«Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
COMBAT, 8 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε σύνδεση με όλες τις μεταφράσεις Καμύ για την Γαλλία και την Ισπανία αλλά, ιδίως, αφορά τα αδημοσίευτα αποσπάσματα (βλ. τα κείμενα Χρ. Παπαχριστόπουλου με τίτλο «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ») για το πείραμα Camus-Barbu στην Βαλένθια. Η αναφορά στο Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης συνδέεται με την σύλληψη του έργου «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ» στις 19/11/1948 από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. και το σύνολο των υπολοίπων μεταφράσεων του φακέλλου για τηνΑντίσταση. Ο Georges Bidault (1899-1983) ήταν μέλος του κινήματος COMBAT. Μετά την σύλληψη του Jean Moulin, έγινε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης (Conseil National de la Résistance) το οποίο ενώνεται με το Συμβούλιο Αντίστασης του ΟΗΕ.
Το Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης έκανε χθες στο Παρίσι την παρουσίασή του για πρώτη φορά στον κόσμο. Ως εκ τούτου, κατέστη εφικτό να ακουστούν επιτέλους οι αντιπρόσωποι της οργάνωσης (όπως την κάλεσε ο κ. Georges Bidault) «των πολιτικών και πνευματικών οίκων που συνεισέφεραν στο μεγαλείο αυτής της ελεύθερης χώρας».
Δεν είμαστε σίγουροι ότι όλη η Γαλλία έχει μια καθαρή εικόνα για το τι ήταν η Αντίσταση και ποιον ρόλο έπαιξε σε αυτήν το Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης. Είναι αλήθεια, έχει γίνει αρκετός λόγος γι’ αυτήν από την Απελευθέρωση και μετά. Χρειάζεται φαντασία, ωστόσο, για να δει κανείς πέραν των λέξεων την καθημερινή αλήθεια, τα σκληρά βάσανα και τις πυρετώδεις στιγμές που γέμισαν αυτήν την προηγούμενη 4ετία. Δεν είναι σαφές, όμως, ούτε αν όλη η Γαλλία εκτιμά κατά ορθό τρόπο τις προθέσεις των ανδρών της Αντίστασης.
Είναι αλήθεια ότι το Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης και οι εφημερίδες έχουν συχνά πει ότι αισθάνονταν πως είχαν το δικαίωμα να υποβάλουν τις συμβουλές τους. Θα ήταν σοβαρό σφάλμα, ωστόσο, αν συνεπέραινε κανείς εξ αυτού ότι επιθυμούσαν να εξαιρέσουν τους άλλους από την όλη διαδικασία ή ότι η Αντίσταση αποδεχόταν μιαν υπερβολική επιβράβευση σε σχέση με ό,τι ήταν δίκαιο.
Ορισμένοι αναγνώστες θα έχουν ίσως σημειώσει ότι οι ομιλίες του χθες –εάν ληφθούν συνολικά– έδιναν το σύνθετο περίγραμμα μιας εταιρείας και ενός στέρεου, καλοσχεδιασμένου προγράμματος ανάπτυξης που θα είχε εκπλήξει πολλούς από τους υπερασπιστές του πριν από τον πόλεμο. Ωστόσο, η δοκιμασία της ήττας και του αγώνα αποδείχθηκε κρίσιμη για αυτούς τους ανθρώπους με τις τίμιες προθέσεις.
Ορισμένοι από την δεξιά –αυτοί που δεν είχαν αφιερώσει ποτέ έστω και μια σκέψη στο κοινωνικό πρόβλημα– κατάλαβαν ότι ένα έθνος δεν μπορούσε να ζήσει αποκομμένο από τον λαό του καθώς και πως ό,τι είχε χαριστεί στον λαό θα συντελούσε τελικά προς όφελος του έθνους.
Ορισμένοι από την αριστερά –αυτοί που η ιδέα τους περί δικαιοσύνης υπερέβαινε τα σύνορα της χώρας στην οποία γεννήθηκαν– συνειδητοποίησαν ότι κανένα ιδανικό δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί σε μιαν κατακτημένη χώρα και πως ό,τι έκανε κανείς για χάρη ενός έθνους που ταπεινώθηκε άδικα θα συντελούσε τελικά προς όφελος της δικαιοσύνης.
Εδώ αγγίζουμε ό,τι είναι πιο πολύτιμο για την Αντίσταση.
Μέσω μιας εξέγερσης της καρδιάς, συνεράνισε και συγκέντρωσε μαζί ορισμένες αλήθειες της νόησης και της διάνοιας. Επειδή οι άνδρες της Αντίστασης έχουν μιαν ακριβήν ιδέα για ό,τι θέλουν να διδάξουν, αισθάνθηκαν ότι ήταν καθήκον τους να συνεχίσουν ό,τι είχαν ξεκινήσει στην σιωπή δια μέσου πλέον των ομιλιών και των πράξεων.
Αυτός είναι ο λόγος που το Εθνικό Συμβούλιο της Αντίστασης μίλησε χθες –και γιατί ζητά καθημερινώς να παρέχει τις συμβουλές του.
Οι ίδιοι οι λόγοι κατ’ εξοχήν για τις πράξεις αυτές που συντίθενται στην κοινή κατανόηση μέσω της οποίας έχουν συμφιλιωθεί μεταξύ τους τόσο πολλές ιδέες (που κάποτε θεωρούνταν εχθρικές η μια με την άλλη) για χάρη του μεγαλείου του έθνους εγγυώνται ότι η δράση της Αντίστασης θα συνεχίσει να υπερβαίνει τις προσωπικές προκαταλήψεις και φιλοδοξίες.
Εμείς εδώ πιστεύουμε βαθειά ένα πράγμα: η Αντίσταση δεν επιθυμεί να επιβληθεί αυταρχικά αλλά θέλει απλώς να ακουστεί. Έχουμε συνείδηση αρκετοί εξ ημών ότι δεν έχουμε κάνει τίποτε περισσότερο απ’ ό,τι απαιτούσε το καθήκον.
Το να κάνει κάποιος το καθήκον του δεν προαπαιτεί καμιάν ανταμοιβή ή δημοσιότητα ούτε εξ ανάγκης καταλήγει σε ειδικά βασιλικά προνόμια. Αν μη τι άλλο, ίσως να δίνει το δικαίωμα, όταν δοθεί η ευκαιρία, να το ξανακάνει εκ νέου.
Η Αντίσταση έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκαταστήσει την ελευθερία αυτής της χώρας. Αυτό σήμαινε, όμως, να δώσει στον λαό μιαν κυριαρχικήν επικράτεια.
Η Αντίσταση το ήξερε αυτό και ήταν ο σκοπός που επεδίωκε. Πλήρωσε για ό,τι έκανε με μιαν οδύνη που είναι δύσκολο να την αναπολούμε με θανάτους που μερικοί εξ ημών δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε. Αυτή ήταν η τιμή, όμως, που έπρεπε να πληρωθεί ώστε να μπορέσει να εγερθεί από την σιωπή του ο Γαλλικός λαός.
Αυτό, τώρα, έχει επιτευχθεί.
Σε λίγους μήνες, ίσως, ο λαός θα αποφασίσει ποιαν πολιτική και ποιαν κυβέρνηση επιθυμεί.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι ήταν η Αντίσταση και τι παραμένει να είναι η Αντίσταση εάν δεν συλλάβει ολοκληρωτικά –ως μιαν βαρυσήμαντην αλήθεια– το νόημα και την ετυμολογία της λέξης.
Αν επιτραπεί στον λαό της Γαλλίας να εκφραστεί ελεύθερα και επιλέξει να αποκηρύξει την πολιτική της Αντίστασης, η Αντίσταση θα υποκλιθεί στην βούλησή του.
Αυτοί που πίστεψαν ότι ήταν καθήκον τους να συνεχίσουν να υπηρετούν την χώρα τους θα επέστρεφαν τότε στα σπίτια τους για να ζήσουν τις ιδιωτικές τους ζωές και να απολαύσουν τις λιγότερο απαιτητικές ανέσεις στις οποίες γύρισαν για λίγο την πλάτη επειδή αισθάνθηκαν –δικαιολογημένα την εποχή εκείνη μέσω της ήττας– ότι υπήρχαν πράγματα που έπρεπε να γίνουν και δεν μπορούσαν να γίνουν χωρίς αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου