*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

«Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ» - Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ


«Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ»
Άρθρο του Αλμπέρ Καμύ
“COMBAT”, 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1944
Μετάφραση: Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου
Copyright: Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το θέμα αυτού του κειμένου πρέπει να ανιχνευτεί σε σύνδεση με τα γραπτά με τίτλο «Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ», «Η ΓΑΛΛΙΑ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ», «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ», «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥΚΛΑ», «ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ», «Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΗΣΗΣ» και, βέβαια, το μυθιστόρημα «Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ». Βλ. και την εισαγωγή στο έργο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ». Αξίζει να συγκριθούν όλα με το έργο της Σιμόν Βέϊλ «Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ» και με τις μεταφράσεις Όργουελ «Σημειώσεις στο Περιθώριο» και «Εξήγηση του 1984: Ελευθερία και Ευτυχία».
Η Γαλλία έχει υποφέρει πολλές τραγωδίες που σήμερα φθάνουν στο τέλος τους.
Θα αντέξει και άλλες που θα ακολουθήσουν.
Υπάρχει, όμως, μια τραγωδία από την οποίαν οι άνδρες και οι γυναίκες αυτής της χώρας ταλανίζονται εδώ και 5 χρόνια: η τραγωδία του χωρισμού.
Νοσταλγικοί πόθοι, εξόριστοι έρωτες, φωνές μέσα στην έρημο και διάλογοι που μεταφέρονταν εκ των πεδιάδων και των ορέων της Ευρώπης ή στείροι μονόλογοι μέσα στο σκηνικό του νου 2 ανθρώπων που ζητούν την επανένωσή τους –αυτά είναι τα σημεία των εξαθλιωμένων τούτων καιρών.
Επί μια 5ετία Γάλλοι και Γαλλίδες περιμένουν ο ένας τον άλλον. Επί μια 5ετία οι φλογισμένες τους καρδιές κραδαίνουν μιαν απεγνωσμένη μάχη ενάντια στον χρόνο, ενάντια στην ιδέα ότι ο χαμένος τους σύντροφος γερνά και ότι τόσα χρόνια αγάπης και ευτυχίας έχουν περάσει.
Ναι, η εποχή αυτή είναι εποχή χωρισμού και εξορίας.
Κανείς δεν τολμά να προφέρει την λέξη «ευτυχία» σε αυτούς τους βασανισμένους καιρούς.
Ωστόσο, εκατομμύρια άνθρωποι την αναζητούν σήμερα –και γι’ αυτούς τα χρόνια αυτά υπήρξαν χρόνια διαρκούς και εκκρεμούς αγωνίας (σασπένς): και οι Θεοί ελπίζουν ότι αυτή η μετέωρη κατάσταση θα τελειώσει μια μέρα καθιστώντας εκ νέου εφικτή την ευτυχία.
Ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει;
Και ποιός μπορεί να πει ότι σφάλλουν;
Τί θα ήταν η δικαιοσύνη δίχως μιαν ευκαιρία για ευτυχία και ποιάν χρησιμότητα θα είχε η ελευθερία μέσα σε καθεστώς δυστυχίας;
Εμείς το γνωρίζουμε αυτό καλά: εμείς οι Γάλλοι που εισήλθαμε στον πόλεμο όχι για να κατακτήσουμε αλλά για να προασπίσουμε –στην πραγματικότητα– μιαν δεδομένην ιδέα ευτυχίας.
Για να το θέσω με ειλικρίνεια, η ευτυχία που επιδιώξαμε ήταν μια ορμητική ευτυχία, ορμητική και αγνή σε τέτοιον βαθμό που θεωρήσαμε ότι άξιζε πρωτίστως να υπομείνουμε χρόνια δυστυχίας ώστε να την πραγματοποιήσουμε.
Ας μείνουμε πιστοί, άρα, στην ανάμνηση αυτής της ευτυχίας και όσων την απώλεσαν.
Αυτό θα κάνει την μάχη μας να μοιάζει λιγότερο σκληρή και θα μας υπενθυμίσει πόσο βίαια υπέφερε η Γαλλία και πόσο τραγική υπήρξε η μοίρα των αποκομμένων της τέκνων.
Δεν θα πω εδώ τι πραγματικά σκέπτομαι περί του αποχωρισμού.
Δεν είναι αυτή η ώρα ή ο τόπος για να γράψω ότι ο αποχωρισμός μου φαίνεται ως ο κανόνας ενώ η επανένωση κατ’ αποκλειστικότητα και μόνον η εξαίρεση ή ότι η ευτυχία είναι ένα ατύχημα που επανέρχεται με πείσμα.
Αυτό που αναμένεται από όλους μας είναι ένα μήνυμα ελπίδας.
Η αλήθεια είναι ότι από την γενιά μας απαιτήθηκε μόνον ένα πράγμα: να αποδειχθούμε ικανοί ώστε να υπερβούμε την απόγνωση. Ίσως αυτό μας εφοδίασε κατάλληλα ώστε να μιλούμε για την έσχατην ελπίδα, την ελπίδα που πρέπει να διασωθεί από την δυστυχία του κόσμου και που ισοδυναμεί με νίκη.
Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που φαίνεται άξια σεβασμού.
Το μόνο πάνω στο οποίο δεν μπορούμε να θριαμβεύσουμε είναι ο αιώνιος χωρισμός, κάτι που θέτει τέλος στα πάντα. Κατά τα λοιπά, δεν υπάρχει τίποτε που δεν μπορούν να καταφέρουν το θάρρος και η αγάπη.
Μια 5ετία θάρρους, μια 5ετία αγάπης: αυτή είναι η απάνθρωπη δοκιμασία κατά την διάρκεια της οποίας Γαλλίδες και Γάλλοι υποτάχθηκαν, αυτό είναι το μέτρο του ζυγού τους.
Η ιδέα πίσω από την «Εβδομάδα των Παθών» ήταν να ανα-μνησθούμε της επετείου όλων αυτών.
Μια εβδομάδα δεν είναι μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η δυσκολία είναι πως είναι πιο εύκολο να είναι κανείς γεννητικά ικανός για να κάνει το κακό παρά για να κάνει το καλό.
Όταν θέλουμε να άρουμε την δυστυχία, τα μέσα μας είναι περιορισμένα
–κι έτσι δίνουμε χρήματα.
Εγώ απλώς ελπίζω ότι ο κόσμος θα δώσει, έκαστος, το μερίδιό του.
Εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον πόνο, ας κάνουμε κάτι για να απαλύνουμε την δυστυχία. Με τον τρόπον αυτό θα απελευθερωθεί το αίσθημα του πόνου και όλα τα απογοητευμένα άτομα
θα έχουν την άνεση να υποφέρουν την μοίρα τους και να αντέξουν. Για πολλούς, αυτή θα είναι μια πολυτέλεια που οι Θεοί την έχουν αρνηθεί σε άλλους για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Και πάλι, όμως, κανείς δεν πρέπει να σκεφτεί ότι το να δίνει χρήματα αρκεί να καθησυχάσει κάθε είδους τύψεις συνειδήσεως∙ ορισμένα χρέη είναι ανεξάντλητα.
Στους χωρισμένους άνδρες και γυναίκες, τις αχανείς και μυστηριώδεις λεγεώνες των αδερφιών μας, δίνουμε τα πρόσωπα αυτών που γνωρίζουμε, αυτών που μας τους ξερίζωσαν.
Συνειδητοποιούμε τότε ότι δεν τους αγαπήσαμε αρκετά, ότι δεν αντλήσαμε από αυτούς όλα τα οφέλη που θα μπορούσαμε όταν ήταν μαζί μας.
Κανείς δεν τους αγάπησε αρκετά –ούτε καν η ίδια η χώρα τους– αφού σήμερα οι Θεοί βρίσκονται αλλού. Μακάρι αυτή η εβδομάδα, «η εβδομάδα μας», να μην μας ωθήσει να λησμονήσουμε «την εποχή των Θεών».
Μακάρι να μας διδάξει να μην τους αγαπάμε μετριοπαθώς και μακάρι να μας δωρίσει την μνήμη και την φαντασία δίχως την οποία ποτέ δεν θα γίνουμε άξιοί τους. Πάνω απ’ όλα, ας μας βοηθήσει να ξεχάσουμε τα κενά μας λόγια ή λέξεις και να μας καταστήσει έτοιμους για το αίσθημα σιωπής και δέους που θα τους προσφέρουμε εκείνην την δύσκολη και θαυμάσιαν ημέρα που θα σταθούν εκ νέου ενώπιόν μας.
A.C.
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)