«ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό είναι προφανές ότι συνδέεται με τις μεταφράσεις περί Ελλάδος (βλ. «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ», «ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ», « Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ», «Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ») και, βέβαια, πρέπει να συνδεθεί και με τα άρθρα περί Γερμανίας, περί Τέχνης («ΔΙΑΛΕΞΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ» , «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ» και αναφορές σε Άγαλμα Νίκης) , Χριστιανισμού, Αποκαλύψεως και περί Θεών της Γερμανίας. Ο Edgar Quinet (1803-1875) ήταν ιστορικός, καθηγητής στο Κολλέγιο Γαλλίας που δημοσίευσε ιστορικές Μελέτες για την Επανάσταση, για τις Επαφές της Σύγχρονης Ελλάδος με την Αρχαιότητα (βλ. “L’ Esprit Nouveau”). Ίσως να ενώνεται με την κινηματογραφική ταινία “Sierra de Teruel” που αναφέρεται στην εμπειρία της Αποκάλυψης και βασίστηκε στο μυθιστόρημα του André Malraux «L’ Espoir»-«Η Ελπίς» που εστιάζει στην μάχη για την κατάληψη του Alcazar στο Τολέδο της Ισπανίας. Το θέμα συνδέεται με τις μεταφράσεις των Καμύ-Όργουελ ως προς την ελπίδα των φυλακισμένων της Ισπανίας και των προλετάριων.
Όταν μια επανάσταση έχει ήδη ξεσπάσει, τί πρέπει να γίνει για να την καταστείλει κανείς;
Η εμπειρία αποδεικνύει ότι αρχικά πρέπει να την επικροτήσει και ότι ο λαός πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να εξυμνηθεί για την γενναιοδωρία, την ανιδιοτέλεια και την μεγαλοψυχία του.
Όταν ο κόσμος αρχίζει να εκδηλώνει την βούλησή του, τότε είναι η ώρα για κάποιον να διατρανώσει από τις κορυφές των κτιρίων πως αν οι αρχηγοί του τολμήσουν να δουν κερδοσκοπικά την νίκη του, αυτό θα ήταν ταπεινωτικό διότι θα έσυρε την νίκη από την λάσπη, πως το μόνο όφελος που θα έπρεπε η ηγεσία του να αντλήσει από την επανάσταση είναι η δόξα ότι αυτή την οδήγησε στην επιτυχία και ότι κάθε είδους εγγυήσεις που θα διεκδικούσε ως θεϊκή εξουσία θα ισοδυναμούσε με ληστεία της ίδιας του της ένδοξης προσπάθειας.
Όμως, από την στιγμή που ο λαός και οι Θεοί που αυτός δοξάζει έχουν μπει σε καταστολή και κοιμηθεί μέσω της άμετρης ευλογίας της αδιαφορίας, ο κάβος που πρέπει να υπερπηδηθεί είναι σαφής. Ο κόσμος πρέπει να αναγκαστεί να αισθανθεί ότι τα όπλα που οι ηγέτες του εξακολουθούν να έχουν στην κατοχή τους αποτελούν ένα σημάδι χάους και ότι οι ταγοί του ή οι Θεοί που τον εξουσιάζουν θα έδιναν το καλό παράδειγμα εάν τα παρέδιδαν σε ορισμένα άτομα που έχουν υποδειχθεί ως διάδοχοι ή σε ορισμένα εξουσιοδοτημένα σώματα ώστε αυτοί να τα φέρουν εν ονόματι του λαού.
Από την στιγμή που ο λαός απογυμνωθεί των όπλων του, το λιοντάρι θα πρέπει να εξακολουθήσει να υμνείται για την καλή του φύση.
Αμέσως μετά, ωστόσο, μπορεί κανείς να υπαινιχθεί ότι η επανάσταση που κάποτε θεωρούνταν τόσο πολύ αγνή δεν ήταν άσπιλη εγκλημάτων, ότι ορισμένοι τρελλοί συνένωσαν τις δυνάμεις τους με τους ήρωες αλλά, ευτυχώς, οι διεφθαρμένοι ήταν ελάχιστοι σε αριθμό.
Την αμέσως επόμενη ημέρα, αυτές οι αλυσίδες πρέπει να αποτιναχθούν. Εάν τίποτε δεν έχει δημιουργήσει αίσθηση έως την στιγμήν αυτή, τότε έχει έρθει η ώρα να ανακοινωθεί ότι η επανάσταση –η οποία στην αρχή όλους τους ξεγέλασε– αποδεικνύεται τελικά ότι δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα μακελειό που το υποκίνησε κατ’ αποκλειστικότητα μια ανάγκη πλιατσικολογίας αλλά –δόξα τω Θεώ– η χώρα δεν έπεσε στα νύχια των πρόστυχων ηγετών της.
Πέραν, όμως, των ακατέργαστων λίθων που μπορεί κανείς να βρει μέσα σε μιαν νίκη δηλητηριασμένη από την λάσπη, όλες οι λεηλασίες, οι φόνοι, οι εμπρησμοί και τα εγκλήματα κάθε είδους παρέχουν μαρτυρία ως προς το τι θα είχε πετύχει η επανάσταση.
Από την ώρα που το θέμα αυτό έχει εμπεδωθεί, η εμπειρία δείχνει ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί αρκετά συχνά ως το σημείο εκείνο που ο λαός –τυφλωμένος από την ξαφνική θύελλα των κατηγοριών– καταλήξει να πιστέψει ότι μόλις και που απέφυγε να βυθιστεί περαιτέρω στην άβυσσο του χάους και της εγκληματικότητας.
Αυτή είναι η σωστή στιγμή να εκμεταλλευθεί κανείς και να κερδοσκοπήσει στον πανικό του λαού που οδηγεί στην νάρκωση και να εξαπολύσει μιαν τολμηρή επιδρομή στα μετόπισθεν για να σταματήσει τους νικητές στα χαρακώματά τους.
Αυτή είναι η άποψη του Edgar Quinet εν έτει 1868.
Είναι σαφές ότι ελάχιστες αλλαγές έχουν γίνει έκτοτε στον κόσμον αυτόν.
Οι Έλληνες ιστορικοί μας παραδίδουν ότι όταν οι αριστοκράτες αναλάμβαναν τα καθήκοντά τους σε ορισμένες ελληνικές πολιτείες, απαιτείτο να πάρουν όρκο ότι θα αμαυρώνουν εσσαεί το όνομα του λαού.
Αυτή η αρχή –που βαστά 2000 χρόνια– βασιζόταν σε μεθόδους που περιέγραψε ο Quinet και τις οποίες βλέπουμε σε λειτουργία σήμερα ως μάρτυρες.
Εδώ στην Γαλλία, όμως, εδώ και αιώνες, όρκοι που ποτέ δεν δόθηκαν ωστόσο τηρούνται.
A.C.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου