*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΙΔΕΩΝ: μικρή συλλογή κειμένων του δημοσιογράφου Χρύσανθου Λαζαρίδη (4)


Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ Η ΦΑΡΣΑ…


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

3 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006


Το είδαμε κι αυτό την εβδομάδα που πέρασε: «Άγνωστοι», καλυπτόμενοι                               από το «άσυλο», μπαίνουν σε γραφεία Πανεπιστημιακών καθηγητών, σπάνε τα πάντα, καταστρέφουν ηλεκτρονικούς υπολογιστές με εργασίες φοιτητών και καθηγητών                   και φεύγουν ανενόχλητοι αφήνοντας στου τοίχους απειλητικά συνθήματα.                     Μιλώντας για τις περιπέτειές τους, έντρομοι καθηγητές αποκάλυψαν και τούτο:                        Σε πολλές περιπτώσεις, οι αποφάσεις των Πανεπιστημιακών αρχών λαμβάνονται                       σε συνθήκες ομηρείας των καθηγητών! «Οργανωμένοι» φοιτητές                                              (ή και εξωπανεπιστημιακά στοιχεία) «μπουκάρουν» στην αίθουσα όπου συνεδριάζουν και τους ζητούν να αποφασίσουν καθ’ υπαγόρευσιν, αλλιώς  είτε «δεν πρόκειται                            να τους αφήσουν να φύγουν» είτε θα τους κάνουν «γιαλιά καρφιά» τη Σχολή.
Όταν οι πανεπιστημιακοί «όμηροι» αλλάξουν γνώμη και ικανοποιήσουν τους εκβιαστές τους, τελειώνει η περιπέτειά τους. Τελειώνει για όλους; Όχι ακριβώς.                                         Αυτοί που αρνήθηκαν να υποταχθούν και μειοψήφησαν, σύντομα θα δούν                               τα γραφεία τους να παραβιάζονται, τις βιβλιοθήκες τους να καταστρέφονται                            και τους υπολογιστές τους να εξαφανίζονται μαζί με τον μόχθο - τον δικό τους                         και των φοιτητών τους. Μερικοί θα προπηλακιστούν κι όλα στους διαδρόμους...                     Αυτά είναι σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτή είναι η «ελεύθερη διακίνηση                       των ιδεών που κατοχυρώνει» το «άσυλο» - που κατήντησε πλέον, θλιβερή πατέντα ελληνικής οπισθοδρόμησης.  Αν αληθινά θέλουμε να μεταρρυθμίσουμε την Παιδεία,     πρίν συζητήσουμε το νομοσχέδιο της κας Γιαννάκου απαιτείται μια νομοθετική πράξη που θα θεσπίζει τρία απλά πράγματα:

-- Πρώτον, την αξιολόγηση των καθηγητών, όπως γίνεται στα καλύτερα – δημόσια                  και ιδιωτικά - Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
 
-- Δεύτερον, την κατάργηση της συμμετοχής φοιτητών στη διοίκηση του Πανεπιστήμιου. Για την ακρίβεια, την ευθυγράμμιση των Ελληνικών Πανεπιστημίων, με τον τρόπο                    που λειτουργούν τα καλύτερα δημόσια Πανεπιστήμια στον κόσμο.
 
-- Τρίτον, την κατάργηση του ασύλου και τη θέσπιση υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Η οποία σε ακραίες περιπτώσεις, αν δεν μπορεί                  να αντιμετωπίσει έκνομες ενέργειες με δικά της «ήπια» μέσα, θα καλεί τις αστυνομικές αρχές.

Αυτές οι τρείς τομές επείγουν σήμερα.
Η πρώτη, θα σπάσει τα κυκλώματα στον χώρο των διδασκόντων και θα καταστήσει τους καθηγητές πιο υπεύθυνους – και λιγότερο φοβισμένους.
Η δεύτερη, θα σπάσει τα κυκλώματα από το χώρο των οργανωμένων φοιτητών                      και θα απελευθερώσει την Πανεπιστημιακή κοινότητα από κομματικές και συντεχνιακές συμμορίες.
Η τρίτη θα εξοβελισει τις μαφιόζικες ομάδες από τα Πανεπιστήμια και θα απελευθερώσει την Πανεπιστημιακή κοινότητα από το φόβο, την ομηρεία και τον εκβιασμό.
Βεβαίως, όλα αυτά δεν λύνουν το πρόβλημα των Πανεπιστημίων. Αλλά επιτρέπουν να ανοίξει ο διάλογος. Γιατί μέχρι να γίνουν τα ανωτέρω, δεν συζητάμε για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Συζηταμε για το πόσα «λύτρα» πρέπει να πληρώνουμε σε πάσης φύσεως «προστάτες», νταβαντζήδες και «νονούς» κακοποιών ομάδων, για να μη μας κάνουν, κάθε τόσο, γιαλιά καρφιά τα αστικά κέντρα της χώρας...
Όποιος προωθήσει τέτοιες αλλαγές θα έχει μαζί του τη μεγάλη πλειοψηφία                             των απελπισμένων φοιτητών, των τρομοκρατμημένων καθηγητών και του απηυδισμένου ελληνικού λαού.
Και κάτι πιο προσωπικό: Οι σημερινές ταραχές δεν έχουν καμία σχέση με το φοιτητικό κίνημα της δεκαετίας του ’70. Τότε παλεύαμε για να απελευθερωθούν τα Πανεπιστήμια από το αστυνομικό κράτος. Σήμερα τα πανεπιστήμια ελέγχονται από το παρακράτος μαφιόζικων κυκλωμάτων. Τότε περιφρουρούσαμε τις κινητοποιήσεις μας.                      Κατεβάζαμε στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους και δεν έσπαγε                        ούτε καθρεφτάκι αυτοκινήτου. Σήμερα, καίγεται η πόλη από τις κινητοποιήσεις               μερικών εκατοντάδων ή λίγων χιλιάδων. Τότε ήταν αδιανόητο να μπούν «γνωστοί άγνωστοι» σε Πανεπιστημιακά ιδρύματα και να τα καταστρέψουν. Σήμερα είναι θλιβερή καθημερινότητα.
Τότε παλεύαμε για να υπάρξει πνευματική ελευθερία στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα. Σήμερα «παλεύουν» για να διαιωνιστεί
 καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας.
Ο Κάρολος Μάρξ έγραψε κάποτε ότι τα μεγάλα γεγονότα συμβαίνουν την πρώτη φορά ως τραγωδία, ενώ τη δεύτερη επαναλαμβάνονται σαν φάρσα.
Το φοιτητικό κίνημα, δυστυχώς, δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα...

































Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006


Πριν λίγες μέρες συζητώντας με ένα σοβαρό οπαδό της ιδέας να προσφύγει η Ελλάδα στη Χάγη, άκουσα το εξής «ρεαλιστικό» επιχείρημα:
-- Αν δεν θέλουμε να πάμε σε απευθείας διμερείς διαπραγματεύσεις με την Τουρκία πάνω σε όλα τα ζητήματα που αυτή έχει θέσει σε βάρος μας τα τελευταία χρόνια, κι αν δεν θέλουμε να διακινδυνεύσουμε άμεσα, τους επόμενους μήνες, ένα ή περισσότερα «θερμά επεισόδια» στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να προσφύγουμε άμεσα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης...
Ακούγεται εύλογο; Ίσως. Είναι ρεαλιστικό. Όχι!
Όπως θα δούμε, η προσφυγή στη Χάγη σήμερα, δεν είναι «εναλλακτική λύση» έναντι των απευθείας διμερών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία. Δεν είναι μέσο αποφυγής του «κινδύνου» θερμών επεισοδίων. Δεν είναι καν «λύση» στο πρόβλημα των μονομερών αιτιάσεων της Τουρκίας. Είναι, αντίθετα, παγίδα πλήρους νομιμοποίησης και αποδοχής των αιτιάσεων που έχουν υπάρξει ως τώρα και εκείνων που κατά πάσα πιθανότητα θα εγερθούν από την Άγκυρα μελλοντικά. Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή...

Αντιστροφή λογικής

* Πρώτον, η προσφυγή στη Χάγη δεν είνα αποφυγή διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, αντιθέτως προϋποθέτει και επιβάλλει διμερείς διαπραγματεύσεις με την Τουρκία: Για να προσφύγουμε στη Χάγη πρέπει να υπογράψουμε συνυποσχετικό με την Άγκυρα: δηλαδή να συμφωνήσουμε μαζί της ποιά διμερή θέματα θα θέσουμε στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου και σε ποιά νομική βάση θα ζητήσουμε να κριθούν τα ζητήματα αυτά. Αυτό, όμως, εξαρτά την προσφυγή στη Χάγη από την υπογραφή της Άγκυρας. Η οποία μπορεί να θέσει όποιο ζήτημα θέλει, αλλιώς δεν θα υπογράψει συνυποσχετικο. Η Άγκυρα μπορεί επίσης να επικαλεστεί όποια νομικής βάση επιθυμεί (για παράδειγμα την αρχή της «ευθιδικίας», η εφαρμογή της οποίας οδηγεί στον πλήρη διαμοιρασμό της Αιγαίου) ή να ζητήσει να εφαρμοστούν εξαιρέσεις για οποιαδήποτε αρχή Δικαίου δεν την συμφέρει (όπως το Δίκαιο της Θάλασσας).
Συμπέρασμα: Η προσφυγή στη Χάγη προϋποθέτει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα εφ’ όλης της ύλης. Όχι μόνο διαπραγματεύσεις αλλά και συμφωνία μαζί της επί τους ουσίας. Δεν πάμε στη Χάγη για να αποφύγουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκία τις μονομερεις αιτιάσεις της. Πάμε στη Χάγη, μόνον εφ’ όσον διαπραγματευθούμε εκ των προτέρων με την Άγκυρα όλες τις μονομερείς αιτιάσεις της.
Αλλά, αν είναι να διαπραγματευθούμε και να συμφωνήσουμε επί της ουσίας με την Τουρκία, δεν χρειαζόμαστε την κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Κι αν χρειαζόμαστε την κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου, είναι γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκια απ’ ευθείας όλα όσα κατά καιρούς εγείρει σε βάρος μας.
Δεν είναι η Χάγη «εναλλακτική λύση» της απευθείας διαπραγμάτευσης. Είναι η ευθεία διαπραγμάτευση προϋπόθεση προσφυγής στη Χάγη.
* Δεύτερον, εν όψει της υπογραφής συνυποσχετικού, είναι προφανές ότι θα υπάρξουν διαφωνίες και θα προκύψουν αδιέξοδα. Σε τέτοιες συνθήκες είναι πιθανό η Τουρκία να κλιμακώσει τις στρατιωτικές προκλήσεις της, ώστε να μας εξαναγκάσει να αποδεχθούμε όρους συνυποσχετικού, που δεν θα θέλαμε, γιατί δεν μας ευνοούν. Είναι πιθανό, δηλαδή, να κλιμακώσει τις πιέσεις της, ώστε να αναγκαστούμε να δεχθούμε να συμπεριληφθούν οι «γκρίζες ζώνες» στα επίδικα αντικείμενα της Χάγης, κι έτσι να βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε και πράγματα που απορρίπταμε εξ αρχής.
Κατά τη διάρκεια κρίσιμων διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα, οι στρατιωτικές πιέσεις της Τουρκίας είναι πιθανό να κλιμακώνονται επικίνδυνα. Αφού έχουμε δείξει να μας φοβίζει ένα θερμό επεισόδιο μαζί της, είναι προφανές ότι θα μας εκβιάζει συνεχώς με την απειλή ενός θερμού επεισοδίου, για να εξασφαλίσει την υποχώρησή μας στη διάρκεια διαπραγματεύσεων.
Ο μόνος τρόπος για να αποφύγουμε τέτοιους εκβιασμούς από την Τουρκία, είναι να της καταργήσουμε το «κίνητρο» των εκβιασμών: Είτε να μην εμπλακούμε σε διαπραγματεύσεις μαζί της, είτε να την πείσουμε ότι δεν φοβόμαστε θερμό επεισόδιο...
Ολα αυτά θα ήταν εξαιρετικά πιθανά να συμβούν ακόμα κι αν η Τουρκία περνούσε σήμερα «ομαλή» εσωτερική περίοδο. Δεδομένου, ότι η Τουρκία διέρχεται σήμερα περίοδο μεγάλων εσωτερικών αναστατώσεων, και κυοφορείται ήδη «μεταπολίτευση» στο εσωτερικό της, η πιθανότητα να κλιμακωθούν οι πιέσεις σε βάρος μας είναι μεγάλη, ακόμα κι αν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση συνυποσχετικού...
Έτσι κι αλλιώς στη σημερινή φάση ο κίνδυνος θερμών επεισοδίων είναι μεγάλος. Αν επιβαρύνουμε την κατάσταση και με μιάν απευθείας διαπραγμάτευση για συνυποσχετικό, η μεγάλη πιθανότητα θερμού επεισοδίου μετατρέπεται σε πλήρη βεβαιότητα σειράς θερμών επεισοδίων πάνω από το Αιγαίο.
Ο κίνδυνος που θέλουμε να αποφύγουμε με την προσφυγή στη Χάγη, μεγιστοποιείται με τις διαπραγματεύσεις συνυποσχετικού που προϋποθέτει η προσφυγή στη Χάγη. Κατά πάσα πιθανότητα, κινδυνεύουμε να προκαλέσουμε μόνοι μας εκείνο ακριβώς που φοβόμαστε περισσότερο...
Η Χάγη δεν είναι μέσο αποτροπής θερμού επεισοδίου. Εϊναι αντιθετα παράγοντας που μεγιστοποιεί την πιθανότητα κλιμάκωσης των πιέσεων της Άγκυρας, άρα και καθιστά βέβαιο το θερμό επεισόδιο. Πάμε στη Χάγη σήμερα, σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε το ρίσκο των θερμών επεισοδίων που η Άγκυρα μετά βεβαιότητος θα προκαλέσει. Και μη πεί κανείς ότι δεν τους προειδοποιήσαμε σχετικώς...

Πώς απέτυχε η στρατηγική διεθνούς διαιτησίας

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα, αξίζει να επιχειρήσουμε μια σύντομη αναδρομή των προσπαθειών της Ελλάδας να λύσει τις Ελληνοτουρκικές διαφορές της στο Διεθνώς Δικαστήριο της Χάγης:
-- Τον Αύγουστο του 1976, η Ελληνική Κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσέφυγε μονομερώς στη Χάγη, υποστηρίζοντας ότι το Διεθνές Δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να αποφανθεί για την ελληνοτουρκική διαφορά που αφορούσε την υφαλοκρηπίδα και μόνο. Δύο χρόνια αργότερα το Διεθνές Δικαστήριο απέρριψε την Ελληνική προσφυγή και αποφάνθηκε ότι επίλυση του ζητήματος απαιτεί συνυποσχετικό Ελλάδας – Τουρκίας.
-- Μετά την αποφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της 18ης Δεκεμβρίου 1978, προσφυγή στη Χάγη για τα ελληνοτουρκικά σημαίνει, διμερείς διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συνυποσχετικού.
-- Μετά το Νοέμβριο του 1994, το Δίκαιο της Θάλασσας έγινε Εθιμικό, κι αποτελει πιο σταθερή βάση για ενδεχόμενη κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου σε θέματα υφαλοκρηπίδας, υπέρ της Ελλάδας. Τότε, θεωρητικά τουλάχιστον, η Ελλάδα θα μπορούσε μονομερώς να εφαρμόσεις το Εθιμικό πλέον Διεθνές Δίκαιο και να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο. Κι έχοντας επιβάλει αυτο το «τετελεσμένο» νομίμως, θα μπορούσε μετά να προσφύγει μονομερώς στη Χάγη για την υφαλοκρηπίδα. Ή να εκβιάσει την υπογραφή συνυποσχετικού από την Άγκυρα, με ευνοϊκούς για την Ελλάδα όρους...
-- Αλλά μετά την διακήρυξη του casus belli από την πλευρά της Τουρκίας (Ιούνιος 1995), είναι δύσκολο να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο, χωρίς να θεωρηθεί οτι διακινδυνεύουμε Πόλεμο με την Τουρκία.
-- Μετά το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, (Ιούλιος 1997), με το οποίο η Ελλάδα αναλαμβάνει να σεβαστεί μη κατονομαζόμενα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, αποδυναμώθηκαν οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας υπέρ της Ελλάδας. Να σημειωθεί ότι η Τουρκία αρνείται να αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, επικαλούμενη τα ζωτικά της συμφέροντα. Τα «ζωτικά συμφέροντα» δεν έχουν αντικειμενικό προσδιορισμό και δεν υποχρεούται μια χώρα να σέβεται ό,τιδήποτε μια άλλη επικαλείται ως «ζωτικά της συμφέροντα». Από τη στιγμή, όμως, που η Ελλάδα δεσμεύθηκε να σεβαστεί μη κατονομαζόμενα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο νοθεύθηκαν οι ευνοϊκές για την ίδια προβλέψεις του Εθιμικού Δικαίου.
-- Μετά την απόφαση του Ελσίνκι (Δεκέμβριος του 1999), η Ελλάδα αναλαμβάνει την υποχρέωση να λύσει «συνοριακές και άλλες συναφείς» διαφορές της με την Τουρκίας, συνεπώς είναι δύσκολο να αρνηθεί τη διαπραγμάτευση των «γκρίζων ζωνών». Αν κάποτε φθάσουμε να διαπραγματευθούμε συνυποσχετικό με την Τουρκία, για προσφυγή στη Χάγη, έχουμε ήδη αναλάβει την υποχρέωση να περιλάβουμε και τις γκρίζες ζώνες ως «επίδικο αντικείμενο»...
Η όλη προσπάθεια να «δεσμεύσουμε» την Τουρκία σε μια προοπτική ρύθμισης από το Διεθνές Δικαστήριο, μέσα σε νομικό πλαίσιο που ευνοεί την Ελλάδα απέτυχε. Κι απέτυχε από χειρισμούς που είτε νόθευσαν το νομικό πλαίσιο (απόφαση Μαδρίτης), είτε αναγνώρισαν εκ μέρους της Ελλάδας «συνοριακές διαφορές» - άρα και «γκρίζες ζώνες» - που αποτέλεσαν μονομερείς αιτιάσεις της Άγκυρας σε βάρος μας (Ελσίνκι).
Από τις τέσσερις μείζονες εξελιξεις της τελευταίας τριακονταετίας, η πρώτη (απόρριψη της Ελληνικής προσφυγής στη Χάγη) έγινε το 1978 επί κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας και επι Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά όχι με ευθύνη της.
Η δεύτερη, η διακήρυξη casus belli έγινε τον Ιούνιο του 1995, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και επί Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά επίσης όχι με ευθύνη της.
Η τρίτη, η Συμφωνία της Μαδρίτης, έγινε τον Ιούλιο του 1997, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και επί Πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, με ευθύνη του.
Και η τέταρτη, η Συμφωνία του Ελσίνκι, έγινε το 1999, επίσης επί Κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, επίσης με ευθύνη του.
Η προσφυγή στη Χάγη σημαίνει σήμερα ότι θα αποδεχθούμε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα (για συνυποσχετικό) εφ’ όλης της ύλης, αυτό δηλαδή που θέλαμε να αποφύγουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Σημαίνει ακόμα ότι στην τελική λύση η Τουρκία είναι σε θέση να κερδίσει τουλάχιστον το ένα τρίτο του Αιγαίου και μάλιστα σε σημεία που αποκόπτουν τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.
Σημαίνει, επίσης, ότι στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης η Τουρκία θα κλιμακώσει τις προκλήσεις της και θα διακινδυνεύσει θερμά επεισόδια.
Σημαίνει τέλος, ότι μετά το τέλος της υπόθεσης αυτής, ανεξαρτήτως τι θα συμφωνήσουμε εμείς στο συνυποσχετικό και τι θα αποφασίσει το Διεθνές Δικαστήριο, η Τουρκία είναι πιθανό να θέσει, στη συνέχεια, νέα ζητήματα σε βάρος μας: για παράδειγμα τον αφοπλισμό των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου ή την αλλαγή του καθεστώτος στη Δυτική Θράκη.
Θα έχει εξασφαλίσει ευνοϊκή λύση, για την ίδια, σε κάποια θέματα πρίν θέσει καινούργια. Η πιθανότητα αυτή γίνεται μεγαλύτερη, σε περίπτωση που η Τουρκία δεν έχει στο μεταξύ ενταχθεί ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή έχει λάβει «ειδική σχέση» με την Ένωση...
Η προσφυγή στη Χάγη δεν αποτρέπει τις διαπραγματεύσεις, τις προϋποθέτει. Ουσιαστικά είτε θα αμφισβητήσουμε τα τετελεσμένα που προσπαθεί να δημιουργήσει η Άγκυρα είτε θα τα αποδεχθούμε.
Τρίτη «λύση», να τα αποκρούσουμε μέσα από διαιτησία δεν υπάρχει πλέον. Ουδέποτε υπήρξε, εδώ που τα λέμε. Αλλά ειδικά μετά τις αποφάσεις της Μαδρίτης και του Ελσίνκι έπαψε να υπάρχει οριστικά και με ευθύνη των δικών μας κυβερνήσεων. Που έτυχε να είναι του Κώστα Σημίτη. Ο οποίος τώρα ζητάει «και τα ρέστα...»




ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΤΟΥΡΚΙΑΣ:
Από την συμπληρωματικότητα στην αυτονόμηση;

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
5 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006


Λόγω μεγέθους (και όχι μόνο) ο γεωπολιτικός ρόλος της Ελλάδας υπήρξε, τις περισσότερες φορές, «συμπλήρωμα» του αντίστοιχου ρόλου της Τουρκίας. Από τις δύο, η «ανεξάρτητη μεταβλητή» υπήρξε διαχρονικά η Τουρκία: Όταν οι σχέσεις των Δυτικών με τη Ρωσία είναι κακές, αυτό ενισχύει τη θέση της Τουρκίας στους σχεδιασμούς αμφοτέρων. Αντίθετα, όταν οι σχέσεις Ρωσίας-Δυτικών βελτιώνονται, παύουν να είναι ανταγωνιστικές και υπάρχει σύγκλιση στρατηγικών επιδιώξεων μεταξύ τους, η γεωπολιτική σημασία της Τουρκίας αποδυναμώνεται:
-- Η σύγκλιση Αγγλοβρετανών με τη Ρωσία πρίν από τον Α΄ Πανευρωπαϊκό Πόλεμο (εναντίον της Αυτοκρατορικής Γερμανίας) αφενός επέσπευσε την εσωτερική διάλυση της Οθωμανικής Τουρκίας, αφεταίρου οδήγησε στη διάλυσή της. Τη διέσωσε, ωστόσο, η επιτυχία της Μπολεσβίκικης Επανάστασης αμέσως μετά το τέλος του Πολέμου εκείνου, χαρίζοντας ένα απροσδόκητο σύμμαχο στον Κεμάλ Ατατούρκ.
-- Η σύγκλιση Αγγλοαμερικανών-ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Β΄ Πολέμου έφερε ξανά σε δύσκολη θέση την Τουρκία στη δεκαετία του ’40. Βέβαια, η Άγκυρα τότε τήρησε ουδέτερη στάση σε όλη τη διάρκεια του Πολέμου και απέφυγε να χάσει. Αλλά ήταν η Ελλάδα που κέρδισε μετά τον Πόλεμο: τα Δωδεκάνησα.
-- Η επιστροφή σε συνθήκες μείζονος ανταγωνισμού Δύσης-ΕΣΣΔ στις μεταπολεμικής δεκαετίες (περίοδος Ψυχρού Πολέμου) δημιούργησε ξανα ευνοϊκές συνθήκες για την Τουρκία. Και η Άγκυρα κατάφερε να επωφεληθεί (εκμεταλλευόμενη ελληνικές αδυναμίες και σφάλματα) ενισχύοντας τις θέσεις της στην Κύπρο, αλλά και στο Αιγαίο...
Στην μεταψυχροπολεμική εποχή, ο ρόλος της Τουρκίας εξαρτάται απο το αν οι ΗΠΑ και η Ρωσία θα επιστρέψουν σε συνθήκες ψυχροπολεμικών ανταγωνισμών ή θα προχωρήσουν σε μείζονα στρατηγική σύγκλιση μεταξύ τους (για την αντιμετώπιση του Πολεμικού Ισλαμ στην Κεντρική Ασία άμεσα και της Κινεζικής απειλής στην Άπω Ανατολή μακροπρόθεσμα). Αν συμβεί το πρώτο, ο ρόλος της Τουρκίας θα ενισχυθεί ξανά. Αν συμβεί το δεύτερο, ο ρόλος της Τουρκίας θα υποβαθμιστεί αισθητά.
Επίσης, η σημασία της Τουρκίας, ειδικά για τους Δυτικούς εξαρτάται από το αν υπάρχει σταθερό, αξιόπιστο και ισχυρο προπύργιο της Δύσης ανατολικότερα της Τουρκίας: Όσο υπήρχε το φιλοδυτικό καθεστώς του Σάχη, η σημασία της Τουρκίας ήταν σημαντική, αλλά όχι αναντικατάστατη για τους Δυτικούς. Όταν κατέρρευσε το καθεστώς του Σάχη, η σημασία της Τουρκίας αναβαθμίστηκε.
Όταν ο Σαντάμ Χουσεϊν έγινε εχθρός της Δύσης (1990-91), η σημασία της Τουρκίας αναβαθμίστηκε κι άλλο. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Όταν οι Αμερικανοί αποφάσισαν να «τελειώσουν» τον Σαντάμ Χουσείν (2003), πρόβαλε πλέον η δημιουργία ενός αυτόνομου Κουρδιστάν, που αποτελεί πλέον αποφασιστικό παράγοντα για να ελέγξουν οι ΗΠΑ ολόκληρο το Ιράκ. Αλλά η δημιουργία φιλοδυτικού Κουρδιστάν δίπλά από τα σύνορα της Τουρκίας, πέρα από περαιτέρω υποβάθμιση του ρόλου της, αποτελεί και μειζονα απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα...
Ακόμα, αν η Τουρκία μείνει έξω από την Ευρώπη (περιοριστεί σε απλή «ειδική σχέση»), τότε ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος, θα αποτελέσει, πέρα από το φυσικό σύνορο της Ευρώπης και το «εφαλτήριο» για την διείσδυση της Ευρώπης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Σήμερα, η Τουρκία ποντάρει στην αναβάθμιση του ρόλου της μέσω «ενεργειακής σύνδεσης» της Ρωσίας με τον υπολοιπο κόσμο. Αλλά, αν η Ρωσία προχωρήσει σε στρατηγική σύγκλιση με τους δυτικούς, δεν έχει ανάγκη την Τουρκία. Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι ενεργειακής σύνδεσης της Ρωσίας με τη Δύση (από την Βαλτική Θάλασσα, από την Ουκρανία κι από το Ιράν). Κι αν οι δυτικοί προχωρήσουν σε νέα φάση ανταγωνισμών με την Ρωσία, τοτε η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία (στην οποία ποντάρει η Τουρκία) θα περιοριστεί και η συνεργασία Τουρκίας-Ρωσίας θα έχει μεγαλύτερο κόστος και ρίσκο για την Τουρκία παρά όφελος. Συνεπώς πέραν των άλλων, η Τουρκία ποντάρει σήμερα σε λάθος «χαρτί»...
Συμπέρασμα: υπάρχουν μια σειρά από πιθανές εξελίξεις, ο συνδυσμός των οποίων όχι μόνο αναβαθμίζει το ρόλο της Ελλάδας, όχι μόνο υποβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, αλλά διασπά και τη γεωπολιτική συμπληρωματικότητα ανάμεσά τους, ανεξαρτητοποιεί, κατά κάποιο τρόπο τη σημασία της Ελλάδας, έναντι της Τουρκίας:
Η πιθανή στρατηγική σύγκλιση Ρωσίας–ΗΠΑ, η συνεργασία ανάμεσά τους για την τελική ρύθμιση του Ιράκ και του Ιράν, η δημιουργία αυτόνομου ή και ανεξάρτητου ευρύτερου Κουρδιστάν στο, όχι και τόσο απώτερο, μέλλον, ο αποκλεισμός της Τουρκίας από πλήρη ένταξη της Ευρώπης και οι προοπτικές ειρηνικής επίλυσης του Μεσανατολικού, όλα αυτά καθιστούν την Ελλάδα και την Κύπρο ανεξάρτητους παίκτες στους συσχετισμούς της περιοχής μακροπρόθεσμα. Αλλά και δημιουργούν μεγάλους κινδύνους βραχυπρόθεσμα, γιατί η Τουρκία δεν θα παραιτηθει απ’ όσα μπορεί να διεκδικήσει, δεν θα διστάσει να εμποδίσει όσα μπορεί να ματαιώσει, δεν θα υποταχθεί παθητικά στη μοίρα της, εκτός κι αν περάσει μια σοβαρή και διαλυτική εσωτερική κρίση...







ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ, ΚΟΒΕΤΑΙ...


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006


Ο καλύτερος τρόπος για να ματαιώσει κανείς μια μεταρρύθμιση, είναι να τη μπλέξει                  σε ένα χάος «αλληλένδετων προβλημάτων»: Βεβαίως, στην κοινωνία όλα συνδέονται               με όλα. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις είναι ιεραρχημένες, στοχευμένες και συγκεκριμένες. Οταν μπλέκουμε όλα με όλα, δεν μπορούμε να συζητήσουμε τίποτε, δεν μπορούμε                      να παρέμβουμε πουθενά, δεν μπορούμε να φέρουμε σε πέρας καμία ουσιώδη μεταρρύθμιση...

* Χαρακτηριστικο παράδειγμα, η ανεργία των πτυχιούχων. Δεν βγαίνει κανείς να πεί                το προφανές: Ότι ακόμα κι αν είχαμε τα καλύτερα Πανεπιστήμια, σε μια χώρα                      όπου υπάρχουν υψηλά αντικίνητρα επένδυσης, δαιδαλώδης γραφειοκρατία,                        υψηλή φορολογική επιβάρυνση, μηδενική έρευνα, πανίσχυρα καρτέλ, υψηλό κόστος (ενεργειακό, εργασιακό – μισθολογικό και μη), είναι προφανές ότι δεν θα υπάρξουν επενδύσεις. Χωρίς επενδύσεις δεν δημιουργούνται θέσεις απασχόλησης.                                 Ακόμα κι αριστούχοι από εξαίρετα Πανεπιστήμια θα μένουν άνεργοι.                                            Η απασχόληση εξαρτάται, εν πολλοίς, από μεταρρυθμίσεις πέρα από τα Πανεπιστήμια. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μείνουν τα Πανεπιστήμια υποβαθμισμένα.                        Είναι λόγος για να αναβαθμίσουμε τα Πανεπιστήμια και να πιέσουμε να γίνουν                             κι όλα τα υπόλοιπα...

* Ύστερα, όταν το 40% όσων δίνουν εξετάσεις αποτυγχάνουν, αυτό είναι σοβαρό, ασφαλώς, αλλά δεν είναι πρόβλημα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Είναι πρόβλημα                   της Μέσης Εκπαίδευσης. Αν τους βάλουμε στα Πανεπιστήμια, τότε την αποτυχία                     μιας εκπαιδευτικής βαθμίδας τη μεταφέρουμε στην επόμενη. Όταν βάζουμε μαζικά υποψηφίους κάτω της βάσης, υποβαθμίζουμε το Πανεπιστήμιο συνολικά.                            Αυτό οδηγεί σε πτυχεία ανεργίας, όχι μόνο τους κακούς που μπήκαν χαριστικά                 αλλά και τους, πολύ περισσότερους, καλούς, που μπήκαν με το σπαθί τους.

* Οι χειρότεροι λαϊκιστές, όμως, είναι όσοι επικαλούνται τα «συμφέροντα                                   των επαρχιακών πόλεων», όπου έχουν ιδρυθεί, τα τελευταία χρόνια, απίθανες σχολές, άνευ αντικειμένου και τώρα κινδυνεύουν να κλείσουν, λόγω απόρριψης                              όσων υποψηφίων δεν πιάνουν «τη βάση του 10». Κάποιος πρέπει να εξηγήσει                        ότι προτεραιότητα της Εκπαίδευσης δεν είναι να λειτουργήσουν τα σουβλατζίδικα                 και οι καφετέριες τις επαρχίας. Ούτε το είσόδημα όσων διαθέτουν rooms to let                     για φοιτητές σε επαρχιακές πόλεις. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει και στους άμεσα ενδιαφερόμενους, ότι οι σχολές αυτές σύντομα θα κλείσουν έτσι κι αλλιώς.                             Διότι στοιχίζει λιγότερα σε μια ελληνική οικογένεια να στείλει το παιδί της στη Βουλγαρία ή τη Ρουμανία να σπουδάσει γιατρός, φαρμακοποιός ή ηλεκτρονικός, παρά να το πάει σε ελληνική επαρχιακή πόλη για να σπουδάσει...Κοινωνιολογία των Αβορήγινων                     της Αυστραλίας! Η επαρχία μπορεί να αναζωογονηθεί με αποσυμφόρηση των μεγάλων Πανεπιστημίων-ΤΕΙ της Αθήνας και μεταφορά πραγματικών σπουδαστών                             (που μπαίνουν με υψηλό βαθμό) σε πραγματικές σχολές, στην επαρχία.                                      Όχι με δημιουργία σχολών-φαντασμάτων για αποτυχημένους. Τέλος, εμφανίζονται κάποιοι, εμφανώς τρομοκρατημένοι, καθηγητές και ζητούν να λυθούν τα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης «από τα ίδια τα Πανεπιστήμια». Πώς θα γίνει αυτό                        το «θαύμα»; Με την ενίσχυση της «Αυτοτέλειάς» τους! Έτσι, λέει, γίνεται στο εξωτερικό. Όντως, έτσι γίνεται στο εξωτερικό. Αλλά μας λένε τη μισή αλήθεια μόνο:                              Γιατί στο εξωτερικό πολύ συχνά υπάρχουν δίδακτρα στα Δημόσια Πανεπιστήμια.                  Εδώ δεν υπάρχουν. Στο Εξωτερικό δεν υπάρχει «άσυλο» στα Πανεπιστήμια.                             Εδώ υπάρχει. Στο Εξωτερικό οι Πανεπιστημιακές αρχές λογοδοτούν                                     όταν καταστρέφεται δημόσια περιουσία. Εδώ λεηλατούνται καθημερινά                                   τα Πανεπιστήμια και ουδείς λογοδοτεί. Στο Εξωτερικό υπάρχει αξιολόγηση                            των διδασκόντων. Εδώ την έχουν βραχυκυκλώσει. Και στο εξωτερικό οι φοιτητές                     δεν συμμετέχουν (και μάλιστα με τόσο υψηλό ποσοστό) στην Πανεπιστημιακή διοίκηση...  Τα Πανεπιστήμια σήμερα τρομοκρατούνται από «μαφίες» και ελέγχονται από «κυκλώματα». Για να λειτουργήσουν, πρέπει να λυτρωθούν - και από τις μαφίες                και από τα κυκλώματα. Το κράτος τα οδήγησε σε αυτό το χάλι, επί μια 25ετία.                   Και το κράτος οφείλει να τα απελευθερώσει. Προηγείται η στοιχειώδης μεταρρύθμιση που θα κάνει τα Πανεπιστήμια λειτουργικά κι ύστερα θα λειτουργήσει η Αυτοτέλειά τους. Σήμερα δεν υπάρχει Αυτοτέλεια, υπάρχει ιδεολογική τρομοκρατία, αδιαφάνεια, κομματικός έλεγχος, όργιο διαπλοκής και γενικευμένη διάλυση...
Το κουβάρι αυτό δεν λύνεται - κόβεται...







ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ ΕΜΜΟΝΕΣ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     23 ΙΟΥΛΙΟΥ 2006


Στη μεγάλη τους πλεινότητα οι διαμορφωτές της ελληνικής κοινής γνώμης έχουν υιοθετήσει πλήρως το στερεότυπο: «για όλα φταίει το Ισραήλ». Αυτό «αρνείται» την Ειρήνη, αυτό αδικεί και «σπρώχνει στην απόγνωση» τους Παλαιστινίους, αυτό «δημιουργεί» τους τρομοκράτες που στρέφονται εναντίον του. Είναι έτσι τα πράγματα; Όχι ακριβώς. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την τελευταία κρίση. Ακούμε σήμερα ότι το Ισραήλ βομβαρδιζει αμάχους και εισβάλει στο Λίβανο, για να εκδικηθεί την απαγωγή «ελάχιστων στρατιωτών του». Κι αυτό, ασφαλώς, είναι «υπερβολική αντίδραση μιας φιλοπόλεμης κυβέρνησης»...
* Όσοι αυτά υποστηρίζουν ξεχνούν ότι το 2000 το Ισραήλ εκκένωσε οικειοθελώς το Νότιο Λίβανο (που έλεγχε από το 1978), ελπίζοντας ότι αυτή η κίνηση «καλής θέλησης» θα είχε κάποια ανταπόκριση από την πλευρά των Παλαιστινίων. Τελικά η μόνη «ανταπόκριση», ήταν να προωθηθούν στο έδαφος του Νοτίου Λιβάνουν δυνάμεις της Χεζμπολάχ, που έκτοτε βομβαρδίζουν σποραδικά με ρουκέτες παραμεθόριες περιοχές του βορείου Ισραήλ...
* Ακόμα περισσότερο: το 2005, το Ισραηλ εκκένωσε τη Λωρίδα της Γάζας (που έλεγχε από το 1967), ελπίζοντας επίσης σε κάποια ανταπόκριση εκ μέρους των Παλαιστινίων. Η μόνη «ανταπόκριση» που υπήρξε ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι έδωσαν πλειοψηφία στην οργάνωση Χαμάς, που αρνείται να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ και εγκατέστησε στη Λωρίδα της Γάζας ρουκέτες με τις οποίες χτυπάει Ισραηλιτικά εδάφη και από ανατολάς.
Άρα, δεν πρόκειται απλώς και μόνο για τις «απαγωγές» κάποιων ?ελαχίστων ? ισραηλινών στρατιωτών. Αιτία της πρόσφατης κρίσης είναι ότι τρομοκρατικές οργανώσεις των Παλαιστινίων έχουν εκμεταλλευθεί προηγούμενες μονομερείς υποχωρήσεις του Ισραήλ για να θέσουν ολόκληρο το έδαφός του υπό την απειλή πυραυλικών πληγμάτων. Πάντα με τη βοήθεια του Ιράν, που διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία, ότι επιδιώκει να «εξαλείψει» το Ισραήλ από το χάρτη...
* Οι δικοί μας διαμορφωτές γνώμης ξεχνούν, ακόμα, ότι το Ισραήλ ειδοποίησε τους αμάχους του Λιβάνου, να φύγουν πρίν αρχίσει τους βοβμαρδισμούς . Αλλά η Χεζμπολάχ κρύβει τις πυραυλικές εγκαταστάσεις της μέσα σε κατοικημένες περιοχές του Νοτίου Λιβάνου, δημιουργώντας έτσι «ασπίδα αμάχων» γύρω από επιθετικά όπλα.
* Ξεχνούν ακόμα ότι η μεν Χαμάς έχει εκλεγεί κυβέρνηση των Παλαιστινίων αλλά αρνείται τη συμβατική υποχρέωση που έχει αναλάβει η Παλαιστινιακή Αρχή (ήδη από το 1993) να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ. Ενώ η Χεζμπολάχ είναι παραστρατιωτική οργάνωση που ελέγχει παρανόμως περιοχές του Νοτίου Λιβάνου.
* Ξεχνούν, τέλος, ότι η συντριπτική πλειοψηφία (86%) του λαού του Ισραήλ - μεταξύ των οποίων κι οι πιο θαρραλέες φωνές που έχουν τοποθετηθεί υπέρ της Δίκαιης Ειρήνης και της αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους στο παρελθόν - υποστηρίζουν σήμερα τις επιχειρήσεις για τον εκριζωμό της παραστρατιωτικής Χεζμπολάχ και το «σωφρονισμό» της Χαμάς, που μετατρέπουν κάθε πρωτοβουλία ειρήνευσης σε ευκαιρία για καίρια πλήγματα πλήγμα κατά του Ισραήλ.
Μόνο την τελευταία εξαετία, δύο φορές οι Ισραηλινοί προχωρήσαν σε μείζονες παραχωρήσεις άνευ οιουδήποτε ανταλλάγματος: Το 2000 όταν εγκατέλειψαν το Νότιο Λίβανο και το 2005 όταν εγκατέλειψαν τη Λωρίδα της Γάζας. Η Τουρκία, ουδέποτε έκανε οποιαδήποτε παραχώρηση, ως αντάλλαγμα για την ελληνική στήριξη της ευρωπαϊκής της πορείας. Ούτε καν το casus belli δέχθηκε να αποκηρύξει. Σήμερα, ο πιο θερμός υποστηρικής της Τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη είναι η Ελλάδα, μια χώρα, την οποια, επισήμως, η Άγκυρα απειλεί με πόλεμο! Κι όμως, τα ελληνικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν το Ισραήλ (των επανειλημμένων μονομερών παραχωρήσεων Ειρήνης) ως «κράτος τρομοκράτη», ενώ την άκαμπτη Τουρκία την περιποιούνται με όρκους αιωνίας αγάπης και αφοσίωσης...
Στην Ελλάδα καλλιεργούνται συστηματικά φιλικά αισθήματα για την Τουρκία και μίσος για το Ισραήλ. Ακόμα κι όταν προκύπτει νέα σοβαρή κρίση Τουρκίας-ΗΠΑ εμείς πάλι εναντίον των ΗΠΑ στρεφόμαστε. Είμαστε σχιζοφρενείς; Είμαστε απλώς ανόητοι; Πάντως, στα καλά μας δεν είμαστε...

ΕΞΗ «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     2 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006

Για την Μέση Ανατολή λέγονται πολλά, ιδιαίτερα σε περιόδους ανάφλεξης. Ωστόσο, αποφεύγονται συστηματικά κάποιες «απαγορευμένες αλήθειες». Η απόκρυψη αυτή δημιουργεί στρεβλή εικόνα για την κρίση και τα αίτιά της. Ακόμα καθιστά «μη ορατές» και τις διεξόδους από την κρίση. Όσο πιο στρεβλή εικόνα έχουμε για μια σύγκρουση τόσο δυσκολότερο είναι να απεμπλακούμε απ’ αυτήν. Ας δούμε λοιπόν, αυτές τις «απαγορευμένες αλήθειες»...
* Πρώτον, το κράτος του Ισραήλ δεν δημιουργήθηκε από κάποια «Σιωνιστική συνομωσία». Προέκυψε από ένα Σχέδιο τριχοτόμησης της Παλαιστίνης, που ψήφισε η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 29 Νοεμβρίου 1947 (με τη δραστήρια στήριξη, τότε, της ΕΣΣΔ). Η Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης προέβλεπε τη δημιουργία δύο κρατών και ενός διεθνούς προτεκτοράτου. Οι Εβραίοι δέχθηκαν το Σχέδιο εκείνο. Οι Άραβες το απέρριψαν. Έξη μήνες αργότερα, τον Μάϊο του 1948, όταν οι Εβραίοι κινήθηκαν για να το εφαρμόσουν, οι Άραβες επιχείρησαν να τους εμποδίσουν κι έτσι προέκυψε ο πρώτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος. Τα Ηνωμένα Έθνη προσπάθησαν τότε να δημιουργήσουν, στον ίδιο περιορισμένο χωρό, δύο μη βιώσιμα κράτη ? ένα Εβραϊκό κι ένα Παλαιστινιακό ? που καθέν τους για να επιβιώσει έπρεπε να ακυρώσει το άλλο...
* Δεύτερον, τα σύνορα που προέβλεπε το Σχέδιο του 1947 δεν τα σεβάστηκε κανείς. Οι Εβραίοι τα αποδέχθηκαν αρχικά, αλλά όταν νίκησαν τους Άραβες, το Μάϊο του 1948, τα άλλαξαν υπέρ τους. Οι Άραβες ουδέποτε τα αποδέχθηκαν. Το 1950, δύο χρόνια μετά από τον πρώτο πόλεμο, οι Ιορδανοί προσάρτησαν όσα Παλαιστινιακά εδάφη δεν είχε καταλάβει το Ισραήλ το 1948, (τη Δυτική όχθη του Ιορδάνη). Οι υπόλοιποι Άραβες αποδέχθηκαν την προσάρτηση αυτή. Οι Παλαιστίνιοι ωστόσο δεν την δέχθηκαν. Μια από τις πρώτες πατριωτικές οργανώσεις τους δολοφόνησε τον Ιορδανό βασιλιά Αμπντάλα (προπάππο του σημερινού μονάρχη), που προσάρτησε τα εδάφη τους.

Ποιός ξεκίνησε τους Πολέμους...

* Τρίτον, στην περιοχή ξέσπασαν συνολικά τέσσερις μείζονες Πόλεμοι. Το Ισραήλ κέρδισε και τους τέσσερις, αλλά δεν ξεκίνησε κανένα:
-- Το 1948 τον Πόλεμο τον ξεκίνησαν οι Άραβες με στόχο να μην επιτρέψουν να δημιουργηθεί κράτος του Ισραήλ. Το 1967 οι Άραβες ξεκίνησαν το Πόλεμο με στόχο να διαλύσουν το κράτος του Ισραήλ (Πόλεμος των 6 ημερών). Το 1973 οι Άραβες επιτέθηκαν και πάλι (Πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ) για να πάρουν πίσω όσα εδάφη έχασαν το 1967. Από τους τέσσερις μείζονες πολέμους Αράβων-Ισραήλ, οι Άραβες ξεκίνησαν τους τρείς, ενώ τον ένα τον ξεκίνησαν οι Αγγλογάλλοι (κρίση του Σουέζ, το 1955). Αλλά το Ισραήλ δεν ξεκίνησε κανένα από αυτούς τους πολέμους. Απλώς τους κέρδισε όλους...
* Τέταρτον, το 1982 ήταν η μόνη φορά που το Ισραήλ είχε την πρωτοβουλία της επίθεσης. Αλλά εισέβαλε στο Λίβανο, ο οποίος είχε ήδη βυθιστεί σε εμφύλιο από το 1976. Η Συρία είχε ήδη επέμβη στο Λιβανικό έδαφος στηρίζοντας φιλικές της μερίδες μουσουλμάνων. Το Ισραήλ επενέβη με μερικά χρόνια καθυστερηση στηρίζοντας τις φιλοδυτικες δυνάμεις των Χριστιανών Μαρονιτών του Λιβάνου, που πιέζονταν σκληρά από τις φιλοσυριακές δυνάμεις των Μουσουλμάνων. Ακόμα και τότε, όμως, ήταν η Συρία που επενέβη πρώτη στο Λίβανο και το Ισραήλ ακολούθησε. Και ήταν το Ισραήλ που αποχώρησε πρώτο και οικειοθελώς από τα εδάφη του Λιβάνου το 2000. Ενώ η Συρία υποχρεώθηκε να αποχωρήσει μόλις το 2005, μετά από σφοδρή διεθνή πίεση κι αφού κατηγορήθηκε ότι δολοφόνησε τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό του Λιβάνου.

Ποιός έδειξε διάθεση Ειρηνικού συμβιβασμού...

* Πέμπτον: Στο πεδίο της Ειρήνης το Ισραήλ έδειξε μεγάλη σύνεση:
-- Το 1978, με τη Συνθήκη του Κάμπ Ντέηβιντ, επέστρεψε ειρηνικά στην Αίγυπτο το σύνολο της Χερσονήσου του Σινάτην (που είχε κερδίσει στον Πόλεμο του 1967 κι είχε κατορθώσει να κρατήσει στον Πόλεμο του 1973) παίρνοντας, ως μόνο «αντάλλαγμα», την διπλωματική του αναγνώριση από την Αίγυπτο και την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων μαζί της.
-- Το 1993-94, το Ισραήλ δέχθηκε να αναγνωρίσει την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), να την εγκαταστήσει στα κατεχόμενα εδάφη (Δυτική οχθη και Λωρίδα της Γάζας), να την αναβαθμίσει σε διεθνώς αναγνωρισμένη «Παλαιστινιακή αρχή», με μόνο αντάλλαγμα να απαλείψει από το καταστατικό της τον διακηρυγμένο στόχο της να καταστρέψει το κράτος του Ισραήλ. Έκτοτε, άνοιξε ο δρόμος για την οριστική επίλυση του Παλαιστινιακού...
-- Το 2000, οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Ισραηλινό Πρωθυπουργό Εχούντ Μπάρακ και στον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιασέρ Αραφάτ έφτασαν πολύ κοντά στην πλήρη λύση. Το Ισραήλ δέχθηκε, τότε, να επιστρέψει το σύνολο της Λωρίδας της Γάζας και το 93% της δυτικής όχθης, ενώ προσεγγίστηκε λύση αμοιβαία αποδεκτή και για το καθεστώς της Ιερουσαλήμ ? το πιο ακανθώδες από τα εδαφικά ζητήματα...
Όμως η τελική συμφωνία ματαιώθηκε. Διότι το Ισραήλ τα έδινε όλα, αλλά ζήταγε ένα πράγμα: Εγγυήσεις ότι το νέο Παλαιστινιακό κράτος θα παραιτούνταν εξ αρχής από κάθε μελλοντική διεκδίκηση. Οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν να δώσουν τέτοιες εγγυήσεις. Αντ’ αυτού υποσχέθηκαν να μη θέσουν νέα διεκδίκηση για μια δεκαετία. Άρα το Ισραήλ καλούνταν να παραχωρήσει τα πάντα, και σε αντάλλαγμα να λάβει, όχι εγγυήσεις ειρηνικής συμβίωσης και ασφαλείας, αλλά...εκεχειρία 10-15 ετών! Πράγμα που ασφαλώς απέρριψε.
-- Παρ’ όλα αυτά, το 2000 η Ισραηλινή κυβέρνηση εγκατέλειψε οικειοθελώς το νότιο Λίβανο (που έλεγχε από το 1982), χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα. Το 2005 εγκατέλειψε και τη Λωρίδα της Γάζας (που έλεγχε από το 1967), επίσης χωρίς να διαπραγματευτεί κάποιο αντάλλαγμα. Και στις δύο περιπτώσεις, η κυβέρνηση του Ισραήλ πίστευε ότι με αυτές τις μονομερείς παραχωρήσεις θα δημιουργούσε «θετική δυναμική» από την πλευρά των Παλαιστινίων. Και στις δύο περιπτώσεις ατύχησε. Η «απάντηση» των Παλαιστινίων ? για την ακρίβεια, η απάντηση των εξτρεμιστικών οργανώσεων που ελέγχουν τα Παλαιστινιακά πράγματα ? ήταν να εγκαταστήσουν πυραύλους και να χτυπάνε παραμεθόριες περιοχές του Ισραήλ από ανατολάς (τη Λωρίδα της Γάζας) και από βορράν (το νότιο Λίβανο).

Εκατόμβες νεκρών που κανείς δεν τους θρήνησε...

* Έκτον: Το Ισραήλ και η σχέση του με τους Παλαιστίνιους δεν είναι η μόνη πηγή εντάσεων στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι καν η πιο αιματηρή. Σοβαρά προβλήματα υπάρχουν μέσα στον Ισλαμικό κόσμο και ανάμεσα στους Άραβες. Η μεγαλύτερη σφαγή Παλαιστινίων (με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες) έγινε τον Σεπτέμβριο του 1970 από τον τότε Ιορδανό μονάρχη Χουσεϊν. Αυτός ήταν ο «Μαύρος Σεπτεμβρης» του Παλαιστινιακού λαού: Τότε, μέσα σε λίγες εβδομάδες, σφαγιάστηκαν από τους Ιορδανούς «αδελφούς» πενταπλάσιοι Παλαιστίνιοι απ’ όσους σκοτώθηκαν από τους Ισραηλινούς όλες τις προηγούμενες και τις επόμενες δεκαετίες, σε τέσσερις πολέμους, μια εισβολή και δύο εξεγέρσεις (ιντιφάντα).
Ακόμα, στη Μέση Ανατολή υποβόσκουν ενδοϊσλαμικές κρίσεις (μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών), ενδοσουνιτικές κρίσεις (μεταξύ του οίκου των Σαούντ και της Χασεμιτικής δυναστείας της Ιορδανίας), μεταξύ κοσμικών δικτατόρων και φονταμενταλιστών του Ισλαμ. Αλλά γι’ αυτές τις άδηλες και πολύ πιο αιματηρές διαστάσεις της Μέσανατολικής κρίσης συνήθως μαθαίνουμε ελάχιστα. Κι έτσι νομίζουμε ότι αρκεί η επίλυση του Παλαιστινιακού για να ηρεμήσει η περιοχή. Ε λοιπόν, δεν αρκεί. Είναι πιθανό η κρίση αυτή να «συγκρατεί» επί δεκαετίες όλες τις άλλες...
Στον οκταετή Πόλεμο Ιράκ-Ιράν (1980-88) σκοτώθηκαν πάνω από 1 εκατομμύριο άνθρωποι (εμπόλεμοι και άμαχοι). Κατά την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέϊτ (1990-91) σφαγιάστηκαν (από τους Ιρακινούς εισβολείς) χιλιάδες Κουβεϊτιανοί. Κατά την εξέγερση της Βασόρας (1991), που ακολούθησε την ήττα του Σαντάμ στον πόλεμο εκείνο, σφαγιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες Σιίτες από τους Σουνίτες του Σανταμικού καθεστώτος. Περιέργως, για όλες αυτές τις εκατόμβες θυμάτων πληροφορηθήκαμε ελάχιστα, διότι απλούστατα οι δήμιοί τους ήταν Άραβες. Οι νεκροί της Μέσης Ανατολής αποτελούν «φρικτές ειδήσεις» μόνον όταν τους σκοτώνουν οι Ισραηλινοί εχθροί τους, Όταν τους σκοτώνουν οι Άραβες «αδελφοί» τους δεν αποτελούν είδηση για τους μηχανισμούς που επηρεάζουν τα δυτικά ΜΜΕ...

Ποιοί εμποδίζουν την Ειρήνη ? και ποιοί τους στηρίζουν

Συμπέρασμα πρώτο: Η διπλωματική λύση του Μεσανατολικού ? ακόμα κι αν το περιορίσουμε στην Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διένεξη ? είναι εξαιρετικά δύσκολη. Για τον απλούστατο λόγο, ότι το Ισραήλ κάνει όλες τις παραχωρήσεις ζητώντας ένα μόνο πράγμα: ασφάλεια για το μέλλον. Στην καλύτερη περίπτωση, οι αντίπαλοί του του προσφέρουν μόνον «εκεχερεία» κάποιων ετών...
Συμπέρασμα δεύτερο: Αν δεν ηττηθεί ο ισλαμικός εξτρεμισμός, λύση δεν θα υπάρξει ούτε στην Αραβοϊσραηλινή διένεξη ούτε σε όλα τα υπόλοιπα μέτωπα που σιγοβράζουν στη Μέση Ανατολή. Και η ευθύνη για την ήττα του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν βαραίνει μόνο το Ισραήλ, βαραίνει ολόκληρο τον κόσμο: πρωτίστως την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Από τις τρείς αυτές μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις, η ΗΠΑ και η Ρωσία δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι το πρόβλημα είναι μακροχρόνια ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Η Ευρώπη δεν το έχει αντιληφθεί πλήρως ακόμα. Και η Ελλάδα, η τουλάχιστον αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη της, δεν δείχνουν να το έχουν αντιληφθεί καθόλου...
-- Αν δεν υπάρξει λύση στο ορατό μέλλον, τότε η καλλιεργούμενη μεροληψία της ελληνικής κοινής γνώμης υπέρ των εξτρεμιστών της Χεζμπολάχ και της Χαμάς, μειώνει τα περιθώρια ελιγμών της ελληνικής κυβέρνησης και στρέφει πολλούς εταίρους και φίλους της Ελλάδας σε βάρος της. Με τέτοια μεροληπτική στάση «κερδίζουμε» την αντιπαλότητα του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, αλλά και της Γαλλίας και της Γερμανίας. «Κερδίζουμε» ακόμα την καχυποψία των μετριοπαθέστερων φιλοδυτικών Αράβων, που νιώθουν να απειλούνται οι ίδιοι από οργανώσεις τύπου Χεζμπολάχ.
-- Αν αντίθετα, υπάρξει ειρηνική λύση σύντομα, αυτό θα συμβεί επειδή θα έχουν ηττηθεί οι εξτρεμιστές του Αραβικού κόσμου. Και σε αυτή την περίπτωση θα εισπράξουμε την περιφρόνηση όλων των πλευρών, γιατί όλοι θα θυμούνται ότι είμασταν ταυτισμένοι με εκείνους που έπρεπε να ηττηθούν για να υπάρξει Ειρήνη.
Το Ισραήλ πολεμά σκληρά, πολλές φορές κι απάνθρωπα, αλλά το Ισραήλ έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει συμβιβασμό. Οι αντίπαλοί του δεν θέλουν να συμβιβαστούν μαζί του. Θέλουν να το εξαφανίσουν. Το Ισραήλ ζητάει να δώσει τα πάντα για να πάρει μόνιμη Ειρήνη. Οι αντίπαλοί του ζητάνε να του πάρουν τα πάντα, προσφέροντά του μόνο προσωρινή εκεχειρία, μέχρι να μπορέσουν να το καταστρέψουν ολοσχερώς! Είναι αυτό «πολιτική Ειρήνης»; Ανοίγει δρόμους «ειρηνικής επίλυσης» και «μακροχρόνιας σταθερότητας»;
Το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να φέρεται ψύχραιμα όταν κρίνεται η ίδια η ύπαρξή του. Εμείς έχουμε. Και γι’ αυτό είναι ασυγχώρητη η μεροληψία μας υπέρ των εξτρεμιστών ισλαμιστών της Μέσης Ανατολής. Που όσο τους στηρίζουμε δεν οφελούμε την Ειρήνη, δεν γινόμαστε αρεστοί στους φιλοδυτικούς Άραβες, δεν οφελούμε τους μετριοπαθείς Παλαιστίνιους, απλώς βλάπτουμε σοβαρά την Ελλάδα και τα μακροχρόνια συμφέροντά της...





Η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΟΙ «ΔΗΘΕΝ»…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     4 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006


Συνήθως, όσοι εμφανίζονται ισχυροί, όσοι κερδίζουν τους πολέμους είναι και οι πιο αδιάλλακτοι. Ενώ όσοι είναι ανίσχυροι, όσοι επανειλημμένως χάνουν τους πολέμους, εμφανίζονται έτοιμοι για συμβιβασμό...
Στη Μέση Ανατολή συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο: Το Ισραήλ έχει κερδίσει τέσσερις μείζονες πολεμικές συγκρούσεις, από τις οποίες καμία δεν προκάλεσε το ίδιο. Κι όμως, πολλές φορές έκανε παραχωρήσεις από τα «κεκτημένα» του - από τα κεκτημένα πολέμων στους οποίους βρέθηκε να αμύνεται για την ύπαρξή του.
Πιο κλασικό παράδειγμα: το 1978, με τη Συνθήκη του Καμπ Ντέηβιντ, το Ισραήλ επέστρεψε ειρηνικά ολόκληρη τη Χερσονησο το Σινά στην Αίγυπτο. Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησε και πήρε το Ισραήλ τότε, ήταν η διπλωματική αναγνώρισή του. Σκεφτείτε τις παραχωρήσεις που ΔΕΝ έχει κάνει η Τουρκία στην Κύπρο τα τελευταία 32 χρόνια και κάντε τις συγκρίσεις...
Πιο πρόσφατα παραδείγματα: Το 2000, το Ισραήλ αποσύρθηκε μονομερώς από το νότιο Λίβανο - που έλεγχε από το 1982 - χωρίς να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα. Και το 2005 αποσύρθηκε από την Λωρίδα της Γάζας, που ήλεγχε από το 1967, επίσης χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Εδώ σύγκριση με τη συμπεριφορά της Τουρκίας δεν υπάρχει: Η Άγκυρα ουδέποτε διαπραγματεύθηκε τα «τετελεσμένα» της δικής της εισβολής. Πολύ περισσότερο, δεν διανοήθηκε να τα παραχωρήσει άνευ ανταλλαγμάτων...
Αξίζει να δούμε πώς αντέδρασαν οι αντίπαλοι του Ισραήλ σε όλες αυτές τις περιπτώσεις: Το 1978, οι υπόλοιποι Άραβες καταδίκασαν την Αίγυπτο, διέκοψαν κάθε επαφή μαζί της και την απομόνωσαν διότι υπέγραψε συμφωνία Ειρήνης με το Ισραήλ. Τρία χρόνια αργότερα, ο Πρόεδρος της, Ανουάρ Σαντάτ, δολοφονήθηκε από ακραίους ισλαμιστές, προκαλώντας ενθουσιασμό στις πρωτεύουσες των «αδελφών» Αράβων...
Το 2000 όταν το Ισραηλ εγκατέλειψε το νότιο Λίβανο οικειοθελώς, αμέσως το κενό κατέλαβε η Σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ, που εγκατέστησε εκεί βάσεις επιθέσεων κατά του ισραηλινού εδάφος. Το ίδιο συνέβη και το 2005, όταν οι Ισραηλινοί εγκατέλειψαν τη Λωρίδα της Γάζας: αμέσως το κενό κατέλαβε η Χαμάς, που δημιούργησε βάσεις εκτόξευσης πυραύλων κατά του ισραηλινού εδάφους, παρά την έντονη διαφωνία του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής και διαδόχου του Αραφάτ, Αμπού Αμπάς.
Το Ισραήλ, παρά τη σκληρότητα που συχνά επιδεικνύει, θέλει να συμβιβαστεί. Οι αντίπαλοί του, παρά τις επανειλημμένες ήττες τους, δεν έχουν καμία διάθεση να συμβιβαστούν με το Ισραήλ. Εμμένουν στο «στρατηγικό στόχο» της διάλυσής του...

Πολιτική Ειρήνης σημαίνει...

Όποιος επιδιώκει πολιτική Ειρήνης ξεχωρίζει αυτούς που είναι πρόθυμοι για έντιμο συμβιβασμό από εκείνους που δέχονται μόνο την εξολόθρευση του αντιπάλου τους. Προσεγγίζει τους πρώτους και απομονώνει τους δεύτερους. Αυτή τη διάκριση την κάνει, πολύ προσεκτικά, η Ελληνική Κυβέρνηση. Αλλά δεν την κάνουν πολλά Ελληνικά ΜΜΕ. Που προσφέρουν ηθική στήριξη στον ισλαμικό εξτρεμισμό...
Κι έτσι, βλάπτουν τις σχέσεις μας με τους μετριοπαθείς Άραβες, μεταξύ των οποίων και η κυβέρνηση της Αιγύπτου, που η ίδια κινδυνεύει άμεσα από τον ισλαμικό εξτρεμισμό. Βλάπτουν και τις σχέσεις μας με τους μετριοπαθείς Παλαιστινίους, μεταξύ των οποίων και ο ηγέτης της Παλαιστινιακής Αρχής, Αμπού Αμπάς, που βρίσκεται σε εμφύλια σύγκρουση με τη Χαμάς.
Βλάπτουν, ασφαλώς, και τις σχέσεις μας με το Ισραήλ, με τις ΗΠΑ, με τη Βρετανία, αλλά και με τη Γερμανία και με αρκετούς άλλους εταίρους μας στην Ευρώπη. Που αναγνωρίζουν, βέβαια, ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα προσεκτική, αλλά δεν έχει περιθώρια ευελιξίας όταν η ελληνική κοινή γνώμη είναι πιο φιλοπαλαιστινιακή από τους ίδιους τους Παλαιστίνιους και πιο φιλοαραβική από τους Άραβες.
Σημαίνει αυτό ότι πρέπει πάντα να ευθυγραμμιζόμαστε πλήρως με τους ισχυρούς συμμάχους και εταίρους μας; Όχι βέβαια...
Ομως, αν έχουμε κάπου να διαφωνήσουμε με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, ας το κάνουμε εκεί που έχουμε συμφέρον: σε ρυθμίσεις όπως το Σχέδιο Ανάν για την Κύπρο. Σε μάς, όμως, συμβαίνει το αντίστροφο: Πολλές φορές τα ίδια ΜΜΕ που ζητούσαν να δεχθούμε το Σχέδιο Ανάν - την έσχατη συνθηκολόγηση του Ελληνισμού με τα τετελεσμένα του Αττίλα - στηρίζουν σήμερα τους φανατικούς ισλαμιστές, που αρνούνται κάθε έντιμο συμβιβασμό στη Μέση Ανατολή.
Προσοχή: άλλο πράγμα ο έντιμος συμβιβασμός κι άλλο πράγμα η πλήρης συνθηκολόγηση: Ένας έντιμος συμβιβασμός είναι αμφοτεροβαρής και αμοιβαία επωφελής. Και η μακροχρόνια Ειρήνη είναι αδιανόητη χωρίς τέτοιους συμβιβασμούς. Αντίθετα, μια συνθηκολόγηση δεν είναι ποτέ αμοιβαία επωφελής. Συνήθως οδηγεί είτε σε πλήρη υποταγή είτε σε νέο κύκλο συγκρούσεων. Όποιος αληθινά θέλει την Ειρήνη, αποφεύγει την συνθηκολόγηση και επιδιώκει έντιμο συμβιβασμό. Πολλά ελληνικά ΜΜΕ, κάνουν το ακριβώς αντίστροφο: Επιδιώκουν την πλήρη συνθηκολόγηση της Ελλάδας στην Κύπρο, αλλά απορρίπτουν τον έντιμο συμβιβασμό στο Μεσανατολικό...
Πράγματι, όσα ελληνικά ΜΜΕ διακήρυσσαν ότι πρέπει να παραδώσουμε ολόκληρη της Κύπρο χειροπόδαρα δεμένη στην Τουρκία, επειδή «ηττηθήκαμε» το 1974, υποστηρίζουν ότι πρέπει οι Παλαιστίνιοι να συνεχίζουν το αγώνα για την...καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, από το οποίο ηττήθηκαν σε τέσσερις πολέμους από το 1948!
Οι ίδιοι που ζητάνε Ειρήνη, στηρίζουν όσους διακηρύσσουν «Ιερό Πόλεμο κατά των απίστων», από την Ινδία ως την Ανδαλουσία (αυτό ακριβώς διακηρύσσει σήμερα ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, Νασράλα)!
Αποκαλούν «κράτος τρομοκράτη» το Ισραήλ, μια χώρα που έκανε επανειλημμένες υποχωρήσεις από τα «κεκτημένα» τεσσάρων πολέμων - πολλές φορές και μονομερείς υποχωρήσεις - αλλά «λατρεύουν» την Τουρκία που δεν έκανε ποτέ καμία υποχώρηση από τα τετελεσμένα της εδικής της ισβολής.
Δεν πρόκειται απλώς για υποκρισία. Δεν πρόκειται κάν για ακρισία. Προκειται για υποκατάσταση του αγώνα που ΔΕΝ παλεύουμε εμείς με την εκ του ασφαλούς στήριξη στον αγώνα κάποιων άλλων. Κι όσο πιο συμβιβαστικοί δείχνουν στα δικά μας εθνικά δίκαια, τόσο πιο ακραίες απόψεις υποστηρίζουν στις εθνικές υποθέσεις άλλων λαών.
Όχι, οι δικοί μας οπαδοί της Χεζμπολάχ δεν είναι αντισημίτες (κι ας καλλιεργούν τον αντι-σημιτισμό). Δεν είναι ακραίοι (κι ας στηρίζουν ολόψυχα τους πιο ακραίους). Δεν είναι φιλοπόλεμοι (κι ας συμπαρίστανται στους πιο φιλοπόλεμους). Είναι απλώς «δήθεν»...
Είναι δήθεν «προοδευτικοί» και στηρίζουν ό,τι πιο αντιδραστικό υπάρχει στη Μέση Ανατολή. Είναι δήθεν «Ειρηνιστές» και στηρίζουν ό,τι πιο ακραίο υπάρχει στον Αραβικό κόσμο. Είναι δήθεν «αντι-αμερικανοί» κι όταν πρόκειται για την Κύπρο στηρίζουν ολόψυχα την πλήρη συνθηκολόγηση με τα εκάστοτε σχέδια του Στέητ Ντηπάρτμεντ.
Είναι δήθεν σε όλες τις ιδεολογικές εκφάνσεις τους. Αλλά η ζημιά που κάνουν δεν είναι δήθεν - αυτή είναι πολύ πραγματική: Ζημιώνουν τις προοπτικές της Ειρήνης, ενοχλούν τους μετριοπαθείς Άραβες και βλαπτουν τα συμφέροντα της Ελλάδας...



ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006


Ας μιλήσουμε, λοιπον, για Ειρήνη στη Μέση Ανατολή...
Το 2000 υπήρξε μια μεγάλη ευκαιρία για την οριστική επίλυση του Παλαιστινιακού: Τότε, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Εχούτ Μπάρακ έφτασε πολύ κοντά σε τελική συμφωνία με τον Αραφάτ για την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Όμως, η συμφωνία εκείνη ματαιώθηκε, παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ είχε δεχθεί να επιστρέψει το σύνολο σχεδόν των κατεχομένων, ενώ συζητούσε και τον έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ (που αποτελεί το πιο ακανθώδες από τα εδαφικά προβλήματα)...
Το εμπόδιο της τελευταίας στιγμής δεν αφορούσε διαφορές του παρελθόντος, αλλά εγγυήσεις για το μέλλον. Το Ισραήλ ζήτησε να δεσμευτούν οι Παλαιστίνιοι ότι δεν θα εγείρουν νέες αξιώσεις μελλοντικά. Αλλά ο Αραφάτ, φοβούμενος τους εξτρεμιστές της δικής του πλευράς, αρνήθηκε. Έτσι το Ισραήλ καλείτο να δώσει τα πάντα για να λάβει, ως αντάλλαγμα, όχι εγγυήσεις μόνιμης Ειρήνης, αλλά απλή εκεχειρία 10 ετών...
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ «κακώς υπάρχει». Ότι «έχουν δίκιο» οι Άραβες να θέλουν να το διαλύσουν. Αλλά το τι είναι «δίκαιο» ιστορικά ? και τι όχι - είναι μια άλλη συζήτηση. Η Ειρήνη ? και μάλιστα η δίκαια Ειρήνη ? δεν αφορά την πλήρη ικανοποίηση των ιστορικών δικαίων κάθε λαού. Γιατί τα δίκαια διαφορετικών λαών είναι πολλές φορές αμοιβαίως αποκλειόμενα. Η δίκαιη και βιώσιμη Ειρήνη προϋποθέτει ένα ιστορικό συμβιβασμό: τη δημιουργία συνθηκών που προσφέρουν ίσες ευκαιρίες προκοπής σε όλους τους λαούς...
Τα ιστορικά δίκαια αφορούν «αναγνώσεις» του παρελθόντος. Η Ειρήνη και η Δικαιοσύνη αφορούν ευκαιρίες προκοπής στο μέλλον. Όποιος θέλει να διαλύσει το κράτος του Ισραήλ, μπορεί να μιλάει εξ ονόματος των «ιστορικών δικαίων», όπως τα αντιλαμβάνονται κάποιοι μέσα στον Αραβικό κόσμο, αλλά ΔΕΝ μιλάει για Ειρήνη...
Όποιος μιλάει εξ ονόματος της Ειρήνης, αποδέχεται το δικαίωμα του Ισραήλ και των Παλαιστινίων να υπάρξουν σε ασφαλή σύνορα. Και το δικαίωμα αυτό το έχουν αποδεχθεί οι Ισραηλινοί για τους Παλαιστινίους. Αλλά δεν το έχουν αποδεχθεί οι ακραίοι του μουσουλμανικού κόσμου για τους Ισραηλινούς.
Το κράτος του Ισραήλ πολεμά σκληρά, αλλά επιδιώκει τον ιστορικό συμβιβασμό με τους Παλαιστινίους. Η Χεζμπολάχ και η Χαμάς επιδιώκουν να διαλύσουν το κράτος του Ισραήλ, όχι να συμβιβαστούν μαζί του. Και αποδέχονται μόνον προσωρινή εκεχειρία. Όχι μόνιμη και σταθερή Ειρήνη...

Η Ειρήνη και οι ακραίοι...

Ας μιλήσουμε για Ειρήνη με γεγονότα...
Τα τελευταία 28 χρόνια, υπήρξαν τρία μεγάλα βήματα Ειρήνης στη Μέση Ανατολή: Η Συμφωνία του Κάμπ Ντέηβιντ το 1978, η Συμφωνία του Όσλο το 1993 και η μονομερής αποχώρηση των Ισραηλινών από τη Γάζα το 2005. Όλα πραγματοποιήθηκαν από ηγέτες του Ισραήλ που είχαν χαρακτηριστεί προηγουμένως «γεράκια»: τον Μεναχέμ Μπεγκίν, τον Γιτζάκ Ραμπίν και τον Αριέλ Σαρόν. Τα δύο από τα τρία πραγματοποιήθηκαν από ηγέτες που ειχαν τη φήμη σκληρών σιωνιστών (Μπεγκίν και Σαρόν). Στο Ισραήλ, ακόμα και οι ακραίοι ηγέτες κάνουν άλματα Ειρήνης.
Στην αντίπαλη πλευρά ο Αιγύπτιος ηγέτης Αννουάρ Σαντάτ υπέγραψε την συμφωνία του Κάμπ Ντέηβιντ, αλλά δολοφονήθηκε. Ο ίδιος ο Αραφάτ, πρίν υπογράψει την οριστική λύση, το 2000, υπέκυψε στις πιέσεις των πιο ακραίων της παράταξής του. Ο σημερινός ηγέτης της Παλαιστινιακής αρχής, Αμπού Αμπάς, είναι όντως μετριοπαθής, αλλά έχει εμπλακεί σε ακήρυκτο εμφύλιο πόλεμο με τη Χαμάς, οι ακραίοι της οποίας ελέγχουν πλέον την κυβέρνησή του.
Βέβαια, ακραίοι υπάρχουν και στις δύο πλευρές: Και ο Γιτζάκ Ραμπίν δολοφονήθηκε από υπέρ-συντηρητικό Εβραίο, γιατί είχε υπογράψει τη Συμφωνια του Όσλο, όπως ο Ανουάρ Σαντάτ δολοφονήθηκε από ισλαμιστή, γιατί είχε υπογράψει τη Συνθήκη του Κάμπ Ντέηβιντ...
Υπάρχει, όμως, μια κρίσιμη διαφορά; Η δολοφονία του Ραμπίν στο Ισραήλ δεν εμπόδισε ένα άλλο Ισραηλινό Πρωθυπουργό, τον Εχούτ Μπάρακ, να προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερες παραχωρήσεις προς τους Παλαιστίνιους, το 2000. Ούτε εμπόδισε τον επόμενο Πρωθυπουργο του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, να προχωρήσε σε μονομερή αποχώρηση από το Γάζα. Αντίθετα, μετά την δολοφονία του Αιγύπτιου Προέδρου Ανουάρ Σαντάτ, κανένας Άραβας ηγέτης δεν τόλμησε να προχωρήσει σε πλήρη εξομάλυνση των σχεσεων με το Ισραήλ...
Ακραίοι υπάρχουν παντού. Αλλά οι ακραίοι στον αραβικό χώρο κυριαρχούν απολύτως, ακόμα και χωρίς να κυβερνούν. Στο Ισραήλ δεν κυριαρχούν, ακόμα κι όταν κυβερνούν. Το Ισραήλ ξέρει ότι αν κερδίσει όλους τους Πολέμους και χάσει τον τελευταίο, θα σβήσει από το χάρτη. Γι’ αυτό και επιθυμεί την Ειρήνη. Γι’ αυτό και οι ηγέτες του, ακόμα κι όταν ξεκινούν από εθνικιστικές θέσεις, πολύ συχνά αποτολμούν βήματα Ειρήνης. Αντίθετα, οι ηγέτες των Παλαιστινίων, ακόμα κι όταν προσχωρούν σε μετριοπαθείς θέσεις, τελικώς μπλοκάρουν κάθε αληθινή ευκαιρία Ειρήνης.

Ειρήνη και προπαγάνδα...

Ας μιλήσουμε για Ειρήνη, χωρίς παρωπίδες...
Οι πιο σοβαρές και πιο αιματηρές εστίες συγκρούσων στη Μέση Ανατολή υπάρχουν πέρα από το Ισραήλ: Ανάμεσα σε Σουνίτες και Σιίτες. Ανάμεσα σε Άραβες και μη Άραβες μουσουλμάνους. Ανάμεσα σε αντιμαχόμενες δυναστείες Σουνιτών (Σαούντ και Χασεμίτες). Ανάμεσα σε «κοσμικούς» δικτάτορες και φονταμενταλιστές. Εδώ τα θύματα των τελευταίων δεκαετιών είναι εκατομμύρια - γυναίκες και μικρά παιδιά - στο Ιράκ, στο Ιράν, στη Βασόρα, στο Κουβέϊτ, στο Ιρακινό Κουρδιστάν, από βόμβες, από χημικά, από σκληρά βασανιστήρια. Αλλά τα θύματα αυτά ποτέ δεν τα είδαμε στις οθόνες των τηλεοράσεών μας. Τέτοια «τιμητική» την έχουν μόνο τα θύματα των Ισραηλινών...
Κανείς δεν συμψηφίζει νεκρούς. Γιατί οι μακάβριοι αριθμοί δεν «συμψηφίζονται», έτσι κι αλλιώς. Οι νεκροί των τελευταίων δεκαετιών από τις εμφύλιες συγκρούσεις των Αράβων είναι πολλαπλάσιοι, από τους νεκρούς που προκάλεσαν οι πόλεμοι με το Ισραήλ: Μιλάμε για δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους νεκρούς στην Ιορδανία, το «μαύριο Σεπτέμβριο» του 1970. Για ένα εκατομμύριο νεκρούς στον Πόλεμο Ιράν-Ιράκ (1980-1988). Για εκατοντάδες χιλιάδες σιίτες Άραβες σφαγιασμένους από το καθεστώς Σαντάμ στη Βασόρα, το 1991. Για χιλιάδες Κούρδους νεκρούς στη Χαλάμπτζα του βόρειου Ιράκ, το 1995. Κι όμως, γι’ αυτούς δεν ακούγεται τίποτε. Αυτή η συστηματική αποσιώπηση αποτελεί κραυγαλέα προπαγανδιστική μονομέρεια...
Αν είναι να μιλήσουμε για Ειρήνη, ας μιλήσουμε σοβαρά. Η Ειρήνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους...επαγγελματίες «ειρηνιστές» μας, που στηρίζουν το πολεμικό παραλήρημα της Χεζμπολάχ, που ζητοκραυγάζουν όταν παραστρατιωτικοί τρομοκράτες προμηθεύονται πυραύλους μέσου βεληνεκούς, που υπερασπίζονται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που αποσιωπούν τα εγκλήματα του ισλαμικού φονταμενταλισμού και τις εκατόμβες των θυμάτων του. Αυτοί δεν ενιαφέρονται για την Ειρήνη. Απλώς κάνουν προπαγάνδα υπέρ των πιο φιλοπόλεμων ακραίων της Μέσης Ανατολής. Κι αυτή η προπαγάνδα δεν οφελεί την Ειρήνη. Υπηρετεί τους εχθρούς της...

ΟΙ ΑΔΗΛΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006


Ας μιλήσουμε για Ειρήνη, στη Μέση Ανατολή...
Αλλά να τα πούμε όλα. Οχι μόνον όσα χωράνε στα τετριμένα στερεότυπα...
Στη Μέση Ανατολή δεν υπάρχει μόνο η διένεξη των Παλαιστινίων με το Ισραήλ. Ούτε θα επέλθει Ειρήνη, ακόμα κι αν αύριο αν αναγνώρίσει το Ισραήλ Παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική όχθη...
Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι δεν ζούν στη Δυτική όχθη ούτε στην Λωρίδα της Γάζας. Περισσότεροι συμπαγείς πληθυσμοί Παλαιστινίων - απ’ ό,τι σε όλα τα κατεχόμενα - ζούν στην Ιορδανία, της οποίας αποτελούν την πλειονότητα. Στη Δυτική Ιορδανία οι Παλαιστίνιοι αποτελούν την συντριπτική πλειονότητα.
Βιώσιμο κράτος Παλαιστινίων δεν μπορεί να υπάρξει μόνο στη Δυτική όχθη. Και οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να οδηγηθούν σε ιστορικό συμβιβασμό Ειρήνης με το Ισραήλ, αν δεν αποκτήσουν βιώσιμο κράτος...
Βιώσιμο κράτος Παλαιστινίων οδηγει αναγκαστικά σε ένωσή τους με τους ομοεθνείς τους στην Ιορδανία, πράγμα που θέτει μείζονα ζητήματα αλλαγής των συνόρων που άφησε πίσω της η αποικιοκρατία. Κάτω από την αραβοϊσραηλινή διένεξη σιγοβράζει η αντιπαράθεση Παλαιστινίων ? Ιορδανικού βασιλείου...
Ο πατέρας του σημερινού Ιορδανού μονάρχη κατέσφαξε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίων, μέσα σε ένα μόνο μήνα, το Σεπτέμβριο του 1970. Πολύ περισσότερους απ’ όσους σκότωσαν οι Ισραηλινοί μέσα σε εξήντα χρόνια, τέσσερις πολέμους, δύο εισβολές στο Λίβανο και δύο εξεγέρσεις (ντιφάντα) στα κατεχόμενα.
Η Χασεμιτική δυναστεία της Ιορδανίας δεν έχει μόνο πρόβλημα με τους Παλαιστινίους, που αποτελούν την πλειοψηφία των υπηκόων της. Έχει πρόβλημα και με τον οίκο των Σαούντ. Και οι δύο είναι ιστορικοί Σουνιτικοί Οίκοι. Ο αρχηγός του Οίκου των Χασεμιτών υπήρξε παραδοσιακά, επί εφτακόσια χρόνια, «προστάτης» (Σαρίφ) της Χετζάζης της, περιοχής της κεντροδυτικής Αραβίας, όπου βρίσκονται οι ιερές πόλεις του Ισλάμ, η Μέκκα και τη Μεδίνα. Οι Χασεμίτες εξεγέρθηκαν κατά της Οθωμανικής κυριαρχίας, το 1914 και ηγήθηκαν ολοκλήρου του Αραβικού έθνους. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα τους εξεδίωξε ένας άλλο αραβικός Οίκος, των Σαούντ, που έκτοτε κυριάρχησε στην Αραβια. Σήμερα η Σαουδική Αραβία, είναι η μόνη χώρα στο κόσμο που φέρει το όνομα μιας...οικογένειας! Για μέγα μέρος των Αράβων Σουνιτων οι Σαούντ θεωρούνται «σφετεριστές των ιερών εδαφών». Και οι ίδιοι οι Σαούντ φοβούνται απόπειρα των Χασεμιτών να αποκαταστήσουν την μακραίωνη κυριαρχία τους στην Αραβία.
Η Ιορδανία λοιπόν, χώρα κεντρική στον Αραβικό κόσμο, φοβάται διεκδικίσεις των Παλαιστινίων από τα δυτικά της, αλλά έχει η ίδια διεκδικήσεις στην Αραβική χερσόνησο προν νότον, ενώ φιλοδοξεί να ενσωματώσει και τους Σουνίτες Άραβες του Ιράκ. Η πιθανή επίλυση της διένεξης Ισραήλ-Παλαιστινίων, ανοίγει όλα αυτά τα προβλήματα, που μέχρι τώρα «συμπιέζονταν» επί δεκαετίες...

Το αίτημα του Χαλιφάτου και οι εμφύλιοι του Ισλάμ

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, ωστόσο, δεν είναι το Παλαιστινιακό, που είναι σε όλους μας τραγικά γνωστό. Είναι το Κουρδικό, που είναι στους περισσότερους άγνωστο. Οι Κούρδοι αποτελούν το μεγαλύτερο ιστορικό λαό στον κόσμο, που δεν του επιτράπηκε να έχει δικό του κράτος. Οι Παλαιστίνιοι είναι πέντε εκατομμήρια συνολικά. Οι Κούρδοι είναι εικοσιοκτώ εκατομμύρια συνολικά, διασκορπισμένοι σε τέσσερα όμωρα κράτη. Τους σφαγιάζουν κατά καιρούς Άραβες Σουνίτες, Ιρανοί Σιίτες και Τούρκοι «κοσμικοί». Αλλά ουδείς ασχολείται μαζί τους...
Πέρα από το Κουρδικό, το Παλαιστινιακό, και τις ενδοσουνιτικές διαμάχες, υπάρχει και η μεγάλη σύγκρουση Σουνιτικού ? Σιιτικού Ισλάμ. Η οποία υπήρξε μακράν η πιο αιματηρή τις τελευταίες δεκαετίες. Μόνο ο Πόλεμος ανάμεσα στο Σουνιτικό καθεστώς του Ιράκ και το Σιιτικό καθεστώς του Ιράν στοίχισε άνω του ενός εκατομμυρίου νεκρών, στην οκταετία 1980-88. Και σήμερα, οι εκατόμβες των νεκρών στο Ιράκ, δεν είναι ανάμεσα στην «Ιρακινή αντίσταση» και τις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις κατοχής, αλλά ανάμεσα στις παραστρατιωτικές οργανώσεις της Σουνιτικής μειοψηφιας και της Σιιτικές πλειοψηφίας. Τα τελευταία δύο χρόνια σκοτώνονται κάθε μήνα στο Ιράκ όσοι σκοτώθηκαν από την αρχή της τελευταίας κρίσης στο Λίβανο. Και πρόκειται για εμφύλια διαμάχη μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών Ιρακινών Αράβων.
Η Μέση Ανατολή έχει πολύ περισσότερες και βαθύτερες εστίες έντασης πέραν του Παλαιστινιακού. Τα προβλήματα αυτά δεν μπορούν να επιλυθούν με αμοιβαίες παραχωρήσεις ανάμεσα σε διαφορετικά εθνικά κράτη. Διότι ο ισλαμικός εξτρεμισμός δεν είναι εθνικιστικός, είναι ένα μίγμα θρησκευτικής ιδεολογίας, μεταφυσικού φανατισμού και φυλετικής έπαρσης. Στο βάθος του επιδιώκει, όχι απλώς την επίλυση του Παλαιστινιακού, όχι απλώς την καταστροφή του κράτους του Ιραήλ, αλλά την «απελευθέρωση» των μουσουλμανικών εδαφών ? όλων των χωρών που κάποτε κατακτήθηκαν από το Ισλάμ, και την επιβολή ενός νέος Χαλιφάτου, μιας ενιαίας κυριαρχίας του Ισλάμ.
Οι «αγωνιστές» της Σιιτικής Χεζμπολάχ, κατά δήλωση του ηγέτη τους Νασράλα, επιδιώκουν την «απελευθέρωση» των ισλαμικών εδαφών ως την...Ανδαλουσία της Ισπανίας! Οι «μάρτυρες» της Σουνιτικής Αλ Κάϊντα επιδιώκουν κι αυτοί την «απελευθέρωση» των ιερών εδαφών του Ισλάμ ως το Δούναβη.
Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι καθένας αντιλαμβάνεται το όνειρο του Χαλιφάτου ως μέσο επιβολής έναντι όλων των υπολοίπων, πράγμα που τους υποχρεώνει παράλληλα με την εξαγγελία «ιερού πολέμου» κατά των «απίστων» σε ανίερο πόλεμο μεταξύ τους. Το κακό για μας, στη Δύση, είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τον χαρακτήρα αυτού του φονταμενταλιστικού ριζοσπαστισμού, ή μάλλον τον αντιλαμβανόμαστε με τα στενά δικά μας δυτικά κριτήρια, ως ένα συνονθύλευμα αιτημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής ευημερίας, που μόλις ικανοποιηθούν η Μέση Ανατολή θα ηρεμήσει. Ε, λοιπόν, δεν θα ηρεμήσει...
Βασικό εμπόδιο για την ειρήνευση της Μέσης Ανατολής είναι ο ισλαμικός εξτρεμισμός. Αν δεν ηττηθεί ο εξτρεμισμός αυτός, δεν θα υπάρξει Ειρήνη. Ούτε στην διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστινίων. Ούτε στις υπόλοιπες διαμάχες που σιγοκαίνε εδώ και δεκαετίες, ενίοτε εκρήγνυνται, συνήθως προκαλούν πολλαπλάσιους νεκρούς, αλλά ελάχιστα μας απασχολούν. Ο ισλαμισμός εξτρεμισμός ακυρώνει κάθε προσπάθεια συμβιβασμού, όχι μόνο των Παλαιστινίων με τους Ισραηλινούς, αλλά και των Παλαιστινίων μεταξύ τους, αλλά και των Αράβων μεταξύ τους και των μουσουλμανικών κοινωνιών, ευρύτερα, μεταξύ τους και με τη Δύση.
Μια ειρηνική Μέση Ανατολή, απαιτεί άλλα σύνορα, λιγότερο εξτρεμισμό, περισσότερη δημοκρατία, λιγότερο φανατισμό, περισσότερη ανάπτυξη, λιγότερη διάχυση βίας και περισσότερη διάχυση πλούτου και ευημερίας. Αυτά όλα απαιτούν πολύ περισσότερα από την επίλυση του Παλαιστινιακού. Απαιτούν να αλλαξει η σχέση των Αράβων με τον εαυτό τους και με τη Δύση.
Αν αληθινά απαιτούμε την Ειρήνη πρέπει να υιοθετήσουμε στάση μηδενικής ανοχής απέναντι στον ισλαμικό εξτρεμισμό. Μέσα στη Δύση θεωρούμε την θεοκρατία μεσαιωνική φρικτή οπισθοδρόμηση. Γιατί τάχα στη Μέση Ανατολή τη θεωρούμε... «προοδευτικό φαινόμενο κοινωνικού ριζοσπαστισμού»; Εμείς θεωρούμε το ρατσισμό και τον σοβινισμό επικίνδυνα αντιδραστικά φαινόμενα. Πώς δεν βλέπουμε τον απόλυτα ρατσιστικό χαρακτήρα του ιστορικού ρεβανισμού που εκπέμπουν τα οράματα περί Χαλιφάτου; Πώς τυφλωθήκαμε τόσο, που δεν βλέπουμε πως ό,τι είναι ολέθριο για μας δεν μπορεί να είναι «προοδευτικό» για κάποιες άλλες κοινωνίες δίπλα μας;

Τα πρώτα θύματα του ισλαμικού εξτρεμισμού...

Μπορεί να κυριαρχούν οι εξτρεμιστές στη Μέση Ανατολή, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων ? και οπωσδήποτε οι μεσαίες τάξεις των μουσουλμανικών κοινωνιών - δεν είναι οπαδοι του ισλαμισμού εξτρεμισμού, είναι θύματά του. Είναι τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματά του...
Αν είμαστε φίλοι του Αραβικού λαού, σε αυτούς τους μουσουλμάνους πρέπει να απευθυνθούμε, αυτούς πρέπει να στηρίξουμε αποφασιστικά, στο δικό τους αγώνα κατά του φονταμενταλισμου.
Ανοίγοντας μέτωπο κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού, βοηθάμε τις ίδιες τις κοινωνίες του Ισλάμ να σταθούν στα πόδια τους, να κερδίσουν τη μάχη της Ειρήνης, της Ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού. Ταυτόγχρονα βοηθάμε και τη σύγκλιση των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Διότι μέχρι πρόσφατα Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί «έπαιξαν» καιροσκοπικά με όλες τις εκδοχές του εξτρεμισμού της Μέσης Ανατολής, μέχρι που το πλήρωσαν, αμφότεροι, πολύ ακριβά. Σήμερα το μέτωπο κατά του εξτρεμισμού είναι προνομιακός τόπος στρατηγικής σύγκλισης των Αμερικανών και των Ρώσων...
Και των Ευρωπαίων. Διότι σήμερα μία-μία οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες στρέφονται, κι αυτές, κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού. Είτε μετά από κάποιοι τρομοκρατικό χτύπημα που υπέστησαν οι ίδιες. Είτε γιατί συνειδητοποιούν ότι μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος. Η Ολλανδία μετά τη δολοφονία του σκηνοθέτη Τεό Βανγκόγκ έχει μετατοπιστεί πολιτικά, από απόλυτη σε μηδενική ανοχή απέναντι σε πάσης φύσεως εξτρεμισμούς. Και ολόκληρη η Ευρώπη, μετά τα γεγονότα με τις γελοιογραφίες του Μεωάμεθ, μεταστρέφεται επίσης ταχύτατα...
Στο πεδίο της πολιτικής υπάρχουν πολλά περιθώρια για εφήμερους χειρισμούς και τακτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ κρατών, κυβερνήσεων και κομμάτων. Αλλά στο ιδεολογικό πεδίό, η συσπείρωση όλων κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού γίνεται μονόδρομος: Για τους Δυτικούς, για τους Ρώσους, για τους Κινέζους, για τους Ινδούς. Αλλά ? πρωτίστως ? για τους ίδιους τους μουσουλμάνους, εντός κι εκτός Μέσης Ανατολής. Διότι, εμείς βλέπουμε, ως τώρα, το Ισλάμ με πολύ δυτικό τρόπο. Εμείς οι Δυτικοί μπορεί να έχουμε ψευδαισθήσεις για τους φονταμενταλιστές. Οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι δεν έχουν καμία ψευδαίσθηση...

















ΜΙΑ «ΠΥΡΡΕΙΑ ΝΙΚΗ»
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006


Τι ακριβώς συνέβη στο Λίβανο; Επικράτησε η Ειρήνη; «Κέρδισε» η Χεζμπολάχ; «Έχασε» το Ισραήλ; Αυτά ακριβώς υποστηρίζει μεγάλο μέρος των Ελληνικών και των διεθνών ΜΜΕ. Είναι έτσι τα πράγματα;Έτσι εμφανίζονται, αν τα δούμε επιφανειακά. Αν, όμως, τα ψάξουμε σε βάθος, η εικόνα είναι αρκετά διαφορετική:
Στο Ισραήλ, πράγματι, υπάρχει σημαντική μερίδα της Κοινής Γνώμης που νιώθει απογοήτευση. Όμως στο Ισραήλ συντελείται και μια άλλη σοβαρή μετατόπιση, για πρώτη φορά εδώ και 24 χρόνια: Ήδη από το 1982, από την τότε εισβολή στο Λίβανο (που είχε φτάσει ως τα προάστεια της Βηρυττού), η Ισραηλινή κοινωνία άρχισε να μεταστρέφεται σε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Η εισβολή εκείνη, παρά το γεγονός ότι κατάφερε πλήρως να εξουδετερώσει την παρουσία της Παλαιστινιακής «Φατάχ» στο Λίβανο, εισπράχθηκε ως ήττα μέσα στο Ισραήλ. Η χώρα απομονώθηκε διεθνώς, ενώ μέσα στο Ισραήλ εμβολιάστηκε μια βαθιά παραλυτική οικονομική κρίση για την χρηματοδότηση ενός Πολέμου που κράτησε πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολογιζόταν αρχικά. Αυτή η μετατόπιση του Ισραήλ προς πιο μετριοπαθείς θέσεις οδήγησε, δέκα χρόνια αργοτερα, σε μια σειρά από ειρηνευτικά βήματα (Συνάντηση της Μαδρίτης ? 1992, Συμφωνία του Όσλο-1993, μονομερής αποχώρηση του Ισραήλ απο το Λίβανο ? 2000, μονομερής αποχώρηση απο τη Γάζα-2005).
Αυτή η τάση της τελευταίας 25ετίας αντιστράφηκε πλήρως τους τελευταίους μήνες: Η Ισραηλινή κοινωνία συνειδητοποίησε ότι οι μονομερείς χειρονομίες ειρήνης δεν ενθαρρύνουν τους πιο μετριοπαθείς Παλαιστίνιους, ενθαρρύνουν την επιθετικότητα των πιο ακραίων. Δεν δημιουργούν «γέφυρες κατανόησης» με τους αντιπάλους τους, αλλά βάσεις εκτόξευσης πυραύλων, εναντίον του Ισραήλ, στα εδάφη που μόλις εγκατέλειψε.
Όσοι κατακρίνουν την σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ μέσα στη χώρα, την κατακρίνουν, όχι γιατί έκανε τον Πόλεμο, αλλά γιατί τον σταμάτησε πρόωρα. Όχι γιατί «έχασε» αλλά γιατί δεν συνέχισε τον Πόλεμο μέχρι να τον κερδίσει πλήρως.
Αντίστοιχα, το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ απέφυγε τα χειρότερα, όντως αποτελεί μια «πολιτική νίκη» των ακραίων ισλαμιστών μέσα στον Αραβικό κόσμο. Όμως, αυτή η «ηθική νίκη» της Χεζμπολάχ, δεν ανησυχεί μόνο το Ισραήλ Ανησυχεί περισσότερο τις μετριοπαθείς κυβερνήσεις των Αράβων (όπως της Αιγύπτου), ανησυχεί πολλά Σουνιτικά καθεστώτα (όπως της Σαουδαραβίας, που θεωρεί τους Σιίτες φονταμενταλιστες μεγαλύτερο κίνδυνο μακροχρόνια, από τους Ισραηλινούς). Ανησυχεί και πολλούς στο αντισυριακό μέτωπο στο Λίβανο, που μόλις πέρσι κατάφεραν να εκδιώξουν τα συριακά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους και τώρα βλέπουν να ενισχύεται πολιτικά, η κατ’ εξοχήν οργάνωση που στηρίζεται στην επιρροή της Συρίας και του Ιράν. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Μετέωρο βήμα...

* Πρώτον, ότι μέσα στο Ισραήλ μεταστρέφεται το κλίμα σε βάθος των μετριοπαθών. Κι αυτο αποτελεί αντιστροφή μιας μακροχρόνιας τάσης, όχι εφήμερο φαινόμενο...
* Δεύτερον, οτι μέσα στους αντιπάλους του Ισραήλ ενισχύονται οι πιο ακραίοι ? κι αυτό ενοχλεί ή αποσταθεροποιεί τις μετριοπαθείς δυνάμεις τους Αραβικού κόσμου και των ίδιων των Παλαιστινίων Όταν χάνουν έδαφος οι μετριοπαθείς και στις δύο πλευρές μιας διαμάχης ? κι όταν αντίστοιχα ενισχύονται οι ακραίοι και στις δύο πλευρές ? τότε η Ειρήνη δεν έρχεται πιο κοντά, απομακρύνεται ακόμα περισσότερο. Και η σημερινή ανακωχή, μοιάζει περισσότερο σαν διάλειμμα πριν από την επόμενη σύγκρουση, παρά με «πρώτο βήμα» για την αποκατάσταση μιας «δίκαιης και βιώσιμης Ειρήνης».
-- Τρίτον, τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν να αφοπλιστεί η Χεζμπολάχ (όπως είχαν αποφασίσει και πέρσι, αλλά εκείνη η απόφαση δεν εφαρμόστηκε ποτέ). Αυτή τη φορά αποφάσισαν να στείλουν ειρηνευτική δύναμη να επιβάλει, από κοινού με το στρατό του Λιβάνου, τον αφοπλισμό της παραστρατωτικής οργάνωσης. Κι αυτό, βέβαια, δεν μπορεί να εκληφθεί ως «νίκη» της Χαμάς.
-- Τέταρτον, ο στρατός του Λιβάνου ήδη εγκαθίσταται στον νότιο Λίβανο, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει από το 2000, διότι η Χεζμπολάχ τον θεωρούσε...«στρατό κατοχής»! Είναι λίγο περίεργο που η Χεζμπολάχ και οι οπαδοί της πανηγυρίζουν για την εγκατάσταση ενός «στρατού κατοχής», σε μια περιοχή που ως τώρα έλεγχαν αποκλειστικά οι ίδιοι...
-- Πέμπτον, τα Ηνωμένα Έθνη δεν μπορούν ακόμα να συμφωνήσουν ούτε για τους κανόνες εμπλοκής ούτε για τη σύνθεση της Ειρηνευτικής δύναμης που θα πάει στο νότιο Λίβανο να εποπτεύσει τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ. Κι αυτό βεβαίως, δεν ενισχύει το κύρος του Οργανισμού. Επίσης, οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν πρόθυμοι να στείλουν τις δυνάμεις που είχαν αρχικώς δεσμευτεί. Κι αυτό ασφαλώς, δεν ενισχύει το διεθνές κύρος της Ευρώπης.
Οι προοπτικές αυτής της επισφαλούς ανακωχώς, από δω και μπρός, είναι οι εξής:
-- Είτε ο στρατός του Λιβάνου θα αποτολμήσει να διαλύσει τη Χεζμπολάχ, οπότε είναι πιθανό να προκληθεί νέος κύκλος εμφυλίου στον ίδιο το Λίβανο.
-- Είτε η διεθνής Ειρηνευτική δύναμη θα αναλάβει αυτό το καθήκον, οπότε η Ευρώπη θα εμπλακεί άμεσα στις συγκρούσεις με τους ακραίους ισλαμιστές.
-- Είτε κανείς από τους δύο δεν θα τολμήσει να αφοπλίσει πλήρως της Χεμπολάχ, οπότε και οι εσωτερικές ισορροπίες του Λιβάνου θα κλονιστούν, το κύρος του ΟΗΕ και της Ευρώπης (που έχει αναλάβει την ευθύνη «επιβολής της Ειρήνης») θα καταρρακωθεί και η Κυβέρνηση του Ισραήλ θα επανέλθει πολύ πιο αποφασιστικά, υπό το βάρος της εσωτερικής κατακραυγής να ολοκληρώσει ό,τι άφησε στη μέση.
-- Είτε ούτε η κυβέρνηση Ολμέρ θα τολμήσει να επανέλθει, οπότε σύντομα θα ανατραπεί και μια νέα κυβέρνηση του Ισραήλ, με πολύ πιο «μιλιταριστικές» διαθέσεις, θα αναλάβει να «καθαρίσει». Προς μεγάλη ανακούφιση των ίδιων των Ευρωπαίων, που θα επιθυμούν να απεμπλακούν από τα αδιέξοδα του Λιβάνου, αλλά και με τις κρυφές «ευλογίες» και των Σαουδαράβων και των Ιορδανών και των μετριοπαθών Παλαιστινίων, που νιώθουν ιδιαίτερα ανησυχία από την προσωρινή άνοδο επιρροής του εξτρεμισμού της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.
Οι τελευταίες εξελίξεις δεν σηματοδοτούν «βήμα Ειρήνης» και αποτελούν «Πύρρεια» μόνο νίκη της Σιιτικής Χεζμπολάχ, για την οποία ανησυχούν πλέον περισσότερο οι μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι και τα Σουνιτικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, παρά οι Ισραηλινοί. Αγωνιούν περισσόtερο οι Ευρωπαίοι «Ειρηνευτές» παρά οι Αμερικανοί. Χάνουν τον ύπνο τους περισσότερο οι Ισραηλινοί Κεντροαριστεροί, παρά οι σκληροπυρηνικοί Σιωνιστές. Κι αυτά όλα δεν είναι «καλά νέα», για όσους πραγματικά νιάζονται για μια Δίκαιη Ειρήνη. Όπως δεν είναι «καλά νέα» για όσους αληθινά νιάζονται για την Ευρώπη και το διεθνές κύρος της...






ΣΟΚ ΑΠΟ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΑΓΚΑΛΟΥ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006

Ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα κι ένα σοβαρό μειονέκτημα: Το πλεονέκτημα είναι ότι λέει αυτό που σκέφτεται. Το μειονέκτημά είναι ότι, πολύ συχνά, λέει κι αυτά που ΔΕΝ σκέφτεται...
Η τελευταία βαριά κουβέντα που ξεστόμισε προκάλεσε...σοκ στην αξιωματική αντιπολίτευση:
-- Οι κυβερνήσεις μας, μετά το 2000, διέλυσαν τη χώρα.
Πράγματι, οι κυβερνήσεις Σημίτη διέλυσαν τη χώρα. Κι όχι μόνο την περίοδο 2000-2004, όταν ο κ. Πάγκαλος βρέθηκε «εκτός νυμφώνος». Αλλά και πιο πρίν, όταν ήταν ο ίδιος κορυφαίο μέλος των κυβερνήσεων Σημίτη.
Φαίνεται, ότι η μνήμη του κ. Πάγκαλου είναι επιλεκτική. Ξεχνά ότι η κρίση των Ιμίων, το φιάσκο Οτσαλάν και η καθίζηση του Χρηματιστηρίου έγιναν πρίν το 2000. Έτσι κι αλλιώς, η κρίση μέσα στο ΠΑΣΟΚ είναι βαθύτερη, οξύνεται συνεχώς και επανέρχεται με νέα δραματικά επεισόδια, συνήθως χωρίς προφανή λόγο ή «δι’ ασήμαντον αφορμήν»...

Η συνολική κρίση της Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς

Είναι, άραγε, κάτι παροδικό; Όχι. Αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου ευρωπαϊκού φαινομένου: Η Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά συνολικά είναι βαθιά διαιρεμένη και οδεύει σε νέες διασπάσεις. Χαρακτηριστική περίπτωση, το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα: Όπου η επικρατέστερη υποψήφιά του, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, εμφανίζεται ήδη ως η μόνη που μπορεί να κερδίσει, του χρόνου, τον υποψήφιο της Κεντροδεξιάς, Νικολά Σαρκοζύ. Αλλά πώς; Προσχωρώντας και υπερθεματίζοντας στις πιο αμφιλεγόμενες απόψεις του!
Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ λέει σήμερα δημόσια, μερικά πράγματα, που όποιος τα έλεγε πρίν λίγους μήνες, θα τον αναθεμάτιζαν οι «προοοδευτικοί» ως «αντιδραστικό σκοταδιστή»! Κι όμως, κερδίζει σήμερα τη συμπάθεια της βάσης του Σοσιαλιστικού κόμματος και «διεμβολίζει» την Κεντροδεξιά. Όσο περισσότρο κερδίζει στις δημοσκοπήσεις η κα Ρουαγιάλ, τόσο πιο πεισματικά στρέφεται εναντίον της ο σκληρός πυρήνας του κομματός της! Η υποψηφιότητά της διασπά το ίδιο το κόμμα της...
Αντίστοιχα διλήμματα αντιμετωπίζουν οι Κεντροαριστεροί σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες: Όταν ακολουθούν τις σημερινές τάσεις του εκλογικού σώματος, έρχονται σε σύγκρουση με τον ίδιο τον πυρήνα της παραδοσιακής πολιτικής τους. Κι όταν εμμένουν στον πυρήνα της πολιτικής τους, έρχονται σε αντίθεση με την κοινωνία. Γιατί οι κοινωνίες της Ευρώπης απορρίπτουν την κίβδηλη «προοδευτικότητα» που κανοναρχεί η Κεντροαριστερά τα τελευταία χρόνια.
Κι αυτό φάνηκε στα περσινά δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα, στα αλλεπάλληλα κύματα εξεγέρσεων στη Γαλλία, που έσπρωξαν τη γαλλική κοινωνία σε πιο συντηρητικές θέσεις, αλλά και στη μεταστροφή της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης κατά του Ισλαμ, μετά την αναστάτωση που προκάλεσαν οι γελοιογραφίες του Προφήτη.
Πρόκειται για στροφή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στον «συντηρητισμό»; Όχι ακριβώς. Πρόκειται μάλλον, για αντίδραση των κοινωνιών σε ορισμένες ακρότητες του «προοδευτισμού». Πρόκειται για αφύπνιση των μεσαίων τάξεων, που απαιτούν πολιτικη με έμφαση στο δημόσιο συμφέρον, όχι στα ακραία αιτήματα ποικίλων μειοψηφιών. Αυτή η μεταστροφή των Ευρωπαϊκών κοινωνιών θίγει όλες τις ευρωπαϊκές ελίτ, αλλά περισσότερο θίγει την Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά. Γιατί αυτή ηγεμόνευσε τις τελευταίες δεκαετίες. Και δικό της «πνευματικό τέκνο» είναι το μοντέλο που βρίσκεται σήμερα σε γενικευμένη αμφισβήτηση.
Η κρίση της Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς δημιουργεί παντού διαλυτικά φαινόμενα. Το ΠΑΣΟΚ είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς κι όσα συμβαίνουν σήμερα στους κολπους του αντανακλούν αυτή τη γενικότερη κρίση. Δεν φταίει μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου για την κρίση αυτή. Και δεν φταίει ο Πάγκαλος που έρχεται στην επιφάνεια σήμερα . Ούτε οι επικριτές τους είναι η «διέξοδος» από την κρίση...

Ψευδοπροοδευτικοί, ψευδο-εκσυγχρονιστές...

Αντιθέτως, οι «εκσυγχρονιστές» εκπροσωπούν αυτό ακριβώς που η Ευρώπη σήμερα απορρίπτει: Ένα μοντέλο όπου η οικονομία «αναπτύσσεται» αναιμικά, υπέρ των ηδη ισχυρών, χωρίς διάχυση ευημερίας στην υπόλοιπη κοινωνία, ενώ η δημοκρατία μοιράζει προνόμια σε προστατευόμενες μειοψηφίες, αλλά δείχνει περιφρόνηση προς την πλειοψηφία. Όπου η μεσαία τάξη συντρίβεται ανάμεσα στους ισχυρούς που μονοπωλούν τα ωφέλη της στρεβλής ανάπτυξης και τις προνομιούχες μειοψηφίες που μονοπωλούν τα ωφέλη της κρατικής «προστασίας»...
Οι «εκσυγχρονιστές» του κ. Σημίτη έκαναν ψευδο-μεταρρυθμίσεις, που δεν ζήτησε κανείς, όπως η...κατάργηση του θρησκεύματος απο τις ταυτότητες! Αλλά δεν τόλμησαν τις κρίσιμες τομές: Δεν τόλμησαν μεταρρυθμίσεις στα Πανεπιστήμια, δεν τόλμησαν να καταργήσουν το «άσυλο» της παρανομίας, δεν τόλμησαν να καταργήσουν την συμμετοχή των κομματικοποιημένων φατριών στη διοίκηση των Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Δεν τόλμησαν να περιορίσουν το «δικαίωμα» 50 ατόμων να παραλύουν το κέντρο της πόλης. Δεν τόλμησαν να αγγίξουν το ασφαλιστικό. Δεν τόλμησαν αναδιαρθρώσεις στον αγροτικού τομέα. Δεν τόλμησαν να θίξουν τα καρτέλ των αγορών, που πρωταγωνιστούν σε όργιο υπερκοστολογήσεων.
Σήμερα, σε συνθήκες δημογραφικού μαρασμού, οι ψευτο-προοδευτικοί ζητάνε μέτρα υπέρ του...γάμου των ομοφυλοφίλων, αλλά δεν διανοούνται μέτρα υπέρ της οικογένειας ή υπέρ των πολυτέκνων. Υπερασπίζονται το δικαίωμα όσων πήραν κάτω από τη βάση να μπούν στο Πανεπιστήμιο, αλλά δεν υπερασπίζονται το δικαίωμα όσων αρίστευσαν να σπουδάσουν σοβαρά. Υπερασπίζονται μια Ανώτατη Δημόσια Παιδεία με αποκλειστικό κριτήριο το εισόδημα όσων έχουν...καφετέριες και ενοικιαζόμενες γκαρσονιέρες στην επαρχία, όχι τις ανάγκες της κοινωνίας, τις προοπτικές ανταγωνιστικότητας και το δικαίωμα των παιδιών που μπαίνουν επάξια στα ΑΕΙ, να σπουδάζουν επαγγέλματα με μέλλον και να παίρνουν πτυχεία με αντίκρυσμα.
Υπερασπίστηκαν κίβδηλες «μεταρρυθμίσεις», αλλά εμποδίζουν τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Εμφάνισαν ένα ψευτο-προοδευτικό προσωπείο, υπηρετώντας τη πιο βαθιά συντήρηση. Και σήμερα χτυπάνε την «ολιγωρία» της κυβέρνηση Καραμανλή, όχι για να ξεμπλοκάρουν τις μεταρρυθμιστικές της πρωτοβουλίες, αλλά για να τις ματαιώσουν. Για να μην αλλάξει τίποτε...

Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι συγκυριακή είναι δομική. Δεν είναι αντίθεση προς τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι τελικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε αλληλομισούμενες ομάδες και χρεοκοπημένα ιδεολογικά σχήματα, που απορρίπτονται σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Κι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πρόκειται να παραδώσει το κόμμα στους επικριτές του. Η επόμενη φάση επιφυλασσει πολυ-διασπάσεις σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά, όχι ομαλή αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ...
Η ΝΔ έχει τη μεγάλη ευκαιρία να τολμήσει σήμερα μεταρρυθμίσεις. Που ως τώρα τις μπλοκάρει η ιδεολογική τρομοκρατία των ψευτοπροοδευτικών, δηλαδή όσων μέχρι πριν δύο χρόνια διέλυαν τη χώρα - τώρα πλέον και κατά δήλωσή τους!
Η κοινωνία έχει καταλάβει ότι η αληθινή πρόοδος και η μεταρρύθμιση δεν έχουν σχέση με την κίβδηλη προοδευτικότητα των «εκσυγχρονιστών» και των λοιπών, αλληλομισούμενων ΠΑΣΟΚικών τάσεων. Ακόμα και ο κ. Πάγκαλος έχει αρχίσει να το υποψιάζεται. Καιρός να το πιστέψει και η Νέα Δημοκρατία...

ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006



Τι ακριβώς συνέβη στην πρόσφατη κρίση του Λιβάνου; Αποκαταστάθηκε η Ειρήνη; Έχασε το Ισραήλ; Κέρδισε η Χεζμπολάχ; Ας δούμε τι είναι αλήθεια απ’ όλα αυτά και τι όχι...
-- Είναι αλήθεια ότι υπάρχει σήμερα μεγάλη γκρίνια μέσα στο Ισραήλ. Αλλά η γρίνια στρέφεται κατά της κυβέρνησς Ολμέρ, όχι γιατί έκανε τον Πόλεμο κατά της Χεζμπολάχ, αλλά γιατί τον σταμάτησε «πολύ νωρίς». Όχι γιατί έχασε τον Πόλεμο, αλλά γιατί δεν τον ολοκλήρωσε μέχρι την «τελικη νίκη».
-- Είναι αλήθεια ότι κάποιοι μέσα στο Ισραήλ υποστηρίζουν ότι η χώρα τους «έχασε αυτό τον Πόλεμο». Αλλά όσοι τα ισχυρίζονται αυτά είναι οι σκληροπυρηνικοί, είναι οι οπαδοί του Λυκούντ και του αρχηγού του Μπέτζαμιν Νετανιάχου, που έχασε τις εκλογές της περασμένης άνοιξης και σήμερα βλέπει τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει ανέπλιστα και κατακόρυφα. Όσοι σήμερα υιοθετούν τον ισχυρισμό «χάσαμε τον Πόλεμο», μέσα στο Ισραήλ, δεν επιθυμούν ειρηνική διευθέτηση της διαφοράς, αλλά επανάληψη του Πολέμου, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, ώστε να τον νικήσουν αυτή τη φορά...
Βέβαια, ο Πόλεμος ούτε κερδίθηκε ούτε χάθηκε για το Ισραήλ. Από τακτική άποψη οι ισραηλινές δυνάμεις κατάφεραν να φτάσουν ως τον ποταμό Λίτινι, με τις ελάχιστες απώλειες, πράγμα που ήταν ο τακτικός αντικειμενικός τους στόχος. Κατάφεραν, ακόμα, να εξουδετερώσουν σημαντικό μέρος της υποδομής της Χεζμπολάχ στην περιοχή. Αλλά δεν κατάφεραν να την εξουδετερώσουν πλήρως, δεν κατάφεραν να εξαλείψουν την απειλή ολοσχερώς. Την ολοκλήρωση αυτού του έργου την ανέλαβε ο στρατός του Λιβάνου με τη ενεργό στήριξη ? πλέον - της Ειρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ.
Βέβαια, δεν είναι σαφές ότι ο στρατός του Λιβάνου μπορεί και θέλει να αφοπλίσει την Χεζμπολάχ. Οπως δεν είναι βέβαιο ότι η διεθνής Ειρηνευτική δύναμη μπορεί ή θα αποτολμήσει να κάνει ό,τι δεν μπορέσει να κάνει ο στρατός του Λιβάνου. Αλλά με την είσοδο του τακτικού στρατού στο νότιο Λίβανο (κάτι που ζητούσε η απόφαση 1559 του ΟΗΕ, ήδη από το Σεπτέμβριο του 2002), τουλάχιστον το Ισραήλ έχει απέναντι του την ευθύνη μιας κυβέρνησης και του στρατού της. Όχι μια παραστρατιωτική οργάνωση. Από αυτή την άποψη, ο Πόλεμος ούτε κερδίθηκε ούτε χάθηκε. Γιατί απλούστατα δεν τελείωσε. Η μάχη για την εξουδετέρωση της Χεζμπολάχ πέρασε σε επόμενο στάδιο, όπου εμπλέκονται πλέον πολλοί περισσότεροι...
Ούτε στρατιωτική ούτε πολιτική νίκη?

 Είναι αλήθεια ότι πολλοί μέσα στον Αραβικό κόσμο εμφανίζουν το αποτέλεσμα του Πολέμου ως «νίκη της Χεζμπολάχ». Για την ακρίβεια ως «ηθική νίκη». Γιατί από στρατιωτική άποψη μόνο νικητές δεν μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους οι ηγέτες της Χεζμπολάχ.
* Υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν την είσοδο του στρατού του Λιβάνου στην περιοχή που αποκλειστικά έλεγχαν οι ίδιοι από το 2000. Όταν μάλιστα, ως μέχρι πρίν λίγες εβδομάδες, θεωρούσαν το στρατό του Λιβάνου ως «στρατό κατοχής»; Πώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «νίκη» η υποχρέωση της Χεζμπολάχ να παραχωρήσει τον έλεγχο της περιοχής της σε ένα «στρατό κατοχής»;
* Υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν και την είσοδο μεγάλης ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, με αυξημένες δικαιοδοσίες να τους αποκλείσει (απο ανεφοδιασμό σε όπλα) και να τους αφοπλίσει. Πώς είναι δυνατό να θεωρηθεί ως «νίκη» μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης η απόφαση που εντέλλεται τον αφοπλισμό τους και στέλνει διεθείς ειρηνευτικές δυνάμεις για να τον επιβάλουν στην πράξη;
* Άλλωστε, η ίδια η Χεζμπολάχ δήλωσε ότι αποδέχεται την τελευταία απόφαση 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας, «παρά το γεγονός οτι ευνοεί το Ισραήλ». Πώς είναι δυνατόν να θεωρηθεί ως «νίκη» μια απόφαση που τελειώνει τις πολεμικές επιχειρήσεις ευνοοώντας τον αντίπαλο; Ύστερα, ό ίδιος ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, σεϊχης Νασράλα, παραδέχθηκε δημόσια, ότι αν γνώριζε ότι θα επακολουθούσε η στρατιωτική επέμβαση του Ισραήλ στο Νότιο Λίβανο, δεν θα διέταζε τις επιθέσεις κατά των μεθοριακών Ισραηλινών φυλακίων της 12ης Ιουλίου. Αν το αποτέλεσμα ήταν «νίκη» για τον ίδιο πως είναι δυνατό να εμφανίζεται εκ των υστέρων μετανιωμένος. Κι αν είναι μετανιωμένος για ότι έγινε, αυτό δεν αποτελεί ομολογία ότι η πλευρά του βγήκε χαμένη από τη σύγκρουση που ο ίδιος προκάλεσε;
Στρατιωτικά και πολιτικά η Χεζμπολάχ έχασε. Αλλά κέρδισε μιαν «ηθική νίκη». Κέρδισε μεγάλη στήριξη από μερίδα του Αραβικού κόσμου. Και σίγουρα συσπείρωσε γύρω της μεγάλη μερίδα του λαού του Λιβάνου.
Αλλά η αύξηση της επιρροής της ανησύχησε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα των Αράβων. Τα φιλοδυτικά καθεστώτα του Αραβικού κόσμου, όπως αυτό της Αιγύπτου, γνωρίζουν οτι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός τους στο εσωτερικό. Και δεν βλέπουν με καλό μάτι της αύξηση της ιδεολογικής επιρροής της. Τα Σουνιτικά καθεστώτα της περιοχής, όπως το Σαουδαραβικό (αλλά και το Ιορδανικό Χασεμιτικό βασίλειο), φοβούνται περισσότερο του Σιιίτες φονταμενταλιστές τύπου Χεζμπολάχ, απ’ ό,τι φοβούνται μακροχρόνια τους ίδιους του Ισραηλινούς. Κι αυτοί είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι με τον άνοδο επιρροής της. Μεγάλη μερίδα των ίδιων των Λιβανέζων, μόλις πέρσι ξεσηκώθηκαν και πέτυχαν να διώξουν τα Συριακά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους. Και είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι από την άνοδο της Χεζμπολάχ, που στηρίζεται στη Συριακή και την Ιρανική επιρροή. Τέλος, ο ίδιος ο μετριοπαθής Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Αμπού Αμπάς, ο οποίος βρίσκεται σε εμφύλια σύγκρουση με τη Χαμάς, ανησυχεί ιδιαίτερα, διότι η άνοδος επιρροής της Χεζμπολάχ αποδυναμώνει τη θέση των μετριοπαθών Παλαιστινίων. Ακόμα και οι Σουνίτες φονταμενταλιστές του Αραβικού κόσμου ανησυχούν από την άνοδο επιρροής της Σιιτικής Χεζμπολάχ. Μη ξεχνάμε ότι ο ηγέτης Νασράλλα είναι επικηρυγμένος από την ίδια την Αλ Κάϊντα!
Συνεπώς η «ηθική νίκη» της Χεζμπολάχ, έχει μιαν αθέτη διάσταση που ελάχιστα έχει προσεχθεί ως σήμερα: Πολλαπλασιάζει και συσπειρώνει τους εχθρούς της μέσα στον Αραβικό κόσμο.

Πέντε συμπεράσματα

* Συμπέρασμα πρώτο: Τα τελευταία γεγονότα στο Λίβανο ενίσχυσαν τους πιο σκληροπυρηνικούς μέσα στο Ισραήλ και μέσα στους Άραβες. Κι αυτό απομάκρυνε την οριστική ειρηνική επίλυση του Παλαιστινιακού, δεν την έφερε πιο κοντά.
* Συμπέρασμα δεύτερο: Σήμερα υπάρχει διεθνής μεταστροφή κατά των φονταμενταλιστών. Οι Γάλλοι δεν τσακώνονται πλέον με τις ΗΠΑ, όπως συνέβη το 2002 με την αμερικανικές επέμβαση στο Ιράκ. Τώρα πλέον, από κοινού Γάλλοι και Αμερικανοί προώθησαν και επέβαλαν την αποχώρηση των Συριακών στρατευμάτων από το Λιβανο πέρσι. Και με τις ευλογίες των ΗΠΑ ανέλαβαν να στείλουν ευρωπαϊκές δυνάμεις για να αφοπλίσουν τη Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο. Επίσης, η δολοφονία του σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκόγκ στην Ολλανδία, το 2004, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο το 2005 και τα πρόσφατα γεγονόταν με τις γελοιογραφίες του Μωάμεθ, έχουν προκαλέσει μεταστροφή της ίδιας της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που βλέπει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό ως δικό της αντίπαλο πια...
* Συμπέρασμα τρίτο: Από δώ και μπρός ανοίγονται οι εξής προοπτικές στο νότιο Λίβανο:
-- Είτε ο Λιβανικός στρατός θα καταφέρει να αφοπλίσει τη Χεζμπολάχ
-- Είτε αυτο που δεν θα θελήσει να κάνει ο Λιβανικός στρατός θα το αναλάβει η Ειρηνευτική δύναμη των Ευρωπαίων που φτάνει στην περιοχή.
-- Είτε αυτο που δεν θα καταφέρει ούτε ο Λιβανικός στρατός ούτε οι Ευρωπαίοι Ειρηνευτές, θα το επιχειρήσει εκ νέου η σημερινή Κυβέρνηση του Ισραήλ, επεμβαίνοντας ξανά, προκειμένου να κερδίσει και την εσωτερική κοινή γνώμη.
-- Είτε η κυβέρνηση Ολμέρ δεν θα τολμήσει να επέμβη και θα χάσει την εξουσία από τον ταχέως ανερχόμενο ηγέτη του Λικούντ, Νετανιάχου, που θα επέμβη στρατιωτικα για να βγάλει τους Ευρωπαίους από τη δύσκολη θέση, προς μεγάλη ανακούφιση και των μετριοπαθών Λιβανέζων (που θέλουν να απαλλαγούν πλήρως από όλα τα ερείσματα της Συριακής επιρροής) και των μετριοπαθών Αράβων (που θέλουν να δούν την οριστική συντριβή της Χεζμπολάχ).
-- Είτε, τέλος, μια όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στον ΟΗΕ και το Ιράν (που είναι βασικός «σπόνσορας» της Σιιτικής Χεζμπολάχ) θα προκαλέσει ραγδαίες εξελίξεις στον ίδιο το νότιο Λίβανο, με εξουδετέρωση της Χεζμπολάχ τοπικά.
Σε κάθε περίπτωση, η Χεζμπολάχ είναι πιθανότερο να εξουδετερωθεί άμεσα ή μεσοπρόθεσμα, από τους «αδελφούς» της, από τους «ειρηνευτές», από τους εχθρούς της ή από κάποιο συνδυασμό των ανωτέρω.
* Συμπέρασμα τέταρτο: Η σημερινή ανακωχή είναι εύθραυστη. Μοιάζει περισσότερο με ανάπαυλα πριν από νέο γύρο συγκρούσεων. Το μόνο που δεν είναι σαφές αυτή τη στιγμή είναι αν στον επόμενο γύρο θα ξεσπάσει εμφύλια σύγκρουση στο Λίβανο, αν θα υπάρξει ενεργός πολεμική εμπλοκή των ευρωπαίων ειρηνευτών, ή αν θα χρειαστεί ξανά να επέμβη ο Ισραηλινός στρατός με τη σημερινή ή με με μια άλλη, πιο σκληροπυρηνικη, κυβέρνηση. Παρά την «ηθική νίκη» της Χεζμπολάχ ? ή μαλλον εξ αιτίας αυτής της «Πύρρειας νίκης» - η ίδια βρίσκεται μπροστά στην αρχή του τέλους της.
* Συμπέρασμα πέμπτο: Από την πλευρά της, η κυβέρνηση Ολμέρ ορθώς διέκοψε τον Πόλεμο κι αναδιπλώθηκε όταν οι δυνάμεις της έφτασαν στον ποταμό Λίτινι: Έρριξε το ευθύνη για την ολοκλήρωση του «έργου» της στον ίδιο το στρατό του Λιβάνου. Ενέπλεξε άμεσα τους Ευρωπαίους στο ρολο των ειρηνευτών και τους ανάγκασε να έλθουν επί τοπου σε σύγκρουση με τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές, αντί να δίνουν συμβουλές από μακριά. Κέρδισε χρόνο εν όψει τελικής αναμέτρησης των δυτικών συνολικα με το Ιράν, όπου η αεροπορία του Ισραήλ ίσως κληθεί να παίξει αποφασιστικό ρόλο, πράγμα που το Ισραήλ θα το εξαργυρώσει στο νότιο Λίβανο. Έκανε τους ίδιους τους μετριοπαθείς ? φιλοδυτικούς Άραβες να καρδιοχτυπήσουν για την άνοδο επιρροής της Χεζμπολάχ μέσα στον Αραβικό κόσμο. Και κράτησε ανοικτή την προοπτική, αν τίποτε απ’ όλα αυτά δεν δουλέψει, να επιχειρήσει νέα επέμβαση το μέλλον, σε συνθήκες πολιτικά ευοϊκότερες. Έτσι, μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών από το Λίβανο, ο ίδιοι έχουν πολλαπλάσιες επιλογές στο μέλλον. Αντίθετα, η Χεζπολάχ δεν φαίνεται να έχει καμία επιλογή: αν δεν αντιδράσει, αργά ή γρήγορα θα τη διαλύσουν. Κι αν αντιδράσει και καταφύγει πάλι στις ένοπλες προκλήσεις, τότε θα τη διαλύσουν μιαν ώρα αρχύτερα.
Σε ένα Πόλεμο η νίκη μιας πλευράς θεωρείται «Πύρρεια», όταν συμβαίνει ένα εκ των δύο: Είτε της συνεπιφέρει μεγαλύτερο μελλοντικό κόστος παρά όφελος. Είτε πολλαπλασιάζει τις μελλοντικές επιλογές των αντιπάλων και ελαχιστοποιεί τις δικές της μελλοντικές επιλογές. Στην περίπτωσή μας, η «ηθική νικη» της Χεζμπολάχ θα αποδειχθεί «Πύρρεια» γιατί ισχύουν και οι δύο λόγοι: Οι εχθροί της πολλαπλασιάζονται ταχύτερα απ’ ό,τι η επιρροή της, οι επιλογές της ελαχιστοποιούνται, ενώ πολλαπλασιάζονται η επιλογές των εχθρών της. Δικαίως ο σείχης Νασράλλα μετάνιωσε για ό,τι έγινε. Αυτός τουλάχιστον κατάλαβε...









ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
8 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Η Ευρώπη συγκλονίζεται απο εξελίξεις, που περνάνε μάλλον απαρατήρητες στην Ελλάδα. Τα στερεότυπα με τα οποία ταυτίζουμε, συνήθως, το «Ευρωπαϊκό μοντέλο» και τα αναγνωρίζουμε ως επιτομή «προοδευτισμού», σήμερα ανατρέπονται. Οι Ευρωπαϊκοί λαοί τα απορρίπτουν. Πολλές φορές, μάλιστα, πρωτοστατούν σε αυτή την ανατροπή, οι προοδευτικοί. Που έρχονται σε σύγκρουση με όσα διακήρυτταν, πίστευαν κι έπρατταν μέχρι χθές...
* Η Ιταλία συγκλονίζεται από την δολοφονία της 20χρονης Πακιστανής Ίνα Σαλέεμ. Τη σκότωσε ο πατέρας της και τα αδέλφια της γιατί ήταν, λέει, «πολύ μοντέρνα»: ντυνόταν δυτικά, κυκλοφορούσε χωρίς μαντήλα, είχε φίλο και συζούσε μαζί του. Έκαναν οικογενειακό συμβούλιο, τη «δίκασαν», την καταδίκασαν (σε θάνατο), τη σκότωσαν και την έθαψαν στον κήπο τους.
Τι είδους «ανοχή» μπορεί να δείξει μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία σε μια τέτοια «διαφορετικότητα»; Μπορούμε, εν ονόματι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να αποδεχθούμε συμπεριφορές (κάποιων μεταναστών), που τόσο κατάφωρα παραβιάζουν τα ανθρωπινα δικαιώματα (άλλων μεταναστών) στην καρδιά της σημερινής Ευρώπης; Πρώτο συμπέρασμα: η ανοχή στη «διαφορετικότητα» έχει όρια...
* Πριν λίγους μήνες ξέσπασαν «μαχητικές διαδηλώσεις», σε όλη την Ευρώπη, ενάντια σε δανέζικη εφημερίδα που δημοσίευσε γελοιογραφίες του Μωάμεθ. Χιλιάδες μουσουλμάνοι βγήκαν στους δρόμους, διαδήλωναν οργισμένοι και απειλούσαν για την «προσβολή στο πρόσωπο του Προφήτη», ζητώντας να απαγορευτεί κάθε αναφορά στη θρησκεία τους. Όμως, στη Δύση ο τύπος ασκεί ελεύθερα κριτική σε βάρος οποιουδήποτε. Προφανώς, σε βάρος και του Χριστιανισμού. Είναι δυνατό, η ελευθερία κριτικής που ισχύει σε βάρος της (Χριστιανικής) πλειονότητας, να απαγορευθεί όταν στρέφεται σε βάρος της (μουσουλμανικής) μειονότητας; Μπορεί να το δεχθεί αυτο μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία;
Δεύτερο συμπέρασμα: Όταν κάποιες μειονότητες ακυρώνουν τις πιο θεμελιώδεις πολιτικές ελευθερίες, αυτό πλήττει ευθέως τη δημοκρατία. Οι μειονότητες δεν έχουν πάντα δίκιο, σε ό,τι ζητούν...
* Στην Ισπανία, η Σοσιαλιστική κυβέρνηση ζητά απεγνωσμένα να τη συνδράμει η Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να «θωρακιστεί» από μαζική είσοδο λαθρομεταναστών. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, αν τολμούσε κανείς να ζητήσει μεταναστευτική πολιτική στην Ευρώπη, ξεσηκώνονταν οι «προοδευτικοί» και τον κατήγγελαν ως «ρατσιστή», που επιθυμεί να μετατρέψει την Ευρώπη σε «φρούριο». Σήμερα η Ισπανία ? υπό τη διακυβέρνηση του πιο αριστερού Σοσιαλιστικού κόμματος της Ευρώπης - ζητάει βοήθεια για να γίνει ακριβώς αυτό: «φρούριο»!
* Η Ολλανδία, μέχρι πρόσφατα υπόδειγμα «φιλελεύθερης και ανεκτικής κοινωνιας», μετακινήθηκε ραγδαία σε θέσεις μηδενικής ανοχής απέναντι στην παραβατικότητα των μεταναστών. Η μεταστροφή άρχισε πριν δύο χρονια, όταν μουσουλμάνος εξτρεμιστής δολοφόνησε το σκηνοθέτη Τεό Βαν Γκόνγκ, γιατί είχε γυρίσει ταινία όπου διεκτραγωδούσε τα δεινά της γυναίκας στη μουσουλμανική κοινωνία. Στην μεταστροφή των Ολλανδών πρωτοστατούν φιλελεύθεροι και προοδευτικοί. Αληθινοί, οχι ερζάτς...

Όχι ακραίοι. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

Όλα αυτά δεν είναι «ακραίες ή μεμονωμένες περιπτώσεις». Αφορούν πια όλες τις ευρωπαϊκες χώρες. Περιστατικά κακοποίησης ή δολοφονίας μουσουλμάνων γυναικών από ομόθρησκούς τους, επειδή δε ζούσαν σύμφωνα με το ισλαμικό νόμο, έχουν καταγγελθεί τελευταία στην Σουηδία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Βρετανία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία - παντού. Στη Γαλλία ειδικά, τα νεαρά παραβατικά άτομα των γκέτο, «χάραζαν» όσες ομόθρησκές τους κυκλοφορούσαν χωρίς να φορούν την ισλαμική μαντήλα: Τους έκοβαν το στόμα απο την άκρη των χειλιών ως τα αυτιά κι από τις δύο πλευρές. Μια τέτοια φρικτή παραμόρφωση προσώπου («ισλαμικό χαμόγελο» την αποκαλούν), είναι μόνιμη. Δεν αποκαθίσταται ούτε με πλαστική εγχείρηση...
Τη δράση αυτών των συμμοριών την κατήγγελαν οι ίδιοι οι μετανάστες που ζούν στα γκέτο. Τέτοιες καταγγελίες προκάλεσαν, πέρσι, επέμβαση των γαλλικής αστυνομίας. Αυτά τα «καλόπαιδα», η κα Σεγκολέν Ρουαγιάλ, Προεδρική υποψήφια του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρότεινε να σταλούν σε...στρατόπεδα αναμόρφωσης! Οι δικοί μας «προοδευτικοί», εδώ, τα θαυμάζουν, τα θεωρούν «συνεχιστές του Μάη του ’68» (!), τα αναδεικνύουν σε ινδάλματα της νεολαίας μας. Χωρίς να μας πληροφορούν για τα «κατορθώματά» τους...
Όσοι πρωτοστατούν σε τέτοια αποτρόπαια περιστατικά δεν είναι αναγκαστικά «ακραία στοιχεία» της μουσουλμανικής κοινότητας. Είναι μεγάλο μέρος των καθημερινών ατόμων της: Άνθρωποι των «διπλανής πόρτας», κατά τα άλλα πολύ συμπαθείς, πολύ εργατικοί, φιλήσυχοι, φιλόνομοι, φιλότιμοι, αξιόπιστοι ως εργαζόμενοι και αξιαγάπητοι ως γείτονες, είναι αυτοί που σφάζουν την κόρη τους γιατί συζεί με το φίλο της, σταματάνε τα κορίτσια τους από το σχολείο, ενθαρρύνουν τους γιούς τους να «χαράξουν» όσες νεαρές μουσουλμάνες κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα, ή διαδηλώνουν στους δρόμους απαιτώντας να απαγορευθεί η δημοσίευση σχολίων σε βάρος του Προφήτη.
Προσοχή: Δεν το κάνουν αυτά όλοι οι απλοί μουσουλμάνοι. Αλλά αυτοί που τα κάνουν, είναι, κατά τα άλλα, απλοί και φιλήσυχοι άνθρωποι. Δεν είναι «ακραία στοιχεία», δεν είναι τρομοκράτες...
Δεν είναι χειρότεροι από μας. Δεν είναι καλύτεροι από μας. Είναι πολύ διαφορετικοί από μας. Είναι φορείς ενός πολιτισμού με διαφορετική κλίμακα αξιών. Και ο πολιτισμός τους δεν αναμιγνύεται εύκολα με το δικό μας. Μπορούν να ζήσουν αρμονικά μαζί μας, αν τους γίνει σαφές εξ αρχής, ότι μέσα στην Ευρώπη κυριαρχούν οι ευρωπαϊκές αξίες - τελεία και παύλα. Τους σεβόμαστε, εφ’ όσον κι αυτοί σέβονται τις αρχές μας, τις αρχές της πλειοψηφίας. Δεν διαπραγματευόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες μαζί τους.
Πολλοι μουσουλμάνοι μετανάστες ? ίσως οι περισσότεροι - αυτό ακριβώς περιμένουν από μας. Και δεν τους το δίνουμε. Ήλθαν στην Ευρώπη ψάχνοντας ευκαιρία να ξεφύγουν, να γίνουν σαν κι εμάς. Αλλά εμείς τους κλείνουμε σε γκέτο, προσπαθούμε να αναπαράγουμε τη «διαφορετικότητά» τους και τους καθιστούμε θύματα των πιο «κολλημένων» συμπατριωτών τους...
Αληθινοί Ευρωπαίοι είναι όσοι προασπίζονται τα ευρωπαϊκά ιδεώδη, όχι όσοι τα διαπραγματεύονται με μεσαιωνικής νοοτροπίας μειονοτικούς. Οι αληθινοί προοδευτικοί συγκρούονται με όσους θέλουν τις γυναίκες αγράμματες, σαβανωμένες σε όλη τους τη ζωή, ενοχικές και φοβισμένες. Οι πολίτες με κοινωνική ευαισθησία και κοινωνική ευθύνη συγκρούονται με όσους χαράζουν τα πρόσωπα γυναικών ή σκοτώνουν τις αδελφές τους που «παραστράτησαν». Αληθινοί δημοκράτες είναι όσοι υπερασπίζονται την ίση μεταχείριση των πολιτών, ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου και θρησκείας. Όχι όσοι υποκλίνονται μπροστά στο φανατισμό πολιτιστικών μειοψηφιών, παγιδευμένων στο πιο σκοτεινό Μεσαίωνα...
Επιτέλους, η Ευρώπη αφυπνίζεται και δίνει ξανά τη μάχη των ιδεών της Ευρώπης, του Διαφωτισμού, της Προόδου και της Δημοκρατίας. Μόνο που αυτή τη φορά, οι τάχα μου «προοδευτικοί» είναι αμήχανοι, είναι μπερδεμένοι, ένα μέρος τους, δυστυχώς, ειναι και στην απέναντι πλευρά. Πάντως, «κοινωνική πρωτοπορία» δεν είναι πια...





ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Οι δηλώσεις του Νικολά Σαρκοζύ, δημιούργησαν νέο πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Όχι μόνο γιατί ο ο Σαρκοζύ είναι ο επικρατέστερος υποψήφιος της Κεντροδεξιάς, στις επικείμενες Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Ούτε διότι, απέρριψε, απερίφραστα, την Τουρκική ένταξη. Αλλά διότι άνοιξε δρόμο πέρα από τα αδιέξοδα της Ευρώπης. Και το έκανε, σεβόμενος τις διαθέσεις των λαών της, όχι σε πείσμα των αντιρρήσεών τους...
Η τοποθέτηση Σαρκοζύ προκάλεσε μεγάλη αίσθηση παντού. Προκάλεσε, ακόμα, αμηχανία στην κα Σεγκολέν Ρουαγιάλ, στην επικρατέστερη Προεδρική υποψήφια των Σοσιαλιστών. Η κα. Ρουαγιάλ δεν τολμάει, μέχρι στιγμής, να μιλήσει για την Ευρώπη, γιατί το κόμμα της είναι διχασμένο στο ζήτημα του Ευρωσυντάγματος. Δεν τολμάει να μιλήσει ούτε για την Τουρκική ένταξη. Διότι το κόμμα της είναι ακόμα πιο διχασμένο για την υπόθεση της Τουρκίας. Μέχρι τώρα, η κα Ρουαγιάλ προσπαθούσε να «διεμβολίσει» το χώρο της δεξιάς και της κεντροδεξιάς με τις θέσεις της για το ζήτημα των μεταναστών και της νεανικής παραβατικότητας. Τώρα ήλθε η σειρά του κου. Σαρκοζύ να «διεμβολίσει» το χώρο των σοσιαλιστών ψηφοφόρων, με τις θέσεις του για την Ευρώπη και τη (μή) ένταξη της Τουρκίας.

Η ενότητα και τα όρια της Ευρώπης

Ο Σαρκοζύ υποστήριξε ευθέως την ανάγκη ενίσχυσης των εθνικών κρατών, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Επιμένει στην αρχή της «επικουρικότητας» (της αυτοτέλειας των εθνικών κρατών στα πλαίσια της Ένωσης), στις «ενισχυμένες συνεργασίες», ωστε τα κράτη μέλη να αναζητούν συνέργιες με άλλα κράτη μέλη, στη δυνατότητα κάθε μέλους να μένει έξω απο μείζονες κοινοτικές αποφάσεις που το ίδιο απορρίπτει, χωρίς να μπλοκάρει τα υπόλοιπα μέλη.
Ο Σαρκοζύ ξεμπλοκάρει την Ένωση (με την κατάργηση του βέτο), αλλά και πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες συνεργιών ανάμεσα σε διαφορετικά κράτη (με τις «ενισχυμένες συνεργασίες»). Η πρότασή του μεταθέτει την πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης από τα γρανάζια μιας υπερεθνικής γραφειοκρατίας, στις πρωτοβουλίες των ίδιων των κρατων-μελών, στην ευθύνη των ευρωπαϊκών λαών και των εκπροσώπων τους.
Τελικά οριοθετεί την ίδια την Ευρώπη. Γιατί ό,τι τεντώνει, ξεχυλώνει. Αν η Ευρώπη επεκτείνεται συνεχώς, θα είναι όλο και πιο δύσκολο να ενωθεί. Κι αν πρόκειται να ενωθεί, δεν μπορεί να επεκτείνεται επ’ άπειρο. Τίθεται λοιπόν, το ερώτημα των ορίων της Ευρώπης. Αυτοί που δεν θέλουν να τεθούν όρια, ουσιαστικά επιδιώκουν το «ξεχείλωμά» της Ευρώπης, την υποβιβάζουν σε μια χαλαρή «κοινή αγορά», ακυρώνουν την πολιτική της ενοποίηση. Κατά το Σαρκοζύ τα όρια την Ευρώπης τιθενται αντικειμενικά, από τη γεωγραφία, τον πολιτισμό και την δυνατότητά της να απορροφά νέα μελη. Άρα η Τουρκία δεν έχει θέση...

Ο διάλογος για την Τουρκία

Αυτό το τελευταίο, προκάλεσε αντιδράσεις. Οι υπέρμαχοι της Τουρκικής ένταξης καταφεύγουν στο έσχατο «γεωπολιτικό» επιχείρημα:
Και τι θα απογίνει η Τουρκία; Αν της κλείσουμε την πόρτα της Ευρώπης θα βυθιστεί σε εσωτερική κρίση, θα μπεί σε φάση αποσταθεροποίησης, θα στραφεί προς τα ανατολικά και θα συμμαχήσει με το Ιράν. Το θέλουμε αυτό; Αντί να ενσωματώσουμε την Τουρκία και μέσω αυτής να «διεισδύσουμε» στον μουσουλμανικό κόσμο, θα «χαρίσουμε» την Τουρκία στο Ιράν, θα ενισχύσουμε τους εχθρούς της Δύσης στη Μέση Ανατολή.
Το επιχείρημα αυτό αξίζει να το εξετάσουμε με προσοχή...
-- Πρώτον, το ζητούμενο για την Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι να «σώσει» την Τουρκία ή να «διεισδύσει» στον Ισλαμικό κόσμο. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει η ίδια. Γιατί ακόμα δεν υπάρχει και ήδη καρκινοβατεί. Κι αν κάτι διαλύει την Ευρώπη, αλλά «σώζει» την Τουρκία, δεν το χρειαζόμαστε...
Δεν είναι «δεδομένη» η Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Είναι το μεγάλο «ζητούμενο». Και είναι προτεραιότητά μας. Αν η Τουρκική ένταξη κάνει κακό στην ενότητα της Ευρώπης, δεν έχουμε περιθώρια ούτε να τη συζητάμε...
-- Άλλωστε, τι επιλογές έχει η Τουρκία; Να στραφεί στο Ιράν; Ας το κάνει. Κάτι τέτοιο θα τη φέρει σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Η επιλογή αυτή δεν έχει κόστος για την Ευρώπη, έχει κόστος και ρίσκο για την ίδια την Τουρκία. Μήπως, αντίθετα, πρέπει η Τουρκία να εισπράξει κάποτε μια μείζονα αποτυχία και να απολέσει όλα τα διεθνή της «ερείσματα», ώστε να αρχίσει να φέρεται διαφορετικά;
-- Βλέπουμε και κάτι ακόμα: Όταν πρόκειται οι ΗΠΑ να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή, δεν τους νοιάζει αν αυτό διαλύει την Τουρκία. Έτσι οι Αμερικανοί υποστηρίζουν πλέον τους Κούρδους του Ιράκ, γιατί οι Κούρδοι είναι ο μόνος σταθερός τους σύμμαχους στην περιοχή κι ας προκαλεί αυτό την οργή της Άγκυρας. Οι ίδιες οι ΗΠΑ κάνουν ό,τι μπορούν να αποσταθεροποιήσουν την Τουρκία και ύστερα προσπαθούν να την καλοπιάσουν σπρώχνοντας την στην Ευρώπη. Διαλύοντας έτσι και την Τουρκία και την Ευρώπη!
Το περίεργο είναι ότι οι Κεντροαριστεροί, έκαναν σημαία τους την πολιτική ενοποίηση, αλλά υποστήριζαν ένθερμα την ένταξη της Τουρκίας, που τραυμάτιζε την ενότητα της Ευρώπης. Οι Κεντροαριστεροί αντιπαρατέθηκαν με τις ΗΠΑ σε όλα τα άλλα, αλλά ταυτίστηκαν με την Ουάσιγκτων στο πιο καθοριστικό: στην τουρκική ένταξη...

Η ηγετική μετάλλαξη στην Ευρώπη

Στην Ευρώπη γίνεται σήμερα μια θεαματική ηγετική μετάλαξη. Είχαμε ηγέτες Κεντροαριστερούς, που το έπαιζαν αντι-αμερικανοί, όπως ο Σρεντερ και ο Φίσσερ, αλλά ευθυγραμμίζονταν πλήρως με τις ΗΠΑ στο θέμα της Τουρκικής ένταξης. Είχαμε και ηγέτες Κεντροαριστερούς, οπως ο Μπλαίρ, που ταυτίζονταν σε όλα με τους Αμερικανούς και επίσης στήριζαν την Τουρκική ένταξη. Κι είχαμε ηγέτες Κεντροδεξιούς, που είτε το έπαιζαν αντιαμερικανοί (όπως ο Σιράκ) είτε το έπαιζαν φιλοαμερικανοί (όπως ο Μπερλουσκόνι ή ο Αθνάρ), πάντως στήριζαν ομοθύμως την Τουρκική ένταξη.
Τώρα όλοι αυτοί είτε έχουν παραμεριστεί είτε βρίσκονται πολύ κοντα στην «έξοδο». Και αναδεικνύονται νέοι ηγέτες στο χώρο της Κεντροδεξιάς ? όπως η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ - που προσεγγίζουν τις ΗΠΑ, αλλά αντιτίθενται στην Τουρκική ένταξη, δεν υποκύπτουν στις αμερικανικές πιέσεις. Ξεμπλοκάρουν την Ευρώπη από μια στείρα αντιπαλότητα με τις ΗΠΑ (την οποία δεν αντέχει η ενότητά της). Αλλά δεν υποκύπτουν στις αμερικανικές πιέσεις για την Τουρκική ένταξη (που επίσης δεν την αντέχει η ενότητα της Ευρώπης).
Στο χώρο της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, αναδεικνύονται σήμερα ηγέτες, που ξεμπλοκάρουν την Ευρώπη από τα αδιέξοδά της, δίνουν προτεραιότητα στην ενοποίησή της, προσεγγίζουν τις ΗΠΑ χωρίς να υποτάσσονται στην Ουάσιγκτων και ξεφορτώνονται τα «βαρίδια» της Τουρκικής ένταξης, παρά τις πιέσεις των Αμερικανών.
Αληθινή κοσμογονία στην Ευρώπη. Που προκαλεί βαθιά ανησυχία στην Τουρκία (και κάποια αμηχανία στην Ελλάδα)...







Ο ΠΑΠΑΣ, ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ… ΑΦΑΣΙΑ!


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006



Την περασμένη εβδομάδα στην παγκόσμια επικαιρότητα αναδείχθηκε ένα ακόμα ζήτημα, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στην Ελλάδα. Μια ομιλία του Πάπα Βενέδικτου, σε Γερμανικό Πανεπιστήμιο, προκάλεσε κύματα οργισμένων διαδηλώσεων από μουσουλμάνους, εντός κι εκτός Ευρώπης. Λίγες μέρες αργότερα ο Πάπας εξεφρασε «τη λύπη του, γιατί παρερμηνεύθηκαν κάποιες δηλώσεις του". Γιατί, τάχα, θα ‘πρεπε                 να μας απασχολήσει αυτό το περιστατικό; Στο κάτω-κάτω, εμείς δεν είμαστε Καθολικοί, είμαστε Ορθόδοξοι. Κι εκτός από Ορθόδοξοι, είμαστε " κοσμικό κράτος", δεν δίνουμε σημασία σε αυτά που λένε οι εκκλησιαστικοί ηγέτες (άσε που δεν μας πολυαρέσει                  να μιλάνε δημόσια οι κληρικοί). Συνεπώς, γιατι να του δώσουμε σημασία;
Κάπως έτσι, σκέπτονται πολλοί δικοί μας «διαμορφωτές γνώμης»...
Κι όμως, τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι:

Κριτική στην δυτική «κοσμικότητα» - όχι στο Ισλάμ

Πρώτον, αν δούμε το σύνολο της ομιλίας του Πάπα ή τουλάχιστον τα εκτενή αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν στον Ευρωπαϊκό Τύπο, κύριος στόχος της κριτικής του ήταν η λογική του «κοσμικού κράτους» στην Ευρώπη: Ο Πάπας θεωρεί                                 ότι αυτό δεν βοηθά, αντίθετα αποκλείει το διάλογο με το Ισλάμ. Αν θέλει η Δύση                     να ανοίξει διάλογο των πολιτισμών, δεν μπορεί να αποκηρύσσει την Πίστη. Δεν μπορεί να θεωρεί ότι η Πίστη είναι απλώς μια (δυσάρετη) εκδήλωση υποκειμενικού ανορθολογισμού. Αν οι Δυτικοί δεν σεβονται τη δική τους Θρησκεία, δεν μπορούν                     να ανοιξουν διάλογο με ένα άλλο πολιτισμό, που αυτοκαθορίζεται                                        μέσα από τη Θρησκεία του. Ο Πάπας υπογράμμισε την αδυναμία της Δύσης να ανοίξει διάλογο με το Ισλάμ. Επέκρινε την ακραία αντίληψη της δυτικο-ευρωπαϊκής «κοσμικότητας», όχι το Ισλάμ...

Δεύτερον, ο Ευρωπαϊκός Τύπος, στο μεγαλύτερο μέρος του, υπερασπίστηκε τον Πάπα. Μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδες, όπου συνήθως διαβάζουμε τις πιο αντίθετες απόψεις για την Εκκλησία, για τον Καθολοκισμό, για τον μουσουλμανικό κόσμο                                    και τη μεταχείριση των μειονοτήτων στην Ευρώπη, αυτή τη φορά συνέπεσαν                            στην υπεράσπιση του Πάπα, ή μάλλον στην αποδοκιμασία των επικριτών του.                      Όπως έγραψε χαρακτηριστικά o τακτικός αρθρογράφος Gideon Ranchman                           στους Financial Times της περασμένης Τρίτης 19 Σεπτεμβρίου: «Το σκηνικό                              της «σύγκρουσης των πολιτισμών» έχει πλέον στηθεί: Κάθε τόσο, κάποιος στη Δύση «προσβάλει το Ισλάμ» - πότε ο Σαλμάν Ρουσντί γράφει ένα βιβλίο, πότε μια Δανέζικη εφημερίδα δημοσιεύει κάποια σκίτσα, πότε ο Πάπας κάνει κάποιο σχόλιο                                      –και οι διαδηλωτές ξεχύνωνται στους δρόμους. Τι καλύτερος τρόπος να αποδείξουν                   ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία      της Ειρήνης, από να... καίνε, κάθε τόσο, το ομοίωμα του Πάπα;» Να σημειωθεί ότι η εφημερίδα και ο αρθρογράφος της συμβαίνει να είναι                               από τους θερμούς υπέρμαχους της Τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη                                           και της προσέγγυσης με το Ισλάμ. Αλλά κάπου οι αλλεπάλληλες                               μουσουλμανικές διαδηλώσεις έχουν αρχίσει να κουράζουν τους Ευρωπαίους.                       Ίσως και να τους εξοργίζουν. Ακομα και τους πιο φιλικά διακείμενους προς το Ισλάμ...
Τρίτον, ο Πάπας δεν επιτέθηκε στο Ισλάμ. Επέκρινε τις ακραίες πρακτικές                              των «τζιχαντιστών» - των φονταμενταλιστών που κηρύσσουν «Ιερό Πόλεμο»                         κατά των Χριαστιανών. Τα τελευταία χρόνια «τζιχαντιστές» στην περιοχή Νταρφούρ του Σουδάν έχουν δολοφονήσει διακόσιες χιλιάδες χριστιανούς κι έχουν εκδιώξει                   από τα σπίτια τους ένα εκατομμύριο περίπου γυναικόπεδα. Επί τρία χρόνια,                        λευκοί άραβες μουσουλμάνοι, σκοτώνουν εκατοντάδες χιλιάδες μαύρους χριστιανούς! Το έγκλημα αυτό γίνεται «στο όνομα του Αλλάχ». Αυτούς δεν πρέπει κάποιος                         να τους επικρίνει; Δεν πρέπει κάποιος να τους σταματήσει;

Επικρίνει τον αφελληνισμό του Χριστιανισμού!

Τέταρτον, όπως ό Bret Stephens σε σχετικό του σχόλιο στην ευρωπαϊκή έκδοση                     του Wall Street Journal (19/9): «Υπάρχει ένα κυρίαρχο φιλοσοφικό σχέδιο: η κριτική               του Βενέδικτου στον «αφελληνισμό του Χριστινισμού». Σύμφωνα με την άποψή του,                 ο Χριστιανισμός διαμορφώθηκε από το μεγάλο διάλογο ανάμεσα στην Αθηνα                         και την Ιερουσαλήμ, ανάμεσα στη Λογική και την Αποκάλυψη... Σύμφωνα                             με τον σημερινό Πάπα υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη επαναπροσέγγισης                                 ανάμεσα στην Βιβλική Πίστη και την Ελληνική διανοητική έρευνα...
Υπάρχει κι ένα πολιτικό υπόστρωμα (στην κριτική του Βενέδδικτου): η σύγκλιση Πίστης και Φιλοσοφίας είναι καθοριστική για να ορίσουμε «την αληθινή ταυτότητα                             της Ευρώπης»... Προς το τέλος της ομιλίας του, προειδοποιεί ότι «αν εξαιρέσουμε                     την έννοια του Θείου από την οικουμενικότητα της λογικής» αυτό «άλλοι πολιτισμοί μπορεί να το εκλάβουν ως επίθεση προς τις πιο βαθειές πεποιθήσεις τους...Ο Λόγος                       που είναι κουφός απέναντι στο Θείο, είναι αδύνατο να προσέλθει στο διάλογο                       των Πολιτισμών». Να λοιπόν, που ο Πάπας Βενέδικτος προτείνει την επιστροφή                    του Χριστιανισμού στην ελληνική φιλοσοφία ως προϋπόθεση για να υπάρξει η Ευρώπη και για να μπορέσει να κάνει ειρηνικό διάλογο με το Ισλάμ.



Ο Ράτσιγκερ και ο Χάμπερμας

Και δεν τα πιστεύει αυτά μόνο ο Πάπας Βενέδικτος. Ήδη από τον Ιανουάριο του 2004, όταν ήταν ακόμα Καρδινάλιος Ράτσινγκερ, είχε ο ίδιος εμπλακεί σε ένα συναρπαστικό φιλοσοφικό διάλογο με το μεγαλύτερο εν ζωή Ευρωπαίο φιλόσοφο, και μαλιστα νεομαρξιστή και άθεο, τον Γιούργκεν Χάμπερμας! Τότε, υπήρξε θεαματική προσέγγιση ανάμεσα στο Ράτσιγκερ και τον Χάμπερμας στην κριτική της δυτικής «κοσμικότητας», της απόλυτης διάκρισης Λόγου και Πίστης, Εκκλησίας και Πολιτείας. Λίγο αργότερα                 ο Χάμπερμας έγραψε (στο έργο του Time of Transition, 2004):
«Ο Χριστιανισμός - και μόνον αυτός - αποτελεί το βασικο θεμέλιο της Ελευθερίας,                     της Συνείδησης, των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, όλων αυτών                     που θεωρούμε θεμέλια του δυτικού πολιτισμού». Ήταν η εποχή που συζητιόταν                  στην Ευρώπη, αν έπρεπε το υπό διαμόρφωση Ευρωσύνταγμα, να αναφέρεται                      στο Χριστιανισμό ως θεμέλιο της Ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ο Χάμπερμας έγραψε τότε σχετικά: «Αναγνωρίζοντας τις Χριστιανικές μας ρίζες πιο καθαρά, δεν εμποδίζουμε                 την κατανόηση ανάμεσα στους πολιτισμούς, αντίθετα την καθιστάμε εφικτή».
Ο Καρδινάλιος Γιόζεφ Ράτσιγκερ, σημερινός Πάπας, και ο Μαρξιστής Φιλόσοφος Γιούγκερ Χάμπερμας, συνέπεσαν στην κριτική του «κοσμικού κράτους»                                      και στην αναγνώριση της σημασίας του Χριστιανισμού, τόσο για την ταυτότητα της Ευρώπης όσο και για το διάλογο των Πολιτισμών. Και δεν ήταν οι μόνοι...

Ημείς άδομεν…

Συμπέρασμα: Γίνονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα διεθνώς – και ιδιαίτερα                         στην Ευρώπη – αλλά εμείς ούτε που παίρνουμε χαμπάρι: Ο Πάπας ζητά επιστροφή                  του Χριστιανισμού στην Ελληνική φιλοσοφία. Το αγνοούμε... Ζητά η επιστροφή                         του Χριστιανισμού στο Ελληνικό πνεύμα να αποτελέσει τη βάση συγκρότησης                        της Ευρώπης και του διαλόγου της με το Ισλάμ. Το αγνοούμε επίσης...
Στις απόψεις αυτές προσχωρούν πνευματικές κορυφές του παγκόσμιου πνεύματος, ακόμα και μαρξιστές, άθεοι κι αγνωστικιστές. Καρφάκι δεν μας καιγεται...
Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη στρέφεται όλο και πιο αποφασιστικά ενάντια                                    στο φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Εμείς, εδώ, «στην κοσμάρα μας»...
Γϊνεται μια συναρπαστική συζήτηση στην Ευρώπη για την κριτική του κοσμικού κράτους, κι εδώ επαναλαμβάνουμε τα τετριμμένα αντικληρικαλιστικά στερεότυπα περασμένων δεκαετιών. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι απόψεις είναι σωστές                                 ή λανθασμένες. Σημασία έχει που εμείς δεν συμμετέχουμε. Είμαστε «εκτός».                       Είμαστε κολλημένοι. Μένουμε πίσω... Έξω οι κοινωνίες είναι διψασμένες για νέες ιδέες, για Ελληνικό πνεύμα. Εδώ εμείς είμαστε αηδιασμένοι με τους εαυτούς μας.
Έξω προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια τους. Εμείς, εδώ, βγάζουμε τα μάτια μας.
Δυστυχώς...

 










Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006


Τι είναι προπαγάνδα και τι ενημέρωση;
Το ερώτημα μοιάζει θεωρητικό και διαχρονικό.
Όμως, όπως θα δούμε, είναι εξαιρετικά επίκαιρο και εξόχως πολιτικό σήμερα...

* Η ενημέρωση αφορά την ειδησιογραφική επικαιρότητα. Είναι τρία πράγματα.

Πρώτον καταγραφή των πρόσφατων γεγονότων.
Δεύτερον, ιεράρχησή τους.
Τρίτον, μια πρώτη απόπειρα ερμηνείας τους, συνδέοντας τα με προηγούμενα γεγονότα και με προεκτάσεις σε πιθανές μελλοντικές εξελίξεις.

Ενημέρωση δεν είναι μόνο ένα σύνολο από επίκαιρες πληροφορίες. Είναι και το story, που τις συνδέει, χωρίς το οποίο οι σκόρπιες πληροφορίες είναι ακατανόητες                            για τους περισσότερους. Με άλλα λόγια, η ειδησιογραφική ενημέρωση εμπεριέχει ήδη      μια πρώτη επεξεργασία της επικαιρότητας: ιεράρχηση-αξιολόγηση και ερμηνεία πληροφοριών, σύνδεση με αντίστοιχες εξελίξεις του παρελθόντος και ενδεχόμενες εξελίξεις του μέλλοντος, ώστε το κοινό να καταλάβει τη σημασία των πληροφοριών                 που του παρουσιάζονται. Η «είδηση» είναι καταγραφή τρεχόντων γεγονότων                                 με ένα ιδιαίτερο ερμηνευτικό τρόπο, από μια ιδιαίτερη ερμηνευτική οπτική.
 
* Η προπαγάνδα, από την άλλη πλευρά, είναι η συστηματική προβολή                                        μιας ιδεολογίας μέσα από την επικαιρότητα. Είναι ο «φωτισμός» της επικαιρότητας                                            μέσα από τους (παραμορφωτικούς) φακούς μιας επεξεργασμένης και «κλειστής» ιδεολογίας.
Την εποχή της Κομμουνιστικής Τρίτης Διεθνούς, χρησιμοποιήθηκε ο όρος «αγκιτ-προπ», κατά συγκοπή των λέξεων, αγκιτάτσια-προπαγάνδα. Η αγκιτάτσια (ρητορική διέγερση των μαζών θα λέγαμε ή επαναστατική ρητορεία ξεσηκωμού) απευθυνόταν                             στην ψυχολογική φόρτιση του πλήθους. Η προπαγάνδα («διαφώτιση» μεταφράστηκε, κάποτε, στα ελληνικά) αρχικά σήμαινε «διάδοση επαναστατικών (κομμουνιστικών) ιδεών». Αργότερα, σήμαινε διάδοση ειδήσεων ιδεολογικά φορτισμένων.                                      Ο καλύτερος τρόπος να διαδώσεις μιαν ιδεολογία στο ευρωπαικό κοινό είναι                            να την προβάλεις συστηματικά – και καθημερινά – μέσα από την επικαιρότητα.                         Να «φιλτράρεις» καθημερινά την επικαιρότητα, ώστε να «επαληθεύει» την ιδεολογία.
Η αγκιτάτσια απευθυνόταν στην εφήμερη ψυχολογία του πλήθους. Η προπαγάνδα                 στο μυαλό των ανθρώπων. Η αγκιτάτσια διαμόρφωνε επαναστατικές διαθέσεις                     της στιγμής. Η προπαγάνδα «επαναστατική συνείδηση» διαρκείας. Η αγκιτάτσια δημιουργούσε συλλογική έξαψη, που ζητούσε στιγμιαία εκτόνωση. Η προπαγάνδα κατακαθόταν σε μορφές συνείδησης, που καθόριζαν πιο μόνιμες συμπεριφορές                        (και εξαρτημένα ανακλαστικά) των ανθρώπων. Η αγκιτάτσια είχε σημασία                              σε επαναστατικές στιγμές. Η προπαγάνδα, αντίθετα, είναι σημαντική πάντα.                             Η Κομμουνιστική Διεθνής διαλύθηκε, τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσαν, αλλά η προπαγάνδα ζει και βασιλεύει, και οι μέθοδοι                                          της χρησιμοποιούνται από πολλούς, ακόμα κι από ιδεολογικούς εχθρούς                               του Κομμουνισμού. Έτσι «προπαγάνδα» κατέληξε να σημαίνει τη συστηματική προβολή μιας πλήρως επεξεργασμένης και «κλειστής ιδεολογίας» (όχι αναγκαστικά,                             πλέον, της κομμουνιστικής) μέσα από τη ροή της επικαιρότητας.

Που διαφέρει η ειδησεογραφία από την προπαγάνδα…

Από μια άποψη έχουν κοινά στοιχεία. Αφού τόσο η ειδησιογραφία                                          όσο και η προπαγάνδα «επεξεργάζονται» τα γεγονότα της επικαιρότητας,                            ώστε να τα εντάξουν σε ένα ερμηνευτικό σχήμα, κάποιοι υποστήριξαν                                           ότι η ειδησιογραφία είναι πάντα μορφή προπαγάνδας.
Οι πληροφορίες μπορούν να είναι ιδεολογικά ουδέτερες και άχρωμες. Αλλά η «είδηση», δηλαδή η επιλογή – ιεράρχηση – καταγραφή – σύνδεση - πρώτη ερμηνεία                                 των πληροφοριών είναι πάντα «ιδεολογικά φορτισμένη» ή «διαμεσολαβημένη»                            από το ιδιαίτερο ιδεολογικό πρίσμα του δημοσιογραφικού επιτελείου                                           που την επεξεργάζεται και την παρουσιάζει. Προσοχή, όμως, αυτό δεν σημαίνει                        ότι η ειδησιογραφία είναι προπαγάνδα.
 
Η προπαγάνδα, δεν είναι απλώς ιδεολογική επεξεργασία ειδήσεων. Είναι συστηματική προβολή μιας ιδεολογίας, μέσα από τη μονομερή και φιλτραρισμένη επικαιρότητα.
Στην ειδησιογραφία «πρώτη ύλη» είναι, πάντα, τα γεγονότα. Στην προπαγάνδα                   «πρώτη ύλη» είναι πάντα η ιδεολογία. Στην ειδησιογραφία η ιδεολογική σκοπιά                     είναι το «εργαλείο» με το οποίο σμιλεύουμε τα γεγονότα για να παρουσιάσουμε                       στο κοινό. Στην προπαγάνδα, τα (φιλτραρισμένα) γεγονότα είναι το «όχημα»                            που χρησιμοποιούμε για να περάσουμε την ιδεολογία στο κοινό. Στην ειδησιογραφία «σημείο αναφοράς» μας είναι το κοινό και η διαμόρφωση ενημερωμένης κοινής γνώμης. Στην προπαγάνδα σημείο αναφοράς μας είναι η ιδεολογία και η διάδοσή της.
Στην ειδησιογραφία το ιδεολογικό φίλτρο που διαμεσολαβεί στην επεξεργασία                       των πληροφοριών είναι συχνά υποκειμενικό, χαλαρό, ευμετάβλητο και «ανοικτό».                  Στην προπαγάνδα, η ιδεολογική σκοπιά είναι άκαμπτη, συμπαγής, πλήρως επεξεργασμένη και «κλειστή», δηλαδή ανεξέλικτη.Η ειδησιογραφία είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την προπαγάνδα. Ωστόσο, η διαφορά τους είναι πολλές φορές δυσδιάκριτη.
Σε εποχές έντονα φορτισμένες και σε ζητήματα «φλέγοντα», η πλουραλιστική ειδησιογραφία μπορεί (έστω και άθελα) να καταλήξει ωμή προπαγάνδα.                                    (Το αντίθετο βέβαιο είναι αδύνατο: Η προπαγάνδα δεν μπορεί ποτέ να «αναβαθμιστεί» σε πλουραλιστική ειδησιογραφία). Η ειδησιογραφία ξεφτίζει και ακυρώνεται                        όταν αρχίζει να μοιάζει με προπαγάνδα. Η μετατροπή της ειδησιογραφίας                               σε προπαγάνδα είναι νοσηρό φαινόμενο: Νοσηρό για την ίδια τη δημιοσιογραφία,                        αλλά και για την κοινωνία που «διαφωτίζει», τελικά και για το δημοκρατικό πολίτευμα (αντίθετα σε περιπτώσεις Ολοκληρωτισμού, η προπαγάνδα είναι η μόνο νοητή μορφή «ειδησιογραφίας»).

Κριτήρια διαφοροποίησης

Έτσι, δημιουργήθηκαν κάποια κριτήρια που, κατά κάποιο τρόπο «μετράνε»,                           πόσο η ειδησιογραφία διατηρεί τις «αποστάσεις» της από την προπαγάνδα, ή αντίστοιχα πόσο την «πλησιάζει». Τα κριτήρια αυτά είναι εξωτερικά και ανεπαρκή,                                   αλλά είναι χρήσιμα ως «πρώτη προσέγγιση». Κάτι σαν το θερμόμετρο ή το πιεσόμετρο που καταγράφουν τη θερμοκρασία ή την αρτηριακή πίεση ενός ατόμου και αποτελούν τις πρώτες ενδείξεις ενός προβλήματος υγείας.
 
Η προπαγάνδα, λοιπόν, έχει κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά, που καλόν είναι                     να τα αποφεύγει η ειδησιογραφία: Αποσιωπά κρίσιμα γεγονότα, στρεβλώνει πραγματικά γεγονότα, καταφεύγει σε τετριμμένα ερμηνευτικά «κλισέ», αποκρύπτει κάποιες οπτικές και υπερτονίζει άλλες, κάνει κατάχρηση συμβολισμών                                        και συνθηματολογίας, θέτει ψεύτικα διλήμματα και αποσιωπά πραγματικά προβλήματα, βγάζει εύκολα συμπεράσματα και δημιουργεί ισχυρές βεβαιότητες, ομογενοποιεί αντιφατικά φαινόμενα και εξαπλουστεύει σύνθετες καταστάσεις.
Το σημαντικότερο απ’ όλα: χρησιμοποιεί διαφορετικά (ή και αντίθετα) κριτήρια                      όταν εκφράζει (ή υποβάλλει) αξιολογικές κρίσεις. Το ίδιο περιστατικό ωμής βίας                         είναι «έγκλημα» ή «ατύχημα», σκόπιμη «μαζική δολοφονία» ή αθέλητη «παράπλευρη απώλεια» μιας σύγκρουσης, ανάλογα με το ποίος το διαπράττει.
 
Μια ειδησιογραφία που ρέπει προς την προπαγανδιστική μονομέρεια, είναι απολύτως προβλεπτή. Γνωρίζουμε από πριν πως θα παρουσιάσει ένα γεγονός.
Μια ειδησιογραφία, που είναι αληθινά πλουραλιστική, είναι απρόβλεπτη:                              Παρά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό του γράφοντος ή της εφημερίδας του, μπορούμε πάντα να αλιεύσουμε στοιχεία ή οπτικές που δημιουργούν την υποψία μιας άλλης ερμηνείας, διαφορετικής απ’ εκείνη που υιοθετείται. Ένας δημοσιογράφος που ασκεί πλουραλιστική ειδησιογραφία, καταγράφει και γεγονότα που δεν τον βολεύουν, αναφέρεται και σε διαφορετικές οπτικές (ακόμα και προκειμένου να τις καταρρίψει), τολμά συχνά να κάνει το «συνήγορο του διαβόλου», δεν διστάζει να δώσει                                  στον αναγνώστη, τον ακροατή ή τον τηλεθεατή στοιχεία για να αμφισβητήσει                           την ερμηνεία που του προσφέρει ο ίδιος. Μια τέτοια πλουραλιστική ειδησιογραφία                  δεν είναι «απονομή δικαιοσύνης», δεν είναι «ιστορική καταγραφή», δεν είναι «προφητεία» για το μέλλον. Και ο δημοσιογράφος που συνειδητά παίρνει αποστάσεις                                  από την προπαγάνδα, χωρίς να κρύβει τη δική του οπτική και τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό του, γνωρίζει κάθε στιγμή ότι ο δικός του ρόλος δεν είναι ρόλος «δικαστή» (ακόμα κι αν τον πνίγει το δίκιο του), δεν είναι ρόλος «Ιστορικού»                         (ακόμα κι αν καταγράφει ιστορικά γεγονότα), δεν είναι ρόλος «προφήτη» (ακόμα                        κι αν είναι απολύτως βέβαιος, για το που οδηγούν οι εξελίξεις).
Δουλειά του δημοσιογράφου είναι να βλέπει καθαρά και να τα βλέπει όλα.                                  Να κρίνει λιγότερο ο ίδιος και να αφήνει το κοινό του να κρίνει. Αλλά για να κρίνει                        το κοινό, πρέπει να του δίνει αυτή την επιλογή. Να του προσφέρει τις διαφορετικές οπτικές και τα στοιχεία που τις θεμελιώνουν. Να αμφιβάλει ο ίδιος και να δημιουργεί αμφιβολία στον αναγνώστη του. Η πιο λαμπρή λειτουργία της δημοσιογραφίας                        είναι ότι αμφιβάλλει για την σοφία της εξουσίας. Αυτό ισχύει για τη σοφία                              κάθε εξουσίας. Ακόμα και της εξουσίας του Τύπου. Δουλειά του δημοσιογράφου                   είναι να αμφισβητεί και τον ίδιο τον εαυτό του, να δημιουργεί στο κοινό του αμφιβολίες και για τον ίδιο. Αντίθετα, ο προπαγανδιστής δημιουργεί στο κοινό του απόλυτη πίστη στον ίδιο και καχυποψία για όλους τους άλλους, ιδιαίτερα εκείνους που καταγγέλλει.
Ένας προπαγανδιστής οικοδομεί στα μυαλά του κοινού του χρυσελεφάντινους πύργους της «μοναδικής αλήθειας». Ένας δημοσιογράφος, ανοίγει τα μυαλά των αναγνωστών τους στις πολλαπλές ερμηνείες μιας πολύπλοκης και αντιφατικής πραγματικότητας.

Λίβανος και Νταρφούρ

Το περασμένο καλοκαίρι παρακολουθήσαμε το δράμα του Λιβάνου.                                       Επί ένα μήνα περίπου το Ισραήλ βομβάρδιζε περιοχές του Νοτίου Λιβάνου, στις οποίες έχει το ορμητήριό της η Χεζμπολάχ, η οποία επίσης βομβάρδιζε - αν και με πολύ μικρότερη «αποτελεσματικότητα» - κατοικημένες περιοχές του Βορείου Ισραήλ.                      Από τα γεγονότα αυτά έχασαν τη ζωή του περίπου 1000 πολίτες του Λιβάνου                   και μία-δύο εκατοντάδες πολίτες του Ισραήλ. Τα γεγονότα τα ξεκίνησε η Χεζμπολάχ, αλλά την κατακραυγή την εισέπραξε το Ισραήλ, αφού τα ισραηλινά πυρά προκάλεσαν τα περισσότερα ανθρώπινα θύματα. Τα γεγονότα τα κάλυπταν δεκάδες ειδησιογραφικά πρακτορεία και τηλεοπτικά δίκτυα. Η φρίκη μπήκε σε εκατομμύρια σπίτια της Δύσης.                   Η εικόνα εύγλωττη: Οι «κακοί Ισραηλινοί» φόνευαν γυναικόπαιδα Αράβων. Η Δύση – και κυρίως η Αμερική – «κωφεύει» στο έγκλημα του Ισραήλ, προκαλώντας έκρηξη αντιδυτικής οργής στον αραβικό κόσμο. Ο ΟΗΕ επεμβαίνει μετά από ένα ολόκληρο μήνα, «πολύ αργά». Την εικόνα την είδαμε, όλοι, το μήνυμα το εμπεδώσαμε πλήρως.
Τα τρία τελευταία χρόνια, σε μια περιοχή όχι πολύ μακρύτερα, στο Νταρφούρ                           του Σουδάν, εκτυλίσσεται ένα άλλο δράμα: Άραβες παραστρατιωτικοί, σκοτώνουν Χριστιανούς. Για την ακρίβεια λευκοί Άραβες παραστρατιωτικοί σκοτώνουν,                               επί τρία χρόνια, διακόσιες χιλιάδες μαύρους Χριστιανούς. Κι έχουν ήδη εκτοπίσει περίπου δύο εκατομμύρια γυναικόπαιδα.

Εδώ ο ΟΗΕ δεν επεμβαίνει, διότι ένα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, η Κίνα,                     ασκεί βέτο. Εδώ δεν μιλάμε, όπως στο Λίβανο, για εκατοντάδες νεκρούς                                   μέσα σε ένα μήνα. Μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς μέσα σε τρία χρόνια.                   Δεν μιλάμε, όπως στο Λίβανο, για χιλιάδες προσωρινά εκτοπισμένους (που ήδη έχουν επιστρέψει, οι περισσότεροι). Μιλάμε για εθνοκάθαρση εκατομμυρίων που συνεχίζεται. Δεν μιλάμε, όπως στο Λίβανο, για καθυστέρηση του ΟΗΕ, επί ένα μήνα. Μιλάμε                        για αδράνεια του ΟΗΕ, επί τρία χρόνια και πλέον. Δεν μιλάμε, όπως στο Λίβανο,                   για τα δυτικά κράτη που «μπλοκάρουν» τον ΟΗΕ (ο οποίος τελικά παρενέβη). Μιλάμε για την Κίνα, που έχει ακυρώσει κάθε δυνατότητα του ΟΗΕ, ακόμα και να συζητήσει σοβαρά το ζήτημα. Κι όμως, τις τραγικές εικόνες από το Νταρφούρ του Σουδάν                        δεν τις είδαμε ποτέ! Αυτή η υπερπροβολή ενός δραματικού γεγονότος, και η απόλυτη αποσιώπηση ενός άλλου, παράλληλου και πολύ πιο ανατριχιαστικού, δεν είναι απλή μεροληψία. Είναι ωμή προπαγάνδα... Όταν οι ακραίοι μουσουλμάνοι φανατικοί σκοτώνουν αδιακρίτως γυναικόπαιδα στο Ισραήλ «εκδικούνται» τους Ισραηλινούς εχθρούς τους. Όταν σκοτώνουν γυναικόπαιδα σε αραβικές πρωτεύουσες (όπως συνέβη πέρσι το Νοέμβριο στο Αμάν της Ιορδανίας) εκδικούνται «πουλημένους» συμπατριώτες τους. Όταν σκοτώνουν γυναικόπαιδα σε δυτικές πρωτεύουσες, εκδικούνται                                  τη «μεροληψία της Δύσης κατά του Ισλάμ», ήδη από την εποχή των... σταυροφοριών μέχρι σήμερα. Έστω. Όταν κηρύσσουν «τζιχάντ» (Ιερό Πόλεμο) κατά μαύρων γηγενών Χριστιανών στο νότιο Σουδάν και τους ξεκληρίζουν κατά χιλιάδες,                                         ποιόν ακριβώς «εκδικούνται»;
 
Απάντηση δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και η γενοκτονία του Νταρφούρ αποσιωπάται πλήρως. Ότι δεν χωράει στο «ερμηνευτικό σχήμα» της προπαγάνδας, απλώς αποκρύβεται...
























ΔΑΣΚΑΛΕ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΕΣ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006
Οι δάσκαλοι ζητούν αύξηση 42% στους μισθούς τους! Και το ερώτημα που θέτουν είναι αφοπλιστικό: Μπορεί μια οικογένεια να ζήσει με 950 ευρώ μηνιαίως μικτά; Προφανώς, δεν μπορεί. Άρα να πάρουν 1400 ευρώ...
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ούτε με 1400 ευρώ ζει μια οικογένεια. Άρα να πάρουν περισσότερα. Πόσα; Ας πούμε 1600. Αλλά κι αυτά λίγα είναι, εδώ που τα λέμε. Να πάρουν κι άλλα. Βάλτε τώρα που γυρίζει...
Όμως, υπάρχουν και μια σειρά από ερωτήματα που δεν τίθενται. Το σημαντικότερο: Μπορεί ο προϋπολογισμός να αντέξει τη συνολική δαπάνη; Κι αν δοθεί αυτή η γενναία αύξηση στους δασκάλους, δεν θα έχουν δίκιο να ξεσηκωθούν οι εκπαιδευτικοί άλλων βαθμίδων, όπως οι καθηγητές Γυμνασίων-Λυκείων, ή οι δημοσιοι υπάλληλοι άλλων κλάδων, όπως οι γιατροί και νοσηλευτές του ΕΣΥ, οι δικαστικοί, οι αστυνομικοί, οι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να ζητήσουν αντίστοιχες αυξήσεις;
Το κράτος δεν μπορεί να δώσει τέτοια αύξηση σε ένα κλάδο, ενώ την αρνείται σε όλους τους άλλους. Κι αν τη δώσει σε όλους, πρέπει να ξέρει που ακριβώς θα βρεί τα χρήματα. Γιατί αυτό που γνωρίζουν σε όλες τις άλλες δημοκρατικές χώρες, αλλά εξακολουθεί να είναι «απαγορευμένη αλήθεια» στην Ελλάδα είναι ότι κάθε ευρώ που ξοδεύει το κράτος το παίρνει, με κάποιο τρόπο, από το φορολογούμενο. Δεν το βρίσκει στο δρόμο. Δεν το... «βρέχει» ο Θεός. Δεν υπάρχει κάποιο «μαγικό σεντούκι» για να το βγάζει. Αυτή η ανατριχιαστική κραυγή που ακούμε κάθε βράδυ στα κανάλια: «ανοίξτε το πουγκί», μόνο στην Ελλάδα λέγεται. Παντου αλλού θεωρείται αδιανόητη. Γιατί αποτελεί δημόσια έκκληση κακοδιαχείρισης του δημοσίου χρήματος...

Κι άλλες απαγορευμένες αληθειες...

Υπάρχουν τρείς θεωρίες για το πώς θα μπορούσε να χρηματοδοτοθεί μια τόσο γενναία αύξηση των δημοσίων δαπανών, χωρίς να δημιουργήσει προβλήματα ελλείμματος, και χωρίς να θέσει τη χώρα ξανά υπό την «επιτήρηση» των Βρυξελλών.
* Πρώτον, αν εξοιξονομήσουμε χρήματα κόβοντας δημόσιες σπατάλες. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τεράστιες σπατάλες στο ελληνικό δημόσιο. Αλλά η μεγαλύτερη σπατάλη (σε οικονομικό μέγεθος) είναι το υπεράριθμο προσωπικό. Η Ελλάδα με πληθυσμό 11 εκατομμυρίων έχει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γύρω στις 500 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Για κάθε 22 έλληνες υπάρχει ένας δημόσιος υπάλληλος. Συνήθως για να τους ταλαιπωρεί...
Σύμφωνα με τα σύγχρονα δεδομένα θα αρκούσε το 40%, μόνο 200 χιλιάδες.. Η δεύτερη αλήθεια που δεν λέγεται, είναι ότι η μεγαλύτερη σπατάλη του δημοσίου είναι το υπεράριθμο προσωπικό της.
* Δεύτερον, αν φορολογήσουμε περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές (από έμμεσους φόρους, τύπου ΦΠΑ), όσους έχουν περιουσιακά στοιχεία, ή τους επιχειρηματίες. Αυτή η λύση πρέπει να αποκλειστεί. Διοτι σήμερα η τάση διεθνώς – και στην Ευρώπη – είναι να μειώνεται η (οριακή και μέση) φορολογία. Ιδιαίτερα χώρες που υστερούν σε ανάπτυξη, μειώνουν δραστικά τους φόρους για να προσελκύσουν επενδύσεις και να καλύψουν την απόσταση που τους χωρίζει από τις πιο αναπτυγμένες. Αν εμείς αυξήσουμε τη φορολογία στους επιχειρηματίες, ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μας τη μειώνουν, τότε θα μείνουμε ακόμα πιο πίσω. Η τρίτη απαγορευμένη αλήθεια, είναι ότι χρειαζόμαστε χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές για να ανταγωνιστούμε επιτυχώς τους εταίρους μας.
* Τρίτον, πολλοί προβάλουν τη μείωση των Αμυντικών δαπανών, ως το μυστικό «Ελντοράντο» που θα μας εξοικονομήσει πόρους για τις υπόλοιπες ανάγκες. Εκείνο που δεν λέγεται είναι ότι αμυντικές δαπάνες στην Ελλάδα έχουν ήδη μειωθεί κάτω απο 2% του ΑΕΠ. Ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε τα εξοπλιστικά προγράμματα (0,8%) του ΑΕΠ και πάλι μόλις που φτάνουν το 2,6%. Η Τουρκία ξοδεύει πάνω από μιάμιση φορα περισσότερα σε αναλογία και σχεδόν τρείς φορές περισσότερα σε απόλυτους αριθμούς. Από που ακριβώς να κόψουμε;
Υπάρχουν σπατάλες στην Άμυνα. Αλλά προσοχή: Αν είναι να δώσουμε αύξηση της τάξης του 40% σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους δεν φτάνει ούτε το σύνολο του Αμυντικού προϋπολογισμού (μαζί με τις ετήσιες εξοπλιστικές δαπάνες)!

Η σύγκλιση και ποιοί την εμποδίζουν

Αφού είπαμε κάποιες αλήθειες, ας τις πούμε όλες. Ασφαλώς οι δάσκαλοι και οι καθηγητές αμοίβονται κάτω από τον μεσο όρο των συναδέλφων τους στην Ευρώπη. Αλλά προσφέρουν και πολύ κατώτερο έργο και ελέγχονται πολύ λιγότερο. Οι Έλληνες μαθητές υστερούν σε μαθησιακά εφόδια - κι αυτη η υστέρηση δεν υπήρχε παλαιότερα, εμφανίστηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Κι όσο πάει μεγαλώνει. Ενώ, στην Ελλάδα υπάρχουν πολυ περισσότερες χαμένες ώρες διδασκαλίας, πολύ περισσότερες απεργίες (διδασκόντων), πολύ περισσότερες (συχνά κατευθυνόμενες) καταλήψεις σχολίων (από μαθητές), πολύ χαλαρότερος έλεγχος των εκπαιδευτικών απ’ ό,τι παντού αλλού. Στη Γερμανία τα μαθήματα ξεκίνησαν από τις αρχές Σεπτέμβρη και οι μαθητές διαδήλωναν προ ημερών ζητώντας περισσότερες ώρες διδασκαλίας! Στην Ελλάδα μπήκε Οκτώβριος και ακόμα τα μαθήματα δεν άρχισαν λόγω απεργίας των δασκάλων. Είναι σίγουροι οι Εκπαιδευτικοί μας ότι προσφέρουν συγκρίσιμο έργο για να ζητάνε και συγκρίσιμες αμοιβές;
Θέλετε και κάποιες ακόμα αλήθειες; Η Ελλάδα πληρώνει κάθε χρόνο γύρω στα 10 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους δημοσίου χρέους. Αν το χρέος της ήταν πολύ μικρότερο (όσο απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, δηλαδή γύρω στο 60% - έναντι 104% σήμερα), θα εξοικονομούσε μέχρι και 5 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, ποσό που θα έφτανε για μια αύξηση σαν κι αυτή που ζητάνε οι εκπαιδευτικοί, για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους. Δηλαδή για να ξεπεράσουν οι αποδοχές τους τον κοινοτικό μέσον όρο! Επειδή εδώ και δύο δεκαετίες, κάποιοι «ανοίγαν το πουγκί» κάθε τόσο, φόρτωναν τις επόμενες γενιές με χρέη, που σήμερα πρέπει να ξεπληρώσουμε και δεν περισσεύει για τίποτε άλλο.
Αν θελουμε να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τους κοινοτικούς μέσους όρους σε αμοιβές, πρέπει τα επόμενα χρόνια να αντιστρέψουμε αυτή την καταστροφική πορεία: να αυξήσουμε την παραγωγίκοτητά μας, να βελτιώσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, να μειώσουμε το χρέος μας, να βελτιωσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες και υποδομές.
-- Η μείωση του χρέους απαιτεί συνεχή δημοσιονομική πειθαρχία και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Αλλά κάποιοι ζητάνε συνεχώς να «ανοίξει το πουγκί» και προβάλλουν αντιρρήσεις σε κάθε ιδωτικοποίηση...
-- Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας απαιτεί διαρθωτικές αλλαγές και περισότερη δουλειά. Αλλα κάποιοι είναι αντίθετοι σε κάθε διαρθωτική αλλαγή και ζητάνε να δουλεύουν λιγότερο...
-- Σήμερα οι εκπαιδευτικοί υπερασπίζονται, υποτίθεται, τη Δημόσια Εκπαίδευση. Πώς ακριβώς; Με απεργίες διαρκείας; Με τα παιδιά στο σπίτι; Με τα Πανεπιστήμια κατειλημμένα; Με τους γονείς απελπισμένους, να στρέφονται όλο και περισσότερο στην ιδιωτική εκπαίδευση ή στην Παραπαιδεία; Πώς;


ΣΥΓΚΡΟΥΣΙΑΚΟ «ΜΕΤΩΠΟ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     9 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006
Όταν ένας κλάδος του Δημοσίου, όπως οι δάσκαλοι, κατεβαίνουν σε απεργία διαρκειας, με αίτημα αύξηση μισθού κατά ...42%, αυτό δεν είναι πλέον «κλαδικό» αίτημα, αυτό είναι πρόσχημα συνολικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση!
Γιατί δεν ζητάνε γενναία αύξηση από ένα μεμονωμένο «εργοδότη», τη ζητάνε από το κράτος. Δηλαδή από τους φορολογούμενους. Και οι φορολογούμενοι δεν έχουν από πού να ζητήσουν, κι αυτοί, αύξηση κατά 42% των αποδοχών τους, για να τα δώσουν στους δασκάλους...
Κι αν πάρουν τέτοιες αυξήσεις οι δάσκαλοι, αντίστοιχα θα ζητήσουν και οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί Γυμνασίου-Λυκείου. Κι αν τα πάρουν οι εκπαιδευτικοί, αντίστοιχα θα ζητήσουν κι οι άλλοι κλάδοι του Δημοσίου. Κι αν δεν τα δώσει η κυβέρηση αύριο, θα έλθουν τα δικαστήρια να την υποχρεώσουν να τα δώσει μεθαύριο – και μάλιστα αναδρομικά από σήμερα.
Τι θα σήμαινε αυτό; Ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έχουν ήδη προνομιακούς όρους απασχολησης - είναι μόνιμοι, δουλεύουν λιγότερο και με χαλαρότερους όρους από τον ιδιωτικό τομέα κλπ. – θα αποκτούσαν, επιπροσθέτως και μέσα σε μια νύχτα, επίπεδα αποδοχών πάνω από τους κοινοτικούς μέσους όρους! Ενώ οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρίσκονται ακόμα πολύ πίσω και εργάζονται πολύ περισσότερο, υπό πολύ χειρότερους όρους, φορολογούμενοι ανελέητα, για να πληρώνουν μια προνομιούχα κάστα του Δημοσίου. Είναι δίκαιο αυτό; Μάλλον όχι.
Είναι εφικτό αυτό; Σίγουρα όχι. Η ικανοποίηση του αιτήματος των δασκάλων θα συμπαρέσυρε τετοια ανατροπή στη διάρθρωση των δημοσίων δαπανών, που θα ανέτρεπε όλες τις προτεραιότητες και θα παραβίαζε όλες τις δεσμεύσεις δημοσιονομικής διαχείρισης, που έχουν αναλάβει όλες οι κυβερνήσεις έναντι των Βρυξελλών...
Οι δάσκαλοι ζητάνε κάτι που δεν είναι δίκαιο ως πρός τους υπόλοιπους εργαζόμενους του δημόσιου τομεα, είναι ακόμα πιο άδικο ως προς τους υπόλοιπους εργαζομενους του ιδιωτικού τομεα, είναι εξαιρετικά ανάλγητο έναντι των φορολογουμένων, είναι πολύ επικίνδυνο για τη δημοσιονομική διαχείριση του Προϋπολογισμού κι είναι αδιανόητο εν όψει των δεσμεύσεων που επιβάλει η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη...
Αν οι δάσκαλοι ήθελαν να επιτυχουν μια σοβαρη αναβάθμιση των αποδοχών τους, θα υιοθετούσαν τελείως διαφορετική τακτική: Θα πρόβαλαν σαφώς χαμηλότερα αιτήματα, θα κλιμάκωναν σταδιακά τις κινητοποιήσεις τους, δεν θα ζητούσαν τα πάντα «εδώ και τώρα», δεν θα εξαντλούσαν τα «όπλα» τους σήμερα, δεν θα «έκαιγαν όλα τα χαρτιά τους». Το αίτημα των δασκάλων δεν αποσκοπεί στη βελτιώσει της θέση τους, αλλά στην πρόκληση γενικευμένης συγκρουσης. Δεν είναι αίτημα διαπραγμάτευσης, είναι θρυαλλίδα κοινωνικής έκρηξης.

Η Μεταρρύθμιση που ΔΕΝ θέλουν

Για τους «συμμάχους» τους στο χώρο της Μέσης Εκπαιδευσης τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκανδαλώδη. Είναι γνωστό ότι οι καθηγητές Γυμνασίων – Λυκείων δεν ζούν μόνο από το μισθό τους. Ο μισθός τους εξασφαλίζει ένα σταθερό εισόδημα, το οποίο συμπληρώνεται από φροντιστήρια και «ιδιαίτερα». Γιατί τα παιδιά καταφεύγουν, μαζικά πλέον, στην ιδιωτική Παραπαιδεία, για να μάθουν όσα δεν μαθαίνουν στα δημόσια σχολεία. Και οι γονείς πληρώνουν, ως φορολογούμενοι, τους δασκάλους στα δημόσια σχολεία, κι ύστερα (τους ξανα-)πληρώνουν ως ιδιώτες στα φροντιστήρια.
Βέβαια, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές υποστηρίζουν ότι θέλουν «αξιοπρεπείς αποδοχές για να ζούν μόνο από το μισθό τους». Αλλά δεν λένε την αλήθεια. Διότι όσο το δημόσιο σχολείο έχει τα χάλια του, θα υπάρχει ζήτηση για υπηρεσίες Παραπαιδείας και θα υπάρχουν «ευκαιρίες» για τους καθηγητές να κερδίζουν από την Παραπαιδεία. Οι εκπαιδευτικοί μας (ιδιαίτερα της Μέσης βαθμίδας), δεν θέλουν να φτιάξει το δημόσιο Σχολείο, γιατί οι ίδιοι οφελούνται απο τα χάλια του.
Οι εκπαιδευτικοί δεν ζητούν ποιοτική αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Κάνουν ό,τι μπορούν να την εμποδίσουν. Και τα καταφέρνουν μια χαρά. Τα σχολεία στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουν ήδη συμπληρώσει ένα μήνα απρόσκοπτης λειτουργίας για τη φετινή χρονιά. Τα δικά μας δεν έχουν ανοίξει ακόμα, ούτε προβλέπεται στο ορατό μέλλον...
Οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου, που ζούν μια χαρά από την Παραπαιδεία, απαιτούν να τους εξασφαλιστεί υπό τις προνομιακές συνθήκες του «Πρυτανείου», όσα δεν μπορουν να επιτύχουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που δουλεύουν σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες, με πολύ μεγαλύτερο κόπο, υπό πολύ μεγαλύτερη πίεση κι υπό ασύγκριτα μεγαλύτερη ανασφάλεια.
Πράγματι, οι εκπαιδευτικοί θά ’πρεπε να παίρνουν πολύ περισσότερα – κι απ’ αυτά που παίρνουν σήμερα κι απ’ αυτά που ζητάνε ακόμα. Αλλά για να προσφέρουν άλλου είδους υπηρεσίες, σε άλλου είδους δημόσια σχολειά (και Πανεπιστήμια). Για την ώρα αντιστέκονται σε κάθε απόπειρα ουσιαστικής μεταρρύθμισης, δίνουν «μάχες οπισθοφυλακών» για να ματαιώσουν την παραμικρή αλλαγή και κάνουν ό,τι μπορούν για να υποβαθμίσουν κι άλλο την Δημόσια Εκπαίδευση.

Γιατί θα χάσουν...

Αλλά είναι λιγότερο ισχυροί απ’ όσο νομίζουν και πολύ πιο ευάλωτοι απ’ όσο υποπτεύονται. Και γι’ αυτό, τελικώς, θα χάσουν...
-- Θα χάσουν, γιατί προκαλούν την ελληνική κοινωνία με τον κυνισμό τους, όταν ζητούν περισσότερα απ’ όσα διανοείται να ζητήσει οποιοσδήποτε άλλος κλάδος κι απ’ όσα αντέχει ο Προϋπολογισμος.
-- Θα χάσουν, γιατί εκβιάζουν καθημερινα όλες τις ελληνικές οικογένειες, στο πιο ευαίσθητο σημείο: στα παιδιά τους. Που μένουν «ξεκρέμαστρα» κάθε μέρα, χωρίς σχολείο, χωρίς παρακολούθηση...
-- Θα χάσουν, γιατί συμμαχούν με κατηγορίες εξαιρετικά προνομιούχες, όπως οι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, που κόπτονται για τη Δημόσια Παιδεία, αλλά ζούν από τον «επάρατη» Παραπαίδεία.
-- Θα χάσουν διότι δεν καταλαβαίνουν καν που οδηγούν τα πράγματα. «Εμπνέονται» από τις κινητοποιήσεις της περασμένης άνοιξης στη Γαλλία. Ξεχνάνε, όμως, ότι μετά τις κινητοποιήσεις εκείνες, ο γαλλικός λαός μετακινήθηκε – πολύ και απότομα - προς τα δεξιά: Οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι για τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν σε λίγους μήνες στη Γαλλία, συναγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε σκληρά μέτρα ενάντια στους «ακραίους» και το «περιθώριο», ενάντια στη διάλυση της εκπαίδευσης, ενάντι στη χαλάρωση των παραδοσιακών παιδαγωγικών αξιών και θεσμών. Μπροστα σε αυτά που προτείνει ο Νικολά Σαρκοζύ της Κεντροδεξιάς, το νομοσχέδιο Γιαννάκου μοιάζει πολυ χαλαρό, σχεδόν... «αριστερούλικο»! Ενώ μπροστά στις προτάσεις της κας. Σεγκολέν Ρουαγιάλ - του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας, παρακαλώ – ολόκληρη η Ελληνική Κεντροδεξιά μοιάζει μάλλο ... «σοσιαλ-φιλελεύθερη»!
Θα χάσουν γιατί οι ίδιοι θα απομονωθούν, και θα σπρώξουν την ελληνική κοινωνία στο αντίθετο άκρο. Το πρόβλημα είναι ότι από τη σύγκρουση που έχουν επιλέξει δεν θα χάσουν μόνο αυτοί...












ΟΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΟΜΕΛΕΤΑ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006
Στην Ελλάδα έχουν υιοθετηθεί τελευταία "ανορθόδοξες" πολιτικές πρακτικές. Μεγάλο μέρος του Τύπου, αποδομεί συστηματικά - και καθημερινά - την κυβέρνηση:
-- Ανακάλυψαν, ξαφνικά, ότι μια νεροποντή πνίγει τη μισή ελληνική επικράτεια. Αυτό ασφαλώς σημαίνει ότι η υποδομή της χώρας είναι σαθρή. Και ότι το διοικητικό σύστημα - που καθορίζει ποιός έχει την ευθύνη να καθαρίσει του υπονόμους, να φτιάξει, να συντηρήσει και να επεκτείνει τα δίκτυα - είναι τόσο κατακερματισμένο, ώστε είναι αδύνατο να εντοπιστεί ποιός φταίει κάθε φορά. Η δημιουργία των υποδομών, ωστόσο, είναι έργο δεκαετιών, όχι διετίας. Το ίδιο και το δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα, που έχει μετατρέψει την χώρα σε "ακυβέρνητη" πολιτεία. Ιδιαίτερα όταν, βρέχει...
Περιέργως, όμως, η ευθύνη για τις πλημμύρες, φορτώνεται αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση.
Αντίστοιχα συμβαίνουν και με τους κακοπληρωμένους δασκάλους. Επί χρόνια, ένιωθαν οι άνθρωποι - δικαίως ή αδίκως - ότι έπαιρναν μισθούς πείνας. Αλλά παλαιότερα, όταν προσπαθούσαν να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, άπαντες στρέφονταν εναντίον τους. Όλοι αυτοί που τους αποθάρρυναν να ζητήσουν, έστω και μικρές αναπροσαρμογές αποδοχών στο παρελθόν, σήμερα τους παροτρύνουν να ζητήσουν αύξηση 42%!. Προφανώς, κάτι συμβαίνει...
Η κυβέρνηση καλείται "σε απολογία" ό,τι κι αν κάνει: Όταν χρησιμοποιεί τις δυνάμεις καταστολής, την κατηγορούν για "κατάχρηση αστυνομικής βίας". Όταν αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την αστυνομία (όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη), την κατηγορούν, ότι δεν προστατεύει τη δημόσια τάξη και τις περιουσίες των πολιτών, από εξτρεμιστές.
Όταν αποφεύγει να κάνει τομές, για να μη διαταράξει την κοινωνική γαλήνη, την κατηγορούν για "ατολμία" και "αθέτηση" (μεταρρυθμιστικών) υποσχέσεων. Όταν επιχειρεί κάποιες μεταρρυθμίσεις - εξαιρετικά μετριοπαθείς, εδώ που τα λέμε (όπως το Νομοσχέδιο Γιαννάκου) - την κατηγορούν για " ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων"!
Όπου κάνει αλλαγές διοικητικού προσωπικού, την κατηγορούν ότι βάζει "δικά της παιδιά". Όπου δεν κάνει καμία αλλαγή, την κατηγορούν για την παράλυση του κρατικού μηχανισμού που άφησε άθικτο.
Το ευτύχημα είναι ότι όλη αυτή η "αποδόμηση" δεν φαίνεται ότι θα έχει παρά μικρά μόνο, ίσως και απολύτως "οριακά", αποτελέσματα στις δημοτικές εκλογές.
Όμως, δεν είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές θα εκτονωθεί το κλίμα που δημιουργούν εναντίον της. Η αντίδραση στις μεταρρυθμίσεις δεν θα κοπάσει έτσι εύκολα. Γιατί η σημερινή κατάσταση βολεύει πολλούς.
Η κοινωνία θέλει μεταρρυθμίσεις και ισχυρή διακυβέρνηση. Δεν τα θέλει μόνο, τα απαιτεί. Αλλά μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν πουθενά χωρίς συγκρούσεις. Όπως ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσουν αυγά...



ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ, ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΒΔΙ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006

Η πυρηνική δοκιμή της Βορείου Κορέας, μπορεί να μην έγινε αισθητή στην Ευρώπη, αλλά είχε αληθινά σεισμικές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Μερικές τις είδαμε σχεδόν αμέσως. Κάποιες άλλες - ίσως και τις σοβαρότερες - θα τις δούμε στα προσεχές μέλλον. Πάντως, οι συνέπειες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερες από το μέγεθος του Βορειοκορεατικού οπλοστασίου κι εκτείνονται πολύ ευρύτερα από τα παράλια του Βόρειου Ειρηνικού...
* Πρώτον, η περίπτωση της Κορέας είναι διαφορετική από τις υπόλοιπες χώρες που μπήκαν αυτόκλητες στο πυρηνικό κλαμπ. Αποτελεί ένα απομονωμένο καθεστώς, χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση μέσα στη επικράτειά του, χωρίς περιθώρια δημοκρατικής μετεξέλιξης, χωρίς δυνατότητα να θρέψει καν τον πληθυσμό του. Κάθε τόσο ζητάει επειγόντως ανθρωπιστική βοήθεια για να αντιμετωπίσει θεομηνίες ή εγγενείς σιτοδείες, ενώ τα τελευταία χρόνια οι πρόσφυγες που εγκαταλείπουν το έδαφός της πολλαπλασιάζονται με ανησυχητικές ρυθμού (κυρίως προς την Κίνα). Μετά την πυρηνική δοκιμή, η Πυόν Γιάνγκ δεν έχει πλέον ούτε διεθνή στηρίγματα, καθώς από τους πρώτους που την καταδίκασαν είναι οι ίδιοι οι Κινέζοι, οι σημαντικότεροι υποστηρικτές της μέχρι σήμερα. Ένα καθεστώς τόσο ασταθές εσωτερικά και τόσο απομονωμένο διεθνώς είναι πιο επιρρεπές για τους μεγαλύτερους τυχοδιωκτισμούς. Κι όταν ένα αδίστακτος αποκτά πυρηνικά όπλα, μπορεί να τα δώσει ή να τα πουλήσει σε οποιονδήποτε. Χωρίς να ενδιαφερθεί για τις συνέπειες...
Ακόμα και τις πιο σκοτεινές ώρες του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί ηγέτες γνώριζαν ότι οι Σοβιετικοί εχθροί τους θα το σκέφτονταν πολύ σοβαρά πριν πατήσουν το "πυρηνικό κουμπί". Το ίδιο ίσχυε και αντιστρόφως. Τώρα κανείς δεν παίρνει όρκο ότι ο Κιμ Γιόνγκ Ιλ θα δείξει την ίδια αυτοσυγκράτηση
* Δεύτερον, υπήρξε ακόμα ένα σοβαρό πλήγμα για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Μετά από πολλές παλινωδίες, φαίνεται ότι οι Αμερικανοί που επενέβησαν στο Κόσσοβο για ζήτημα που δεν άγγιζε τα εθνικά τους συμφέροντα κι ύστερα επενέβησαν στο Ιράκ για λάθος λόγους, εκεί που υπήρχε πραγματικός λόγος ασφαλείας - και των ΗΠΑ και της ευρύτερης περιοχής ίσως και ολόκληρου του κόσμου - δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε ουσιαστικό. Από τον "άξονα του κακού" που είχε καταγγείλει ο Πρόεδρος Μπούς τον Ιανουάριο του 2002, στο Ιράκ επενέβησαν και δεν μπορούν να το ελέγξουν ούτε να φύγουν, στο Ιράν δεν ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν, και στην πιο αληθινά επικίνδυνη περίπτωση - στη Βόρειο Κορέα - έχασαν τον έλεγχο και δεν μπόρεσαν να κάνουν απολύτως τίποτε.
* Τρίτον, η πυρηνική δοκιμή της Β. Κορέας υπήρξε ακόμα κόλαφος για την Κίνα. Ως τώρα το Πεκίνο προσπαθούσε να καθησυχάσει τις ανησυχίες των Αμερικανών, να διασκεδάσει τις ανησυχίες των Ιαπώνων και να συγκρατήσει τις φιλοδοξίες των Βορειοκορεατών, καλοπιάνοντας αυτούς τους τελευταίους. Τώρα, η Βόρειος Κορέα απέκτησε πυρηνικά όπλα (αμφισβητώντας, έτσι, την κηδεμονία της Κίνας), οι Ιάπωνες αποφασίζουν να αναβαθμίσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους και το ρόλο τους στην περιοχή (κάτι που ανησυχεί τους Κινέζους), οι Νοτιοκορεάτες αναγκάζονται να συσφίξουν τις αμυντικές τους σχέσεις με τους Αμερικανούς (που είχαν χαλαρώσει τα τελευταία χρόνια) και με τους Ιάπωνες (που δεν υπήρξαν ποτέ καλές) και οι Αμερικανοί δείχνουν ελάχιστη εμπιστοσύνη, πλέον, στο "διαμεσολαβητικό" ρόλο της Κίνας. Το Πεκίνο έχασε από κάθε άποψη, κι απ` όλες τις πλευρές...
Γενικότερα στην περίπτωση της Βορείου Κορέας αποδείχθηκε ότι ούτε η διπλωματία γενικότερα, ούτε τα Ηνωμένα Έθνη πιο συγκεκριμένα, ούτε οι δυνάμεις που προβάλουν την "ήπια δύναμη" ως εναλλακτική της ένοπλης δύναμης, μπορούν να αποθαρρύνουν την ανάδειξη επιθετικών και ανεξέλεγκτων καθεστώτων σε μείζονες εστίες κινδύνων για την παγκόσμια ασφάλεια...
* Η διεθνής στάση αλλάζει κι έναντι του Ιράν πλέον. Ως πρόσφατα, οι Αμερικανοί, επειδή είχαν "κολλήσει στο βούρκο" του Ιρακινού εμφυλίου, είχαν γίνει πιο διαλλακτικοί έναντι τις Τεχεράνης. Έδωσαν την πρωτοβουλία κινήσεων στον ΟΗΕ και έδειξαν προθυμία να συνεργαστούν με τους Ευρωπαίους εταίρους τους, τη Ρωσία και την Κίνα, για να πειστεί το Ιράν να παραιτηθεί από το πυρηνικό του πρόγραμμα. Όταν η πολιτική της "ήπιας προσέγγισης" απέτυχε παταγωδώς έναντι της Β. Κορέας αποδυναμώνεται πλέον κι έναντι του Ιράν, το οποίο άλλωστε, δεν έπεισε στο μεταξύ για τις προθέσεις του να συνεργαστεί με τη διεθνή κοινότητα.
Αυτή η εξέλιξη αλλάζει όλο το σκηνικό γύρω από το Ιράν. Οι Αμερικανοί μετακινούνται από την "ήπια προσέγγιση" (την οποία ουδέποτε πίστεψε η Κυβέρνηση Μπούς). Η Ρωσία συνειδητοποιεί πλέον, ότι αν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά, αυτό θα αποτελεί κίνδυνο και για τη δική του ασφάλεια, όχι μόνο γιατί το ίδιο το Ιράν θα γίνει πιο ανεξάρτητος ως "εταίρος" και πιο επικίνδυνο ως "αντίπαλος", αλλά και γιατί το οπλοστάσιό του μπορεί να βρεθεί στα χέρια ισλαμιστών φονταμενταλιστών. Η Κίνα επίσης, δεν έχει τη δυνατότητα να πιέζει για "διπλωματική αντιμετώπιση" του Ιράν, όταν μόλις απέτυχε οικτρά η διπλωματική αντιμετώπιση της Β. Κορέας.
Η περίπτωση του Ιράκ απέδειξε ότι στρατιωτική ισχύς χωρίς ισχυρές και ευρύτατες διπλωματικές συμμαχίες δεν λύνουν τα σοβαρά παγκόσμια προβλήματα. Η περίπτωση της Βορείου Κορέας απέδειξε ότι ισχύει και το αντίθετο: Διπλωματικός ακτιβισμός και επικλήσεις Διεθνούς Δικαίου χωρίς αποφασιστικότητα για κοινή δράση, επίσης δεν λύνουν σοβαρά διεθνή προβλήματα. Χρειάζεται συνδυασμός και των δύο: Διπλωματίας και ένοπλης ισχύος. Το "καρότο" χωρίς "ραβδί" γίνεται καταγέλαστο. Και το "ραβδί" χωρίς "καρότο" εξαγριώνει μάλλον παρά "φρονηματίζει"...
Οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη να συνεργαστούν στενά με τη Ρωσία για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις τις διεθνούς τρομοκρατίας και των ανεξέλεγκτων καθεστώτων παντού στον κόσμο. Ιδιαίτερα στην Ασία. Η Ρωσία έχει κι αυτή συμφέρον να συνεργαστεί, αφού ο ισλαμικός φονταμενταλισμός απειλεί πρωτίστως την ίδια. Η Κίνα δεν έχει περιθώρια να κωλυσιεργεί, χωρίς να συσπειρώνει όλους εναντίον της. Και η Ευρώπη επίσης δεν έχει περιθώρια να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι ο αγώνας κατά της διεθνούς τρομοκρατίας δεν την αφορά, ή ότι η ίδια μπορεί να μείνει απ` έξω.
Η Βόρειος Κορέα χτύπησε "καμπανάκι" για όλους:. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, Δυτικοί και Ασιάτες, "φιλοπόλεμοι" και "ειρηνιστές", παλαιές και νέες δυνάμεις, "εγκαθιδρυμένες" και "ανερχόμενες", όλοι κατάλαβαν ότι η διάδοση των πυρηνικών όπλων και η διεθνής τρομοκρατία δεν είναι δύο διαφορετικά προβλήματα είναι δύο όψεις του ίδιου προβλήματος. Και τους αφορά όλους το ίδιο...
Ας ελπίσουμε ότι θα βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα...













ΚΙ ΟΜΩΣ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006


Για πρώτη φορά έγιναν δημοτικές εκλογές, ενώ ο Τύπος έκανε συνεχείς επιθέσεις απαξίωσης της κυβέρνησης κι ενώ οι συντεχνίες και τα κυκλώματα της Παιδείας καλλιεργούσαν συνθήκες «κοινωνικού αναβρασμού». Κι όμως, αντί να μειωθούν οι επιδόσεις του κυβερνώντος κόμματος, αυξάνονται!
Αυτό δεν συνέβη ποτέ στην 30ετία της μεταπολίτευσης. Πάντα το ξέσπασμα κοινωνικής αναταραχής κατάφερνε να φθείρει την Κυβέρνηση. Πάντα, οι ομοβροντίες του Τύπου γκρέμιζαν ιστορικούς ηγέτες. Αυτή τη φορά είχαμε συνδυασμό κοινωνικής αναταραχής και κατακραυγής του Τύπου. Που αντί να σαρώσει την κυβέρνηση, την ενδυνάμωσε πέρα από κάθε προσδοκία. Πράγματι, κάτι αλλάζει στην Ελλάδα...
Ύστερα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως έκανε το λάθος να μιλήσει για «αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» υπέρ του κόμματός του. Κι έτσι διόγκωσε τα μετεκλογικά του προβλήματά: Ένα κόμμα που χάνει στις εκλογές, έχει εσωτερικό πρόβλημα. Ένα κόμμα που χάνει, ενώ προσδοκούσε να κερδίσει, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Ένα κόμμα που χάνει, ενώ προσδοκούσε να κερδίσει και ταυτόχρονα σπεύδει πρόωρα να ...«πανηγυρίσει», έχει τεράστιο εσωτερικό πρόβλημα.
Όμως, ο κ. Παπανδρέου δεν πρόκειται να ανατραπεί. Μπορεί να αποδυναμωθεί, αλλά δεν θα παραδώσει το κόμμα του. Μπορεί όσοι αμφισβητούν την ηγεσία του να αποχωρήσουν. Μπορεί και να διασπάσουν το κόμμα κάποια στιγμή. Αλλά δεν θα καταφέρουν να τον ανατρέψουν...
Κεντρικό - πλην αφανές - διακύβευμα αυτών των δημοτικών εκλογών, ήταν οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία. Το αποτέλεσμα τους είτε θα μπλόκαρε την κυβέρνηση, είτε θα της έδινε δύναμη να συνεχίσει. Τα ΜΜΕ και οι συντεχνίες έκαναν ότι μπορούσαν για να την μπλοκάρουν. Το εκλογικό σώμα τους σάρωσε κι έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να προχωρήσει αποφασιστικά.
Είναι βέβαιο ότι η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβερνήσεως θίγει πολλούς, ξεβολεύει πολλούς και θα την πολεμήσουν – ήδη την πολεμούν λυσσαλέα- πολλοί. Για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, είτε πρέπει η Αντιπολίτευση να τις στηριξει, είτε πρέπει να αποδυναμωθεί ή/και να διασπαστεί.
Αυτό είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει σήμερα ο κ. Παπανδρέου: Είτε θα στηρίξει τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης, είτε θα συνεχίσει να συστρατεύεται με όσους προσπαθούν να τις ματαιώσουν, συνεχίζοντας την πόλωση που τόσο τον έβλαψε ως τώρα...




ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006

Η επικαιρότητα επιβάλλει κάποιες διευκρινίσεις, που μοιάζουν αυτονόητες, αλλά ως γνωστόν, στην Ελλάδα τα αυτονόητα πάσχουν:
* Πρώτον, όταν ένας κλάδος του Δημοσίου ζητά παραπάνω χρήματα - είτε είναι «δίκαιο» το αίτημα είτε όχι - δεν τα ζητάει από την «Κυβέρνηση», τα ζητάει από όλους τους έλληνες φορολογούμενους. Χρέος της Κυβέρνησης είναι να σταθμίσει αν «αντέχει» η Οικονομια την αύξηση αυτή. Καθώς και τις αυξήσεις που θα υποχρεωθεί να δώσει σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους, γιατί αν ικανοποιηθούν κάποιοι, αναπόφευκτα θα ζητήσουν κι όλοι οι άλλοι...
* Οι αυξημένες δαπάνες, μπορούν να πληρωθούν μόνο με τρείς τρόπους: Με αυξημένη φορολογία, με νέα δανεικά κι αύξηση του χρέους, ή με μείωση σπαταλών του δημοσίου.
-- Αυξημένη φορολογία θα μειώσει την ανταγωνιστικότητα. Στην Ευρώπη μειώνουν τους φορολογικούς συντελεστές. Ιδιαίτερα οι γείτονές μας (όλα τα νέα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης) μειώνουν τη φορολογική επιβάρυνση ακόμα περισσότερο. Αν εμείς κάνουμε το αντίθετο - αν αυξήσουμε τη φορολογία - πώς θα ανταγωνιστούμε τους εταίρους μας; Πώς θα εμποδίσουμε κι άλλες ελληνικές επιχειρήσες να φύγουν ή να κλείσουν; Θα βρεθούμε με ακόμα μεγαλύτερη ανεργία.
-- Αν δανειστούμε περισσότερα, αν αυξήσουμε το ήδη πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, τότε θα αυξήσουμε τις δαπάνες των επομένων προϋπολογισμών. Όσο πιο πολλά δανειζόμαστε, τόσο περισσότερα θα πληρώνουμε στο μέλλον. Για να βγούμε οριστικά από το φαύλο κύκλο, πρέπει να μειώσουμε το χρέος, όχι να το αυξήσουμε.
-- Τέλος, η μεγαλύτερη σπατάλη του δημοσίου είναι ότι απασχολεί δυόμιση φορές παραπάνω προσωπικό απ’ ό,τι χρειάζεται. Αλλά το προσωπικό του δημοσίου δεν περιορίζεται από τη μία μέρα στην άλλη.
Να τι θα πεί «δεν αντέχει η Οιονομία»: Δεν αντέχει περισσότερη φορολογία, δεν αντέχει περισσότερο χρέος και σίγουρα δεν μπορεί να περιορίσει άμεσα τη πιο δυσβάστακτη σπατάλη: το υπεράριθμο προσωπικό του δημοσίου. Αν αυξήσουμε τις δαπάνες, θα μεγαλώσουμε την ανεργία.
* Τρίτον, με απεργίες διαρκείας δεν «φτιάχνει» η Παιδεία. Και με καταλήψεις δεν βελτιώνονται τα Πανεπιστήμια. Οι απεργίες διαρκείας και οι καταλήψεις, είναι πολιτικές μορφές πάλης, είναι συγκρουσιακές εξάρσεις. Με απεργίες διαρκείας και με πανελλαδικές καταλήψεις ανατρέπονται δικτατορίες, πέφτουν κυβερνήσεις, είτε πέφτουν υπουργοί. Αλλά η αναβάθμιση της Παιδείας θέλει περισσότερη δουλειά μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, όχι περισσότερες «αγωνιστικές εξάρσεις» στους δρόμους.
Απ’ όλα τα αυτονόητα, αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο σημαντικό...




























ΒΙΕΤΝΑΜ ΚΑΙ ΙΡΑΚ: ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΩΝ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
1 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006


Γιατί χάνουν οι Αμερικανοί στον Πόλεμο του Ιράκ;
Πέτυχαν να καταλάβουν τη χώρα, δίχως μεγάλη δυσκολία και δίχως σημαντικές απώλειες. Στη συνέχεια, κατάφεραν να συλλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας του κόμματος Μπάαθ, που κυβερνούσε το Ιράκ από το 1968 - μαζί και τον ίδιο τον Σαντάμ Χουσείν, που κυβερνούσε από το 1979. Στη συνέχεια, πέτυχαν τη διαμόρφωση νέου δημοκρατικού Συντάγματος, το οποίο εγκρίθηκε με δημοψήφισμα και την ανάδειξη νέας Βουλής, αντιπροσωπευτικής των διαφορετικών τάσεων της ιρακινής κοινωνίας. Πρόσφατα κατάφεραν να εξουδετερώσουν και τον Ζαρκάουι, αρχηγό της ισλαμικής τρομοκρατίας στο κατεχόμενο Ιράκ...
Κι όμως, το Ιράκ βυθίζεται στο χάος του εμφυλίου! Οι απώλειες αμάχων είναι τεράστιες, ενώ οι απώλειες των Αμερικανών έχουν ξεπεράσει τους 2800 νεκρούς και περισσότερους από 22.000 βαριά τραυματίες. Η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει Βιετνάμ. Στις ΗΠΑ όλο και περισσότεροι μιλάνε για «νέο Βιετνάμ». Και ψάχνουν να βρούν τρόπους «απεμπλοκής» από το Ιράκ. Τι ακριβώς συμβαίνει; Που οδηγούνται τα πράγματα; Και τι σημαίνουν για την Ελλάδα;

Πόλεμος πάντων κατά πάντων...

Η κατάσταση στο Ιράκ σήμερα δεν είναι συγκρίσιμη με την περίπτωση του Βιετνάμ, στη δεκαετία του ’60. Υπάρχει μια μόνο ομοιότητα ανάμεσα τους και πολλές χτυπητές διαφορές...
Στο Νότιο Βιετνάμ είχαμε συνεχή διείσδυση ανταρτών Βιετκόνγκ από το Βόρειο Βιετνάμ, αλλά κι από την Καμπότζη. Στο Ιράκ έχουμε διείσδυση μουτζαχεντίν, από το Ιράν και τη Συρία. Αυτή είναι η μόνη ουσιαστική ομοιότητα. Αλλά απ’ δώ αρχίζουν οι μεγάλες διαφορές: Ενώ η διείσδυση των Βιετκόγνκ (κυρίως μέσω της «διόδου Χο Τσι Μίνχ») έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Βιετναμικό πόλεμο, στην περίπτωση του Ιράκ δεν είναι η «διείσδυση» μουτζαχεντίν από τις γειτονικές χώρες, αλλά ο κατακερματισμός του ίδιου του πληθυσμού του - η εσωτερική δυναμική της σύγκρουσης - που παίζει καθοριστικό ρόλο.
Οι Σουνίτες του Ιράκ (20% του πληθυσμού) θεωρούν τους Αμερικανούς εισβολείς και νοσταλγούν το καθεστώς του Μπάαθ. Αντίθετα, οι Κούρδοι του Βορρά (επίσης 20% του πληθυσμού) βλέπουν τους Αμερικανούς ως «ελευθερωτές». Τέλος, υπάρχουν και οι Σιίτες του Νότου (60% του πληθυσμού), που βρίσκονται σε ενδιάμεση κατάσταση: μισούν το Μπάαθ και το Σαντάμ Χουσεϊν, αλλά θέλουν να επιτύχουν την αυτονομία τους από τους Σουνίτες και βλέπουν με καχυποψία τους Αμερικανούς. Γιατί η Ουάσιγκτων δεν ήθελε να ακούσει για αυτονομία του Σιιτικού νότου, αρχικά τουλάχιστον...
Η αντίθεση των Αμερικανών στην αυτονομία των Σιιτών οφειλεται σε στρατηγικούς λόγους: Γνωρίζουν ότι οι Άραβες Σιίτες του Ιράκ έχουν ισχυρούς δεσμούς με τους Ιρανούς (επίσης Σιίτες). Αν το Ιράκ τριχοτομηθεί, αυτο θα ενίσχυε την τοπική επιρροή του Ιράν. Προπτική που προκαλεί πανικό στα Σουνιτικά καθεστώτα του Κόλπου. Πολύ περισσότερο που το Σιιτικό Νότιο Ιράκ έχει και το μεγαλύτερο μέρος των Ιρακινών πετρελαιοπηγών...
Όσο οι Αμερικανοί βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης με την Τεχεράνη ? λόγω του Ιρανικού πυρηνικού προγράμματος ? οι Σιίτες του Ιράκ θα παραμένουν εχθρικοί προς του Αμερικανους. Κι όταν το 60% του λαού μιας περιοχής (οι Σιίτες του Ιράκ) βλέπουν τους Αμερικανούς με καχυποψία, ενώ το άλλο 20% του πληθυσμού (οι Σουνίτες του Ιράκ) βλέπουν τους Αμερικανούς ως «κατακτητές», η κατάσταση παραμένει σε τραγικό αδιέξοδο: Όσο παραμένουν τα αμερικανικά στρατεύματα, το Ιράκ δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί ως δημοκρατία. Κι αν απομακρυνθούν τα αμερικανικά στρατεύματα, το Ιράκ θα αντιμετωπίσει κίνδυνο διαμελισμού. Ίσως και πολύ αιματηρού. Ίσως και με ανάμιξη όλων των γειτονικών χωρών...
Στην περίπτωση του Βιετνάμ, τα πράγματα ήταν απλά: Έχασαν οι Αμερικανοί και οι συμμαχοί τους, κέρδισαν οι αντίπαλοί τους, η χώρα ενοποιήθηκε υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Δεν υπήρχαν εκεί ο κατακερματισμός του λαού ούτε οι αντίπαλες προσδοκίες διαφορετικών μερίδων του πληθυσμού, οπως συμβαίνει σήμερα στο Ιράκ. Στο Ιράκ έχουμε κάτι τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι στο Βιετνάμ: Έχουμε πόλεμο πάντων κατά πάντων...


Οι Μεγάλες διαφορές με το Βιετνάμ

-- Στον πόλεμο του Βιεντάμ τους αντιπάλους των Αμερικανών τους στήριζαν δύο μεγάλες δυναμεις: η Σοβιετική Ένωση (ισοδύναμη με τις ΗΠΑ τότε) και η Κίνα. Στο Ιράκ, οι δύο γειτονικές χώρες που βοηθούν τους ανταρτες ? το Ιράν και η Συρία ? σίγουρα έχουν πολύ χαμηλότερο «στάτους» από πλευράς ισχύος.
-- Στον Πόλεμο του Βιετνάμ η αντίσταση ήταν ενιαία κι ελεγχόμενη απ’ έξω: Επρόκειται για τους αντάρτες Βιετκόνγκ, υπό τον πλήρη και αποκλειστικό έλεγχο του Βορείου Βιετνάμ. Στο Ιράκ, η «αντίσταστη» γίνεται από διάφορες οργανώσεις, μεταξύ τους αμοιβαία μισούμενες και εσωτερικά πολυδιασπασμένες: Σουνίτες Μπααθιστές που νοσταλγούν το Σαντάμ και Σουνίτες ισλαμιστές που μισούν το κοσμικό Μπαάθ και συνδέονται με την Αλ Κάϊντα. Σιίτες ισλαμιστές που μισούν τους Σουνίτες (Μπααθιστές και μη) και τοπικοί πολέμαρχοι που προσπαθούν, απλώς, να διατηρήσουν εξουσία και επιρροή στη μετά Σαντάμ εποχή. Σιίτες αυτονομιστές του Νότου και Κούρδοι αυτονομιστές του βορά που συγκρούονται με τους Σουνίτες του κέντρου. Όλοι αυτοί, πολεμούν με όλους, συμμαχούν με όλους, δεν εμπιστεύονται κανένα, δεν είναι προβλέψιμοι και δεν αποδεικνύονται αξιόπιστοι ως σύμμαχοι ? ούτε μεταξύ τους ούτε με οποιονδήποτε τρίτο. Στο Βιετνάμ οι Αμερικανοί είχαν να παλέψουν με ένα ισχυρό αντίπαλο, που κέρδιζε συνεχώς σε ισχύ. Στο Ιράκ, οι Αμερικανοί έχουν να παλέψουν με το χάος...
-- Στο Βιετνάμ, το έδαφος βοηθούσε ? για την ακρίβεια ήταν ιδανικό ? για ανταρτοπόλεμο: ήταν ολόκληρο μια πυκνή ζούγκλα. Στο Ιράκ, το έδαφος είναι εντελώς ακατάλληλο για κλασικό ανταρτοπόλεμο: Δεν έχει ζούγκλα ούτε βουνά (με εξαίρεση το Κουρδικό Βόρειο Ιράκ, αλλά εκεί οι Αμερικανοί δεν έχουν πρόβλημα). Το μεγαλύτερο μέρος του Ιράκ έχει αραιή βλάστηση κι είναι επίπεδο. Το πρόβλημα στο Ιράκ είναι οι πυκνοκατοικημένες πόλεις με τις εξαθλιωμένες γειτονιές που επιτρέπουν να αναπτυχθεί αντάρτικο πόλεων. Το αντάρτικο πόλεων είναι πολύ διαφορετικό από το κλασικό αντάρτικο και πολύ πιο δύσκολο να εξουδετερωθεί με αμιγώς στρατιωτικά μέσα.
-- Στο Βιετνάμ, οι Αμερικανοί έστειλαν, μετά από συνεχή κλιμάκωσή της ανάμιξής τους, (1964-68) 500 χιλιαδες στρατιώτες, ενώ συνολικά υπηρέτησαν στο Βιετνάμ (στα εννιά χρόνια του πολέμου, 1964-73) πάνω από 1 εκατομμύριο 300 χιλιάδες αμερικανοί στρατιωτικοί. Στο διάστημα αυτό είχαν 58 χιλιάδες νεκρούς και 153 χιλιάδες τραυματίες. Στο Ιράκ η ανάμιξη και η απώλειες είναι άλλης τάξης μεγέθους: οι Αμερικανοί έστειλαν 200 χιλιάδες στρατιώτες, συνολικά έχουν υπηρετήσει λιγότεροι από 260 χιλιάδες συνολικα και σήμερα βρίσκονται εκεί περί τις 140 χιλιάδες, ενώ μέχρι στιγμής οι απώλειές τους έχουν φτάσει τους 3000 νεκρούς μέσα σε τρία χρόνια. Ως συνολικό μέγεθος οι απώλειες των Αμερικανών στο Βιετνάμ υπήρξαν εικοσαπλάσιες απ’ ό,τι στον Ιράκ μέχρι στιγμής, ώς ποσοστό ήταν υπερτετραπλάσιες, ενώ ο ετήσιος ρυθμός απωλειών στο Βιετνάμ υπήρξε υπερεξαπλάσιος απ’ ό,τι στο Ιράκ.
Χώρια ότι τότε στην Αμερική υπήρχε, τότε ακόμα, η υποχρεωτική θητεία και η πίεση των απωλειών «διαχεόταν» σε όλη την αμερικανική κοινωνία. Σήμερα, αντίθετα, υπάρχει εθελοντικός στρατός. Αυτοί που κατατάσσονται είναι επαγγελματίες, πηγαίνουν με επιλογή τους και προέρχονται συνήθως από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα (που βλέπουν την θητεία σε εμπόλεμη ζώνη ως μέσο κοινωνικής ανόδου) ή από στρώματα πρόσφατων μεταναστών (που βλέπουν την πολεμική υπηρεσία ως μέσο ταχύτερης ενσωμάτωσης στην αμερικανική κοινωνία). Συνεπώς, η πίεση του Πολέμου πάνω στην Αμερικανική κοινωνία είναι πολύ μικρότερη σήμερα, απ’ ό,τι ήταν στην κορύφωση του Βιετναμικού Πολέμου...

Το κουτί της Πανδώρας

Αν τα αμερικανικά στρατεύματα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το Ιρακινό έδαφος (υπό την πίεση και της αμερικανικής κοινής γνώμης), στο Ιράκ θα ξέσπαγε ανοικτός εμφύλιος, πολύ πιο αιματηρός από τη σημερινή σύγκρουση. Η Τουρκία θα εισάβαλε στον Κουρδικό βορειο Ιράκ, η Τεχεράνη θα απειλούσε με εισβολή για την προστασία των Σιιτών του Ιρακινού νοτου, η Ιορδανία θα ένιωθε την ανάγκη να υποστηρίξει τους Σουνίτες του κεντρικού Ιράκ, τα Σουνιτικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέϊτ, θα ανησυχούσαν από την εξάπλωση της Ιρανικής-Σιιτικής επιρροής και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ανακόψουν. Η μεγάλη πιθανότητα πολλαπλής εμπλοκής όλων των όμορων κρατών υπέρ ή κατά όλων των τοπικών πληθυσμιακών ομάδων, θα περιέπλεκε ακόμα περισσοτερο την κατάσταση στο ίδιο του Ιράκ, θα εμπόδιζε τη σταθεροποιησή του στη συνέχεια και θα αποσταθεροποιούσε όλα τα γειτονικά καθεστώτα. Αληθινό κουτί της Πανδώρας...
Η γεωπολιτική αστάθεια θα αγκάλιαζε το σύνολο της Μέσης Ανατολής και το πετρέλαιο θα εκτινασσόταν και θα παρέμενε πάνω από τα 100 δολάρια το βαρέλι (ίσως και ως τα 120 δολάρια), προκαλώντας διεθνή ύφεση διαρκείας στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην Κίνα, παντού. Η ίδια η ενότητα της Ευρώπης ίσως δεν θα άντεχε ένα τόσο ισχυρό πετρελαϊκό σόκ (τιμές διπλασιες από τις τωρινές και σε διάρκεια χρόνου), ενώ στη Ρωσία, την Κίνα και την Ιαπωνία θα επικρατούσε έξαρση εθνικισμού, και στις ΗΠΑ ένα μίγμα απομονωτισμού και εθνικιστικής αναδίπλωσης με ολέθρια αποτελέσματα στις διεθνείς σχέσεις, την παγκόσμια σταθερότητα και την Ειρήνη.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν την εύχεται και δεν θα την ήθελε κανείς - με μοναδικές εξαιρέσεις δύο κράτη: το σημερινό καθεστώς της Τεχεράνης (για το οποίο είναι ζήτημα ζωής ή θανατου, να αποχωρήσουν οι Αμερικανοί ηττημένοι από το Ιράκ) και την Τουρκία (που προσδοκά να μια αμερικανική ήττα στο Ιράκ, για να ειβάλει ανεμπόδιστα στο Ιρακινό Κουρδιστάν και να εξουδετερώσει οριστικά τον Κουρδικό κίνδυνο)...
Στην περίπτωση του Βιετνάμ η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων «έλυνε» το πρόβλημα της χώρας και της περιοχής, χωρίς να δημιουργεί μεγάλα προβλήματα διεθνώς στις ίδιες της ΗΠΑ, παρά την πρόσκαιρη ήττα τους, τότε. Στην περίπτωση του Ιράκ, η αποχώρηση των αμερικανικών σρατευμάτων, δεν λύνει το πρόβλημα, αντίθετα δημιουργεί πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και στη χώρα και σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, ενώ δημιουργεί μεγάλες διεθνείς αναστατώσεις, ακόμα και σε αυτούς που θα σπεύσουν να πανηγυρίσουν απο την ήττα της Αμερικής...
Στο Ιράκ οι Αμερικανοί έκαναν πολλά σφάλματα, οπως και στο Βιετνάμ, άλλωστε. Αλλά αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη στο Βιετνάμ, ενδεχόμενη κατάρρευση του Ιράκ θα πλήξει πολύ περισσότερους από τους ίδιους τους Αμερικανούς και πολλοί έχουν λόγους να την απεύχονται.
Όσοι ενδιαφέρονται για τις ζωές των αμάχων, δεν μπορούν να εύχονται ένα γενικευμένο εμφύλιο στο Ιράκ, που θα προκαλέσει άνευ προηγουμένου γενική σφαγή όλων απ’ όλους.
Όσοι ενδιαφέρονται για τη διεθνή σταθερότητα δεν μπορούν να εύχονται γενικότερη ανάφλεξη, σύγκρουση και αποσταθεροποίηση όλων των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή.
Όσοι ενδιαφέρονται για την παγκόσμια Ειρήνη, δεν μπορούν να ελπίζουν στην έξαρση των διεθνών ανταγωνισμών, που θα επιφέρει μια τέτοια εξέλιξη.
Όσοι ενδιαφέρονται για την ενότητα της Ευρώπης και προσβλέπουν στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, δεν μπορεί να αδημονούν για μια εξέλιξη που μπορεί να διαλύσει και την ίδια την Ευρώπη.
Πόσο έχουν συνειδητοποιηθεί όλα αυτά στην Ελλάδα;


ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ, ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006

Ευτυχώς, μια ακτίδα αισιοδοξίας: Είδαμε στα «παράθυρα» της τηλεόρασης, μια γυναίκα, που αξίζει όσο δέκα άνδρες! Μια δικηγόρο: Τη συνήγορο του κοριτσιού από την Αμάρυνθο, που καταγγέλει ότι βιάστηκε στη διάρκεια σχολικής κατάληψής.
Η νεαρή δικηγόρος, λοιπόν, αποκάλυψε ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ξέρουν τι τους γίνεται και - το κυριότερο - δεν «κολώνουν»...
Ο σταθμος στον οποίο φιλοξενείτο αποκάλυψε το περιεχόμενο της δικογραφίας. Η δικηγόρος επισήμανε αμέσως ότι η δικογραφία αφορά ανήλικα άτομα, είναι απόρρητη και κακώς τη δημοσιοποίησαν.
Οι συνομιλητές της της υπενθύμισαν ότι «είναι με το μέρος της», άρα δεν πρέπει να διαμαρτύρεται. Η δικηγόρος τους απάντησε ότι η πελάτις της δεν χρειάζεται τέτοια «υποστήριξη», κατά παράβαση των δικονομικών κανόνων.
Επιτέλους, βρέθηκε ένας άνθρωπος να πεί ότι οι κανόνες δικαίου υπάρχουν για να τηρούνται, όχι για να παραβιάζονται όταν συμφέρει τους δημοσιογράφους (που κάνουν «ρεπορτάζ») ή τους δικηγόρους (που υπερασπίζονται κάποιον «πελάτη»).
Στη συνέχεια, μπήκε στην ουσία: δεν έχει και τόσο σημασία ότι η παθούσα είναι «αλλοδαπή», σημασία έχει ότι βιάστηκε. Και στη θέση της θα μπορούσε να είναι μια ελληνίδα μαθήτρια...
Τους είπε ακόμα, ότι - ακόμα κι αν παραβλέψουμε το ερώτημα αν όντως βιάστηκε ή «όλα έγιναν με τη θέλησή της» - το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα στις καταλήψεις γίνοναι παράνομες πράξεις και η πολιτεία δεν αντιδρά. Ότι στις καταλήψεις μένουν ανήλικα παιδιά χωρίς επιτήρηση και χωρίς προστασία ούτε από τον εαυτό τους ούτε από συνομηλίκους τους.
Οι συνομιλητές της έσπευσαν πλέον να συμφωνήσουν. Άλλωστε, το ίδιο το ? όντως συγκλονιστικό - ρεπορτάζ του σταθμού είχε δείξει μαρτυρίες μαθητών απ’ όλη την Ελλάδα, να καταθέτουν ότι μέσα στους σχολικούς περιβόλους παραβατικοί νεαροί κυνηγούν «την ωραία τους σχολείου να τη βιάσουν» (!), κυνηγούν τα πιο αδύνατα παιδιά για να τους αποσπάσουν χρήματα ή «πασάρουν» ναρκωτικά (!) - κι όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς να παρεμβαίνει κανείς, γιατι η αστυνομία δεν μπορει και οι καθηγητές δεν τολμούν. Οι μαθητές που καταγγελλουν δεν δείχνουν το πρόσωπό τους, επειδή φοβούνται τις συμμορίες που ελέγχουν τα σχολεία!
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ο «ρατσισμός» - είναι πολύ ευρύτερο: χάσαμε τον έλεγχο στα σχολεία μας! Και δεν αφορά μόνο τη μικρή κοινωνία στην Αμάρυνθο, αφορά όλη την Ελλάδα.
Μια θαρραλέα γυναίκα, άλλαξε την τηλεοπτική «ατζέντα» κι έδωσε μαθήματα δημοσίου λόγου. Μπράβο της.


…ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΚΥΤΤΑΓΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006



Ο ρατσισμός είναι φαινόμενο νοσηρό, απεχθές κι επικίνδυνο. Γι’ αυτό και πρέπει να τον πολεμάμε αμείλικτα. Όμως, καλό είναι να γνωρίζουμε ΤΙ είναι ρατσισμός. Και, κυρίως, τι ΔΕΝ είναι...
Η κοινωνία της Αμαρύνθου ΔΕΝ είναι ρατσιστική. Η μικρή μετανάστρια - που βρέθηκε στην επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες – ζούσε εκεί, μαζί με τη μητέρα της, επί πολλά χρόνια. Μεγάλωσε φυσιολογικά ανάμεσα στα άλλα παιδιά, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Όπως εξομολογείται η μητέρα της, η τοπική κοινωνία τους αγκάλιασε.
Κάποια στιγμή έγινε το κακό. Δεν την «βίασαν» επειδή ήταν μετανάστρια. Θύματα βιασμού έχουν πέσει πολλές νεαρές μαθήτριες, σ’ όλη την Ελλάδα, από ασυνείδητους συνομηλίκους τους. Σε τέτοια περιστατικά, το τελευταίο πράγμα που «μετρά» είναι η εθνοτική καταγωγή του θύματος.
Όταν έγινε το κακό, η τοπική κοινωνία συσπειρώθηκε γύρω από τα «ντόπια» παιδιά (τους δράστες) εναντίον της «ξένης». Αυτό είναι κακό. Είναι άδικο. Αλλά ΔΕΝ είναι ρατσισμός. Είναι ανακλαστική αντίδραση κάθε τοπικής κοινωνίας, οπουδήποτε στον κόσμο. Κάθε γονιός στις δυσκολίες «προστατεύει» το δικό του παιδί, ακομα κι αν έχει άδικο. Αυτή η μεροληψία είναι άδικη, αλλά δεν είναι ρατσισμός. Η μεροληψία των γονιών είναι ανθρώπινη αντίδραση. Ο ρατσισμός είναι απάνθρωπη κτηνωδία. Μη μπερδεύουμε ανόμοια πράγματα...
Κάθε αδικία, κάθε κοινωνική παθογένεια, δεν είναι αναγκαστικά «ρατσισμός». Αν καταχρηστικώς και αδιακρίτως εκτοξεύουμε το στίγμα του «ρατσιστή», τότε οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, τότε δημιουργούμε εθισμό στην έσχατη απαξίωση. Ίσως δημιουργούμε ρατσισμό, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει...
Το δραματικό περιστατικό της Αμαρύνθου απέδειξε κάτι πολύ διαφορετικό: Ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο στα σχολειά μας. Ότι συμβαίνουν συχνά περιστατικά βιασμών μέσα στα σχολεία όλης της Ελλάδας (όχι μόνο στην Αμάρυνθο). Ότι έχουμε συνεχείς παρενοχλήσεις (σεξουαλικές κι όχι μόνο), στις σχολικές τουαλέτες (και όχι μονο), ανάμεσα σε νεαρούς μαθητές και μαθήτριες (όχι μόνο σε βάρος «ξένων»). Ότι έχουμε κλιμάκωση βίας στα σχολεία, έχουμε νεανικές συμμορίες (όχι μόνο εθνοτικά χωρισμένες), έχουμε προώθηση και χρήση ναρκωτικών μέσα και γύρω από τα σχολεία. Και σε όλα αυτά ουδείς παρεμβαίνει. Έχουμε αφοπλίσει την αστυνομία, έχουμε αφοπλίσει τους δασκάλους, και – κακά τα ψέμματα - έχουν αδιαφορήσει οι ίδιοι οι γονείς. Αυτό είναι το πρόβλημα: Χάσαμε τον έλεγχο στα σχολειά μας – και στα παιδιά μας. Κι εμείς ασχολούμαστε, αν οι κάτοικοι της Αμαρύνθου είναι «ρατσιστές»!
Καποιου, του έδειχναν το φεγγάρι κι αυτός κοίταγε το δάχτυλο...








ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ



                                Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

                                        17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006


Υπαρχουν τριών κατηγοριών άνθρωποι: Αυτοί που συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες – συνήθως λίγοι. Αυτοί που δεν συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες                               – συνήθως πολλοί. Κι αυτοί που οικειοποιούνται αγώνες άλλων – οι χειρότεροι...
Η παρακάτω «αιρετική άποψη» για το «Πολυτεχνείο» εκφράζει μόνον εμένα.                              Ίσως, όμως, αγγίζει και κάποιους άλλους, από τους συναγωνιστές μου                               της εποχής εκείνης...
Ως τις αρχές της δεκαετίας του ’70 υπήρχαν τριών κατηγοριών αντιστασιακές δυνάμεις: Αυτοί που ζήταγαν από τους ξένους να...διώξουν τη χούντα! Αυτοί που ζήταγαν                   από την... ίδια τη χούντα να αποχωρήσει οικειοθελώς! Κι αυτοί που απλώς κατήγγελλαν τη χούντα περιμένοντας να...πέσει μόνη της! Τότε, μια μικρή ομάδα νεαρών τόλμησε               το αδιανόητο: Να συγκρουστεί με την χούντα. Να δώσει την αφορμή ενός «παλλαϊκού ξεσηκωμού». Λίγες εκατοντάδες κατέλαβαν το χώρο του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη               του 1973. Όταν φώναξαν «Κάτω η χούντα» - και το μετέδωσαν από το ραδιοφωνικό σταθμό τους - άρχισε να συρρέει κόσμος γύρω από το Πολυτεχνείο.                                           Οι λίγες εκατοντάδες φοιτητών έγιναν δεκάδες χιλιάδες κόσμου, όλων των ηλικιών.                Και το καζάνι έβραζε πια...
 
Το «Κάτω η Χούντα» του 1973 ήταν η αλήθεια που όλοι σιωπηλώς αντιλαμβάνονταν, αλλά έπρεπε να έλθουν κάποιοι πιστιρικάδες να τη φωνάξουν, για να γίνει δύναμη ανατροπής ενός αυταρχικού καθεστώτος και ήθος λύτρωσης ενός ολόκληρου λαού. Λύτρωσης από την ίδια τη δικτατορία, λύτρωσης από τις ενοχές του που την ανέχθηκε, λύτρωσης από τις εμμονές κι από τους συμβιβασμούς του. Σήμερα, ποιές είναι οι ενοχές από τις οποίες πρέπει να λυτρωθεί ο ελληνικός λαός; Ποιές είναι οι εμμονές                            από τις οποίες πρέπει να απαλλαχθούν οι πολιτικοί του; Ποιοί είναι οι συμβιβασμοί                 που πρέπει να αποτινάξει η ηγεσία του; Ποιές είναι οι αλήθειες που όλοι σιωπηλώς ομολογούμε, αλλά δεν τολμάμε να διακηρύξουμε δημόσια, μη και μας «κακοχαρακτηρίσουν»;
Αλήθεια, το αντίστοιχο «Κάτω η Χούντα», ποιό νά ‘ναι σήμερα, άραγε;
Ας το βρούν, αν το μπορούν. Κι ας το πούν, αν το τολμούν. Κι ας πληρώσουν το τίμημα, αν το αντέχουν. Αλλά μην συνεχίζουν τις γελοίες λιτανείες, οπου περιφέρουν τους σημερινούς συμβιβασμούς και τις εμμονές τους, για να τιμήσουν όσους «ξεκόλλησαν» τότε και δεν συμβιβάστηκαν έκτοτε... Όλα αυτά μπορεί                                          να σας ακούγονται «ακραία». Δεν έχετε άδικο. Είναι, πράγματι, «ακραία».
Αλλά και το «Κάτω η Χούντα», ακραίο φαινόταν τότε, το Νοέμβριο του 1973...
Η Αλήθεια δεν είναι ποτέ «μικρομεσαία».

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006

Φανταστείτε το Γιώργο Παπανδρέου να έβγαινε στη Βουλή, και να έλεγε τα εξής στους απεργούς δασκάλους:
-- Κύριοι δεν μπορείτε να διαλύετε την δημόσια εκπαίδευση. Δεν μπορείτε να τιμωρείτε τα παιδιά του Ελληνικού λαού. Δεν μπορείτε να δουλεύετε πολύ λιγότερες ώρες τον χρόνο απ` όσο οι περισσότεροι εργαζόμενοι και να σας φαίνονται "λίγα" αυτά που ΔΕΝ παίρνουν άλλοι νέοι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Μαζευτείτε κύριοι, μάθετε να δουλεύετε περισσότερο, αναβαθμίστε την Παιδεία που έχει τα χάλια της, και τότε θα αξίζετε περισσότερα.
Τέτοιο πολιτικό θάρρος είχε η προεδρική υποψήφια των Γάλλων Σοσιαλιστών, Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν το είχε...
* Φανταστείτε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έλεγε στη Βουλή τα εξής:
-- Το λεγόμενο "Πανεπιστημιακό άσυλο" είναι ένας αναχρονισμός. Δεν προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γιατί αυτή είναι πλέον πλήρως κατοχυρωμένη σε ολόκληρη την κοινωνία - δεν χρειάζεται ιδιαίτερα "ασυλία" μέσα στα Πανεπιστήμια. Πολλώ μάλλον που το "άσυλο" εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο σε πάσης φύσεως έκνομες ομάδες και δραστηριότητες, κατά κανόνα έξω-πανεπιστημιακές. Καλώ την κυβέρνηση να καταργήσει αμέσως αυτόν τον εκτρωματικό αναχρονισμό, που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και που η δική μας κυβέρνηση δεν τόλμησε να καταργήσει πρώτη...
Τέτοιο θάρρος διαθέτει ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που αντίστοιχη δήλωση έκανε πρόσφατα. Όχι ο κ. Παπανδρέου.
* Φανταστείτε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, να δήλωνε στη Βουλή, για το ζήτημα των συμβασιούχων:
Η σημερινή κυβέρνηση δεν υποχρεούται να μονιμοποιήσει εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχων, που διορίστηκαν επί ΠΑΣΟΚ, παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ και δεν είναι πια απαραίτητοι. Πρώτον, διότι αυτό είναι αντισυνταγματικό. Δεύτερον, διότι είναι άδικο - ειδικά για όσους προσπαθούν να μπουν στο Δημόσιο δια της ευθείας οδού. Τρίτον διότι δεν φταίνε οι φορολογούμενοι να πληρώνουν αιωνίως της αμαρτίες μας. Τέταρτον, διότι έτσι θα δημιουργηθεί νέα γενιά συμβασιούχων και τελικώς οι μισοί Έλληνες θα γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και θα τους ζουν, με σκληρή φορολογία, οι άλλοι μισοί.
Τέτοιο θάρρος, το είχε ο Κώστας Καραμανλής. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το είχε...
Αν το είχε, θα άλλαζε τη δυναμική του κόμματός του. Αλλά θα ανάγκαζε και τη ΝΔ να γίνει πιο θαρραλέα. Φανταστείτε τα δύο μεγάλα κόμματά να διαγωνίζονται ποιο θα φανεί πιο μεταρρυθμιστικό. Αυτό το απίστευτο, είχε την ευκαιρία να μας προσφέρει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου - και μόνον αυτός.
Πλην, δεν το τόλμησε...

ΠΡΟΣ ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΚΑΙ ΒΥΡΩΝΑ, ΕΝΤΑΥΘΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006


* Είδαμε προχθές τον Αντιπρύτανη του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, να τον προπηλακίζουν κάποιοι φοιτητές μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Κι ύστερα να τον βγάζουν «σηκωτό» από το γραφείο του.
Συγκλονιστική σκηνή: Ενώ ο αντιπρύτανης, κάτασπρος κι ανίκανος να αντιδράσεις βρισκόταν κάπου στο βάθος, ανάμεσα σε ένα όχλο τραμπούκων, εμφανίζεται ο Πρύτανης μπροστά στην κάμερα και κάνει δραματική έκκληση:
-- Όσοι μπορούν να κάνουν κάτι, γιατί με το λεγομενο «άσυλο» τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργήσουν πια. Αυλαία...
Κι ύστερα θυμήθηκα την υπουργό Παιδείας κα. Γιαννάκου που, βαλλόμενη πανταχόθεν, για τις χλιαρές μεταρρυθμίσεις που αποπειράθηκε το περασμένο καλοκαίρι, έσπευδε να δώσει διαβεβαιώσεις, ότι «το άσυλο δεν θα πειραχθεί»! Μα αυτό είναι το πρόβλημα, κυρία υπουργέ: Ότι ορκιζεστε ότι «δεν θα αγγίξετε» το πρώτο που θα πρεπε να πετάξετε στα σκουπίδια... Είναι κατάντημα, στην Ελλάδα, ακόμα και κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να διατηρεί στο «απυρόβλητο» πράγματα αδιανόητα παντού αλλού στον κόσμο. Είναι κατάντημα, να θεωρούνται «ακραίοι» όσοι δηλώνουν ευθέως ότι θέλουν να καταργηθεί το άσυλο, ενώ θεωρούνται «μετριοπαθείς», όσοι επιθυμούν τη διατήρηση μιας απίστευτης ακρότητας για τα δεδομένα όλου του υπόλοιπου κόσμου.
* Είδαμε προχθές μπροστά στις τηλοπτικές κάμερες, κουκουλοφόρους να «τα σπάνε» μπροστά σε αστυνομικό τμήμα της Θεσσαλονίκης. Είδαμε, μπροστά στις κάμερες, ένα αξιωματικό της αστυνομίας να τραυματίζεται από τους κουκουλοφόρους με ρόπαλο. Κι ύστερα, άνδρες των ΜΑΤ διέλυσαν τον όχλο και συνέλαβαν ένα κουκουλοφόρο, ο οποίος έπεσε κάτω κι έφαγε ένα-δύο κλωτσιές. Αυτό ήταν! «Κακοποιήθηκε» ό περί ού ο λόγος κουκουλοφόρος; Όχι ακριβώς. Πήγε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκαν βαρίες «κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις»; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Η ίδια η δικηγόρος του δήλωσε, ότι «είναι ανοησίες ότι τον κακοποίησαν». Κι ότι προφανώς ΔΕΝ θα υποβάλει μήνυση, αφού ΔΕΝ κακοποιήθηκε...
Κι όμως! Ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως, έσπευσε να διατάξει ένορκη διοικητική εξέταση, για τις...κλωτσιές που έφαγε ο κουκουλοφόρος όταν την συνέλαβαν! Όταν ο ίδιος ΔΕΝ διαμαρτυρήθηκε!
Συγγνώμη, θέλουμε να συλλαμβάνονται οι κουκουλοφόροι που καίνε ό,τι βρούν μπροστά του; Ή μήπως δεν θέλουμε; Γιατί αν θέλουμε, αυτό δεν γίνεται χωρίς χρήση αστυνομικής βίας. Κι όταν χρησιμοποιείται αστυνομική βία, ΔΕΝ τηρούνται οι κανόνες της...γαλατικής αβρότητας και του «σαβουάρ βίβρ».
Αυτά όλα δεν οδηγούν σε καλύτερη αστυνόμευση. Οδηγούν σε παντελή κατάργηση της αστυνόμευσης! Ακόμα χειρότερα: Σπρώχνουν, με το ζόρι, τους πολίτες, είτε στην αυτοδικία, είτε στην άκρα Δεξιά; Δυστυχώς...




ΙΡΑΚ: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ… 1
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    5 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006

Τον προηγούμενο μήνα εξετάσαμε από τη στήλη αυτή τι ακριβώς θα σήμαινε, αν οι Αμερικανοί αναγκάζονταν να αποχωρήσουν από το Ιράκ ηττημένοι, όπως έκαναν πρίν τριάντα και πλέον χρόνια από το Βιεντάμ...
Οπως, λοιπόν, σημειώναμε, αν τα αμερικανικά στρατεύματα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το Ιρακινό έδαφος, στο Ιράκ θα ξέσπαγε ανοικτός εμφύλιος, πολύ πιο αιματηρός από τη σημερινή σύγκρουση. Η Τουρκία θα εισάβαλε στον Κουρδικό βορειο Ιράκ, η Τεχεράνη θα απειλούσε με εισβολή για την προστασία των Σιιτών του Ιρακινού νοτου, η Ιορδανία θα ένιωθε την ανάγκη να υποστηρίξει τους Σουνίτες του κεντρικού Ιράκ, τα Σουνιτικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέϊτ, θα ανησυχούσαν από την εξάπλωση της Ιρανικής-Σιιτικής επιρροής και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ανακόψουν. Η μεγάλη πιθανότητα πολλαπλής εμπλοκής όλων των όμορων κρατών υπέρ ή κατά όλων των τοπικών πληθυσμιακών ομάδων, θα περιέπλεκε ακόμα περισσοτερο την κατάσταση στο ίδιο του Ιράκ, θα εμπόδιζε τη σταθεροποιησή του στη συνέχεια και θα αποσταθεροποιούσε όλα τα γειτονικά καθεστώτα. Αληθινό κουτί της Πανδώρας...
Η γεωπολιτική αστάθεια θα αγκάλιαζε το σύνολο της Μέσης Ανατολής και το πετρέλαιο θα εκτινασσόταν πάνω από τα 100 δολάρια το βαρέλι (ίσως και ως τα 120 δολάρια), προκαλώντας διεθνή ύφεση διαρκείας στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην Κίνα, παντού. Η ίδια η ενότητα της Ευρώπης ίσως δεν θα άντεχε ένα τόσο ισχυρό πετρελαϊκό σόκ (τιμές διπλασιες από τις τωρινές και σε διάρκεια χρόνου), ενώ στη Ρωσία, την Κίνα και την Ιαπωνία θα επικρατούσε έξαρση εθνικισμού, και στις ΗΠΑ ένα μίγμα απομονωτισμού και εθνικιστικής αναδίπλωσης, με ολέθρια αποτελέσματα στην παγκόσμια σταθερότητα και την Ειρήνη.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν την εύχεται και δεν θα την ήθελε κανείς - με μοναδικές εξαιρέσεις δύο κράτη: το σημερινό καθεστώς της Τεχεράνης (για το οποίο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, να αποχωρήσουν οι Αμερικανοί ηττημένοι από το Ιράκ) και την Τουρκία (που προσδοκά μια αμερικανική ήττα στο Ιράκ, για να ειβάλει στο Ιρακινό Κουρδιστάν και να εξουδετερώσει οριστικά τον Κουρδικό κίνδυνο)...

Για να αποτραπούν τα χειρότερα...

Να λοιπόν και μια ακόμα κρίσιμη διαφορά:
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου στο Βιετνάμ, την ήττα των Αμερικανών εκεί την επιθυμούσαν πολλοί: Οι Σοβιετικοί, οι Κινέζοι, πολλά καθεστώτα του Τρίτου κόσμου, ακόμα και κάποιοι σύμμαχοι των ΗΠΑ αδιαφορούσαν (ή εύχονταν ενδόμυχα) να ηττηθούν οι ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Στην περίπτωση του Ιράκ, ακόμα και οι πολλοί αντίπαλοι των ΗΠΑ, καθώς και οι περισσότεροι Άραβες, απεύχονται να φύγουν οι Αμερικανοί ηττημένοι και να τιχαχθεί ολόκληρη η περιοχή στον αέρα.
Με εξαίρεση το καθεστώς της Τεχεράνης και την Τουρκία ουδείς εύχεται, ουδείς επιθυμεί κι ουδείς έχει συμφέρον από μια ενδεχόμενη ήττα των Αμερικανών στο Ιράκ. Το γεγονός αυτό δίνει ακόμα σημαντικά περιθώρια ελιγμών στην Ουάσιγκτων. Η οποία, ωστόσο, οφείλει να κατανοήσει τα σφάλματά της και να τροποποιήσει την ως σήμερα πολιτική της.
Για να αποτραπούν, λοιπόν, τα χειρότερα, πρέπει το Ιράκ να σταθεροποιηθεί. Για να σταθεροποιηθεί το Ιράκ πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για τον ειρηνικό διαμελισμό του. Μόνο αυτή η προοπτική θα γίνει αποδεκτή από τη Σιιτική πλειονότητα στο νότο και από τους Κούρδους στο βορρά. Πράγμα που θα τους αφαιρέσει κάθε κίνητρο να μάχονται και θα τους δώσει όλα τα κίνητρα να συνεργαστούν. Φτάνει να δοθούν κάποιες εγγυήσεις ασφαλείας στο «Σουνιτικό τρίγωνο», πράγμα που μπορεί να γίνει υπό την «σκέπη» της γειτονικής Ιορδανίας...
Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αλλαγή καθεστώτος στο γειτονικό Ιράν (και εξουδετέρωση πιθανών αντιδράσεων της Συρίας). Ούτε τα Σουνιτικά καθεστώτα του Κόλπου θα δεχόταν ποτέ επέκταση της Σιιτικής επιρροής στο Νότιο Ιράκ, ούτε η Συρία θα δεχόταν ποτέ επέκταση της Ιορδανικής επιρροής στο Κεντρικό Ιράκ. Αλλά η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και η εξουδετέρωση των αντιδράσεων της Συρίας, προϋποθέτει τη στενή συνεργασία της Ρωσίας ? και της Ευρώπης, ασφαλώς, αν και αυτή η τελευταία, πλέον, δεν θα είχε μεγάλες αντιρρήσεις, για μια συνολική αναδιάταξη της περιοχής.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει κάθε κίνητρο να συνεργαστεί, διότι έτσι της αναγνωρίζεται, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, «στάτους» μεγάλης δύναμης, και διότι αποτρέπεται η κατάρρευση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, η εκτίναξη του πετρελαίου και η βύθιση όλου του κόσμου σε ύφεση. Η Ρωσία είναι πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Κι όλοι οι πετρελαιοπαραγωγοί θέλουν την τιμή του πετρελαίου σχετικά υψηλά, αλλά όχι τόσο ψηλά, ώστε να προκαλεί διεθνή ύφεση και να μειώνσι την παγκόσμια ζήτηση στο βασικό εξαγωγικό προϊόν τους.
Συνεργαζόμενη με τις ΗΠΑ για την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, τον ειρηνικό διαμελσμό του Ιράκ και τη σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, η Ρωσία επιτυγχάνει όλες τις επιδιώξεις της με το ελάχιστον ρίσκο. Οι τιμές του πετρελαίου θα υποχωρήσουν γύρω στα 35 δολάρια το βαρέλι (όταν ο ρωσικό πετρέλαιο έχει κόστος εξόρυξης 18-20 δολάρια το βαρέλι), η ζήτηση πετρελαίου θα εκτιναχθεί, η Ρωσία θα εξακολουθήσει να κερδίζει απο τις αυξημένες εξαγωγές σε καλές τιμές και θα έχει ισορροπήσει σε μια θέση όπου οι ΗΠΑ θα έχουν ανάγκη τη Ρωσία περισσότερο απ’ όσο η Ρωσία έχει ανάγκη την ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, θα έχει ανοίξει ο δρόμος για τη στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ ? Ρωσίας - Ινδίας προκειμένου να ηττηθεί οριστικά το Πολεμικό Ισλάμ στην κεντρική Ασία, στο προσεχές μέλλον, αλλά και για να ελεχθεί ο ηγεμονισμός της ανερχόμενης Κίνας στο απώτερο μέλλον.
Συνεπώς, η συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η αναγκαια και ικανή προϋπόθεση, για να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, ώστε να υπάρξει ειρηνικός διαμελισμός στο Ιράκ και να αρχίσει η σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή με συνολική αναδιάταξη και αλλαγές συνόρων, αλλά και με εσωτερικές καθεστωτικές αλλαγές εκδημοκρατισμού στον μουσουλμανικό κόσμο. .

Τα δύο μείζονα σφάλματα των ΗΠΑ στο Ιράκ

Η Ουάσιγκτων έκανε δύο μείζονα σφάλματα:
* Πρώτον πήγε στο Ιράκ χωρίς να έχει τη διάθεση να το διαμελίσει, αρχικά τουλάχιστον. Πίστευε ότι θα ο λαός του Ιράκ θα υποδέχονταν τα Αμερικανικά στρατεύματα ως «ελευθερωτές». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πίστευε ότι θα μπορούσε να επιβάλει μια δημοκρατία σε ένα λαό, βαθιά διχασμένο, όπου η πλειοψηφία των Σιιτών και η μειοψηφία των Κούρδων θέλουν την ανεξαρτησία τους και η μειοψηφία των Σουνιτών φοβάται την εκδικητικότητα όλων των υπολοίπων που καταπίεσε στυγνά επί δεκαετίες. Το Ιράκ είναι μια τεχνητή χώρα που φτιάχθηκε από τους αποικιοκράτες. Για να λειτουργήσει ως δημοκρατία πρέπει να τριχοτομηθεί. Για να υπάρξει ως ενιαία πρέπει να εγκαθιδρυθεί ξανά κάποιος δικτάτορας. Η Ουάσιγκτων πήγε στο Ιράκ, χωρίς να θέλει να αφήσει πίσω της δικτατορία και χωρίς να επιθυμεί της τριχοτόμηση της χώρας. Άρα βρέθηκε σε αδιέξοδο...
* Το δεύτερο σφάλμα που έκανε η Ουάσιγκτων ήταν ότι ξεκίνησε τον Πόλεμο κατά του Πολεμικού Ισλάμ, χωρίς να κλείσει τα μέτωπα κατά του βασικού της συμμάχου στον Πόλεμο αυτό: της Ρωσίας. Αλλά η Ουάσιγκτων δεν αντέχει δύο μέτωπα. Για να κερδίσει στο ένα, πρέπει να κλείσει το άλλο. Για να κερδίσει τον πόλεμο κατά του Πολεμικού Ισλάμ, πρέπει να συμμαχήσει στρατηγικά με τη Ρωσία (τη βοήθεια της οποίας θα χρειαστεί αύριο και σε άλλα μέτωπα). Για να επιτύχει αλλαγή καθεστώτος στο Ιραν, και ομαλή διάλυση του Ιράκ, χρειάζεται οπωσδήποτε τη συναίνεση και τη βοήθεια της Ρωσίας.
Τα δύο αυτά σφάλματα έχουν αρχίσει να διορθώνονται ήδη: Το Ιρακινό κοινοβούλιο ήδη προχωρά με την ανοχή των ΗΠΑ, στη δημιουργία ενισχυμένης αυτονομίας τριών περιοχών μέσα στο Ιράκ. Αυτό θεωρείται το «πρελούδιο» της τριχοτόμησης. Ενώ ο αμερικανικός Τύπος ήδη άρχισε να αποκαλεί τον Πόλεμο στο Ιράκ «εμφύλιο», πράγμα που ανοίγει το δρόμο για να συζητηθεί σοβαρά η λύση του διαμελισμού του. Από την άλλη πλευρά, μετά την πυρηνική δοκιμή της Βορείου Κορέας ήδη παραρηρείται μια σοβαρή στρατηγική προσέγγυση ΗΠΑ-Ρωσίας σε μια σειρά άλλα ζητήματα. Με πιο εντυπωσιακό, μέχρι στιγμής, το γεγονός ότι στο Συμβούλιο Ασφαλεία πέρασε, πολύ πρόσφατα, ψήφισμα ρωσικής εμπνεύσεως, που προειδοποιεί την Γεωργία να «μην προκαλεί» τη Ρωσία στα ζητήματα της Αμπχαζίας και την Άνω Οσετίας. Μέχρι πρίν λίγες εβδομάδες, οι Αμερικανοί ενεθάρρυναν ανοικτά τους Γεωργιανούς και καταδίκαζαν τους Ρώσους. Τώρα ανέκρουσαν πρύμναν και ψήφισαν ανάποδα.
Φαίνεται ότι η Ουάσιγκτων διορθώνει τα σφάλματά της ελπίζοντας να μην είναι αργά. Με άλλο λόγια, προσπαθεί να συμβιβάσει αυτό που έκανε (επέμβαση-κατοχή στο Ιράκ) με αυτό που μπορεί να γίνει απο δώ και μπρός (τριχοτόμηση του Ιράκ και στρατηγική σύγκλιση ΗΠΑ-Ρωσίας) για να αποφύγει τα χειρότερα για όλους και για να αναδιαρθρώσει τη Μέση Ανατολή, χωρίς να εγκαταλήψει τον στόχο καταπολέμησης του Πολεμικού Ισλαμ.
Οι αναπροσαρμογές αυτές είναι λογικές, είναι ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες. Είναι «βέλτιστες» για τις ίδιες τις ΗΠΑ, ενώ συμφέρουν κι όλους τους άλλους (Ευρωπαίους, Ρώσους, μετριοπαθείς Άραβες κλπ.) Ότι είναι λογικό, ρεαλιστικό και «βελτιστο» για πολλούς ταυτόχρονα, είναι και εξαιρετικά πιθανό. (Χωρίς να είναι και βέβαιο, ασφαλώς)...
Το ενδιαφέρον για μας, στην Ελλάδα, είναι ότι τριχοτόμηση του Ιράκ και αλλαγή καθεστώτος σε Ιράν, με συναίνεση ΗΠΑ-Ρωσίας-Ευρώπης, δημιουργεί ισχυρό Κουρδιστάν στα νότια της Τουρκίας και προκαλεί μείζονες περισπασμούς για την Άγκυρα.
Παρ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να μας απασχολεί. Θάλεγε κανείς ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης «επιθυμεί» ή «εύχεται» να..αναδιπλωθούν άρον-άρον οι Αμερικανοί από το Ιράκ, να αποχωρήσουν άνευ όρων και να τιναχθεί στον αέρα η περιοχή. Δεν αντιλαμβάνονται κάν τι θα σημαίνει αυτό για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, για τις τιμές του πετρελαίου και τη διεθνή ύφεση, για την ίδια την αντοχή της Ευρώπης και για την επιθετικότητα της Τουρκίας...
Μπροστά στην προοπτική ταπείνωσης των Αμερικανών, όλα τα άλλα υποχωρούν. Κι αν δεν συμβούν τα χειρότερα, κι αν πρυτανεύσει η λογική στο τέλος, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να βρεθούμε σε μια κατάσταση που όλοι ανακουφίζονται, συμπεριλαμβανομένων και των λαών του Ιράκ, των υπολοίπων Αράβων των Ευρωπαίων, των Αμερικανών και των Ρώσων, με μόνους ηττημένους του φονταμενταλιστές εξτρεμιστές και την Τουρκία.
Και με την Ελλάδα να...δυσφορεί!
Τέτοια τύφλωση...






ΜΕΣΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ… (Ι)
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    7 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Ορθώς η Νέα Δημοκρατία επέλεξε «τη στρατηγική του μεσαίου χώρου». Αλλά τι ακριβώς είναι «μεσαίος χώρος»;
- Μεσαίος χώρος, για παράδειγμα, είναι όλοι αυτοί που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και βλέπουν τις συντεχνίες του δημοσίου να «παλεύουν» για να διευρύνουν «κεκτημένα δικαιώματα», που αποτελούν για όλους τους υπόλοιπους «άπιαστο όνειρο». Και που τα χρηματοδοτούν, ως φορολογούμενοι, οι απελπισμένοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που παίρνουν πολύ λιγότερα χρήματα, συχνά με πολύ περισσότερα προσόντα.
-- Μεσαίος χώρος είναι όλοι αυτοί που αναγάλιασε η καρδιά τους όταν άκουσαν τον Κώστα Καραμανλή να λέει στη Βουλή ότι «δεν μπορούν οι μισοί Έλληνες να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι και να τους τρέφουν οι αλλοι μισοί»...
-- Μεσαίος χώρος είναι όλοι αυτοί που ταλαιωρούνται αφάνταστα κάθε μέρα, από «διαμαρτυρίες» 100 ατόμων που κλείνουν τους δρόμους και παραλύουν το κέντρο της πόλης.
-- Μεσαίος χώρος είναι όλοι αυτοί που κατανοούν ότι το Πανεπιστημιακό «άσυλο» δεν διαφυλάσσει την «ελεύθερη διακίνηση ιδεών», αλλά εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο και την ατιμωρησία σε έκνομες ομάδες (εξω-πανεπιστημιακών), που έχουν βρεί ασφαλές καταφύγιο μέσα στα διαλυμένα Πανεπιστήμια.
-- Μεσαίος χώρος είναι όλοι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν τα λιμάνια της χώρας να παραλύουν, επειδή μια συντεχνία θέλει να προστατέψει τα εξωφρενικά προνόμιά της...
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο μεσαίος χώρος δεν θέλει εντάσεις, δεν θέλει συγκρούσεις, δεν θέλει φασαρίες, δεν θέλει οξύνσεις - γενικά, θέλει «ομελέττα», αλλά δεν θέλει «να σπάσουν αυγά». Κάνουν λάθος... Ο μεσαίος χώρος δεν αποτελείται από λοβοτομημένα άτομα, δεν αποτελείται από ζόμπι χωρίς ανακλαστικά, χωρίς συναισθήματα, χωρίς μυαλό και χωρίς όνειρα για το μέλλον. Δεν είναι συνονθύλευμα εταιρογενών ατόμων, χωρίς κοινή αναφορά και χωρίς κοινό παρανομαστή.
* Ο μεσαίος χώρος, έχει κοινο παρανομαστή: το δημόσιο συμφέρον.
* Έχει κοινή αναφορά: το καθολικό αίτημα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων, υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, σε βάρος των συντεχνιών, των «ειδικών συμφερόντων», των «καρτέλ» και των «διαπλεκομένων», που υπερασπίζονται λυσσαλέα τα προνόμιά τους.
* Έχει όνειρα: μια κοινωνία ισοπολιτείας και ισότητας ευκαιριών, χωρίς προνομιακές ομάδες ισχυρών και χωρίς εκβιαστικές συντεχνίες.
* Ο μεσαίος χώρος έχει μυαλό - καταλαβαίνει ποιοί τον δουλεύουν, ποιοί τον καταδημαγωγούν και ποιοί τον εκβιάζουν
* Κι έχει συναισθήματα: Ηδη φουντώνουν μέσα του, η απογοήτευση και η οργή..
Το ΠΑΣΟΚ ένιωσε ήδη την οργή του.
Ελπίζουμε η ΝΔ να αφυπνιστεί γρήγορα. Πρίν νιώσει την απογοήτευσή του...



ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ Ή ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                        15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, συμβαίνει κάτι παράδοξο:
Την ένταξη την προωθεί, αυτή τη στιγμή, το λιγότερο φιλοδυτικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας: οι Ισλαμιστές. Ενώ αντίθετα, το πιο φιλοδυτικό τμήμα της ? το κεμαλικό κατεστημένο - αντιστέκεται λυσσαλέα στις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραιτητες για την ένταξη.
Έτσι, η ευρωπαϊκή προοπτική αποτελεί πλέον τον καταλύτη μιας εσωτερικής καθεστωτικής συγκρουσης, η έκβασή της οποίας θα κριθεί στο άμεσο μέλλον:
-- Αν μέσα στο 2007 επικρατήσουν οι Ισλαμιστές, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για μια μεταπολίτευση στην Τουρκία, με την περιθωριοποίηση του στρατού. Θα πρόκειται για το οριστικό τέλος του Κεμαλισμού, μετά από 83 χρόνια...
-- Αν αντίθετα, στην εσωτερική σύγκρουση εξουσίας χάσουν οι Ισλαμιστές, αυτό θα σημάνει ότι τελειώνουν ή αντιστρέφονται οι εξελίξεις εκδημοκρατισμού και ακυρώνεται οριστικά η ευρωπαϊκή της ένταξη της Τουρκίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που οι «Κεντροαριστεροί» της τουρκικής αντιπολίτευσης συμμαχούν πλέον με τους ακροδεξιούς! Και οι δύο υπερασπίζονται απεγνωσμένα τον Κεμαλισμό, δηλαδή τη διατήρηση του κοσμικού κράτους...
* Αν κερδίσουν οι Ισλαμιστές θα έχουν καταφέρει αληθινά ιστορική νίκη, αλλά μετά απ’ αυτό δεν είναι βέβαιο ότι θα θέλουν να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλλον θα τους βολεύει καλύτερα μια «ειδική σχέση» με την Ευρώπη και μια στενότερη σχέση με τον κόσμο του Ισλάμ.
* Αν κερδίσουν οι Κεμαλικοί, τότε θα διατηρηθεί η πρωτοκαθεδρία του στρατού, με αποτέλεσμα να κλείσει οριστικά ο δρόμος της Ευρώπης και να αποδεχθεί η Τουρκία μιαν «ειδική σχέση».
Σε κάθε περίπτωση σε «ειδική σχέση» πάμε, όχι σε πλήρη ένταξη. Αλλά αυτό είναι πια το λιγότερο...
Μέσα στους επόμενους μήνες θα έχουμε είτε μεταπολίτευση στην Τουρκία, είτε πραξικόπημα στην Τουρκία, είτε παρατεταμένη περίοδο εσωτερικής αποσταθεροποίησης - που μπορεί να οδηγήσει σε μεταπολίτευση, πραξικόπημα ή και τα δύο. Είμαστε έτοιμοι για όλα αυτά;
Το αληθινό πρόβλημα, δεν είναι αν θα μπεί η Τουρκια στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι αν είμαστε έτοιμοι για μια Ισλαμική Δημοκρατία δίπλα μας, ή για την παλινόρθωση του Κεμαλισμού στην Τουρκία. Και για όλες τις αναστατώσεις που θα ξεσπάσουν...
Σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούμε νέα πολιτική για την Τουρκία Μέχρι στιγμής πορευόμασταν με την... «ευχή» ότι οι Ευρωπαίοι-«θηριοδαμαστές» θα εξημερώσουν το «θηρίο»-Τουρκία.
Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε ότι με «ευχές» δεν βάφονται αυγά!
Ούτε «θηρία» εξημερώνονται...


«ΗΛΕΚΤΡΙΚΕΣ ΚΑΡΕΚΛΕΣ»…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006
Υπάρχουν δύο «ηλεκτρικά υπουργεία», που όποιοι τα αναλαμβάνουν είναι καταδικασμένοι να υποστούν δυσβάστακτη προσωπική φθορά: της Παιδείας και της Δημόσιας Τάξης. Αυτά που υφίσταται η κα. Γιαννάκου σήμερα δεν διαφέρουν απ’ οσα υπέστη ο κ. Αρσένης προ επταετίας. Κι αυτά που υφίσταται ο κ. Πολύδωρας σήμερα δεν διαφέρουν και πολύ απ’ όσα υπέστη ο κ. Βουλγαράκης πέρσι...
Όποιος κι αν καθίσει σ’ αυτές τις «ηλεκτρικές καρέκλες», θα γίνει στόχος απίστευτου διασυρμού. Ό,τι κι αν κάνει. Εκτός κι αν δεν κάνει απολύτως τίποτε...
Όμως, υπάρχει και η κοινωνία. Που όχι μόνο αποδέχεται τις μεταρρυθμίσεις, αλλά απαιτεί, πλέον, ανατροπές!
Δεν ζητείται από κανένα να αποκηρύξει τις ιδέες του, ή να κάνει...«δήλωση νομιμοφροσύνης! Ζητείται να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους: να μην προσφέρουν ηθική «κάλυψη» ή ανοχή σε κουκουλοφόρους, εμπρηστές, βανδάλους, χουλιγκάνους και τραμπούκους. Ζητείται από τα κόμματα που ρητώς διαφωνούν με τις πρακτικές αυτές ? και επειδή ακριβώς διαφωνούν - να μην υπερασπίζονται το «ακαταδίωκτο» αυτών των ατόμων, να μην καταγγέλλουν προκαταβολικά κάθε σύλληψη υπόπτων και να μην τους υπερασπίζονται, αυτοκλητοι, συστηματικα κα αδιακρίτως στα δικαστήρια, όταν παραπέμπονται.
Κι αυτό δεν το ζητάει ο κ. Πολύδωρας, ούτε η κα. Γιαννάκου. Το απαιτεί η ίδια η κοινωνία.
Ακούγεται η παράδοξη άποψη, ότι η Αριστερά μπορεί να ασκεί την πιο ισοπεδωτική κριτική προς όλους, αλλα ουδείς δικαιούται να ασκήσει κριτική στην Αριστερά! Κι όταν κάποιος τολμήσει να της ασκήσει κριτική, τον καταγγέλλουν ως «νοσταλγό του μετεμφυλιακού κράτους»! Κι όταν της ζητούν να αναλάβει τις ευθύνες της, ορύονται ότι τους ζητούν...«δηλώσεις νομιμοφροσύνης»!
Αλλά όσοι αρνηθηκαν να υπογράψουν δηλώσεις στη δεκαετία του ’50, υπερασπίζονταν τις αποψεις τους. Όχι τις απόψεις με τις οποίες κατηγορηματικά διαφωνούσαν! Η άρνηση της «δήλωσης» ήταν τότε πράξη ηρωϊσμού και ευθύνης. Η κάλυψη που προσφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ στους κουκουλοφόρους είναι πρακτική εσχάτου καιροσκοπισμού, απελπισμένης ψηφοθηρίας και απύθμενης ανευθυνότητας.
Κι αυτό υπήρξε το «σφάλμα» του κ. Πολύδωρα: Ότι ζήτησε από τον ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τις ευθύνες του, δηλαδή να μην παίζει «κρυφτούλι» με τους αναρχικούς στα Πανεπιστήμια. Ότι ζήτησε από ένα περιθωριακό πολιτικό σχηματισμό, που αγωνίζεται να κερδίσει την «εύνοια» πάσης φύσεως εξτρεμιστών, να φερθεί ως σύγχρονο υπεύθυνο κόμμα. Ότι τόλμησε να ασκήσει κριτική, σε ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι υπεράνω κριτικής. Ε αυτό πια...



«ΠΡΟΦΑΝΗ» ΚΑΙ «ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ»…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2006

Τι σημαίνει αστυνόμευση; Πρώτον, παρουσία των αστυνομικών στους δρόμους. Όχι προσλήψεις περισσοτέρων αστυνομικών, για να κάθονται στα γραφεία. Αναδιάταξη των αστυνομικών δυνάμεων στο δρόμο, στην πεζή περιπολία, στην Άμεση Δράση, σε υπηρεσίες που αφορούν κι έχουν άμεση επίπτωση στην ασφάλεια του πολίτη. Δεύτερον, σαφείς δικαιοδοσίες στους αστυνομικούς, να κάνουν συστάσεις, να συλλαμβάνουν τους κακοποιούς, να ασκούν βία, όταν οι κακοποιοί αντιστέκονται. Χρειάζονται σαφείς κανόνες εμπλοκής για το τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται να κάνουν οι αστυνομικοί εν ώρα καθήκοντος. Τέτοια σαφείς κανόνες εμπλοκής υπάρχουν σε όλες τις σύγρονες ευνομούμενες δημοκρατίες. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν...
Τρίτον, πληρότητα στην εφαρμογή της νομιμότητας. Όταν υπάρχουν μέσα στην πόλη «νησίδες ασυλίας» παρανομούντων και «ακαταδίωκτο» παρανόμων πράξεων, τότε η αστυνόμευση θα παραλύσει. Αν θέλουμε να υπάρξει αστυνόμευση ? και να ελέγχουμε αυστηρά τους αστυνομικούς όταν δεν κάνουν το καθήκον τους ? πρέπει να καταργηθούν τα «άσυλα παρανομίας». Που, άλλωστε, δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο... Κι όμως όλα αυτά τα προφανή, στην Ελλάδα είναι «αδιανόητα». Η Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ δεν δέχονται κατάργηση του «ασύλου», που αποτελεί ορμητήριο κουκολοφόρων κακοποιών μέσα στο κέντρο της πολης. Δεν δέχονται περιορισμό στο δικαίωμα μερικών δεκάδων διαδηλωτών να παραλύουν καθημερινά την πόλη. Δεν δέχονται να χρησιμοποιούν βία οι αστυνομικοί κατά τη σύλληψη κακοποιών. Δεν δέχονται τις κάμερες στους δρόμους, για να ελέγχονται ? και να εντοπίζονται - οι ασυνείδητοι οδηγοί και οι «τσαντήκηδες»...
Τι νόημα έχει, λοιπόν να μιλάμε για αστυνόμευση; Και τι νόημα έχει να «βγάζουμε τους αστυνομικούς στους δρόμους»; Για να κάνουν τι ακριβώς; Να γίνουν «πρώτο θέμα» στα τηλεοπτικά δελτία όταν συλλάβουν τον επόμενο κουκουλοφόρο; Σε ποια δημοκρατική χώρα στον κόσμο, η αστυνομία καταγγέλλεται όταν ξυλοκοπεί κουκουλοφόρους, που αντιστέκονται στη σύλληψη, αφού προηγουμένως έχουν κάψει κι έχουν ρημάξει; Σε ποια δημοκρατική χώρα σπεύδουν οι βουλευτές των κομμάτων στα δικαστηρια, να ζητήσουν την απαλλαγή κάθε κουκουλοφόρου που συλλαμβάνεται;
Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κραυγάζει «έξω οι βάρβαροι» και ουδείς συγκινείται. Προπηλακίζουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες τον αντιπρύτανη του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, ενώ ο Πρύτανης κάνει απελπισμένη έκκληση: «κάντε κάτι». Ουδείς ενδιαφέρεται.... Όχι, τμήμα της πολιτικής μας ελίτ δεν θέλει να υπάρξει αστυνόμευση! Κι έχουν το θράσος να καταγγέλλουν την παράλυση της αστυνομίας, για την οποία ευθύνονται πρωταρχικά οι ίδιοι. Στην Ελλάδα δεν έχουμε μόνο έλλειμμα αστυνόμευσης. Έχουμε και περίσσευμα πολιτικής υποκρισίας...









ΔΟΣ ΜΟΙ ΠΑ ΣΤΩ....


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Καθώς αναζωπυρώνεται η κρίση στην Εκπαίδευση, κάποιες επισημάνσεις                         είναι αναπόφευκτες πλέον:
* Με την Αριστερά είναι δύσκολο να γίνει ουσιαστικός διάλογος: Το ΚΚΕ θεωρεί                      τα Πανεπιστήμια δικό του «φέουδο» και δεν αποδέχεται καμία αλλαγή                                 που θα τα καθιστούσε πιο ανταγωνιστικά. Όσον για το Συνασπισμό, από τον καιρό που μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ, ψάχνει αγωνιωδώς να βρεί «ριζοσπαστικές δυνάμεις» και σπεύδει να κολακεύσει κάθε ακραία ομάδα μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους...

* Με το ΠΑΣΟΚ είναι δύσκολος ο διάλογος για άλλους λόγους. Ένα τμήμα του αποδέχεται τη λογική των μεταρρυθμίσεων. Ένα άλλο τμήμα του συμπορεύεται                       με τον αρνητισμό της Αριστεράς. Όσο η κυβέρνηση μοιάζει να διστάζει,                                 τόσο δυσκολεύεται να βρεί στήριξη από τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ που συμφωνούν                     με τις μεταρρυθμίσεις. Γιατί να θέσουν σε κίνδυνο την ιδια την ενότητά                                      του κόμματός τους, στηρίζοντας μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες διστάζουν ακόμα                       κι όσοι τις εισηγούνται; Μόνο αν η κυβέρνηση δείξει αποφασιστικότητα, θα αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ είτε να συρθεί πίσω της είτε να διασπαστεί εξ αιτίας της...

* Πέρα απο τα κόμματα, υπάρχει και η ίδια η Πανεπιστημιακή κοινοτητα. Που πλέον αφυπνίστηκε και αρχίζει να στηρίζει ενεργά τις μεταρρυθμίσεις. Πολλοί πανεπιστημιακοί πλέον, γράφουν, διακινούν, υπογράφουν διακηρύξεις και υποστηρίζουν δημοσίως μεταρρυθμιστικές ιδέες, που μέχρι πριν λίγους μήνες δεν τολμούσαν  ούτε να ψιθυρίσουν...
 
* Πέρα κι από τους πανεπιστημιακούς, υπάρχει κι η κοινωνία. Που δεν τείνει πια «ευήκοον ούς» στις άναρθρες κραυγές της Αριστεράς. Δεν «τσιμπάει» στο λαϊκισμό                   του ΠΑΣΟΚ. Θέλει να αλλάξουν τα πάντα. Γιατί άλλο πια δεν πάει...
Κάποτε ο Αρχιμήδης είχε πεί: «Δός μοι πα στω και ταν γάν κινήσω»: Δώσ’ μου κάπου να σταθώ και θα μετακινήσω και τη γή ακόμα... Η κυβέρνηση, ως πρόσφατα, δεν είχε «που να σταθεί». Οι αντίπαλοι των μεταρρυθμίσεων έλεγχαν πλήρως τα Πανεπιστήμια και προκαλούσαν σύγχυση στην κοινή γνώμη. Σήμερα οι αντίπαλοι των μεταρρυθμίσων χάνουν τον έλεγχο των Πανεπιστημών, απομονώνονται μέσα στην ακαδημαϊκή κοινοτητα ή διασπώνται ταχύτατα. Ενώ η κοινή γνώμη μεταστρέφεται πλέον υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Σήμερα η κυβέρνηση έχει «που να σταθεί»... Είθε το «δος μοι πα στώ...», να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την κυβέρνηση. Πολύ περισσότερο, από κάποιο άλλο Αρχιμήδειο αποφθεγμα: το...«μη μου τους κύκλους τάραττε»! Το οποίο, άλλωστε, υπήρξε μοιραίο και για τον ίδιο τον Αρχιμήδη..

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΚΡΙΣΙΑ, ΡΗΧΟΤΗΤΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                    ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ, 5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

 Οι αντιδράσεις των ελληνικών ΜΜΕ στην εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν (Saddam Hussein), αποτελούν αποκορύφωμα υποκρισίας, ιστορικής ρηχότητας, πολιτικής ακρισίας, και αντιαμερικανικού παραληρήματος:

Υποκρισίας, γιατί ουδείς θα στενοχωριόταν αν οι Χιλιανοί εκτελούσαν τον δικτάτορα Πινοσέτ (Pinochet).

Για τον Σαντάμ Χουσεΐν, τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα.

Κι ας ήταν πολύ πιο αιμοσταγής ο Σαντάμ από τον επίσης (αλλά όχι εξίσου) αιμοσταγή Πινοσέτ.

Ιστορικής ρηχότητας, διότι ξεχνούν ότι η Ευρώπη στηρίχθηκε στην «κάθαρση της αγχόνης» από το άγος του ναζισμού.

Πώς, άραγε, ξέχασαν έτσι εύκολα οι Ευρωπαίοι τις δίκες της Νυρεμβέργης;

Γιατί οι 'Αραβες δεν έχουν κι αυτοί το δικαίωμα στη δική τους Νυρεμβέργη;

Πολιτικής ακρισίας, καθώς υποστηρίζουν ότι ο μουσουλμανικός κόσμος «θα εξοργιστεί ακόμα περισσότερο» από την εκτέλεση του Σαντάμ.

Αλλά συμβαίνει το αντίθετο: οι σιίτες του Ιράκ, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού πανηγυρίζουν.

Οι Κούρδοι του Ιράκ (παρεμπιπτόντως, σουνίτες) επίσης πανηγυρίζουν.

Εξοργισμένοι είναι οι 'Αραβες σουνίτες του Ιράκ, που αποτελούν έτσι κι αλλιώς μειονότητα (20%).

Σε μια χώρα βαθιά διαιρεμένη είναι σταθεροποιητικό να ικανοποιήσεις το 80% κι ας ενοχληθεί το 20%.

Αντίθετα, είναι αποσταθεροποιητικό να ερεθίζεις το 80% (διασώζοντας τον Σαντάμ) χωρίς να ικανοποιείς ούτε το 20% (που ενδεχομένως δεν θα 'θελε τον Σαντάμ δεσμώτη, αλλά να επιστρέφει θριαμβευτικά στην ηγεσία).

Όταν πρόκειται στα σοβαρά να σταθεροποιήσεις μια περιοχή, βαθιά διχασμένη από προαιώνιες αντιπαλότητες κι από ποταμούς αίματος, δεν μπορείς να τους έχεις όλους πλήρως ικανοποιημένους.

Αν ικανοποιήσεις του περισσότερους και τους πιο αδικημένους, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο.

Οι σιίτες και οι Κούρδοι του Ιράκ είναι οι (συντριπτικά) περισσότερο και (μακράν) οι πιο αδικημένοι...

Επί πλέον, μόνο οι σουνίτες του Ιράκ έχουν πρόβλημα.

Οι υπόλοιποι σουνίτες (εκτός Ιράκ) νιώθουν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που ο Σαντάμ τελείωσε στην αγχόνη.

Κι ας μη το ομολογούν πάντα, επίσημα τουλάχιστον:

Το γειτονικό Κουβέιτ, κατοικείται από σουνιτικό πληθυσμό, αλλά ο Σαντάμ το είχε κατακτήσει και προσαρτήσει το 1990.

Και πριν εκδιωχθούν τα ιρακινά στρατεύματα διέπραξαν φοβερά εγκλήματα εκεί...

Η γειτονική Σαουδική Αραβία είναι επίσης σουνιτική και το 1990 φοβόταν ότι θα ήταν το επόμενο θύμα του Σαντάμ, μετά το Κουβέιτ.

Τότε οι Σαουδάραβες εκλιπαρούσαν τους Αμερικανούς να σπεύσουν στην περιοχή να σώσουν τη χώρα από τον ιρακινό εισβολέα.

Η Ιορδανία, ενώ είχε στηρίξει τον Σαντάμ το 1990, άλλαξε στρατόπεδο αργότερα και στήριξε την αμερικανική επέμβαση του 2003.

Σαουδική Αραβία και Ιορδανά έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι με την τύχη του Σαντάμ, απλώς δεν το δείχνουν δημόσια.

Γιατί αμφότεροι εμφανίζονται ως προστάτες των σουνιτών του Ιράν...

Η εκτέλεση του Σαντάμ δεν «θα πυροδοτήσει τον εμφύλιο» -ο εμφύλιος ήδη υπάρχει.

Μπορεί όμως να τον εκτονώσει.

Αλλά ακόμα κι αν δεν τον εκτονώσει, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, αν οι Ιρακινοί καταδίκαζαν τον πρώην δικτάτορά τους και οι Αμερικανοί... αρνούνταν να τους τον παραδώσουν!

Τότε να δείτε τι θα έλεγαν (εναντίον των Αμερικανών και του Σαντάμ) όσοι σήμερα ολοφύρονται...

Οι πέντε πόλεμοι της Μέσης Ανατολής που συστηματικά αγνοούμε

Αλήθεια, γιατί τα ελληνικά ΜΜΕ εξέφρασαν περισσότερη δυσφορία για την εκτέλεση το Σαντάμ, απ' όσο ο διεθνής μουσουλμανικός τύπος;

Ίσως γιατί οι μουσουλμάνοι γνωρίζουν το ποιόν του πολύ καλύτερα από τους δικούς μας.

Ίσως, διότι οι σοβαρότερες αντιθέσεις στη Μέση Ανατολή είναι ανάμεσα στους μουσουλμάνους (σουνίτες κατά σιιτών) κι ανάμεσα στους σουνίτες ακόμα (Σαουδική Αραβία κατά Ιορδανίας).

Αυτή τη στιγμή μαίνονται πέντε πολυαίμακτοι εμφύλιοι στη Μέση Ανατολή:
  • στο Ιράκ (μεταξύ σουνιτών και σιιτών, αλλά και μεταξύ Κούρδων και Σουνιτών Αράβων),
  • στο Λίβανο (μεταξύ φιλοσυριακών και αντισυριακών Αράβων).
  • στα παλαιστινιακή εδάφη (ανάμεσα στην παλαιστινιακή αρχή και την οργάνωση «χαμάς»),
  • στο «κέρας της Αφρικής», ανάμεσα στη σομαλική κυβέρνηση που συμμάχησε με τους Αιθίοπες και έχει την στήριξη των υπόλοιπων αφρικανικών χωρών, εναντίον των ισλαμιστών ανταρτών της Σομαλίας και
  • στο Σουδάν, ανάμεσα στην ισλαμική κυβέρνηση των (λευκών) Αράβων που έχουν κατασφάξει τους (μαύρους) χριστιανούς της χώρας.
Όλες αυτές τις συγκρούσεις δεν μπορούν να τις δουν οι δικοί μας γιατί ξεπερνούν τα...αντιαμερικανικά ανακλαστικά τους.

Έχουν ευθύνες οι Αμερικανοί αναμφισβήτητα: άλλοτε στήριξαν «λάθος» καθεστώτα· άλλοτε επενέβησαν με «λάθος τρόπο», για να τα ανατρέψουν· άλλοτε επενέβησαν σωστά, αλλά άφησαν τα πράγματα «στη μέση»· άλλοτε, αδίκησαν λαούς, άλλοτε αποδέχθηκαν τις αδικίες που επέβαλαν άλλοι· άλλοτε προσπάθησαν να επιβάλουν «λάθος λύσεις»...

Έχουν μεγαλύτερες ευθύνες οι Βρετανοί: που, εν πολλοίς, αυτοί δημιούργησαν τα διεφθαρμένα καθεστώτα που σήμερα κυοφορούν δικτατορίες, χρόνιες πολεμικές συγκρούσεις, εμφύλιες σφαγές και ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Αλλά όλα αυτά συνέβησαν τα τελευταία ογδόντα χρόνια.

Οι ενδοϊσλαμικές συγκρούσεις, οι ενδοαραβικές αντιθέσεις και οι ενδοσουνιτικές διαμάχες εκτυλίσσονται εδώ και 14 αιώνες!

Κι αυτοί τη στιγμή βρίσκονται σε παροξυσμό.

Όποιος δεν βλέπει αυτή τη διάσταση, δεν βλέπει το πρόβλημα.

Δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται.

Ούτε να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της περιοχής.
             
Η νέα αντίθεση: μετριοπαθείς κατά φονταμενταλιστών

Το περασμένο καλοκαίρι πολλοί δικοί μας έσπευσαν να πανηγυρίσουν, διότι τάχα είχε βγει «κερδισμένη» η «χεζμπολά» από την κρίση στο Λίβανο.

Τότε είχαμε προειδοποιήσει ότι το συμπέρασμα αυτό ήταν πολύ βιαστικό.

Υπογραμμίζαμε, ότι η επέμβαση του Ισραήλ στο Λίβανο -που προκλήθηκε από τη «χεζμπολά», όπως ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της οργάνωσης Νασράλα (Nasrallah)- έληξε με συμφωνία εισόδου του λιβανικού στρατού, αλλά και δυτικών στρατευμάτων στο νότιο Λίβανο, που παραδοσιακά υπήρξε προπύργιο της «χεζμπολά».

Από την στιγμή που μπήκε ο Λιβανικός στρατός στο νότιο Λίβανο ήταν βέβαιο ότι θα άρχιζαν εσωτερικές τριβές ανάμεσα στον τακτικό στρατό και την σιιτική οργάνωση.

Κι από τη στιγμή που μπήκαν και δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις (κυρίως της Γαλλίας και της Ιταλίας) ήταν βέβαιο ότι ο λιβανικός στρατός θα ένιωθε ικανός να κάνει ό,τι δεν τολμούσε να διανοηθεί προηγουμένως: να ελέγξει πλήρως την περιοχή και να περιορίσει την τοπική επιρροή της «χεζμπολά».

Αυτό ακριβώς συνέβη τους επόμενους μήνες.

Σήμερα ο Λίβανος είναι μια διχασμένη χώρα, με την πλειοψηφία του πληθυσμού συσπειρωμένη γύρω από την κυβέρνηση Σινιόρα (Siniora) και μια σημαντική μειοψηφία συσπειρωμένη γύρω από τη συρο-ιρανικής επιρροής «χεζμπολά».

Όπως, έχει ομολογήσει ο ίδιος ο ηγέτης της σιιτικής οργάνωσης, Νασράλα, αν γνώριζε που θα κατέληγε το πράγμα, δεν θα προκαλούσε κρίση με το Ισραήλ τον περασμένο Ιούλιο.

Αυτός τουλάχιστον κατάλαβε.

Πολλοί δικοί μας δεν κατάλαβαν ακόμα...

Στα παλαιστινιακά εδάφη, οι μετριοπαθείς οπαδοί του Παλαιστίνιου προέδρου συγκρούονται πλέον μετωπικά, με τους οπαδούς τους ισλαμιστικής «χαμάς».

Η διαμάχη τους θα λυθεί στις κάλπες κι όπως φαίνεται η «χαμάς» χάνει έδαφος, πολλώ μάλλον που οι μετριοπαθείς 'Αραβες στηρίζουν αποφασιστικά τον πρόεδρο της παλαιστινιακής αρχής.

Ήδη φημολογείται εντόνως αυτό που ως πρόσφατα ήταν αδιανόητο: το Ισραήλ, η Ιορδανία, η παλαιστινιακή αρχή, ο Λίβανος και η Σαουδική Αραβία προχωρούν σε μια άτυπη συνεργασία για να εκριζώσουν τον φονταμενταλισμό από όλες τις εστίες του: κι από το Λίβανο κι από την Παλαιστίνη κι από του σουνιτικό τρίγωνο του Ιράκ...

Στη Σομαλία, οι ισλαμιστές ξεσηκώθηκαν και κατέλαβαν την πρωτεύουσα Μογκαντίσου.

Αλλά η μετριοπαθής κυβέρνηση της Σομαλίας, με τη βοήθεια και της χριστιανικής Αιθιοπίας, αντεπιτέθηκαν, ανακατέλαβαν την πρωτεύουσα και απώθησαν τους φονταμενταλιστές στην περιφέρεια...

Στο Σουδάν η φιλοϊσλαμιστική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει πογκρόμ κατά των μαύρων χριστιανών του νότου.

200 χιλιάδες γυναικόπαιδα δολοφονήθηκαν και ένα 1,8 εκατομμύρια εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, στην περιοχή Νταρφούρ.

Και στη Σομαλία και στο Σουδάν η ένωση αφρικανικών κρατών τάχθηκε εναντίον των φονταμενταλιστών και τους απομονώνει.

Και στο πεδίο της μάχης τα πράγματα δυσκολεύουν γι' αυτούς, ενώ οι τοπικοί πληθυσμοί στρέφονται εναντίον τους.

Τόσο στην ίδια τη Μέση Ανατολή όσο και στη βορειοανατολική Αφρική, οι μετριοπαθείς ξεσηκώνονται εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ και το πολεμούν στα ίσια.

Ήδη κερδίζουν έδαφος σε βάρος των φονταμενταλιστών.

Ήδη τους απομονώνουν και τους νικούν.

Σε αυτή την άτυπη συμμαχία τείνουν να συγκλίνουν μετριοπαθείς μουσουλμάνοι (Ιορδανοί, Παλαιστίνιοι, σιίτες του Ιράκ, Σαουδάραβες, Σομαλοί και Αιγύπτιοι), χριστιανοί (Αιθίοπες και Λιβανέζοι) και Εβραίοι.

Συνυπάρχουν σιίτες (από το νότιο Ιράκ) και σουνίτες (Σαουδάραβες και Ιορδανοί), ισλαμιστές (σιίτες του Ιράκ) και κοσμικοί (Αιγύπτιοι, Ιορδανοί και Παλαιστίνιοι), 'Αραβες και μη ’ραβες (Κούρδοι, Αιθίοπες και μαύροι από το Σουδάν), εθνικιστές και φιλοδυτικοί...

Ανάμεσά τους υπάρχουν ακόμα σοβαρές διαφορές, όπως αυτές μεταξύ Ισραηλινών και μετριοπαθών Παλαιστινίων ή μεταξύ Σαουδαράβων και Ιορδανών.

Αλλά είναι τέτοια η κοινή απειλή που νιώθουν, όλοι τους, από τους την έξαρση του πολεμικού Ισλάμ, που οι παλαιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους τείνουν να ξεθωριάσουν και σύρονται νέες διαχωριστές γραμμές ανάμεσα στους μετριοπαθείς πασών αποχρώσεων και τους φονταμενταλιστές.
Οι νεοσυντηρητικοί και οι υπερσυντηρητικοί 
Όταν κυκλοφόρησε η «έκθεση Μπέικερ (Baker)», πολλοί δικοί μας πανηγύριζαν.


Το ίδιο ακριβώς διέβλεψαν και όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής.

Αλλά αυτοί δεν πανηγύρισαν.

Κάθε άλλο...

Αντελήφθησαν αντίθετα, πώς αν σήμερα δεσμεύονταν οι ΗΠΑ για κλιμακούμενη αποχώρηση από το Ιράκ μέσα σε ένα χρόνο, τότε θα έχαναν κάθε διαπραγματευτική δύναμη από τώρα.

Κανείς δεν υπολογίζει πια, όποιον διακηρύσσει ότι θα τα μαζέψει και θα φύγει.

Κι ύστερα άρχισαν οι «εκπλήξεις»: η... συριακή κυβέρνηση διεμήνυσε ότι μια άμεση αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ θα ήταν «ανήθικη πράξη».

Ο πρώην πρόεδρος του Ιράν αγιατολάχ Χαταμί (Khatami) διακήρυξε κάτι παρόμοιο.

Το ίδιο και ο σιίτης πρωθυπουργός του Ιράκ· το ίδιο και ο σουνίτης Κούρδος πρόεδρος του Ιράκ· το ίδιο και η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας· το ίδιο κι ο Ιορδανός μονάρχης Αμπντάλα (Abdullah II)

Όλοι τους είχαν δίκιο.

Αν οι Αμερικανοί αποχωρούσαν από το Ιράκ, εσπευσμένα και άνευ όρων, θα προκαλούσαν μια γενίκευση του εμφυλίου μέσα στο Ιράκ και στρατιωτική επέμβαση όλων των γειτόνων του Ιράκ, που εμφανίζονται ως «προστάτες» των τοπικών πληθυσμών του.

Εσπευσμένη αποχώρηση των Αμερικανών θα προκαλούσε γενικευμένη ενδομουσουλμανική σύγκρουση, όμοια της οποίας δεν έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες.

Με θύματα πολλαπλάσια των «συνήθων» αραβοϊσραηλινών συρράξεων.

Και με εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου σε αδιανόητα ύψη, για απροσδιόριστο χρόνο.

Ακόμα και οι Δημοκρατικοί στο αμερικανικό κογκρέσο ουσιαστικά εγκατέλειψαν το σχέδιο Μπέικερ.

Κι ο λόγος απλός: μέχρι τώρα είχαν να αντιμετωπίσουμε τη νεοσυντηρητική πολιτική του Ράμσφελντ (Rumsfeld).

Τώρα βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν κάτι χειρότερο: την παλαιoσυντηρητική ή υπερσυντηρητική πολιτική Μπέικερ.

Διότι το σχέδιο Μπέικερ:
  • Δεν «απελευθέρωνε» το Ιράκ: πυροδοτούσε τον πιο αιματηρό εμφύλιο εκεί.
  • Δεν «ικανοποιούσε» τα αραβικά καθεστώτα: τα εξανάγκαζε να πολεμήσουν ανηλεώς μεταξύ τους.
  • Δεν «προσέγγιζε» τους Ευρωπαίους: τους τιμωρούσε και τους διέλυε.
Γιατί ούτε οι ευρωπαϊκές οικονομίες ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα άντεχαν το πετρέλαιο στα 120 δολάρια το βαρέλι.

Όταν απορρίφθηκε -μετά πολλών επαίνων- το σχέδιο Μπέικερ, πολλοί αναστέναξαν με ανακούφιση.

Ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή.

Μόνο κάποιοι δικοί μας απογοητεύτηκαν.

Δεν είχαν καταλάβει που οδηγούσε το σχέδιο εκείνο: ακόμα δεν έχουν καταλάβει.

Κι ακόμα θρηνούν για την εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν!


ΤΑ «ΤΑΜΠΟΥ» ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Τρεις μεταρρυθμίσεις είναι σήμερα απαραίτητες στα ελληνικά Πανεπιστήμια:
* Πρώτον, να καταργηθεί το "άσυλο". Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο                                  τέτοιο θεσμικό εξάμβλωμα. Το άσυλο αποτελεί απομεινάρι - "ταμπού"                                       της μεταπολίτευσης. Σήμερα, δεν υπάρχει δίωξη απόψεων στην κοινωνία,                                 για να απαιτείται ειδική "ασυλία γνώμης" μέσα στα Πανεπιστήμια. Το άσυλο                             δεν έχει νόημα σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας. Απλώς δημιουργεί "ακαταδίωκτο" παράνομων πράξεων και έκνομων ομάδων. Κρατά την πανεπιστημιακή κοινότητα                     σε ομηρεία από ομάδες κακοποιών και ακραίων...

* Δεύτερον, να καταργηθεί η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση των Πανεπιστημίων. Οι φοιτητές είναι "περαστικοί" από τα ΑΕΙ. Οι διδάσκοντες είναι μόνιμοι. Η συμμετοχή στη διοίκηση δεν μπορεί να είναι ίδια για τους μόνιμους                                         και τους προσωρινούς. Δεν μπορούν να αποφασίζουν από κοινού οι κρίνοντες                            και οι κρινόμενοι. Δεν μπορούν να ελέγχουν οι δεύτεροι τους πρώτους. Πρόκειται                       για παραλογισμό, που επίσης δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο... Σήμερα                                  τα Πανεπιστήμια βρίσκονται σε διπλή ομηρεία: Από ομάδες ακραίων                                   (μέσω του "ασύλου") κι από κομματικές φατρίες (μέσω της "συνδιοίκησης"                                  των φοιτητών). Από αυτή τη διπλή ομηρεία πρέπει να απαλλαγούν επειγόντως...

* Τρίτον, αφού απαλλαγούν από την ομηρεία των ακραίων και των κομματικών συμμοριών, να αποκτήσουν τα Πανεπιστήμια αληθινή αυτονομία - ακαδημαϊκή, διοικητική, οικονομική. Να γίνουν πραγματικά αυτοδιοικούμενα, να αυτοκαθαρθούν: Πρωτίστως, να αναλάβουν την αξιολόγηση του προσωπικού τους...
Πανεπιστήμια όπου κυριαρχεί ο φόβος κι η συνδιαλλαγή, όπου απουσιάζει ο έλεγχος                   κι η αξιολόγηση, δεν είναι δημοκρατικά. Είναι εστίες παρανομίας και διαφθοράς.
 
Αυτές οι τρείς μεταρρυθμίσεις μπορούν να αλλάξουν το τοπίο στην Ελληνική Ανώτατη Εκπαίδευση συνολικά. Για να προχωρήσουν, πρέπει να πέσουν τα "ταμπού" της μεταπολίτευσης: Το άσυλο, η συνδιοίκηση και το άρθρο 16, που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το άρθρο 16 είναι, ίσως, το λιγότερο σοβαρό εμπόδιο μεταρρύθμισης. Αλλά είναι το ισχυρότερο "ταμπού", γιατί έχει συνταγματική κάλυψη... Η κατάργησή του, είναι απαραίτητη κυρίως για συμβολικούς λόγους. Δεν συνδέεται ευθέως με τις αληθινές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται σήμερα η Εκπαίδευση.  Αλλά σε μεταβατικές περιόδους, οι συμβολισμοί παίζουν κρίσιμο ρόλο. Η κατάργηση του άρθρου 16 συμβολίζει την αποκαθήλωση ενός "ταμπού". Και αποδυναμώνει όλα τα απομεινάρια της μεταπολίτευσης. Στα οποία εμμένουν σήμερα όσοι βολεύονται από την κρίση των πανεπιστημίων: τα πιο οπισθοδρομικά, τα πιο συντηρητικά, τα πιο αναχρονιστικά στρώματα. Κι ας φορούν την λεοντή της "προοδευτικότητας"...

ΟΙ ΑΚΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007



Είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη, όπου αμφισβητείται η χρήση συσκευών παρακολούθησης στους δρόμους, για την αντιμετώπιση του εγκλήματος – της τρομοκρατίας κι όχι μόνο…
Σε όλη την Ευρωπη γίνεται μια κρίσιμη διάκριση: Ανάμεσα στην παρακολούθηση των δημοσίων χώρων για λόγους δημοσιας ασφάλειας, που θεωρείται απαραίτητη. Και την παρακολούθηση της προσωπικής ζωής στους ιδιωτικούς χώρους, που θεωρείται απαράδεκτη.Είμαστε η μονη χώρη που δεν κάνει αυτή την κρίσιμη διάκριση.,,


Προ ημερών, ο ανεκδιήγητος πρώην Πρόεδρος της Αρχής Προσωπικών δεδομένων έθεσε το εξής…αποστομωτικό ερώτημα: «αν αύριο εμφυτευθεί σε κάθε πολίτη ένα προσωπικό τσιπάκι, ώστε να παρακολουθούνται όλοι, τότε ασφαλώς θα πιαστούν κι όλοι οι κακοποιοι. Αλλά αυτό θα μας έχει μεταβάλλει σε κοινωνία του Μεγάλου αδελφού. Το θέλετε αυτό;»
Όχι, τσιπάκι εμφυτευμένο στο σώμα μας δεν θα δεχόμασταν ποτέ. Κι ούτε οποιοσδήποτε άλλος δημοκρατικός λαός θα το δεχόταν. Γιατί το τσιπάκι θα μας παρακολουθούσε παντού – και στονιδιωτικό μας χώρο. Αλλά κάμερες στους δρόμους, όχι μόνο τις δεχόμαστε – τις απαιτούμε! Γιατίδεν αφορούν τον ιδιωτικό μας βίο, αλλά την ασφάλειά μας στους δημόσιους χώρους. Σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπάρχουν κάμερες παντού, που λειτουργούν συνεχώς. Έχουν όλοι αυτοί «κατώτερο νομικό πολιτισμό» από μας;
            Είμαστε η μόνη χώρα, όπου όταν η αστυνομια κάνει την δουλειά της τη βρίζουν, γιατί αναγκαστικά χρησιμοποιεί βία. Κι όταν δεν χρησιμοποιεί βία πάλι τη βρίζουν, γιατί προφανώς δεν κάνει τη δουλειά της.
Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης, όπου δεν υπάρχουν πεζές περιπολίες της αστυνομίας. Και διαμαρτύρονται σήμερα αυτοί που είτε τις κατάργησαν, είτε χειροκροτούσαν αυτούς που τις κατάργησαν…
            Προσέξτε: Ακόμα κι αν αναγνωριστούν και παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη οι τρομοκράτες του πρόσφατου χτυπήματος, είναι πολύ πιθανό, τελικά, να αθωωθούν! Γιατί άραγε; Διότι με το σημερινό νομικό καθεστώς, η φωτογράφισή τους από τις κάμερες ήταν «παράνομη», αφού η Αρχή προσωπικών δεδομένων δεν είχε δώσει σχετική άδεια…
Η προηγούμενη κυβέρνηση έφτιαξε μιαν Αρχή-έκτρωμα, που δεν προστατεύει τα «προσωπικά δεδομένα» των πολιτών, αλλά τα «προσωπικά δεδομένα» των επίδοξων κακοποιών, των τρομοκρατών – εσχάτως και των…λουφαδόρων του στρατού!
Η σημερινή κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να αλλάξει εκ βάθρων το νομικό καθεστώς της Αρχής Προσωπικών δεδομένων. Διάφοροι «γραφικοί» θα τσιρίξουν, αλλά οι πολίτες θα ανασάνουν, ενώ η κοινωνία θα στηρίξει ολόψυχα.
(Και το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί ξανά, όπως συνέβη και με το άρθρο 16…)




ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ «ΜΕΓΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟ»...


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

19 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Πρίν λίγα χρόνια, μια μικρή ομάδα φίλων προσφύγαμε στη δικαιοσύνη                               ενάντια σε κανάλια που προέβαλλαν εκπομπές τύπου «Μεγάλος αδελφός». Καταγγείλαμε ότι έθιζαν το κοινό στην «νοοτροπία της κλειδαρότρυπας»,                              στην παραβίαση της ιδιωτικής ζωής των συμπολιτών τους. Ζητήσαμε να μετακινηθούν σε μεταμεταμεσονύκτιες ώρες χαμηλής τελεθέασης... Ουδείς μας στήριξε τότε.                      Ούτε η «Αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων», βεβαίως. Αλλά το δικαστήριο                  μας δικαίωσε! Οι εκπομπές εκείνες μετατέθηκαν σε μεταμεσονύκτιες ώρες, έχασαν διαφημιστικά έσοδα και σταμάτησαν (για να αντικατασταθούν από άλλα «ρεάλιτι»                     - εξ ίσου σαχλά, αλλά λιγότερο προκλητικά)... Τώρα παρακολουθούμε έκπληκτοι,                όλους εκείνους που ΔΕΝ μας βοήθησαν τότε, να καταγγέλλουν σήμερα, τί νομίζετε;                 Τις... κάμερες στους δρόμους! Που δεν αστυνομεύουν την προσωπική ζωή σε ιδιωτικούς χώρους, αλλά παρέχουν ασφάλεια στους πολίτες σε δημόσιους χώρους.                          Βασικό τους επιχείρημα: ότι οι κάμερες στους δρόμους οδηγούν σε καθεστώς «Μεγάλου Αδελφού». Τώρα το θυμήθηκαν...
Όμως, τι ακριβώς είναι ο «Μεγάλος Αδελφός»;
Πρόκειται για όρο που εισήγαγε ο Τζώρτζ Όργουελ με το ιστορικό έργο του, «1984»,               που εκδόθηκε το 1948 - τη χρονιά που ξεκινούσε ο Ψυχρός Πόλεμος. Ο «Μεγάλος Αδελφός», που «έβλεπε» την προσωπική ζωή και αστυνόμευε τη συνείδηση όλων,                     στο φουτουριστικό κόσμο του «1984», ήταν ο Ολοκληρωτισμός. Το βιβλίο του Όργουελ αποκήρυσσε αλλοιγορικά το Σταλινικό Ολοκληρωτισμό... Επί δεκαετίες η Αριστερά κατήγγειλε τον ίδιο τον Όργουελ ως «παθιασμένο αντικομμουνιστή» και το έργο του               ως «ψυχροπολεμικό φληνάφημα». Σήμερα ανακαλύπτουν και επικαλούνται το «1984», όσοι το αναθεμάτιζαν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Απερίγραπτη υποκρισία...
Βλέπουμε ανθρώπους που δεν αποκήρυξαν τα Σοβιετικά καθεστώτα, όταν αστυνόμευαν ασφυκτικά την προσωπική ζωή των πολιτών, να χαλάνε τον κόσμο σήμερα,                       όταν τοποθετούνται κάμερες ασφαλείας σε δημόσιους χώρους. Κι αυτό είναι κωμικό   και τραγικό ταυτόχρονα... Βλέπουμε και κάποιους άλλους - «σούπερ φιλελεύθερους»                 - εν ονόματι των «ατομικών δικαιωμάτων» να υπερασπίζονται τα δικαιώματα                        των κακοποιών, σε βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών, που πέφτουν θύματα                     των κακοποιών. Κι αυτό είναι, απλώς, γελοίο... Οι κάμερες ασφαλείας υπάρχουν                   από χρόνια σε όλες τις φιλελεύθερες δημοκρατίες. Γιατί επιτρέπουν στον πολίτη                        να νιώθει ασφαλής, να περπατά ασφαλής, να αισθάνεται ότι η οικογένειά του είναι κι αυτή ασφαλής. Αυτό το αίσθημα ασφάλειας είναι ουσιώδης προϋπόθεση Ελευθερίας.
Όσοι πολεμούν τις κάμερες σήμερα θέλουν τον πολίτη αιχμάλωτο του φόβου. Κι αυτό δεν είναι αστείο. Ούτε τραγικό. Ούτε δραματικό. Ούτε γελοίο... Οδηγεί στη γενικευμένη αυτοδικία. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Κι είναι ντροπή...



ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ...

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Το λεγόμενο «φοιτητικό κίνημα» είναι σήμερα σύμπτωμα κοινωνικής παθολογίας:
-- Δεν είναι δημοκρατικό: Στηρίζεται σε αποφάσεις «γενικών συνελεύσεων»                            όπου επικρατεί βία, κι απ’ όπου αποδιώχνεται η πλειονότητα των φοιτητών.                        Και δεν έχουν καμία νομιμοποίηση. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, έχουν παραμεριστεί.                            Η ΕΦΕΕ έχει παραλύσει. Τα όργανα εκπροσώπησης των φοιτητών δεν υπάρχουν.                      Κι οι «αγωνιστικές επιτροπές» που τα έχουν υποκαταστήσει δεν εκπροσωπούν                       τους φοιτητές. Αυθαιρετούν, όλο και περισσότερο σε βάρος τους...
-- Δεν είναι μαζικό: Σήμερα οι «κινητοποιήσεις» σπάνια ξεπερνούν τις 10 χιλιάδες                     σε συνολικο φοιτητικό πληθυσμό άνω των 200 χιλιάδων. Στη δεκαετία του ’70                      είχαμε κινητοποιήσεις άνω των 50 χιλιάδων, σε συνολικό φοιτητικό πληθυσμό                      που δεν ξεπερνούσε, τότε, τις 100 χιλιάδες! Εκείνο ήταν μαζικό φοιτητικό κίνημα.                  Αυτό εδώ είναι «επαναστατική γυμναστική» ακραίων μειοψηφιών.
-- Δεν είναι προοδευτικό: Διαλύουν αδίστακτα το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.                               Όσες οικογένειες αντέχουν, στέλνουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα φοιτούν μόνον όσοι δεν μπορούν να πάνε έξω. Εξαιρέσεις υπάρχουν βέβαια,                       αλλά η φοίτηση στα ελληνικά Πανεπιστήμια είναι για τους περισσότερους λύση ανάγκης, όχι επιλογή. Κι αυτό δεν είναι «πρόοδος», είναι «κατάντημα»...
Στη δεκαετία του ’70, όταν υπήρχε φοιτητικό κίνημα, μαζικό, δημοκρατικό                              και προοδευτικό, φρόντιζε τρία πράγματα: Να μην κάνει κατάχρηση των «μέσων πάλης». Να μην χάνει τη στήριξη της κοινωνίας. Και να περιφρουρεί απολύτως                        τις κινητοποιήσεις του. Δεν είχαμε τότε καθημερινές διαδηλώσεις. Είχαμε διαδηλώσεις όταν ήταν απολύτως απαραίτητες. Κι ήταν πολύ πιο μαζικές, μαχητικές                                       και αποτελεσματικές. Δεν είχαμε τότε «γνωστούς-αγνώστους» ούτε «αναρχικούς». Αυτούς τους είχαμε πετάξει από τους Πανεπιστημιακούς χώρους, τόσο αποφασιστικά, που ούτε απ’ έξω δεν περνούσαν. Κι είχαμε τη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. Τώρα η κοινωνία φρίττει με αυτά που γίνονται. Και αγανακτεί, όλο και περισσότερο... Τότε στα Πανεπιστήμια έμπαιναν μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες, σε κατάμεστα αμφιθέατρα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, χωρίς να υπάρχει ανάγκη «περιφρούρησης», ενώ ακολουθούσε, κατά κανόνα, συναρπαστικη συζήτηση με το φοιτητικό κοινό. Προσωπικότητες όπως ο Ζαν Πωλ Σάρτρ, ο Τζόαν Ρόμπινσον, ο Νίκος Πουλαντζάς κι ο Νίκος Σβορώνος είχαν δώσει, τότε, σειρά διαλέξεων σε διάφορες Σχολές. Σήμερα θα τολμούσε κανείς να καλέσει τέτοιες προσωπικότητες στα άθλια πανεπιστημιακά γκέτο; Στη δεκαετία του ’70, το φοιτητικό κίνημα ήταν αυθεντικό ξέσπασμα μετά από χρόνια καταπίεσης - κι έπασχε απ’ όλες τις «παιδικές αρρώστιες» της νεανικής επαναστατικότητας. Σήμερα είναι ένας εσμός μειοψηφιών, φασίζουσας νοοτροπίας και απίστευτης τύφλωσης. Δεν πάσχει από καμία αρρώστια. Είναι αρρώστια! Αληθινή μαύρη αντίδραση...



6 ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ


Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Είναι καιρός να πούμε κάποιες αλήθειες για το λεγόμενο «Πανεπιστημιακό άσυλο».                Που κάποτε είχε νόημα κι υπήρξε πράγματι, δημοκρατική κατάκτηση.                                  Υστερα μετατράπηκε σε «άδειο κέλυφος». Ύστερα έγινε παράγοντας ανωμαλίας, κατάλυσης της δημόσιας τάξης και διάλυσης των Πανεπιστημίων. Και σήμερα                         είναι ένα «ταμπού», το οποίο ουδείς τολμούσε, ως πρόσφατα, να αγγίξει.                                        Κι ένα τεράστιο ψέμμα, τόσο αυτονόητο, αλλά και τόσο δύσκολο                                                 να αποκαθηλώσουμε οριστικά, για να ανασάνουν τα δημόσια Πανεπιστήμιά μας...

* Πρώτον, είναι ΑΣΥΜΒΑΤΟ με μια σύγχρονη δημοκρατία. Το άσυλο είχε νόημα                      σε εποχές που κυριαρχούσε ο αυταρχισμός μέσα στην κοινωνία και τα Πανεπιστήμια είχαν ανάγκη μια ιδιαίτερη ασυλία στην έκφραση των ιδεών. Ένα «βαθμό ελευθερίας» που δεν υπήρχε στην υπόλοιπη κοινωνία. Σήμερα, που οποιοσδήποτε μπορεί                            να υποστηρίξει ο,τιδήποτε, οπουδήποτε, το άσυλο δεν έχει κανένα                                        νόημα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει, με αυτή την μορφή, σε καμία δημοκρατική χώρα...

* Δεύτερον, το άσυλο ΔΕΝ είναι εγγύηση ακαδημαϊκής ελευθερίας, είναι                               αντίθετα παράγοντας κατάλυσης των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Αφαιρεί                                              τους Πανεπιστημιακούς χώρους από την ευθύνη φύλαξης της Πολιτείας.                               Αλλά όταν δημιουργούνται «αφύλακτοι χώροι» είναι αναπόφευκτο να μετατραπούν                  σε νησίδες παρανομίας, όπου έκνομες ομάδες επιδίδονται σε παράνομες δραστηριότητες, κι όπου κυριαρχεί η αυθαιρεσία. Οι φοιτητές δεν νιώθουν ασφαλείς.                 Οι διδάσκοντες, επίσης δεν νιώθουν ασφαλείς. Όπου επικρατεί η ανασφάλεια, κυριαρχεί ο φόβος.  Πώς μπορούμε να μιλάμε για «ακαδημαϊκές ελευθερίες», όταν ομάδες ακραίων (κι όχι κατ’ ανάγκην φοιτητών) μπορούν καθημερινά να διακόπτουν συνεδριάσεις των Συγκλητικών οργάνων, να εκβιάζουν ή να τρομοκρατούν πανεπιστημιακούς δασκάλους, να λεηλατούν τα γραφεία τους, να καταστρέφουν τους υπολογιστές τους, να πυρπολούν τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήρια, να ασκούν ατιμώρητα βία κατά φοιτητών και καθηγητών, να οργανώνουν «συνελεύσεις» όπου μικρές δυναμικές μειοψηφίες διώχνουν τους πολλούς και βγάζουν ό,τι «απόφαση» θέλουν, την οποία επιβάλλουν με τη βία στους υπόλοιπους φοιτητές; Τέτοια φαινόμενα δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο. Για τον προφανή λόγο, ότι είναι ασύμβατα με την ακαδημαϊκή ελευθερία.

* Τρίτον, το άσυλο ΔΕΝ μπορεί να το «περιφρουρήσει η ίδια η Πανεπιστημιακή κοινότητα», όπως ισχυρίζονται κάποιοι. Αυτό είναι απίστευτη ανοησία. Οι «ομάδες περιφρούρησης» για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να είναι ικανές και πρόθυμες                  να συγκρουστούν βίαια με ομάδες παρανόμων. Δηλαδή να είναι «ομάδες κρούσης». Όταν, όμως, δημιουργούνται «ομάδες περιφρούρησης», οι οποίες μετατρέπονται                      σε «ομάδες κρούσης», τότε πολύ σύντομα θα αρχίσουν να «πλακώνονται»                                 και μεταξύ τους. Έτσι, τα Πανεπιστήμια μετατρέπονται σε χώρους γενικευμένων συγκρούσεων. Και διαλύονται... Οι φοιτητές πηγαίνουν στις Ανώτατες Σχολές                    για να σπουδάσουν μιαν επιστήμη, όχι για να... δέρνονται ανηλεώς με παράνομους              ή μεταξύ τους.

* Τέταρτον, το πρόβλημα με το άσυλο ΔΕΝ είναι «ο τρόπος που εφαρμόστηκε                            μια σωστή ρύθμιση», αλλά η ίδια η ρύθμιση που υπήρξε εξαμβλωματική                                     και αντιφατική. Κι εμπεριείχε εξ αρχής το διαλυτικό της ρόλο.                                                        Ο αμαρτωλός Νόμος Πλαίσιο του 1982, δημιούργησε ένα νομικό λαθύρινθο:
-- Από την μία, προέβλεπε ότι για να μπεί η Αστυνομία, έπρεπε να το ζητήσει ομόφωνα η Επιτροπή Ασύλου, στην οποία συμμετέχουν και οι «εκπρόσωποι των φοιτητών».            Αλλά η ομοφωνία θεσπίζεται, συνήθως, για να απαγορεύει όχι για να επιτρέπει.                   Ακόμα κι αν υπάρχει ένας που διαφωνεί στην Επιτροπή Ασύλου, η άδεια δεν δίνεται.                 Κι αυτός που εμποδίζει τη δίωξη εγκλήματος δεν έχει καμία ποινική ευθύνη στη συνέχεια
-- Από την άλλη, προέβλεπε ότι σε περίπτωση τέλεσης αυτόφορων αδικημάτων μπορεί να επέμβη η αστυνομία άνευ αδείας. Καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό;                                    Ότι κάποια «Αρχή» ευρισκόμενη εκτός Πανεπιστημίου, θα αποφάσιζε ότι τελείται αυτόφορο αδίκημα εντός Πανεπιστημιακών χώρων! Και ποιά θα ήταν η Αρχή αυτή;               Ο αστυνομικός διευθυντής; Ο Εισαγγελέας; Ένα περιπολιτικό που διερχόταν τυχαία                και το πλήρωμά του έβλεπε μια σκηνή κακοποίησης, ξυλοδαρμού ή βιασμού                         μέσα στον χώρο του ασύλου; Τα αδικήματα έχουν την...κακή συνήθεια να γίνονται                   σε ώρες που δεν βρίσκεται πρόχειρος εισαγγελέας εκεί γύρω. Και ουδείς αστυνομικός διευθυντής - ή απλός αστυνομικός, πολύ περισσότερο θα έμπαινε στον χώρο                         του ασύλου για να αποτρέψει κάποιο αυτόφορο έγκλημα, όταν ήξερε ότι θα πέσουν μετά «να το φάνε» όλοι οι «Ηρακλείς του ασύλου» και δεν θα βρισκόταν                                   να τον υπερασπιστεί κανείς. Συνεπώς, η όλη ρύθμιση ουσιαστικά απαγόρευε                         κάθε αστυνόμευση.

* Πέμπτον, το άσυλο, επειδή αφορά τη λειτουργία δημόσιου χώρου και τη φύλαξη δημόσιας περιουσίας, απαιτεί φορείς με αυξημένη νομιμοποίηση, προϋποθέτει όργανα υποκείμενα σε δημόσιο έλεγχο, ικανά να αναλάβουν ευθύνες. Αλλά οι φοιτητικοί σύλλογοι, που συμμετέχουν στη διοίκηση των Πανεπιστημίων και στη διαχείριση του ασύλου, δεν έχουν «ενισχυμένη» νομική προσωπικότητα. Δεν είναι Νομικά πρόσωπα (Δημοσίου Δικαίου). Έτσι δεν ελέγχονται από κανένα, δεν λογοδοτούν σε κανένα.
Γι’ αυτό και ο Γεώργιος Ράλλης, ως υπουργός Εσωτερικών το 1975, προσπάθησε                      να περάσει νόμο, που μετέτρεπε τους φοιτητικούς συλλόγους σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, για να μπορούν να συμμετέχουν στη διοίκηση των Πανεπιστημίων. Το φοιτητικό κίνημα εκείνης της εποχής, ωστόσο, αντιστάθηκε στην προσπάθεια εκείνη και το νομοσχέδιο Ράλλη δεν προχώρησε. Από τότε η «αριστερή άποψη»                                  στα Πανεπιστήμια στράφηκε κατά της συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση.
Όταν η Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου ψήφισε το νόμο Πλαίσιο του 1982                            δεν φρόντισε να λύσει αυτό το πρόβλημα. Απλώς το...παρέκαμψε. Με αποτέλεσμα φοιτητικοί σύλλογοι που έχουν, ουσιαστικά, υπόσταση ιδιωτικού σωματείου,                           να συμμετέχουν καθοριστικά στη λειτουργία των Δημοσίων Πανεπιστημίων.
Ακόμα χειρότερα: στην πορεία οι φοιτητικοί σύλλογοι και η ΕΦΕΕ (που αποτελεί                      το δευτεροβάθμιο όργανό τους) αδράνησαν πλήρως. Ουσιαστικά δεν λειτουργούν                 ούτε ως ιδιωτικά σωματεία. Συχνά δεν μπορούν να εκλέξουν ούτε καν προεδρεία.              Και τις περισσότερες φορές οι «φοιτητικές συνελεύσεις» που αποφασίζουν καταλήψεις δεν είναι καταστατικά έγκυρες, ούτε από πλευράς συγκρότησης ούτε από πλευράς απαρτίας. Αυτό εξηγεί και το παράδοξο φαινόμενο, να βρίσκονται πλέον υπό συνεχή κατάληψη Σχολές, ελεγχόμενες από μειοψηφικές παρατάξεις, οι οποίες στις φοιτητικές εκλογές δεν συγκεντρώνουν παραπάνω από 20% όλες μαζί! Σήμερα, ολόκληρη                    η Πανεπιστημιακή κοινότητα βρίσκεται σε πλήρη ομηρεία από ομάδες ακραίων.

* Έκτον, η κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για να αναστηθεί η Δημόσια Εκπαίδευση στην Ελλάδα. Χρειάζεται επίσης, να αλλάξει ριζικά κι ολόκληρο το σύστημα λειτουργίας των Πανεπιστημίων,                        κυρίως να καταργηθεί η «συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση».
Εδώ δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Μπορούμε να υιοθετήσουμε ό,τι ισχύει στα πολύ καλά δημόσια Πανεπιστήμια σε δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης.                            Οι καθηγητές να γίνουν αληθινά υπεύθυνοι κι όχι να κρύβονται πίσω από φοιτητικούς συλλογους-φαντάσματα. Τα Πανεπιστήμια να αποκτήσουν αληθινές υπηρεσίες ασφαλείας, από επαγγελματίες υπαλλήλους, όχι από... εθελοντές τραμπούκους! Να αποκατασταθεί η αυτοτέλεια της Πανεπιστημιακής κοινότητας                                            και ταυτόχρονα η αίσθηση ευθύνης και ο δημόσιος έλεγχος της διαχείρισης.
Ακαδημαϊκή ελευθερία, σήμερα, σημαίνει για τα ελληνικα ΑΕΙ να σπάσει η ομηρεία τους από ομάδες ακραίων, δηλαδή να καταργηθεί το άσυλο των παρανόμων.                                   Να σπάσει η ομηρεία τους από φατρίες - κομματικές και μη - δηλαδή να καταργηθεί συμμετοχή των κομματικοποιημένων φοιτητικών παράταξεων στη διοίκηση.                         Να αποκατασταθεί η αξιολόγηση των διδασκόντων, για να ελεγχθούν τα «κυκλώματα» που λυμαίνονται την Πανεπιστημιακή κοινότητα. Να θεσμοθετηθεί αληθινή αυτοτέλεια, όσον αφορά τη διοίκησή τους, αλλά και ο δημόσιος έλεγχος όσον αφορά  τη διαχείριση του Δημόσιου χρήματος. Διότι στην Ελλάδα παρατηρείται                                        το εξής παράδοξο: Αυτοί που «κόπτονται υπέρ της Δημόσιας Εκπαίδευσης»                           δεν δέχονται κανένα δημόσιο έλεγχο, ενώ κάνουν ό,τι μπορούν καθημερινά                             για να διαλύσουν τα δημόσια Πανεπιστήμια! Προς δόξαν των ιδιωτικών Κολλεγίων              που λειτουργούν ήδη από χρόνια στην Ελλάδα, κι όπου στέλνουν τα παιδιά τους όσοι δεν μπορούν να τα στείλουν έξω... Πρός δόξαν απίθανων «Πανεπιστημίων»                           των Ανατολικών χωρών... Και προς δόξαν των μεγάλων ιδιωτικών Πανεπιστημίων                   του εξωτερικού, όπου στέλνει τα παιδιά της η ελίτ των πλουσίων και των ισχυρών.
Ήλθε η ώρα, αυτός ο παραλογισμός να σταματήσει. Επι τέλους!

ΑΝΑΚΑΛΕΣΤΕ ΤΟ!
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007
Δύο μόνο κουβέντες για το νέο βιβλιο Ιστορίας της ΣΤ? Δημοτικού:
Να καταργηθεί!
Κι αν αυτές δεν αρκούν, ας πούμε και λίγες ακόμα:
* Η διδασκαλία της Ιστορίας σε μικρά παιδιά είναι τελείως διαφορετικό πράγμα από την Ιστορική έρευνα στα Πανεπιστήμια. Κι αν αυτό δεν το έχουν αντιληφθεί οι κύριοι και οι κυρίες της Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, τότε κάνουν λάθος επάγγελμα...
Στα Πανεπιστήμια η έρευνα της Ιστορίας έχει ως στόχο την ανακάλυψη της αλήθειας. Στα δημοτικά σχολεία η διδασκαλία της ιστορίας έχει πολύ διαφορετικό σκοπό: Να διαμορφώσει την ιστορική συνείδηση και την κοινωνικότητα του παιδιού. Δηλαδή να δημιουργήσει φρόνημα. Το επιτάσσει και το Σύνταγμα, άλλωστε, στο άρθρο 16 παράγραφος 2: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους κι έχει σκοπό... την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης...».
* Στα παιδιά των 11 ετών δεν μαθαίνεις «μέθοδο ιστορικής έρευνας». «Μέθοδο» μαθαίνεις σε πρωτοετείς φοιτητές, άντε και σε τελειόφοιτους Λυκείου. Σε παιδιά 11 ετών δίνεις απαντήσεις και διαμορφώνεις προσωπικότητα.
* Τα περί «διδασκαλίας της μεθόδου χωρίς απόπειρα φρηνηματισμού» σε παιδιά 11 ετών, δεν είναι «σύγχρονη παιδαγωγική». Είναι ακραία άπόψη, που κυριάρχησε πρίν 40 χρόνια, δοκιμάστηκε σε πολλές χώρες και απέτυχε παντού. Σήμερα εγκαταλείπεται παντού: Στη Βρετανία (επί κυβερνήσεων Εργατικού Κόμματος) ανακαλύπτουν ξανά τη «βρετανικότητα». Εμείς αποδομούμε την «ελληνικότητα»! Στη Γαλλία, τόσο η Σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ, όσο και ο Κεντροδεξιός Νικολά Σαρκοζύ διακηρύσσουν την ανάγκη επιστροφής της πειθαρχίας και των «γαλλικών αξιών» στα σχολεία. Εμείς απορρίπτουμε τις αξίες, και τις υποκαθιστούμε με «πολιτικώς ορθή» διαφώτιση.
* Το νέο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ? Δημοτικού γράφει ελάχιστα για την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης του 1821, ή για την Έξοδο του Μεσολογγίου. Γράφει όμως πολλά για την...ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στο μεσοπόλεμο. Σχεδόν τίποτε για το ΌΧΙ του 1940, πολλά όμως για το... «Πολυτεχνείο»!
Για όνομα του Θεού! Όσοι κλειστήκαμε μέσα στο Πολυτεχνείο, το Νοέμβριο του 1973, είχαμε διδαχθεί τον Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα και την έξοδο του Μεσολογγίου. Ίσως γι’ αυτό νιώσαμε μέσα στο Πολυτεχνείο ως «ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Είμαστε υπερήφανοι για ό,τι κάναμε τότε. Αλλά δεν μπλέκουμε τα σώβρακα με τις γραβάτες...  Κυρία υπουργέ, παρακαλώ ανακαλέστε το ανεκδιήγητο αυτό «πόνημα». Δεν παίρνει «βελτίωση». Πετάξτε το σκουπίδια. Θα εξιλεωθείτε κι εσείς και θα ανακουφίσετε τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού.
Ανακαλέστε το...




«ΒΕΝΤΕΤΑ» ΚΑΙ «ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ»…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                      2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Ξανά ο Βύρων Πολύδωρας έγινε στόχος επικρίσεων του Τύπου. Αφορμή, η διαμαρτυρία του προς τη ΝΕΤ, για τηλεοπτικό ρεπορτάζ του κρατικού καναλιού, στο οποίο χαρακτηρίστηκε... «βεντέτα» η σύγκρουση αστυνομικών-κουκουλοφόρων! Όμως, για πρώτη φορά, υπήρξαν και φωνές που τον στήριξαν. Και μάλιστα, τον στήριξαν σχολιαστές που δεν υπήρξαν «φιλικοί» μαζί του, κατά το παρελθόν...
Ο λόγος απλός: Ο Πολύδωρας είχε δίκιο!
Πράγματι, ο όρος «βεντέτα», είναι, τουλάχιστον, ατυχής. «Βεντέτα» είναι μια αιματηρή διαμάχη που αναπαράγεται από γενιά σε γενιά και τις αφορμές της οποίας ουδείς θυμάται πλέον. Ο όρος «βεντέτα» υπονοεί παράλογο «κύκλο αίματος», που πρέπει να σταματήσει, πείθοντας ή εξαναγκάζοντας τις δύο πλευρές να πάψουν να σκοτώνονται. Στη «βεντέτα» δεν υπάρχουν δίκαιοι και άδικοι, δεν υπάρχει νόμος και παρανομία. Υπάρχουν δύο πλευρές που αδικαιολόγητα χτυπιούνται μεταξύ τους.
Αντίθετα, στη σύγκρουση αναρχικών ? αστυνομίας υπάρχουν αυτοί που εφαρμόζουν (ή θάπρεπε να εφαρμόζουν) τον νόμο κι εκείνοι που τον παραβιάζουν. Όταν οι αστυνομικοί κυνηγούν τους αναρχικούς, τους κατηγορούμε ότι έχουν «βεντέτα» (δηλαδή παράλογη διαμάχη) μαζί τους! Κι όταν δεν τους κυνηγούν (για να μη τους κατηγορήσουμε για «βεντέτα»), τότε...και πάλι τους κατηγορούμε ότι «δεν κάνουν τη δουλειά τους»! Τρελαθήκαμε τελείως...
Αν θέλουμε η αστυνομία να κάνει σωστά τη δουλειά της, δεν μπορούμε να την «εξισώνουμε» στη συνείδηση του κοινού με τους κουκουλοφόρους. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για «βεντέτα». Τόσο απλά...
Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Τύπος είναι «υπεράνω κριτικής». Ότι μπορεί να επικρίνει τους πάντες, αλλά ουδείς μπορεί να κρίνει τον Τύπο. Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Είναι ανοησίες. Τόσο απλά.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που λέγονται ή γράφονται χονδροειδείς ανοησίες. Παλαιότερα, κάποιοι αποκαλούσαν τους τρομοκράτες «εκτελεστές» και τις δολοφονικές επίθέσεις τους «εκτελέσεις»! Όμως «εκτέλεση» είναι η «θεμιτή» θανάτωση, κάποιου «κακούργου». Ο εκτελεστής είναι «τιμωρός» και αποδίδει κάποιο είδος «δικαιοσύνης». Όταν σκοτώνεις κάποιον, εν ψυχρώ, αυτό δεν ονομάζεται «εκτέλεση», ονομάζεται δολοφονία.
Τότε «δικαίωναν» ηθικά τους τρομοκράτες αποκαλώντας τους «εκτελεστές». Σήμερα μιλάνε για «βεντέτα», εξισώνοντας τους αστυνομικούς με τους κουκουλοφόρους. Είναι αυτό «αντικειμενική δημοσιογραφία»; Είναι αυτό «υπεύθυνη ενημέρωση» του κοινού ? και μάλιστα από κρατικό κανάλι;
Οι λέξεις έχουν νόημα. Κι όσοι δεν κατανοούν το νόημα των λέξων που χρησιμοποιούν, είναι α-νόητοι. Και κακοί επαγγελματίες. Κι εμείς μπορούμε να τους το λέμε, διότι ουδείς είναι υπεράνω κριτικης. Τόσο απλά...


Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
5/7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007                                                        

Ποιος είναι ο «άριστος χρόνος» για να γίνει μια κρίσιμη μεταρρυθμιστική τομή;

Αμέσως μετά τις εκλογές που αναδεικνύουν μια νέα κυβέρνηση; Ή λίγο πριν τις επόμενες εκλογές;

Μήπως θα ήταν καλύτερο για την κυβέρνηση Καραμανλή, να είχε προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές στα πανεπιστήμια αμέσως μετά την εκλογική της νίκη το 2004, κι όχι να το επιχειρήσει μετά το μέσον την πρώτης τετραετίας της;

Μήπως έτσι  προσέφερε στους αντιπάλους των μεταρρυθμίσεων, την ευκαιρία να διαλύσουν τα πανεπιστήμια, ελπίζοντας ότι θα τη σύρουν σε εκλογές μέσα σε χάος εκπαιδευτικής διάλυσης και γενικευμένης κοινωνικής αναταραχής;

Τα πράγματα δεν τόσο απλά.

Όπως θα δούμε, αυτά τα ερωτήματα αναδεικνύουν ένα κρίσιμο πρόβλημα:
  • Τι σημαίνει μεταρρυθμιστική στρατηγική;
  • Από τι ακριβώς εξαρτάται;
  • Πώς μπορεί να προχωρήσει με τον καλύτερο τρόπο, με το χαμηλότερο κόστος και το μικρότερο ρίσκο;
Σ' αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια πρώτη απάντηση.

Αρχίζοντας από μια σημαντική διάκριση: ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνική διάσταση της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής.

Πολιτική διάσταση της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής

Η πολιτική διάσταση της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής αφορά τους συσχετισμούς ισχύος και χαρακτηρίζεται από μια διπλή ασυμμετρία -ασυμμετρία αντίληψης και ασυμμετρία αποτελεσμάτων.

Ασυμμετρία αντίληψης: αυτοί που θίγονται από τη μεταρρύθμιση το αντιλαμβάνονται πριν ακόμα ξεκινήσει η μεταρρύθμιση, πολλές φορές πριν ακόμα διατυπωθεί πλήρως το μεταρρυθμιστικό σχέδιο.

Αντίθετα, αυτοί που θα ωφεληθούν τελικά το αντιλαμβάνονται όταν εφαρμοστεί πλήρως κι αφότου καταλαγιάσει η αναστάτωση κι αρχίζουν να σταθεροποιούνται οι νέοι θεσμοί.

Η αντίσταση στις μεταρρυθμίσεις ξεσπά αμέσως, ενώ η αποδοχή των μεταρρυθμίσεων ωριμάζει σε βάθος χρόνου.

Ασυμμετρία αποτελεσμάτων: Ανάμεσα στην εκφώνηση και στην ολοκλήρωση μιας μεταρρύθμισης μεσολαβεί μια σχετικά μακρά περίοδος μεγάλων αναστατώσεων, όπου επικρατεί σύγχυση και χάος.

Ξεβολεύονται πολλοί, όχι μόνο όσοι θίγονται ευθέως από τη μεταρρύθμιση.

Πολλοί από εκείνους που θα ωφεληθούν τελικά, θα βρεθούν για ένα σημαντικό «ενδιάμεσο» διάστημα σε κατάσταση αβεβαιότητας.

Έτσι ενδέχεται να βγουν «διαμαρτυρόμενοι» αρχικά πολλοί απ' όσους θα αποδειχθούν ωφελημένοι τελικά...

Αυτές οι δύο ασυμμετρίες, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι με την έναρξη μιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας οι αντιδράσεις όσων αντιστέκονται είναι δυσανάλογα μεγαλύτερες, από τη στήριξη όσων τελικά θα ωφεληθούν.

Αυτό σημαίνει ότι από πολιτική άποψη, μια μεταρρυθμιστική στρατηγική πρέπει να ξεκινά όσο το δυνατό νωρίτερα για να έχει βάθος χρόνου να απορροφήσει τις πρώτες κρίσιμες αντιδράσεις μέχρι να αρχίζει να μεγαλώνει το κύμα στήριξης.

Από αυτή την άποψη, καλύτερος χρόνος για την έναρξη μιας μεταρρύθμισης είναι η επόμενη των εκλογών, ώστε να υπάρχει αρκετός χρόνος ως τις επόμενες εκλογές, να έχουν καταλαγιάσει οι αντιδράσεις και να έχουν αρχίσει να φαίνονται σε ευρύτερα στρώματα τα θετικά αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων.

Υπάρχει, όμως και η αντίθετη τάση, που δεν αφορά την πολιτική, αλλά την κοινωνική διάσταση των μεταρρυθμίσεων.

Αυτή επηρεάζει το «βέλτιστο χρόνο» ακριβώς αντίστροφα, όπως θα δούμε...

Κοινωνική διάσταση της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής

Εδώ πρέπει να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα σε αυτά που έχει «ανάγκη» η κοινωνία κι αυτά που «αντέχει»- αυτά που επιθυμεί ή είναι έτοιμη να αποδεχθεί.

Ακόμα κι όταν μιλάμε για ένα άτομο, αυτά που χρειάζεται δεν συμπίπτουν πάντα με αυτά που επιθυμεί.

Κυρίως αυτό ισχύει για ατομικές επιθυμίες και ανάγκες που δεν είναι άμεσα «βιωτικές». Όταν ένα άτομο έχει ανάγκη για τραφεί, επιθυμεί τροφή. Όταν έχει ανάγκη για ύπνο, νυστάζει κι επιθυμεί να κοιμηθεί. Αλλά όταν έχει ανάγκη για αισθητική απόλαυση, δεν επιθυμεί αναγκαστικά να ακούσει Σοπέν (Chopin).

Στις αισθητικές ή συναισθηματικές ανάγκες των ατόμων υπάρχει συνήθως διάσταση με τις αντίστοιχες επιθυμίες.

Γι' αυτό, συχνά ένα άτομο «δεν ξέρει τι θέλει», ή αλλιώς η αυτογνωσία του δεν είναι «αυτόματη», είναι πολύπλοκη διαδικασία προσωπικής «ωρίμανσης».

Στις κοινωνίες τα πράγματα είναι ακόμα πιο σύνθετα.

Εδώ έχουμε πολλά άτομα, σε σχέσεις μεταξύ τους, συνεργατικές ή ανταγωνιστικές, ενταγμένα σε περίπλοκες δομές -ταξικές, επαγγελματικές ή τοπικές- άλλοτε λειτουργικές κι άλλοτε όχι.

Εδώ καθείς προσλαμβάνει τις ανάγκες του μέσα από τις διαφορετικές σχέσεις του με τους άλλους. Κι οι αντιλήψεις αυτές δεν συμπίπτουν πάντα.

Επίσης, προσλαμβάνει τις επιθυμίες του μέσα από τις σχέσεις του με τους άλλους. Κι οι διαφορετικές επιθυμίες, επίσης δεν συμπίπτουν μεταξύ τους.

Τέλος, οι συλλογικές ανάγκες έχουν περισσότερο σχέση με το σήμερα, ενώ οι επιθυμίες έχουν σχέση με τις προσδοκίες για το αύριο. Κι αυτό γεννά μια ακόμα διάσταση ανάμεσα στις συλλογικές ανάγκες και τις συλλογικές επιθυμίες μιας κοινωνίας.

Αν ένα άτομο συχνά δεν γνωρίζει τι θέλει, μια κοινωνία όπου διαπλέκονται με ποικίλους βαθμούς ανταγωνιστικότητας διαφορετικά άτομα, έχει πολύ περισσότερους λόγους να μην γνωρίζει τι θέλει και τι χρειάζεται.

Έτσι, πολύ συχνά μια κοινωνία μπορεί να χρειάζεται μια μεταρρύθμιση, αλλά να μην έχει συνειδητοποιήσει την ανάγκη της. Μπορεί να υπάρχουν ιδεολογικά στερεότυπα που απωθούν εκείνες ακριβώς τις μεταρρυθμίσεις που η κοινωνία επειγόντως χρειάζεται. Αν δεν υπήρχε αυτή η πολύπλοκη διάσταση ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ανάγκες, τότε μια κοινωνία θα έκανε πάντα ακριβώς αυτό που χρειαζόταν, οι μεταρρυθμίσεις θα ήταν συνεχείς και «αυτόματες», οι κοινωνικές αγκυλώσεις θα ήταν μηδενικές και οι επαναστάσεις θα ήταν άχρηστες...

Η διάσταση ανάμεσα σε εκείνα που η κοινωνία χρειάζεται και σε εκείνα που επιθυμεί δημιουργεί μια τάση αναβολής των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων.

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο βέλτιστος χρόνος των μεταρρυθμίσεων τείνει να μετατίθεται προς το μέλλον. Όσο αργότερα, τόσο καλύτερα...

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι πολιτικές σκοπιμότητες τείνουν να επισπεύδουν τις μεταρρυθμίσεις, όσο το δυνατόν νωρίτερα, στις αρχές μιας εκλογικής τετραετίας. Ενώ αντίθετα, κοινωνικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις τείνουν να μεταθέτουν το βέλτιστο χρόνο, όσο το δυνατόν αργότερα, ει δυνατόν στην επόμενη τετραετία...


Όμως, όταν μια σκοπιμότητα σπρώχνει το χρόνο προς τα μπρος κι η άλλη προς τα πίσω, τότε ο «βέλτιστος χρόνος» δεν έρχεται ποτέ, με αποτέλεσμα να μην γίνονται μεταρρυθμίσεις, κι όταν επιχειρώνται να γίνονται «μισές» ή να γίνονται τη «λάθος» στιγμή.

Γιατί, από μιαν άποψη, κάθε στιγμή είναι «λάθος»...

Ο ελλείπων κρίκος: η ιδεολογική διάσταση

Εκείνο που μπορεί να λύσει το πρόβλημα είναι η αλλαγή αντιλήψεων μιας κοινωνίας, ώστε οι ανάγκες της να συμπέσουν με τις επιθυμίες της.

Αν πρόκειται να επιτύχουν οι μεταρρυθμίσεις, η κοινωνία πρέπει να πιέσει για να ξεκινήσουν, όχι να πιεστεί να τις αποδεχθεί. Πρέπει να γίνουν με τη θέλησή της, υπό την πίεσή της, όχι παρά την αντίθεσή της.

Κι αυτή η ιδεολογική ή επικοινωνιακή «ωρίμανση» μιας κοινωνίας, προκειμένου να δεχθεί ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, είναι προτεραιότητα για μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση.

Για να έρθουμε στα δικά μας, η εκπαίδευση δεν πρόκειται να ανορθωθεί στην Ελλάδα, αν δεν καταρρεύσουν κάποιοι μύθοι, που κυριαρχούσαν μέχρι πρόσφατα στην κοινή γνώμη.

Ο μύθος της «δωρεάν παιδείας», ο μύθος της «σύγχρονης παιδαγωγικής», ο μύθος του «δημοσίου πανεπιστημίου», ο μύθος του «ασύλου» και ο μύθος της «συνδιοίκησης των φοιτητών».

Όποιος έθιγε αυτές τις «ιερές αγελάδες» εμφανιζόταν να κατεδαφίζει «κοινωνικές κατακτήσεις» και «δημοκρατικά δικαιώματα».

Όμως, όλα αυτά είχαν πάψει προ πολλού να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, την κοινωνική δικαιοσύνη, την κοινωνική πρόοδο και τη δημοκρατία.
  • Η δωρεάν παιδεία δεν είναι ούτε δωρεάν ούτε παιδεία. Ο φορολογούμενος  πληρώνει σημαντικά ποσά για να λειτουργούν τα δημόσια σχολεία, όπου φοιτούν τα παιδιά του, χωρίς να παίρνουν τα απαραίτητα εφόδια. Κι ύστερα πληρώνει κι άλλα χρήματα σε φροντιστήρια και «ιδιαίτερα», για μάθουν τα παιδιά του όσα δεν μαθαίνουν στα δημόσια σχολεία. Τα οποία τελευταία χάνουν όλο και περισσότερες διδακτικές ώρες χωρίς να τις αναπληρώνουν.
  • Ο φορολογούμενος πληρώνει επίσης τεράστια ποσά για τα δημόσια πανεπιστήμια, τα οποία επίσης βρίσκονται πλέον υπό μόνιμη κατάληψη και το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα γίνουν οι εξετάσεις για μαθήματα που ουδέποτε διδάχθηκαν...
  • Το άσυλο προ πολλού καλύπτει «φωλεές παρανομίας» μέσα στους πανεπιστημιακούς περιβόλους, όχι την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.
  • Η «συμμετοχή» των φοιτητών στη διοίκηση, αποτελεί, στην πραγματικότητα, παράδοση των πανεπιστημίων σε κομματικές φατρίες, που προάγουν τους «ημετέρους» και αποκλείουν κάθε άλλο.
Από κοινού οι συμμορίες των παρανόμων (που έχουν κυριαρχήσει εν ονόματι του ασύλου) και οι κομματικές φατρίες (που έχουν επιβληθεί εν ονόματι της συνδιοίκησης) έχουν διαλύσει τα πανεπιστήμια, έχουν επιβάλλει τρομοκρατία σε βάρος και των διδασκόντων και των φοιτητών.

Η δημόσια περιουσία του πανεπιστημίου λεηλατείται, και δεν υπάρχει κανείς έλεγχος πάνω στη χρήση της δημόσιας χρηματοδότησης.

Το πανεπιστήμιο είναι «δημόσιο», αλλά δεν υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον ούτε ελέγχεται από το δημόσιο...

Αναβάθμιση του δημοσίου πανεπιστημίου, θα σήμαινε:
  • απελευθέρωσή του από τις συμμορίες που το λυμαίνονται και από τις φατρίες που το νέμονται,
  • αξιολόγηση των διδασκόντων και του έργου τους -διδακτικού και ερευνητικού-
  • κατάργηση του ασύλου,
  • κατάργηση της συνδιοίκησης,
  • αποκατάσταση της αυτοτέλειάς του και του ελέγχου πάνω στη χρήση των δημόσιων πόρων του.
Αυτές τις αλλαγές ούτε τολμούσε κανείς να τις θέσει μέχρι προ λίγων μηνών.

Σήμερα τις συζητά ολόκληρη η κοινωνία και τις αποδέχεται σημαντικό τμήμα την ίδιων των καθηγητών πλέον...

Την ιδεολογική-επικοινωνιακή προετοιμασία της κοινωνίας, που δεν έκανε η μεταρρυθμιστική κυβέρνηση της ΝΔ, την έκανε για λογαριασμό της το... «φοιτητικό κίνημα».

Που έχοντας μεταβληθεί από «πρωτοπορία της κοινωνίας» σε «οπισθοφυλακή» της πιο σκληρής αντίδρασης, φρόντισε να φθείρει όλες τις αξίες που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται: Έφθειρε το «δημόσιο πανεπιστήμιο» αφού το διέλυσε πλήρως.
  • Έφθειρε την ίδια την «ελευθερία διακίνησης ιδεών», αφού επέβαλε ή ανέχθηκε κλίμα τρομοκρατίας μέσα στα πανεπιστήμια.
  • Κλόνισε την ίδια την νομιμοποίησή του -την αντίληψη ότι εκπροσωπεί τους φοιτητές- αφού ήλθε σε σύγκρουσή μαζί τους.
  • Κατέρριψε την αντίληψη ότι μάχεται για την «πρόοδο της κοινωνίας», αφού συσπείρωσε την κοινωνία εναντίον του.
Οι ανάγκες της κοινωνίας άρχισαν να συμπίπτουν με τις επιθυμίες της.

Εξ αιτίας των εκφυλιστικών πρακτικών που υιοθέτησε το «φοιτητικό κίνημα», η κοινωνία σήμερα άρχισε να «επιθυμεί», όσα από πολλά χρόνια είχε ανάγκη: να αλλάξει ριζικά η ελληνική εκπαίδευση και να παραμεριστούν όλα τα στερεότυπα, που κράταγαν τα πανεπιστήμια δέσμια του λαϊκισμού των κομμάτων, των φατριών που τα νέμονται και των συμμοριών που «φωλιάζουν» στο εσωτερικό τους.

Προκύπτει κι ένα τελευταίο συμπέρασμα: χωρίς ιδεολογικές τομές δεν μπορούν να γίνουν μεταρρυθμιστικές τομές.

Μια μεταρρυθμιστική στρατηγική, που δεν φροντίζει να καταρρίψει τα ιδεολογήματα της κοινωνικής αδράνειας, δεν πρόκειται να προχωρήσει ούτε χιλιοστό.

Για να περάσει μια φιλελεύθερη μεταρρύθμιση πρέπει η κοινωνία να αποδεχθεί φιλελεύθερα ιδανικά, φιλελεύθερες αρχές και φιλελεύθερες προτεραιότητες.

Η αριστερά γνωρίζει την σημασία της «ιδεολογικής δουλειάς», απλώς εκπροσωπεί μια χρεοκοπημένη ιδεολογία.

Η φιλελεύθερη παράταξη εκπροσωπεί μια σύγχρονη ιδεολογία προόδου, αλλά δεν κατανοεί τη σημασία της ιδεολογικής δουλειάς. Κι αυτή την αδυναμία της η φιλελεύθερη παράταξη πρέπει να την αντιληφθεί και την ξεπεράσει. Γιατί αυτή τη φορά οι αντίπαλοί της «δούλεψαν», άθελά τους, για λογαριασμό της. Την επόμενη φορά, ίσως είναι λιγότερη τυχερή...





ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                      8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Οι «κουκολοφόροι» στην Ελλάδα είναι μικρή ομάδα νεαρών ατόμων, που δεν έχουν ιδεολογία. Έχουν «θεοποιήσει» τη βία.
Δεν ασκούν «κριτική» στο σημερινό καθεστώς, δεν επαγγέλλονται ένα άλλο, «δικαιότερο» ή πιο «ελεύθερο». Δεν έχουν οράματα. Έχουν «εχθρούς». Για την ακρίβεια, φτιάχνουν φαντασιακούς εχθρούς...
Η βία γι’ αυτούς δεν είναι «έσχατη αναγκαιότητα», είναι «υπέρτατη ανάγκη». Η άσκηση βίας δεν είναι η «αναπόφευκτη σύγκρουση με το σύστημα», είναι στιγμή «αλήθειας» - είναι η «μόνη αλήθεια». Είναι υπέρτατη προσωπική εκτόνωση. Τα κίνητρά τους δεν είναι ιδεολογικά, πολιτικά ή κοινωνικά - είναι ψυχοπαθολογικά.
Είναι κοινωνικό φαινόμενο. Αλλά δεν είναι μαζικό φαινόμενο. Δεν είναι φαινόμενο «κοινωνικής αμφισβήτησης» (εκ μέρους τους). Είναι φαινόμενο παραλυτικής ανοχής (εκ μέρους, της Πολιτείας, της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας).
Δεν αναζητούν «συμμάχους», επιδιώκουν συνειδητά και συστηματικά την κοινωνική πρόκληση. Στόχος τους, να σπάσουν όλα τα «τοτέμ» κι όλα τα «ταμπού» της πλειοψηφίας. Δεν επιδιώκουν να «αφυπνίσουν» τις λαϊκές μάζες, επιδιώκουν να τις προκαλέσουν και να τις εξοργίσουν. Δεν θέλουν να «αφυπνίσουν» τα μυαλά των ανθρώπων από τις προκαταλήψεις και τις εμμονές τους. Ξερριζώνουν τη ψυχή τους.
Δεν μισούν την «άρχουσα τάξη» ή την «κυρίαρχη ελίτ». Μισούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Φοράνε κουκούλες όχι για να κρύψουν το πρόσωπό τους. Αλλά γιατί δεν έχουν πρόσωπο...
Πρώην βουλευτής του ΣΥΝ, δήλωνε τις προάλλες, ότι και την περίοδο της δικτατορίας, η χούντα χαρακτήριζε τους εξεγερμένους φοιτητές ως «αναρχικούς». Ταύτισε, ο δύσμοιρος, την φοιτητική αντίσταση κατά της χούντας το 1973, με τη σημερινή δράση των κουκουλοφόρων! Τρία πράγματα «ξέχασε» ο πρώην βουλευτής: Τότε κυβερνούσε δικτατορία, ενώ τώρα έχουμε δημοκρατία. Ότι οι εξεγερμένοι φοιτητές κατά της χούντας δεν φοράγαμε κουκούλες. Κι όταν μας έπιαναν, δεν μας υπερασπιζόταν κανείς. Ενώ σήμερα οι κουκουλοφόροι έχουν πλήθος «προστάτες» και δεν διακινδυνεύουν το παραμικρό... Οι κουκουλοφόροι επιδιώκουν σήμερα να προκαλέσουν νεκρούς! Αυτό οι ίδιοι θα το θεωρήσουν «νίκη» τους. Αλλά θα είναι ήττα για τη δημοκρατία...
Είναι απαραίτητο να απομονωθούν από παντού. Πλήρως και απολύτως. Και να νιώσουν άμεσα την απομόνωσή τους. Γιατί μέχρι τώρα, επί δύο δεκαετίες εισπράττουν απεριόριστη ανοχή. Αυτοί που τους καλύπτουν, να αφήσουν τις ανοησίες, να πάψουν τα μικροπολιτικά παιγνίδια και να πάρουν τις ευθύνες τους. Αλλιώς θα απομονωθούν κι οι ίδιοι. Η υπομονή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Και η ανοχή της δημοκρατίας το ίδιο...


EPPUR SI MUOVE! (ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΚΙΝΕΙΤΑΙ)
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007
Το 1633 ο Γαλιλαίος γλύτωσε τον θάνατο στην πυρά, αφού προηγουμένως υποχρεώθηκε να αποκηρύξει το ηλιοκεντρικό σύστημα και να διακηρύξει, μπροστά στην Ιερά Εξέταση, ότι «η γή παραμένει ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος». Καταδικάστηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό δια βίου. Βγαίνοντας από το δικαστήριο, δεν άντεξε κι ανεφώνησε: Eppur si muove (Κι όμως κινείται)...
Στο Μεσαίωνα, οι φανατικοί είχαν ποινικοποιήσει κάθε απόκλιση από το προφανές. Σήμερα, κάποιοι άλλοι φανατικοί έχουν πάει ακόμα πιο πίσω: έχουν ποινικοποιήσει το ίδιο το προφανές!
Τα προφανή είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος: Ότι είναι απαραίτητο να μπεί η αστυνομία και να επιβάλει την τάξη μέσα στα Πανεπιστήμια. Και μόλις τα ξεστόμισε έπεσαν να τον φάνε. Οι δικοι του...
Τα προφανή είπε. Όποιος έχει σπουδάσει σε ξένο Πανεπιστήμιο, γνωρίζει καλά ότι «άσυλο» και «συνδιοίκηση» δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο. Το πρόβλημα δεν είναι γιατί τα είπε ο Πάγκαλος. Το πρόβλημα είναι γιατί δεν τα βλέπουν όλοι οι άλλοι...
Το πρόβλημα, με τον κ. Πάγκαλο είναι γιατί τα είπε μόλις σήμερα. Τόσα χρόνια που ήταν; Δεν έβλεπε τι γινόταν; Το κόμμα του κυβερνούσε. Αν ένας πολιτικός βλέπει τη χώρα του να έχει πάρει τόσο λαθος δρόμο και δεν μιλά, τότε έχει πεθάνει η πολιτική στην Ελλάδα.
Αν τα βλέπει, σιωπά, και περιμένει να διαλυθούν εντελώς τα Πανεπιστήμια για να ανοίξει το στόμα του, τότε έχει πεθάνει και η ευθύνη.
Κι άν, έστω με τέτοια καθυστέρηση, λέει τα αυτονόητα και πέφτουν να τον φάνε οι δικοί του, τότε έχει πεθάνει και η κοινή λογική.
Για να πώ την αλήθεια, ο κ. Πάγκαλος δεν μου είναι συμπαθής. Αλλά ίσα ? ισα γι’ αυτό νιώθω υποχρέωση να τον στηρίξω σήμερα. Διότι αν σε μια χώρα κάποιος έχει δίκιο και δεν μπορεί να το βρεί, τότε δεν χάνει μόνο ο ίδιος. Χάνει και η χώρα...
Κι αν η αντιπάθεια προς τον κ. Πάγκαλο με εμπόδιζε να βγώ και να πώ «έχει δίκιο», όταν πράγματι έχει δίκιο και βάλλεται πανταχόθεν, τότε θα είχα γίνει υπολογιστικός, ιδεοληπτικός, μικρόνους, μικρόψυχος, αδιάφορος για το δημόσιο συμφέρον. Θα είχα γίνει όλα αυτά που προσπάθησα σε όλη τη ζωή μου να αποφύγω.
Ο Πάγκαλος έχει δίκιο, λοιπόν. Σ’ αυτό τουλάχιστον...


ΕΛΕΟΣ, ΘΑΡΡΟΣ, ΝΤΡΟΠΗ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Η δολοφονία του διοικητή του ΙΚΑ αποκάλυψε την αθεράπευτη νοσηρότητα της ελληνικής τηλεοπτικής «ενημέρωσης».
Το πώς πέθανε το θύμα όντως αφορά το κοινό. Αλλά μέχρις εκεί. Το αν βρέθηκε...μπουρνούζι στο τόπο του εγκλήματος, το αν προηγήθηκε «πλήρης ερωτική συνεύρεση» (με ή χωρίς...βιάγκρα), το αν η «μοιραία γυναίκα» φορούσε «γόβες στιλέτο» και «δικτυωτά καλσόν» για να προκαλεί τα ανδρικά βλέμματα (όταν ήταν νεώτερη!) ? όλα αυτά αφορούν, ίσως, τη δίκη που θα ακολουθήσει, τη αναζήτηση κινήτρων, την αναγνώριση ελαφρυντικών και την επιμέτρηση της ποινής. Αλλά δεν είναι «δημοσιογραφικό ρεπορτάζ»...
Για μια ακόμα φορά τα κανάλια μπέρδεψαν την δημοσιογραφία με το «τηλε-δικαστήριο». Την πληροφορία με τη σκανδαλοθηρία. Τη σχολαστική ενημέρωση της κοινής γνώμης με τη δόλια χειραγώγηση της κοινής γνώμης για λογαριασμό δικηγόρων που υπερασπίζονται τους πελάτες τους.
Τις ίδιες μέρες, είχαμε σημαντικές ειδήσεις που υποβαθμίστηκαν ή αποσιωπήθηκαν: Είχαμε κρίση στις σχέσεις Τουρκίας ? Κύπρου, νέες προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο, σοβαρές εξελίξεις στα Βαλκάνια, σημαντικές ευρωπαϊκές εξελίξεις (στην Ισπανία, το Βέλγιο και την Πολωνία), σοβαρές εξελίξεις στις σχέσεις ΝΑΤΟ-Ρωσίας, είχαμε την κατάθεση του νόμου πλαίσιο για την Παιδεία, νέες επιθέσεις κουκουλοφόρων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη κλπ. Όλα αυτά υποβαθμίστηκαν από τα μονοθεματικά δελτία που είχαν χαθεί ανάμεσα σε... ματωμένα μπουρνούζια, δικτυωτά καλσόν και αραχνοϋφαντα μεσοφόρια. Πίσω από μια πέτσινη «ειδηση» (που παραφουσκώνει), συγκαλύπτονται πραγματικές ειδήσεις (που αποσιωπώνται)...
Για να μη μιλήσουμε για τα παιδιά αυτής της υπόθεσης. Που έμαθαν από τηλεοράσεως, μαζί με το υπόλοιπο πανελλήνιο, πώς «το έκανε» ο νεκρός πατέρας τους ή πως «το έκανε» η «άπιστη» μάνα τους με τον εραστή της! Έλεος πια.
Δεν σέβονται τον άνθρωπο που πέθανε, δεν λυπούνται αυτούς που ζούν και αντιμετωπίζουν τις τύψεις και τις ενοχές τους, δεν σέβονται δύο οικογένειες που μέσα σε ένα βράδυ διαλύθηκαν, δεν σέβονται τα παιδιά τους που δεν φταίνε σε τίποτε, δεν σέβονται το κοινό τους, δεν σέβονται τον εαυτό τους, δε σέβονται τη δουλειά τους, δεν σέβονται τίποτε. Και δεν υπάρχει κανείς να τους «μαζέψει»...
O Πολιτισμός μιας κοινωνίας είναι ευθεία συνάρτηση τριών πραγμάτων: Του ελέους που νιώθει απέναντι στα αθώα θύματα. Της αποφασιστικότητάς της να τα προστατέψει. Και της ντροπής που νιώθει όταν δεν τα καταφέρνει. Αυτή η κοινωνία δεν έχει έλεος, ούτε θάρρος, ούτε ντροπή. Το «σημείο μηδέν» του Πολιτισμού. Στη χώρα που τον γέννησε (υποτίθεται)...



«ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ»…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007



Ο Αδόλφος Χίτλερ ανέφερε, τέλη Αυγούστου του 1939: «Διέταξα τις μονάδες μας...να σκοτώσουν ανηλέητα άνδρες, γυναίκες και παιδιά Πολωνικής καταγωγής...Στο κάτω-κάτω, ποιός θυμάται σήμερα την εξόντωση των Αρμενίων;»
Πηγή «έμπνευσης» για τον Χίλτερ, η γενοκτονία των Αρμενίων. Που πραγματοποιήθηκε το 1915, στα τέλη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κυρίως από Νεοτούρκους, ηγέτης των οποίων αναδείχθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Κεντρική επιλογή του Κεμάλ, ο βίαιος εκτουρκισμός της Οθωμανικής κοινωνίας. Μπορεί το Κεμαλικό καθεστώς να επιβλήθηκε το 1923, αλλά η πολιτική του βίαιου εκτουρκισμού, υπό τις πιέσεις των Νεοτούρκων και του ίδιου του Κεμάλ, είχε αρχίσει νωρίτερα. Με αρχικό στόχο τους Αρμένιους. Αργότερα και τους Έλληνες της Μικράς Ασίας. Όπως αναφέρει ο τότε Γρεμανός Πρόσβυς στην Τουρκία, Wolff-Metternich: «(Η πολιτική) εκτουρκισμού σημαίνει άδεια, να σκοτώσουν ή να καταστρέψουν ο,τιδήποτε δεν είναι Τουρκικό».
Η γενοκτονία των Αρμενίων έχει αναγνωριστεί πλέον, από πολλά κράτη: ανάμεσά τους η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Πολωνία, ο Καναδάς και η Ρωσία. Τις επόμενες μέρες ψηφίζει σχετικώς και το Αμερικανικό Κογκρέσσο. Η Άγκυρα αντιδρά απεγνωσμένα. Τούρκοι ηγέτες έκαναν επανειλημμένα διαβήματα στην Ουάσιγκτων. Φανταστείτε ποιά «βοήθεια» θα προσφέρονταν στο τουρκικό λόμπυ των ΗΠΑ, αν Έλληνες αποφάσιζαν σήμερα να τιμήσουν τον Κεμάλ! Ε λοιπόν, αυτό ακριβώς έγινε πρίν λίγες μέρες...
Νομαρχιακός σύμβουλος της Θεσσαλονίκης -που εξελέγη με το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων, παρακαλώ - πρότεινε να μετονομαστεί κεντρικός δρόμος της πόλης σε λεωφόρο Κεμάλ Ατατούρκ! «Διότι ο Ατατούρκ είναι Σαλονικιός», λέει!
Βέβαια, υπάρχουν μερικά προβλήματα: Τι θα πούμε στις χώρες που έχουν ήδη αναγνωρίσει τη γενοκτονία, για την οποία οι ίδιοι οι Αρμένιοι θεωρούν υπεύθυνους τους Νεοτούρκους; Τι θα πούμε στους Έλληνες Αρμένιους, αν τιμήσουμε τον Ατατούρκ; Τι ακριβώς θα πούμε στους Μικρασιάτες Έλληνες, που θεωρούν τον Κεμάλ υπεύθυνο της γενοκτονίας τους;  Πώς; Όλοι αυτοί είναι «εθνικιστές»; Και ο Κεμάλ τι ήταν; Δεν υπήρξε ο πατέρας του Τουρκικού σωβινισμού; Προτείνουν να τιμήσουμε το κατ’ εξοχήν σύμβολο του βίαιου εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας, για να...καταπολεμήσουμε τον «ελληνικό εθνικισμό»; Δεν καταλαβαίνουν, αυτοι οι περίεργοι «προοδευτικοί», ότι έτσι πυροδοτούν τον εθνικισμό ? δεν τον καταπολεμούν;
Με κάτι τέτοιες ανοησίες, επί χρόνια περιθωριοποιούσαν την Αριστερά. Τώρα διασύρουν και την Οικολογία. Ωραίοι «Οικολόγοι»! Μια που αγαπούν τόσο την άγρια φύση και τα ζώα του δάσους, δεν μένει παρά να κάνουν κίνημα για τη σωτηρία των... «γκρίζων λύκων»!




ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
28 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2007

Ο Αντιπρύτανης του Πολυτεχνείου καταγγέλλει στις ειδήσεις των 8μμ., ότι η αστυνομία «προκαλούσε» τους κουκουλοφόρους...
Αλλά οι τηλεοπτικές εικόνες έδειχναν άλλα: αστυνομικούς να φλέγονται απο τις βόμβες των κουκουλοφόρων! Κι ο όμως: ο Αντιπρύτανης κατήγγελε τους φλεγόμενους ότι «προκαλούσαν» τους εμπρηστές...
Πώς ακριβώς «προκαλούσαν» οι αστυνομικοί; ρώτησε εκπληκτος ο τηλεπαρουσιαστής. Κι η απάντηση ήλθε «αποστομωτική»: Με την παρουσία τους!
Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κ. Αντιπρύτανη, ότι οι αστυνομικοί εκπροσωπούν το νόμο, ενώ οι κουκουλοφόροι ενσαρκώνουν την παρανομία...
Όποιος αποδοκιμάζει την παρουσία του νόμου και υπερασπίζεται εγκληματικά στοιχεία, είτε είναι παράνομος ο ίδιος, είτε είναι συμπορευόμενος με αυτά. Πάντως...Αντιπρύτανης Πανεπιστημιακού Ιδρύματος δεν μπορεί να είναι.
Οι κουκουλοφόροι έχουν ήδη ανακηρύξει το δικό τους «κράτος» στο χώρο των Πανεπιστημίων. Στο «κράτος» αυτό οι δυνάμεις που εκπροσωπούν την Ελληνική Δημοκρατία θεωρούνται «ανεπιθύμητες»...
Από ποιούς θεωρούνται ανεπιθύμητες;
Από τους κουκουλοφόρους, ασφαλώς.
Και από τον κ. Αντιπρύτανη, περιέργως...
Την «προκλητικότητα» των...φλεγομένων αστυνομικών βρήκατε να καταγγείλετε κύριε Αντιπρύτανη; Τους κουκουλοφόρους με τις μολότοφ δεν τους είδατε; Για τους συναδέλφους σας, πανεπιστημιακούς, που κάθε τόσο τους πιάνουν όμηρους και τους προπηλακίζουν, δεν ακούσατε τίποτε;
Κάποιοι καθηγητές έχουν τρομοκρατηθεί από το «κράτος» των κουκουλοφόρων και των καταληψιών μέσα στο οποίο ζούν, κι έχουν υποταχθεί στη θέλησή τους. Έχουν γίνει αθύρματα στα χέρια τους. Και κάνουν κάθε τόσο δηλώσεις, με τις οποίες, έμμεσα ή άμεσα, τους υποστηρίζουν.
Όταν ξαφνικά ο όμηρος υπερασπίζεται τον δεσμοφύλακά του, αυτό ονομάζεται «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Δεν θαυμάζεται ως «αρετή». Σιγουρα δεν είναι «μετριοπάθεια». Μάλλον ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα θεωρείται...
Εμείς στην Ελλάδα το ονομάζουμε απλώς: κακομοιριά. Και το θεωρούμε κατάντημα - για οποιονδήποτε. Πολλώ μάλλον, για πνευματικούς ανθρώπους.
Ευτυχώς, υπάρχουν και αντίθετα παραδείγματα: Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κατήγγειλε ανοιχτά την παρανομία των κουκουλοφόρων και την αυθαιρεσία των καταληψιών. Τελείως «συμπτωματικά», στο Πανεπιστήμιο Κρήτης ελάχιστα τμήματα τελούν υπό κατάληψη. Ενώ στο Μετσόβειο...
Η δημοκρατία απαιτεί θάρρος και πνευματικά αναστήματα
Την ώρα που καταλύεται η νομιμότητα και διαλύεται η Παιδεία, άλλοι αντιστέκονται κι άλλοι υποκύπτουν. Υπάρχουν οι κακομοίρηδες που υποκύπτουν. Κι υπάρχουν αληθινοι πανεπιστημιακοί ταγοί, που αντιστέκονται.
Πάντως η δημοκρατία δεν υπηρετείται από τα αθύρματα των κομματικών φατριών και των κουκουλοφόρων. Ούτε από τους κακομοίρηδες που μέσα σε μια φλεγόμενη πόλη καλοπιάνουν τους κουκουλοφόρους εμπρηστές και αποδοκιμάζουν τους φλεγόμενους αστυνομικούς...

ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     3 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Διαβάσαμε τις προτάσεις του Συνασπισμού –συγγνώμη, του ΣΥΡΙΖΑ–  για την Παιδεία.
Και διαπιστώσαμε ότι ο πάλαι ποτέ χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, έκανε μια «στροφή»: Όχι στα αριστερά». Όχι στο δογματισμό. Μια στροφή που μοιάζει περισσότερο με «βουτιά»: Στον πιο λαϊκίστικο πρωτογονισμό.
Προτείνουν «Ανώτατη Εκπαίδευση για όλους»: Να καταργηθούν οι εξετάσεις. Να μπαίνουν όλοι στα Πανεπιστήμια. Σε όποια Σχολή θέλουν. Χωρίς αξιολογικές κρίσεις. Χωρίς περιορισμούς βαθμού. Ακόμα και απολυτηρίου βαθμού από τα Λύκεια...
Σύμφωνα με αυτή την παγκοσμίως πρωτότυπη άποψη...Νεατερντάλειου ριζοσπαστισμού, η μάθηση στην Ελλάδα θα γίνει διαδικασία δημοσιοϋπαλληλικής εξέλιξης: από το Δημοτικό, στο Γυμνάσιο κι ύστερα στο Πανεπιστήμιο. Κι ύστερα θα περιμένουν να τους στείλουν το πτυχείο στο σπίτι! Οι τίτλοι σπουδών θα προσφέρονται με... «ωρίμανση προϋπηρεσίας»!
Όμως, αν περάσει τέτοια «μεταρρύθμιση» δεν θα οδηγήσει σε «Ανώτατη Εκπαίδευση για όλους». Θα οδηγήσει σε ανώτατη Εκπαίδευση για κανένα! Θα ακυρώσει κάθε δυνατότητα νέων ανθρώπων να σπουδάσουν στα ελληνικά Πανεπιστήμια.
Βεβαίως, τα παιδιά όσων οικογενειών αντέχουν το κόστος θα αναζητούν στο εξωτερικό τα εφόδια να σταδιοδρομήσουν. Προς δόξαν των ξένων Πανεπιστημίων. Προς δόξαν και των ταξικών διαχωρισμών, που θα γίνουν απόλυτοι και πλήρεις...
Τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα υπήρξαν, για πολλές δεκαετίες, μοναδική δίοδος κοινωνικής ανόδου, γιατί ήταν αξιοκρατικά. Μετά το 1982 άρχισαν να υποβαθμίζονται. Τελευταία εμφανίζουν εικόνα διάλυσης. Αν παίρναγαν οι απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνονταν αγωγοί όχι προς την κοινωνική άνοδο, αλλά προς την χωματερή της κοινωνίας.
* Πρίν από πολλές δεκαετίες ο λόγος της Αριστεράς είχε κάτι το ανατρεπτικό. Που σε κάποιους προκαλούσε δέος, σε άλλους έμοιαζε ελκυστικό...
* Αργότερα, ο λόγος της Αριστεράς, είχε κάτι το οραματικό. Δεν τρόμαζε πια - ούτε κι έπειθε - αλλά μίλαγε στην ψυχή πολλών. Ακόμα κι εκείνων που δεν ψήφιζαν την Αριστερά, ή την ανανεωτική εκδοχή της.
*Ύστερα, ο λόγος της ανανεωτικής Αριστεράς, έγινε κάπως περιθωριακός. Δεν μίλαγε στην ψυχή πολλών ? πάντως δεν ενοχλούσε. Προκαλούσε, αν μη τι άλλο, συμπάθεια...
Μετά από την τελευταία πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να ενοχλεί πια...
-- Να ενοχλεί την αισθητική μας, για την απίστευτη χοντροκοπιά του.
-- Να προσβάλει την νοημοσύνη μας, για την απίστευτη ανοησία του.
-- Και να πληγώνει. Η ανανεωτική Αριστερά που κάποτε οραματιστήκαμε μαζί της, έκανε πολλά σφάλματα. Αλλά δεν άξιζε τέτοιο κατάντημα...





«ΜΕΣΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ» ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ (ΙΙ)
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Τι είναι η θεωρία του «μεσαίου χώρου»;
Πώς συνδέεται με (και πως φαντάζεται) τις μεταρρυθμίσεις;
Μπορεί να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις χωρίς ρήξεις;
Και είναι δυνατό η θεωρία του «μεσαίου χώρου» που οδηγεί στη μετριοπάθεια και τις συναινετικές λύσεις, να κερδίσει μεταρρυθμιστικές ρήξεις;
Στα επίκαιρα αυτά προβλήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στις γραμμές που ακολουθούν...
Ας φανταστούμε μια κοινωνία, όπου οι μεγάλες ιδεολογικές διαφορές του παρελθόντος έχουν ατονήσει, ενώ υπάρχει γενικευμένη κρίση και ανάγκη κρίσιμων μεταρρυθμιστικών τομών σε όλους τους τομείς...
Ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος είναι πρόθυμο να δεχθεί τις μεταρρυθμίσεις, ανεξάρτητα από την ιδεολογικά χροιά τους. Το δόγμα «μαύρη γάτα - άσπρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια» γίνεται όλο και πιο πειστικό.
Διαμορφώνεται, λοιπόν, μέσα στην κοινωνία, ένας «μεσαίος χώρος» που τείνει να υποστηρίξει όποιο κόμμα προσφέρει τέτοιες μεταρρυθμιστικές λύσεις και δεν υπολογίζει ιδεολογικά στερεότυπα του παρελθόντος.
Όμως, η κοινωνία δεν αντιδρά ομαλά σε δραστικές τομές. Κάποιοι θίγονται άμεσα και αντιδρούν προκαλώντας αναστατώσεις - πολλές φορές για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. Άλλοι δεν θίγονται από τις μεταρρυθμίσεις, αλλά από την αναστάτωση που προκύπτει. Κι εδώ η κοινωνία αρχίζει να αντιδρά διαφορετικά: Όσοι πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις όχι μόνο τις στηρίζουν αλλά επιθυμούν ταχύτερο ρυθμό και πιο τολμηρές τομές. Όσοι δυσφορούν αρχίζουν να μεταστρέφονται εναντίον των μεταρρυθμίσεων. Η κοινωνία εισέρχεται σε φάση «πόλωσης» ξανά. Μόνο που η πόλωση αυτή δεν έχει σχέση με τις παλαιότερες «διαχωριστικές γραμμές» (ανάμεσα σε παραδοσιακές ιδεολογίες και κόμματα). Σχετίζεται περισσότερο με την τολμηρή προώθηση μεταρρυθμίσεων ή τη συντηρητική αναδίπλωση στο status quo.
Όσο η κοινωνία πολώνεται ξανά, ανατρέπονται οι αρχικές συνθήκες του προβλήματος: ο «μεσαίος χώρος» συρρικνώνεται ή εξαφανίζεται. Και η μετριοπάθεια παύει να είναι «αυτονόητη αρετή».
Ο μεσαίος χωρός υπήρξε αρχικά προνομιακός τόπος συνάντησης ανθρώπων που προέρχονταν από διαφορετικές παραδοσιακές παρατάξεις και συνειδητοποιούσαν την ανάγκη των αλλαγών. Κάθε πολίτης του «μεσαίου χώρου» ήταν διατεθειμένος να συζητήσει και να αποδεχθεί μεταρρυθμίσεις που προσέκρουαν στην παλαιά του ιδεολογία, αρκεί να έλυναν τα υφιστάμενα προβλήματα. Αυτή η ετοιμότητά τους να συζητήσουν πράγματα που παλαιότερα απέρριπταν ? ένθεν κακείθεν - ήταν και η αιτία που τους έκανε «μετριοπαθείς».
Μετά την έκρηξη αστάθειας που προκάλεσαν οι μεταρρυθμίσεις, προκύπτουν ξανά δύο «στρατόπεδα» η διαφοροποίηση των οποίων, όμως, δεν αφορά τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές, αλλά τη σημερινά επίκαιρη αντίθεση ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν περισσότερες και ταχύτερες μεταρρυθμίσεις κι εκείνους που δεν θέλουν πλέον καθόλου μεταρρυθμίσεις.
Μεταξύ αυτών των «στρατοπέδων» δεν υπάρχει πλέον «μεσαίος χώρος». Ούτε γίνεται ανεκτή οποιαδήποτε «μετριοπάθεια»: «ολίγες μεταρρυθμίσεις» δεν ικανοποιούν πλέον ούτε τους μέν ούτε τους δέ. Η άποψη «λελογισμένων μεταρρυθμίσεων με βραδύ ρυθμό και «ήπιους τρόπους», ικανοποιεί όλο και λιγοτερους. Κάποιοι, έτσι κι αλλιώς επιλέγουν τη σύγκρουση (να μην περάσει καμία μεταρρύθμιση). Και κάποιοι άλλοι, όλο και περισσότερο πιστεύουν, ότι αν δεν συντριβούν οι αντιστάσεις δεν πρόκειται να υπάρξει μεταρρύθμιση. «Δεν γίνεται ομελέττα, αν δεν σπάσουν αυγά».
Ξεκινώντας από μια κοινωνία που βασικό της χαρακτηριστικό ήταν η μη πόλωση, οδηγηθήκαμε σε ένα κίνημα μεταρρυθμίσεων που προκάλεσε νέα πόλωση. Ξεκινώντας από ένα «μεσαίο χώρο» που κυοφόρησε τα αιτήματα των μεταρρυθμίσεων, οδηγηθήκαμε σε νέο σκηνικό όπου ο μεσαίος χώρος συρρικνώθηκε και η κοινωνική δυναμική οδηγήθηκε στη σύγκρουση με διακύβευμα την επιβολή των μεταρρυθμίσων.
Σε συνθήκες νέας πόλωσης όσοι επιμένουν στην αρχική θεωρία του «μεσαίου χώρου», χάνουν κάθε πιθανότητα να διαχειριστούν το αίτημα των μεταρρυθμίσεων. Όσο δείχνουν πανικό μπρός στην προοπτική σύγκρουσης για τις μεταρρυθμίσεις, χάνουν χρόνο και επιμηκύνουν την αστάθεια, άρα αυξάνουν το κόστος των μεταρρυθμίσεων, ενώ προκαλούν απογοήτευση στο στρατόπεδο των μεταρρυθμιστών και το αποδυναμώνουν.
Εδώ φαίνεται η αδυναμία κατανόησης των μεταρρυθμίσεων ως πολιτικού παιγνίου. Όπου η αρχική πρωτοβουλία των μεταρρυθμιστών προκαλεί αντιδράσεις που τελικά μεταμορφώνει το ίδιο το στρατηγικό πεδίο, πολώντας την κοινωνία και μετατρέποντας την μετριοπάθεια από «αρετή» που κερδίζει έδαφος σε «μειονέκτημα» που οδηγεί σε απώλεια εδάφους (και χρόνου).
Αν δεν αντιληφθούν ότι πρόκειται για δυναμικό παίγνιο - όχι για στατικό μοντέλο - τότε θα εμμείνουν στις αρχικές υποθέσεις και θα επιμείνουν στη «μετριοπάθεια», ενώ η κοινωνία απαιτεί τη ρήξη. Κι ακόμα χειρότερα: αντιλαμβανόμενοι το σφάλμα πολύ αργά, μπορεί να οδηγηθούν αργότερα στην ρήξη, όταν η κοινωνία έχει κουραστεί κι αναζητά πλέον ένα συμβιβασμό. Γιατί στα παίγνια το ένα σφάλμα οδηγεί, πολύ συχνά, στο αντίθετο σφάλμα. Όταν αρνηθείς να κάνεις αυτό που πρέπει, στο βαθμό που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει, συχνά αναγκάζεσαι να το κάνεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, τη λάθος στιγμή. Και να το πληρώσεις ακριβά...

Ιδεολογία και μεταρρυθμιστική στρατηγική

Πολύ συχνά κυριαρχούν στερεότυπα που εμποδίζουν μια κοινωνία να δεί (ή να αποδεχθεί) μεταρρυθμίσεις που έχει απολύτως ανάγκη. Και γι’ αυτό μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια συνήθως ξεκινά όχι όταν εκδηλώνεται ένα πρόβλημα, αλλά όταν έχει φτάσει στα «μη περαιτέρω» η αρρυθμία που προκαλεί. Η μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση στην ιστορία των ΗΠΑ άρχισε το Σεπτέμβριο του 1929, αλλά οι πρώτες δραστικές μεταρρυθμίσεις άρχισαν την άνοιξη του 1932, όταν η κρίση είχε οδηγήσει σε γενικευμένη παράλυση της οικονομίας και διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ως τότε υπήρχαν έντονες διαφωνίες προς κάθε μεταρρυθμιστική τομή (ακόμα κι εκ μέρους του Δημοκρατικού κόμματος, που αποδείχθηκε, αργότερα, η «ατμομηχανή» των μεταρρυθμίσεων, υπό την εμπνευσμένη ηγεσία, πλέον, του Φραγκλίνου Ρούσβελτ).
Η λύση έγκειται στην συστηματική καταπολέμηση των παραδοσιακών στερεοτύπων που αναχαιτίζουν τις μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες. Το Πανεπιστημιακό άσυλο πυρπολείται τακτικά από το 1995. Οι «κουκουλοφόροι» οργιάζουν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Το Πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από χώρους ελευθερίας ιδεών σε χώρους ασυλίας, ακαταδίωκτου και ατιμωρησίας κακουργηματικών πράξεων και αληθινών συμμοριών, επί δύο δεκαετίες περίπου. Κι όμως, θέμα ασύλου συνολικά τέθηκε μόλις στα τέλη του 2006! Επί τόσα χρόνια, αυτό το «ταμπού» της ιδιόμορφης μεταπολιτευτικής συγκυρίας δίσταζαν να το αγγίξουν τα πολιτικά κόμματα.
Το ίδιο ισχύει και για το καθεστώς λειτουργίας των Πανεπιστημίων (συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση, πρωτοφανής για τα ευρωπαϊκά δεδομένα κομματικοποίηση των ελληνικών Πανεπιστημίων κλπ.) Το ίδιο ισχύει και για την αντίληψη περί «δημόσιας Παιδείας». Όπου η ισότιμη πρόσβαση όλων στην Ανώτατη εκπαίδευση έχει μετατραπεί στην εντελώς στρεβλή απαίτηση όλοι να παίρνουν πανεπιστημιακά πτυχεία, ανεξάρτητα από το αν το αξίζουν κι από το πόσο σπουδάζουν στο μεταξύ. Αυτό η απίθανη στρέβλωση, που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες, υποβαθμίζει συστηματικά της Δημόσια Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση της Ελλάδας, στο όνομα της... «αναβάθμισής» της! Κι όμως, τώρα μόλις άρχισε να συζητείται ευρύτερα.
Μόνο αν ανατραπούν τέτοια στερεότυπα θα μετριαστούν οι αντιδράσεις προς τις μεταρρυθμίσεις. Η ανατροπή τέτοιων στερεοτύπων είνα ουσιώδης όρος επιτυχίας των μεταρρυθμιστικών τομών. Κι αυτό προϋποθέτει ιδεολογική παρέμβαση εκ μέρους των μεταρρυθμιστών. Και μάλιστα έγκαιρη και συστηματική ιδεολογική παρέμβαση, ώστε όταν εξαγγελθούν οι μεταρρυθμίσεις να ενθουσιάζουν και να «ανακουφίζουν» πολύ περισσότερους απ’ όσους τρομάζουν. Να ισοδυναμούν με αποδοχή «αληθειών» που τις ασπάζοντες πολλοί. Όχι με «παραδοξότητες» που ξενίζουν τους πάντες.
Ο Βλαδήμηρος Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστότερος ως Λένιν, είχε πεί κάποτε ότι «δεν υπάρχει επανάσταση, χωρίς επαναστατική θεωρία». Παραφράζοντας θα λέγαμε σήμερα ότι δεν υπάρχει μεταρρύθμιση χωρίς μεταρρυθμιστική ιδεολογία. Και δεν υπάρχει στρατηγική μεταρρυθμίσεων χωρίς θεωρία (μοντέλο) και ιδεολογία (κοινωνική αποδοχή) μεταρρυθμίσεων.
Η έγκαιρη ιδεολογική παρέμβαση επιτρέπει να «συμπέσουν» αυτά που έχει ανάγκη μια κοινωνία με εκείνα που αποδέχεται ή επιθυμεί.
Όμως, η θεωρία του «μεσαίου χώρου» δεν αποδέχεται εύκολα την ιδεολογική προετοιμασία των μεταρρυθμίσεων. Για την ακρίβεια, η στατική και άκαμπτη εκδοχή (της θεωρίας) του «μεσαίου χώρου» εκφράζει απέχθεια προς κάθε ιδεολογία. Θεωρεί την έλλειψη ιδεολογίας ως «αρετή ευελιξίας».
Από μιαν άπόψη η ιδεολογική «χαλαρότητα» είναι, πράγματι, αρετή: επιτρέπει την πολυσυλλεκτικότητα. Αλλά είναι άλλο πράγμα να παίρνουμε αποστάσεις από χρεωκοπημένες παλαιές ιδεολογίες, κι είναι τελείως διαφορετικό να καταργούμε κάθε ιδεολογία, να αποστρεφόμαστε κάθε ιδεολογική παρέμβαση.
Η αποδοχή ή απόρριψη μιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας συνδέεται άμεσα με το πώς προσλαμβάνει ο πολίτης το μέλλον του. Αν δεν του δώσεις όραμα για το μέλλον, κάποιοι άλλοι θα του καλλιεργήσουν το φόβο για το μέλλον. Το παλαιό το γνωρίζει και το αποστρέφεται. Αλλά αν φοβηθεί το μέλλον περισσότερο απ’ όσο αποστρέφεται το παρόν, τότε μπορεί να κλωνιστεί η στήριξή του στις μεταρρυθμίσεις. Όσοι, στο όνομα του «μεσαίου χώρου», αρνούνται να προσφέρουν μεταρρυθμιστικό όραμα, ουσιαστικά καλλιεργούν φόβο προς τις μεταρρυθμίσεις.

Συναίνεση και ρήξη

Η «στατική» εκδοχή του μεσαίου χώρου, φοβάται ότι η ιδεολογική παρέμβαση δημιουργεί «ακαμψίες». Συμβαίνει, όμως το αντίθετο: η καλλιέργεια μεταρρυθμιστικού οράματος δημιουργεί μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στο μεταρρυθμιστικό στρατόπεδο, μεγαλύτερη ευλιξία για την μεταρρυθμιστική στρατηγική ? γενικότερα, μεγαλύτερη στρατηγική ευελιξία για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Όσο πιο πολύ πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις τόσο πιο υπομονετικοί είναι απέναντι στις λυσσαλέες αντιδράσεις και τόσο πιο πρόθυμοι είναι να δεχθούν τη σύγκρουση με όσους αντιστέκονται, όταν η σύγκρουση καταστεί αναπόφευκτη. Η ιδεολογική προετοιμασία της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας δεν προκαλεί ακαμψία, αντίθετα μεγιστοποιεί την ευελιξία της μεταρρυθμιστικής στρατηγικής. Και κάτι ακόμα: το κόμμα που πρωτοστατεί στις μεταρρυθμίσεις είναι πρωτιμότερο να το εμφανισουμε ως «μεταρρυθμιστικό» παρά ως...«μεσαίο». Και τον ηγέτη που παίρνει επάνω του το μεταρρυθμιστικό έργο είναι προτιμότερο να τον εμφανίσουμε ως «μεταρρυθμιστή», παρά απλώς ως «μετριοπαθή».
Αν οι μεταρρυθμιστές «κολλήσουν» στην λογική του «μεσαίου χώρου», θα καταλάβουν σύντομα πώς ό,τι ήταν ευνοϊκό γι’ αυτούς αρχικά, τείνει να γίνει παγιδευτικό στη συνέχεια. Ό,τι τους άνοιγε πολλαπλές επιλογές αρχικά, τώρα τους περιορίζει ασφυκτικά. Ό,τι τους απελευθέρωνε αρχικά, τώρα τους στριμώχνει σε αδιέξοδα.
Η θεωρία του «μεσαίου χώρου» προϋποθέτει μια κοινωνία που ξεπερνά τις παλαιές πολώσεις κι αναζητεί συναινετικές λύσεις. Η στρατηγική του μεσαίου χώρου, ουσιαστικά φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει αυτή την ανάγκη για «συναινετικές λύσεις». Όταν η κοινωνία πολωθεί εκ νέου, η θεωρία ακυρώνεται και η στρατηγική καταρρέει.
Η ορθή στρατηγική οφείλει να το διαπιστώσει αυτό εγκαίρως: Να δείξει συνανετική διάθεση, όταν η κοινωνία απαιτεί τη συναίνεση και ετοιμότητα για ρήξη, όταν η ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων καθιστά αναπόφευκτη τη ρήξη. Χωρίς συναινέσεις δεν ξεκινούν οι μεταρρυθμίσεις. Και χωρίς ρήξεις δεν ολοκληρώνονται.
Επιτυχημένος μεραρρυθμιστής είναι όποιος γνωρίζει πότε να κάνει συναινέσεις και πότε να αποτολμά ρήξεις. Όποιος στο όνομς της απαραίτητης συναίνεσης αποφεύγει τις αναπόφευκτες ρήξεις, δεν μπορεί να φέρει σε πέρας καμιά μεταρρύθμιση...

ΑΡΚΕΤΑ (ΙΙ)
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Τι ακριβώς πολίτευμα έχει η Ελλάδα;
Αν είναι αλήθεια αυτό που...φημολογείται εδώ και 33 χρόνια, ότι έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία, τότε πηγή νομιμότητας είναι το Σύνταγμα, το Κοινοβούλιο και οι σύννομες αποφάσεις της κυβέρνησης, που έχουν την έγκριση της Βουλής. Τελεία και παύλα... Η ΠΟΣΔΕΠ, για παράδειγμα, δεν έχει ούτε τον κύριο, ούτε τον τελικό λόγο για το ποιά Ανωτάτη Παιδεία θα έχουμε. Μια Ομοσπονδία στην οποία συμμετέχουν 3000 από τους 12000 Πανεπιστημιακούς, έχει λόγο για τα συνδικαλιστικά αυτών που εκπροσωπεί, αλλά μέχρις εκεί... Τα Πανεπιστήμια τα πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος, δεν τα πληρώνει η ΠΟΣΔΕΠ. Ιδρύθηκαν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, όχι τα επαγγελματικά συμφέροντα της ΠΟΣΔΕΠ. Στη δημοκρατία οι αποφάσεις ΔΕΝ είναι... «προαιρετικές» για όσους κλάδους επιθυμούν να τις εφαρμόσουν. Είναι υποχρεωτικές για όλους... Βεβαίως, μια κυβέρνηση πριν νομοθετήσει ακούει τις απόψεις των ενδιαφερομένων. Αλλά αυτός ο διάλογος δεν είναι κουβέντα καφενείου - έχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν είναι αέναη «διαπραγμάτευση»... Υποβαθμίζουμε τη δημοκρατία όταν θεωρούμε τους εκπροσώπους του ελληνικού λαού «ισότιμους συνομιλητές» με τους ...συνδικαλιστάδες μιας συντεχνίας. Ο διάλογος μεταξύ τους δεν είναι - ούτε μπορεί να είναι ? «διαπραγμάτευση». Και δεν είναι απαραίτητο να καταλήξει σε συμφωνία. Καμιά φορά είναι αδύνατο να επέλθει συμφωνία. Όταν εισάγονται μεταρρυθμίσεις κάποιοι ενοχλούνται. Κάποιοι ξεβολεύονται. Συνήθως αυτοί που θίγονται από μια μεταρρύθμιση αποτελούν ισχυρή συντεχνια και αντιδρούν λυσσαλέα. Τι διάλογο να κάνεις μαζί τους; Και πώς να υπάρξει συμφωνία; Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στην κοινωνία, αν δεν καμφθούν οι αντιστάσεις των συντεχνιών. Οι συντεχνίες δεν είναι «συνομιλητές» για τη λύση του προβλήματος. Οι συντεχνίες είναι, συχνά, μέρος του προβλήματος. Και η ΠΟΣΔΕΠ είναι μια από τις πιο θρασείες συντεχνίες. Με νοοτροπία αντιδημοκρατική. Και θράσος αντιστρόφως ανάλογο προς την «αντιπροσωπευτικότητά» της: Εκπροσωπεί μόνο το 25% των Πανεπιστημιακών και προκαλεί ολόκληρη την κοινωνία... Καταγγέλλει το νόμο ως... «αντισυνταγματικό». Και διευκρινίζει ότι, αν ψηφιστεί, δεν θα τον εφαρμόσει! Επικαλείται τη συνταγματική ομιμότητα, την ίδια ώρα που δηλώνει έτοιμη να παραβιάσει κάθε νομιμοτητα! Θεωρεί τη νομιμότητα «δεσμευτική» μόνο για την κυβέρνηση. Όχι για τον εαυτό της. Η ΠΟΣΔΕΠ πιστεύει, προφανώς, ότι είναι «υπεράνω» του νόμου... Κλασικό παράδειγμα αλαζονικής και μειοψηφικής - συντεχνιας, που δυναμιτίζει τη δημοκρατία, τορπιλίζει την κοινωνική συνοχή και αδιαφορεί για το δημόσιο καλό. Φτάνει να μη θιγούν τα «κεκτημένα» της.
Αρκετά πια...


«ΕΠΙΣΤΗΜΟΣΥΝΗ» ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
9 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Άλλο πράγμα η Ιστορία ως Επιστήμη κι άλλο πράγμα η διδασκαλία της Ιστορίας στο δημοτικά σχολεία...
Κι όχι μόνο της Ιστορία. Τα περισσότερα απ’ οσα διδάσκουμε στα σχολεία ? κι όχι μόνο στα δημοτικά ? δεν είναι «επιστημονικά σωστά»: Ούτε η Νευτώνεια Φυσική της βαρύτητας είναι απολύτως σωστή. Ούτε το ατομικό μοντέλο του Ράδδερφοντ ισχύει για τη σύγχρονη Φυσική. Ασφαλώς, δεν τα λέμε όλα στα παιδιά. Δεν τους λέμε ότι τα υποατομικά σωματίδια είναι «κβαντισμένα». Δεν τους λέμε ότι έχουν κυματοσυνάρτηση ότι είναι σωματίδια και κύματα ταυτόχρονα. Ούτε για τις ιδιοστροφορμές των υποατομικών σωματιδίων τους μιλάμε...
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τους λέμε «ψέματα». Σημαίνει απλώς, ότι η διδασκαλία στα σχολεία είναι μια σταδιακή προσέγγιση του αντικειμένου και σταδιακή ωρίμανση του μαθητή. Ύστερα, στην επιστήμη δεν υπάρχει «μοναδικη αλήθεια». Τέτοιες «βεβαιότητες» σπάνια υπάρχουν, ακόμα και στις λεγόμενες «ακριβείς επιστήμες», όπου τα μεγέθη είναι μετρήσιμα και οι θεωρίες πειραματικά επιβεβαιώσιμες.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουμε διαφορετικές και συχνά αντίθετες μεταξύ τους - επιστημονικές απόψεις. Όποιος δεν το κατανοεί είναι μονομανής και ιδεοληπτικός.
Στην Ιστορία, ειδικότερα, έχουμε γεγονότα που γνωρίζουμε, υποθέσεις για όσα δεν γνωρίζουμε κι ερμηνείες γεγονότων. Έχουμε αλήθειες ανάμικτες με «μύθους». Καμία ιστορική θεωρία δεν είναι απαλλαγμένη από υποθέσεις και μύθους.
Όποια «Ιστορία» κι αν διδάξουμε θα αναπαράγουμε κάποιους μύθους ανάμικτους με πραγματικά γεγονότα. Το ερώτημα είναι τι απ’ όλα αυτά είναι παιδιαγωγικό σωστό να διδάξουμε στα παιδιά, ως μια πρώτη προσέγγιση της ιστορίας τους: ώστε να τους αναδείξουμε θετικά πρότυπα, να τους καλλιεργήσουμε κοινωνικότητα κι αυτοσεβασμό. Όχι μίσος για τους άλλους. Αλλά ούτε αισθήματα περιφρόνησης για τον εαυτό τους, ούτε αποδόμησης της ιστορικής τους αυτοσυνειδησίας.
Πράγματι, υπάρχουν «αποδομητικές θεωρίες» της Ιστορίας. Δεν είναι όμως οι μόνες. Ο μεγάλος έλληνας ιστορικός , της Αριστεράς, μάλιστα, Νίκος Σβορώνος, κατακεραύνωσε αυτές τις «αποδομητικες προσεγγύσεις» απερίφραστα. Εν πάση περιπτώσει, σε καμία χώρα δεν διδάσκουν τις αποδομητικές θεωρίες στα Δημοτικά σχολεία! Έλεος πια... * Όσοι ακκίζονται ότι γνωρίζουν τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ αλήθεια, είναι συνήθως κακοί επιστήμονες. * Όσοι βαυκαλίζονται ότι οι ίδιοι κατέχουν την «καθαρή ιστορία», πλήρως απαλλαγμένη από υποθέσεις και μύθους, είναι, κακοί ιστορικοί.
* Κι όσοι εν ονόματι της «μοναδικής αλήθειας» που οι ίδιοι κατέχουν και της «καθαρής ιστορίας» που οι ίδιοι «διακονούν», αποδομούν την ιστορική αυτοσυνειδησία 11χρονων παιδιών, είναι κάκιστοι παιδαγωγοί.



ΑΠΟ ΤΟΝ «ΜΕΣΑΙΟ ΧΩΡΟ» ΣΤΗΝ «ΟΥΡΑ ΤΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ»
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     12 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007
Οι υποστηρικτές του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ?Δημοτικού διακηρύσσουν ένα σωρό επικίνδυνες ανακρίβειες. Και η Κυβέρνησης, κινδυνεύει να τις πιστέψει και να πέσει, έτσι, θύμα των αντιπάλων της:
* Πρώτον, της λένε ότι «αυτή η είναι η παιδαγωγική γραμμή» σε όλη την Ευρώπη: το ξανα-γράψιμο των βιβλίων Ιστορίας.
Αυτό δεν είναι ακριβές
Υπάρχει, βέβαια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση κάποια γενικόλογη «παρότρυνση» για σχολικά βιβλία που δεν αναπαράγουν εθνικιστικά στερεότυπα και αταβιστικές εχθρότητες μεταξύ των λαών. Αλλά αυτό πουθενά δεν οδήγησε σε ουσιαστικό ξαναγράψιμο της σχολικής Ιστορίας ή της εθνικά εδραιωμένης οπτικής για την Ιστορία κάθε χώρας.
Μόνο στη Γαλλία και τη Γερμανία ? στο όνομα του «γαλλογερμανικού άξονα» - έγινε κάποια προσπάθεια να βγούν κοινά βιβλία Ιστορίας. Τι απέγινε; Αξίζει να το εξετάσουμε:
Μετά από χρόνια διαβουλεύσεων προέκυψε ένα κοινό βιβλίο, που εισήχθη μόνο πειραματικά, μόνο στην Τρίτη Λυκείου. (όχι στην ΣΤ?Δημοτικού) και στις δύο χώρες ταυτόχρονα (όχι μόνο στη μία) και μόνο για τα γεγονότα ΜΕΤΑ το Β? Παγκόσμιο Πόλεμο (περίοδο κατά των οποία οι επίσημες πολιτικές Γαλλίας-Γερμανία σχεδόν ταυτίστηκαν). Όλες οι άλλες ιστορικές φάσεις διδάσκονται διαφορετικά στα σχολεία Γαλλίας και Γερμανίας. Από διαφορετικές εθνικά οπτικές. Και από διαφορετικά βιβλία...
Ενώ εμείς «αποχρωματίσαμε» την Ιστορία μας πλήρως, και μόνοι μας. Πρίν πράξει το ίδιο οποιοσδήποτε άλλος, φίλος ή αντίπαλος, κοντινός ή μακρινός.
Δεν ακολουθούμε λοιπόν, «γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Κάναμε κάτι που, ενώ όλοι το εύχονται, ουδείς αποτόλμησε να κάνει. Και χωρίς να έχουν τους εξωτερικούς «περισπασμούς» που έχουμε εμείς...
* Δεύτερον, διακηρύσσουν οι υποστηρικτές του βιβλίου, ότι αυτοί εκφράζουν την «επιστημονική εκδοχή» της Ιστορίας, ενώ όλοι οι άλλοι εκφράζουν την «εθνικιστική μυθολογία» που «υποκαθιστά» την Ιστορία.
Τέτοιες ανοησίες περί «μοναδικής επιστημονικής αλήθειας» είχαμε να ακούσουμε από την εποχή του, αλήστου μνήμης, Λυσένκο.
Στην επιστήμη ΔΕΝ υπάρχει ΜΙΑ έγκυρη άποψη! Στα περισσότερα γνωστικά αντικείμενα υπάρχουν περισσότερες από μία απόψεις - πολύ συχνά διαφορετικές μεταξύ τους. Αυτό ισχύει κατά μείζοντα λόγο στην Ιστορία...
Για παράδειγμα στην έννοια της «εθνογένεσης» (δηλαδή της τεχνικής ή όχι συγκρότησης ενός έθνους) δεν συμφωνούν όλοι. Άλλη είναι η άποψη του Έρικ Χομπσπαουμ, άλλη η άποψη του Νίκου Σβορώνου. Άλλα πιστεύουν σχετικώς οι ιστορικοί κι άλλα οι κοινωνιολόγοι. Και οι «συστημικοί κοινωνιολόγοι» έχουν διαφορετική άποψη για την «εθνογένεση»...
Το «αμαρτωλό» βιβλίο προωθεί μιαν ακραία θεωρία αποδόμησης της έννοιας του έθνους, υποβάθμισης του ιστορικού ρόλου του και άμβλυνσης των εθνικών συνειδήσεων. Αυτή η άποψη, όντως υπάρχει σε όλα σχεδόν τα Πανεπιστήμια του κόσμου. Αλλού είναι ισχυρή. Αλλού είναι περιθωριακή. Αλλά πουθενά δεν αποτελεί τον «κορμό» της διδασκαλίας στα δημοτικά σχολεία...
Κι εδώ «εκτός γραμμής» είμαστε σε σχέση με τη διεθνή πρακτική.
* Τέλος, οι υποστηρικτές του βιβλίου υποστηρίζουν ότι για παιδαγωγικούς λόγους θέλουν διδασκαλία με «λιγότερο αίμα». Αλλά τι θα πεί να «ελάφρύνουμε» την διδασκαλία της Ιστορίας από το αίμα; Να μειώσουμε την αναφορά στο 1821; Μόνο; Τότε να μην μιλήσουμε ούτε για τους «ταξικούς αγώνες του Μεσοπολέμου», ούτε για την Εθνική Αντίσταση, ούτε για τον Εμφύλιο, ούτε για το «Πολυτεχνείο».
Το αμαρτωλό βιβλίο του ΣΤ? Δημοτικού μειώνει το αίμα της Παλιγγενεσίας, αλλά αυξάνει το αίμα των εμφυλίων σπαραγμών. Δεν μειώνει τη «φρίκη». Μεταστρέφει την έμφαση από τους αιματηρούς αγώνες εθνικής απελευθέρωσης στη φρίκη των εσωτερικών συγκρούσεων. Κι αυτό είναι ιδεολογικη άποψη, δεν είναι «επιστήμη».
Και μάλιστα αντι-παιδαγωγική άποψη!
Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία, των 10-12 χρόνων έχουν ανάγκη από διδάγματα που θα τα κάνουν να νιώσουν υπερήφανα, δεν θα τα κάνουν να νιώσουν μειονεκτικά. Η κοινωνικότητα σε αυτή την κρίσιμη ηλικία αναπτύσσεται. Και κοινωνικότητα σημαίνει «αίσθηση του ανήκειν». Αν αποδομούμε αυτό το «ανήκειν» - τα εθνικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, τορπιλιζουμε την κοινωνικότητά τους.
Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν ανάγκη από «ήρωες» και πρότυπα. Αν δεν τα βρούν από τα θετικά διδάγματα της Ιστορίας μας, θα τα αναζητήσουν αλλού: στα γήπεδα και στα βιντεοπαιγνίδια....
Ίσα-ίσα την εποχή που παγκοσμίως γίνεται μια στροφή στην καλλιέργεια θετικών προτύπων εμείς αποδομούμε τα θετικά πρότυπα που αφθονούν στην ιστορική μας κληρονομιά. Ίσα-ίσα την εποχή που σπάνε ταμεία διεθνώς κινηματογραφικές παραγωγές για τον «Αλέξανδρο», για την «Τροία» και για τους «Σπαρτιάτες του Λεωνίδα», εμείς υποβαθμίζουμε τα ηρωϊκα πρότυπα από τη διδασκαλία των ελληνικών σχολείων.
Πέραν όλων των άλλων, η «φιλοσοφία» του αμαρτωλού βιβλίου είναι και εκτός εποχής.
Δεν είναι μεταρρύθμιση είναι αναχρονισμός. Και δεν βοηθά την ΝΔ να συναντήσει το «μεσαίο χώρο». Την καθιστά «ουρά των ακραίων»...
Η κυβέρνηση έχει δύο απλές επιλογές πλέον:
-- Είτε θα καταργήσει πλήρως το αμαρτωλό «σχολικό βοήθημα», θα ενώσει ξανά τη κοινωνική της βάση και θα διασπάσει τους αντιπάλους της...
-- Είτε θα επιμείνει πεισματωδώς στο αμαρτωλό «βοήθημα» (με κάποιες «κοσμητικές» τροποποιήσεις), θα διασπάσει τη βάση της και θα συσπειρώσει τον κόσμο εναντίον της.
Μεγάλα παιδάκια είναι. Ας αποφασίσουν...
«ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΑ» ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ…
Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 14/3/2007

            * Το 1995 ο Στέλιος Παπαθεμελής συγκρούστηκε, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης, με τα κυκλώματα της νύχτας. Κινήθηκε ολόκληρος μηχανισμός διασυρμού του. Τελικά τον «έφαγαν»…
Όμως, άφησε καλή κληρονομιά πίσω του: Ξεκίνησε την ίδρυση γραφείου «Εσωτερικών Υποθέσεων», ώστε να ελέγχεται η διαφθορά της ίδιας της Αστυνομίας. Υλοποιήθηκε αργότερα, αλλά ξεκίνησε επί υπουργείας Παπαθεμελή. Επέλεξε τους Διώτη και Νασιάκο για την αναδιοργάνωση της Αντιτρομοκρατικής. Αποδείχθηκαν οι άνθρωποι-κλειδιά, οκτώ χρόνια αργότερα, για τη σύλληψη μεγάλου μέρους της «17ης Νοέμβρη»…

        * Το 1997-99, ο Γεράσιμος Αρσένης, ως υπουργός Παιδείας, προσπάθησε να καταργήσει την «επετηρίδα» και να φέρει την αξιοκρατική επιλογή εκπαιδευτικών και την αξιολόγηση των Πανεπιστημιακών. Και πάλι κινήθηκαν εναντίον του τα κυκλώματα της διαφθοράς. Τα κατάφεραν, αλλά μέρος της μεταρρύθμισης Αρσένη επιβίωσε…
* Το 2001, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως, έφερε νομοσχέδιο για την αυστηρότερη αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.
Λύσσαξαν και πάλι τα «προοδευτικά» κυκλώματα της ανοησίας και της παρανομίας. Όμως, ένα χρόνο μετά την ψήφιση του… «τρομονόμου Χρυσοχοϊδη», έγινε το «θαύμα»: Για πρώτη φορά εξαρθρώθηκε τρομοκρατική οργάνωση. Ο ίδιος ο Χρυσοχοϊδης έδρεψε τη δόξα του – και δικαίως. Αλλά δεν τη χάρηκε πολύ…
* Το 2005 η Μαριέτα Γιαννάκου, ως υπουργός Παιδείας, εισηγήθηκε κάποιες  μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Ξεσηκώθηκε εναντίον της ολόκληρο το κύκλωμα της «ψευτοπροοδευτικής» φαυλότητας. Προσπάθησαν να την εξευτελίσουν. Κόντεψαν να την παραιτήσουν. Τελικώς, με κάποια καθυστέρηση οι προτάσεις της βρήκαν μεγάλη στήριξη μέσα στους ίδιους Πανεπιστημιακούς. Ομως, η ίδια ξέρει τι προσωπικό κόστος πλήρωσε.
* Τους τελευταίους μήνες στο «στόχαστρο» μπήκε ένας άλλος υπουργός Δημοσίας Τάξης, ο Βύρων Πολύδωρας…
* Και τις τελευταίες μέρες μπήκε στο «στόχαστρο» του ίδιου μηχανισμού ο Θόδωρος Πάγκαλος.
Επί χρόνια τώρα, όποιος τολμά να θίξει τη διάλυση της Παιδείας και την παράλυση της Δημόσιας Ασφάλειας, είτε προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ είτε από τη ΝΔ, αντιμετωπίζει οργανωμένο μηχανισμό προσωπικού διασυρμού.
Με μια διαφορά, όμως: Όταν τολμούν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τους υποστηρίζει η ΝΔ. Ενώ όταν τολμούν στελέχη της ΝΔ, τους αποδοκιμάζει σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ.
Θαρραλέοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Αλλά οι σκοτεινοί μηχανισμοί του διασυρμού τους, δεν φωλιάζουν παντού. Έχουν ιδιαίτερη προτίμηση στο χώρο της λεγόμενης «προοδευτικής παράταξης»…
Η οποία αφού πρόδωσε ό,τι πίστεψε κι αφού διέψευσε οσους την πίστεψαν, δεν σταμάτησε να «τρώει» όσους σηκώνουν το ανάστημα τους…


ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

* Το 1946- 1949 η Ελλάδα πέρασε τη δραματική δοκιμασία του Εμφυλίου Πολέμου. Και οι δύο αντίπαλοι εκείνης της αδελφοκτόνας σύγκρουσης είχαν την ίδια σημαία: Τη γαλανόλευκη! Τότε, οι Έλληνες σκοτώνονταν ανελέητα μεταξύ τους, αλλά εμψυχώνονταν από το ίδιο σύμβολο. Τώρα, το καίνε κάτι «καλόπαδια» στους δρόμους...
* Πρίν αρχίσει ο Εμφύλιος, η Αθήνα έζησε τον εφιάλτη των «Δεκεμβριανών». Δεκάδες νεκροί, μέσα σε λίγα λεπτά, στην Πλατεία Συντάγματος. Λίγα μέτρα πιο κει, το μνημείο του Άγνωστου στρατιώτη, ουδείς διανοήθηκε να το βεβηλώσει. Οι άνθρωποι μεταξύ τους σφάζονταν. Αλλά τα μνημεία των πεσόντων σε αγώνες Ελευθεριας τα σέβονταν - όλοι το ίδιο.
* Μετά το τέλος του Εμφυλίου είχαμε αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις, πότε για το Κυπριακό, πότε για τον «ανένδοτο» και το 1-1-4, πότε για την Αποστασία. Με αιματηρές συγκρούσεις στην Αθήνα. Κι όμως, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ουδέποτε διανοήθηκε κανείς να το βεβηλώσει...
* Κι ύστερα ήλθε η επτάχρονη δικτατορία. Και η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Και πάλι αιματηρές συγκρούσεις με δεκάδες νεκρούς. Αλλά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ουδείς πλησίασε...
* Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, την γαλανόλευκη ανεμίζαμε. Δεν την καίγαμε ? την ανεμίζαμε! Κι όταν κάναμε τις πρώτες επετειακές εκδηλώσεις, όπου προσέρχονταν με κατάνυξη εκατοντάδες χιλιάδες λαού, την αιματοβαμένη γαλανόλευκη του Πολυτεχνείο περιφέραμε με κατάνυξη στην «κεφαλή» της πορείας. Και ο κόσμος χειροκροτούσε και βούρκωνε...
Είμασταν...«εθνικιστές» τότε, επειδή τιμούσαμε τη σημαία;
Κι είναι... «προοδευτικοί» σήμερα, όσοι καίνε σημαίες και βεβηλώνουν μνημεία;
Όσοι πάλαιψαν για να αλλάξουν αυτό τον τόπο, μπορεί να είχαν δίκιο, μπορεί να είχαν άδικο, μπορεί να μάτωσαν μεταξύ τους, αλλά τον τόπο τους τον αγάπησαν όλοι. Σεβάστηκαν τα σύμβολά του, τους νεκρούς του, τους αγώνες Ελευθερίας που προηγήθηκαν, την Ιστορία του. Δεν έκαψαν τις σημαίες του. Δεν βεβήλωσαν τα μνημεία του. Δεν «αποδόμησαν» την Ιστορία του... Όσοι καίνε τις σημαίες και βεβηλώνουν τα μνημεία, δεν είναι «προοδευτικοί» ούτε «αντιδραστικοί». Είναι αξιοθρήνητοι χουλιγκάνοι - σκιές χωρίς πρόσωπο, ενός Μεσαίωνα που βρυκολακιάζει.
Κι αυτοί που τους καλύπτουν, είναι ψοφοδεείς κερδοσκόποι, που ζητιανεύουν ξεδιάντροπα ψήφους από το «βαθύ» κοινωνικό περιθώριο, αφού τους έχει απορρίψει                  η ίδια η κοινωνία.
* Δεν είναι προοδευτικοί - προσβάλλουν τους αγώνες Ελευθερίας αυτού του λαού.
* Δεν είναι Δημοκράτες ? εξαγριώνουν τον κόσμο κι υπονομεύουν τη Δημοκρατία.
* Δεν είναι Αριστεροί - γελοιοποιούν και διασύρουν την Αριστερά.
Μωραίνει Κύριος...


«ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ» ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
16 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Στις μεταπολεμικές δεκαετίες, η Ελλάδα διχάστηκε από χρόνιες πολιτικές συγκρούσεις, που οδήγησαν συχνά σε κοινωνικές εκρήξεις. Πολλές φορές υπήρξαν αιματηρές συμπλοκές, τραυματίες - και νεκροί ακόμα. Ποτέ, όμως, δεν βεβηλώθηκε το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Γιατί άραγε;
Η απάντηση είναι απλή: Τότε, μεγάλο μέρος της κοινωνίας συμμετείχε στους αγώνες ή ταυτιζόταν με τους εξεγερμένους. Γι’ αυτό οι διαδηλωτές σεβόταν τα σύμβολά της. Σήμερα έχουμε «εξεγερμένες» μειοψηφίες, που δεν έχουν τη στήριξη του κόσμου - και τον «εκδικούνται» προσβάλλοντας τα σύμβολά του και βεβηλώνοντας τα μνημεία του.
Τότε, οι διαδηλωτές διακινδύνευαν τα πάντα, αλλά είχαν τα πρόσωπα ακάλυπτα. Δεν τους ένοιαζε αν θα τους «σταμπάρει» η αστυνομία, γιατί ήξεραν ότι είχαν την κοινωνία μαζί τους. Σήμερα οι κουκουλοφόροι καλύπτουν τα πρόσωπά τους, ώστε να προφυλαχθούν, όχι από μια αδρανή αστυνομία - που δεν τους ορμάει, ακόμα κι όταν καίνε αστυνομικούς! - αλλά για να γλιτώσουν από τη οργή της κοινής γνώμης. Οι κουκουλοφόροι κατεβαίνουν για να προκαλέσουν το λαό, όχι για να «πολεμήσουν» την κυβέρνηση.
Οι κουκούλες είναι σύμβολα κοινωνικής πρόκλησης, όχι «μαχητικότητας» ή «αντίστασης»...
Ασφαλώς, το μεγαλύτερο μέρος όσων συμμετέχουν στις φοιτητικές κινητοποιήσεις δεν είναι κουκουλοφόροι. Αλλά οι κουκουλοφόροι έχουν πλήρως «καπελώσει» τις φοιτητικές κινητοποιήσεις...
Αυτοί παράγουν τα «γεγονότα» που «παίζουν» στα κανάλια. Αυτοί επιφυλάσσουν «εκπλήξεις», που φέρνουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι κουκουλοφόροι είναι οι «πρωταγωνιστές» των φοιτητικών κινητοποιήσεων κι ας μην έχουν σχέση με τα Πανεπιστήμια.
Όταν μερικές εκατοντάδες «σκιές δίχως πρόσωπα», έχουν τέτοια μεγάλη «επιτυχία», όταν προκαλούν τους πάντες, αλλά ουδείς μπορεί να τους αγγίξει, όταν διαφωνούν μαζί τους οι πάντες, αλλά εξακολουθούν να έχουν «πρωταγωνιστικό» ρόλο στις εξελίξεις, κάτι δεν πάει καλά με τη Δημοκρατία μας.
Μέχρι πρίν μερικά χρόνια, αν τολμούσαν τα ίδια - να βεβηλώσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη - θα τους χυμούσαν όλοι οι άλλοι διαδηλωτές. Θα τους τσάκιζαν, επί τόπου, οι ίδιοι οι συναγωνιστές τους...
Ενώ σήμερα, ουδείς τους ενοχλεί. Κι όταν αποδοκιμάζονται, τους «καλύπτούν» ή τους δικαιολογούν πλείστοι όσοι... «τζιτζιφιόγκοι» της «Αριστεράς» και της «Προόδου». Που δεν είναι «προοδευτικοί» πια. Κι έχει προ πολλού πάψει να είναι «Αριστεροί»...
Γιατί η Αριστερά μπορεί να αντέξει τα πάντα, εκτός από ένα: Να έλθει σε σύγκρουση με την κοινωνία και να προκαλέσει την οργή της.


ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ «ΦΩΤΑΔΙΣΤΩΝ»
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007

Με αυτούς που υποστηρίζουν το διαβόητο «σχολικό βοήθημα» της ΣΤ΄ Δημοτικού δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε άλλο: Ο Μίκης Θοδωράκης, τα είπε όλα σε προχθεσινό άρθρο του, καταγγέλλοντας, με το μοναδικό δικό του τρόπο, τον «ψεύτικο μανδύα της δήθεν προοδευτικότητας»...
Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι καθόμαστε και το ...«διαπραγματευόμαστε»! Τι ακριβώς «διαπραγματεύεται» ο ελληνικός λαός, η κυβέρνησή του, η Πολιτεία; Την αλλαγή ενός σχολικού εγχειριδίου; Και με ποιούς το διαπραγματεύεται; Με τη «συγγραφική ομάδα» του; Είμαστε στα καλά μας;
Η κα. Γιαννάκου παραδέχθηκε ότι πολλές «αστοχίες» επισημάνθηκαν πριν εκδοθεί το βιβλίο, αλλά η συγγραφική ομάδα αρνήθηκε να τις διοθρώσει!
Άραγε, οι αστοχίες περιλαμβάνουν και την φράση ότι οι Έλληνες ...«συνωστίζονταν» στο λιμάνι της Σμύρνης τον Αύγουστο του 1922;
Αν τέτοιες «αστοχίες» επισημάνθηκαν εγκαίρως, αλλά δεν διορθώθηκαν, τότε δεν πρόκειται για αστοχίες. Πρόκειται για συγκροτημένη άποψη που διαπερνά ολόκληρο το «βοήθημα». Το οποίο, είναι ακατάλληλο και πρέπει να αποσυρθεί αμέσως.
Τι νόημα έχει να λέμε ότι «μόνη αρμόδια να αλλάξει το βιβλίο είναι η συγγραφική ομάδα του», όταν παραδεχόμαστε ότι μέχρι τώρα αρνήθηκε κάθε αλλαγή;
Η ελληνική κυβέρνηση ξέρουμε τι εκπροσωπεί: το λαό και την συντεταγμένη πολιτεία, άρα και το Σύνταγμα (που επιτάσσει την εμπέδωση εθνικής συνείδησης στους νέους). Η συντακτική ομάδα τι ακριβώς εκπροσωπεί;
Συμπαθής η κα Γιαννάκου, αλλά τι θέλει να πεί; Μήπως ότι δεν υπάρχει πια υπουργείο Παιδείας κι ολόκληρος ο ελληνικός λαός είναι στο έλεος μιας ομάδας ημιμαθών «φωταδιστών», απέναντι στους οποίους ξεσηκωθήκαμε όλοι - μικροί, μεγάλοι, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί - από το Μίκη Θοδωράκη μέχρι τον Κώστα Ζουράρη κι από την Ακαδημεία Αθηνών μέχρι τον σκιτσογράφο Στάθη;
Η συντακτική ομάδα προσπαθεί να υποβαθμίσει το εθνικό στοιχείο από την την αυτοσυνειδησία των παιδιών μας. Μήπως η κα Γιαννάκου ομολογεί ότι έχει καταλυθεί και η λαϊκή κυριαρχία στο πολίτευμά μας;  Στα νιάτα μας κατεβήκαμε στο «Πολυτεχνείο» γι’ αυτά ακριβώς: Για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία. Αναρωτιέμαι: μήπως είναι ώρα να ξανακατέβουμε στους δρόμους, αυτή τη φορά για να φύγη η «χούντα» της «ψευτο-προοδευτικής διανόησης» που είναι «εχθρός του λαϊκού και καρικατούρα διανόησης», όπως καταγγέλλει ο Θοδωράκης; Ξέρετε, εμείς όταν κατεβαίνουμε στους δρόμους, δεν παίζουμε «κυνηγητό» με τους αστυνομικούς, δεν κατεβαίνουμε για συντεχνιακά αιτήματα... Και δεν κρύβουμε τα πρόσωπά μας...




ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007


Το νέο «βοήθημα» Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού δημιουργεί ήδη αμηχανία στο πολιτικό σύστημα. Τα κόμματα δυσκολεύονται να το χειριστούν και η κοινή γνώμη δυσκολεύεται να το «καταπιεί»...
Ήδη μαζεύονται χιλιάδες υπογραφές πολιτών που ζητούν απόσυρση του βιβλίου, γίνονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη την Ελλάδα, εμφανίζονται γονείς που ζητούν να «εξαιρεθεί» το παιδί τους από τη διδασκαλία της Ιστορίας και καθηγητές που αρνούνται να το διδάξουν, ενώ πολλοί περισσότεροι διδάσκουν το μάθημα από τα περσινά βιβλία.
Σημείο των καιρών: Η πολιτική ελίτ της χώρας προωθεί ή αποδέχεται κάτι που η κοινωνία απορρίπτει. Όπως είχε συμβεί στη Γαλλία και την Ολλανδία με το Ευρωσύνταγμα, νωρίτερα στη Σουηδία με την ένταξη στη ζώνη ευρώ και σε μια σειρά ευρωπαϊκες χώρες με την τουρκική ένταξη.
Σε όλες τις περιπτώσεις δημιουργήθηκε κοινωνική πλειοψηφία, που πολιτικά δεν εκπροσωπείται, παρ’ όλα αυτά εκφράστηκε. Και μάλιστα με πολύ ηχηρό τρόπο...
Το πρόβλημα είναι ότι αλλού υπήρξαν δημοψηφίσματα, αλλά στην Ελλάδα δεν προβλέπεται κάτι παρόμοιο. Κι ό,τι βράζει για καιρό, αλλά δεν εκφράζεται, ούτε εκπροσωπείται, μπορεί να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις αργότερα...
Η ΝΔ έχει τη μεγάλη ευκαιρία να μετατρέψει ένα πρόβλημα (για το πολιτικό σύστημα) σε πλεονέκτημα (για την ίδια): Να αποσύρει το βιβλίο – επαναφέροντας το περσινό! Να εκθέσει τους αντιπάλους της που το υπερασπίστηκαν. Να δείξει δημοκρατική ευαισθησία, απέναντι στην θέληση της κοινής γνώμης, αλλά και διπλωματική ευαισθησία απέναντι στην Κύπρο (που επίσης απέρριψε το αμαρτωλό «βοήθημα»). Να συσπειρώσει όλη την κοινωνία και να διασπάσει τους αντιπάλους της.
Ο «μεσαίος χώρος», που σήμερα αφυπνίζεται, ζητά μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν δέχεται τις ιδεολογικές ακρότητες μιας μερίδας «ψευτοδιανοουμένων» και «ψευτοπροοδευτικών», που λέει και ο Μίκης Θοδωράκης...
Οι πραγματικοί μεταρρυθμιστές ενώνουν το λαό γύρω από πραγματικές τομές, δεν τον διχάζουν με ψεύτικα διλήμματα για ανύπαρκτα προβλήματα.
Η ΝΔ πραγματοποίησε ήδη μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια (έστω και άτολμη). Δεν υπάρχει λόγος να διχάσει την κοινωνία για μια αντιπαιδαγωγική και αντιεπιστημονική ανοησία, που δικαίως εκνευρίζει τους πάντες, χωρίς να λύνει κανένα πρόβλημα – ούτε της Ιστορίας, ούτε της Παιδείας.
Μην μπερδεύετε την μεταρρύθμιση με την κοινωνική πρόκληση.
Μην μπερδεύετε τον εκσυγχρονισμό με την αποδόμηση της εθνικής κοινωνίας.
Τώρα πλέον ξέρετε ποιοί είναι οι ακραίοι στην Ελλάδα. Μην ταυτίζεστε μαζί τους. Και μην πέφτετε στην παγίδα που σας στήνουν...
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ, ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007
Για το βοήθημα Ιστορίας της ΣΤ` Δημοτικού, έχουν ειπωθεί, σχεδόν τα πάντα. Μόνο η Ακαδημία Αθηνών εντόπισε πάνω από 70 σοβαρά λάθη και παραλείψεις! Τόσα σφάλματα σε ένα βιβλιαράκι σχολικής Ιστορίας 140 σελίδων είναι αληθινό ..."κατόρθωμα". Με τα συγκεκριμένα λάθη του λοιπόν, δεν θα ασχοληθούμε εδώ. Θα στρέψουμε την προσοχή μας σε γενικότερες αντιλήψεις επί των οποίων στηρίζεται το βιβλίο και τις οποίες προωθεί η συντακτική του ομάδα.
Θα αρκούσαν μόνο τα πολλαπλά σφάλματά του για να αποσυρθεί. Όπως, θα δούμε, η οπτική του και η μεθοδολογία του είναι ακόμα σοβαρότερος λόγος για την απόρριψή του...
Όσοι υποστηρίζουν, λοιπόν, το "αμαρτωλό" εγχειρίδιο ισχυρίζονται ότι επιχείρησαν τρείς μείζονες καινοτομίες:
-- Πρώτον να αντικαταστήσουν την παραδοσιακή "αφηγηματική" διδασκαλία της Ιστορίας με την διαθεματική διδασκαλία.
-- Δεύτερον, ότι προσπαθούν να μειώσουν τους "εθνικούς μύθους" που αναπαράγουν την μισαλλοδοξία και την καχυποψία προς άλλους λαούς.
-- Τρίτον, ότι μειώνουν την έμφαση σε βίαια πολεμικά γεγονότα και την αντικαθιστούν με πιο "αποστασιοποιημένες" αναφορές κοινωνικών εξελίξεων κλπ.
Όμως, ατύχησαν και στις τρείς επιλογές τους:

Η παιδαγωγική σκοπιά

Η διαθεματικότητα είναι ενδιαφέρουσα επιστημολογική προσέγγιση, για την έρευνα της Ιστορίας, όχι για τη διδασκαλία της και μάλιστα σε παιδάκια ΣΤ` Δημοτικού. Η διαθεματικότητα προϋποθέτει συνείδηση του ιστορικού χρόνου. Πρέπει να γνωρίζουμε την εξέλιξη μιας κοινωνίας, ύστερα να γνωρίζουμε καλά πως εξελίχθηκαν διαφορετικές κοινωνίες, το ίδιο χρονικό διάστημα, για να κατανοήσουμε, στη συνέχεια, διαθεματικές συσχετίσεις που υπάρχουν μεταξύ τους.
Η ιστορική γνώση είναι προϋπόθεση της θεματικής προσέγγισης. Η "διαθεματικότητα" μπορεί να συμπληρώσει την ιστορική γνώση, όχι να την υποκαταστήσει...
Και το κυριότερο: δεν ξεκινάμε από θεματολογική προσέγγιση στο Δημοτικό Σχολείο. Στην ηλικία των 11 χρόνων τα παιδιά έχουν ανάγκη να αποκτήσουν συνείδηση ιστορικού χρόνου.. Μόνο έτσι θα μπορέσουν αργότερα να κάνουν κάποιες συσχετίσεις. Και μόνο τότε θα αρχίσουν να σκέφτονται κριτικά. Δεν υπάρχουν περιθώρια για κριτική σκέψη πάνω στην Ιστορία, όταν υπάρχει απόλυτη άγνοια του ιστορικού χρόνου. Δεν μπορείς να αμφισβητείς "ιστορικούς μύθους", όταν δεν έχει συνείδηση ιστορικότητας.
Επίσης, τα παιδιά στην ηλικία των 11 ετών χρειάζονται, να αντλήσουν θετικά αξιακά πρότυπα. Και η Ιστορία είναι συνήθως το καλύτερο μέσο για να εμπεδώσεις τέτοια πρότυπα σε νεαρές ηλικίες.
Στην ηλικία των 11 ετών τα παιδιά δομούν την "κοινή αίσθηση του ανήκειν", την αίσθηση "κοινότητας", της οποίας αποτελούν μέλη. Πάνω σε αυτή την αίσθηση κοινότητας θα συγκροτήσουν σταδιακά την κοινωνικότητά τους.
Αυτή η "αίσθηση του ανήκειν" που δημιουργούν είναι πολυ-επίπεδη. Εκτείνεται από την οικογένειά τους, την παρέα τους, την τάξη τους, την ομάδα τους και καταλήγει στην πατρίδα τους. Όσο αυτή η "κοινότητα" μέσα στην οποία τοποθετούν τον εαυτό τους διευρύνεται, τόσο έχουν ανάγκη να την εξιδανικεύουν. Μπορεί να μην είναι υπερήφανοι για τους γονείς τους; ούτε για την ομάδα τους. Αρκεί το ευρύτερο σύνολο στο οποίο εντάσσονται να τους δίνει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Τα παιδιά έχουν ψυχολογική ανάγκη να ενταχθούν σε κάποια "εξιδανικευμένη πατρίδα"...
Ένα παιδί πρώτα θα αναζητήσει την κοινωνική ένταξη στο "κόσμο των μεγάλων". Μόνο όταν αρχίσει να ενηλικιώνεται το ίδιο (με την εφηβεία) θα αρχίσει να αναζητά την ιδιαίτερη ατομική του ταυτότητα, άρα τη διαφοροποίησή του από τον κόσμο των ενηλίκων - για να ωριμάσει.
Στα 11 χρόνια του το παιδί αναζητά ακόμα το "εμείς". Στα 16 σίγουρα ψάχνει πια το "εγώ". Η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης προϋποθέτει το "εγώ" της εφηβείας. Η ανάγκη κοινωνικότητας των 11 χρόνων συνδέεται περισσότερο με την αναζήτηση εκείνου του "εμείς" που κάνει υπερήφανα όλα τα μέλη του...
Στα παιδιά 11 ετών θα δώσεις μια εκδοχή της Ιστορίας του τόπου τους, που τα κάνει υπερήφανα. Δεν θα τους πεις ψέματα. Απλά θα δώσεις έμφαση σε γεγονότα που θεμελιώνουν ένα ανθεκτικό "εμείς", για να μπορέσουν να το αποδεχθούν, να αντλήσουν ισχυρά θετικά μηνύματα. Αν κάνεις το αντίθετο, αν παρουσιάσεις εθνικές αποτυχίες ή εθνικές ντροπές, τότε θα αποδομήσεις το "εμείς" που έχουν τόσο ανάγκη σε αυτή την ηλικία. Θα δημιουργήσεις, τελικά, αυτιστικά άτομα, γεμάτα ανασφάλειες, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς αυτοεκτίμηση, χωρίς αναγωγές σε οποιοδήποτε συλλογικό πεδίο αναφοράς.
Κάθε ιστορική κοινωνία έχει λόγους να είναι υπερήφανη, όπως έχει και λόγους να ντρέπεται. Όταν διδάσκουμε Ιστορία στα παιδιά δίνουμε έμφαση σε όσα μας κάνουν υπερήφανους. Καθώς μεγαλώνουν κι ωριμάζουν αρχίζουμε να συζητάμε μαζί τους και τις πιο πικρές συλλογικές εμπειρίες, ώστε να οξύνουμε την κριτική σκέψη τους. Στα 11 χρόνια παίρνουν τα παραδείγματα προς μίμησιν που τους προσφέρει η Ιστορία. Σε κατοπινά στάδια μαθησιακής εξέλιξης θα πάρουν και τα παραδείγματα προς αποφυγήν.
Το πρόβλημα δεν είναι αν πρέπει να τους διδάσκουμε μια Ιστορία που τους κάνει υπερήφανους ή μια πιο "ρεαλιστική εκδοχή", που οξύνει την κριτική τους σκέψη. Ασφαλώς, πρέπει να κάνουμε και τα δύο. Αλλά πρέπει να το κάνουμε σταδιακά, καλύπτοντας σε κάθε φάση τις ιδιαίτερες ανάγκες της ηλικίας και σεβόμενοι τις ιδιαίτερες δυνατότητες πρόσληψης που έχουν τα παιδιά. Στα 11 χρόνια έχουν μικρότερη κριτική αντίληψη απ` ότι στα 16 και μεγαλύτερη ανάγκη να ενταχθούν στο συλλογικό "εμείς". Το πρόβλημα εδώ είναι πρωτίστως παιδαγωγικό, όχι ιστορικό.
Η εκδοτική ομάδα του εγχειριδίου προτείνει όχι μια "πιο αντικειμενική ιστορία", αλλά μια αντίστροφη ιεράρχηση: Υποβαθμίζει τα εθνικά επιτεύγματα και μεγιστοποιεί τις αρνητικές εμπειρίες - τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Υποβαθμίζει τους εθνικούς αγώνες και αναβαθμίζει τις εσωτερικές διαμάχες. Δεν γκρεμίζει "εθνικιστικούς μύθους" αναδεικνύοντας την "ιστορική αλήθεια". Αποστειρώνει την Ιστορία από εθνικές αλήθειες (και κάποιους παιδαγωγικούς "μύθους") και μέσα από αποκρύψεις φτιάχνει ένα "πακέτο", λιγότερο ελκυστικό, λιγότερο παιδαγωγικό, σε τελευταία ανάλυση και λιγότερο αληθινό.

Ο μύθος της μοναδικής και απόλυτης αλήθειας

Όμως υπάρχει κι ένα σοβαρότερο πρόβλημα με την προσέγγιση της συντακτικής ομάδας. Για να αποκαθηλώσεις ένα "ιστορικό μύθο", πρέπει να είσαι απολύτως σίγουρος ότι κατέχεις την ιστορική αλήθεια. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε την "ιστορική αλήθεια" από τη μία πλευρά και "ιστορικά ψεύδη" από την άλλη. Έχουμε διαφορετικές ερμηνείες της Ιστορίας: Διαφορετικές θεωρίες - θεμελιωμένες όλες σε επιστημονική μεθοδολογία - υποστηρίζουν διαφορετικά συμπεράσματα.
Αυτό είναι απόλυτα συνηθισμένο σε "ακριβείς" επιστήμες - όπου τα μεγέθη είναι μετρήσιμα και τα συμπεράσματα επιδέχονται πειραματική επιβεβαίωση. Σε επιστήμες όπως η Φυσική, η Χημεία και τα Οικονομικά, υπάρχουν διαφορετικές επιστημονικές θεωρίες. Στην Ιστορία, όπου η μέτρηση είναι δύσκολη, οι πληροφορίες "ατελείς" και η πειραματική επιβεβαίωση αδύνατη, κατά μείζονα λόγο υπάρχουν περιθώρια για διαφορετικές θεωρίες, που όλες τους μπορεί να πληρούν επιστημονικά κριτήρια, αλλά καταλήγουν σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα. Στην έρευνα της Ιστορίας υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα περιθώρια για "ιδεολογικές αναγνώσεις".
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι κατέχει την Ιστορική αλήθεια, ή ότι η δική του θεωρία είναι η μόνη αληθινή, η μόνη επιστημονική, ή μόνη έγκυρη, κι όλοι άλλοι παρουσιάζουν "μύθους", όχι μόνο δείχνει ανυπόφορη αλαζονεία, αποκαλύπτει και ανεπίτρεπτη αγραμματοσύνη. Αληθινό επιστημολογικό πρωτογονισμό. Τέτοιες πεποιθήσεις απόλυτης βεβαιότητας, τέτοιοι ισχυρισμοί κατοχής της "μοναδικής αλήθειας", ήταν συνηθισμένοι σε προηγούμενες εποχές. Σήμερα δεν θα περίμενε κανείς να ακούσει τέτοιες βεβαιότητες ημιμάθειας από μορφωμένους ανθρώπους. Πολλώ μάλλον από Πανεπιστημιακούς.
Στο τέλος του 19ου Αιώνα διαπρεπείς φυσικοί της εποχής - όπως ο Albert Michelson, o R.A. Millikan, o William Thomson, γνωστότερος ως Λόρδος Kelvin - είχαν ισχυριστεί, ότι η Νευτώνεια Φυσική είχε απαντήσει σε όλα τα προβλήματα και δεν άφηνε περιθώρια νέων ανακαλύψεων - εκτός, ίσως, από κάποιες βελτιώσεις στην ακρίβεια των μετρήσεων (πέρα από το έκτο δεκαδικό ψηφίο)! Λίγα χρόνια αργότερα, η ειδική σχετικότητα του Αϊνστάϊν, η γενική σχετικότητα του Αϊνστάϊν, οι κυματοσυναρτήσεις του Σρέντινγκερ, η απροσδιοριστία του Χάϊζεμπεργκ και η κβαντομηχανική του Ντιράκ, ανέτρεψαν τα πάντα στο χώρο της Φυσικής. Κι ήταν μόνον η αρχή...
Τώρα πλέον, οι ισχυρισμοί εκείνοι, πριν εκατό χρόνια, ότι η επιστήμη είχε φτάσει "στο τέλος της γνώσης", ακούγονται υπερβολικά αφελείς, αν όχι κωμικοί. Τέτοια ισχυρισμοί, όταν ακούγονται σήμερα από Ιστορικούς, είναι ανυπόφοροι.

Ιδεολογία, Επιστήμη και Δημοκρατία

Ο ισχυρισμός τους ότι θέλουν να μειώσουν την "εθνικιστική καταγραφή" της Ιστορίας και την έμφαση στα πολεμικά γεγονότα, στα πάθη και στη βία, αποτελεί ομολογία ότι είναι η ιδεολογία που τους καθοδηγεί - όχι η επιστήμη.
Όταν έχουμε μια μεγάλη εθνική Επανάσταση, αργότερα απελευθερωτικούς αγώνες, ξένη κατοχή και εθνική αντίσταση, διχασμούς και εμφύλιους πολέμους, τι ακριβώς θα "σβήσουμε", Ουσιαστικά θα γράψουμε άλλη "Ιστορία" απ` αυτή που υπήρξε! Θα εξαφανίσουμε ή θα υποβαθμίσουμε όλα τα σημαντικά γεγονότα, θα αναδείξουμε δευτερεύουσες πλευρές και προσωπικότητες. Δεν θα μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε, αργότερα, καμία κριτική σκέψη. Όταν όλα τα σημαντικά έχουν αποσιωπηθεί, σε τι ακριβώς θα ασκηθεί η "κριτική προσέγγιση";
Η Ιστορία - κι όχι μόνο η ελληνική, ασφαλώς - είναι γεμάτη πάθη, μίση, συγκρούσεις, πολέμους. Όπως είναι και γεμάτη μεγαλειώδεις στιγμές. Τα πάθη και η βία είναι αλληλένδετα με το μεγαλείο. Αν σβήσουμε τα πρώτα, σβήνουμε και το δεύτερο, σβήνουμε όλη την Ιστορία και ξαναγράφουμε μια καρικατούρα πολιτικής ορθότητας, που ούτε πείθει, ούτε φρονηματίζει, ούτε ασκεί την κριτική σκέψη, ούτε επιτρέπει να διορθωθούν σφάλματα του παρελθόντος - τελικά δεν ενδιαφέρει κανένα. Αυτή η προσέγγιση καταργεί, δεν αναπλάθει, την ιστορική συνείδηση...
Το βιβλίο της Ιστορίας δεν είναι "επιστημονικό", είναι ιδεολογική αναθεώρηση της Ιστορίας, είναι επιστημολογικά πρωτόγονο, είναι παιδαγωγικά απαράδεκτο. Δεν είναι προοδευτική τομή. Είναι λοβοτομή που επιχείρησαν κάποιοι φανατικοί, απομονωμένοι και από τον πνευματικό κόσμο και από την πνευματική παράδοση του τόπου, και από τον ίδιο το λαό. Που όταν πρόκειται για το πώς και το τι θα διδαχθούν τα παιδιά του, εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο. Γι` αυτό το πολίτευμά μας το λέμε δημοκρατία - όχι "πεφωτισμένοι δεσποτεία"...
Η άποψη ότι "οι ειδικοί ξέρουν καλύτερα" δεν είναι καινούργια. Ακριβώς εν ονόματι αυτής της άποψης, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου Αιώνα τα ανακτοβούλια αρνήθηκαν πεισματικά θεσμούς δημοκρατικής αυτοκυβέρνησης και λαϊκής κυριαρχίας. Στην τελευταία φάση των δημοκρατικών επαναστάσεων, οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις δεν αρνούνταν, πλέον, το δικαίωμα του λαού να εκφέρει γνώμη, αλλά τη δυνατότητά του να έχει ορθή γνώμη και να κρίνει σωστά. Δεν μάχονταν τη δημοκρατία πια ως "ελέω Θεού μονάρχες", αλλά ως "πεφωτισμένοι δεσπότες", που γνώρισαν καλύτερα ποιο ήταν το δημόσιο συμφέρον.
Οι απόψεις αυτές έπρεπε να ηττηθούν, για να στεριώσει ο σύγχρονος κοινοβουλευτισμός. Τώρα, οι ίδιες αντιδημοκρατικές απόψεις, επανεμφανίζονται ως κυριαρχία των "ειδικών"...
Υπάρχει κι ένας τελευταίος μύθος:
Οι "ειδικοί" δεν έχουν πάντα δίκιο. Πολλοί ειδικοί στήριξαν Ολοκληρωτικά καθεστώτα. Πάντα εν ονόματι της "Επιστήμης", την "αντικειμενικότητας" και της μοναδικής αλήθειας, που εκείνοι μόνο γνώριζαν κατ` αποκλειστικότητα.
Πολλές φορές οι διανοούμενοι αποδείχθηκαν μπροστά από την εποχή τους.
Άλλες φορές, όμως, αποδείχθηκαν κονδυλοφόροι Ολοκληρωτικών καθεστώτων. Γι` αυτό και στις δημοκρατίες αποφασίζει ο λαός, όχι οι "ειδικοί". Το δόγμα, ότι για τα παιδαγωγικά βιβλία "μόνον οι ειδικοί είναι αρμόδιοι να αποφασίσουν", είναι επικίνδυνο. Όχι μόνο για παιδαγωγικούς λόγους. Κυρίως για λόγους δημοκρατίας. Κι αυτό ας το θυμάται η κυρία Γιαννάκου...


ΙΡΑΚ: Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΣΗ… 2

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, 31/3/2007

Στο προηγούμενο άρθρο  μας {βλ. σχετ.} εξετάσαμε από τη στήλη αυτή τι ακριβώς θα σήμαινε, αν οι Αμερικανοί αναγκάζονταν να αποχωρήσουν από το Ιράκ ηττημένοι, όπως έκαναν πρίν τριάντα και πλέον χρόνια από το Βιεντάμ… Οπως, λοιπόν, σημειώναμε, αν τα αμερικανικά στρατεύματα αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το Ιρακινό έδαφος, στο Ιράκ θα ξέσπαγεανοικτός εμφύλιος, πολύ πιο αιματηρός από τη σημερινή σύγκρουση. Η Τουρκία θα εισάβαλε στον Κουρδικό βορειο Ιράκ, η Τεχεράνη θα απειλούσε με εισβολή για την προστασία των Σιιτών του Ιρακινού νοτου, η Ιορδανία θα ένιωθε την ανάγκη να υποστηρίξει τους Σουνίτες του κεντρικού Ιράκ, τα Σουνιτικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας και του Κουβέϊτ, θα ανησυχούσαν από την εξάπλωση της Ιρανικής-Σιιτικής επιρροής και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την ανακόψουν.
 Η μεγάλη πιθανότητα πολλαπλής εμπλοκής όλων των όμορων κρατών υπέρ ή κατά όλων των τοπικών πληθυσμιακών ομάδων, θα περιέπλεκε ακόμα περισσοτερο την κατάσταση στο ίδιο του Ιράκ, θα εμπόδιζε τη σταθεροποιησή του στη συνέχεια και θα αποσταθεροποιούσε όλα τα γειτονικά καθεστώτα. Αληθινό κουτί της Πανδώρας
Η γεωπολιτική αστάθεια θα αγκάλιαζε το σύνολο της Μέσης Ανατολής και το πετρέλαιο θα εκτινασσόταν πάνω από τα 100 δολάρια το βαρέλι (ίσως και ως τα 120 δολάρια), προκαλώνταςδιεθνή ύφεση διαρκείας στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στην Κίνα, παντού. Η ίδια η ενότητα της Ευρώπης ίσως δεν θα άντεχε ένα τόσο ισχυρό πετρελαϊκό σόκ (τιμές διπλασιες από τις τωρινές και σε διάρκεια χρόνου), ενώ στη Ρωσία, την Κίνα και την Ιαπωνία θα επικρατούσεέξαρση εθνικισμού, και στις ΗΠΑ ένα μίγμα απομονωτισμού και εθνικιστικής αναδίπλωσης, με ολέθρια αποτελέσματα στην παγκόσμια σταθερότητα και την Ειρήνη.
Μια τέτοια εξέλιξη δεν την εύχεται και δεν θα την ήθελε κανείς – με μοναδικές εξαιρέσεις δύο κράτη: το σημερινό καθεστώς της Τεχεράνης (για το οποίο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, να αποχωρήσουν οι Αμερικανοί ηττημένοι από το Ιράκ) και την Τουρκία (που προσδοκά μια αμερικανική ήττα στο Ιράκ, για να ειβάλει  στο Ιρακινό Κουρδιστάν και να εξουδετερώσει οριστικά τον Κουρδικό κίνδυνο)…
Για να αποτραπούν τα χειρότερα…
Να λοιπόν και μια ακόμα κρίσιμη διαφορά:
Κατά τη διάρκεια του Πολέμου στο Βιετνάμ, την ήττα των Αμερικανών εκεί την επιθυμούσαν πολλοί: Οι Σοβιετικοί, οι Κινέζοι, πολλά καθεστώτα του Τρίτου κόσμου, ακόμα και κάποιοι σύμμαχοι των ΗΠΑ αδιαφορούσαν (ή εύχονταν ενδόμυχα) να ηττηθούν οι ΗΠΑ στην Ινδοκίνα. Στην περίπτωση του Ιράκ, ακόμα και  πολλοί αντίπαλοι των ΗΠΑ, καθώς και οι περισσότεροι Άραβες, απεύχονται να φύγουν οι Αμερικανοί ηττημένοι και να τιχαχθεί ολόκληρη η περιοχή στον αέρα.
Με εξαίρεση το καθεστώς της Τεχεράνης και την Τουρκία ουδείς εύχεται, ουδείς επιθυμεί κι ουδείς έχει συμφέρον από μια ενδεχόμενη ήττα των Αμερικανών στο Ιράκ. Το γεγονός αυτό δίνει ακόμα σημαντικά περιθώρια ελιγμών στην Ουάσιγκτων. Η οποία, ωστόσο, οφείλει να κατανοήσει τα σφάλματά της και να τροποποιήσει την ως σήμερα πολιτική της.
Για να αποτραπούν, λοιπόν, τα χειρότερα, πρέπει το Ιράκ να σταθεροποιηθεί. Για να σταθεροποιηθεί το Ιράκ πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για τον ειρηνικό διαμελισμό του. Μόνο αυτή η προοπτική θα γίνει αποδεκτή από τη Σιιτική πλειονότητα στο νότο και από τους Κούρδους στο βορρά. Πράγμα που θα τους αφαιρέσει κάθε κίνητρο να μάχονται και θα τους δώσει όλα τα κίνητρα να συνεργαστούν. Φτάνει να δοθούν κάποιες εγγυήσεις ασφαλείας στο «Σουνιτικό τρίγωνο», πράγμα που μπορεί να γίνει υπό την «σκέπη» της γειτονικής Ιορδανίας
Αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αλλαγή καθεστώτος στο γειτονικό Ιράν (και εξουδετέρωση πιθανών αντιδράσεων της Συρίας). Ούτε τα Σουνιτικά καθεστώτα του Κόλπου θα δεχόταν ποτέ επέκταση της Σιιτικής επιρροής στο Νότιο Ιράκ, ούτε η Συρία θα δεχόταν ποτέ επέκταση της Ιορδανικής επιρροής στο Κεντρικό Ιράκ. Αλλά η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν και η εξουδετέρωση των αντιδράσεων της Συρίας, προϋποθέτει τη στενή συνεργασία της Ρωσίας – και της Ευρώπης, ασφαλώς, αν και αυτή η τελευταία, πλέον, δεν θα είχε μεγάλες αντιρρήσεις, για μια συνολική αναδιάταξη της περιοχής.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, έχει κάθε κίνητρο να συνεργαστεί, διότι έτσι της αναγνωρίζεται, για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, «στάτους» μεγάλης δύναμης, και διότι αποτρέπεται η κατάρρευση ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, η εκτίναξη του πετρελαίου και η βύθιση όλου του κόσμου σε ύφεση. Η Ρωσία είναι πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Κι όλοι οι πετρελαιοπαραγωγοί θέλουν την τιμή του πετρελαίου σχετικά υψηλά, αλλά όχι τόσο ψηλά, ώστε να προκαλεί διεθνή ύφεση και να μειώνσι την παγκόσμια ζήτηση στο βασικό εξαγωγικό προϊόν τους.
Συνεργαζόμενη με τις ΗΠΑ για την αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, τον ειρηνικό διαμελισμό του Ιράκ και τη σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, η Ρωσία επιτυγχάνει όλες τις επιδιώξεις της με το ελάχιστον ρίσκο. Οι τιμές του πετρελαίου θα υποχωρήσουν γύρω στα 35 δολάρια το βαρέλι (όταν το ρωσικό πετρέλαιο έχει κόστος εξόρυξης 18-20 δολάρια το βαρέλι), η ζήτηση πετρελαίου θα εκτιναχθεί, η Ρωσία θα εξακολουθήσει να κερδίζει απο τις αυξημένες εξαγωγές σε καλές τιμές και θα έχει ισορροπήσει σε μια θέση όπου οι ΗΠΑ θα έχουν ανάγκη τη Ρωσία περισσότερο απ' όσο η Ρωσία έχει ανάγκη τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, θα έχει ανοίξει ο δρόμος για τη στρατηγική συνεργασία ΗΠΑ – Ρωσίας – Ινδίας προκειμένου να ηττηθεί οριστικά το Πολεμικό Ισλάμ στην κεντρική Ασία στο προσεχές μέλλον, αλλά και για να ελεχθεί ο ηγεμονισμός της ανερχόμενης Κίνας στο απώτερο μέλλον.
Συνεπώς, η συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας είναι η αναγκαια και ικανή προϋπόθεση, για να υπάρξει αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν, ώστε να υπάρξει ειρηνικός διαμελισμός στο Ιράκ και να αρχίσει η σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή με συνολική αναδιάταξη και αλλαγές συνόρων, αλλά και μεεσωτερικές καθεστωτικές αλλαγές εκδημοκρατισμού στον μουσουλμανικό κόσμο.
Τα δύο μείζονα σφάλματα των ΗΠΑ στο Ιράκ
Η Ουάσιγκτων έκανε δύο μείζονα σφάλματα:
*  Πρώτον, πήγε στο Ιράκ χωρίς να έχει τη διάθεση να το διαμελίσει, αρχικά τουλάχιστον. Πίστευε ότι θα ο λαός του Ιράκ θα υποδεχόταν τα Αμερικανικά στρατεύματα ως «ελευθερωτές». Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πίστευε ότι θα μπορούσε να επιβάλει μια δημοκρατία σε ένα λαό, βαθιά διχασμένο, όπου η πλειοψηφία των Σιιτών και η μειοψηφία των Κούρδων θέλουν την ανεξαρτησία τους και η μειοψηφία των Σουνιτών φοβάται την εκδικητικότητα όλων των υπολοίπων που καταπίεσε στυγνά επί δεκαετίες. Το Ιράκ είναι μια τεχνητή χώρα που φτιάχθηκε από τους αποικιοκράτες. Για να λειτουργήσει ως δημοκρατία πρέπει να τριχοτομηθεί. Για να υπάρξει ως ενιαία πρέπει να εγκαθιδρυθεί ξανά κάποιος δικτάτορας. Η Ουάσιγκτων πήγε στο Ιράκ, χωρίς να θέλει να αφήσει πίσω της δικτατορία και χωρίς να επιθυμεί της τριχοτόμηση της χώρας. Άρα βρέθηκε σε αδιέξοδο…
* Το δεύτερο σφάλμα που έκανε η Ουάσιγκτων ήταν ότι ξεκίνησε τον Πόλεμο κατά του Πολεμικού Ισλάμ, χωρίς να κλείσει τα μέτωπα κατά του βασικού της συμμάχου στον Πόλεμο αυτό: της Ρωσίας. Αλλά η Ουάσιγκτων δεν αντέχει δύο μέτωπα. Για να κερδίσει στο ένα, πρέπει να κλείσει το άλλο. Για να κερδίσει τον πόλεμο κατά του Πολεμικού Ισλάμ, πρέπει να συμμαχήσει στρατηγικά με τη Ρωσία (τη βοήθεια της οποίας θα χρειαστεί αύριο και σε άλλα μέτωπα). Για να επιτύχει αλλαγή καθεστώτος στο Ιραν, και ομαλή διάλυση του Ιράκ, χρειάζεται οπωσδήποτε τη συναίνεση και τη βοήθεια της Ρωσίας.
Τα δύο αυτά σφάλματα έχουν αρχίσει να διορθώνονται ήδη: Το Ιρακινό κοινοβούλιο ήδη προχωρά με την ανοχή των ΗΠΑ, στη δημιουργία ενισχυμένης αυτονομίας τριών περιοχών μέσα στο Ιράκ. Αυτό θεωρείται το «πρελούδιο» της τριχοτόμησης. Ενώ ο αμερικανικός Τύπος ήδη άρχισε να αποκαλεί τον Πόλεμο στο Ιράκ «εμφύλιο», πράγμα που ανοίγει το δρόμο για να συζητηθεί σοβαρά η λύση του διαμελισμού του. Από την άλλη πλευρά, μετά την πυρηνική δοκιμή της Βορείου Κορέας ήδη παραρηρείται μια σοβαρή στρατηγική προσέγγυση ΗΠΑ-Ρωσίας σε μια σειρά άλλα ζητήματα. Με πιο εντυπωσιακό, μέχρι στιγμής, το γεγονός ότι στο Συμβούλιο Ασφαλεία πέρασε, πολύ πρόσφατα, ψήφισμα ρωσικής εμπνεύσεως, που προειδοποιεί την Γεωργία να «μην προκαλεί» τη Ρωσία στα ζητήματα της Αμπχαζίας και την Άνω Οσετίας. Μέχρι πρίν λίγες εβδομάδες, οι Αμερικανοί ενεθάρρυναν ανοικτά τους Γεωργιανούς και καταδίκαζαν τους Ρώσους. Τώρα ανέκρουσαν πρύμνα και ψήφισαν ανάποδα.
Φαίνεται ότι η Ουάσιγκτων διορθώνει τα σφάλματά της ελπίζοντας να μην είναι αργά. Με άλλο λόγια, προσπαθεί να συμβιβάσει αυτό που έκανε (επέμβαση-κατοχή στο Ιράκ) με αυτό που μπορεί να γίνει απο δώ και μπρός (τριχοτόμηση του Ιράκ και στρατηγική σύγκλιση ΗΠΑ-Ρωσίας) για να αποφύγει τα χειρότερα για όλους και για να αναδιαρθρώσει τη Μέση Ανατολή, χωρίς να εγκαταλήψει τον στόχο καταπολέμησης του Πολεμικού Ισλαμ.
Οι αναπροσαρμογές αυτές είναι λογικές, είναι ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες. Είναι «βέλτιστες» για τις ίδιες τις ΗΠΑ, ενώ συμφέρουν κι όλους τους άλλους (Ευρωπαίους, Ρώσους, μετριοπαθείς Άραβες κλπ.) Ότι είναι λογικό, ρεαλιστικό και «βελτιστο» για πολλούς ταυτόχρονα, είναι και εξαιρετικά πιθανό. (Χωρίς να είναι και βέβαιο, ασφαλώς)…
Το ενδιαφέρον για μας, στην Ελλάδα, είναι ότι τριχοτόμηση του Ιράκ και αλλαγή καθεστώτος σε Ιράν, με συναίνεση ΗΠΑ-Ρωσίας-Ευρώπης, δημιουργεί ισχυρό  Κουρδιστάν στα νότια της Τουρκίας και προκαλεί μείζονες περισπασμούς για την Άγκυρα.
Παρ' όλα αυτά δεν φαίνεται να μας απασχολεί. Θάλεγε κανείς ότι μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης «επιθυμεί» ή «εύχεται» να..αναδιπλωθούν άρον-άρον οι Αμερικανοί από το Ιράκ, να αποχωρήσουν άνευ όρων και να τιναχθεί στον αέρα η περιοχή. Δεν αντιλαμβάνονται κάν τι θα σημαίνει αυτό για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής, για τις τιμές του πετρελαίου και τη διεθνή ύφεση, για την ίδια την αντοχή της Ευρώπης και για την επιθετικότητα της Τουρκίας…
Μπροστά στην προοπτική ταπείνωσης των Αμερικανών, όλα τα άλλα υποχωρούν. Κι αν δενσυμβούν τα χειρότερα, κι αν πρυτανεύσει η λογική στο τέλος, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να βρεθούμε σε μια κατάσταση που όλοι ανακουφίζονται, συμπεριλαμβανομένων και των λαών του Ιράκ, των υπολοίπων Αράβων, των Ευρωπαίων, των Αμερικανών και των Ρώσων, με μόνους ηττημένους του φονταμενταλιστές εξτρεμιστές και την Τουρκία.
Και με την Ελλάδα να…δυσφορεί!
Τέτοια τύφλωση…






ΓΙΑ ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                     31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2007
Η υπόθεση του "αμαρτωλού" ομολόγου αποτελεί σκάνδαλο. Μπορεί να μην υπάρχει ευθεία παρανομία, αλλά "αθέμιτες" πρακτικές. Όταν ένα τέτοιο "επενδυτικό όχημα" το φέρνουν "γύρω-γύρω" και αυξάνουν τεχνητά το κόστος διαχείρισής του, τότε υπάρχει "οσμή σκανδάλου", ακόμα κι αν η τοποθέτηση εξακολουθεί να είναι κερδοφόρα...
Τέτοια επενδυτικά προϊόντα έχουν μεγάλο ρίσκο, καθώς υπόσχονται υψηλές αποδόσεις. Αν τα πράγματα πάνε άσχημα, τις ζημίες τις επωμίζεται μόνος του ο επενδυτής. Αν τα πράγματα πάνε καλά, γιατί τα κέρδη να τα μοιραστεί με τον "διαχειριστή";
Ένας ιδιώτης επενδυτής δεν θα επέτρεπε ποτέ τέτοια μεταχείριση. Γιατί το επέτρεψε ένα δημόσιο Ταμείο; Εδώ υπάρχει η υποψία ότι κάποιοι πήραν "μίζα", για να σωπάσουν. Εκτός κι αν απλώς...δεν πήραν χαμπάρι τι γινόταν. Είτε πήραν μίζα είτε δεν πήραν χαμπάρι, είναι ακατάλληλοι...
Από κει και ύστερα, όμως, θα έπρεπε να απαντηθούν ορισμένα πρόσθετα ερωτήματα:
* Ας δώσει κάποιος στη δημοσιότητα πώς εξελίχθηκαν τα συνολικά αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, από το 1975 μέχρι σήμερα, σε πραγματικές τιμές. Να συνειδητοποιήσουμε πότε και από ποιούς "λεηλατήθηκαν" τα ταμεία...
* Ας δώσει κάποιος στη δημοσιότητα πώς εξελίχθηκαν τα αποθεματικά του συγκεκριμένου Ταμείου - του ΤΕΑΔΥ - την τελευταία πενταετία απ` όλες τις τοποθετήσεις που έκανε.
* Ας δοθούν στη δημοσιότητα, στην ίδια περίοδο, οι αποδόσεις αντιστοίχων τοποθετήσεων, άλλων ταμείων σε άλλες χρηματιστηριακές, ώστε να υπάρχει και σύγκριση. Να ξέρουμε για παράδειγμα, αν είχαμε μεγαλύτερη η μικρότερη άνοδο απ` ό,τι ανέβηκε η κεφαλαιαγορά. Αν είχαμε, στη διαχείριση του συγκεκριμένου Ταμείου από τη συγκεκριμένη εταιρία, μεγαλύτερη η μικρότερη απόδοση απ` ό,τι συνέβη με τις τοποθετήσεις των υπολοίπων ταμείων σε άλλες εταιρίες.
Μόνο έτσι θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι γίνεται.
-- Για σκεφτείτε να αποκαλυφθεί ότι φωνάζουν σήμερα, που τα ταμεία βγάζουν κεφαλαιακά κέρδη, εκείνοι που δεν μίλαγαν όταν τα ταμεία είχαν βαρύτατες απώλειες;
-- Για σκεφτείτε να αποδειχθεί ότι φωνάζουν για υπερβολικό κόστος διαχείρισης μιας τοποθέτησης που έδωσε, παρ` όλα αυτά υψηλές αποδόσεις, αλλά δεν μιλούν για άλλες τοποθετήσεις ταμείων, "αφύσικα χαμηλές";
-- Για σκεφτείτε να αποκαλυφθεί ότι μαίνεται ένας "άγνωστος πόλεμος" για τον έλεγχο της ρευστότητας των ταμείων από ένα τραπεζικό καρτέλ που προσπαθεί να εκτοπίσει κάθε ανεξάρτητη (μη τραπεζική) εταιρία διαμεσολάβησης;
Για σκεφτείτε να μιλάμε για "παρωνυχίδες", όταν το μεγάλο σκάνδαλο βρίσκεται αλλού;
Για σκεφτείτε...


ΣΑΒΕΝΕΜΑΝ ΕΦΑ…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Κάποτε πιστεύαμε ότι ο κ. Πάγκαλος ήταν, ίσως, υπερβολικά αυθόρμητος («αμετροεπής» έλεγαν οι άσπονδοι… «φίλοι» του) για υπουργός Εξωτερικών. Θυμάστε, για παράδειγμα, εκείνη τη δήλωση του, ότι η Γερμανία είναι «γίγας με μυαλό μωρού» – για την οποία ο ίδιος υποχρεώθηκε να ζητήσει (εμμέσως) συγνώμη;
Ε λοιπόν, μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Ζαν Πιέρ Σαβενεμάν (Γάλλου υπουργού Εσωτερικών), ότι η Γερμανία δεν μπορεί ακόμα να απαλλαγεί από το…Ναζιστικό της σύνδρομο (!), ο κ. Πάγκαλος μοιάζει με τέρας αυτοσυγκράτησης, διπλωματικής λεπτότητας και υπερκχειλίζουσας ευγένειας…
Βεβαίως, κάποιος θα αντιτείνει ότι ο κ. Σαβενεμάν δεν είναι υπουργός Εξωτερικών, όπως ήταν τότε ο κ. Πάγκαλος.
Σωστό αυτό, αλλά μάλλον μικρή λεπτομέρεια. Διότι από την άλλη πλευρά, η δήλωση μείζονος Γάλλου υπουργού (έστω και Εσωτερικών) έχει πολλή μεγαλύτερη βαρύτητα, πολλώ μάλλον που ο «διαπράξας» σε αυτή την περίπτωση είναι απίθανο να ζητήσει συγνώμη…
Και, εν πάση περιπτώσει, το να πει κανείς στους Γερμανούς, ότι δεν σκέφθηκαν σοβαρά την πολιτική τους (στο Γιουγκοσλαβικό) είναι κάπως «χονδρό», ασφαλώς, είναι από τα πράγματα, που δεν λέγονται από τον αρχηγό της διπλωματίας ενός «εταίρου», αλλά δεν είναι και προς θάνατον…
Το να πει, όμως, στους Γερμανούς ότι διατηρούν ακόμα τα Ναζιστικά συμπλέγματα στο μείζων θέμα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, είναι «αιτία (διπλωματικού) πολέμου». Γιατί τους πατάει στον κάλο, θίγει τις ιστορικές ενοχές τους και ξυπνάει τα φαντάσματα του παρελθόντος – που και οι Γερμανοί και όλοι οι υπόλοιποι θέλουν να «ξορκίσουν».
Είναι «χτύπημα κάτω από τη μέση» σε βάρος των Γερμανών. Κι όταν διαπράττεται, όχι από κάποιον υπουργό μικρής περιφερειακής χώρας, αλλά από μείζονα υπουργό της Γαλλίας – ενώ η ατμομηχανή της Ένωσης είναι, υποτίθεται, ο «γαλλογερμανικός άξονας» - προκαλεί σεισμό πολλών «ρίχτερ» μέσα στην Ευρώπη.
Αν κάποιος, απλός πολίτης, έλεγε στην Αθήνα το ίδιο ακριβώς, θα αναθεματιζόταν πάραυτα ως «αντιευρωπαϊστής». Το είπε ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών, κι όλοι έμειναν εμβρόντητοι…
Η συζήτηση που ΔΕΝ υποπτευόμαστε…
Συμβαίνει, απλώς, ότι στην καρδιά της Ευρώπης διεξάγεται ήδη μια συζήτηση, την οποία στην Ελλάδα ούτε καν υποπτευόμαστε. Είτε γιατί δε θέλουμε να την αντιληφθούμε, είτε γιατί δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε. Μια συζήτηση που αφορά το μέλλον (το «μοντέλο», αν θέλετε) της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, από δω και στο εξής.
Και τη συζήτηση αυτή δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε, διότι κλονίζει τα στερεότυπα που έχει η ελληνική ηγεσία στο μυαλό της. Και τα οποία εκλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, ως «δεδομένα», όλα όσα στην «μείζονα Ευρώπη» θεωρούνται ως «ζητούμενα»
Για παράδειγμα: Η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση (αλλά και πολιτικές δυνάμεις, έξω από το σημερινό κυβερνητικό σχήμα) θεωρούν περίπου ως «δεδομένο» ότι το έθνος – κράτος είναι πλέον «ξεπερασμένο» και «βαίνουμε ολοταχώς» προς την κατάργηση του.
Εκτός Ελλάδος – στη Γαλλία για παράδειγμα, και όχι μόνο στη Γαλλία, βέβαια – αυτό που θεωρούμε εδώ ως «αυτονόητο», αποτελεί κάτι απαράδεκτο και «μη διαπραγματεύσιμο»!
Ο Λιονέλ Ζοσπέν, ο σοσιαλιστής Γάλλος Πρωθυπουργός, δήλωσε πριν ένα μόλις χρόνο:
Πλανώνται όσοι διακηρύσσουν το τέλος του εθνικού κράτους. Το εθνικό κράτος είναι αδιαπραγμάτευτο και αναντικατάστατο…
Και το πρόσφατο «ξέσπασμα Σαβενεμάν», προκλήθηκε από τις δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ. Ο οποίος πρότεινε (ως άτομο, ούτε καν εξ ονόματος της Κυβέρνησης του) την πολιτική ενοποίηση του «πυρήνα» της Ευρώπης σε Ομόσπονδη Ένωση, με βαθμιαία κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας. Όπου το πρόβλημα είναι και απαλλοτρίωση των εθνικών κρατών, και ο διαχωρισμός των μελών της Ένωσης σε μέλη του «πυρήνα» και μέλη «δορυφορικά»…
Η αλήθεια είναι ότι η πρόταση Φίσερ δεν είναι απολύτως σαφής σε ότι αφορά την κατάργηση της εθνικής ταυτότητας. Δεν διευκρινίζει τι μορφή θα έχει η Πολιτική Ενοποίηση της Ευρώπης. Διευκρινίζει τι μορφή θα πάψει να έχει: Θα ξεπεράσει το χαρακτήρα της Διακρατικής Ένωσης – σε ότι αφορά τα «τυχερά» κράτη μέλη του «πυρήνα». Ορισμένα εκ των οποίων – όπως η Γαλλία – δεν νιώθουν πολύ «τυχερά»…
 Ένα πρώτο συμπέρασμα, είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη στιγμή δεν έχει «ξεγράψει» το έθνος – κράτος, όπως αφελώς πιστεύουν κάποιοι στην Αθήνα. Αντίθετα, στηρίζεται στην εθνική/κρατική υπόσταση των μελών της. Είναι διακρατική ένωση.
 Ένα δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι η κατάργηση του έθνους – κράτους, δεν είναι σαφής προοπτική όλων των Ευρωπαίων, όπως ανοήτως πιστεύουν κάποιοι στην Αθήνα. Αντίθετα, αρκεί σχετικός έμμεσος υπαινιγμός ενός Γερμανού υπουργού, για να προκαλέσει αληθινό σεισμό μέσα στην Ένωση.
 Ένα τρίτο συμπέρασμα, είναι ότι η αντίρρηση Σαβενεμάν, οσοδήποτε άκομψα διατυπωμένη, δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος της Γαλλικής πολιτικής (ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης) συμμερίζεται τις αντιρρήσεις αυτές.
Κάτι παρόμοιο (πολύ ευγενικότερα, αλλά και πολύ σαφέστερα) είχε διατυπώσει ο ίδιος ο Γάλλος Πρωθυπουργός, πριν ένα μόλις χρόνο. Φαίνεται ότι το πράγμα συζητιέται πολύ στην Ευρώπη. Στην Αθήνα, οι διάφοροι ακραιφνείς «ευρωπαϊστές» ούτε που το έχουν πάρει χαμπάρι…
Ακόμα και οι αποδοκιμασίες του Γάλλου υπουργού από τον Τύπο της χώρας του, αφορούσαν όχι αυτό που είπε αλλά τον τρόπο που το διατύπωσε. Οι αποδοκιμασίες προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν τη ζημιά στο «γαλλογερμανικό» άξονα. Με κανένα τρόπο δεν υπονοούσαν γαλλική προσχώρηση στις ιδέες Φίσερ. Αποδοκιμάστηκε το «στυλ Σαβενεμάν», όχι οι ίδιες οι αντιρρήσεις του.
Ο Φίσερ και οι άλλοι…
Από τον αντίκτυπο που είχε όλη αυτή η ιστορία στην υπόλοιπη Ευρώπη, προκύπτει κι ένα ακόμα συμπέρασμα: Ότι οι «ιδέες Φίσερ» δεν έχουν μεγάλη απήχηση στους υπόλοιπους λαούς και τις Κυβερνήσεις της Ένωσης:
  • Οι Σκανδιναβοί δεν το συζητούν (για την ακρίβεια, οι Φιλανδοί και οι Σουηδοί αποδοκίμασαν ευγενικά τις προτάσεις Φίσερ, οι Νορβηγοί βρίσκονται εκτός της Ένωσης, έτσι κι αλλιώς, ενώ οι Δανοί βρίσκονται εκτός ΟΝΕ, και τέτοιες προοπτικές στρέφουν την κοινή γνώμη της χώρας ακόμα πιο έντονα εναντίον της ΟΝΕ, όπως υποστήριξε ο φιλικός προς τις Βρυξέλλες τύπος της χώρας αυτής).
  • Οι Βρετανοί τις αποδοκίμασαν κατηγορηματικά. Για την ακρίβεια τις αποδοκίμασαν οι πιο φιλευρωπαϊκοί κύκλοι του Εργατικού κόμματος. Το Συντηρητικό Κόμμα, που βρίσκεται στην αντιπολίτευση – αλλά σε ανοδική τροχιά, όπως έδειξαν οι πρόσφατες δημοτικές εκλογές – και το οποίο έχει περάσει σε θέσεις αντίθετες προς την ΟΝΕ, μάλλον χαιρέκακα σχολίασε την γαλλογερμανική «κόντρα».
  • Αρνητικά αντέδρασαν και οι Ιρλανδοί, τους οποίους ωστόσο, δεν αφορά η πρόταση Φίσερ, γιατί δεν περιλαμβάνονται στον «πυρήνα» των χωρών προς άμεση Ομοσπονδιακή Ενοποίηση…
  • Τα νέα υποψήφια μέλη (περισσότερο η Πολωνία, αλλά και η Ουγγαρία) ευγενικά υπενθύμισαν ότι μόλις τώρα κατάφεραν να κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία μετά από δεκαετίες καθεστώτος «υποτέλειας». Επιθυμούν διακαώς να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να κατοχυρώσουν αυτή την ανεξαρτησία, όχι για να την απαλλοτριώσουν πριν προλάβουν καλά – καλά να τη χαρούν.
  • Οι Ιταλοί σχολίασαν την υπόθεση αυτή μάλλον αμφίθυμα, δεδομένης και της ετερογένειας των απόψεων στους κόλπους του κυβερνητικού σχηματισμού. Στο χώρο της Αντιπολίτευσης, η παράταξη του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μοιάζει να απορρίπτει τις ιδέες Φίσερ, ενώ η «Λίγκα του Βορρά» τις αντιμετωπίζει με ενθουσιασμό, ως «όχημα» για να προωθήσει τα δικά της αποσχιστικά σχέδια.
  • Στην Ιβηρική Χερσόνησο, οι Ισπανοί αντέδρασαν μάλλον αμήχανα και μουδιασμένα, ενώ οι Πορτογάλοι εκδήλωσαν δυσφορία.
  • Η Αυστρία δεν έκρυψε την «ευαρέσκεια» της για τις ιδέες Φίσερ, αλλά σήμερα η συνηγορία της «απομονωμένης» Αυστρίας προκαλεί μάλλον πρόσθετους πονοκεφάλους, παρά «ανακούφιση», στο Βερολίνο…
Μόνες χώρες που εξ αρχής στήριξαν τις προτάσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών ήταν τα μέλη του, πάλαι ποτέ, Benelux.
Εκ των οποίων το Βέλγιο, βεβαίως, στηρίζει την ενοποίηση του με άλλες χώρες, ενώ το ίδιο έχει σοβαρότατο πρόβλημα εσωτερικής διάλυσης (μεταξύ Φλαμανδών και Βαλλώνων) και η Ολλανδία έχει, έτσι κι αλλιώς, ισχυρότατη εσωτερική αντιπολίτευση.
Μόνο στο Λουξεμβούργο, όλοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ της αυτοδιάλυσης τους μέσα σε μιαν ευρύτερη πολιτική ένωση. Αλλά το Λουξεμβούργο δεν υπήρξε ο κανόνας εθνικής – κρατικής συγκρότησης της Ευρώπης. Μάλλον η εξαίρεση ήταν…
Έτσι ο κ. Φίσερ μπορεί να υπολογίζει σε μία κυρίως στήριξη: Το Λουξεμβούργο. Ενώ μέσα στην ίδια τη χώρα του, δεν έλειψαν, ασφαλώς οι έντονες επικρίσεις…
Απ’ όλες τις γωνιές της Ευρώπης (και με την εξαίρεση Λουξεμβούργου και Αυστρίας) μία μόνο κυβέρνηση εξέφρασε την, σχεδόν ενθουσιώδη, υποστήριξή της προς τις ιδέες Φίσερ: Η Ελλάδα.
Για την ακρίβεια, ο κ. Σημίτης. Διότι η υπόλοιπη κυβέρνηση δεν πολυ – κατάλαβε τι συνέβη, και η υπόλοιπη χώρα (της μείζονος αντιπολιτεύσεως συμπεριλαμβανομένης), δεν πολυ – κατάλαβε τι ακριβώς συζητιέται…
Ωστόσο, το ζήτημα που σιωπηλώς παρακάμπτει ο κ. Σημίτης, είναι ότι οι ιδέες Φίσερ δεν αφορούν την Ελλάδα. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών δεν μας είχε κατά νου ως υποψήφιο μέλος του «Ευρωπαϊκού πυρήνα».
Διότι, Ομοσπονδιακή συγκρότηση, σημαίνει, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία κοινού στρατού και την ανάληψη ευθυνών υπεράσπισης κοινής εδαφικής κυριαρχίας – πράγμα μάλλον αδύνατο σε πρώτη φάση για την μακρινή Ελλάδα, που δεν έχει καν εδαφική συνέχεια, προς τον «Ευρωπαϊκό πυρήνα», οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός…
Έξη αναπάντητα ερωτήματα
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός μας διακηρύσσει, βέβαια, ότι ποτέ πια δεν πρέπει να μείνουμε, ως χώρα, έξω από επόμενα βήματα Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Κι αυτή η άποψη είναι, ασφαλώς, απόλυτα θεμιτή, αν και έχει έξη σοβαρά προβλήματα:
  • Πρώτον, ότι μιλάμε για «βήμα ενοποίησης» – όπως ήταν η ΟΝΕ, στην οποία μπορούσε να συμμετάσχει οποιαδήποτε χώρα πληρούσε τα γνωστά τέσσερα κριτήρια…
Αλλά οι «ιδέες Φίσερ» δεν αφορούν το επόμενο βήμα ενοποίησης της Ευρώπης, αφορούν ακριβέστερα, το πρώτο βήμα του διαχωρισμού της, ανάμεσα στα μέλη του «πυρήνα», και τα «δορυφορικά» μέλη…
  • Δεύτερον, η θέση του Πρωθυπουργού (να μην απουσιάσουμε από το «επόμενο βήμα») προϋποθέτει ότι υπάρχει θέση για την Ελλάδα, ότι μας θέλουν να συμμετάσχουμε.
Αλλά αυτό δεν είναι βέβαιο, ακόμα κι αν υπάρξει «επόμενο βήμα». Πολλώ μάλλον που κάτι τέτοιο είναι, για την ώρα, πολύ αμφίβολο. Αφού και οι χώρες που άμεσα τις αφορά δεν σπεύδουν να υιοθετήσουν τις σχετικές προοπτικές με ενθουσιασμό…
  • Τρίτον, η συμμετοχή μας (ακόμα κι αν ήθελαν) προϋποθέτει ότι το έχουμε αποφασίσει κι εμείς. Μια χώρα δεν μπορεί να …μπαινοβγαίνει σε μιαν Ομοσπονδία. Η ένταξή της είναι πολύ σοβαρή απόφαση, που δεσμεύει μελλοντικές γενεές. Δεν μπορεί να αποφασίζεται από ένα μέρος της ηγεσίας της, χωρίς να έχει αντιληφθεί το παραμικρό η κοινή γνώμη…
  • Τέταρτον, σπεύδοντες να ενταχθούμε στον «πυρήνα» της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, δεν είναι σαφές ότι εξυπηρετούμε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της ίδιας της Ελλάδας, αλλά και της ενιαίας Ευρώπης.
Για παράδειγμα, λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είναι προτιμότερο να κρατήσει η Ελλάδα μια πολιτική αυτονομία για να μπορεί να «ισορροπεί» καλύτερα ανάμεσα στις αντιθέσεις Κεντροευρωπαίων, Αγγλοσαξόνων, Ρώσων, Αράβων, Ισραηλινών κλπ. στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Ενώ, αν γίνει «επαρχία» μιας Γαλλογερμανικής ένωσης (ή αν ενταχθεί απευθείας σε Γερμανική «σφαίρα επιρροής») χάνει κάποιους «βαθμούς ελευθερίας», με δυσμενείς επιπτώσεις στην ισορροπία ολόκληρης της περιοχής.
Η Σταθερότητα και Ασφάλεια προϋποθέτουν ισορροπίες ισχύος. Εμείς μοιάζει να οραματιζόμαστε τη «δάνεια» ισχύ (της Γερμανίας, εν προκειμένω) αγνοώντας την έννοια της ισορροπίας, που αφορά τις επιρροές άλλων ισχυρών «παικτών» της περιοχής. Επιρροές που δεν θα μπορούμε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος μας, αν έχουμε ταυτιστεί απολύτως με μια μόνο ισχυρή (πλην μακρινή) χώρα…
  • Πέμπτον, όλη αυτή η ιστορία, παραβλέπει μιαν ακόμα μείζονα διάσταση της Εξωτερικής μας πολιτικής: Την Ατλαντική.
Όλοι οι σχεδιασμοί στα ελληνοτουρκικά και τα Βαλκανικά – αν υποτεθεί ότι …υπάρχουν τέτοιοι «σχεδιασμοί» – λαμβάνουν πρωταρχικά υπόψιν τις αμερικανικές επιδιώξεις και την αμερικανική επιρροή στην περιοχή. Εντασσόμενοι σε μια Κεντροευρωπαϊκή Ομοσπονδία, τι ακριβώς θα συμβεί;
  • Αν δεν υπάρξει ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την νέα αυτή Ομοσπονδία (πράγμα απίθανο), τότε θα πρόκειται μάλλον για «παράρτημα» της αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη. Τι θα εξυπηρετεί η ένταξή μας σε τέτοιο «παράρτημα»; Αν πρόκειται να ενταχθούμε οριστικά σε «σφαίρα επιρροής» μπορούμε να το διαπραγματευθούμε απευθείας, όχι μέσου «τρίτου»…
  • Αν πάλι υπάρξει ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την νέα Κεντροευρωπαϊκή Ομοσπονδία (όπερ πιθανότερο), τότε ένταξή μας στη δεύτερη, σημαίνει ότι από τώρα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλες τις προτεραιότητες της εξωτερικής μας πολιτικής. Τα έχει σκεφθεί κανείς όλα αυτά;
  • Τέλος, τους Γερμανούς τους «κερδίζουμε», υποτίθεται, προσχωρώντας στις «ιδέες Φίσερ». Τους Γάλλους, όμως, μάλλον τους χάνουμε. Τους Βρετανούς, το ίδιο. Όπως και τους Αμερικανούς άλλωστε. Το έχουμε σκεφθεί σοβαρά;
Επιθυμούμε να μπούμε σε μια Ομοσπονδία, η οποία δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει, την οποία δεν ξέρουμε αν τη θέλουν όσοι – υποτίθεται – θα την συναποτελέσουν, στην οποία δεν ξέρουμε αν μας θέλουν οι υπόλοιποι για την οποία δεν …υποψιάζεται το παραμικρό η Ελληνική κοινή γνώμη, και η οποία υπονομεύει όλες τις «σταθερές» και ανατρέπει όλους τους σχεδιασμούς της διπλωματίας μας.
Ένα ακόμα «μετέωρο» βήμα στο κενό.  Κι έχεις και τον κ. Σαβενεμάν να μιλάει για «Ναζιστικά σύνδρομα»… Σε αυτά τα «Ναζιστικά σύνδρομα» δηλώνουμε εθελοντικώς προσχώρηση; Ή μήπως η Ευρωπαϊκή ενότητα αποτελεί πλέον ένα επικίνδυνο μύθο, στον οποίο εμείς βασίζουμε τη μελλοντική μας υπόσταση; Αλήθεια, τι από τα δύο είναι χειρότερο;
Ο «ΦΑΙΟΣ» κ. ΧΑΪΝΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ «ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ»…

Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε σε μια κοινοτική χώρα της Ευρώπης – την Αυστρία – με την συμμετοχή στην Κυβέρνηση ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε και να περάσει απαρατήρητο. Στο κάτω – κάτω, με τη λαϊκή ψήφο διαμορφώθηκαν οι συσχετισμοί που κατέστησαν αναπόφευκτη αυτή τη «λύση» στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Μόνο που η λύση στο πολιτικό πρόβλημα της Αυστρίας, δημιούργησε – ή αποκάλυψε; – μείζων πρόβλημα μέσα στην ίδια την Ένωση…
Να πούμε κατ’ αρχήν ότι ο κ. Χάϊντερ, όχι απλώς ανήκει στην άκρα δεξιά, όχι απλώς εκφράζει ξενοφοβικές τάσεις, αλλά και υπήρξε θαυμαστής του Ναζισμού. Μπορεί αυτό να προσπαθεί, σήμερα, να το διασκεδάσει ο ίδιος, αλλά η πραγματικότητα παραμένει: ως πολιτικός είναι ανυπόφορος για τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης. Και όχι μόνο…
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η προσωπικότητα και οι ιδέες του κ. Χάϊντερ. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι εκφράζει μια διευρυνόμενη μερίδα της κοινωνίας μέσα στην καρδιά της Ευρώπης. Και για να το δούμε αυτό πρακτικά, επισημαίνουμε πως ότι κι αν είναι ο ίδιος, πρόβλημα δεν θα υπήρχε για τους υπόλοιπους εταίρους, αν η παρουσία τους στην Κυβέρνηση μιας χώρας – μέλους ήταν μόνο προσωρινή.
Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι, όπως ομολογούν άπαντες, αν γίνονταν εκλογές σήμερα για να λυθεί το «πρόβλημα Χάϊντερ», τότε το πρόβλημα θα γινόταν μεγαλύτερο – και χειρότερο: Μετά τις αντιδράσεις των εταίρων της Αυστρίας για τη συμμετοχή του στην διακυβέρνηση της χώρας, οι σφυγμομετρήσεις δίνουν το κόμμα του πρώτο, με 30% της λαϊκής ψήφου και πλέον. Και την Αυστρία δεν είναι εύκολο να την «πετάξει» κανείς από την Ευρώπη. Γιατί βρίσκεται στην καρδιά της…
Το πρώτο μείζων πρόβλημα, λοιπόν, είναι όχι οι απόψεις του κ. Χάϊντερ, αλλά η λαϊκή ετυμηγορία που εκφράζουν. Και η οποία μεγαλώνει, όσο εντείνονται οι αντιδράσεις εναντίον του…
Το δεύτερο μείζων πρόβλημα είναι οι ίδιες οι αντιδράσεις: Οσοδήποτε δικαιολογημένες, είναι, άραγε, θεμιτός ο πολιτικός αποκλεισμός της χώρας;
Ο φασίστας κ. Χάϊντερ εξελέγη από τους συμπολίτες του δημοκρατικά. Ασφαλώς, αν η πρακτική της κυβέρνησης Χάϊντερ υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της Ένωσης, οι εταίροι της Αυστρίας νομιμοποιούνται να αντιδράσουν. Αλλά για την ώρα αντιδρούν – και μάλιστα με το ερώτημα της πρακτικής και ηθικής απομόνωσης της Αυστρίας – λόγω των παλαιοτέρων δηλώσεων ενός εταίρου της κυβέρνησης, όχι λόγω της συμπεριφοράς της…
Υπάρχει καμιά αρχή στην Ένωση που νομιμοποιείται να εκφέρει γνώμη για το ποιους δικαιούται και ποιους όχι να εκλέγει κάθε κυρίαρχος λαός στα πλαίσια της;
Πότε δημιουργήθηκε τέτοια αρχή; Με ποια κριτήρια; Και από ποιους ελέγχεται;
Επιλεκτικές «ευαισθησίες»
Και που ήταν η αρχή αυτή, όταν ολόκληρη η Ένωση αγκάλιαζε πριν δύο μήνες την Τουρκία, στην κυβέρνηση της οποίας συμμετέχει το κόμμα των Γκρίζων Λύκων (ιδρυθέν υπό τον αλήστου μνήμης Αλπασλάν Τουρκές, ο οποίος και θαυμαστής του Χίτλερ υπήρξε, και σε σύγκριση μαζί του ο κ. Χάϊντερ είναι «αστεία περίπτωση»);
Γνωρίζουν όλοι αυτοί που πανηγύριζαν προ διμήνου, για τη μεγάλη «επιτυχία του Ελσίνκι», αλλά ζητούν σήμερα την απομόνωση της Αυστρίας, ότι στο κόμμα των Γκρίζων Λύκων, το οποίο συμμετέχει στην Τουρκική κυβέρνηση σήμερα, συμμετέχουν άτομα (και ως εκλεγμένοι βουλευτές μάλιστα) ενάντια στους οποίους εκκρεμούν καταγγελίες (του τουρκικού Τύπου), κατηγορίες (των τουρκικών αρχών) και καταδίκες (της τουρκικής Δικαιοσύνης) για δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, για ενέργειες ρατσισμού και τρομοκρατίας;
Τι ακριβώς συμβαίνει; Έχουμε παραφρονήσει πλήρως; Αναγνωρίζουμε, ως Ευρωπαίοι, στους Τούρκους το «δικαίωμα» να είναι φασίστες, αλλά όχι στους Αυστριακούς;
Και βεβαίως, το γεγονός ότι η Αυστρία είναι ήδη πλήρες μέλος, ενώ η Τουρκία είναι υποψήφιο μέλος δημιουργεί μια διαφορά. Αλλά η Τουρκία είχε Κυβέρνηση με τη συμμετοχή των Γκρίζων Λύκων όταν κέρδισε επισήμως το «στάτους» του υποψηφίου μέλους – έτσι δεν είναι; Την συγκυβέρνηση των Γκρίζων Λύκων υποδεχθήκαμε, «μετά Βαΐων και κλάδων», στο κατώφλι της Ευρωπαϊκής Ένωσης – έτσι δεν είναι;
Επί τέλους, μπορεί για την ετυμηγορία του Αυστριακού λαού να έχουμε τις αντιρρήσεις μας, αλλά ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει τη δημοκρατικότητα του πολιτικού συστήματος της χώρας. Στην οποία ούτε πολιτικά εγκλήματα διαπράττονται, ούτε διώξεις αντιφρονούντων γίνονται, ούτε δολοφονίες αντικαθεστωτικών έχουμε, ούτε απειλές πολέμου κατά γειτονικών κρατών…
Στην Αυστρία τίποτε από όλα αυτά δεν υπάρχει. Στην Τουρκία όλα αυτά βρίσκονται συνεχώς στην ημερήσια διάταξη. Κι όμως, την Τουρκία των Γκρίζων Λύκων την εναγκαλίζονται, ενώ την Αυστρία του κ. Χάϊντερ την απολακτίζουν.
Κι εδώ το πρόβλημα, ασφαλώς δεν το έχει ούτε ο κ. Χάϊντερ ούτε οι Αυστριακοί. Το έχει η υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία αν έχει δημοκρατικές ευαισθησίες πρέπει να τις εφαρμόζει παντού – όχι επιλεκτικά. Κι αν δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες, τι ακριβώς την ενόχλησε στην περίπτωση Χάϊντερ;
Το πρώτο πρόβλημα λοιπόν, είναι τι κάνουμε με ένα ολόκληρο λαό της Ευρώπης, ο οποίος αρχίζει να «αλληθωρίζει» προς κατευθύνσεις απεχθείς για τους υπόλοιπους.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι οι δημοκρατικές αρχές ή ισχύουν παντού ή αποδυναμώνονται παντού. Δεν μπορούν ασφαλώς να δικαιολογήσουν επιείκεια στο μείζον και αυστηρότητα στο έλασσον. Διότι εδώ που τα λέμε, το κόμμα του κ. Χάϊντερ είναι το «έλασσον» σε σύγκριση με το κόμμα των Γκρίζων Λύκων.
Το πρώτο πρόβλημα, είναι οι επιλογές του Αυστριακού λαού, αλλά το δεύτερο είναι η δημοκρατική υποκρισία των επικριτών του.
Δημοκρατία και Ολοκληρωτισμός
Υπάρχει και τρίτο πρόβλημα, ωστόσο: Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι – τύποις τουλάχιστον – διακρατική Ένωση. Δηλαδή αποτελείται από διακριτές κυριαρχίες, δεν είναι Ομοσπονδία ενιαίας κυριαρχίας.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε λαός είναι αποκλειστικά υπεύθυνος να εκλέγει την κυβέρνησή του. Το πως θα κυβερνηθούν οι Αυστριακοί είναι δική τους – και μόνο – απόφαση, δεν πέφτει λόγος σε κανέναν άλλο.
Κι από την στιγμή που μία χώρα τηρεί τις συμβατικές υποχρεώσεις της έναντι της Ένωσης, ουδείς μπορεί να ζητήσει λήψη μέτρων εναντίον της, διότι δεν του αρέσει εκείνος ή άλλος που εξελέγη να κυβερνήσει.
Κι αν μια χώρα πάψει να τηρεί τις συμβατικές υποχρεώσεις της, τότε μπορούν να ληφθούν μέτρα εναντίον της – γι’ αυτό και μόνο. Εδώ, όμως, έχουμε κατακραυγή ενάντια σε μια κυβέρνηση πριν ακόμα ορκιστεί…
Μερικοί θορυβώδεις «δημοκράτες» πρέπει να αντιληφθούν ότι στη Δημοκρατία οι άνθρωποι κρίνονται από τις πράξεις τους – στον Ολοκληρωτισμό κρίνονται από τις πεποιθήσεις τους.
Στη Δημοκρατία ουδείς διώκεται γι’ αυτά που πιστεύει – όσο απεχθή κι αν είναι – διώκεται γι’ αυτά που κάνει. Ολοκληρωτικά καθεστώτα και μόνο διώκουν αντιπάλους τους για αυτά που πιστεύουν…
Και μπορεί ο κ. Χάϊντερ να είναι φασίστας, αλλά κι όσοι ζητούν την απομόνωση της χώρας του δεν είναι ιδιαίτερα «δημοκράτες». Από Ολοκληρωτική νοοτροπία διέπονται κι αυτοί…
Με μια ουσιώδη διαφορά, ωστόσο: Ότι οι αντιδημοκρατικές πεποιθήσεις του κ. Χάϊντερ μπορούν να ζημιώσουν τον ίδιο και το λαό του (ο οποίος όμως, τον εξέλεξε, και μπορεί την επόμενη φορά να τον καταψηφίσει)…
Αλλά οι ολοκληρωτικές νοοτροπίες των αντιπάλων του μπορούν να ζημιώσουν ολόκληρη την Ευρώπη. Διότι δημιουργούν το επικίνδυνο «προηγούμενο», όταν δεν αρέσει σε κάποιους ισχυρούς της Ένωσης ο εκλεγμένος ηγέτης μιας «μικρής» χώρας – μέλους, να ζητούν την απομόνωση της. Κι αυτό αποτελεί, βέβαια, φαλκίδευση της Δημοκρατίας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Ασφαλώς πολλοί ενθυμούνται ότι και ο Χίτλερ εξελέγη δημοκρατικά. Μόνο που υπάρχουν τρεις κρίσιμες διαφορές:
 Η Χιτλερική Γερμανία της δεκαετίας του ‘30 μπορούσε να απειλήσει ολόκληρη την Ευρώπη – και γι’ αυτό θα δικαιολογούσε μιαν απομόνωσή της από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Ενώ η Αυστρία των αρχών του 21ου Αιώνα δεν μπορεί να απειλήσει κανένα. Συνεπώς δεν δικαιολογείται η απομόνωσή της…
 Δεύτερον, ο Χίτλερ πριν εξαπολύσει τις στρατιές του κατήργησε τη Δημοκρατία και έκαψε την Εθνοσυνέλευση (Ράιχσταγκ). Κι άλλες εκλογές δεν διενήργησε. Ενώ η Αυστρία ήταν, είναι και παραμένει δημοκρατικό καθεστώς. Κι όσο τηρεί τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, είναι υποχρέωση κάθε δημοκράτη να σέβεται την ετυμηγορία του λαού της. Ακόμα κι αν του φαίνεται απεχθής…
 Τρίτον, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’30 δεν απομόνωσαν τον Χίτλερ τότε, κι ας είχαν κάθε λόγο να το κάνουν πριν δυναμώσει. Αντίθετα, τον ενεθάρρυναν (στο Μόναχο, αλλά και πιο πριν) να προχωρήσει στα επεκτατικού του σχέδια. Όπως ακριβώς ενεθάρρυναν το αντιδημοκρατικό καθεστώς της Άγκυρας προ διμήνου, αδιαφορώντας για τη συγκυβέρνηση των «Γκρίζων Λύκων».
Συνεπώς, έχουμε κάποιες δημοκρατικές ευαισθησίες αντιστρόφως ανάλογες προς τη σοβαρότητα της περίπτωσης, αλλά και αντιστρόφως ανάλογες προς το μέγεθος της απειλής. Κι αυτό δεν βοηθά ούτε την δημοκρατία, ούτε την σταθερότητα στην Ευρώπη.
Θυμίζουμε ότι στις ΗΠΑ, που είναι Ομοσπονδία ενιαίας κυριαρχίας, έχει δημιουργηθεί στο παρελθόν αντίστοιχο πρόβλημα: Όταν εξελέγη Κυβερνήτης της Πολιτείας της Αλαμπάμα, ο Τζώρτζ Ουάλλας. Ο οποίος αργότερα έβαλε υποψηφιότητα και για Πρόεδρος των ΗΠΑ και υπέστη δολοφονική επίθεση, από την οποία έμεινε παράλυτος.
Ο Ουάλλας ήταν πολύ πιο τρανταχτή περίπτωση ρατσιστή – ο οποίος έμπρακτα αντιστάθηκε στην τότε προσπάθεια της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης να ενοποιήσει το εκπαιδευτικό σύστημα πάνω από διαχωριστικές γραμμές φυλετικού χαρακτήρα (desegregation). Δηλαδή αντιστάθηκε στην προσπάθεια των αρχών να ενοποιηθούν τα σχολεία των λευκών και των μαύρων σε όλη τη χώρα…
Όμως, ουδέποτε τέθηκε πρόβλημα στις ΗΠΑ να «απομονωθεί» η Πολιτεία της Αλαμπάμα. Ο αγώνας για το desegregation δόθηκε και κερδίθηκε σε όλη τη χώρα, και το εκλογικό σώμα της Πολιτείας λίγο αργότερα μεταστράφηκε εκλέγοντας άλλους κυβερνήτες, αληθινά φιλελεύθερους.
Μια αληθινή δημοκρατία μπορεί να «απορροφά» τους κραδασμούς. Μπορεί και εκτονώνει τις ακραίες αντιδράσεις μερίδας του εκλογικού σώματος. Μπορεί και ενσωματώνει τις αντιθέσεις.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα υπάρξουν κάποτε ακραίες αντιδράσεις ή αν θα ανακύψουν σοβαρές αντιθέσεις. Το πρόβλημα είναι αν το δημοκρατικό σύστημα έχει τη δυνατότητα να τις απορροφήσει και να τις ενσωματώσει. Και στην περίπτωσή μας, η Ευρώπη έδειξε, για την ώρα τουλάχιστον, ότι ΔΕΝ μπορεί.
Είναι έτοιμη να αρχίσει την…«αυτοδιάλυσή» της επειδή εξελέγη συγκυριακά ένας φασίστας στην κυβέρνηση μιας μικρής χώρας – μέλους!
Αν το φαινόμενο είναι στ’ αλήθεια συγκυριακό, τότε δεν υπάρχει λόγος για υπερβολικές αντιδράσεις.
Αν οι αντιδράσεις υπηρετούν το στόχο να «φρονηματιστεί» ο λαός της Αυστρίας που τον εξέλεξε, τότε μάλλον ο στόχος αυτός γίνεται «μπούμερανγκ» – γιατί μέχρι τώρα οι αντιδράσεις ενισχύουν το ρεύμα υπέρ του κ. Χάϊντερ δεν τον αποδυναμώνουν…
Κι αν το φαινόμενο που μόλις είδαμε στην Αυστρία δεν είναι συγκυριακό, αλλά εκφράζει μια πιο μόνιμη – και, όντως, απειλητική – τάση σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, τότε το πρόβλημα το έχουν οι θεσμοί της Ενωμένης Ευρώπης, όχι οι φασίστες.
Σε κάθε περίπτωση η Δημοκρατία είναι πολύ δυνατή – ΟΤΑΝ λειτουργεί. Και όταν καταρρέει πέφτει από τις εσωτερικές της αναπηρίες πρώτα κι ύστερα από τα χτυπήματα των εχθρών της. Η Δημοκρατία δεν φοβάται τους εχθρούς της, τις δικές της αδυναμίες φοβάται πρωτίστως. Σε κάθε περίπτωση οι αντιδράσεις κατά του κ. Χάϊντερ αποκαλύπτουν ότι κάτι είναι «σάπιο» μέσα στην Ευρώπη. Κάτι πολύ σοβαρότερο και πολύ βαθύτερο από τον ίδιο το φασίστα Αυστριακό…
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα διαλύσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή κάπου μας προέκυψε σε κυβέρνηση κράτους – μέλους ένας φασίστας. Γιατί τότε τι ανάγκη έχουμε τους φασίστες; Αφού μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι (ούτε μπορεί να σταθεί ως) «κλειστό κλαμπ» ολίγων και εκλεκτών, με «face control» στην πόρτα του. Είναι Ένωση των λαών της Ευρώπης, μέσα στην οποία χωράνε και οι δεξιοί και οι αριστεροί και οι «ακραίοι» και οι «μεσαίοι», και οι οπαδοί και οι αντίπαλοί της.
Η υπεροχή της Ευρώπης έγκειται στο ότι μπορεί να τα «χωνέψει» όλα αυτά, και να αναπαράγει την ενότητά της. Μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις αντιθέσεις της και να ανασυνθέσει τις διαφορές της.
Μερικοί, δυστυχώς, δεν πιστεύουν στην υπεροχή της Ευρώπης κι είναι έτοιμοι να τη…διαλύσουν διότι εξελέγη ένας φασίστας ως «έλασσον εταίρος» σε μιαν εθνική κυβέρνηση. Κι έτσι ένα σοβαρό πρόβλημα κάποιας χώρας το μετατρέπουν σε κρίση πανευρωπαϊκή…
Βλάπτοντας, ολοφάνερα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και προσφέροντας ανέξοδη προβολή σε ένα φασίστα.

ΕΛΣΙΝΚΙ: ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΦΑΣΙΑΣ…
Άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη                                                                                                   
Μετά τη συμφωνία του Ελσίνκι, δημιουργήθηκε στην Ελλάδα η αίσθηση ότι μπήκαμε, πλέον, σε μια περίοδο ελαχιστοποίησης του «κινδύνου από Ανατολάς», ότι η Τουρκία θα πάψει πλέον να μας απασχολεί ως άμεση απειλή…
Πρόκειται, όμως, για μια διαπίστωση που δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα, και γι’ αυτό επικίνδυνη.
Θα ήταν ρεαλιστική, αν η απόφαση του Ελσίνκι, για οποιοδήποτε λόγο αποτελούσε «ήττα» της Τουρκικής πολιτικής κατά της Ελλάδας. Θα ήταν ευνοϊκή για την Ελλάδα, έστω, αν η απόφαση αυτή καθιστούσε λιγότερο ανεξέλεγκτο τον Τουρκικό επεκτατισμό…
Δεν υπήρξε, ωστόσο, ευνοϊκή για την Ελλάδα, επειδή ακριβώς επρόκειτο για μια απόφαση αποδοχής της Τουρκίας ως «υποψηφίου μέλους» της Ευρωπαϊκής Ένωσης άνευ όρων, όπως τόνισαν και κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και όπως διακήρυξε, ευθύς εξ αρχής, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, χωρίς να διαψευστεί από κανένα – Έλληνα ή «λοιπό κοινοτικό» ηγέτη.
Ο εμπαιγμός με το Κυπριακό
Για να το δούμε αναλυτικά, αυτό που εμφανίστηκε ως «μείζων ελληνική επιτυχία» στο Ελσίνκι ήταν ότι αποκλείστηκε η δυνατότητα σε οποιοδήποτε «υποψήφιο μέλος» (άρα και την Τουρκία), να θέσει βέτο για την ένταξη οποιουδήποτε άλλου υποψηφίου μέλους (άρα και της Κύπρου).
Αλλά αυτό δεν εμποδίζει σημερινά, τακτικά (όχι «υποψήφια») μέλη να θέτουν πρόβλημα για την Κυπριακή ένταξη. Και αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα χώρες όπως η Γαλλία, που δηλώνουν ότι ένταξη της Κύπρου προϋποθέτει ανυπερθέτως την προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού.
Η Ελλάδα, λοιπόν, ΔΕΝ «εξασφάλισε» την Κυπριακή ένταξη, προκειμένου να δεχθεί την Τουρκική υποψηφιότητα – απλώς εξασφάλισε ότι η Τουρκία, όσο θα είναι «υποψήφια», δεν θα μπορεί να θέτει βέτο για την Κύπρο.
Από την άλλη πλευρά, η συμφωνία δεν υποχρεώνει την Τουρκία να δώσει κάτι. Το δικαίωμα του «βέτο» δεν το είχε η Τουρκία. Η σχετική αναφορά της Συμφωνίας του Ελσίνκι είναι κατά κάποιο τρόπο εμπαιγμός, αφού «απαγορεύει» στην Άγκυρα να κάνει χρήση ενός δικαιώματος, το οποίο δεν είχε, έτσι κι αλλιώς. Η Τουρκία το μόνο πράγμα που εμφανίζεται να «παραχώρησε» ήταν κάτι το οποίο δεν είχε…
Εκείνο που όντως έκανε η Άγκυρα, ως τώρα, και από το οποίο ούτε παραιτήθηκε, ούτε της το απαγόρευσαν στο εξής, είναι να θέτει θέμα προσάρτησης των κατεχομένων στην Κύπρο, αν η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας προχωρήσει…
Πράγματι, ο κύριος μοχλός πίεσης, με τον οποίο η Τουρκία προσπαθούσε να εμποδίσει την Κυπριακή ένταξη, ήταν αυτή ακριβώς η απειλή – η οποία ίσχυε πριν το Ελσίνκι και παραμένει εν ισχύει και μετά το Ελσίνκι…
Ποιος έκανε οδυνηρή παραχώρηση
Πέρα από το Κυπριακό, στο οποίο η Τουρκία τίποτε δεν παραχώρησε, και για το οποίο η Ελλάδα τίποτε το ουσιώδες δεν κέρδισε σε αυτή τη φάση, υπάρχει και το υπόλοιπο φάσμα των ελληνοτουρκικών. Εκεί η Τουρκία πέτυχε να αναγνωρισθούν εμμέσως από την πλευρά μας ως «επίδικα αντικείμενα» πάσης φύσεως «διεκδικήσεις» της, ακόμα και εδαφικού χαρακτήρα.
Και στο σημείο αυτό, η πιο ολοκληρωμένη κριτική της Συμφωνίας του Ελσίνκι έγινε από ένα κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ – νυν παροπλισμένο, βεβαίως – τον πρώην υπουργό Σάκη Πεπονή. Ο οποίος και καλός γνώστης των Ελληνοτουρκικών είναι και βρέθηκε σε κρίσιμο πόστο (ως υπουργός Βιομηχανίας τότε) στην μείζονα κρίση του 1987, και είναι συνεχιστής της κοινής κληρονομιάς Κωνσταντίνου Καραμανλή – Ανδρέα Παπανδρέου σε ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά, στα οποία κατά πάγια θέση η επίσημη Ελλάδα αναγνώριζε μόνο μία διαφορά: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου.
Τώρα, προσυπογράψαμε το κείμενο του Ελσίνκι, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να παραπέμψει στη Χάγη οποιαδήποτε διαφορά – ακόμα και εδαφική!
Και βεβαίως, το ισχυρότερο στοιχείο σε εκείνη την επίμαχη παράγραφο, δεν είναι ότι υποχρεούται η Τουρκία να παραπέμψει τις διαφορές της με την Ελλάδα στην Χάγη. Διότι, όπως φρόντισαν να διευκρινίσουν κορυφαίοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, η «υποχρέωση» της Άγκυρας εν προκειμένω δεν είναι δεσμευτική. «Μπήκατε, άνευ όρων», είπαν στον κ. Ντεμιρέλ. Δηλαδή δεν αναλάβατε υποχρεώσεις, πέραν των συμβατικών εκείνων που αφορούν όλες τις υποψήφιες χώρες.
Το ισχυρότερο σημείο είναι ότι η Ελλάδα αποδέχθηκε ότι δυνατόν να υπάρξουν στο μέλλον «διαφορές» – ακόμα και εδαφικές – τις οποίες η Άγκυρα θα αποφασίσει πότε και πως θα θέσει. Αυτό, όντως, υπήρξε ουσιώδης παραχώρηση. Της Ελλάδας!
Χώρια, βεβαίως, που ακόμα και αν η Τουρκία «υποχρεούτο» δεσμευτικώς να τις παραπέμψει στη Χάγη, δεν είναι σαφές ότι είναι προς όφελός μας να τίθενται ζητήματα σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να αποφαίνονται επ’ αυτών κάποια «όργανα» πέραν της χώρας. Αυτό για παράδειγμα ο Ελευθέριος Βενιζέλος το είχε αποκλείσει όταν είχε δεχθεί για πρώτη φορά τη δικαιοδοσία της Χάγης στη δεκαετία του ’30.
Ούτε αποτελεί αυτονόητη κοινοτική δέσμευση. Όλες οι χώρες δέχονται τη δικαιοδοσία της Χάγης, αλλά όχι για οποιοδήποτε θέμα θα δημιουργήσει οποιοσδήποτε – εταίρος ή μη.
Για παράδειγμα, οι περισσότερες χώρες της Ένωσης αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία της Χάγης εκτός από ζητήματα που αφορούν όχι απλώς την εδαφική ακεραιότητα τους, αλλά ακόμα και την ασφάλειά τους – που είναι ευρύτερη.
Δηλαδή όχι απλώς δεν δέχονται την Χάγη να κρίνει αν κάποιο κομμάτι της επικράτειάς τους είναι δικό τους, αλλά δεν δέχονται να κρίνει οιοσδήποτε τρίτος, αν πρέπει να διατηρούν στρατό σε οποιοδήποτε μέρος της επικράτειας τους – ή και πέραν αυτής – αν αυτό επιβάλει η ασφάλεια τους.
Και η ευρωπαϊκή πρακτική το αποδεικνύει αυτό: Ανάμεσα στα κράτη μέλη της Ένωσης υπάρχουν αρκετά σοβαρά προβλήματα: Όπως για παράδειγμα το πρόβλημα του Γιβραλτάρ, ανάμεσα στην Ισπανία και τη Βρετανία. Ουδείς διανοήθηκε ποτέ να παραπέμψει τέτοια προβλήματα στο δικαστήριο της Χάγης. Γιατί άπτονται ζητημάτων κυριαρχίας και ασφαλείας, τα οποία κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν διανοείται να εκχωρήσει σε τρίτους.
Κανένα πλην Ελλάδος, ατυχώς…
Συνεπώς, η αποδοχή της δικαιοδοσίας της Χάγης, ούτε «αναπόφευκτη δέσμευση» της Ελλάδος είναι εν ονόματι του «Κοινοτικού κεκτημένου», ούτε «αφοπλίζει» την επιθετικότητα της Τουρκίας, ούτε αποτελεί ουσιαστική δέσμευση για την Άγκυρα. Ούτε, αν γινόταν, θα εξασφάλιζε τη «δικαίωση» της Ελλάδας. Στις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου πρυτανεύουν συχνά πολιτικά κριτήρια μάλλον παρά δικαιϊκές αρχές…
Ο «εκδημοκρατισμός» της Τουρκίας
Βέβαια, υπάρχει ένα σοβαρό αντεπιχείρημα σε όλα τα ανωτέρω: Υποστηρίζουν κάποιοι, ότι ακόμα κι αν παραδεχθούμε ότι η Τουρκία έλαβε περισσότερα απ’ όσα έλπιζε, χωρίς να δώσει το παραμικρό, και η Ελλάδα έδωσε περισσότερα απ’ όσα φοβόταν, χωρίς να πάρει τίποτε χειροπιαστό – μακροπρόθεσμα η Ευρωπαϊκή προοπτική αποτελεί μείζονα πρόκληση για την ίδια την Τουρκία. Και, κυρίως, μείζονα δοκιμασία για τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα του καθεστώτος της. Το οποίο προκειμένου να «ευθυγραμμιστεί» με τα ευρωπαϊκά δεδομένα θα αποδυναμωθεί τόσο, ώστε να μην είναι σε θέση να απειλήσει κανέναν.
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση εργασίας. Αλλά για την ώρα είναι μόνο υπόθεση εργασίας. Ενώ οι παραχωρήσεις που έγιναν εκ μέρους της Ελλάδας δεν είναι «υποθέσεις εργασίας» – είναι «τετελεσμένα» σε βάρος μας και «κεκτημένα» για την Τουρκία…
Αλλά ακόμα και ως υπόθεση εργασίας αξίζει να την εξετάσουμε σχολαστικά: Μια από τις πολιτικές «σταθερές» της Ευρώπης είναι η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή όλοι οι μηχανισμοί, ακόμα και ο στρατός, οφείλουν να υπάγονται στο Κοινοβούλιο. Κάτι τέτοιο, αν επιβάλλονταν στην Άγκυρα, θα οδηγούσε στην ανατροπή του Κεμαλικού καθεστώτος. Πράγματι…
Αξίζει, όμως, το κόπο να αναρωτηθούμε, αν όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης, εν ονόματι του «εκδημοκρατισμού» της Τουρκίας, θα κάνουν την συνειδητή επιλογή να πιέσουν για αποδυνάμωση του στρατού ως κεντρικής καθεστωτικής εγγύησης και να διακινδυνεύσουν την κατάρρευση του μόνου αποτελεσματικού «αναχώματος» που εμπόδισε το ισλαμικό κίνημα της Τουρκίας να κερδίσει την εξουσία. Τέτοια επιλογή είναι πολύ δύσκολο και εξαιρετικά απίθανο να την κάνουν οι Ευρωπαίοι. Και από την πλευρά τους θα ήταν παράλογο να την έκαναν, εδώ που τα λέμε.
Για τους Ευρωπαίους υπάρχει κάτι πολύ σημαντικότερο από τον «εκδημοκρατισμό» της Τουρκίας: Η διατήρηση του «κοσμικού» καθεστώτος της. Και αυτήν ο στρατός κυρίως μπορεί να τη διασφαλίσει.
Από την άλλη πλευρά, ακόμα κι αν οι Ευρωπαίοι αποφάσιζαν να «ωθήσουν» για κάποιες αλλαγές που θα είχαν ως παρενέργεια είτε την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία είτε τη έξαρση διαμελιστικών κινημάτων στη χώρα είτε και τα δύο, πρέπει ακόμα να υποθέσουμε ότι η Άγκυρα δεν θα αντισταθεί. Ότι εν ονόματι της «ευρωπαϊκής προοπτικής» θα εκχωρήσει ότι της ζητήσουν. Ακόμα και να κλείσει τους στρατηγούς της στους στρατώνες οριστικά.
Αυτό είναι ακόμα πιο παράλογο. Διότι πέρα από τους ίδιους τους στρατιωτικούς υπάρχει μέγα πλέγμα οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων μέσα στη χώρα, που τους βλέπει ως «υπέρτατους εγγυητές» ασφάλειας και ενότητας. Ακόμα και μερίδα της Αριστεράς, θεωρεί το στρατό ως στυλοβάτη του «κοσμικού κράτους». Και δεν θα ήθελαν στο όνομα οποιασδήποτε «ευρωπαϊκής προοπτικής» να γκρεμίσουν όσους τους συγκρατούν τον φονταμενταλισμό.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνόυμε στην Ελλάδα είναι ότι για σοβαρή μερίδα της τουρκικής κοινωνίας ο στρατός δεν είναι το «εμπόδιο» της στροφής προς τη Δύση αλλά η μόνη δύναμη που τους συγκρατεί να μην «κατρακυλήσουν» στην Ανατολή. Και γι’ αυτούς, το να μην πέσουν στο έλεος των αγιατολάδων είναι πολύ σημαντικότερο από το να αναγνωριστούν ως «ισότιμοι» των υπολοίπων ευρωπαίων…
Για να το πούμε αλλιώς: Οι ιθύνουσες ελίτ στη Τουρκία δεν θα είχαν τεράστιο πρόβλημα αν η σχέση τους με την Ευρώπη παρέμενε «ιδιαίτερη» και όχι πλήρης. Θα είχαν όμως μέγα υπαρξιακό πρόβλημα, αν προσπαθώντας να εξευρωπαϊστούν πλήρως, «έδεναν» τους στρατιωτικούς τους και τελικώς τους «έδεναν» όλους μαζί κάποιοι φονταμενταλιστές. Κι αντί να κάνουν το τελευταίο βήμα προς την Ευρώπη, εκτοξεύονταν μια κι έξω στην «καρδιά της Ανατολής».
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ούτε οι Ευρωπαίοι θα επέμεναν ποτέ στην πλήρη «ευθυγράμμιση» της Τουρκίας με τα Ευρωπαϊκά «κεκτημένα» ούτε οι Τούρκοι θα το αποδέχονταν ποτέ οικειοθελώς και αβιάστως. Συνεπώς η όλη υπόθεση εργασίας ότι ο εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας θα την «μεταλλάξει», θα την «καταπραΰνει», θα εξοβελίσει τους στρατοκράτες από την εξουσία και θα εξουδετερώσει τον επεκτατισμό της σε βάρος μας αυτομάτως (και αδαπάνως για μας) είναι ΜΗ ρεαλιστική.
Πρόκειται για μια υπόθεση, που όχι μόνο αναλυτικά ελέγχεται ως εξωφρενική αλλά και εμπειρικά αποδείχθηκε ανεδαφική: Όσο η Άγκυρα κάνει βήματα προς την Ευρώπη, τόσο αποχαλινώνεται η προκλητικότητα της σε βάρος της Ελλάδας.
Το Μάρτιο του 1995 η Ελλάδα δέχθηκε την Τελωνειακή Σύνδεση Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας. Λίγες μέρες αργότερα η Τουρκική Εθνοσυνέλευση διακήρυξε το casus belli κατά της Ελλάδας, σε περίπτωση που η Αθήνα επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στο Αιγαίο…
Το υπόλοιπο του 1995 η Τουρκία προσπαθούσε να πείσει το Ευρωκοινοβούλιο να άρει τις αντιρρήσεις του για την Τελωνειακή της Ένωση. Το Δεκέμβριο πήρε τελικά την έγκρισή του. Λίγες μέρες αργότερα ξεκινούσε η κρίση των Υμίων, η οποία κλιμακώθηκε ένα μήνα αργότερα, δημιουργώντας «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο.
Κάθε φορά που η Άγκυρα έκανε ένα βήμα προς την Ευρώπη, ακολουθούσε μια κλιμάκωση του επεκτατισμού της έναντι της Ελλάδας. Και δημιουργείτο ακόμα ένα «επίδικο αντικείμενο» ανάμεσα στις δύο χώρες.
Όχι συμπτωματικά, λίγες μέρες μετά την Συμφωνία του Ελσίνκι άρχισαν ξανά οι μαζικές παραβιάσεις τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο, που είχαν διακοπεί επί ένα τετράμηνο – κυρίως από την εποχή των μεγάλων σεισμών και στις δύο χώρες. Αν το παρελθόν μας προϊδεάζει για κάτι, αυτό σίγουρα δεν είναι καθησυχαστικό.
Πολύ περισσότερο, που στο ίδιο διάστημα οι Ευρωπαίοι έγιναν πιο ανεκτικοί, όχι πιο επικριτικοί, για τις προκλήσεις των Τούρκων σε βάρος της Ελλάδας.
Ούτε αναλυτικά προκύπτει ότι οι Ευρωπαίοι θα «πιέσουν» την Τουρκία να γίνει «Ευρώπη», ούτε ότι οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν «πάση θυσία» να γίνουν «Ευρωπαίοι». Ούτε εμπειρικά προκύπτει ότι η σύσφιγξη των σχέσεων Τουρκίας – Ευρώπης καθιστά τους Τούρκους πιο …«ειρηνόφιλους». Μάλλον καθιστά τους Ευρωπαίους πιο ανεκτικούς στον Τουρκικό επεκτατισμό.
Αφασία πολιτικής
Όλα αυτά ΔΕΝ σημαίνουν ότι στο Ελσίνκι η Ελλάδα «προδόθηκε», «παραδόθηκε», «ξεπουλήθηκε», «τελείωσε» κλπ. Σημαίνουν απλώς, ότι η χώρα εξακολουθεί να μην έχει πολιτική, εξακολουθεί να ετεροκαθορίζεται, εξακολουθεί να εκλαμβάνει τις εκάστοτε «υποδείξεις» των εταίρων της ως δικό της «συμφέρον» και τους βραχυπρόθεσμους χειρισμούς τρίτων ως δική της «εθνική πολιτική».
Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να συγκρουστεί με κανέναν – πολύ περισσότερο με τους εταίρους της. Αλλά έχει κάθε λόγο να έχει δική της πολιτική, να αναζητεί συμμαχίες μέσα στην Ένωση, αλλά και εκτός αυτής, για να προασπίσει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της.
Για την ώρα δεν έχει αίσθηση μακροπρόθεσμου συμφέροντος – απλώς εκλαμβάνει τους «ευσεβείς» της πόθους ως πραγματικότητα. Γι’ αυτό άγεται και φέρεται από διάφορους «καλοθελητές». Οι οποίοι επιβάλλουν στην Ελλάδα υποχωρήσεις τις οποίες ουδέποτε θα έκαναν για τις δικές τους χώρες.
Η Ελλάδα έκανε πίσω από τις «σταθερές» Καραμανλή – Παπανδρέου, από τις σταθερές του ίδιου του Βενιζέλου, αλλά κι από τα αυτονόητα για κάθε ευρωπαϊκό κράτος σήμερα.
Και δεν υπερέβη όλα αυτά τα «εσκαμμένα» αναζητώντας «νέα πολιτική», αλλά παραιτούμενη από κάθε έννοια εθνικής πολιτικής. Την ώρα που όλοι οι άλλοι αναζητούν να εκφράσουν με νέους όρους στις νέες συνθήκες τα εθνικά τους συμφέροντα εμείς καταργήσαμε την έννοια του εθνικού συμφέροντος!
Αυτό δεν λέγεται «εκσυγχρονισμός» - λέγεται, μάλλον αφασία…








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου