«ΤΡΙΓΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 3 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε σύνδεση με τα άρθρα του συγγραφέα περί Τύπου, φωτός και Αναγέννησης και σε συνδυασμό με τα άρθρα περί Αλεξάνδρου Μποτιτσέλλι, Θεών και Γερμανίας. Αξίζει να προσεχθεί η σύμπτωση Παρισίων, Πάρη (Paris) και Αλεξάνδρου.
Από την Daily Mail μόλις κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Alan Forbes για τον Γαλλικό Τύπο. Είναι περιττό να ειπωθεί ότι το άρθρο αυτό είναι πολύ καλά τοποθετημένο προς την Γαλλία. Εκθέτει με απλότητα τις απόψεις ενός συνεργάτη με εξαιρετική αισθητική αντίληψη, ο οποίος έχει εντυπωσιαστεί επειδή ο Τύπος της Γαλλίας εν γένει αφιερώνει περισσότερο χώρο στην εγχώριο πολιτική σκηνή παρά σε ειδήσεις περί πολέμου.
Ο Άγγλος δημοσιογράφος αισθάνεται ευχαρίστηση διότι δεν συμβαίνει το ίδιο στην χώρα του.
Έχει δίκιο να είναι ευχαριστημένος.
Το γεγονός αυτό είναι η απόδειξη πως η Αγγλία είναι υγιής, κάτι που δεν ισχύει για την Γαλλία.
Έχουμε ήδη ασκήσει κριτική στα ελλείμματα του Γαλλικού Τύπου αρκετά συχνά ώστε να μην μπορούμε να ασκήσουμε –κατ’ εξαίρεσιν– μιαν αντικειμενική κριτική εάν αυτή παρουσιαστεί με ευγένεια.
Ωστόσο, η αντικειμενικότητα απαιτεί από εμάς να εκθέσουμε τις παρατηρήσεις του κ. Forbes εντός ενός πλαισίου και ανάλογα με τα συμφραζόμενα.
Κατ’ αρχάς, γιατί δεν αφιερώνουμε περισσότερον χώρο σε θέματα πολέμου;
Η απάντηση είναι απλή: δεν λαμβάνουμε περισσότερη πληροφόρηση από αυτήν που δημοσιεύουμε. Όλα τα νέα μας περί πολέμου πηγάζουν από μία πηγή: την Γαλλική Υπηρεσία Τύπου, η οποία κατά σύμπτωσιν έχει κάνει την δουλειά της άκρως ανταγωνιστικά. Σε αντίθεση με τους Βρεττανούς συναδέλφους, δεν διαθέτουμε τα 2 ή 3 εθνικά και ξένα πρακτορεία ειδήσεων ή ξένα γραφεία που έχουμε ανάγκη. Καμία Γαλλική εφημερίδα δεν μπορεί σήμερα να στείλει έναν ανταποκριτή στο εξωτερικό –ούτε καν στην Γενεύη.
Δεν μπορούμε να βρούμε έναν δημοσιογράφο ούτε για να τον στείλουμε στο μέτωπο στο Saint-Nazaire.
Επιπλέον, οι Αγγλικές εφημερίδες μπορούν να προσθέτουν ειδήσεις (που έχουν παραδώσει οι δικοί τους πολεμικοί ανταποκριτές) στις υπόλοιπες πηγές πληροφόρησής τους.
Ύστερα από 1 μήνα –και περισσότερο– προσπαθειών, δεν έχουμε καταφέρει να πείσουμε τον στρατό των Συμμάχων να αναγνωρίσει τις δικές μας.
Προφανώς, στην περίπτωσην αυτή, η ευθύνη μας πρέπει να κριθεί υπό το φως αυτών των συνθηκών.
Με μιαν γενικήν εκτίμηση, θα μπορούσαμε να μαντέψουμε ότι τα νέα που εμείς λαμβάνουμε είναι περίπου το 1/3 αυτών που λαμβάνουν οι Άγγλοι συνάδελφοι. Άρα, δεν θα έπρεπε κανείς να εκπλήσσεται που αυτό το 1/3/ δημοσιεύουμε.
Είναι σφάλμα να πιστεύει κανείς ότι δεν θα αφιερώναμε στον πόλεμο όλην την προσοχή που αξίζει, εάν είχαμε την ευκαιρία. Ο πόλεμος εξακολουθεί να είναι το πρωταρχικό ενδιαφέρον του κοινού και –ακόμη και από μιαν καθαρά επαγγελματικήν άποψη θέασης– δεν είμαστε τόσο τυφλοί όσο να αποτύχουμε να δούμε τι κρύβεται κάτω από αυτό.
Κι έτσι ερχόμαστε στην ύλη της πολιτικής κάλυψης των θεμάτων της χώρας.
Είναι αλήθεια πως αυτό αποτελεί το προπατορικό αμάρτημα των Γάλλων.
Ισχύει, επίσης, ότι ο Τύπος μας δεν διακρίνει πάντοτε ανάμεσα στην φωτεινή κριτική και στην στείρα πολεμική.
Οι Άγγλοι φίλοι μας δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι Γάλλοι διαθέτουν αρκετά καλούς λόγους που χρησιμοποιούν τόσον υψηλήν ενέργεια και, ορισμένες φορές, πάθος στις αξιώσεις για την χώρα τους.
Η Αγγλία δεν έχει –όπως εμείς– την εμπειρία του φαινομένου της προδοσίας.
Επί μια 4ετία αυτή η προδοσία δηλητηρίαζε την εθνική ζωή της Γαλλίας και συνεχίζει να διαστρεβλώνει τα πλέον οδυνηρά θέματα που αντιμετωπίζουμε. Η Αγγλία δεν είχε να αντιμετωπίσει την ντροπή που είχαμε εμείς να αντιμετωπίσουμε. Κανένας Άγγλος δεν αναγκάστηκε, όπως εμείς, να αρνηθεί να δώσει το χέρι του σε έναν άλλον Άγγλο. Στην Μεγάλη Βρεττανία το μίσος δεν είναι υποχρεωτικό.
Κανένα άλλο έθνος δεν είχε να συμφωνήσει με μιαν δοσιλογία σαν κι αυτήν που υποστήκαμε εμείς –κάτι μοναδικό λόγω της διάρκειάς της, της έκτασής της και της επάρκειάς της. Προφανώς, αυτό δημιουργεί ορισμένα προβλήματα και δεν θα είχε νόημα εάν αναβάλλαμε την επίλυσή τους για αργότερα.
Πράγματι, ορισμένοι από εμάς παραμένουν εγρήγοροι σε σχέση με τα προβλήματα της χώρας μας ακριβώς διότι σκεπτόμαστε τον πόλεμο.
Γνωρίζουμε από θλιβερή πείρα ότι μια χώρα δεν μπορεί να μπει στον πόλεμο δίχως να είναι σίγουρη πως είναι υγιής. Ήμασταν τότε πολύ ασθενείς. Δεν είναι λογικό να σκέπτεται κανείς ότι η ανάρρωση είναι τώρα ένα κεκτημένο και ότι μπορούμε να θέσουμε ένα στοίχημα υπέρ της εισόδου στον πόλεμο προάσπισης της δημοκρατίας δίχως ταυτοχρόνως να κάνουμε την ίδια την δημοκρατία απτή πραγματικότητα.
Το άρθρο του Alan Forbes ολοκληρώνεται με μιαν έκκληση για κατανόηση μεταξύ των 2 χωρών.
Δεν θα ήμασταν τόσο φαντασμένοι ώστε να μιλήσουμε εξ ονόματος μιας πλειοψηφίας Γάλλων.
Αυτοί, όμως, που γνωρίζουμε αισθάνονται τον πόθο να τα βρουν με την Αγγλία, έναν πόθο βαθύ, φλογερό και δίχως ταπεινά κίνητρα.
Με τον σκοπόν αυτόν, όμως, στον νου είναι που θα πρέπει να παραδεχθούμε τις αμοιβαίες μας αδυναμίες και να κάνουμε μιαν προσπάθεια να τις καταλάβουμε.
Οι δικές μας αδυναμίες είναι σήμερα οι πιο σημαντικές. Δεν έχουμε ιδιαίτερον λόγο να είμαστε υπερήφανοι για αυτές αλλά, επίσης, ούτε και να ντρεπόμαστε για αυτές.
Όλα όσα μπορεί κανείς να μας ζητήσει είναι να κάνουμε μιαν καλόπιστη προσπάθεια να τις διορθώσουμε. Αυτήν την καλή πίστη την έχουμε.
Και ελπίζουμε ότι ο συνεργάτης μας θα έχει την ευγένεια να δει μιαν χειρόγραφον απόδειξιν αυτής στις αφέλειες –και στην απλότητα– με τις οποίες εκθέσαμε τις παρατηρήσεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου