Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ - ΜΕΡΟΣ Ζ'

LECTOR BENEVOLE= «ευγενής αναγνώστης» είναι η τυπική ερμηνεία που δίνουν τα λεξικά. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. προκρίνει με ακράδαντη πίστη              την μετάφραση «Λέκτωρ Καλής Βουλής», δηλ. ομιλητής με καλή Βουλή και θετική βούληση

LE FAIT BRUT= «το ακατέργαστο γεγονός», έκφραση του H. Poincaré όπου αναφέρει ειδικότερα ότι «ο σοφός δεν δημιουργεί το επιστημονικό γεγονός                     EX NIHILO διότι το σχηματίζει από το ακατέργαστο γεγονός».                                           Βλ. ART BRUT(E), COBRA και τα ρητά περί δημιουργίας και γενέσεως                              EK TOY ΜΗΔΕΝΟΣ. 

LEGALIS HOMO= ο άνθρωπος νομιμοποιημένος, αναγνωρισμένος –όχι εξόριστος ούτε αφορισμένος

LEGARE= μαθητεία

LEGATO= ενωμένα, δεμένα (τρόπος μουσικής απόδοσης ενός κειμένου).                           Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει και «νομιμοποιημένα»

LEGENDA AUREA= LEGENDA SANCTORUM = «ΧΡΥΣΟΣ ΘΡΥΛΟΣ», εγχειρίδιο κηρυγμάτων του 13ου αιώνος το οποίο έχει διασωθεί σε 1.000 χειρόγραφα                     και έχει γραφεί το 1474 στην Λατινική γλώσσα από τον Δομινικανό αρχιεπίσκοπο, μοναχό και συγγραφέα Jacobus de Voragine ή von Voragine ή Ντα Βαράτσε (1228/30-1298) από την Γένοβα. Αυτή η συλλογή βιογραφιών των αγίων                       είναι η βασική πηγή για την ζωή αγίων: αφηγείται κυρίως την ιστορία του ξύλου του Τιμίου Σταυρού από τον θάνατο του Αδάμ ως τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και την ανακάλυψη του Τιμίου Σταυρού από την μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου στον Ναό του Σολομώντος –η ιστορία συνδέεται με αυτήν                        του μωρού της Σολομώντειας λύσης– είτε σε μιαν γέφυρα που είχε γίνει                            από τα ξύλα του Σταυρού του Χριστού είτε σε μιαν γέφυρα την ανακάλυψη                        του ξύλου από το οποίο θα κατασκευαζόταν  ο Σταυρός στον οποίο                               θα σταυρωνόταν ο Χριστός: το ξύλο το έθαψαν μετά την Σταύρωση, το βρήκε                  η Αγία Ελένη μαζί με τους άλλους 2 Σταυρούς των ληστών και ένα θαύμα έδειξε ποιος ήταν αυτός του Χριστού (βλ. και PALAZZO MATTEI DI JOVE,                             SAN DOMENICO MAGGIORE, MAGISTER DIXIT). Το πιο σημαντικό είναι                         ότι τον εικονογραφικό κύκλο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ»                        της LEGENDA AUREA ανέλαβε το 1466 σε σχέση με τον ΣΤΑΥΡΟ                                  ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και τις εικονογράφησε ο Piero della Francesca                               βάσει των ιστοριών του Voragine: στο χοροστάσιο της Εκκλησίας                                     του Αγ. Φραγκίσκου στο Μοντέρκι του Arezzo (βλ. οπωσδήποτε HORTUS CONCLUSUS). Επίσης, η LEGENDA AUREA αφηγείται για την Θεία Ευχαριστία σκηνές του βίου της Μαρίας Μαγδαληνής στην εκκλησία της Ασσίζης, την ιστορία της Αγίας Βαρβάρας, την ιστορία της Αγίας Ούρσουλας και των 10.000 παρθένων της Βενετίας που εικονίστηκε σε πίνακες του Tintoretto και του Βιττόρε Καρπάτσιο, την ιστορία του Αγ. Ματθαίου, του Αγ. Αντωνίου αλλά και την ιστορία                              του Αγίου Δισκοπότηρου. Συνδέεται, ακόμα, με τις ιστορίες του βιβλίου                        «VITAE PATRUM» και κυρίως με την EDITIO PRINCEPS του 1469 του έργου «ΧΡΥΣΟΣ ΟΝΑΓΡΟΣ» του Απουληΐου όπου περιγράφεται το άρμα της Αφροδίτης ως το θέμα του πίνακα «Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΗ» και εννοείται η εκλογή και των 3 πινάκων του Μποτιτσέλλι (PRIMAVERA, NATIVITÀ, NASCITA DI VENERE)                 σε σχέση με HUMANA PISCES και PISCEM NATARE DOCES. Βλ. τα έργα                      του Pierro della Francesca με πρώτο το βιβλίο DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS και κατόπιν την ουσία των εκφράσεων ONUS PROBANDI και CASSIS DE DIJON και CONTRAT SOCIAL και GRAND DESSEIN και οπωσδήποτε                        σε σχέση με την φράση PAXTIBI MARCE EVANGELISTA MENS τον συνδυασμό AUREA MEDIOCRITAS-LEGENDA AUREA-LEGENDA SANCTORUM-LEGENDA MAIOR-CONCORDI LUMINE MAIOR και όλα τα έργα Piero della Francesca.                To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το κλειδί για τα ζωγραφικά έργα του Pierro della Francesca βρίσκεται στα βιβλία του τα οποία λειτουργούν με βάση τις 4 LEGENDA και με το κλειδί που κρατά ο Francesco delle Opere στον πίνακα του Περουτζίνο (βλ. DEUM TIMETE-REGEM HONORIFICATE) και συνδέεται                με τον πίνακα του Περουτζίνο «ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΚΛΕΙΔΙΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓ. ΠΕΤΡΟ» της CAPELLA SIXTINA το 1482 (βλ. ICONOLOGIA). Επίσης, εκτιμά ότι μπορεί                  η λέξη LEGENDA να συνδεθεί με την λέξη ΑΤΖΕΝΤΑ μέσω της «Μάχης Ματζέντα» του 1859 {πρόκειται για νίκη η οποία συνοδεύεται από την νίκη στην μάχη                  του Σολφερίνο του 1859, 2 νίκες του Πεδεμοντίου το οποίο κατέκτησε                           την Λομβαρδία και το γεγονός επισημοποιήθηκε με την συμφωνία                                   Αυστρίας-Γαλλίας στην Βιλλαφράγκα}  η οποία παρουσιάστηκε NON FINITO                                      –μαζί με την γέννηση και πρώτη εμφάνιση του κινήματος MACCHIAIOLI                       από την λέξη “macchia”, δηλαδή «κηλίδα»– στην ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ το 1861 με θέμα ΕΝΩΣΗ ΙΤΑΛΙΑΣ (πρόκειται για έργο                            του Giovanni Fattori το 1862 o οποίος κατάγεται από το Λιβόρνο,                                  ίδρυσε το «Καφέ-Μικελάντζελο», συνεργάστηκε με το δίδυμο Καμπιάνκα-Σινιορίνι Τηλέμαχου με κοινό σημείο την αγάπη προς την φύση και ήταν σύζυγος                         του μοντέλου Μαριάννας Μπιγκάτσι: θεωρείται ότι εκπροσωπεί την λεγόμενη «ρεαλιστική ζωγραφική» για την κοινωνία της Τοσκάνης του 20ου αιώνος.                      Την «ρεαλιστική ζωγραφική» υποστήριζε ακόμα ο ζωγράφος Pierre Paul Prud’ hon, ο οποίος ήταν αντίθετος στην «λατρεία της μορφής». Βλ. REAL POLITIK, RI(S)SORGIMENTO, PICARESCO συν την σύνδεση των έργων Sciaparelli-Mazzini-Fattori-Βίκτωρος Εμμανουήλ και ακόμα, ως προς την Γαλλική Επανάσταση, GÉNIE DU CHRISTIANISME και για την Ιταλία VILLA MEDICI, VILLA MEDICIS,                     AD SANCTOS, ACTA SANCTORUM, LEGENDA SANCTORUM, SANCTA SANCTORUM, CONVENTO DEGLI ANGELI και κατόπιν την σύνδεση                             με το τρίγωνο CROCETTA-MATER MATUTA-ROSETTA, την FIDES MANUALIS, την ACCADEMIA LIGUSTICA και την NOTA.

LEGENDA MAIOR= ο Βίος του Αγίου Φραγκίσκου, επίσημη βιογραφία                            του διαστήματος 1260-1263 όπως την συνέγραψε ο Άγιος Μποναβεντούρα                  (1217-1274): φιλόσοφος του Μεσαίωνος, θεολόγος, ο ηγέτης και ο ηθικός αναμορφωτής του τάγματος των Φραγκισκανών της Σεβίλλης ο οποίος ήταν                   ο εμπνευστής της ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΛΥΩΝ το 1274, πέθανε κατά την διάρκειά της (βλ. BEATRICE αλλά και την σύνδεση με τον θάνατο του Thomas Aquinas                           o οποίος πέθανε επίσης πηγαίνοντας από την μονή της Εκκλησίας                               SAN DOMENICO MAGGIORE να λάβει μέρος σε Σύνοδο της Λυών)                                  και ετάφη στην μονή των Κορδελιέρων της Λυών ενώ η Φραγκισκανική Εκκλησία του Αγ. Μποναβεντούρα βρίσκεται στην Σεβίλλη). Σε αυτήν την βιογραφία                  –που εμφανίζει τον Άγ. Φραγκίσκο ως τον Άγγελο της 6ης σφραγίδας                           της Αποκαλύψεως– βασίζεται η εικονογραφία των τοιχογραφιών της Βασιλικής του ιδρυτή του τάγματος, Αγ. Φραγκίσκου, που συνδέεται τριγωνικά                                  σε άμεση σχέση με το παρεκκλήσιο της Αρένας στην Πάδοβα                                            με τον Ναό Ρίμινι TEMPIO MALATESTIANO και το CASTELLUM SISMONDUM. Βλ. CONTRAT SOCIAL και GRAND DESSEIN και CASSIS DE DIJON σε συνάρτηση με ALTER CHRISTUS, STIGMATA, LA CIEGUECÌTA, SAN GIOVANNI IN FIORE, BEATRICE, BEATA BEATRICE D’ ESTE, VITA NUOVA και την σχέση LEGENDA MAIOR με LEGENDA SECUNDA-LEGENDA SANCTORUM-LEGENDA AUREA    με αποκορύφωμα την CONCORDI LUMINE MAIOR (και κυρίως την προσευχή      AD SUMMU REGNA TRONU DEFERTUR IN ALTUM και τον SAN DOMENICO MAGGIORE σε σχέση με τον Άγ. Μποναβεντούρα). Βλ. και την PLAZA MAYOR και την CAPILLA MAYOR.

LEGENDA SECUNDA= το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει                          ότι –κατά παράδοξο τρόπο– πρόκειται για την πρώτη βιογραφία                                    του Αγ. Φραγκίσκου της Ασσίζης από τον συγγραφέα Τομάζο ντα Τσελάνο           (1190-1260). Βλ. ALTER CHRISTUS, STIGMATA, SANCTA SANCTORUM                      και LEGENDA SANCTORUM LEGENDA AUREA, LEGENDA SANCTORUM, LEGENDA MAIOR, LEGENDA SECUNDA, LEGENDA MAIOR και CONCORDI LUMINE MAIOR.

LEGENDES DES SIÈCLES= «Οι Θρύλοι των Αιώνων», συλλογή του Victor Hugo.

LE GUIDE= «ο Οδηγός» με το νόημα «Ο ΗΓΕΤΗΣ», χαρακτηρισμός                            για τον ζωγράφο Guido Reni εκ Μπολώνια (1575-1642) ο οποίος                                  –μαζί με τον Ραφαήλ  και τον Κάρλο Μαράτα– θεωρείται πρότυπο του Ιταλικού Κλασσικισμού τον 17ο αιώνα για την αναζήτηση της ιδανικής ομορφιάς                           και ο γνήσιος ερμηνευτής της, σύμφωνα με τους Γάλλους ζωγράφους.                           Το έργο του –κυρίως στην Ρώμη, στην Μπολώνια και στο Λούβρο– συνδέεται               με το έργο των Γκουΐντο Κανιάτσι και των ζωγράφων Καράτσι.                                         Βλ. CAPELLA, DOMUS AURORA, CARATIUS, MANO DI AGOSTINO CARRACI, NATURALE, TAUFE CHRISTI, IMPERUM ROMANUM, EMILIA-ROMAGNA, ROMAGNE, ROMANA FIDES, SAN ROMANO, SANT’ ARCANGELO                             DI ROMANIA. 

LE MAL DU SIÈCLE= «το κακό της εποχής», του πολιτισμού. Έκφραση                         του συγγραφέα Alfred du Musset o οποίος έγραψε τα «Νέα της Ποίησης» («POESIES NOUVELLES»).

LE MERCURE DE FRANCE= περιοδικό, επίσημο όργανο του κινήματος                                    του Συμβολισμού το 1891. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ορθές                             τις μεταφράσεις «Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ», «Ο ΑΓΓΕΛΟΣ                           ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ», «Ο ΕΡΜΗΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ». Βλ. ABU SIMBEL, ARS AMANDI και ARS NOVA.

LE MODULOR= μελέτη κωδικοποίησης των βασικών αρχών του αρχιτέκτονα              Le Corbusier για την στήριξη του μοντέλου Συγκροτήματος Κατοικιών                      UNITÉ DE HABITATION του 1957-8. Συνδέεται με το έργο του Le Corbusier «ΕΠΑΥΛΗ ΣΑΒΟΪΑ» του 1931 στο Πονασσύ. Βλ. BELFIORE, AUGUSTA TAURINORUM, MUSEO DELLE ANTICHITÀ EGIZIE, PALAZZO PITTI, BELFIORE, MONTPARNASSE, RUCHE, PIANO NOBILE, L’ ESPRIT NOUVEAU.

LE MUSEE IMAGINAIRE= «Μουσείο χωρίς Τοίχους», αναφέρει η τυπική μετάφραση για την έκφραση αυτή του André Malraux το 1951.                                               Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει: «ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ                                 ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ» ή «ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ». Βλ. WIENER SCHULE, WIENER AKTIONISTEN, NOUVELLE BIENNALE, SALONE SISTINO.                           Βλ. L’ ESPOIR.

L’ ÉMPIRE C’ EST LA PAIX= «Αυτοκρατορία σημαίνει Ειρήνη», έκφραση                       του Ναπολέοντος Γ´ ή Λουδοβίκου Ναπολέοντος Βοναπάρτη –ο οποίος                        μετά την εκδίωξη του πρωθυπουργού François Guizot και την παραίτηση                       του λεγομένου «Πολίτη-Βασιλιά» Λουδοβίκου Φιλίππου της Ιουλιανής Μοναρχίας                                 αλλά και επειδή το Σύνταγμα που προέκυψε κατοχύρωνε τα βασικά δικαιώματα του πολίτη αλλά όχι το δικαίωμα της εργασίας– το 1848 εξελέγη Πρόεδρος                   της Β´ Γαλλικής Δημοκρατίας αλλά το 1851 διέλυσε την Βουλή, έκανε πραξικόπημα, κήρυξε στρατιωτικό νόμο, νομιμοποίησε τις πράξεις του                        με 2 δημοψηφίσματα, επανέφερε την μοναρχία και ανακηρύχθηκε «Κληρονομικός Αυτοκράτωρ των Γάλλων». Σημειώνεται ότι το 1851 διεξήχθη                                     H ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ. Βλ. και GRAND DESSEIN.

LENTO= πάρα πολύ αργά

LE NOUVEAU DROIT= TO NEO ΔΙΚΑΙΟ

LEONINA SOCIETAS= συνεργασία και κοινωνία λεόντων. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. ερμηνεύει καλύτερα «κοινωνία αυτών που λένε»,                     δηλ. αυτών που ομιλούν, «κοινωνία του λόγου». Κανονικά, είναι η «λεόντειος εταιρεία» η οποία δεν επιτρέπεται από τους νόμους διότι στην περίπτωση αυτή υπάρχει αποκλειστική και μονομερής εύνοια ή εκμετάλλευση των εταίρων.

LEONTOPODIUM= «το φυτό Εντελβάϊς» αναφέρει η τυπική μετάφραση.                     Πέρα από την σημείωση ότι η λέξη «Εντελβάϊς» σημαίνει «Εν Δελφοίς»,                             το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. ερμηνεύει την έκφραση «το πόδι                            του Λέοντος».

LE OPERE= έργο του A. Munoz το 1957 στην Ρώμη για τα έργα του Antonio Canova.

LE ORIGINE DIPLOMATISCHE DEL PATTO D’ ACCIAIO= έργο του M. Toscano το οποίο δημοσιεύθηκε στην Φλωρεντία το 1956. Συνδέεται με την νίκη                            επί του άξονα Βερολίνου-Ρώμης-Τόκιο στον B´ Παγκόσμιο Πόλεμο                              από τον συνασπισμό που ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Roosevelt ονόμασε                       «Ηνωμένα Έθνη» (και ο οποίος περιείχε την λεγόμενη «Μεγάλη Συμμαχία» Η.Π.Α.-Βρεττανίας-Ε.Σ.Σ.Δ) που ξεκίνησε με την κατάληψη του Παλέρμο της Σικελίας                 και την προσωρινή πτώση του Μουσολίνι το 1943 και κορυφώθηκε                                      το 1945 με την σύλληψη και εκτέλεσή του στα σύνορα Ιταλίας & Ελβετίας                             –στο μεταξύ πέθανε ο Roosevelt– καθώς και με την αυτοκτονία Χίτλερ                            στο Βερολίνο.

LE PALAIS DES PAPES= το Ανάκτορο των Παπών στην Avignon της Γαλλίας.

LE PARADOXE SUR LE COMÉDIEN= «Το αίνιγμα της προσωπικότητας                       του ηθοποιού», τίτλος έργου του Diderot 

LE ROI EST MORT(E), VIVE LE ROI= «Ο βασιλεύς απέθανε, ζήτω ο βασιλεύς»: Αρχή του Γαλλικού Δημοσίου Δικαίου σύμφωνα με την οποία θεωρητικά                          ο θάνατος δεν σημαίνει και διακοπή της βασιλικής εξουσίας λόγω αποχωρήσεως αυτού που ασκεί το λειτούργημα. Μοιάζει με το σύνθημα των Πραιτωριανών                το οποίο εμφανίζεται με τις εξής 2 μορφές α) «AUGUSTUS MORTUS EST. HABEMUS NOVUM AUGUSTUM» και β) «AUGUSTUS MORTUS EST, FABEMUS NOVAM AUGUSTUM» και πιθανόν συνδέεται με τα ρητά του Τερτυλλιανού                   περί θανάτου και ενσαρκώσεως του Χριστού και με τα ρητά του Χριστού                            περί του Καίσαρος. Βλ. και PALACIO DE AUGUSTO.

LE ROI SOLEIL= «ο Βασιλεύς Ήλιος», αυτοχαρακτηρισμός του Λουδοβίκου ΙΔ´. Βλ. CITTÀ DEL SOLE, «L’ ÉTAT C’ EST MOI CAR TEL EST MON PLAISIR»                   και «UN ROI, UNE LOI, UNE FOI» αλλά κυρίως «JUS DEVOLUTIONIS». 

LE ROMAIN= «ο Ρωμαίος», ονομασία για τον Γάλλο ζωγράφο Louis le Nain            (1593-1648).

LE SACRE DE L’ EMPEREUR= «Η στέψη του Ναπολέοντα», αναφέρει η τυπική μετάφραση. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΤΟ ΙΕΡΟ                  ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ». Βρίσκεται στο Λούβρο από το 1807. Συνδέεται                       με την αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών του Λούβρου από τον Champollion, με τον Καθεδρικό Ναό Ωτέν της Γαλλίας (όπου στην Μητρόπολη,                                   στο τύμπανο, υπάρχουν τα γλυπτά του 12ου αιώνος ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ και Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝ ΔΟΞΗ) και τον θεό Ατών –με τον Ηλιακό Δίσκο                             όπως στα Ανάκτορα της Φαιστού και σε εφαρμογή προς τα σύμβολα                           της Κνωσσού και σε σχέση με την Αθήνα– και με τον θεό του πολέμου Μοντ                 που λατρεύεται στο ναό του στο Καρνάκ των Θηβών. Βλ. ISEUM CAMPENSE,                LE SACRE DE L’ EMPEREUR, PAXTIBI MARCE EVANGELISTA MENS,                ENVOIS DE ROME, PRIX DE ROME.

LESIS= «Λύσις» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. την επιγραφή στον πυθμένα κυπέλλου –αμφορέα– με φύλλο από χρυσάφι που βρέθηκε                       στα κοιμητήρια της Ρώμης και απεικονίζει την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΩΝΑ, ιστορία πλοίου στην οποία ο πρωτόγονος Χριστιανισμός βλέπει την Ανάσταση                                   όλων των Χριστιανών: συνδέεται πρώτον με την Άπτερο Νίκη και την ΝΙΚΗ                             ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ (που αντιστοιχεί στις πτέρυγες του λεγομένου «τριπτύχου της Αρμπαβίλ»), δεύτερον με τον ΑΤΤΙΚΟ ΚΡΑΤΗΡΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ με 2 λαβές,              τρίτον με το έργο ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ του Géricauld                                                    και τον πίνακα «ΜΕΔΟΥΣΑ» του Leonardo στην UFFIZI (τα 2 έργα ουσιαστικά αποτελούν το πέτρωμα της «Κεφαλής επί Πίνακι» ιδίως αν συνδυαστούν                         με την ανάδειξη του έργου του Πέτρου των Μεδίκων και την Ρωσσία)                             και, τέταρτον, με την ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΤΟΥ ΙΩΝΑ στο Λατερανό                                           και την εικόνα του Ιωνά στο Βατικανό ενώπιον του Θεού.                                                       Βλ. MED. PETRI F. COSMI. Πιθανόν να συνδέεται με τις μεθόδους λύσεως                     των θεμάτων στα έργα Albertus Magnus και Αριστοτέλη.

L’ ESPOIR= «Η Ελπίς», μυθιστόρημα του André Malraux  που εστιάζει στην μάχη για την κατάληψη του ALCÁZAR στο Τολέδο της Ισπανίας. Σε αυτό βασίστηκε                 η  κινηματογραφική ταινία “Sierra de Teruel” που αναφέρεται στην εμπειρία                   της Αποκάλυψης.

L’ ÉSPRIT DES LOIS= «ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ» ή «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ» ή «ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ επί των σχέσεων                αι οποίαι πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των νόμων και του συντάγματος εκάστης κυβερνήσεως, καθώς και των ηθών, του κλίματος, της θρησκείας, του εμπορίου, κ.τ.λ.» , έργο του Charles-Louis de Secondat Baron de Montesquieu. Ο Μοντεσκιέ καλείται «ο αριστοκράτης» αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι δεν σπούδασε ποτέ                               στο Πανεπιστήμιο! Ο Μοντεσκιέ αρνείται τον αθεϊσμό, τον υλισμό                                    και την αιτιοκρατία. Ασκεί δριμύτατη κριτική του θρησκευτικού φανατισμού. Γράφει: «Είμαι Χριστιανός». Αναγνωρίζει, όπως λέει, ότι υπάρχει «η Υπέρτατη εκείνη Αιτία η οποία κάμνει ό,τι Της αρέσει και υποτάσσει τα πάντα                                  εις την θέλησίν Της». Ειρωνεύεται το αλάθητον του Πάπα. Θεωρεί ότι η Εκκλησία πρέπει να υποταχθή εις την πολιτικήν εξουσία. Το Κράτος και η Εκκλησία πρέπει να ενεργούν ως αμοιβαίοι φραγμοί και δυνάμεις εξισορροπήσεως, αλλά πρέπει              να υπάρχει πάντοτε χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους• «αύτη η μεγάλη διάκρισις είναι η βάσις της γαλήνης των εθνών». Η ηθική των Στωϊκών προτιμοτέρα                      της Χριστιανικής… «αρχές αντάξιες της ανθρωπίνης φύσεως… μόνον η αίρεσις του Ζήνωνος εδημιούργησεν πολίτας, μόνον αυτή εδημιούργησεν μεγάλους άνδρας, μόνον αυτή μεγάλους αυτοκράτορας»-«ηγεμών άξιος να κυβερνήση                 την ανθρωπότητα» λέει για τον Αντώνιο. Θεωρεί ότι όταν ένα κράτος έχη                      την δυνατότητα να δεχθή ή να απορρίψη μιαν νέαν θρησκείαν, οφείλει                        αν την απορρίψη• όταν την δεχθή, οφείλει να την ανεχθή. Η θρησκεία, ακόμη                  και ψεύτικη, είναι η καλύτερη εγγύηση που μπορούν να έχουν οι άνθρωποι                       για την τιμιότητα των ανθρώπων. Πώς είναι δυνατόν να εκλέξη κανείς την αληθή θρησκεία μεταξύ των 2000 διαφορετικών πίστεων; Ο Μοντεσκιέ εφάρμοσε την νέα επιστημονική μέθοδο (επαγωγική) στην πολιτική επιστήμη. Εξέτασε τις νέες θεωρίες για το κράτος. Έκανε συγκριτική μελέτη των θεσμών απ’ την αρχαιότητα                  ως την εποχή του. Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΝΤΙΤΙΘΕΤΑΙ                              ΕΙΣ ΚΑΘΕ ΕΠΙΒΟΥΛΗΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ.                                      Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ  ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΛΕΣΗ                                         ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ                            ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΜΕΝΩΝ. Οι νόμοι των διαφόρων λαών δεν αποτελούν κάτι το τυχαίο. Διαμορφώνονται σύμφωνα με τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες των κοινωνιών. Ο Μοντεσκιέ διέκρινε πολλών ειδών νόμους: 1) τον φυσικόν νόμον, τον οποίον ώριζεν ως «ανθρωπίνων λογικήν                                 καθ’ όσον κυβερνά όλους τους λαούς επί της γης» –δηλαδή τα «φυσικά δικαιώματα» όλων των ανθρώπων ως όντων προικισμένων με λογικήν•                               2) τον νόμον των εθνών εις τας σχέσεις των μεταξύ των•  3) τον πολιτικόν νόμον,              ο οποίος καθορίζει τας σχέσεις μεταξύ του ατόμου και του κράτους•                                 και 4) τον αστικόν νόμον –τας σχέσεις των ατόμων μεταξύ των.                                           Οι νόμοι, με την πιο πλατιά σημασία του όρου, είναι σχέσεις αναγκαίες                         που πηγάζουν από την φύση των πραγμάτων. Με το νόημα αυτό όλα τα όντα έχουν τους νόμους τους… Πάνω απ’ όλα είναι οι νόμοι της φύσης,                              που ονομάστηκαν έτσι, γιατί πηγάζουν αποκλειστικά από την οργάνωση                      της φυσικής μας ύπαρξης. Για να τους γνωρίσουμε καλά, χρειάζεται                              να εξετάσουμε έναν άνθρωπο στην φυσική κατάσταση, πριν από την συγκρότηση της κοινωνίας… Αμέσως μόλις οι άνθρωποι συγκροτούν μιαν κοινωνία, εξαφανίζεται το αίσθημα της αδυναμίας τους. Η ισότητα που υπήρχε                     ανάμεσά τους παύει κι εμφανίζεται το κράτος του πολέμου… ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΝΩΘΟΥΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΕΛΗΣΕΙΣ. Η ΕΝΩΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΘΕΛΗΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ «ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ».

L’ ÉSPRIT NOUVEAU= πρωτοποριακό περιοδικό το οποίο εξέδωσε ο αρχιτέκτονας Le Corbusier. «L’ Esprit Nouveau» καλείται ακόμα έργο του  Edgar Quinet                    (1803-1875) ο οποίος ήταν ιστορικός, καθηγητής στο Κολλέγιο Γαλλίας                           που δημοσίευσε ιστορικές Μελέτες για την Επανάσταση,  για τις Επαφές                        της Σύγχρονης Ελλάδος με την Αρχαιότητα. Βλ. UNITÉ DE HABITATION, AVERTISSEMENT AU PAYS, PIANO NOBILE, SCRIPTA MINOA, MONTARNASSE, LE MODULOR, KAISER.

L’ ÉTAT C’ EST MOI CAR TEL EST MON PLAISIR= τυπικά, τα λεξικά μεταφράζουν «Εγώ είμαι το παν». Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει την φράση του Λουδοβίκου ΙΔ´ «Το Κράτος είμαι εγώ                               διότι αυτό αποτελεί την ευχαρίστησή μου» (και εδώ πάλι υπάρχουν 2 ερμηνείες).               Ο Λουδοβίκος ΙΔ´ είχε την γνώμη ότι η εξουσία   του Βασιλέως δεν έχει κανέναν περιορισμό, ότι σε αυτήν ανήκει η ζωή και η περιουσία των υπηκόων                           και ότι ο Βασιλεύς είναι η ενσάρκωση του κράτους. Σύγκρινε την σύγκρουση εννοιών στα ρητά  «C’ EST SELON», «LA PROPRIÉTE C’ EST LE VOL»                            και «VOULOIR C’ EST POUVOIR». Για τις θεολογικές απόψεις                                         του Λουδοβίκου ΙΔ´, βλ. και «UN ROI, UNE LOI, UNE FOI» αλλά κυρίως «JUS DEVOLUTIONIS». Βλ. CITTÀ DEL SOLE.

L’ ETAT DE SIEGE= θεατρικό έργο του φιλόσοφου-συγγραφέα-δημοσιογράφου Αλμπέρ Καμύ με τον τίτλο «Κατάσταση Πολιορκίας» το οποίο εκτυλίσσεται                   στην πόλη Κάδιξ και δημιουργήθηκε το 1948. Αποτελεί το δεύτερο τμήμα                      της καλλιτεχνικής τριλογίας του συγγραφέα και πρέπει να αναγνωστεί μαζί                       με το μυθιστόρημα «Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ» (“LA PESTE” του 1946) και το δοκίμιο                     «Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» (“L’ HOMME REVOLTE”) του 1951. Έχει μεταφραστεί στα ελληνικά με τον τίτλο «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΥΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ                  ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ». Η σύλληψη του έργου αυτού, με ευθεία αναφορά                       στην Ελλάδα, έγινε –μαζί με το  σύνολο κειμένων «ΟΥΤΕ ΔΗΜΙΟΙ                                 ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ»– στις 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1948 από το Συμβούλιο Ασφαλείας                   του Ο.Η.Ε., παρουσία του Αντρέ Μπρετόν και του Ζαν Πωλ Σαρτρ. Το 1948 Καμύ και Όργουελ ίδρυσαν το «Επαναστατικό Κίνημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης»: είναι το έτος δημιουργίας του Ισραήλ, της σύγκλησης του Συνεδρίου της  Ευρώπης              στην Χάγη και της υπογραφής της Συνθήκης των Βρυξελλών, της θέσπισης                  του  Ευρωπαϊκού Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας με έδρα το Παρίσι καθώς και του  ορισμού του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε. και της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το 1951, οπότε εγράφη                                                      «Ο  ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» και ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ, είναι το έτος της Συνθήκης των  Παρισίων που ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα                   και Χάλυβα, τον πρώτο  οικονομικό οργανισμό ομοσπονδιακού τύπου                         στην Ευρώπη. Το όλο έργο συνδέεται  με την διπλωματική εργασία «Χριστιανική Μεταφυσική και Νεοπλατωνισμός» και με τα κείμενα του Αλμπέρ Καμύ με τίτλο  «ΠΡΟΟΙΜΙΟ» και «ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ» (20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1948), «ΕΞΕΓΕΡΣΗ                ΚΑΙ ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ» (19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1951), «Για μια κοινότητα εξουσίας των Ευρωπαίων διανοουμένων έναντι του Ο.Η.Ε.» (10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1956).                      Βλ. CADIX

LETTERE= έργο του Tommaso Campanella το οποίο απευθύνεται στον Πάπα Ουρβανό Η´ με γράμματα του 1628 για την έκλειψη ή Εκκλησία (ECLISSE) Ηλίου και την αποτροπή του θανάτου του και στον Γαλιλαίο με γράμματα                                  του 1614 και 1632: εκδόθηκε στο Μπάρι το 1927. Συνδέεται με το έργο του APOLOGIA PRO GALILEO. Βλ. DEL SENSO DELLE COSE E DELLA MAGIA                  και FIERA DEL LEVANTE.

L’ ETRURIA PITΤRICE= «Η εικονική Ετρουρία» ή «Η ποιητική Ετρουρία»                           ή «Η ποιήτρια Ετρουρία», μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε.                  τον τίτλο του έργου του M. Lastri το 1791. Βλ. UFFIZI, PALAZZO PITTI, THEATRUM MEDICI, ETRETAT.  

LEVAMEN PROBATIONIS= πρόκειται για την αρχαία ελληνική φράση                       «ΟΥΚ ΕΣΤΙΝ ΧΡΕΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ».

LEVANTE= «Ανατολή», η ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Σύγκρινε με RIVIERA DI LEVANTE, FIERA DEL LEVANTE.

LEVANZO= σπήλαιο το οποίο ανακαλύφθηκε στην νησίδα LEVANZO                          των Αιγάδων Νήσων στο δυτικό άκρο της Σικελίας.

LE VITE DE PITTORI SCULTORI ET ARCHITETTI= έργο του ζωγράφου                      και ιστορικού τέχνης Giovanni Baglione Romano (1573-1644) για την περίοδο             1572-1642. O Baglione είχε λάβει τον χαρακτηρισμό «DELL HABITO DI CHRISTO PITTORE» διότι ήταν ο υπεύθυνος του ρετάμπλ για την Ανάσταση του Χριστού στην Εκκλησία της Ρώμης IL GESÙ. Εξάλλου, περιγράφει την Επαύλη                            των Μεδίκων στην Ρώμη. Βλ. πρωτίστως VILLA MEDICI σε σχέση με τα 16 σχέδια Ραφαήλ (δες TEMPIO MALATESTIANO και τις 2 ΚΑΠΕΛΛΕΣ KITZI-SIXTINA              σε σχέση με την MADONNA SIXTINA και τα 2 TONDO DONI-PITTI με κέντρο                               την DOMUS AUREA και STANZA DELLA SEGNATURA σε συνδυασμό με τα ρητά DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS-LEX UTOPIENSIUM-LA REPUBLICA MOVAMENTE RITROVATA  DEL GOVERNO DELL’ ISOLA EUTOPIA- COSTITUZIONE                         DELLA REPUBBLICA SETTINSULARE-REPUBLIQUE GRECQUE-ORATORIO DEI NOBILI DELLA COMPANIA DI JESU-LA NOBILITA DI MILANO-                           DONAZIONE JESI-QUIS EVADET? IL GESÙ

LE VITE DE PIU ECCELENTI PITTORI, SCULTORI, E ARCHITETTORI=                           LE VITE DE PIU ECCELENTI ARCHITETTI, PITTORI E SCULTORI ITALIANI,                 DE CIMABUE INSINO A TEMPI NOSTRI», έργο του Giorgio Vasari σε 2 τόμους               το 1550 που επανεκδόθηκε σε 3 τόμους του 1568 στην Φλωρεντία (υπάρχει                        και η εκδοχή DELLE VITAE DE PIU ECCELENTI PITTORI, SCULPTORI                            E ARCHITECTORI που μεταφράζεται «Περί της ζωής…»). Σημειώνεται                             ότι ο Giorgio Vasari ήταν φίλος και μαθητής του Μιχαηλάγγελου, ο πρώτος ιστορικός της Ιταλικής Τέχνης: κατασκεύασε το STUDIOLO του Φραντζέσκο Α´,                      Μεγάλου Δούκα «Σινιόρ Ντον» της Τοσκάνης (γιου του COSIMO A´ και συζύγου                            της Bianca Capello) στην VILLA MUGGIA της Πιστόϊας. Το θέμα συνδέεται                 άμεσα και πρωτίστως με την VILLA DI POGGIO IMPERIALE και κατόπιν                         με την Συμφωνία Ανταλλαγής των Αυτοκρατορικών Συλλογών                              Βιέννης-Φλωρεντίας το 1783 (βλ. για το θέμα των συλλογών STALBURG-BELVEDERE-KUNSTHISTORISCHES-HISTOIRE DE L’ ART CHEZ LES ANCIENS). Υπεύθυνος για τις συλλογές του Μεγάλου Δούκα ήταν ο Άμπου Λάντσι(α).                   Βλ. για τα ανάκτορα: PALAZZO VECCHIO και PALAZZO DEL TE,                                   L’ ECOLE DE FONTAINEBLEAU και MANERISMUS συν LAPIS PHILOSOPHORUM. Κυρίως, όμως, ακολούθησε τα σημαινόμενα της επιγραφής MED. PETRI F. COSMI και όσες συνδέονται με αυτήν.

L’ EXACTITUDE EST POLITESSE DES ROIS= η ακρίβεια είναι η ευγένεια                        των βασιλέων

LEX AETERNA= «Ο Παγκόσμιος Νόμος» ή «Ο Νόμος της Οικουμένης» αναφέρει              η τυπική μετάφραση αυτού του ρητού του Schubert το 1924                                          για τον Άγ. Αυγουστίνο. Ωστόσο, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίνει               την μετάφραση «Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΝΟΜΟΣ» ή «Η ΑΙΩΝΙΑ ΛΕΞΗ».

LEX DE IMPERIO VESPASIANI= επιγραφή εκ της συλλογής ρωμαϊκών γραπτών στην Αίθουσα Φαύνου του PALAZZO NUOVO Ρώμης. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει: «Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΒΕΣΠΑΣΙΑΝΟΥ». Βλ. PALAZZO NUOVO.

LEX FALCIDIA= «ΦΑΛΚΙΔΙΟΣ ΝΟΜΟΣ», ο νόμος του 40 μ.Χ. περί κληρονομιών που καταργήθηκε από τον Ιουστινιανό. Το αρχαίο ελληνικό απαρέμφατο «ΦΑΛΚΙΔΟΥΣΘΑΙ» σημαίνει να υπάγεται κανείς στους ορισμούς του Φαλκιδίου Νόμου. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. αρέσκεται να σημειώνει ότι το ρητό μπορεί να στέκεται και να χρησιμοποιείται μόνο του και αφ’ εαυτού θαυμάσια            για να χαρακτηρίσει φαλκιδευμένους νόμους 

LEXICON PLATONICUM= «Πλατωνικό Λεξικό», έργο του Burnet

LEXILOGUS= «Λεξίλογος», έργο του Buttman

LEX LOCI= ο νόμος του τόπου, η συνήθεια και τα έθιμα του τόπου, τοπικός νόμος. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. καταθέτει την γνώμη του ότι η φράση αυτή πρέπει να τίθεται σε σειριακή διάταξη νοηματικά και συνειρμικά                                        για τον σχηματισμό προτάσεων μαζί με το «GENIUS LOCI». Υπ’ όψιν θέτουμε                 και την μοναδική αυθεντική θεωρία του Τζων Λοκ.

LEX NON SCRIPTA= άγραφος νόμος, κοινός νόμος, κοινό δίκαιο, έθιμο.                        Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά ότι ο αναγνώστης πρέπει                            να εκλαμβάνει το ρητό αυτό σε αντίθεση με το «LEX SCRIPTA»                                            και το «ITA LEX SCRIPTA»

LEX POSTERIOR DEROGAT PRIORI= o μεταγενέστερος νόμος καταργεί                     τον προγενέστερο: Γενική Αρχή της Νομοθεσίας. Ωστόσο, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. επισημαίνει βασίμως ότι η πλήρης εφαρμογή αυτής                     της ρήτρας σε συνδυασμό με την υλοποίηση των Λατινικών, Ρωμαϊκών, Γαλλικών, Αγγλικών και αρχαίων Ελληνικών νόμων εμπεριέχει τεράστιες δυνατότητες                     και ευκαιρίες χρήσης, ανάλογα με την ευχέρεια του χρήστου

LEX SCRIPTA= γραπτός νόμος. Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι το γνωμικό αυτό πρέπει να εκλαμβάνεται σε συμφωνία με το «ITA LEX SCRIPTA» και σε αντίθεση με το «LEX NON SCRIPTA»

LEX TALIONIS= βεντέτα, νόμος αντεκδικήσεως, αντίποινα, μωσαϊκός νόμος

LEX TERRÆ= ο νόμος και το δίκαιο της γης, της χώρας ή της πατρίδας.                       Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. επισημαίνει ότι η λέξη «terra», δηλαδή «γη», «έδαφος» όταν συνοδεύθηκε από την έννοια της γέννησης σπαρτών έδωσε                      το έναυσμα για την καλλιέργεια των σπαρτών και του σίτου ενώ –στην μυθολογία– προκάλεσε την επένδυση των μαθημάτων για την ανάπτυξη της γεωργίας                      και της οικονομίας με το περιτύλιγμα μύθων και αλληγοριών για την σπορά.                   Η γέννηση ανθρώπων –των Σπαρτών, συγκεκριμένα– επενδύθηκε με τις ιστορίες για εμφανίσεις τεράτων και σημείων («τερατολογίες», «τερατομορφές», «τερατόμορφες» κ.ο.κ.) ενώ αργότερα από αυτήν εμφανίστηκε η λέξη «terrorism», δηλαδή «τρομοκρατία» η οποία αρχικά είναι η εμφάνιση γηγενών ανθρώπων απευθείας από την γη. Οι μορφές αυτές μυθολογίες πήραν το σχήμα των μύθων περί Χίμαιρας, λόγου χάρη. Οπότε, η έκφραση «LEX TERRÆ» μπορεί                               να μεταφράζεται ελεύθερα ως «λέξη τέρατος», «τρομερός λόγος», «τρομερή φράση», «νόμος τρομερός», «νόμος τέρατος», «λόγος της γης», «ομιλία με την γη»                    πάντα διαθέτοντας αναλογίες με τα συμφραζόμενα. Δεν υπάρχει, άρα, κανονιστικό κριτήριο παρά μόνο του νοήματος ορθότητα ή μη. Για παράδειγμα, οι θεοί                     των ανατολικών χωρών ήταν τερατόμορφοι!  

LEX UTOPIENSIUM= «Νόμος της Ουτοπίας», περιέχεται στην διατριβή                        «DE PRIVILEGIIS RUSTICORUM» ή «Περί των προνομίων των ποιμενικών»                  του Γάλλου δικηγόρου René Choppin το 1574. Το Συμβούλιο Αντίστασης                       του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι η Ουτοπία συνδέεται με την μουσική του πιάνο, την ρομβία και την Πομπηΐα. Βλ. POMPEI 

LIANOS= οι πεδιάδες της Νοτίου Αμερικής

LIBELLUS SCOLASTICUS= έργο του Ακτινίου Καμεράριου ή J. Camerarius                        ή Hactenus Camerarius το οποίο κυκλοφόρησε στην Βασιλεία το 1551. Αποτελεί σχόλιο στα ρητά των Πυθαγορείων («ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ»). Αναφέρεται ως πηγή                    του Ιωάννη Κέπλερ στο έργο (DE) HARMONICE MUNDI. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι συνδέεται με την LA CIEGUECÌTA, με το έργο MORIAE ENCOMIUM του Εράσμου, το ρητό HOC EST CORPUS MEUM                        και το έργο LA CENA DE LE CENERI του Jordano Bruno ιδίως.

LIBER ABACI= «Βιβλίο των Υπολογισμών» ή «Βιβλίο του Άβακος»,                                  έργο του Leonardo Pisano ή Fibonacci που εκδόθηκε το 1228                                                   και δεν έχει μεταφραστεί στην Αγγλική (o σπουδαιότερος αρχαιοελληνικός Άβαξ ανακαλύφθηκε το 1846, είναι ο «ΑΒΑΞ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ» και βρίσκεται                       στο Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών ενώ με την χρήση του και με τα σύμβολά του συνδέεται το μαρμάρινο ορθογώνιο αγγείο ύψους 1,3 μέτρα ή «ΑΓΓΕΙΟ                        ΤΟΥ ΔΑΡΕΙΟΥ» το οποίο ανακαλύφθηκε το 1851 στην Κανόσσα και βρίσκεται           στο Μουσείο της Νεαπόλεως). Ο Fibonacci διδάχθηκε στο Βυζάντιο αριθμητική    και γεωμετρία και εισήγαγε τα μαθήματα της Ανατολής στην Δυτική Ευρώπη                                        ενώ στα Μαθηματικά αναίρεσε το Ρωμαϊκό Σύστημα υπολογισμών του Μηδενός. Είναι γνωστός για την ακολουθία των αριθμών Fibonacci και για τον «Λόγο»                      της Χρυσής Τομής. Ο συμβολισμός της ακολουθίας των αριθμών του εμφανίζεται στο έργο του Βιργιλίου και του Pascal. Η τυπική ερμηνεία αποδίδει το όνομά του                                   ως «γιος του Bonaccio» αλλά το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. το ερμηνεύει               ως «Άξονας του Φοίβου» (στην γλώσσα των σημάτων των Ινδιάνων, ο LIBER ABACI μεταφράζεται «Ελεύθερος Απάτσι»). Βλ. CONCORDAT, MAGNA CHARTA LIBERTATUM, ABACUS και CALCULUS σε συνδυασμό με το έργο MARGARITA PHILOSOPHICA.

LIBER AD MEMORIAM CONFIRMANDAM= έργο του Raimundo Lulio                            αρχών 14ου αιώνος το οποίο αναφέρεται ιδίως στο βιβλίο του LIBER SEPTEM PLANETARUM («ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ 7 ΠΛΑΝΗΤΩΝ»): εγράφη στην Μονή της Πίζας SANCTI DOMINICΙ (είτε στην Δομινικανή Μονή είτε στην Μονή Κιστερκιανών SAN DONNINI. Tα 5 χειρόγραφα υπάρχουν στην Λατινική σε Μόναχο (2), Ρώμη, Μιλάνο, Παρίσι και κάνουν όλα λόγο για το LIBER SEPTEM PLANETARUM .                4 εκ των 5 κάνουν λόγο για το Αριστοτελικό DE MEMORIA ET REMINISCENTIA.  Το έργο LIBER AD MEMORIAM CONFIRMANDAM μεταφράστηκε                                    εκ των 3 χειρογράφων μόνο στην Ιταλική και κυκλοφόρησε ως παράρτημα                   από τον Paolo Rossi στο Μιλάνο μόνο το 1960 στο CLAVIS UNIVERSALIS ARTI MNEMONICHE E LOGICA COMBINATORIA DA LULLO A LEIBNIZ.                           Δες άμεσα την σύνδεση με το έργο του Pierre de la Ramée DIALECTICAE INSTITUTIONES και με τα έργα του Lulio TRACTATUS DE ASTRONOMIA               και TRACTATUS NOVUS DE ASTRONOMIA. To Συμβούλιο Αντίστασης                      του Ο.Η.Ε. σημειώνει, εξάλλου, ότι το θέμα αυτών των άνωθεν κωδίκων                   συνδέεται ολοφάνερα με τους 2 κώδικες στην Βιβλιοθήκη Φλωρεντίας                             και ειδικά με τα έργα ROSAIO DELLA VITA και AMMAESTRAMENTI DEGLI ANTICHI (βλ. οπωσδήποτε NAZIONALE).

LIBER CHRONICARUM= «Το Βιβλίο των Χρονικών», έργο του 1493                            στην Νυρεμβέργη με χαρακτικά του Χ. Σέντελ.

LIBER DE ASCENSU ET DESCENSU INTELLECTUS = έργο του Raimundo Lulio            το οποίο κυκλοφόρησε το 1512 στην Βαλένθια με εικόνες της κλίμακας                         του INTELLECTUS SANCTUS που οδηγούν σε εκκλησία οχυρωμένη                                   –τον ΟΙΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ– με κάστρο υπό τον Ήλιο. Σημειώνεται                             ότι ο Lulio απεικονίζεται με την κλίμακα αυτή σε μινιατούρα του 14ου αιώνος          στην Βιβλιοθήκη της Καρλσρούης με βάση τον κώδικα του Αγ. Πέτρου.                            Βλ. DE INTELLECTU, ARS BREVIS, ARS MAGNA/ARS GENERALIS ULTIMA, DIGNITATES DEI, DE ARCHITECURA και VALENCIA.

LIBER DE LUMINE= έργο του Raimundo Lulio.

LIBER DE REGIONIBUS SANITATIS ET INFIRMITATIS= έργο του Raimundo Lulio επί του οποίου βασίζεται το έργο MEDICINA LULLIANA του Jordano Bruno               που συνδέεται σε σειρά με το έργο του Bruno DE LAMPADE COMBINATORIA (LULLIANA) και με τα έργα Παράκελσου.

LIBER DE TRINITATE= «Περί Τριάδος» ή (στην Λατιν. εκδοχή) «Εκ Τριάδος», βιβλίο του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη το οποίο αποτέλεσε αντικείμενο ειδικού έργου με σχολιασμό του Marsilius Ficinus.

LIBER JUDICIORUM= «το Βιβλίο των Κρίσεων», συλλογή των νόμων                            των Βησιγότθων (ΡΩΜΑΪΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΒΗΣΙΓΟΤΘΩΝ ή ΕΠΙΤΟΜΗ ΑΛΑΡΙΧΟΥ) που αποτελεί διάδοχο του Θεοδοσιανού Κώδικα σε συνδυασμό                                   με την Ιουστινιάνειο νομοθεσία. Υϊοθετήθηκε από την Ισπανία και έγινε η βάση                               του Ισπανικού Δικαίου ως την εμφάνιση του λεγόμενου «Επτάτομου Κώδικα». Σύγκρινε με CODEX IUSTINIANUS και CODEX THΕODOSIANO.

LIBERO STATO= Ελεύθερο Κράτος. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί σωστή και την ερμηνεία της έκφρασης «ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ».

LIBER PATER= αρχαίος θεός της Ιταλίας, ο Έλληνας Διόνυσος ή Βάκχος.

LIBER PHYSICORUM ARISTOTELIS= έργο του Jordano Bruno στην Βιττεμβέργη  το οποίο δημοσιεύθηκε στις OPERE LATINE. Συνδέεται άμεσα με το έργο του FIGURATIO ARISTOTELICI PHYSICI AUDITUS. Δες οπωσδήποτε DIALOGI DUO DE FABRICII MORDENTIS, ORATIO VALEDICTORIA, CENTUM ET VIGINTI ARTICULI DE NATURA ET MONDO.

LIBER PONTIFICALIS= βιβλίο με βάση το οποίο εζωγραφήθησαν οι τοιχογραφίες στην Αίθουσα του Βατικανού για την Τροία: παράδειγμα, «Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΟΣΤΙΑ», σχέδιο του Ραφαήλ (περίπου το 1515) στην Αίθουσα Βατικανού                                               για την Τροία (βλ. CAUSARUM COGNITIO, LIBER PONTIFICALIS, IUS SUUM UNICUIQUE TRIBUIT, STANZA DELLA SEGNATURA, VAL D’ AOSTA, DONATIO CONSTANTINI, CORPUS DOMINI). Το Συμβούλιο Αντίστασης                  του Ο.Η.Ε. θεωρεί δυνατή  και την ερμηνεία «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ»:         εκτιμά ότι η Αίθουσα του Βατικανού συνδέεται με την λεγόμενη «ΒΙΒΛΟ                      ΤΟΥ ΡΑΦΑΗΛ» ο οποίος τα έχει 400 τα προσχέδια του εκεί.

LIBER STUDIORUM= το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ». Πρόκειται για εικονογραφημένο εγχειρίδιο για την τοπιογραφία το οποίο δημοσιεύθηκε το 1807 με οξυγραφίες του καθηγητή της προοπτικής        εκείνο το έτος στην Βασιλική Ακαδημία Λονδίνου Joseph Mylord William Turner (1775-1851) για βουκολικά θέματα τα οποία είχε συνθέσει το διάστημα 1806-1840 και τα επεξεργάστηκε εκ νέου αργότερα. Kεντρικό θέμα στο έργο του είναι το πλοίο του Οδυσσέως. Το 1814 είχε δημοσιεύσει τα χαρακτικά στο έργο ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ. Το όλο σχέδιό του προέβλεπε                 100 χαρακτικά και 100 σχέδια χαρακτικών με θέμα ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ (1825) –οι εικονογραφήσεις του εκδόθηκαν με τίτλο ΙΤΑΛΙΑ το 1830 ενώ το 1831 ήθελε να εικονογραφήσει τα ποιήματα του Sir Walter Scott– και είχε σχεδιάσει χαρακτικά για το έργο ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ (1836) και ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΥΑΛΙΑ (1838) –αλλά δεν ολοκληρώθηκε. Ωστόσο, ολοκληρώθηκε το έργο ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΛΧΑΛΑ (1845) το οποίο συνοδεύεται από το ποίημα ΟΙ ΠΛΑΝΕΣ ΤΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ και στίχους                             για τον ποταμό Τάμεσιν. Ο Turner συνέδεε τα τοπία με κείμενα ή ποίηματα.                   Είχε φιλοτεχνήσει 19000 ακουαρέλες και υδατογραφίες τις οποίες άφησε κλήρο στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Eκτελεστής της διαθήκης Turner υπήρξε                 ο καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στην Οξφόρδη, συγγραφέας, κριτικός, κοινωνιολόγος και ακουαρελίστας John Ruskin (1819-1900) που εξέδωσε το έργο ΛΙΘΟΙ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ το 1853 το οποίο συνοδεύεται από το έργο ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΧΕΔΙΟΥ του 1857 και 5 τόμους με θέμα ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ                                    που ολοκληρώθηκαν το 1860. Βλ. VENDUTA.

LIBERTAS ARBITRI QUA A DEO EMANCIPATUS HOMO EST, IN ADMITTENDI PECCATI ET ABSTINENDI A PECCATO POSSIBILITATE CONSISTIT=                          «Η ελευθερία κρίσεως, με την οποία (ο) στον Θεό/εκ του Θεού απελευθερωμένος γίνεται άνθρωπος, συντίθεται στην δυνατότητα αποδοχής της αμαρτίας ή αποχής από την αμαρτία», φράση του μαθητή του Πελάγιου –Ιουλιανού– σύμφωνα                                        με τον Αγ. Αυγουστίνο. Οι μαθητές, οι ακόλουθοι και οι πιστοί του Πελάγιου θεωρούσαν ότι η Ελευθερία υπόκειται πλήρως στην διακυβέρνηση της βουλήσεως και αυτό υποκρύπτει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να αποφύγει την αμαρτία                               αν αυτό ήταν το θέλημά του. Για τον λόγο αυτό, απορρίπτουν το προπατορικό αμάρτημα και την πτώση του ανθρώπου αλλά και τις δευτερεύουσες επιπτώσεις της πτώσεως  και αρνούνται ότι μπορεί π.χ. να υπάρχει στέρηση της αθανασίας της ψυχής!

LIBERTAS ECCLESIASTICA= «Ελευθερία της Εκκλησίας», υπογραφή                           του ζωγράφου Carlo Crivelli στον πίνακα Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ το 1486.

LIBERUM ARBITRIUM= η ελεύθερη βούληση. Σύγκρινε με «DETERMINISMUS» και «INDETERMINISMUS». Ωστόσο, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το ρητό χρησιμεύει και ως προς την λήψη πολιτικών, διπλωματικών και κυρίως θεολογικών αποφάσεων.

LIBERUM VETO= «Ακύρωση Συμφωνίας» δίδει η τυπική μετάφραση.                 Η ορθή μετάφραση, σύμφωνα με το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε.,  είναι «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΕΤΟ» ή «ΒΕΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ». Προέρχεται από την ψηφοφορία στην Βουλή της Πολωνίας                 του 18ου αιώνος η οποία έπαιρνε αποφάσεις                                                μόνον ύστερα από συμφωνία όλων των μελών της,                                        διότι στο σώμα κυριαρχούσαν οι ευγενείς.                                                         Το σώμα της Δίαιτας εξέλεγε τον Βασιλιά και ήλεγχε κάθε ενέργειά του. Μόνον ένας αν αρνούνταν και ασκούσε LIBERUM VETO,                              η απόφαση ήταν άκυρη. Θεωρείται ότι καταδικάζει μιαν χώρα σε ακυβερνησία                                 διότι εμποδίζει την λήψη αποφάσεων. Το ζήτημα συνδέεται με το θεολογικό ζήτημα περί Ελευθερίας Βουλής, δηλαδή Ελευθερίας Βουλήσεως, καθώς και με την απόδειξη ισχύος               του συστήματος του Πολωνού ιερέα Νικολό Κόππερνιγκ. Για το διπλωματικό πεδίο, βλ. VETO ενώ για τα δικαιώματα της γυναίκας βλ. SUFFRAGE-LIBERUM VETO

LIBER VERITATIS= «Το Βιβλίο της Αλήθειας», βιβλίο με πίνακες και χαλκογραφίες που αποτελεί κατάλογο των πινάκων του Claude Lorrain και είναι εικονογραφημένος με σχέδια των 500 έργων του από τον ίδιο τον ζωγράφο                     και ενημερωμένος, έργο το οποίο έφερε εις πέρας ώστε να είναι κατοχυρωμένη                 η γνησιότητά τους. Εδώ, τα σχέδια δίνουν έμπνευση στους πίνακες.                                     O Claude Lorrain-Gelee εκ Chamagne Λωρραίνης (1600-1682) υπήρξε τοπιογράφος και χαλκογράφος, μαθητής των Agostino Tassi-Nicolas Poussin με το έργο                     των οποίων δένεται άρρηκτα το δικό του τριγωνικά και μέσω Anniballe Carraci               και μέσω των SALVATOR ROSA-Ruisdael οδηγούν στον SALVADOR DALI τριγωνικά εκ νέου. Σημειώνεται, εξάλλου, ότι το έργο του Claude Lorrain                            και το έργο του Claude Monet ΕΝΤΥΠΩΣΗ: ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ                                     (βλ. IMPRESSION, SOLEIL LEVANT: η ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ συνδέεται                       με τον πίνακα ΕΝΑΣΤΡΗ ΝΥΧΤΑ το 1889 του Βαν Γκογκ στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης, με το κίνημα του Ακαδημαϊσμού, το έργο του DelaCroix και το κίνημα των Ναζαρηνών) συνενώνονται με το έργο του Χέμινγουαίη                       O HΛΙΟΣ ANATEΛΛEI  EK NEOY (1926). Η έρευνα του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δείχνει ότι υπάρχει και ο δούκας της Γκίζας (DUC DE GUISE)                             το 1527, ο Claude de Lorraine (1497-1550), κυβερνήτης της Καμπανίας                                              και της Βουργουνδίας. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. τον συνδέει                           με την Πυραμίδα της Γκίζας. Βλ. (DE) PHILOSOPHIA MOYSAIKA,                                   SOL AB ORIENTE, EX ORIENTE LUX, VILLA MEDICI, VILLA MEDICIS, GERUSALEMME LIBERATA, IL RE TORRISMONDO, MALO MORI QUAM FOEDARI, ETRETAT. Σημειώνεται, ακόμα, ότι συνδέεται με το έργο του Γαλιλαίου “DIAGRAMMA VERITATIS”, το έργο PIAZZA DELLA BOCCA DELLA VERITÀ, το έργο DE VERITATE, το θέμα του ζωντανέματος αγαλμάτων (βλ. PAESTUM-FAVELLA, FAVELLA-CAPELLA MEDICI) και την PIAZZA DELLA BOCCA DELLA VERITÀ.

LIBICA= «Λιβυκή Σίβυλλα», επιγραφή του Μιχαηλάγγελου στην CAPELLA SIXTINA σε νωπογραφία & τίτλος ειδικής μελέτης το 1511. Βλ. TEMPIO DELLA MAGNA MATER, DEI PARA VIRGO, CUMAEA, PLAZA DE LA CIBELES.

LIBIDO= το γενετήσιο ένστικτο, όρος του Sigmund Freud. Χρησιμοποιείται                       και με την έννοια της δημιουργικής δύναμης των έργων

LIBITANARII= οι νεκροθάφτες του Ναού της Λιβιτίνης Αφροδίτης

LIBO= ο Παράδεισος του Δάντη. Βλ. SANTA CROCE, VERGINE MADRE FIGLIA DEL TUO FIGLIO, PODESTAS και ILLE EGO SUM PER QUEM PICTURA EXTINCTA REVIXIT.

LIBRAIRIE= το παλαιό Λούβρο με συλλογή εικονογραφημένων χειρογράφων.

LIBRERIA SANSOVIANA= Βιβλιοθήκη της Βενετίας με την συλλογή των βιβλίων που εδώρισε ο Βησσαρίων. Περιέχει την Εθνική Βιβλιοθήκη MARCIANA                         και το Αρχαιολογικό Μουσείο με Ελληνικά και Ρωμαϊκά γλυπτά. Βλ. και το έργο DEL GOVERNO DEI REGNI ET DELLE REPUBLICHE COSI ANTICHE COME MODERNE LIBRI XVIII.

LIBRERIA VECCHIA= η Παλαιά Βιβλιοθήκη της Βενετίας, έργο του αρχιτέκτονα Σανσοβίνο το 1534. Βλ. LIBRERIA SANSOVIANA και MARCIANA.

LIBRETTO= ποιητικό-λογοτεχνικό κείμενο το οποίο είναι τμήμα μιας Όπερας               και το οποίο ακολουθούν πιστά οι διάφοροι τύποι της μουσικής παρουσίασης

LIBRI CONTEMPLAT(I)ONIS IN DEUM= έργο του Raimundo Lulio.

LIBRI DE VITA= «τα Βιβλία της Ζωής», έργο του Marsilius Ficinus το 1489 ή 1499. Είναι πραγματεία περί της Ιατρικής για την αποτροπή της μελαγχολίας                            με αναφορές στις λεγόμενες «3 Χάριτες»: Περιέχει 3 έργα, εκ των οποίων το τρίτο φέρει τον τίτλο «DE VITA COELITUS COMPARANDA». Βλ. κυρίως THEOLOGIA PLATONICÁ αλλά και την άμεση ενότητα με το έργο DE QUADRUPLICI VITA   και το CORPUS HERMETICUM.

LIBRO D’ ARCHITETTURA= 3 ΒΙΒΛΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ του αρχιτέκτονα, σκηνογράφου και δοκιμιογράφου Σεμπαστιάνο Σέρλιο εκ Μπολώνια (1475-1555) που κωδικοποιούν τους κανόνες των μηχανισμών προοπτικής                                          με βάση σχέδια και χαρακτικά καθώς και τις βασικές αρχές της σκηνογραφικής τεχνικής και της θεατρικής αρχιτεκτονικής σκηνογραφίας για θεατρικές παραστάσεις σε πόλεις με σκοπό την σύνδεση τοπίου και αρχιτεκτονικής.                       Εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1545. Βλ. BASILICA καθώς και την σύνδεση                               με το σύνολο των έργων του Giulio Delmino Camillo.

LIBRO DELL’ ARTE= «Το εγχειρίδιο του Τεχνίτη» αναφέρει η τυπική μετάφραση. «ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. Πρόκειται για έργο του συγγραφέα-Ζωγράφου Τσενίνο Τσενίνι αφιερωμένο                  στις τεχνικές της ζωγραφικής. Αναφέρεται ότι εγράφη στην δημοτική Λατινική                  το 1398, ότι μεταφράστηκε στην Γαλλική το 1858 και ότι είναι η πρώτη πραγματεία στην Ιταλική γλώσσα για την Τέχνη.

LIBRO DELL’ ARTE DELLA GUERRA= «Βιβλίο της Τέχνης του Πολέμου»,                       έργο του Nicoló Machiavelli το 1552. Βλ. DE PRINCIPATIBUS

LIBRO DE LAS INDULGENCIAS= «Βιβλίο των Ηδονών» το οποίο φέρει                       την επιγραφή FORMA ERECTIONIS και συνδέεται με την IMITATIO CHRISTI.            Το «Βιβλίο των Ηδονών» περιέχει ξυλογραφία του Αγ. Ιωάννη Βαπτιστή                     στην Πάτμο –η ξυλογραφία βρίσκεται στην Βασιλική Βιβλιοθήκη Βρυξελλών–                και εκδόθηκε το 1519 στην πόλη Χερτόχενμπος όπου έζησε ο ζωγράφος Ιερώνυμος Μπος (ο οποίος, ωστόσο, γεννήθηκε το 1453 πιθανότατα στην Aix-La-Chapelle) και στην οποία βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός Αγ. Ιωάννη. Το θέμα συνδέεται αφενός με τον πίνακα του 1505 του Μπος «Ο ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ»                 της Εθνικής Πινακοθήκης Βερολίνου και με τον πίνακα του Ντιρκ Μπουτς                     «Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ» του Μουσείου Ρόττερνταμ και αφετέρου –μέσω της προσωπογραφίας του Μπος «HYERONIMUS WIERIX» στο Μουσείο του Ρόττερνταμ– με τα έργα του Εράσμου του Ρόττερνταμ και του Ντύρερ σε σχέση με τα έργα του ζωγράφου Χέρτχεν Τοντ Σιν Γιανς                     για τον θάνατο του Αγ. Ιωάννη (βλ. TONDO, DEVOTIO MODERNA, PORT ROYAL) και τα χαρακτικά του Schongauer και το έργο του DOMINICUS LAMPSONIUS. Βλ. ιδίως «OPUS CREATIONIS EXAMERON MUNDI»                             και DEVOTIO MODERNA. Σημειώνεται ότι ο Schongauer στηρίχθηκε για την αρχή των έργων του από εστάμπες και χαρακτικά του τεχνίτη με το μονόγραμμα E.S.

LIBRO D’ ORE= «Βιβλίο των Ωρών/Χωρών/Χορών», τίτλος 2 έργων                                     εκ των οποίων το πρώτο αναφέρεται ως Βιβλία των Ωρών της Βιβλιοθήκης Pierpont Morgan της Νέας Υόρκης και το δεύτερο στην συλλογή των 3 αδελφών Λίμπουργκ με ιερά κείμενα, προσευχές και αστρολογικά σημεία η οποία μπορεί              να χρησιμοποιηθεί για εικονογράφηση (π.χ. οι Belles Heures της Νέας Υόρκης,                οι Tres Rìches heures του 1413 –που συνδέονται με τα 2 έργα τέχνης                               Ο ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ ΤΗΣ ΒΑΜΒΕΡΓΗΣ και το χειρόγραφο της Βαμβέργης                        που περιγράφει μιαν σκηνή της Αποκάλυψης το 1800 με θέμα «Ο ΚΥΡΙΟΣ                        ΜΕ ΤΟ ΔΡΕΠΑΝΙ»– και οι Tres Rìches heures του 1416 και η εικονογραφημένη                   με μικρογραφίες Βίβλος του 1402 στο Παρίσι, στο Μουσείο Κοντέ).                               Υπάρχει, επιπλέον, στην Εθνική Βιβλιοθήκη Παρισίων ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΩΡΩΝ                με την εικόνα LA PIETÀ. Βλ. πρωτίστως το ρητό VITA BREVIS, ARS LONGA VITA μαζί με PAXTIBI MARCE EVANGELISTA MENS, UTOPIA, PALAIS DE SARGON, MERCATI TRAIANEI και οπωσδήποτε το τρίπτυχο των θεμάτων LA PIETÀ, PIETÀ, IMAGO PIETATIS,  AVE GRATIA PIETA DOMINUS TECUM, INSTITUTO DELLA PIETÀ και SACRIFICIUM LAUDIS HONORI  και μαζί την ενότητα                 περί του Albrecht Altdorfer στο LAPIS PHILOSOPHORUM ο οποίος φιλοτέχνησε τα χαρακτικά για το LIBRO D’ ORE. Βλ. επιπλέον όλες τις σημειώσεις για το έτος 1800 σε σχέση με το έργο του Johann Gottlieb Fichte για την εμφάνιση του κράτους ως έκφρασης της γενικής βουλήσεως ενός λαού.

LIBRO D’ ORO= η Χρυσή Βίβλος η οποία περιέχει τους τίτλους των ευγενών: αναφέρεται κυρίως αυτή της Βενετίας του 13ου αιώνος.

LICENTIA VATUM= ποιητική αδεία. Σε σχέση με τα συμφραζόμενα σε αυτήν                την εργασία, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θέτει υπ’ όψιν του αναγνώστη και την ερμηνεία «άδεια εισόδου στο Βατικανό» ή «άδεια εισόδου από το Βατικανό»

LICINII SEXTII= «Λικίνιοι Σέξτοι», αγροτικοί νόμοι των δημάρχων της Ρώμης Λικίνιου και Σέξτου το 376 π.Χ. Υϊοθετήθηκαν από τον Ιουστινιανό το 367 π.Χ. και προέβλεπαν την τυπική εξίσωση Πληβείων-Πατρικίων ενώ επέτρεπαν την σταδιακή πρόσβαση των Πληβείων στην δικαιοσύνη και στο ιερατείο.                                         Κατόπιν, το 133 π.Χ. σε αυτούς στηρίχθηκε ο αγροτικός νόμος του δημάρχου Τιβέριου Γράκχου περί δημόσιας γης ο οποίος συνάντησε την αντίδραση                       των μεγαλογαιοκτημόνων που βασίζονταν στον δήμαρχο Μάρκο Οκτάβιο.                      Ο Τιβέριος πέτυχε την καθαίρεση του Οκτάβιου, γεγονός που αποτέλεσε παραβίαση του Ρωμαϊκού πολιτεύματος, αλλά ύστερα δολοφονήθηκε                           από την Πραιτωριανή Φρουρά και τον διαδέχθηκε ο αδελφός του, Γάϊος Γράκχος                   ο οποίος εφήρμοσε τον αγροτικό, τον σιτικό και τον δικαστικό νόμο                             υπέρ των φτωχών. Όταν απέτυχε να εφαρμόσει τον λεγόμενο «συμμαχικό νόμο» για να αποκτήσουν το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη οι Ιταλοί σύμμαχοι                           της Ρώμης, αυτοκτόνησε ή δολοφονήθηκε από την Πραιτωριανή Φρουρά.                         Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λικίνιος και ο Μεγ. Κωνσταντίνος εξέδωσαν το 313 μ.Χ. το ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ το οποίο απαγόρευε τις διώξεις                             των Χριστιανών από το Ρωμαϊκό κράτος και καθιέρωνε για όλους τους κατοίκους  την αρχή της ανεξιθρησκείας που είχε παραχωρηθεί από το 311 μ.Χ.                               από τον Γαλέριο με το ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ώστε οι Χριστιανοί                       να ασκούν ελεύθερα την λατρεία. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί σίγουρο ότι οι λόγοι των 2 ρητόρων Γράκχων συνδέονται με το έργο του Κάτωνα «DE RE RUSTICA». Βλ. DONATIO CONSTANTINI, SANTA CROCE                                   IN GERUSALEME, NEMO SIBI ASSUMAT HONOREM NISI VOCATUS A DEO CANOVAM ARON.

L’ IDEA DELL’ ELOQUENZA= έργο του ποιητή Giulio Delminio Camillo το 1530. Αναπτύσσει την φύση και την τάξη των πλανητών. Βλ. L’ IDEA DEL THEATRO, DE L’ IMITATION, CICERONIANUS και LIVIANA.

L’ IDEA DELL’ IMITAZIONE= έργο του ποιητή Giulio Delminio Camillo το οποίο εγράφη μεταξύ 1530-1537 στο Παρίσι. Συνδέεται με το έργο CICERONIANUS.

L’ IDEA DEL THEATRO= TEATRO MAGICO = TEATRO DELLA MEMORIA = έργο του ρήτορα, δασκάλου ρητορικής, καθηγητή της Μπολώνια και image-maker Giulio Delminio Camillο ή Julius Camillus με καταγωγή από το Delminium                     της Δαλματίας (σημερινό Tomislavgrad  της Κροατίας) και ο οποίος γεννήθηκε                 το 1480 στο Friuli (περιοχή μεταλλείων υδραργύρου, έδρα του Χριστιανού Πατριάρχη Ακουϊλήϊας στο Veneto) μεταξύ Άλπεων-Αδριατικής.                                   Είναι το πρώτο βιβλίο του που δημοσιεύθηκε, μετά θάνατον, στην Φλωρεντία               από τον Lorenzo Torrentino και στην Βενετία το 1550.                                                          H IDEA DEL THEATRO αναπτύσσει την σύλληψη του σύμπαντος                                 –και την Δημιουργία του Κόσμου– από τον ποιητή ως ενός τεραστίου δικτύου λέξεων και εικόνων και εξηγεί την κατασκευή με ξύλο του «Θεάτρου της Μνήμης»     ή «Θεάτρου της Σοφίας» με 7 εξέδρες (στην 7η είναι ο τόπος όλων                                     των Επιστημών και Τεχνών Γεωμετρίας-Γεωγραφίας-Κοσμογραφίας-Γεωργίας                                        συν Θρησκείας-Νόμου υπό τον Προμηθέα) και το οποίο στηρίζεται                              στους 7 Πυλώνες της Σοφίας με πρότυπο τον Ναό του Σολομώντος και έκανε                την εμφάνισή του στην Βενετία  και στο Παρίσι αλλά το έργο έμεινε ατελείωτο ώσπου ολοκληρώθηκε και η εγκατάστασή του έγινε με την έγκριση του πάτρωνα του Αριόστο –του Ισπανού κυβερνήτη του Μιλάνο, μαρκησίου Alfonso d’ Avalos– στην βίλλα Pomponio Cotta με τον θάνατο του Camillo (15/5/1544, βλ. LA VILLA).                                                      To Θέατρο Camillo ιδρύεται επί του ΠΟΙΜΑΝΔΡΗ (βλ. COPRUS HERMETICUM και το θέμα της εισαγωγής της μετάφρασης Ficinus στον ΠΟΙΜΑΝΔΡΗ                                σε σχέση με τα 2 έργα του Johannes Paepp EISAGOGE,                                                       SEU INTRODUCTIO FACILIS IN PRAXIM ARTIFIOSAE MEMORIAE και CRISIS, IANI PHAOSPHORI, IN QUO SCHENKELIUS ILLUSTRATUR κ.ο.κ.).                                                                      Η μορφή του έχει σχήμα σύνθεσης Κοινοβουλίου με Σύνταγμα και θέτει τον θεατή ως ομιλητή στην θέση του ρήτορα απέναντι στο κοινό των υπηκόων του                               –των 7 Πλανητών– οι οποίοι δίδουν την παράσταση στην Πλατεία για χάρη του. Κάτω από τις εικόνες του Θεάτρου, βρίσκονται οι λόγοι-ομιλίες του Κικέρωνος.                      «ΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΑΤΑΙΑ ΗΘΕΛΑΝ               ΝΑ ΤΙΣ ΒΑΖΟΥΝ» γράφει «ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΜΑΣ ΑΙΩΝΙΑ ΣΕ ΑΪΔΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΒΑΖΟΥΜΕ» γράφει ο Camillo (συγκρίνετε με το Κατά Ματ. Ευαγγέλιο «ΜΗ ΘΗΣΑΥΡΙΖΕΤΕ ΥΜΙΝ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ                         ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΘΗΣΑΥΡΙΖΕΤΕ ΔΕ ΥΜΙΝ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ.                   ΟΠΟΥ ΓΑΡ ΕΣΤΙΝ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΥΜΩΝ, ΕΚΕΙ ΕΣΤΑΙ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΥΜΩΝ».                                  Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ στηρίζεται στα Ερμητικά κείμενα και στο Σώμα του Ερμή (βλ. οπωσδήποτε την ανάπτυξη σε HERMETICA-CORPUS HERMETICUM,                     με την σημείωση ότι ο Camillo γνώριζε μόνο τις 14 πραγματείες στην Λατινική):                              βασίζεται στην δημιουργία ενός φανταστικού χώρου –του Μικρόκοσμου–                    γύρω από τον ομιλητή που να αντικατοπτρίζει την δομή του Σύμπαντος                       αλλά βασίζεται για την μνήμη σε τόπους αιώνιους. Αναφέρεται                                     στον ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ, στα ρητά του Χριστού, σε προφήτες                   και μύθους όλων των εθνών –ιδιαιτέρως των θεών της Ελλάδος– περιέχει ανάλυση για το ΣΥΜΠΟΣΙΟ και το ΣΠΗΛΑΙΟ του Ομήρου ενώ αναφέρεται στην ερμηνεία              των έργων του ποιητή Ocean, στην λεγόμενη ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ                  καθώς και στην Συμβολική Θεολογία, στα Ύδατα της Σοφίας                                             και στα Μυστήρια του Ουρανού. Στην πραγματικότητα, το έργο του Camillo προτείνει την απομνημόνευση στίχων από πραγματείες και έπη με βάση                           τις τοιχογραφίες σπηλαίων ή μουσείων. Πρόκειται για οπτικό βιβλίο το οποίο περιέχει αρχεία με πληροφορίες που δίνονται από «παράθυρα» και ταξινομούνται                       ως Εγκυκλοπαίδεια της ενοποιημένης, εσώτερης Γνώσης με βάση το μοντέλο               του Βιτρούβιου. Δίδει, π.χ., την πληροφορία ότι το Ελληνικό αλφάβητο στηρίζεται στους 16 χαρακτήρες των Φοινίκων. Το έργο του Camillo  είναι άμεσα συνδεδεμένο με την λειτουργία των Μουσείων, με την ρητορική του Εράσμου (ο μοναδικός           που το έχει δει στην Βενετία είναι ο συνεργάτης του Εράσμου, Viglius Zuichemus,   ο οποίος το πληροφορήθηκε από τον Baptista Egnatio), με το έργο  του ζωγράφου Τισιανού και με τα βιβλία του αρχιτέκτονα Σέρλιο (βλ. LIBRO D’ ARCHITETTURA) αλλά και έργα του Jordano Bruno (βλ. SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE). Προστάτης του Camillo υπήρξε ο Φραγκίσκος Α´ (βλ. και το έργο DE USU                      ET MYSTERIIS NOTARUM LIBER) που του έδωσε 500 δουκάτα αλλά ο Camillo φέρεται να έχει ξοδέψει για το έργο του Θεάτρου 1500 δουκάτα.                                Μαθητής του Camillo ήταν ο Girolamo Muzio ο οποίος είχε γράψει χειρογράφως  το κείμενο με το σχέδιο του Θεάτρου που του είχε υπαγορεύσει                                            προ του θανάτου του και ο οποίος υποστήριξε σε ομιλία του το 1588 ότι το Θέατρο αποτελείται από τον Ερμή Τρισμέγιστο, τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα                                 και τον Pico della Mirandola (o Muzio εξέδωσε το έργο LETTERE  στην Φλωρεντία το 1590). Ο Alessandro Citolini, μάλιστα, κατηγορήθηκε ότι έκλεψε τα γραπτά περιεχόμενα των Ελλήνων του Θεάτρου (βλ. TIPOCOSMIA) και τα δημοσίευσε                με το δικό του όνομα. Βλ. ειδικότερα THÉÂTRE DU MONDE σε THEATRUM MUNDI και οπωσδήποτε το έργο TUTTE LE OPERE. Επίσης, δες L’ IDEA                               DELL’ ELOQUENZA, L’ IDEA DELL’ IMITAZIONE, DE L’ IMITATION                         –βλ. την σχέση με την IMITATIONE CHRISTI– CICERONIANUS, LIVIANA, GALLERIA BORGHESE, PEPLUS ITALIAE αλλά και το βιβλίο DE COELO.                     Βλ. επίσης την σύνδεση με το έργο SYMBOLICARUM QUAESTIONUM                            του φίλου του Camillo, Achilles Bocchius, και το έργο MONAS HIEROGLYPHICA του John Dee (βλ. οπωσδήποτε συνδυαστικά τον ορισμό του Θεάτρου                             από τον Fludd, το έργο του Achilles Bocchius και το DE UMBRIS IDEARUM).              Δεν διευκρινίζεται εάν οι Πύλες του Θεάτρου είναι 7, εάν είναι 7Χ7=49,                            εάν είναι 7X7X7X7X7X7X7 ή εάν είναι . Για τον συμβολισμό του αριθμού 7        στην Ελληνική Ιταλία, βλ. την μελέτη «ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ                               ΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΙΑΣ ΠΟΜΠΗΪΑΣ». Για τον ορισμό του Θεάτρου και τις εξηγήσεις του Robert Fludd για τα σύμβολα    του ζωδιακού κύκλου ως προς τους πλανήτες και την Αποκάλυψη, δες συνδυαστικώς το έργο SYMBOLICARUM QUAESTIONUM του Achilles Bocchius και την ανάλυση για τον Fludd                         περί THEATRUM ORBI στο κεφάλαιο DE THEATRI ORIENTALIS                                  ET OCCIDENTALIS DESCRIPTIONE του έργου του (βλ. UTRIUSQUE COSMI, MAIORIS SCILICET ET MINORIS, METAPHYSICA, PHYSICA ATQUE TECHNICA HISTORIA)Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί, πάντως,            ότι το έργο συνδέεται άμεσα με το Νεοπλατωνικό κίνημα της Αναγέννησης,               με την θεωρία των Ιδεών του Πλάτωνος αλλά και με τα θεατρικά κείμενα                    των φιλοσόφων Albet Camus-Gabriel Marcel. Εκτιμάται ότι το έργο  L’ IDEA DEL THEATRO συνδέεται με την αποκατάσταση της FONTANA του γλύπτη Fransisco Camilliani η οποία βρίσκεται στην Πλατεία PRETORIA του Παλέρμο της Σικελίας Ιταλίας (βλ. και PALESTRINA), με τον Leonardo, με το έργο του Κόππερνιγκ                 για το Ηλιακό Σύστημα αλλά και με τα έργα του Jordano Bruno περί Μαγείας              (βλ. DE MAGIA) και κυρίως με την συλλογή στον ίδιο τόπο όλων των έργων μνήμης για την Τέχνη κατά το παράδειγμα όλων των σχετικών έργων                           του Raimundo Lulio (ως προς την σύνδεση Ιταλίας-Ισπανίας, βλ. REAL POLITIK). Λεπτομέρειες για την λειτουργία του έργου L’ IDEA DEL THEATRO                      δίδονται από τον συγγραφέα Carlos Fuentes, βλ. TERRA NOSTRA.

LIDO= το Λίντο Βενετίας όπου λαμβάνει χώρα ετησίως η Διεθνής Έκθεση Κινηματογράφου.

LIMÆ LABORET MORA= η εκλέπτυνση και εκλείανση της εργασίας                                   και της σύνθεσης

LIMES= το άκρο, το σύνορο. Οι φύλακες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ονομάζονταν «λιμιταναίοι», δηλαδή «φρουροί του λιμίτου». «ΤΟ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ» ή «ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ» είναι ένα μοντέλο                                     που έχει τους Στρατιώτες του Χριστού καθώς καλούνται οι Ακρίτες φρουροί                των άκρων της Ανατολής οι οποίοι πολεμούσαν με τον Σταυρό στα άρματά τους στα βυζαντινά χρόνια. Το ακριτικό σύστημα ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο. Κάθε ακρίτης είχε την γη του, το φέουδό του στα λεγόμενα «στρατοτόπια», το οποίο του είχε παραχωρήσει το κράτος για να αμύνεται                     υπέρ της πατρίδος (όχι «υπέρ πάτρις» ούτε «υπέρ πάρτυς»). Δεν πλήρωνε φόρο αλλά λάμβανε μισθό και με δικά του έξοδα διατηρούσε ένοπλο σώμα. Ο ακριτισμός ήκμασε στην Καππαδοκία όπου πρωτογεννήθηκε η ακριτική δημοτική ποίηση                του Διγενούς (συμβόλου των υπερφυσικών δυνάμεων με παλάτι στον Ευφράτη)               με την νίκη επί των Αμαζόνων και τα μνημεία των ακριτικών τραγουδιών στα μαρμαρένια αλώνια. Το δίδαγμα που προκύπτει είναι πως όταν επιβλήθηκαν φόροι, η βυζαντινή αυτοκρατορία ηττήθηκε από τους αετούς Απελάτες                        του Ηρακλή ο οποίος, με την μορφή του Ηράκλειου, είναι στην ουσία ο ιδρυτής            της νέας δυναστείας. Στην ιστορία υποκρύπτεται η απελευθέρωση                                  της Κωνσταντινούπολης, η ανακάλυψη του Τιμίου Σταυρού στην Ιερουσαλήμ,                 η Αυτοκρατορία της Νίκαιας και Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ                  ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ (Θεολογικών και Ευρωπαϊκών).  Το έπος                  του Βασιλείου Ακρίτα (δηλαδή, του Αγ. Βασιλείου, ίσον του ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ) πιθανόν συνδέεται με τον Κρητικό κύκλο και τον Χάνδακα ή Κάντια της Κρήτης, τα χειρόγραφά της Οξφόρδης, Άνδρου, Τραπεζούντας, Κρυπτοφέρρης Ρώμης, Εσκοριάλ και με τον πεζογράφο, δημοσιογράφο                       και πολιτικό Λουκή Ακρίτα. «Ακρισία» σημαίνει «έλλειψη οριστικής απόφασης                για την κρίση» (συνδεδεμένες στην ερμηνεία αυτή είναι και οι λέξεις «ακρογραφία», «ακρολογία», «ακροφωνία», «ακρόπολη», «Ακρόπολις». Επίσης, «ακρόλιθος», ακρογωνιαίος λίθος και «ακρωτήριον» για την αρχιτεκτονική κατασκευή αγαλματένιων κορμιών  σε ναούς με επενδύσεις τοίχων και ναούς του χρήματος. Βλ. GROTTAFERRATA, (EL) ESCORIAL.

LINGA= Ένωση. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι η λέξη                           και η ερμηνεία αυτή δίδουν την εξήγηση για την LUPA CAPITOLINA, το HOMO HOMINI LUPUS και το VIDEO LUPUM αλλά και τις λέξεις που αφορούν                  την γλώσσα (LINGUA): «λύγγας»=λύκος και λύκαινα.

LINGUA= γλώσσα.

LINGUA LATINA RUSTICA= ομιλουμένη, λαϊκή μορφή της Λατινικής Γλώσσας,               η ζωντανή γλωσσα της Ιταλικής Χερσονήσου, πηγή των γλωσσών και διαλέκτων της Ιταλίας μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Διαφέρει σε εμφάνιση από την γραπτή, επίσημη Λατινική γλώσσα. Βλ. LINGUA NATIONALE GRECA VOLGARE.

LINGUA NATIONALE GRECA VOLGARE= «η εθνική ελληνική λαϊκή γλώσσα», όπως ορίζει το Σύνταγμα του 1803 την απαιτούμενη μορφή της γλώσσας                           το οποίο, παράλληλα, προβλέπει την εκτόπιση της Ιταλικής γλώσσας.                              Βλ. LINGUA LATINA RUSTICA.

LINGUM VITAE= «Το Δένδρο της Ζωής», θέμα των έργων του ζωγράφου                Ανιόλο Γκάντι. Βλ. LEGENDA AUREA-LEGENDA SANCTORUM.

LINGURIA= η Ιταλική Ριβιέρα.

LIS LITEM GENERAT= η διχόνοια γεννά διχόνοια, η έχθρα ανατροφοδοτείται.                Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι πρέπει η φράση                  να διαβάζεται σε σχέση με την επίλυση ανοιχτών ζητημάτων, υποθέσεων                      και προβλημάτων και σε σχέση με τα ρητά «LITE PENDENTE», «ADHUC  SUB  JUDICE LIS EST» και  «LITEM LITE RESOLVERE»

LITE PENDENTE= κατά την διάρκεια της δίκης. Βλ. και PENDENTE LITE. Κατόπιν της συνεκτίμησης των φράσεων «LIS LITEM GENERAT» και «LITEM LITE RESOLVERE» κ.τ.λ., το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θέτει ανοιχτά                         και την εκδοχή η λέξη «LIS», αιτιατική «LITEM» να σημαίνει «φως», «λυχνία»                   αλλά και «λήθη» 

LITEM LITE RESOLVERE= η αντιμετώπιση του κακού δια μέσου της εισαγωγής ενός άλλου κακού. Για την ορολογία του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. κρίνεται κατάλληλη η σύνδεση της φράσης με το ρητό «ADHUC  SUB  JUDICE                LIS EST» που εννοεί την λύση ανοιχτών και εκκρεμών ζητημάτων και με τα ρητά                «LITE PENDENTE» και «LIS LITEM GENERAT»

LITTERA SCRIPTA MANET= «τα γράμματα γραπτά μένει» (ή) «τα γραπτά γράμματα μένει», δηλ. μένουν. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. παρατηρεί               ότι πρόκειται για Αττική Σύνταξη σε Λατινικό ρητό! Σύγκρινε με την φράση «SCRIPTA MANENT, VERBA VOLANT» και με την φράση «EPEA PTEROENTA»

LITTERAE HUMANIORES= τα ανθρωπιστικά, αρχαία κλασσικά γράμματα

LIVIANA= Ακαδημία του Pordenone στην Πάδοβα. Ιδρύθηκε το 1508                                                        από τον Giulio Delmino Camillo. Βλ. L’ IDEA DEL THEATRO                                      και CICERONIANUS.

LIVRE DU COEUR D’ AMOUR ÉPRIS= βιβλίο-αριστούργημα της ευρωπαϊκής μικρογραφίας του 15ου αιώνος το οποίο περιγράφει τα περιεχόμενα της Εθνικής Βιβλιοθήκης Αυστρίας της Βιέννης. Βλ. BELVEDERE, KUNSTKAMMER, KUNSTHISTORISCHES, SCHATZKAMMER.

Llibre de meravelles= «ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ», έργο του Raimundo Lulio.              Ο συγγραφεύς έγραψε επίσης στην Καταλανική διάλεκτο το πρώτο σημαντικό έργο αυτής της λογοτεχνίας –ίσως την πρώτη Ευρωπαϊκή νουβέλλα– με τίτλο BLANQUERNA το 1283. Επίσης, τα έργα το LIBER CHAOS, «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ                     ΤΩΝ ΠΑΡΟΙΜΙΩΝ», DESCONORT, PRACTICA COMPENDIOSA, «ΒΙΒΛΙΟ                ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ», «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΡΩΜΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ», «ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΤΩΝ 3 ΣΟΦΩΝ», «ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ».

LOCI COMMUNES= κοινοί τόποι, κοινοτοπίες, τόποι των κοινών

LOCI COMMUNES RERUM THEOLOGICARUM= «Κοινοί Τόποι των Θεολογικών Πραγμάτων», πραγματεία του Μελάγχθωνος το 1521. Βλ. RHETORICA ELEMENTA, PRAECEPTOR GERMANIÆ, ARA PACIS AUGUSTAE, CONFESSIO AUGUSTANA, DOMUS AUGUSTANA.

LOCO CITATO= LOC.CIT. = στον προαναφερθέντα τόπο

LOCUM TENENS= επέχει, λαμβάνει, καταλαμβάνει, κατέχει ή κρατά τόπο αντικατάστασης. Πιάνει τόπο.

LOCUS CLASSICUS= κλασσικός τόπος, κλασσικό κείμενο, σελίδα ή χωρίο βιβλίου σημαντική για την ερμηνεία λέξεως ή θέματος

LOCUS CRIMINIS= ο τόπος του εγκλήματος. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. προκρίνει ανεπιφύλακτα την μετάφραση «κρυμμένος τόπος».

LOCUS IN QUO= ο τόπος όπου…, ο τόπος στον οποίον…

LOCUS SIGILI= L.S. = ο τόπος θέσεως της σφραγίδος σε ένα ντοκουμέντο ή κείμενο

LOGGIA= Στοά με ανοίγμα τόξων. Οι πιο γνωστές είναι οι Στοές (LOGGE)                   του Ραφαήλ στο Ανάκτορο Βατικανού ενώ η τεχνική κατασκευή αποτελεί ειδίκευση του Πάλμα του νεώτερου (1544-1628). Ωστόσο, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει επίσης LOGGIA= Λόγια (η ερμηνεία συνδέεται με την διπλή μετάφραση STANZE= Αίθουσες= Στίχοι).

LOGGIA DELLA SIGNORIA= Στοά η οποία στεγάζει τα αγάλματα-σύμβολα                της Φλωρεντίας εντός του DUOMO. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ» αλλά πρέπει ο αναγνώστης να δει                     την σηματοδότηση των εκφράσεων που αναφέρονται στο STUDIO ROMANO                  σε σχέση με το ζωντάνεμα αγαλμάτων: DE STATUA, CORTILE DELLE STATUE, όλες τις αναλύσεις περί εμψύχωσης αγαλμάτων, την CAPELLA MEDICI                            και τις BASILICA EMILIA, EMILIA-ROMAGNA, GENS EMILIA, EXCELSIOR, PAESTUM και FAVELLA, FAVELLA.

L’ OPERA LODA IL MAESTRO= το έργο επαινεί τον εργάτη, τον μάστορα                       ή τον μαέστρο

L’ OPERA PITTORICA COMPLETA DI GOYA= «ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑ ΤΟΥ GOYA», έργο της Rita de Angelis το 1974, έκδοση                   στο Μιλάνο. To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι έργα του Goya βρίσκονται στην τραπεζαρία του «Ελ Πάρντο» με υπέρθυρο. Βλ. την σύνδεση                   με DISPARATE DE MIEDO, PINTURE NERE και PLAZA DE LEALTAD.

L’ ORCHESTRE REVOLUTIONNAIRE ET ROMANTIQUE= «Η Επαναστατική               και Ρομαντική Ορχήστρα», η οποία συνόδευσε την πρώτη παρουσίαση                         της συμφωνίας EROICA του Μπετόβεν στις 9/6/1804 στην Βιέννη.

L’ ORDINE NUOVO= εφημερίδας “Η Νέα Τάξη”, όργανο εκπροσώπησης του ηγέτη του ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος Antonio Gramsci που εκδόθηκε το 1919. Δεν πρέπει να συγχέεται με την φασιστική οργάνωση ORDINE NUOVO.                        Επίσης, σημειώνεται ότι η λέξη “ORDO” είναι μεσαιωνική αντίληψη                                 των Σχολαστικών. Βλ. RI(S)SORGIMENTO.

L’ ORFEO FAVOLA IN MUSICA= «Ορφέας, μουσικό παραμύθι» αναφέρει η τυπική μετάφραση. «Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ» μεταφράζει                             κατά κυριολεξίαν το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. Πρόκειται για έργο                   του ηθοποιού Claudio Monteverdi στην Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Γένοβας    το 1607-9. Η εκτίμηση του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι πρέπει              να συνδεθεί με το έργο του Τορκουάτο Τάσσο και με την συλλογή UFFIZI.                    Βλ. ACCADEMIA LIGUSTICA, CAROSELLO, RONDOMONDO, ORLANDO FURIOSO, GERUSALEMME LIBERATA, IL RE TORRISMONDO, LEGENDA AUREA, PALAZZI MODERNI DI GENOVA.

LOQUITOR= ομιλεί

LO SPAGNOLETTO= «ο μικρός Ισπανός», ονομασία του ζωγράφου                              Jusepe de Ribera από την Χάτιβα Βαλένθιας ο οποίος φιλοτέχνησε τις μορφές                 του Αισώπου, του Αρχιμήδη, του Δημόκριτου και του Διογένη. Σημειώνεται                ότι το 1923 –με την υποστήριξη του βασιλιά Αλφόνσου Γ´ ή ΙΓ´ των Βουρβώνων– ο στρατηγός Miguel Primo de Rivera διέλυσε την Βουλή της Ισπανίας                                  και κήρυξε στρατιωτικό νόμο δικτατορίας αλλά αντικατέστησε στην κυβέρνηση τους στρατιωτικούς με πολιτικούς και διέλυσε το συνδικαλιστικό κίνημα βασιζόμενος στα σχέδια για το φασιστικό συντεχνιακό κράτος του Μουσολίνι. Δημιούργησε, μάλιστα, το λεγόμενο «απολιτικό κόμμα» UNION PATRIOTICA     αλλά παραιτήθηκε τελικά το 1930 (και το 1931, μετά από δημοψήφισμα,                         και ο βασιλιάς παραιτήθηκε από τον θρόνο). Βλ. MUSEO MARES.

LO SPAGNOLO= «ο Ισπανός», ονομασία του Ιταλού ζωγράφου εκ Μπολώνια Giuseppe Maria Crespi (1665-1747). Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε.                      τον συνδέει με τον Έλληνα φιλόσοφο Χρύσιππο.

LOUVRE= MUSÉE DU LOUVRE = PALAIS DU LOUVRE = το Μουσείο                         του Λούβρου στο Παρίσι, Παλαιό Ανάκτορο, νυν Μουσείο Delacroix.                         Διαθέτει την τιμητική ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ (η οποία συνδέεται                                    με το ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Βενετίας και με την TRIBUNA                                            στο THEATRUM MEDICI για το άνοιγμα της Ανατολικής όψης της UFFIZI                   στην Φλωρεντία και επί της ουσίας –μέσω του τμήματος Ανατολικών Αρχαιοτήτων του Λούβρου– είναι το Ανατολικό τμήμα της Ζωφόρου του Παρθενώνος).                            To Λούβρο κατέχει έκταση 60000 τ.μ. Το Συμβούλιο Αντίστασης  του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι θεωρείται δεδομένη η σύνδεση του Λούβρου Γαλλίας με το Λούβρο Αρκαδίας στην Ελλάδα και με την Λαύρα. To Λούβρο περιέχει την Πινακοθήκη               της Μάντουας με έργα της Ιταλικής Αναγέννησης που προορίζοταν                                 για το STUDIOLO της Μάντουα αλλά και την ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ                                                 της Μαρίας των Μεδίκων η οποία καλείται Βασιλομήτωρ και Βασίλισσα-Μητέρα καθώς και το Μουσείο/Ανάκτορο του Λουξεμβούργου όπου βρίσκεται αυτή                     με έργα σύγχρονης τέχνης (η πρώτη έκθεση έγινε το 1749, βλ. και MAISON                      DU ROI-GRANDE GALERIE-PETIT GALERIE-FÉTE GALANTE-FLORA)                      καθώς και το πρώην Εθνικό Μουσείο Επίπλων. Το Μουσείο του Λούβρου συγκροτήθηκε με βάση το πρόγραμμα συστηματικής οργανώσεως                                    του ουμανιστικού πολιτισμού όπως το ανέπτυξε στην ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ το 1765 ο Diderot, δηλαδή ως πανοράματος όλων των πολιτισμών και όλων των εποχών. Πρώτος διευθυντής την κτιρίων του Λούβρου ανέλαβε το 1774 ο Κόμης                             ντ’ Ανζιβιγιέ (συνδέεται με την ΧΡΥΣΗ ΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΖΙΒΙΓΙΕ του 7ου αιώνος                 στο Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης). Η ιδέα δημιουργίας του ανήκει                     στο ANCIEN REGIME αλλά στηρίχθηκε από την ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ                 του 1789 και από την ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ (βλ. PALESTRINA) του 1792.              Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι το Μουσείο δημιουργήθηκε επισήμως και εγκαινιάστηκε το 1793 –παρά την δολοφονία του Βασιλέως–                       ως «ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ», άνοιξε τις πύλες του το 1794 ως «ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ» στην ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ Λούβρου                              ενώ το 1800  δημιουργήθηκε και πήρε την σημερινή μορφή του το ανεξάρτητο τμήμα Ελληνικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων που λειτούργησε                                               ως «ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ»   ή «ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ                ΚΑΙ ΡΩΜΗΣ». Μετά το 1803 το Λούβρο λειτούργησε  ως «ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ», ως «ΜΕΓΑΡΟ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ» καθώς και ως «ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ».                 Το 1826 ιδρύθηκε το τμήμα Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων με πρώτο διευθυντή                   τον Σαμπολλιόν και δημιουργήθηκε το τμήμα «ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ»              με αρχαία γλυπτά. Το 1846 απέκτησε τον λεγόμενο ΘΗΣΑΥΡΟ                                        ΤΟΥ ΜΠΟΣΚΟΡΕΑΛΕ που περιέχει 100 ρωμαϊκά κοσμήματα. Αρχικά, το Λούβρο ήταν Πινακοθήκη Έργων Ζωγραφικής και έδρα της Ακαδημίας.                             Βασίστηκε στα σχέδια του αρχιτέκτονα Πιερ Λεσκό για τον Φραγκίσκο Α´                        o οποίος ίδρυσε τον πρώτο πυρήνα της συλλογής UFFIZI (βλ. IMPERATORIS MEDICI, CABINET D’ AMATEUR, LAPIS PHILOSOPHORUM, PALAZZO VECCHIO, ROSSO FIORENTINO) ενώ το Μαυσωλείο του έκανε ο γλύπτης Germain Pilon. Το Λούβρο επεκτάθηκε με τα σχέδια Λεμερσιέ-Λε Βω-Μανσάρ     που απορρίφθηκαν όπως και τα σχέδια Μπερνίνι και προκρίθηκαν τα σχέδια                 Le Brun-Περρώ-Λε Βω ενώ ολοκληρώθηκε με τα σχέδια Γκαμπριέλ-Σουφλώ                     και Λεφυέλ-Βισκόντι (αλλά το 1871 λεηλατήθηκε και κάηκε το Ανάκτορο Κεραμεικού, βλ. TUILERIES, COMMUNE). Το 1881 έγινε αυτόνομο το τμήμα «ΑΝΑΤΟΛΙΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ» που συνδέεται με τα πτερά της Απτέρου Νίκης, την Νίκη του Λούβρου και τον Ναό της Νίκης του Παρθενώνος.                                       Το 1954 ιδρύθηκε το τμήμα Χριστιανικών Αρχαιοτήτων. Επισημαίνεται το νόημα της έκφρασης «L’ ŒUVRE»= «το Έργο»: εξάλλου, περιέχει «Τα αρχεία του Κέντρου Pompidou και του Christian Boltanski» του 1965-1988 (με αυτοβιογραφικό χαρακτήρα), έργο του 1989. Στην οροφή του Λούβρου βρίσκεται ο πίνακας                   του Poussin «Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ»                                    που –μέσω του πίνακα «Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ» του Jean-Honoré Fragonard– συνδέεται                   με τον άλλο πίνακά του, «Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ».  Το Λούβρο περιέχει                 τα γλυπτά του Ζαν Κουζάν καθώς και το άγαλμα ΑΠΟΛΛΩΝ ΤΟΥ ΠΙΟΜΠΙΝΟ (άγαλμα του 10ου αι. π.Χ. με μπρούντζο, αφιερωμένο στην Αθηνά) και το άγαλμα ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ από το 1821 καθώς και το άγαλμα ΝΙΚΗ                            ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ. Ακόμη, περιέχει την λεγόμενη ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΑΜΠΑΝΑ,                 με τον πίνακα Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ του Paolo Ucello το 1455                   (Βλ. SAN ROMANO, ERMITAGE). Στο Λούβρο υπάρχει το τμήμα                                    της Μεσαιωνικής, Αναγεννησιακής και Σύγχρονης Γλυπτικής με την ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ, την συλλογή της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ                                     και τον ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ. Επιπλέον, περιέχει το Διαμέρισμα των Μεσαιωνικών, Αναγεννησιακών και Νεωτέρων αντικειμένων τέχνης                         για το Στέμμα με τους θησαυρούς του Τάγματος του Αγίου Πνεύματος,                             του Βασιλικού Αββαείου Saint-Denis και της SAINT-CHAPELLE. Περιέχει τμήμα Σχεδίων ενώ στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΙΘΟΥΣΑ του Λούβρου υπάρχει το Τμήμα Ζωγραφικής που οργανώνει εκθέσεις στο εξωτερικό. Βλ. LIBER VERITATIS,                      DE VERITATE, PIAZZA DELLA BOCCA DELLA VERITÀ και LIBRAIRIE, TUILERIES, CAROUSEL, ETOILE, PETIT PALAIS καθώς και PALAZZO PRIMOLI.

LUCE CLARIUS= του φωτός φανερότερο

LUCIDA INTERVALLA= φωτεινά διαλείμματα. Έκφραση η οποία προήλθε                   από το Ρωμαϊκό Δίκαιο

LUCIDUS ORDO= φωτεινή οργάνωση, τάξη, σειρά, σύνταξη

LUCRI CAUSA= για χάρη κέρδους

LUCUS A NON LUCENDO= ασυνεπής, άσχετος, ανακόλουθος, παράλογη εξήγηση

LUDERE CUM SACRIS= αντιμετωπίζω ιερά πράγματα, ασχολούμαι με τα ιερά.

LUDUS ARTIFICIALIS OBLIVIONIS= έργο του Nicolas Simon aus Weida                                 το οποίο κυκλοφόρησε στην Λειψία το 1510.

LUMEN= λυχνάρι, φωτιστικό μέσον. Βλ. EGO (SUM) LUX (MUNDI), LUMINISMUS, CONCORDI LUMINE MAIOR, CONCORDIA AUGUSTA, LEGENDA MAIOR-AUREA-SANCTORUM-SECUNDA.

LUMINISMUS= η λέξη ορίζεται από τον Γιοακίμ φον Σάντραρτ ως «μέθοδος                 του Μανφρέντι», δηλώνοντας την απελευθέρωση του ανθρώπου. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΦΩΤΙΣΜΟΣ». Βλ. LUMEN, EGO (SUM) LUX (MUNDI), CONCORDI LUMINE MAIOR, LEGENDA MAIOR-AUREA-SANCTORUM-SECUNDA, CONCORDIA AUGUSTA.

L’ UOMO PROPONE E DIO DISPONE= ο άνθρωπος υπολογίζει, προγραμματίζει και προτείνει ενώ ο Θεός είναι αυτός που αποφασίζει

LUPA CAPITOLINA= «Ρωμαϊκή Λύκαινα», δίδει η τυπική μετάφραση                              για το γλυπτό των Ετρούσκων σε μπρούντζο –έργο του 5ου π.Χ. αιώνος, αιώνιο σύμβολο της Ρώμης– στην Αίθουσα της Λύκαινας στο PALAZZO DEI CONSERVATORI. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί συμβολικό                       και το ίδιο το έργο της «Λύκαινας του Καπιτωλίου», σε σχέση με την εκπαιδευτική πολιτική ως «ΛΥΚΕΙΟΥ» και την πολιτική διάσταση που έχει το σύνολο                           των μνημείων του Καπιτωλίου Ρώμης. Επιπλέον, την έκφραση                                     LUPA CAPITOLINA την μεταφράζει «ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΩΛΙΝΟΥ».                               Βλ. MUSEO CAPITOLINO, PROMOTECA CAPITΟLINA, HOMO HOMINI LUPUS σε σχέση ενότητας με την DEMONSTRATIO MAXIMI ON CITUDINIS STEALLE VENERIS CAPITULUM και τα έργα του Κανόβα για την Αφροδίτη ως πλανήτη                  με δορυφόρο αλλά και με τα 2 έργα CAPITOLINE-MATER MATUTA και ιδίως               την σημασία της LINGA.

LUPUM AURIBUS TENEO= κρατώ τον λύκο από τα αυτιά (κυριολεκτικά)                         –πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα (μεταφορικά)– είμαι κύριος της κατάστασης.

LUSTHAUS= το θερινό Ανάκτορο του Δούκα της Βαυαρίας στο Μόναχο.                       Βλ. PAXTIBI MARCE EVANGELISTA MENS.

LUSUS NATURAE= παραξενιά της φύσεως

MACTE VIRTUTE= επιδίωκε σταθερά την αρετή

MADAME VETO= «Η κυρία Βέτο», έκφραση η οποία χαρακτήριζε                                  στα τέλη του 18ου αιώνος την Αυστριακή σύζυγο του Βασιλέως της Γαλλίας                        Λουδοβίκου ΙΣΤ´, Μαρία Αντουανέττα, την οποία κατηγορούσαν                                    για την δυσκολία λήψεων αποφάσεων σε υποθέσεις του κράτους                                 και για την εμφάνιση εμποδίων σε μεταρρυθμίσεις κυρίως οικονομικής φύσεως.           Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι η έκφραση πρέπει να αξιοποιείται σε σχέση με το Δικαίωμα Αρνησικυρίας VETO σε συνδυασμό με LIBERUM VETO.

MADONNA NEL PRATO= έργο του Ραφαήλ. Βλ. PRATO, PRATOLINO, TONDO BARTOLINI.

MADONNA SIXTINA= έργο του Ραφαήλ το διάστημα 1513-1516 για την Εκκλησία του Αγ. Σίστου στην Πιατσέντσα. Βρίσκεται στο Μουσείο Δρέσδης. Συνδέεται                  με τις τοιχογραφίες σε CAPELLA KITZI-CAPELLA SIXTINA.                                               Βλ. TEMPIO DELLA MAGNA MATER, TEMPIO MALATESTIANO, DOMUS AUREA.

MAESTÀ= σειρά πινάκων ζωγραφικής που αποτελούν την λεγόμενη «πρεντέλλα»  ή βάση για στήριξη των κυρίων φύλλων στον βωμό της Αγίας Τράπεζας                     ενός ολόκληρου έργου με θέμα Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΝ ΔΟΞΗ σε θρόνο                                    με το Θείο Βρέφος. Στην τέχνη των πινάκων με αυτό το θέμα εξειδικεύθηκαν                   οι Simone Martini-Duccio di Buoninsegna. Βλ. και την σχέση με SACRA CONVERSAZIONE, το έργο DE CORONA, την SACRA STELIS CORONA                     αλλά και την αφιέρωση του έργου του Bruno στην MAESTÀ στο έργο DE UMBRIS IDEARUM.

MAESTOSO= θριαμβικά, μεγαλόπρεπα

MAESTRO= Δάσκαλος (αλλά MAISTRO= o Ζέφυρος).

MAESTRO DOMINGO= ονομασία του ζωγράφου Δομήνιου Θεοτοκόπουλου                ο οποίος αναφέρεται ακόμα με τα ονόματα Κρης/El Greco/Il Greco/                             Domenico Greco/Domenico Griego. Ο Ελ Γκρέκο στα έργα του ανατρέπει                         τους νόμους και τους κανόνες της γεωμετρίας, της προοπτικής, των αναλογιών                                 ή της βαρύτητας. Βλ. APOSTOLADOS και SANTO DOMINGO, SANTO DOMINGO EL ANTIGUO, SANTO DOMINGO EL REAL.

MAGIA E GRASIA= έργο του Tommaso Campanella αφιερωμένο στην Τεχνητή              και στην Θρησκευτική Μαγεία. Εκδόθηκε το 1957 στην Ρώμη με τίτλο                      MAGIA E GRAZIA και ανήκει στο τεράστιο έργο του Campanella THEOLOGIA. Βλ. την σύνδεση με το έργο DE SENSU RERUM ET MAGIA στην CITTÀ                  DEL SOLE και το έργο DE SENSITIVA RERUM FACULTATE.

MAGIA MEDIA= όρος του Jordano Bruno που δίδει στο έργο του DE MAGIA. Αναφέρει ότι κακώς της δίδεται η ονομασία OCCULTA PHILOSOPHIA                           και ότι MAGIA MATHEMATÍCA είναι η ορθή. Αποτελεί ενδιάμεσο: μεταξύ «Φυσικής Μαγείας» και MAGIA TRANSNATURALIS ή MAGIA METAPHYSICA (δηλαδή, Γεωργίας ή Θεουργίας).

MAGIA NATURALIS= «Φυσική Μαγεία» ή «Μαγεία της Φύσεως», όρος                        του Marsilius Ficinus και του Jordano Bruno & τίτλος έργου του φιλοσόφου                Gian-Battista Porta το 1558 o οποίος θαύμαζε το έργο SECRETA ALBERTI                   (που αποδίδεται κατά πάσα πιθανότητα στον Albertus Magnus) και ήθελε                       να συστηματοποιήσει και να οργανώσει την Μαγεία σε Επιστήμη:                                           για τον λόγο αυτό, ίδρυσε στην Νάπολη την ACADEMIA SECRETORUM NATURAE το 1560. To 1563 κυκλοφόρησε στην Νάπολη το έργο                                          DE FURTIVIS LITTERARUM NOTIS, το 1566 δημοσίευσε στην Νάπολη                                               το έργο L’ ARTE DE RICORDARE στην Ιταλική γλώσσα, το 1586 δημοσίευσε                 το έργο DE HUMANA PHYSIOGNOMONIA, το 1602 στην Νάπολη το έργο                   ARS REMINISCENDI στην Λατινική (εκδοχή της L’ ARTE DE RICORDARE, πραγματεία που αναφέρεται στην μνήμη των ιστοριών των προγόνων                            μέσω των ιερογλυφικών των μνημείων, των στίχων των ποιητών                                              ή των εικόνων και των πινάκων των ζωγράφων των αρχιτεκτονικών κτιρίων                                                       ή των διαλόγων στα θέατρα) και το 1603 εξέδωσε στην Νάπολη το έργο PHYSIOGNOMIAE COELESTIS LIBRI SEX. Βλ. την σύνδεση με τα έργα                            του συγχρόνου του, Tommaso Campanella, και με τα έργα του Bruno,                                  ειδικά την ARS REMINISCENDI ET IN FANTASTICO CAMPO EXARANDI                   αλλά σύγκρινε με MNEMONICA; SIVE ARS REMINISCENDI: ET PURIS ARTIS NATURAEQUE FONTIBUS HAUSTA.

MAGISTER ATRIUM= τίτλος του Πανεπιστημίου Cambridge προς τον Ρούμπενς τον οποίο έλαβε ο ζωγράφος ως τιμή το 1629 από Αγγλία-Ισπανία.                             Ήταν χρισμένος ιππότης Αγγλίας-Βελγίου-Ισπανίας και διετέλεσε διπλωμάτης                ως το 1635.

MAGISTER DIXIT= Διδάσκαλος έφα. Η ερμηνεία του Συμβουλίου Αντίστασης            του Ο.Η.Ε. στο σημείο αυτό περί της σημασίας του ρήματος «έφα» είναι αντισυμβατική: δεν σημαίνει «ο Διδάσκαλος είπε» ή «ο Διδάσκαλος μίλησε»                  αλλά σημαίνει «Διδάσκαλος εγεννήθη» και πρέπει να εκλαμβάνεται ως οργανικό σύνολο μαζί με τα ρητά περί «γενέσεως εκ του μηδενός» σε αντίθεση                                  με τον «νιχιλισμό» που αρνείται την αξία κάθε πνευματικού ή υλικού αγαθού.

MAGISTER CÆREMONIARUM= Διδάσκαλος, Μάστερ, μαέστρος, maître                    των τελετών.

MAGISTER E GUBERNATOR= «Διδάσκαλος και Κυβερνήτης», τίτλος                             για τον επικεφαλής αρχιτέκτονα του Καθεδρικού Ναού της Φλωρεντίας ο οποίος δόθηκε στον Giotto το 1334.

MAGISTER EQUITUM= Διοικητής Ιππικού Αυτοκρατορίας

ΜΑGISTER MILITUM= Γενικός Αρχηγός του Στρατού Αυτοκρατορίας

MAGISTER PEDITUM= Διοικητής Πεζικού Αυτοκρατορίας

MAGISTRI MILITUM PER ORIENTEM= Ανώτατοι Στρατιωτικοί Αρχηγοί                      της Ανατολικής Αυτοκρατορίας. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί                ότι η έκφραση αναφέρεται στους Μάγους και ότι η λέξη ORIENTEM σημαίνει               την «Ανατολήν» και συμβολίζει τον ποταμό Ορόντη.

MAGNA CHARTA LIBERTATUM= O ΜΕΓΑΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ (Great Charter του 1215), το πρώτο Σύνταγμα του Ηνωμένου Βασιλείου                       που περιόρισε την μοναρχία και έδωσε συνταγματικά δικαιώματα στον λαό («συγκατάθεση» για την φορολογία, προσωπική ελευθερία, δικαίωμα αντιστάσεως). To θέμα, όμως, συνδέεται αφενός με την καθιέρωση                                    της φεουδαρχίας στην Ευρώπη αλλά αφετέρου με την «έριδα της περιβολής»                για το δικαίωμα απονομής των εκκλησιαστικών αξιωμάτων που άρχισε                                          με την σύγκρουση Πάπα-Αυτοκράτορα στον πύργο της Κανόσσα το 1077                                 και πήρε το 1122 την μορφή συμφωνίας (ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΥ) όπου ο Αυτοκράτορας αναγνώριζε στον Πάπα το δικαίωμα αυτό που σήμαινε τον χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους στην Ευρώπη (βλ. LIBER ABACI, ABACUS και CALCULUS)                                και συνεχίστηκε με την σύγκρουση Βασιλιά-Πάπα που κορυφώθηκε                               με την «Βαβυλώνιο εξορία» του Πάπα από την Ρώμη στην Αβινιόν την περίοδο 1309-1377 (το σχίσμα της Δυτικής Εκκλησίας έγινε το διάστημα 1378-1417                            με τον Πάπα Ουρβανό ΣΤ´ στην Ρώμη και τον Πάπα Κλήμη Ζ´ στην Αβινιόν): όμως, παράλληλα με τα σχίσματα Ανατολής-Δύσης, αυτό αποτελεί δεδικασμένο                      για το FILIOQUE –ενώ υπάρχει και το δεδικασμένο του Μαρκιανού                                     αλλά και του Στέμματος της Βουδαπέστης– αλλά και για το Χρυσόβουλο                      που καθορίζει ως αυτοκρατορική σφραγίδα τις σχέσεις του Αυτοκράτορα                   με τον Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης (δεδομένου ότι κανονικά ο Αυτοκράτορας υπογράφει τα πρακτικά των Συνόδων, δίνει την εντολή στα όργανα της Πολιτείας να εκτελέσουν τις αποφάσεις και είναι αυτός που ενθρονίζει τον Πατριάρχη).                  Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. ζητά να δοθεί προσοχή στο γεγονός                      της εκλογής με εξωτερική περιβολή του πνευματικού ηγέτη του Ελληνισμού, μοναχού Γεώργιου Σχολάριου ή Γεννάδιου ως Οικουμενικού Πατριάρχη το 1454                ο οποίος περιγράφεται μεν ως να είχε την «επαναστατική ηθική της αυτοθυσίας», αφετέρου δε ως ο αρχηγός της ανθενωτικής μερίδας που εξασφάλιζε                               το θρησκευτικό χάσμα Ανατολής-Δύσης και ότι αυτή η εκλογή μπορεί                              να συνδυαστεί με το ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ του Χίτλερ το 1923                               και με την ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ για την λύση του Σουδητικού ζητήματος                 από τον Χίτλερ με βάση την αρχή της αυτοδιαθέσεως της Βοημίας Τσεχοσλοβακίας και την κατάληψη της περιοχής με την ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ το 1938.            Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει –το κυριότερο– ότι η έκφραση μπορεί  να μεταφραστεί και να χρησιμοποιηθεί με την έννοια                                   «ΜΕΓΑ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ».                           Βλ. BASILICA, ΝΟΤΑ, BIBLIA PAUPERUM, ASSEMBLÈE LEGISLATIVE, ANCIEN REGIME, DE VITA SOLITARIA, TRADITIO LEGIS, CASSIS DE DIJON, LAVACRUM RENASCENTIS VITAE, DONATIO CONSTANTINI, UNAM SANCTAM.

MAGNA CIVITAS= Μεγάλη Πολιτεία

MAGNA GRAECIA= η Μεγάλη Ελλάς, νησί του Ήλιου, το Χρυσό Νησί των μύθων.

MAGNA EST VERITAS, ET PRAEVALEBIT= η αλήθεια είναι μεγάλη –και αυτή                θα επικρατήσει

MAGNALIA CHRISTI AMERICANA= «Μανουάλια Αμερικανικά του Χριστού», έργο του Cotton Mather –σε 7 βιβλία– το οποίο περιέχει την Εκκλησιαστική Ιστορία της Νέας Αγγλίας από την πρώτη δημιουργία της το 1620 ως το έτος του Κυρίου της Εκκλησίας, 1698, ενώ εκδόθηκε το 1702.

MAGNANIMITER CRUCEM SUSTINE= φέρε τον Σταυρό με ευγένεια                             και μεγαλοψυχία

MAGNIFICAT (ANIMA MEA)= «Μεγαλύνει (η Ψυχή μου τον Κύριον)»,                  έκφραση η οποία συνδέεται –με ανοιχτό κώδικα– με το έργο «ΠΑΝΑΓΙΑ                   ΤΟΥ MAGNIFICAT» του Μποτιτσέλλι το 1481-3, σε UFFIZI. Βλ. HUMILITA.

MAGNIFICO= LORENZO MAGNIFICO = LAURENT LE MAGNIFIQUE = Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής των Μεδίκων, γιος του Πιέρο ιλ Γκοτόζο (ο οποίος έχασε την ζωή του το 1461). Η σκέψη του εμπνεόταν από το κλασσικό ιδεώδες            της ειδυλλιακής αγροτικής ζωής. Γιατρός του υπήρξε ο Pier Leoni (συλλέκτης έργων του Raimundo Lulio). Ο θάνατός του το 1492 συνδέεται με τον θάνατο              του Pierro della Francesca και την ανακάλυψη της Αμερικής. Βλ. PATER PATRIAE και DONATIO CONSTANTINI.

MAGNI NOMINIS UMBRA= η σκιά ενός μεγάλου, φημισμένου ονόματος. Φράση                 η οποία προέρχεται από περικοπή επικού ποιήματος του Μάρκου Λουκιανού                και λέγεται για ένδοξους άνδρες που μόνον η σκιά τους έμεινε ως ανάμνηση. Θυμίζει το αρχαίο ελληνικό ρητό «ΣΚΙΑΣ ΟΝΑΡ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» αλλά φέρνει                στον νου και την ανακάλυψη του νόμου της βαρύτητας από τον Newton                     κυρίως σε αντίθεση με την παροιμία «Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει».               Βλ. και ολόκληρο το ρητό «STAT MAGNI NOMINIS UMBRA»

MAGNUM MIRACULUM= «Μέγιστον Θαύμα», έκφραση η οποία προέρχεται              από το έργο ΠΟΙΜΑΝΔΡΗΣ, χρησιμοποιείται από τον Jordano Bruno                            για τον Άνθρωπο –που περνά στον Θεό– και αποτελεί, επίσης, χαρακτηρισμό                για τον Άνθρωπο στην ομιλία του Pico della Mirandola για την αξιοπρέπεια                  (βλ. ORATIO αλλά και SERMO PERFECTUS σε σχέση με την συνένωση των έργων Βιργιλίου-Ορατίου και τις μεταφράσεις του Ficinus). Η πλήρης έκφραση των λόγων του Ερμή Τρισμέγιστου απευθύνεται προς τον Ασκληπιό και είναι: «MAGNUM,              O ASCLEPI, MIRACULUM EST HOMO».

MAGNUM OPUS= μεγάλο, σπουδαίο και υψηλής ποιότητας έργο, αριστούργημα. Η έκφραση υποδηλοί το αποκορύφωμα της εργασίας ενός ανθρώπου.                           Με τον ίδιο τίτλο δημοσιεύθηκε το «ΜΕΓΑ ΕΡΓΟΝ» του Francis Bacon  αλλά και                το «ΜΕΓΑ ΕΡΓΟΝ» του φιλόσοφου, καθηγητή της Οξφόρδης και Φραγκισκανού Roger Bacon ο οποίος, ως θαυμαστής του Αριστοτέλη, εστράφη                                    κατά του μεσαιωνικού σχολαστικισμού και υπέρ του φυσικού πειράματος.

MAGNUM SPECULUM = όρος του Jordano Bruno αντλημένος από το έργο                   DE MAGIA για την ανάμνηση και δημιουργία καθ΄ομοίωσιν με τα έργα                         της Φύσεως και του Θεού «με ένα υλικό, με ένα πνεύμα, με ένα φως»                           αλλά «μια ψυχή, μιαν διάνοια». Βλ. CLAVIS MAGNA.

MAISON DU ROI= «Οίκος του Βασιλέως». Ενώνει GRANDE GALERIE-PETIT GALERIE οι οποίες ανήκουν αμφότερες στο Ανάκτορο του Λουξεμβούργου. 

MAISON NUCINGEN= έργο του Μπαλζάκ το 1838 όπου ο συγγραφεύς περιγράφει μιαν από τις πλουσιότερες τράπεζες του κόσμου.

MAÎTRE= δάσκαλος, κύριος, δεσπότης

MAJESTAS DOMINI= σαρκοφάγος με τον Χριστό ανάμεσα στον Πέτρο                         και στον Παύλο

MAJOR E LONG IN QUO REVERENTIA= καλύτερα από μακριά ο σεβασμός. Φράση από τα ΧΡΟΝΙΚΑ («Annales») Τάκιτου

MAJORE PENNAS NIDO= «πτερά μεγαλύτερα της φωλέας», φράση                       του Ορατίου

MALA FIDE= κακή τη πίστει. Είναι το αντίθετο του ρητού «BONA FIDE»

MAL À PROPOS= άκαιρα, σε ακατάλληλη στιγμή, σε λάθος καιρό.

MALBODIUS= ο Φλαμανδός ζωγράφος με τα ονόματα Johannes Malbodius/                    Jan Gossaert/Jennin Gossart/Jennyn de Hainaut, γνωστός ως Mabuse/Maubeuge                       ή Μαμπύζ/Μωμπέζ (1478/80-1532/4) ο οποίος στο έργο του συνδυάζει                              το παγανιστικό ιδανικό της Ρωμαϊκής Αναγεννήσεως με το Αναγεννησιακό Πνεύμα του Κλασσικισμού και την λατρεία της σαρκικής ομορφιάς με σκηνές απεικόνισης θρησκευτικών και μυθολογικών θεμάτων από τον Λουκρήτιο                και τον Οβίδιο. Βλ. BELFIORE.

MALES UADA FAMES= η πείνα συμβουλεύει κακίες. Φράση από την ΑΙΝΕΙΑΔΑ Βιργιλίου

MALIS AVIBUS= με κακούς οιωνούς

MALI EXEMPLI= αποτελεί κακό παράδειγμα

MALLEUS MALEFICARUM= έργο των Kramer-Sprengler κατά της Μαγείας.                 Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά, ωστόσο, ότι συνδέεται με την Βούλα Πάπα κατά της Μαγείας και με τα κηρύγματα του ιδρυτή της Αδελφότητας                 της Παναγίας Jan van Ruysbroeck με το νόημα ότι καταδικάζουν την επιμονή              στο σώμα και ζητούν την ύψωση σε πνευματικό επίπεδο. Βλ. SUMMIS DESIDERANTES AFFECTIBUS και ORNAMENTO DE LAS BODAS ESPIRITUALES και LAUDESI.

MALMAISON= Ανάκτορο Παρισίων του Ναπολέοντος και Πύργος                                 της αυτοκράτειρας Ιωσηφίνας Βοναπάρτη.

MALO MODO= με άσχημο τρόπο ή μέθοδο προσέγγισης

MALO MORI QUAM FOEDARI= καλύτερα να πεθάνει κανείς παρά να απωλέσει την τιμή του (έμβλημα του τάγματος της Ερμίνας στο Βασίλειο της Νεαπόλεως).      Η Ερμίνια είναι ηρωΐδα του Τορκουάτο Τάσσο το έργο του οποίου είναι άμεσα συνδεδεμένο με την Ερμονία (Herminie), ηρωΐδα του Poussin. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίνει τις εκδοχές «ΕΡΜΗΝΕΙΑ» και «ΑΡΜΟΝΙΑ».                     Βλ. το τρίπτυχο της ICONOLOGIA σε σχέση με DIALOGI, την RONDOMONDO, ORLANDO FURIOSO, GERUSALEMME LIBERATA και τον IL RE TORRISMONDO.

MALUM IN SE= αποτελεί κακό αφ’ εαυτού

MALUM PROHIBITUM= απαγορευμένο κακό (ή) κακό επειδή είναι απαγορευμένο

MANERISMUS= καλλιτεχνικό ρεύμα του 16ου αιώνος το οποίο πηγάζει                        από την Ακαδημία Vasari, εισήχθη από τον Julio Romano από την Ιταλία                       στην Σχολή Φονταινεμπλώ της Γαλλίας. Συνδέεται με την λεγόμενη «ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ», δηλαδή «διεστραμμένη προοπτική»: υϊοθετεί                                      ένα ζωγραφικό ιδίωμα το οποίο παραμορφώνει και επιμηκύνει τις μορφές                  και τις χρησιμοποιεί με αφύσικες ανθρώπινες αναλογίες που έπαιρναν                              από άμεση παρατήρηση και έπλαθαν με τον νου τους οι καλλιτέχνες                       της νοοτροπίας αυτής ενώ προβάλλει το κομψό, εκλεπτυσμένο στυλ                              έναντι της πιστής απόδοσης της πραγματικότητας με αποτέλεσμα  να αναδεικνύει την ατομική προσωπικότητα του ζωγράφου και τους ιδιαίτερους τρόπους του (μανιέρα=εξωτερική νοοτροπία). Τα σχέδια των μανιεριστών ενώνουν                 ζωγραφική –γλυπτική–αρχιτεκτονική–ποίηση. Μανιεριστής καλείται, όμως,                        ο  καλλιτέχνης αντιγράφει την εξωτερική τεχνοτροπία των καλλιτεχνών                         του παρελθόντος δίχως να έχει την εσωτερική παρόρμηση που είχε οδηγήσει                 στην δημιουργία. Στον Μανιερισμό, ο καλλιτέχνης μιμείται την Τέχνη,                                  όχι την Φύση. Βλ. PALAZZO DEL TE, CABINET D’ AMATEUR, DOMUS NOVA, NOVUS CAESAR, STUDIOLO, CARITAS ROMANA, TRIBUNA, TONDO, FIGURA SERPENTINATA, LAPIS PHILOSOPHORUM, ENTENTE, ROSSO FIORENTINO.

MANIBUS PEDIBUSQUE= με χέρια και πόδια

MANIERA GRECA= η Βυζαντινή νοοτροπία ζωγραφικής όπως νοείται                         από την Ιταλική Αναγέννηση.

MANITA SECRETA= «Μυστική Μανία», έργο για την δημοσίευση του οποίου κατηγορήθηκε το Τάγμα των Ιησουϊτών.

MANO DI AGOSTINO CARRACI= «Χειρ Αυγουστίνου Καρράτσι», υπογραφή               του ζωγράφου Agostino Carraci στον πίνακα ΤΟΠΟΙ ΜΕ ΛΟΥΟΜΕΝΟΥΣ                   της περιόδου 1580-90. Βλ. CARATIUS, LE GUIDE, EMILIA-ROMAGNA

MANO IN MANO= από χέρι σε χέρι. To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι η λέξη MANUS δηλώνει την ελληνική περιοχή της Μάνης.

MANTADOR= ο εντελλόμενος. Στην ελληνική γλώσσα, «Μανδάτωρ» ονομάζεται              ο τίτλος του μεταβιβαστή των εντολών του βασιλέως. Στην Ισπανική, «Matador» είναι ο ταυρομάχος

MANDATUM= εντολή, νέο, είδηση.

MANES = ψυχές νεκρών

MANIFESTE DES ÉGAUX= «Διακήρυξη των Ίσων», έργο του Sylvain Maréchal               το 1796 το οποίο αναφέρεται στην διακήρυξη της αρχής της πολιτικής ισότητας από την Γαλλική Επανάσταση.

MANU FORTI= με ισχυρή χείρα, αναφέρεται στην χρήση των χεριών                              ενός ανθρώπου

MANU PROPRIA= με το δικό του χέρι, αναφέρεται στην εργασία και λειτουργία ενός ανθρώπου

MAPPAMUNDI= ο «Χάρτης του Κόσμου» της Αναγεννήσεως. Βλ. την σύνδεση               με την CITTÀ DEL SOLE.

MARCATO= τονισμένα, με τόνο, υπογραμμισμένα.

MARCHE= η χώρα των Μάρκων στην Ιταλία.

MARCIANA= «Μαρκιανή Βιβλιοθήκη» της Βενετίας, (έργο του Τζιάκοπο Τόττι                   ή Σανσοβίνο το 1635), σύμβολο του πολιτισμού και της τέχνης. Περιέχει μινιατούρες οι οποίες αναφέρονται στο χειρόγραφο της MARCIANA με τίτλο «ΣΥΝΟΨΗ» των αρχών του 16ου αιώνος από τον Γκριμάνι. Η MARCIANA δημιουργήθηκε από τους κώδικες της συλλογής που χάρισε ο Έλλην Καρδινάλιος και ουμανιστής Βησσαρίων το 1468 στην Δημοκρατία της Βενετίας με σκοπό                  την στέγαση της LIBRERIA SANSOVIANA. Υπάρχει και ΜΑΡΚΙΑΝΟ ΜΟΥΣΕΙΟ. Ο Βησσαρίων γεννήθηκε στην Τραπεζούντα το 1395, υπήρξε μαθητής                           του Γεωργίου-Πλήθωνος Γεμιστού και –το πιο σημαντικό όλων– αναδείχθηκε Αρχιεπίσκοπος Νίκαιας  το 1437, συμμετείχε το 1438 στην Σύνοδο Φλωρεντίας-Φερράρας με κήρυγμα υπέρ της Ενώσεως των 2 Εκκλησιών και ανάληψης σταυροφορίας για την διάσωση του Βυζαντίου, αναδείχθηκε από την Καθολική Εκκλησία Καρδινάλιος Τούσκλων και το 1463 ονομάστηκε από τον Πάπα «Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως». Έγραψε το έργο «ΕΛΕΓΧΟΙ                            ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ», πέθανε στην Ραβέννα το 1472.                    Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι ο Βησσαρίων και ο Vasari αντιπροσωπεύουν τον ίδιο δημιουργό. Βλ. LIBRERIA VECCHIA, PAXTIBI,              SCALA DEI GIGANTI, CABALA DEL CAVALLO PEGASEO και PROTOMASTRO συν το έργο DEL GOVERNO DEI REGNI ET DELLE REPUBLICHE COSI ANTICHE COME MODERNE LIBRI XVIII.

MAR DULCE= η Θάλασσα των Γλυκών Νερών –ο Ατλαντικός Ωκεανός–                  στην οποία χύνεται ο Αμαζόνιος. Βλ. MARE INTERNUM, MARE NOSTRUM, MARE CLAUSUM, MARE LIBERUM.

MARE CLAUSUM= κλειστή θάλασσα, κόλπος. H λέξη «CLAUSUM» πηγάζει                      από τις λατινικές «CLAUSA» και «CLAUSULA». Ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει              ότι η μετάφραση αυτής της λέξης είναι η πλέον σημαντική αρχή                                      όλων των μεταφράσεων της Λατινικής Γλώσσας. «CLAUSA» είναι η Γλώσσα,                   η Κλώσσα, η Κλεις (δηλαδή, το Κλειδί, η Κλείδα, το Κλείστρον), η Ρήτρα                   και το Άρθρο. Σύμφωνα με την εκτίμηση του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε., αυτή η έκφραση «MARE CLAUSUM» είναι η ρήτρα η οποία αποδίδει την θάλασσα εντός της διακριτής δικαιοδοσίας ενός κράτους (αντίθετή της η φράση MARE LIBERUM) και αναφέρεται ειδικότερα στην Μεσόγειο Θάλασσα και στα κλειδιά λειτουργίας των ηλεκτρικών στήλων του Ηρακλέους και των πυλώνων                        του Γιβραλτάρ (το κλειδί της Μεσογείου) που συνδέονται με τον ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΠΙΝΑΚΑ ο οποίος ανακαλύφθηκε στην πόλη της Ηράκλειας, δίπλα στην Πομπηΐα και συγκεκριμένα στην Λουκανία της Κάτω Ιταλίας,  στον ποταμό Σίρι.                           Ιδρυτής της Ηράκλειας θεωρείται ο Ηρακλής, εκεί ίδρυσε σχολή ο Πυθαγόρας αλλά είναι η πατρίδα του ζωγράφου Ζεύξιδος (στον οποίο ο Jordano Bruno αποδίδει την έκφραση «PHANTASTICA VIRTUS»). Στην Ηράκλεια, λοιπόν, ανακαλύφθηκαν το 1732 και 1735 αντιστοίχως 2 πλάκες του ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΠΙΝΑΚΑ οι οποίες βρίσκονται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Νεαπόλεως. Στην μιαν όψη υπάρχει Ελληνική επιγραφή και στην άλλην όψη μέρος λατινικού νομού. Πρόκειται για 2 τεμάχια χαλκής πλακός τα οποία –σύμφωνα               με τις εκτιμήσεις του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε.– πρέπει να συνδέονται               με τις ΧΡΥΣΕΣ ΠΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΡΟΤΩΝΟΣ (της σχολής του Πυθαγόρα                       στην Ηράκλεια). Σύγκρινε με JANUIS CLAUSIS.

MARE INTERNUM= «η εσωτερική θάλασσα», η Μεσόγειος των ετών                             του Ιουστινιανού

MARE LIBERUM= «ανοιχτή θάλασσα». Η έκφραση έχει τις ρίζες της                              στον 16ο αιώνα. Χαρακτηρίζεται ως «Μεγάλη Ιδέα», πράγμα που αφήνει ανοιχτή την ερμηνεία της έκφρασης σε σχέση με την Μεσόγειο Θάλασσα αλλά ειδικώς                 ως προς την Ελλάδα και την Μεγάλη Ιδέα. Κανονικά, όμως, συνδέεται                            με τον έλεγχο των θαλασσίων οδών –η κυρία εφαρμογή είναι ο έλεγχος του ρου του καναλιού του Δουνάβεως–και με το Δίκαιο της Θάλασσας. Ο όρος μπορεί                να χρησιμοποιηθεί σε σχέση με την προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί μια ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων ή μια ένωση της Ευρώπης θεμελιωμένη στο Δίκαιο, στην Διεθνή Δικαιοσύνη, στο Χριστιανικό πνεύμα, σε νόμους ατομικής ηθικής ή –κυρίως– ενάντια στους νόμους ή υπεράνω των νόμων των εθνικών κρατών. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Θάλασσα Ελεύθερη».

MARE NOSTRUM= «η θάλασσά μας», ονομασία των Ρωμαίων για την Μεσόγειο, με το Αιγαίο θεωρούμενο ως «Ρωμαϊκή λίμνη». Βλ. «MARE CLAUSUM»                           και «MARE LIBERUM»

MARGARITA PHILOSOPHICA= «ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ», βιβλίο                  του Γκρέγκορ Ράϊς τον 16ο αιώνα το οποίο περιέχει εικόνες με τον «Τύπο                        της Αριθμητικής» του Βοήθιου και του Πυθαγόρα για αριθμητική με βάση                   έναν Άβακα και με το Αραβικό Αριθμητικό Σύστημα ενώ συνδέεται με την χρήση   των πρώτων υπολογιστών ή αβάκων. Εκδόθηκε το 1508 στην Βασιλεία.                       Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει, ωστόσο, ότι «ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ» είναι ο ιερός Άρτος ο οποίος συμβολίζει την ένωση του σώματος του Χριστού              και του οίνου στην Θεία Ευχαριστία ενώ το «ΜΑΡΓΑΡΟΝ» χρησιμοποιείται           για την διακόσμηση ψηφιδωτών. Βλ. ABACUS, CALCULUS, LIBER ABACI                     αλλά ιδίως την σύνδεση με το έργο PHOENIX, SIVE ARTIFIOSA MEMORIA,                  το έργο CLAVIS UNIVERSALIS ARTI MNEMONICHE E LOGICA COMBINATORIA DA LULLO A LEIBNIZ και την αναφορά SINE CLAVIS                      στο CORPUS HERMETICUM.

MARIEGOLA= το Αρχείο της Ελληνικής Κοινότητος Βενετίας

MARIENALTAR= «Ο Βωμός της Μαρίας», έργο του Martin Schongauer                           στο Μουσείο Κολμάρ της Αλσατίας & «Πολύπτυχα της Παρθένου», έργο                      του Hans Süss von Kulmbach στο Γερμανικό Εθνικό Μουσείο Νυρεμβέργης.                   Βλ. MONDENUOVO, LAPIS PHILOSOPHORUM.

MASTER= ο Διδάσκαλος με την έννοια του επικεφαλής Σχολής ή Εργαστηρίου, καθηγητή ή καλλιτέχνη με μαθητές και ο οποίος δημιουργεί μιαν ενότητα έργων               ή θεμάτων γύρω από τα οποία εργάζονται οι ακόλουθοί του.

MASTER HARE= πίνακας του προσωπογράφου Σερ Joshua Reynolds (1723-1792), ο οποίος υπήρξε υποστηρικτής της ίδρυσης Εθνικού Αγγλικού Μουσείου. Το 1768 έγινε o πρώτος πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας Τέχνης και οι ΛΟΓΟΙ του                 στην απονομή των βραβείων της θέσπισαν το λεγόμενο «GRAND STYLE». Ξεχωρίζει η ομιλία του Reynolds με θέμα “Discourses on Art”. Mε την απώλειά του το 1792 γεννήθηκε ο Ρομαντισμός και ταυτόχρονα απέκτησε εθνικότητα η Αγγλική Ζωγραφική και απελευθερώθηκε από τις ξένες. Το Συμβούλιο Αντίστασης                       του Ο.Η.Ε. μεταφράζει τον τίτλο «Χαίρε Κύριε» ή «Κύριε του Χάροντα».                              Βλ. CALENDRIER RÉPUBLICAIN.

MATERIALISMUS= Υλισμός, η θεωρία η οποία ανάγει όλα τα όντα                                  και τα φαινόμενα στην ύλη ως αιτία και ουσία κάθε πραγματικότητας και αρνείται όλες τις άλλες επιρροές ή δυνάμεις (πνεύμα, συνείδηση, ιδέα, Θεό).                           Βλ. ALMA MATER, MATER VIRTUTUM, SANCTA MATER ECCLESIA,                  SANTA MARIA MATER DOMINI, SANTA ELENA, SALVE MATER CHRISTI.

MATERIAM SUPERABAT/SUPERABIT OPUS= την ύλη υπερέβαινε το έργο,                    η εργασία/το έργο, η εργασία θα αποδειχθεί ύλη. Εξαιρετική φράση, προερχόμενη από την περιγραφή του Ναού του Ήλιου στις ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ Οβιδίου.

MATER MATUTA= «Η ΕΤΡΟΥΣΚΑ ΜΗΤΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ», γλυπτό άγαλμα στυλ PIETÀ του Ε´ αιώνος π.Χ. στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλωρεντίας.                        Στο Μουσείο υπάρχει λυχνάρι του Δ´ αιώνος με τον Χριστό και τον Άγ. Πέτρο                σε βάρκα: συνδέεται με το Αθηναϊκό λυχνάρι του Δ´ αιώνος στο Μουσείο Heartford του Connecticut  και με το έργο του «ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ HEARTFORD». Η εκτίμηση του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι συνδέεται                              με ολόκληρο το Βαπτιστήριο Φλωρεντίας και ότι η ΑΓ.ΣΟΦΙΑ είναι η Εκκλησία              της Αναγεννήσεως. Βλ. την άμεση τριάδα MATER MATUTA-CROCETTA-ROSETTA για την αποκρυπτογράφηση της λίθου και οπωσδήποτε την ακολουθία PIETÀ, LA PIETÀ, IMAGO PIETATIS, AVE GRATIA PIETA DOMINUS TECUM, INSTITUTO DELLA PIETÀ μαζί με την σημασία των 2 ρητών PAXTIBI MARCE EVANGELISTA MENS-SACRIFICIUM LAUDIS HONORI συνδυαστικώς                            και σε άμεση σύνδεση κυρίως με την NATURE MORTE και την LAPIS PHILOSOPHORUM καθώς και DUOMO, ACTA SANCTORUM, BRINDISI,                  LA FENICE αλλά πρωτίστως, ιδίως και κυρίως την σχέση CAPITOLINE-MATER MATUTA-LUPA CAPITOLINA.

MATER VIRTUTUM= «η Μητέρα των Αρετών», η έκφραση αναφέρεται                     ως επιγραφή σε πίνακα του Mantegna μαζί με επιγραφή από στίχους                               της REMEDIA AMORIS του Οβιδίου.

MAXIMA DELETUR PUERO REVERENTIA= μέγιστος σεβασμός στο παιδί (Ιούνιος ή Ιούλιος Ιουβενάλις, σατιρικός ποιητής)

MAXIMUS IN MINIMIS= μεγάλος στα μικρά, στις μικρές, στις μικροπρέπειες

MEA CULPA= δικό μου λάθος. Χρησιμοποιείται για αναγνώριση και ανάληψη ευθυνών αφού το κακό έχει διαπραχθεί και έχει καταντήσει να το δικαιολογεί                 εκ των υστέρων σαν να έχει σχεδιαστεί εκ των προτέρων. Βλ. ειδικά                        το ρητό «FELIX CULPA»

MEDIA CAVEA= ο χώρος των Ιππέων στο δεύτερο ή μέσο κοίλον του Θεάτρου

MEDICE, CURA TE IPSUM= «Ιατρέ, θεράπευσε εαυτόν», λατινική παραλλαγή            του ρητού του Χριστού προς τους ιατρούς. Για μιαν ακόμα φορά, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. επισημαίνει την ταύτιση ιατρών-θεραπευτών-Μεδίκων              και των μνημείων των Μηδικών πολέμων για τον Άγνωστο Θεό στο Σύνταγμα              της Ακροπόλεως των Αθηνών (στις πηγές αναφέρεται με βάση ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, τον Βούλαρχο και σε σχέση με το Ανάκτορο                  της Κτησιφώντος: σημειώνεται ότι ο επίσκοπος Σελεύκειας-Κτησιφώντος, προκαθήμενος της Περσικής Εκκλησίας, εκτελέστηκε από τον βασιλιά της Περσίας Σαπώρη το 343 με 10.000 Χριστιανούς).

MEDICEUS= κώδικας των έργων του Ησιόδου. Βλ. ΑΜΒROSIANUS, MESSANIUS, PARISIENSES

MEDICINA CATHOLICA= έργο του Robert Fludd το 1629 στην Φρανκφούρτη.

MEDICINA LULLIANA = έργο του Jordano Bruno το οποίο                                           αφενός συνδέεται με το έργο του DE LAMPADE COMBINATORIA (LULLIANA), αφετέρου στηρίζεται στο έργο του Raimundo Lulio LIBER DE REGIONIBUS SANITATIS ET INFIRMITATIS. Βλ. και την σύνδεση με τα έργα Παράκελσου.

MEDIDA DEL CUERPO= «Ποικίλα Μέσα για την Γλυπτική και την Αρχιτεκτονική», αναφέρει η τυπική μετάφραση για τον τίτλο του σχεδίου του Χουάν ντε Άρφε               της Σεβίλλης του 1585 που βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη Μαδρίτης.                        Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ» και θεωρεί ότι συνδέεται με το έργο ΠΕΡΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ του Βιτρούβιου                το οποίο –αν και εκδόθηκε στην Ρώμη– βρίσκεται επίσης στην Εθνική                                  Βιβλιοθήκη Μαδρίτης. Bλ. GEOMETRIΑ και GEOMETRIA DEL COMPASSO                   και DE ARCHITECTURA  

MEDIOEVO E RINASCIMENTO= «Μεσαίωνας και Αναγέννηση», έργο                           του E. Garin το οποίο εκδόθηκε στην Φλωρεντία το 1954. Βλ. την σύνδεση                        με το έργο LA CULTURA FILOSOFICA DEL RINASCIMENTO ITALIANO                     και το βιβλίο PICATRIX.

MEDIOCRIA FIRMA= τα μεσαία πράγματα είναι πιο ασφαλή (ή) σταθερή μετριοπάθεια (ή) εταιρεία μικρομεσαίων

MEDIOLANUM= το αρχαίο Μεδιόλανο ή Μιλάνο

MEDIO TUTISSIMUS IBIS= η μέση οδός είναι η ασφαλέστερη. Σύγκρινε                     με την σχεδόν όμοια φράση «IN MEDIO TUTISSIMUS IBIS»

MEDITATIO= υπερβατικός λογισμός, μορφή μυστικισμού της Ανατολής

MEDITATIONES= «Τα Εις Εαυτόν», έργο του Μάρκου Αυρηλίου ο οποίος έγραφε στην Ελληνική γλώσσα. Βλ. VIA AURELIA, VIA LATINA, PALAZZO NUOVO.

MEDITATIONS POETIQUES= «Μελέτες Ποιητικές», ρομαντική ποιητική συλλογή του Lamartine το 1820.

MEDIUM TENUERE BEATI= ωραίοι (ή) μακάριοι οι τηρούντες το μέτρο, το μέσον, την μεσαίο οδό. Το ρητό αυτό πρέπει, κατά την γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. να συνδεθεί οπωσδήποτε με το ρητό «BEATI POSSIDENTES»                           ως προς την κατοχή ενός μέσου ή medium. Επίσης, ανήκει στην ίδια ενότητα συνειρμικά με τα ρητά «BEATI PAUPERES SPIRITUS» και «BEATÆ MEMORIÆ» ενώ από τον συνδυασμό τους μπορεί να εννοηθεί και η φράση «μακάριοι                    όσοι διαθέτουν μνήμη» και «μακάριοι όσοι κατέχουν ένα μέσο». «MEDIUM»                στο φιλοσοφικό σύστημα του Πνευματισμού είναι το πρόσωπο που έχει ειδικευθεί στην επικοινωνία με τα πνεύματα των νεκρών.