«Ο.Η.Ε. ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΙΓΝΙΩΝ»
Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ
“TRIBUNE” 13 Δεκεμβρίου 1946
Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος Copyright © Christos P. Papachristopoulos
Όταν κανείς διαβάζει τις ειδήσεις από τις διασκέψεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ή από τις διεθνείς διαπραγματεύσεις οιασδήποτε μορφής, είναι δύσκολο να μην θυμηθεί την «Επίθεση/L’ Attaque» και παρόμοια πολεμικά παιχνίδια που συνήθιζαν τα παιδιά να παίζουν με χάρτινες κάρτες που συμβολίζουν πολεμικά θωρηκτά, αεροπλάνα (και ούτω καθεξής), καθένα εκ των οποίων είχε μια καθορισμένη αξία και μπορούσε με κάποιον αποδεκτό και από κοινού αναγνωρισμένο τρόπο να ανταλλαχθεί όπως οι μάρκες.
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κανείς να εφεύρει σχεδόν ένα νέο παιχνίδι που να λέγεται Ο.Η.Ε./“U.N.O.” και να παίζεται σε πεφωτισμένους οίκους όπου οι γονείς δεν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με μια μιλιταριστική κοσμοθεωρία.
Τα χαρτιά στο παιχνίδι αυτό καλούνται: το Διακύβευμα (η οικονομική πρόταση και προσφορά), ο Δήμαρχος που κάνει το Παζάρι (νταραβέρι), η φόρμουλα Συμφωνίας, το αποτρεπτικό Μπλοκ, η Ισοπαλία (πατ), το Αδιέξοδο, η Στενωπός και ο Φαύλος Κύκλος.
Το αντικείμενο του παιγνίου είναι να βρεθεί μια αποδεκτή φόρμουλα και, αν και οι λεπτομέρειες ποικίλλουν, το γενικότερο περίγραμμα του παιγνίου είναι πάντα το ίδιο, εν πολλοίς.
Πρώτα συγκεντρώνονται σε συνεδρίαση οι παίκτες και κάποιος παίρνει κεφάλι προηγούμενος στην παρτίδα, τραβώντας ως πρώτο χαρτί την οικονομική πρόταση. Αυτή πρέπει από το αποτρεπτικό Μπλοκ που μπορεί να θέσει βέτο να γίνει δεκτή (κάτι δίχως το οποίο δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί το παιχνίδι).
Το Μπλόκ, τότε, ανταλλάσσεται και εξαργυρώνεται με την Στενωπό ή, πιο συχνά, με το Αδιέξοδο ή τον Φαύλο Κύκλο.
Ένα αδιέξοδο και ένας φαύλος κύκλος, όταν συμπέσει να γίνουν ταυτόχρονα, παράγουν μιαν Ισοπαλία, η οποία μπορεί να διαρκέσει για εβδομάδες. Τότε, κάποιος τραβάει ξαφνικά την κάρτα Δήμαρχος για Παζάρι. Αυτό κάνει εφικτή την εξεύρεση μιας φόρμουλας για Συμφωνία και, από την στιγμή που έχει συμφωνηθεί η φόρμουλα, οι παίκτες μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους, αφήνοντάς τα όλα όπως ήταν στην αρχή.
Την στιγμή που γράφω, στην πρώτη σελίδα της πρωϊνής μου εφημερίδας έχουν ξεσπάσει ροζ εξανθήματα αισιοδοξίας.
Φαίνεται ότι, εν τέλει, όλα πρόκειται να είναι μια χαρά εν τάξει: οι Ρώσσοι θα συμφωνήσουν στην επιθεώρηση των εξοπλισμών και οι Αμερικανοί θα διεθνοποιήσουν την ατομική βόμβα.
Σε μιαν άλλη σελίδα της ίδιας εφημερίδας υπάρχουν ειδήσεις για τα γεγονότα στην Ελλάδα που ισοδυναμούν με κατάσταση κήρυξης πολέμου ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς δυνάμεων που φέρονται τόσο φιλικά στην Νέα Υόρκη.
Ενώ, όμως, η παρτίδα των αδιεξόδων και των στενωπών συνεχίζεται, ένα άλλο πιο σοβαρό παίγνιο βρίσκεται, επίσης, σε εξέλιξη.
Σε αυτό επικρατούν δύο αξιώματα ή δόγματα.
Το ένα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη δίχως μια γενική παράδοση εθνικής κυριαρχίας.
Το άλλο είναι ότι καμία χώρα ικανή να υπεραμυνθεί της εθνικής κυριαρχίας της δεν την παραδίδει ποτέ.
Εάν κανείς κρατήσει κατά νου αυτά τα αξιώματα, μπορεί γενικά να δει τα συσχετιζόμενα με αυτά γεγονότα των διεθνών υποθέσεων μέσα από το προπέτασμα καπνού με το οποίο οι εφημερίδες το περιτυλίγουν διπλωματικώς.
Αυτή την στιγμή, τα κύρια γεγονότα είναι:
1. Οι Ρώσσοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα συμφωνήσουν να ελεγχθεί πραγματικά η περιφέρειά τους από ξένους παρατηρητές.
2. Οι Αμερικάνοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα αφήσουν να χαθεί η ευκαιρία να βάλουν χέρι στο τεχνολογικό προβάδισμα επί των εξοπλισμών.
3. Καμία χώρα δεν βρίσκεται τώρα σε θέση να διεξάγει έναν μείζονα ολοκληρωτικό πόλεμο μέχρις εσχάτων.
Αυτές είναι, προς το παρόν –αν και μπορεί να εξαργυρωθούν αργότερα– οι πραγματικές μάρκες στο πραγματικό παίγνιο… και πλησιάζει κανείς πιο κοντά στην αλήθεια εάν τις έχει διαρκώς στην μνήμη του παρά εάν αγαλλιάζει από χαρά ή γεμίζει απόγνωση εναλλάξ εξαιτίας των καθημερινών ανοησιών των διασκέψεων κορυφής.
Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ
“TRIBUNE” 13 Δεκεμβρίου 1946
Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος Copyright © Christos P. Papachristopoulos
Όταν κανείς διαβάζει τις ειδήσεις από τις διασκέψεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ή από τις διεθνείς διαπραγματεύσεις οιασδήποτε μορφής, είναι δύσκολο να μην θυμηθεί την «Επίθεση/L’ Attaque» και παρόμοια πολεμικά παιχνίδια που συνήθιζαν τα παιδιά να παίζουν με χάρτινες κάρτες που συμβολίζουν πολεμικά θωρηκτά, αεροπλάνα (και ούτω καθεξής), καθένα εκ των οποίων είχε μια καθορισμένη αξία και μπορούσε με κάποιον αποδεκτό και από κοινού αναγνωρισμένο τρόπο να ανταλλαχθεί όπως οι μάρκες.
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κανείς να εφεύρει σχεδόν ένα νέο παιχνίδι που να λέγεται Ο.Η.Ε./“U.N.O.” και να παίζεται σε πεφωτισμένους οίκους όπου οι γονείς δεν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με μια μιλιταριστική κοσμοθεωρία.
Τα χαρτιά στο παιχνίδι αυτό καλούνται: το Διακύβευμα (η οικονομική πρόταση και προσφορά), ο Δήμαρχος που κάνει το Παζάρι (νταραβέρι), η φόρμουλα Συμφωνίας, το αποτρεπτικό Μπλοκ, η Ισοπαλία (πατ), το Αδιέξοδο, η Στενωπός και ο Φαύλος Κύκλος.
Το αντικείμενο του παιγνίου είναι να βρεθεί μια αποδεκτή φόρμουλα και, αν και οι λεπτομέρειες ποικίλλουν, το γενικότερο περίγραμμα του παιγνίου είναι πάντα το ίδιο, εν πολλοίς.
Πρώτα συγκεντρώνονται σε συνεδρίαση οι παίκτες και κάποιος παίρνει κεφάλι προηγούμενος στην παρτίδα, τραβώντας ως πρώτο χαρτί την οικονομική πρόταση. Αυτή πρέπει από το αποτρεπτικό Μπλοκ που μπορεί να θέσει βέτο να γίνει δεκτή (κάτι δίχως το οποίο δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί το παιχνίδι).
Το Μπλόκ, τότε, ανταλλάσσεται και εξαργυρώνεται με την Στενωπό ή, πιο συχνά, με το Αδιέξοδο ή τον Φαύλο Κύκλο.
Ένα αδιέξοδο και ένας φαύλος κύκλος, όταν συμπέσει να γίνουν ταυτόχρονα, παράγουν μιαν Ισοπαλία, η οποία μπορεί να διαρκέσει για εβδομάδες. Τότε, κάποιος τραβάει ξαφνικά την κάρτα Δήμαρχος για Παζάρι. Αυτό κάνει εφικτή την εξεύρεση μιας φόρμουλας για Συμφωνία και, από την στιγμή που έχει συμφωνηθεί η φόρμουλα, οι παίκτες μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους, αφήνοντάς τα όλα όπως ήταν στην αρχή.
Την στιγμή που γράφω, στην πρώτη σελίδα της πρωϊνής μου εφημερίδας έχουν ξεσπάσει ροζ εξανθήματα αισιοδοξίας.
Φαίνεται ότι, εν τέλει, όλα πρόκειται να είναι μια χαρά εν τάξει: οι Ρώσσοι θα συμφωνήσουν στην επιθεώρηση των εξοπλισμών και οι Αμερικανοί θα διεθνοποιήσουν την ατομική βόμβα.
Σε μιαν άλλη σελίδα της ίδιας εφημερίδας υπάρχουν ειδήσεις για τα γεγονότα στην Ελλάδα που ισοδυναμούν με κατάσταση κήρυξης πολέμου ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς δυνάμεων που φέρονται τόσο φιλικά στην Νέα Υόρκη.
Ενώ, όμως, η παρτίδα των αδιεξόδων και των στενωπών συνεχίζεται, ένα άλλο πιο σοβαρό παίγνιο βρίσκεται, επίσης, σε εξέλιξη.
Σε αυτό επικρατούν δύο αξιώματα ή δόγματα.
Το ένα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη δίχως μια γενική παράδοση εθνικής κυριαρχίας.
Το άλλο είναι ότι καμία χώρα ικανή να υπεραμυνθεί της εθνικής κυριαρχίας της δεν την παραδίδει ποτέ.
Εάν κανείς κρατήσει κατά νου αυτά τα αξιώματα, μπορεί γενικά να δει τα συσχετιζόμενα με αυτά γεγονότα των διεθνών υποθέσεων μέσα από το προπέτασμα καπνού με το οποίο οι εφημερίδες το περιτυλίγουν διπλωματικώς.
Αυτή την στιγμή, τα κύρια γεγονότα είναι:
1. Οι Ρώσσοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα συμφωνήσουν να ελεγχθεί πραγματικά η περιφέρειά τους από ξένους παρατηρητές.
2. Οι Αμερικάνοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα αφήσουν να χαθεί η ευκαιρία να βάλουν χέρι στο τεχνολογικό προβάδισμα επί των εξοπλισμών.
3. Καμία χώρα δεν βρίσκεται τώρα σε θέση να διεξάγει έναν μείζονα ολοκληρωτικό πόλεμο μέχρις εσχάτων.
Αυτές είναι, προς το παρόν –αν και μπορεί να εξαργυρωθούν αργότερα– οι πραγματικές μάρκες στο πραγματικό παίγνιο… και πλησιάζει κανείς πιο κοντά στην αλήθεια εάν τις έχει διαρκώς στην μνήμη του παρά εάν αγαλλιάζει από χαρά ή γεμίζει απόγνωση εναλλάξ εξαιτίας των καθημερινών ανοησιών των διασκέψεων κορυφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου