«Η ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«Η ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ»

Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

“COMBAT”, 5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου

Copyright: Christos P. Papachristopoulos

Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό είναι από τα κύρια για την στήριξη του έργου του δημοσιογράφου-συγγραφέα και συνδέεται πρωτίστως με την εισαγωγή στην διπλωματική μελέτη «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ» περί «επιστροφής στις πηγές» και την αναφορά στις Χριστιανικές Κατακόμβες σε συνδυασμό με τα άρθρα περί Γερμανίας και περί πινάκων του Μποτιτσέλλι, το άρθρο «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ», τις αναφορές στο πλοίο και στο πλήρωμα του Χριστιανισμού, με τις αναφορές σε καταθέσεις στο άρθρο «ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΟΥ» και σε συνδυασμό με τα άρθρα «Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ», «Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΥΠΟΥ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ», «Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ», «ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ» «ΧΑΡΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ» και όλα τα άρθρα περί Τύπου, Δικαιοσύνης, Μέτρου και Δημοκρατίας. Ωστόσο, πρέπει να συσχετιστεί με το θεατρικό έργο «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» καθώς και τα άρθρα «Η ΠΟΙΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» και «ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ». Σημειώνεται ότι το αδημοσίευτο άρθρο του συγγραφέα από την ενότητα με τίτλο «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ» που δημοσιεύθηκε με ημερομηνία 19/11/1946 στην εφημερίδα COMBAT (μετάφραση Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου) είναι το μοναδικό κείμενο του συγγραφέα από τα δημοσιογραφικά γραπτά με δικαιώματα. Copyright by Albert Camus and Combat. Rights of reproduction reserved for all countries. Το θέμα της επιστημονικής έρευνας των κοινωνιών πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν για την όλη φιλοσοφία του οργανισμού με τον τίτλο «ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ Ο.Η.Ε.» και την θέση σε ισχύ του όλου Λειτουργικού Συστήματος με βάση το Κ.Π.Σ. της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό στηρίζεται στο Κείμενο Συνθήκης της Διάσκεψης του Ο.Η.Ε. στην Γενεύη στις 29 Απριλίου 1958 περί διεθνών υδάτων των κρατών σε συνδυασμό με το δόγμα Capitant το οποίο δημιούργησε το νομικό καθεστώς απόσχισης μιας εδαφικής συλλογικότητας σε ανεξάρτητο κράτος θαλάσσιας επικράτειας μόνο και με βάση το Σύνταγμα του 1958 και ενισχύθηκε το 1966 με την θεωρία περί εξειδικευμένης ερμηνείας και σε σχέση με τον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου. Αυτό στηρίζει την σύλληψη του κινήματος COMBAT από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. σε συνδυασμό με το λειτουργικό σύστημα της Ε.Ε και του οργάνου του Υπουργείου Πληροφοριών (Ministry of Information-M.O.I.) κοινού σε Όργουελ («1984) και Καμύ (COMBAT) επί τη βάσει του Μανιφέστο του Vendotene (1941) των Spinelli-Camus και του Σχεδίου Συνθήκης Spinelli για το Σύνταγμα της Ε.Ε. το οποίο είναι το μοναδικό που ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ έχει ήδη ψηφιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 14/2/1984.

Σε εφαρμογή των κειμένων διατάξεων, ο Officiel δημοσίευσε το κείμενο μιας εκτελεστικής εντολής που διατάσσει τις εφημερίδες να αποκαλύψουν τα αριθμητικά και λογιστικά στοιχεία της παραγωγής τους και να ενημερώσουν τον Υπουργό Πληροφόρησης για τις πωλήσεις τους προκειμένου να αυξηθούν ή να μειωθούν αναλόγως οι τιμές κατακύρωσής τους προς το ενδιαφερόμενο κοινό.

Η τάξη αυτής της διατακτικής εντολής διαπνέεται από την λογική.

Η δημοσιοποίηση των αριθμών κυκλοφορίας θα είναι κάποτε μια μέθοδος για την κατακύρωση των πόρων που προέρχονται από τις πηγές της κάθε ανταγωνιστικής εφημερίδας.

Άλλωστε, είναι σαφές ότι οι λειτουργίες του Τύπου θα πρέπει να είναι ανοιχτές στην δημόσια έρευνα.

Ως προς τις ανακοινώσεις των αριθμών κυκλοφορίας, εγείρονται ορισμένες δυσκολίες διότι θα μπορούσαν να καταλήξουν σε αδικίες εις βάρος ορισμένων από τις αδελφές επιχειρήσεις οι οποίες δεν πουλούν όλες τις εφημερίδες που τυπώνουν και μπορεί να θεωρηθεί ακατάλληλο να δοκιμάσουν άλλο την τύχη τους.

Ωστόσο, είναι φανερό ότι η διαταγή της εκτελεστικής εξουσίας θεσπίστηκε υπό το πνεύμα της δικαιοσύνης και του ορθολογισμού.

Το επιχείρημά μας είναι απλώς και μόνον ότι η λογική του μέτρου πρέπει να εκτελεστεί με συνέπεια ως το τέλος.

Πράγματι, υπάρχουν κράτη που λειτουργούν με τάξη η οποία ορίζει ότι σε περίπτωση απάτης, η κατακύρωση της προμήθειας χάρτου για την περίοδο των 2 εβδομάδων θα μειωθεί –κατά συνέπειαν, πάντοτε– κατά ένα ποσό το οποίον ανταποκρίνεται στο νούμερο των αντιγράφων που δεν έχουν τυπωθεί ή δεν έχουν ζήτηση ή τηρούνται κρυφά ή δεν τα έχει διεκδικήσει κανείς.

Πιστεύουμε ότι αυτή η παράγραφος η μικρή, η οποία ασχολείται με ένα φαινομενικά δευτερεύον ζήτημα, θέτει ένα πρόβλημα πολιτικής ηθικής ανωτάτης σημασίας.

Ποιό είναι, κατά κυριολεξία, το νόημά του;

Ότι η κλοπή και η απάτη πρέπει να γίνονται ανεκτές και ότι η μοναδική της τιμωρία θα είναι μια μείωση στην ποσότητα του χάρτου που παραχωρείται σε ποσότητα ίση με τις αναλογίες των μετοχών που χάθηκαν στην προηγούμενη εν λόγω παραχώρηση.

Αυτό το μέτρο δεν αποτελεί ποινή αλλά προσαρμογή, δηλαδή μιαν συναλλαγή στο ισοζύγιο πληρωμών μεταξύ κλέφτη και θύματος.

Δεδομένου τούτου, αυτή η μικρή περικοπή του κειμένου βασίζεται σε αρχές ανεπακόλουθες.

Τούτο ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι η απάτη είναι ταυτογχρόνως αναπόφευκτος και αφέσιμη.

Εάν είναι αλήθεια ότι κάθε ποινή είναι αναλογική με το έγκλημα, τότε το μέτρο αυτό ισολογίζεται με το να δίνει συγχωροχάρτι κάποιος στον απατεώνα, κάτι που στο τέλος του χορηγεί δωρεά ενός –τρόπον τινά– στάτους φυσικής έξεως.

Ε λοιπόν, αυτός δεν είναι ο σωστός τρόπος έναρξης.

Εάν επιθυμούμε να στερεώσουμε και να θεσπίσουμε νέες σχέσεις μεταξύ των πολιτών, εάν θέλουμε να εκδίδονται αποφάσεις με πνεύμα τιμιότητας ώστε να θερίζουμε τους καρπούς της, τότε πρέπει να καλούμε τα σκάφη «σκάφη» και να ποινικοποιήσουμε την απάτη για όποιον τα κλέβει.

Δεν πρόκειται να πούμε περισσότερα για τον κίνδυνο που προκαλεί στον νέον Τύπον αυτή η πολιτική έκφραση. Δεν είναι καλή ιδέα να προκαλεί κανείς τον κόσμο να κλέβει σκάφη –και αν ο μόνος κίνδυνος κλοπής είναι να ανταμοίβεται η απάτη και όχι να τιμωρείται, ε τότε αυτός είναι πειρασμός!

Δεν είναι ανάγκη να αποδείξουμε, άρα, με πόση ταχύτητα θα ‘τρωγαν την σκόνη μας όλοι οι ενάρετοι που, αναπόφευκτα μετά, θα απολύονταν επειδή έχουν αφέλεια.

Επιπλέον, το να κλέβεται κάποιος τόσο γαλήνια και καλόβουλα σημαίνει, επί της ουσίας, ότι την νομιμοποιεί.

Δεν κάνουμε πρόταση εδώ να ανακηρύξουμε την αγνότητα σε κανόνα.

Η αρετή σπανίως βασιλεύει στα ανθρώπινα –και δεν θα ‘κανε κανείς το λάθος να υποθέσει ότι έχουμε κι εμείς αφέλεια.

Ωστόσο, η απάτη θα πρέπει να πληρώνεται με σύλληψη –και με σκληρότητα ώστε να γίνεται φανερή η βούληση να μην υπάρχει πλέον ανοχή.

Μια εφημερίδα που διαφθείρει τα βιβλία της κι ελπίζει ότι θα ανεβάσει την κυκλοφορία της, δεν έχει δικαίωμα να μιλά έναντι του λαού της Γαλλίας: φως φανάρι.

Εκ πρώτης όψεως, η μικρότερη της απάτης για εφημερίδες πρέπει –αν όχι σε ισόβια– να υφίσταται την εξής ποινή: να αναστέλλεται το κρέμασμα των φύλλων της και η διανομή της για μιαν περίοδο χρόνου αρκετά μεγάλη ώσπου να γίνει αντιληπτή η αθωότητά της.

Εκλιπαρούμε άφεση αμαρτιών από τον λειτουργό πληροφόρησης που πήραμε τον χρόνο του με μιαν εκδοτική διαμάχη που κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διαλογής «δευτέρας».

Το καθήκον μας, ωστόσο, είναι να εξασφαλίσουμε ότι οι αξίες αποκαθίστανται στον σωστόν τους τόπο και να καταδείξουμε ότι η ιδέα περί απάτης είναι μια διαρκής αιτία εθνικής παρακμής.

Εάν ο Officiel αγνοήσει την έρευνα αυτή όσο σοβαρά πρέπει, εναπόκειται στον Τύπο να το κάνει και να στηρίξει ακλόνητα και αξιοπρεπώς τις απαραίτητες αρχές εταιρικότητας.