«Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ» - Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ

«Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ»

Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ

MANCHESTER EVENING NEWS, 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1945

Κριτική στο βιβλίο του Conrad Heiden «Ο Φύρερ»-“Der Fuhrer”

Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου

Copyright: Christos P. Papachristopoulos

Σημείωμα του μεταφραστή: Το κείμενο αυτό διασυνδέει για πρώτη φορά την πορεία των Γερμανών Μαρξ και Χίτλερ. Βασίζεται στα λεξιπαίγνια Xίντεν=κρυμμένος και Hanisch=Χάνεις. Για να κατανοηθεί, πρέπει να αναγνωστεί σε πρώτο πλάνο με το άρθρο «ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ MEIN KAMPF». Σε δεύτερο πλάνο, με τα υπόλοιπα άρθρα της ενότητας («Προφητείες για τον Φασισμό», «Τι είναι ο Φασισμός») και σε τρίτο πλάνο, με τα άρθρα περί Ρωσσίας, τις εξηγήσεις του «1984» και της «Φάρμας των Ζώων». Προέχουν τα κείμενα «ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΩ», «ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΣΤΗΝ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ», «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ-ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ BIG BROTHER» και, εκ παραλλήλου, οι μεταφράσεις του Καμύ με τίτλο «ΤΟ ΠΛΑΝΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΜΟΥ» και «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ».

Πριν από μια 8ετία, από τον ίδιο εκδοτικό οίκο που εξέδωσε μόλις το βιβλίο «Ο ΦΥΡΕΡ»,

είχε εμφανιστεί ένα άλλο ογκώδες και επιβλητικό βιβλίο για τον Χίτλερ που έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο

«ΧΙΤΛΕΡ, Η ΔΙΑΘΗΚΗ».

Η θέση του, η οποία ήταν τότε ευρύτατα αποδεκτή, ήταν πως ο Χίτλερ αποτελούσε μιαν σκέτη μαριονέττα,

μιαν ασημαντότητα, των μεγάλων επιχειρήσεων της Γερμανίας.

Τα κατοπινά γεγονότα το έχουν καταστήσει αυτό απίστευτο

και το λεπτομερέστατο βιβλίο του κ. Χίντεν –που, ωστόσο, διαβάζεται πολύ εύκολα–

αποτελεί μια προσπάθεια να διαλύσει την σύγχυση γύρω από τις εξαιρετικά περίπλοκες αιτίες

(αιτίες που είναι τόσο πνευματικές και θρησκευτικές

όσο και οικονομικές και πολιτικές) που έχουν επιτρέψει σε έναν ημιπαράφρονα

να κερδίσει την εξουσία ενός μεγάλου έθνους

και να χαρίσει τον θάνατο σε κάποια δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων.

Η ιστορία του κ. Χίντεν τελειώνει με την εκκαθάριση του Ιουνίου του 1934, η οποία –όπως καταδεικνύει–

δεν αποτελεί καθόλου ένα τυχαίο σημείο κατάληξης διότι με αυτήν την φριχτή πράξη

ξεκίνησε μια νέα ιστορική φάση που ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί.

Η ιστορία ξεκινά λίγο καιρό πριν την γέννηση του Χίτλερ. Για την ακρίβεια, ξεκινά το 1864

με μια παράνομη και τώρα λησμονημένη επιφυλλίδα που έκανε επίθεση στον Ναπολέοντα Γ’.

Λίγο αργότερα, η μυστική αστυνομία του Τσάρου επρόκειτο να πάρει στην κατοχή της αυτό το φυλλάδιο

και να το χαλκεύσει,

κατασκευάζοντας αυτήν την πασίγνωστη παραχάραξη με θέμα «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».

Το αντικείμενό τους ήταν να τρομάξουν τον Τσάρο με παραμύθια

περί μιας Εβραϊκής συνωμοσίας και, με τον τρόπον αυτό, να τον προβοκάρει

ώστε να λάβει βίαια μέτρα κατά των Ρώσσων Επαναστατών.

Ο Ρόζενμπεργκ, ο θεωρητικός των φυλετικών διακρίσεων

(Ρώσσος της Βαλτικής και φοιτητής στην Μόσχα του καιρού της Επανάστασης)

έφερε μαζί του ένα αντίγραφο των Πρωτοκόλλων όταν διέφυγε στην Γερμανία: και ήταν από αυτήν την πηγή

απ’ όπου άντλησε ο Χίτλερ τον Αντισημιτισμό

που επρόκειτο να αποτελέσει τόσο μιαν συντηρημένη πλάνη όσο κι ένα πανούργο πολιτικό τέχνασμα.

Ο κ. Χίντεν παρακολουθεί την πρώϊμη ιστορία του Χίτλερ

με πολλές λεπτομέρειες, καλύπτοντας τα κενά

του «MEIN KAMPF» με την μαρτυρία ενός ζωγράφου που ονομάζεται Hanisch

και ο οποίος μοιράστηκε με τον Χίτλερ την φτώχεια στην Βιέννη.

Από τις έρευνες του κ. Χίντεν διαφαίνεται ότι, με βάση το αυτοβιογραφικό τμήμα του «MEIN KAMPF»,

αυτές οι λεπτομερείς έρευνες είναι πολύ ειλικρινείς.

Ακόμα και σύμφωνα με την ίδια του την παρουσίαση,

ο Χίτλερ υπήρξε μια ολοκληρωτική αποτυχία,

ένας ακαμάτης

μέχρι το ξέσπασμα του πολέμου του 1914.

Τα βασικά του χαρακτηριστικά ήταν η τεμπελιά,

η ανικανότητα να κάνει φίλους,

το μίσος για την κοινωνία που δεν κατόρθωσε να του δώσει μιαν αξιοπρεπή βιοποριστική απασχόληση

καθώς και η αμυδρή κλίση του προς την ζωγραφική.

(Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι πολλοί δικτάτορες είναι αποτυχημένοι καλλιτέχνες

–ο Ερρίκος ο 8 ος και ο Φρειδερίκος ο Μέγας ήταν και οι δύο κακοί συγγραφείς

ενώ ο Ναπολέων και ο Μουσολίνι έγραψαν θεατρικά έργα

των οποίων κανείς δεν μπορούσε να αναλάβει την παραγωγή μιας παράστασης).

Ο πόλεμος ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Χίτλερ.

Λάτρευε κάθε στιγμή του και φαίνεται πως είναι αλήθεια, αν και συχνά το αρνούνται,

ότι υπηρέτησε διακρινόμενος και παρασημοφορήθηκε για την γενναιότητά του.

Ο ίδιος λέει πως έκλαψε όταν τελείωσε ο πόλεμος

και ότι ο κύριος στόχος του –από τότε και μετά– ήταν να επαναφέρει την ατμόσφαιρα του πολέμου.

Στην χαοτική Γερμανία του 1918 ήταν φυσικό, για έναν άνθρωπο με το ταμπεραμέντο του Χίτλερ,

να εμπλακεί σε συνωμοτικές πολιτικές. Εντάχθηκε στο Εργατικό Κόμμα Γερμανίας που, κατόπιν,

έγινε το ΕθνικοΣοσιαλιστικό Κόμμα

αλλά την εποχή εκείνη αποτελείτο από 6 μέλη και είχε ως συνολικόν εξοπλισμό

έναν διπλωματικό φάκελο και μια ταμπακιέρα που εχρησιμοποιείτο ως κουμπαράς.

Οι αξιωματικοί του διαλυμένου Γερμανικού στρατού (Reichswehr)

σχεδίαζαν ήδη να τον επανασυστήσουν

παραβαίνοντας την Συνθήκη των Βερσαλλιών

και αναζητούσαν ένα πολιτικό κόμμα το οποίο να μπορούσε να δράσει ως κάλυψη για τους σκοπούς τους:

το Εργατικό Κόμμα Γερμανίας τους φαινόταν,

με το προσποιητά Σοσιαλιστικό του Πρόγραμμα,

πως είχε δυνατότητες. Ο Χίτλερ, επομένως, είχε από την αρχή σχεδόν μιαν λελογισμένην στήριξη

αλλά δεν ήταν παρά μέχρι κάποιαν στιγμή αργότερα

(όταν είχε ήδη εξελιχθεί σε μια πολιτική δύναμη που έπρεπε να προσμετράται)

που οι βιομήχανοι ξεκίνησαν σε σημαντικό βαθμό να τον χρηματοδοτούν.

Ως πολιτικός είχε 3 μεγάλα προσόντα: το ένα ήταν η παντελής έλλειψη λύπης, στοργής η ανθρωπίνων δεσμών

οποιασδήποτε μορφής, ένα άλλο ήταν η απύθμενη πίστη στον εαυτό του και η περιφρόνηση για κάθε τι άλλο

και το τρίτο ήταν η πανίσχυρη και εντυπωσιακή φωνή του,

η οποία μπορούσε μέσα σε λίγα λεπτά να κάνει οποιοδήποτε κοινό και ακροατήριο

να ξεχάσει την α λαΤσάρλι Τσάπλιν εμφάνισή του.

Μέσα σε λίγα χρόνια τους είχε πείσει ώστε να φέρουν στην ζωή και να κάνουν πραγματικότητα

ένα εντυπωσιακό κίνημα

που εκμυστηρευόταν

από εξέδρα σε εξέδρα ένα μήνυμα

(αντιεβραϊκό, αντικαπιταλιστικό, αντιμπολσεβικικό και αντιγαλλικό),

το οποίο έθελγε εξίσου και τους ανέργους και την εργατική τάξη και την κατεστραμμένη μεσαία τάξη

και τους αξιωματικούς που ποθούσαν έναν ακόμη πόλεμο.

Όμως, ήταν άλλο ζήτημα το να κερδηθεί η ανώτατη εξουσία∙ και, επί χρόνια, η ιστορία

του ΕθνικοΣοσιαλιστικού Κόμματος ήταν μια ιστορία μπρος-πίσω.

Μιλώντας γενικά, όταν τα πράγματα πήγαιναν άσχημα, το άστρο του Χίτλερ ανέτειλε!

Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, έδυε!

Στην ευημερούσα περίοδο των μέσων της δεκαετίας των ΄20,

στην περίοδο του Σχεδίου Dawes, της οικονομικής ανάκαμψης στην Αγγλία και στις Η.Π.Α.

και της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (Ν.Ε.Ρ.) στην Ρωσσία,

το ΕθνικοΣοσιαλιστικό Κόμμα έμοιαζε –το πιθανότερο– πως θα εξαφανιζόταν.

Ήλθε, τότε, η Μεγάλη Ύφεση

και ο Χίτλερ εκτοξεύθηκε σαν ρουκέττα.

Ποτέ δεν θα μάθουμε αν μπορούσε να είχε ηττηθεί με καθυστέρηση,

ακόμα και σε εκείνην την χρονική στιγμή, αλλά είναι γεγονός πάντως ότι οι μόνοι πραγματικοί αντίπαλοί του

στο εσωτερικό της Γερμανίας –οι Κομμουνιστές και οι Σοσιαλδημοκράτες–

επέμεναν να αγωνίζονται μεταξύ τους αντί να συνενωθούν κατά του κοινού εχθρού.

Έχοντας αξιοποιήσει τις διαφωνίες τους, ο Χίτλερ τους κατέστρεψε αμφοτέρους

και τελικά εξασφάλισε απόλυτα την θέση του, σφαγιάζοντας την Αριστερή πτέρυγα του κόμματός του.

Η υπόλοιπη ιστορία είναι πολύ καλά γνωστή.

Το βιβλίο παρέχει χρήσιμες παρασκηνιακές πληροφορίες για άλλους ,πλην του Χίτλερ:

ειδικότερα, για τον Ες, τον Γκαίρινγκ, τον Ρεμ

καθώς και για τον περίεργο αυτόν Άγγλον αποστάτη, τον Χιούστον Τσάμπερλαιν,

ο οποίος ήταν εκ των ιδρυτών του Παγγερμανικού Κινήματος.

Πρόκειται για ένα βιβλίο πολύτιμο διότι ούτε υποτιμά ούτε υπερεκτιμά τον Χίτλερ.

Δεν τον ερμηνεύει, δηλαδή, με στενούς οικονομικούς όρους

ούτε υποκρίνεται ότι με την εξαφάνισή του θα επιλυθούν τα μείζονα προβλήματα του κόσμου.

Για να παραθέσω τα ίδια τα λόγια του κ. Χίντεν:

«Ο Χίτλερ μπόρεσε να σκλαβώσει τον λαό του επειδή μπόρεσε να τους δώσει κάτι που δεν μπορούσαν

ούτε και οι παραδοσιακές θρησκείες να τους παράσχουν πλέον –την πίστη σε ένα νόημα ύπαρξης

πέραν του πιο στενού προσωπικού τους συμφέροντος.

Η πραγματική ντροπή ξεκίνησε όταν οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι είχαν συμμαχήσει με τον διάβολο

αλλά ένοιωσαν πως ακόμα και ο διάβολος ήταν προτιμότερος σε σχέση με την κενότητα μιας υπάρξεως

από την οποία εξέλιπε μια ευρύτερη σημασία.

Το πρόβλημα είναι σήμερα να προσδώσουμε αυτήν την ευρύτερη σημασία και ακεραιότητα σε μιαν ζωή

που έχει περιοριστεί από τον υλικό κόσμο.

Ώσπου να λυθεί αυτό το πρόβλημα, ο εκμηδενισμός του Ναζισμού δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η απαλλαγή από ένα εκ των συμπτωμάτων της ψυχικής διαταραχής του κόσμου».