*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

«ΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΟΣ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«ΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΟΣ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 1945
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή
  1. Το κείμενο αυτό συνδέεται με τα θέματα κατήχησης της Χριστιανικής διδασκαλίας όπως αναπτύσσονται πλήρως από τον συγγραφέα με εκκίνηση το άρθρο «ΕΘΝΟΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» και ξεδιπλώνονται στο έργο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ» (ειδικότερα, ως προς το θέμα των χάρτινων πλοίων και της κυβερνητικής, αξίζει να σημειωθούν οι αναφορές στο πλοίο του Χριστιανισμού Πλωτίνου-Πελάγιου, τα άρθρα «ΧΑΡΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ» και «ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΟΥ» καθώς και το Δόγμα Capitant, το οποίο είναι όμοιο με την κατασκευή ναών με την μορφή κύβων όπως περιγράφονται από τον Όργουελ και την Βέϊλ). Πρέπει, επίσης, με άξονα την Ισπανία (όπου εντοπίζεται το CORPUS CHRISTI) να μελετηθούν οι μεταφράσεις Καμύ «ΔΟΚΙΜΙΟ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΑΛΟΓΟΝ», «Ο ΑΡΝΗΣΙΘΡΗΣΚΟΣ», «Ο ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ» και «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» σε αντίθεση με την «ΠΑΝΟΥΚΛΑ» και σε σύνδεση με την μετάφραση Όργουελ «ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΣΤΗΝ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ».
  2. Το θέμα της θρησκευτικής ειρήνης συνδέεται αφενός με τα Σύμβολο της Πίστεως όπως περιέχεται στο έργο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ» αλλά και με τον Πάπα Eugenio Pacelli (Pius XII) που θεωρείται ως ο υπέρμαχος των συνθηκών της «Χριστιανικής Ειρήνης».
  3. Ο René Marie Alphonse Charles Capitant (1901-1970) υπήρξε κορυφαίος νομικός της Γαλλίας. Καθηγητής Δικαίου, Πολιτικών Επιστημών, Ιστορίας: καθηγητής στο Στρασβούργο το 1930, καθηγητής στο Αλγέρι –την πρωτεύουσα της Ελεύθερης Γαλλίας– το 1941. Ιδρυτικό μέλος του κινήματος COMBAT, φυλακίστηκε λόγω της αντίστασης στο καθεστώς του Vichy, έγινε υπουργός Παιδείας το 1944-45, καθηγητής στο Παρίσι το 1951. Θεωρείται υπέρμαχος της Δημοκρατικής Ένωσης της γαλλικής “Rénovation”. Δημιούργησε το νομικό καθεστώς απόσχισης μιας εδαφικής συλλογικότητας σε ανεξάρτητο κράτος θαλάσσιας επικράτειας μόνο και με βάση το Σύνταγμα του 1958 και, το 1966, το Δόγμα Capitant περί εξειδικευμένης ερμηνείας. Υπουργός Δικαιοσύνης το 1968 στην κυβέρνηση Ντε Γκώλ.

Είναι μάλλον προσβλητικό και, σε ορισμένα σημεία, γελοίο το ότι αναγκάζομαι σήμερα να πάρω θέση επί του θέματος της θρησκευτικής αγωγής του λαού.
Ίσως αυτό να εμφανίζεται, κατά κάποιον τρόπο, λες και προσπαθώ να αναστήσω ένα νεκρό άλογο –και, άλλωστε, απείχα ως τώρα από το να παρέμβω σε αυτήν την πολεμική εφόσον ήλπιζα ότι δεν θα επιβίωνε για πολύ. Αυτό, όμως, φαίνεται πως δεν ισχύει αφού ήδη πρόκειται η ίδια η κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην εξουσία και αφού ο κ. Capitant συνέταξε ήδη το προηγούμενο Σάββατο τα πρακτικά της γραμματειακής υποστήριξης, ένα κείμενο που απεσύρθη χθες αφού πρώτα συνάντησε αντιδράσεις.
Ό,τι κι αν γίνει, το θέμα που ετέθη με την έκδοση αυτού του κειμένου δεν μπορεί να αγνοηθεί και πρέπει να διακανονιστεί. Μετανιώνουμε μόνο που ετέθη κατ΄αρχήν.
Οι ακτιβιστές της Καθολικής Εκκλησίας που στερούνται διορατικότητας και σύνεσης έχουν ήδη παραδώσει τα όπλα τους στα χέρια των ίδιων των εχθρών τους. Σίγουροι πως θα είχαν μιαν ευνοϊκήν ακρόαση από ορισμένα διαμερίσματα της κυβέρνησης, λησμόνησαν ότι διακινδύνευαν να προσβάλουν τον μεγάλον αριθμό Γάλλων που βλέπουν την κοσμική εκπαιδευτική διαδικασία ως την καλύτερην εγγύηση της ελευθερίας θρησκευτικής συνείδησης. Από την άποψην αυτή, εάν πω ότι αυτή η διαλεκτική συζήτηση είναι άκαιρη ισοδυναμεί με κατάθεση της γνώμης μου για την παρούσα έκδοση.
Η ελευθερία συνείδησης είναι εξαιρετικά πολύτιμη για μας ώστε να επιχειρήσουμε τον διακανονισμό του μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα πάθους.
Είναι απαραίτητο να είμαστε συγκρατημένοι.
Και οι Χριστιανοί αλλά και οι αρνησίθρησκοι θα πρέπει να σημειώσουν και να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι, σε σχέση με την απόκτηση παιδείας, η ελευθερία συνείδησης είναι εξαρτημένη από την ελευθερία επιλογής.
Από την στιγμή που η κατήχηση και η διδασκαλία παρέχεται από το Κράτος, το Κράτος δεν είναι δυνατόν να διδάσκει ή να βοηθά στην διάδοση αληθειών που δεν είναι αναγνωρισμένες και παραδεκτές από όλους.
Άρα, το μόνο που μπορεί να φανταστεί κανείς είναι ότι το Κράτος μπορεί να παραδίδει μαθήματα κυβερνητικής αγωγής του πολίτη και αστικών δικαιωμάτων μόνο στα παιδάκια που κατασκευάζουν χάρτινα καραβάκια. Σ’ αυτό εδώ το σημείο είναι ασυναγώνιστο.
Εξ αντιθέσεως, είναι αδύνατον να φανταστεί κανείς ότι μπορεί η θρησκεία να διδάξει γραφειοκρατική διοίκηση –διότι ο νόμος της αντιμεταθετικότητας είναι κάτι το αναπόφευκτον.
Ούτε η πίστη ούτε η αγάπη μπορούν να αποτελούν αντικείμενο δογματικής διδασκαλίας.
Όσοι είναι πλέον σίγουροι για την δική τους αλήθεια ώστε να θέλουν να την προπαγανδίσουν προς άλλους, θα πρέπει να το κάνουν με χρήματα από το δικό τους ταμείο.
Λογικά, ισχύει ότι δεν μπορούν να ζητούν από το Κράτος να το κάνει ή να τους βοηθήσει να το κάνουν.
Εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα, έχουμε στην Γαλλία γνωρίσει μόνο μιαν μορφήν ειρήνης, την θρησκευτικήν ειρήνη.
Απολαύσαμε την ειρήνη επειδή η θρησκευτική αγωγή βασίστηκε επί των αρχών που εκτέθηκαν άνωθεν.
Γιατί να μεταρρυθμίσουμε τώρα τους θεσμούς ή οργανισμούς στους οποίους αυτή η ειρήνη ενσαρκώθηκε;
Οι θεσμοί ή οργανισμοί αυτοί υπήρξαν θετικοί για όλους επειδή –είμαστε ευτυχείς που το λέμε– κατέστησαν παρελθόν την αντίθεση στην απόκτηση κλήρου και κληροδοτημάτων. Εάν οι λειτουργίες αυτών των θεσμών άνοιγαν ή ήταν ανοιχτές προς υποβολή ερωτημάτων, αυτό θα έπληττε ασφαλώς τα συμφέροντα της θρησκείας περισσότερο παρά θα τα εξυπηρετούσε.
Αντιμετωπίζαμε πάντοτε τα θέματα θρησκείας με τον σεβασμό και την προσοχή που τους αξίζει. Να γιατί αισθανόμαστε δικαιολογημένοι που προειδοποιούμε τους Καθολικούς να μην έχουν υπερβολικά τραβηγμένες πεποιθήσεις.
Κανείς δεν θέλει να δει έναν διάλογο να διεξάγεται μεταξύ Χριστιανών και απίστων περισσότερο από εμάς διότι πιστεύουμε ότι αμφότερες οι πλευρές θα ωφελούνταν. Αυτή η επαφή είναι εφικτή στην πραγματικότητα σε έναν τόπο: στο σχολείο του λαού. Δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τα ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμα και αν υπήρχε όλη η αντικειμενικότητα του κόσμου. Πολλοί από τους καθηγητές των Πανεπιστημίων και των Λυκείων-Γυμνασίων μας είναι Καθολικοί (ή και ιερείς, ακόμα) και αυτό δεν είναι κακό.
Δεν υπάρχει λόγος γιατί να μην δημιουργηθεί και μεταξύ των στοιχειωδών δημοσίων σχολείων μια παρόμοια συνεργασία.
Εξ αντιθέσεως, είναι αδύνατον ή πάντως εξαιρετικά σπάνιο να διδάσκουν σε θρησκευτικές σχολές καθηγητές που δεν πιστεύουν στην θρησκεία.
Σε αυτό το επίπεδο είναι που βλέπουμε πλεονεκτήματα για την ύπαρξη αντικειμενικότητας.
Και από υλιστικής, κοσμικής πλευράς με τον τρόπον αυτόν είναι που ρυθμίζεται το ζήτημα.
Το καθεστώς του Vichy είχε τους δικούς του λόγους που αγνόησε αυτά τα επιχειρήματα και χορήγησε χρηματοδότηση προς τις ιδιωτικές σχολές.
Οι λόγοι αυτοί δεν υφίστανται πλέον σήμερα –και είναι ορθό το Κράτος να διεκδικήσει την ελευθερία του εκ νέου.
Πέρα από το όριο αυτό, έχουμε να πούμε μόνο το εξής:
Αν ήμασταν Καθολικοί και αν –όπως άλλωστε θα ήταν φυσικό– θέλαμε να διαδώσουμε τα πιστεύω μας όσο το δυνατόν ευρύτερα, θα υποστηρίζαμε το κλείσιμο των ιδιωτικών θρησκευτικών σχολών συλλήβδην και θα συμμετείχαμε ευθέως και απευθείας, ως άτομα, στην εκπαίδευση του λαού του έθνους.
Οι νέοι Καθολικοί θα κέρδιζαν, ως εκ τούτου, πολύτιμην εμπειρία από τον λαϊκό πληθυσμό της χώρας αυτής και από μιαν εθνική πραγματικότητα που η «προστατευμένη αγωγή» τους εμποδίζει πολύ συχνά να δουν. Θα εξυπηρετούσε, τότε, αυτό έναν κοινό στόχο που, ομολογουμένως, θα αποκαθιστούσε στην σωστή της θέση την παρωχημένη φιλονικία περί κλήρου και χορηγιών.

Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)