«ΤΟ ΞΙΦΟΣ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: Το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε σχέση με τα αποσπάσματα από το δοκίμιο «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ» που δημοσιεύονται για πρώτη φορά ακέραια από τον Χρήστο Παπαχριστόπουλο μετά τις 19/11/1946. Είναι το μοναδικό κείμενο του συγγραφέα από τα δημοσιογραφικά γραπτά με δικαιώματα. Επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν το σύνολο των μεταφράσεων Καμύ-Όργουελ αλλά, ειδικότερα, τα άρθρα «Το ξίφος της Αποκάλυψης και η Ιστορία», « «Το πείραμα Χίτλερ: Ξίφος, Ζυγός και Γόρδιος Δεσμός», «Η φόρμουλα της πανάκειας των Θεών της Γερμανίας», «Ο χειρισμός της φόρμουλας της ελευθερίας». Για να κατανοηθούν συνολικά και σε γενική γραμμή, σταχυολογώ από τα εξής κείμενα: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ: «Στις τοιχογραφίες από τις χριστιανικές κατακόμβες, ο Καλός Ποιμήν προσλαμβάνει και οικειοποιείται αρκετές φορές το προσωπείο και την κεφαλή του Ερμή. Εάν, όμως, το μειδίαμα είναι το ίδιο, το σύμβολο έχει αλλάξει την σημασία του… Κατεβαίνουμε στο ύδωρ, φορτωμένοι με αμαρτίες και ακάθαρτοι –και μετά αναδυόμαστε μεταφέροντας τους καρπούς (κατεχόμενοι σε καρδιά και πνεύμα) εκ της ελπίδος στον Ιησού». ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΝ: Η ΤΕΧΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ «Η αναγέννηση βρίσκεται στα χέρια όλων μας, εξαρτάται από εμάς αν πρόκειται η Δύση να φέρουν στο φως αντιΑλέξανδρους για να ενώσουν τον Γόρδιο Δεσμό του πολιτισμού που κόπηκε από το ξίφος» ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΙΝΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ σχόλιο για την Καθολική Εκκλησία στο Εθνικό Συμβούλιο του Ελβετικού Έθνους στο Friburg το 1937: «Στο σύμβολο που έφερε το ξίφος του δημίου του Friburg μπορούσαν να διαβαστούν οι λέξεις: Κύριε Θεού, συ ο Ιησούς ει ο κριτής…Και, δίχως αμφιβολία, όποιος αγκαλιάζει και ακολουθεί με αφοσίωση την διδασκαλία του Ιησού, θα θεωρήσει αυτό το όμορφο, στην μεγαλοπρέπειά του ξίφος, ως μιαν ακόμα προσβολή κατά του προσώπου του Χριστού». ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ 3 «Επιστροφή στην διάβαση από τον Ελληνισμό στον Χριστιανισμό, το μοναδικό σημείο καμπής στην ιστορία».
Η νέα κυβέρνηση συγκροτήθηκε.
Εκ πρώτης όψεως, οι χειρισμοί και η ματιά του κυβερνήτη φαίνονται να είναι όπως κάθε άλλου κυβερνήτη. Κρατά στα χέρια του έναν κατάλογο με ονόματα.
Έχουμε συνηθίσει πια στους καταλόγους που περιέχουν ονόματα –τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει σ’ αυτά που πλέον δεν τα διαβάζουμε καν. Για να ικανοποιηθεί η συνείδησή μας, μπαίνουμε στον πειρασμό να πούμε ότι η κυβέρνηση θα κριθεί κυρίως από τις πράξεις της –και όχι από το γεγονός ότι βασίζεται σε μια λίστα ονομάτων.
Αυτή φαίνεται να είναι η κοινή αίσθηση, ο κοινός νους.
Στην πραγματικότητα, όμως, είναι μια εύκολη παράκαμψη: Δικαιοσύνη σημαίνει να κρίνει κανείς τους ανθρώπους για το τι είναι ο καθένας και όχι για τα ονόματα ή τις ιδέες τους.
Αυτή η λειτουργία του δικαίου δεν είναι ένα απλό λειτούργημα.
Είναι μια συνάθροιση ζωντανών ανθρώπων που έχουν πνοή, που έχουν έναν ορισμένον τρόπο να δίνουν το χέρι και να στερεώνουν τους δεσμούς τους.
Η αξία της κυβέρνησης αυτής θα υπολογιστεί ανάλογα με την αξία των ανθρώπων που την αποτελούν.
Από αυτό το πόστο, ορισμένοι άνθρωποι που έχουν τεθεί στην υπηρεσία της σημερινής ημέρας έχουν ήδη εκδώσει μιαν ετυμηγορία αφ’ εαυτών, μέσα από τις ίδιες τους τις πράξεις.
Επειδή ακριβώς οι λειτουργοί αυτής της κυβέρνησης υπήρξαν επί μακρόν χρόνον απλώς και μόνον ονόματα ή σύμβολα για εμάς, χαιρόμαστε τώρα στην θέα ανθρώπων με σάρκα και αίμα στον τόπον αυτό –αντί για σκέτα ονόματα– και μάλιστα, ανθρώπων που έχουν πληρώσει προσωπικά για να διαφυλάξουν την τιμή τους.
Στο παρελθόν, οι πολιτικοί ήταν αυτοί που πήραν τον έλεγχο των εκάστοτε λειτουργημάτων και ήδη από τότε προσπαθούσαμε να τους πείσουμε να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Αντιθέτως, τώρα έχουμε ανθρώπους που ανέλαβαν τις ευθύνες τους πριν αναλάβουν τα υπουργεία τους, ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα κελιά των φυλακών πριν καθήσουν σε γραφεία με «πράσινα» χαρτοφυλάκια.
Η Γαλλία δικαιούται, άρα, να υπερηφανεύεται που διαθέτει ένα κυβερνητικό στέλεχος που μόλις χθες ανήκε στην μυστική υπηρεσία του Μπρετόν και κάποιον που αναλαμβάνει καθήκοντα επειδή κατάφερε να δραπετεύσει από την λοκομοτίβα που τον μετέφερε στην Γερμανία πηδώντας στην κορυφή ενός εκ των βαγονιών της.
Αυτό δεν λογίζεται ως επανάσταση, σίγουρα –αλλά είναι, τουλάχιστον, μια επανάσταση στα πολιτικά μας ήθη: κάτι που μας θέτει στην σωστή θέση για την πραγματική επανάσταση, αυτήν που έχουμε θέσει σε κίνηση και που περιμένουμε, γαλήνιοι αλλά άγρυπνοι, να ολοκληρώσει η κυβέρνηση.
Δεν αποτελεί, φυσικά, εγγύηση ότι θα γίνει κανείς καλός κυβερνήτης επειδή πέρασε χρόνια στην φυλακή.
Αποτελεί, όμως, ένα ελάχιστο συμβολικό σημάδι ότι αξίζει την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης κατ’ αρχήν.
Παρέχουμε ανεπιφύλακτα την εμπιστοσύνη μας προς τους ανθρώπους αυτούς.
Πρέπει κι αυτοί με την σειρά ους να ζυγίσουν την αξία του κεφαλαίου που τους εμπιστεύεται η χώρα με αυτήν την εμπιστοσύνη.
Δεν πρέπει να την διασπαθίσουν.
Βλέπουμε ότι υπάρχει ένας μοναδικός δρόμος να ζήσουν σύμφωνα με το παρελθόν τους –κι αυτός είναι να μεταφέρουν την επανάσταση που έχει ξεκινήσει στους δρόμους της πόλεως στους θεσμούς της ίδιας της κυβέρνησης.
Θα έχουμε, ωστόσο, πολλά να πούμε στο μέλλον για το υποκείμενο που συνθέτει το θέμα αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου