«ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

«ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»

Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ

“COMBAT”, 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944

Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου

Copyright: Christos P. Papachristopoulos

Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε σύνδεση με το σύνολο των μεταφράσεων Καμύ-Όργουελ με θέμα την Ισπανία, την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη, την Ελευθερία, την Ευτυχία. Ειδικότερα, εντάσσεται στην ενότητα Καμύ για την ερμηνεία των Συνθηκών και τα Συνταγματικά και Νομικά ζητήματα στην Ευρωπαϊκή πολιτική και με το πείραμα Marcel Barbu και Gary Davis στον Ο.Η.Ε.

Ο κόσμος λέει: «Πείτε μας, με λίγες λέξεις, τί είναι αυτό που ζητάτε;».

Αυτό το ερώτημα είναι σωστό διότι είναι ευθύ. Καλεί για μιαν ευθεία απόκριση.

Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει σε 1-2 άρθρα. Καθώς επιστρέφουμε, όμως, από καιρού εις καιρόν στο ερώτημα αυτό, πρέπει να επιχειρούμε να διαφωτίζουμε την σκέψη μας.

Όπως έχουμε επαναλάβει περισσότερες από 1 φορές, ελπίζουμε για μια συμφιλίωση της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Προφανώς, αυτή η σκέψη δεν είναι αρκετά ευκρινής.

Επομένως, θα ορίσουμε το «δίκαιο» ως ένα κράτος κοινωνίας όπου στο κάθε άτομο χορηγείται εξ αρχής κάθε ευκαιρία και στο οποίο η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας δεν υποτάσσεται σε συνθήκες ντροπής μιας προνομιούχου μειοψηφίας.

Καλούμε «ελευθερία» ένα κλίμα πολιτικό στο οποίο υπάρχει σεβασμός προς το ανθρώπινο πρόσωπο ως προς το τι είναι και το τι εκφράζει.

Αυτά είναι τα βασικά.

Η δυσκολία έχει να κάνει με τον ισολογισμό, το ζύγισμα, που πρέπει να γίνει μεταξύ αυτών των 2 ορισμών, όπως αποδεικνύεται από τα ιστορικά πειράματα που έχουν γίνει.

Η Ιστορία μας παρέχει μιαν επιλογή ανάμεσα στον θρίαμβο του δικαίου και στον θρίαμβο της ελευθερίας (ή) στην επιλογή της ελευθερίας.

Μόνον οι Σκανδιναβικές δημοκρατίες έχουν έλθει πλησίον της αναγκαίας συμφιλίωσης των 2. Ωστόσο, το παράδειγμά τους δεν είναι εντελώς πειστικό με βάση τα δεδομένα και τις αναφορές περί της σχετικής τους απομόνωσης αλλά και του περιορισμένου πλαισίου εντός του οποίου λειτουργούν.

Η δική μας ιδέα είναι ότι το βασίλειο του δικαίου πρέπει να εξασφαλιστεί στην οικονομική σφαίρα ενώ η ελευθερία να αποκτά εγγυήσεις στην πολιτική σφαίρα.

Αφού κάνουμε ανακοινώσεις για τα θεμελιώδη, τα fundamentals, θα πούμε ότι αυτό που ζητάμε για την Γαλλία είναι μια οικονομία κοινοκτημοσύνης και μια πολιτική φιλελεύθερη.

Δίχως την οικονομία της κοινοκτημοσύνης που κάνει ανάληψη προνομίων από το χρήμα για να το χαρίσει στην εργασία, η φιλελεύθερη πολιτική είναι μια απάτη.

Όμως, δίχως τις συνταγματικές εγγυήσεις της πολιτικής ελευθερίας, η οικονομία της κοινοκτημοσύνης διακινδυνεύει να απορροφήσει κάθε ατομική πρωτοβουλία και έκφραση.

Μια σταθερά, ένα διαρκές και προσεκτικά εξισορροπημένο ισοζύγιο μεταξύ των 2, αποτελεί μιαν ικανή και αναγκαία συνθήκη (όχι για την ευτυχία της ανθρωπότητας που είναι ένα ζήτημα διαφορετικό αλλά) για να μπορεί το κάθε άτομο να φέρει κατ΄αποκλειστικότητα την ευθύνη για την ευτυχία και το πεπρωμένο του.

Πρόκειται, απλώς, για ένα ζήτημα να μην προσθέτει κανείς μιαν καθαρά ανθρώπινη αδικία στην μύχια δυστυχία της κατάστασής μας.

Με μια λέξη –και ζητούμε συγγνώμη που επαναλαμβάνουμε ό,τι έχουμε πει προηγουμένως– θέλουμε να ιδρύσουμε και να στερεώσουμε μιαν πραγματική δημοκρατία του λαού χωρίς καθυστέρηση.

Για την ακρίβεια, πιστεύουμε ότι κάθε πολιτική που αποκόπτεται από την τάξη των εργατών είναι άνευ αξιοσημείωτης σημασίας και ότι η Γαλλία του αύριο θα είναι αυτή της τάξης των εργατών.

Να γιατί ζητούμε την άμεση εκπλήρωση των όρων ενός συντάγματος (στο οποίο θα αποδίδονται στην ελευθερία οι εγγυήσεις του) και μιας οικονομίας (στην οποία θα αποδίδονται στην εργασία τα δικαιώματά της): εγγυήσεις και δικαιώματα είναι οι πρωταρχικοί όροι.

Είναι αδύνατον να μπούμε σε λεπτομέρειες στο σημείο εδώ. Θα το κάνουμε, όποτε καταστεί αναγκαίο. Για όσους ξέρουν πώς να μας διαβάζουν, το έχουμε ήδη κάνει κάπου-κάπου σε συγκεκριμένα σημεία.

Αξίζει, ακόμη, να ειπωθεί μία λέξη περί της μεθόδου.

Πιστεύουμε ότι το δύσκολο ισοζύγιο που ψάχνουμε δεν μπορεί να επιτευχθεί δίχως το αέναον της διανοητικής –πνευματικής και ηθικής– τιμιότητας, του μόνου που μπορεί να προσδώσει στον νου τον αναγκαίον διαφωτισμό.

Δεν πιστεύουμε στον πολιτικό ρεαλισμό.

Τα ψέματα, ακόμα και καλοσχεδιασμένα ή με θετικές προθέσεις, χωρίζουν τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον και τους παραπέμπουν εξόριστους στην πιο ματαιόδοξη μοναχικότητα.

Αντιθέτως, εμείς πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι μόνοι και ότι –όταν βρεθούν αντιμέτωποι κατά πρόσωπο με εχθρικές συνθήκες– η αλληλεγγύη τους είναι ολοκληρωτική. Ότι υπηρετεί αυτήν την αλληλεγγύη και ενισχύει αυτήν την «κοινωνία μέθεξης» –και ό,τι σχετίζεται με την ειλικρίνεια, άρα– ορίζεται ως δίκαιο και ως ελευθερία.

Να γιατί πιστεύουμε ότι η πολιτική επανάσταση δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς ηθική επανάσταση, κάτι που συνδέεται χειροπιαστά μαζί της και εδραιώνει τις πραγματικές της διαστάσεις.

Αυτό, πιθανόν, βοηθά να εξηγήσουμε τον τόνο που επιχειρούμε να δώσουμε σε αυτήν την εφημερίδα. Πρόκειται, κατά ταυτόγχρονο τρόπο, για έναν τόνο αντικειμενικότητας, ελεύθερης κριτικής και ενέργειας.

Εάν απλώς και μόνον οι άνθρωποι έκαναν την προσπάθεια να τον καταλάβουν και να τον δεχθούν, είμαστε αρκετά ηλίθιοι να πιστεύουμε ότι για πολλούς Γάλλους θα άρχιζε μια περίοδος μεγάλης ελπίδας.