«ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥΚΛΑ»
Αλμπέρ Καμύ
Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος
Copyright© Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε συνάρτηση με το άρθρο του συγγραφέα «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ», την ομιλία του με τίτλο «Ο ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ»,
την «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΚΑΛΙΓΟΥΛΑ» όπου γίνεται αναφορά στο Θέατρο Αλγερίου καθώς και
την διπλωματική του μελέτη προς το Πανεπιστήμιο Αλγερίου με θέμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ». Κυρίως, όμως (στον συνδυασμό θεάτρου, ταχύτητας και ποδοσφαίρου), με την ομιλία του με θέμα «Ο συγγραφέας και το επόχημά του»
Έπαιξα, πράγματι, αρκετά χρόνια ποδόσφαιρο στο Πανεπιστήμιο του Αλγερίου.
Μου φαίνεται ότι ήταν χθες.
Όταν, όμως, το 1940 επέστρεψα και ξαναφόρεσα τα παπούτσια, αναλογίστηκα ότι δεν ήταν χθες.
Πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, είχα την γλώσσα κρεμασμένη έξω σαν εκείνα τα σκυλιά
με τα οποία διασταυρώνονται οι άνθρωποι στις 2 το μεσημέρι στο Τιζι-Ουζου.
Είχε περάσει αρκετός καιρός από το 1928 και μετά, υπέθεσα.
Έκανα το ντεμπούτο μου με την αθλητική ομάδα Montpesier.
Μόνον ο Θεός ξέρει γιατί,
αφού έμενα στην Belcourt και η ομάδα της Belcourt-Mustapha ήταν η Gallia.
Είχα, όμως, έναν φίλο, έναν χαρακτήρα μάλαμα, που κολυμπούσε μαζί μου στο λιμάνι
και έπαιζε γουώτερ πόλο στην Montpesier.
Άρα, συμβαίνει σαν μερικές φορές η ζωή ενός ανθρώπου να είναι προκαθορισμένη.
Η Montpesier έπαιζε συχνά στο πεδίο της Manoeuvre,
προφανώς για κανέναν ειδικό λόγο.
Η Manoeuvre, όμως, είχε μισθώσει ροπαλοφόρους, έτοιμους να τεθούν στην υπηρεσία
ενός επισκέπτη-κεντροεπιθετικού στην σκηνή της Alenda, στο Οράν της Αλγερίας.
Σύντομα, επρόκειτο να μάθω ότι η μπάλα ποτέ δεν πηγαίνει προς κάποιον όπου αυτός ελπίζει πως θα πάει.
Αυτό με βοήθησε πολύ στην ζωή, κυρίως στις μεγάλες πόλεις,
όπου οι άνθρωποι συνήθως δεν είναι πάντα όσο σωστοί λέγεται.
Ύστερα από έναν χρόνο όμως στο «Lycée», τα ρόπαλα και η Montpesier
με έκαναν να ντρέπομαι για μέναν τον ίδιο: ένα «κολλεγιόπαιδο» πρέπει να παίζει
για την ομάδα του Πανεπιστημίου της Αλγερίας, την R.U.A.
Σε αυτήν την περίοδο, ο χαρακτήρας-μάλαμα (velludo) είχε ήδη φύγει από την ζωή μου.
Δεν είχαμε τσακωθεί οι δυο μας, απλά: τώρα, αυτός προτιμούσε να πηγαίνει για κολύμπι στο Padovani,
όπου τα νερά δεν ήταν τόσο «καθαρά».Ούτε και οι λόγοι τους ήταν τόσο «καθαροί», για να είμαι ειλικρινής.
Προσωπικά, έβρισκα ότι οι λόγοι του ήταν «αξιολάτρευτη»,
αν και χόρευε πολύ άσχημα,
πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να αντέξω όταν ήμουν ζευγάρι με μια γυναίκα.
Είναι ή όχι ο άνδρας που πρέπει να πατάει στα δάχτυλα όταν χορεύει;
Ο χαρακτήρας-μάλαμα κι εγώ υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε για να ειδωθούμε.
Τα χρόνια, όμως, πέρναγαν.
Πολύ αργότερα, ξεκίνησα να συχνάζω στο εστιατόριο του Padovani (για σας, για λόγους «καθαρούς»)
αλλά ο «velludotype» είχε παντρευτεί με την τετραπληγική του,
κάτι το οποίο οπωσδήποτε τον εμπόδισε να «κολυμπήσει», όπως συνήθως συμβαίνει.
Τί έλεγα, όμως,
Ω ναι, η R.U.A.
Ήμουν γοητευμένος,
το σπουδαίο για μένα ήταν να παίζω.
Καταβρόχθιζα ανυπόμονα τις μέρες από Κυριακή έως Πέμπτη (ημέρες πρακτικής)
και από Πέμπτη έως Κυριακή (ημέρες της ομάδας).
Έτσι συνέβη και σαν να ενώθηκα με τους φοιτητές του κολλεγίου…
και να ‘μαι γω, γκολτζής της νέας ομάδας!
Ναι, όλα έμοιαζαν τότε τόσο εύκολα.
Δεν ήξερα, όμως, τότε, ότι τέλειωναν μια σειρά χρόνια
που περιλάμβαναν κάθε περιοχή του τομέα του ενδιαφέροντός μου –και ποτέ δεν θα ‘χαν σκοπό πια.
Δεν ήξερα τότε ότι, 20 χρόνια αργότερα, στους δρόμους στο Παρίσι και στο Μπουένος-Άϊρες
(ναι, μου συνέβη)
ακόμα και η λέξη «R.U.A.»,
που την ανέφερε ένας φίλος που συνάντησα, θα έκανε την καρδιά μου να αναπηδήσει τόσο ηλίθια.
Και, αφού εξομολογούμαι τα μυστικά μου,
πρέπει να παραδεχθώ ότι στο Παρίσι, για παράδειγμα,
βλέπω τους αγώνες της Λέσχης Αγώνων Ταχύτητας με κούρσες
όπου έστρεψα την προσοχή μου επειδή η R.U.A.
χρησιμοποιεί τις ίδιες φανέλες με μπλε και άσπρες γραμμές.
Πρέπει, επίσης, να πω ότι οι Αγώνες Ταχύτητας έχουν μερικές ίδιες εκκεντρικότητες με την R.U.A.
Η Λέσχη Ταχύτητας παίζει «επιστημονικά», χάνει αγώνες που θα έπρεπε να κερδίζει.
Φαίνεται ότι αυτό έχει αλλάξει τώρα (όπως μου γράφουν από το Αλγέρι) αλλά όχι πολύ.
Εκτός όλων των άλλων, αυτό εξηγεί γιατί αγαπούσα τόσο πολύ την ομάδα μου
–όχι μόνο χάριν της χαράς της νίκης όταν συνδυαζόταν με τον κόπο που ακολουθεί την προσπάθεια
αλλά και εξαιτίας της ηλίθιας επιθυμίας τις νύχτες μετά κάθε ήττα…
Η πιο δύσκολη ομάδα ήταν η «Olympic Hussein Dey».
Παίζαμε πίσω από το νεκροταφείο.
Πέρναγαν πάνω από το πτώμα μου…
Δεν θέλω να συνεχίσω να αστειεύομαι.
Διότι, ύστερα από πολλά χρόνια στα οποία ο κόσμος μου επέτρεψε να έχω ποικίλες εμπειρίες,
αυτή η εμπειρία από την οποία έμαθα περισσότερα
–μακροπρόθεσμα–
για τις ηθικές υποχρεώσεις του ανθρώπου
είναι η σφαίρα του ποδοσφαίρου
και ό,τι έμαθα στην R.U.A. δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Ας το διατηρήσουμε όλοι.
Ας διατηρήσουμε αυτήν την μεγαλειώδη και επάξια εικόνα της νιότης μας.
Αλμπέρ Καμύ
Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος
Copyright© Christos P. Papachristopoulos
Σημείωμα του μεταφραστή: το κείμενο αυτό πρέπει να αναγνωστεί σε συνάρτηση με το άρθρο του συγγραφέα «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ», την ομιλία του με τίτλο «Ο ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ»,
την «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΚΑΛΙΓΟΥΛΑ» όπου γίνεται αναφορά στο Θέατρο Αλγερίου καθώς και
την διπλωματική του μελέτη προς το Πανεπιστήμιο Αλγερίου με θέμα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ». Κυρίως, όμως (στον συνδυασμό θεάτρου, ταχύτητας και ποδοσφαίρου), με την ομιλία του με θέμα «Ο συγγραφέας και το επόχημά του»
Έπαιξα, πράγματι, αρκετά χρόνια ποδόσφαιρο στο Πανεπιστήμιο του Αλγερίου.
Μου φαίνεται ότι ήταν χθες.
Όταν, όμως, το 1940 επέστρεψα και ξαναφόρεσα τα παπούτσια, αναλογίστηκα ότι δεν ήταν χθες.
Πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, είχα την γλώσσα κρεμασμένη έξω σαν εκείνα τα σκυλιά
με τα οποία διασταυρώνονται οι άνθρωποι στις 2 το μεσημέρι στο Τιζι-Ουζου.
Είχε περάσει αρκετός καιρός από το 1928 και μετά, υπέθεσα.
Έκανα το ντεμπούτο μου με την αθλητική ομάδα Montpesier.
Μόνον ο Θεός ξέρει γιατί,
αφού έμενα στην Belcourt και η ομάδα της Belcourt-Mustapha ήταν η Gallia.
Είχα, όμως, έναν φίλο, έναν χαρακτήρα μάλαμα, που κολυμπούσε μαζί μου στο λιμάνι
και έπαιζε γουώτερ πόλο στην Montpesier.
Άρα, συμβαίνει σαν μερικές φορές η ζωή ενός ανθρώπου να είναι προκαθορισμένη.
Η Montpesier έπαιζε συχνά στο πεδίο της Manoeuvre,
προφανώς για κανέναν ειδικό λόγο.
Η Manoeuvre, όμως, είχε μισθώσει ροπαλοφόρους, έτοιμους να τεθούν στην υπηρεσία
ενός επισκέπτη-κεντροεπιθετικού στην σκηνή της Alenda, στο Οράν της Αλγερίας.
Σύντομα, επρόκειτο να μάθω ότι η μπάλα ποτέ δεν πηγαίνει προς κάποιον όπου αυτός ελπίζει πως θα πάει.
Αυτό με βοήθησε πολύ στην ζωή, κυρίως στις μεγάλες πόλεις,
όπου οι άνθρωποι συνήθως δεν είναι πάντα όσο σωστοί λέγεται.
Ύστερα από έναν χρόνο όμως στο «Lycée», τα ρόπαλα και η Montpesier
με έκαναν να ντρέπομαι για μέναν τον ίδιο: ένα «κολλεγιόπαιδο» πρέπει να παίζει
για την ομάδα του Πανεπιστημίου της Αλγερίας, την R.U.A.
Σε αυτήν την περίοδο, ο χαρακτήρας-μάλαμα (velludo) είχε ήδη φύγει από την ζωή μου.
Δεν είχαμε τσακωθεί οι δυο μας, απλά: τώρα, αυτός προτιμούσε να πηγαίνει για κολύμπι στο Padovani,
όπου τα νερά δεν ήταν τόσο «καθαρά».Ούτε και οι λόγοι τους ήταν τόσο «καθαροί», για να είμαι ειλικρινής.
Προσωπικά, έβρισκα ότι οι λόγοι του ήταν «αξιολάτρευτη»,
αν και χόρευε πολύ άσχημα,
πράγμα το οποίο δεν μπορούσα να αντέξω όταν ήμουν ζευγάρι με μια γυναίκα.
Είναι ή όχι ο άνδρας που πρέπει να πατάει στα δάχτυλα όταν χορεύει;
Ο χαρακτήρας-μάλαμα κι εγώ υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε για να ειδωθούμε.
Τα χρόνια, όμως, πέρναγαν.
Πολύ αργότερα, ξεκίνησα να συχνάζω στο εστιατόριο του Padovani (για σας, για λόγους «καθαρούς»)
αλλά ο «velludotype» είχε παντρευτεί με την τετραπληγική του,
κάτι το οποίο οπωσδήποτε τον εμπόδισε να «κολυμπήσει», όπως συνήθως συμβαίνει.
Τί έλεγα, όμως,
Ω ναι, η R.U.A.
Ήμουν γοητευμένος,
το σπουδαίο για μένα ήταν να παίζω.
Καταβρόχθιζα ανυπόμονα τις μέρες από Κυριακή έως Πέμπτη (ημέρες πρακτικής)
και από Πέμπτη έως Κυριακή (ημέρες της ομάδας).
Έτσι συνέβη και σαν να ενώθηκα με τους φοιτητές του κολλεγίου…
και να ‘μαι γω, γκολτζής της νέας ομάδας!
Ναι, όλα έμοιαζαν τότε τόσο εύκολα.
Δεν ήξερα, όμως, τότε, ότι τέλειωναν μια σειρά χρόνια
που περιλάμβαναν κάθε περιοχή του τομέα του ενδιαφέροντός μου –και ποτέ δεν θα ‘χαν σκοπό πια.
Δεν ήξερα τότε ότι, 20 χρόνια αργότερα, στους δρόμους στο Παρίσι και στο Μπουένος-Άϊρες
(ναι, μου συνέβη)
ακόμα και η λέξη «R.U.A.»,
που την ανέφερε ένας φίλος που συνάντησα, θα έκανε την καρδιά μου να αναπηδήσει τόσο ηλίθια.
Και, αφού εξομολογούμαι τα μυστικά μου,
πρέπει να παραδεχθώ ότι στο Παρίσι, για παράδειγμα,
βλέπω τους αγώνες της Λέσχης Αγώνων Ταχύτητας με κούρσες
όπου έστρεψα την προσοχή μου επειδή η R.U.A.
χρησιμοποιεί τις ίδιες φανέλες με μπλε και άσπρες γραμμές.
Πρέπει, επίσης, να πω ότι οι Αγώνες Ταχύτητας έχουν μερικές ίδιες εκκεντρικότητες με την R.U.A.
Η Λέσχη Ταχύτητας παίζει «επιστημονικά», χάνει αγώνες που θα έπρεπε να κερδίζει.
Φαίνεται ότι αυτό έχει αλλάξει τώρα (όπως μου γράφουν από το Αλγέρι) αλλά όχι πολύ.
Εκτός όλων των άλλων, αυτό εξηγεί γιατί αγαπούσα τόσο πολύ την ομάδα μου
–όχι μόνο χάριν της χαράς της νίκης όταν συνδυαζόταν με τον κόπο που ακολουθεί την προσπάθεια
αλλά και εξαιτίας της ηλίθιας επιθυμίας τις νύχτες μετά κάθε ήττα…
Η πιο δύσκολη ομάδα ήταν η «Olympic Hussein Dey».
Παίζαμε πίσω από το νεκροταφείο.
Πέρναγαν πάνω από το πτώμα μου…
Δεν θέλω να συνεχίσω να αστειεύομαι.
Διότι, ύστερα από πολλά χρόνια στα οποία ο κόσμος μου επέτρεψε να έχω ποικίλες εμπειρίες,
αυτή η εμπειρία από την οποία έμαθα περισσότερα
–μακροπρόθεσμα–
για τις ηθικές υποχρεώσεις του ανθρώπου
είναι η σφαίρα του ποδοσφαίρου
και ό,τι έμαθα στην R.U.A. δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Ας το διατηρήσουμε όλοι.
Ας διατηρήσουμε αυτήν την μεγαλειώδη και επάξια εικόνα της νιότης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου