«ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε συνδυασμό με το σύνολο του έργου του συγγραφέα περί Επανάστασης και Αντίστασης αλλά το βασικό νήμα πρέπει να συνδέεται με τις μεταφράσεις με τίτλο: «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», «Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ», «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ», «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ», «ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ», «ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ», «Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ», «Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» και «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».
Αποκλειστικά τώρα μόλις ελεύθερη, η Ευρώπη κλυδωνίζεται: Βέλγιο, Ιταλία, Πολωνία και ακόμα-ακόμα (σε μικρότερη ένταση) και η Ελλάδα
Βρίσκουν τον εαυτό τους σήμερα πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι σε προβλήματα που φαίνεται πως είναι πέραν των ικανοτήτων τους να τα λύσουν μόνες.
Κι αν ακόμα μπορούσαν, δεν θα τους επιτρεπόταν.
Οι κατ’ οίκον πολιτικές των κυβερνήσεων αυτών έχουν τόσο μεγάλην επιρροή στην διεξαγωγή του πολέμου που οι εμπόλεμες δυνάμεις δεν γίνεται να μην ενδιαφερθούν για χάρη τους.
Γιατί να κλείνουμε τα μάτια μας;
Η ανώτατη διοίκηση των Αγγλικών δυνάμεων σχεδιάζει να αναλάβει δράση κατά της Αντίστασης στο Βέλγιο. Η Αγγλία ανέπτυξε επί χάρτου προϋποθέσεις για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης στην Ιταλία. Ρωσσία και Μεγ. Βρεττανία παρεμβαίνουν στις υποθέσεις της Πολωνίας, την οποία οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν στο πεπρωμένο της.
Επομένως, ας πούμε ανοιχτά ότι αυτά τα έθνη δεν είναι ακόμα κυρίαρχα (αν και θα έπρεπε να προσθέσουμε ότι αυτό το καθεστώς των πραγμάτων είναι προσωρινό). Η καθυπόταξή τους νομιμοποιείται από το κράτος πολέμου –δουλεία να το καλέσουμε δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτα.
Όταν βλέπουμε υπό το αμείλικτο αυτό φως
το πρόβλημα, γινόμαστε περισσότερο έτοιμοι να μάθουμε από αυτό.
Διότι, εν τέλει, όλες οι Ευρωπαϊκές κρίσεις είναι όμοιες.
Όταν αποκτά την ισχύ και πάλι η παλαιά κυβερνητική τάξη,
η Ευρώπη αποτυγχάνει να προσαρμόσει τις πολιτικές της σε συμφωνία με τους λαϊκούς πόθους και επιδιώξεις, που γεννώνται από την δυστυχία και την καταπίεση. Ωστόσο, η παλαιά κυβερνητική τάξη απολαμβάνει της στηρίξεως της Συμμαχικής διοίκησης.
Για να το πούμε ,με συνοπτικές διαδικασίες, αυτό στο οποίο γινόμαστε μάρτυρες σε άλλες χώρες είναι μια υποκρυπτόμενη σύγκρουση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Αντίστασης και του στρατού της απελευθέρωσης.
Θα φαινόταν φοβερό να το γράφουμε αλλά είναι η αλήθεια.
Ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο, λοιπόν;
Είναι, ασφαλώς, δυνατόν να πει κανείς ότι η Αντίσταση βιάστηκε υπερβολικά, ότι ο πόλεμος έχει τους δικούς του κανόνες και ότι πρέπει να τελειώσει πριν αναληφθεί ένα εκτεταμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων: Αυτό ισχύει.
Όμως, τα προβλήματα που έχει εγείρει η απελευθέρωση της κάθε χώρας δεν μπορούν να περιμένουν και, άλλωστε, αυτά είναι τα προβλήματα που ρίχνουν λάδι στην διένεξη. Οι άνθρωποι χρειάζονται τροφή άμεσα και ο κόσμος χρειάζεται δικαιοσύνη τώρα.
Το δίλημμα για την Γαλλία και για όλην την Ευρώπη είναι πώς θα υποχρεωθεί να αγωνιστεί στον πόλεμο και να πραγματοποιήσει –κατά τον ίδιον χρόνο, ταυτόχρονα– μιαν επανάσταση.
Το όλο πρόβλημα είναι πώς θα πετύχει με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.
Αυτοί που έχουν την ευθύνη διεύθυνσης και καθοδήγησης του κόσμου δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουν ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι πόλεμος κατάκτησης ή πόλεμος δόξας.
Είναι ένας Ευρωπαϊκός σπασμός ωδίνης που ανυψώνει κοινωνικά και στρατηγικά προβλήματα.
Όποιος ζητά την ελευθερία, απαιτεί εξίσου και την δικαιοσύνη.
Κατά την διάρκεια της 4εταίσς στην οποία η ελευθερία υπήρξε ο αποκλειστικός άρτος τροφής των πεινασμένων, η έκκλησή τους για δικαιοσύνη ηύξανε με γοργό βήμα. Η Ευρώπη έχει εξαντλήσει τα αποθέματά της σε υπομονή. Ως εκ τούτου, η Ευρώπη πρέπει να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με βάση την κατάσταση στην οποία τώρα βρίσκεται∙ η εξουθένωση και ο ευερεθισμός της πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και ο πιο σίγουρος τρόπος για να αυξηθεί η ανυπομονησία της είναι να αποτινάξει από τον λαιμό της ανθρώπους και μεθόδους που έχουν πιαστεί πάνω της και που δεν θέλει πια να ανήκουν με κανένα μέλος τους σ’ αυτήν.
Οι φυσιοθεραπευτές του καιρού της ειρήνης δεν μπορούν να γιατρέψουν τις ασχήμιες και τις ασθένειες του πολέμου.
Η νίκη είναι ο πρωταρχικός αλλά όχι ο μοναδικός σκοπός. Και η νίκη άνευ της δικαιοσύνης θα έπληττε όλα αυτά τα έθνη και θα τα άφηνε εμβρόντητα ως ένα τεράστιο αστείο –ανέκδοτο.
Είναι ίσως παρήγορο να νομίζουμε ότι η Γαλλία έχει ως εδώ τώρα αποφύγει αυτές τις άνευ λόγου δυσκολίες. Θα ήταν, όμως, επικίνδυνο για όλους μας να αφεθούμε να αποκοιμηθούμε.
Η Γαλλία είναι κυρίαρχη επειδή δίνει αγώνα. Τα υπόλοιπα έθνη της μιλούν ως ίση επειδή Γάλλοι πεθαίνουν κάθε μέρα για να κερδίζουν πρόδηλες νίκες.
Αυτό μας επιτρέπει να λύνουμε, καθώς βλέπουμε, τα προβλήματα.
Και πάλι –τα προβλήματα εξακολουθούν να μην λύνονται, η κοινωνική δικαιοσύνη συνεχίζει να μην επιτυγχάνεται και μπορούμε νε προσβλέπουμε ανυπόμονα σε μελλοντικές απογοητεύσεις πλήν εάν αντλήσουμε τα κατάλληλα μαθήματα από τις κρίσεις που διαλύουν τις άλλες χώρες.
Η Ευρωπαϊκή Αντίσταση εκφράζει –ορισμένες φορές ατόπως κι απρεπώς, σίγουρα– τις ελπίδες και απαιτήσεις των λαών της Ευρώπης. Σήμερα οι αξιώσεις αυτές παραγκωνίζονται για λόγους στρατιωτικής στρατηγικής.
Εφόσον εμείς δεν είμαστε υποκείμενα υπήκοα στην ίδια δουλεία όπως άλλα έθνη, ας επιχειρήσουμε –εν τούτοις– να αποδείξουμε ότι τα αξιώματά μας δεν είναι συγκρουόμενα για λόγους άλλους παρά μόνο στρατηγικούς.
Το προνόμιο που έχουμε αποκτήσει μας επιβάλλει ένα σημαντικό καθήκον: να δώσουμε μορφή στις ελπίδες όλων των ανυπόμονων για ελευθερία λαών και –κάνοντάς το– να θέσουμε ένα πρότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου