Η ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ - ΜΕΡΟΣ Δ'

(DE) HARMONIA MUNDI= έργο του Φραγκισκανού μοναχού εκ Βενετίας                   Francesco Giorgio/Giorgi το 1525 με θέμα την αρμονία μικρόκοσμου-μακρόκοσμου και ανθρώπου. Οι απόψεις του περί ανιμισμού του κόσμου και της φύσεως               μέσω της μαγείας και των άστρων απορρίπτονται κυρίως από τον Marin Μersenne στα έργα OBSERVATIONES ET AMENDATIONES AD FRANCISCI GIORGIO PROBLEMΑTA-QUAESTIONES CELEBERRIMAE IN GENESIM-L’ IMPIÉTÉ               DES DÉISTES-LA VÉRITÉ DES SCIENCES-QUAESTIONES IN GENESIM.                       To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το έργο του Giorgio/Giorgi συνδέεται με τον συμβολισμό του αριθμού 16 –όπως αναλύεται στην CAPELLA SIXTINA– αλλά και με την αρμονία των σφαιρών του κόσμου στην μουσική                             και στα μαθηματικά του κόσμου των Πυθαγορείων. Επίσης, δίδεται συμβολική εξήγηση στο ότι ο Giorgio/Giorgi ανήκε στον κύκλο του Καρδιναλίου                        Αιγιδίου του Viterbo.

(DE) HARMONICE MUNDI = HARMONICE MUNDI = «Περί Αρμονίας Κόσμου»              ή «Αρμονία του Κόσμου», τίτλος του πρώτου έργου –όπως αναφέρεται επισήμως– του Ιωάννη Κέπλερ αλλά η εξέταση των πηγών αποδεικνύει                                      ότι αυτό είναι το προτελευταίο έργο του το 1618 και ότι αναφέρεται                            δεύτερο έργο-παράρτημα με τον ίδιο ακριβώς τίτλο το 1619 και τρίτο έργο το 1621 (με τα οποία επικρίνει τα μοντέλα του Robert Fludd): όλα έκδοση Μονάχου, 1940. Ονομάζει την δημιουργία της πόλης του κόσμου του ως «SOLAM COELESTEM».                                         Αναφέρονται ιδιαιτέρως στην ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ, στην ΟΓΔΟΑΔΑ, στην Θεολογία              των Ερμή Τρισμέγιστου-Μωϋσή-Ευαγγελιστή Ιωάννη, στο Δηνάριο ως νόμισμα της Ηθικής και στον λεγόμενο ΚΡΑΤΗΡΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ (CRATER ANIMARUM).   Είχαν προηγηθεί τα έργα του Ιωάννη Κέπλερ «ΚΟΣΜΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ»           ή «MYSTERIUM COSMOGRAPHICUM» το 1597 με αναφορές στην φιλοσοφία Πλώτωνα-Πυθαγόρα, η «ΝΕΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ» το 1609, τα «ΔΙΟΠΤΡΙΚΑ»                   το 1610, η «ΝΕΑ ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ» το 1615 καθώς και οι «ΡΟΔΟΛΦΕΙΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ» και η «ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΠΕΡΝΙΚΟΥ»                 ενώ εσχάτως καταγράφεται το «IN SOMNIUM SCIPIONIS» και το «SOMNIUM, SEU OPUS POSTHUMUM DE ASTRONOMIA LUNARI» το 1634 σε συνδυασμό               με τον πίνακα «TABULA ORBIUM PLANETARUM DIMENSIONES,                               ET DISTANTIAS PER QUINQUE REGULARIA CORPORA GEOMETRICA EXHIBENS» (το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει και το έργο του Αριστοτέλη DE INSOMNIS σε συνδυασμό με τα 2 έργα του Jordano Bruno                      DE SOMNII INTERPRETATIONE-INSOMNIUM στους DIALOGI DUO                           DE FABRICII MORDENTIS σε σύνδεση με τα άρθρα Bruno ARTICULI CENTUM                                    ET SEXAGINTA ADVERSUS HUIUS TEMPESTATIS  MATHEMATICOS ATQUE PHILOSOPHOS) και όλες τις σημειώσεις –με αρχή την CITTÀ DEL SOLE–                 για το έτος 1634. Ο Κέπλερ ανακάλυψε τους ΝΟΜΟΥΣ ΚΕΠΛΕΡ:                                   τους μαθηματικούς τύπους, τους πρώτους «φυσικούς νόμους», τους 3 εμπειρικούς νόμους που διέπουν  τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων και των αστεριών     καθώς και των δορυφόρων των πλανητών. Ανακάλυψε τις ελλειπτικές τροχιές                 των πλανητών (βλ. ωστόσο και την ανάλυση στο έργο DIALECTICAE PARTITIONES και τα υπόλοιπα κείμενα του καθηγητή Pierre de la Ramèe).                        Ο Κέπλερ ονομάστηκε «ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ»                                  και έδωσε μαθηματική απόδειξη του συστήματος του Κόππερνιγκ (βλ. LA CENA DE LE CENERI του Bruno). Ο Ιωάννης Κέπλερ στις αρχές του 17ου αιώνος εργαζόταν στο Αστεροσκοπείο Μπελβεντέρε της Πράγας (βλ. STUDIOLO                     και REGNO DI MOREA BELVEDERE) και το 1604 παρατήρησε την εμφάνιση Σουπερνόβα. Επιπλέον, ήταν βοηθός του Τύχωνος. Βλ. Και «DEMONSTRATIO MAXIMI ON CITUDINIS STEALLE VENERIS CAPITULUM». Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το έργο του Κέπλερ συνδέεται με τον νέο κόσμο αρμονίας που ανακάλυψε ο Κωστής Παλαμάς το 1899 στις 20 ωδές του Ανδρέα Κάλβου και με την γέννηση του ποιητή Κώστα Ουράνη.  Βλ. CORPUS MUNDI, INTELLECTUS MUNDI, SPIRITUS MUNDI, ANIMA MUNDI, ICONOLOGIA, ICONOLOGIA OVERO DESCRITTIONE DELL’ IMAGINI UNIVERSALI CAVATE DALL’ ANTICHITA, STUDIOLO, HARMONIA, (DE) HARMONICE MUNDI, THEATRUM MEDICI, THEATRUM MUNDI, SALVATOR MUNDI,  MAPPAMUNDI, MŒNIA MUNDI και MUNDUS NOVUS.

DE HOMINIS DIGNITATE= «Περί της Αξιοπρεπείας του Ανθρώπου»                               ή «Εκ του Ανθρώπου η Αξιοπρέπεια», έργο του Giovanni Pico della Mirandola                 το οποίο αποτελεί σχόλιο στο «Ποίημα της Αγάπης» (CANZONA DE AMORE)            του Benivieni. Θεωρεί την Αξιοπρέπεια του Ανθρώπου ως άρση και ύψωση               προς τον Θεό και χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι ο Άνθρωπος                             πρέπει να αξιοποιεί τις ανθρωπιστικές σπουδές του για χάρη της θρησκείας              και, μάλιστα, να τις αναπαράγει. Βλ. την χρήση του έργου σε σχέση με τα έργα του Bruno SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE και DE IMAGINUM, SIGNORUM                  ET IDEARUM COMPOSITIONE και για τον Pico della Mirandola κυρίως ORATIO και LA CULTURA FILOSOFICA DEL RINASCIMENTO ITALIANO                                    αλλά και την σύνδεση με CONCLUSIONES, CONCLUSIONES ORPHICAE, HEPTAPLUS, DE ENTE ET UNO, APOLOGIA.

DE SYMMETRIA HUMANI CORPORIS= «Περί Συμμετρίας του ανθρωπίνου Σώματος», έργο του Ντύρερ στο οποίο αναφέρεται το 1570 o μαθηματικός                  John Dee (στην εισαγωγή της μετάφρασης στον Ευκλείδη και στον Pico della Mirandola). Βλ.  MONAS HIEROGLYPHICA και το έργο Ντύρερ «DE SYMMETRIA PARTIUM».

DE HUMANI CORPORIS FABRICA= «Περί Κατασκευής του Ανθρωπίνου Σώματος» ή «Πραγματεία στην Ανατομία», αναφέρει η τυπική μετάφραση                         που το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ». Ο τίτλος μεταφράζεται                                     και «Περί Κατασκευής του Σώματος του Ανθρώπου» ή «Εργαστήριο Σωμάτων               του Ανθρώπου» με την έννοια της συλλογής δειγμάτων και του εργαστηρίου ερευνών: είναι έργο του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Παβίας Vesalius                     που εκδόθηκε το 1540-1543 στην Βασιλεία σε 7 βιβλία και κυκλοφόρησε σε όλη              την Ευρώπη. Το έργο εικονογραφήθηκε από τον Γιόχαν Στέφαν Καλκάρ                       στο εργαστήριο του Τισιανού στην Βενετία. Ο Vesalius καταδικάστηκε σε θάνατο από την Ιερά Εξέτασιν ως μάγος αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε υποχρεωτικό ταξίδι μετανοίας στην Ιερουσαλήμ και, επιστρέφοντας, το πλοίο του ναυάγησε στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. το μυστικό κρύβεται στο γεγονός ότι το έργο του Vesalius αναφέρεται στον Κάρολο Ε´                   ως Αυτοκράτορα των Μεδίκων. Βλ. EL JARRA DE LA AL(H)A(M)BRA, SECUNDO MUSCULORUM TABULA, COPRUS CHRISTI, INQUISITIO, SOCIETAS JESU, IMPERATORIS MEDICI, DIXI, DIALOGO DI PITTURA, ET PUR SI MUOVE.

DE ICIARCIA= «Περί Οικιαρχίας» ή «Περί Διοίκησης του Οίκου», έργο                     του Leone Battista Alberti το 1469. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί                         ότι συνδέεται με το έργο DELLA FAMIGLIA και με το σύνολο των έργων                       του Albrecht Dürer αλλά σε συνδυασμό με όλα τα γραπτά περί ΟΥΤΟΠΙΑΣ                   του More και διακυβερνήσεως της Ρεπούμπλικας της Ουτοπίας. Βλ. κυρίως SCRIPTORES ORDINIS PRAEDICATORUM.

DE ILLUSTRATIONE URBIS FLORENTINAE= «Περί Απεικόνισης                                   των κοιτασμάτων της πόλης της Φλωρεντίας» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. τον τίτλο του έργου του U. Verini το 1503. Βλ. GRAECAM URBEM, RESTAURATIO URBIS, RENOVATIO URBIS, URBI ET ORBI, URBIS                 ET ORBIS, AB URBE CONDITA, CODEX URBINATUS LATINUS.

DE IMAGINUM(,) SIGNORUM ET IDEARUM COMPOSITIONE= έργο του Jordano Bruno, είναι το τελευταίο έργο που δημοσίευσε ο ίδιος το 1591                                  στην Φρανκφούρτη (βλ. PRATO), απευθυνόμενος προς όλα τα γένη ή έθνη                     των εφευρέσεων. Αναφέρεται και με τον τίτλο DE IMAGINUM COMPOSITIONE. Περιέχει 3 μέρη (Συνδυάζει Μνήμη & Μαγεία & το έργο ARS REMINISCENDI                                     ET IN PHANTASTICO CAMPO EXARANDI): επεκτείνει την θεωρία του Bruno                 περί Φαντασίας ως εργαλείου θέας, θέασης (VISTA) ή θέωσης υποστηρίζοντας ότι οι εικόνες του Θεού εντυπώνονται μέσα από το εσωτερικό φως του ανθρώπου                                                   και όχι από το εξωτερικό: «εάν μέσω της φύσεως μας δοθεί ένας                                  λείος και επίπεδος καθρέφτης, μέσω της τέχνης ο φωτισμός των Κανόνων                      που ισχύουν για τις γραμμές του ορίζοντος του Λόγου ανθίζει κι  αστράφτει.                                                       Ιδρύουμε μιαν μέθοδο –όχι για τα πράγματα αλλά για την σημασιοδότηση,                          το νόημά τους. Δημιουργούμε τον άνθρωπο έτσι ώστε να δει το σύμπαν                         (ως έναν καθρέφτη ζωντανό που εντός του έχει την εικόνα των πραγμάτων                  της Φύσεως και οι σκιές αυτών του Θεού). Ο Παράδεισος ολόκληρος                               που πιστεύουμε ότι είναι απόμακρος βρίσκεται εντός μας». Το κείμενο στο σημείο αυτό μοιάζει με τις ιδέες του Hegel ότι ο άνθρωπος δημιουργεί τον κόσμο                     αλλά ενώ ταυτίζει την σκέψη και τον στοχασμό με την συλλογή των αναμνήσεων                                        στην εστία ή τον εστιασμό ενός καθρέφτη ή ενός μεγεθυντικού φακού, ωστόσο τονίζει ότι η εξωτερική θέαση των πραγμάτων διαμορφώνεται από το φως                               ενός άλλου ανθρώπου. «Μα, τί άλλο μπορεί άραγε να είναι πιο εύκολο                        στον άνθρωπο από την χρήση του αριθμού, για όνομα του αθανάτου Θεού;».                   Το έργο περιέχει τις 3 Αρχές όλων των πραγμάτων –Θεό, Φύση, Τέχνη– και τις 12 Δυνάμεις που διαμορφώνουν μιαν προσωπικότητα και οι οποίες ανταποκρίνονται στα ονόματα Ελλήνων ή Λατίνων Θεών εκ των οποίων, οι 7 είναι Πλανήτες (Πλάνητες, δηλ. όχι απλανείς Αστέρες οι οποίοι είναι αυτόφωτοι και το φως πηγάζει από μέσα τους προς τους πλάνητες αστέρες εκτός ή Πλανήτες). Ταυτίζει, για πρώτη φορά, Ποίηση–Ζωγραφική–Φιλοσοφία–Σοφία–Θεία Σοφία–Μουσική.                                           «Είναι δώρο ευτυχίας να βλέπει κανείς τον δικό του Θεό εντός του», γράφει και προσθέτει ότι πρέπει να θεωρεί το σώμα της ψυχής του σωστό παλάτι, το τρίκλινο της Ιεράς Μνημοσύνης: «ΠΝΕΥΜΑ ΟΡΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΚΟΥΕΙ».                                  To έργο είναι αφιερωμένο με ρητά του Αριστοτέλη στον Ελβετό φίλο του Bruno                   ο οποίος είχε εξεγείρει με τις απόψεις του περί του Νέου Ημερολογίου                             ολόκληρο το ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΑΣ: πρόκειται για τον Johannes Henricius Haincelius ή John Henry Heinz ή Hainzell, γνωστού στην Ελβετία                     ως Lord Elgg επειδή είχε καταφύγει στο κάστρο Elgg στο καντόνι της Ζυρίχης.                                              Το Συμβούλιο Αντίστασης του O.H.E. θεωρεί ότι το πρόσωπο αυτό συνδέεται                 με την διαδοχή του Δούκα Ιουλίου από τον Ερρίκο Ιούλιο στο Brunswick                         αλλά ταυτίζεται με τον Άγγελο, τον Βασιλέα Ερρίκο της Γαλλίας, τον  Ιούλιο Καίσαρα, τον Lulio και τον Ήλιο: πρόκειται για τον λεγόμενο «Λόρδο Έλγιν»                                  ο οποίος, στην πραγματικότητα, εκπροσωπεί την αναφορά του Κυρίου (LORD) στην έλξη των μαθητών του (ΕΛΚΕΙΝ) γλυπτών των μαρμάρων του Παρθενώνος. Ταυτόχρονα, συνδέεται με τον τρόπο αυτό με τον «Δορυφόρο» του Πολύκλειτου.                                          Βλ. FABULARUM LIBER, MINERVA MUNDI, CLAVIS MAGNA, DE UMBRIS IDEARUM, SYNODUS EX MUNDIS και την περιγραφή της Συνέλευσης των Θεών στο SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE.

DE IMMENSO, INNUMERABILIBUS ET INFIGURABILIBUS = DE IMMENSO                     ET INNUMERABILIBUS= ποίημα του Jordano Bruno που δημοσιεύθηκε                      στην Μονή Καρμηλιτών Γερμανίας το 1591 στο έργο DE MINIMO                                         και αποδίδει τον χαρακτηρισμό MIRACULUM MAGNUM στον Άνθρωπο,                δηλαδή «τεράστιο θαύμα του Τρισμέγιστου Θεού» και ο οποίος ερμηνεύεται                     ως «Τρισμέγιστον θαύμα». Περιέχει την εκπληκτική φράση                                         “ANIMA SAPIENS NON TIMET MORTEM”. Εξάλλου, το έργο αναφέρεται                  στην απειρία του Σύμπαντος και σε «αρίφνητα»  και «άσχημα/ασχημάτιστα» αγάλματα (εικόνες Θεών που τα αρχέτυπά τους περιέχονται στο έργο DE UMBRIS IDEARUM). Σημειώνεται ότι το έργο ήταν αφιερωμένο στον Δούκα του Brunswick (βλ. DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA). Επίσης, ο Bruno αναφέρει                           ότι εφευρέτης των αναρίθμητων κόσμων υπήρξε ο Έλληνας Ξενοφάνης.                        Στο συγκεκριμένο έργο, ο Bruno αναφέρεται σε μνήμες της παιδικής του ηλικίας στο σπίτι του αντίκρυ στον Βεζούβιο, όπου γεννήθηκε με το όνομα Filippo                      από τον Juano (Ιωάννη) Bruno και την Fraulissa Savolino (προφανώς, το γεγονός συνδέεται με την φιλία του Bruno με τον Σερ Philip Sidney). Βλ. COLLEGIO DEI SAVII, MAGNUM MIRACULUM και την σύνδεση με τα έργα του Bruno                                DE(L) LA CAUSA, PRINCIPIO E(D) UNO και DE L’ INFINITO UNIVERSO E(T) MONDI αλλά κυρίως με το DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA-LIBER HERMETIS MERCURII TRIPLICIS DE VI RERUM PRINCIIPIIS ως προς το θέμα του κρατήρος. Επιπλέον, καταγράφεται έργο του Bruno το 1591 με τον τίτλο                               DE INNUMERABILIBUS ή DE IMMENSO ET INNUMERABILI με θέμα                        την κυκλοφορία του αίματος στο ανθρώπινο σώμα: βρίσκεται στην βιβλιοθήκη Bodleian, αντίγραφο με χειρόγραφες σημειώσεις του Coleridge o οποίος συνέθεσε το έργο OMNIANA απευθυνόμενος προς τον οίκο Sotheby). Καταγράφει                      την πληροφορία ότι η πλήρης και ολοκληρωμένη συλλογή των έργων του Bruno βρίσκεται στην Βασιλική Βιβλιοθήκη της Κοπεγχάγης. Σημειώνεται ότι ο Coleridge είχε μιαν ιδιόμορφη ερμηνεία περί «συντηρητισμού» η οποία έδιδε προσοχή                   στο στοιχείο του ζωντανού οργανισμού για την δομή και λειτουργία                                 της οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας (και πρέπει να ερμηνευθεί                                    σε σχέση με την μετεπαναστατική ευρωπαϊκή Γαλλία σε συνάρτηση με τις θεωρίες του Jeremy Bentham για την θέσπιση νόμων που επιτρέπουν την ευημερία                       και ευτυχία των μελών μιας κοινωνίας και σε διασύνδεση με την θέσπιση                     των δικαιωμάτων του ανθρώπου σύμφωνα με τις θεωρίες του Thomas Hobbes               και σε συμφωνία με τα έργα περί ελευθερίας του John Stuart Mill που συμπίπτουν με τον Jordano Bruno ως προς το ότι το άτομο είναι ελεύθερο                                     αλλά δεσμεύεται έναντι των υπολοίπων μελών της κοινωνίας).                                    Βλ. και EPOS HESPERIS.

DE INSECTIS= «Περί Εντόμων», πραγματεία του Francesco Redi το 1686                      στο Άμστερνταμ που συνδέεται με την ζωγραφική της Νεκρής Φύσης της πόλης. Βλ. NATURE MORTE.

DE INSOMNIS= έργο του Αριστοτέλη το οποίο αναφέρει ότι οι άνθρωποι                   έχουν όνειρα στα οποία θέτουν σε τάξη τα αντικείμενα ενώπιόν τους σε συμφωνία με το προσωπικό τους μνημονικό σύστημα.

DE INSTITUTIONE ORATORIA= «Η παιδεία ενός ρήτορα» λέει η τυπική μετάφραση για το έργο αυτό του Κουϊντιλιανού το οποίο συστηματοποιεί                     τους κανόνες της ρητορικής. Σε σχέση με τα λεξιπαίγνια περί αρχιτεκτονικών τόπων, ιδρυμάτων, οίκων ή κτισμάτων της μνημονικής τέχνης, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Περί Θεσμών της Ρητορικής»                                    ή «Περί ιδρύσεως της Ρητορικής». Βλ. INSTITUTIO ORATORIA.

DE INTEGRO= εκ νέου, πάλι, εξ αρχής προς το τέλος (ίδιο με το «DE NOVO»).                H μετάφραση που δίδει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι,                           καλύτερα, εκ νέου αλλά με την έννοια του «εξ ολοκλήρου», της ολοκληρωμένης              και τελειοποιημένης μορφής του νέου.

DE INTELLECTU= έργο του Raimundo Lulio. Βλ. DE MEMORIA,                                    DE VOLUNTATE.

DE INVENTIONE= έργο του Κικέρωνος το οποίο περιγράφει τα 5 μέρη                             της Ρητορικής με αναλογίες προς τα 4 μέρη της Αρετής και αναλύει μόνο το 1o,   την Σύνεση, την οποία διακρίνει σε 3 ιδιότητες: μνήμη, νοημοσύνη, πρόβλεψη.                   Το 4ο είναι η Μνήμη η οποία εμφανίζεται  με 2 μορφές: μνήμη των πραγμάτων                 και μνήμη των ρητών ή λογίων (που συνδέεται κυκλικά με το 5ο μέρος).                           To έργο DE INVENTIONE ανήκει στα 2 έργα ΡΗΤΟΡΙΚΗ του Κικέρωνος                       ενώ ο Bartolomeo da San Concordio αναφέρεται και σε 3ο έργο, την NUOVA RETTORICA. To έργο DE INVENTIONE μεταφράστηκε στην Ιταλική                             από τον Brunetto Latini (βλ. TRÉSOR). Εκδόθηκε το 1470 στην Βενετία                           με τον τίτλο RHETORICA NOVA ET VETUS (μαζί με το έργο AD HERENNIUM              ή AD C. HERENNIUM ή RHETORICA AD HERENNIUM, βλ. CONSTAT IGITUR ARTIFIOSA MEMORIA EX LOCIS ET IMAGINIBUS). Συνδέεται με την ανάλυση των 5 αισθήσεων στο έργο DE ANIMA του Αριστοτέλη και με το έργο                            DE MEMORIA ET REMINISCENTIA του Αριστοτέλη και τα 2 έργα METAPHYSICA VETUS-METAPHYSICA NOVA του Αριστοτέλη. Βλ. κυρίως                DE NUPTIIS PHILOLOGIAE ET MERCURII και την σχέση με τα έργα                             του Pierro della Francesca DE QUINQUE CORPORIBUS REGLARIBUS-                            DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS-DE PROSPECTIVA PI(N)GENDI-TRATTATO DE ABACΟ και το έργο MONARCHIA του Δάντη.

DE INVENTIONE LIBRI TRES= έργο του Δανού ανθρωπιστή Roelof Huusman                  ή Rudolph Agricola (1443/4-1485), πραγματεία 400 σελίδων που κυκλοφόρησε                 για πρώτη φορά το 1515. Ο Huusman ή Agricola διαιρούσε την Διαλεκτική                     του Κικέρωνος σε Εφεύρεση (INVENTIO) και Κρίση (IUDICIUM).                                      To θέμα συνδέεται με την λεγόμενη «Γαλλική γραμματική συλλαβισμού»                             και τα θρησκευτικά έργα του κύκλου του Pierre de la Ramèe                                              που ακολουθούν την παράδοση της συστηματοποίησης της Θεολογίας                             από τον Johannes Piscator (1546-1625) και την κατασκευή φανταστικών τόπων (LOCI) για την συγκέντρωση συλλογισμών και την ανεύρεση επιχειρημάτων                  για τις ομιλίες ρητορικής. Βλ. DE INVENTIONE, την σχέση με DE OCCULTA PHILOSOPHIA, με BRUTINAE QUAESTIONES και υπεράνω όλων                                   με COMMENTARIORUM DE RELIGIONE CHRISTIANA LIBRI QUATOR.

DE INVENTORIBUS RERUM= έργο του Polydore Vergil το 1599.

DEI PARA VIRGO= Θεομήτωρ Παρθένος. Η έκφραση συνδέεται με την Κυμαία Σίβυλλα, η οποία δωρίζει –στην ΑΙΝΕΙΑΔΑ Βιργιλίου– στον Αινεία το χρυσό κλαδί που θα χρησιμεύσει για να επιστρέψει από το Βασίλειο των Νεκρών.                                 Η Κυμαία Σίβυλλα διέθετε άντρο και ήταν γηραιά, κάτι το οποίο συμβολίζει                     την ηλικία και την δύναμη της Εκκλησίας της Ρώμης (αλλά επίσης                                         η Κυμαία Σίβυλλα συνδέεται με το κάψιμο των 6 εκ των 9 βιβλίων προφητειών).                 Βλ. CUMAEA, LIBICA, TEMPIO DELLA MAGNA MATER, PLAZA                               DE LA CIBELES.

DE IRA DEI= «Περί Οργής του Θεού», έργο του Λακτάντιου όπου αναφέρεται                   ότι ο Τρισμέγιστος είναι αρχαιότερος από τον Πλάτωνα και τον Πυθαγόρα                     και αναλύεται η προφητεία των Σιβυλλών και του θεού των Γραμμάτων Ερμή                για την έλευση του Χριστού ως «Υϊού του Θεού» με τον Θεό ως «Πατέρα».                  Βλ. CITTÀ DEL SOLE, DIVINE INSTITUTES ή DIVINAE INSTITUTIONES, INSTITUTIONES, ORACULA SIBYLLINA, DE NATURA DEORUM και DIES IRAE.

DEISMUS= Δεϊσμός. Φιλοσοφικό σύστημα το οποίο δέχεται ότι αιτία (CAUSA)  του κόσμου είναι ο Θεός αλλά αρνείται να δεχθεί ότι ο Θεός συνεχίζει να ενδιαφέρεται και να έχει σχέση                με την δημιουργία του. Ως προς την Αιτιοκρατία, βλ. και τις ερμηνείες των εκφράσεων «DETERMINISMUS» και «INDETERMINISMUS». Η αντίθετη θεωρία (ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και συνεχίζει να ενδιαφέρεται για αυτόν) λέγεται «Τελολογική Απόδειξη». Επί Διαφωτισμού, DEISMUS ή «Θεϊσμός» ονομάστηκε η λατρεία                           του Υπέρτατου Όντος που είχε καθιερώσει στην εποχή της Τρομοκρατίας                               η δικτατορία του Maximilien Roberspierre (συνδεόταν ιδίως με κοινωνική νομοθεσία και πρόγραμμα περίθαλψης των απόρων, των ασθενών και των υπερηλίκων) ο οποίος τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε από το δικό του καθεστώς το 1794. Σύγκρινε με (CAUSA) SINE QUA NON δια της οποίας συνδέονται                                          τα θέματα των ΝΟΜΩΝ με τα θέματα της Θεολογίας.                                                                Βλ. και CALENDRIER RÉPUBLICAIN.

DE JURE= αυτοδίκαια, δικαιωματικά, κατά τον νόμο, κατάσταση ή δικαίωμα              που δημιουργήθηκε ή απορρέει από τον νόμο. Εφαρμόζεται μόνο  για τις διπλωματικές σχέσεις, γράφουν τα λεξικά! Η φράση πρέπει να συγκρίνεται με το «DE FACTO», με το «IPSO FACTO»,                        με το «IPSO JURE» και με το «JURE ET FACTO»

DE(L) LA CAUSA, PRINCIPIO E(D) UNO = DE LA CAUSA, PRINCIPIO EΤ UΝΟ = έργο του Jordano Bruno το 1584 στο οποίο εξηγεί τους λόγους του                                για τις κατηγορίες κατά των καθηγητών της Οξφόρδης. Απευθύνεται κυρίως               προς τον εαυτό του τον οποίο καλεί Φιλόθεο.  Συζητεί με τον μαθητή του                       Dicsonο Arelio, τον Ερμή (Armesso) και τον Ηλιοτρόπιο.                                                           To  έργο περιέχει 5 διαλόγους και ξεκινά με αναφορά στον Ορφέα που καλεί                 τον ανώτερο καλλιτέχνη με το όνομα «Οφθαλμός του Κόσμου»                                        και με μιαν υμνολογία προς τα αστέρια τα οποία ταυτίζει με μοντέλα αγαλμάτων τα οποία σχεδιάζονται, ζωγραφίζονται, στολίζονται και κυοφορούν.                     To έργο περιέχει 3 σονέττα στην Λατινική («ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ                                    ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ», «ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ», «ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ»),                ένα σονέττο στην Ιταλική («ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» την οποία περιγράφει ως πηγή φωτισμού) και ολοκληρώνεται με το κείμενο «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΟΣ». Σε κεντρικό ζήτημα στην Ιερά Εξέταση της Βενετίας αναδείχθηκε το γεγονός ότι στο έργο αυτό ο Bruno αποκαλεί Θεά (DIVA)                     την Βασίλισσα Ελισσάβετ της Αγγλίας. Η ουσία, όμως, είναι ότι το κύριο τμήμα    του έργου επιχειρεί να λύσει προβλήματα της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη                  ενώ ασκεί κριτική στον Patrizi (πριν την δημοσίευση της NOVA                                           DE UNIVERSIS PHILOSOPHIA). Αναφέρει την χαρακτηριστική έκφραση πως                               «Ο,τιδήποτε λαμβάνουμε στο Σύμπαν, επειδή κατέχει αφ’ εαυτού ό,τι αποτελεί                το Παν εντός των Πάντων, περιέχει  –κατά κάποιον τρόπο– μέσα του την Ζωή όλων των μερών και όλων και καθενός μαζί των ξεχωριστών ατόμων και άρα ακέραια και ολόκληρη την Ψυχή του Κόσμου που βρίσκεται απολύτως μέσα του». Με τον τρόπο αυτό εξηγεί την συγκέντρωση και την ένωση των ατόμων                        από την πολλαπλότητα στην ενότητα. Προσθέτει, εξάλλου, αναφορές                           στην ΜΥΗΣΗ και στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ του Κόσμου. Ακόμα, γράφει χαρακτηριστικά: «Είναι λάθος να σκοτώσετε  έναν καθηγητή ιατρό επειδή προσπαθεί να εφαρμόσει μιαν θεραπεία που είναι ακαταλαβίστικη στους κατοίκους μιας ξένης χώρας.                   Μα, πού αλλού πρέπει να κοιτά ο δόκτωρας για το αντίδοτο παρά στα δηλητήρια;                                   Και τα καλύτερα φάρμακα είναι τα χειρότερα δηλητήρια. Δεν έχουν μιαν κοινή, συνισταμένη δύναμη τα δύο αντίθετα; Μια είναι η αρχή της σύλληψης                             των δύο άκρων και τα αντίθετα συνδέονται. Πρώτα βρίσκεις το σημείο ένωσης.                                        Το απόλυτο καλό βρίσκεται στην ενότητα που συμπληρώνει το σύνολο».               Επίσης, ο Bruno αναφέρεται στην ΥΛΗ και στην ΠΡΑΞΗ. Εξάλλου, αναφέρει ότι              ο Αβερρόης δεν ήξερε Ελληνικά αλλά καταλάβαινε την διδασκαλία                                   των Περιπατητικών καλύτερα από πολλούς που απλώς διαβάζουν Ελληνικά.                                    Το έργο DE(L) LA CAUSA, PRINCIPIO E(D) UNO συνδέεται άμεσα                             με τους DIALOGHI ITALIANI και την ORATIO VALEDICTORIA.                                      To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το έργο αφορά τα αίτια                         της κίνησης της Γης, της Σελήνης και του Ήλιου –βλ. πρωτίστως LA CENA                      DE LE CENERI, HOC EST CORPUS MEUM, EGO SUM IHS NAZARENUS                      REX IODEORUM– της γέννησης και αναγέννησής της ή παλιγεννεσίας.                              Εξάλλου, η λέξη UNO μεταφράζεται κυρίως ως Μονάδα MONAS (UNIT).                                    Βλ. το ρητό ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΣΤΙ ΕΝΟΣ ΑΝΔΡΟΣ ΑΡΧΗ (PRINCIPIO E UNO)              και την ποιητική έκφραση AB JOVE PRINCIPIUM σε σχέση με τον συμβολισμό   των έργων του Bruno στο SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE                             αλλά πρωτίστως την σχέση με τα έργα DE (R)EVOLUTIONIBUS ORBIUM COELESTIUM DE VITA COELITUS COMPARANDA, MONAS HIEROGLYPHICA.                                 Βλ. ιδίως την εξήγηση EXPLICATIO TRIGINTA SIGILLORUM                                 και τις TRIGINTA SIGILLΙ, την LAMPAS TRIGINTA STATUARUM, τα έργα                  DE PROGRESSU ET LAMPADE VENATORIA LOGICORUM, DE LAMPADE COMBINATORIA (LULLIANA) και DE COMPENDIOSA ARCHITECTURA ARTIS LULLII και το DE L’ INFINITO UNIVERSO E(T) MONDI και σε σειρά αλληλουχίας, επίσης, με την τριλογία Lulio DE MEMORIA-DE INTELLECTU-                 DE VOLUNTATE.

DE LAMPADE COMBINATORIA (LULLIANA) = έργο του Jordano Bruno                            το οποίο αφιέρωσε στην Σύγκλητο του Πανεπιστημίου της Βιττεμβέργης (χαρακτήρισε την πόλη «Αθήνα της Γερμανίας») το 1587. Εκδόθηκε                              στην Βιττεμβέργη ως διάλεξη με τον τίτλο DE LAMPADE COMBINATORIA LULLIANA (όπου, μάλιστα, ο Bruno  εισάγει την σκέψη του η οποία εκτυλίσσεται με βάση εικόνες αντλημένες από την Ελληνική μυθολογία και τα γραπτά                                         ενώ το έργο παρουσιάζεται ως σύνθεση του φωτός που οδηγεί επ’ άπειρον                 στην νόηση όλων των πραγμάτων και αποτελεί το μοναδικό κλειδί σε όλα τα έργα της τέχνης της σκέψεως του Lulio (η οποία εκτυλίσσεται με βάση                                    γεωμετρικών σχημάτων, φιγούρων, κύκλων και επιτραπεζίων πινάκων)                        αλλά και της αριθμολογίας του Πυθαγόρα και των μυστηρίων του Καβαλλισμού. Επιπλέον, ο Bruno  επιτίθεται κατά των βαρβάρων, βιαστών των νόμων των εθνών, οι οποίοι αρνούνται ότι ο ουρανός και η γη ανήκουν με βάση                                         τους προκαθορισμένους νόμους της φύσεως σε όλους τους ανθρώπους                           ως μια κοινή, κοινωνική κατάκτηση (το έργο αυτό συνδέεται άμεσα με τα 2 έργα του LAMPAS TRIGINTA STATUARUM-MEDICINA LULLIANA). Βλ. οπωσδήποτε τα έργα του CENTUM ET VIGINTI ARTICULI DE NATURA ET MONDO                και ORATIO VALEDICTORIA και κυρίως DE PROGRESSU ET LAMPADE VENATORIA LOGICORUM και DE COMPENDIOSA ARCHITECTURA ARTIS LULLII. Βλ. την σύνδεση  με το έργο του Raimundo Lulio LIBER DE REGIONIBUS SANITATIS ET INFIRMITATIS και με τα έργα Παράκελσου.

(DE) LANA CAPRINA= περί του μαλλιού της αιγός, πράγμα μικρής αξίας, δέρμα αιγός. Ωστόσο, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. επισημαίνει ότι η χρήση αυτής της εκφράσεως ενδέχεται να υποκρύπτει σημαντικά πράγματα, δεδομένου ότι η «αιξ» υποδηλοί την «αιγίδα», δηλ. την ασπίδα προστασίας.

DE LA VÉRITÉ DE LA RELIGION CHRÉTIENNE = ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ                 ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, έργο του Προτεστάντη Philippe Du Plessis Mornay, αφιερωμένο στον Βασιλιά της Ναβάρρας, που δημοσιεύθηκε το 1581                  στην Αντβέρπ –στο κράτος της Οράγγης– και μεταφράστηκε στην Αγγλία το 1587. Ο Βασιλιάς της Ναβάρρας Γασκωνίας καταδικάστηκε μαζί με τον Πρίγκηπα               του Condé ως αιρετικός με Βούλα από τον Πάπα Σίξτο Ε το 1585´: μετέπειτα ονομάστηκε Ερρίκος Δ´ της Γαλλίας και έγινε γνωστός ως «ο πιο Χριστιανός Βασιλιάς». Βλ. DE UMBRIS IDEARUM, PRAECEPTOR GERMANIÆ, LE ROI SOLEIL και UN ROI, UNE LOI, UNE FOI.

DEL CAMPO= στην εξοχή, εκτός των τειχών της πόλεως.

DE LEGATIONIBUS= έργο του νομικού (ιδρυτή του Διεθνούς Δικαίου)                     Albericus Gentilis ή Alberico Gentile (1552-1608) ο οποίος μετανάστευσε το 1580 από την Ιταλία στην Αγγλία: ήταν φίλος του Jordano Bruno. Το έργο συνδέεται                με το JUS GENTIUM και την ORATIO CONSOLATORIA.

DE LEGIBUS= «Περί Νόμων», έργο του Κικέρωνος.

DEL GOVERNO DEI REGNI ET DELLE REPUBLICHE COSI ANTICHE COME MODERNE LIBRI XVIII= «Περί 18 βιβλίων της διακυβερνήσεως των Πολιτευμάτων                        της Βασιλείας και της Ρεπούμπλικας, Αρχαίων και Συγχρόνων», τίτλος έργου                   του Francesco Sansovino όπου το 1561 δημοσιεύθηκε η ιταλική μετάφραση                        του βιβλίου του Thomas More DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS με την επιγραφή «DEL GOVERNO DELLA REPUBLICA D’ UTOPIA» δηλ. «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ                        ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ». Βλ. σχετικά τους όρους “LA REPUBLICA MOVAMENTE RITROVATA DEL GOVERNO DELL’ ISOLA EUTOPIA”,                        “COSTITUZIONE DELLA REPUBBLICA SETTINSULARE”, “REPUBLIQUE GRECQUE”, GRAECAM URBEM, PIAZZA DELLA REPUBLICA και “OPERA LATINA” καθώς και PALAZZO COMMUNALE αλλά και την σχέση                                   με MARCIANA, LIBRERIA SANSOVINA.

DE L’ IMITATION= έργο του ποιητή Giulio Delminio Camillo.                                    Βλ. L’ IDEA DEL THEATRO, CICERONIANUS, LIVIANA.

DE L’ INFINITO UNIVERSO E(T) MONDI= DELL’ INFINITO UNIVERSO E DEI MONDI= «Περί της Απειρίας του Σύμπαντος και του Κόσμου» ή «Περί του Απείρου Σύμπαντος και του Κόσμου του Θεού», έργο του Jordano Bruno το οποίο δημοσιεύθηκε στην Αγγλία το 1584. H Κοσμολογία και η Ατομική Θεωρία                      του Jordano Bruno στηρίζεται άμεσα στο έργο του Λουκρητίου. Το έργο συνδέεται κυρίως με την συμπλήρωση της θεωρίας του Κόππερνιγκ και περιέχει ARGUMENTUM με 30 ως 50 θέματα σε σχέση με την Αριστοτελική θεωρία                 (βλ. την ανάλυση για τις 30 «Σφραγίδες» σε ARS REMINISCENDI                                     ET IN PHANTASTICO CAMPO EXARANDI) καθώς και διάλογο του Bruno                    ως Φιλόθεου με τον μαθητή του Κοπέρνικου, Girolamo Fracastoro  εκ Βερόνας               (βλ. TABULA CEBETIS, DISCORSI MORALI SU LA TAVOLA DI CEBETE TEBANO και TYPUS VITAE HUMANAE EX TABULA CEBETIS κ.ο.κ.). Αποτελεί ύμνο                 προς την επίτευξη της τελειότητος αλλά και στην διαρκή σύγκρουση                                   και ενότητα των αντιθέτων προτάσεων του λόγου. Αναφέρει ότι                                          «η γη κι όλα τα σώματα των αστέρων κινούνται από μιαν εσωτερική αρχή                χωρίς, όμως, να είναι καρφωμένα στην γη. Η Γη είναι μια Θεά-                                Μητέρα αλλά αυτή που κινεί δεν είναι η πρώτη αρχή αλλά η αρχή αυτή                         που κινεί όλους ανεξαιρέτως τους αμέτρητους κόσμους                                                        (ο ουρανός είναι απλώς ο δέκτης και το πεδίο, ο Ήλιος παντού                                  μοιράζει την τύχη των θεϊκών και εύφορων ακτίνων του, αυτές μιλούν                         για την ευτυχία των πηγών του) αλλά οι κόσμοι αυτοί αποτελούνται                               από αντίθετα και ενώνουν τα αντίθετα». Το έργο, επίσης, με τα σονέττα του ενώνεται με το έργο DE GLI EROICI FURORI. Βλ. DE IMMENSO, INNUMERABILIBUS ET INFIGURABILIBUS και ιδίως DE RERUM NATURA.

DELICATO=λεπτά

DELLA FAMIGLIA= «Περί Οικογενείας», έργο του Leone Battista Alberti                        με οδηγίες για την επικοινωνία εντός ενός τέλειου, αριστοκρατικού οίκου                        με βάση διαλόγους στον οίκο του Λαυρεντίου των Μεδίκων. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι συνδέεται με το έργο «DE ICIARCIA»                           και με το σύνολο έργων του Albrecht Dürer.

DELLA MAGIC’ ARTE, OVERO DELLA MAGIA NATURALE= έργο του Pietro Passi το οποίο δημοσιεύθηκε στην Βενετία το 1614.

DELLA PITTURA VENEZIANA= «Περί της Ζωγραφικής της Βενετίας»                              ή «Περί της Εικόνας της Βενετίας», έργο του Zanetti το 1771.

DELL’ ARCHITETTURA= «Περί Αρχιτεκτονικής», έργο του Παλλάντιο το 1570.

DEL SENSO DELLE COSE E DELLA MAGIA= έργο του Tommaso Campanella                  το οποίο γράφτηκε το διάστημα 1590-1592 σε πρωτότυπο χειρόγραφο                               στην Λατινική το οποίο εκλάπη από τον συγγραφέα από μοναχούς                               και χρησιμοποιήθηκε εναντίον του στην δίκη του ως αιρετικού στην Ρώμη                   αλλά κατόπιν χάθηκε από τα αρχεία του Βατικανού: ο Campanella έγραψε                      από την αρχή το έργο από μνήμης στην Ιταλική και το κείμενο εκδόθηκε                        στο Μπάρι το 1925, κατόπιν το έγραψε στην Λατινική από μνήμης                                    και ο μαθητής του, Tobias Adami, το μετέφερε στην Φρανκφούρτη όπου εκδόθηκε το 1620. Στην Ιταλική κυκλοφόρησε το 1925 στο Μπάρι ενώ στο Παρίσι εκδόθηκε το 1637. Βλ. την σύνδεση κυρίως με το έργο REIPUBLICAE CHRISTIANOPOLITANAE DESCRIPTIO: βλ. πρωτίστως την CITTÀ DEL SOLE αλλά και τα έργα του Campanella APOLOGIA PRO GALILEO και UNIVERSALIS PHILOSOPHIΑE SEU METAPHYSICARUM RERUM, IUXTA PROPRIA DOGMATA και DE SENSITIVA RERUM FACULTATE και LETTERE και FIERA DEL LEVANTE.

DE LUMINE= «Περί φωτός» ή «Εκ Φωτός», έργο του Marsilius Ficinus.

DE LUMINE ET COLORE= «Περί Φωτός και Χρώματος» ή «Εκ Φωτός                               και το Χρώμα» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. τον τίτλο                      της μελέτης του Nicolas Poussin. To βιβλίο απεικονίζεται                                                    στην ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ του Poussin το 1650 στο Λούβρο. Σημειώνεται                       ότι τα θέματα του Nicolas Poussin εκδόθηκαν το 1641 με χαλκογραφίες                             του Κλωντ Μελλάν σε έκδοση του Βιργιλίου. Βλ. KUNSTHISTORISCHES, LOUVRE, ET SUM IN ARCADIA EGO.

DE LUXE= με λεπτότητα, με κομψότητα.

DE MAGIA= «Περί Μαγείας», έργο του Jordano Bruno μεταξύ 1590-1 όπου δίδονται 10 ορισμοί της λέξης «Μάγος» (εκκινώντας από τον ορισμό του Μάγου                            από τον Αριστοτέλη ως «Σοφού» όπως ο Ερμής Τρισμέγιστος) και γίνονται αναφορές στην σύλληψη της γλώσσας (LINGUA DEORUM) και της φωνής                 των Θεών (ονομάζει τον Θεό OPTIMUS MAXIMUS) μέσω των ιερογλυφικών                                  αλλά και στην διδασκαλία ΤΙΜΑΙΟΥ – ΦΑΙΔΡΟΥ - ΘΕΑΙΤΗΤΟΥ                                          περί κατωτερότητας της εφεύρεσης των γραμμάτων σε σχέση με την μνήμη                                                        αλλά και δημιουργίας συλλογών ιδεών με μοντέλο τα αρχέτυπα. Επιπλέον, αναφέρει τις πνευματικές ουσίες που χρησιμοποιούν οι προφήτες για να φτιάχνουν                      από τα πνεύματα τους αγγέλους –όπως ο Βασίλειος και ο Ωριγένης–                            και σημαίνουν ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Αναφέρεται ειδικώς στην μαντεία μέσω χρησμών από τον λεγόμενο ΠΥΘ(Ι)ΟΝΙΚΟ για χάρη του φωτός                              και της έμπνευσης από τον Ναό του Πυθίου Απόλλωνος. Στους φιλοσόφους, λέει, «μάγος» σημαίνει: άνθρωπο σοφό με ατζέντα αρετής (όπως ο Θαλής Μιλήσιος,                                        τον οποίο ακολουθεί ως πρότυπο ανάλυσης, ειδικά ως προς το θέμα του γένους και του πνεύματος με την έννοια του κρασιού). Παραδίδει την ολοκληρωμένη θεωρία του Bruno περί Φαντασίας (PHANTASIA) και Θεουργίας (MAGIA THEURGICA) που θεραπεύει ως ιατρός και δίδει την λύση –δηλαδή,                              διώχνει το κακό (βλ. LA CENA DE LE CENERI) μέσω της εσωτερικής έννοιας                                             και αίσθησης, του εσώτερου πνεύματος. Και γράφει για αυτούς                                           που επιβάλλονται στο Πνεύμα (SPIRITUS DOMINATORES):                                              «Σε κάθε τάξη και ιεραρχία των πνευμάτων υπάρχουν πρόεδροι                                      και πρίγκηπες, πάστορες, δούκες, καθηγητές, βαθμοί, πένες που οι δυνατοί                       –μωροί αλλά και ραδιουργοί– ως σοφοί κυριαρχούν επάνω τους.                                    Και αυτή η Αυτοκρατορία δεν είναι αιώνια αλλά διαρκώς μεταμορφώνεται                   με αποτέλεσμα στην έκθεση ιδεών να πλησιάζει διαρκώς η αγάπη                                     στην ψυχή  του σώματος που της αναλογεί και του σώματος στην ψυχή».                                                              Κατόπιν, ο Bruno  αναφέρεται στην «Αναλογία των Πνευμάτων» –στην ενότητα                           «DE ANALOGIA SPIRITUUM» – στην αιτία και γέννηση της ονομασίας των Θεών                            των Πλατωνικών, των Πυθαγορικών και των Χριστιανών θεολόγων οι οποίοι επιζητούσαν την επιβεβαίωση της Αυθεντίας του Θεού (DIVINA AUTHORITAS) μέσω των ρητών κατόπιν ενός προσκυνήματος. Ο Jordano Bruno αναφέρει                        ότι για την επιτέλεση θαυμάτων προαπαιτείται η εκ των προτέρων πίστη                             αλλά η Φαντασία (PHANTASIA) είναι αυτή η οποία ανοίγει την πόρτα στα χείλη                  –όπως ανοίγει κανείς τα παράθυρα στον Ήλιο– για να ξεκινήσει η ομιλία.                  Η ΥΛΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΕΙΚΟΝΩΝ, γράφει, αλλά ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΓΛΩΣΣΑΣ.                                 Το έργο DE MAGIA συνοδεύεται από τις 2 μελέτες με τίτλο                                         ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ (DE MAGIA MATHEMATÍCA)                                      και ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ (THESES DE MAGIA) που πραγματοποιούν αναφορές  στην «Παιδαγωγία» –Ελληνικά στο κείμενο– όπου αναλύεται ο τρόπος λειτουργίας του χειριστή που μανιπουλάρει το κανάλι αυτής της γλώσσας                                        και γράφει ότι «ο λειτουργός πρέπει να είναι ενεργητικός και το υποκείμενο παθητικό». Τα DE MAGIA MATHEMATÍCA περιέχουν την Κλίμακα της Φύσεως (SCALA NATURAE): Ο ΘΕΟΣ ΕΚΠΕΜΠΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ,                             ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΩΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ Ή Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΕΚ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΧΕΙ ΦΘΑΣΕΙ –ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ– ΩΣ ΤΑ ΕΜΨΥΧΑ                      ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΟΝΤΩΣ, ΤΟ ΕΜΨΥΧΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΨΩΘΕΙ ΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟ (αναφορά σε χειρόγραφο έργο του Bruno με θέμα την Κλίμακα της Υπάρξεως κάνει ο μαθητής του, Raffaele Eglinus Iconius ή Eglin σε έργο του το 1595                     στην Ζυρίχη και ο οποίος το 1603 έγινε Καθηγητής Θεολογίας στην Πράγα                      και το 1609 Καθηγητής Θεολογίας της Marburg και τότε δημοσίευσε την συνέχεια με χειρόγραφο έργο του Bruno με θέμα Η ΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ                               Ή Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ και όπου ερμήνευε το νόημα των διαλέξεων του Bruno στην Ζυρίχη). Το έργο DE MAGIA συνδέεται άμεσα, όμως, με το έργο DE VINCULIS IN GENERE όπου αναλύει τον τρόπο χρήσης των δεσμών                   ή συνδέσμων από τις υπηρεσίες πληροφοριών του Θεού. Σημειώνεται ότι το έργο DE MAGIA στηρίζεται στο βιβλίο DE OCCULTA PHILOSOPHIA.                                  Επίσης, στην ίδια ενότητα με τα άνωθεν και σε σύνδεση με τα «Στοιχεία»                      του Ευκλείδη αναφέρεται και το έργο του Bruno με τίτλο                                                 «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΗΓΗΣ, ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» το 1590 όπου γράφει: «ΟΙ ΕΠΑΡΚΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΝΟΗΣΙΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ, ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΠΗΓΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ, Ο ΝΟΥΣ                         Ή Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΣΕ ΕΝΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΚΤΑΣΗ Η ΟΥΣΙΑ                       ΚΑΙ Η ΙΣΧΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΕΣ». Βλ. οπωσδήποτε MAGIA MEDIA και DAEMON MAGNUS σε σχέση με OPERE LATINE, DEFINITIONES, DE QUADRUPLICI VITA, CLAVIS MAGNA. Σημειώνεται, εξάλλου, η ερμηνεία που θέλει το έργο               του Bruno να συνδέεται με την διαδοχή του Πάπα Πίου Ε´ από τον Πίο Θ´                        (βλ. FILIOQUE, EGO SUM IHS NAZARENUS REX IODEORUM, QUANTA CURA, UMILIATI), με το έργο του Machiavelli (Μαγεία & Βέλο, δηλ. Πέπλο της Μαγείας,                               βλ. DE PRINCIPATIBUS) και με τα βέλη των ματιών Αρτέμιδος, Απόλλωνος                   ή Ερωτιδέως. Παρεμπιπτόντως, στην Πολωνική γλώσσα (βλ. Κόππερνιγκ)                     η «έμπνευση» και «εμψύχωση» εικόνων με κίνηση, λέγεται «ANIMAGIA».

DE MAGISTRATIBUS ET REPUBLICA VENETORUM= «Περί Διδασκάλων                      και της Δημοκρατίας της Βενετίας» ή «Η Δημοκρατία της Βενετίας                                   Εκ των Διδασκάλων», έργο του καρδιναλίου Gasparo Contarini το 1543, ο οποίος είναι αυτός ο οποίος έδωσε σχήμα στον μύθο της Βενετίας.

DE MAGNETE= έργο του William Gilbert (1540-1603). Δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο το 1600. Εξετάζει το Ηλιακό Σύστημα και την περιστροφή της Γης και αναφέρεται στην θεωρία του Jordano Bruno πως όλα τα απλανή αστέρια σχηματίζουν σφαίρες, πως είναι όλα συνδεδεμένα όπως το φως επί μιας και μοναδικής                                 αλλά τεράστιας και φανταστικής σφαίρας –αυτής του στερεώματος– και πως,                                        παρά την απόσταση που τα χωρίζει, κινούνται το καθένα                                        γύρω από το κέντρο τους και όλα μαζί γύρω από το κοινό κέντρο τους.                        Το έργο του Gilbert ασχολείται επίσης με τις θεωρίες Κοπέρνικου και Τύχωνος  ενώ συμπληρώνεται με έργο του 1651 από διαγράμματα των 3 θεωριών (τις οποίες μέσω αυτού του έργου πληροφορήθηκε ο Γαλιλαίος). Βλ. ALAE SEU SCALAE MATHEMATICAE, DECAMERON(E), EPHEMERIS ANNI 1557 και τα έργα Eglin για τον Bruno.   

DE MATERIA MEDICA= «ΠΕΡΙ ΥΛΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ», 5 βιβλία, η πρώτη Βοτανολογία στην Ευρώπη η οποία αναφέρεται στις θεραπευτικές ιδιότητες                  600 φυτών. Έργο του Ρωμαίου (αλλά γεννημένου στην Ελλάδα) Διοσκορίδη,                 το οποίο ήταν η κυρία πηγή πληροφοριών στην Δυτική Ιατρική από τον 1ο μ.Χ. αιώνα που εγράφη –το 512 μ.Χ. φιλοτεχνήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με ειδική προμετωπίδα ειδικά για τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα με όλες τις εικόνες                             των φαρμακευτικών φυτών και έγινε η πρώτη εικονογραφημένη βοτανολογία–                ως τον 17ο αιώνα μ.Χ. Σημειώνεται ότι οι περισσότερες ονομασίες φυτών                     αλλά και πλανητών είναι στην λατινική γλώσσα, π.χ. PANAX= πανάκεια = ginseng. To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το έργο συνδέεται                                     με τον «Κανόνα του Θεϊκού καλλιεργητή» του 1ου αιώνος μ.Χ., το αρχαιότερο κινεζικό βοτανολογικό κείμενο που έδιδε οδηγίες για 252 φάρμακα. Βλ. εξάλλου     DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA.

DE MEMORIA= έργο του Lambert Schenkel, δημοσιεύθηκε το 1593 στην Douai. Μαθητής του Schenkel ήταν ο Johannes Paepp. To έργο αναφέρεται                                  από τον Descartes με τον τίτλο DE ARTE MEMORIA. Βλ. GAZOPHYLACIUM και τα 4 έργα ARTIFIOSAE MEMORIAE FUNDAMENTA EX ARISTOTELE, CICERONE, THOMAE AQUINATAE, ALIISQUE PRAESTANTISSIMIS DOCTORIBUS-SCHENKELIUS DETECTUS: SEU MEMORIA ARTIFICIALIS HACTENUS OCCULTATA-CRISIS, IANI PHAOSPHORI, IN QUO SCHENKELIUS ILLUSTRATUR-EISAGOGE, SEU INTRODUCTIO FACILIS IN PRAXIM ARTIFIOSAE MEMORIAE και κυρίως ORATIO PRO MEMORIA                                    ET DE ELOQUENTIA IN INTEGRUM RESTITUENDA.

DE MEMORIA= έργο του Raimundo Lulio σε Λατινικό κώδικα στο Παρίσι. Αποτελεί τριλογία με θέμα «Το δένδρο της Μνήμης». Συνοδεύεται από τα έργα               DE INTELLECTU, DE VOLUNTATE. Βλ. την σύνδεση με το έργο του Paolo Rossi      σε CLAVIS UNIVERSALIS ARTI MNEMONICHE E LOGICA COMBINATORIA               DA LULLO A LEIBNIZ και του Paolini σε HEBDOMADES.

DE MEMORIA ARTIFICIALI=  έργο προ του 15ου αιώνος το οποίο περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο πιστός να αναμνηστεί                                         μέσα από αφιερώματα σε εικόνες και ιερές ιστορίες ολόκληρο το σύμπαν                       –την τάξη και τους κανόνες του– αλλά και τις οδούς προς την Κόλαση                           και τον Παράδεισο. Έχει πολλές ομοιότητες με το έργο CONGESTORIUM ARTIFIOSA/Ε MEMORIAE. Βρίσκεται στην βιβλιοθήκη MARCIANA.

DE MEMORIA ET REMINISCENTIA= έργο του Αριστοτέλη (το οποίο συνδέεται άμεσα με το έργο του DE ANIMA). Αναπτύσσει το θέμα της Φαντασίας                               κατά τρόπο παρόμοιo με τον Jordano Bruno. Για το Αριστοτελικό DE MEMORIA ET REMINISCENTIA κάνουν λόγο ορισμένοι πολύ σημαντικοί κώδικες                         (βλ. LIBER AD MEMORIAM CONFIRMANDAM και CLAVIS UNIVERSALIS ARTI MNEMONICHE E LOGICA COMBINATORIA DA LULLO A LEIBNIZ                       και οπωσδήποτε σε σχέση με αυτά, δες NAZIONALE). Το έργο του Αριστοτέλη               DE MEMORIA ET REMINISCENTIA από τους 2 Δομινικανούς Albertus Magnus               (ο οποίος το σχολίασε σε έργο του με τον ίδιο ακριβώς τίτλο)                                              και από τον μαθητή του,  Tommaso d’ Aquino (ο οποίος λέγεται ότι θυμόταν                     απ’ έξω όλα όσα είχε διαβάσει και σχολίασε επίσης το έργο αυτό του Αριστοτέλη                        στο DE MEMORIA ET REMINISCENTIA COMMENTARIUM IN ARISTOTELIS LIBROS DE SENSU ET SENSATO που πιθανόν συνδέεται με τα έργα Tommaso Campanella περί Μαγείας-Θεολογίας), ταυτίζεται με τα 2 έργα ΡΗΤΟΡΙΚΗ                      του Κικέρωνος. Βλ. DE INVENTIONE.

DE MENSURA= έργο του Jordano Bruno, παράρτημα στο έργο του DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA.

DE MINERALIBUS= έργο του Albertus Magnus που περιέχει εικόνες αστέρων                στην ενότητα DE IMAGINIBUS LAPIDUM. Βλ. το έργο του SPECULUM ASTRONOMIAE καθώς και MINERALIUM CONSTELLATORUM                                     σε SACROBOSCO.

DE MINIMIS NON CURAT LEX= με μικρότητες δεν ασχολείται ο νόμος.                            Η έκφραση αυτή του Λατινικού δικαίου είναι από τις πιο αξιοσημείωτες στην ιστορία. Έχει 2 πτυχές: αφενός μπορεί να πατάσσει τα δίκαια συμφέροντα ενός φτωχού                 αλλά δίκαιου και τιμίου ανθρώπου κάνοντας κατάχρηση  αυτής της ρήσης,                 αφετέρου μπορεί –υπό την ιδιαιτέρως θετική προοπτική– να δικαιώσει τον μικρό                  και τίμιο άνθρωπο ή το πιο μικρό ζήτημα βλέποντας την ουσία και το πνεύμα                    των νόμων που θέλουν την ενίσχυση του πολίτη και, άρα, να παραβλέψει                             και τους πλούσιους ανθρώπους ή άδικους δικαστές αλλά και να ανατρέψει                         και να ακυρώσει τις νομολογίες ή δικογραφίες ογκωδών τόμων                                                 με βάση το πλέον ελάχιστο δίκαιο.

DE MINIMO= έργο του Jordano Bruno το οποίο κυκλοφόρησε στην Φρανκφούρτη το 1591 (βλ. PRATO) στην Μονή Καρμηλιτών. Περιέχει τα 3 ποιήματα                            DE MONADE(,) NUMERO ET FIGURA-DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA-                  DE IMMENSO, INNUMERABILIBUS ET INFIGURABILIBUS ή DE IMMENSO                                           ET INNUMERABILIBUS καθώς και τις 3 φιγούρες που καλούνται                             ATRIUM των θεών APOLLINIS, MINERVAE, VENERIS και ονομάζονται                                    «αρχέτυπα-σφραγίδες» των πραγμάτων. Είναι το κύριο έργο με το οποίο ο Bruno απορρίπτει τον θάνατο του ανθρώπου. To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε.                   το συνδέει άμεσα με τα περιεχόμενα στα έργα του Bruno DE MENSURA                         και ARS REMINISCENDI ET IN PHANTASTICO CAMPO EXARANDI                           και FIGURATIO ARISTOTELICI PHYSICI AUDITUS, με το έργo του Λουκρήτιου DE RERUM NATURA και με τις αναφορές στον Τρισμέγιστο Θεό,                                    Ερμή ή Άνθρωπο και το μεταφράζει «Περί Μηνύματος».                                                       Πιθανότατα, συνδέεται με το μήνυμα το οποίο απηύθυνε ο Jordano Bruno το 1583 με Επιστολή σε βιβλίο του προς το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης                                    και με τον τεμαχισμό και την ανασύνθεση των χρυσών κινητών μερών                       των αγαλμάτων της Ακροπόλεως από τον Φειδία. Βλ. MINERALIUM CONSTELLATORUM σε SACROBOSCO.

DE MONADE(,) NUMERO ET FIGURA= ποίημα του Jordano Bruno το οποίο κυκλοφόρησε το 1591 στο έργο DE MINIMO ως συνέχεια του έργου DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA. Αναφέρεται, επίσης, και με τον τίτλο                                           DE MINIMO MAGNO ET MENSURA. Περιέχει διαγράμματα με 3 Ήλιους.                                             Είναι αφιερωμένο χειρογράφως από τον Bruno στον Δούκα Ερρίκο Ιούλιο                     του Brunswick και φέρει τον τίτλο «ΚΛΕΙΔΙ» (βλ. το DE VINCULIS IN GENERE). Λέει ότι οι Ναοί του Απόλλωνος, της Αθηνάς και της Αφροδίτης είναι κυκλικοί. Αναφέρεται στις φυσικές ανακαλύψεις πραγμάτων εκ της ψυχής                                  μέσω εκθέσεων ή συνθέσεων και αναπτύσσει την θεωρία του περί της Κλίμακας του Εγκυκλοπαιδικού Κύκλου Μαθήσεως με βάση τον αριθμό 3.                              Γράφει: «Σκεφτόμαστε τον αριθμό στην τριπλή τριάδα των αρχετύπων», σημειώνει ότι Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΥΠΟ ΜΙΑΝ ΥΠΑΡΞΗ, ΚΥΡΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ και προσθέτει: «Πολέμησα, αυτό είναι αρκετό… η Νίκη βρίσκεται στα χέρια                 των μοιρών και του πεπρωμένου. Ας γίνω ό,τι θέλει –και όποιος κερδίσει–                        οι μελλοντικοί καιροί δεν θα αρνηθούν πως δεν φοβήθηκα στην μάχη του θανάτου ούτε ήλθα δεύτερος σε σύγκριση με κανέναν στο ζητούμενο της εξασφάλισης                  και, άρα, προτίμησα από μιαν δειλή ζωή έναν πνευματώδη θάνατο».                    Αναφέρεται ότι εντός του έργου περιέχονται 8 βιβλία με θέμα                                          ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ή ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ                      ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ. Το έργο συνδέεται υπεράνω όλων με τις αναφορές του Bruno                ως προς τον αριθμό 9 σε σχέση με τον Cecco εξ Άσκολι (βλ. οπωσδήποτε SACROBOSCO) και κυρίως με τα έργα του Bruno DE MENSURA και FIGURATIO ARISTOTELICI PHYSICI AUDITUS ειδικά για το θέμα της απομνημόνευσης              όλων των περιεχομένων των 8 βιβλίων των Φυσικών (DE AUDITO PHYSICO)               του Αριστοτέλη με απαρίθμηση των 8 ομάδων έργων του Αριστοτέλη                               επί του θέματος καθώς και μιαν επιτομή όλων των περιεχομένων τους                            και ως προς το θέμα των 8 σημείων συντεταγμένων της Πυξίδας του Mordente.        Βλ. ακόμα MONAS IEROGLYPHICA.

DE MONARCHIA= «Περί Μοναρχίας», τίτλος έργου του Tommaso d’ Aquino.

DEMONSTRATIO MAXIMI ON CITUDINIS STELLAE VENERIS                        CAPITULUM:  «ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ                ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ», βιβλίο μαθηματικών  του Γεωργίου Τραπεζούντιου για την απόδειξη των 2 γραπτών                                    από τα οποία συνοδεύεται: «ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»-                                   «ΠΕΡΙ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ». Βλ. τα έργα Μποτιτσέλλι                και ειδικά την NASCITA DI VENERE. Επίσης, «ASTROLABIUM PLANUM»,                   «DE UMBRIS IDEARUM» και τον χάρτη του 1784 «PLANISPHÆRII COELESTIS HEMISPHÆRIUM SEPTENTRIONALE Calculatum ad finem Anni MDCC pro Ævo XVIII præsente: multis Stellis auctum et editum a CAROLO ALLARD» που περιέχει «STELLARUM MAGNITUDINUM CHARACTERES» στο έργο «ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ» του Guido Ruggieri, εκδόσεις Arnoldo Mondadori Editore-CEAM, Milan, Italy) σε συνδυασμό με τον χάρτη «GRACIA PARS SEPTENTRIONALE»,                το έργο EPOS HESPERIS και την επιγραφή SACRA STELIS CORONA.

DE MORGAN= «Νόμοι De Morgan», όρος του Leibniz για τον συλλογισμό                      των προτάσεων και για την Άλγεβρα με βάση την λογική της Στωϊκής φιλοσοφίας. Ο Augustus De Morgan είχε αφιερώσει την ζωή του στην μελέτη των Παραδόξων και πίστευε πως η Σελήνη δεν περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της. Εξάλλου,     το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι η έκφραση DE MORGAN σηματοδοτεί την ανακάλυψη από τον Γάλλο αρχαιολόγο De Morgan                            στον 20ο αιώνα του ενοποιημένου και αναθεωρημένου κώδικα νόμων                             με 382 άρθρα των Ελλήνων της Μεσοποταμίας, κώδικας του βασιλιά                               που ενοποίησε την χώρα της Βαβυλωνίας Χαμουραμπί και που χαράχθηκε                      σε πολύτιμη στήλη από σκληρό βασάλτη (πέτρα λεία αλλά όχι πελεκημένη).                      To θέμα συνδέεται με την θεά των Βαβυλωνίων και την Πύλη της Ιστάρ,                      τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, τους πυλώνες του Παρθενώνος, την Πύλη                των Λεόντων και την Σκάλα των Λεόντων στην Βενετία. Βλ. LIBER ABACI, MERCATI TRAIANEI, PALAIS DE SARGON, UTOPIA, LIBRO D’ ORE.

DE MORTUIS NIL NISI BONUM= από τον νεκρό μόνο καλά να λες, ο αποθανών δεδικαίωται, για τον νεκρό τίποτα εκτός από καλό

DE NATURA DEORUM= «Περί της Φύσεως των Θεών», έργο του Κικέρωνος              όπου αναλύεται ειδικώς η πεμπτουσία ως ιδιότητα του θεού της Σοφίας                         και των Γραμμάτων Ερμή.

DE NATURA ET GRATIA= «Περί Φύσεως και Χάριτος», έργο                                               του Αγ. Αυγουστίνου.

DE NATURA HOMINIS= «Περί της Φύσεως του Ανθρώπου», πραγματεία                     του Νεμεσίου.

DE NATURA RERUM= έργο του φιλολόγου Bede ο οποίος αναλύει τις 7            Ελευθέριες Τέχνες. Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι                      ότι τα γραπτά του Bede  είναι λανθασμένα –λόγω γλώσσας και, άρα,                       εσφαλμένων ερμηνειών– αλλά εξαιρετικά χρήσιμα ως πηγή. Έχουν εικονογραφηθεί (βλ. και την σύνδεση με το έργο του Λουκρήτιου).

DE NIHILO NIHIL FIT = εκ του μηδενός τίποτε δεν γεννάται (ή) δεν φυτρώνει.                   Ακριβώς ίδιο με το ρητό «EX NIHILO NIHIL FIT» όπου υπάρχει περαιτέρω ανάλυση και με την ΑΡΧΗ ΤΟΥ Γ. ΣΤΡΟΜΠΕΡΓΚ «NIHIL EX NIHILO FIT».                  Βλ. ακόμα «LE FAIT BRUT» και όλα τα ρητά περί NIHIL.

DE NOBILITATE= «Περί Ευγενείας», έργο του Poggio Bracciolini το 1440                            όπου αναπτύσσεται η ιδέα περί Αξιοπρέπειας του Ανθρώπου ως ευγένειας                   και αρετής η οποία αποκτάται με την μίμηση των αρχαίων προτύπων της Ρώμης                                     (ROMANITAS) αλλά πρέπει να απομακρύνεται από την άσχημη Λατινική γλώσσα                                    και τις μοναχικές μορφές ζωής του Μεσαίωνος και να συνοδεύεται                                   από την απόκτηση κοινωνικού πρεστίζ και διασημότητας μέσω της κλασσικής κουλτούρας. Βλ. INSTITUTIO ORATORIA.

DE NOVO= εκ νέου, πάλι, εξ αρχής προς το τέλος (ίδιο με το «DE INTEGRO»). Υπάρχει μια εκπληκτική έκφραση των αρχαίων ελληνικών η οποία έχει περάσει  και στην γαλλική γλώσσα και η οποία εκφράζει μονολεκτικώς αυτήν την «εκ νέου» αναγέννηση και την βάζει να σημαίνει ανάσταση: «ανεάντις»

DE NUPTIIS PHILOLOGIAE ET MERCURII= «Περί των γάμων της Φιλολογίας              και του Ερμή», έργο του Martianus Capella τον 5ο μ.Χ. αιώνα το οποίο εντάσσει  την Τεχνητή Μνήμη ή Μνήμη της Τέχνης στην Ρητορική ως 4ο μέρος της (συνδέεται με το έργο του Κικέρωνος DE INVENTIONE και διαμέσω αυτού                     με τον Κουϊντιλιανό) και επιμένει στην διατήρηση των εικόνων των πραγμάτων               με NOTAE, δηλ, σημειώσεις, ώστε να εντυπώνονται σε τόπους φωτισμένους               αλλά –το σημαντικότερο– διαφυλάττει το σχέδιο του συστήματος παιδείας                  των αρχαίων που βασίζεται στην επιστήμη της Μνήμης του Ιππία                                   (και, συγκεκριμένα, στις 7 Ελευθέριες Τέχνες). Εμφανίζει τις 7 Ελευθέριες Τέχνες προσωποποιημένες (π.χ. την Ρητορική όμορφη, ψηλή και ένοπλη νύφη).                      Το έργο συνδέεται, όμως, με τις ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ του 400 π.Χ. και τους διαλόγους               των Πλατωνικών: εκδόθηκε στην Λειψία το 1925. Το εκπαιδευτικό σύστημα                         της αρχαιότητας προ της κατάκτησης της Ρώμης ήταν γνωστό στον δάσκαλο                 του Καρλομάγνου –ο οποίος ήθελε να το αποκαταστήσει– Alcuin ο οποίος έγραψε το έργο ΡΗΤΟΡΙΚΗ (το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Αλκίνοο». Βλ. ARTES LIBERALES και DE SIGILLIS HERMETIS ET PTOLEMAEI σε σύνδεση με τις «Σφραγίδες» των έργων του Jordano Bruno και την ανάλυση των SCHOLAE IN LIBERALES ARTES (σε DIALECTICAE PARTITIONES).

DEO ADJUVANTE= με την βοήθεια του Θεού

DEO AMANTE= «ο αφοσιωμένος τον Θεό» (ή) «ο αγαπημένος του Θεού», σύμφωνα με το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. Πρόκειται για έκφραση-έμβλημα των COSIMO-LORENZO MAGNIFICO. Βλ. DONATIO CONSTANTINI.

DE OCCULTA PHILOSOPHIA= «Περί Απόκρυφης Φιλοσοφίας» ή «Φιλοσοφία           περί του Μυστικού», έργο του Heinrich Cornellius Agrippa του Nettesheim                           το 1510 που δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 1533 και το οποίο συστηματοποιεί            σε 3 βιβλία όλην την παράδοση περί θρησκείας-μαγείας-Χριστιανισμού.                               Στηρίζεται στο έργο του Marsilius Ficinus, στην πραγματεία DE COMMUNI,                στα HERMETICA, στο CORPUS HERMETICUM και στα θαύματα της μηχανικής.                                                            Χωρίζει την Φιλοσοφία σε 3 πεδία της Μαγείας: Φυσική ή Μαγεία της Φύσεως-Μαθηματικά ή Μαγεία των Ουρανών-Θεολογία ή Τελετουργική Μαγεία.                  Αναφέρει ότι οι αρχαίοι ιερείς ήξεραν να δημιουργούν ξύλινα αγάλματα                             –όπως ο Αρχύτας– και εικόνες που κινούνται –όπως ο Δαιδαλος–                                         ή μιλούν –όπως ο Ερμής Τρισμέγιστος– ή κάνουν θαύματα σε Εκκλησίες                       –όπως ο Απολλώνιος– αλλά, επιπλέον, προβλέπουν το μέλλον όπως ακριβώς                 οι αρχαίοι φιλόσοφοι (κάνει ειδική μνεία στον Πορφύριο, στον Ιάμβλιχο,                           στον Πλωτίνο και στον Πρόκλο). Σε εικόνες από αυτό το έργο –το οποίο παρέχει  το μοντέλο του Θεάτρου του Βιτρούβιου– στηρίχθηκαν τα βιβλία DE UMBRIS IDEARUM, DE MAGIA και CANTUS CIRCAEUS του Jordano Bruno                              αλλά και ο John Dee ο οποίος, με την βοήθεια του Agrippa, συνδέει                              Albrecht Dürer, Alberti, Albertus Magnus. Βλ. και την EPISTOLA ENOCH                    στον CRATER HERMETIS και τον συνδυασμό AQUA VERGINE-                                    DE RE METALLICA-DE VANITATE SCIENTIARUM-DE SYMMETRIA PARTIUM-DE SYMMETRIA HUMANI CORPORIS καθώς και DE OCCULTIS NATURAE MIRACULIS.

DE OCCULTIS NATURAE MIRACULIS= τίτλος έργου το οποίο ο Jordano Bruno αποδίδει –μέσω του Λατινικού κειμένου DE MAGIA– στον MINERVAE MEDICUS. Βλ. και MINERVA MUNDI.

DEO DUCE= με την ηγεσία του Θεού, υπό την ηγεσία του Θεού

DEO FAVENTE= με την βοήθεια του Θεού, με την εύνοια του Θεού

DEO GRATIAS= δόξα τω Θεώ (ενεργητικής μορφής), χάρη στον Θεό (παθητικής φωνής)

DEO JUVANTE= με την βοήθεια του Θεού

DE OMNIBUS DISPUTANDUM= «Πρέπει για όλα να αμφιβάλλουμε», ρητό                    του Descartes

DEO NON FORTUNA= από τον Θεό, όχι από την Τύχη. Η εκτίμηση                                  του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. ως προς την χρήση αυτής της φράσης είναι ότι μπορεί να αξιοποιηθεί για να δηλώσει προτίμηση ενός ατόμου για τον Θεό ή υπέρ του Θεού και όχι για την τύχη, την περιουσία ή για χάρη και αυτών των 2. Βλ. και όλα τα ρητά περί FORTUNA

DE OPIFICIO HOMINIS= «Περί της Δημιουργίας του Ανθρώπου», πραγματεία              του Γρηγορίου Νύσσης.

DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS= «Χρυσή Βίβλος περί του Καλλίστου Κράτους της Ρεπούμπλικας και της Νέας Νήσου Ουτοπίας» ή «Χρυσή Ουτοπία περί του Βέλτιστου Κράτους                       της Ρεπούμπλικας και της Νέας Νήσου» ή «Λίβελλος πραγματικά ωραίος                   σχετικά με την καλύτερη και ομορφότερη μορφή κοινοπολιτείας και την νέα νήσο της Ουτοπίας: αυτός είναι ο αληθινός τίτλος του βιβλίου του Thomas More                   που δημοσιεύθηκε στην Λατινική για πρώτη φορά –το 1516– και έχει γίνει γνωστό με τον τίτλο «ΟΥΤΟΠΙΑ» (το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι αυτές είναι οι 3 καλύτερες μεταφράσεις για αυτήν την φανταστική μορφή δημοκρατίας και θρησκείας του Θεού ως Πατέρα των Όλων, αν και υπάρχουν και άλλοι τρόποι σύνταξης και ερμηνείας: η λέξη LIBELLUS σημαίνει π.χ. μικρό και απόκρυφο βιβλίο αλλά και «λίβελλος» τόσο με την έννοια της κατηγορίας ή της απολογίας ως μέσο άμυνας από κάποιον που κατηγορείται όσο και με την έννοια του χιουμοριστικού πνεύματος. Σύμφωνα με τον More, την Νήσο της Ουτοπίας ανακάλυψε ο συνοδός του Amerigo Wespucci στα ταξίδια του στην Αμερική Raphael Hythloday o οποίος συνειδητοποίησε ότι οι κάτοικοι της Ουτοπίας δεν γνώριζαν τον Χριστιανισμό                  και ότι απεχθάνονταν το χρυσάφι: ο Hythloday τους έδωσε βιβλία περί Χριστού, Πλάτωνος, Επίκουρου, Στωϊκών και Καινής Διαθήκης  και τους έθεσε τον νόμο  του απόλυτου κομμουνισμού ως προς την ιδιοκτησία στην περιοχή εν ονόματι               του Πλάτωνος. Η περιοχή έχει 54 πόλεις οι οποίες διατάσσονται ακτινωτά.                   Από θρησκευτικής απόψεως, το κείμενο του Thomas More αναφέρει                            για τους κατοίκους της Ουτοπίας ότι «οι εκκλησίες τους δεν έχουν εικόνες                      του Θεού, ώστε καθείς είναι ελεύθερος να τον φανταστεί με όποια μορφή θέλει, ανάλογα με το ποιαν θρησκεία θεωρεί καλύτερη». To έργο του Thomas More συνδέεται απόλυτα με το έργο του Εράσμου αλλά ευρύτερα με τον «ΟΥΤΟΠΙΚΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ» και τον «Επιστημονικό Σοσιαλισμό» όπως, λόγου χάρη, εκφράζεται στο έργο του Melvin Lasky «ΟΥΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» το 1976. Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι το βιβλίο DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS ενώνεται και εφαρμόζεται απόλυτα στις ανακαλύψεις του Χριστόφορου Κολόμβου και σε σχέση με την Αναγέννηση αλλά και την CREATIO EX NIHILO. Βλ. «NOVA TOTIUS TERRARUM», «TERRA INCOGNITA» και ειδικά τον χάρτη της Ουτοπίας στην λέξη UTOPIA. O Έρασμος πρόσθεσε Λατινικά επιγράμματα στην έκδοση του βιβλίου στην Βασιλεία. Στην Βενετία δημοσιεύθηκε το 1561.                   Το έργο απαγορεύθηκε το 1583 από τον Αρχιεπίσκοπο του Τολέδο (το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι ο προηγούμενος αρχιεπίσκοπος του Τολέδο επειδή είχε υποστηρίξει τον Έρασμο είχε φυλακιστεί από το 1559                                           ως τον θάνατό του το 1576. To 1594 Αρχιεπίσκοπος του Τολέδο ονομάστηκε               από τον Φίλιππο Β´ αρχιδούκας Αλβέρτος της Αυστρίας ο οποίος το 1596 έγινε          και Κυβερνήτης των Κάτω Χωρών ενώ το 1598 παντρεύτηκε την Ινφάντα Ισπανίας, κόρη του Φιλίππου Β´ ενώ το 1620 Αρχιεπίσκοπος του Τολέδο ορίστηκε ο Ντον Φερντινάντο). Το 1620 το λατινικό κείμενο του έργου δημοσιεύθηκε                   στο Μιλάνο. Βλ. το ερώτημα QUIS EVADET? σε συνδυασμό                                               με τον “LEX UTOPIENSIUM” και την “LA REPUBLICA MOVAMENTE RITROVATA DEL GOVERNO DELL’ ISOLA EUTOPIA”, το Σύνταγμα “COSTITUZIONE DELLA REPUBBLICA SETTINSULARE” και την “REPUBLIQUE GRECQUE” και την “GRAECAM URBEM” και την PIAZZA DELLA REPUBLICA καθώς και το ORATORIO DEI NOBILI DELLA COMPANIA DI JESU και το έργο LE VITE DE PITTORI SCULTORI ET ARCHITETTI σε σχέση με IL GESÙ                     καθώς και την προτροπή “DEUM TIMETE-REGEM HONORIFICATE” με βάση               την “EREMITICAE VITAE”, την POESIE και το έργο “OPERA LATINA”.

DE ORACULIS CHALDAICIS= «Χαλδαϊκοί Χρησμοί», έργο αστρονομίας                       της εποχής του Μάρκου Αυρηλίου που εκδόθηκε το 1894. Η αυθεντικότητα                 των πηγών τους βασίζεται στην στήριξη που δίδει ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός. Βλ. HERMETICA, CORPUS HERMETICUM και την EPISTOLA ENOCH                      στον CRATER HERMETIS.

DE ORATORE= «ΠΕΡΙ ΡΗΤΟΡΟΣ», έργο του Κικέρωνος όπου ο συγγραφεύς γράφει: «PRIMUS HOMERI LIBROS CONFUSOS ANTEA SIC DISPOSSUISE DISITUR, UT NUNC HABEMUS»= «πρώτος ο Πεισίστρατος κατέταξε τα βιβλία     του Ομήρου στην σειρά, που τα έχουμε σήμερα, πριν ήταν συγκεχυμένα»,                   αναφέρει η τυπική μετάφραση. Το έργο του Κικέρωνος ανακαλύφθηκε το 1422              και ταυτίζεται συχνά με το έργο ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ του 400 π.Χ. ή με μια σύνοψη                   του Κικέρωνος (βλ. ARS MEMORANDI) της ARS MEMORATIVA που αναφέρεται στην ετυμολογία των λέξεων: είναι οπωσδήποτε το πρώτο το οποίο αναφέρεται στην Μνημονική Τέχνη που την εφηύρε ο λυρικός ποιητής Σιμωνίδης ο Κείος                  (ή, του Θεού) ο λεγόμενος «μελίγλωσσος» ή «μέλισσος» μετά από ΣΥΜΠΟΣΙΟ               του ζωγράφου Σκόπα όταν ανακάλυψε ότι οι πλέον ολοκληρωμένες εικόνες δημιουργούνται στον νου μας (βλ. και ARS REMINISCENDI ET IN PHANTASTICO CAMPO EXARANDI) και την εφήρμοσε τελειοποιημένα ο συγγραφεύς έργων Ρητορικής Μητρόδωρος της Σκέψεως ή Scepsius Metrodorus εξ Ασίας ο οποίος ανακάλυψε  360 τόπους (LOCI) ή Μοίρες στα 12 σύμβολα του ζωδιακού κύκλου δια μέσου των οποίων, για να κινηθεί, διέρχεται ο Ήλιος (βλ. CONGESTORIUM ARTIFIOSA/Ε MEMORIAE και DE UMBRIS IDEARUM). Ο Κικέρων προτείνει, επίσης, στον ρήτορα την απομνημόνευση ομιλιών με βάση την μέθοδο                             της ανάσυρσης των εικόνων (IMAGINES ή PHANTASMATA) και των κειμένων από τόπους που καλούνται LOCI (εξ ου και «Λόγοι») καθ’ ομοίωσιν                                 με την εγγραφή γραμμάτων σε πλάκες από κερί (το σημερινό OFF-THE RECORD). Κατ’ αυτόν, η τέχνη μοιάζει με την εσωτερική γραφή σε κερί ή δίσκο                               (βλ. DE INVENTIONE) και καταλήγει στην DIVINA MEMORIA.                                     Την χρήση των τόπων και των εικόνων του Κικέρωνος με βάση τις κλασσικές εικονογραφήσεις της Ρώμης συνιστούσαν πρωτίστως ο Albertus Magnus                       και ο Tommaso d’ Aquino (προφανώς, το ζήτημα αφορά την «Αιώνια Πόλη»,               την αρχιτεκτονική τοπίου και την φύλαξη των θησαυρών με την μορφή λέξεων, λόγων και εικόνων σε τόπους ή παλάτια αιώνια). Βλ. DE MEMORIA                                 ET REMINISCENTIA και συνειρμικά τα έργα του Τερτυλλιανού                                          και του Κουϊντιλιανού και τις έννοιες BASILICA, TABULA RASA, TRADITIO LEGIS και FILIOQUE. Το θέμα, όμως, συνδέεται βασικά με τις μεταρρυθμίσεις Σόλωνα, Κλεισθένη και Βασιλείου Β´.

DE ORDINE= «Περί Εντολής» ή «Περί Τάξης» ή «Περί Οργάνωσης», τίτλος πραγματείας του Αγ. Αυγουστίνου.

DE ORIGINE CIVITATIS FLORENTIAE ET EJUISDEM FAMOSIS CIVIBUS=                «Περί της προλεύσεως της Πολιτείας της Φλωρεντίας και των διάσημων                  πολιτών της», έργο του Filippo Villan(e)i το διάστημα 1390=1400.

DE ORTHODOXA FIDE= «Περί Ορθοδόξου Πίστεως», έργο του Ιωάννη Δαμασκηνού.

DEO VOLENTE= Θεού θέλοντος, με το θέλημα του Θεού

DE PACE FIDEI= έργο του Nicolaus Cusanus το οποίο αναφέρεται στο όραμα              ενός προσευχομένου ανθρώπου στην Κωνσταντινούπολη προς τον Δημιουργό (ξεχωρίζει η έκφρασή του UNUS CHRISTUS EX OMNIBUS).                                               Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Περί Συνθηκολόγησης                     του Φειδία» και εξετάζει το θέμα σε σχέση με τον χρυσό των αγαλμάτων                      της Ακροπόλεως, την κίνηση αγαλμάτων και την ρευστοποίηση των θησαυρών            της Κωνσταντινούπολης ως προς τις Συνόδους για την ένωση Δυτικής-Ανατολικής Εκκλησίας στην Ιταλία το 1438-9.

(DE) PHILOSOPHIA MOYSAIKA= τίτλος έργου του Robert Fludd που εκδόθηκε            το 1638 στην Gouda και ερμηνεύεται σε σχέση είτε με τον Μωϋσή,                                   είτε με τις Μούσες, είτε με τα Μουσεία είτε με το Μωσαϊκό της Σιέννας.                           Σημειώνεται ότι ο Fludd στο μεταίχμιο 1601-2 είχε μάθει γεωμαντεία                                  σε Nîmes-Avignon ενώ στην Marseilles είχε διδάξει τα μαθηματικά και την άσκηση της γεωμαντείας στον Duc de Guise. Βλ. RESPONSUM AD HOPLOCRISMA-SPONGUM και LIBER VERITATIS.

DE PICTURA= ΤΡΑΤΤΑΤΟ DELLA PITTURA = «ΠΕΡΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ»,                      έργο του Αλμπέρτι το 1435 με το οποίο κωδικοποιούνται μαθηματικά οι αρχές                της προοπτικής απεικόνισης του χώρου και οι κανόνες της τέχνης της γραμμικής προοπτικής ώστε τα στέρεα αντικείμενα να απεικονίζονται σε μιαν επίπεδη (ζωγραφισμένη ή ανάγλυφη) επιφάνεια. Αποτελεί οργανική θεωρητική συστηματοποίηση των κανόνων της ζωγραφικής. Βλ. DE ARCHITECTURA

DE PICTURA RERUM= δοκίμιο –αδημοσίευτο– του André Derain το 1921.

DE PICTURA SACRA= «Περί Ιερής Εικόνας», έργο του Αρχιεπισκόπου Μεδιολάνων εν έτει 1595, Καρδιναλίου και συλλέκτη Federico Borromeo (1564-1631) o οποίος ήταν υπέρμαχος της αναβιωσης της Ρητορικής Τέχνης και υπήρξε      ο προστάτης της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΛΟΥΚΑ. Συνέλαβε πρώτος                              την ιδέα περί δημιουργίας της ΑΜΒΡΟΣΙΑΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ                                          (βλ. MUSAEUM BIBLIOTHECAE AMBROSIANAE και την λειτουργία με βάση               τον κώδικα CODEX AMBROSIANUS), για το ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΩΝ                και για την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ στο Μιλάνο. Βλ. οπωσδήποτε ASUNTO MÍSTICO, SACRA CONVERSAZIONE,                DE PICTURA SANTA, IMPERUM ROMANUM, ROMANA FIDES και Ι TRE LIBRI DEI PIACERI DELLA MENTE CHRISTIANA.

DE PICTURA SANTA= «Περί θρησκευτικής ζωγραφικής», τυπική μετάφραση                  πραγματείας του Federico Borromeo. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Περί Αγίας Εικόνας». Βλ. την σύνδεση DE PICTURA SACRA                         και Ι TRE LIBRI DEI PIACERI DELLA MENTE CHRISTIANA στο MUSAEUM BIBLIOTHECAE AMBROSIANAE-CODEX AMBROSIANUS σε συνδυασμό                  με ASUNTO MÍSTICO, SACRA CONVERSAZIONE, AQUA VIVA.

DE PICTURIS ET IMAGINIBUS SACRIS= «Περί Πινάκων και Εικόνων Ιερών», έργο του Μολάνο το 1570 με το οποίο υποστηρίζει την ανάγκη κάθε εικονοποίηση               να βασίζεται σε γραφές και ιερές ιστορίες βέβαιες. Βλ. την σύνδεση με το τρίπτυχο της ICONOLOGIA, τα 3 έργα DE PICTURA, DE PICTURA SACRA, DE PICTURA SANTA και ASUNTO MÍSTICO, SACRA CONVERSAZIONE με τις εκφράσεις                  ΙΝ CAMERA, CAMERA OBSCURA, CAMERA PICTA, DECAMERON(E), CAMERA DEL TORMENTO, STUDIOLO, THEATRUM MEDICI, THEATRUM MUNDI. INSTRUMENTORUM ASTRONOMICORUM, NOVUM ORGANUM.

DE PRAEPARATIONE EVANGELICAE= «Ευαγγελική Προπαρασκευή»,                      έργο του Ευσεβίου.

DE PRAESCRIPTIONE= «Περί Εντολής», έργο του Τερτυλλιανού.

DE PRINCIPATIBUS = IL PRINCIPE=  «Ο Ηγεμών», έργο του Nicoló Machiavelli                  το 1518 με μοντέλο την Δημοκρατία της Φλωρεντίας όπου υποστηρίζει                        ότι ο άρχοντας πρέπει να έχει απόλυτη εξουσία και να την ασκεί                             σύμφωνα με τις ανάγκες του κράτους και την δική του θέληση. Αναλύει επίσης            την περίπτωση που ένας πολίτης γίνεται ηγεμόνας της πατρίδας του                                  με τη συγκατάθεση των συμπολιτών του, την οποία και ονομάζει ως δημοκρατική ηγεμονία. Το ζήτημα των δημοκρατιών αναλύει διεξοδικότερα στο έργο του «DΙSCORSI» που γράφτηκε παράλληλα με το DE PRINCIPATIBUS                                    και στην «ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΥΚΡΗΤΙΑΣ»                               ή «ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ». Το πολιτικό σύστημα που προέκυψε από την χρήση                        του βιβλίου λέγεται «Μακιαβελισμός» και οδήγησε στην εγκαθίδρυση σε όλες                     τις χώρες της Ευρώπης του πολιτεύματος της απόλυτης μοναρχίας ως το 1789. Ωστόσο, συντελεί στην κατάρριψη των απόψεων που κατηγορούν                               τους υποστηρικτές του Φλωρεντινού μοντέλου ως παθητικούς θεατές.                            Βλ. την σύνδεση εμ το έργο του Bruno DE MAGIA καθώς και LIBRO DELL’ ARTE DELLA GUERRA.

DE PRINCIPIIS= «Περί Αρχών», έργο του Ωριγένους.

DE PROFUNDIS (CLAMAVI)= εκ βαθέων (εκέκραξα), εκ βαθέους καρδίας,                     εκ βαθέων ψυχής

DE PROGRESSU ET LAMPADE VENATORIA LOGICORUM = έργο του Jordano Bruno το 1587 το οποίο εκδόθηκε στην Βιττεμβέργη ως διάλεξη. Συνδέεται                       με το έργο DE LAMPADE COMBINATORIA (LULLIANA). Βλ. οπωσδήποτε                  τα έργα του DE COMPENDIOSA ARCHITECTURA ARTIS LULLII, LAMPAS TRIGINTA STATUARUM, CENTUM ET VIGINTI ARTICULI DE NATURA                  ET MONDO και ORATIO VALEDICTORIA.

DE PROPIO MOTU= αυθόρμητα (μοιάζει με το «EX PROPIO MOTU»                                  και με το «MOTU PROPIO»)

DE PROSPECTIVA PI(N)GENDI= χειρόγραφη πραγματεία του Pierro della Francesca που εγράφη το 1475-1480 για την Προοπτική. Αναφέρεται                                  ως «Η Προοπτική στην Ζωγραφική» ή «Περί της Ζωγραφικής Προοπτικής»                              ή «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ» ενώ το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «Περί των πηγών της Προοπτικής». Εκδόθηκε το 1899                  για πρώτη φορά! Πρόκειται για πραγματεία των νόμων της προοπτικής                       των κτιρίων και είναι το πρώτο Αναγεννησιακό κείμενο για την απόδοση                       των αντικειμένων στον χώρο. Ο συγγραφέας σε αυτό το δοκίμιο θεωρεί ότι θεμέλιο της τέχνης της ζωγραφικής είναι η αρχή της συμμετρίας. Ο κώδικας του έργου βρίσκεται στην ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Πάρμα και στην ΑΜΒΡΟΣΙΑΝΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ Μιλάνο. Βλ. για το θέμα της συμμετρίας το έργο του Ντύρερ                      DE SYMMETRIA PARTIUM σε σχέση με τα 3 έργα του Ρούμπενς PALAZZI MODERNI DI GENOVA RACCOLTI E DESIGNATI, ELECTORUM LIBRI,                      DE STATUA και σε σχέση με τα έργα του Pierro della Francesca DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS, DE QUINQUE CORPORIBUS REGLARIBUS, TRATTATO DE ABACO και του Paccioli SUMMA DE ARITHMETICA                            και DE DIVINA PROPORTIONE με βάση τον κώδικα CODEX URBINATUS LATINUS και τον CODEX AMBROSIANUS σε σχέση με το AQUA VIVA (και ιδίως ASUNTO MÍSTICO-SACRA CONVERSAZIONE και LEGENDA AUREA-LEGENDA SANCTORUM).

DE QUADRUPLICI VITA= έργο του Symphorien Champier (αποστόλου                        του Νεοπλατωνισμού στην Γαλλία) που δημοσιεύθηκε στην Λυών το 1507                       και στην Πάδοβα το 1960. Περιέχει την Λατινική μετάφραση της 16ης πραγματείας του CORPUS HERMETICUM με τίτλο DEFINITIONES που απευθύνεται                           στον Βασιλέα (REX) και αναφέρεται στην χρήση των Ελληνικών ρητών                           στις λειτουργίες. Συνδέεται άμεσα με τα 2 έργα του Marsilius Ficinus                            LIBRI DE VITA και DE VITA COELITUS COMPARANDA αλλά ιδίως                               με το έργο DE REBUS SACRIS ET ECCLESIASTICIS EXERCITATIONES XVI                      του Isaac Casaubon  σε ANNALES ECCLECIASTICI, με τον CRATER HERMETIS και τις μεταφράσεις του Ficinus στα έργα Πλάτωνος και Ερμή.

DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS= «Τα 5 κανονικά στερεά», τυπική μετάφραση της πραγματείας του Pierro della Francesca με θέμα την κατασκευή γεωμετρικών στερεών. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει                «ΠΕΡΙ ΤΩΝ 5 ΚΑΝΟΝΩΝ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ». Συμπληρώνει, ωστόσο,                           ότι συνδέονται πρωτίστως με την LEGENDA AUREA και τους πίνακες του Pierro della Francesca για αυτήν με θέμα τον Σταυρό στις τοιχογραφίες του Arezzo:                 «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ», «Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ                 ΤΟΥ ΣΑΒΑ ΣΤΟΝ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ», «Η ΑΝΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ                 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ», «Ο ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ                         ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ» (υπάρχει και η τοιχογραφία Η ΟΠΤΑΣΙΑ                                  ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ από τον Pierro della Francesca που συνδέεται με τα έργα του Ραφαήλ στην ΑΙΘΟΥΣΑ ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ στον Ναό της Ιερουσαλήμ                             (βλ. CORPUS CHRISTI και CORPUS DOMINI πρωτίστως).                                                    Βλ. για τα έργα του Pierro della Francesca: PITTORE FAMOSO, DE QUINQUE CORPORIBUS REGLARIBUS, DE PROSPECTIVA PI(N)GENDI, TRATTATO                  DE ABACΟ, ABACUS, LIBER ABACI, SUMMA DE ARITHMETICA, CODEX URBINATUS LATINUS, την στήλη MATER MATUTA και την στήλη ROSETTA                  σε σχέση με CROCETTA, LEGENDA AUREA, NOTA και PETRARCA.

DE QUINQUE CORPORIBUS REGLARIBUS= «Περί των Νόμων των Σωμάτων», μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. την πραγματεία του Pierro della Francesca το 1485 για τα κανονικά σχήματα. Βλ. DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS, DE PROSPECTIVA PI(N)GENDI, TRATTATO DE ABACΟ, ABACUS, LIBER ABACI, SUMMA DE ARITHMETICA, CODEX URBINATUS LATINUS, PITTORE FAMOSO. Πρωτίστως, βλ. την σύνδεση με τα 3 βιβλία DE INVENTIONE LIBRI TRES, τα 4 βιβλία COMMENTARIORUM DE RELIGIONE CHRISTIANA LIBRI QUATOR και τα 5 βιβλία των SYMBOLICARUM QUAESTIONUM.

DE RADIIS DIRECTIS SERVITUR PRAXIS TOTIUS DESCRIPTIO= «Όλη και κάθε περιγραφή περί της διεύθυνσης των ακτίνων ας εξυπηρετεί την Πράξη», μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. τον τίτλο αυτής της εικονογραφημένης πραγματείας του Fludd το 1617 για την χρήση της Προοπτικής στην Ζωγραφική. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. την συνδέει με την εφεύρεση                                 του ραδιοφώνου καθώς και με το σύνολο του έργου του Ντύρερ και με το σχέδιο για ίδρυση πόλης με κυκλική και ακτινωτή διάταξη.  Βλ. DIALOGO DI PITTURA, PISCEM NATARE DOCES, APOCALIPSIS FIGURIS, ECCE HOMO, SALVATΟR MUNDI.

DE RATIONE STUDII= έργο του Εράσμου το 1512 το οποίο κυκλοφόρησε το 1540.

DE RE AEDIFICATORIA= «Περί Οικοδομικής Τέχνης» αναφέρει η τυπική μετάφραση για το 10τομο έργο του Leo Baptista Albertus ή Leone Battista Alberti                   εκ Φλωρεντίας το οποίο ολοκληρώθηκε το 1450 περίπου (βλ. σύνδεση                             με τα έργα του DE ARCHITECTURA κυρίως, AQUA VERGINE και DE PICTURA και VIA REGIA) αλλά δημοσιεύθηκε το 1485. Έγραψε ακόμη τα έργα                             «DE STATUA», «DELLA FAMIGLIA» και «DE ICIARCIA». Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά ότι τα έργα αυτά συνδέονται με το αστρονομικό έργο στο BELVEDERE του Τύχωνος (βλ. EFFIGIES TYCHONIS BRAHE                       O.F. ÆDIFICII ET INSTRUMENTORUM ASTRONOMICORUM STRUCTORIS»)               με βάση το AEDIFICIUM EDICTUM και το έργο DE AEDIFICIIS.

DE REBUS COELESTIBUS= έργο του Giovanni Pontano (1426-1503)                                   το οποίο κυκλοφόρησε στην Βενετία το 1509.

DE RE METALLICA= «Περί Μεταλλικών Πραγμάτων», έργο του Georg Bauer                 (ή Georgius Agricola, πατέρα της ορυκτολογίας) το 1556 με λιθογραφίες                                     και συλλογή πληροφοριών περί εξευγενισμού, εξόρυξης χρυσού και εξαγωγής               των μετάλλων των ορυκτών και των πολύτιμων λίθων. Βλ. την σύνδεση                        DE OCCULTA PHILOSOPHIA, DE VANITATE SCIENTIARUM και AQUA VERGINE.

DE RE MILITARI= «Περί Στρατιωτικών Πραγμάτων» αναφέρει η τυπική μετάφραση για τον τίτλο του βιβλίου του Ροβέρτου Βαλτούριο το 1472 το οποίο συνδέεται με την περιγραφή και εφαρμογή των στρατιωτικών σχεδίων                            του Λεονάρντο. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει                             «ΠΕΡΙ ΟΜΙΛΙΑΣ (ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ)». Βλ. SCIENZA DELLA PITTURA, TRATADO DE LA PINTURA, MONDE IDÉAL, PALAZZO DEI PRINCIPI, PALAZZO BELVEDERE.

DE REPUBLICA= DE RE PUBLICA = «Περί του Πολιτεύματος της Ρεπούμπλικας»                ή «Περί των Κοινών», έργο του Κικέρωνος.

DE RERUM NATURA= DE NATURA RERUM = «Περί της Φύσεως                                   των Πραγμάτων», ποιητικό, επιστημονικό, ψυχολογικό και φιλοσοφικό έργο                     του Λουκρήτιου (Titus Lucretio Caro) σε 6 βιβλία τον 1ο αιώνα π.Χ.                                      με βάση τις αρχές και την θεωρία του Επίκουρου. Εξεδόθη από τον Μάρκο Τούλλιο Κικέρωνα. Βλ. την άμεση σύνδεση με τα έργα του Jordano Bruno DE MINIMO,               DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA, DE MENSURA, DE L’ INFINITO UNIVERSO E(T) MONDI και την σχέση ως προς την ZODIACUS VITAE.

(DE) RERUM NOVARUM= «Περί των νέων συνθηκών», εγκύκλιος του Πάπα Λέοντος ΙΓ´ (είχαν προηγηθεί άλλες 2 εγκύκλιοι, δες QUOD APOSTOLICI                      και DIUTURNUM, IMMORTALE DEI) με την οποία η Καθολική Εκκλησία το 1891 καταδίκασε τις ιδέες του σοσιαλισμού περί προτεραιότητας του κοινωνικού συνόλου στην οικονομία έναντι του ατόμου ως προς την επίλυση του κοινωνικού προβλήματος και υποστήριξε την «χριστιανική ευσπλαχνία» ως μέθοδο λύσης. Λαμβάνει θέση υπέρ του ατόμου στον κόσμο της εργασίας                                                    –βάσει του ότι οι Χριστιανοί εργάτες είναι δούλοι– και αναφέρει ότι ο εργάτης               έχει το δικαίωμα να υπερασπίζει το δίκαιο μεροκάματό του με κάθε μέσον                  (ακόμη και με την απεργία). Επίσης, ζητά την συνεργασία κεφαλαίου-εργασίας    και δέχεται την επέμβαση του κράτους και των ελευθέρων ενώσεων                              εργατών ή «συνδικάτων». Κατόπιν, το 1899 καταδίκασε τον λεγόμενο «Αμερικανισμό» καθώς και τον θεολόγο Loisy που είχε ασχοληθεί με τον Όμηρο        και τα μυστήρια της Ελευσίνος (ή της Ελεύσεως) στο έργο του «Τα παγανιστικά μυστήρια και το χριστιανικό μυστήριο» (σύγκρινε με PASCENDI DOMINICI GREGIS η οποία τον αφορίζει). Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει την φράση (DE) RERUM NOVARUM τυπικά «Περί νέων πραγμάτων» αλλά επισημαίνει                              ότι η μετάφραση των RERUM ως «ΣΥΝΘΗΚΩΝ» αλλάζει εκ βάθρων                         την διπλωματική ορολογία αφού RES θα πρέπει να μεταφράζεται «ΣΥΝΘΗΚΗ». Βλ. Και τις μεταβολές στις σημασίες με τις φράσεις RE (π.χ, IN RE),                                   RES (π.χ. IN MEDIA RES, RES JUDICATA), REI, REBUS (π.χ. IN REBUS),                         DE RERUM, RERUM (π.χ. RERUM PRIMORDIA, RERUM COGNOSCERE CAUSAS), IN RE, IN REM, IN RERUM με τις αναγκαίες μετατροπές,                                  δίχως να αλλάζει η ουσία –δες και DEUS IN REBUS– αφού η φράση                                  «EX NECESSITATE REI» (από την ανάγκη των πραγμάτων» θα γίνει                                    «εξ ανάγκης των συνθηκών» ή των «Συνθηκών».  

DE RERUM PRINCIPIIS(,) ELEMENTIS ET CAUSIS= «Περί των Αρχών, Στοιχείων και Αιτιών των Πραγμάτων», έργο του Jordano Bruno. Βλ. OPERE LATINE.

DE RE RUSTICA= «Περί Ποιμενικής» ή «Περί Γεωργίας», έργο του ρήτορα Μάρκου Πόρκιου Κάτωνα. Είτε αναφέρεται σε Ποιμενική Συμφωνία είτε σε Ποιμενική Τέχνη είτε σε Αγροτική Τέχνη, το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί                              ότι με το κείμενο συνδέονται οι νόμοι LICINII SEXTII και το έργο                                     «DE ARCHITECTURA» του Βιτρούβιου.

DE (R)EVOLUTIONIBUS ORBIUM COELESTIUM/CAELESTIUM=                                   «Επί των Περιστροφών των Ουρανίων Σφαιρών» ή «Περί των Κινήσεων                        των Ουρανίων Σωμάτων» ή «Περί των Περιφορών των Ουρανίων Σφαιρών»                       ή –στην εναλλακτική μορφή– «Περί των εξελίξεων ως προς την Σφαίρα                         του Ουρανού», τυπικές μεταφράσεις για το έργο σε 6 βιβλία του ιερέα                        Νίκκολο Κόππερνιγκ «ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ                            ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ» το οποίο εγράφη μεταξύ 1507 και 1530, δημοσιεύθηκε                     στην Νυρεμβέργη το 1543 και περιέχει το επαναστατικό σχήμα που σχεδίασε               για το Σύστημα του Ηλίου (βλ. την σύνδεση με ASTROLABIUM PLANUM, MINERVA MUNDI, DE CHRISTIANA RELIGIONE και ιδίως DE DEO ET ANIMA)                   και αναφέρεται στον Φωτισμό του Ναού του Ήλιου και στον Τρισμέγιστο Θεό:              το έργο περιέχει εισαγωγή από τον Οσίανδρο και στηρίζεται σε ρητά                               του Ερμή Τρισμέγιστου στον ΑΣΚΛΗΠΙΟ ενώ αναφέρεται, επιπλέον,                           στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ. Το σύστημά του απέδειξε μαθηματικά                  ο Ιωάννης Κέπλερ. Ο Κόππερνιγκ ήξερε αρχαία Ελληνικά –ειδικά τις τραγωδίες του κυκλικού Θεάτρου– και Λατινικά και ανέπτυξε το σύστημα του Αρίσταρχου.                            Δεδομένου ότι η επιστημονική αυτή εργασία που έφερε επανάσταση                             στην αστρονομία,  την γέννησε και την θεμελίωσε, ολοκληρώθηκε το 1543                       (βλ. και την ανάπτυξη του ζητήματος από τον Jordano Bruno στο έργο                              LA CENA DE LE CENERI) και αναφέρεται σε 7 πλανήτες, είναι σίγουρο                                 ότι ανταποκρίνεται πλήρως με τον «ΑΤΛΑΝΤΑ» του Μπαττίστα Ανιέζε του 1543 που περιέχει τους αστερισμούς, με τον χάρτη  της UTOPIA, με το βιβλίο του More «DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS                              VERE AUREUS», με την λειτουργία  του δορυφορικού χάρτη του 1784 «PLANISPHÆRII COELESTIS HEMISPHÆRIUM SEPTENTRIONALE»                           που περιέχει τα χαρακτηριστικά μεγέθη των 7 πλανητών και του χάρτη «GRACIA PARS SEPTENTRIONALE», με το Σύνταγμα COSTITUZIONE DELLA REPUBBLICA SETTINSULARE για την REPUBLIQUE GRECQUE, με την απόδειξη περί του τόπου της πρωτεύουσας της Αφροδίτης στο βιβλίο «DEMONSTRATIO MAXIMI ON CITUDINIS STEALLE VENERIS CAPITULUM» του Γεώργιου Τραπεζούντιου, με την λειτουργία του παγκοσμίου χάρτη του 17ου αιώνος                  των ανακαλύψεων του Χριστόφορου Κολόμβου, με τους 3 Παγκόσμιους Χάρτες του Πτολεμαίου το 1465 και το 1482 (βλ. PTOLEMÆUS ROMÆ και TERRA INCOGNITA), τα 2 έργα του Jordano Bruno INSOMNIUM-DE SOMNII INTERPRETATIONE (στους DIALOGI DUO DE FABRICII MORDENTIS),                       το έργο του Αριστοτέλη DE INSOMNIS,  τις αναφορές στα 3 μοντέλα του έργου               IN SOMNIUM SCIPIONIS, με τα έργα SOMNIUM, SEU OPUS POSTHUMUM               DE ASTRONOMIA LUNARI και (DE) HARMONICE MUNDI του Ιωάννη Κέπλερ βάσει του πίνακα με το μοντέλο «TABULA ORBIUM PLANETARUM DIMENSIONES, ET DISTANTIAS PER QUINQUE REGULARIA CORPORA GEOMETRICA EXHIBENS», το έργο SPECULUM ASTRONOMIAE του Albertus Magnus και τις οδηγίες του 1587 περί πνευματικής πνοής των αστρονομικών οργάνων  του Τύχωνος. Την εργασία του Τύχωνος και του Κόππερνιγκ απέδειξε               ο Γαλιλαίος. Το 1588 οι υποψήφιοι για εισδοχή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης καλούνταν να απαντήσουν στο ερώτημα «AN SINT PLURES MUNDI» (στο οποίο απάντησε ο Jordano Bruno ως Θεόφιλος στο έργο του LA CENA DE LE CENERI αλλά και ως Φιλόθεος στο πολυδιάστατο έργο του DE L’ INFINITO UNIVERSO               E(T) MONDI όπου, όμως, η συζήτηση περί κίνησης της περιφέρειας του κόσμου                ως προς την ακτίνα RADIUS του κύκλου έχει «ραδιοφωνικό» χαρακτήρα, διότι                 και η έννοια της «πολλαπλότητας των κόσμων» μεταφράζεται σε «πολυφωνία»).                             Βλ. την σχέση της φράσεως «Κι όμως, κινείται» (ET PUR SI MUOVE) Γαλιλαίου                με το ρητό του Αρχιμήδη «ΔΟΣ ΜΟΙ ΠΙ ΣΤΩ ΚΑΙ ΤΑΝ ΓΑΝ ΚΙΝΑΣΩ»,                            τα ρητά περί κίνησης της «ΑΟΡΑΤΗΣ ΑΡΧΗΣ» της Ελληνικής Επαναστάσεως,                             την επαναστατική μουσική του Μπετόβεν και τα ρητά TOLLERE FILIUM                   και περί CORPUS σε σύνδεση με την μηχανή James Watt στο ORGANUM.

DE RIGUEUR= σύμφωνα με αυστηρή εθιμοτυπία συμμόρφωσης με τους τύπους.

DE SACRIFICIIS ET MAGIA= DE SACRA ET MAGIA = «Περι Θυσιών                            και Μαγείας» ή «Περί Ιερών και Μαγείας» ή «Εκ των Ιερών και η Μαγεία»,                   έργο του Πρόκλου το οποίο συνδέεται με την ταυτόχρονη μετάφραση                              από τον Marsilius Ficinus των έργων του Πλάτωνος και του Ερμή Τρισμέγιστου.

DE SAGRADA FAMILIA= CHIESA DELLA SAGRADA FAMILIA =                         Εκκλησία της Αγίας Οικογενείας, έργο του Antonio Gaudi στην Βαρκελώνη.                   Βλ. ARS NOVA, CASA MILA.

DESCHI DA PARTO= δίσκος τοκετού ο οποίος δίδεται ως δώρο σε εγκύους.                   Βλ. TONDO.

DE SCULPTURA= «Περί Γλυπτικής», έργο του Pomponio Gaurico το 1504.                     Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι «ΠΟΜΠΩΝΙΟΣ                             ΟΙΚΟΣ» καλείται ο ρωμαϊκός οίκος που αποτελείται από 4 άτομα: Πομπώνιος                                   Πορφυρίων (γραμματικός), Λεύκιος Πομπώνιος (ποιητής εκ Βονωνίας,                           δηλ. Μπολώνια), Σέξτος Πομπώνιος (νομομαθής) και Τίτος Πομπώνιος Αττικός (αντιγραφεύς βιβλίων). Καταγράφεται και δραματουργός Πομπώνιος, ο οποίος έγραψε παρωδίες ελληνικών δραματικών έργων με τίτλο «ΑΡΙΑΔΝΗ», «ΑΤΑΛΑΝΤΗ», «ΣΙΣΥΦΟΣ», «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΥΠΟΒΟΛΙΜΑΙΟΣ». Σε σύνδεση                με αυτόν τον οίκο, υπάρχει και ο «ΠΟΜΠΗΪΟΥ ΚΙΩΝ».

DE SENSITIVA RERUM FACULTATE= τίτλος έργου του Tommaso Campanella,               ο οποίος κατηγορήθηκε από την Ιεράν Εξέταση στην Ρώμη το 1594 ότι το έγραψε                               για να διδάξει αιρετικό δόγμα περί της ψυχής του κόσμου. Βλ. DEL SENSO                  DELLE COSE E DELLA MAGIA και τον τίτλο DE SENSU RERUM ET MAGIA                  σε CITTÀ DEL SOLE.

DE SEPTEM SECUNDADEIS= έργο του αββά Johannes Trithemius του Sponheim –δασκάλου του Heinrich Cornellius Agrippa. Συνδέεται με την εξήγηση                            του συμβολισμού του αριθμού 7 στoν δίσκο Fludd με θέμα την Φύση και την Τέχνη (βλ. INTEGRAE NATURAE SPECULUM ARTISQUE IMAGO σε UTRIUSQUE COSMI, MAIORIS SCILICET ET MINORIS, METAPHYSICA, PHYSICA ATQUE TECHNICA HISTORIA), σε άμεση σύνδεση με τα έργα TUTTE LE OPERΑ/E                       και την L’ IDEA DEL THEATRO του Camillo και με το έργο του Campanella MAGIA E GRASIA. Βλ. STEGANOGRAPHIA.

DE SERVO ARBITRIO= έργο του Λούθηρου με το οποίο απαντά                             στο βιβλίο του Εράσμου DE LIBERO ARBITRIO DIATRIBE SIVE COLLATIO.

DE SIGILLIS HERMETIS ET PTOLEMAEI= έργο του Jordano Bruno το οποίο βρέθηκε στην κατοχή του όταν συνελήφθη. Αρνήθηκε ότι το έχει γράψει και το έχει διαβάσει ο ίδιος αλλά το έχει αντιγράψει για χάρη του ο γραμματέας του.                    Συνδέεται με την σειρά των έργων του περί «Σφραγίδων» και ειδικά                                  ARS REMINISCENDI ET IN PHANTASTICO CAMPO EXARANDI-TRIGINTA SIGILLΙ-EXPLICATIO TRIGINTA SIGILLORUM-SIGILLUS SIGILLORUM-LAMPAS TRIGINTA STATUARUM και τις διαλέξεις DIALOGHI ITALIANI.

DE SPECIERUM SCRUTINIO= έργο του Jordano Bruno το οποίο κυκλοφόρησε στην Πράγα το 1588 (αναφέρεται στις κατηγορίες του Lulio, χαρακτηρίζει                   την τέχνη του Lulio ως COMBINATORIA, υπόσχεται να δώσει μιαν πλήρη εικόνα κατανόησης της τέχνης του Lulio που εφαρμόζεται σε όλες τις επιστήμες και ειδικά στην Ιατρική και ανατυπώνει το έργο DE LAMPADE COMBINATORIA,                        βλ. οπωσδήποτε την ένωση με το ρητό NIHIL SUB SOLE NOVUM).                             Είναι συνολικώς αφιερωμένο στον Πρέσβη από τον Βασιλέα της Ισπανίας                  προς τον Αυτοκράτορα. Συνδέεται με το άλλο έργο του Bruno το 1588:                           δες ARTICULI CENTUM ET SEXAGINTA ADVERSUS HUIUS TEMPESTATIS  MATHEMATICOS ATQUE PHILOSOPHOS ή ARTICULI ADVERSUS MATHEMATICOS.

DESPOTISME ÉCLAIRÉ= «Φωτισμένη Δεσποτεία», αντίληψη για τα καθήκοντα            του ηγεμόνα σύμφωνα με τον Μέγα Φρειδερίκο, Βασιλιά της Πρωσίας                        στα μέσα του 17ου αιώνος, ο οποίος έλεγε ότι «Όλα για τον λαό                                           και τίποτε με τον λαό» αλλά προσέθετε ότι «Ο Βασιλεύς είναι ο πρώτος υπάλληλος του κράτους» και πρέπει να κυβερνά με δικαιοσύνη και αφιλοκέρδεια και να έχει ως πρώτη φροντίδα του το συμφέρον του λαού, γιατί ο Βασιλιάς υπάρχει για χάρη του λαού και όχι ο λαός για χάρη του Βασιλιά. Υπήρξε ποιητής και ιστορικός.                  Η «Φωτισμένη» ή «Πεφωτισμένη Δεσποτεία» είναι το νέο διοικητικό σύστημα                  το οποίο εμφανίστηκε στα κράτη της Ευρώπης με σκοπό την έμπρακτη εφαρμογή των ιδεών του Διαφωτισμού (ο οποίος έλεγε ότι το παρελθόν λειτουργεί                         ως απαραίτητο συστατικό στοιχείο της ατομικής ταυτότητας) μέσω διαφόρων διοικητικών, νομοθετικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων αλλά δίχως κανέναν πολιτικό νεωτερισμό και χωρίς την συνεργασία των υπηκόων τους.                                Ένα από τα αξιώματά της ήταν: «Ο ηγεμόνας πλάστηκε για τον λαό ειδάλλως                το κράτος δεν είναι κτήμα του ηγεμόνα». Η «Φωτισμένη» ή «Πεφωτισμένη Δεσποτεία δεν πέτυχε –εσκεμμένα, ίσως– την διάδοση νέων, αληθέστερων γνώσεων και νέων, προοδευτικότερων, πολιτικών και κοινωνικών αντιλήψεων          περί των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη και απέφυγε κάθε πολιτική αλλαγή. Βλ. PETITIO PRINCIPII, MUSICÆ PRINCEPS, VOX PRINCIPALIS,                  AB JOVE PRINCIPIUM, PRINCEPS CIVIUM, EDITIO PRINCEPS, PRINCEPS SENATUS, PRINCIPATUS, DE PRINCIPATIBUS. Αξίζει να σημειωθεί –σε σχέση           με τον Διαφωτισμό– ότι όταν ο Ιταλός αστρονόμος Francesco Fontana ισχυρίστηκε ότι είδε τον δορυφόρο της Αφροδίτης και τον επιβεβαίωσε το 1672 ο Jean Dominique Cassini, δημοσιεύθηκε η διατριβή του Γερμανού φυσικού, μαθηματικού                         και αστρονόμου Johann Heinrich Lambert το 1773 με θέμα τον δορυφόρο                        και την τροχιά του ενώ ο Φρειδερίκος ο Μέγας έδωσε το όνομα του Γάλλου μαθηματικού D’ Alembert στον δορυφόρο της Αφροδίτης ο οποίος αρνήθηκε. Τελικά, όλοι διαψεύσθηκαν –ως σήμερα.

DE SOLE= «Περί Ηλίου» ή «Εξ Ηλίου», έργο του Marsilius Ficinus με θέμα                         την σύγκριση (βλ. DE VITA COELITUS COMPARANDA και τα έργα                             του Campanella) του Ήλιου προς την Τριάδα και τις 9 Τάξεις των Αγγέλων.              Καλεί τον Ήλιο “STATUA DEI”.

DE SOMNIIS= έργου του Συνέσιου για το θέμα της Φαντασίας που χρησιμοποιεί                 ο Θεός για να επικοινωνεί μέσω των εντυπώσεων των ονείρων με τον άνθρωπο.

DE STATUA= «Περί Αγαλμάτων»  ή «Περί γλυπτικής», μικρή πραγματεία                        του Leone Battista Alberti για την γλυπτική τέχνη το 1464.                                     Πραγματεία σχετική με την «μίμηση των αγαλμάτων της αρχαιότητας»                            έχει γράψει ο Ρούμπενς και αυτή συνοδεύεται από ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ που εκδόθηκαν                 το 1840 πρώτη φορά στις Βρυξέλλες (συνοδεύονται από τα έργα ELECTORUM LIBRI και PALAZZI MODERNI DI GENOVA RACCOLTI E DESIGNATI).                        Το ίδιο έτος 1840 εγράφη η πραγματεία του Τζουζέπε Ματσίνι με τίτλο                 «Μοντέρνα Ζωγραφική στην Ιταλία», η οποία συνδέεται με το Μανιφέστο                      της Ιταλίας το 1840. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι το ζητούμενο αφορά το ζωντάνεμα αγαλμάτων και συνδέεται με τον σχηματισμό άστρων                     με συγκεκριμένη μορφή (όπως ο αστερισμός του Λέοντος) ή την ανακάλυψη πλανητών και την αναπαράστασή τους σε έργα με σκοπό την προβολή.                           Βλ. Βλ. όλες τις αναλύσεις περί εμψύχωσης αγαλμάτων, την CAPELLA MEDICI, και απαραιτήτως EXCELSIOR, AQUA VIVA, PAESTUM, STUDIOLO, CORTILE DELLE STATUE, BASILICA EMILIA, EMILIA-ROMAGNA, ROMAGNE, IMPERIUM ROMANUM, GENS EMILIA στην σχέση FAVELLA, FAVELLA                       και PAESTUM προς το CORPUS HERMETICUM, το STUDIO ROMANO,                        το PALAZZO DEL TE και την AQUA VERGINE.

DE STIJL= «ΣΤΥΛ», το όργανο-περιοδικό των Μοντριάν-Teo van Duisburg το 1917 το οποίο αναζητεί μιαν γλώσσα κοινή σε όλες τις Τέχνες με σκοπό την πνευματική επιβίωση όλων των μορφών τέχνης.

DE SYMMETRIA PARTIUM= ««ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ» αναφέρει η τυπική μετάφραση, «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ»                     ή «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΑΣ ΤΩΝ (Η)ΜΕΡΩΝ» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. Πρόκειται για την πραγματεία του Ντύρερ –από σύνολο               3 τόμων για την θεωρία της Τέχνης– που εκδόθηκε μετά θάνατον, το 1528,                  με θέμα την επιστήμη των αναλογιών, την συμμετρία και τις αναλογίες                                 του ανθρώπινου σώματος: σε αυτήν ο Dürer ανέπτυξε τον στοχασμό του                για  την πνευματική, «οραματική» ουσία των πραγμάτων. Ειδικά για την θεωρία    της τέχνης, έλεγε ότι η Τέχνη είναι δώρο του Θεού και ότι ο καλλιτέχνης ασκεί ιερό λειτούργημα. Η πραγματεία αυτή συνδέεται με την NON FINITO πραγματεία του               για την Τέχνη με χαρακτικά και σημειώσεις. Βλ. και την αναφορά του John Dee           στο έργο του MONAS HIEROGLYPHICA σε έργο του Ντύρερ                                        με τίτλo «DE SYMMETRIA HUMANI CORPORIS». Υπάρχει, ακόμα, το 1530                                     η «ΜΕΛΕΤΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ». Επιπλέον, σε επιστολή του το 1506                 ο Dürer πρότεινε στους φίλους του την δημιουργία ενός δωματίου με 4 γωνίες                  που να περιέχει «όλους τους Θεούς της Μνήμης». Το Συμβούλιο Αντίστασης                      του Ο.Η.Ε. θεωρεί, επιπλέον, ότι τα έργα του συνδέονται με το σύνολο του έργου των Leonardo και Pierro della Fransesca και συναποτελούν την θεμελιώδη πραγματεία για την Χρυσή Τομή μαζί με το έργο του  Paccioli DE DIVINA PROPORTIONE. Βλ. την σχέση με όλα τα έργα που αναφέρονται στην Τεχνητή Μνήμη ή Μνήμη της Τέχνης αφενός, αφετέρου τα έργα Alberti-Albertus Magnus, στην συνέχεια SUMMA DE ARITHMETICA, TRATTATO DE ABACO,                           DE QUINCQUE CORPORIBUS REGOLARIS, DE QUINQUE CORPORIBUS REGLARIBUS και κατόπιν PROSPETTO DEI, ECCE HOMO, PALAZZI MODERNI DI GENOVA RACCOLTI E DESIGNATI, APOCALIPSIS FIGURIS και πρωτίστως IMAGO ERASMI.

DE TENERO UNGUI= εξ απαλών ονύχων. Σύμφωνα με την εκτίμηση                           του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε., το γνωμικό αυτό αναφέρεται στην εικόνα της Ελλάδας ως μιας κόρης αετού με την ασπίδα να αντιστοιχεί στην Εύβοια                 και με τα νύχια να αντιστοιχούν στο ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο   Ελλάδας και των Βαλκανίων και το δεύτερο νοτιότερο της Ευρώπης.                              Βλ. και τα υπόλοιπα ρητά περί των νυχιών του αετού και του λέοντος

DETERMINISMUS= Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί                 ότι η έννοια εφαρμόζεται κυρίως στην διπλωματία –με μιαν διευρυμένη ερμηνεία– και σημαίνει την διαδικασία λήψης αποφάσεων                                 με ψηφοφορία ή με συγκέντρωση των μελών ενός οργανισμού                               σε Σύνοδο. Στις επιστήμες, Ντετερμινισμός ή Αιτιοκρατία ή Αιτιαρχία είναι η θεωρία αυτή η οποία υποστηρίζει ότι τα πάντα –όλα τα γεγονότα                                  και όλα τα φαινόμενα στον κόσμο– συμβαίνουν επειδή εξαρτώνται  ολοκληρωτικά και αλληλοσυνδέονται εξ απολύτου ανάγκης                             από μιαν αλληλουχία αιτιών-αποτελεσμάτων, σκοπών ή λόγων. Ειδικότερα, ότι η επιλογή των πράξεων των ανθρώπων δεν είναι ελεύθερη                            αλλά εξαρτάται από αιτίες ανεξάρτητες ή λόγους ανεξάρτητους                         της βουλήσεως του ανθρώπου. Όταν οι μεταβλητές που επηρεάζουν                   την τροπή των γεγονότων εξαρτώνται από άλλες αιτίες ή λόγους, ονομάζονται «εξαρτημένες μεταβλητές». Στην φυσική, λέγεται «αρχή του προσδιορισμού». Κάθε φαινόμενο προσδιορίζεται και εξηγείται από ορισμένες συνθήκες. Η άποψη αυτή οδήγησε τους επιστήμονες στην ανακάλυψη οργάνων                     με τα οποία κατόρθωναν να παράγουν σύμφωνα με την θέλησή τους                  τα φαινόμενα που ήθελαν να μελετήσουν. Στα μαθηματικά, πρόκειται για την επιστημονική αρχή σύμφωνα                       με την οποία μια σειρά ή αλληλουχία ποσοτικών μεγεθών                                  που συντάσσονται με στήλες και ακολουθίες, με βάση συγκεκριμένους νόμους, παράγει και σχηματίζει ένα ποιοτικό άθροισμα ή σύνολο. Γενικά, πρόκειται για τον λεγόμενο «νόμο της αιτιότητος». ΠΡΟΣΟΧΗ: Αιτιότητα είναι η λογική αρχή σύμφωνα με την οποία                  κάθε αποτέλεσμα οφείλεται οπωσδήποτε σε ένα αίτιο.                                           Το ο,τιδήποτε υπάρχει θεωρείται αποτέλεσμα, άρα προϋποθέτει μιαν αιτία. Όταν υπάρχει μια αιτία, θα υπάρχει εξ ανάγκης και ένα αποτέλεσμα.                 Άρα, για κάθε ακολουθία, πρέπει να υπάρχει «λόγος».                                    Η αρχή του αποχρώντος λόγου επεκτείνεται και στην αιτιότητα.                         Το αποτέλεσμα παράγεται και γεννιέται από το αίτιο, το αίτιο (CAUSA) δημιουργεί το αποτέλεσμα. Βλ. και την έκφραση «SUBLATA CAUSA, TOLLITUR EFFECTUS» αλλά και τις ALIUNDE και, οπωσδήποτε, «TERTIUM NON DATUR». Τα φαινόμενα της φύσεως προσδιορίζονται από ορισμένες συνθήκες.        Όμως, όταν οι συνθήκες υπάρχουν, το ίδιο και αντίστοιχο φαινόμενο                   –και μόνον αυτό– θα προκύψει κατ’ ανάγκην εκ νέου.                                     Τα ίδια αποτελέσματα πηγάζουν από τα ίδια αίτια και τα ίδια αίτια οδηγούν εξ ανάγκης στα ίδια αποτελέσματα. Η σταθερή σχέση αιτίου-αποτελέσματος διατυπώνεται με νόμους: αυτή η επιστημολογική αρχή καθιστά δυνατή την πρόβλεψη των φαινομένων. Στην φιλοσοφία, η θεωρία λέγεται Ετεραρχία, εστιάζει στα φαινόμενα               και υποστηρίζει ότι όλα στον κόσμο έχουν ορισμένη αιτία και είναι αλληλένδετα μεταξύ τους αλλά και ότι κάθε αιτία παράγει και αποτέλεσμα ή ενέργεια. Υποστηρικτές της αιτιοκρατίας ήταν οι Francis Bacon, Baruch Spinosa, Δημόκριτος. Οι ντετερμινιστές υποστηρίζουν ότι, όταν γνωρίζουμε                     τις αιτίες των φαινομένων, μπορούμε να προβλέψουμε την μελλοντική πορεία των γεγονότων και, επομένως, να τα κατευθύνουμε.             Η ορθολογική ερμηνεία της αιτιοκρατίας ανάγεται στον Πλάτωνα                       και στον Αριστοτέλη και υπονοεί την εξ ανάγκης μηχανική σύνδεση               των όντων η οποία μπορεί να ερμηνευθεί λογικά.            Κατ’ επέκτασιν, η αιτιοκρατία πρόκειται για μιαν θεωρία ορισμού, προκαθορισμού, κατηγοριοποίησης, σχηματισμού συλλογισμών, προσανατολισμού και κατεύθυνσης, λήψης αποφάσεων, επίλυσης προβλημάτων  αλλά και κρίσεων. Επίσης, ονομάζεται και «αρχή της ανάγκης». Στην θεολογία, η θεωρία σημαίνει ότι η βούληση του ανθρώπου δεν είναι ελεύθερη αλλά ενεργεί κάτω από εσωτερικούς ή εξωτερικούς καταναγκασμούς –συνθήκες– που αντιτάσσονται στην ελευθερία. Αντιτίθεται στην αρχή του ιντετερμινισμού, θεωρία της Αυταρχίας                       ή «αρχή της ελευθερίας». Βλ. λέξη «INDETERMINISMUS». Υπάρχει, ακόμα, ο απόλυτος, θετικιστικός και γεωγραφικός ντετερμινισμός που βασίζεται στην θεωρία του Ippolyte Taine για την Φιλοσοφία                   της Τέχνης και την θεωρία του Περιβάλλοντος ο οποίος προσπάθησε να εφαρμόσει στις ηθικές επιστήμες την αυστηρή μέθοδο των φυσικών επιστημών (βλ. το έργο “L’ Intelligence”) και στην θεωρία του Fr. Ratzel     και υποστηρίζει ότι το φυσικό περιβάλλον παίζει πρωταρχικό ρόλο                 στην διαμόρφωση των πολιτισμών και με την καθοριστική του επίδραση διαμορφώνει τον άνθρωπο. Υπάρχει και ο διαλεκτικός ντετερμινισμός που τάσσεται από την πλευρά του ανθρώπου και του αναγνωρίζει ενεργό ρόλο με αποτέλεσμα να δέχεται ότι η κοινωνία των ανθρώπων επεμβαίνει και αυτή στην φύση,                   ξεπερνά τους περιορισμούς της και βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση μαζί της.

DE TRANSLATIONE= «Περί Μετάφρασης», έργο του Λούθηρου το 1530                        το οποίο συνοδεύεται από το έργο «Κατάστιχα της Χριστιανικής Στρατολόγησης» στην Βασιλεία,  από τις 95 θέσεις του το 1517, από την απολογία του το 1521                   και το έργο «ΚΑΤΗΧΗΣΗ» το 1526. Το 1545 ο Λούθηρος έγραψε το κείμενο «Πορτραίτα του Παπισμού». Η κατήχηση του Λούθηρου λέει: «Η Εκκλησία αποτελεί καθαγιασμένη Χριστιανοσύνη ή μια συλλογή όλων των πιστών                       υπό τον Χριστό –τον επί κεφαλής του νομίσματός τους– προς τον οποίο το Άγιο Πνεύμα μέσω των Ευαγγελίων και των ρητρών εκπλήρωσης των μυστηρίων επικοινωνεί και αναλαμβάνει να τον ορκίσει με σκοπό την επουράνιο σωτηρία»-                «Η αληθής Εκκλησία θα γίνει γνωστή από τον μελετητή και λάτρη του Λόγου                  του Θεού και θα βασιλεύσει αγνή, καθαρή και άνευ προσμείξεων                                         με τις ανθρώπινες παρεμβάσεις ώστε να τηρηθούν πιστά τα Μυστήρια του Χριστού και η Διδασκαλία του Χριστού». Ο Λούθηρος πίστευε ότι η λατρεία πρέπει                      να γίνεται στην γλώσσα που μιλιέται σε κάθε τόπο –και όχι στην λατινική.

DE TRANSLATIONE OBELISCI VATICANI= «Περί της Μεταφράσεως                        του Οβελίσκου του Βατικανού», χαρακτικό του 1586 για τον αρχαίο Οβελίσκο            που προερχόταν από την πλατεία Νέρωνος στην πλατεία Αγ. Πέτρου και ανήκει  στο σχέδιο για την ύψωση και το άνοιγμα της SIXTINA VIA με την συμμετοχή            του Ντομένικο Φοντάνα. Βλ. ROSETTA, BELVEDERE, CAPELLA SIXTINA, SEPTUAGINTA DUARUM αλλά κυρίως την ενότητα περί ιερογλυφικών                             με αρχή το έργο OBELISCUS PAMPHILIUS,.

DE TRINITATE/TRINITADE= «Περί Τριάδος» ή «Εκ Τριάδος», έργο του ερμηνευτή του δόγματος της Αγίας Τριάδος Αγίου Αυγουστίνου για την θεωρία της Τριάδος όπου αναφέρεται η φράση: «Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την υπόσταση του Θεού που κάνει τα πράγματα να μεταβάλλονται χωρίς να υφίσταται καμία αλλαγή αλλά και πράγματα πρόσκαιρα στον κόσμο χωρίς να μετακινείται καθόλου μέσα στον Χρόνο» και σε άλλο σημείο προσθέτει: «Στην Ενσάρκωση              του Υϊού είναι ολόκληρη η Τριάς που ενώνεται στο σώμα του ανθρώπου».

DE TRIPLICI MINIMO ET MENSURA = ποίημα του Jordano Bruno το οποίο δημοσιεύθηκε στην Μονή Καρμηλιτών Γερμανίας το 1591 στο έργο DE MINIMO.   O πλήρης τίτλος είναι «5 Βιβλία περί του Τριαδικού Μηνύματος                                         και περί της Μετρήσεως επί τον σκοπό της ιδρύσεως των 3 Θεωρητικών Επιστημών και πολυάριθμων Ενεργών και Πρακτικών Τεχνών».                                 Γράφει: «Υπεράνω όλων, η σκέψη συμφώνως προς τον Θεό. Διεισδύοντας σε όλα,                        η σκέψη αποτελεί Φύσιν. Διαποτίζοντας όλες τους, η σκέψη αποτελεί Λόγον.                      Ο Θεός και υπαγορεύει και διατάσσει η Φύση και να υπακούει και να γεννάται.                Ο Λόγος συλλογίζεται και σπεύδει». Το ποίημα αναφέρεται πως ο Bruno                      είχε την πρόθεση να αφιερώσει στον Δούκα του Brunswick (βλ. οπωσδήποτε                  την σύνδεση με την ORATIO CONSOLATORIA) και συνδέεται άμεσα                         με το έργο του  DE MENSURA (παράρτημα), με το έργο του DE IMMENSO, INNUMERABILIBUS ET INFIGURABILIBUS ή DE IMMENSΟ                                          ET INNUMERABILIBUS, με το έργο του DE MONADE(,) NUMERO ET FIGURA           και με τα διαγράμματα που περιέχονται στα ARTICULI CENTUM ET SEXAGINTA ADVERSUS HUIUS TEMPESTATIS  MATHEMATICOS ATQUE PHILOSOPHOS. Βλ. LIBER HERMETIS MERCURII TRIPLICIS και το MAGNUM MIRACULUM           και την σύνδεση με τα έργα του Bruno DE(L) LA CAUSA, PRINCIPIO E(D) UNO και DE L’ INFINITO UNIVERSO E(T) MONDI. Υπεράνω όλων, βλ. DE MATERIA MEDICA και την σύνδεση με το έργο του Λουκρήτιου DE RERUM NATURA.

DE TROP= πάρα πολύ (υπερβολικός)

DE TROY FILIUS= υπογραφή του Γάλλου ζωγράφου του στυλ Ροκοκό                      Jean-François de Troy (1679-1752). To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ».

DE UMBRA RATIONIS (ET IUDICII, SIUE DE MEMORIAE VIRTUTE PROSOPOPAEIA)= έργο του Σκώτου Alexander Dicson –μαθητή του Jordano Bruno– με διαλόγους μεταξύ του Ερμή (Mercurius), του Σωκράτη, του Θεαίτητου και του Βασιλέως της Αιγύπτου με θέμα τον αλχημικό Κρατήρα της Αναγεννήσεως και την εσωτερική γραφή. Στους διαλόγους του, ο Dicson ονομάζει τις εικόνες UMBRA (σκιές πάνω στο φως) και αναφέρεται στην κίνηση των ιδεών (IDEAS RERUM MEMORANDUM). Το έργο δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο μεταξύ των ετών 1583-4 (έκδοση Leiden, 1597, με τον τίτλο του Βασιλέως της Αιγύπτου «THAMUS», ως σύμβολο του ποταμού THAMES Λονδίνου, βλ. LA CENA DE LE CENERI).                                              Προκάλεσε εν έτει 1584 την απάντηση του G.P. Cantabridgiensis (δηλ. Cambridge)                      με τα έργα ANTIDICSONUS και LIBELLUS IN QUO DILUCIDE EXPLICATUR IMPIA DICSONI ARTIFIOSA MEMORIA, απάντησε ο Dicson (Heius Scepsius)            με το έργο DEFENSIO PRO ALEXANDRO DICSONO και αντέδρασε εκ νέου                    ο  G.P. Cantabridgiensis με τα έργα LIBELLUS DE MEMORIA VERISSIMAQUE BENE RECORDANDI SCIENTIA και ADMONITIUNCULA AD A. DICSONUM              DE ARTIFIOSAE MEMORIAE, QUAM PUBLICE PROFITETU, VANITATE.                   Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά ότι τo έργo του Dicson αναφέρεται στο σχέδιο του Bruno για την εγκατάσταση ενός θρησκευτικού συστήματος                  αστρονομίας το οποίο βρίσκει την πραγμάτωσή του στο πρόσωπο του Ιησού.                            Αναφέρεται, ιδίως, στην ερμηνεία της Μνήμης ως έργου Τέχνης με εσωτερική γραφή η οποία στηρίζει την εφεύρεση του Ελιξηρίου της Ζωής (δες την σύνδεση              με τα έργα του Ficinus για την Βυζαντινή Τέχνη). Συνδυάζει, άλλωστε,                              το πρόγραμμα Διαφωτισμού για την Ελληνική Επανάσταση από την Βενετία                        στην Ελλάδα με τα θεατρικά έργα Camillo-Bruno με αρχή τους διαλόγους                    του ΦΑΙΔΡΟΥ Πλάτωνος. Βλ. DE UMBRIS IDEARUM, LA CENA DE LE CENERI, CANTUS CIRCAEUS  -αλλά και COMPENDIUM MEMORIAE LOCALIS, ARTE DELLA/E MEMORIA LOCALE, CLAVIS UNIVERSALIS– σε σχέση πρωτίστως               με NON VELAT UMBRA DIEM.

DE UMBRIS/UMBRAS IDEARUM= «Περί των Σκιών των Ιδεών» ή «Εκ των Σκιών των Ιδεών», έργο του Jordano Bruno το οποίο δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το 1582, πρέπει να συγκριθεί, ωστόσο, με το (LIBER) DE UMBRIS IDEARUM,                              βλ. SACROBOSCO. Το έργο DE UMBRIS IDEARUM περιέχει ως παράρτημα                το έργο του Bruno ARS MEMORIAE: είναι αφιερωμένα στο θρησκευτικό κίνημα του Ερρίκου Γ´ και στον πιο Χριστιανό Βασιλέα (βλ. MAESTÀ, DE CORONA, SACRA STELIS CORONA, SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE                                   και DE LA VÉRITÉ DE LA RELIGION CHRÉTIENNE) όπως και τα CENTUM                 ET VIGINTI ARTICULI DE NATURA ET MONDO.  Περιέχει διαλόγους του Ερμή με Έλληνες – όπως ο «Πατριάρχης των γραμμάτων» Ψυχόθεος (MAGISTER)–               που φέρει τους λόγους τους, ανοίγει το Βιβλίο (βλ. τον ορισμό του Θεάτρου                  από τον Fludd και το έργο του Achilles Bocchius) και παρουσιάζει το έργο.                 Εστιάζει κυρίως στο θέμα ΤΙΜΑΙΟΥ-ΦΑΙΔΡΟΥ, στην σύγκρουση της διδασκαλίας Αιγυπτίων-Χριστιανών περί της μνήμης και της μάθησης με το νόημα                               ότι οι δεσμώτες του Σπηλαίου Πλάτωνος κοιτούν σκιές –όχι το φως.                                                     Για αυτόν, η πραγματικότητα είναι αυτή των Πλατωνικών Ιδεών                              ενώ όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις και όλα τα υλικά φαινόμενα είναι σκιές τους.               Το έργο έχει θεατρική μορφή διαλόγου σε σκηνή (θυμίζει το Θέατρο Camillo). Περιλαμβάνει το λεγόμενο «ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΝΗΜΗΣ» του Jordano Bruno,                                   κυκλικό σχήμα με μορφή μοιρογνωμονίου, Οφθαλμού με 5 ομόκεντρους κύκλους: προφανώς, συνδέονται με έργα του Raimundo Lulio –κέντρο η Πόλη του Φωτός–              και με τα 3 έργα PEPLUS ITALIAE-HEPTAPLUS-MINERVA MUNDI αλλά κυρίως                           με τους κύκλους του Αρχιμήδη («ΜΗ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΑΡΑΤΤΕ»)                     και το σύστημα απομνημόνευσης σε 360 τόπους της Ασίας και σε 12 ζώδια                   που ανακάλυψε ο Μητρόδωρος της Σκέψεως υπό τον πολύγλωσσο βασιλιά Πόντου, Βοσπόρου και Περγάμου Μιθριδάτη Ευπάτορα ή Μητρυδάτη                                που αντιστοιχεί στον Μυστρά και στον θεό Mithra των αιρέσεων της Ανατολής,  βλ. CONGESTORIUM ARTIFIOSA/Ε MEMORIAE και DE ORATORE).                              Το έργο DE UMBRIS IDEARUM είναι γραμμένο με «εσωτερική γραφή»                        (AD INTERNAM SCRIPTURAM) χωρίς να εξηγεί τις λειτουργίες της μνήμης                     ενώ στηρίζεται σε επιγραφές και σε 30X6= 180 προσωπικότητες από τον κόσμο των επιστημών και των εφευρέσεων και των μύθων που ενεπνεύσθη ο Ερμής                  και συμπληρώνεται με εικόνες από το βιβλίο DE OCCULTA PHILOSOPHIA. Βασίζεται στην θεωρία Πλάτωνος ότι κάθε γνώση είναι ανάμνηση                                     από το παρελθόν, δηλαδή συλλογισμός. Οι σκιές αναφέρονται σε σχέση                      με την σύγκρουση φωτός-σκότους στον Μαθηματικό και Λογικό κόσμο                (πρέπει, όμως, να συνδυάζονται και με την λειτουργία του Θεάτρου του Camillo  ως Θεάτρου Σκιών αλλά και με την κατηγορία κατά του Bruno                                           ότι το φιλοσοφικό του σύστημα έκανε την Αγία Γραφή, τον Χριστό, την Παρθένο, τους προφητες και τα δόγματα να εμφανίζονται ακριβώς όπως οι ατελείωτες                  σκιές μιας πραγματικότητας που η φιλοσοφία τις μεγέθυνε                                                 και τις πρόβαλλε για να φαίνονται ακόμα πιο μεγάλες και σπουδαίες).                                                  Αναφέρει, ειδικότερα: «Εφόσον οι ιδέες είναι οι κυρίες μορφές των πραγμάτων, εμείς οι ίδιοι πρέπει να τους βάζουμε σκιές και χρώματα ώστε να μπορούν                     να ανταποκρίνονται σε κάθε σχήμα. Είναι ανάγκη να δώσουμε μορφή στο χάος καθώς και τις απαραίτητες πληροφορίες.  Αυτή είναι η τέχνη του σχεδίου». Ακολουθεί η διδασκαλία του Ερμή για την Τέχνη της Ανατολής ως ανάκτηση γνώσης μέσα από την μνήμη διότι, όπως λέει, «η εσωτερική μνήμη                              ακολουθεί την νόηση» και εκτελεί θεϊκά έργα: «Μια χρυσή αλυσίδα                                 ενώνει τον Ουρανό με την Γη. Η σκιά απλώς προετοιμάζει την θέαση του Φωτός.     Ο φωτισμός είναι εσωτερικός. Οι σκιές συντηρούν το Φως μέσα μας και από αυτές καθοδηγούμαστε. Αυτές με τις αποχρώσεις που έχουν το ίδιο γένος με εμάς                 πρέπει να τις παρακολουθούμε. Μια είναι η λάμψη της Ομορφιάς                                        σε όλα τα πράγματα, μια μόνη αστράφτει στην πολλαπλότητα του γένους.                  Μια μόνη ιδέα περί των πραγμάτων δεν αποτελεί ζωή, Ζωή είναι                                –όπως λένε οι Πλατωνικοί– η Σκέψη και η Πράξη ώστε όλες οι δυνάμεις της Ψυχής να κατευθυνθούν σε θαυμάσια κανάλια» (αναφέρει, μάλιστα, 9 οδούς οπτικής αντίληψης που ανοίγουν την πόρτα ώστε να μακιγιαριστούν οι ιδέες).                                                              Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι το συγκεκριμένο έργο                   του Jordano Bruno εικονογραφήθηκε το 1886 στην Νάπολη με 3.000 ρητά                      και αναφέρεται σε IMAGINES FACIERUM SIGNORUM (συνδέεται, άρα,                         με το έργο του DE IMAGINUM, SIGNORUM ET IDEARUM COMPOSITIONE   αλλά και με τον φωτισμό στο ΑΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του γλύπτη                 Ογκίστ Μπαρτολντί που εγκαινιάστηκε την 28η Οκτωβρίου του 1886                             και συνδυάζεται με την ίδρυση της εταιρείας εκμετάλλευσης της εφεύρεσης                     της δυναμίτιδος από τον Alfred Nobel το 1886) ενώ παρουσιάζει                            εκπληκτική ομοιότητα με την γραφή των έργων της Γαλλίδας συγγραφέως                   του 20ου αιώνος Simone Weil. Εξάλλου, σύμφωνα με το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε., δίδει απάντηση για την ανακάλυψη του τροχού                                               και ταιριάζει  με τον ζωδιακό κύκλο και με τον κυκλικό, δορυφορικό χάρτη                   του κόσμου «PLANISPHÆRII COELESTIS HEMISPHÆRIUM SEPTENTRIONALE Calculatum ad finem Anni MDCC pro Ævo XVIII præsente: multis Stellis auctum            et editum a CAROLO ALLARD» που περιέχει «STELLARUM MAGNITUDINUM CHARACTERES» και παρουσιάζεται στο έργο «ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ»                                      του Guido Ruggieri, εκδόσεις Arnoldo Mondadori Editore-CEAM, Milan, Italy.                Βλ. NON VELAT UMBRA DIEM, ARS MAGNA LUCIS ET UMBRAE, CATOPTRUM και DE UMBRA RATIONIS ET IUDICII, SIUE DE MEMORIAE VIRTUTE PROSOPOPAEIA περί Προσωποποιΐας σε σχέση με τα έργα Porta                 περί Φυσιογνωμιών αλλά ιδίως την σύνδεση με CLAVIS MAGNA                                        και DE IMAGINUM, SIGNORUM ET IDEARUM COMPOSITIONE,                                   τις αναφορές σε εικόνες αγαλμάτων Ελλήνων Θεών στο DE IMMENSO, INNUMERABILIBUS ET INFIGURABILIBUS και το ASTROLABIUM PLANUM.

DEUM ET ANIMAM SCIRE CUPIO, NIHIL PLUS= «Επιθυμώ Θεό και ψυχή                      να γνωρίσω», ρητό του Αγ. Αυγουστίνου στους «ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ»                                  και όταν στον διάλογο που συνεχίζεται ερωτάται «τί άλλο;» απαντά                           «ΝΙΗΙL ΟΜΝΙΝΟ»=Τίποτε άλλο».

DEUM TIMETE-REGEM HONORIFICATE= «Να φοβάστε τον Θεό-Να τιμάτε               τον Θεό» αναφέρει η τυπική μετάφραση για τα 2 σκέλη της επιγραφής,                       «Τιμάτε τον Θεό-Σεβαστείτε τον Βασιλέα», αναφέρει η μετάφραση του Συμβουλίου Αντίστασης  του Ο.Η.Ε. για τις 2 συνδεδεμένες επιγραφές σε χαρακτικό του 1568 με θέμα «ΧΡΙΣΤΟΣ  ΚΑΙ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β´» του Hans Liefrinck όπου αναφέρεται                                   «Η κόρη του Βασιλέως εις χείρας Κυρίου». To ρητό TIMETE DEUM εμφανίζεται, εξάλλου, ως επιγραφή σε κλειδί σε πίνακα του Περουτζίνο το 1494 που κρατά                 ο τεχνίτης, βιοτέχνης εκ Πίζας, έμπορος μεταξωτών με γνώση στην χάραξη κοσμημάτων και στην κατεργασία της σκληρής πέτρας Francesco delle Opere                  o οποίος δημιούργησε την λεγόμενη CAMEA ΣΑΒΟΝΑΡΟΛΑ. Ο Σαβοναρόλα     είναι ο ιερεύς ο οποίος το 1494 εκδίωξε τους Μεδίκους από την Φλωρεντία, εξορία η οποία διήρκεσε ως το 1512. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι πρέπει να αποδίδεται ως «Σαβανορόλα», υποδηλώνοντας το τύλιγμα των κωδίκων των κειμένων με περιστροφική κίνηση ως σπαργάνων που περιέχουν εντός τους      τις αρχετυπικές μορφές κλεισμένες σε σκυτάλη με σάβανο. Βλ. την άμεση σχέση μεταξύ των 4 LEGENDA, της ICONOLOGIA και των ρητών DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS, του κώδικα CODICE DI ORGANIZZAZIONE, το ΝOVUM ORGANUM, το Σύνταγμα COSTITUZIONE DELLA REPUBBLICA SETTINSULARE,                           την REPUBLIQUE GRECQUE και την EREMITICAE VITAE και το CAMBIO                  σε σχέση με PETRUS PERUSIUS.

DEUS ABSCONDITUS= έργο του Γερμανού Nicolaus Cusanus ή Nikolaus von Kues (1401-1464). Ανήκε στην Πλατωνική παράδοση της Αδελφότητας της Κοινής Ζωής και γνώριζε την Ελληνική γλώσσα. Έγινε επίσκοπος Τυρόλο και Καρδινάλιος.               Συμμετείχε στην ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ το 1436 όπου υπεστήριξε τον Πάπα. Βλ. DE DOCTA IGNORANTIA.

DEUS ARTIFEX= «ο Θεός Καλλιτέχνης», σύμφωνα με την SUMMA THEOLOGIAE του Tommaso d’ Aquino.

DEUS AVERTAT= προς Θεού! Με την έννοια του «Ο ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ».                               Βλ. και «QUOD AVERTAT DEUS»

DEUS EX MACHINA= από μηχανής Θεός

DEUS IN REBUS= έκφραση η οποία ερμηνεύεται ως προς την ύπαρξη του Θεού              σε σχέση με το ρητό EST MODUS IN REBUS.

DEUS ME IN AUDITORIUM MEUM INTENDE= «Κύριε, εις το βοηθήσαι με σπεύσον», ο 69ος Ψαλμός.

DEUS MISEREATUR= είθε να μας λυπηθή ο Θεός!

DEUS OMNIUM CREATOR= «ΘΕΟΣ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ», επιγραφή  (με στίχους που προέρχονται από το Ελληνικό έργο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και περιέχονται σε Λατινική μετάφραση στο έργο DIVINE INSTITUTES ή DIVINAE INSTITUTIONES του Λακτάντιου) σε πλάκα την οποία κρατά ο Mercurius Trimegistus (ως σύγχρονος του Μωϋσή) και την οποία στηρίζουν 2 Σφίγγες                  στο μωσαϊκό του Καθεδρικού Ναού DUOMO της Σιέννας και η οποία προαναγγέλλει την έλευση του Μεσσία. To μωσαϊκό του Καθεδρικού Ναού Σιέννας ανατέθηκε από τις Εκκλησιαστικές Αρχές το 1488 στον Giovanni di Maestro Stefano (δες οπωσδήποτε άμεσα την DONATIO CONSTANTINI).                             Βλ. επίσης TABULA SMARAGDINA, ORACULA SIBYLLINA, CRATER HERMETIS, MINERVA MUNDI. Είναι η βασική επιγραφή στην οποία στηρίζεται ολόκληρη η εμφανιζόμενη φιλολογία και λογοτεχνία σε σχέση με τα HERMETICA και το CORPUS HERMETICUM. Εκτιμάται, όμως, ότι συνδέεται με την μάχη               της Ιένας το 1806 και την οργάνωση των φοιτητών του Πανεπιστημίου της Ιένας το 1815 αλλά και το έργο του Λούθηρου.

DEUS PICTOR= «ο Θεός Ζωγράφος», σύμφωνα με την SUMMA THEOLOGIAE του Tommaso d’ Aquino.

DEUS SIVE NATURA= «ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΗ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ», φράση                       από το έργο ETHICA ORDINE GEOMETRICO DEMONSTRATA του φιλοσόφου Σπινόζα ο οποίος δεχόταν ότι όλα στον κόσμο διέπονται από μιαν ενιαία αρχή                και αιτία η οποία είναι συγχρόνως Θεός και Φύση. Το φιλοσοφικό του σύστημα ονομάζεται «πανθεϊστικό».

DE USU ET MYSTERIIS NOTARUM LIBER= έργο του Jacques Gohorry                              ή Leo Suavius το οποίο κυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1550                                                     και περιγράφει το αμφιθέατρο με ξύλο που παρουσίασε στον Φραγκίσκο Α´                        ο Giulio Delminio Camillo.

DEUS VULT= ο Θεός το θέλει, είναι θέλημα Θεού

DE VANITATE SCIENTIARUM= «Περί Ματαιότητος των Επιστημών»,                      έργο του Heinrich Cornellius Agrippa του Nettesheim (1486-1535) που περιέχει                  το κεφάλαιο με θέμα την Τέχνη της Ανάμνησης –DE ARTE MEMORATIVA–                   και δημοσιεύθηκε το 1530. Από αυτό άντλησε υλικό ο Jordano Bruno για το έργο                                           L’ ASINO CILLENICO DEL NOLANO όπως περιέχεται στην CABALA                         DEL CAVALLO PEGASEO. Βλ. DE OCCULTA PHILOSOPHIA,                                          DE RE METALLICA.

DE VELOURS= ο ζωγράφος Πέτρος Μπρέχελ ο Νεώτερος.

DE VERA RELIGIONE= «Περί (της) Αληθούς Θρησκείας», έργο                                    του Αγ. Αυγουστίνου. Ο τίτλος μπορεί να αποδοθεί και ως «Περί Γάμου                        της Θρησκείας».

DE VERITATE= «Περί Αληθείας», έργο του Tommaso d’ Aquino.                                           Βλ. PIAZZA DELLA BOCCA DELLA VERITÀ, LIBER VERITATIS και FAVELLA, FAVELLA, SACRA CONVERSAZIONE, DISPUTÀ.

DE VINCULIS IN GENERE= «Περί Συνδέσεων του Γένους», έργο του Jordano Bruno στην Πάδοβα το οποίο στηρίζεται σε προγενέστερο κείμενο της Φρανκφούρτης              με τίτλο DE VINCULIS ή ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ (ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΦΥΣΙΚΗ, ΖΩΪΚΗ ΚΑΙ ΘΕΪΚΗ). Το έργο DE VINCULIS IN GENERE αναλύει τα θέματα της πίστης (Η ΠΙΣΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΜΟΡΦΗ                                        ΚΑΙ ΝΑ ΕΥΔΟΚΙΜΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ) και του ποιητή.                                                       «Στο ανθρώπινο γένος» γράφει «είναι δυνατόν εν αληθεία να διακρίνει κανείς                  τα γένη όλων των άλλων πραγμάτων. Στο μεγάλο αυτό δίκτυο δεσμών,                              το χέρι είναι που κινεί, ανοίγει και συγκινεί κάθε πραγματικότητα.                                      Ο δημιουργός δεσμεύει με την τέχνη του, εφόσον η τέχνη αποτελεί το κάλλος                του δημιουργού. Το σύνηθες, η φαντασία και η προσωπική γνώμη                            έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από τους λόγους.                                          Ο ηγέτης δεν κατακτά εύκολα μια πολιτεία ή ένα φρούριο,                                                  δεν ανοίγει την πόρτα σε αυτόν που βρίσκεται ήδη μέσα                                                    ούτε καν  η Αφροδίτη κατακτά εύκολα μιαν πολιτεία. Η πολιτεία είναι αυτή                     που ανοίγει τις πύλες της και κατακτάται. Τα περάσματα είναι τρία:                                               η οπτική θέα, τα ώτα και η φαντασία. Στην πόρτα φθάνει ένοπλη η Κόρη. Φανταστική η οδός, φανταστική εικόνα –αλλά αληθινή– Πραγματική η πράξη της». Και με αναφορές σε Θεόκριτο, Ορφέα και Ερμή καταλήγει με μιαν ανάλυση                     με θέμα «Η υπόστασις» (Ελληνικά στο κείμενο) «της πραγματικότητας».                         Εξάλλου, αναφέρει –σαν ένα είδος «κλειδιού», βλ. DE MONADE(,) NUMERO                 ET FIGURA– ότι «όποιος ξέρει να λύνει και να δένει, είναι ανάγκη για να δεσμεύσει ολόκληρο τον άνθρωπο να γνωρίζει τον Παγκόσμιο και Οικουμενικό Λόγο»                (το θέμα συνδέεται με την κατηγορία κατά του Bruno ότι δίδασκε καινά δαιμόνια            –όπως ο Σωκράτης– και με την έννοια του HOMO UNIVERSALIS).                                      Η έννοια των «συνδέσεων» μεταφράζεται εναλλακτικώς ως «συνδέσμων», «δεσμών», «αλυσίδων» ενώ καταγράφεται στο έργο του Bruno η συνώνυμη λέξη «BONTA» που σημαίνει «Αρετή». Bλ. OPERE LATINE ενώ υπάρχει και μια ενότητα με θέμα DE VINCULIS SPIRITUM στο έργο DE OCCULTA PHILOSOPHIA.                       Βλ. και την φράση FAVELLA, FAVELLA.

DE VIRIBUS ILLUSTRIBUS= έργο του επισκόπου Paulus Jovius ή Paolo Giovio. Συνδέεται με τα 2 έργα του SERIE GIOVIANA, ELOGIA VIRORUM ILLUSTRIUM.                  Βλ. PORTA JOVIA, TRIBUNA, EPOS HESPERIS, SACRA STELIS CORONA,                 ISEUM CAMPENSE, MONDE IDÉAL.

DE VIRIS ILLUSTRIBUS= έργο του Μπαρτολομέο Φάτσιο περίπου στα 1456.              Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. το συνδέει με τον ΕΠΙΤΑΦΙΟ Περί Κλέους και μεταφράζει «Περί Ανδρών Επιφανών».

DE VISU= εξ όψεως, εξ ιδίας αντιλήψεως. Πρέπει να εννοείται σε αντίθεση                           με το «DE AUDITU»

DE VITA COELITUS COMPARANDA= «ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ                       ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» ή «ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΖΩΗ»                               ή «ΠΕΡΙ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ», έργο του Marsilius Ficinus                 το 1489, από τα ωραιότερα γραπτά όλου του κόσμου. Αποτελεί το τρίτο έργο                  των 3 βιβλίων LIBRI DE VITA και αναφέρεται μέσω (της σύλληψης της ζωής                 των αστέρων) στην γέννηση και αναγέννηση του SPIRITUS του κόσμου                           από τους ιερείς ή Μάγους, στα ρητά του Χριστιανικού Νεοπλατωνισμού                                              και στην Νεοπλατωνική Φιλοσοφία της Αναγεννήσεως καθώς και στο σύμβολο του Σταυρού του Χριστού ως προφητείας των Αιγυπτίων για την έλευση                        του Χριστού. Πιθανόν συνδέεται με την χειρόγραφη βιογραφία –περίπου του 1591–με θέμα “VITA DI FICINO” (βλ.  DE QUADRUPLICI VITA και CORPUS HERMETICUM) αλλά και με την καταδίκη του Pico della Mirandola                                 από το Βατικανό επειδή υπερασπίστηκε την θεϊκότητα του Χριστού κάνοντας χρήση του θέματος των Μάγων. Το έργο χρησιμοποίησε ο Jordano Bruno                     για να υπερασπιστεί την θεωρία του Κόππερνιγκ στην Οξφόρδη αφαιρώντας της, όμως, την μαθηματική της όψη και δίνοντάς της θεολογική και μαγική όψη.                                  O Athanasius Kircher το αποκαλεί DE VITA COELITUS “PROPAGANDA”.                Πλήρη εικόνα του έργου DE VITA COELITUS COMPARANDA παρέχει ο Tommaso Campanella στο UNIVERSALIS PHILOSOPHIAE SEU METAPHYSICARUM RERUM, IUXTA PROPRIA DOGMATA. Βλ. κυρίως DE SOLE, DE LUMINE,                  LA CENA DE LE CENERI, (DE) HARMONICE MUNDI, DE (R)EVOLUTIONIBUS ORBIUM COELESTIUM, SACROBOSCO, DIALOGHI ITALIANI, COMMENTARIOLUS, ORACULA SIBYLLINA, ORPHICA και THEOLOGIA PLATONICÁ.

DE VITAE FELICITATE= «Περί Ευτυχίας της Ζωής», έργο του Bartolomeo Facio στα μέσα του 15ου αιώνος.

DE VITA LONGA= έργο του Παράκελσου. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. τον συνδέει με τον Παράκλητο. Βλ. DISPUTATIONEM DE MEDICINA NOVA PHILIPPI PARACELSI, AUREOLUS PHILIPPUS THEOPHRASTUS PARACELSUS, MYSTERIUM JUSTIFICATIONIS.

DE VITA SOLITARIA= «Περί Μοναχικού Βίου», πραγματεία του Francesco Petrarca ή Πετράρχη.

DE VOLUNTATE = έργο του Raimundo Lulio. Βλ. DE MEMORIA,                                     DE INTELLECTU.                                  

DEVOTIO MODERNA= «Κίνηση Νέας Ευσέβειας», προσωπική μορφή θρησκευτικότητας υπέρ του ουμανισμού, της ελεημοσύνης και των Λατίνων κλασσικών. Την επιστροφή σε αυτήν την μορφή θρησκευτικής πίστης πρέσβευε              η πνευματική Αδελφότητα της Κοινής Ζωής η οποία ιδρύθηκε στις Κάτω Χώρες στα τέλη του 14ου αιώνος (είχε Σχολή της Κοινοτικής Ζωής στο Χερτόγκενμπος στην οποία φοίτησε αρχικά ο Έρασμος ο οποίος της άσκησε ωστόσο κριτική)                και ήταν αντίθετη προς τις σέκτες ενώ παράλληλα ασκούσε κριτική                                 προς την επίσημη Εκκλησία την οποία θεωρούσε άντρο διαφθοράς.                                  Τα χαρακτηριστικά της DEVOTIO MODERNA περιγράφει η IMITATIO CHRISTI. Εξάλλου, αναφέρεται στις πηγές ως πνευματικό κίνημα απόλυτου ησυχασμού                 και συνδέεται με τον ζωγράφο Geertgen de Hollander ή Χέρτχεν Τοντ Σιντ Γιανς                ή «μικρό Γεράρδο του Αγ. Ιωάννη». Βλ. ακόμα ORNAMENDO DE LAS BODAS ESPIRITUALES, HOMINES INTELLIGENTIAE, SIGÜENZA, TONDO,                        PORT ROYAL, IMITATIO CHRISTI, OPUS CREATIONIS EXAMERON MUNDI και CAVE, DOMINUS VIDET. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ».

DIAGRAMMA VERITATIS= «Διάγραμμα της Αληθείας», έργο του Γαλιλαίου                  το οποίο κυρίως εξηγεί τα δικά του σχέδια της Σελήνης. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι πρέπει να συγκριθεί με το σύνολο των έργων του Κέπλερ              και να συνδεθεί με την επίθεση Fludd κατά Κέπλερ (βλ. την ενότητα VERITATIS PROSCENIUM στο έργο UTRIUSQUE COSMI, MAIORIS SCILICET ET MINORIS, METAPHYSICA, PHYSICA ATQUE TECHNICA HISTORIA).

DIALECTICA= έργο του Pierre de la Ramèe το οποίο εκδόθηκε το 1566, το 1569                           και σε σύνοψη το 1572. Η έκδοση του 1623 αναφέρει, σε σχέση με το «Όργανον» Αριστοτέλους, τον συλλογισμό: Ο Σωκράτης είναι φιλόσοφος.                                           Ο Σωκράτης είναι άνθρωπος. Άρα, υπάρχει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που είναι «Φιλόσοφος». Το έργο αυτό συνδέεται με την συλλογή του Pierre de la Ramèe                 με θέμα COLLECTANEAE PRAEFATIONES, EPISTOLAE, ORATIONES                       που εκδόθηκε στην Marburg το 1599.

DIALECTICA AUDOMARI TALEI PRAELECTIONIBUS ILLUSTRATA=                        έργο του Pierre de la Ramèe στην Βασιλεία το 1569. Συνδέεται με το έργο του INSTITUTIONES RHETORICAE που έγραψε μαζί με τον φίλο του, Omar Talon                  ή Audomarus Taleus (1510-1562). To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίδει                  την ρηξικέλευθο αλλά αποκλειστικά ορθή ερμηνεία του ονόματος                                  «ΑΝ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΤΑ ΛΕΕΙ» (ιδίως σε σχέση με τον πρεσβευτή στο Λονδίνο Ταλλεϋράνδο). Βλ. RHETORICA και SCHOLAE IN LIBERALES ARTES.

DIALECTICAE INSTITUTIONES= ARISTOTELICAE ANIMADVERSIONES =                 έργο του Pierre de la Ramèe στο Παρίσι το 1543 σε 3 μέρη.

DIALECTICAE PARTITIONES= έργο του καθηγητή Τεχνών, Λογικής, Ρητορικής στο Πανεπιστήμιο Παρισίων Pierre de la Ramèe ή Petrus Ramus το 1543,                        πριν την απαγόρευση των διαλέξεών του στην Γαλλία το 1544 επειδή ήταν εναντίον του σχολαστικισμού και με την κατηγορία ότι υποσκάπτει τα θεμέλια                             της φιλοσοφίας και της θρησκείας και ότι παραβιάζει τους κανόνες                               του Πανεπιστημίου Παρισίων. Κυκλοφόρησε το 1547 με τον τίτλο                   INSTITUTIONES DIALECTICAE, το 1548 με τον τίτλο SCHOLAE DIALECTICAE                                    που περιλαμβάνει τις SCHOLAE RHETORICAE και απορρίπτει τις μεθόδους μνήμης Σιμωνίδη και Μητρόδωρου αλλά και την απομνημόνευση LOCI                           και IMAGINES για να προτείνει την εικονοκλαστική μέθοδο και το σπάσιμο                   των αγαλμάτων των ναών με σκοπό την μάθηση μέσω «διαλεκτικής» (στην Γαλλία κυκλοφόρησε το 1555 ως DIALECTIQUE και το 1556 με τον τίτλο DIALECTICAE LIBRI DUO, στην Βασιλεία το 1578 όπως και στην Ουψάλα Σουηδίας το 1623                  με έκδοση από τον Eschillus Matthiae) ενώ αργότερα έγινε καθηγητής                              στο COLLÈGE DE PRESLES καθώς και στο COLLÈGE DE FRANCE ή COLLÈGE ROYAL. Όταν υϊοθέτησε τον Προτεσταντισμό το 1562, κατέφυγε στο Ανάκτορο                        του Φονταινεμπλώ αλλά το σπίτι του λεηλατήθηκε και η βιβλιοθήκη του κάηκε   ενώ δεν είχε δικαίωμα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο και να παραδίδει                         τις διαλέξεις του για τα Μαθηματικά, την Φυσική και την Μεταφυσική                            που φέρουν συνολικά τον τίτλο SCHOLAE (SHCOLAE DIALECTICAE                            και SCHOLAE GRAMMATICAE) οι οποίες ενδιαμέσως εκδόθηκαν με τον τίτλο SCHOLAE IN LIBERALES ARTES στην Βασιλεία το 1569 και το 1578                         και είναι γνωστές ως SCOLE SOPRA LE ARTE LIBERALI: δίνουν τον ορισμό                της Φιλοσοφίας ως «Γνώση των Ελευθερίων Τεχνών –COGNITIO ARTIUM LIBERALIUM– αναλύοντας τους 3 Νόμους του Σύμπαντος (LEX VERITATIS,                 LEX JUSTITIAE, LEX SAPIENTIAE) με σκοπό να θέσουν το ΟΡΓΑΝΟΝ                        του Αριστοτέλη στην υπηρεσία της χρήσης της Μάθησης διότι υποστήριζαν                ότι ο Αριστοτέλης δεν είχε κάνει λάθος αλλά αυτοί που τον μετέφρασαν λάθος                (ο Pierre de la Ramèe φέρεται να έχει συγγράψει και ένα σύνολο κειμένων με  θέμα «CORPUS MATHEMATICUM»). Δολοφονήθηκε και ακρωτηριάστηκε την Νύχτα του Αγ. Βαρθολομαίου τον Αύγουστο του 1572 στο Πανεπιστήμιο Παρισίων                 και το σώμα του ρίχθηκε στον Σηκουάνα (σημειώνεται ότι στην Μονή                  του Αγ. Βαρθολομαίου στην Καμπανία ο Jordano Bruno συμμετείχε                             στην υμνολογία όταν παρακολούθησε την πρώτη του λειτουργία ως νέος).                       O βιογράφος του Pierre de la Ramèe ήταν ο Freigius και μαθητής του ο Guilielmus Adolphus Scribonius. Βλ. ARISTOTELICAE ANIMADVERSIONES,                                 QUOD SIT UNICA DOCTRINAE INSTITUENDAE METHODUS, INSTITUTIONES ORATORIAE και INSTITUTIONES RHETORICAE αλλά πρωτίστως ARTES LIBERALES συν απαραιτήτως τα έργα του COMMENTARIORUM DE RELIGIONE CHRISTIANA LIBRI QUATOR-DEFENSIO PRO ARISTOTELΕ συνδέοντας επίσης το έργο Κουϊντιλιανού με το έργο του Pierre de la Ramèe για το λεγόμενο “CORPUS ARISTOTELICUM”.

DIALOGI= έργο το οποίο εκδόθηκε το 1958 στην Φλωρεντία                                               και περιέχει τον διάλογο του Τορκουάτο Τάσσο με θέμα LA CAVALETTA                 OVERO DE LA POESIA TOSCANA. Βλ. κυρίως L’ ORFEO FAVOLA IN MUSICA

DIALOGHI DE(GLI ASOLANI)= έργο το 1505 του επίσημου ιστορικού της Βενετίας, γλωσσολόγου, ποιητή, μέλους της Πλατωνικής Ακαδημίας της Φερράρας                       και Καρδιναλίου της Αναγέννησης Πιέτρο Μπέμπο ο οποίος ήταν γραμματεύς               του Πάπα Λέοντος Ι´ αλλά και ηγέτης των πιστών της ρητορικής του Κικέρωνος. Περιγράφει το ιδανικό γυναικείο κάλλος και περιέχει διαλόγους για τον Πλατωνικό έρωτα. Συνοδεύεται από τα 2 έργα του ιδίου «ΠΡΟΖΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΩΔΟΥΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» το 1525 και «ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΣΕ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΘΟΜΙΛΟΥΜΕΝΗ». Κυρίως, αφορά την TABULA SMARAGDINA και υπεράνω όλων το ISEUM CAMPENSE. Συνδέεται με τα έργα Τισιανού-Τιντορέττο-Τιέπολο-Γκουάρντι-Καναλέτο-Πάλμα για την πινακοθήκη της Ακαδημίας της Βενετίας. Σημειώνεται ότι ο Dolce, συνεργάτης του Τισιανού και θαυμαστής του Camillo, ανήκε στην Σχολή Μπέμπο. Στον Μπέμπο αφιέρωσε ένα ποιήμά του στην Λατινική για το Θέατρό του ο Camillo (σε χειρόγραφο σε Λατινικό κώδικα στο Παρίσι).              Βλ. PALAZZO PITTI, PIAZZA MINERVA, CICERONIANUS, LAVACRUM RENASCENTIS VITAE.

DIALOGHI ITALIANI= «ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΚΗ», έργο του Jordano Bruno            το οποίο εκδόθηκε από τον Giovanni Aquilecchia το 1957 στην Φλωρεντία.                 Οι «ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ» γράφτηκαν και δημοσιεύθηκαν στην Αγγλία  για να μεταδώσουν την φιλοσοφία του Κόππερνιγκ υπό το ψευδώνυμο του Bruno          –Φιλόθεος ή Θεόφιλος, στον οποίο απευθύνεται και το έργο DE(L) LA CAUSA, PRINCIPIO E(D) UNO που αναφέρεται στην κατάκτηση της Ιερουσαλήμ                     από τον Χριστό (βλ. και STUDIUM GENERALE). Οι DIALOGHI ITALIANI                  στην ουσία αποτελούνται από τα 2 έργα του Bruno που εγράφησαν στην Γαλλία LA CENA DE LE CENERI & DE L’ INFINITO, UNIVERSO E(T) MONDI): συνδέονται με την ORATIO VALEDICTORIA του Bruno, με το έργο του με θέμα               L’ ASINO CILLENICO DEL NOLANO που περιέχεται στην CABALA                              DEL CAVALLO PEGASEO, με τα έργα του Απουλήϊου και ιδίως τον ΧΡΥΣΟ ΟΝΑΓΡΟ και ακόμα με τα 9 έργα του Bruno SIGILLUS SIGILLORUM, TRIGINTA SIGILLΙ, EXPLICATIO TRIGINTA SIGILLORUM, LAMPAS TRIGINTA STATUARUM, DE LAMPADE COMBINATORIA, DE PROGRESSU ET LAMPADE VENATORIA LOGICORUM, SPACCIO DELLA BESTIA TRIONFANTE, CANTUS CIRCAEUS, DE GLI EROICI FURORI και επίσης με την σημασία                                    του SACROBOSCO.

DIALOGI DUO DE FABRICII MORDENTIS= τίτλος 2 έργων του Jordano Bruno                το 1586 (περιέχουν τους διαλόγους IN MORDENTIUM και DE MORDENTII CIRCINO) στις OPERE LATINE που δημοσιεύθηκαν στο Παρίσι το 1586. Συνδέονται με τα άλλα 2 έργα του Bruno IDIOTA TRIUMPHANS (για τον Θεό                της Γεωμετρίας και τον F. Mordente ως DEO INTER GEOMETRAS)                             και DE SOMNII INTERPRETATIONE το 1586. Εκδόθηκαν και τα 4                                    το 1957 στην Ρώμη από τον G. Aquilecchia με τίτλο DUE DIALOGHI SCONOSCIUTI E DUE DIALOGHI NOTI) και συνδέονται με το πρόσθετο παράρτημα με τίτλο INSOMNIUM του Bruno στους 4 διαλόγους                                                και με τα άλλα έργα το 1586 του Bruno FIGURATIO ARISTOTELICI PHYSICI AUDITUS-CENTUM ET VIGINTI ARTICULI DE NATURA ET MONDO.                       Βλ. οπωσδήποτε τα έργα DE INSOMNIS-SOMNIUM SCIPIONIS-IN SOMNIUM SCIPIONIS-SOMNIUM, SEU OPUS POSTHUMUM DE ASTRONOMIA LUNARI.                                  Για τον Fabritio Moedente, βλ. IL COMPASSO, ET FIGURA.

DIALOGO DEI DUE MASSIMI SISTEMI DEL MONDO= «Διάλογος των 2 Μεγάλων Συστημάτων του Κόσμου» αναφέρει η τυπική μετάφραση για το έργο                             του Γαλιλαίου του 1632 που εκδόθηκε στο Σικάγο το 1953: εξελίσσεται λαμβάνοντας μορφή διαλόγου σε συγκέντρωση στην Βενετία.                                          Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίδει την εκδοχή «Διάλογος των 2 Θεών                του Κόσμου με βάση τα Συστήματα Ρητών».   

DIALOGO DELLA PITTURA= «Διάλογος για την Ζωγραφική», έργο                                    το 1557 του φιλόλογου, ποιητή και συγγραφέα Lodovico ή Ludovico Dolce                  (1508-1568/9) στην Βενετία. Ο Dolce ήταν υπεύθυνος για την διεθνή προβολή                     του εργαστηρίου του Τισιανού και θεωρούσε την Σχολή Χρώματος της Βενετίας ανώτερη από την Σχολή Σχεδίου της Τοσκάνης (βλ. CONGESTORIUM ARTIFIOSA/Ε MEMORIAE, DIALOGO DI PITTURA, L’IDEA DEL THEATRO). Σημειώνεται εδώ ότι η οικογένεια  του Τισιανού περιέχει: τον πατέρα του Γρηγόριο, τον αδελφό του Φρανσέσκο, τον γιο του Τιτσανέλλο, την κόρη του Λαβίνια,                 τον γιό του Οράτιο,  τους ανηψιούς του Μάρκο και Καίσαρα (ο οποίος, αξίζει                 να σημειωθεί, συνέγραψε το κείμενο με τίτλο «ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΕΝΔΥΜΑΤΑ»). Αναλυτικότερα, κύριο θέμα του Τισιανού είναι η Παρθένος                        και η Madonna. Στο Λούβρο βρίσκονται τα έργα του ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ και ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ (έργο του 1525 περίπου για την Μάντουα)                                        και ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ  ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ που συνδέονται                   με τα έργα του στην Αίθουσα Τισιανού στο Μόναχο ΑΚΑΝΘΙΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ και Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΟ (περίπου του 1570).                       Στo Augsburg βρίσκονται οι πίνακες ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ-ΙΞΙΩΝ-                                        ΣΙΣΥΦΟΣ-ΤΑΝΤΑΛΟΣ. Το έργο Τισιανού Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ                            ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ στην Μεγάλη Σχολή του San Rocco ενώνεται με το έργο Τintoretto (Βλ. VEDUTA). Τέλος, υπάρχει το τρίπτυχο που αποτελούν οι πίνακες ΜΑΧΗ ΤΟΥ CADORE του 1537 για το PALAZZO DUCALE Βενετίας                           (που καταστράφηκε από την πυρκαϊά του 1577) σε άμεση σχέση με ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ του 1534-8 και την ΠΙΕΤΑ του 1576 (στην Ακαδημία Βενετίας). H γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε είναι ότι οι διάλογοι Dolce                πρέπει να συνδεθούν με τον πίνακα του Τισιανού «SACRA CONVERSAZIONE», την Μάχη του Μύλμπεργκ το 1547 και το σύνολο των έργων Τισιανού στο PRADO                     καθώς και με το έργο του El Greco και το έργο του Εράσμου. Βλ. για το θέμα                του εργαστηρίου DE HUMANI CORPORIS FABRICA και την σχέση με το έργο              του Πίνο DIALOGO DI PITTURA και κατόπιν αφενός MELENCOLIA I,                         PALA ASUNTA και αφετέρου STAATGALERIE, MORIAE ENCOMIUM, ERASMUS, IMAGO ERASMI, DE COPIA, AQUA VERGINE, ADAGIA, DEVOTIO MODERNA, PHILOSOPHIA CHRISTI σε συνδυασμό με το MYSTERIUM JUSTIFICATIONIS, το έργο DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS, την LEGENDA (AUREA, SANCTORUM, MAIOR, SECUNDA) σε ευθυγράμμιση με την CONCORDI LUMINE MAIOR και την OPERA LATINA.

DIALOGO DI PITTURA= «Διάλογος της Ζωγραφικής» ή «Διάλογος                                  περί της Ζωγραφικής»,  έργο του συγγραφέα και ζωγράφου Πάολο Πίνο το 1548 με σκοπό την άρση του διαχωρισμού που είχε κάνει ο Dolce                                     με βάση το έργο Τισιανού και την επιτυχή συμφιλίωση της Σχολής της Τοσκάνης   με την Σχολή της Βενετίας. Η κύρια διαφοροποίηση της σχολής της Βενετίας                 είναι ότι στα έργα της η σύνθεση –τυπικά– αναπτύσσεται διαγώνια                                   και είναι αυτή η οποία δίνει το κλειδί για την λύση των γρίφων των μύθων                         και την σωστή ερμηνεία για την ορθή τοποθέτησή τους. Βλ. DIALOGO                         DELLA PITTURA και CONGESTORIUM ARTIFIOSA/Ε MEMORIAE και L’IDEA DEL THEATRO.

DIALOGOS DE LA PINTURA= «Διάλογοι περί Ζωγραφικής», έργο του Ιταλού ζωγράφου και συγγραφέα πραγματειών Bιτσέντσο Καρντούτσο που καλύπτει             το διάστημα 1576-1638.

DIALOGUS CREATURARUM= «Διάλογος περί των Δημιουργιών», έργο του 1480        με ξυλογραφίες.

DICTATOR= Δικτάτωρ. Έκτακτος άρχοντας της Ρωμαϊκής Πολιτείας. Εκλεγόταν σε περιπτώσεις εξαιρετικής ανάγκης για χρονικό διάστημα 6 μηνών                             και είχε απεριόριστες εξουσίες ενώ δεν ίσχυε το δικαίωμα VETO των δημάρχων. Ωστόσο, ο Ιούλιος Καίσαρ και ο Σύλλας αυτοανακηρύχθηκαν ισόβιοι δικτάτορες. 

DICTIONARIUM SEU LINGUÆ LATINÆ THESAURUS= «ΛΕΞΙΚΟ ΗΤΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ», έργο του 1531

DICTUM FACTUM= λεχθέν εκτελεσθέν. Η έννοια που προτείνει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε.                                           είναι «με το που το λες, να γίνεται αμέσως». Μοιάζει σαν να προηγείται χρονικά του «FAIT ACCOMPLI»

DIE KLASSISCHE KUNST= «Η Κλασσική Τέχνη», έργο του H. Wölfflin το 1899.

DIE MALKUNST= «Αλληγορία της Ζωγραφικής», πίνακας του Βερμέερ στα μέσα του 16ου αιώνος για την Μούσα της Ιστορίας Κλειώ. Σημειώνεται ότι στο Εθνικό Μουσείο της Βιέννης βρίσκεται το έργο του Βερμέερ «Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ                      ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΟΥ». Βλ. MUSICA LAETITIAE 

DIEM PERDIDI= έχασα την ημέρα μου. Φράση την οποία αναφέρεται                             στο κείμενο «ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΣ» ότι έλεγε ο Τίτος όταν περνούσε μια μέρα                         χωρίς να κάνει καλό. Μιλούσε Ελληνικά και Λατινικά.

DIE NAZARENER= «Ναζαρηνοί», η «Αδελφότητα του Λουκά», ζωγραφική                   και θρησκευτική σχολή του Καθολικισμού η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1809 στην Βιέννη –το θρησκευτικό κίνημα των Ναζαρηνών                                 της Αδελφότητας του Αγ. Λουκά– και ολοκληρώθηκε το 1810 στην Ρώμη στην μονή Αγ. Ισιδώρου. Εκπρόσωποί της είναι οι Γιόχαν Φρήντριχ Όβερμπεκ                      (1789-1689 ή 1867), Φραντς Πφορ και ο Πέτερ (φον) Κορνέλιους (1783-1867).                  Βλ. WIENER SCHULE, NOUVELLE BIENNALE, CAPELLA SIXTINA, SALONE SISTINO, LA SEZESSION DI VIENNA.

DIES FAUSTUS= τυχερή ημέρα. Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι η φράση πρέπει να μεταφραστεί σε σχέση με τον Θεό και τον Φάουστ                 ή τον ήρωα των επών Φάουστους του Thomas Mann, του Göethe, του Richard Wagner και του Christopher Marlowe.

DIES IN FAUSTUS= άτυχη ημέρα, ανάποδη ημέρα.

DIES IRAE= «Ημέρα Οργής» ή η οργή του Θεού για την ημέρα της Κρίσεως, ορατόριο του συνθέτη Krjysztf Penderecki (έργο καθαρά αποκαλυπτικό, αφιερωμένο στους νεκρούς του Άουσβιτς) με βάση τον Λατινικό ύμνο                            του 1250 μ.Χ. (μεσαιωνικό θρησκευτικό ποίημα το οποίο αποδίδεται στον Ιταλό ποιητή του 13ου αιώνος Τομάζο ντι Σελάνο). Το ποίημα περιγράφει την Δευτέρα Παρουσία και η Καθολική Εκκλησία το ενέταξε στην νεκρώσιμο ακολουθία.                Στην θεολογική ορολογία, η φράση σημαίνει «Κρίση του Θεού»: έχει και την εκδοχή όπου ο Θεός υπόκειται σε Κρίση και η αντίληψη αυτή ονομάζεται «θεοδικία». Επισήμως, «Θεοδικία» είναι η προσπάθεια να δικαιωθεί ή να απαλλαχθεί ο Θεός            με τα μέσα της πίστης και της λογικής από την ευθύνη για την ασχήμια                       στον κόσμο, τα δεινά και τις συμφορές. Βλ. DIVINE INSTITUTES, INSTITUTIONES, DE IRA DEI, DE NATURA DEORUM. Πάντως, το ρητό επειδή σαφώς είναι το μόνο με την λέξη «DIES» που επισήμως (δηλ. από αυτούς                      που κάνουν τυπικές μεταφράσεις) μεταφράζεται –επειδή δεν μπορούν                               να το μεταφράσουν αλλιώς! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΣΕ “DEIS”!–  σε σχέση με τον Θεό, δικαιώνει το έργο του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. που τονίζει την διπλή ταύτιση στην ερμηνεία της λέξης «DIES» (Θεός+Ημέρα) 

DIES NE FASTUS= η αποφράς ημέρα, όταν δεν δουλεύουν και αργούν                            τα δικαστήρια. Ισχύει αντιστρόφως ότι για το ρητό «DIES FAUSTUS»

DIES NON= ημέρα που δεν λειτουργούν τα δικαστήρια. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. κρίνει «ημέρα απουσίας του Θεού»

DIEU DEFEND LE DROIT= ο Θεός υπερασπίζει το δίκαιο

DIEU ET MON DROIT= o Θεός μου και το δίκαιό μου

DIE VIER FLÜSSE DES PARADIESES= «Οι 4 πηγές του Παραδείσου», μεταφράζει τον τίτλο αυτό του πίνακα του Ρούμπενς το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνοντας ότι υπάρχει ισοδύναμη αξία των μεταφράσεων «4 ήπειροι»                      και «4 ποταμοί». Ο πίνακας των αρχών του 17ου αιώνος αναφέρεται                           στον κατάλογο της Πράγας το 1685, στην Βιέννη. Συνδέεται                                               με την αντιπροσώπευση στην παράσταση  του θεού Δούναβη και τις Σκανδιναβικές και Παραδουνάβιες χώρες.

DIGESTA= «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ», έργο του Ιουστινιανού, επιλογή από γνωμικά                   και ερμηνείες μεγάλων Ρωμαίων νομοθετών από τα οποία παρελείφθη                            ή τροποποιήθηκε ό,τι δεν συμβιβαζόταν με το πνεύμα της εποχής.

DIGITO MONSTRARI= αξίζει να σημειωθεί

DIGNITAS= Αξιοπρέπεια, Αξία: η φράση χρησιμοποιείται με την ηθική πτυχή                την οποία της απέδιδε ο Κικέρων. Βλ. TO PREPON.

DIGNITATES DEI= έκφραση του Raimundo Lulio ο οποίος δόμησε τα έργα του χάρη στην φώτιση που θεωρεί ότι έλαβε επί των ορέων των νησιών της Μαγιόρκα και συμβολίζει τα ονόματα και τις ιδιότητες –ως Πρώτου Κινούντος– του Θεού.              Σε αυτές τις ιδιότητες, θέλησε να δημιουργήσει μιαν Τέχνη η οποία να βασίζεται στην πραγματικότητα και στην λογική, σχεδιασμένη στο πρότυπο                                    του σύμπαντος κόσμου, ώστε να είναι οικουμενική. Στηρίχθηκε κυρίως                            στις Πλατωνικές Ιδέες του Scotus Erigena. Τα σχήματα που παρήγαγε                           στην Τέχνη του για την κίνηση της Ψυχής –ομόκεντροι κύκλοι και τροχοί–                   είναι ακριβώς ίδιες με τα σχήματα της Φυσικής και της Αστρονομίας για τις τροχιές και κινήσεις των πλανητών. Συνδέονται, όμως, με την κίνηση των εικόνων, πινάκων και αγαλμάτων των μουσείων και των αρχιτεκτονικών κτιρίων.

DIGNUS EST INTRARE= άξιος! Η φράση λέγεται για την ικανοποιητική είσοδο ενός νέου σε έναν βαθμό της κλίμακας ιεραρχίας όταν λαμβάνει το χρίσμα                 μετά από τελετή.

DIGNUS VINDICE NODUS= δυσκολία που απαιτεί δυναμική παρέμβαση

DII MAJORUM GENTIUM= οι 12 θεοί ανωτέρας τάξεως

DII PENATES= θεοί της Εστίας

DI(I)S ALITER VISUM= πρόκειται για το αρχαίο ελληνικό ρητό                                 «ΑΛΛΑ ΔΙΕΤΑΞΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΟΣ ΚΕΛΕΥΕΙ»

DIMINUENDO= DECRESCENDO= σταδιακά σιγότερα, βαθμιαία ελάττωση της έντασης

DIOS Y FEDERACION= Θεός και Κράτος (Ομοσπονδία, καλύτερα,                                 κατά την αντίληψη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε.): αυτό είναι το MOTTO της Βενεζουέλας!

DIRECTOIRE= ΝΤΙΡΕΤΟΡΙΟ = «Διευθυντήριο», πολιτική και διπλωματική έννοια              η οποία σημαίνει την δημιουργία ενός κεντρικού οργάνου ή συμβουλίου                         από τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης για τον έλεγχο των αδυνάτων. Ο όρος προέρχεται από την Α´ Γαλλική Δημοκρατία ή Ρεπούμπλικα της Φράντζας,                     η οποία αντέδρασε στην περίοδο της Τρομοκρατίας (βλ. TERREUR, ASSEMBLÈE CONSTITUANTE, ASSEMBLÈE LEGISLATIVE, ASSEMBLÈE NATIONALE)                           δίνοντας την εξουσία σε Διευθυντήριο 5 ανδρών που τελικά ανέθεσαν                            την διακυβέρνηση στον Ναπολέοντα και ο οποίος αργότερα το ανέτρεψε                        με πραξικόπημα. Σημειώνεται ότι το «Διευθυντήριο» απέστειλε τον Ναπολέοντα               το 1798 στην Αίγυπτο όπου έγινε η ανακάλυψη του αρχαίου Αιγυπτιακού πολιτισμού της Ανατολής και κατελήφθη το Δέλτα του Νείλου (ενώ παράλληλα κατελήφθη το Βασιλειο των 2 Σικελιών, η Ιταλία και τα Επτάνησα).                                 Μετά από λαϊκό δημοψήφισμα, το 1799 το Διευθυντήριο κατέλαβε το Βασίλειο                        του Πεδεμοντίου. Επιπλέον, το Διευθυντήριο έλαβε στα μέσα του 1799 μήνυμα                 από τον Cesare Paribelli εκ Γένοβας (απόστολο της λεγομένης «Ιταλικής Δημοκρατίας») για να βοηθήσει στην απελευθέρωση της Χερσονήσου. Επισημαίνεται, ακόμα, ότι τα χρώματα Λευκό-Γαλάζιο συμβολίζουν την Ελλάδα ενώ το Κόκκινο την Ρωσσία: και τα 3 μαζί, συμβολίζουν την απελευθέρωση                της Ελλάδας εξ Ανατολής (το θέμα συνδέεται με τα σχέδια Καποδίστρια-Μέττερνιχ, με την κατάκτηση των Επτανήσων και το Σύνταγμα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ) με βάση τις Συνθήκες Παρισίων-Κωνσταντινούπολης-                           Αγ. Πετρούπολης. Μορφή Διευθυντηρίου με 5 μέλη, δηλαδή στην ουσία «Πεντάγωνο», είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. αλλά αυτό το γεγονός συνδέεται με την ίδρυση της Κοινότητας των 6 της Ε.Κ.  Άρα, η έκφραση «Διευθυντήριο» επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σε σχέση με την ένωση                           της Ευρώπης ή κομματιών της κοινωνίας της που διαθέτουν κοινά σημεία.                       Βλ. και CAPO D’ ISTRIA, ENTENTE, ALLIANCE SOLIDAIRE, CODICE DI ORGANIZZAZIONE, COSTITUZIONE, CONSTITUTION CIVILE  και PREMIER CONSUL.

DIRITO= τα Νομικά.

DISCORSI= έργο του Ραφαέλε Μποργκίνι το 1594 με θεωρητικές απόψεις                       για την Τέχνη.

DISCORSI MORALI SU LA TAVOLA DI CEBETE TEBANO= «Ηθικοί Διάλογοι               επί του Πίνακα του Θηβαίου Κύβη», έργο του Agostino Mascardi το 1627.                      Οι συζητήσεις συνδέονται με τους διαλόγους των Αυτοκρατόρων Μάρκου Αντώνιου και Αυρήλιου. Βλ. TABULA CEBETIS και TYPUS VITAE HUMANAE               EX TABULA CEBETIS.

DISCOURS DE LA MÉTHODE= έργο του Descartes.

DISEGNO= μοντέλο, σχέδιο, «design», αποκρυπτογράφηση, αποσυμβολοποίηση

DISJECTA MEMBRA= διασκορπισμένα, ασύνδετα μέλη.

DISPARATE DE MIEDO= «Τα παράξενα του Φόβου» δίδει η τυπική μετάφραση  για τα χαρακτικά σχέδια συνθέσεων από σύνολο 300 χαρακτικών του Ισπανού ζωγράφου Goya την κρίσιμη περίοδο 1820-1822 για το Σύνταγμα της Ισπανίας. Συνδέονται τα λεγόμενα CAPRICIOS, 72 χαρακτικά του 1798 τα οποία αναφέρονται από τον Baudelaire το 1857 με τίτλο «CURIOSITÉES ESTHÉTIQUES». Βλ. CADIX, CORTES, PINTURE NERE, L’ OPERA PITTORICA COMPLETA                  DI GOYA και PLAZA DE LEALTAD.

DISPUTÀ= «Θεολογία» (ο δημόσιος διάλογος για τα Άχραντα Μυστήρια)                            ή «Η Έρις για τα Άχραντα Μυστήρια»: τοιχογραφίες του ζωγράφου Raffaele Santi στο Βατικανό, νωπογραφία του 1509 στην Αίθουσα της Υπογραφής (STANZA DELLA SEGNATURA, από το όνομα του εκκλησιαστικού δικαστικού σώματος               που συνερχόταν εκεί) με θέμα την Θεία Ευχαριστία –έναντι της νωπογραφίας               «Η Σχολή των Αθηνών» που συνδέεται με την σειρά της με τον «Παρνασσό».                 Βλ. πρωτίστως την σχέση με την CAUSARUM COGNITIO, FORTE BORGIANO                 και CIARAMONTI, τα σχέδια Λεονάρντο-Ραφαήλ σε PALACCO DEI PRINCIPI-PALAZZO BELVEDERE αλλά και το θέμα SACRA CONVERSAZIONE                            σε συνδυασμό με το CORPUS HERMETICUM και το ζωντάνεμα αγαλμάτων                  (βλ. PAESTUM-FAVELLA, FAVELLA) και τα ρητά DISPUTÀ DEL SANTISSIMO SACRAMENTO, CASA DE LA DIPUTATION, PALACIO DE LA DIPUTACIÓN, QUAESTIONES DISPUTATAE DE VERITATE-DE VERITATE, LIBER VERITATIS, PIAZZA DELLA BOCCA DELLA VERITÀ.

DISPUTÀ DEL SANTISSIMO SACRAMENTO= «Αμφισβήτηση της Θείας Ευχαριστίας», τοιχογραφία με αποκλειστικά θεϊκό περιεχόμενο                                           στην Αίθουσα της Υπογραφής Βατικανού των Αιθουσών Ραφαήλ.                                     Βλ. τις 2 επιγραφές PAOLO UGELLI OPUS-IOANNES ACUTUS EQUES BRITTANICUS DUX ET REI MILITARIS: PAULI UGELI OPUS σε σχέση                         με την επιγραφή IN HONOREM PRINCIPIS APOST. PAULUS V                                 BURGHESIUS ROMANUS καθώς και SAN ROMANO, SAN SACRAMENTO                       και οπωσδήποτε DISPUTÀ, CASA DE LA DIPUTATION, PALACIO                                  DE LA DIPUTACIÓN, QUAESTIONES DISPUTATAE DE VERITATE, CAUSARUM COGNITIO, AUTO-SACRAMENTALE, CORPUS DOMINI.

DISPUTARE DELL’ OMBRA DELL’ ASINO= «περί όνου σκιάς». Βλ. ωστόσο                       και τα έργα του Jordano Bruno.

DISPUTATIO DE CASIBUS IN JURE= έργο του Leibniz το 1666.

DISPUTATIONEM DE MEDICINA NOVA PHILIPPI PARACELSI= «Συζήτηση                περί Νέας Ιατρικής του Φιλίππου Παράκελσου», έργο του Προτεστάντη συγγραφέα Εραστού/Erastus το οποίο εκδόθηκε στην Βασιλεία και στρέφεται              κατά της μαγείας του Marsilius Ficinus τον οποίο αποκαλεί, όμως, «ανώτατο ιερέα των μυστηρίων της Αιγύπτου, πάτρωνα και ιερέα του Θεού»! Βλ. MYSTERIUM JUSTIFICATIONIS, AUREOLUS PHILIPPUS THEOPHRASTUS PARACELSUS,              DE VITA LONGA.

DISPUTATIONES CAMALDULENSES= «Καμαλδολίνιες Θεολογικές Συζητήσεις», έργο του Νεοπλατωνιστή Cristoforo Landino για τους Καμαλδολέσιους μοναχούς το οποίο βρίσκεται στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού στην Ρώμη.                                             Το ερημητήριο Καμαλντόλι βρίσκεται μεταξύ Τοσκάνης και Εμιλίας-Ρομάνια.               Βλ. DIVINA COMMEDIA και COMMEDIA DELL’ ARTE.

DISPUTATIONES ADVERSUS ASTROLOGIAM DIVINATRICEM=                                  έργο του Giovanni Pico della Mirandola το οποίο εγράφη το διάστημα 1493-1494 και εκδόθηκε στην Φλωρεντία το 1946 από τον Eugenio Garin.                                        Βλ. LA CULTURA FILOSOFICA DEL RINASCIMENTO ITALIANO                                  και MEDIOEVO E RINASCIMENTO.

DISSERTATIO DE ARTE COMBINATORIA= έργο του Leibniz το 1666. Υποστηρίζει ότι οι NOTAE πρέπει να χρησιμοποιούνται ως μια μορφή Αλφαβήτου. Βλ. την σύνδεση με το έργο του NOVA METHODUS DISCENDAE DOCENDAEQUE JURISPRUDENTIA,  το JUS GENTIUM και το έργο                              DE LEGATIONIBUS αλλά και την σχέση με την εισαγωγή περί νόμων                             στο σύνολο των έργων του Iordanus Brunus του 1588.

DITAT DEUS= ο Θεός χαρίζει.

DIUTURNUM, IMMORTALE DEI) = εγκύκλιος του Πάπα Λέοντος ΙΓ´ το 1885                   η οποία έπεται της εγκυκλίου που εξέδωσε όταν εξελέγη (βλ. QUOD APOSTOLICI). Αναφέρεται στα καθήκοντα και στα δικαιώματα των Χριστιανών στην πολιτική και κοινωνική οργάνωση. Βλ. επίσης την εγκύκλιο του Λέοντος ΙΓ´ του 1891                 (DE) RERUM NOVARUM.

DIVERBIUM= προφορικός διάλογος

DIVIDE UT REGNES (=διαίρει για να βασιλεύεις) & DIVIDE ET IMPERA (=διαίρει               και βασίλευε), λατινικά ρητά που συνοδεύονται από το ρητό «RULE, BRITTANIA» (=Βασίλευε, Βρεττανία)

DIVINA COMMEDIA= «Θεία Κωμωδία», έργο του Δάντη. Τα σχόλια στην έκδοση                 της «Θείας Κωμωδίας» το 1481 ανήκουν στον Cristoforo Landino. Εικονογραφήθηκε το 1503 από τον Μποτιτσέλλι για τον MAGNIFICO.                              Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά ότι η λέξη COMMEDIA υποδηλώνει και μιαν μαζική χρήση Μέσων –COM+MEDIA– από τον Θεό (DIVINA).                        Βλ. CONVIVIO, COMMENTARIUM IN CONVIVIUM PLATONIS DE AMORE, COMMEDIA DELL’ ARTE, DISPUTATIONS CAMALDULENSES.

DIVINE INSTITUTES= DIVINAE INSTITUTIONES= «Θεσμοί του Θεού»                              ή «Δημιουργίες της Θεότητας»,  έργο του Λακτάντιου όπου αναλύονται                              οι ιδιότητες του θεού Ερμή και τα βιβλία που έγραψε ο θεός                                                  με σκοπό την προσέλκυση των παγανιστών στον Χριστιανισμό                                      μέσω του τονισμού της εγγύτητας του Παγανισμού προς τον Χριστιανισμό                   (τον οποίο, μάλιστα, ο Παγανισμός προφητεύει). Βλ. CORPUS HERMETICUM, HERMETICA, την EPISTOLA ENOCH στον CRATER HERMETIS, ORACULA SIBYLLINA, DE IRA DEI και DE NATURA DEORUM.

DIVINUS CUPIDO= «ο έρωτας του Θεού» ή «ο θεϊκός έρως» (με την έννοια                του Ερωτιδέος ως Έρωτος των Ιδεών ή της Ιδέας, δηλαδή της μορφής                             και του σχήματος, του Έρωτος). Η έκφραση προέρχεται από την μετάφραση                του ΠΟΙΜΑΝΔΡΗ του Marsilius Ficinus.

DIVUS=«Θεϊκός, χαρακτηρισμός για τον Tommaso d’ Aquino ή Θωμά Ακινάτη.

DIXI= είπα και ελάλησα (ή) τελείωσα/τετέλεσται. Το Συμβούλιο Αντίστασης                  του Ο.Η.Ε. επισημαίνει, πάντως, ότι την φράση αυτή χρησιμοποίησε                             και ο Ντοστογιέφσκυ στην αλληγορία «Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ»                        όπου περιγράφει την σύλληψη του Χριστού από την Ιερά Εξέτασιν στην Σεβίλλη    της Ισπανίας. DE HUMANI CORPORIS FABRICA,  COPRUS CHRISTI, SOCIETAS JESU, INQUISITIO, DIXI, ET PUR SI MUOVE.

DOCENDO DISCIMUS= με την διδασκαλία μαθαίνουμε

DOCTOR ILLUMINATUS= ονομασία που έδωσε στον Raimundo Lulio                             o Duns Scotus Erigena.

DOCTOR ITALUS= η ονομασία που έλαβε ο Jordano Bruno όταν δίδασκε το 1586 στο Πανεπιστήμιο της Βιττεμβέργης στην Γερμανία.

DOCTOR MAXIMUS= θεωρείται για την Καθολική Εκκλησία ο Άγιος Ιερώνυμος, μεταφραστής της Αγίας Γραφής στα Λατινικά. Βλ. VULGATA και BIBLIA LATINA VULGATA.

DOCTUS CUM LIBRO= σοφός ετερόφωτος μετά βιβλίου, αυτός που αντλεί ιδέες από τα έργα των άλλων.

DOCUMENTA= έργο του Werner Haftmann το 1950 & μεγάλη Παγκόσμιος Έκθεση DOKUMENTA του Κάσσελ το 1972. Βλ. RIJKSMUSEUM, FASTI                                   και NOLI ME TANGERE.

DOCUMENTA AG GALLORUM NATIONEM= έργο του Tommaso Campanella                το οποίο δημοσιεύθηκε στην Φλωρεντία το 1951.

DOGMA CAPITANT= δόγμα του νομικού Rene Capitant το οποίο δημιούργησε                     το νομικό καθεστώς απόσχισης μιας εδαφικής συλλογικότητας σε ανεξάρτητο κράτος θαλάσσιας επικράτειας μόνο και με βάση το Σύνταγμα του 1958                         –ενώ στηρίζεται στο Κείμενο Συνθήκης της Διάσκεψης του Ο.Η.Ε. στην Γενεύη         στις 29 Απριλίου 1958 περί διεθνών υδάτων των κρατών– και ενισχύθηκε το 1966 με την θεωρία περί εξειδικευμένης ερμηνείας και σε σχέση με τον Συμβιβασμό                  του Λουξεμβούργου.

DOLCE= γλυκά

DOLCE FAR(E) NIENTE= Το βασικό νόημα της φράσης είναι «καλή είναι                         η τεμπελιά» όπως ερμηνεύεται με βάση την μετάφραση «γλυκό είναι να μην κάνεις τίποτα». Η συντακτική μετάφραση του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε., όμως, δίνει άλλη σημασία: «γλυκό να μην κάνεις τίποτε»

DOLOROSO= πονεμένα

DOMINE, DIRIGE NOS= Θεέ, κυβέρνα μας, διεύθυνέ μας

DOMINE LABIA MEA APERIES= «Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις», ο 50ος Ψαλμός

DOMINE, QUO VADIS= θρησκευτικός πίνακας του Annibale Carraci στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου. Βλ. CARATIUS.

DOMINICUS LAMPSONIUS, PICTORUM ALIQUOT CELEBRIUM= επιγραφή                το 1572 στην Αμβέρσα σε χαρακτικό με τίτλο HYERONIMUS WIERIX το οποίο αποτελεί προσωπογραφία του Ιερωνύμου Μπος στο Μουσείο του Ρόττερνταμ. Συνδέεται με την έκφραση PICTORUM ALIQUOT CELEBRIUM GERMANIAE INFERIORIS EFFIGIES, το έργο TYPUS VITAE HUMANAE EX TABULA CEBETIS και την IMAGO ERASMI ROTERODAMI AB ALBERTO DURERO AD VIVAM EFFIGIEM DELINIATA.

DOMINUS DEUS= επιγραφή στην Αψίδα του MONTREALE Σικελίας,                            δίπλα στην παράσταση του Παντοκράτορος. Συνδέεται με τους Ελληνικούς ναούς Σικελίας και με το Μωσαϊκό Ισσού καθώς και το ISEUM CAMPENSE.

DOMINUS VOBISCUM= ο Κύριος μεθ’ ημών, ο Θεός μαζί σου

DOMUS AUGUSTANA= το Αυτοκρατορικό Μέγαρο, ιδιωτικός Οίκος                              του Αυγούστου και της συζύγου του Λιβίας με τοιχογραφίες και μονή                                 με το ANTIQUARIUM του ΠΑΛΑΤΙΝΟΥ λόφου. Αποτελεί έργο του Δομιτιανού στο τέλος του 1ου αιώνος μ.Χ. Συνδέεται άμεσα με την μονή ANTIQUARIUM FORENSE της SANTA MARIA NOVA και με την PIAZZA NAVONA,                                  και κατ’ επέκτασιν, με FORUM AUGUSTUM-FORUM JULIUM-                            CONCORDIA AUGUSTA-CONFESSIO AUGUSTANA-PALACIO DE AUGUSTO                                    και την FONTANA DI NETTUNO.

DOMUS AUREA= DONUS AUREA = «Χρυσούν Δώμα», ο Χρυσός Οίκος,                           η Έπαυλη-Ανάκτορο του Νέρωνος η οποία κτίστηκε τον 1ο αιώνα                                      –μετά την πυρκαϊά του 64 μ.Χ.– στην Ρώμη με γκροτέσκες διακοσμήσεις πομπηϊανού στυλ (υδραγωγείο, θέατρα, αρένα, πλήρωση με ύδωρ, παράθυρο, νεκρή φύση, μωσαϊκό και πανόραμα), βρίσκεται στον Εσκουϊλίνο ή Ησκυλίνο λόφο. Το παρεκκλήσι του ST. AQUILINUS, όμως, βρίσκεται  στο Μιλάνο:                        το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. το συνδέει  με τον ποιητή Αισχύλο                      και με τον ιατρό Ασκληπιό (AESCULAPIUS) αλλά την DOMUS AUREA                                 με το ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΝ. Βλ. GROTESQUE και ESCUELA ESPAÑOLA.                                  Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι υπάρχει και η εκδοχή DONUS AUREA η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων που ανέλαβε να εκτελέσει για τον Πάπα Λέοντα Ι´ το 1513 ο Ραφαήλ και τα οποία ενέπνευσαν                               τις Στοές του Μπραμάντε που ολοκλήρωσε ο Ραφαήλ με το έργο του                        «ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΡΑΦΑΗΛ» το 1518 και με τις τοιχογραφίες του 1519                                   για 52 συνολικά θρησκευτικές σκηνές σε 13 Αψίδες Στοών                                                      (12 αψίδες με 4 τοιχογραφίες της Παλαιάς Διαθήκης και 1 αψίδα με 4 τοιχογραφίες της Καινής Διαθήκης). Αξίζει να σημειωθεί ότι το «ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ»                  του Ραφαήλ με 53 φύλλα βρίσκεται στην Ακαδημία Βενετίας. Βλ. κυρίως STUDIOLO, CODEX URBINATIS LATINUS, RAPHAEL URBINAS, CAPELLA KITZI, CAPELLA SIXTINA, MADONNA SIXTINA, BORGO NUOVO, τους ναούς TEMPIO MALATESTIANO και TEMPIO DELLA MAGNA MATER και την ένωση TONDO PITTI-ΤΟΝDO DONI.

DOMUS AURORA= η οροφή της GALLERIA –με τοιχογραφία του Guido Reni–   του PALAZZO ΡΟΣΠΙΛΙΟΖΙ-Παλαβιτσίνι, το οποίο κτίστηκε το 1603                             κοντά στο Μέγαρο Κυρηναλίου. Βλ. CUIRINALE, CAPELLA, EMILIA-ROMAGNA, CARATIUS, LE GUIDE, TAUFE CHRISTI, VILLA MEDICIS, VILLA MEDICI.

DOMUS GERMANORUM EMPORICA= επιγραφή σε χαρακτικό του τέλους                  του 16ου αιώνος όπου εμφανίζεται ο Οίκος των Γερμανών Εμπόρων (FONDACO DEI TEDESCHI) στην Βενετία, κέντρο καταστημάτων με Xρηματιστήριο                       στο CAΝAL GRANDE. Καταστράφηκε σε πυρκαϊά το 1505. Συνδέεται αφενός            με το CA D’ ORO Βενετίας όπου τα έργα Τισιανού και Τζορτζόνε και αφετέρου              με την πανώλη στην Νυρεμβέργη το 1505 και το έργο Ντύρερ.  

DOMUS MAGNA= «Μέγας Οίκος», το Παλάτι του οίκου Μπεντιβόλιο το οποίο καταστράφηκε τον 16ο αιώνα.

DOMUS NOVA= «Νέος Οίκος», η ανοικοδόμηση του Κάστρου του Αγ. Γεωργίου του 14ου αιώνος στην Μάντουα για χάρη του οίκου Gonsaga, κάστρο που αποτελεί το Δουκικό Παλάτι Μάντουας με το STUDIOLO που σχεδίασαν Mantegna-Κορέτζιο και όπου βρίσκεται ΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ από τον Τζούλιο Ρομάνο.                                 Βλ. PALAZZO DEL TE και MANERISMUS σε σύνδεση με CAMERA PICTA-STUDIOLO-STUDIO ROMANO-MUNDUS NOVUS-NOVUS CAESAR                                   -NOVUS THESAURUS-NOVUM ORGANUM-ARS NOVA-NOVACELLA-                  NOVA DE UNIVERSIS PHILOSOPHIA-NOVA TOTIUS TERRARUM ORBIS GEOGRAPHICA AC HYDROGRAPHICA TABULA-DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS-                       NOVA ROMA-NOVA ATLANTIS.

DOMUS SEVERIANA= ο Οίκος του Σεπτιμίου Σεβήρου, της συζύγου του                  Δόμνας Ιουλίας και των γιων τους Καρακάλλα και Γέτα.

DOMUS TIBERIANA= Ανάκτορο του αυτοκράτορα Τιβέριου με άγαλμα                      της Κυβέλης στον ΠΑΛΑΤΙΝΟ λόφο. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει: «Οίκος του Τίβερη». Βλ. TEMPIO DELLA MAGNA MATER-MAGNAE MATRIS.

DONATIO CONSTANTINI= «Κωνσταντίνειος Δωρεά», πολυθρύλητη δωρεά                αλλά αμφισβητούμενη ως σήμερα, έγγραφο με το οποίο ο Μεγ. Κωνσταντίνος                                  ως Αυτοκράτωρ φέρεται να δωρίζει στην ρωμαϊκή Εκκλησία την Ρώμη                           και ορισμένα εδάφη της αλλά και απεριόριστες κοσμικές εξουσίες 4 αιώνες μετά τον θάνατό του! Αυτό θεωρείται ένα από τα θεμελιώδη κείμενα της Ρωμαϊκής Εκκλησίας. Ο λόγιος ουμανιστής Lorenzo Valla –o οποίος είχε γράψει συνδυασμένα μεταξύ 1432 και 1442 ένα έργο με τίτλο «Η ΕΥΓΛΩΤΤΙΑ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» και έναν συμβουλευτικό λόγο περί Επικουρισμού και Χριστιανισμού                  με θέμα “DE VOLUPTATE”/«ΠΕΡΙ ΗΔΟΝΙΣΜΟΥ» ή “DE VERO BONO”/                    «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΛΗΘΟΥΣ ΚΑΛΟΥ» καθώς και τις ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΕΣ ΦΙΛΟΝΙΚΙΕΣ/“REPASTINATIO DIALECTICAE ET PHILOSOPHIAE”– ισχυριζόταν με πραγματεία του το 1517 ότι απέδειξε βάσει γλωσσολογικής ανάλυσης πως η Δωρεά και η Διαθήκη ήταν «ένα ψευδές και πλαστό κείμενο»                 (και ο Λούθηρος τον πίστευε ενώ, επίσης, ο Valla το 1540 στην Βασιλεία απέρριψε την άποψη ότι το έργο AD HERENNIUM ή AD C. HERENNIUM ή RHETORICA                                    AD HERENNIUM είχε γραφεί από τον Κικέρωνα) αλλά αργότερα προσελήφθη    από τον Πάπα ως γραμματέας. Ο Πάπας που προσέλαβε τον Valla είχε διοριστεί                                  από την Οικουμενική Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 1414 μ.Χ. η οποία αποφάσισε ότι όλοι οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και του Πάπα, υποχρεούνται να υπακούουν στην Σύνοδο (σημειώνεται ότι το έργο του Valla συνδέεται με τις συγκρούσεις της εποχής που είχαν επίκεντρο την σειρά                         των ιεραρχιών του Θεού καθώς και την συγγραφική αυθεντία του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, του Κικέρωνος, του Εράσμου ιδίως, και του Παράκελσου).      Αξίζει να σημειωθεί ότι ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ για την θεσμική λειτουργία του Πάπα συνεκλήθη το 1431. Ως προς το θέμα της Δωρεάς, υπάρχει και σειρά νωπογραφιών του Ραφαήλ το 1524 με τίτλο «Η ΔΩΡΕΑ                                ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ» στο Βατικανό όπου ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος παραδίδει την κοσμική και αυτοκρατορική εξουσία στον Πάπα (βλ. την ανάλυση του CORPUS DOMINI σε σχέση με το Θαύμα της Όστιας στην Λειτουργία                    της Μπολσένα το 1512 ως προς τον Ναό της Ιερουσαλήμ και την RENOVATIO URBIS προς ανάμνηση της νίκης της Εκκλησίας στην Σύνοδο του Λατερανού                το 1512 και για το θέμα της Αποκάλυψης του 1512 την SANTA MARIA DELLA CARMINE). Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. έχει μελετήσει το ζήτημα                  της «Δωρεάς του Κωνσταντίνου» το οποίο αναπτύχθηκε στην εποχή                              της Αναγεννήσεως: είναι κεντρικό το ζήτημα της ΑΙΘΟΥΣΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στην CAPELLA SIXTINA σε σχέση με το πρόγραμμα του Κλήμεντος Ζ´                            (βλ. πρωτίστως την DONATIO CONSTANTINI σε σχέση με το ρητό LAVACRUM RENASCENTIS VITAE και την επιγραφή QUO DISTINCTU DIVINITATIS MENTIS MAGNITUDINE CUM EXERCITU SUO TAM DE TYRANNO QUAM DEO MNI EIUS FACTI – ONE UNO TEMPORE IUSTIS REMPUBLICA MULTUS EST ARMIS ARCUM TRIUMPHIS INSIGNEM DIO AVIT και την ανάλυση σε DECAMERON(E) και το συνδέει με το σύνολο των έργων του αρχιτέκτονα Μαντέρνο στο PALAZZO MATTEI DI JOVE τον 16ο αιώνα, στο Αίθριο της Βασιλικής Αγ. Πέτρου στις αρχές                        του 17ου αιώνος και στην VIA VENETO τον 18ο αιώνα. Επιπλέον,                               ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στις αρχές του 4ου αιώνος (βλ. SANTA CROCE IN GERUSALEME) αποτελεί το παλαιό μέγαρο  του Πάπα                  –βλ. PALAZZO MATTEI DI JOVE και ΕUR– το Λατερανό ή Λαθηρανό                              ή Λουθηρανό Ανάκτορο (βλ. TRADITIO LEGIS-UNAM SANCTAM)                                   και τα Λατερανά Μέγαρα, όπου κτίστηκε η τοποθετημένη στην γη ΒΑΣΙΛΙΚΗ  ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΛΑΤΕΡΑΝΟΥ με βαπτιστήριο του Αγ. Ιωάννη                           για το Μυστήριο της Βαπτίσεως και η οποία είναι ο Καθεδρικός Ναός της Ρώμης: είναι η αρχαιότερη Εκκλησία της Χριστιανοσύνης. Η πρόσοψη είναι έργο                       του Alessandro Galilei το 1735. To εσωτερικό είναι έργο του Francesco Castellini                 ή Μπορομίνι το 1650 και εντός του βρίσκεται σκήνωμα, έργο του Giovanni                      di Stefano (ο οποίος είχε αναλάβει το μωσαϊκό του Καθεδρικού Ναού Σιέννας                 για την έλευση του Μεσσία, βλ DEUS OMNIUM CREATOR), και δίπλα το 8γωνο Βαπτιστήριο εποχής του Κωνσταντίνου. Εκτός των τειχών της Ρώμης,                       στην CAPELLA SAN LORENZO (Παπικό παρεκκλήσι του Αγ. Λαυρεντίου), χαρακτηριστικό δείγμα του αρχιτεκτονικού ρυθμού της Βασιλικής των πρώτων Χριστιανικών ετών,  με αψίδες και κιβώριο, κτισμένο ως ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ              και τόπος συγκέντρωσης των πιστών –ενώ υπάρχουν και άλλα 2 παρεκκλήσια               σε Βερόνα και Μιλάνο– βρίσκεται η Αγία των Αγίων Κλίμακα την οποία ανέβηκε            ο Χριστός για να παρουσιαστεί ενώπιον του Πιλάτου. Πάνω από την Αγία Τράπεζα βρίσκεται η αχειροποίητος εικόνα του Ιησού Χριστού και η επιγραφή ΝΟΝ EST IN TOTO SANCTIOR ORBE LOCUS (βλ. CONVENTO DEGLI ANGELI και CROCE DELL’ ACADEMIA καθώς και τον συνδυασμό των 2 έργων                   PALA ASUNTA-PALA D’ ORO και το RIJKSMUSEUM). To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. εκτιμά ότι το θέμα της δωρεάς συνδέεται με την STANZA                         DELLA SEGNATURA, με το ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΜΕΔΙΟΛΑΝΩΝ αλλά κυρίως                με την υπογραφή της ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ το 1798,            της ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ το 1832, την ΣΥΜΒΑΣΗ                 ΤΩΝ ΣΤΕΝΩΝ το 1841 αλλά και την ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ                                            ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ το 1897. «Δωρεά» λέγεται και η ανακλητή εκχώρηση γης από τον βασιλιά στους ευνοούμενούς του. Βλ. τις επιγραφές                    IN HONOREM PRINCIPIS APOST. PAULUS V BURGHESIUS ROMANUS-REGNI CAELORUM-TU ES PETRUS και PALAZZO MATTEI DI JOVE καθώς και                        τον συνδυασμό των ρητών LA SCALA, PALAZZO VENEZIA, SPECOLA VATICANA, LIBER PONTIFICALIS, CAUSARUM COGNITIO, CODEX THEODOSIANO, NEMO SIBI ASSUMAT HONOREM NISI VOCATUS A DEO CANOVAM ARON, PORTA DI SAN SPIRITO, VIA VENETO, TRINITA DEI MONDI, TRADITIO LEGIS και UNAM SANCTAM για PIAZZA MINERVA.

DONAZIONE JESI= δωρεά του ζωγράφου και γλύπτη (1882-1916)                            Ουμπέρτο Μποτσιόνι το 1976 του κεντρικού πυρήνα της συλλογής                               «Emilio και Maria Jesi» στην Πινακοθήκη Μπρέρα του Μιλάνο.                                            To Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει ότι η φράση αφ’ εαυτής μπορεί                  να μεταφραστεί «ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ». Βλ. PREMIER PEINTRE, LA VOCE, ORATORIO DEI NOBILI DELLA COMPANIA DI JESU,  UMILIATI, SOCIETAS JESU, IL GESÙ.

DONEC ERIS FELIX, MULTOS NUMERABIS AMICOS= ενόσω θα είσαι ευτυχής, θα έχεις πολλούς φίλους. Ρητό του Πόπλιου Οβιδίου Νάσωνος.

DONIZETTI= το Θέατρο της πόλης του Μπέργκαμο. Βλ. και CERTOSA DI PAVIA.

DONUS BONUS= αγαθός δόλος, λευκό ψέμα, που συγχωρείται για χάρη                           της εξαπάτησης του εχθρού με σκοπό την διάσωση της πατρίδας ή του ατόμου.

DORIA= Πινακοθήκη της Ρώμης & Αριστοκρατικός Οίκος της Γένοβας.

DO UT DES= δίνω ώστε να δώσεις (ή) δίνω για να δώσεις, παροχή με αντιπαροχή. Με βάση την αντίληψη αυτή, η ζωή στηρίζεται στον νόμο της ανταπόδοσης.  Είναι διαρκής συναλλαγή, αμοιβαιότητα, η λογική της παραχώρησης ανταλλαγμάτων σε μιαν συνθήκη ή δώρων

DOUZE LIVRES DE LA VICISSITUDE OU VARIETÉ DES CHOSES DE L’ UNIVERS ET CONCURRENCE DES ARMES ET DES LETTRES PAR LES PREMIERES                   ET PLUS ILLUSTRES NATIONS DU MONDE= έργο το 1570 του καθηγητή          στην Έδρα των Ελληνικών στο COLLÈGE DE FRANCE, Πλατωνιστή Louis le Roy, αφιερωμένο στον Βασιλέα της Γαλλίας. Αποτελεί φιλοσοφική έρευνα της ιστορίας και πριτείνει την καταγραφή όλων των έργων του πολιτισμού σε αρχεία                       ώστε από αυτήν την βάση δεδομένων να παραχθούν νέα. Συνδέεται με τα έργα                                            των Bruno-Pierre de la Ramée αλλά και του John Florio (ειδικά με το έργο του 1591 με τίτλο ΔΩΔΕΚΑ ΔΕΝΔΡΑ που περιέχει 6.000 Ιταλικά γνωμικά και φράσεις                στην Αγγλική γλώσσα). Κυκλοφόρησε στην Αγγλία το 1594. Βλ. EXHORTATION EN FRANÇOIS POUR VIVRE EN CONCORDE.

DRAMATIS PERSONAE= οι χαρακτήρες του έργου

DRAMMATICO= δραματικά

DRANG NACH OSTEN= «Πορεία προς Ανατολάς» καλείται η Γερμανική διείσδυση στην οδό της Ανατολής με σκοπό τον επεκτατισμό και την απόκτηση ζωτικού χώρου και σφαίρας επιρροής στην Υψηλή Πύλη της Κωνσταντινούπολης. Ωστόσο, ο όρος χρησιμοποιείται με άλλην σημασία στην γραφή και στον λόγο, ανάλογα           με τα συμφραζόμενα (π.χ. για το «Ανατολικό ζήτημα» την κρίση του οποίου αντιμετώπισε με 3 Συνέδριά της η Ιερά Συμμαχία το 1839, το 1856 και το 1878                 και η λύση του οποίου συνδέεται με την κατάκτηση της Σεβαστουπόλεως                      και τον ναό του Σεβαστού Θεού αλλά και με το Ελληνικό και το Ιταλικό ζήτημα που έχουν λυθεί με βάση την Συνθήκη της Μωριέννης). Σημειώνεται ότι                             Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ του 1856 προβλέπει την αποστρατιωτικοποίηση              του Ευξείνου Πόντου και απορρίπτεται από την Ρωσσία η οποία αντέδρασε                    με την ναυπήγηση πολεμικού στόλου στα θαλάσσια ύδατα (το γεγονός συνδέεται με την Υψηλή Αρχή της Ελληνικής Επαναστάσεως και οδήγησε το 1878                       στην υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που αφορά και την Αυστρο-Ουγγαρία και προβλέπει την δημιουργία της Ανατολικής Ρωμυλίας υπό Χριστιανό διοικητή καθώς και στην ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ μετά από συνέδριο.                       Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ, τελικά, υπεγράφη το 1918                                               και συνδέεται με την παράδοση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας                                     με την ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ και με την παράδοση της Αυστρο-Ουγγαρίας                με την ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΟΝ το 1920). Στην ουσία, οι εξελίξεις αυτές συνδέονται με την δημιουργία της Ε.Σ.Σ.Δ. και παραχωρούν την Ανατολική                Μικρά Ασία σε Ευρωπαϊκή Ελλάδα & Ρωσσία. Βλ. ΕΧ ΟRIENTE LUX,                        OST-POLITIK.

DROIT DES GENS= ο νόμος των εθνών, διεθνής νόμος, διεθνές δίκαιον

DROIT AU TRAVAIL= το δικαίωμα να ζεις από την εργασία

DUALISMUS= Δυϊσμός Καρτεσιανός. Φιλοσοφικός όρος προερχόμενος                        από την θεωρία του φιλόσοφου, μαθηματικού και φυσικού Descartes ή Cartesius  στο έργο του «ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ» ότι μεταξύ της έκτασης (της ύλης,                                     της εκτατής ουσίας) και της νόησης  (του πνεύματος, της σκεπτόμενης ουσίας)               δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμία σύνθεση. Έγραψε ακόμα το έργο «ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ». Επίσης, DUALISMUS στην διπλωματία είναι                                  από τα μέσα του 17ου αιώνος ο ανταγωνισμός μεταξύ Αυστρίας και Πρωσίας              για κυριαρχία επί της Γερμανίας («ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΔΥΑΡΧΙΑ» και, γενικότερα,                   η σύγκρουση 2 χωρών για επιβολή σε ένα τρίτο κράτος. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίδει στην λέξη DUALISMUS και την μετάφραση «μονομαχία επιχειρημάτων».

DUCIT AMOR PATRIÆ= η αγάπη για την χώρα με έλκει

DUCUNT VOLENTEM FATA, NOLENTEM TRAHUNT= «η μοίρα οδηγεί                   όποιον εκούσια την ακολουθεί, σέρνει όποιον αντιστέκεται», ρητό του Σενέκα

DULCE DOMUM= γλυκό μου σπίτι, γλυκιά μου πατρίδα

DULCE ET DECORUM EST PRO PATRIA MORI= είναι γλυκός και ένδοξος                     ο θάνατος υπέρ πατρίδος, φράση του Ορατίου

DUM SPIRO SPERO= όσο ζω και αναπνέω, ελπίζω

DUM VIVIMUS, VIVAMUS= εφ’ όσον ζούμε (ή) ενώ ζούμε, ας ζήσουμε                           (ή) αφήστε μας να ζήσουμε.

DUOMO= οι 3 Μητροπόλεις της Φλωρεντίας, του Μιλάνο και της Παβίας.                        Ειδικά η Μητρόπολη Φλωρεντίας καλείται SANTA MARIA DEL FIORE                            και Βαπτιστήριο του Αγ. Ιωάννου (πρώην Βασιλική Αγ. Ιωάννου) του Βαπτιστή                  η οποία κτίστηκε ως Καθεδρικός Ναός της Φλωρεντίας με 3 Πύλες το έτος 1.000                                   (συνδέεται με την ίδρυση της Νεάπολης από τους Φοίνικες το έτος 1.000,                     την Ρωμανική τέχνη και την ίδρυση του Πύργου Χιράλδα στην Σεβίλλη το 1.000,           βλ. IMPERUM ROMANUM, SEPTUAGINTA DUARUM και το έργο του 1.000                π.Χ. «ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ» στο Εθνικό Μουσείο Κοπεγχάγης).                              Στο Βαπτιστήριο Φλωρεντίας βρίσκεται ο τάφος του πάπα Ιωάννη KΓ´,                            έργο του Donatello. Το όλο σύμπλεγμα περιέχει ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΥ,              ο οποίος μεταφέρει  τους επισκέπτες του στα χρόνια της Αναγεννήσεως.                   Περιέχει το PALAZZO VECCHIO και την LOGGIA DELLA SIGNORIA.                             O Μιχαηλάγγελος το χαρακτήρισε «ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ» και τις πύλες του «ΑΞΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ». Βλ. CAPELLA MEDICEA-CAPELLA MEDICI-CAPELLA SIXTINA και πρωτίστως την σχέση των 2 επιγραφών PAOLO UGELLI OPUS-IOANNES ACUTUS EQUES BRITTANICUS DUX ET REI MILITARIS: PAULI UGELLI OPUS σε σχέση με το σύνολο του έργου SAN ROMANO                           και την επιγραφή IN HONOREM PRINCIPIS APOST. PAULUS V                           BURGHESIUS ROMANUS και κατόπιν CAPITOLINE, ACTA SANCTORUM, BRINDISI, LA FENICE, MATER MATUTA.

DUOMO NOVO= «Νέος Οίκος», έργο του 17ου αιώνος στην Brescia.

DUOMO VECCHIO= ROTUNDO = «Παλαιός Οίκος» = Ροτόντα.                             Πρόκειται για Καθεδρικό ναό από τον 9ο αιώνα στην Brescia.                                 Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. συνδέει DUOMO, DUOMO NOVO,                DUOMO VECCHIO με ROTUNDO-ORE ROTUNDO-ROTONDO-TONDO                          και δίδει την ερμηνεία η οποία συνδυάζει την κυκλική δομή των Καθεδρικών ναών με την ηχητική και την απόδοση της δυνατής, στρογγυλής φωνής και ηχούς                  των ύμνων με επίκεντρο την OPERA DUOMO.

DURA LEX SED LEX= Σκληρός νόμος αλλά νόμος. Ρωμαϊκό αξίωμα σύμφωνα με το οποίο πρέπει κανείς να υπακούει                     στους νόμους της Πολιτείας, σε αυστηρούς και σκληρούς κανόνες                                  ή κανονισμούς. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. προτιμά να μεταφράζει την λέξη «LEX» ως «λέξη».

DURANTE VITA= κατά την διάρκεια της ζωής

DUX= ο Δόγης της Βενετίας, πρώτος στο «Συμβούλιο των 10» του αριστοκρατικού πολιτεύματος της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας. Σημειώνεται                         ότι η Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας έχει μορφή ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που περικλείεται από κολλεγιακούς οργανισμούς: αντιπροσωπεύει ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ  ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ (περιλαμβάνει Ίστρια, Δαλματία, Ιόνιο, Κρήτη, Κυκλάδες, Κύπρο και τμήμα των Σποράδων). Σε σχέση με την λέξη CONCORDIA, υπάρχει και το νομικό ρητό DUX CONCORDIAE.                                          Επί Μουσολίνι, προβλήθηκε η αντικατάσταση όλων των πολιτικών συστημάτων από έναν άνδρα, τον λεγόμενο «DUCE» ή Αρχηγό. Βλ. CONCORDI LUMINE MAIOR και HORTUS CONCLUSUS.

EAUX-FORTES= χαλκογραφίες ή νιτρογραφίες.

ECCE AGNIUS= επιγραφή σε περγαμηνή που κρατά ο Ιωάννης Βαπτιστής                 στον πίνακα Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ της περιόδου 1470-5 του Βερόκιο                  σε UFFIZI καθώς και στον πίνακα Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΡΕΦΟΣ περίπου το 1490 του Luca Signiorelli σε UFFIZI. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει σε σχέση με το Ναό του Αγνώστου Θεού και τον Σωκράτη: «ΕΣΩ ΑΓΝΟΣ»/              «ΙΔΟΥ Ο ΑΓΝΟΣ»/«ΙΔΟΥ Ο ΕΧΩΝ ΑΓΝΟΙΑ».

ECCE AGNUS DEI= «Ιδού ο Αμνός του Θεού», αναφέρει η τυπική μετάφραση.               Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. δίδει τις εκδοχές «ΙΔΟΥ Ο ΑΓΝΟΣ                   ΤΟΥ ΘΕΟΥ»-«ΙΔΟΥ (Ο ΝΑΟΣ) ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ». Βλ. TU PATRONA HUMANI GENERIS, ECCE AGNIUS.

ECCE AVGUS DEI= «Ιδού το Μωρό του Θεού» ή «Ιδού το Αυγό του Θεού», επιγραφή σε τυλιγμένη περγαμηνή που κρατά ο Άγ. Ιωάννης Βαπτιστής                     στον πίνακα «ΕΙΚΟΝΑ ΒΩΜΟΥ» του Ιταλού ζωγράφου BASSANO (ο οποίος συνδέει το έργο των Bonifacio dei Pilati-Pordenone) στην Παλαιά Πινακοθήκη Μονάχου. Βλ. ENTENTE, ROMANESQUE.

ECCE HOMO= «ΙΔΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ», φράση του Ποντίου Πιλάτου για τον Χριστό. Αποτελεί τίτλο 2 πινάκων του Guido Reni στην Αγγλία, 1 πίνακα του Λούκα Τζορντάνο καθώς και τίτλο χαρακτικού του Ντύρερ στο διάστημα 1509-1512                 και τίτλο χαρακτικού του Ρέμπραντ το 1636 –αντιγραφή πίνακα του ιδίου                      από το 1634 στην Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου– και συνδέεται με την σειρά 6 πινάκων του Ρέμπραντ με θέμα ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ το 1636,                    σειρά που προέρχεται από την Σχολή της Ουτρέχτης για τον Οίκο της Οράγγης στην Χάγη και συμβολίζει με τον αριθμό 6 τον φίλο του Ρέμπραντ, Γιαν Σιξ (συντάκτης του πρώτου καταλόγου των χαρακτικών του Ρέμπραντ η οποία βρίσκεται στην Συλλογή Σιξ στο Άμστερνταμ και ποιητής που έγραψε την τραγωδία «Μήδεια»). Σημειώνεται ότι με την ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΟΥΤΡΕΧΤΗΣ προσαρτήθηκαν οι Ισπανικές Κάτω Χώρες στην Ισπανία. Βλ. όλες τις σημειώσεις –με αρχή                   την CITTÀ DEL SOLE– για το έτος 1634 και SACRIFICIUM LAUDIS HONORI, ECCE HOMO, BAROQUE, NATURE MORTE, CAPO D’ ISTRIA, CAPELLA SIXTINA, ET PUR SI MUOVE.

ECCE SIGNUM= «Ιδού η απόδειξις», είναι η τυπική μετάφραση. Η μετάφραση                 του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. υποστηρίζει ότι η φράση μπορεί                        να χρησιμοποιηθεί στην ομιλία με την έννοια «Ιδού το σύμβολο, το σήμα,                           το σημείο, η απόδειξη».

ECCLESIA ET NUNC EST REGNUM CHRISTI REGNUMQUE COELORUM=                   «Εκκλησία είναι και σημαίνει Βασιλεία του Χριστού επί όλων των Βασιλείων                 του Ουρανού», λατινικό ρητό το οποίο, ωστόσο, ερμηνεύεται συν τοις άλλοις                 ότι θέτει την Εκκλησία υπεράνω του Χριστού. Βλ. AD SUMMU REGNA TRONU DEFERTUR IN ALTUM σε σύνδεση με το έργο DEL GOVERNO DEI REGNI                     ET DELLE REPUBLICHE COSI ANTICHE COME MODERNE LIBRI XVIII                           και τα ρητά REGNO DI MOREA BELVEDERE-ECCLESIA ET NUNC EST REGNUM CHRISTI REGNUMQUE COELORUM-REGNI CAELORUM.

ECLOGA CHRISTIANISSIMA REGI ET REGINAE IN PORTENTOSAM DELPHINI … NATIVITATEM = έργο του Tommaso Campanella το 1638, μετά την εκλογή                  του Δελφίνου (δηλαδή, την γέννηση του υϊού του Μονάρχη της Γαλλίας)                        στο οποίο ο Campanella προβλέπει ότι όλοι οι Βασιλείς και οι λαοί του κόσμου                θα συγκεντρωθούν σε μιαν πόλη που ονομάζεται ΗΛΙΑΚΗ ή ΗΛΙΑΚΑ (HÉLIACA) ενωμένοι υπό Ενός Πατρός και Θεού ενώ τα σκήπτρα των Βασιλέων θα παραδοθούν στους πόδες του Χριστού. Δημοσιεύθηκε το 1639 στο Παρίσι.                   Βλ. πρωτίστως τα έργα του MONARCHIA MESSIAE, MONARCHIA DI SPAGNA, QUOD REMINISCENTUR ET CONVERTENTUR AD DOMINUM                              UNIVERSI FINES TERRAE σε σχέση με LE ROI SOLEIL και τις 3 επιγραφές MUTUO VULNERE OCCUBUIT ULTERUM FERE AD INFEROS-AGNOSCO-CITATAM CARTAGINIS ως προς την NATIVITÀ, την NASCITA DI VENERE                 και ιδίως ως προς την αναφορά στον Δελφίνο της Βενετίας στο PRADO                                         αλλά και ως προς τον Γαλιλαίο και αφετέρου NATIVITÀ, NASCITA DI VENERE, PISCEM NATARE DOCES, HUMANA PISCES.

ÈCONOMIE MIXTE= ο θεσμός της μεικτής οικονομίας

EDICTUS= «Διάταγμα», απαγγελία των αρχόντων Ρώμης περιβεβλημένη με εξουσία ισάξια διατάγματος.

EDITIO PRINCEPS= έκδοση για πρώτη φορά. Η έννοια «princeps» έχει                           την σημασία των θεμελιωδών μεγεθών –των πολιτικών, νομικών ή οικονομικών αρχών– αλλά και του πρίγκηπος. Δύναται να σημαίνει και την έκδοση                             που αποφασίζεται από αυτόν αλλά και την επίσημη έκδοση της ανακήρυξής του σε άρχοντα (ή αντιστρόφως). Η EDITIO PRINCEPS των Ομηρικών Επών έγινε                το 1488 στην Φλωρεντία και το 1504 στην Βενετία. To Συμβούλιο Αντίστασης                 του O.H.E. σημειώνει ότι η έννοια του PRINCEPS πήρε από τον Οκταβιανό                       την σημασία της διότι αυτός (ως Υπέρτατος Άρχων της Ρωμαϊκής Πολιτείας) έδωσε το 27 π.Χ. στην Σύγκλητο και στον λαό της Ρώμης τις εξουσίες που είχε λάβει από τον Μάρκο Αντώνιο –το θέμα συνδέεται και με την Ακρόπολη                       των Αθηνών όπου λατρευόταν ο Μάρκος Αντώνιος– αλλά ο Οκταβιανός Αύγουστος (=σεβαστός) δεν πήρε ούτε το 21 π.Χ. τον τίτλο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΑΙΣΑΡ                              (αν και ο Ορόσιος τον αναφέρει με τον τίτλο αυτό) αλλά όλοι οι Αυτοκράτορες               μετά από αυτόν, με την έννοια «πρώτος πολίτης», προσαγορεύονταν με τον τίτλο «ΠΡΙΓΚΗΨ» αλλά και «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ». Βλ. «PRINCEPS CIVIUM» και «AB JOVE PRINCIPIUM».

EFFECT= Αποτέλεσμα, Εντύπωση, Μουσικό Εφφέ

EFFECTUUM NATURALIUM EIUSDEM GENERIS EAEDEM ASSIGNANDAE SUNT CAUSAE= «τα ίδια αίτια οδηγούν σε αποτελέσματα της ίδιας κατηγορίας                   και τα αποτελέσματα της ίδιας κατηγορίας οφείλονται στα ίδια αίτια,                              άρα ό,τι ισχύει σε μερικά εξ αυτών των ομοίων αποτελεσμάτων πρέπει να ισχύει για όλα», τυπική μετάφραση του ρητού του Isaac Newton. Δείτε και το ρητό «SUBLATA CAUSA, TOLLITUR EFFECTUS»

EFFIGIES TYCHONIS BRAHE O.F. ÆDIFICII ET INSTRUMENTORUM ASTRONOMICORUM STRUCTORIS = «ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΟΥ ΤΥΧΩΝΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ», τυπωμένο κείμενο του αστρονόμου (1581-1627) Tycho Brahe το Έτος Κυρίου (Anno Domini) 1587. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. θεωρεί ότι οι οδηγίες του Τύχωνος, που βασίστηκαν στην παρατήρηση Σουπερνόβα το 1572,                      έχουν σχεδιαστεί για να λειτουργήσουν μαζί με τον χάρτη της UTOPIA,                            με το βιβλίο του More «DE OPTIMΟ REIPUBLICAE STATU DEQUE NOVA INSULA UTOPIA LIBELLUS VERE AUREUS», με τον δορυφορικό χάρτη                        των 7 πλανητών (βλ. «PLANISPHÆRII COELESTIS HEMISPHÆRIUM SEPTENTRIONALE»), με τον χάρτη της Ελλάδος GRACIA PARS SEPTENTRIONALE και τον παγκόσμιο χάρτη του 17ου αιώνος (βλ. «NOVA TOTIUS TERRARUM»)  μετά τις ανακαλύψεις του Χριστόφορου Κολόμβου.                   Βλ. την διασύνδεση με τα έργα Camillo-Bruno, DE PICTURA, CAMERA                OBSCURA, ROSA URSINA, TECHNICAE CURIOSAE και το τρίπτυχο                                  DE RE AEDIFICATORIA, AEDIFICIUM EDICTUM, DE AEDIFICIIS σε σχέση                 με την TERRA INCOGNITA και το έργο «NOVA ATLANTIS».                                             Βλ. για την παρατήρηση Σουπερνόβα και Κομήτη υπό του Τύχωνος,                             όλες τις σημειώσεις για τα έτη 1572 και 1577.            

EGO= «αρχή της πραγματικότητας», όρος του Sigmund  Freud για να χαρακτηρίσει την συναίνεση με το νόημα της παραίτησης στους νόμους και την λογική                      της κοινωνίας. Αναφέρεται και ως «το προσωπικό», δηλαδή σε πράξεις έλλογες.      Το «φυσιολογικό Εγώ» ο Freud το χαρακτηρίζει «ιδεώδη μύθο»

EGO DICO POSSES ESSE HOMINEM SINE PECCATO=«Εγώ φημί, είναι δυνατόν                     να είσαι/να γεννηθείς ένας άνθρωπος αναμάρτητος». Το ρητό ανήκει                            στον Πελάγιο, σύμφωνα με τον Άγιο Αυγουστίνο. Ο Πελάγιος θεωρούσε                        ότι ο άνθρωπος είχε δημιουργηθεί ελεύθερος. Μπορεί να πράξει το καλό ή το κακό όπως το επιθυμεί. Αυτή η ελευθερία είναι μια χειραφέτηση, απελευθέρωση                         εκ του Θεού/από τον Θεό.

EGO ET REX MEUS= εγώ και ο βασιλεύς μου

EGO LUX = EGO SUM LUX MUNDI = επιγραφή στον πίνακα «ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ           Ο ΒΑΠΤΙΣΤΗΣ» (που αποδίδεται είτε στον Ντόσο Ντόσι είτε στον Τζορτζόνε)               την περίοδο 1513-20 και βρίσκεται στο PALAZZO PITTI. Βλ. CORPUS CHRISTI, CORPUS MUNDI, INTELLECTUS MUNDI, SPIRITUS MUNDI, ANIMA MUNDI, THEATRUM MUNDI, MAPPAMUNDI, (DE) HARMONICE MUNDI, SALVATOR MUNDI.

EGO SUM IHS NAZARENUS (REX IODEORUM) = «ΕΓΩ ΕΙΜΙ ΙΗΣ ΝΑΖΑΡΗΝΟΣ (ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ»), επιγραφή σε δίπτυχο από ελεφαντόδοντο, ανάθεση της μονής του Τολεντίνο τον 10ο αιώνα μ.Χ., Λάτιο, στην Αποστολική Βιβλιοθήκη, Αίθουσα Πίου Θ´: ο Πάπας Πίος Θ´ είναι αυτός ο οποίος                            διαδέχθηκε τον Πάπα Γρηγόριο ΙΣΤ´ (βλ. MIRARI VOS, CORTILE DELLA PIGNA) και μετά την πτώση Μέττερνιχ-Kossuth και τις επαναστάσεις σε Νεάπολη-Τοσκάνη                το 1848 παραχώρησε Σύνταγμα στην κοσμική του επικράτεια (πριν αυτή πέσει              στα χέρια των Mazzini-Garibaldi, καθώς ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ψηφίστηκε στις 11/2/1848 ενώ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΤΟΣΚΑΝΗΣ στις 17/2/1848), έδωσε Ελευθερία στον Τύπο (βλ. MORE VENETO), εισήγαγε φιλελεύθερες ιδέες                 και εξήγγειλε το δόγμα της Αμώμου Συλλήψεως (βλ. STANZE, LA CIEGUECÌTA, SYLLABUS σε QUANTA CURA, FILIOQUE, LA GIOVINE ITALIA)                                        και επί του οποίου το 1854  και από τον οποίο ιδρύθηκε ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ όπου βρίσκεται το Μονόγραμμα του Χριστού του 4ου αιώνος μ.Χ.                 και η Σαρκοφάγος του Καλού Ποιμένος και της Αμπέλου ενώ στα αρχεία                     του Πίου Θ´ βρέθηκε ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ που είχε συγκεντρωθεί –χωρίς τους λόγους της καταδίκης, οι οποίοι χάθηκαν–                 για την υπόθεση του θανάτου του Jordano Bruno και, τέλος, εκδόθηκε το 1942                 από την CITTÀ DEL VATICANO (βλ. και τα έργα του Campanella CITTÀ                  DEL SOLE και του Amabile FRA TOMMASO CAMPANELA, LA SUA CONGIURA, I SUOI PROCESSI, E LA SUA PAZZIA & FRA TOMMASO CAMPANELLA                        NE’ CASTELLI DI NAPOLI, IN ROMA ED IN PARIGI). Το MUSEO CLEMENTINO                                    και το PIO CLEMENTINO συνενώνονται με την ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ,                την CORTILE DELLE STATUE και το CORTILE OTTAGONALE και αποτελούν                 το XΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ. Βλ. ακόμα PALAZZO VECCHIO αλλά υπεράνω όλων την άμεση σύνδεση του ρητού EGO SUM IHS NAZARENUS REX IODEORUM με το FILIOQUE και με την ένωση των άκρων των 2 επιγραφών PAOLO UGELLI OPUS και IOANNES ACUTUS EQUES BRITTANICUS DUX                     ET REI MILITARIS: PAULI UGELI OPUS και την τρίτη επιγραφή IN HONOREM PRINCIPIS APOST. PAULUS V BURGHESIUS ROMANUS σε σύνδεση με το ρητό LAVACRUM RENASCENTIS VITAE και τις 2 αναλύσεις για την Συνθήκη                     του Τολεντίνο σε SAN ROMANO και PALAZZO BELVEDERE.

EISAGOGE, SEU INTRODUCTIO FACILIS IN PRAXIM ARTIFIOSAE MEMORIAE= έργο του Johannes Paepp το οποίο δημοσιεύθηκε στην Λυών το 1619. Βλ. CRISIS, IANI PHAOSPHORI, IN QUO SCHENKELIUS ILLUSTRATUR-SCHENKELIUS DETECTUS: SEU MEMORIA ARTIFICIALIS HACTENUS OCCULTATA-ARTIFIOSAE MEMORIAE FUNDAMENTA EX ARISTOTELE, CICERONE, THOMAE AQUINATAE, ALIISQUE PRAESTANTISSIMIS DOCTORIBUS σε σχέση με τα 2 έργα του Schenkel με θέμα DE MEMORIA-GAZOPHYLACIUM  αλλά και την σύνδεση με την εισαγωγή της μετάφρασης                  του Ficinus σε CORPUS HERMETICUM, PRISCA THEOLOGIA, ARGUMENTUM.

EJUSDEM FARINAE= ιδίας ποιότητας, ιδίου φυράματος

EKPHRASIS= «Έκφραση», περιγραφή ενός έργου τέχνης μέσω ενός κειμένου                   ή σχεδίου.

E LAPSO TEMPORE= ο χρόνος παρήλθε

EL CASTILLO/CASTELON= σπήλαιο στο Σανταντέρ της Ισπανίας. Βλ. ALTAMIRA και GROTTAFERRATA και POPULI σε σχέση με το PALACIO                                           DE LA DIPUTACIÓN.

EL DIVINO= «ο Θεϊκός», ονομασία του Ισπανού ζωγράφου Luis Morales                   (1520-1586). Βλ. COLLEGIO DEL PATRIARCA.

ELECTORUM LIBRI= «Βιβλία των Εκλεκτόρων» μεταφράζει το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. Πρόκειται για 2 βιβλία που έγραψαν οι αδελφοί Ρούμπενς (Πέτρος-Παύλος και Φίλιππος) για τα αρχαία ήθη και έθιμα                                          καθώς και για την τέχνη και την Ελληνική και Ρωμαϊκή λογοτεχνία.                                   Βλ. DE STATUA.

(EL) ESCORIAL= Ανάκτορο & Βασιλική Μονή (Μοναστήρι του Αγ. Λαυρεντίου του Εσκοριάλ (EL MONASTERIA DE SAN LORENZO DEL ESCORIAL),                           Μουσείο και Μαυσωλείο στην Νότιο SEGOVIA Ισπανίας με 16 Πύργους,                      έχει μήκος 203 μ. και πλάτος 158 μ. Αποτελεί έργο των ετών 1559-1595                         από τους αρχιτέκτονες Χουάν ντε Τολέντε-Χουάν ντε Χερρέρα. Διαθέτει εκκλησία στο κέντρο, τρούλλο και 2 Πύργους.  Το 1872 πήρε το όνομα ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ  στην Μονή Αγίας Τριάδος, σήμερα λέγεται ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ (τo Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. παρατηρεί το πιο σημαντικό στοιχείο ότι το ESCORIAL ως ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ βρίσκεται                                  εντός του PRADO). O κατάλογος των έργων  του ESCORIAL είναι του έτους 1574. Βλ. LIMES, GROTTAFERRATA, CAPELLA SIXTINA, SEGOVIA, CASITA                         DEL PRINCIPE, CÓRDOBA, SACRADA FORMA, IL GESÙ.

ÉLITE= «αριστοκρατία του πνεύματος». Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. σημειώνει, ακόμα, ότι στο φεουδαρχικό σύστημα υπάρχουν οι θεσμοί                              της «αριστοκρατίας του ξίφους» και της «αριστοκρατίας της τηβέννου»                             ή του χρήματος.

EL JARRA DE LA AL(H)A(M)BRA= βάζο του 1320, διακοσμημένο με χρωματιστό σμάλτo εντός του ΜΟΥΣΕΙΟΥ AL(H)A(M)BRA στο Ανάκτορο του Καρόλου Ε´                      στην AL(H)A(M)BRA. Ανακαλύφθηκε μαζί με την κατάληψη της GRANADA                     το 1492, γεμάτο χρυσά νομίσματα. Βλ. ALCÁZAR, AL(H)A(M)BRA, IMPERATORIS MEDICI, DE HUMANIS CORPORIS FABRICA, EL VALLE.

EL LISIADO= πίνακας του ζωγράφου «Lo Spagnoletto» το 1642 που φέρει                      πάνω σε χαρτί παιδιού την αμφιλεγόμενη επιγραφή  (DA) MIHI ELIMOSINAM PROPTER (AM)OREM DEI που ερμηνεύεται συνοπτικά «Ελεήστε με,                              για την αγάπη του Θεού» ή «Ελεήστε με, για χάρη του χρυσού του Θεού».

ELOGIA VIRORUM ILLUSTRIUM= «Εγκώμια Ενδόξων Ανδρών» αναφέρει                     η τυπική μετάφραση. Το Συμβούλιο Αντίστασης του Ο.Η.Ε. μεταφράζει                   «ΛΟΓΙΑ ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ» τον τίτλο των έργων: α) του επισκόπου                      Paulus Jovius ή Paolo Giovio το 1572 με απεικονίσεις που συνδέονται με τα 2 έργα                     του Giovio (βλ. DE VIRIBUS ILLUSTRIBUS που έχει πορτραίτα επιφανών ανδρών, SERIE GIOVIANA με αντίγραφα προσωπογραφιών καθώς και PORTA JOVIA, EPOS HESPERIS, SACRA STELIS CORONA, ISEUM CAMPENSE, MONDE IDÉAL) και β) του Τομασίνι το 1630.

EL PARNASO ESPAÑOL= «Ο Ισπανικός Παρνασσός», έργο του Ισπανού ζωγράφου και συγγραφέα –βιογράφου του Βελάσκεθ– Παλομίνο (1655-1726)                  σε 3 τόμους που εκδόθηκε στην Μαδρίτη το 1724. Συνδέεται άρρηκτα με το έργο MUSEO PICTORICO Y ESCALA OPTICA. Βλ. ακόμα ARTE DE LA PINTURA               (SU ANTIGUEDAD).

EL VALLE= μεταλλοφόρος πόλη στο Rio Tinto νοτίου Ισπανίας. Βλ. EL JARRA               DE LA AL(H)A(M)BRA, AL(H)A(M)BRA, ALCÁZAR.

EMILIA-ROMAGNA= το Βασίλειον της Νεάπολης & το Κράτος της Νεάπολης. Επιπλέον, τον τίτλο φέρει και η Σχολή Ζωγραφικής της Φερράρας με εκπρόσωπο κυρίως τον Κορέτζιο ο οποίος, σημειωτέον, χρησιμοποιεί την λέξη ΝΗΠΕΝΘΕΣ=εκχύλισμα φυτού αντλώντας από την ΟΔΥΣΣΕΙΑ (η Εθνική Πινακοθήκη Φερράρας βρίσκεται στο ΠΑΛΑΤΙ ΤΩΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ). Εμιλιανή ονομάζεται, εξάλλου, η Σχολή Καλλιτεχνών που επιζητούν την εξιδανικευμένη μορφή ζωγραφικής με σκοπό την μίμηση και την εξύψωση της ευγένειας της φύσης ώστε αυτή να γίνει η επίσημη γλώσσα της Καθολικής Εκκλησίας: πρόκειται κύρια για τους ζωγράφους με βασικό εκπρόσωπο τον Ντόσσο Ντόσσσι και μέλη                   τους Ρένι, Καράτσι, Ντομενικίνο, Γκουερτσίνο, Λα Φράνκο, Κορέτζιο, Παρμιτζανίνο, Αλμπάνι, Γκαρόφαλο. Βλ. CARATIUS, ΒΑSILICA AEMILIA, GENS EMILIA και την σχέση IMPERUM ROMANUM- ROMAGNE.

EMPIRE= «Αυτοκρατορικός Ρυθμός», «Στυλ Αυτοκρατορίας», αρχιτεκτονικό στυλ των αρχών του 19ου αιώνος. Βλ. L’ ÉMPIRE C’ EST LA PAIX.

EN CLAIR= κυριολεκτικά, άνευ κώδικος, ανοιχτά και φανερά

ΕΝ EFFET= πράγματι, ουσιαστικά

ENERGICO= ενεργητικά

ENFIN= με μιαν λέξη, τελικά, τέλος πάντων

EN RAPPORT= με αγαθές σχέσεις και καλή συνεννόηση, αρμονικά, σε συμφωνία

EN RÈGLE= σύμφωνα με την τάξη των κανόνων, ευθυγράμμιση, συμμόρφωση προς τις γραμμές των κανόνων της κυβερνήσεως

ENSEBLES RATIONELS= «έλλογα σύνολα», έκφραση του G. Bachelard

ENSE ET ARATRO= με σπαθί και με άροτρο. Ο πολίτης στην πατρίδα προσφέρει υπηρεσία με το σπαθί σε ώρα πολέμου και (με) το άροτρο σε ώρα ειρήνης.

EN SUITE= σε μιαν αλληλένδετο συνέχεια, «πακέτο». Η γνώμη του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. είναι ότι πρέπει να μεταφράζεται «σε σουΐτα»,                            «σε συμφωνία», «σε συγχορδία» με την έννοια της μουσικής σύνδεσης και σύνθεσης θεμάτων