοποιήθηκε ως πρώτη ύλη παρασκευής τροφίμων στη βιομηχανία, αλλά και σε εστιατόρια. 
Είναι αλήθεια, ότι η ουσία είναι βλαβερή. Είναι αλήθεια ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους δεν κινήθηκαν γρήγορα… 
Αλλά ΔΕΝ είναι αλήθεια, ότι κινδύνευσε σοβαρά η δημόσια υγεία, από μπισκότα, πατατάκια, γαριδάκια, ή εστιατόρια που είχαν χρησιμοποιήσει ηλιέλαιο... 
Εδώ τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ «μεγαλούργησαν» καλλιεργώντας δημόσιο πανικό. Αντίθετα τα έντυπα ΜΜΕ διατήρησαν πολύ πιο ψύχραιμους τόνους…
Τελικά η υπερβολή αποκαλύφθηκε και το θέμα «εξαφανίστηκε» απότομα: 
-- Σύμφωνα με γνώμες ειδικών (αλλά και σχετική ανακοίνωση υπηρεσιών της Κομμισσιόν), για να υπάρξει πιθανή βλάβη στον ανθρώπινο οργανισμό πρέπει να καταναλώνει πάνω από… τρία κιλά «επιμολυσμένο» ηλιέλαιο καθημερινά, επί τρείς μήνες (τουλάχιστον)! 
Αλλά αν κάποιος καταναλώνει τρία κιλά ηλιέλαιο την ημέρα, θα πάθει βλάβη, ακόμα κι αν ΔΕΝ είναι «επιμολυσμένο»… 
-- Για να κινδυνεύσει ένας οργανισμός από πατατάκια στην παρασκευή των οποίων χρησιμοποιήθηκε «ύποπτο» ηλιέλαιο, θα πρέπει να τρώει… πέντε κιλά πατατάκια επί μήνες! 
Αλλά αν τρώει τέτοιες ποσότητες σκουπιδοφαγητών, θα πάθει σοβαρή βλάβη, έτσι κι αλλιώς… 
Μιλάνε για «διατροφικό σκάνδαλο» που μας «απειλεί» μόνο αν καταναλώσουμε την ύποπτη ουσία σε ποσότητες τέτοιες και για χρονικό διάστημα τόσο, που θα μας έβλαπτε, ακόμα και αν δεν ήταν μολυσμένη.
Και ΔΕΝ μιλάνε για πραγματικές απειλές που βρίσκονται γύρω μας: 
Για μικρούς μαθητές που πάνε στα σχολεία με τα κινητά τους, παρότι η ακτινοβολία αποδεδειγμένα τους βλάπτει, για τις χωματερές που ξεχειλίζουν και μας πνίγουν, για τις ορμόνες που βρίσκονται στα φρούτα και στα λαχανικά που καταναλώνουμε…
Δεν μιλάνε για τις σημαντικές απειλές κατά της δημόσιας υγείας και χαλάνε τον κόσμο για αυτά που δεν μας απειλούν σοβαρά. 
Δεν πρόκειται μόνο για υπερβολές δημοσιότητας. Πρόκειται, πρωτίστως, για αντιστροφές προτεραιότητας. 
Δημιουργούν στο κοινό την υποψία ότι χαλάνε τον κόσμο για τα ασήμαντα, για να αποκρύψουν τα σοβαρά. 
Και υπονομεύουν την ίδια την αξιοπιστίας τους, σε τέτοιο βαθμό, που αν προκύψει πραγματικός κίνδυνος για την δημόσια υγεία και θελήσουν ειλικρινά να ενημερώσουν το κοινό, κανείς δεν θα τους πιστέψει. 
Όπως ο ψευτοβοσκός που φώναζε: «λύκος στο κοπάδι»… 


Το πετρέλαιο γκρεμίζει τα αυτονόητα μιας 20ετίας
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 4/6/2008



Σε κάθε επιστήμη υπάρχουν αλήθειες που δεν είναι διαισθητικά προφανείς. Ή μάλλον είναι ακριβώς αντίθετες από εκείνο που διαισθητικά αντιλαμβάνεται το ευρύ κοινό. 
* Η σφαιρικότητα της γης ήταν αντίθετη προς τη διαίσθηση. Κι όμως ήταν σωστή. Αλλά χρειάστηκε αιώνες για να γίνει αποδεκτή…
* Το ηλιοκεντρικό σύστημα ήταν επίσης αντίθετο προς την διαίσθηση. Κι όμως ήταν σωστό. Κι ας πέρασαν αιώνες κυριαρχίας των – πολύ πιο διαισθητικά αποδεκτών- γεωκεντρικών αντιλήψεων… 
* Το Νευτώνειο σύστημα, η διάκριση του τρισδιάστατου χώρου από το χρόνο, έμοιαζε κάτι «αυτονόητο». Κι όμως, ο Αϊνστάιν το κατέρριψε με τον χωροχρόνο των τεσσάρων διαστάσεων. Ελάχιστοι, όμως, μπορούσαν να αντιληφθούν διαισθητικά τον «καμπυλωμένο χωροχρόνο»…
Αντίθετες προς τη διαίσθηση αλήθειες δεν υπάρχουν μόνο στη Φυσική. Και στην Οικονομία, επίσης, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να κατανοήσουν το φαινόμενο του «πολλαπλασιαστή», την «παγίδα ρευστότητα», την «καμπύλης του Λάφφερ» (όταν με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές μπορείς να αντλήσεις μεγαλύτερα φορολογικά έσοδα), τις χρηματοοικονομικές «υπεραξίες» ή το φαινόμενο της κερδοσκοπίας. 
Κι επειδή δυσκολεύονται να καταλάβουν τέτοια φαινόμενα, καταφεύγουν σε πιο «χειροπιαστές» – και διαισθητικά εύληπτες – «ερμηνείες». 
Όμως, το διαισθητικά προφανές, δεν είναι πάντα σωστό. Πολλές φορές αποδεικνύεται και εξαιρετικά απατηλό:

Μεγάλο μερίδιο μικρού ποσοστού…

Για παράδειγμα, αντίθετα απΆ όσα υποστηρίζουν πολλοί και πιστεύουν οι περισσότεροι, η ανάπτυξη της Κίνας ελάχιστα ευθύνεται για το διεθνές ράλι του πετρελαίου τα τελευταία πέντε χρόνια. Μπορεί η Κίνα να είναι μεγάλη και πολυάνθρωπη χώρα, αλλά τα οικονομικά της μεγέθη είναι ακόμα σχετικά μικρά. Μπορεί μόνη της η Κίνα να άντλησε το ένα τρίτο από την παγκόσμια αύξηση στην κατανάλωση πετρελαίου, αλλά αυτό δεν λέει πολλά πράγματα. Το «ένα τρίτο» είναι υψηλό μερίδιο, αλλά η συνολική αύξηση δεν ήταν μεγάλη. 
Από τις πιο συνηθισμένες παρανοήσεις που γίνονται στα Οικονομικά είναι όταν μιλάμε για ποσοστά επί ποσοστών: Το 50% του 1% είναι μικρό ποσοστό, είναι μόλις μισό στα εκατό. Αλλά είναι μεγάλο μερίδιο ενός πολύ μικρού ποσοστού… 
Έτσι η Κίνα απορρόφησε τα τελευταία έξη χρόνια το ένα τρίτο (33%) της συνολικής αύξησης στη ζήτηση πετρελαίου διεθνώς, που ήταν συνολικά μέτρια, μόλις 12,32%. Η συνολική ζήτηση δεν αυξήθηκε πολύ. Η Κίνα απέσπασε υψηλό μερίδιο μιας μέτριας συνολικής αύξησης.
Στο ίδιο διάστημα η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε από 26 δολάρια σε 130 δολάρια το βαρέλι. Δηλαδή πενταπλασιάστηκε. Ακόμα κι αν λάβουμε υπΆ όψιν την διολίσθηση το δολαρίου κατά 30% μέσα στην πρόσφατη πενταετία, η τιμή του πετρελαίου σε όρους ευρώ αυξήθηκε πάνω από τρισήμιση φορές. 
Και το ερώτημα είναι απλό: Είναι δυνατόν τόσο μέτρια αύξηση της παγκόσμιας κατανάλωσης κατά 12,32%, να προκάλεσε τέτοια ιλιγγιώδη αύξηση τιμής;
Στη γλώσσα των οικονομολόγων αυτό ονομάζεται ανελαστικότητα αγοράς. Ανελαστικότητα και στην προσφορά (αύξηση τιμής δεν προκαλεί αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής), αλλά και ανελαστικότητα στη ζήτηση (αύξηση της τιμής δεν προκαλεί αντίστοιχη μείωση της κατανάλωσης). Γνωρίζουμε, όμως, ήδη από την δεκαετία του Ά70 ότι η διεθνής αγορά πετρελαίου είναι ελαστική (μεσοπρόθεσμα): Όταν ακριβαίνει η τιμή του πετρελαίου μειώνεται η κατανάλωση: υπάρχει εξοικονόμηση ενεργείας, προκύπτει ύφεση, υπάρχει υποκατάσταση με άλλες μορφές ενέργειας και υπάρχει άνοιγμα νέων ακριβότερων πετρελαιοπηγών. Αυτά όλα δεν συνέβησαν αυτή τη φορά. Γιατί η παγκόσμια αγορά έδειξε, επί μια πενταετία, τέτοια πρωτοφανή ανελαστικότητα;
Κάτι άλλο συμβαίνει: Κερδοσκοπία επί του πετρελαίου. 
Αλλά η κερδοσκοπία δεν είναι έννοια διαισθητικά προφανής. Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο της κερδοσκοπίας, πρέπει να ξεφύγουμε από την τρέχουσα κατανάλωση κι από την τρέχουσα παραγωγή και να μιλήσουμε με όρους ζήτησης και προσφοράς. Γιατί, η «ζήτηση» είναι κάτι παραπάνω από την κατανάλωση. Και η «προσφορά», όπως θα δούμε, είναι κάτι παραπάνω από την παραγωγή. 
Η ζήτηση, πέρα από την τρέχουσα κατανάλωση, περιλαμβάνει και αποθεματοποίηση. Κάποιοι αγοράζουν πετρέλαιο όχι για να το καταναλώσουν άμεσα, αλλά για να το φυλάξουν και να το πουλήσουν αργότερα σε υψηλότερη τιμή. Αλλά για να υπάρξει αποθεματοποίηση, απαιτείται προσδοκία ανόδου των τιμών. 
Όταν υπάρχει γενική προσδοκία ανόδου των τιμών, τότε πολλοί σπεύδουν να αποθεματοποιήσουν, δημιουργώντας πρόσθετη ζήτηση. 
Η κατανάλωση μπορεί να μένει στάσιμη ή να αυξάνεται αργά, αλλά η συνολική ζήτηση (που περιλαμβάνει και την κερδοσκοπική αποθεματοποίηση) μπορεί να αυξάνεται πολύ ταχύτερα (και μαζί να ανεβαίνουν οι τιμές) για λόγους ανεξάρτητους από τη συνολική τρέχουσα κατανάλωση. 

Προσδοκίες και προεξόφληση «σεναρίων καταστροφής»

Οι προσδοκίες ανόδου της τιμής του πετρελαίου δημιουργήθηκαν το 2003, όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ, το κατέκτησαν, αλλά δεν κατάφεραν να το σταθεροποιήσουν. Έτσι δημιουργήθηκε η προοπτική ενός μόνιμου χάους στο Ιράκ, που μπορεί να οδηγήσει σε αμερικανική αναδίπλωση, σε γενίκευση του εμφυλίου, με παρέμβαση και εμπλοκή όλων των όμορων χωρών: του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας, του Κουβέϊτ, της Ιορδανίας, της Συρίας και της Τουρκίας. 
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το σύνολο σχεδόν των χωρών του ΟΠΕΚ θα εμπλακούν σε ένα αιματηρό πόλεμο, που θα είναι ταυτόχρονα εμφύλιος Ισλαμικός (αφού όλα τα εμπλεκόμενα μέρη θα είναι μουσουλμανικά έθνη), εμφύλιος Αραβικός (αφού σε αντίθετα στρατόπεδα μπορούν να βρεθούν αραβικές χώρες, όπως η Συρία και η Ιορδανία), εμφύλιος Σουνιτικός (αφού σε αντίθετα στρατόπεδα μπορούν να βρεθούν διαφορετικές Σουνιτικές χώρες (όπως η Ιορδανία και η Σαουδαραβία) και εμφύλιος Ιρακινός (αφού όλοι θα συγκρούονται πάνω στο έδαφος του Ιράκ, θα «προστατεύουν» διάφορες ομάδες του Ιρακινού πληθυσμού και θα οδηγούν στην τελικό διαμελισμό του Ιράκ. 
Το σημαντικό εδώ δεν είναι ΑΝ θα πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο «σενάριο καταστροφής». Το σημαντικό είναι ότι η αγορά ήδη αρχίζει να το προεξοφλεί. Κι αυτό σημαίνει ότι κάτι που είναι απλώς πιθανό να γίνει στο μέλλον (και που μπορεί να μη συμβεί ποτέ) αρχίζει να έχει πραγματικές επιπτώσεις από σήμερα. Αυτό είναι το φαινόμενο της «προεξόφλησης» – άλλο μη διαισθητικά εύληπτο, αλλά πολύ πραγματικό στοιχείο της σύγχρονης ανάλυσης. 
Όσο η κατάσταση κατρακυλά προς μια τέτοια εφιαλτική προοπτική, τόσο ενισχύεται η γεωπολιτική αστάθεια, τόσο κορυφώνονται οι κερδοσκοπικές προσδοκίες ανόδου της τιμής του πετρελαίου, τόσο διογκώνεται η πρόσθετη ζήτηση (πέρα από την τρέχουσα κατανάλωση) για κερδοσκοπική αποθεματοποίηση. 
Για να αντιστραφούν οι προσδοκίες ανόδου των τιμών πετρελαίου απαιτείται να σταθεροποιηθεί το Ιράκ, ή τουλάχιστον να δημιουργηθούν – αντίστροφες από τις σημερινές – προσδοκίες σταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή. 
Τότε θα αντιστραφεί και η κερδοσκοπική δυναμική: Αντί να έχουμε πρόσθετη ζήτηση πέρα από την τρέχουσα κατανάλωση (για αποθεματοποίηση), θα έχουμε πρόσθετη προσφορά, πέρα από την τρέχουσα παραγωγή (από εκποίηση των ήδη υπαρχόντων αποθεμάτων). Μάλιστα, αυτή η αντιστροφή μπορεί να οδηγήσει και σε απότομη κατάρρευση τιμών, καθώς τα αποθέματα δημιουργήθηκαν σταδιακά σε μια πενταετία περίπου, αλλά αν αντιστραφούν οι προσδοκίες θα σπεύσουν όλοι να πουλήσουν ταυτόχρονα. 
Αυτός είναι και ο λόγος που η αγορά πετρελαίου δείχνει τέτοια «παράδοξη» ανελαστικότητα. Δεν ανοίγουν νέες πετρελαιοπηγές μεγαλύτερου κόστους, και δεν προχωρούν βιαστικά σε νέες μορφές ενέργειας, γιατί φοβούνται ότι κάποια στιγμή θα αντιστραφεί η κερδοσκοπία και θα υπάρξει κατάρρευση τιμών. Τότε, ό,τι φαίνεται «οικονομική λύση» σήμερα (που το πετρέλαιο έχει 130 δολάρια), μπορεί να αποδειχθεί ξανά «ασύμφορο οικονομικά» (όταν το πετρέλαιο πέσει κάτω από 50 δολάρια). 
Για να αντιστραφεί η κερδοσκοπική δυναμική, πρέπει να αλλάξουν οι προσδοκίες για τη Μέση Ανατολή, να υπάρξει στρατηγική σύγκλιση συμφερόντων ΗΠΑ-Ρωσίας. Γιατί χωρίς τέτοια σύγκλιση, το Ιράκ (κι ευρύτερα η Μέση Ανατολή) δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί. 
Η πτώση του πετρελαίου θα απαιτήσει, επίσης, να αρχίσει να ανεβαίνει το δολάριο αντιστρέφοντας την πορεία των τελευταίων ετών. Αλλά κι αυτό απαιτεί να αλλάξει η οικονομική πολιτική των ΗΠΑ. Απαιτεί ακόμα ένα μείζονα συμβιβασμό οικονομικής πολιτικής ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη αφενός (για την άνοδο του δολαρίου ως προς το ευρώ) κι ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα αφετέρου (για την άνοδο του «γουάν» ως προς το δολάριο). Αλλά ένας τέτοιος μείζων διεθνής συμβιβασμός - αντίστοιχος με την ιστορική «Συμφωνία του Ξενοδοχείου Πλάζα», στην Νέα Υόρκη, το 1985 - είναι πολιτική απόφαση που αφορά όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη και την Κίνα.


Τα μεγάλα ζητούμενα του μεταψυχροπολεμικού κόσμου

Η άνοδος του πετρελαίου από τα 26 δολάρια το βαρέλι το 2002 στα 130 σήμερα οφείλεται μόνο κατά μικρό μέρος (12-15%) στην άνοδο της παγκόσμιας κατανάλωσης (μέρος της οποίας απορρόφησε η Κίνα). Κατά ένα διπλάσιο ποσοστό (30% περίπου) οφείλεται στην υποχώρηση το δολαρίου. Και κατά το μεγαλύτερο μέρος (55% περίπου) οφείλεται στη διεθνή κερδοσκοπία
Αυτή η διαπίστωση, ωστόσο, αποκαλύπτει τα πραγματικά – και συσσωρευμένα - ανοικτά ερωτήματα του μεταψυχροπολεμικού κόσμου:
* Το πρώτο μεγάλο ερώτημα είναι, αν θα υπάρξει σύγκλιση στρατηγικών συμφερόντων ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, ώστε να προκύψει σταθεροποίηση στο Ιράκ και στη Μέση Ανατολή. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να εγκαταλείψουν οριστικά τα απομεινάρια της ψυχροπολεμικής εποχής. Και να αλλάξουν, από κοινού με τη Ρωσία (αλλά και με την Ευρώπη) το χάρτη της Μέσης Ανατολής, που αποτελεί - κι αυτός - απομεινάρι τις αποικιακής περιόδου. 
* Το δεύτερο μεγάλο ερώτημα αφορά την Ευρώπη: αν θα υιοθετήσει μοντέλο ανάπτυξης με χαλαρότερη νομισματική πολιτική, χαμηλότερα επιτόκια και χαμηλότερο ευρώ. Μια πολιτική που θα δίνει έμφαση στην ανάπτυξη, όχι στην καταπολέμηση του πληθωρισμού. Αν πέσει το πετρέλαιο, ο πληθωρισμός θα υποχωρήσει έτσι κι αλλιώς. Κι αν συνεχίσει να ανεβαίνει το πετρέλαιο, ο πληθωρισμός θα εκτιναχθεί, έτσι κι αλλιώς. Η πολιτική επιτοκίων μπορεί να επισπεύσει ή να αποτρέψει την ύφεση, δεν μπορεί πια να κάνει τίποτε για τον πληθωρισμό. Η Ευρώπη, λοιπόν, καλείται να εγκαταλείψει τη «μονεταριστική ορθοδοξία» στην οποία έχει προσχωρήσει από την ίδρυση του ευρώ. 
* Το τρίτο μεγάλο ερώτημα αφορά την Κίνα: αν θα αποδεχθεί υψηλότερη ισοτιμία για το νόμισμά της (το γουάν), ώστε η ανάπτυξή της να συνεχιστεί με χαμηλότερους ρυθμούς, χωρίς να «γονατίζει» όλες τις υπόλοιπες οικονομίες. Στο κάτω-κάτω αν η Κίνα αντιμετωπίζει όλους τους υπόλοιπους ως «πελάτες» της, πρέπει να μάθει ότι οι καπιταλιστές δεν θέλουν την καταστροφή των πελατών τους, γιατί τότε ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα τους; 
ΜΆ άλλα λόγια, οι ΗΠΑ πρέπει να εγκαταλείψουν τα ψυχροπολεμικά τους σύνδρομα έναντι της Ρωσίας. Η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει τον μονεταρισμό της. Και η Κίνα πρέπει να εγκαταλείψει τον μερκαντιλισμό της. 
Αυτή τη στιγμή κανείς από τους πρωταγωνιστές της διεθνούς σκηνής δεν έχει στρατηγική για τον κόσμο του μέλλοντος. Ούτε για τα μεγάλα προβλήματα που μεταψυχροπολεμικού κόσμου. 
Η εκτίναξη του πετρελαίου – που δεν ευνοεί κανένα, αλλά βλάπτει τους πάντες, αν και όχι όλους με τον ίδιο τρόπο και στον ίδιο βαθμό – επιβεβαιώνει αυτή την έλλειψη στρατηγικής απΆ όλους. 
Το πετρέλαιο είναι σύμπτωμα μιας ευρύτερης και πολλαπλής κρίσης στρατηγικής. Που την δημιούργησαν οι ψευδαισθήσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών. Και που ήλθε η ώρα να τις παραμερίσουμε. Μαζί με όλα τα «αυτονόητα» και «προφανή» που αποδεικνύονται ήδη εξαιρετικά απατηλά και επικίνδυνα… 

Συνθηκολόγηση = η άρνηση της Πολιτικής

του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 4-5/6/2008


Πριν λίγους μόλις μήνες (πριν το Βουκουρέστι), κάποιοι υποστήριζαν ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια με το «συνταγματικό τους όνομα», διότι 120 κράτη τους έχουν ήδη αναγνωρίσει ως «Μακεδονία»…
Σήμερα, οι ίδιοι, υποστηρίζουν ότι πρέπει να σπεύσουμε να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια, ως «Μακεδονία», για να τα… «σώσουμε από τη διάλυση».
Περίεργη θεωρία: Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να κερδίζουν, εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί «χάσαμε». Όταν τα Σκόπια εμφανίζονται να παραπαίουν και να καταρρέουν και πάλι εμείς πρέπει να υποχωρήσουμε για να τους «σώσουμε»!
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία ό,τι κι αν συμβαίνει, εμείς πρέπει να υποχωρούμε πάντα. Αλλά το πράγμα γίνεται ακόμα πιο διασκεδαστικό:
Οι ίδιοι μας λένε ότι απέναντι στην Τουρκία πρέπει να υποχωρήσουμε γιατί είναι «ισχυρότερη»…
Απέναντι στα Σκόπια μας λένε – οι ίδιοι – πρέπει να υποχωρήσουμε, διότι τα Σκόπια «είναι πολύ αδύνατα και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε».
Σε οποιαδήποτε διαμάχη η Ελλάδα πρέπει πάντα να υποχωρεί πλήρως, σε όλα τα ζητήματα κι έναντι οιουδήποτε αντιπάλου. Όταν είναι ισχυρότερος, γιατί «δεν μας παίρνει» να κάνουμε αλλιώς». Κι όταν είναι πιο αδύνατος, διότι «δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε».
Αυτά όλα δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε κριτική. Δεν αποτελούν «επιχειρήματα» μιας συζήτησης. Είναι νευρωτικά τικ πανικού…
Συζήτηση μπορεί να υπάρξει μόνον αφότου παραμερίσουμε τέτοιες ανοησίες:
* Πρώτον, τα Σκόπια δεν τα διαλύουμε εμείς, ούτε μπορούμε να τα σώσουμε εμείς. Είναι τα εσωτερικά τους προβλήματα που τα διαλύουν και η αδυναμία τους να υπάρξουν ως «εθνικό κράτος Μακεδόνων» που περιλαμβάνει μιαν «ισότιμη συστατική εθνότητα ΜΗ Μακεδόνων (Αλβανών)…
* Δεύτερον, δεν ευχόμαστε, ασφαλώς, τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά δεν τη φοβόμαστε κι όλα. Γιατί πρέπει να μας ανησυχεί η διάλυση ενός κρατιδίου, που μπορεί να υπάρξει μόνο εξάγοντας επιθετικό αλυτρωτισμό εναντίον μας;
* Γιατί τάχα πρέπει να αγωνιζόμαστε να «διασώσουμε» ένα ασταθές κρατίδιο δίπλα μας, που φέρεται καταπιεστικά στους ίδιους τους πληθυσμούς του, επιθετικά απέναντί μας και δεν μπορεί ούτε τη δημοκρατική του νομιμότητα να διαφυλάξει;
Δεν ευχόμαστε τη διάλυση των Σκοπίων. Αλλά και δεν τη φοβόμαστε. Μπορείς να αρθρώσεις πολιτική μόνο για εξελίξεις που ΔΕΝ τις φοβάσαι. Για πράγματα που φοβάσαι, δεν αρθρώνεις πολιτική. Προετοιμάζεις συνθηκολόγηση…
Κι αυτό ακριβώς υποστηρίζουν κάποιοι στην Αθήνα: Ότι πρέπει να συνθηκολογήσουμε σε όλα. Απέναντι σε κράτη και καθεστώτα που διαλύονται.
Αλλά η συνθηκολόγηση δεν είναι Πολιτική. Είναι η άρνηση της Πολιτικής. Είναι το τέλος της Πολιτικής. Είναι και το τέλος μιας ελίτ που δεν έχει να προτείνει άλλο τίποτε, από συνθηκολόγηση σε όλα και παραίτηση απ’ όλα…



Η μονεταριστική «Ορθοδοξία» σε δεινή δοκιμασία
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 6/6/2008


Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμο δίλημμα:
-- Αν ανεβάσει τα επιτόκια για να ελέγξει τον πληθωρισμό, τότε κινδυνεύει να σπρώξει το ευρώ ακόμα πιο ψηλά (ως προς το δολάριο) και να σπρώξει τις ευρωπαϊκές οικονομίες στην ύφεση μιαν ώρα αρχύτερα.
-- Αν αφήσει αμετάβλητα τα επιτόκια, για να μην επιδεινώσει την οικονομική επιβράδυνση, κινδυνεύει να δει τον πληθωρισμό υψηλότερα και να ομολογήσει ότι απέτυχε πλήρως στο ρόλο της (που είναι, σχεδόν αποκλειστικά, η συγκράτηση του πληθωρισμού). Αληθινά δύσκολο δίλημμα…
* Αν δεχθούμε τη μονεταριστική προσέγγιση, ο πληθωρισμός είναι σχεδόν αποκλειστικά «νομισματικό φαινόμενο». Και τότε, πράγματι, όταν ξεφεύγει ο πληθωρισμός το μόνο που μπορεί (και «υποχρεούται») να κάνει η Κεντρική Τράπεζα είναι να μειώσει την προσφορά χρήματος αυξάνοντας τα επιτόκια. 
* Αλλά ο πληθωρισμός μπορεί να οφείλεται σε διαφορετικές αιτίας, όχι αποκλειστικά στη νομισματική προσφορά. Μπορεί να πυροδοτείται από «εξωγενή σοκ», όπως η άνοδος των τιμών ενεργείας, των πρώτων υλών κλπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις μείωση της νομισματικής κυκλοφορίας δεν «φρενάρει» τον πληθωρισμό, προκαλεί απότομη ύφεση διαρκείας. 
Η επιτάχυνση του πληθωρισμού οφείλεται σήμερα στο πετρέλαιο και στην αύξηση τιμών των πρώτων υλών γενικότερα, είναι δηλαδή «εξωγενής»: 
-- Αν ανακοπεί η αύξηση του πετρελαίου, ο πληθωρισμός θα φρενάρει ακόμα και χωρίς αύξηση των επιτοκίων. 
-- Αν συνεχιστεί η αύξηση τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών, ο πληθωρισμός θα επιδεινωθεί, ακόμα κι αν μειώσουν τα επιτόκια οι κεντρικές τράπεζες. Σε αυτή την τελευταία περίπτωση θα έχουμε το χειρότερο δυνατό σενάριο: στασιμοπληθωρισμό. Δηλαδή έξαρση πληθωρισμού και βαθιά ύφεση ταυτόχρονα. 
Σήμερα, η αύξηση των επιτοκίων δεν λύνει το πρόβλημα του πληθωρισμού. Μπορεί μόνο να επιδεινώσει την ύφεση. Είναι λάθος φάρμακο σε λάθος ασθένεια.
Όπως πρόσφατα έγραψε ο Πώλ Κρούγκμαν, στους Νιού Γιορκ Τάϊμς, «το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο… φόβος του πληθωρισμού». Και τα λάθος μέτρα που μπορούν να πάρουν οι Κεντρικές Τράπεζες για να τον «αντιμετωπίσουν»…
Το προσεχές διάστημα, η ΕΚΤ είτε θα αναθεωρήσει τις μονεταριστικές μονομανίες της, είτε θα πυροδοτήσει σφοδρή σύγκρουση μέσα στην Ευρώπη. Από την οποία η ίδια η θα χάσει. 
Και η Ευρώπη, ασφαλώς…


Ιρλανδικό «λάθος» και Ολοκληρωτικό παραλήρημα… 
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 18/6/2008 


Μετά το αρνητικό δημοψήφισμα στην Ιρλανδία ακούσαμε ένα σωρό «επιχειρήματα» κατά των δημοψηφισμάτων: 
* Ότι «δεν μπορεί ο λαός να αποφαίνεται για περίπλοκα ζητήματα με ένα ναι ή με ένα όχι».
* Ότι «δεν μπορεί ένα μικρός λαός να εμποδίζει την απόφαση όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων για ενοποίηση».
* Ότι δεν υπάρχει «ενιαίο σώμα λαού» κι ότι δημιουργούνται κάθε τόσο «ανίερες συμμαχίες» και «πλαστές πλειοψηφίες».
* Ότι τα δημοψηφίσματα οδηγούν τελικώς στη «τυραννία της πλειοψηφίας». 
Ας τα εξετάσουμε συνοπτικά ένα προς ένα:
-- Όντως, τα περίπλοκα ζητήματα δεν απαντώνται με ένα ναι ή με ένα όχι. Αλλά όσα λέγονται για το δημοψήφισμα ισχύουν και για τις γενικές εκλογές: Μπορεί ο ψηφοφόρος να προτιμά τις επί μέρους λύσεις που προσφέρουν διαφορετικά κόμματα σε διαφορετικά προβλήματα. Αλλά τελικώς ένα κόμμα ψηφίζει. Κατά μείζονα λόγο η επιλογή του είναι «περιοριστική». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσει να ψηφίζει. Έτσι δεν είναι; 
-- Όντως, ένας «μικρός λαός» δεν μπορεί να ανακόψει τη θέληση όλων των υπολοίπων. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι οι υπόλοιποι λαοί, αν ψήφιζαν σε δημοψήφισμα, θα ενέκριναν τη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη; Γιατί οι Γάλλοι (που αναμφίβολα αποτελούν «μεγάλο λαό»), όπως και οι Ολλανδοί, άλλωστε, απέρριψαν το προηγούμενο Ευρωσύνταγμα (σε δημοψήφισμα). Ας μην προεξοφλούμε, λοιπόν, τη θέληση των υπολοίπων λαών της Ευρώπης... 
-- Ύστερα, τι θα πει «ανίερες συμμαχίες»; Ότι ομάδες του εκλογικού σώματος που προέρχονται από την Αριστερά και τη Δεξιά συνασπίστηκαν στο ΌΧΙ; Και λοιπόν; Μήπως στις περιπτώσεις που υπερψηφίστηκε η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν συνασπίστηκαν Αριστεροί και Δεξιοί; Γιατί οι οπαδοί του ΟΧΙ είναι «ανίερη συμμαχία», ενώ οι οπαδοί του ΝΑΙ είναι εκφραστές της «παλλαϊκής θέλησης»;
-- Για τη λεγόμενη «τυραννία της πλειοψηφίας», μια απλή ερώτηση: Αν η κυριαρχία της πλειοψηφίας (στα πλαίσια των νόμων) είναι… «τυραννία», η παραβίαση της θέλησης της πλειοψηφίας, πώς ακριβώς λέγεται; Η επιβολή της μειοψηφίας κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας, πώς ακριβώς αποκαλείται;
Όσοι απορρίπτουν το δημοψήφισμα γενικά, απορρίπτουν ουσιαστικά τη ίδια τη δημοκρατία και τη νομιμοποιητική βάση της. Απορρίπτουν και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που θα υπάρξει μόνον ως εθελοντική σύγκλιση λαών με Δημοκρατία και Ελευθερία. 
Ο δρόμος προς τον Ολοκληρωτισμό είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, επικίνδυνες ψευδαισθήσεις «πολιτικής ορθότητας» και περιφρόνηση προς την λαϊκή ετυμηγορία.
Το «λάθος» που διέπραξαν οι Ιρλανδοί στην καλύτερη περίπτωση επανορθώνεται και στη χειρότερη θα το πληρώσουν οι ίδιοι. 
Το λάθος που θα διαπράξουμε, αν προσχωρήσουμε σε τέτοιες ολοκληρωτικές απόψεις, είναι πολύ σοβαρότερο, δεν επανορθώνεται και θα το πληρώσουμε όλοι.



Η μεγάλη ευκαιρία. Και η τελευταία…
του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 27/6/2008



Το σκάνδαλο της Ζήμενς αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την κάθαρση:
* Πρώτον, διότι τα στοιχεία αναδεικνύονται από έρευνα που κάνουν ξένες αρχές. Έτσι η συγκάλυψη είναι πλέον πολύ δύσκολη.
* Δεύτερον, διότι υπάρχουν, πλέον, τα… «αναθεματισμένα» blogs: ΜΗ ελεγχόμενες πηγές ενημέρωσης, με μεγάλη διείσδυση στην κοινωνία. Κι έτσι η συνολική απόκρυψη είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολη.
* Τρίτον, τα σκάνδαλα αγγίζουν και τα δύο μεγάλα κόμματα (κι ίσως, όχι μόνο τα μεγάλα). Μπορεί όχι στον ίδιο βαθμό - και τα δύο, πάντως. ?ρα η κάθαρση αποσυνδέεται από την πολιτική διαμάχη εξουσίας μεταξύ τους. 
Στο παρελθόν, η «κάθαρση» αφορούσε σκάνδαλα ενός κόμματα και εξελήφθη ως «πολιτική δίωξη» σε βάρος του. Αντί να τιμωρηθούν οι «σκανταλιάρηδες», συσπειρώθηκε όλη η παράταξή τους γύρω τους και τους προστάτεψε. Η κάθαρση στο παρελθόν λειτούργησε διχαστικά στην κοινωνία, όχι λυτρωτικά για το πολιτικό σύστημα. Και γιΆ αυτό ματαιώθηκε… 
Σήμερα, τα σκάνδαλα εντοπίζονται και στα δύο κόμματα κι είναι πιο εύκολο οι οπαδοί όλων των κομμάτων να απομονώσουν τους «σκανταλιάρηδες» - για να διασώσουν την «τιμή» της παράταξής τους - όχι να συσπειρωθούν γύρω τους. 
Σήμερα, λοιπόν, η κάθαρση είναι πιο εύκολη, γιατί είναι πολύ δύσκολη πλέον η συγκάλυψή τους (από τη δικαιοσύνη), είναι ακόμα πιο δύσκολη η απόκρυψή τους (από τον Τύπο), κι έχουν απεμπλακεί από την διαμάχη πολιτικής εξουσίας αφού αγγίζουν όλους. 
* Ακόμα, οι αρχηγοί και των δύο μεγάλων κομμάτων, όχι μόνο δεν θίγονται οι ίδιοι από την κάθαρση, αλλά αντίθετα ευνοούνται, γιατί θίγονται πρωτίστως οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοί. Έτσι έχουν συμφέρον να στηρίξουν την κάθαρση, ο καθένας από την πλευρά του.
Και οι δύο μαζί έχουν κάθε λόγο μαζί με την κάθαρση να προχωρήσουν – από κοινού - και κάποιες απαραίτητες κρίσιμες μεταρρυθμίσεις. 
Κι ύστερα να προχωρήσουν σε εκλογές: 
-- Αν προκύψει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όποιος κερδίσει θα μπορεί – επιτέλους – να κυβερνήσει. Κι όποιος χάσει, δεν θα φοβάται για την «επόμενη μέρα», αφού θα ελέγχει απόλυτα το κόμμα του.
-- Αν δεν προκύψει «αυτοδυναμία», θα μπορούν να συγκυβερνήσουν, χωρίς να φοβούνται ότι θα τους «πλαγιοκοπήσει» η «εσωκομματική αντιπολίτευση» (που θα την έχουν εξουδετερώσει εκ των προτέρων), είτε τα μικρότερα κόμματα (που θα τα έχουν περιθωριοποιήσει ξανά). 
Στις σημερινές συνθήκες η κοινωνία συσπειρώνεται γύρω από όσους κάνουν υπερβάσεις και αποτολμούν τομές, όχι απΆ όσους αναμασούν φθαρμένα στερεότυπα και βγάζουν λαϊκίστικες κορώνες
Το σκάνδαλο της Ζήμενς είναι η μεγάλη ευκαιρία του πολιτικού συστήματος: να αλλάξει, για να μην γκρεμιστεί! 
Είναι ταυτόχρονα και η τελευταία ευκαιρία του… 







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου