Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ

                                       

ΕΞΟΔΟΣ

Εάν ο αναγνώστης επισκεφθεί και μελετήσει καλά οποιανδήποτε παλαιά βιβλιοθήκη, θα ανακαλύψει πανέμορφα κείμενα τα οποία προέρχονται από βιβλία τα οποία είναι γραμμένα σε μιαν Ελληνική Γλώσσα πανέμορφη και ευγενική.                 Τα κείμενα είναι αυτά ακριβώς τα οποία «έδωσαν το φως του πολιτισμού                     της Ελλάδας» στην Ευρώπη και τα οποία εξευγενίζουν και ανυψώνουν                        τον άνθρωπο με το περιεχόμενο, τις σημασίες και τα νοήματα των λέξεων, δίχως να χάνουν την αστειότητά τους και το καλλιεργημένο στυλ τους.

Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι αυτή η μορφή                       της Ελληνικής Γλώσσας δημιουργεί μιαν πόλη –την πόλη της Τροίας– η οποία είναι η πόλη η οποία περιγράφεται στον μύθο για τον Πόλεμο της Τροίας αλλά περιέχεται καλυμμένα στην ιστορία για τις 3 πόλεις Κάδιξ, Μπαταγιόθ                            και Γιβραλτάρ που ίδρυσε ο Ηρακλής.

Αυτή η ιστορία υποκρύπτει το μοναδικό αληθινό γεγονός ότι πίσω από την επική αφήγηση για την Τροία υπάρχουν οι 3 εποχές που διήλθε ο πολιτισμός                           και οι οποίες εκπροσωπούνται από τις 3 παραλλαγές των 3 βασικών γλωσσών:               1. Ρωμαϊκή/Λατινική/Ρωμανική & 2. Ελληνιστική/Βυζαντινή/Ελληνική                                 & 3. Λατινική/Ισπανική/Νοτιολατινοαμερικάνικη (και όλα τα παρακλάδια τους:                  Αυτές οι 3 ενότητες δημιουργούν την Ελληνική Πόλη («GRAECAM URBEM»)                   η οποία με την στήριξη του μεσαίου παράγοντα αποτελεί πρότυπο για την Ευρώπη.

Αυτή, άλλωστε, είναι και η έννοια του Τριαδικού Θεού.

Φυσικά, η Εκκλησία δεν μπορούσε ποτέ να δεχθεί την αίρεση του Πιλάτου,                       ο οποίος με την επιγραφή που έγραψε ο ίδιος με τα χέρια του στον σταυρό                 έδωσε το έναυσμα στην εμφάνιση της θεωρίας των Πιλατινών ή Τριγλωσσιτών              οι οποίοι πρέσβευαν ότι η λατρεία μπορεί να εκφέρεται μόνο σε 3 γλώσσες, δηλαδή στα Εβραϊκά, στα Λατινικά και στα Ελληνικά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ειδικά,               (αν και παραμένει δέσμια του νεοελληνικού κράτους το οποίο δεν επιτρέπει                     όχι μόνο γάμοι να γίνονται αλλά ούτε τα παιδιά να πηγαίνουν στα ελληνικά σχολεία χωρίς την άδειά του) δεν δέχθηκε ποτέ αυτήν την θεωρία.                                 Στον 21ο αιώνα, μάλιστα –για να δώσουμε ένα παράδειγμα απόδειξης                         μέσω «REDUCTIO AD ABSURDUM»– η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έφθασε            να προτείνει την αλλαγή των ύμνων λατρείας της αρχαίας πίστης των πρώτων Χριστιανών προς τον Θεό για να τους αντικαταστήσει με μεταφράσεις των ύμνων αλλά και της Θείας Λειτουργίας στην Νεοελληνική! 

Αυτό λαμβάνει χώρα την ώρα που όλοι ξέρουν ότι η Βυζαντινή Μουσική στηρίζεται στην θεωρία των αρχαίων Ελλήνων αλλά και ότι η σημειογραφία                και η παρασημαντική της Ευρωπαϊκής Μουσικής είναι η εξέλιξη της αρχαίας Ελληνορωμαϊκής και πρωτοχριστιανικής μουσικής γραφής, με βάση                                  το Χαρτοφυλάκιο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας των 3 Διδασκάλων.

Η ειρωνεία είναι, πάλι, για τα παράδοξα αυτά ζητήματα ότι ο Γαλιλαίος                       (να πάλι η σύμπτωση με τον «Γαλιλαίο» Χριστό) που καταδικάστηκε                               από τους νόμους της Ιεράς Εξετάσεως είναι ο πρώτος που εισήγαγε την έννοια     του Νόμου στην μελέτη των φαινομένων της φύσεως!

Αντιθέτως, στην ΛΑΤΙΝ.ΝΟΤ.ΑΜΕΡΙΚΗ απεφεύχθη η Λατινική πρόκληση                 που πίεζε υπέρ της αναγνώρισης του πρωτείου του Πάπα και της ένωσης                 με την Ρώμη (με το νόημα της αναγνώρισης της παπικής αυθεντίας, πράγμα                 το οποίο ουσιαστικά έκανε η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία                                           μετά το 2000 και ουσιαστικά εντάχθηκε στην Ουνία, την προσηλυτιστική οργάνωση της Δυτικής Εκκλησίας) και έτσι στην ΛΑΤΙΝ.ΝΟΤ.ΑΜΕΡΙΚΗ αναπτύχθηκε ειδικότερα η αυτόνομη πολιτική Θεολογία της Απελευθέρωσης                   ή Θεολογία της Επανάστασης.                                     

Ηγέτες του κινήματος ήταν οι Γκουστάβ Γκουτιέρρεζ, Μπονίνο, Σομπρίνο, Μποφ, Εγιακούρια, ο αρχιεπίσκοπος της Ρεσίφε Βραζιλίας Ντον Χέλντερ Καμάρα                                 (βλ. το έργο του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ-ΑΝΑΠΤΥΞΗ» όπου μιλά υπέρ του αυθεντικού Χριστιανισμού και χαρακτηρίζει την Λατινική Αμερική                      ως μιαν Χριστιανική ήπειρο αλλά και το άρθρο του στην εφημερίδα “LA CROIX”                 με θέμα «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΚΟΣΜΟ» το 1975 εννοώντας τον Πολυεθνικό Χριστιανισμό) και ο επαναστάτης, Καθολικός ιερέας της Βολιβίας και στενός συνεργάτης του Τσε Γκεβάρα                   Καμίλλο Τόρρες (βλ. την «ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ                           ΤΗΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ»).

Η Θεολογία της Απελευθέρωσης είναι σύγχρονο θεολογικό ρεύμα το οποίο υποστηρίζει ότι η Χριστιανική Θεολογία είναι από την φύση της απελευθερωτική και έχει 3 σκοπούς: απελευθέρωση από την αδικία, την εκμετάλλευση                        και την καταπίεση κάθε φύσεως, απελευθέρωση των ιδίων των εκμεταλλευτών                από την νοοτροπία τους και, τρίτον, απελευθέρωση από ό,τι αλλοτριώνει                        τον άνθρωπο.

Επιπλέον, συνενώνεται με την ποίηση του Σιμόν Μπολιβάρ, συμβόλου                           της πολιτικής και πνευματικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, του «ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗ», όπως αναλύεται μάλιστα στις ποιητικές συνθέσεις «LIBERTA» για τον ΜΠΟΛΙΒΑΡ                                      του Εγγονόπουλου με εισαγωγή Ν. Μαμαγκάκη, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ                                  ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ του Καρυωτάκη (σε σχέση                 με ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που σμίλευσε το 1871-4 ο Γάλλος γλύπτης Ογκίστ Μπαρτολντί και εγκαινιάστηκε την 28η Οκτωβρίου του 1886), σε σύνδεση με το ποίημα  ΦΩΤΕΙΝΟΣ του Βαλαωρίτη, ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ του Βάρναλη               και την τριλογία του Τολστόϋ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ-ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΕΛΑΜΨΕ              ΣΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ-ΙΔΟΥ ΓΑΡ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΝΤΟΣ ΥΜΙΝ ΕΣΤΙΝ.  

Στην ίδια κατεύθυνση αποσκοπεί ολόκληρο το κίνημα της Αναγέννησης σε σχέση με την Ουτοπία: Οι Ουτοπίες του 16ου αιώνος που έχουν ως κέντρο τους                  την Σχολή της Λυών –Οίκο με συλλογές πλούσιας ποίησης και λογοτεχνίας                  στην βιβλιοθήκη της– εκφράζουν το επιθυμητό μοντέλο μιας ιδεώδους κοινωνίας, πηγάζουν από την σύνθεση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της εκ νέου αναδυομένης μορφής της Αναγεννησιακής Ουτοπίας, μιας έκφρασης σκέψης               και δράσης που θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Έχουν γεννηθεί                                   από τις ουτοπίες του Πλάτωνος, του Αριστοτέλη και του Κικέρωνος.                                  Είναι η «Εύρω Πηγή της Ζωής», η «Θύρα του Παραδείσου», το «Αρχαίο Κάλλος». Είναι το γνωστό «ΕΥΡΗΚΑ» του Ευκλείδη, η ΚΛΕΙΔΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ, η μουσική λειτουργία. Επιπλέον, αποδίδουν μεγάλη σημασία στην επιστήμη, στην εκπαίδευση και στην απόκτηση της πραγματικής γνώσης. Θεωρούν ότι ο κόσμος                         είναι επίπεδος και το αποδεικνύουν βάσει αστρονομικών οργάνων και χαρτών.               Σε ίση μοίρα θέτουν και την δημιουργία ευφυών, γερών και γενναίων απογόνων,                                             οι οποίοι με την «πρόοδο», την «τάξη» και τον «λόγο» θα βελτιώσουν ακόμα περισσότερο την κοινωνία.

Με την μέθοδο αυτή, η τέχνη, η ουτοπία, η επιστήμη, η φιλοσοφία ετοιμάζουν                την εφαρμογή των θεωριών τους στον πολιτικό στίβο. Το Άτομο υπακούει, υποκύπτει, δίνει την μαρτυρία του, σέβεται τους νόμους αλλά αντιστέκεται.                   Ξέρει να διαβάζει, να αναγιγνώσκει, να ερμηνεύει καλύτερα. Δεν είναι δυνατόν άνθρωπος που έχει τελειώσει όχι το Πανεπιστήμιο αλλά απλώς το Δημοτικό         να έχει κυβέρνηση και να υπακούει σε νόμους: από την στιγμή που επιβάλλουν νόμο στον ήδη νόμιμο πολίτη, τον κάνουν εγκληματία. Άρα, το άτομο                           ξέρει καλύτερα τους νόμους, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ, από δικαστές, εισαγγελείς και αστυ-Νομικούς. Το Άτομο δίνει αγώνα αντίστασης                                   κατά του Κράτους –το τέλειο θα ήταν, φυσικά, η βασιλεία των Σοφών.

Βασικός βοηθός στις επιδιώξεις για τελειότητα, ο Ένας Θεός, Θεός αγάπης,                 όχι όμως και προκαθορισμένης μορφής –δεν υπάρχει ούτε προορισμός                           ούτε πεπρωμένο ούτε προκαθορισμός μοίρας,  η ερμηνεία των ουτοπιών αυτών είναι υποκειμενική– ούτε γραφτό. Ο καθένας κρίνει εάν το αποτέλεσμα                             της σύνθεσης για την ιδεώδη κοινωνία ανταποκρίνεται ή όχι στο δικό του πρότυπο, σχέδιο. Στην θρησκεία, δίνει ο ίδιος ο πολίτης σάρκα και οστά στο ιδανικό του.                  Ο Θεός των κατοίκων της Ουτοπίας, αν ήταν έγχρωμοι οι ίδιοι, θα ήταν και αυτός έγχρωμος. ΥΠΑΡΧΕΙ, όμως, εκ των προτέρων. Αποδεικνύεται, θέλουν                              να τον πλησιάσουν, να τον προσεγγίσουν, τους είναι γνωστός από πριν ο Θεός, τον ζητούν: Αποδεικνύει ότι η Γη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ στρογγυλή.

Για να το κάνει αυτό, στηρίζεται σε νόμους –όχι, βέβαια, στον Μωσαϊκό Νόμο              και στον τύπο του γράμματος– αλλά στους άγραφους νόμους, τους νόμους                  του πνεύματος και στο πνεύμα του γράμματος. Χρησιμοποιεί, για παράδειγμα,                τα κείμενα της Συνόδου της Φλωρεντίας  –προ της πτώσεως της Πόλης– που έχουν τον τίτλο «CONCILIUM FLORENTINUM DOCUMENTA ET SCRIPTORES»,                   τα μεταφράζει ελεύθερα με πνεύμα συμβιβασμού γραπτών και συγγραφέων                  και τα συνδυάζει με το ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΤΗΣ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ το οποίο υπεγράφη το 1914 και με το FILIOQUE και κατόπιν επιστρατεύει, λόγου χάρη, τα γραπτά                  του Μάρκου του Ευγενικού της Εφέσου με θέμα «Ως προς το Καθαρτήριο Πυρ κατά Λατίνων» που έχει τίτλο «DE PURGATORIO DISPUTATIONES IN CONSILIO FLORENTINO HABITAE» ή στην Ελληνική γλώσσα “ΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ                               ΠΡΟΣ ΤΑΣ ΕΠΕΝΕΧΘΕΙΣΑΣ ΑΥΤΩ ΑΠΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ                                     ΕΠΙ ΤΑΙΣ ΡΗΘΕΙΣΑΣ ΟΜΙΛΙΑΙΣ (ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΟΣ)                              ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ” και παραθέτει αυτούσιον τον λόγο: «ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΝ ΟΡΑΝ Ή ΝΟΕΙΝ                             Ή ΓΙΝΩΣΚΕΙΝ ΟΥΔΕΜΙΑ ΓΕΝΝΗΤΗ ΔΥΝΑΤΑΙ ΦΥΣΙΣ, ΟΥΔ’ ΑΥΤΟΙ                        ΤΩΝ ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΩΝ ΝΟΩΝ ΟΙ ΠΡΩΤΙΣΤΟΙ»-«ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΟΥΣΙΑΝ ΑΠΕΡΙΟΠΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΙ ΠΛΗΝ Ή ΤΩ ΜΟΝΟΓΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ, ΕΚ ΔΕ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΑΓΟΜΕΝΟΥΣ ΗΜΑΣ           ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ ΕΝΝΟΟΥΝΤΑΣ                                      ΤΗΣ ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ ΤΗΝ ΣΥΝΕΣΙΝ. ΤΟΥΤΟ ΓΑΡ ΕΣΤΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Ο ΠΑΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΣΕΝ»-«ΕΣΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ ΜΕΓΑ ΤΟΙΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΙΣ,                         ΤΟ ΜΕΤΡΙΑΣ ΓΟΥΝ ΤΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΥ ΠΑΡΑΨΥΧΗΣ ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟΛΑΥΣΑΙ». Κατόπιν, συνδυάζει αυτήν την περικοπή ΠΕΡΙ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΠΥΡΟΣ με την ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΕΝ Η ΕΚΤΙΘΗΣΙ                ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΔΟΞΑΝ                             όπως περιέχεται στο ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΠΑΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑΣ του 1903 (Eduard Thompson) αλλά όλο αυτό να αποκτά νόημα σε συνδυασμό με την PATROLOGIA GRAECA αλλά και με την Πατρολογία Λατινική όπου περιέχεται το έργο  του Salvian “DE GUVERNATORE DEI”, δηλαδή «Περί Κυβερνήτη του Θεού».

Μια ακόμα πληροφορία ως προς την σύνδεση αυτή είναι χρήσιμη εκ μέρους                 του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δεδομένου ότι στο έργο «DE OFFICIIS»   του Κικέρωνος βασίζεται τελικά, αντί του Ευαγγελίου, η πρώτη συστηματική διαπραγμάτευση για το θέμα της Χριστιανικής ηθικής –είναι αυτή του Αμβροσίου,                η PATROLOGIA LATINA ή «Λατινική Πατρολογία» (η οποία είναι στην ουσία                 η αλληγορική μέθοδος της Νεοπλατωνικής Σχολής).

Στην ίδια κατεύθυνση τείνουν και 3 ακόμα έργα του P. de Labriolle:                                      η «Λατίνων Ιστορία της χριστιανικής λογοτεχνίας», η «Ιστορία της Λογοτεχνίας»  και «Η παγανιστική Αντίδραση» η οποία εμμένει μετ’ επιτάσεως στο γεγονός                     ότι οι παγανιστές  στο τέλος του 2ου αιώνος και στην αρχή του 3ου αιώνος μ.Χ. επιδίδονται στην εκτροπή των υδάτων του θρησκευτικού ενθουσιασμού                         της περιόδου προς παραστάσεις και προσωπικότητες που αναπαράγονται με βάση το μοντέλο του Χριστού.    

Για να είναι ολοκληρωμένη η εικόνα που θα σχηματίσει κατά νου ο αναγνώστης πρέπει να ερευνήσει την μελέτη περί Μεσαιωνικού Ελληνισμού όπου αναλύεται                το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας από τον ιστορικό συγγραφέα, φιλόλογο, λογοτέχνη και νομικό Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο, τον πρώτο βυζαντινολόγο                         της νεώτερης Ελλάδος. Το έργο του αποτελεί εισαγωγή 600 σελίδων                                 στα «ΑΣΜΑΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» (Κέρκυρα, 1852).

Κατόπιν, πρέπει να διαβάσει τον ορισμό της ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ                                               του ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: «ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΠΕΡΑΤΩΝ                   ΕΩΣ ΠΕΡΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ» όπου η λέξη «Καθολική» σημαίνει                        ότι ενώνει το παρελθόν και το μέλλον σε μιαν ενότητα ενώ η λέξη «Αποστολική» σημαίνει ότι τηρεί το αρχαίο εκκλησιαστικό πολίτευμα.

Ως προς το θέμα της γλώσσας της λειτουργίας, ας δούμε 3 ακόμα πηγές:

Η πρώτη είναι η μετάφραση του έργου του Gombrich με θέμα «ΟΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΜΠΟΤΙΤΣΕΛΛΙ: Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ & Η ΓΕΝΝΗΣΗ                  ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ, Μια μελέτη για τον Νεοπλατωνικό Συμβολισμό                                         του κύκλου του» όπου γράφονται τα εξής περί της Ελληνικής Γλώσσας:                               «η έκφραση στις εικαστικές τέχνες παραμένει μια γλώσσα αμφιλεγόμενη,                        η εσωτερική γλώσσα της αρχαίας σοφίας. Έχουμε μάθει κάτι περί της φύσεως                της γλώσσας που έχουμε αποτύχει να μεταφράσουμε. Είναι, πράγματι, μια γλώσσα περίεργη. Δεν υπάρχουν λεξικά της γλώσσας αυτής διότι δεν υπάρχουν στέρεες έννοιες. Αυτό που μαθαίνουμε από την μελέτη για τις πηγές της γλώσσας                      που αναζητούμε είναι ότι αναβλύζει από την μεσαιωνικήν εξήγηση η οποία                         –με την σειρά της– έχει τις ρίζες της στην ύστερην αρχαιότητα. Καμία συστηματική μελέτη αυτής της γλώσσας δεν έχει γίνει ακόμα από την οπτική γωνία                              της σημειωτικής αλλά έχουν έρθει στην επιφάνεια ορισμένες γενικές αρχές.                   Όταν επιχειρούμε να στερεώσουμε την σημασία κάθε συμβόλου (όπως οι Μούσες)                         ως να ήταν ένα αυστηρό σύστημα σημείων οδήγησης, η δυσκολία ερμηνεύεται                         μέσω των Θεών που συναντούμε. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μια κονσόλα σύνθεσης στην οποίαν ο μύθος (ή η φιγούρα που έπρεπε να «μεταφραστεί») τοποθετείται στο κέντρο. Γύρω του, γράφονται με σχηματική σύνταξη διάφορες έννοιες με τις ιδιότητές τους. Οι ταυτόσημες ιδιότητες συνενώνονται                               και συνδέονται. Υπάρχει ένα στοιχείο καλλιτεχνικής ικανοποίησης σε αυτές                   τις χορευτικές στροφές εξηγητικής εφευρετικότητας –που δεν είναι εύκολο                     να αποκτήσουμε ως εμπειρία– αλλά μπορεί, στην καλύτερην περίπτωση, να έχει κάτι κοινό με την ανακάλυψη νέων και αναπάντεχων μουσικών σχέσεων.                        Η ανάγκη να βρεθούν αυτές οι συνδέσεις καθώς και να προστεθούν νέες δυνατότητες εφαρμογών ενός συμβόλου ήταν, για αρκετές γενεές, η ουσία                      της «ιδιοφυΐας». Αντιθέτως, η πρακτική «ανακάλυψης» της έννοιας ενός συμβόλου με την ενδεδειγμένην τεχνικήν είναι σε στενή συνάφεια με τις οδούς σκέψεως                 που αποκαλύπτονται μέσω των μαγικών πρακτικών της αστρολογίας.                         Στην περίπτωσην αυτή, πρόκειται για το αποτέλεσμα  ενός σήματος που μελετάται επί τη βάσει γραμμών συμπαθητικών δεσμών. Είναι χαρακτηριστικό                              της πνευματικής στάσεως των φιλοσόφων της Αναγεννήσεως ότι μόνον σε αυτούς το νόημα και το αποτέλεσμα ενός συμβόλου μπορεί να είναι τόσον εύκολα εναλλασσόμενο. Η αλληγορία των ανθρωπιστών συχνά βρίσκεται στον αέρα, μετέωρη ανάμεσα στην αναζήτηση για το ελιξήριο του Ορφέως                                      (κάτι που πλησιάζει τα όρια της πρωτόγονης μαγείας), μια βυζαντινή βελονιά μορφής Ορφικού μυστικού ελιξηρίου/ARCANUM». Αυτά γράφονται το 1945                 από τον Gombrich και επιβεβαιώνονται το 1972!

Μια ακόμα πηγή της γλώσσας δίδει ο Παπαδιαμάντης: «Η ΓΛΩΣΣΑ,                            ΕΙΣ ΗΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΤΟ ΤΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΑΣΜΑΤΑ, ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟΝ ΝΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΚΟΣΙΝ ΑΙΩΝΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΚΟΗΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ». Αυτά τα γράφει ο Παπαδιαμάντης προ του 1911!

Για μιαν διασταύρωση των πηγών από τρίτον, αντιγράφω από την μετάφραση                   του Καμύ στο έργο «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ»: «Για έναν Έλληνα, παρά τις συγκρούσεις παραμένει ως πεδίο συμφωνίας                           η Ομορφιά η οποία είναι την ίδιαν ώρα οικονομία, τάξη, αντικείμενο πάθους                   και ευαισθησία. Η ομορφιά της Ελληνικής γλώσσας μεταφέρει στον νοητό κόσμο αυτούς που βλέπουν την εικόνα της σε ένα πρόσωπο (οι άλλοι έχουν μιαν σκέψη                         πολύ οκνηρή και τίποτε δεν τους συγκινεί) και, έχοντας δει καλά όλα τα κάλλη του, τις αναλογίες του, την συμμετρία του και το θέαμα που τα Άστρα προσφέρουν                       –παρά την απόστασή τους– θα τους συναρπάσει ένας θρησκευτικός σεβασμός                    και θα αναφωνήσουν : “ωραίο, ω πολύ ωραίο το πρόσωπό της, μια τέτοια ομορφιά πρέπει να πηγάζει από έναν κόσμον θαυμάσιον” ενώ υπάρχουν κι αυτοί                       που δεν έχουν καταλάβει ούτε τα αισθητά πράγματα ούτε τα νοητά όντα                      –κι αυτό το έχουμε ήδη αποδώσει με μια νότα». Αυτά γράφονται προ του 1935                  και συνεχίζονται στο δοκίμιο «Η ΝΕΑ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ»:                        «Όταν ο τεράστιος μηχανισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατέρρευσε,                όταν έσπασε η πνευματική της ενότητα από την οποία τόσο πολλές χώρες αντλούσαν τους λόγους τους για ζωή, από τότε η Δύση δεν ξαναβρήκε                           την ενότητά της. Στην αρχή ο Χριστιανισμός ήταν μια εμπνευσμένη και συγκινητική διδασκαλία αλλά κλειστή, Ιουδαϊκή στην ουσία, ανίκανη για εκπτώσεις, βίαιη, αποκλειστική και αξιοθαύμαστη. Από την επαφή του με την Μεσόγειο, αναδύθηκε μια νέα διδασκαλία: ο Καθολικισμός. Δια μέσου της Μεσογείου, ο Χριστιανισμός μπόρεσε να εισαχθεί στον κόσμο ώστε να αρχίσει την θαυμαστή του καριέρα.                  Στο Μεσογειακό πνεύμα και τις πηγές του αναβλύζει αυτή η μοναδική συγκέντρωση στην γεωγραφία και στην ιστορία η οποία γεννιέται μεταξύ Δύσης και Ανατολής αλλά θα διαφέρει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης                                  και τον κολλεκτιβισμό της Ρωσσίας. Η Μεσόγειος δεν βρίσκεται στην μιμητική                   και συμβατική Ρώμη αλλά είναι η ίδια η άρνηση της Ρώμης και του Λατινικού πνεύματος. Τασσόμαστε με την Μεσόγειο Θάλασσα κατά της Ρώμης. Ζητούμε               όχι την Λατινική Δύση αλλά την Λατινική Ανατολή».

Αυτά γράφονται το 1937 και συνεχίζονται στα Σημειωματάρια Καμύ:                            «Δεν πιστεύω στον Θεό ΚΑΙ δεν είμαι άθεος. Ο κόσμος βαδίζει                                         προς τον παγανισμό αλλά, για μια ακόμη φορά, απορρίπτει τις αξίες                          των παγανιστών. Πρέπει να κάνουμε είδωλό μας την πίστη, να ελληνοποιήσουμε τον Χριστό και να επαναφέρουμε το ισοζύγιο, να υπάρξει επιστροφή στην διάβαση από τον Ελληνισμό στον Χριστιανισμό, το μοναδικό σημείο καμπής στην ιστορία». Στην ιστορία των κειμένων, βέβαια, αυτή η διάβαση εγκατάλειψης του άστεως                και επιστροφής στην Μεσόγειο και στην Θάλασσα  χαρακτηρίζεται ΕΥΡΩ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΥΡΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. Στο έργο με θέμα Η ΣΚΕΨΗ                         ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ και η Επιστήμη των Ελλήνων της Σιμόν Βέϊλ, αυτή αναφέρεται ως «Δένδρο της Ζωής του Επιγείου Παραδείσου  ενώ –τουλάχιστον στην αρχή                της εξιστόρησής του– συγκρίνει την φοινικιά με το Χερουβείμ                                  που στεκόταν στο πλευρό του Δένδρου της Ζωής». Το Συμβούλιο Αντίστασης                 του Ο.Η.Ε. δίδει προσθέτως την πληροφορία από τις δικές του πηγές ότι στις Πύλες του Παραδείσου είναι γραμμένο το ρητό: «ΟΥΚΕΤΙ ΦΛΟΓΙΝΗ ΡΟΜΦΑΙΑ ΦΥΛΑΤΤΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ» και ότι στην «ΓΕΝΕΣΙΝ» γράφεται              η φράση «ΦΥΛΑΣΣΕΙΝ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΟΥ ΞΥΛΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ» και εικάζει                   ότι αυτά πιθανόν συνδέονται με τους τίτλους των έργων του Τολστόϋ «ΙΔΟΥ ΓΑΡ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΕΝΤΟΣ ΗΜΩΝ ΕΣΤΙΝ» σε συνδυασμό                            με «ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ» του Κρόνιν, τις πύλες των Στηλών Ηρακλέους και τους φύλακες της γνώσεως.

Ως επίλογο στην μελέτη αυτή, ζητούμε να εφαρμοστούν οι ρήτρες                              που αναφέρονται στο προοίμιο-πρελούδιο και να επιτευχθεί συμφωνία-πλαίσιο συμπεριλαμβανομένου και του ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ                         και της ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ και των ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΡΩΜΗΣ-ΝΙΚΑΙΑΣ. Σημειώνεται ότι στην Ζ´ Οικουμενική Σύνοδο το 787 μ.Χ. αποφασίστηκε η ανόρθωση των εικόνων. Η απόφαση αναφέρει ότι «Η τιμή                  που αποδίδεται στην εικόνα περνά σε αυτό που η εικόνα αναπαριστά, κι αυτός που λατρεύει την εικόνα λατρεύει το πρόσωπο που αναπαριστάται σε αυτήν».               Στην ουσία, αυτό που ζητούν οι 12 Οικουμενικές Σύνοδοι είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Στην ίδια κατεύθυνση τείνει το αρχαίο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ                         αλλά και το νέο Ελληνικό ΣΥΝΤΑΓΜΑ του Οργανικού Νόμου του 1822                           και η ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΡΟΥΣ του 1823 με ενδιάμεση την ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ του 1822 αλλά και οι διαταγές του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1922 προς τον Ύπατο Αρμοστή της Μικρασιατικής Καταστροφής Αριστείδη Στεργιάδη στην Νίκαια ως προς τις αρχιτεκτονικές καμπύλες                         του Παρθενώνος (ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ, 1937) και το ΔΙΑΤΑΓΜΑ          ΤΟΥ 1922. Σημειωτέον ότι στο όλο αυτό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Στήριξης βοηθά                  και η έκδοση του ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟΥ του 1934  το οποίο επιτρέπει               την ανάσταση οίκων. Συνδυαστικά, σε σχέση με τους νεκρούς, πρέπει                                   να λειτουργήσει  το ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΟΡΘΩΣΗ                  ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ το 1946.

Από ιστορικής πλευράς, μπορούν να αξιοποιηθούν τα διδάγματα                                   από την ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗ ή Ειρήνη του Βασιλέως, από την ΜΑΧΗ                  ΣΤΟ ΚΛΕΙΔΙ (νίκη Βασιλείου) 1014 μ.Χ., το Φράγμα Θησαυρού Δράμας,                            τα κοιτάσματα Πρίνου, οι έρευνες στην Ξάνθη και στα Μάλια Κρήτης                               και να τεθούν σε εφαρμογή οι ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ                                         (CODEX IUSTINIANUS 529 μ.Χ. για την Φιλοσοφική Αθηνών και 534 μ.Χ)                       και το σώμα Πανδέκτες, Εισηγήσεις, οι Νεαρές, οι Λικίνιοι Σέξτοι Νόμοι (367 π.Χ.)              για τα Λατιφούντια και το CORPUS JURIS CIVILIS. Η υλοποίηση αυτών                      των αρχών πρέπει να συμπληρωθεί σε πλήρη εφαρμογή και συντονισμό                             με τον ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΟ ΚΩΔΙΚΑ (438 μ.Χ.) του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους,              με την Ανακήρυξη (380 μ.Χ.) του Χριστιανισμού ως επίσημης κρατικής θρησκείας, με το ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΙΘΡΗΣΚΙΑΣ Μεδιολάνων (313 μ.Χ.) περί ελευθερίας θρησκείας σε όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας και αναγνώρισης                      του Χριστιανισμού ως νόμιμου, με το ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ (311 μ.Χ.)                      και σε συμφωνία με τις Οικουμενικές Συνόδους Νίκαιας (325 και 787 μ.Χ.)                      και την Ευρωπαϊκή Σύνοδο της Νίκαιας.

Σημειώνεται ότι η Α´ Σύνοδος της Νίκαιας απεικονίζεται σε τοιχογραφία του 16ου αιώνος στα Μετέωρα και όπως το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. έχει γράψει στις αναλύσεις του είναι αυτή που καταδίκασε την αίρεση του Αρείου Πάγου               ενώ η Ζ´ Σύνοδος έγινε με θέμα την ανόρθωση των εικόνων                                              της Κωνσταντινούπολης, το 843 μ.Χ. επικυρώθηκαν τα πρακτικά της Ζ´                         και τον Δεκαπενταύγουστο του 1261 μ.Χ. η Αυτοκρατορία της Νίκαιας ανέκτησε την Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα, στο Μάαστριχτ υπάρχει ο ναός της Παναγίας όπου στο θησαυροφυλάκιο φυλάσσεται η Παναγία των χαλκοπρατείων                           (11ος αιών) της Κωνσταντινούπολης. Απαραίτητη προϋπόθεση, άρα: η εφαρμογή                  της Συνθήκης του Μάαστριχτ και η υλοποίηση του Διατάγματος Ελευθερώσεως των Ελλήνων (196-146 π.Χ.) στην Κόρινθο και σε συμφωνία με την Συνθήκη                  της Ρώμης. Συμπληρωματικά, σημειώνεται ότι η Καλιείος Ειρήνη (448 π.Χ.) προβλέπει την αναγνώριση της αυτονομίας των ελληνικών πόλεων της Μ. Ασίας και αποδίδει ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο. Αυτή πρέπει να είναι σε συμφωνία              με την Νικίειο Ειρήνη (421 π.Χ.) και την Φιλοκράτειο Ειρήνη (346 π.Χ.)                           και την λεγόμενη «Μεγάλη Ρήτρα» σε σχέση με το ανάθημα του Αιμιλίου Παύλου στο Μαντείο των Δελφών (168 π.Χ.) για τον θρίαμβο στην Ρώμη. 

Επιπλέον, τα διπλωματικά μέτρα συμπληρώνονται με το αίτημα να εκπληρωθούν τα ρητά και να εφαρμοστούν οι προβλέψεις της Συνθήκης της Λυσαβώνας                      σε συνδυασμό με την ΣΥΝΟΔΟ ΑΓ. ΣΟΦΙΑΣ (815 μ.Χ.) και την ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΤΡΟΥΛΛΟΥ (961 μ.Χ.) αλλά όλες οι προηγούμενες συμφωνίες                  να συμφωνούν με την ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ του 1795.

Σημειώνεται, παράλληλα, ότι Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ έχει αναγνωριστεί στην Ευρώπη με την ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ που υπεγράφη το 1809,                           από το ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ το 1814 και από την ΣΥΝΘΗΚΗ                                  ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ ΤΟ 1815 ενώ υπάρχει επισήμως αναγνωρισμένη η ΑΡΧΗ                      ΤΗΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ του 1875 για την πλειοψηφία της Βουλής σύμφωνα                     με την οποία καθιερώνεται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας ενώ ο Βασιλεύς βασιλεύει –απλώς εδώ πρόκειται για την ανεξερεύνητη Βουλή του Θεού.

Δεν πρέπει κανείς να ξαφνιάζεται από αυτήν την ελεύθερη μετάφραση                        αλλά και την ερμηνεία που δίδεται στις ελληνικές και λατινικές εκφράσεις                 αυτής της εργασίας: ο ποιητής Κωνσταντίνος Κωσταβάρας τις έχει χαρακτηρίσει αυτές «ορμήνειες κλέφτικες» στο έργο του με τίτλο «ΡΩΜΕΪΚΗ ΣΟΥΪΤΑ».

Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί, άρα, ότι η κάλλιστη μορφή                       που μπορεί να εκλεγεί ως μοντέλο για την σκέψη του αναγνώστη είναι η χάραξη                            της Χρυσής Τομής, αν πάρει δηλ. ένα χαρτί και σχηματίσει την εικόνα                            της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. Στην κεφαλή του μοντέλου,               η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ με την Ωραία Πύλη, την Κόγχη και την Αγία Τράπεζα να περιέχει εκτός του Μον Ρεάλε, εντός του τρούλου                   στο Ταζ Μαχάλ ολόκληρη την Ρωσσία η οποία στηρίζεται στο Ελληνικό Σχέδιο      για την λύση του Ανατολικού ζητήματος και στις Συνθήκες που περιέχονται                στην εργασία αυτή. Δεξιά και αριστερά, αναπτύσσονται οι πτέρυγες της Βουλής               ή Δίαιτας που ανταποκρίνονται στον ΔΙΪΠΕΤΗ ΠΕΛΑΡΓΙΚΟ ΝΑΟ, δηλαδή                 στο αρχικό σχέδιο του Παρθενώνος των αετωμάτων, με τον Δικέφαλο Αετό.              Στον θώρακα του Βυζαντινού Πολιτισμού, στο ένα χέρι η ΑΙΓΙΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ,            η Βαλτική ασπίδα –όπως λέγεται– και η οποία αντιστοιχεί σε μικρογραφία                 με το σχήμα της Ελλάδας με ασπίδα την Εύβοια αλλά λειτουργεί όπως στο άλλο χέρι υπό την αιγίδα της ο Δορυφόρος του Πολύκλειτου. Στο κέντρο του θώρακα,              ο Βεζούβιος και η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΣ με τον Ομφαλό της Γης, το Ερεχθείον                      και την Υψηλή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Από κάτω, η ζώνη της Πομπηΐας             με το Βασίλειο των 2 Σικελιών να επικεντρώνεται στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ                   ενώ ο Μινωϊκός και ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός κατέχουν το κέντρο βάρους                  στην ευαίσθητη αυτή περιοχή. Περιφερειακά, από τον Ελληνικό Πολιτισμό επιλέγονται όλες οι πόλεις της Βιέννης, της Αλεξάνδρειας, της Ρώμης, των Σεβρών, της Βρέμης, της Λυσαβώνας, του Μιλάνο κ.ο.κ. Το μοντέλο στηρίζεται                         σε πυλώνες, όπως ακριβώς οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αρχαίοι ναοί              και οι πύργοι ή σταθμοί αλλά είναι ίδια ακριβώς η λειτουργία των οργάνων ολοκλήρωσης και η σύνδεση των μελών του οργανισμού από την κορυφή                       ως τα άκρα του. Σπονδυλική στήλη αποτελεί, λόγου χάρη, η στήλη Δεξίλεω,                      η στήλη Λεωχάρους ή η στήλη Ηγησούς από τον Κεραμεικό.                                          Όπως στην Ακρόπολη, στα πόδια της Θεάς βρίσκονται οι νόμοι                                     του αγαθοδαίμονος όφεως, δηλαδή οι νόμοι του Φειδία ή του Δράκοντος.                     Την Συνταγματική πτυχή καλύπτει η Επαναστατική Θεολογία Απελευθερώσεως της Λατιν.Νοτ.Αμερικής η οποία έχει ως πρότυπο το μοντέλο της Βενεζουέλας               και το δεδικασμένο των αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

Υπάρχει, λοιπόν, η δυνατότητα σχηματισμού Αυτοδύναμης και Αυτοκρατορικής Κυβέρνησης –και μάλιστα, Οικουμενικής– αλλά πρέπει η υπόθεση αυτής                       της έρευνας να έλθει από τις αρχές της Αναγεννήσεως στην Βουλή.                        Παράλληλα, πρέπει να γίνει ορθή λειτουργία των οργάνων και των σχολίων                                             για θέματα μόρφωσης, παιδείας και εκπαίδευσης όπως προκύπτουν                              από την μελέτη αυτή του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. αλλά σε συνδυασμό με την Ελληνική, Ιταλική, Ισπανική και Λατινοαμερικάνική κουλτούρα των χωρών, σε συμφωνία με τις ανάγκες για οργανικότητα και για ορθή χρήση των χώρων αλλά και να παρουσιαστούν τα στοιχεία από τις τοιχογραφίες και τις στιχογραφίες όλων των πινάκων (charts) και όλων των τάξεων (ακόμα και των κλασσικών)                        που περιέχονται σε αυτήν την έρευνα –και ειδικά ως προς τους στίχους και τα ρητά με σύνδεση ως προς την Εκκλησιαστική Μουσική διότι, όπως έγραψε ο Δάντης,               «Η ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΛΕΞΕΙΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΜΕΝΕΣ                                     ΜΕ ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΕΣΜΟ».

Τα ΜΕΤΡΑ τα οποία προτείνονται, άρα, για την Ελλάδα και το σύνολο των Λατιν. Χωρών είναι να υπάρξει μια Νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση αυτής της εργασίας, δηλαδή να εφαρμοστεί η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΤΗΤΑΣ για αυτήν                              την συλλογική διαπραγμάτευση και να εφαρμοστεί το Ευρωπαϊκό Δίκαιο Εργασίας (European Labour Law) σε συμφωνία με τα προγράμματα ERGO και LEADER, δεδομένου ότι η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται. Επιπλέον, πρέπει να ισχύσουν οι κανόνες που προβλέπονται για την International Labour Organisation (Διεθνής Οργάνωση της Εργασίας) και να ενταχθεί το σύνολο                   της εργασίας αυτής –και ειδικά το ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ ΣΩΜΑ ΚΥΡΙΟΥ με το Μνημόνιο των Λατινικών ρητών με Ελληνική μετάφραση σε χρήμα– στα πλαίσια                           των οδηγιών και διευθύνσεων που έχει υποβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση                             για την υλοποίηση της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας με βάση τις Εκθέσεις                                 –στην συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για την αποθέωση της κυριολεξίας–                της Επιτροπής των Σοφών.