«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ»

Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

“COMBAT”, 6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1944

Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου Copyright: Christos P. Papachristopoulos

Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να στηριχτεί στις μεταφράσεις του συγγραφέα-δημοσιογράφου για τα Συνταγματικά θέματα που προκύπτουν για την Βασιλεία στο μεταίχμιο των αναλύσεων περί Γερμανία-Ισπανίας ως προς το ξίφος του κυβερνήτου με βάση τα άρθρα περί Τύπου και, ειδικότερα: «ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΙΣ», «ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ», «ΚΡΑΤΟΣ, ΕΘΝΟΣ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ» , «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ». Επιπλέον, πρέπει να συνδεθούν με το πνεύμα των κειμένων «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ», «ΓΙΑΤΙ Η ΙΣΠΑΝΙΑ», «ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΗΣ, ΕΙΔΥΛΛΙΑΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ: ΜΝΗΜΕΣ ΓΙΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΟΤΙΤΣΕΛΛΙ» και σε σχέση με το υλικό των άρθρων «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», «Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ», «ΣΥΝΤΑΓΝΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ», «ΝΟΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ», «ΜΕΛΕΤΗ ΓΙΑ ΣΥΛΛΗΨΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΗΕ». Οι αναφορές στην μπουρζουαζία πρέπει να κατευθυνθούν στο θέμα της μάχης για την κατάληψη του Alcazar στο Τολέδο της Ισπανίας και του φρουρίου της Canossa στην Τοσκάνη. Γενικώς, συνδέονται με τις παραπομπές του συγγραφέα στον αρχαίο Χριστιανισμό του 1ου αιώνος και στο μεγαλείο του Χριστιανισμού, στο ancien regime και στο nouveau regime και σε σχέση με το “L’ Esprit Nouveau” του Edgar Quinet. Με τα θέματα περί σύνδεσης πνεύματος και εργασίας έχουν κοινή συνισταμένη σημεία του κειμένου με βάση το Σουηδικό μοντέλο στον «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ» και άλλα γραπτά περί εξέγερσης.

Εδώ και ορισμένον καιρό τώρα, η χώρα μας είχε γνωρίσει μόνο 2 πραγματικές βασιλικές αριστοκρατίες: την αριστοκρατία της εργασίας και την αριστοκρατία του πνεύματος.

Τώρα έχουμε έναν νέον ορισμό της λέξεως αριστοκρατία: είναι το τμήμα του έθνους που αρνείται να σκλαβωθεί ή να σκλαβώσει άλλους.

Ωστόσο, η προηγούμενη 4ετία της ήττας αλλά και της Αντίστασης έχει απλώς επιβεβαιώσει ό,τι ήταν ήδη φανερό προπολεμικά από όλους όσους αγαπούσαν την Γαλλία ακόμη κι αν επέκριναν τα ανησυχητικά της λάθη.

Είναι σαφές ότι η κυρίαρχη της χώρας τάξη απλώς είχε παραιτηθεί.

Η Γαλλική αστική τάξη είχε απολαύσει μιαν περίοδο μεγαλείων αλλά είχε επιβιώσει καθ’ υπερβολήν. Δεν μπορούσε πλέον να υψώσει το ανάστημά της στο επίπεδο των καθηκόντων της και ζούσε αποκλειστικά με την μνήμη των δικαιωμάτων της.

Σε επίπεδο πλήρους εκτίμησης του μέτρου της κάθε κοινωνικής τάξης, αυτά τα σημάδια μαρτυρούν παρακμή.

Επιπλέον, η αστική τάξη ήταν δειλή. Εάν η ετυμηγορία εναντίον της έπρεπε να συνοψιστεί σε λίγες λέξεις, θα έλεγε κανείς ότι η μπουρζουαζία δεν αγαπούσε τον λαό και, για τον λόγον αυτό, θα είχε δεχθεί οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για να σωθεί η ίδια από τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο φόβος είναι που δημιουργεί τους προδότες.

Κατ’ επακόλουθον, πολλοί από όσους πρόδωσαν την χώρα τους το έκαναν αποκλειστικά επειδή δεν τους άρεσε ο κόσμος επειδή πάντοτε αυτός βάδιζε ευθέως μπροστά, με την χαρούμενη ανεμελιά που χαρακτηρίζει όσους ξέρουν ότι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους.

Το καθεστώς του Vichy περίμενε να πάρει εκδίκηση από τον λαό για τα γεγονότα του 1936.

Αυτή είναι η αλήθεια (ό,τι λέξεις κι αν έχει βάλει στο στόμα του Pétain ο κ. Bergery). Αυτοί που φάνηκαν πιο βάρβαροι ήταν, στην πραγματικότητα, οι πιο δειλοί.

Μην λαθέψετε στην κρίση: η καταδίκη μας αυτή δεν είναι αφηρημένη κατά κανέναν τρόπο.

Πολλοί αντιπρόσωποι της αστικής τάξης μοιράστηκαν τις οδύνες και τις αγωνίες της Γαλλίας.

Αυτοί ανήκουν στον ίδιο τόπο όπου ανήκουν η τιμή και η πιστότητα.

Το κύριο σημείο, όμως, είναι να δούμε και να καταλάβουμε το γεγονός ότι ο ηγετικός ρόλος της μπουρζουαζίας τελείωσε το 1940 και ότι οι πολιτικοί της αντιπρόσωποι απλώς και μόνο χρειάζεται να ακροαστούν και να δεχθούν την μεγάλη και σπουδαία φωνή που εκπέμπεται σήμερα από έναν λαό που αγωνιά για το μέλλον του.

Θα λέγαμε το ίδιο ακριβώς και πριν την ήττα.

Σήμερα, όμως, μιλάμε με νωπές ακόμα στον νου μας τις μνήμες της ταπείνωσής μας. Οι μνήμες αυτές δεν μας κάνουν να κλίνουμε προς τις πολυτέλειες.

Όταν η Γαλλία γίνει πιο ευτυχισμένη και δυνατή απ’ ό,τι τώρα, μπορεί να έρθει μια εποχή που θα μπορούμε να έχουμε ήρεμη ματιά: τότε η αστική τάξη θα έχει αποδείξει μέσω των πολιτικών της χειρισμών ότι η εμπειρία δεν την δίδαξε τίποτα. Σήμερα, όμως, αυτό είναι σαφές ότι είναι αδύνατο.

Έχουμε πολλά να κάνουμε και πολλά να διορθώσουμε.

Τί άλλο θα μπορούσε, επιπλέον, να τους πει κάποιος που η καρδιά του είναι ακόμα βεβαρυμένη από ντροπή; Μόνο «Φύγετε!».

Ναι, αφήστε τους να φύγουν και αφήστε μας μόνους. Πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η Γαλλία δεν τους ανήκει πλέον για να την διευθύνουν.

Εμείς θα αναλάβουμε εκ νέου το καθήκον της εργασίας.

Θα επιχειρήσουμε, με νομιμότητα και τιμιότητα, μέρα-μέρα, να επανακτίσουμε ό,τι κατέστρεψαν, να αποκαταστήσουμε το ασύγκριτο και κρυμμένο πρόσωπο του έθνους που ονειρευτήκαμε αυτά τα 4 προηγούμενα έτη στο σκοτάδι.

Για να κατορθώσουμε, ωστόσο, αυτά που πρέπει, χρειάζεται να είμαστε μόνοι.

Δεν πρέπει να υποχρεωθούμε να καταστρέψουμε πριν αρχίζουμε να κτίζουμε εκ νέου.

Κανείς από εμάς δεν ζητά από την αστική μπουρζουαζία να εξαφανιστεί.

Ξέρουμε τώρα ότι οι ζωές των Γάλλων είναι αναντικατάστατες.

Όμως, η τάξη αυτή πρέπει να κατανοήσει, πρέπει να μας αφήσει –επιτέλους– αφού μας κούρασε για τόσο πολύ χρόνο.

Και επειδή έχει αποδείξει ότι στερείται θάρρους και γενναιοδωρίας, πρέπει να επιδείξει τεκμήρια βασικής νοημοσύνης ώστε να δώσει την μαρτυρία της για το μεγαλείο που η ίδια φάνηκε ανίκανη να παράγει αφ’εαυτής.