*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

«ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»

“COMBAT” 24 Αυγούστου 1944

Αλμπέρ Καμύ

Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος
Copyright© Christos P. Papachristopoulos


Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε σχέση με τα άρθρα του Καμύ με τίτλο
«Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ», «Η ΓΑΛΛΙΑ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ», «Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ» και σε άμεση σύνδεση με την σειρά δοκιμίων περί Ισπανίας, την σειρά δοκιμίων με τίτλο
«ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ» του 1948 και με το θεατρικό έργο «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» το οποίο παρουσιάστηκε στο θέατρο Marigny στο Παρίσι το 1948. Το κείμενο αυτό είναι η αρχή ξετυλίγματος στο σύμπαν του δημοσιογράφου-συγγραφέα όλων των ακτινών για την επανάσταση στην Ε.Ε. -Ελλάδα, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία κ.τ.λ.


Παρίσι: η πόλη εξαντλεί τα βόλια της πυροβολώντας μέσα στην Αυγουστιάτικη νύχτα
με όλην την δύναμη πυρός που διαθέτει.
Ολόγυρα σ’ αυτό το ποτάμι στο οποίο αντανακλάται τόσο σπουδαία ιστορία,
σ’ αυτό το απέραντο σκηνικό από πέτρες και ύδατα,
υψώθηκαν για μιαν ακόμη φορά τα οδοφράγματα της ελευθερίας.
Η δικαιοσύνη θα πρέπει να εξαγοραστεί και πάλι με το ανθρώπινο αίμα.
Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτήν την μάχη,
έχουμε εμπλακεί σ’ αυτήν υπερβολικά, με την σάρκα και τις ψυχές μας,
ώστε να αποδεχθούμε δίχως πίκρα αυτήν την ζοφερή κατάσταση.
Γνωρίζουμε, όμως, αρκετά καλά και τι διακυβεύεται
ώστε να μην μπορούμε να αρνηθούμε την επικίνδυνη μοίρα που πρέπει να υπομείνουμε μόνοι.
Ο χρόνος θα αποτελέσει τον αδιάψευστο μάρτυρα
για το γεγονός ότι οι Γάλλοι δεν επιθυμούσαν να σκοτώσουν
και ότι τα χέρια τους ήταν καθαρά όταν εισήλθαν σε έναν πόλεμο που δεν είχαν επιλέξει.
Θα πρέπει, επομένως, να είχαν συντριπτικούς λόγους για να αδράξουν, αίφνης, τα όπλα
και να πυροβολούν μέσα στο σκοτάδι, δίχως να τρέμουν,
ενάντια σε κείνους τους ίδιους στρατιώτες που νόμιζαν τα προηγούμενα 2 χρόνια
ότι ο πόλεμος είναι μια υπόθεση εύκολη.
Ναι, ήταν συντριπτικοί οι λόγοι τους.
Οι αιτίες που είχαν ήταν τόσο σπουδαίες όσο η ελπίδα
και τόσο βαθειές όσο η εξέγερση.
Είναι οι αιτιολογίες, ακριβώς, του μέλλοντος
για μια χώρα που άλλοι επιχείρησαν για τόσον πολύ καιρό να την περιορίσουν
σε έναν θλιβερό αναμηρυκασμό του παρελθόντος της.
Το Παρίσι αγωνίζεται σήμερα ώστε να μπορεί η Γαλλία να αποκτήσει πιο ισχυρή φωνή αύριο.
Ο κόσμος πήρε τα όπλα απόψε χάρη στην ελπίδα του για δικαιοσύνη αύριο.
Μερικοί βγαίνουν δημοσίως να πουν πως δεν αξίζει τον κόπο
και πως, με λίγη υπομονή, το Παρίσι θα απελευθερωθεί άνευ προσπάθειας.
Μα, αυτό συμβαίνει διότι αισθάνονται ασαφώς ότι αυτή η εξέγερση του λαού
απειλεί πολλά πράγματα που θα παρέμεναν «κακώς κείμενα»,
εάν όλα εξελίσσονταν διαφορετικά.
Πράγματι, πρέπει ολοένα και περισσότερο να καταστεί πασίδηλο το εξής:
κανείς δεν μπορεί να πιστεύει πως μια ελευθερία διχασμένη από παρόμοιες ταραχές
θα έχει την ήπια, εξημερωμένη πλευρά που αρέσει σε κάποιους να φαντάζονται.
Αντίθετα, αυτό το τρομερό έργο θα φέρει στο φως μιαν επανάσταση.
Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει ότι άνθρωποι, οι οποίοι πολέμησαν επί 4 χρόνια μέσα στην σιωπή
και τώρα μάχονται όλη την μέρα εν μέσω των εκρήξεων των βομβών και του κροταλίσματος των όπλων,
θα συγκατατεθούν ποτέ για να επιστρέψουν –υπό οποιεσδήποτε συνθήκες–
οι δυνάμεις της παράδοσης, της παραίτησης, της ήττας και της αδικίας.
Κανείς δεν μπορεί να προσδοκά ότι αυτοί οι άνθρωποι –οι καλύτεροι του έθνους–
θα δεχθούν και πάλι να κάνουν ταυτόχρονα ό,τι έκαναν επί 25 χρόνια οι πλέον αγνοί:
δηλαδή, να αγαπούν σιωπηλά την πατρίδα τους
και, την ίδια στιγμή, να μην μιλούν ενώ θεωρούν ανάξιους τους ηγέτες τους.
Το Παρίσι που μάχεται απόψε σκοπεύει να διοικήσει αύριο.
Όχι χάριν της εξουσίας αλλά χάριν της δικαιοσύνης∙
όχι για την πολιτική αλλά για την ηθική∙
όχι με σκοπό την επικυριαρχία της Γαλλίας αλλά με σκοπό την μεγαλοπρέπεια της Γαλλίας.
Η πεποίθησή μας είναι όχι ότι αυτό θα συμβεί στο μέλλον
αλλά ότι αυτό λαμβάνει χώρα σήμερα,
στις ωδίνες και στην λυσσώδη παραφορά της μάχης.
Να, λοιπόν, γιατί –παρά τα δεινά των ανθρώπων, παρά το αίμα και την οργή,
παρά τους νεκρούς που είναι αδύνατον ποτέ να αντικατασταθούν,
τις άδικες πληγές και τις μανιασμένες σφαίρες– πρέπει να εκστομίσουμε όχι λόγια μετάνοιας
αλλά λόγια ελπίδας, της τρομερής εκείνης ελπίδας των ανθρώπων που έχουν μείνει μόνοι με την μοίρα τους.
Το πελώριο Παρίσι, ολοθεοσκότεινο αλλά ένθερμο μέσα στο καλοκαιρινό βράδυ,
με μια θύελλα βομβαρδιστικών να υπερίπτανται της πόλεως
και με έναν καταιγισμό ελευθέρων σκοπευτών σε κάθε οδό,
φαίνεται σε μας πολύ πιο λαμπρά φωτισμένο από την Πόλη του Φωτός
για την οποία μας ζήλευε κάποτε όλος ο κόσμος.
Πυρπολείται από όλες τις προσδοκίες της ελπίδας και των δεινών,
έχει την φλόγα του απλοϊκού θάρρους
και κοχλάζει με όλη την θέρμη της απελευθέρωσης αλλά και της ελευθερίας του αύριο.
Χ
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)