Insensé - Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΕΝΟΣ*

Πατρών-Αναγεννήσεως 33 & Κολοκοτρώνη, ΛΕΧΑΙΟΝ Κορινθίας, ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (Γερακία) ΕΔΡΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΛΕΧΑΙΟΥ Επικοινωνία/Contact: cadmusalbert@yahoo.gr ΤΗΛ. 27410-86403, 6986-654850 FACEBOOK: https://www.facebook.com/christos.papachristopoulos.12/ Διεύθυνση Ηνωμένου Βασιλείου: THE RESIDENCE (Albany House, 12th Grosvenor & 14th Way), London W1, Law Firm Ramseay & Ridgewell

*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Περί αγαλμάτων

Φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί, θύρας δ᾽ ἐπίθεσθε, βέβηλοι
σοφίας θεολόγου νοήματα δεικνύς, οἷς τὸν θεὸν καὶ
τοῦ θεοῦ τὰς δυνάμεις διὰ εἰκόνων συμφύλων αἰσθήσει
ἐμήνυσαν ἄνδρες τὰ ἀφανῆ φανεροῖς ἀποτυπώσαντες
πλάσμασι, τοῖς καθάπερ ἐκ βίβλων τῶν ἀγαλμάτων
ἀναλέγειν τὰ περὶ θεῶν μεμαθηκόσι γράμματα. Θαυμαστὸν
δὲ οὐδὲν ξύλα καὶ λίθους ἡγεῖσθαι τὰ ξόανα τοὺς ἀμα-
θεστάτους, καθὰ δὴ καὶ τῶν γραμμάτων οἱ ἀνόητοι λίθους
μὲν ὁρῶσι τὰς στήλας, ξίλα δὲ τὰς δέλτους, ἐξυφασμένην
δὲ πάπυρον τὰς βίβλους.
Φωτοειδοῦς δὲ ὄντος τοῦ θείου καὶ ἐν πυρὸς αἰθερίου
περιχύσει διάγοντος, ἀφανοῦς τε τυγχάνοντος αἰσθήσει
περὶ θνητὸν βίον ἀσχόλῳ, διὰ μὲν τῆς διαυγοῦς ὕλης, οἷον
κρυστάλλου ἢ Παρίου λίθου ἢ καὶ ἐλέφαντος, εἰς τὴν τοῦ
φωτὸς αὐτοῦ ἔννοιαν ἐνῆγον· διὰ δὲ τῆς τοῦ χρυσοῦ, εἰς τὴν
τοῦ πυρὸς διανόησιν καὶ τὸ ἀμίαντον αὐτοῦ, ὅτι χρυσὸς οὐ
μιαίνεται. Πολλοὶ δὲ αὖ καὶ μέλανι λίθῳ τὸ ἀφανὲς αὐτοῦ
τῆς οὐσίας ἐδήλωσαν. Καὶ ἀνθρωποειδεῖς μὲν ἀπετύπουν
τοὺς θεούς, ὅτι λογικὸν τὸ θεῖον, καλοὺς δέ, ὅτι κάλλος ἐν
ἐκείνοις ἀκήρατον· διαφόροις δὲ σχήμασι καὶ ἡλικίαις,
καθέδραις τε καὶ στάσεσι καὶ ἀμφιάσεσι, καὶ τοὺς μὲν
ἄρρενας, τὰς δὲ θηλείας, καὶ παρθένους καὶ ἐφήβους ἢ
γάμου πεῖραν εἰληφότας, εἰς παράστασιν αὐτῶν τῆς
διαφορᾶς. Ὅθεν πᾶν τὸ λευκὸν τοῖς οὐρανίοις θεοῖς
ἀπένειμαν· σφαῖράν τε καὶ τὰ σφαιρικὰ πάντα, ἰδίως τε
κόσμῳ καὶ ἡλίῳ καὶ σελήνῃ, ἔσθ᾽ ὅπου δὲ καὶ τύχῃ καὶ
ἐλπίδι· κύκλον δὲ καὶ τὰ κυκλικὰ αἰῶνι καὶ τῇ κατὰ τὸν
οὐρανὸν κινήσει, ταῖς τε ἐν αὐτῷ ζώναις καὶ τοῖς κύκλοις·
κύκλων δὲ τμήματα τοῖς σχηματισμοῖς τῆς σελήνης·
πυραμίδας δὲ καὶ ὀβελίσκους τῇ πυρὸς οὐσίᾳ καὶ διὰ τοῦτο
τοῖς Ὀλυμπίοις θεοῖς· ὥσπερ αὖ κῶνον μὲν ἡλίῳ, γῇ δὲ
κύλινδρον, σπορᾷ δὲ καὶ γενέσει φάλητα καὶ τὸ τρίγωνον
σχῆμα διὰ τὸ μόριον τῆς θηλείας.

Ὅρα δὲ τὴν τῶν Ἑλλήνων σοφίαν οὑτωσὶ διασκοπού-
μενος. Τὸν γὰρ Δία τὸν νοῦν τοῦ κόσμου ὑπολαμβάνοντες,
ὃς τὰ ἐν αὐτῷ ἐδημιούργησεν ἔχων τὸν κόσμον, ἐν μὲν ταῖς
θεολογίαις ταύτῃ περὶ αὐτοῦ παραδεδώκασιν οἱ τὰ Ὀρφέως
εἰπόντες·

Ζεὺς πρῶτος γένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀργικέραυνος,
Ζεὺς κεφαλή, Ζεὺς μέσσα, Διὸς δ᾽ ἐκ πάντα τέτυκται.
Ζεὺς ἄρσην γένετο, Ζεὺς ἄμβροτος ἔπλετο νύμφη.
Ζεὺς πυθμὴν γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος,
Ζεὺς βασιλεὺς, Ζεὺς αὐτὸς ἁπάντων ἀρχιγένεθλος.
Ἓν κράτος, εἷς δαίμων γένετο, μέγας ἀρχὸς ἁπάντων,
ἓν δὲ δέμας βασίλειον, ἐν ᾧ τάδε πάντα κυκλεῖται,
πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ αἰθήρ, νύξ τε καὶ ἦμαρ,
καὶ Μῆτις πρῶτος γενέτωρ καὶ Ἔρως πολυτερπής·
πάντα γὰρ ἐν Ζηνὸς μεγάλῳ τάδε σώματι κεῖται.

Τοῦ δή τοι κεφαλὴ μὲν ἰδεῖν καὶ καλὰ πρόσωπα
οὐρανὸς αἰγλήεις, ὃν χρύσεαι ἀμφὶς ἔθειραι
ἄστρων μαρμαρέων περικαλλέες ἠερέθονται,
ταύρεα δ᾽ ἀμφοτέρωθε δύο χρύσεια κέρατα,
ἀντολίη τε δύσις τε, θεῶν ὁδοὶ οὐρανιώνων,
ὄμματα δ᾽ ἠέλιός τε καὶ ἀντιόωσα σελήνη.

Νοῦς δέ _ο_ἱ ἀψευδής, βασιλήϊος, ἄφθιτος αἰθήρ,
ᾧ δὴ πάντα κλύει καὶ φράζεται· οὐδέ τίς ἐστιν
αὐδή, οὐδ᾽ ἐνοπή, οὐδὲ κτύπος, οὐδὲ μὲν ὄσσα
ἣ λήθει Διὸς οὖας ὑπερμενέος Κρονίωνος.
Ὧδε μὲν ἀθανάτην κεφαλὴν ἔχει ἠδὲ νόημα.

Σῶμα δέ οἱ περιφεγγές, ἀπείριτον, ἀστυφέλικτον,
ἄτρομον, ὀβριμόγυιον, ὑπερμενὲς ὧδε τέτυκται·
ὦμοι μὲν καὶ στέρνα καὶ εὐρέα νῶτα θεοῖο
ἀὴρ εὐρυβίης· πτέρυγες δέ οἱ ἐξεφύοντο
τῇς ἐπὶ πάντα ποτᾶθ᾽· ἱερὴ δέ οἱ ἔπλετο νηδύς
γαῖά τε παμμήτωρ ὀρέων τ᾽ αἰπεινὰ κάρηνα·
μέσση δὲ ζώνη βαρυηχέος οἶδμα θαλάσσης
καὶ πόντου· πυμάτη δὲ βάσις χθονὸς ἔνδοθε ῥίζαι
τάρταρα τ᾽ εὐρώεντα καὶ ἔσχατα πείρατα γαίης.
Πάντα δ᾽ ἀποκρύψας αὖθις φάος ἐς πολυγηθές
μέλλεν ἀπὸ κραδίης προφέρειν πάλι, θέσκελα ῥέζων.
Ζεὺς οὖν ὁ πᾶς κόσμος, ζῷον ἐκ ζῴων, καὶ θεὸς ἐκ θεῶν·
Ζεὺς δὲ καθὸ νοῦς ἀφ᾽ οὗ προφέρει πάντα καὶ δημιουργεῖ
τοῖς νοήμασι.
Τῶν δὴ θεολόγων τὰ περὶ τοῦ θεοῦ τοῦτον ἐξηγησα-
μένων τὸν τρόπον, εἰκόνα μὲν τοιαύτην δημιουργεῖν οἵαν
ὁ λόγος ἐμήνυσεν, οὔθ᾽ οἷόν τε ἦν, οὔτ᾽ εἴ τις ἐπενόησε, τὸ
ζωτικὸν καὶ νοερὸν καὶ προνοητικὸν διὰ τῆς σφαίρας
ἐδείκνυεν. Ἀνθρωπόμορφον δὲ τοῦ Διὸς τὸ δείκηλον
πεποιήκασιν, ὅτι νοῦς ἦν καθ᾽ ὃν ἐδημιούργει, καὶ λόγοις
σπερματικοῖς ἀπετέλει τὰ πάντα. Κάθηται δέ, τὸ ἑδραῖον
τῆς δυνάμεως αἰνιττόμενος· γυμνὰ δὲ ἔχει τὰ ἄνω, ὅτι
φανὸς ἐν τοῖς νοεροῖς καὶ τοῖς οὐρανίοις τοῦ κόσμου μέρεσίν
ἐστι· σκέπεται δὲ αὐτῷ τὰ πρόσθια, ὅτι ἀφανὴς τοῖς κάτω
κεκρυμμένοις. Ἔχει δὲ τῇ μὲν λαιᾷ τὸ σκῆπτρον, καθ᾽ ὃ
μάλιστα τῶν τοῦ σώματος μερῶν τὸ ἡγεμονικώτατόν τε
καὶ νοερώτατον ὑποικουρεῖ σπλάγχνον, ἡ καρδία· βασιλεὺς
γὰρ τοῦ κόσμου ὁ δημιουργικὸς νοῦς· προτείνει δὲ τῇ δεξιᾷ
ἢ ἀετόν, ὅτι κρατεῖ τῶν ἀεροπόρων θεῶν ὡς τῶν μεταρ-
σίων ὀρνέων ὁ ἀετός, ἢ νίκην, ὅτι νενίκηκεν αὐτὸς πάντα.

Τὴν δὲ Ἥραν σύνοικον τῷ Διὶ πεποιήκασιν, τὴν
αἰθέριον καὶ ἀέριον δύναμιν Ἥραν προσειπόντες. Ἔστι
γὰρ ὁ αἰθὴρ ἀὴρ ὁ λεπτομερέστατος.
Καὶ τοῦ μὲν παντὸς ἀέρος ἡ δύναμις Ἥρα τοὔνομα
ἀπὸ τοῦ ἀέρος κεκλημένη· τοῦ δὲ ὑπὸ σελήνην φωτιζομένου
καὶ σκοτιζομένου ἀέρος ἡ Λητὼ σύμβολον· ληθὼ γὰρ
αὐτὴν εἶναι διὰ τὴν κατὰ τὸν ὕπνον ἀναισθησίαν· καὶ ὅτι
ψυχαῖς ὑπὸ σελήνην γενομέναις λήθη ξυνομαρτεῖ τοῦ
θείου· διὰ τοῦτο δὲ καὶ μήτηρ Ἀπόλλωνός τε καὶ Ἀρτέμιδος
τῶν αἰτίων φωτισμοῦ τῇ νυκτί.

Καὶ τὸ μὲν ἡγεμονικὸν τῆς χθονίας δυνάμεως
Ἑστία κέκληται, ἧς ἄγαλμα παρθενικὸν ἐφ᾽ ἑστίας πυρὸς
ἱδρυμένον· καθὸ δὲ γόνιμος ἡ δύναμις, σημαίνουσιν
αὐτὴν γυναικὸς εἴδει προμάστου. Τὴν δὲ Ῥέαν προσεῖπον
τὴν τῆς πετρώδους καὶ ὀρείου γῆς δύναμιν, τὴν δὲ
Δήμητραν τὴν τῆς πεδινῆς καὶ γονίμου. Ἡ Δημήτηρ δὲ τὰ
μὲν ἄλλα κατὰ τὰ αὐτὰ ἔχει τῇ Ῥέᾳ, διενήνοχε δὲ ὅτι
αὐτὴ κυεῖ τὴν Κόρην ἐκ Διός, τουτέστι τὸν κόρον ἐκ
τῶν φρυγανωδῶν σπερμάτων. Διὸ καὶ κατέστεπται τὸ
βρέτας αὐτῆς τοῖς στάχυσι, μήκωνές τε περὶ αὐτὴν τῆς
πολυγονίας σύμβολον.
Ἐπεὶ δὲ καὶ τῶν εἰς γῆν βαλλομένων σπερμάτων ἦν
τις δύναμις, ἣν ἥλιος περὶ τὸ κάτω ἡμισφαίριον ἰὼν ἕλκει
κατὰ τὰς χειμερίους τροπάς, Κόρη μὲν ἡ δύναμις ἡ
σπερματοῦχος, Πλούτων δὲ ὁ ὑπὸ γῆν ἰὼν ἥλιος καὶ τὸν
ἀφανῆ περινοστῶν κόσμον κατὰ τὰς χειμερίους τροπάς.
Ὃς ἁρπάζειν λέγεται τὴν Κόρην, ἣν ποθεῖ ἡ Δημήτηρ
κρυπτομένην ὑπὸ γῆν.
Τῶν δὲ ἀκροδρύων καὶ ὄλως τῶν φυτευτικῶν ἡ δύναμις
Διόνυσος ὀνομάζεται.
Ὅρα δὲ καὶ τούτων τὰς εἰκόνας. Σύμβολα γὰρ ἡ Κόρη
φέρει τὰς προβολὰς τῶν κατὰ τοὺς καρποὺς ὑπὲρ τὴν γῆν
ἐκφύσεων· ὁ δὲ Διόνυσος κοινὰ μὲν πρὸς τὴν Κόρην ἔχει τὰ
κέρατα, ἔστι δὲ θηλύμορφος, μηνύων τὴν περὶ τὴν γένεσιν
τῶν ἀκροδρύων ἀρρενόθηλυν δύναμιν. Πλούτων δὲ ὁ Κόρης
ἅρπαξ κυνῆν μὲν ἔχει τοῦ ἀφανοῦς πόλου σύμβολον, τὸ δὲ
σκῆπτρον τὸ κολοβὸν σημεῖον τῆς τῶν κάτω βασιλείας.
Ὁ δὲ κύων αὐτοῦ δηλοῖ τὴν κύησιν τῶν καρπῶν εἰς τρία
διῃρημένην, εἰς τὴν καταβολὴν καὶ τὴν ὑποδοχὴν καὶ τὴν
ἀνάδοσιν· οὐ γὰρ παρὰ τὸ τὰς κῆρας ἔχειν βοράν, ὃ δηλοῖ
τὰς ψυχάς, κέκληται κύων, ἀλλὰ παρὰ τὸ κυεῖν, ᾗ χορηγὸς
ὁ Πλούτων, ὅταν ἁρπάσῃ τὴν Κόρην.
Ἄττις δὲ καὶ Ἄδωνις τῇ τῶν καρπῶν εἰσιν ἀναλογίᾳ
προσήκοντες. Ἀλλ᾽ ὁ μὲν Ἄττις τῶν κατὰ τὸ ἔαρ προφαι-
νομένων ἀνθέων, καὶ πρὶν τελεσιογονῆσαι διαρρεόντων·
ὅθεν καὶ τὴν τῶν αἰδοίων ἀποκοπὴν αὐτῷ προσανέθεσαν,
μὴ φθασάντων ἐλθεῖν τῶν καρπῶν εἰς τὴν σπερματικὴν
τελείωσιν· ὁ δὲ Ἄδωνις τῆς τῶν τελείων καρπῶν ἐκτομῆς
σύμβολον.
Ὁ δὲ Σειληνὸς σύμβολον τῆς πνευματικῆς κινήσεως,
οὐκ ὀλίγα συμβαλλομένης τῷ παντί. Σύμβολα δέ ἐστι τὸ
μὲν φάλανθον καὶ στιλπνὸν κατὰ τὴν κεφαλὴν τῆς οὐρανίου
περιφορᾶς, ἡ δὲ περικειμένη κόμη τοῖς κάτω μέρεσιν
αὐτοῦ, ὑπόδειγμα τῆς προσγείου περὶ τὸν ἀέρα παχύτητος.
Ἐπεὶ δὲ καὶ τῆς μαντικῆς δυνάμεώς τις μέτοχος ἦν
δύναμις, Θέμις μὲν κέκληται ἡ δύναμις, τῷ τὰ τεθειμένα
καὶ ἑκάστῳ κείμενα λέγειν.

Διὰ δὴ πάντων τούτων ἡ περίγειος δύναμις ἐξηγήσεως
τυχοῦσα, θρησκεύεται· ὡς μὲν παρθένος καὶ Ἑστία, ἡ
κεντροφόρος· ὡς δὲ τοκάς, ἡ τροφός· ὡς δὲ Ῥέα, ἡ πετρο-
ποιὸς καὶ ὄρειος· ὡς δὲ Δημήτηρ, ἡ χλοηφόρος· ὡς δὲ
Θέμις, ἡ χρησμῳδός· τοῦ εἰς αὐτὴν κατιόντος σπερματικοῦ
λόγου εἰς τὸν Πρίαπον ἐκτετυπωμένου· οὗ τὸ μὲν περὶ τοὺς
ξηροὺς καρποὺς Κόρη, τὸ δὲ κατὰ τοὺς ὑγροὺς καὶ τὰ
ἀκρόδρυα Διόνυσος καλεῖται· τῆς μὲν Κόρης ὑπὸ Πλούτω-
νος τοῦ ὑπὸ γῆν ἰόντος ἡλίου ἁρπαζομένης κατὰ τὸν
σπόρον, τοῦ δὲ Διονύσου κατὰ τὰ πάθη τῆς δυνάμεως
ὑπὸ γῆν μὲν νεωτέρας καὶ καλλιγόνης βλαστάνειν ἀρχομένου,
ἐπιμάχου δὲ τῆς κατὰ τὴν ἄνθην δυνάμεως σύμβολον τὸν
Ἄττιν ἐχούσης, τῆς δὲ κατὰ τὴν τελεσιουργίαν ἐκτομῆς,
τὸν Ἄδωνιν· καὶ τῆς μὲν πνευματικῆς διὰ πάντων δυνά-
μεως εἰς Σειληνὸν ἀναπλαττομένης, τῆς δὲ εἰς ἔκστασιν
ἀπ᾽ αὐτῶν παραγωγῆς εἰς Βάκχην· ὥσπερ αὖ τῆς εἰς τὰ
ἀφροδίσια ἐρεθιζούσης ὁρμῆς διὰ τῶν Σατύρων. Διὰ δὴ
τούτων τῶν συμβόλων ἡ περίγειος ἐκκαλύπτεται δύναμις.

Τὴν δὲ ὑδροποιὸν ὅλην δύναμιν Ὠκεανὸν προσεῖπον,
τὸ σύμβολον αὐτῆς Τηθὺν ὀνομάσαντες. Τῆς δὲ ὅλης ἡ
μὲν τῶν ποτίμων πεποιημένη, Ἀχελῷος αὐτοῖς κέκληται,
ἡ δὲ τῶν θαλασσίων Ποσειδῶν, πάλιν τῆς θαλασσοποιοῦ,
καθὸ γεννητική, Ἀμφιτρίτης οὔσης. Καὶ αἱ μὲν τῶν γλυκέων
ὑδάτων μερικαὶ δυνάμεις Νύμφαι, αἱ δὲ τῶν θαλασσίων
Νηρηΐδες κέκληνται.

Τοῦ δ᾽ αὖ πυρὸς τὴν δύναμιν προσειπόντες Ἥφαιστον,
ἀνθρωποειδὲς μὲν αὐτοῦ τὸ ἄγαλμα πεποιήκασι· πίλον δὲ
περιέθεσαν κυάνεον τῆς οὐρανίου σύμβολον περιφορᾶς,
ἔνθα τοῦ πυρὸς τὸ ἀρχοειδές τε καὶ ἀκραιφνέστατον· τὸ δὲ
εἰς γῆν κατενεχθὲν ἐξ οὐρανοῦ πῦρ ἀτονώτερον, δεόμενόν
τε στηρίγματος καὶ βάσεως τῆς ἐφ᾽ ὕλης· διὸ χωλεύει, ὕλης
δεόμενον εἰς ὑπέρεισμα.
Καὶ ἡλίου δὲ τὴν τοιάνδε δύναμιν ὑπολαβόντες, Ἀπόλ-
λωνα προσεῖπον ἀπὸ τῆς τῶν ἀκτίνων αὐτοῦ πάλσεως.
Ἐννέα δὲ ἐπᾴδουσαι αὐτῷ Μοῦσαι, ἥ τε ὑποσελήνιος
σφαῖρα καὶ ἑπτὰ τῶν πλανητῶν καὶ μία τῆς ἀπλανοῦς.
Περιέθεσαν δὲ αὐτῷ τὴν δάφνην· τοῦτο μὲν ὅτι πυρὸς
πλῆρες τὸ φυτὸν καὶ διὰ τοῦτο ἀπεχθὲς δαίμοσι· τοῦτο
δὲ ὅτι λάλον καιόμενον, εἰς παράστασιν τοῦ προφητεύειν
τὸν θεόν.
Καθὸ δὲ ἀπαλεξίκακός ἐστι τῶν ἐπιγείων ὁ ἥλιος,
Ἡρακλέα αὐτὸν προσεῖπον ἐκ τοῦ κλᾶσθαι πρὸς τὸν ἀέρα,
ἀπ᾽ ἀνατολῆς εἰς δύσιν ἰόντα. Δώδεκα δ᾽ ἄθλους ἐκμοχθεῖν
ἐμυθολόγησαν, τῆς κατὰ τὸν οὐρανὸν διαιρέσεως τῶν
ζῳδίων τὸ σύμβολον ἐπιφημίσαντες. Ῥόπαλον δὲ αὐτῷ
καὶ λεοντῆν περιέθεσαν, τὸ μὲν τῆς ἀνωμαλίας μήνυμα,
τὸ δὲ τῆς κατὰ τὸ ζῴδιον ἐμφανιστικὸν ἰσχύος.
Τῆς δὲ σωστικῆς αὐτοῦ δυνάμεως Ἀσκληπιὸς τὸ σύμ-
βολον· ᾧ τὸ μὲν βάκτρον δεδώκασι, τῆς τῶν καμνόντων
ὑπερείσεως καὶ ἀναστάσεως, ὁ δὲ ὄφις περισπειρᾶται,
τῆς περὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν σωτηρίας φέρων σημεῖον,
πνευματικώτατον γὰρ τὸ ζῷόν ἐστι καὶ τὴν ἀσθένειαν τοῦ
σώματος ἀποδύεται· δοκεῖ δὲ καὶ ἰατρικώτατον εἶναι. Τῆς
γὰρ ὀξυδορκίας εὗρε τὸ φάρμακον καὶ μυθεύεται τῆς
ἀναβιώσεως εἰδέναι τινὰ βοτάνην.
Τῆς δ᾽ αὖ χορευτικῆς τε καὶ ἐγκυκλίου κινήσεως, καθ᾽
ἣν τοὺς καρποὺς πεπαίνει, ἡ πυρὸς δύναμις Διόνυσος
κέκληται, ἑτέρως __ἢ ἡ τῶν ὑγροποιῶν καρπῶν δύναμις,
ἢ παρὰ τὸ δινεῖν, ἢ διανύειν τὸν ἥλιον τὴν κατὰ τὸν
οὐρανὸν περιφοράν. Ἧι δὲ περὶ τὰς ὥρας τοῦ κόσμου
περιπολεῖ καὶ χρόνων ἐστὶ ποιητικὸς καὶ καιρῶν ὁ ἥλιος,
Ὧρος κατὰ τοῦτο κέκληται. Τῆς δ᾽ αὖ γεωργικῆς αὐτοῦ
δυνάμεως καθ᾽ ἣν αἱ δόσεις τοῦ πλούτου, σύμβολον ὁ
Πλούτων. Ὁμοίως μέντοι καὶ φθαρτικὴν ἔχει δύναμιν,
διὸ τῷ Πλούτωνι συνοικίζουσι τὸν Σάραπιν· τοῦ μὲν
δεδυκότος ὑπὸ γῆν φωτὸς τὸν πορφυροῦν χιτῶνα ποιούμενοι
σύμβολον, τὸ δὲ ἠκρωτηριασμένον σκῆπτρον τῆς κάτω
δυνάμεως, τό τε σχῆμα τῆς χειρὸς τοῦ μεταχωρεῖν εἰς τὸ
ἀφανές.
Ὁ δὲ Κέρβερος τρικέφαλος μέν, ὅτι τρεῖς αἱ ἄνω χῶραι
ἡλίου, ἀνατολή, μεσημβρία, δύσις.

Τὴν δὲ σελήνην παρὰ τὸ σέλας ὑπολαβόντες, Ἄρτεμιν
προσηγόρευσαν, οἷον ἀερότεμιν. Λοχεία τε ἡ Ἄρτεμις,
καίπερ οὖσα παρθένος, ὅτι ἡ τῆς νουμηνίας δύναμις
προσθετικὴ εἰς τὸ τίκτειν. Ὅπερ δὲ Ἀπόλλων ἐν ἡλίῳ,
τοῦτο Ἀθηνᾶ ἐν σελήνῃ· ἔστι γὰρ τῆς φρονήσεως σύμβολον,
Ἀθρηνᾶ τις οὖσα. Ἑκάτη δὲ ἡ σελήνη πάλιν, τῆς περὶ
αὐτὴν μετασχηματίσεως καὶ κατὰ τοὺς σχηματισμοὺς
δυνάμεως. Διὸ τρίμορφος ἡ δύναμις, τῆς μὲν νουμηνίας
φέρουσα τὴν λευχείμονα καὶ χρυσοσάνδαλον καὶ τὰς
λαμπάδας ἡμμένας· ὁ δὲ κάλαθος, ὃν ἐπὶ τοῖς μετεώροις
φέρει, τῆς τῶν καρπῶν κατεργασίας, οὓς ἀνατρέφει κατὰ
τὴν τοῦ φωτὸς παραύξησιν· τῆς δ᾽ αὖ πανσελήνου ἡ
χαλκοσάνδαλος σύμβολον. Ἢ καὶ ἐκ μὲν τοῦ κλάδου τῆς
δάφνης λάβοι ἄν τις αὐτῆς τὸ ἔμπυρον· ἐκ δὲ τοῦ μήκωνος
τὸ γόνιμον καὶ τὸ πλῆθος τῶν εἰσοικιζομένων εἰς αὐτὴν
ψυχῶν, ὥσπερ εἰς πόλιν, ὅτι πόλεως ὁ μήκων σύμβολον.

Καὶ Εἰλείθυια δὲ ἡ αὐτή, τῆς γεννητικῆς δυνάμεως σύμ-
βολον. Τόξα δὲ φέρει καθάπερ ἡ Ἄρτεμις, διὰ τὴν τῶν
ὠδίνων ὀξύτητα.
Πάλιν δ᾽ αὖ αἱ Μοῖραι ἐπὶ τὰς δυνάμεις αὐτῆς ἀναφέ-
ρονται, ἡ μὲν Κλωθὼ ἐπὶ τὴν γεννητικήν, Λάχεσις δὲ ἐπὶ
τὴν θρεπτικήν, Ἄτροπος δὲ ἡ κατὰ τὸ ἀπαραίτητον τοῦ
θεοῦ.
Συνοικίζουσι δὲ αὐτῇ καὶ τὴν τῶν καρπῶν γεννητικὴν
δύναμιν, ἥπερ ἐστὶ Δημήτηρ, δύναμιν ἐμποιοῦσαν αὐτῇ·
καὶ ἔστι συνεκτικὴ τῆς Κόρης ἡ σελήνη. Προσοικίζουσι δὲ
καὶ τὸν Διόνυσον διά τε τὴν τῶν κεράτων ἔκφυσιν καὶ διὰ
τὸν τῶν νεφῶν τόπον τὸν ὑποκείμενον τοῖς κάτω μέρεσι.

Τὴν δὲ τοῦ Κρόνου δύναμιν νωχελῆ καὶ βραδεῖαν καὶ
ψυχρὰν κατεῖδον· διὸ τὴν τοῦ χρόνου δύναμιν αὐτῷ
προσανέθεσαν, ἀποτυποῦσί τε αὐτὸν ἑστῶτα, πολιόν,
πρὸς ἔμφασιν τοῦ γηράσκειν τὸν χρόνον.
Τῶν δὲ καιρῶν σύμβολα οἱ Κούρητες, τὸν χρόνον βου-
κολοῦντες, ὅτι διὰ τῶν καιρῶν ὁ χρόνος παροδεύει.
Τῶν δὲ Ὡρῶν αἱ μὲν ὀλυμπιάδες εἰσὶ τοῦ ἡλίου, αἳ καὶ
ἀνοίγουσι τὰς κατὰ τὸν ἀέρα πύλας· αἱ δὲ ἐπιχθόνιοι, τῆς
Δήμητρος· καὶ τὸν κάλαθον ἔχουσι τὸν μὲν τῶν ἀνθέων,
σύμβολον τοῦ ἔαρος· τὸν δὲ τῶν σταχύων, τοῦ θέρους.

Τοῦ δὲ Ἄρεος τὴν δύναμιν καταλαβόντες διάπυρον,
πολέμων ποιητικὴν καὶ αἱματουργόν, βλάπτειν τε καὶ
ὠφελεῖν δυναμένην ἐποίησαν.

Τὸν δὲ τῆς Ἀφροδίτης ἀστέρα τηρήσαντες γενεσιουργόν,
ἐπιθυμίας τε καὶ γονῆς αἴτιον, γυναῖκα μὲν ἀνέπλασαν
διὰ τὴν γένεσιν, ὡραίαν δὲ ὅτι καὶ
Ἕσπερος, ὃς κάλλιστος ἐν οὐρανῷ ἵσταται ἀστήρ.
Καὶ Ἔρωτα μὲν παρέστησαν διὰ τὴν ἐπιθυμίαν· σκέπειν
δὲ μαστοὺς καὶ τὸ μόριον, ὅτι γονῆς αἰτία ἡ δύναμις καὶ
ἐκθρέψεως· εἶναι δὲ ἀπὸ θαλάττης, στοιχείου διύγρου καὶ
θερμοῦ καὶ πολλὰ κινουμένου καὶ διὰ τὴν συγκίνησιν
ἀφριῶντος, τὸ σπερματικὸν αἰνιττόμενοι.

Τοῦ δὲ λόγου τοῦ πάντων ποιητικοῦ τε καὶ ἑρμηνευτικοῦ
ὁ Ἑρμῆς παραστατικός. Ὁ δὲ ἐντεταμένος Ἑρμῆς δηλοῖ
τὴν εὐτονίαν· δείκνυσι δὲ καὶ τὸν σπερματικὸν λόγον τὸν
διήκοντα διὰ πάντων.

Λοιπὸν δὲ σύνθετος λόγος ὁ μὲν ἐν ἡλίῳ Ἑρμῆς, Ἑκάτη
δὲ ὁ ἐν σελήνῃ, Ἑρμόπαν δὲ ὁ ἐν τῷ παντί. Κατὰ πάντων
γὰρ ὁ ποιητικὸς καὶ σπερματικός. Σύνθετος δὲ καὶ οἷον
μιξέλλην καὶ παρ᾽ Αἰγυπτίοις ὁ Ἑρμάνουβις.
Ἐπεὶ δὲ καὶ τῆς ἐρώσης ἦν δυνάμεως ὁ λόγος, ταύτης
ὁ Ἔρως παραστατικός· διὸ παῖς μὲν τοῦ Ἑρμοῦ ὁ Ἔρως,
νήπιος δὲ διὰ τὰς αἰφνιδίους περὶ τὰς ἐπιθυμίας ἐμπτώσεις
αὐτοῦ.

Τοῦ δὲ παντὸς τὸν Πᾶνα σύμβολον ἔθεντο· τὰ μὲν
κέρατα δόντες σύμβολα ἡλίου καὶ σελήνης· τὴν δὲ νεβρίδα
τῶν κατ᾽ οὐρανὸν ἀστέρων, ἢ τῆς τοῦ παντὸς ποικιλίας.

Τὸν δημιουργόν, ὃν Κνὴφ οἱ Αἰγύπτιοι προσαγο-
ρεύουσιν, ἀνθρωποειδῆ, τὴν δὲ χροιὰν ἐκ κυανοῦ μέλανος
ἔχοντα, κρατοῦντα ζώνην καὶ σκῆπτρον, ἐπὶ δὲ τῆς
κεφαλῆς πτερὸν βασίλειον περικείμενον, ὅτι λόγος δυσεύρε-
τος καὶ ἐγκεκρυμμένος καὶ οὐ φανός, καὶ ὅτι ζωοποιός, καὶ
ὅτι βασιλεύς, καὶ ὅτι νοερῶς κινεῖται· διὸ ἡ τοῦ πτεροῦ
φύσις ἐν τῇ κεφαλῇ κεῖται. Τὸν δὲ θεὸν τοῦτον ἐκ τοῦ
στόματος προΐεσθαί φασιν ὠόν, ἐξ οὗ γεννᾶσθαι θεὸν ὃν
αὐτοὶ προσαγορεύουσι Φθᾶ, οἱ δὲ Ἕλληνες Ἥφαιστον·
ἑρμηνεύουσιν δὲ τὸ ὠὸν τὸν κόσμον. Ἀφιέρωται δὲ τῷ θεῷ
τούτῳ πρόβατον διὰ τὸ τοὺς παλαιοὺς γαλακτοποτεῖν.
Αὐτοῦ δὲ τοῦ κόσμου τὸ δείκηλον τοιόνδε ἀνέπλασαν·
ἀνθρωποειδές ἐστιν ἄγαλμα, τοὺς μὲν πόδας συμβεβηκότας
ἔχον, ἄνωθεν δὲ μέχρι ποδῶν ποικίλον ἱμάτιον περιβεβλη-
μένον· ἐπὶ δὲ τῆς κεφαλῆς σφαῖραν ἔχει χρυσῆν, διὰ τὸ
μὴ μεταβαίνειν, καὶ διὰ τὴν τῶν ἄστρων ποικίλην φύσιν,
καὶ ὅτι σφαιροειδὴς ὁ κόσμος.

Ἥλιον δὲ σημαίνουσι ποτὲ μὲν δι᾽ ἀνθρώπου ἐπιβεβη-
κότος πλοῖον, τοῦ πλοίου ἐπὶ κροκοδείλου κειμένου. Δηλοῖ
δὲ τὸ μὲν πλοῖον τὴν ἐν ὑγρῷ κίνησιν· ὁ δὲ κροκόδειλος
πότιμον ὕδωρ, ἐν ᾧ φέρεται ὁ ἥλιος. Ἐσημαίνετο τοίνυν
ὁ ἥλιος δι᾽ ἀέρος ὑγροῦ καὶ γλυκέος τὴν περιπόλησιν
ποιεῖσθαι.

Τῆς δὲ οὐρανίας γῆς καὶ τῆς χθονίας τὴν δύναμιν Ἶσιν
προσεῖπον διὰ τὴν ἰσότητα, ἀφ᾽ ἧς τὸ δίκαιον· οὐρανίαν
δὲ τὴν σελήνην, χθονίαν δὲ τὴνν καρποφόρον ἐν ᾗ κατοι-
κοῦμεν, λέγουσι.
Τὸ δὲ αὐτὸ δύναται Δημήτηρ παρ᾽ Ἕλλησι καὶ Ἶσις
παρ᾽ Αἰγυπτίοις· καὶ πάλιν Κόρη παρ᾽ Ἕλλησι καὶ
Διόνυσος, καὶ Ἶσις καὶ Ὄσιρις παρ᾽ Αἰγυπτίοις. Αὕτη δὲ
τρέφουσα καὶ αἴρουσα τὰ ἐπὶ γῆς· ὁ δὲ Ὄσιρις παρ᾽
Αἰγυπτίοις τὴν κάρπιμον παρίστησι δύναμιν, ἣν θρήνοις
ἀπομειλίσσονται εἰς γῆν ἀφανιζομένην ἐν τῷ σπόρῳ, καὶ
ὑφ᾽ ἡμῶν καταναλισκομένην εἰς τροφάς.
Λαμβάνεται δὲ καὶ ἀντὶ τῆς ποταμίας τοῦ Νείλου
δυνάμεως. Ἀλλ᾽ ὅταν μὲν τὴν χθονίαν γῆν σημαίνωσιν,
Ὄσιρις ἡ κάρπιμος λαμβάνεται δύναμις· ὅταν δὲ τὴν
οὐρανίαν, Ὄσιρίς ἐστιν ὁ Νεῖλος, ὃν ἐξ οὐρανοῦ κατα-
φέρεσθαι οἴονται. Πενθοῦσι δὲ καὶ τοῦτον, ἀπομειλις-
σόμενοι τὴν δύναμιν λήγουσαν καὶ ἀναλισκομένην. Ἡ δὲ
ἐν τοῖς μύθοις μισγομένη τῷ Ὀσίριδι Ἶσις ἡ Αἰγυπτία ἐστὶ
γῆ· διόπερ ἰσοῦται καὶ κυεῖ καὶ ποιεῖ τοὺς καρπούς· διὸ
ἀνὴρ τῆς Ἴσιδος Ὄσιρις καὶ ἀδελφὸς καὶ υἱὸς παρα-
δέδοται.
Κατὰ δὲ τὴν Ἐλεφαντίνην πόλιν τετίμηται ἄγαλμα,
πεπλασμένον μέν, ἀλλ᾽ ἀνδρείκελον καὶ καθήμενον, κυα-
νοῦν τε τὴν χρόαν, κεφαλὴν δὲ κριοῦ κεκτημένον καὶ
βασίλειον, κέρατα τράγεια ἔχον, οἷς ἔπεστι κύκλος δι-
σκοειδής. Κάθηται δὲ παρακειμένου κεραμέου ἀγγείου,
ἐφ᾽ οὗ ἄνθρωπον ἀναπλάσσει. Δηλοῖ δὲ ἀπὸ μὲν τοῦ κριοῦ
πρόσωπον ἔχειν καὶ αἰγὸς κέρατα τὴν ἐν κριῷ σύνοδον
ἡλίου καὶ σελήνης· τὸ δὲ ἐκ κυάνου χρῶμα, ὅτι ὑδραγωγὸς
ἐν συνόδῳ ἡ σελήνη.
Τὸ δὲ δεύτερον φῶς τῆς σελήνης ἐν Ἀπόλλωνος πόλει
καθιέρωται· ἔστι δὲ τούτου σύμβολον ἱερακοπρόσωπος
ἄνθρωπος, ζιβύνῃ χειρούμενος Τυφῶνα ἱπποποτάμῳ
εἰκασμένον. Λευκὸν δὲ τῇ χρόᾳ τὸ ἄγαλμα, τῆς μὲν λευκό-
τητος τὸ φωτίζεσθαι τὴν σελήνην παραστησάσης, τοῦ δὲ
ἱερακείου προσώπου τὸ ἀφ᾽ ἡλίου φωτίζεσθαι καὶ πνεῦμα
λαμβάνειν· τὸν γὰρ ἱέρακα ἡλίῳ ἀφιεροῦσι, φωτὸς δὲ καὶ
πνεύματος ἱέραξ αὐτοῖς σύμβολον διά τε τὴν ὀξυκινησίαν
καὶ τὸ πρὸς ὕψος ἀνατρέχειν, ἔνθα τὸ φῶς. Ὁ δὲ ἱπποπό-
ταμος τὸν δυτικὸν δηλοῖ πόλον παρὰ τὸ καταπίνειν εἰς
ἑαυτὸν τοὺς περιπολοῦντας. Θεὸς δὲ τιμᾶται ἐν τῇ πόλει
ταύτῃ ὁ Ὧρος.
Ἡ δὲ τῆς Εἰλειθυίας πόλις τὸ τρίτον φῶς θεραπεύει.
Τὸ δὲ ξόανον τετύπωται εἰς γῦπα πετομένην, ἧς τὸ
πτέρωμα ἐκ σπουδαίων συνέστηκε λίθων. Σημαίνει δὲ τὸ
μὲν γυποειδὲς αὐτῆς τὴν γεννητικὴν πνευμάτων σελήνην.
Ἐκ γὰρ τοῦ πνεύματος οἴονται συλλαμβάνειν τὴν γῦπα,
θηλείας πάσας ἀποφαινόμενοι.

Ἐν δὲ τοῖς κατ᾽ Ἐλευσῖνα μυστηρίοις ὁ μὲν ἱεροφάντης
εἰς εἰκόνα τοῦ δημιουργοῦ ἐνσκευάζεται, δᾳδοῦχος δὲ εἰς
τὴν ἡλίου, καὶ ὁ μὲν ἐπὶ βωμῷ εἰς τὴν σελήνης, ὁ δὲ
ἱεροκῆρυξ Ἑρμοῦ.

Καὶ ἄνθρωπος δὲ παρ᾽ Αἰγυπτίοις ἐν τοῖς ἱεροῖς
παρείληπται. Ἄναβις γάρ ἐστι κώμη Αἰγύπτου, ἐν ᾗ
θεραπεύεται ἄνθρωπος, καὶ θύεται τούτῳ, καὶ ἐπὶ τῶν
βωμῶν τὰ ἱερεῖα κάεται· ὁ δὲ μετ᾽ ὀλίγον φάγοι ἂν τὰ
ὡς ἀνθρώπῳ αὐτῷ παρεσκευασμένα.

Ὅτι δὲ οὐδὲ τὰ ζῷα θεοὺς ἡγοῦνται, εἰκόνας δὲ ἐποιοῦντο
καὶ σύμβολα ταῦτα θεῶν, δηλοῖ τὸ πολλαχοῦ βοῦς ἀνα-
χθέντας θεοῖς ἐν ταῖς ἱερομηνίαις καὶ ταῖς πρὸς τοὺς θεοὺς
θρησκείαις βουθυτεῖν. Ἡλίῳ μὲν γὰρ καὶ σελήνῃ βοῦς
ἀνιέρωσαν.
Ἀλλ᾽ ὅ γε ἡλίῳ ἀνακείμενος ἐν Ἡλίου πόλει καλούμενος
Μνεῦις βοῶν ἐστι μέγιστος, σφόδρα μέλας, μάλιστα
ὅτι καὶ ὁ ἥλιος ὁ πολὺς μελαίνει τὰ ἀνθρώπεια σώματα.
Ἔχει δὲ τὴν οὐρὰν παρὰ τοὺς ἄλλους βοῦς καὶ τὸ
πᾶν σῶμα ἀνάτριχον, καθάπερ ὁ ἥλιος τὸν ἐναντίον τῷ
πόλῳ ποιεῖται δρόμον· τούς τε ὄρχεις μεγίστους, ἐπειδήπερ
ὁ περὶ τὰ ἀφροδίσια ἵμερος γίνεται ὑπὸ θερμότητος, ὅ τε
ἥλιος σπερμαίνειν λέγεται τὴν φύσιν.
Σελήνῃ δὲ ταῦρον ἀνέθεσαν, ὃν Ἆπιν ἐπονομάζουσι,
μέλανα μὲν καὶ αὐτὸν ὑπὲρ τοὺς ἄλλους, φέροντα δὲ σημεῖα
ἡλίου καὶ σελήνης, ὅτι καὶ τῆς σελήνης τὸ φῶς ἐξ ἡλίου·
ἡλίου δὲ σημεῖον τὸ μέλαν τοῦ σώματος καὶ ὁ ὑπὸ τῇ
γλώττῃ κάνθαρος, σελήνης δὲ σύμβολον τό τε διχότομον
καὶ ἀμφίκυρτον.

Περί της εκ λογίων φιλοσοφίας

Βέβαιος δὲ καὶ μόνιμος ὁ ἐντεῦθεν ὡς ἂν ἐκ μόνου
βεβαίου τὰς ἐλπίδας τοῦ σωθῆναι ἀρυόμενος, οἷς δὴ καὶ μεταδώ-
σεις μηδὲν ὑφαιρούμενος. ἐπεὶ κἀγὼ τοὺς θεοὺς μαρτύρομαι, ὡς
οὐδὲν οὔτε προστέθεικα οὔτε ἀφεῖλον τῶν χρησθέντων νοημάτων, εἰ
μή που λέξιν ἡμαρτημένην διώρθωσα ἢ πρὸς τὸ σαφέστερον μεταβέ-
βληκα, ἢ τὸ μέτρον ἐλλεῖπον ἀνεπλήρωσα, ἤ τι τῶν μὴ πρὸς τὴν
πρόθεσιν συντεινόντων διέγραψα, ὥστε τὸν νοῦν ἀκραιφνῆ τῶν
ῥηθέντων διετήρησα, εὐλαβούμενος τὴν ἐκ τούτων ἀσέβειαν μᾶλλον
ἢ τὴν ἐκ τῆς ἱεροσυλίας τιμωρὸν ἑπομένην δίκην. ἕξει δὲ ἡ παροῦσα
συναγωγὴ πολλῶν μὲν τῶν κατὰ φιλοσοφίαν δογμάτων ἀναγραφήν,
ὡς οἱ θεοὶ τἀληθὲς ἔχειν ἐθέσπισαν· ἐπ᾽ ὀλίγον δὲ καὶ τῆς χρηστικῆς
ἁψόμεθα πραγματείας, ἥ τις πρός τε τὴν θεωρίαν ὀνήσει καὶ πρὸς
τὴν ὅλην κάθαρσιν τοῦ βίου. ἣν δ᾽ ἔχει ὠφέλειαν ἡ συναγωγὴ μά-
λιστα εἴσονται, ὅσοιπερ τὴν ἀλήθειαν ὠδίναντες ηὔξαντό ποτε τῆς
ἐκ θεῶν ἐπιφανείας τυχόντες ἀνάπαυσιν λαβεῖν τῆς ἀπορίας διὰ τὴν
τῶν λεγόντων ἀξιόπιστον διδασκαλίαν.
Σὺ δ᾽, εἴπερ τι, καὶ ταῦτα πειρῶ μὴ δημοσιεύειν, μηδ᾽ ἄχρι καὶ
τῶν βεβήλων ῥίπτειν αὐτὰ δόξης ἕνεκα ἢ κέρδους ἤ τινος ἄλλης
οὐκ εὐαγοῦς κολακείας. κίνδυνος γὰρ οὐ σοὶ μόνον τὰς ἐντολὰς
παραβαίνοντι ταύτας ἀλλὰ κἀμοὶ ῥᾳδίως πιστεύσαντι τῷ στέγειν
παρ᾽ ἑαυτῷ μὴ δυναμένῳ τὰς εὐποιίας. δοτέον δὴ τοῖς τὸν βίον ἐν-
στησαμένοις πρὸς τὴν τῆς ψυχῆς σωτηρίαν.
Ταῦτά μοι ὡς ἀρρήτων ἀρρητότατα κρύπτειν· οὐδὲ γὰρ οἱ θεοὶ
φανερῶς περὶ αὐτῶν ἐθέσπισαν, ἀλλὰ δι᾽ αἰνιγμάτων.
Ἀκολούθως μετὰ τὰ ῥηθέντα περὶ
εὐσεβείας, ἃ περὶ τῆς θεραπείας αὐτῶν ἔχρησαν ἀναγράφοιμεν ἄν,
ὧν ἐκ μέρους κἀν τοῖς περὶ εὐσεβείας φθάσαντες παρατεθείκαμεν.
Ἔστι δὲ ὁ χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος, ἅμα καὶ διαίρεσιν τῆς τῶν
θεῶν περιέχων τάξεως·
Ἐργάζευ, φίλε, τήνδε θεόσδοτον ἐς τρίβον ἐλθών,
μηδ᾽ ἐπιλήθεο τῶν μακάρων, θυσίας ἐναγίζων
πῆ μὲν ἐπιχθονίοις, πῆ δ᾽ οὐρανίοις, ποτὲ δ᾽ αἴθρης
αὐτοῖσιν βασιλεῦσι καὶ ἠέρος ὑγροπόροιο,
ἠδὲ θαλασσαίοις καὶ ὑποχθονίοισιν ἅπασι·
πάντα γὰρ ἐνδέδεται φύσεως μεστώμασι τῶνδε.
ζῴων δ᾽ ὡς θέμις ἐστὶ τελευτῆσαι καθαγισμοὺς
ἀείσω - δέλτοις δὲ χαράσσετε χρησμὸν ἐμεῖο -
τοῖς μὲν ἐπιχθονίοις, τοῖς δ᾽ οὐρανίοισι θεοῖσι.
φαιδρὰ μὲν οὐρανίοις, χθονίοις δ᾽ ἐναλίγκια χροιῇ.
τῶν χθονίων διάειρε τριχῇ θυσίας ἐναγίζων,
νερτερίων κατάθαπτε, καὶ εἰς βόθρον αἵματ᾽ ἴαλλε.
χεῦε μέλι Νύμφαισι Διωνύσοιό τε δῶρα.
ὅσσοι δ᾽ ἀμφὶς γῆν πωτώμενοι αἰὲν ἔασι,
τοῖς δὲ, φόνου πλήσας πάντη πυριπληθέα βωμόν,
ἐν πυρὶ βάλλε δέμας θύσας ζῴοιο πετεινοῦ,
καὶ μέλι φυράσας Δηωίῳ ἀλφίτῳ ἔνθευ
ἀτμούς τε λιβάνοιο, καὶ οὐλοχύτας ἐπίβαλλε.
εὖτε δ᾽ ἐπὶ ψαμάθοισιν ἴῃς, γλαυκὴν ἅλα χεύας
κὰκ κεφαλῆς θυσίαζε, καὶ εἰς βαθὺ κῦμα θαλάσσης
ζῷον ὅλον προΐαλλε. τελευτήσας τάδε πάντα
ἐς πλατὺν ἠερίων χορὸν ἔρχεο οὐρανιώνων.
ἀστραίοις δἤπειτα καὶ αἰθερίοις ἐπὶ πᾶσιν
αἷμα μὲν ἐκ λαιμῶν κρουνώμασιν ἀμφὶ θυηλὰς
λιμνάζειν, τὰ δὲ γυῖα θεοῖς ἐν δαιτὶ πονεῖσθαι.
ἄκρα μὲν Ἡφαίστῳ δόμεναι, τὰ δὲ λοιπὰ πάσασθαι,
ἀτμοῖσιν λαροῖσιν ἐνιπλήσαντες ἅπαντα
ἠέρα ῥευσταλέον· ἐπὶ δ᾽ εὐχὰς πέμπετε τοῖσδε.
Αἱ δὲ θυσίαι ἔχουσι τὸν τρόπον τοῦτον κατὰ τὴν προρρηθεῖσαν
διαίρεσιν τῶν θεῶν ἐκδιδόμενα. ὄντων γὰρ ὑποχθονίων καὶ ἐπιχθο-
νίων θεῶν, καὶ τῶν μὲν ὑποχθονίων καὶ νερτερίων καλουμένων, τῶν
δ᾽ ἐπιχθονίων καὶ χθονίων κληθέντων θεῶν, κοινῶς μὲν τούτοις
ἱερεῖα τετράποδα μέλανα θύειν παρακελεύεται. περὶ δὲ τὸν τρόπον
τῆς θυσίας ἐξαλλάττει. τοῖς μὲν γὰρ ἐπιχθονίοις σφάζειν ἐπὶ βω-
μῶν, τοῖς δ᾽ ὑποχθονίοις ἐπὶ βόθρων παρακελεύεται, καὶ μέντοι
καὶ θάπτειν τούτοις θύσαντας τὰ σώματα. ὅτι γὰρ κοινὰ τούτων
καὶ τὰ τετράποδα, αὐτὸς ἐρωτηθεὶς ἐπήγαγε.
ξυνὰ πέλει χθονίων καὶ ὑποχθονίων τάδε μούνων,
τετράποδα· χθονίοις ἀρνῶν νεοπηγέα γυῖα.
τοῖς δὲ ἀερίοις πτηνὰ θύειν παρακελεύεται ὁλοκαυτοῦντας, καὶ τὸ
αἷμα ἐπὶ τῶν βωμῶν περιάγοντας· τοῖς δὲ θαλασσίοις πτηνὰ μέν,
ζῶντα δὲ ἀφιέναι εἰς τὰ κύματα, μέλανα τὴν χρόαν ὄντα. φησὶ γάρ
τοῖς δ᾽ ἑτέροις τὰ πετεινά, θαλασσαίοις δὲ κελαινά,
πᾶσι μὲν λέγων τοῖς θεοῖς πλὴν τῶν χθονίων τὰ πετεινά· μόνοις δὲ
τοῖς θαλασσίοις τὰ κελαινά· οὐκοῦν τοῖς ἄλλοις λευκά. τοῖς δ᾽ οὐρα-
νίοις καὶ αἰθερίοις τὰ ἄκρα τῶν ἱερείων λευκῶν ὄντων ἀφιεροῦν, τὰ
δὲ λοιπὰ μέρη ἐσθίειν· ἐκ μόνων γὰρ τούτων βρωτέον σοι, ἐκ δὲ τῶν
ἄλλων μή. οὓς δὲ εἴρηκεν ἐν τῇ διαιρέσει οὐρανίους, τούτους ἐν-
ταῦθα ἀστραίους.
Ἆρ᾽ οὖν δεήσει ἐξηγήσασθαι τῶν θυσιῶν τὰ σύμβολα τῷ εὐσυ-
νέτῳ δῆλα; τετράποδα μὲν γὰρ τοῖς χθονίοις καὶ χερσαῖα· τῷ γὰρ
ὁμοίῳ χαίρει τὸ ὅμοιον. χθόνιον δὲ τὸ πρόβατον καὶ διὰ τοῦτο Δή-
μητρι φίλον, καὶ ἐν οὐρανῷ τὴν ἔκφανσιν ἐκ τῆς γῆς τῶν καρπῶν
μεθ᾽ ἡλίου λοχεύει. μέλανα δέ· τοιαύτη γὰρ ἡ γῆ φύσει σκοτεινή.
τρία δέ· τοῦ γὰρ σωματικοῦ καὶ γεώδους τὰ τρία σύμβολον. τοῖς
μὲν οὖν ἐπιχθονίοις ἄνω ἐπὶ βωμῶν δεῖ θῦσαι· ἐπὶ γὰρ τῆς γῆς ἀνα-
στρέφονται οὗτοι. τοῖς δ᾽ ἐπιχθονίοις ἐν βόθρῳ καὶ ἐν ταφῇ, ἔνθα δια-
τρίβουσι. τὰ πτηνὰ δὲ τοῖς ἄλλοις, ὅτι πάντα θεῖ. καὶ γὰρ τὸ ὕδωρ
ἀεικίνητον τῆς θαλάσσης, μέλαν δέ· διὸ καὶ τὰ τοιαῦτα ἱερεῖα πρό-
σφορα· τοῖς δὲ ἀερίοις λευκά· πεφώτισται γὰρ καὶ ὁ ἀὴρ φύσεως
ὢν διαφανοῦς. οὐρανίοις δὲ καὶ αἰθερίοις τὰ ἐπὶ τῶν ζῴων κουφό-
τερα, ἅπερ ἐστὶν ἄκρα· οὓς κοινωνεῖν τῆς θυσίας δεῖ. δοτῆρες
γὰρ οὗτοι ἀγαθῶν· οἱ δὲ ἄλλοι τῶν κακῶν κωλυτῆρες.
Οὐδὲν ἐν ἀθανάτοισι θεοῖς ποτε δῖα μάταιον
οὐδ᾽ ἀκράαντον ἔλεξε σοφοῖς Ἑκάτη θεοφήταις·
ἀλλ᾽ ἀπὸ παγκρατεροῖο νόου πατρόθεν κατιοῦσα
αἰὲν ἀληθείῃ σελαγίζεται, ἀμφὶ δὲ μῆτις
ἔμπεδος ἀρρήκτοισι μένει λογίοισι βεβαία.
δεσμῷ δ᾽ οὖν κλήιζε· θεὴν γὰρ ἄγεις με τοσήνδε,
ὅσση ψυχῶσαι πανυπέρτατον ἤρκεσα κόσμον.
Καὶ μήποτε διὰ τοῦτο τρίμορφος τριμερής τε καὶ ἡ ψυχή. Ταύτης
δὲ τὸ μὲν θυμοειδές, τὸ δὲ ἐπιθυμητικόν· ὅθεν καὶ πρὸς τὰ ἐρωτικὰ
καλεῖται.
Καὶ μὴν ὅ τι ἑκάστῳ ἐπιτέτακται, αὐτοὶ δεδηλώκασιν, ὥσπερ
ὁ Διδυμαῖος διὰ τούτων· - ἦν δ᾽ ἡ πεῦσις, εἰ δεῖ ὀμόσαι τῷ ἐπαγα-
γόντι τὸν ὅρκον -
Μητέρι μὲν μακάρων μέλεται Τιτηνίδι Ῥείῃ
αὐλοὶ καὶ τυπάνων πάταγοι καὶ θῆλυς ὅμιλος·
Παλλάδι δ᾽ εὐπήληκι μόθοι καὶ δῆρις Ἐνυοῦς,
καὶ βαλίαις σκυλάκεσσι βαθυσκοπέλους ἀνὰ πρῶνας
θῆρας ὀρειονόμους ἐλάαν Λητωίδι κούρῃ·
Ἥρῃ δ᾽ εὐκελάδῳ μαλακὴ χύσις ἠέρος ὑγρῆς·
λήια δ᾽ εὐαλδῆ κομέειν σταχυητρόφα Δηοῖ·
Ἴσιδι δ᾽ αὖ Φαρίῃ, γονίμοις παρὰ χεύμασι Νείλου,
μαστεύειν οἴστροισιν ἑὸν πόσιν ἁβρὸν Ὄσιριν.
Ὦ μέγα πᾶσιν χάρμα βροτοῖσιν
ἀπὸ σῶν ἱερῶν ματέρος ἁγνᾶς
προθορὼν τοκετῶν.
Οἷς ἐπιλέγει· Ἀλλ᾽ ὅτε Λατὼ
ὠδὶς ἱερὰ λάζετο πᾶσαν,
ὀροθυνομένων διδύμων τοκετῶν
ἔνδοθι σηκῶν, ἵστατο μὲν γᾶ,
ἵστατο δ᾽ ἀήρ, πάγνυτο νᾶσος,
πάγνυτο κῦμα·
ἀνὰ δ᾽ ἐξέθορες μάντι Λυκωρεῦ,
τοξότα Φοῖβε,
κατὰ χρησμολάλων, βασιλεῦ, τριπόδων.
Καὶ ὁ Ἀσκληπιὸς πάλιν περὶ ἑαυτοῦ·
Τρίκκης ἐξ ἱερῆς ἥκω θεὸς, ὅν ποτε μήτηρ
Φοίβῳ ὑπευνηθεῖσα κυεῖ σοφίης βασιλῆα,
ἴδριν ἰητορίης Ἀσκληπιόν· ἀλλὰ τί πεύθῃ;
Ὁ δ᾽ Ἑρμῆς φησι·
Ὃς δ᾽ ἐγώ, ὃν καλέεις, Ζηνὸς καὶ Μαιάδος υἱός,
Ἑρμείας προβέβηκα, λιπὼν ἀστραῖον ἄνακτα.
Ἤδη δὲ καὶ ἐν ἄλλοις οἱ μὲν θεράποντές τινων ἀνε-
δείχθησαν, ὡς ὁ Πὰν τοῦ Διονύσου. δεδήλωκε δὲ τοῦτο ὁ ἐν
Βραγχίδαις Ἀπόλλων διὰ τούτων. Ἐννέα γὰρ εὑρέθησαν ἀποθα-
νόντες· πυνθανομένων οὖν τῶν τὸν ἀγρὸν οἰκούντων τὴν αἰτίαν,
ἔχρησεν ὁ θεός·
Χρυσόκερως βλοσυροῖο Διωνύσου θεράπων Πάν,
βαίνων ὑλήεντα κατ᾽ οὔρεα, χειρὶ κραταιῇ
ῥάβδον ἔχων, ἑτέρῃ δὲ λιγὺ πνείουσαν ἔμαρπτε
σύριγγα γλαφυρήν, Νύμφῃσι δὲ θυμὸν ἔθελγεν·
ὀξὺ δὲ συρίξας μέλος ἀνέρας ἐπτοίησεν
ὑλοτόμους πάντας, θάμβος δ᾽ ἔχεν εἰσορόωντας
δαίμονος ὀρνυμένου κρυερὸν δέμας οἰστρήεντος.
Καί νύ κε πάντας ἔμαρψε τέλος κρυεροῦ θανάτοιο,
εἰ μή οἱ κότον αἰνὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχουσα
Ἄρτεμις ἀγροτέρη παῦσεν μένεος κρατεροῖο,
ἣν καὶ χρὴ λίσσεσθ᾽, ἵνα σοι γίγνητ᾽ ἐπαρωγός.
Οὐ μόνον δὲ τὴν πολιτείαν αὐτῶν αὐτοὶ μεμηνύκασι
καὶ τὰ ἄλλα τὰ εἰρημένα, ἀλλὰ καὶ οἷστισι χαίρουσι καὶ κρατοῦν-
ται ὑπηγόρευσαν, καὶ μὴν καὶ τίσιν ἀναγκάζονται, τίνα δὲ δεῖ θύ-
ειν, καὶ ἐκ ποίας ἡμέρας ἐκτρέπεσθαι, τὸ σχῆμα τῶν ἀγαλμάτων
ποταπὸν δεῖ ποιεῖν, αὐτοί τε ποίοις σχήμασι φαίνονται ἔν τε ποίοις
διατρίβουσι τόποις. καὶ ὅλως ἓν οὐδέν ἐστιν, ὃ μὴ παρ᾽ αὐτῶν μα-
θόντες οἱ ἄνθρωποι οὕτως αὐτοὺς ἐτίμησαν. πολλῶν δ᾽ ὄντων, ἃ
τούτων ἐστὶ παραστατικά, ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν παραθήσομεν, ἵνα
μὴ ἀμάρτυρον τὸν λόγον καταλείπωμεν.
Ἀλλὰ τέλει ξόανον, κεκαθαρμένον ὥς σε διδάξω.
πηγάνου ἐξ ἀγρίου δέσμας ποίει, ἠδ᾽ ἐπικόσμει
ζῴοισιν λεπτοῖσι, κατοικιδίοις καλαβώταις.
σμύρνης καὶ στύρακος λιβάνοιό τε μίγματα τρίψας
σὺν κείνοις ζῴοις, καὶ ὑπαιθριάσας ὑπὸ μήνην
αὔξουσαν, τέλει αὐτὸς ἐπευχόμενος τήνδ᾽ εὐχήν.
εἶτ᾽ ἐξέδωκεν εὐχήν, ἐδίδαξέ τε, πόσους ληπτέον ἀσκαλαβώτας·
ὅσσαι μορφαί μοι, τόσσοις ζῴοις σε κελεύω
καὶ σφόδρα ταῦτα τελεῖν· δάφνης δέ μοι αὐτογενέθλου
οἴκου ἐμοῦ χώρημα ποιεῖν. καὶ ἀγάλματι πολλὸν
κείνῳ ἐπευχόμενος δι᾽ ὕπνων ἐμὲ δῖαν ἀθρήσεις.
Λέγει Σάραπις, ἰδὼν τὸν Πᾶνα,
περὶ ἑαυτοῦ·
Φαιδρὴ μὲν κατὰ δῶμα θεοῦ καταλάμπεται αὐγή·
ἦλθε γάρ, ἠντιβόλησε θεὸς μέγας· εἶδεν ἐμεῖο
κάρτος ἀμαιμάκετον, λαμπηδόνα φλογμοτύραννον,
βόστρυχον ἐκ κεφαλῆς νεάτης χαροποῖσι μετώποις
ἀμφὶς ἰαινόμενον πλοχμοῖς θ᾽ ἱεροῖο γενείου.
Καὶ τὸ εἶδος δὲ ἑαυτῶν ὑπογράφουσι τοῦ σχήματος, ὥσπερ ὁ
Πὰν καὶ αὐτὸς ἐν χρησμοῖς περὶ ἑαυτοῦ τάδε λέγει διδάσκων·
εὔχομαι βροτὸς γεγὼς
Πανὶ σύμφυτος θεῷ,
δισσοκέρατι, δισσόποδι,
_ τραγοσκελεῖ, τρυφῶντι.
Καὶ ἡ Ἑκάτη δὲ περὶ ἑαυτῆς οὕτω φησί·
Ἤδη μοι σύγε πάντα ποίει· ξοάνῳ δ᾽ ἄρ᾽ ἐν αὐτῷ
μορφή μοι πέλεται Δημήτερος ἀγλαοκάρπου,
εἵμασι παλλεύκοις, περὶ ποσσὶ δὲ χρυσοπέδιλος·
ἀμφὶ δὲ τῇ ζώνῃ δολιχοὶ προθέουσι δράκοντες,
ἴχνεσιν ἀχράντοισιν ἐφερπύζοντες, ἄνωθεν
αὐτῆς ἐκ κεφαλῆς ἀρτώμενοι ἐς πόδας ἄκρους,
σπειρηδὸν περὶ πᾶσαν ἑλισσόμενοι κατὰ κόσμον.
ὕλη δέ φησιν
ἢ Παρίοιο λίθου ἢ εὐξέστου ἐλέφαντος.
Ἐστὶ δὲ σύμβολα μὲν
τῆς Ἑκάτης κηρὸς τρίχρωμος, ἐκ λευκοῦ καὶ μέλανος καὶ ἐρυθροῦ
συνεστώς, ἔχων τύπον Ἑκάτης φερούσης μάστιγα καὶ λαμπάδα καὶ
ξίφος, περὶ ἣν εἱλήσθω δράκων· οὐρανοῦ δὲ ἀστέρες οἱ θαλάττιοι
πρὸ τῶν θυρῶν πεπατταλευμένοι. ταῦτα γὰρ οἱ θεοὶ αὐτοὶ μεμηνύ-
κασι διὰ τούτων. λέγει δὲ ὁ Πάν·
_ Τούσδε δ᾽ αὖ ἐλαύνετε,
κηρὸν ἐν πυρὸς μένει
θέντες αἰόλου χροός·
λευκὸς ἔστω καὶ μέλας,
χὥστε πῦρ φαεσφόρον
ἄνθρακος πεφλεγμένου.
δεῖμα νερτέρων κυνῶν
γλύμμα δεινὸν τῆς θεᾶς.
λαμπὰς ἔστω πρὸς χέρας,
καὶ ξίφος τὸ ποίνιμον,
καὶ δράκων περισταλὴς
ἅμμασιν κόρην κρατῶν.
δεινὸν ἀμφὶ κρᾶτα δρῦς,
αἰόλη τε κλεὶς ὁμοῦ
καὶ τὸ δαιμόνων κράτος,
μάστιγος ψόφος πολύς.
Ὅτι δὲ φιλοῦσι τὰ σύμβολα
τῶν χαρακτήρων, ἡ Ἑκάτη παραβάλλουσα πρὸς ἃ φιλοῦσιν οἱ ἄν-
θρωποι μεμήνυκε διὰ τούτων·
Τίς βροτὸς οὐ πεπόθηκε χαρακτῆρας ὀπάσασθαι
χαλκοῦ καὶ χρυσοῦ καὶ ἀργύρου αἰγλήεντος;
τίς δὲ τάδ᾽ οὐ φιλέει τῶν δὴ καθύπερθεν ἐφεστώς,
εἰς _ ἓν ἐγειρόμενος εἴρω πολυμερὲς φωτῶν;
Κληίζειν Ἑρμῆν ἠδ᾽ Ἠέλιον κατὰ ταῦτα,
ἡμέρῃ Ἠελίου, Μήνην δ᾽, ὅτε τῆσδε παρείη
ἡμέρη, ἠδὲ Κρόνον ἠδ᾽ ἑξείης Ἀφροδίτην
κλήσεσιν ἀφθέγκτοις, ἃς εὗρε μάγων ὄχ᾽ ἄριστος,
τῆς ἑπταφθόγγου βασιλεύς, ὃν πάντες ἴσασιν.
Ὀστάνην λέγεις εἰπόντων, ἐπήγαγεν·
Καὶ σφόδρα, καὶ καθ᾽ ἕκαστον ἀεὶ θεὸν ἑπτάκι φωνεῖν.
Αἰπεινὴ μὲν ὁδὸς μακάρων τρηχεῖά τε πολλόν,
χαλκοδέτοις τὰ πρῶτα διοιγομένη πυλεῶσιν.
ἀτραπιτοὶ δὲ ἔασιν ἀθέσφατοι ἐγγεγαυῖαι,
ἃς πρῶτοι μερόπων ἐπ᾽ ἀπείρονα πρῆξιν ἔφηναν
οἱ τὸ καλὸν πίνοντες ὕδωρ Νειλώτιδος αἴης·
πολλὰς καὶ Φοίνικες ὁδοὺς μακάρων ἐδάησαν,
Ἀσσύριοι Λυδοί τε καὶ Ἑβραίων γένος ἀνδρῶν.
Χαλκόδετος γὰρ ἡ πρὸς θεοὺς ὁδός, αἰπεινή τε καὶ τραχεῖα, ἧς
πολλὰς ἀτραποὺς βάρβαροι μὲν ἐξεῦρον, Ἕλληνες δὲ ἐπλανήθησαν,
οἱ δὲ κρατοῦντες ἤδη καὶ διέφθειραν. τὴν δὲ εὕρεσιν Αἰγυπτίοις ὁ
θεὸς ἐμαρτύρησε Φοίνιξί τε καὶ Χαλδαίοις _Ἀσσύριοι γὰρ οὗτο_ι,
Λυδοῖς τε καὶ Ἑβραίοις. ἔτι πρὸς τούτοις καὶ ἐν ἑτέρῳ χρησμῷ φησιν
ὁ Ἀπόλλων·
Μοῦνοι Χαλδαῖοι σοφίην λάχον ἠδ᾽ ἄρ᾽ Ἑβραῖοι,
αὐτογένεθλον ἄνακτα σεβαζόμενοι θεὸν ἁγνῶς.
καὶ πάλιν ἐρωτηθείς, τίνι λόγῳ πολλοὺς λέγουσιν οὐρανούς, ἔφησε
τάδε·
Εἷς ἐν παντὶ πέλει κόσμῳ κύκλος, ἀλλὰ σὺν ἑπτὰ
ζώναισιν πεφόρηται ἐς ἀστερόεντα κέλευθα -
ἃς δὴ Χαλδαῖοι καὶ ἀριζήλητοι Ἑβραῖοι
οὐρανίας ὀνόμηναν - ἐς ἑβδόματον δρόμον ἕρπων.
Ἐς δὲ θεὸν βασιλῆα, καὶ ἐς γενετῆρα προπάντων,
ὃν τρομέει καὶ γαῖα καὶ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα
ταρτάριοι τε μυχοί, καὶ δαίμονες ἐκφρίσσουσιν.
ὧν νόμος ἐστὶ πατήρ, ἁγνοὶ δὲ τίουσιν Ἑβραῖοι.
Ἀθανάτων ἄρρητε πατήρ, αἰώνιε, μύστα,
κόσμων ἀμφιδρόμων ἐποχούμενε δέσποτα νώτοις
αἰθερίοις, ἀλκῆς ἵνα σοι μένος ἐστήρικται
πάντ᾽ ἐπιδερκομένῳ καὶ ἀκούοντ᾽ οὔασι καλοῖς,
κλῦθι τεῶν παίδων, οὓς ἤροσας αὐτὸς ἐν ὥραις.
σὴ γὰρ ὑπὲρ κόσμον τε καὶ οὐρανὸν ἀστερόεντα
χρυσῆ ὑπέρκειται πολλὴ αἰώνιος ἀλκή,
ἧς ὑπερῃώρησαι ὀρίνων φωτὶ σεαυτόν,
ἀενάοις ὀχετοῖσι τιθηνῶν νοῦν ἀτάλαντον,
ὅς ῥα κυεῖ τόδε πᾶν, τεκνούμενος ἄφθιτον ὕλην,
ἧς γένεσις δεδόκηται, ὅτε σφε τύποισιν ἔδησας.
ἔνθεν ἐπεισρείουσι γοναὶ ἁγίων μὲν ἀνάκτων
ἀμφὶ σέ, παντόκρατορ βασιλεύτατε καὶ μόνε θνητῶν
ἀθανάτων τε πάτερ μακάρων· αἱ δ᾽ εἰσὶν ἄτερθεν,
ἐκ σέο μὲν γεγαυῖαι, ὑπ᾽ ἀγγελίῃσι δ᾽ ἕκαστα
πρεσβυγενεῖ διάγουσι νόῳ καὶ κάρτεϊ τῷ σῷ.
πρὸς δ᾽ ἔτι καὶ τρίτον ἄλλο γένος ποίησας ἀνάκτων,
οἵ ῥ᾽ ἑκὰς ἦμαρ ἄγουσιν ἀνυμνείοντες ἀοιδαῖς
βουλόμενόν σ᾽ ἐθέλοντες, ἀοιδιάουσι δ᾽ ἐσῶδε.
εἶτα ἐπάγει ὁ χρησμὸς τάδε·
Τύνη δ᾽ ἐσσὶ πατὴρ καὶ μητέρος ἀγλαὸν εἶδος
καὶ τεκέων τέρεν ἄνθος, ἐν εἴδεσιν εἶδος ὑπάρχων
καὶ ψυχὴ καὶ πνεῦμα καὶ ἁρμονίη καὶ ἀριθμός.
Τοὺς δὲ πονηροὺς δαίμονας οὐκ εἰκῆ ὑπὸ τὸν Σάραπιν ὑπο-
πτεύομεν, οὐδ᾽ ἐκ τῶν συμβόλων μόνον ἀναπεισθέντες, ἀλλ᾽ ὅτι
τὰ μειλίγματα καὶ τὰ τούτων ἀποτρόπαια πρὸς τὸν Πλούτωνα
γίνεται, ὡς ἐν τῷ πρώτῳ ἐδείκνυμεν. ὁ αὐτὸς δὲ τῷ Πλούτωνι
ὁ θεός, καὶ διὰ τοῦτο μάλιστα δαιμόνων ἄρχων, καὶ σύμβολα διδοὺς
πρὸς τὴν τούτων ἔλασιν. Οὗτος γοῦν καὶ τοῖς ἱκέταις ἐδήλωσεν,
ὡς πᾶσι ζῴοις ὁμοιούμενοι προσίασι τοῖς ἀνθρώποις· ὅθεν καὶ παρ᾽
Αἰγυπτίοις καὶ παρὰ Φοίνιξι καὶ ὅλως παρὰ τοῖς τὰ θεῖα σοφοῖς
ἱμάντες ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐπιρρήσσονται, καὶ ζῷα προσουδίζεται πρὸ
τῆς θρησκείας τῶν θεῶν· ἐξελαυνόντων τῶν ἱερέων τούτους διὰ
τοῦ δοῦναι πνεῦμα, ἤτοι αἷμα ζῴων, καὶ διὰ τῆς τοῦ ἀέρος πλη-
γῆς· ἵνα τούτων ἀπελθόντων παρουσία τοῦ θεοῦ γένηται. καὶ
οἶκος δὲ πᾶς μεστός, καὶ διὰ τοῦτο προκαθαίρουσι, καὶ ἀποβάλ-
λουσι τούτους, ὅταν θεὸν κατακαλῶσι. καὶ τὰ σώματα τοίνυν μεστὰ
ἀπὸ τούτων· καὶ γὰρ μάλιστα ταῖς ποιαῖς τροφαῖς χαίρουσι.
σιτουμένων γὰρ ἡμῶν προσίασι καὶ προσιζάνουσι τῷ σώματι, καὶ
διὰ τοῦτο αἱ ἁγνεῖαι, οὐ διὰ τοὺς θεοὺς προσηγουμένως, ἀλλ᾽ ἵν᾽
οὗτοι ἀποστῶσι. μάλιστα δ᾽ αἵματι χαίρουσι καὶ ταῖς ἀκαθαρσίαις,
καὶ ἀπολαύουσι τούτων, εἰσδύνοντες τοῖς χρωμένοις. ὅλως γὰρ ἡ ἐπί-
τασις τῆς πρός τι ἐπιθυμίας, καὶ ἡ τοῦ πνεύματος τῆς ὀρέξεως ὁρμὴ
ἀλλαχόθεν οὐ σφοδρύνεται ἢ ἐκ τῆς τούτων παρουσίας· οἳ καὶ εἰς
ἀσήμους φθόγγους καὶ φύσας ἀναγκάζουσι τοὺς ἀνθρώπους ἐμπίπτειν
διὰ τῆς συναπολαύσεως τῆς μετ᾽ αὐτῶν γιγνομένης. ὅπου γὰρ πνεύ-
ματος πλείονος ὁλκή, ἢ τῆς γαστρὸς ἐξ ἡδυπαθείας πεπληρωμένης,
ἢ τῆς προθυμίας δι᾽ ἡδονῆς ἐπίτασιν ἐκφυσώσης καὶ πολὺ τὸ ἔξω-
θεν σπώσης, ἐκεῖ παρουσία τῶν τοιούτων πνευμάτων σοι δηλούσθω.
ἄχρι τούτων τολμᾷ φύσις ἀνθρώπων εὑρίσκειν τὰς περὶ αὐτὴν
συνεστώσας παγίδας· καὶ γὰρ ὁ θεὸς ὅταν εἰσκριθῇ, πολυπλασιά-
ζεται τὸ πνεῦμα.
Μήποτε οὗτοί εἰσιν ὧν ἄρχει ὁ Σάραπις, καὶ τούτων σύμβο-
λον ὁ τρίκρανος κύων, τουτέστιν ὁ ἐν τοῖς τρισὶ στοιχείοις, ὕδατι,
γῇ, ἀέρι, πονηρὸς δαίμων· οὓς καταπαύει ὁ θεὸς ὁ ἔχων ὑπὸ χεῖρα.
ἄρχει δ᾽ αὐτῶν καὶ ἡ Ἑκάτη, ὡς συνέχουσα τὸ τρίστοιχον.
Ἓν χρηστήριον ἔτι παραθεὶς, ὅπερ αὐτὴ ἡ Ἑκάτη πεποίηται,
καταπαύσω τὸν περὶ ταύτης λόγον·
Ἥδ᾽ ἐγώ εἰμι κόρη πολυφάσματος, οὐρανόφοιτος,
ταυρῶπις, τρικάρηνος, ἀπηνὴς, χρυσοβέλεμνος,
Φοίβη ἀπειρολεχής, φαεσίμβροτος, Εἰλείθυια,
τριστοίχου φύσεως συνθήματα τρισσὰ φέρουσα·
αἰθέρα μὲν πυρόεσσιν ἐειδομένη εἰδώλοις,
ἠέρα δ᾽ ἀργεννοῖσι τροχάσμασιν ἀμφικάθημαι·
γαῖαν ἐμῶν σκυλάκων δνοφερῷ γένει ἡνιοχεύω.
Σπεύδοντος γοῦν τοῦ προφήτου αὐτοπτῆσαι τὸ θεῖον καὶ ἐπει-
γομένου, ὁ Ἀπόλλων ἀδύνατον ἔφη τὸ τοιοῦτο πρὶν λύτρα τῷ πο-
νηρῷ δαίμονι δοῦναι. Λέγει δὲ οὕτως·
Λύτρα δίδου γαίης πατρίης οἰκήτορι σεμνῷ,
πρῶτα χοάς, μετέπειτα πυρὴν ἠδ᾽ αἷμα κελαινόν,
οἴνου παμμέλανός τ᾽ ὀίων θ᾽ ἅμα καλὰ ῥέεθρα.
Καὶ σαφέστερον εἶπε περὶ τῶν αὐτῶν·
Οἶνον καὶ γάλα βάλλε καὶ ὕδατος ἀγλαὸν εἶδος,
καὶ ξύλα καρπὸν ἔχοντα διογνήτων ἀκυλαιῶν·
σπλάγχνα δὲ κατθέμενος λιπαροῖς ἅμα νάμασι σπένδε.
Μετὰ ποίας δὲ εὐχῆς ἐρωτηθεὶς ἤρξατο μέν, οὐ μὴν ἐπλήρωσεν,
οὕτως εἰπών·
δαῖμον ἀλιτρονόων ψυχῶν διάδημα λελογχώς
ἠερίων ὑπένερθε μυχῶν χθονίων τ᾽ ἐφύπερθεν.
Ὀρθῶς καὶ τοῦτο ὁ Ῥόδιος Πυθαγόρας ἀπεφήνατο, ὅτι οὐχ
ἥδονται οἱ κληιζόμενοι ἐπὶ ταῖς θυσίαις θεοί, ἀνάγκῃ δέ τινι ἀκο-
λουθίας συρόμενοι παραγίνονται· καὶ οἱ μὲν μᾶλλον, οἱ δὲ ἧττον.
τινὲς δὲ καὶ ὥσπερ ἔθος ποιησάμενοι τῆς ἑαυτῶν παρουσίας εὐμα-
ρέστερον φοιτῶσι, καὶ μάλιστα ἐὰν καὶ φύσει ἀγαθοὶ τυγχάνωσιν·
οἱ δέ, κἂν ἔθος ἔχωσι τοῦ παραγίνεσθαι, βλάβην τινὰ προθυμοῦνται
ποιεῖν, καὶ μάλιστα ἐὰν ἀμελέστερόν τις δοκῇ ἀναστρέφεσθαι ἐν
τοῖς πράγμασι. τοῦ γὰρ Πυθαγόρου ταῦτα εἰρηκότος παρετήρησα
ἐκ τῶν λογίων, ὡς ἀληθές ἐστι τὸ εἰρημένον. πάντες γὰρ δι᾽ ἀνάγκην
φασὶν ἀφῖχθαι, οὐχ ἁπλῶς δέ, ἀλλ᾽ οἷον, εἰ χρὴ οὕτω φάναι, πει-
θανάγκην. εἴρηται δ᾽ ἐν τοῖς ἔμπροσθεν ἐκεῖνα τὰ τῆς Ἑκάτης,
δι᾽ ὧν φησιν ἐπιφαίνειν·
Ἠέριον, μεγαφεγγές, ἀπείριτον, ἀστεροπληθές,
ἄχραντον, πολὺ δῶμα θεοῦ λίπον, ἠδ᾽ ἐπιβαίνω
γαίης ζῳοτρόφοιο τεῇς ὑποθημοσύνῃσι
πειθοῖ τ᾽ ἀρρήτων ἐπέων, οἷς δὴ φρένα τέρπειν
ἀθανάτων ἐδάη θνητὸς βροτός.
καὶ πάλιν·
ἤλυθον εἰσαΐουσα τεῆς πολυφράδμονος εὐχῆς,
ἣν θνητῶν φύσις εὗρε θεῶν ὑποθημοσύνῃσι.
καὶ ἔτι σαφέστερον·
τίπτε δ᾽ ἀεὶ θείοντος ἀπ᾽ αἰθέρος ὧδε χατίζων
θειοδάμοις Ἑκάτην με θεὴν ἐκάλεσσας ἀνάγκαις;
καὶ ἑξῆς·
τοὺς μὲν ἀπορρήτοις ἐρύων ἴυγξιν ἀπ᾽ αἴθρης
ῥηιδίως ἀέκοντας ἐπὶ χθόνα δῖαν ἄγεσθαι,
τοὺς δὲ μέσους μεσάτοισιν ἐπεμβεβαῶτας ἀήταις,
νόσφι πυρὸς θείοιο, πανομφέας ὥσπερ ὀνείρους
εἰσκρίνεις μερόπεσσιν, ἀεικέα δαίμονας ἔρδων.
καὶ πάλιν·
ἀλλ᾽ οἱ μὲν καθύπερθε μετήοροι οὐρανίωνες
σπερχόμενοι κούφαισι μεθ᾽ Ἁρπυίαισι φέρονται.
ῥίμφα δὲ θειοδάμοισιν ἐπημύσαντες ἀνάγκαις
εἰς χθόν᾽ ἐπειγομένως δηώιον ἀίσσουσι,
θνητοῖς ἐσσομένων ὑποφήτορες.
καὶ πάλιν ἄλλος ἀναγκαζόμενος ἔφη·
κλῦθί μευ οὐκ ἐθέλοντος, ἐπεί μ᾽ ἐπέδησας ἀνάγκῃ.
Ἐπεὶ καὶ ἐπανάγκους ἑαυτῶν ἐκδιδόασιν, ὡς δηλώσει ὁ ὑπὸ τοῦ
Ἀπόλλωνος ἐκδοθεὶς περὶ ἑαυτοῦ ἐπάναγκος. λέγεται δὲ οὕτως·
Οὔνομ᾽ ἀναγκαίης τόδε καρτερὸν ἠδ᾽ ἔτι βριθύ.
καὶ ἐπήγαγε·
Μόλε δ᾽ ἐσσυμένως τοισίδε μύθοις,
οἵους ἀπ᾽ ἐμῆς κραδίης ἀνάγω,
ἱεροῖσι τύποις
συνθλιβομένου πυρὸς ἁγνοῦ.
τολμᾷ δὲ φύσις ταῦτα προφαίνειν
τῆς σῆς γενέθλης, ἄμβροτε Παιάν.
καὶ πάλιν ὁ Ἀπόλλων·
Ῥεῦμα τὸ Φοιβείης ἀπονεύμενον ὑψόθεν αἴγλης
πνοιῇ ὑπὸ λιγυρῇ κεκαλυμμένον ἠέρος ἁγνοῦ
θελγόμενον μολπαῖσι καὶ ἀρρήτοις ἐπέεσσι,
κάππεσεν ἀμφὶ κάρηνον ἀμωμήτοιο δοχῆος
λεπταλέων ὑμένων· μαλακὸν δ᾽ ἐνέπλησε χιτῶνα,
ἀμβολάδην διὰ γαστρὸς ἀνεσσύμενον παλίνορσον·
αὐλοῦ δ᾽ ἐκ βροτέοιο φίλην ἐτεκνώσατο φωνήν.
Τούτων οὔτε σαφέστερα οὔτε θεϊκώτερα καὶ φυσικώτερα γένοιτ᾽
ἄν. πνεῦμα γὰρ τὸ κατιὸν καὶ ἀπόρροια ἐκ τῆς ἐπουρανίου δυνάμεως
εἰς ὀργανικὸν σῶμα καὶ ἔμψυχον εἰσελθοῦσα, βάσει χρωμένη τῇ ψυχῇ,
διὰ τοῦ σώματος ὡς ὀργάνου φωνὴν ἀποδίδωσιν.
Ὅτι δὲ σπεύδουσιν ἀναχωρεῖν οἱ κληθέντες θεοί, δηλώσει τὰ
τοιαῦτα, λεγόντων·
λύετε λοιπὸν ἄνακτα· βροτὸς θεὸν οὐκέτι χωρεῖ.
καὶ πάλιν·
τίπτ᾽ ἐπιδευόμενοι δηρὸν βροτὸν αἰκίζεσθε;
καὶ πάλιν·
ἕρπε, καὶ ὀτραλέως _ ἐπιέρχεο, τόνδε σαώσας.
καὶ πῶς ἀπολύειν αὐτοὺς χρὴ αὐτὸς διδάξει λέγων·
παύεο δὴ περίφρων ὀάρων, ἀνάπαυε δὲ φῶτα,
θάμνων ἐκλύων πολιὸν τύπον, ἠδ᾽ ἀπὸ γυίων
Νειλαίην ὀθόνην χερσὶν στιβαρῶς ἀπαείρας.
καὶ τὴν ἀπόλυσιν εἶπεν·
ὑψίπρωρον αἶρε ταρσόν, ἴσχε βάξιν ἐκ μυχῶν,
καὶ βραδυνόντων ἀπολῦσαι, φησί·
Σινδόνος ἀμπέτασον νεφέλην, λῦσόν τε δοχῆα.
καὶ πάλιν ἄλλοτε ἀπόλυσιν ἔδωκε τοιαύτην·
Ναϊάδες Νύμφαι Μούσαις μίγα λύετε Φοῖβον
ᾄδουσαι θείαις, ἑκατηβόλον Ἀπόλλωνα.
καὶ πάλιν ἄλλοτε φησι·
λύσατέ μοι στεφάνους, καί μευ πόδας ὕδατι λευκῷ
ῥάνατε, καὶ γραμμὰς ἀπαλείψατε, καί κε μόλοιμι.
Χειρὸς δεξιτερῆς δάφνης κλάδον ἄρατε χερσί,
ψήχετέ τ᾽ ὀφθαλμοὺς διδύμους ῥῖνάς τε προσώπου.
ἄρατε φῶτα γαίηθεν ἀναστήσαντες ἑταῖροι
Τὰς γραμμὰς τοίνυν παρακελεύεται ἀπαλείφειν, ἵνα ἀπέλθῃ·
ταύτας γὰρ κρατεῖν, καὶ μέντοι καὶ τὸ ἄλλο σχῆμα τῆς ἐνδύσεως,
διὰ τὸ φέρειν εἰκονίσματα τῶν κεκλημένων θεῶν.
Δεηθέντος γάρ τινος καταδέξασθαι θεόν, εἰπὼν ὁ θεός, ὅτι ἀνε-
πιτήδειός ἐστι διὰ τὸ ὑπὸ φύσεως καταδεδέσθαι, καὶ διὰ τοῦτο ἀπο-
τροπιασμοὺς ὑπαγορεύσας, ἐπάγει·
Ῥιπὴ δαιμονίης γὰρ ἁλοῦσ᾽ ἐπιδέδρομεν ἀλκῆς
σαῖσι γοναῖς, ἃς χρή σε φυγεῖν τοίαισι μαγείαις.
δι᾽ ὧν καὶ σαφῶς δεδήλωται, ὅτι ἡ μαγεία ἐν τῷ λύειν τὰ τῆς εἱμαρ-
μένης παρὰ θεῶν ἐδόθη εἰς τὸ ὁπωσοῦν ταύτην παρατρέπειν.
Ἃ γὰρ λέγουσιν οἱ θεοί, εἴπερ τὰ μεμοιραμένα γινώσκοντες
λέγουσιν, ἀπὸ τῆς τῶν ἄστρων φορᾶς δηλοῦσι, καὶ τοῦτο σχεδὸν
πάντες ἐξέφηναν οἱ ἀψευδεῖς τῶν θεῶν.
Ἐρωτηθεὶς ὁ Ἀπόλλων, τί τέξεται ἡ γυνή, ἐκ τῶν ἄστρων εἶπεν,
ὅτι θῆλυ, ἐκ τοῦ σπορίμου ἐπιγνοὺς χρόνου·
Ἐκφύεται γαίηθεν ὁ κλών, ὅτε λείμακες ὄμβρου
διψοσύνῃ κατέμαρψαν ὅλον πόμα μητέρος αὐτῆς,
ἔνδον ὀρινομένης χρόνον ἄρκιον· οὔτι δὲ κοῦρον,
ἀλλὰ κόρην. Φοίβη γὰρ ἐύσκοπος ἤροσεν ἁγνὴν
Κύπριν, ἐπειγομένην θῆλυν γόνον, ὦ φίλε, σεῖο.
ἰδοὺ καὶ ἀπὸ τοῦ σπορίμου, ὅτι σελήνη ἐπὶ Ἀφροδίτην ἐφέρετο, εἶπεν
ὅτι θῆλυ γεννηθήσεται. καὶ μὴν καὶ τὰς νόσους ἐκεῖθεν προλέγουσιν.
ἐπάκουσον γάρ·
ἦ μάλα μιν κακὸς ἰὸς ἐνὶ στέρνοισι δαμάζει,
πνεύμονος ἀλγινόεσσαν ὑπερβλύζων κακότητα,
ταῦτα δὲ Μοιράων νόος ἤγαγεν, ἠδὲ κελαινὴν
εἰς ἔριν ἐστήριξε, κακηπελίῃσι δαμάζειν,
ὑψιπόλοιο Κρόνοιο κακὴν ὑπ᾽ ἀταρπὸν ἰόντος.
ἀλλά σε μόρσιμον ἦμαρ ἀναπλῆσαι βιότοιο
ἀλγινόεις βροτολοιγὸς ἐπισπέρχων Κρόνῳ ἄντα
σπεύσατο, σῆς δὲ θέμειλον ἀπὸ φρενὸς ἠίστωσε·
τοὔνεκα καὶ πατέρος θεοειδέος ἱερὸν ἦτορ
φευγέμεναι κακόεργον ἐπηπείλησεν Ἄρηα.
Οὕτως καὶ ὁ Ἀπόλλων περί τινος, ἅμα καὶ τὴν περὶ στρατιὰν
προθυμίαν ἐφηγούμενος πόθεν αὐτῷ γίνεται, ἔφη·
Ἄρεα κραιπνὸν ἔχει γενεθλήιον, ὅς μιν ὀρίνει,
οὐδέ ἑ ταρχύσει· Ζηνὸς γὰρ ἐπέχραε βουλή,
ἥ οἱ κῦδος ἄρειον ἀπ᾽ Ἄρεος εὐθὺς ὀρέξει.
καὶ πάλιν ἐπ᾽ ἄλλου·
εὐχαίτης ἐπέκειτο Κρόνος, στυγεροῖσι δὲ κέντροις
ἄλγυνεν παιδὸς ταλαοῦ δυσπέμφελον ἠῶ.
Ἀλλ᾽ ἤδη καὶ τὴν γνῶσιν τῆς φορᾶς τὴν ἀκριβῆ καὶ τὰς ἐκ τού-
των συμβάσεις ἀκατάληπτον εἶναι ἀνθρώποις, καὶ οὐ μόνον τούτοις,
ἀλλὰ καί τισι τῶν δαιμόνων· ὅθεν καὶ ψεύδονται περὶ πολλῶν
ἐρωτηθέντες.
Οὕτω καὶ ναῶν μοῖραι καὶ ἱερῶν, καὶ αὐτοῦ γε τοῦ Ἀπόλλωνος
τὸ ἱερὸν μεμοίρατο κεραυνωθῆναι, ὥς φησιν·
Ὦ ζαθέης γεγαῶτες Ἐριχθονίοιο γενέθλης,
ἔτλητ᾽ ἐλθέμεναι καὶ ἐμὴν ἐρεεινέμεν ὀμφήν,
ὅππως δῃωθῆ περικαλλέος ἕδρανα σηκοῦ.
κλῦτε δαφνηρεφέων μυχάτων ἄπο θέσκελον ὀμφήν.
εὖτ᾽ ἂν ἄνω πνείοντες ὑπαιθέριοι κελάδοντες
τρίβωνται πατάγοισιν ἐναντία δηριόωντες -
κρυμὸς δ᾽ αὖ περὶ κόσμον ἀπείρονα νήνεμος ἔσται -
μηδὲ διεξερύγησιν ἔχῃ κεκακωμένος αἰθήρ,
αἰθαλόεις περὶ γαῖαν, ὅπη τύχεν, ἔκπεσε πυρσός.
τὸν μὲν δὴ θῆρές γε κατ᾽ οὔρεα δειμαίνοντες
φεύγουσιν πυμάτοις ὑπὸ κεύθεσιν, οὐδὲ μένουσιν
εἰσιδέειν ὄσσοισι καταιβάσιον Διὸς ἔγχος.
τοῦ μὲν καὶ νηοὶ μακάρων καὶ δένδρεα μακρὰ
ἠλιβάτων τ᾽ ὀρέων κορυφαὶ νῆές τ᾽ ἐνὶ πόντῳ
δάμνανται ζαπύροις πωτήμασιν ἐμπελάοντος·
καὶ δ᾽ αὐτὴ πληγεῖσα Ποσειδαῶνος ἑταίρη
πολλάκις ἠχήεσσ᾽ ἀναχάζεται Ἀμφιτρίτη.
ὑμεῖς οὖν καὶ ἄτλητον ἐνὶ φρεσὶν ἄλγος ἔχοντες
τέτλατε Μοιράων ἀμετάτροπα δήνεα θυμῷ·
ταῖσι γὰρ οὐρανίδαο Διὸς κατένευσε κάρηνον,
ὅττι κε δὴ νήσωσιν, μένειν ἀσάλευτον, ἀτράκτοις.
αἶσα γὰρ ἦν δολιχοῖσι χρόνοις περικαλλέα σηκὸν
πυρσῶν αἰώρῃσι διιπετέεσσι δαμῆναι.
Ἀμφὶ δὲ Πυθὼ καὶ Κλαρίην, μαντεύματα Φοίβου,
αὐδήσει φάτις ἡμετέρη θεμιτώδεσιν ὀμφαῖς.
μύρια μὲν γαίης μαντήια θέσκελα νώτῳ
ἐβλύσθη, πηγαί τε καὶ ἄσθματα δινήεντα·
καὶ τὰ μὲν ἂψ χθονίοισιν ὑπαὶ κόλποισιν ἔδεκτο
αὐτὴ γαῖα χανοῦσα, τὰ δ᾽ ὤλεσε μυρίος αἰών.
μούνῳ δ᾽ Ἠελίῳ φαεσιμβρότῳ εἰσέτ᾽ ἔασιν
ἐν Διδύμων γυάλοις Μυκαλήιον ἔνθεον ὕδωρ,
Πυθῶνός τ᾽ ἀνὰ πέζαν ὑπαὶ Παρνάσιον αἶπος,
καὶ κραναὴ Κλαρίη, τρηχὺ στόμα φοιβάδος ὀμφῆς.
Νικαεῦσι δὲ χρῶν ἔφη·
Πυθῷον δ᾽ οὐκ ἔστιν ἀναρρῶσαι λάλον ὀμφήν·
ἤδη γὰρ δολιχοῖσιν ἀμαυρωθεῖσα χρόνοισιν
βέβληται κληῖδας ἀμαντεύτοιο σιωπῆς.
Ῥέξατε δ᾽ ὡς ἔθος ἐστὶ θεόπροπα θύματα Φοίβῳ.
Καὶ τὸ περιέχον ἀναγκάζον ψευδῆ γίνεσθαι τὰ μαντεῖα, οὐ τοὺς
παρόντας ἑκόντας προστιθέναι τὸ ψεῦδος. πολλάκις γοῦν προλέγου-
σιν ὅτι ψεύσονται· οἱ δὲ μένουσι καὶ λέγειν ἀναγκάζουσι διὰ τὴν
ἀμαθίαν. εἶπε γοῦν ὁ Ἀπόλλων ποτέ, τοιαύτης οὔσης τῆς καταστά-
σεως, ὡς ἐδείξαμεν, πονηρᾶς τοῦ περιέχοντος.
κλεῖε βίην κάρτος τε λόγων· ψευδηγόρα λέξω.
καὶ ὅτι ταῦτα ἀληθῆ ἐστιν ἅπερ ἔφαμεν, δηλώσει τὰ λόγια. ἔφη γοῦν
τις κληθεὶς τῶν θεῶν·
σήμερον οὐκ ἐπέοικε λέγειν ἄστρων ὁδὸν ἱρήν,
ἕδρανα μαντοσύνης γὰρ ἐν ἀστράσι νῦν πεπέδηται.
Ἥ τε Ἑκάτη κληθεῖσα ἐν τοιαύτῃ καταστάσει τοῦ περιέχον-
τός φησι·
Οὐ λαλέω, κλείσω δὲ πύλας δολιχοῖο φάρυγγος.
νυκτὸς γὰρ κέντροισιν ἀχρειοτάτοις προσελαύνει
Τιτηνὶς κερόεσσα θεὴ _ κακοῦς ἄρ᾽ ἰδοῦσα.
καὶ πάλιν, τινῶν εἰπόντων, εἰ καὶ αὐτοὶ οἱ θεοὶ ὑπὸ τὴν εἱμαρ-
μένην εἰσίν, ὅτι φυλάττονται ταῦτα, ἐπήγαγε·
λυέσθω φύσεως _ δεσμὰ, ἵνα σοῖσι πίθωμαι.
ὦ κραδίη, τί λέληκας ἀναλκείῃσι τυπεῖσα;
ὡς ποθέεις μαθέειν, ὅ σε μὴ θέμις ὧδ᾽ ἐρεείνειν.
στῆτε πόθου, παύσασθε βίης, τυτθοί περ ἐόντες.
Ψυχὴ μὲν, μέχρις οὗ δεσμοῖς πρὸς σῶμα κρατεῖται
φθαρτὰ νοοῦσα πάθη θνηταῖς ἀλγηδόσιν εἴκει·
ἡνίκα δ᾽ αὖτε λύσιν βροτέην μετὰ σῶμα μαρανθὲν
ὠκίστην εὕρηται, ἐς αἰθέρα πᾶσα φορεῖται
αἰὲν ἀγήραος οὖσα, μένει δ᾽ εἰς πάμπαν ἀτειρής.
πρωτόγονος γὰρ τοῦτο θεοῦ διέταξε πρόνοια.
Παράδοξον ἴσως δόξειεν ἄν τισιν εἶναι τὸ μέλλον λέγεσθαι ὑφ᾽
ἡμῶν. Τὸν γὰρ Χριστὸν οἱ θεοὶ εὐσεβέστατον ἀπεφήναντο καὶ ἀθά-
νατον γεγονότα, εὐφήμως τε αὐτοῦ μνημονεύουσι.
Περὶ γοῦν τοῦ Χριστοῦ ἐρωτησάντων, εἰ ἐστὶ θεός, φησὶν ἡ
Ἑκάτη·
Ὅττι μὲν ἀθανάτη ψυχὴ μετὰ σῶμα προβαίνει,
γιγνώσκεις· σοφίης δὲ τετμημένη αἰὲν ἀλᾶται.
ἀνέρος εὐσεβίῃ προφερεστάτου ἐστὶν ἐκείνη
ψυχή.
Ἐπερωτησάντων δέ, διὰ τί ἐκολάσθη, ἔχρησεν·
Σῶμα μὲν ἀδρανέσιν βασάνοις αἰεὶ προβέβληται·
ψυχὴ δ᾽ εὐσεβέων εἰς οὐράνιον πέδον ἵζει.
Αὐτὸς οὖν εὐσεβὴς καὶ εἰς οὐρανούς, ὥσπερ οἱ εὐσεβεῖς, χωρήσας.
ὥστε τοῦτον μὲν οὐ βλασφημήσεις, ἐλεήσεις δὲ τῶν ἀνθρώπων τὴν
ἄνοιαν.
θνητὸς ἔην κατὰ σάρκα, σοφὸς τερατώδεσιν ἔργοις,
ἀλλ᾽ ὑπὸ Χαλδαίοισι δικασπολίαισιν ἁλωκώς,
γομφωθεὶς σκολόπεσσι πικρὴν ἀνέπλησε τελευτή

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ ΒΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ
ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΑΥΤΟΥ

Πλωτῖνος ὁ καθ᾽ ἡμᾶς γεγονὼς φιλόσοφος ἐῴκει μὲν
αἰσχυνομένῳ ὅτι ἐν σώματι εἴη. Ἀπὸ δὲ τῆς τοιαύτης
διαθέσεως οὔτε περὶ τοῦ γένους αὐτοῦ διηγεῖσθαι ἠνείχετο
οὔτε περὶ τῶν γονέων οὔτε περὶ τῆς πατρίδος. Ζωγράφου
δὲ ἀνασχέσθαι ἢ πλάστου τοσοῦτον ἀπηξίου ὥστε καὶ λέγειν
πρὸς Ἀμέλιον δεόμενον εἰκόνα αὐτοῦ γενέσθαι ἐπιτρέψαι·
οὐ γὰρ ἀρκεῖ φέρειν ὃ ἡ φύσις εἴδωλον ἡμῖν περιτέθεικεν,
ἀλλὰ καὶ εἰδώλου εἴδωλον συγχωρεῖν αὐτὸν ἀξιοῦν πολυ-
χρονιώτερον καταλιπεῖν ὡς δή τι τῶν ἀξιοθεάτων ἔργων;
Ὅθεν ἀπαγορεύοντος καὶ καθεδεῖσθαι ἕνεκα τούτου ἀρ-
νουμένου ἔχων φίλον ὁ Ἀμέλιος Καρτέριον τὸν ἄριστον
τῶν τότε γεγονότων ζωγράφων εἰσιέναι καὶ ἀπαντᾶν εἰς
τὰς συνουσίας ποιήσας - ἐξῆν γὰρ τῷ βουλομένῳ φοιτᾶν εἰς
τὰς συνουσίας - τὰς ἐκ τοῦ ὁρᾶν φαντασίας πληκτικωτέρας
λαμβάνειν διὰ τῆς ἐπὶ πλέον προσοχῆς συνείθισεν. Ἔπειτα
γράφοντος ἐκ τοῦ τῇ μνήμῃ ἐναποκειμένου ἰνδάλματος τὸ
εἴκασμα καὶ συνδιορθοῦντος εἰς ὁμοιότητα τὸ ἴχνος τοῦ
Ἀμελίου εἰκόνα αὐτοῦ γενέσθαι ἡ εὐφυία τοῦ Καρτερίου
παρέσχεν ἀγνοοῦντος τοῦ Πλωτίνου ὁμοιοτάτην.
Κωλικῇ δὲ νόσῳ πολλάκις καταπονούμενος οὔτε
κλυστῆρος ἠνέσχετο, οὐκ εἶναι πρὸς τοῦ πρεσβύτου λέγων
ὑπομένειν τὰς τοιαύτας θεραπείας, οὔτε τὰς θηριακὰς
ἀντιδότους λαβεῖν ὑπέμεινε, μηδὲ τῶν ἡμέρων ζῴων τὰς
ἐκ τοῦ σώματος τροφὰς προσίεσθαι λέγων. Λουτροῦ δὲ
ἀπεχόμενος καὶ τρίψεσι καθ᾽ ἑκάστην ἡμέραν χρώμενος
ἐπὶ τῆς οἰκίας, ἐπειδὴ τοῦ λοιμοῦ ἐπιβρίσαντος συνέβη
τοὺς τρίβοντας αὐτὸν ἀποθανεῖν, ἀμελήσας τῆς τοιαύτης
θεραπείας κατ᾽ ὀλίγον τὴν τοῦ κυνάγχου ἀγριότητα κατα-
σκευαζομένην ἔσχε. Κἀμοῦ μὲν παρόντος οὐδέν πω τοιοῦτον
ὑπεφαίνετο· ἀποπλεύσαντος δὲ εἰς τοσοῦτον ἠγριώθη τὸ
πάθος, ὡς ἔλεγεν ἐπανελθόντι Εὐστόχιος ὁ ἑταῖρος ὁ καὶ
παραμείνας αὐτῷ ἄχρι θανάτου, ὡς καὶ τῆς φωνῆς περιαιρε-
θῆναι τὸ τορὸν καὶ εὔηχον βραγχῶντος αὐτοῦ καὶ τὴν ὄψιν
συγχυθῆναι καὶ τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας ἑλκωθῆναι· ὅθεν
ἐκτρεπομένων αὐτοῦ τὰς συναντήσεις τῶν φίλων διὰ τὸ
ἀπὸ στόματος πάντας προσαγορεύειν ἔθος ἔχειν, τῆς μὲν
πόλεως ἀπαλλάττεται, εἰς δὲ τὴν Καμπανίαν ἐλθὼν εἰς
Ζήθου χωρίον ἑταίρου παλαιοῦ αὐτῷ γεγονότος καὶ
τεθνηκότος κατάγεται. Τὰ δ᾽ ἀναγκαῖα αὐτῷ ἔκ τε τῶν τοῦ
Ζήθου ἐτελεῖτο καὶ ἐκ Μητουρνῶν ἐκομίζετο ἐκ τῶν
Καστρικίου· ἐν Μητούρναις γὰρ ὁ Καστρίκιος τὰς κτήσεις
εἶχε. Μέλλων δὲ τελευτᾶν, ὡς ὁ Εὐστόχιος ἡμῖν διηγεῖτο,
ἐπειδὴ ἐν Ποτιόλοις κατοικῶν ὁ Εὐστόχιος βραδέως πρὸς
αὐτὸν ἀφίκετο, εἰπὼν ὅτι σὲ ἔτι περιμένω καὶ φήσας
πειρᾶσθαι τὸν ἐν ὑμῖν θεὸν ἀνάγειν πρὸς τὸ ἐν τῷ παντὶ
θεῖον, δράκοντος ὑπὸ τὴν κλίνην διελθόντος ἐν ᾗ κατέκειτο
καὶ εἰς ὀπὴν ἐν τῷ τοίχῳ ὑπάρχουσαν ὑποδεδυκότος
ἀφῆκε τὸ πνεῦμα ἔτη γεγονώς, ὡς ὁ Εὐστόχιος ἔλεγεν,
ἕξ τε καὶ ἑξήκοντα, τοῦ δευτέρου ἔτους τῆς Κλαυ-
δίου βασιλείας πληρουμένου. Τελευτῶντι δὲ αὐτῷ ἐγὼ μὲν
ὁ Πορφύριος ἐτύγχανον ἐν Λιλυβαίῳ διατρίβων, Ἀμέλιος
δὲ ἐν Ἀπαμείᾳ τῆς Συρίας, Καστρίκιος δὲ ἐν τῇ Ῥώμῃ·
μόνος δὲ παρῆν ὁ Εὐστόχιος. Ἀναψηφίζουσι δὲ ἡμῖν ἀπὸ
τοῦ δευτέρου ἔτους τῆς Κλαυδίου βασιλείας εἰς τοὐπίσω
ἔτη ἕξ τε καὶ ἑξήκοντα ὁ χρόνος αὐτῷ τῆς γενέσεως εἰς
τὸ τρισκαιδέκατον ἔτος τῆς Σεβήρου βασιλείας πίπτει. Οὔτε
δὲ τὸν μῆνα δεδήλωκέ τινι καθ᾽ ὃν γεγέννηται, οὔτε τὴν
γενέθλιον ἡμέραν, ἐπεὶ οὐδὲ θύειν ἢ ἑστιᾶν τινα τοῖς αὐτοῦ
γενεθλίοις ἠξίου, καίπερ ἐν τοῖς Πλάτωνος καὶ Σωκράτους
παραδεδομένοις γενεθλίοις θύων τε καὶ ἑστιῶν τοὺς ἑταί-
ρους, ὅτε καὶ λόγον ἔδει τῶν ἑταίρων τοὺς δυνατοὺς ἐπὶ
τῶν συνελθόντων ἀναγνῶναι.
Ἃ μέντοι ἡμῖν αὐτὸς ἀφ᾽ ἑαυτοῦ ἐν ταῖς ὁμιλίαις
πολλάκις διηγεῖτο, ἦν τοιαῦτα. Προσφοιτᾶν μὲν γὰρ τῇ
τροφῷ καίπερ εἰς γραμματοδιδασκάλου ἀπιόντα ἄχρις ὀγ-
δόου ἔτους ἀπὸ γενέσεως ὄντα καὶ τοὺς μαζοὺς γυμνοῦντα
θηλάζειν προθυμεῖσθαι· ἀκούσαντα δέ ποτε ὅτι ἀτηρόν ἐστι
παιδίον, ἀποσχέσθαι αἰδεσθέντα. Εἰκοστὸν δὲ καὶ ὄγδοον
ἔτος αὐτὸν ἄγοντα ὁρμῆσαι ἐπὶ φιλοσοφίαν καὶ τοῖς τότε
κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν εὐδοκιμοῦσι συσταθέντα κατιέναι
ἐκ τῆς ἀκροάσεως αὐτῶν κατηφῆ καὶ λύπης πλήρη, ὡς καί
τινι τῶν φίλων διηγεῖσθαι ἃ πάσχοι· τὸν δὲ συνέντα αὐτοῦ
τῆς ψυχῆς τὸ βούλημα ἀπενέγκαι πρὸς Ἀμμώνιον, οὗ
μηδέπω πεπείρατο. Τὸν δὲ εἰσελθόντα καὶ ἀκούσαντα
φάναι πρὸς τὸν ἑταῖρον· τοῦτον ἐζήτουν. Καὶ ἀπ᾽ ἐκεί-
νης τῆς ἡμέρας συνεχῶς τῷ Ἀμμωνίῳ παραμένοντα τοσαύ-
την ἕξιν ἐν φιλοσοφίᾳ κτήσασθαι, ὡς καὶ τῆς παρὰ τοῖς
Πέρσαις ἐπιτηδευομένης πεῖραν λαβεῖν σπεῦσαι καὶ τῆς
παρ᾽ Ἰνδοῖς κατορθουμένης. Γορδιανοῦ δὲ τοῦ βασιλέως ἐπὶ
τοὺς Πέρσας παριέναι μέλλοντος δοὺς ἑαυτὸν τῷ στρατο-
πέδῳ συνεισῄει ἔτος ἤδη τριακοστὸν ἄγων καὶ ἔννατον.
Ἕνδεκα γὰρ ὅλων ἐτῶν παραμένων τῷ Ἀμμωνίῳ συνεσχό-
λασε. Τοῦ δὲ Γορδιανοῦ περὶ τὴν Μεσοποταμίαν ἀναιρε-
θέντος μόλις φεύγων εἰς τὴν Ἀντιόχειαν διεσώθη. Καὶ
Φιλίππου τὴν βασιλείαν κρατήσαντος τεσσαράκοντα γεγονὼς
ἔτη εἰς τὴν Ῥώμην ἄνεισιν. Ἐρεννίῳ δὲ καὶ Ὠριγένει καὶ
Πλωτίνῳ συνθηκῶν γεγονυιῶν μηδὲν ἐκκαλύπτειν τῶν Ἀμ-
μωνίου δογμάτων ἃ δὴ ἐν ταῖς ἀκροάσεσιν αὐτοῖς ἀνεκεκά-
θαρτο, ἔμενε καὶ ὁ Πλωτῖνος συνὼν μέν τισι τῶν προσιόν-
των, τηρῶν δὲ ἀνέκπυστα τὰ παρὰ τοῦ Ἀμμωνίου δόγματα.
Ἐρεννίου δὲ πρώτου τὰς συνθήκας παραβάντος, Ὠριγένης
μὲν ἠκολούθει τῷ φθάσαντι Ἐρεννίῳ. Ἔγραψε δὲ οὐδὲν
πλὴν τὸ Περὶ τῶν δαιμόνων σύγγραμμα καὶ ἐπὶ Γαλιή-
νου Ὅτι μόνος ποιητὴς ὁ βασιλεύς. Πλωτῖνος δὲ ἄχρι
μὲν πολλοῦ γράφων οὐδὲν διετέλεσεν, ἐκ δὲ τῆς Ἀμμωνίου
συνουσίας ποιούμενος τὰς διατριβάς· καὶ οὕτως ὅλων ἐτῶν
δέκα διετέλεσε, συνὼν μέν τισι, γράφων δὲ οὐδέν. Ἦν δὲ
ἡ διατριβή, ὡς ἂν αὐτοῦ ζητεῖν προτρεπομένου τοὺς
συνόντας, ἀταξίας πλήρης καὶ πολλῆς φλυαρίας, ὡς
Ἀμέλιος ἡμῖν διηγεῖτο. Προσῆλθε δὲ αὐτῷ ὁ Ἀμέλιος
τρίτον ἔτος ἄγοντι ἐν τῇ Ῥώμῃ κατὰ τὸ τρίτον ἔτος
τῆς Φιλίππου βασιλείας καὶ ἄχρι τοῦ πρώτου ἔτους τῆς
Κλαυδίου βασιλείας παραμείνας ἔτη ὅλα συγγέγονεν εἴκοσι
καὶ τέσσαρα, ἕξιν μὲν ἔχων ὅτε προσῆλθεν ἀπὸ τῆς
Λυσιμάχου συνουσίας, φιλοπονίᾳ δὲ ὑπερβαλλόμενος τῶν
καθ᾽ αὑτὸν πάντων διὰ τὸ καὶ σχεδὸν πάντα τὰ Νουμηνίου
καὶ γράψαι καὶ συναγαγεῖν καὶ σχεδὸν τὰ πλεῖστα ἐκμαθεῖν·
σχόλια δὲ ἐκ τῶν συνουσιῶν ποιούμενος ἑκατόν που
βιβλία συνέταξε τῶν σχολίων, ἃ Οὐστιλλιανῷ Ἡσυχίῳ τῷ
Ἀπαμεῖ, ὃν υἱὸν ἔθετο, κεχάρισται.
Τῷ δεκάτῳ δὲ ἔτει τῆς Γαλιήνου βασιλείας ἐγὼ
Πορφύριος ἐκ τῆς Ἑλλάδος μετὰ Ἀντωνίου τοῦ Ῥοδίου
γεγονὼς καταλαμβάνω μὲν τὸν Ἀμέλιον ὀκτωκαιδέκατον
ἔτος ἔχοντα τῆς πρὸς Πλωτῖνον συνουσίας, μηδὲν δέ πω
γράφειν τολμήσαντα πλὴν τῶν σχολίων ἃ οὐδέπω εἰς
ἑκατὸν τὸ πλῆθος αὐτῷ συνῆκτο. Ἦν δὲ ὁ Πλωτῖνος τῷ
δεκάτῳ ἔτει τῆς Γαλιήνου βασιλείας ἀμφὶ τὰ πεντήκοντα
ἔτη καὶ ἐννέα. Ἐγὼ δὲ Πορφύριος τὸ πρῶτον αὐτῷ συγ-
γέγονα αὐτὸς ὢν τότε ἐτῶν τριάκοντα. Ἀπὸ μέντοι τοῦ
πρώτου ἔτους τῆς Γαλιήνου ἀρχῆς προτραπεὶς ὁ Πλωτῖνος
γράφειν τὰς ἐμπιπτούσας ὑποθέσεις, τὸ δέκατον ἔτος τῆς
Γαλιήνου ἀρχῆς, ὅτε τὸ πρῶτον αὐτῷ ἐγὼ ὁ Πορφύριος
ἐγνωρίσθην, γράψας εὑρίσκεται εἴκοσι καὶ ἓν βιβλίον ἃ καὶ
κατείληφα ἐκδεδομένα ὀλίγοις. Οὐδὲ γὰρ ἦν πω ῥᾳδία ἡ
ἔκδοσις οὐδὲ εὐσυνειδήτως ἐγίγνετο οὐδ᾽ ἁπλῶς κἀκ τοῦ
ῥᾴστου, ἀλλὰ μετὰ πάσης κρίσεως τῶν λαμβανόντων. Ἦν
δὲ καὶ τὰ γεγραμμένα ταῦτα ἃ διὰ τὸ μὴ αὐτὸν ἐπιγράφειν
ἄλλος ἄλλο ἑκάστῳ τοὐπίγραμμα ἐτίθει. Αἱ δ᾽ οὖν κρατή-
σασαι ἐπιγραφαί εἰσιν αἵδε· θήσω δὲ καὶ τὰς ἀρχὰς τῶν
βιβλίων, εἰς τὸ εὐεπίγνωστον εἶναι ἀπὸ τῶν ἀρχῶν ἕκαστον
τῶν δηλουμένων βιβλίων·
α Περὶ τοῦ καλοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ καλὸν ἔστι μὲν ἐν ὄψει πλεῖστον.
β Περὶ ψυχῆς ἀθανασίας·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰ δέ ἐστιν ἀθάνατος ἕκαστος.
γ Περὶ εἱμαρμένης·
οὗ ἡ ἀρχή· πάντα τὰ γινόμενα.
δ Περὶ οὐσίας τῆς ψυχῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· τὴν τῆς ψυχῆς οὐσίαν.
ε Περὶ νοῦ καὶ τῶν ἰδεῶν καὶ τοῦ ὄντος·
οὗ ἡ ἀρχή· πάντες ἄνθρωποι ἐξ ἀρχῆς γενόμενοι.
Περὶ τῆς εἰς τὰ σώματα καθόδου τῆς ψυχῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· πολλάκις ἐγειρόμενος.
ζ Πῶς ἀπὸ τοῦ πρώτου τὸ μετὰ τὸ πρῶτον καὶ περὶ
τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· εἴ τι ἐστὶ μετὰ τὸ πρῶτον.
η Εἰ αἱ πᾶσαι ψυχαὶ μία·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα ὥσπερ ψυχήν.
θ Περὶ τἀγαθοῦ ἢ τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· ἅπαντα τὰ ὄντα.
ι Περὶ τῶν τριῶν ἀρχικῶν ὑποστάσεων·
οὗ ἡ ἀρχή· τί ποτε ἄρα ἐστὶ τὸ πεποιηκὸς τὰς ψυχάς.
ια Περὶ γενέσεως καὶ τάξεως τῶν μετὰ τὸ πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ ἓν πάντα.
ιβ Περὶ τῶν δύο ὑλῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· τὴν λεγομένην ὕλην.
ιγ Ἐπισκέψεις διάφοροι·
οὗ ἡ ἀρχή· νοῦς φησιν ὁρᾷ ἐνούσας ἰδέας.
ιδ Περὶ τῆς κυκλοφορίας·
οὗ ἡ ἀρχή· διὰ τί κύκλῳ κινεῖται.
ιε Περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαίμονος·
οὗ ἡ ἀρχή· τῶν μὲν αἱ ὑποστάσεις.
ι Περὶ εὐλόγου ἐξαγωγῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· οὐκ ἐξάξεις, ἵνα μὴ ἐξίῃ.
ιζ Περὶ ποιότητος·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα τὸ ὂν καὶ ἡ οὐσία.
ιη Εἰ καὶ τῶν καθέκαστά εἰσιν ἰδέαι·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰ καὶ τοῦ καθέκαστον.
ιθ Περὶ ἀρετῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ τὰ κακὰ ἐνταῦθα.
κ Περὶ διαλεκτικῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· τίς τέχνη ἢ μέθοδος.
κα Πῶς ἡ ψυχὴ τῆς ἀμερίστου καὶ μεριστῆς οὐσίας
μέση εἶναι λέγεται·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐν τῷ κόσμῳ τῷ νοητῷ.
Ταῦτα μὲν οὖν εἴκοσι καὶ ἓν ὄντα, ὅτε αὐτῷ τὸ πρῶτον
προσῆλθον ὁ Πορφύριος, εὕρηται γεγραμμένα· πεντηκος-
τὸν δὲ καὶ ἔννατον ἔτος ἦγε τότε ὁ Πλωτῖνος.
Συγγεγονὼς δὲ αὐτῷ τοῦτό τε τὸ ἔτος καὶ ἐφεξῆς
ἄλλα ἔτη πέντε - ὀλίγον γὰρ ἔτι πρότερον τῆς δεκαετίας
ἐγεγόνειν ὁ Πορφύριος ἐν τῇ Ῥώμῃ, τοῦ Πλωτίνου τὰς
θερινὰς μὲν ἄγοντος ἀργούς, συνόντος δὲ ἄλλως ἐν ταῖς
ὁμιλίαις - ἐν δὴ τοῖς ἓξ ἔτεσι τούτοις πολλῶν ἐξετάσεων
ἐν ταῖς συνουσίαις γιγνομένων καὶ γράφειν αὐτὸν ἀξιούν-
των Ἀμελίου τε καὶ ἐμοῦ, γράφει μὲν
Περὶ τοῦ τί τὸ ὂν πανταχοῦ ὅλον εἶναι ἓν καὶ ταὐ-
τὸν βιβλία δύο·
α τούτων δὲ τὸ πρῶτον ἀρχὴν ἔχει· ἆρα γε ἡ ψυχὴ πανταχοῦ·
β τοῦ δὲ δευτέρου ἡ ἀρχή· ἓν καὶ ταὐτὸν ἀριθμῷ.
Γράφει δὲ ἐφεξῆς ἄλλα δύο, ὧν
γ τὸ μὲν Περὶ τοῦ τὸ ἐπέκεινα τοῦ ὄντος μὴ νοεῖν
καὶ τί τὸ πρώτως νοοῦν καὶ τί τὸ δευτέρως·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ μέν ἐστι νοεῖν ἄλλο ἄλλο, τὸ δὲ αὐτὸ αὑτό·
δ τὸ δὲ Περὶ τοῦ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ·
οὗ ἡ ἀρχή· λέγεται τὸ μὲν δυνάμει.
ε Περὶ τῆς τῶν ἀσωμάτων ἀπαθείας·
οὗ ἡ ἀρχή· τὰς αἰσθήσεις οὐ πάθη λέγοντες.
Περὶ ψυχῆς πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ ψυχῆς ὅσα ἀπορήσαντας δεῖ.
ζ Περὶ ψυχῆς δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· τί οὖν ἐρεῖ.
η Περὶ ψυχῆς τρίτον ἢ περὶ τοῦ πῶς ὁρῶμεν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδήπερ ὑπερεθέμεθα.
θ Περὶ θεωρίας·
οὗ ἡ ἀρχή· παίζοντες τὴν πρώτην.
ι Περὶ τοῦ νοητοῦ κάλλους·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδή φαμεν.
ια Περὶ νοῦ καὶ ὅτι οὐκ ἔξω τοῦ νοῦ τὰ νοητὰ καὶ
περὶ τἀγαθοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν νοῦν τὸν ἀληθῆ νοῦν.
ιβ Πρὸς τοὺς γνωστικούς·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ τοίνυν ἐφάνη ἡμῖν.
ιγ Περὶ ἀριθμῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρ᾽ ἐστὶ πλῆθος.
ιδ Πῶς τὰ πόρρω ὁρώμενα μικρὰ φαίνεται;
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρά γε τὰ πόρρω ὁρώμενα.
ιε Εἰ ἐν παρατάσει χρόνου τὸ εὐδαιμονεῖν;
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ εὐδαιμονεῖν.
ι Περὶ τῆς δι᾽ ὅλων κράσεως·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ τῆς δι᾽ ὅλων λεγομένης.
ιζ Πῶς τὸ πλῆθος τῶν ἰδεῶν ὑπέστη καὶ περὶ τἀγαθοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰς γένεσιν πέμπων ὁ θεός.
ιη Περὶ τοῦ ἑκουσίου·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρ᾽ ἐστὶ περὶ θεῶν.
ιθ Περὶ τοῦ κόσμου·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν κόσμον ἀεὶ λέγοντες.
κ Περὶ αἰσθήσεως καὶ μνήμης·
οὗ ἡ ἀρχή· τὰς αἰσθήσεις οὐ τυπώσεις.
κα Περὶ τῶν τοῦ ὄντος γενῶν πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ τῶν ὄντων πόσα καὶ τίνα.
κβ Περὶ τῶν τοῦ ὄντος γενῶν δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ περὶ τῶν λεγομένων.
κγ Περὶ τῶν τοῦ ὄντος γενῶν τρίτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ μὲν τῆς οὐσίας ὅπῃ δοκεῖ.
κδ Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν αἰῶνα καὶ τὸν χρόνον.
Ταῦτα τὰ εἴκοσι καὶ τέτταρα ὄντα ὅσα ἐν τῷ ἑξαέτει
χρόνῳ τῆς παρουσίας ἐμοῦ Πορφυρίου ἔγραψεν, ἐκ προς-
καίρων προβλημάτων τὰς ὑποθέσεις λαβόντα, ὡς ἐκ τῶν
κεφαλαίων ἑκάστου τῶν βιβλίων ἐδηλώσαμεν, μετὰ τῶν
πρὸ τῆς ἐπιδημίας ἡμῶν εἴκοσι καὶ ἑνὸς τὰ πάντα γίνεται
τεσσαρακονταπέντε.
Ἐν δὲ τῇ Σικελίᾳ διατρίβοντός μου - ἐκεῖ γὰρ
ἀνεχώρησα περὶ τὸ πεντεκαιδέκατον ἔτος τῆς βασιλείας
Γαλιήνου - , ὁ Πλωτῖνος γράψας πέντε βιβλία ἀποστέλλει
μοι ταῦτα·
α Περὶ εὐδαιμονίας·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ εὖ ζῆν καὶ εὐδαιμονεῖν.
β Περὶ προνοίας πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ μὲν τῷ αὐτομάτῳ.
γ Περὶ προνοίας δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· τί τοίνυν δοκεῖ περὶ τούτων.
δ Περὶ τῶν γνωριστικῶν ὑποστάσεων καὶ τοῦ ἐπέκεινα·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα τὸ νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ εἶναι.
ε Περὶ ἔρωτος·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ ἔρωτος πότερα θεός.
Ταῦτα μὲν οὖν τῷ πρώτῳ ἔτει τῆς Κλαυδίου πέμπει
βασιλείας· ἀρχομένου δὲ τοῦ δευτέρου, ὅτε καὶ μετ᾽ ὀλίγον
θνῄσκει, πέμπει ταῦτα·
α Τίνα τὰ κακά·
οὗ ἡ ἀρχή· οἱ ζητοῦντες πόθεν τὰ κακά.
β Εἰ ποιεῖ τὰ ἄστρα·
οὗ ἡ ἀρχή· ἡ τῶν ἄστρων φορά.
γ Τί τὸ ζῷον;
οὗ ἡ ἀρχή· ἡδοναὶ καὶ λῦπαι.
δ Περὶ εὐδαιμονίας·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρ᾽ ἄν τις ἕτερον εἴποι.
Ταῦτα μετὰ τεσσαρακονταπέντε τῶν πρώτων καὶ δευτέ-
ρων γραφέντων γίνεται τέτταρα καὶ πεντήκοντα. Ὥσπερ
δὲ ἐγράφη, τὰ μὲν κατὰ πρώτην ἡλικίαν, τὰ δὲ ἀκμάζον-
τος, τὰ δὲ ὑπὸ τοῦ σώματος καταπονουμένου, οὕτω καὶ
τῆς δυνάμεως ἔχει τὰ βιβλία. Τὰ μὲν γὰρ πρῶτα εἴκοσι
καὶ ἓν ἐλαφροτέρας ἐστὶ δυνάμεως καὶ οὐδέπω πρὸς
εὐτονίαν ἀρκοῦν μέγεθος ἐχούσης, τὰ δὲ τῆς μέσης
ἐκδόσεως τυχόντα τὸ ἀκμαῖον τῆς δυνάμεως ἐμφαίνει καί
ἐστι τὰ κδ πλὴν τῶν βραχέων τελεώτατα, τὰ μέντοι
τελευταῖα ἐννέα ὑφειμένης ἤδη τῆς δυνάμεως γέγραπται
καὶ μᾶλλόν γε τὰ τελευταῖα τέσσαρα ἢ τὰ πρὸ τούτων
πέντε.
Ἔσχε δὲ ἀκροατὰς μὲν πλείους, ζηλωτὰς δὲ καὶ διὰ
φιλοσοφίαν συνόντας Ἀμέλιόν τε ἀπὸ τῆς Τουσκίας, οὗ τὸ
ὄνομα ἦν Γεντιλιανὸς τὸ κύριον, αὐτὸς δὲ διὰ τοῦ ρ
Ἀμέριον αὐτὸν καλεῖν ἠξίου ἀπὸ τῆς ἀμερείας ἢ τῆς
ἀμελείας πρέπειν αὐτῷ καλεῖσθαι λέγων. Ἔσχε δὲ καὶ
ἰατρικόν τινα Σκυθοπολίτην Παυλῖνον ὃν ὁ Ἀμέλιος
Μίκκαλον προσηγόρευε, παρακουσμάτων πλήρη γεγονότα.
Ἀλλὰ μὴν καὶ Ἀλεξανδρέα Εὐστόχιον ἰατρικὸν ἔσχεν
ἕτερον, ὃς περὶ τὰ τελευταῖα τῆς ἡλικίας γνωρισθεὶς
αὐτῷ διέμενε θεραπεύων ἄχρι τοῦ θανάτου καὶ μόνοις
τοῖς Πλωτίνου σχολάζων ἕξιν περιεβάλλετο γνησίου φιλο-
σόφου. Συνῆν δὲ καὶ Ζωτικὸς κριτικός τε καὶ ποιητικός,
ὃς καὶ τὰ Ἀντιμάχου διορθωτικὰ πεποίηται καὶ τὸν
Ἀτλαντικὸν εἰς ποίησιν μετέβαλε πάνυ ποιητικῶς, συγ-
χυθεὶς δὲ τὰς ὄψεις πρὸ ὀλίγου τῆς Πλωτίνου τελευτῆς
ἀπέθανεν. Ἔφθασε δὲ καὶ ὁ Παυλῖνος προαποθανὼν τοῦ
Πλωτίνου. Ἔσχε δὲ καὶ Ζῆθον ἑταῖρον, Ἀράβιον τὸ γένος,
Θεοδοσίου τοῦ Ἀμμωνίου γενομένου ἑταίρου εἰς γάμον
λαβόντα θυγατέρα. Ἦν δὲ καὶ οὗτος ἰατρικὸς καὶ σφόδρα
πεφίλωτο τῷ Πλωτίνῳ· πολιτικὸν δὲ ὄντα καὶ ῥοπὰς
ἔχοντα πολιτικὰς ἀναστέλλειν ὁ Πλωτῖνος ἐπειρᾶτο.
Ἐχρῆτο δὲ αὐτῷ οἰκείως, ὡς καὶ εἰς τοὺς ἀγροὺς πρὸς
αὐτὸν ἀναχωρεῖν πρὸ ἓξ σημείων Μητουρνῶν ὑπάρχοντας,
οὓς Καστρίκιος ἐκέκτητο ὁ Φίρμος κεκλημένος, ἀνδρῶν
τῶν καθ᾽ ἡμᾶς φιλοκαλώτατος γεγονὼς καὶ τόν τε Πλωτῖνον
σεβόμενος καὶ Ἀμελίῳ οἷα οἰκέτης ἀγαθὸς ἐν πᾶσιν
ὑπηρετούμενος καὶ Πορφυρίῳ ἐμοὶ οἷα γνησίῳ ἀδελφῷ ἐν
πᾶσι προσεσχηκώς. Καὶ οὗτος οὖν ἐσέβετο Πλωτῖνον τὸν
πολιτικὸν ᾑρημένος βίον. Ἠκροῶντο δὲ αὐτοῦ καὶ τῶν ἀπὸ
τῆς συγκλήτου οὐκ ὀλίγοι ὧν ἔργον ἐν φιλοσοφίᾳ μάλιστα
ἐποίουν Μάρκελλος Ὀρρόντιος καὶ Σαβινῖλλος. Ἦν δὲ
καὶ Ῥογατιανὸς ἐκ τῆς συγκλήτου, ὃς εἰς τοσοῦτον ἀπο-
στροφῆς τοῦ βίου τούτου προκεχωρήκει ὡς πάσης μὲν
κτήσεως ἀποστῆναι, πάντα δὲ οἰκέτην ἀποπέμψασθαι,
ἀποστῆναι δὲ καὶ τοῦ ἀξιώματος· καὶ πραίτωρ προιέναι
μέλλων παρόντων τῶν ὑπηρετῶν μήτε προελθεῖν μήτε
φροντίσαι τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ μηδὲ οἰκίαν ἑαυτοῦ
ἑλέσθαι κατοικεῖν, ἀλλὰ πρός τινας τῶν φίλων καὶ συνήθων
φοιτῶντα ἐκεῖ τε δειπνεῖν κἀκεῖ καθεύδειν, σιτεῖσθαι δὲ
παρὰ μίαν· ἀφ᾽ ἧς δὴ ἀποστάσεως καὶ ἀφροντιστίας τοῦ
βίου ποδαγρῶντα μὲν οὕτως, ὡς καὶ δίφρῳ βαστάζεσθαι,
ἀναρρωσθῆναι, τὰς χεῖρας δὲ ἐκτεῖναι μὴ οἷόν τε ὄντα
χρῆσθαι ταύταις πολὺ μᾶλλον εὐμαρῶς ἢ οἱ τὰς τέχνας διὰ
τῶν χειρῶν μετιόντες. Τοῦτον ἀπεδέχετο ὁ Πλωτῖνος καὶ
ἐν τοῖς μάλιστα ἐπαινῶν διετέλει εἰς ἀγαθὸν παράδειγμα
τοῖς φιλοσοφοῦσι προβαλλόμενος. Συνῆν δὲ καὶ Σεραπίων
Ἀλεξανδρεὺς ῥητορικὸς μὲν τὰ πρῶτα, μετὰ ταῦτα δὲ καὶ
ἐπὶ φιλοσόφοις συνὼν λόγοις, τοῦ δὲ περὶ χρήματα καὶ τὸ
δανείζειν μὴ δυνηθεὶς ἀποστῆναι ἐλαττώματος. Ἔσχε δὲ
καὶ ἐμὲ Πορφύριον Τύριον ὄντα ἐν τοῖς μάλιστα ἑταῖρον,
ὃν καὶ διορθοῦν αὐτοῦ τὰ συγγράμματα ἠξίου.
Γράψας γὰρ ἐκεῖνος δὶς τὸ γραφὲν μεταλαβεῖν οὐδέ-
ποτ᾽ ἂν ἠνέσχετο, ἀλλ᾽ οὐδὲ ἅπαξ γοῦν ἀναγνῶναι καὶ
διελθεῖν διὰ τὸ τὴν ὅρασιν μὴ ὑπηρετεῖσθαι αὐτῷ πρὸς τὴν
ἀνάγνωσιν. Ἔγραφε δὲ οὔτεε εἰς κάλλος ἀποτυπούμενος τὰ
γράμματα οὔτε εὐσήμως τὰς συλλαβὰς διαιρῶν οὔτε τῆς
ὀρθογραφίας φροντίζων, ἀλλὰ μόνον τοῦ νοῦ ἐχόμενος
κααί, ὃ πάντες ἐθαυμάζομεν, ἐκεῖνο ποιῶν ἄχρι τελευτῆς
διετέλεσε. Συντελέσας γὰρ παρ᾽ ἑαυτῷ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἄχρι
τέλους τὸ σκέμμα, ἔπειτα εἰς γραφὴν παραδιδοὺς ἃ
ἐσκέπτετο, συνεῖρεν οὕτω γράφων ἃ ἐν τῇ ψυχῇ διέθηκεν,
ὡς ἀπὸ βιβλίου δοκεῖν μεταβάλλειν τὰ γραφόμενα· ἐπεὶ καὶ
διαλεγόμενος πρός τινα καὶ συνείρων τὰς ὁμιλίας πρὸς τῷ
σκέμματι ἦν, ὡς ἅμα τε ἀποπληροῦν τὸ ἀναγκαῖον τῆς
ὁμιλίας καὶ τῶν ἐν σκέψει προκειμένων ἀδιάκοπον τηρεῖν
τὴν διάνοιαν· ἀποστάντος γοῦν τοῦ προσδιαλεγομένου οὐδ᾽
ἐπαναλαβὼν τὰ γεγραμμένα, διὰ τὸ μὴ ἐπαρκεῖν αὐτῷ πρὸς
ἀνάληψιν, ὡς εἰρήκαμεν, τὴν ὅρασιν, τὰ ἑξῆς ἂν ἐπι-
συνῆψεν, ὡς μηδένα διαστήσας χρόνον μεταξὺ ὅτε τὴν
ὁμιλίαν ἐποιεῖτο. Συνῆν οὖν καὶ ἑαυτῷ ἅμα καὶ τοῖς ἄλλοις,
καὶ τήν γε πρὸς ἑαυτὸν προσοχὴν οὐκ ἄν ποτε ἐχάλασεν,
ἢ μόνον ἐν τοῖς ὕπνοις, ὃν ἂν ἀπέκρουεν ἥ τε τῆς τροφῆς
ὀλιγότης - οὐδὲ γὰρ ἄρτου πολλάκις ἂν ἥψατο - καὶ ἡ
πρὸς τὸν νοῦν αὐτοῦ διαρκὴς ἐπιστροφή.
Ἔσχε δὲ καὶ γυναῖκας σφόδρα φιλοσοφίᾳ προσκειμένας,
Γεμίναν τε, ἧς καὶ ἐν τῇ οἰκίᾳ κατῴκει, καὶ τὴν ταύτης
θυγατέρα Γεμίναν, ὁμοίως τῇ μητρὶ καλουμένην, Ἀμφί-
κλειάν τε τὴν Ἀρίστωνος τοῦ Ἰαμβλίχου υἱοῦ γεγονυῖαν
γυναῖκα, σφόδρα φιλοσοφίᾳ προσκειμένας. Πολλοὶ δὲ καὶ
ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἀποθνῄσκειν μέλλοντες τῶν εὐγενες-
τάτων φέροντες τὰ ἑαυτῶν τέκνα, ἄρρενάς τε ὁμοῦ καὶ
θηλείας, ἐκείνῳ παρεδίδοσαν μετὰ τῆς ἄλλης οὐσίας ὡς
ἱερῷ τινι καὶ θείῳ φύλακι. Διὸ καὶ ἐπεπλήρωτο αὐτῷ ἡ
οἰκία παίδων καὶ παρθένων. Ἐν τούτοις δὲ ἦν καὶ Πο-
τάμων, οὗ τῆς παιδεύσεως φροντίζων πολλάκις ἓν καὶ
μεταποιοῦντος ἠκροάσατο. Ἠνείχετο δὲ καὶ τοὺς λογις-
μούς, ἀναφερόντων τῶν ἐν ἐκείνοις παραμενόντων, καὶ τῆς
ἀκριβείας ἐπεμελεῖτο λέγων, ἕως ἂν μὴ φιλοσοφῶσιν, ἔχειν
αὐτοὺς δεῖν τὰς κτήσεις καὶ τὰς προσόδους ἀνεπάφους τε
καὶ σῳζομένας. Καὶ ὅμως τοσούτοις ἐπαρκῶν τὰς εἰς τὸν
βίον φροντίδας τε καὶ ἐπιμελείας τὴν πρὸς τὸν νοῦν τάσιν
οὐδέποτ᾽ ἂν ἐγρηγορότως ἐχάλασεν. Ἦν δὲ καὶ πρᾶος καὶ
πᾶσιν ἐκκείμενος τοῖς ὁπωσοῦν πρὸς αὐτὸν συνήθειαν
ἐσχηκόσι. Διὸ εἴκοσι καὶ ἓξ ἐτῶν ὅλων ἐν τῇ Ῥώμῃ δια-
τρίψας καὶ πλείστοις διαιτήσας τὰς πρὸς ἀλλήλους ἀμφις-
βητήσεις οὐδένα τῶν πολιτικῶν ἐχθρόν ποτε ἔσχε.
Τῶν δὲ φιλοσοφεῖν προσποιουμένων Ὀλύμπιος
Ἀλεξανδρεύς, Ἀμμωνίου ἐπ᾽ ὀλίγον μαθητὴς γενόμενος,
καταφρονητικῶς πρὸς αὐτὸν ἔσχε διὰ φιλοπρωτίαν· ὃς καὶ
οὕτως αὐτῷ ἐπέθετο, ὥστε καὶ ἀστροβολῆσαι αὐτὸν
μαγεύσας ἐπεχείρησεν. Ἐπεὶ δὲ εἰς ἑαυτὸν στρεφομένην
ᾔσθετο τὴν ἐπιχείρησιν, ἔλεγε πρὸς τοὺς συνήθεις μεγάλην
εἶναι τὴν τῆς ψυχῆς τοῦ Πλωτίνου δύναμιν, ὡς ἀπο-
κρούειν δύνασθαι τὰς εἰς ἑαυτὸν ἐπιφορὰς εἰς τοὺς κακοῦν
αὐτὸν ἐπιχειροῦντας. Πλωτῖνος μέντοι τοῦ Ὀλυμπίου ἐγχει-
ροῦντος ἀντελαμβάνετο λέγων αὐτῷ τὸ σῶμα τότε ὡς τὰ
σύσπαστα βαλάντια ἕλκεσθαι τῶν μελῶν αὐτῷ πρὸς
ἄλληλα συνθλιβομένων. Κινδυνεύσας δὲ ὁ Ὀλύμπιος πολ-
λάκις αὐτός τι παθεῖν ἢ δρᾶσαι τὸν Πλωτῖνον ἐπαύσατο.
Ἦν γὰρ καὶ κατὰ γένεσιν πλέον τι ἔχων παρὰ τοὺς ἄλλους
ὁ Πλωτῖνος. Αἰγύπτιος γάρ τις ἱερεὺς ἀνελθὼν εἰς τὴν
Ῥώμην καὶ διά τινος φίλου αὐτῷ γνωρισθεὶς θέλων τε τῆς
ἑαυτοῦ σοφίας ἀπόδειξιν δοῦναι ἠξίωσε τὸν Πλωτῖνον ἐπὶ
θέαν ἀφικέσθαι τοῦ συνόντος αὐτῷ οἰκείου δαίμονος καλου-
μένου. Τοῦ δὲ ἑτοίμως ὑπακούσαντος γίνεται μὲν ἐν τῷ
Ἰσίῳ ἡ κλῆσις· μόνον γὰρ ἐκεῖνον τὸν τόπον καθαρὸν
φῆσαι εὑρεῖν ἐν τῇ Ῥώμῃ τὸν Αἰγύπτιον. Κληθέντα δὲ εἰς
αὐτοψίαν τὸν δαίμονα θεὸν ἐλθεῖν καὶ μὴ τοῦ δαιμόνων
εἶναι γένους· ὅθεν τὸν Αἰγύπτιον εἰπεῖν· μακάριος εἶ
θεὸν ἔχων τὸν δαίμονα καὶ οὐ τοῦ ὑφειμένου γένους τὸν
συνόντα. Μήτε δὲ ἐρέσθαι τι ἐκγενέσθαι μήτε ἐπιπλέον
ἰδεῖν παρόντα τοῦ συνθεωροῦντος φίλου τὰς ὄρνεις, ἃς
κατεῖχε φυλακῆς ἕνεκα, πνίξαντος εἴτε διὰ φθόνον εἴτε
καὶ διὰ φόβον τινά. Τῶν οὖν θειοτέρων δαιμόνων ἔχων τὸν
συνόντα καὶ αὐτὸς διετέλει ἀνάγων αὐτοῦ τὸ θεῖον ὄμμα
πρὸς ἐκεῖνον. Ἔστι γοῦν αὐτῷ ἀπὸ τῆς τοιαύτης αἰτίας καὶ
βιβλίον γραφὲν Περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαίμονος,
ὅπου πειρᾶται αἰτίας φέρειν περὶ τῆς διαφορᾶς τῶν συνόν-
των. Φιλοθύτου δὲ γεγονότος τοῦ Ἀμελίου καὶ τὰ ἱερὰ κατὰ
νουμηνίαν καὶ τὰς ἑορτὰς ἐκπεριιόντος καί ποτε ἀξιοῦντος
τὸν Πλωτῖνον σὺν αὐτῷ παραλαβεῖν ἔφη· ἐκείνους δεῖ
πρὸς ἐμὲ ἔρχεσθαι, οὐκ ἐμὲ πρὸς ἐκείνους. Τοῦτο δὲ ἐκ
ποίας διανοίας οὕτως ἐμεγαληγόρησεν, οὔτ᾽ αὐτοὶ συνεῖναι
δεδυνήμεθα οὔτ᾽ αὐτὸν ἐρέσθαι ἐτολμήσαμεν.
Περιῆν δὲ αὐτῷ τοσαύτη περιουσία ἠθῶν κατα-
νοήσεως, ὡς κλοπῆς ποτε γεγονυίας πολυτελοῦς περιδε-
ραίου Χιόνης, ἥτις αὐτῷ συνῴκει μετὰ τῶν τέκνων σεμνῶς
τὴν χηρείαν διεξάγουσα, καὶ ὑπ᾽ ὄψιν τοῦ Πλωτίνου
τῶν οἰκετῶν συνηγμένων ἐμβλέψας ἅπασιν· οὗτος, ἔφη,
ἐστὶν ὁ κεκλοφώς, δείξας ἕνα τινά. Μαστιζόμενος δὲ
ἐκεῖνος καὶ ἐπιπλεῖον ἀρνούμενος τὰ πρῶτα ὕστερον
ὡμολόγησε καὶ φέρων τὸ κλαπὲν ἀπέδωκε. Προεῖπε δ᾽ ἂν
καὶ τῶν συνόντων παίδων περὶ ἑκάστου οἷος ἀποβήσεται·
ὡς καὶ περὶ τοῦ Πολέμωνος οἷος ἔσται, ὅτι ἐρωτικὸς ἔσται
καὶ ὀλιγοχρόνιος, ὅπερ καὶ ἀπέβη. Καί ποτε ἐμοῦ Πορφυ-
ρίου ᾔσθετο ἐξάγειν ἐμαυτὸν διανοουμένου τοῦ βίου· καὶ
ἐξαίφνης ἐπιστάς μοι ἐν τῷ οἴκῳ διατρίβοντι καὶ εἰπὼν μὴ
εἶναι ταύτην τὴν προθυμίαν ἐκ νοερᾶς καταστάσεως, ἀλλ᾽
ἐκ μελαγχολικῆς τινος νόσου, ἀποδημῆσαι ἐκέλευσε.
Πεισθεὶς δὲ αὐτῷ ἐγὼ εἰς τὴν Σικελίαν ἀφικόμην Πρόβον
τινὰ ἀκούων ἐλλόγιμον ἄνδρα περὶ τὸ Λιλύβαιον διατρίβειν·
καὶ αὐτός τε τῆς τοιαύτης προθυμίας ἀπεσχόμην τοῦ τε
παρεῖναι ἄχρι θανάτου τῷ Πλωτίνῳ ἐνεποδίσθην.
Ἐτίμησαν δὲ τὸν Πλωτῖνον μάλιστα καὶ ἐσέφθησαν
Γαλιῆνός τε ὁ αὐτοκράτωρ καὶ ἡ τούτου γυνὴ Σαλωνίνα.
Ὁ δὲ τῇ φιλίᾳ τῇ τούτων καταχρώμενος φιλοσόφων τινὰ
πόλιν κατὰ τὴν Καμπανίαν γεγενῆσθαι λεγομένην, ἄλλως
δὲ κατηριπωμένην, ἠξίου ἀνεγείρειν καὶ τὴν πέριξ χώραν
χαρίσασθαι οἰκισθείσῃ τῇ πόλει, νόμοις δὲ χρῆσθαι τοὺς
κατοικεῖν μέλλοντας τοῖς Πλάτωνος καὶ τὴν προσηγορίαν
αὐτῇ Πλατωνόπολιν θέσθαι, ἐκεῖ τε αὐτὸς μετὰ τῶν
ἑταίρων ἀναχωρήσειν ὑπισχνεῖτο. Καὶ ἐγένετ᾽ ἂν τὸ βού-
λημα ἐκ τοῦ ῥᾴστου τῷ φιλοσόφῳ, εἰ μή τινες τῶν συν-
όντων τῷ βασιλεῖ φθονοῦντες ἢ νεμεσῶντες ἢ δι᾽ ἄλλην
μοχθηρὰν αἰτίαν ἐνεπόδισαν.
Γέγονε δ᾽ ἐν ταῖς συνουσίαις φράσαι μὲν ἱκανὸς
καὶ εὑρεῖν καὶ νοῆσαι τὰ πρόσφορα δυνατώτατος, ἐν δέ
τισι λέξεσιν ἁμαρτάνων· οὐ γὰρ ἂν εἶπεν ἀναμιμνήσκε-
ται, ἀλλὰ ἀναμνημίσκεται, καὶ ἄλλα τινὰ παράσημα
ὀνόματα ἃ καὶ ἐν τῷ γράφειν ἐτήρει. Ἦν δ᾽ ἐν τῷ λέγειν ἡ
ἔνδειξις τοῦ νοῦ ἄχρι τοῦ προσώπου αὐτοῦ τὸ φῶς ἐπιλάμ-
ποντος· ἐράσμιος μὲν ὀφθῆναι, καλλίων δὲ τότε μάλιστα
ὁρώμενος· καὶ λεπτός τις ἱδρὼς ἐπέθει καὶ ἡ πραότης διέ-
λαμπε καὶ τὸ προσηνὲς πρὸς τὰς ἐρωτήσεις ἐδείκνυτο καὶ
τὸ εὔτονον. Τριῶν γοῦν ἡμερῶν ἐμοῦ Πορφυρίου ἐρωτήσαν-
τος, πῶς ἡ ψυχὴ σύνεστι τῷ σώματι, παρέτεινεν ἀποδεικ-
νύς, ὥστε καὶ Θαυμασίου τινὸς τοὔνομα ἐπεισελθόντος
τοὺς καθόλου λόγους πράττοντος καὶ εἰς βιβλία ἀκοῦσαι
αὐτοῦ λέγοντος θέλειν, Πορφυρίου δὲ ἀποκρινομένου καὶ
ἐρωτῶντος μὴ ἀνασχέσθαι, ὁ δὲ ἔφη· ἀλλὰ ἂν μὴ Πορ-
φυρίου ἐρωτῶντος λύσωμεν τὰς ἀπορίας, εἰπεῖν τι καθάπαξ
εἰς τὸ βιβλίον οὐ δυνησόμεθα.
Ἐν δὲ τῷ γράφειν σύντομος γέγονε καὶ πολύνους
βραχύς τε καὶ νοήμασι πλεονάζων ἢ λέξεσι, τὰ πολλὰ
ἐνθουσιῶν καὶ ἐκπαθῶς φράζων _ καὶ τὸ συμπαθείας ἢ
παραδόσεως. Ἐμμέμικται δ᾽ ἐν τοῖς συγγράμμασι καὶ τὰ
Στωικὰ λανθάνοντα δόγματα καὶ τὰ Περιπατητικά· κα-
ταπεπύκνωται δὲ καὶ ἡ Μετὰ τὰ φυσικὰ τοῦ Ἀριστο-
τέλους πραγματεία. Ἔλαθε δὲ αὐτὸν οὔτε γεωμετρικόν τι
λεγόμενον θεώρημα οὔτ᾽ ἀριθμητικόν, οὐ μηχανικόν, οὐκ
ὀπτικόν, οὐ μουσικόν· αὐτὸς δὲ ταῦτα ἐξεργάζεσθαι οὐ
παρεσκεύαστο. Ἐν δὲ ταῖς συνουσίαις ἀνεγινώσκετο μὲν
αὐτῷ τὰ ὑπομνήματα, εἴτε Σεβήρου εἴη, εἴτε Κρονίου ἢ
Νουμηνίου ἢ Γαίου ἢ Ἀττικοῦ, κἀν τοῖς Περιπατητικοῖς
τά τε Ἀσπασίου καὶ Ἀλεξάνδρου Ἀδράστου τε καὶ τῶν
ἐμπεσόντων. Ἐλέγετο δὲ ἐκ τούτων οὐδὲν καθάπαξ, ἀλλ᾽
ἴδιος ἦν καὶ ἐξηλλαγμένος ἐν τῇ θεωρίᾳ καὶ τὸν Ἀμμω-
νίου φέρων νοῦν ἐν ταῖς ἐξετάσεσιν. Ἐπληροῦτο δὲ
ταχέως καὶ δι᾽ ὀλίγων δοὺς νοῦν βαθέος θεωρήματος
ἀνίστατο. Ἀναγνωσθέντος δὲ αὐτῷ τοῦ τε Περὶ ἀρχῶν
Λογγίνου καὶ τοῦ Φιλαρχαίου, φιλόλογος μέν, ἔφη,
ὁ Λογγῖνος, φιλόσοφος δὲ οὐδαμῶς. Ὠριγένους δὲ
ἀπαντήσαντός ποτε εἰς τὴν συνουσίαν πληρωθεὶς ἐρυθή-
ματος ἀνίστασθαι μὲν ἐβούλετο, λέγειν δὲ ὑπὸ Ὠριγένους
ἀξιούμενος ἔφη ἀνίλλεσθαι τὰς προθυμίας, ὅταν ἴδῃ ὁ
λέγων, ὅτι πρὸς εἰδότας ἐρεῖ ἃ αὐτὸς λέγειν μέλλει· καὶ
οὕτως ὀλίγα διαλεχθεὶς ἐξανέστη.
Ἐμοῦ δὲ ἐν Πλατωνείοις ποίημα ἀναγνόντος Τὸν
ἱερὸν γάμον, καί τινος διὰ τὸ μυστικῶς πολλὰ μετ᾽ ἐνθου-
σιασμοῦ ἐπικεκρυμμένως εἰρῆσθαι εἰπόντος μαίνεσθαι τὸν
Πορφύριον, ἐκεῖνος εἰς ἐπήκοον ἔφη πάντων· ἔδειξας
ὁμοῦ καὶ τὸν ποιητὴν καὶ τὸν φιλόσοφον καὶ τὸν ἱερο-
φάντην. Ὅτε δὲ ὁ ῥήτωρ Διοφάνης ἀνέγνω ὑπὲρ Ἀλκι-
βιάδου τοῦ ἐν τῷ Συμποσίῳ τοῦ Πλάτωνος ἀπολογίαν
δογματίζων χρῆναι ἀρετῆς ἕνεκα μαθήσεως εἰς συνουσίαν
αὑτὸν παρέχειν ἐρῶντι ἀφροδισίου μίξεως τῷ καθηγεμόνι,
ἤιξε μὲν πολλάκις ἀναστὰς ἀπαλλαγῆναι τῆς συνόδου,
ἐπισχὼν δ᾽ ἑαυτὸν μετὰ τὴν διάλυσιν τοῦ ἀκουστηρίου ἐμοὶ
Πορφυρίῳ ἀντιγράψαι προσέταξε. Μὴ θέλοντος δὲ τοῦ
Διοφάνους τὸ βιβλίον δοῦναι διὰ τῆς μνήμης ἀναληφθέντων
τῶν ἐπιχειρημάτων ἀντιγράψας ἐγὼ καὶ ἐπὶ τῶν αὐτῶν
ἀκροατῶν συνηγμένων ἀναγνοὺς τοσοῦτον τὸν Πλωτῖνον
ηὔφρανα, ὡς κἀν ταῖς συνουσίαις συνεχῶς ἐπιλέγειν·
Βάλλ᾽ οὕτως, αἴ κέν τι φόως ἄνδρεσσι γένηαι.
Γράφοντος δὲ Εὐβούλου Ἀθήνηθεν τοῦ Πλατωνικοῦ
διαδόχου καὶ πέμποντος συγγράμματα ὑπέρ τινων Πλατω-
νικῶν ζητημάτων ἐμοὶ Πορφυρίῳ ταῦτα δίδοσθαι ἐποίει
καὶ σκοπεῖν καὶ ἀναφέρειν αὐτῷ τὰ γεγραμμένα ἠξίου. Προς-
εῖχε δὲ τοῖς μὲν περὶ τῶν ἀστέρων κανόσιν οὐ πάνυ τι
μαθηματικῶς, τοῖς δὲ τῶν γενεθλιαλόγων ἀποτελεσμα-
τικοῖς ἀκριβέστερον. Καὶ φωράσας τῆς ἐπαγγελίας τὸ
ἀνεχέγγυον ἐλέγχειν πολλαχοῦ κατ᾽ αὐτῶν ἐν τοῖς συγγράμμασιν
οὐκ ὤκνησε.
Γεγόνασι δὲ κατ᾽ αὐτὸν τῶν Χριστιανῶν πολλοὶ μὲν
καὶ ἄλλοι, αἱρετικοὶ δὲ ἐκ τῆς παλαιᾶς φιλοσοφίας ἀνηγμένοι
οἱ περὶ Ἀδέλφιον καὶ Ἀκυλῖνον οἳ τὰ Ἀλεξάνδρου τοῦ
Λίβυος καὶ Φιλοκώμου καὶ Δημοστράτου καὶ Λυδοῦ συγ-
γράμματα πλεῖστα κεκτημένοι ἀποκαλύψεις τε προφέρον-
τες Ζωροάστρου καὶ Ζωστριανοῦ καὶ Νικοθέου καὶ Ἀλλογε-
νοῦς καὶ Μέσσου καὶ ἄλλων τοιούτων πολλοὺς ἐξηπάτων καὶ
αὐτοὶ ἠπατημένοι, ὡς δὴ τοῦ Πλάτωνος εἰς τὸ βάθος τῆς
νοητῆς οὐσίας οὐ πελάσαντος. Ὅθεν αὐτὸς μὲν πολλοὺς
ἐλέγχους ποιούμενος ἐν ταῖς συνουσίαις, γράψας δὲ καὶ
βιβλίον ὅπερ Πρὸς τοὺς Γνωστικούς ἐπεγράψαμεν,
ἡμῖν τὰ λοιπὰ κρίνειν καταλέλοιπεν. Ἀμέλιος δὲ ἄχρι τες-
σαράκοντα βιβλίων προκεχώρηκε πρὸς τὸ Ζωστριανοῦ
βιβλίον ἀντιγράφων. Πορφύριος δὲ ἐγὼ πρὸς τὸ Ζωροά-
στρου συχνοὺς πεποίημαι ἐλέγχους, ὅλως νόθον τε καὶ
νέον τὸ βιβλίον παραδεικνὺς πεπλασμένον τε ὑπὸ τῶν τὴν
αἵρεσιν συστησαμένων εἰς δόξαν τοῦ εἶναι τοῦ παλαιοῦ
Ζωροάστρου τὰ δόγματα, ἃ αὐτοὶ εἵλοντο πρεσβεύειν.
Τῶν δ᾽ ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος τὰ Νουμηνίου αὐτὸν
ὑποβάλλεσθαι λεγόντων καὶ τοῦτο πρὸς Ἀμέλιον ἀγ-
γέλλοντος Τρύφωνος τοῦ Στωικοῦ τε καὶ Πλατωνικοῦ γέ-
γραφεν ὁ Ἀμέλιος βιβλίον ὃ ἐπέγραψε μὲν Περὶ τῆς
κατὰ τὰ δόγματα τοῦ Πλωτίνου πρὸς τὸν Νουμήνιον
διαφορᾶς, προσεφώνησε δὲ αὐτὸ Βασιλεῖ ἐμοί· Βασιλεὺς
δὲ τοὔνομα τῷ Πορφυρίῳ ἐμοὶ προσῆν, κατὰ μὲν πάτριον
διάλεκτον Μάλκῳ κεκλημένῳ, ὅπερ μοι καὶ ὁ πατὴρ ὄνομα
κέκλητο, τοῦ δὲ Μάλκου ἑρμηνείαν ἔχοντος βασιλεύς, εἴ
τις εἰς Ἑλληνίδα διάλεκτον μεταβάλλειν ἐθέλοι. Ὅθεν ὁ
Λογγῖνος μὲν προσφωνῶν τὰ Περὶ ὁρμῆς Κλεοδάμῳ τε
κἀμοὶ Πορφυρίῳ Κλεόδαμέ τε καὶ Μάλκε προὔγραψεν· ὁ
δ᾽ Ἀμέλιος ἑρμηνεύσας τοὔνομα, ὡς ὁ Νουμήνιος τὸν
Μάξιμον εἰς τὸν Μεγάλον, οὕτω τὸν Μάλκον οὗτος εἰς
τὸν Βασιλέα, γράφει·
Ἀμέλιος Βασιλεῖ εὖ πράττειν. Αὐτῶν μὲν ἕνεκα τῶν
πανευφήμων ἀνδρῶν, οὓς διατεθρυλληκέναι ἐς ἑαυτὸν φής,
τὰ τοῦ ἑταίρου ἡμῶν δόγματα εἰς τὸν Ἀπαμέα Νουμήνιον
ἀναγόντων, οὐκ ἂν προηκάμην φωνήν, σαφῶς ἐπίστασο.
Δῆλον γὰρ ὅτι καὶ τοῦτο ἐκ τῆς παρ᾽ αὐτοῖς ἀγαλλομένης
προελήλυθεν εὐστομίας τε καὶ εὐγλωττίας, νῦν μὲν ὅτι
πλατὺς φλήναφος, αὖθις δὲ ὅτι ὑποβολιμαῖος, ἐκ τρί-
των δὲ ὅτι καὶ τὰ φαυλότατα τῶν ὄντων ὑποβαλλόμε-
νος, τῷ διασιλλαίνειν αὐτὸν δηλαδὴ κατ᾽ αὐτοῦ λεγόντων.
Σοῦ δὲ τῇ προφάσει ταύτῃ οἰομένου δεῖν ἀποχρῆσθαι πρὸς
τὸ καὶ τὰ ἡμῖν ἀρέσκοντα ἔχειν προχειρότερα εἰς ἀνάμνη-
σιν καὶ τὸ ἐπ᾽ ὀνόματι ἑταίρου ἀνδρὸς οἵου τοῦ Πλωτίνου
μεγάλου εἰ καὶ πάλαι διαβεβοημένα ὁλοσχερέστερον γνῶναι
ὑπήκουσα, καὶ οὖν ἥκω ἀποδιδούς σοι τὰ ἐπηγγελμένα ἐν
τρισὶν ἡμέραις, ὡς καὶ αὐτὸς οἶσθα, πεπονημένα. Χρὴ δὲ
αὐτὰ ὡς ἂν μὴ ἐκ τῆς τῶν συνταγμάτων ἐκείνων παραθέ-
σεως οὔτ᾽ οὖν συντεταγμένα οὔτε ἐξειλεγμένα, ἀλλ᾽ ἀπὸ τῆς
παλαιᾶς ἐντεύξεως ἀναπεπολημένα καὶ ὡς πρῶτα προὔ-
πεσεν ἕκαστα οὕτω ταχθέντα ἐνταῦθα νῦν συγγνώμης
δικαίας παρὰ σοῦ τυχεῖν, ἄλλως τε καὶ τοῦ βουλήματος τοῦ
ὑπὸ τὴν πρὸς ἡμᾶς ὁμολογίαν ὑπαγομένου πρός τινων
ἀνδρὸς οὐ μάλα προχείρου ἑλεῖν ὑπάρχοντος διὰ τὴν
ἄλλοτε ἄλλως περὶ τῶν αὐτῶν ὡς ἂν δόξειε φοράν. Ὅτι
δέ, εἴ τι τῶν ἀπὸ τῆς οἰκείας ἑστίας παραχαράττοιτο,
διορθώσει εὐμενῶς, εὖ οἶδα. Ἠνάγκασμαι δ᾽ ὡς ἔοικεν, ὥς
πού φησιν ἡ τραγῳδία, ὢν φιλοπράγμων τῇ ἀπὸ τῶν τοῦ
καθηγεμόνος ἡμῶν δογμάτων διαστάσει εὐθύνειν τε καὶ
ἀποποιεῖσθαι. Τοιοῦτον ἄρα ἦν τὸ σοὶ χαρίζεσθαι ἐξ
ἅπαντος βούλεσθαι. Ἔρρωσο.
Ταύτην τὴν ἐπιστολὴν θεῖναι προήχθην οὐ μόνον
πίστεως χάριν τοῦ τοὺς τότε καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ γεγονότας τὰ
Νουμηνίου οἴεσθαι ὑποβαλλόμενον κομπάζειν, ἀλλὰ καὶ ὅτι
πλατὺν αὐτὸν φλήναφον εἶναι ἡγοῦντο καὶ κατεφρόνουν τῷ
μὴ νοεῖν ἃ λέγει καὶ τῷ πάσης σοφιστικῆς αὐτὸν σκηνῆς
καθαρεύειν καὶ τύφου, ὁμιλοῦντι δὲ ἐοικέναι ἐν ταῖς
συνουσίαις καὶ μηδενὶ ταχέως ἐπιφαίνειν τὰς συλλογιστικὰς
ἀνάγκας αὐτοῦ τὰς ἐν τῷ λόγῳ λαμβανομένας. Ἔπαθον δ᾽
οὖν τὰ ὅμοια ἐγὼ Πορφύριος, ὅτε πρῶτον αὐτοῦ ἠκροασά-
μην. Διὸ καὶ ἀντιγράψας προσήγαγον δεικνύναι πειρώμε-
νος ὅτι ἔξω τοῦ νοῦ ὑφέστηκε τὸ νόημα. Ἀμέλιον δὲ
ποιήσας ταῦτα ἀναγνῶναι, ἐπειδὴ ἀνέγνω, μειδιάσας σὸν
ἂν εἴη, ἔφη, ὦ Ἀμέλιε, λῦσαι τὰς ἀπορίας, εἰς ἃς δι᾽
ἄγνοιαν τῶν ἡμῖν δοκούντων ἐμπέπτωκε. Γράψαντος δὲ
βιβλίον οὐ μικρὸν τοῦ Ἀμελίου πρὸς τὰς τοῦ Πορφυρίου
ἀπορίας, καὶ αὖ πάλιν πρὸς τὰ γραφέντα ἀντιγράψαντός
μου, τοῦ δὲ Ἀμελίου καὶ πρὸς ταῦτα ἀντειπόντος, ἐκ
τρίτων μόλις συνεὶς τὰ λεγόμενα ἐγὼ ὁ Πορφύριος μετε-
θέμην καὶ παλινῳδίαν γράψας ἐν τῇ διατριβῇ ἀνέγνων·
κἀκεῖθεν λοιπὸν τά τε βιβλία τὰ Πλωτίνου ἐπιστεύθην,
καὶ αὐτὸν τὸν διδάσκαλον εἰς φιλοτιμίαν προήγαγον τοῦ
διαρθροῦν καὶ διὰ πλειόνων γράφειν τὰ δοκοῦντα. Οὐ μὴν
ἀλλὰ καὶ Ἀμέλιος εἰς τὸ συγγράφειν πρόθυμον ἐποίησεν.
Ἣν δὲ ἔσχε καὶ Λογγῖνος περὶ τοῦ Πλωτίνου
δόξαν ἐξ ὧν μάλιστα πρὸς αὐτὸν ἐγὼ γράφων ἐσήμαινον,
δηλώσει μέρος ἐπιστολῆς γραφείσης πρός με ἐπέχον
τοῦτον τὸν τρόπον. Ἀξιῶν γάρ με ἀπὸ τῆς Σικελίας
κατιέναι πρὸς αὐτὸν εἰς τὴν Φοινίκην καὶ κομίζειν τὰ
βιβλία τοῦ Πλωτίνου φησί·
Καὶ σὺ μὲν ταῦτά τε πέμπειν, ὅταν σοι δοκῇ, μᾶλλον
δὲ κομίζειν· οὐ γὰρ ἂν ἀποσταίην τοῦ πολλάκις δεῖσθαί
σου τὴν πρὸς ἡμᾶς ὁδὸν τῆς ἑτέρωσε προκρῖναι, κἂν
εἰ μηδὲν δι᾽ ἄλλο - τί γὰρ ἂν καὶ σοφὸν παρ᾽ ἡμῶν
προσδοκῶν ἀφίκοιο; - τήν τε παλαιὰν συνήθειαν καὶ τὸν
ἀέρα μετριώτατον ὄντα πρὸς ἣν λέγεις τοῦ σώματος
ἀσθένειαν· κἂν ἄλλο τι τύχῃς οἰηθείς, παρ᾽ ἐμοῦ δὲ μηδὲν
προσδοκᾶν καινότερον, μηδ᾽ οὖν τῶν παλαιῶν ὅσα φὴς
ἀπολωλεκέναι. Τῶν γὰρ γραψάντων τοσαύτη σπάνις
ἐνταῦθα καθέστηκεν, ὥστε νὴ τοὺς θεοὺς πάντα τὸν
χρόνον τοῦτον τὰ λειπόμενα τῶν Πλωτίνου κατασκευάζων
μόλις αὐτῶν ἐπεκράτησα τὸν ὑπογραφέα τῶν μὲν εἰωθότων
ἀπάγων ἔργων, πρὸς ἑνὶ δὲ τούτῳ τάξας γενέσθαι. Καὶ
κέκτημαι μὲν ὅσα δοκεῖν πάντα καὶ τὰ νῦν ὑπὸ σοῦ πεμφ-
θέντα, κέκτημαι δὲ ἡμιτελῶς· οὐ γὰρ μετρίως ἦν διημαρτη-
μένα, καίτοι τὸν ἑταῖρον Ἀμέλιον ᾤμην ἀναλήψεσθαι τὰ
τῶν γραφέων πταίσματα· τῷ δ᾽ ἦν ἄλλα προυργιαίτερα τῆς
τοιαύτης προσεδρείας. Οὔκουν ἔχω τίνα χρὴ τρόπον
αὐτοῖς ὁμιλῆσαι καίπερ ὑπερεπιθυμῶν τά τε Περὶ ψυχῆς
καὶ τὰ Περὶ τοῦ ὄντος ἐπισκέψασθαι· ταῦτα γὰρ οὖν καὶ
μάλιστα διημάρτηται. Καὶ πάνυ βουλοίμην ἂν ἐλθεῖν μοι
παρὰ σοῦ τὰ μετ᾽ ἀκριβείας γεγραμμένα τοῦ παραναγνῶναι
μόνον, εἶτα ἀποπέμψαι πάλιν. Αὖθις δὲ τὸν αὐτὸν ἐρῶ
λόγον, ὅτι μὴ πέμπειν, ἀλλ᾽ αὐτὸν ἥκειν ἔχοντα μᾶλλον ἀξιῶ
ταῦτά τε καὶ τῶν λοιπῶν εἴ τι διαπέφευγε τὸν Ἀμέλιον.
Ἃ μὲν γὰρ ἤγαγεν, ἅπαντα διὰ σπουδῆς ἐκτησάμην. Πῶς
δ᾽ οὐκ ἔμελλον ἀνδρὸς ὑπομνήματα πάσης αἰδοῦς ἄξια
καὶ τιμῆς κτήσασθαι; Τοῦτο γὰρ οὖν καὶ παρόντι σοι καὶ
μακρὰν ἀπόντι καὶ περὶ τὴν Τύρον διατρίβοντι τυγχάνω
δήπουθεν ἐπεσταλκὼς ὅτι τῶν μὲν ὑποθέσεων οὐ πάνυ
με τὰς πολλὰς προσίεσθαι συμβέβηκε· τὸν δὲ τύπον τῆς
γραφῆς καὶ τῶν ἐννοιῶν τἀνδρὸς τὴν πυκνότητα καὶ τὸ
φιλόσοφον τῆς τῶν ζητημάτων διαθέσεως ὑπερβαλλόντως
ἄγαμαι καὶ φιλῶ καὶ μετὰ τῶν ἐλλογιμωτάτων ἄγειν τὰ
τούτου βιβλία φαίην ἂν δεῖν τοὺς ζητητικούς.
Ταῦτα ἐπιπλέον παρατέθεικα τοῦ καθ᾽ ἡμᾶς κριτι-
κωτάτου γενομένου καὶ τὰ τῶν ἄλλων σχεδὸν πάντα τῶν
καθ᾽ αὑτὸν διελέγξαντος δεικνὺς οἵα γέγονεν ἡ περὶ
Πλωτίνου κρίσις· καίτοι τὰ πρῶτα ἐκ τῆς τῶν ἄλλων
ἀμαθίας καταφρονητικῶς ἔχων πρὸς αὐτὸν διετέλει. Ἐδό-
κει δὲ ἃ ἐκτήσατο ἐκ τῶν Ἀμελίου λαβὼν ἡμαρτῆσθαι
διὰ τὸ μὴ νοεῖν τοῦ ἀνδρὸς τὴν συνήθη ἑρμηνείαν. Εἰ
γάρ τινα καὶ ἄλλα, καὶ τὰ παρ᾽ Ἀμελίῳ διώρθωτο ὡς ἂν
ἐκ τῶν αὐτογράφων μετειλημμένα. Ἔτι δὲ τοῦ Λογγί-
νου ἃ ἐν συγγράμματι γέγραφε περὶ Πλωτίνου τε καὶ
Ἀμελίου καὶ τῶν καθ᾽ ἑαυτὸν γεγονότων φιλοσόφων ἀναγ-
καῖον παραθεῖναι, ἵνα καὶ πλήρης γένηται ἡ περὶ αὐτῶν
κρίσις οἵα γέγονε τοῦ ἐλλογιμωτάτου ἀνδρὸς καὶ ἐλεγκτι-
κωτάτου. Ἐπιγράφεται δὲ τὸ βιβλίον Λογγίνου πρὸς Πλω-
τῖνον καὶ Γεντιλιανὸν Ἀμέλιον περὶ τέλους. Ἔχει δὲ
τοιόνδε προοίμιον·
Πολλῶν καθ᾽ ἡμᾶς, ὦ Μάρκελλε, γεγενημένων φιλο-
σόφων οὐχ ἥκιστα παρὰ τοὺς πρώτους τῆς ἡλικίας ἡμῶν
χρόνους· ὁ μὲν γὰρ νῦν καιρὸς οὐδ᾽ εἰπεῖν ἔστιν ὅσην
σπάνιν ἔσχηκε τοῦ πράγματος· ἔτι δὲ μειρακίων ὄντων
ἡμῶν οὐκ ὀλίγοι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ λόγων προέστησαν, οὓς
ἅπαντας μὲν ὑπῆρξεν ἰδεῖν ἡμῖν διὰ τὴν ἐκ παίδων ἐπὶ
πολλοὺς τόπους ἅμα τοῖς γονεῦσιν ἐπιδημίαν, συγγενέσθαι
δὲ αὐτῶν τοῖς ἐπιβιώσασι κατὰ ταὐτὸ συχνοῖς ἔθνεσι καὶ
πόλεσιν ἐπιμίξαντας· οἱ μὲν καὶ διὰ γραφῆς ἐπεχείρησαν
τὰ δοκοῦντα σφίσι πραγματεύεσθαι καταλιπόντες τοῖς
ἐπιγιγνομένοις τῆς παρ᾽ αὐτῶν ὠφελείας μετασχεῖν, οἱ δ᾽
ἀποχρῆναι σφίσιν ἡγήσαντο τοὺς συνόντας προβιβάζειν εἰς
τὴν τῶν ἀρεσκόντων ἑαυτοῖς κατάληψιν. Ὧν τοῦ μὲν
προτέρου γεγόνασι τρόπου Πλατωνικοὶ μὲν Εὐκλείδης καὶ
Δημόκριτος καὶ Προκλῖνος ὁ περὶ τὴν Τρῳάδα διατρίψας
οἵ τε μέχρι νῦν ἐν τῇ Ῥώμῃ δημοσιεύοντες Πλωτῖνος καὶ
Γεντιλιανὸς Ἀμέλιος ὁ τούτου γνώριμος, Στωικῶν δὲ
Θεμιστοκλῆς καὶ Φοιβίων οἵ τε μέχρι πρῴην ἀκμάσαντες
Ἄννιός τε καὶ Μήδιος, Περιπατητικῶν δὲ ὁ Ἀλεξανδρεὺς
Ἡλιόδωρος. Τοῦ δὲ δευτέρου Πλατωνικοὶ μὲν Ἀμμώνιος
καὶ Ὠριγένης, οἷς ἡμεῖς τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου προσεφοι-
τήσαμεν, ἀνδράσιν οὐκ ὀλίγῳ τῶν καθ᾽ ἑαυτοὺς εἰς σύνεσιν
διενεγκοῦσιν, οἵ τε Ἀθήνησι διάδοχοι Θεόδοτος καὶ
Εὔβουλος· καὶ γὰρ εἴ τι τούτων γέγραπταί τισιν, ὥσπερ
Ὠριγένει μὲν τὸ Περὶ τῶν δαιμόνων, Εὐβούλῳ δὲ τὸ
Περὶ τοῦ Φιλήβου καὶ τοῦ Γοργίου καὶ τῶν Ἀρις-
τοτέλει πρὸς τὴν Πλάτωνος Πολιτείαν ἀντειρημένων,
οὐκ ἐχέγγυα πρὸς τὸ μετὰ τῶν ἐξειργασμένων τὸν λόγον
αὐτοὺς ἀριθμεῖν ἂν γένοιτο πάρεργον τῇ τοιαύτῃ χρησαμέ-
νων σπουδῇ καὶ μὴ προηγουμένην περὶ τοῦ γράφειν ὁρμὴν
λαβόντων. Τῶν δὲ Στωικῶν Ἑρμῖνος καὶ Λυσίμαχος οἵ
τε ἐν ἄστει καταβιώσαντες Ἀθηναῖος καὶ Μουσώνιος, καὶ
Περιπατητικῶν Ἀμμώνιος καὶ Πτολεμαῖος φιλολογώτατοι
μὲν τῶν καθ᾽ ἑαυτοὺς ἄμφω γενόμενοι καὶ μάλιστα ὁ Ἀμ-
μώνιος· οὐ γὰρ ἔστιν ὅστις ἐκείνῳ γέγονεν εἰς πολυμαθίαν
παραπλήσιος· οὐ μὴν καὶ γράψαντές γε τεχνικὸν οὐδέν,
ἀλλὰ ποιήματα καὶ λόγους ἐπιδεικτικούς, ἅπερ οὖν καὶ
σωθῆναι τῶν ἀνδρῶν τούτων οὐχ ἑκόντων οἶμαι· μὴ γὰρ
ἂν αὐτοὺς δέξασθαι διὰ τοιούτων βιβλίων ὕστερον γενέ-
σθαι γνωρίμους, ἀφέντας σπουδαιοτέροις συγγράμμασι τὴν
ἑαυτῶν ἀποθησαυρίσαι διάνοιαν. Τῶν δ᾽ οὖν γραψάντων οἱ
μὲν οὐδὲν πλέον ἢ συναγωγὴν καὶ μεταγραφὴν τῶν τοῖς
πρεσβυτέροις συντεθέντων ἐποιήσαντο, καθάπερ Εὐκλείδης
καὶ Δημόκριτος καὶ Προκλῖνος, οἱ δὲ μικρὰ κομιδῇ
πράγματα τῆς τῶν παλαιῶν ἱστορίας ἀπομνημονεύσαντες
εἰς τοὺς αὐτοὺς τόπους ἐκείνοις ἐπεχείρησαν συντιθέναι
βιβλία, καθάπερ Ἄννιός τε καὶ Μήδιος καὶ Φοιβίων, οὗτος
μὲν ἀπὸ τῆς ἐν τῇ λέξει κατασκευῆς γνωρίζεσθαι μᾶλλον
ἢ τῆς ἐν τῇ διανοίᾳ συντάξεως ἀξιῶν· οἷς καὶ τὸν Ἡλιό-
δωρον συγκατανείμειέ τις ἄν, οὐδ᾽ ἐκεῖνον παρὰ τὰ τοῖς
πρεσβυτέροις ἐν ταῖς ἀκροάσεσιν εἰρημένα πλέον τι
συμβαλλόμενον εἰς τὴν τοῦ λόγου διάρθρωσιν. Οἱ δὲ καὶ
πλήθει προβλημάτων ἃ μετεχειρίσαντο τὴν σπουδὴν τοῦ
γράφειν ἀποδειξάμενοι καὶ τρόπῳ θεωρίας ἰδίῳ χρησάμενοι
Πλωτῖνός εἰσι καὶ Γεντιλιανὸς Ἀμέλιος· ὃς μὲν τὰς
Πυθαγορείους ἀρχὰς καὶ Πλατωνικάς, ὡς ἐδόκει, πρὸς
σαφεστέραν τῶν πρὸ αὐτοῦ καταστησάμενος ἐξήγησιν·
οὐδὲ γὰρ οὐδὲν ἐγγύς τι τὰ Νουμηνίου καὶ Κρονίου καὶ
Μοδεράτου καὶ Θρασύλλου τοῖς Πλωτίνου περὶ τῶν αὐτῶν
συγγράμμασιν εἰς ἀκρίβειαν· ὁ δὲ Ἀμέλιος κατ᾽ ἴχνη μὲν
τούτου βαδίζειν προαιρούμενος καὶ τὰ πολλὰ μὲν τῶν αὐτῶν
δογμάτων ἐχόμενος, τῇ δὲ ἐξεργασίᾳ πολὺς ὢν καὶ τῇ τῆς
ἑρμηνείας περιβολῇ πρὸς τὸν ἐναντίον ἐκείνῳ ζῆλον
ὑπαγόμενος. Ὧν καὶ μόνων ἡμεῖς ἄξιον εἶναι νομίζομεν
ἐπισκοπεῖσθαι τὰ συγγράμματα. Τοὺς μὲν γὰρ λοιποὺς τί
τις ἂν κινεῖν οἴοιτο δεῖν ἀφεὶς ἐξετάζειν ἐκείνους, παρ᾽
ὧν ταῦτα λαβόντες οὗτοι γεγράφασιν οὐδὲν αὐτοὶ παρ᾽
αὑτῶν προσθέντες οὐχ ὅτι τῶν κεφαλαίων, ἀλλ᾽ οὐδὲ τῶν
ἐπιχειρημάτων, οὐδ᾽ οὖν ἢ συναγωγῆς τῶν παρὰ τοῖς
πλείοσιν ἢ κρίσεως τοῦ βελτίονος ἐπιμεληθέντες; Ἤδη
μὲν οὖν καὶ δι᾽ ἄλλων τουτὶ πεποιήκαμεν, ὥσπερ καὶ τῷ
μὲν Γεντιλιανῷ περὶ τῆς κατὰ Πλάτωνα δικαιοσύνης
ἀντειπόντες, τοῦ δὲ Πλωτίνου τὸ Περὶ τῶν ἰδεῶν ἐπισκε-
ψάμενοι· τὸν μὲν γὰρ κοινὸν ἡμῶν τε κἀκείνων ἑταῖρον
ὄντα, Βασιλέα τὸν Τύριον, οὐδ᾽ αὐτὸν ὀλίγα πεπραγματευ-
μένον κατὰ τὴν Πλωτίνου μίμησιν, ὃν ἀποδεξάμενος
μᾶλλον τῆς παρ᾽ ἡμῖν ἀγωγῆς ἐπεχείρησε διὰ συγγράμματος
ἀποδεῖξαι βελτίω δόξαν περὶ τῶν ἰδεῶν τῆς ἡμῖν
ἀρεσκούσης ἔχοντα, μετρίως ἀντιγραφῇ διελέγξαι δοκοῦμεν
οὐκ εὖ παλινῳδήσαντα κἀν τούτοις οὐκ ὀλίγας τῶν ἀνδρῶν
τούτων κεκινηκότες δόξας, ὥσπερ κἀν τῇ πρὸς τὸν
Ἀμέλιον ἐπιστολῇ, μέγεθος μὲν ἐχούσῃ συγγράμματος,
ἀποκρινομένῃ δὲ πρὸς ἄττα τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς
ἀπὸ τῆς Ῥώμης ἐπεσταλμένων, ἣν αὐτὸς μὲν ἐπιστολὴν
Περὶ τοῦ τρόπου τῆς Πλωτίνου φιλοσοφίας _ἐπ_έγρα-
ψεν, ἡμεῖς δὲ αὐτὸ μόνον προσηρκέσθημεν τῇ κοινῇ τοῦ
συγγράμματος ἐπιγραφῇ Πρὸς τὴν Ἀμελίου ἐπιστολὴν
αὐτὸ προσαγορεύσαντες.
Ἐν δὴ τούτοις τότε ὡμολόγησε μὲν πάντων τῶν
ἐπ᾽ αὐτοῦ γεγονότων πλήθει τε προβλημάτων διενεγκεῖν
Πλωτῖνόν τε καὶ Ἀμέλιον, τρόπῳ δὲ θεωρίας ἰδίῳ μάλιστα
τούτους χρήσασθαι, τὰ Νουμηνίου δὲ οὐχ ὅτι ὑποβάλλεσθαι
καὶ τἀκείνου πρεσβεύειν δόγματα, ἀλλὰ τὰ τῶν Πυθαγο-
ρείων αὐτοῦ τε ἑλομένου μετιέναι δόγματα, καὶ οὐδ᾽ ἐγγὺς
εἶναι τὰ Νουμηνίου καὶ Κρονίου καὶ Μοδεράτου καὶ
Θρασύλλου τοῖς Πλωτίνου περὶ τῶν αὐτῶν συγγράμμασιν
εἰς ἀκρίβειαν. Εἰπὼν δὲ περὶ Ἀμελίου, ὅτι κατ᾽ ἴχνη
μὲν τοῦ Πλωτίνου ἐβάδιζε, τῇ δὲ ἐξεργασίᾳ πολὺς ὢν καὶ
τῇ τῆς ἑρμηνείας περιβολῇ πρὸς τὸν ἐναντίον ἐκείνῳ
ζῆλον ὑπήγετο, ὅμως μνησθεὶς ἐμοῦ Πορφυρίου ἔτι ἀρχὰς
ἔχοντος τῆς πρὸς τὸν Πλωτῖνον συνουσίας φησὶν ὅτι ὁ
δὲ κοινὸς ἡμῶν τε κἀκείνων ἑταῖρος Βασιλεὺς ὁ Τύριος
οὐδ᾽ αὐτὸς ὀλίγα πεπραγματευμένος κατὰ τὴν Πλωτίνου
μίμησιν. Συνέθηκε ταῦτα ὄντως κατιδών, ὅτι τῆς Ἀμελίου
περιβολῆς τὸ ἀφιλόσοφον παντελῶς ἐφυλαξάμην καὶ πρὸς
ζῆλον τὸν Πλωτίνου γράφων ἀφεώρων. Ἀρκεῖ τοίνυν ὁ
τοσοῦτος ἀνὴρ καὶ ἐν κρίσει πρῶτος ὢν καὶ ὑπειλημμένος
ἄχρι νῦν τοιαῦτα γράφων περὶ Πλωτίνου, ὡς, εἰ καὶ
καλοῦντί με τὸν Πορφύριον συνέβη δυνηθῆναι συμμῖξαι
αὐτῷ, οὐδ᾽ ἂν ἀντέγραψεν, ἃ πρὶν ἀκριβῶσαι τὸ δόγμα
γράψαι ἐπεχείρησεν.
Ἀλλὰ τιή μοι ταῦτα περὶ δρῦν ἢ περὶ
πέτραν - φησὶν ὁ Ἡσίοδος - λέγειν; Εἰ γὰρ δεῖ ταῖς
μαρτυρίαις χρῆσθαι ταῖς παρὰ τῶν σοφῶν γεγενημέναις,
τίς ἂν εἴη σοφώτερος θεοῦ, καὶ θεοῦ τοῦ ἀληθῶς εἰρη-
κότος·
Οἶδα δ᾽ ἐγὼ ψάμμου τ᾽ ἀριθμὸν καὶ μέτρα θαλάσσης
καὶ κωφοῦ ξυνίημι καὶ οὐ λαλέοντος ἀκούω;
Ὁ γὰρ δὴ Ἀπόλλων ἐρομένου τοῦ Ἀμελίου, ποῦ ἡ
Πλωτίνου ψυχὴ κεχώρηκεν, ὁ τοσοῦτον εἰπὼν περὶ
Σωκράτους·
Ἀνδρῶν ἁπάντων Σωκράτης σοφώτατος,
ἐπάκουσον, ὅσα καὶ οἷα περὶ Πλωτίνου ἐθέσπισεν·
Ἄμβροτα φορμίζειν ἀναβάλλομαι ὕμνον ἀοιδῆς
ἀμφ᾽ ἀγανοῖο φίλοιο μελιχροτάταισιν ὑφαίνων
φωναῖς εὐφήμου κιθάρης χρυσέῳ ὑπὸ πλήκτρῳ.
Κλῄζω καὶ Μούσας ξυνὴν ὄπα γηρύσασθαι
παμφώνοις ἰαχαῖσι παναρμονίαισί τ᾽ ἐρωαῖς,
οἷον ἐπ᾽ Αἰακίδῃ στῆσαι χορὸν ἐκλήιχθεν
ἀθανάτων μανίαισιν Ὁμηρείαισί τ᾽ ἀοιδαῖς.
Ἀλλ᾽ ἄγε Μουσάων ἱερὸς χορός, ἀπύσωμεν
εἰς ἓν ἐπιπνείοντες ἀοιδῆς τέρματα πάσης·
ὕμμι καὶ ἐν μέσσαισιν ἐγὼ Φοῖβος βαθυχαίτης·
δαῖμον, ἄνερ τὸ πάροιθεν, ἀτὰρ νῦν δαίμονος αἴσῃ
θειοτέρῃ πελάων, ὅτ᾽ ἐλύσαο δεσμὸν ἀνάγκης
ἀνδρομέης, ῥεθέων δὲ πολυφλοίσβοιο κυδοιμοῦ
ῥωσάμενος πραπίδεσσιν ἐς ᾐόνα νηχύτου ἀκτῆς
νήχε᾽ ἐπειγόμενος δήμου ἄπο νόσφιν ἀλιτρῶν
στηρίξαι καθαρῆς ψυχῆς εὐκαμπέα οἴμην,
ἧχι θεοῖο σέλας περιλάμπεται, ἧχι θέμιστες
ἐν καθαρῷ ἀπάτερθεν ἀλιτροσύνης ἀθεμίστου.
Καὶ τότε μὲν σκαίροντι πικρὸν κῦμ᾽ ἐξυπαλύξαι
αἱμοβότου βιότοιο καὶ ἀσηρῶν εἰλίγγων
ἐν μεσάτοισι κλύδωνος ἀνωίστου τε κυδοιμοῦ
πολλάκις ἐκ μακάρων φάνθη σκοπὸς ἐγγύθι ναίων.
Πολλάκι σεῖο νόοιο βολὰς λοξῇσιν ἀταρποῖς
ἱεμένας φορέεσθαι ἐρωῇσι σφετέρῃσιν
ὀρθοπόρους ἀνὰ κύκλα καὶ ἄμβροτον οἶμον ἄειραν
ἀθάνατοι θαμινὴν φαέων ἀκτῖνα πορόντες
ὄσσοισιν δέρκεσθαι ἀπαὶ σκοτίης λυγαίης.
Οὐδέ σε παμπήδην βλεφάρων ἔχε νήδυμος ὕπνος·
ἀλλ᾽ ἄρ᾽ ἀπὸ βλεφάρων πετάσας κληῖδα βαρεῖαν
ἀχλύος ἐν δίνῃσι φορεύμενος ἔδρακες ὄσσοις
πολλά τε καὶ χαρίεντα, τά κεν ῥέα οὔτις ἴδοιτο
ἀνθρώπων, ὅσσοι σοφίης μαιήτορες ἔπλευν.
Νῦν δ᾽ ὅτε δὴ σκῆνος μὲν ἐλύσαο, σῆμα δ᾽ ἔλειψας
ψυχῆς δαιμονίης, μεθ᾽ ὁμήγυριν ἔρχεαι ἤδη
δαιμονίην ἐρατοῖσιν ἀναπνείουσαν ἀήταις,
ἔνθ᾽ ἔνι μὲν φιλότης, ἔνι δ᾽ ἵμερος ἁβρὸς ἰδέσθαι,
εὐφροσύνης πλείων καθαρῆς, πληρούμενος αἰὲν
ἀμβροσίων ὀχετῶν θεόθεν ὅθεν ἐστὶν ἐρώτων
πείσματα, καὶ γλυκερὴ πνοιὴ καὶ νήνεμος αἰθήρ,
χρυσείης γενεῆς μεγάλου Διὸς ἧχι νέμονται
Μίνως καὶ Ῥαδάμανθυς ἀδελφεοί, ἧχι δίκαιος
Αἰακός, ἧχι Πλάτων, ἱερὴ ἴς, ἧχί τε καλὸς
Πυθαγόρης ὅσσοι τε χορὸν στήριξαν ἔρωτος
ἀθανάτου, ὅσσοι γενεὴν ξυνὴν ἐλάχοντο
δαίμοσιν ὀλβίστοις, ὅθι τοι κέαρ ἐν θαλίῃσιν
αἰὲν ἐυφροσύνῃσι τ᾽ ἰαίνεται. Ἆ μάκαρ, ὅσσους
ὀτλήσας ἀριθμοὺς ἀέθλων μετὰ δαίμονας ἁγνοὺς
πωλέεαι ζαμενῇσι κορυσσάμενος ζωῇσι.
Στήσωμεν μολπήν τε χοροῦ τ᾽ εὐδίνεα κύκλον
Πλωτίνου, Μοῦσαι, πολυγηθέος· αὐτὰρ ἐμεῖο
χρυσείη κιθάρη τόσσον φράσεν εὐαίωνι.
Ἐν δὴ τούτοις εἴρηται μὲν ὅτι ἀγανὸς γέγονε καὶ
ἤπιος καὶ πρᾶός γε μάλιστα καὶ μείλιχος, ἅπερ καὶ ἡμεῖς
οὕτως ἔχοντι συνῄδειμεν· εἴρηται δ᾽ ὅτι ἄγρυπνος καὶ
καθαρὰν τὴν ψυχὴν ἔχων καὶ ἀεὶ σπεύδων πρὸς τὸ θεῖον,
οὗ διὰ πάσης τῆς ψυχῆς ἤρα, ὅτι τε πάντ᾽ ἐποίει ἀπαλ-
λαγῆναι, πικρὸν κῦμ᾽ ἐξυπαλύξαι τοῦ αἱμοβότου τῇδε
βίου. Οὕτως δὲ μάλιστα τούτῳ τῷ δαιμονίῳ φωτὶ πολλάκις
ἐνάγοντι ἑαυτὸν εἰς τὸν πρῶτον καὶ ἐπέκεινα θεὸν ταῖς
ἐννοίαις καὶ κατὰ τὰς ἐν τῷ Συμποσίῳ ὑφηγημένας
ὁδοὺς τῷ Πλάτωνι ἐφάνη ἐκεῖνος ὁ θεὸς ὁ μήτε μορφὴν
μήτε τινὰ ἰδέαν ἔχων, ὑπὲρ δὲ νοῦν καὶ πᾶν τὸ νοη-
τὸν ἱδρυμένος. Ὧι δὴ καὶ ἐγὼ Πορφύριος ἅπαξ λέγω
πλησιάσαι καὶ ἑνωθῆναι ἔτος ἄγων ἑξηκοστόν τε καὶ
ὄγδοον. Ἐφάνη γοῦν τῷ Πλωτίνῳ σκοπὸς ἐγγύθι ναίων.
Τέλος γὰρ αὐτῷ καὶ σκοπὸς ἦν τὸ ἑνωθῆναι καὶ πελάσαι
τῷ ἐπὶ πᾶσι θεῷ. Ἔτυχε δὲ τετράκις που, ὅτε αὐτῷ
συνήμην, τοῦ σκοποῦ τούτου ἐνεργείᾳ ἀρρήτῳ καὶ οὐ
δυνάμει. Καὶ ὅτι λοξῶς φερόμενον πολλάκις οἱ θεοὶ κατ-
εύθυναν θαμινὴν φαέων ἀκτῖνα πορόντες, ὡς ἐπισκέψει
τῇ παρ᾽ ἐκείνων καὶ ἐπιβλέψει γραφῆναι τὰ γραφέντα,
εἴρηται. Ἐκ δὲ τῆς ἀγρύπνου ἔσωθέν τε καὶ ἔξωθεν
θέας ἔδρακες, φησίν, ὄσσοις πολλά τε καὶ χαρίεντα, τά
κεν ῥέα οὔτις ἴδοιτο ἀνθρώπων τῶν φιλοσοφίᾳ προσε-
χόντων. Ἡ γὰρ δὴ τῶν ἀνθρώπων θεωρία ἀνθρωπίνης
μὲν ἂν γένοιτο ἀμείνων· ὡς δὲ πρὸς τὴν θείαν γνῶσιν
χαρίεσσα μὲν ἂν εἴη, οὐ μὴν ὥστε τὸ βάθος ἑλεῖν ἂν δυνη-
θῆναι, ὥσπερ αἱροῦσιν οἱ θεοί. Ταῦτα μὲν οὖν ὅ τι ἔτι σῶμα
περικείμενος ἐνήργει καὶ τίνων ἐτύγχανε δεδήλωκε. Μετὰ
δὲ τὸ λυθῆναι ἐκ τοῦ σώματος ἐλθεῖν μὲν αὐτόν φησιν
εἰς τὴν δαιμονίαν ὁμήγυριν, πολιτεύεσθαι δ᾽ ἐκεῖ φιλότητα,
ἵμερον, εὐφροσύνην, ἔρωτα ἐξημμένον τοῦ θεοῦ, τετάχθαι
δὲ καὶ τοὺς λεγομένους δικαστὰς τῶν ψυχῶν, παῖδας τοῦ
θεοῦ, Μίνω καὶ Ῥαδάμανθυν καὶ Αἰακόν, πρὸς οὓς οὐ
δικασθησόμενον οἴχεσθαι, συνεσόμενον δὲ τούτοις, οἷς καὶ
οἱ ἄλλοι ὅσοι ἄριστοι. Σύνεισι δὲ τοιοῦτοι Πλάτων, Πυθα-
γόρας ὁπόσοι τε ἄλλοι χορὸν στήριξαν ἔρωτος ἀθανάτου·
ἐκεῖ δὲ τὴν γένεσιν τοὺς ὀλβίστους δαίμονας ἔχειν βίον
τε μετιέναι τὸν ἐν θαλείαις καὶ εὐφροσύναις καταπε-
πυκνωμένον καὶ τοῦτον διατελεῖν καὶ ὑπὸ θεῶν μακα-
ριζόμενον.
Τοιοῦτος μὲν οὖν ὁ Πλωτίνου ἡμῖν ἱστόρηται βίος.
Ἐπεὶ δὲ αὐτὸς τὴν διάταξιν καὶ τὴν διόρθωσιν τῶν
βιβλίων ποιεῖσθαι ἡμῖν ἐπέτρεψεν, ἐγὼ δὲ κἀκείνῳ ζῶντι
ὑπεσχόμην καὶ τοῖς ἄλλοις ἑταίροις ἐπηγγειλάμην
ποιῆσαι τοῦτο, πρῶτον μὲν τὰ βιβλία οὐ κατὰ χρόνους
ἐᾶσαι φύρδην ἐκδεδομένα ἐδικαίωσα, μιμησάμενος δ᾽
Ἀπολλόδωρον τὸν Ἀθηναῖον καὶ Ἀνδρόνικον τὸν Περι-
πατητικόν, ὧν ὁ μὲν Ἐπίχαρμον τὸν κωμῳδιογράφον εἰς
δέκα τόμους φέρων συνήγαγεν, ὁ δὲ τὰ Ἀριστοτέλους
καὶ Θεοφράστου εἰς πραγματείας διεῖλε τὰς οἰκείας
ὑποθέσεις εἰς ταὐτὸν συναγαγών· οὕτω δὴ καὶ ἐγὼ
νδ ὄντα ἔχων τὰ τοῦ Πλωτίνου βιβλία διεῖλον μὲν εἰς
ἓξ ἐννεάδας τῇ τελειότητι τοῦ ἓξ ἀριθμοῦ καὶ ταῖς ἐν-
νεάσιν ἀσμένως ἐπιτυχών, ἑκάστῃ δὲ ἐννεάδι τὰ οἰκεῖα
φέρων συνεφόρησα δοὺς καὶ τάξιν πρώτην τοῖς ἐλαφρο-
τέροις προβλήμασιν. Ἡ μὲν γὰρ πρώτη ἐννεὰς ἔχει τὰ
ἠθικώτερα τάδε·
α Τί τὸ ζῷον καὶ τίς ὁ ἄνθρωπος·
οὗ ἡ ἀρχή· ἡδοναὶ καὶ λῦπαι.
β Περὶ ἀρετῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ τὰ κακὰ ἐνταῦθα.
γ Περὶ διαλεκτικῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· τίς τέχνη ἢ μέθοδος.
δ Περὶ εὐδαιμονίας·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ εὖ ζῆν καὶ τὸ εὐδαιμονεῖν.
ε Εἰ ἐν παρατάσει χρόνου τὸ εὐδαιμονεῖν·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰ τὸ εὐδαιμονεῖν ἐπίδοσιν.
Περὶ τοῦ καλοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ καλὸν ἔστι μὲν ἐν ὄψει.
ζ Περὶ τοῦ πρώτου ἀγαθοῦ καὶ τῶν ἄλλων ἀγαθῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρ᾽ ἄν τις ἕτερον εἴποι ἀγαθὸν ἑκάστῳ.
η Πόθεν τὰ κακά·
οὗ ἡ ἀρχή· οἱ ζητοῦντες πόθεν τὰ κακά.
θ Περὶ τῆς ἐκ τοῦ βίου εὐλόγου ἐξαγωγῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· οὐκ ἐξάξεις ἵνα μὴ ἐξίῃ.
Ἡ μὲν οὖν πρώτη ἐννεὰς τάδε περιέχει ἠθικωτέρας
ὑποθέσεις περιλαβοῦσα. Ἡ δὲ δευτέρα τῶν φυσικῶν
συναγωγὴν ἔχουσα τὰ περὶ κόσμου καὶ τὰ τῷ κόσμῳ
ἀνήκοντα περιέχει. Ἔστι δὲ ταῦτα·
α Περὶ τοῦ κόσμου·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν κόσμον ἀεὶ λέγοντες καὶ πρόσθεν εἶναι.
β Περὶ τῆς κυκλοφορίας·
οὗ ἡ ἀρχή· διὰ τί κύκλῳ κινεῖται.
γ Εἰ ποιεῖ τὰ ἄστρα·
οὗ ἡ ἀρχή· ὅτι ἡ τῶν ἄστρων φορὰ σημαίνει.
δ Περὶ τῶν δύο ὑλῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· τὴν λεγομένην ὕλην.
ε Περὶ τοῦ δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ·
οὗ ἡ ἀρχή· λέγεται τὸ μὲν δυνάμει, τὸ δὲ ἐνεργείᾳ.
Περὶ ποιότητος καὶ εἴδους·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα τὸ ὂν καὶ ἡ οὐσία ἕτερον.
ζ Περὶ τῆς δι᾽ ὅλων κράσεως·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ τῆς δι᾽ ὅλων.
η Πῶς τὰ πόρρω ὁρώμενα μικρὰ φαίνεται·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα τὰ πόρρω ἐλάττω φαίνεται.
θ Πρὸς τοὺς κακὸν τὸν δημιουργὸν τοῦ κόσμου καὶ
τὸν κόσμον κακὸν εἶναι λέγοντας·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ τοίνυν ἐφάνη ἡμῖν.
Ἡ δὲ τρίτη ἐννεὰς ἔτι τὰ περὶ κόσμου ἔχουσα περι-
είληφε τὰ περὶ τῶν κατὰ τὸν κόσμον θεωρουμένων ταῦτα·
α Περὶ εἱμαρμένης·
οὗ ἡ ἀρχή· ἅπαντα τὰ γιγνόμενα.
β Περὶ προνοίας πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ μὲν τῷ αὐτομάτῳ.
γ Περὶ προνοίας δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· τί τοίνυν δοκεῖ περὶ τούτων.
δ Περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαίμονος·
οὗ ἡ ἀρχή· τῶν μὲν αἱ ὑποστάσεις.
ε Περὶ ἔρωτος·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ ἔρωτος πότερα θεός τις.
Περὶ τῆς ἀπαθείας τῶν ἀσωμάτων·
οὗ ἡ ἀρχή· τὰς αἰσθήσεις οὐ λέγοντες πάθη.
ζ Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν αἰῶνα καὶ τὸν χρόνον.
η Περὶ φύσεως καὶ θεωρίας καὶ τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· παίζοντες δὴ τὴν πρώτην.
θ Ἐπισκέψεις διάφοροι·
οὗ ἡ ἀρχή· νοῦς φησιν ὁρᾷ ἐνούσας.
Ταύτας τὰς τρεῖς ἐννεάδας ἡμεῖς ἐν ἑνὶ σωματίῳ
τάξαντες κατεσκευάσαμεν. Ἐν δὲ τῇ τρίτῃ ἐννεάδι
ἐτάξαμεν καὶ τὸ Περὶ τοῦ εἰληχότος ἡμᾶς δαίμονος,
ὅτι καθόλου θεωρεῖται τὰ περὶ αὐτοῦ καὶ ἔστι τὸ πρόβλημα
καὶ παρὰ τοῖς τὰ κατὰ τὰς γενέσεις τῶν ἀνθρώπων σκεπτο-
μένοις. Ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Περὶ ἔρωτος τόπος. Τὸ δὲ
Περὶ αἰῶνος καὶ χρόνου διὰ τὸ περὶ τοῦ χρόνου
ἐνταῦθα ἐτάξαμεν. Τὸ δὲ Περὶ φύσεως καὶ θεωρίας καὶ
τοῦ ἑνὸς διὰ τὸ περὶ φύσεως κεφάλαιον ἐνταῦθα τέτακται.
Ἡ δὲ τετάρτη ἐννεὰς μετὰ τὰ περὶ κόσμου τὰ περὶ
ψυχῆς εἴληχε συγγράμματα. Ἔχει δὲ τάδε·
α Περὶ οὐσίας ψυχῆς πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὴν τῆς ψυχῆς οὐσίαν τίς ποτέ ἐστι.
β Περὶ οὐσίας ψυχῆς δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐν τῷ κόσμῳ τῷ νοητῷ.
γ Περὶ ψυχῆς ἀποριῶν πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ ψυχῆς ὅσα ἀπορήσαντας δεῖ εἰς εὐπορίαν
καταστῆναι.
δ Περὶ ψυχῆς ἀποριῶν δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· τί οὖν ἐρεῖ.
ε Περὶ ψυχῆς ἀποριῶν τρίτον ἢ περὶ ὄψεως·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ ὑπερεθέμεθα σκέψασθαι.
Περὶ αἰσθήσεως καὶ μνήμης·
οὗ ἡ ἀρχή· τὰς αἰσθήσεις οὐ τυπώσεις.
ζ Περὶ ἀθανασίας ψυχῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰ δέ ἐστιν ἀθάνατος ἕκαστος.
η Περὶ τῆς εἰς τὰ σώματα καθόδου τῆς ψυχῆς·
οὗ ἡ ἀρχή· πολλάκις ἐγειρόμενος.
θ Εἰ αἱ πᾶσαι ψυχαὶ μία·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα ὥσπερ τὴν ψυχὴν ἑκάστου φαμέν.
Ἡ μὲν οὖν τετάρτη ἐννεὰς τὰς περὶ ψυχῆς αὐτῆς
ὑποθέσεις ἔσχε πάσας. Ἡ δὲ πέμπτη ἔχει μὲν τὰς περὶ
νοῦ, περιέχει δὲ ἕκαστον τῶν βιβλίων ἔν τισι καὶ περὶ
τοῦ ἐπέκεινα καὶ περὶ τοῦ ἐν ψυχῇ νοῦ καὶ περὶ τῶν
ἰδεῶν. Ἔστι δὲ τάδε·
α Περὶ τῶν τριῶν ἀρχικῶν ὑποστάσεων·
οὗ ἡ ἀρχή· τί ποτέ ἐστιν ἄρα τὸ πεποιηκός.
β Περὶ γενέσεως καὶ τάξεως τῶν μετὰ τὸ πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ ἓν πάντα.
γ Περὶ τῶν γνωριστικῶν ὑποστάσεων καὶ τοῦ ἐπέκεινα.
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα τὸ νοοῦν ἑαυτὸ ποικίλον δεῖ εἶναι.
δ Πῶς ἀπὸ τοῦ πρώτου τὸ μετὰ τὸ πρῶτον καὶ περὶ
τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· εἴ τι ἔστι μετὰ τὸ πρῶτον, ἀνάγκη ἐξ ἐκείνου εἶναι.
ε Ὅτι οὐκ ἔξω τοῦ νοῦ τὰ νοητὰ καὶ περὶ τἀγαθοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸν νοῦν τὸν ἀληθῆ νοῦν.
Περὶ τοῦ τὸ ἐπέκεινα τοῦ ὄντος μὴ νοεῖν· καὶ τί
τὸ πρώτως νοοῦν καὶ τί τὸ δευτέρως·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ μέν ἐστι νοεῖν.
ζ Περὶ τοῦ εἰ καὶ τῶν καθέκαστά ἐστιν εἴδη·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰ καὶ τοῦ καθέκαστον.
η Περὶ τοῦ νοητοῦ κάλλους·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδή φαμεν τὸν ἐν θέᾳ τοῦ νοητοῦ.
θ Περὶ νοῦ καὶ τῶν ἰδεῶν καὶ τοῦ ὄντος·
οὗ ἡ ἀρχή· πάντες ἄνθρωποι ἐξ ἀρχῆς γενόμενοι.
Καὶ τὴν τετάρτην οὖν καὶ πέμπτην ἐννεάδα εἰς
ἓν σωμάτιον κατελέξαμεν. Λοιπὴν δὲ τὴν ἕκτην ἐν-
νεάδα εἰς ἄλλο σωμάτιον, ὡς διὰ τριῶν σωματίων γε-
γράφθαι τὰ Πλωτίνου πάντα, ὧν τὸ μὲν πρῶτον σω-
μάτιον ἔχει τρεῖς ἐννεάδας, τὸ δὲ δεύτερον δύο, τὸ δὲ
τρίτον μίαν. Ἔστι δὲ τὰ τοῦ τρίτου σωματίου, ἐννεάδος δὲ
ἕκτης, ταῦτα·
α Περὶ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ τῶν ὄντων πόσα καὶ τίνα.
β Περὶ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· ἐπειδὴ περὶ τῶν λεγομένων δέκα γενῶν ἐπέσκεπται.
γ Περὶ τῶν γενῶν τοῦ ὄντος τρίτον·
οὗ ἡ ἀρχή· περὶ μὲν τῆς οὐσίας ὅπῃ δοκεῖ.
δ Περὶ τοῦ τὸ ὂν ἓν καὶ ταὐτὸ ὂν ἅμα πανταχοῦ εἶναι
ὅλον πρῶτον·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρά γε ἡ ψυχὴ πανταχοῦ τῷ παντὶ πάρεστι.
ε Περὶ τοῦ τὸ ὂν ἓν καὶ ταὐτὸ ὂν ἅμα πανταχοῦ εἶναι
ὅλον δεύτερον·
οὗ ἡ ἀρχή· τὸ ἓν καὶ ταὐτὸν ἀριθμῷ πανταχοῦ ἅμα ὅλον εἶναι.
Περὶ ἀριθμῶν·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα ἐστὶ τὸ πλῆθος ἀπόστασις τοῦ ἑνός.
ζ Πῶς τὸ πλῆθος τῶν ἰδεῶν ὑπέστη καὶ περὶ τἀγαθοῦ·
οὗ ἡ ἀρχή· εἰς γένεσιν πέμπων ὁ θεός.
η Περὶ τοῦ ἑκουσίου καὶ θελήματος τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· ἆρα ἐστὶν ἐπὶ θεῶν εἴ τι ἔστιν ἐπ᾽ αὐτοῖς ζητεῖν.
θ Περὶ τἀγαθοῦ ἢ τοῦ ἑνός·
οὗ ἡ ἀρχή· ἅπαντα τὰ ὄντα τῷ ἑνί ἐστιν ὄντα.
Τὰ μὲν οὖν βιβλία εἰς ἓξ ἐννεάδας τοῦτον τὸν τρόπον
κατετάξαμεν τέσσαρα καὶ πεντήκοντα ὄντα· καταβε-
βλήμεθα δὲ καὶ εἴς τινα αὐτῶν ὑπομνήματα ἀτάκτως διὰ
τοὺς ἐπείξαντας ἡμᾶς ἑταίρους γράφειν εἰς ἅπερ αὐτοὶ
τὴν σαφήνειαν αὐτοῖς γενέσθαι ἠξίουν. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὰ
κεφάλαια τῶν πάντων πλὴν τοῦ Περὶ τοῦ καλοῦ διὰ τὸ
λεῖψαι ἡμῖν πεποιήμεθα κατὰ τὴν χρονικὴν ἔκδοσιν τῶν
βιβλίων· ἀλλ᾽ ἐν τούτῳ οὐ τὰ κεφάλαια μόνον καθ᾽ ἕκας-
τον ἔκκειται τῶν βιβλίων, ἀλλὰ καὶ ἐπιχειρήματα, ἃ ὡς
κεφάλαια συναριθμεῖται. Νυνὶ δὲ πειρασόμεθα ἕκαστον
τῶν βιβλίων διερχόμενοι τάς τε στιγμὰς αὐτῶν προσθεῖναι
καὶ εἴ τι ἡμαρτημένον εἴη κατὰ λέξιν διορθοῦν· καὶ ὅ τι
ἂν ἡμᾶς ἄλλο κινήσῃ, αὐτὸ σημαίνει τὸ ἔργο

ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΠΕΡΙ ΕΒΡΑΙΩΝ

Ὁ δὲ Πορφύριος ἐν τῷ πρώτῳ τῆς Ἐκ λογίων φιλοσοφίας αὐτὸν εἰσάγει τὸν ἑαυτοῦ θεὸν τῷ Ἑβραίων γένει μετὰ τῶν ἄλλων τῶν ἐπὶ συνέσει βοωμένων ἐθνῶν σοφίαν ἐπιμαρτυροῦντα. Λέγει δὲ ὁ παρ' αὐτῷ Ἀπόλλων δι' οὗ ἐκτίθεται χρησμοῦ τάδε· Ἐκκειμένων δέ, ἔτι περὶ τῶν θυσιῶν ἐπάγει οἷς προσέχειν δεῖ, ἅτε μεστοῖς οὖσι πάσης θεοσοφίας· « αἰπεινὴ μὲν ὁδὸς μακάρων τρηχεῖά τε πολλόν, χαλκοδέτοις τὰ πρῶτα διοιγομένη πυλεῶσιν· ἀτραπιτοὶ δὲ ἔασιν ἀθέσφατοι ἐγγεγαυῖαι, ἃς πρῶτοι μερόπων ἐπ' ἀπείρονα πρῆξιν ἔφηναν οἱ τὸ καλὸν πίνοντες ὕδωρ Νειλώτιδος αἴης· πολλὰς καὶ Φοίνικες ὁδοὺς μακάρων ἐδάησαν, Ἀσσύριοι Λυδοί τε καὶ Ἑβραίων γένος ἀνδρῶν·» καὶ τὰ τούτοις ἀκόλουθα. Οἷς ὁ συγγραφεὺς ἐπιλέγει· « Χαλκόδετος γὰρ ἡ πρὸς θεοὺς ὁδὸς αἰπεινή τε καὶ τραχεῖα, ἧς πολλὰς ἀτραποὺς βάρβαροι μὲν ἐξεῦρον, Ἕλληνες δὲ ἐπλανήθησαν, οἱ δὲ κρατοῦντες ἤδη καὶ διέφθειραν. Τὴν δὲ εὕρεσιν Αἰγυπτίοις ὁ θεὸς ἐμαρτύρησε Φοίνιξί τε καὶ Χαλδαίοις Ἀσσύριοι γὰρ οὗτοι Λυδοῖς τε καὶ Ἑβραίοις. Ἔτι πρὸς τούτοις καὶ ἐν ἑτέρῳ χρησμῷ φησιν ὁ Ἀπόλλων· μοῦνοι Χαλδαῖοι σοφίην λάχον ἠδ' ἄρ' Ἑβραῖοι, αὐτογένεθλον ἄνακτα σεβαζόμενοι θεὸν ἁγνῶς. Καὶ πάλιν ἐρωτηθείς, τίνι λόγῳ πολλοὺς λέγουσιν οὐρανούς, ἔχρησε τάδε· εἷς ἐν παντὶ πέλει κόσμου κύκλος, ἀλλὰ σὺν ἑπτὰ ζώναισιν πεφόρηται ἐς ἀστερόεντα κέλευθα, ἃς δὴ Χαλδαῖοι καὶ ἀριζήλωτοι Ἑβραῖοι οὐρανίας ὀνόμηναν, ἐς ἑβδόματον δρόμον ἕρπειν.» Περὶ μὲν οὖν τῆς Ἰουδαίων τε καὶ Ἑβραίων προσηγορίας τῆς τε παρ' αὐτοῖς πάλαι διαπρεπούσης εὐσεβείας τε καὶ φιλοσοφίας ἐκκείσθω ταῦτα. Περὶ δὲ τῆς πατρίου αὐτῶν ἱστορίας θέα ὁπόσοι συνεφώνησαν· Μωσέως ἐν ταῖς περὶ τοῦ παντὸς ἀρχαιολογίαις κατακλυσμὸν ἱστορήσαντος καὶ ὡς ὁ παρ' Ἑβραίοις ὀνομαζόμενος Νῶε ἐν λάρνακι ξύλου πεποιημένῃ μετὰ τῶν οἰκείων διασέσωσται, Βηρωσσὸς ὁ Χαλδαῖος καὶ Ἱερώνυμος ὁ Αἰγύπτιος Νικόλαός τε ὁ Δαμασκηνός, ἱστορικοὶ συγγραφεῖς, ὅπως τῶν αὐτῶν ἐμνημόνευσαν, Ἰώσηπος ἐν τῇ πρώτῃ τῆς Ἀρχαιολογίας τοῦτον παρατίθεται τὸν τρόπον·

Αφορμαί προς τα νοητά

Πᾶν μὲν σῶμα ἐν τόπῳ, οὐδὲν δὲ τῶν καθ᾽ αὑτὰ
ἀσωμάτων ᾗ τοιοῦτον ἐν τόπῳ.

, Τὰ καθ᾽ αὑτὰ ἀσώματα, αὐτῷ ᾧ κρείττονα παντός
ἐστι τόπου, πανταχῇ ἐστιν, οὐ διαστατῶς, ἀλλ᾽ ἀμερῶς.
, Τὰ καθ᾽ αὑτὰ ἀσώματα, οὐ τοπικῶς παρόντα τοῖς
σώμασι, πάρεστιν αὐτοῖς ὅταν βούληται, πρὸς αὐτὰ ῥέ-
ψαντα ᾗ πέφυκε ῥέπειν· καὶ τοπικῶς αὐτοῖς οὐ παρόντα, τῇ
σχέσει πάρεστιν αὐτοῖς.

, Τὰ καθ᾽ αὑτὰ ἀσώματα ὑποστάσει μὲν καὶ οὐσίᾳ οὐ
πάρεστιν οὐδὲ συγκίρναται τοῖς σώμασι, τῇ δὲ ἐκ τῆς
ῥοπῆς ὑποστάσει τινὸς δυνάμεως μεταδίδωσι προσεχοῦς
τοῖς σώμασιν. ἡ γὰρ ῥοπὴ δευτέραν τινὰ δύναμιν ὑπέ-
στησε προσεχῆ τοῖς σώμασιν.

, Ἡ μὲν ψυχὴ τῆς ἀμερίστου καὶ _τῆ_ς περὶ τὰ σώματα
μεριστῆς οὐσίας μέσον τι, ὁ δὲ νοῦς ἀμέριστος οὐσία
μόνον, τὰ δὲ σώματα μεριστὰ μόνον, αἱ δὲ ποιότητες καὶ
τὰ ἔνυλα εἴδη περὶ τὰ σώματα μεριστά.
, Οὐ πᾶν τὸ ποιοῦν εἰς ἄλλο πελάσει καὶ ἁφῇ ποιεῖ ἃ ποιεῖ,
ἀλλὰ καὶ τὰ πελάσει καὶ ἁφῇ τι ποιοῦντα κατὰ συμβεβηκὸς
τῇ πελάσει χρῆται.

, Ψυχὴ καταδεῖται πρὸς σῶμα τῇ ἐπιστροφῇ τῇ πρὸς τὰ
πάθη τὰ ἀπ᾽ αὐτοῦ καὶ λύεται δὲ πάλιν διὰ τῆς ἀπαθείας.

, Ὃ ἔδησεν ἡ φύσις, τοῦτο φύσις λύει, καὶ ὃ ἔδησεν ἡ
ψυχή, τοῦτο αὐτὴ λύει· ἔδησε δὲ φύσις μὲν σῶμα ἐν ψυχῇ,
ψυχὴ δὲ ἑαυτὴν ἐν σώματι. φύσις μὲν ἄρα λύει σῶμα ἐκ
ψυχῆς, ψυχὴ δὲ ἑαυτὴν λύει ἀπὸ σώματος.

, Ὁ θάνατος διπλοῦς, ὁ μὲν οὖν συνεγνωσμένος λυομένου
τοῦ σώματος ἀπὸ τῆς ψυχῆς, ὁ δὲ τῶν φιλοσόφων λυομένης
τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος· καὶ οὐ πάντως ὁ ἕτερος τῷ
ἑτέρῳ ἕπεται.

, Πάντα μὲν ἐν πᾶσιν, ἀλλὰ οἰκείως τῇ ἑκάστου οὐσίᾳ·
ἐν νῷ μὲν γὰρ νοερῶς, ἐν ψυχῇ δὲ λογικῶς, ἐν δὲ τοῖς
φυτοῖς σπερματικῶς, ἐν δὲ σώμασιν εἰδωλικῶς, ἐν δὲ τῷ
ἐπέκεινα ἀνεννοήτως τε καὶ ὑπερουσίως.
, Αἱ ἀσώματοι ὑποστάσεις ὑποβαίνουσαι μὲν μερίζονται
καὶ πληθύνονται εἰς τὰ κατὰ ἄτομον ὑφέσει δυνάμεως,
ὑπερβαίνουσαι δὲ ἑνίζονται καὶ εἰς τὸ ὁμοῦ ἀντιχωροῦσι
δυνάμεως περιουσίᾳ.

, Οὐ μόνον ἐν τοῖς σώμασι τὸ ὁμώνυμον, ἀλλὰ καὶ ἡ ζωὴ
τῶν πολλαχῶς· ἄλλη γὰρ ζωὴ φυτοῦ, ἄλλη ἐμψύχου, ἄλλη
νοεροῦ, ἄλλη φύσεως, ἄλλη ψυχῆς, ἄλλη νοῦ, ἄλλη τοῦ
ἐπέκεινα· ζῇ γὰρ κἀκεῖνο, εἰ καὶ μηδὲν τῶν μετ᾽ αὐτὸ
παραπλησίαν αὐτῷ ζωὴν κέκτηται.

, Πᾶν τὸ γεννῶν τῇ οὐσίᾳ αὐτοῦ χεῖρον ἑαυτοῦ γεννᾷ, καὶ
πᾶν τὸ γεννηθὲν φύσει πρὸς τὸ γεννῆσαν ἐπιστρέφει· τῶν
δὲ γεννώντων τὰ μὲν οὐδ᾽ ὅλως ἐπιστρέφει πρὸς τὰ
γεννηθέντα, τὰ δὲ καὶ ἐπιστρέφει καὶ οὐκ ἐπιστρέφει, τὰ
δὲ μόνον ἐπέστραπται πρὸς τὰ γεννήματα εἰς ἑαυτὰ μὴ
ἐπιστρέφοντα.

, Πᾶν γενητὸν ἀπ᾽ ἄλλου τὴν αἰτίαν τῆς γενέσεως ἔχει,
εἴ γε μηδὲν ἀναιτίως γίνεται. ἀλλὰ τῶν γε γενητῶν ὅσα
μὲν διὰ συνθέσεως κέκτηται τὸ εἶναι, λυτὰ ἂν εἴη καὶ διὰ
τοῦτο φθαρτά· ὅσα δὲ ἁπλᾶ καὶ ἀσύνθετα ὄντα ἐν τῷ
ἁπλῷ τῆς ὑποστάσεως κέκτηται τὸ εἶναι, ἄλυτα ὄντα ἐστὶ
μὲν ἄφθαρτα, γενητὰ δὲ λέγεται οὐ τῷ σύνθετα εἶναι, ἀλλὰ
τῷ ἀπ᾽ αἰτίου τινὸς ἀνηρτῆσθαι. τὰ μὲν οὖν σώματα διχῶς
γενητὰ καὶ ὡς ἀπ᾽ αἰτίας ἠρτημένα τῆς παραγούσης καὶ
ὡς σύνθετα, ψυχὴ δὲ καὶ νοῦς γενητὰ ὡς ἀπ᾽ αἰτίας
ἠρτημένα μόνον, οὐ μὴν καὶ ὡς σύνθετα· τὰ μὲν ἄρα
᾽σώματα γενητὰ καὶ λυτὰ καὶ φθαρτά, τὰ δὲ ἀγένητα
μὲν ὡς ἀσύνθετα καὶ ταύτῃ καὶ ἄλυτα καὶ ἄφθαρτα,
γενητὰ δὲ ὡς _ἀπ᾽_ αἰτίου ἠρτημένα.
, Ἡ μνήμη οὐκ ἔστι φαντασιῶν σωτηρία, ἀλλὰ τῶν
μελετηθέντων ἐκ νέας ᾽προβάλλεσθαι προβολή.

, Ἡ ψυχὴ ἔχει μὲν πάντων τοὺς λόγους, ἐνεργεῖ δὲ
κατ᾽ αὐτοὺς ἢ ὑπ᾽ ἄλλου εἰς τὴν προχείρησιν ἐκκαλουμένη
ἢ ἑαυτὴν εἰς αὐτοὺς ἐπιστρέφουσα εἰς τὸ εἴσω· καὶ
ὑπ᾽ ἄλλου μὲν ἐκκαλουμένη ὡς πρὸς τὰ ἔξω τὰς αἰσθήσεις
ἀποδίδωσιν, εἰς δὲ ἑαυτὴν εἰσδῦσα πρὸς τὸν νοῦν ἐν ταῖς
νοήσεσι γίνεται. καὶ οὔτε αἴσθησις ἔξωθεν οὔτε νόησις
_ ἄλλη ποτὲ δὲ _ ὡς τῷ ζῴῳ οὐκ ἄνευ πάθους τῶν αἰσθη-
τικῶν ὀργάνων αἱ αἰσθήσεις, οὕτω καὶ αἱ νοήσεις οὐκ
ἄνευ φαντασίας· ἵν᾽ ᾖ τὸ ἀνάλογον, ὡς ὁ τύπος παρ-
ακολούθημα ζῴου αἰσθητικοῦ, οὕτω τὸ φάντασμα ψυχῆς
᾽ζῴου ἑπόμενον νοήσει.

, Ἡ ψυχὴ οὐσία ἀμεγέθης, ἄυλος, ἄφθαρτος, ἐν ζωῇ
παρ᾽ ἑαυτῆς ἐχούσῃ τὸ ζῆν κεκτημένη τὸ εἶναι.

, Ἄλλο τὸ πάσχειν τῶν σωμάτων, ἄλλο τῶν ἀσωμάτων·
τῶν μὲν γὰρ σωμάτων σὺν τροπῇ τὸ πάσχειν, τῆς δὲ ψυ-
χῆς αἱ οἰκειώσεις καὶ τὰ πάθη ἐνέργειαι, οὐδὲν ἐοικυῖαι
θερμάνσεσι καὶ ψύξεσι σωμάτων. διὸ εἴπερ τὸ πάσχειν
πάντως σὺν τροπῇ, ἀπαθῆ ῥητέον πάντα τὰ ἀσώματα·
τὰ μὲν γὰρ ὕλης κεχωρισμένα καὶ σωμάτων ἐνεργείαις
ἦν τὰ αὐτά, τὰ δὲ ὕλῃ πλησιάζοντα καὶ σώμασιν αὐτὰ
μὲν ἀπαθῆ, τὰ δὲ ἐφ᾽ ὧν θεωρεῖται πάσχει. ὅταν γὰρ
τὸ ζῷον αἰσθάνηται, ἔοικεν ἡ μὲν ψυχὴ ἁρμονίᾳ χωριστῇ
ἐξ ἑαυτῆς τὰς χορδὰς κινούσῃ ἡρμοσμένας ἁρμονίᾳ
ἀχωρίστῳ, τὸ δὲ αἴτιον τοῦ κινῆσαι, τὸ ζῷον, διὰ τὸ
εἶναι ἔμψυχον ἀνάλογον τῷ μουσικῷ διὰ τὸ εἶναι ἐν-
αρμόνιον, τὰ δὲ πληγέντα σώματα διὰ πάθος αἰσθητικὸν
ταῖς ἡρμοσμέναις χορδαῖς· καὶ γὰρ ἐκεῖ οὐχ ἡ ἁρμονία
πέπονθεν ἡ χωριστή, ἀλλ᾽ ἡ χορδή. καὶ κινεῖ μὲν ὁ
μουσικὸς κατὰ τὴν ἐν αὐτῷ ἁρμονίαν, οὐ μὴν ἐκινήθη ἂν ἡ
, χορδὴ μουσικῶς, εἰ καὶ ὁ μουσικὸς ἐβούλετο, μὴ τῆς
ἁρμονίας τοῦτο λεγούσης.
, Ἡ τῶν ἀσωμάτων προσηγορία οὐ κατὰ κοινότητα ἑνὸς
καὶ ταὐτοῦ γένους οὕτω προσηγόρευται καθάπερ τὰ
σώματα, κατὰ δὲ ψιλὴν τὴν πρὸς τὰ σώματα στέρησιν·
ὅθεν τὰ μὲν αὐτῶν ὄντα, τὰ δὲ οὐκ ὄντα εἶναι οὐ κεκώλυται.
καὶ τὰ μὲν πρὸ σωμάτων, τὰ δὲ μετὰ σωμάτων· καὶ τὰ
μὲν χωριστὰ σωμάτων, τὰ δὲ ἀχώριστα· καὶ τὰ μὲν
καθ᾽ ἑαυτὰ ὑφεστηκότα, τὰ δὲ ἄλλων εἰς τὸ εἶναι δεόμενα·
καὶ τὰ μὲν ἐνεργείαις τὰ αὐτὰ καὶ ζωαῖς αὐτοκινήτοις,
τὰ δὲ ταῖς ζωαῖς παρυφισταμέναις ταῖς ποιαῖς ἐνεργείαις.
κατὰ γὰρ ἀπόφασιν ὧν οὐκ ἔστιν, οὐ κατὰ παράστασιν
ὧν ἐστι προσηγόρευται.

, Τῆς ὕλης τὰ ἴδια κατὰ τοὺς ἀρχαίους τάδε· ἀσώματος
- ἑτέρα γὰρ σωμάτων - , ἄζωος - οὔτε γὰρ νοῦς οὔτε
ψυχὴ οὐ ζῶν καθ᾽ ἑαυτό - , ἀνείδεος, ἄλογος, ἄπειρος,
ἀδύναμος. διὸ οὐδὲ ὄν, ἀλλὰ μὴ ὄν· καὶ οὐχ ὅπερ
κίνησις μὴ ὂν ἢ στάσις μὴ ὄν, ἀλλ᾽ ἀληθινὸν μὴ ὄν,
εἴδωλον καὶ φάντασμα ὄγκου, ὅτι τὸ πρώτως ἐν ὄγκῳ τὸ
ἀδύναμον· καὶ ἔφεσις ὑποστάσεως καὶ ἑστὼς οὐκ ἐν
στάσει καὶ τὰ _ἐναντί_α ἀεὶ ἐφ᾽ ἑαυτοῦ φανταζόμενον,
μικρὸν καὶ μέγα καὶ ἧττον καὶ μᾶλλον, ἐλλεῖπον καὶ
ὑπερέχον, ἀεὶ γινόμενον καὶ οὐ μένον οὐδ᾽ αὖ φεύγειν
δυνάμενον, ἔλλειψις παντὸς τοῦ ὄντος. διὸ πᾶν ὃ ἐπαγγέλ-
λεται ψεύδεται, κἂν μέγα φαντασθῇ, μικρόν ἐστιν·
οἷον γὰρ παίγνιόν ἐστι φεῦγον εἰς τὸ μὴ ὄν· ἡ γὰρ φυγὴ
οὐ τόπῳ, ἀλλὰ τῇ ἐκ τοῦ ὄντος ἀπολείψει· ὅθεν καὶ τὰ
ἐν αὐτῇ εἴδωλά ἐστιν ἐν εἰδώλῳ χείρονι, ὥσπερ ἐν κατ-
όπτρῳ τὸ ἀλλαχοῦ ἱδρυμένον ἀλλαχοῦ φανταζόμενον· καὶ
πιμπλάμενον, ὡς δοκεῖ, καὶ ἔχον οὐδὲν καὶ δοκοῦν _τὰ
πάντ_α.
, Τὰ πάθη περὶ τοῦτο ᾽πάντα, περὶ ὃ καὶ ἡ φθορά· ὁδὸς
γάρ ἐστιν εἰς φθορὰν ἡ παραδοχὴ τοῦ πάθους, καὶ
τούτου τὸ φθείρεσθαι, οὗ καὶ τὸ πάσχειν· φθείρεται δὲ
οὐδὲν ἀσώματον, τινὰ δὲ αὐτῶν ἢ ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν, ὥστε
πάσχειν οὐδέν· τὸ γὰρ πάσχον οὐ τοιοῦτον εἶναι δεῖ,
ἀλλ᾽ οἷον ἀλλοιοῦσθαι καὶ φθείρεσθαι ταῖς ποιότησι τῶν
ἐπεισιόντων καὶ τὸ πάσχειν ἐμποιούντων· τῷ γὰρ ἐνόντι
ἀλλοίωσις παρὰ τοῦ τυχόντος. ὥστε οὔτε ἡ ὕλη πάσχει -
ἄποιος γὰρ καθ᾽ ἑαυτήν - οὔτε τὰ ἐπ᾽ αὐτῆς εἴδη εἰσιόντα
καὶ ἐξιόντα, ἀλλὰ τὸ πάθος περὶ τὸ συναμφότερον καὶ
ᾧ τὸ εἶναι ἐν τῷ συναμφότερον· τουτὶ γὰρ ἐν ταῖς ἐναν-
τίαις δυνάμεσι καὶ ποιότησι τῶν ἐπεισιόντων θεωρεῖται.
διὸ καὶ οἷς τὸ ζῆν ἔξωθεν καὶ οὐ παρ᾽ ἑαυτῶν, ταῦτα τὸ
ζῆν καὶ τὸ μὴ ζῆν παθεῖν οἷά τε· οἷς δὲ τὸ εἶναι ἐν ζωῇ
ἀπαθεῖ, κατὰ ζωὴν μένειν ἀνάγκη, ὥσπερ τῇ ἀζωίᾳ
τὸ μὴ παθεῖν καθ᾽ ὅσον ἀζωία. ὡς οὖν τὸ τρέπεσθαι καὶ
πάσχειν ἐν τῷ συνθέτῳ τῷ ἐξ ὕλης τε καὶ εἴδους, ὅπερ
ἦν τὸ σῶμα - οὐ μὴν τῇ ὕλῃ τοῦτο προσῆν - , οὕτω καὶ
τὸ ζῆν καὶ ἀποθνῄσκειν καὶ πάσχειν κατὰ τοῦτο ἐν τῷ
συνθέτῳ ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος θεωρεῖται· οὐ μὴν ᾽καὶ
τῇ ψυχῇ κατὰ τοῦτο συμβαίνει, ὅτι οὐκ ἦν ἐξ ἀζωίας καὶ
ζωῆς συγκείμενον πρᾶγμα, ἀλλὰ ζωὴ μόνον· καὶ τοῦτο
ἦν τῷ Πλάτωνι τὸ οὐσίαν εἶναι καὶ λόγον τῆς ψυχῆς τὸ
αὐτοκίνητον.

, Ἡ νοερὰ οὐσία ὁμοιομερής ἐστιν, ὡς καὶ ἐν τῷ μερικῷ
νῷ εἶναι τὰ ὄντα καὶ ἐν τῷ παντελείῳ· ἀλλ᾽ ἐν μὲν τῷ
καθόλου καὶ τὰ μερικὰ καθολικῶς, ἐν δὲ τῷ μερικῷ καὶ
τὰ καθόλου ᾽καὶ μερικὰ μερικῶς.
, Τῆς οὐσίας ἧς ἐν ζωῇ τὸ εἶναι καὶ ἧς τὰ πάθη ζωαί,
ταύτης καὶ ὁ θάνατος ἐν ποιᾷ ζωῇ κεῖται, οὐκ ἐν ζωῆς
καθάπαξ στερήσει, ὅτι μηδὲ τὸ πάθος ἦν ὁδὸς εἰς τὴν
παντελῆ ἀζωίαν ἐπ᾽ αὐτῆς.

, Ἐπὶ τῶν ζωῶν τῶν ἀσωμάτων αἱ πρόοδοι μενόντων
τῶν προτέρων ἑδραίων καὶ βεβαίων γίνονται καὶ οὐ
φθειρόντων τι αὐτῶν εἰς τὴν τῶν ὑπ᾽ αὐτὰ ὑπόστασιν
οὐδὲ μεταβαλλόντων· ὥστε οὐδὲ τὰ ὑφιστάμενα μετά
τινος φθορᾶς ὑφίσταται ἢ μεταβολῆς, οὗ δὴ τοῦτο οὐδὲ
γίνεται ὡς ἡ φθορᾶς μετέχουσα γένεσις καὶ μεταβολῆς·
ἀγένητα ἄρα καὶ ἄφθαρτα καὶ ἀγενήτως καὶ ἀφθάρτως
γεγονότα κατὰ τοῦτο.
, Περὶ τοῦ ἐπέκεινα τοῦ νοῦ κατὰ μὲν νόησιν πολλὰ λέγε-
ται, θεωρεῖται δὲ ἀνοησίᾳ κρείττονι νοήσεως, ὡς περὶ τοῦ
καθεύδοντος διὰ μὲν ἐγρηγόρσεως πολλὰ λέγεται, διὰ δὲ
τοῦ καθεύδειν ἡ γνῶσις καὶ ἡ κατάληψις· τῷ γὰρ ὁμοίῳ
τὸ ὅμοιον γινώσκεται, ὅτι πᾶσα γνῶσις τοῦ γνωστοῦ
ὁμοίωσις.

, Μὴ ὂν τὸ μὲν γεννῶμεν χωρισθέντες τοῦ ὄντος, τὸ δὲ
προεννοοῦμεν ἐχόμενοι τοῦ ὄντος· ὡς εἴ γε χωρισθείημεν
τοῦ ὄντος, οὐ προεννοοῦμεν τὸ ὑπὲρ τὸ ὂν μὴ ὄν, ἀλλὰ
γεννῶμεν ψευδὲς πάθος τὸ μὴ ὄν, συμβεβηκὸς περὶ τὸν
ἐκστάντα ἑαυτοῦ. καὶ γὰρ αἴτιος ἕκαστος, ᾧπερ ὄντως
καὶ δι᾽ ἑαυτοῦ ἐνῆν ἀναχθῆναι ἐπὶ τὸ ὑπὲρ τὸ ὂν μὴ ὂν
καὶ παραχθῆναι ἐπὶ τὸ κατάπτωμα τοῦ ὄντος μὴ ὄν.
, Οὐδὲν ᾽πρὸς τὸ ἀσώματον τὸ καθ᾽ αὑτὸ ἡ τοῦ σώματος
ἐμποδίζει ὑπόστασις πρὸς τὸ μὴ εἶναι ὅπου βούλεται καὶ
ὡς θέλει. ὡς γὰρ τῷ σώματι τὸ ἄογκον ἄληπτον καὶ
οὐδὲν πρὸς αὐτό, οὕτω τῷ ἀσωμάτῳ τὸ ἔνογκον ᾽καὶ
ἀνεπιπρόσθητον καὶ ὡς μὴ ὂν κεῖται· οὐδὲ τοπικῶς
διέρχεται τὸ ἀσώματον ὅπου βούλεται - ὄγκῳ γὰρ
συνυφίστατο τόπος - οὐδὲ στενοχωρεῖται σωμάτων
ὄγκῳ· τὸ γὰρ ὁπωσοῦν ἐν ὄγκῳ στενοχωρεῖσθαι ἐδύνατο
καὶ τοπικῶς ἐποιεῖτο τὴν μετάβασιν, τὸ δ᾽ ἄογκον
παντελῶς καὶ ἀμέγεθες ὑπὸ τῶν ἐν ὄγκῳ ἀκράτητον
τοπικῆς τε κινήσεως ἄμοιρον. διαθέσει τοίνυν ποιᾷ ἐκεῖ
εὑρίσκεται, ὅπου καὶ διάκειται, τόπῳ ὂν πανταχοῦ καὶ
οὐδαμοῦ. διὸ ποιᾷ διαθέσει ἢ ὑπὲρ οὐρανὸν ἢ ἐν μέρει
που τοῦ κόσμου κεκράτηται· ὅταν δὲ κρατηθῇ ἔν τινι
μέρει τοῦ κόσμου, οὐκ ὀφθαλμοῖς ὁρᾶται, ἀλλ᾽ ἐκ τῶν
ἔργων ἡ παρουσία αὐτοῦ γίνεται.
, Τὸ ἀσώματον ἂν ἐν σώματι κατασχεθῇ, οὐ συγκλεισθῆ-
ναι δέει ὡς ἐν ζωγρείῳ θηρίον· συγκλεῖσαι γὰρ αὐτὸ οὐδὲν
οὕτω δύναται καὶ περιλαβεῖν σῶμα οὐδ᾽ ὡς ἀσκὸς ὑγρόν
τι ἕλκειν ἢ πνεῦμα, ἀλλ᾽ αὐτὸ δεῖ ὑποστῆσαι δυνάμεις
ῥεπούσας ἀπὸ τῆς πρὸς αὐτὸ ἑνώσεως εἰς τὸ ἔξω, αἷς δὴ
κατιὸν συμπλέκεται τῷ σώματι· δι᾽ ἐκτάσεως οὖν
ἀρρήτου τῆς ἑαυτοῦ ἡ εἰς σῶμα σύνερξις. διὸ οὐδ᾽ ἄλλο
αὐτὸ καταδεῖ, ἀλλ᾽ αὐτὸ ἑαυτό, οὐδὲ λύει τοίνυν θραυσθὲν
τὸ σῶμα καὶ φθαρέν, ἀλλ᾽ αὐτὸ ἑαυτὸ στραφὲν ἐκ τῆς
προσπαθείας.

, Ὥσπερ τὸ ἐπὶ γῆς εἶναι ψυχῆς ἐστιν - οὐ τὸ γῆς ἐπι-
βαίνειν ὡς τὰ σώματα, τὸ δὲ προεστάναι σώματος ὃ γῆς
ἐπιβαίνει - , οὕτω καὶ ἐν Ἅιδου εἶναι ἔστι ψυχῇ, ὅταν προ-
εστήκῃ εἰδώλου φύσιν μὲν ἔχοντος εἶναι ἐν τόπῳ, σκότει
δὲ τὴν ὑπόστασιν κεκτημένου· ὥστε εἰ ὁ Ἅιδης ὑπόγειός
ἐστι τόπος σκοτεινός, ἡ ψυχὴ καίπερ οὐκ ἀποσπωμένη
τοῦ ὄντος ἐν Ἅιδου γίνεται ἐφελκομένη τὸ εἴδωλον.
ἐξελθούσῃ γὰρ αὐτῇ τοῦ στερεοῦ σώματος τὸ πνεῦμα
συνομαρτεῖ, ὃ ἐκ τῶν σφαιρῶν συνελέξατο. ἐκ δὲ τῆς πρὸς
τὸ σῶμα προσπαθείας τὸν λόγον ἐχούσῃ τὸν μερικὸν
προβεβλημένον, καθ᾽ ὃν σχέσιν ἔσχε πρὸς τὸ ποιὸν σῶμα
ἐν τῷ βιοῦν, ἐκ τῆς προσπαθείας ἐναπομόργνυται τύπος
τῆς φαντασίας εἰς τὸ πνεῦμα καὶ οὕτως ἐφέλκεται τὸ
εἴδωλον· ἐν Ἅιδου δὲ λέγεται, ὅτι τῆς ἀιδοῦς φύσεως
ἐτύγχανε τὸ πνεῦμα καὶ σκοτεινῆς.
Ἐπεὶ δὲ διήκει τὸ βαρὺ πνεῦμα καὶ ἔνυγρον ἄχρι τῶν
ὑπογείων τόπων, οὕτω καὶ αὕτη λέγεται χωρεῖν ὑπὸ
γῆν, οὐχ ὅτι ἡ αὐτῆς οὐσία μεταβαίνει τόπους καὶ ἐν
τόποις γίνεται, ἀλλ᾽ ὅτι τῶν πεφυκότων σωμάτων τόπους
μεταβαίνειν καὶ εἰληχέναι τόπου σχέσεις ἀναδέχεται,
δεχομένων αὐτὴν κατὰ τὰς ἐπιτηδειότητας τῶν τοιούτων
σωμάτων ἐκ τῆς κατ᾽ αὐτὴν ποιᾶς διαθέσεως. ὡς γὰρ ἂν
διατεθῇ, εὑρίσκει σῶμα τάξει καὶ τόποις οἰκείοις διωρις-
μένον· διὸ καθαρώτερον μὲν διακειμένῃ σύμφυτον τὸ
ἐγγὺς τοῦ ἀύλου σῶμα, ὅπερ ἐστὶ τὸ αἰθέριον, προελθούσῃ
δὲ ἐκ λόγου εἰς φαντασίας προβολὴν σύμφυτον τὸ ἡλιοειδές,
θηλυνθείσῃ δὲ καὶ παθαινομένῃ πρὸς τὸ εἶδος παράκειται
τὸ σεληνοειδές, πεσούσῃ δὲ εἰς σώματα, ὅταν κατὰ τὸ
αὐτῶν ἄμορφον στῇ εἶδος, ἐξ ὑγρῶν ἀναθυμιάσεων
συνεστηκότα, ἄγνοια ἕπεται τοῦ ὄντος τελεία καὶ σκότωσις
καὶ νηπιότης.
Καὶ μὴν καὶ ἐν τῇ ἐξόδῳ ἔτι κατὰ τὴν δίυγρον ἀναθυ-
μίασιν τὸ πνεῦμα ἔχουσα τεθολωμένον, σκιὰν ἐφέλκεται
καὶ βαρεῖται, χωρεῖν σπεύδοντος τοῦ τοιούτου πνεύματος
εἰς μυχὸν τῆς γῆς φύσει, ἂν μὴ ἄλλη τις αὐτὸ αἰτία
ἀνθέλκῃ. ὥσπερ οὖν τὸ γεῶδες ὄστρεον περικειμένῃ
ἀνάγκη ἐπὶ γῆς ἐνίσχεσθαι, οὕτω καὶ ὑγρὸν πνεῦμα
ἐφελκομένῃ εἴδωλον περικεῖσθαι ἀνάγκη· ὑγρὸν δὲ
ἐφέλκεται, ὅταν συνεχῶς μελετήσῃ ὁμιλεῖν τῇ φύσει, ἧς
ἐν ὑγρῷ τὸ ἔργον καὶ ὑπόγειον μᾶλλον. ὅταν δὲ μελετήσῃ
ἀφίστασθαι φύσεως, αὐγὴ ξηρὰ γίνεται, ἄσκιος καὶ
ἀνέφελος· ὑγρότης γὰρ ἐν ἀέρι νέφος συνίστησι, ξηρότης
δὲ ἀπὸ τῆς ἀτμίδος αὐγὴν ξηρὰν ὑφίστησιν.

, Τῶν μὲν ὅλων καὶ τελείων ὑποστάσεων οὐδεμία πρὸς τὸ
ἑαυτῆς γέννημα ἐπέστραπται, πᾶσαι δὲ πρὸς τὰ γεννήσαντά
εἰσιν ἀνηγμέναι ἄχρι καὶ τοῦ κοσμικοῦ σώματος· τέλειον
γὰρ ὂν ἀνῆκται πρὸς τὴν ψυχὴν νοερὰν οὖσαν, κύκλῳ διὰ
τοῦτο κινούμενον, ἡ δὲ ψυχὴ αὐτοῦ πρὸς τὸν νοῦν, νοῦς δὲ
πρὸς τὸ πρῶτον. διήκει τοίνυν ἐπὶ τοῦτο ἀπὸ τοῦ ἐσχάτου
ἀρξάμενον καθ᾽ ὃ δύναται ἕκαστον· ἡ πρὸς τὸ πρῶτον
ἀναγωγὴ προσεχῶς μέντοι ἢ πόρρωθεν. διὸ ταῦτα οὐκ
ἐφίεσθαι μόνον τοῦ θεοῦ λέγοιτ᾽ ἄν, ἀλλὰ καὶ ἀπολαύειν
κατὰ δύναμιν.
Ἐν δὲ ταῖς μερισταῖς ὑποστάσεσι καὶ πρὸς πολλὰ
ῥέπειν δυναμέναις ἔνεστι καὶ πρὸς τὰ γεννήματα ἐπιστρέ-
φειν· ὅθεν καὶ ἐν ταύταις ἦν ἡ ἁμαρτία, ἐν ταύταις ἡ
λελοιδορημένη ἀπιστία. ταύταις οὖν κακὸν ἡ ὕλη τῷ
ἐπιστρέφεσθαι ἐπ᾽ αὐτὴν δύνασθαι, δυναμέναις ἐστράφθαι
πρὸς τὸ θεῖον. ὥσθ᾽ ἡ μὲν τελειότης ὑφίστησι τὰ δεύτερα
ἀπὸ τῶν προτέρων τηροῦσα αὐτὰ ἐπεστραμμένα πρὸς τὰ
πρῶτα, τὸ δὲ ἀτελὲς στρέφει καὶ πρὸς τὰ ὕστερα τὰ πρῶ-
τα καὶ φιλεῖν ταῦτα ποιεῖ τῶν πρὸ αὐτῶν ἀποστραφέντα.

, Ὁ θεὸς πανταχοῦ ὅτι οὐδαμοῦ, _καὶ ὁ νοῦς πανταχοῦ
ὅτι οὐδαμοῦ,_ καὶ ἡ ψυχὴ πανταχοῦ ὅτι οὐδαμοῦ. ἀλλ᾽
ὁ θεὸς μὲν πανταχοῦ καὶ οὐδαμοῦ τῶν μετ᾽ αὐτὸν πάν-
των - αὐτοῦ δέ ἐστι μόνον ὡς ἔστι τε καὶ ἐθέλει - , νοῦς
δὲ ἐν μὲν θεῷ, πανταχοῦ δὲ καὶ οὐδαμοῦ τῶν
μετ᾽ αὐτόν· καὶ ψυχὴ ἐν νῷ τε καὶ θεῷ, πανταχοῦ _δ_ὲ καὶ
οὐδαμοῦ ἐν σώματι· σῶμα δὲ καὶ ἐν ψυχῇ καὶ ἐν νῷ καὶ
ἐν θεῷ. καὶ ὡς πάντα τὰ ὄντα καὶ μὴ ὄντα ἐκ τοῦ θεοῦ καὶ
ἐν θεῷ καὶ οὐκ αὐτὸς τὰ ὄντα καὶ μὴ ὄντα καὶ ἐν αὐτοῖς
- εἰ γὰρ μόνον ἦν πανταχοῦ, αὐτὸς ἂν ἦν τὰ πάντα καὶ
ἐν πᾶσιν· ἐπεὶ δὲ _κα_ὶ οὐδαμοῦ, τὰ πάντα γίνεται
δι᾽ αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ, ὅτι πανταχοῦ ἐκεῖνος, ἕτερα δὲ αὐτοῦ,
ὅτι αὐτὸς οὐδαμοῦ - , οὕτω καὶ νοῦς πανταχοῦ ὢν καὶ
οὐδαμοῦ αἴτιος ψυχῶν καὶ τῶν μετ᾽ αὐτὰς καὶ οὐκ αὐτὸς
ψυχὴ οὔτε τὰ μετὰ ψυχὴν οὐδὲ ἐν τούτοις, ὅτι οὐκ ἦν
μόνον πανταχοῦ τῶν μετ᾽ αὐτόν, ἀλλὰ καὶ οὐδαμοῦ· καὶ
ἡ ψυχὴ οὐ σῶμα οὔτε ἐν σώματι, ἀλλ᾽ αἰτία σώματος,
ὅτι πανταχοῦ οὖσα τοῦ σώματός ἐστιν οὐδαμοῦ. καὶ ἔστη
γε ἡ πρόοδος τοῦ παντὸς εἰς τὸ μήτε πανταχοῦ ἅμα μήτε
μηδαμοῦ εἶναι δυνάμενον, ἀλλ᾽ ἀνὰ μέρος ἑκατέρων
μετέχον.

, Ἄλλαι αἱ ἀρεταὶ τοῦ πολιτικοῦ, καὶ ἄλλαι αἱ τοῦ πρὸς
θεωρίαν ἀνιόντος καὶ διὰ τοῦτο λεγομένου θεωρητικοῦ,
καὶ ἄλλαι αἱ τοῦ ἤδη τελείου θεωρητικοῦ καὶ ἤδη θεα-
τοῦ, καὶ ἄλλαι αἱ τοῦ νοῦ, καθ᾽ ὃ νοῦς καὶ ἀπὸ ψυχῆς
καθαρός.
Αἱ μὲν τοῦ πολιτικοῦ ἐν μετριοπαθείᾳ κείμεναι τῷ
ἕπεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν τῷ λογισμῷ τοῦ καθήκοντος
κατὰ τὰς πράξεις· διὸ πρὸς κοινωνίαν βλέπουσαι τὴν
ἀβλαβῆ τῶν πλησίοον ἐκ τοῦ συναγελασμοῦ καὶ τῆς
κοινωνίας πολιτικαὶ λέγονται. καὶ ἔστι φρόνησις μὲν περὶ
τὸ λογιζόμενον, ἀνδρία δὲ περὶ τὸ θυμούμενον, σωφροσύνη
δὲ ἐν ὁμολογίᾳ καὶ συμφωνίᾳ ἐπιθυμητικοῦ πρὸς λογισμόν,
δικαιοσύνη δὲ ἡ ἑκάστου τούτων ὁμοῦ οἰκειοπραγία
ἀρχῆς πέρι καὶ τοῦ ἄρχεσθαι.
Αἱ δὲ τοῦ πρὸς θεωρίαν προκόπτοντος θεωρητικοῦ ἐν
ἀποστάσει κεῖνται τῶν ἐντεῦθεν· διὸ καὶ καθάρσεις αὗται
λέγονται, ἐν ἀποχῇ θεωρούμεναι τῶν μετὰ τοῦ σώματος
πράξεων καὶ συμπαθειῶν τῶν πρὸς αὐτό. αὗται μὲν γὰρ
τῆς ψυχῆς ἀφισταμένης πρὸς τὸ ὄντως ὄν, αἱ δὲ πολιτικαὶ
τὸν θνητὸν ἄνθρωπον κατακοσμοῦσι - καὶ πρόδρομοί
γε αἱ πολιτικαὶ τῶν καθάρσεων· δεῖ γὰρ κοσμηθέντα
κατ᾽ αὐτὰς ἀποστῆναι τοῦ σὺν σώματιι πράττειν τι
προηγουμένως - διὸ ἐν ταῖς καθάρσεσι τὸ μὲν μὴ
συνδοξάζειν τῷ σώματι, ἀλλὰ μόνην ἐνεργεῖν ὑφίστησι τὸ
φρονεῖν, ὃ διὰ τοῦ καθαρῶς νοεῖν τελειοῦται, τὸ δέ γε μὴ
ὁμοπαθεῖν συνίστησι τὸ σωφρονεῖν, τὸ δὲ μὴ φοβεῖσθαι
ἀφισταμένην τοῦ σώματος ὡς εἰς κενόν τι καὶ μὴ ὂν τὴν
ἀνδρίαν, ἡγουμένου δὲ λόγου καὶ νοῦ καὶ μηδενὸς ἀντιτεί-
νοντος ἡ δικαιοσύνη. ἡ μὲν οὖν κατὰ τὰς πολιτικὰς
ἀρετὰς διάθεσις ἐν μετριοπαθείᾳ θεωρεῖται, τέλος
ἔχουσα τὸ ζῆν ὡς ἄνθρωπον κατὰ φύσιν, ἡ δὲ κατὰ τὰς
θεωρητικὰς ἐν ἀπαθείᾳ, ἧς τέλος ἡ πρὸς θεὸν ὁμοίωσις.
Ἐπεὶ δὲ κάθαρσις ἡ μέν τις ἦν καθαίρουσα, ἡ δὲ κεκα-
θαρμένων, αἱ καθαρτικαὶ ἀρεταὶ κατ᾽ ἄμφω θεωροῦνται
τὰ σημαινόμενα τῆς καθάρσεως· καθαίρουσί τε γὰρ τὴν
ψυχὴν καὶ καθαρθείσῃ σύνεισι - τέλος γὰρ τὸ κεκαθάρθαι
τοῦ καθαίρειν - ἀλλ᾽ ἐπεὶ τὸ καθαίρειν καὶ κεκαθάρθαι
ἀφαίρεσις ἦν παντὸς τοῦ ἀλλοτρίου, τὸ ἀγαθὸν ἕτερον ἂν
εἴη τοῦ καθήραντος· ὡς εἴ γε πρὸ τῆς ἀκαθαρσίας
ἀγαθὸν ἦν τὸ καθαιρόμενον, ἡ κάθαρσις ἀρκεῖ. ἀλλ᾽ ἀρ-
κέσει μὲν ἡ κάθαρσις, τὸ δὲ καταλειπόμενον ἔσται τὸ
ἀγαθόν, οὐχ ἡ κάθαρσις. ἀλλ᾽ ἡ ψυχῆς φύσις οὐκ ἦν
ἀγαθόν, ἀλλ᾽ ἀγαθοῦ μετέχειν δυνάμενον καὶ ἀγαθοειδές·
οὐ γὰρ ἂν ἐγένετο ἐν κακῷ. τὸ οὖν ἀγαθὸν αὐτῇ ἐν τῷ
συνεῖναι τῷ γεννήσαντι, κακία δὲ τὸ τοῖς ὑστέροις. καὶ
διπλῆ γε κακία· τό τε τούτοις συνεῖναι καὶ μετὰ παθῶν
ὑπερβολῆς. διόπερ αἱ πολιτικαὶ ἀρεταὶ μιᾶς γοῦν αὐτὴν
κακίας ἀπαλλάττουσαι ἀρεταὶ ἐκρίθησαν καὶ τίμιαι, αἱ δὲ
καθαρτικαὶ τιμιώτεραι καὶ τῆς ὡς ψυχὴν κακίας ἀπαλ-
λάττουσαι.
Δεῖ τοίνυν καθηραμένην αὐτὴν συνεῖναι τῷ γεννήσαντι·
καὶ ἀρετὴ ἄρα αὐτῆς μετὰ τὴν ἐπιστροφὴν αὕτη, ἥπερ
ἐστὶν ἐν γνώσει καὶ εἰδήσει τοῦ ὄντος, οὐχ ὅτι οὐκ
ἔχει παρ᾽ αὐτῇ ταύτην, ἀλλ᾽ ὅτι ἄνευ τοῦ πρὸ αὐτῆς
οὐχ ὁρᾷ τὰ αὐτῆς. ἄλλο οὖν γένος τρίτον ἀρετῶν μετὰ
τὰς καθαρτικὰς καὶ πολιτικάς, νοερῶς τῆς ψυχῆς ἐνερ-
γούσης· σοφία μὲν καὶ φρόνησις ἐν θεωρίᾳ ὧν νοῦς ἔχει,
δικαιοσύνη δὲ οἰκειοπραγία ἐν τῇ πρὸς τὸν νοῦν ἀκολου-
θίᾳ καὶ τὸ πρὸς νοῦν ἐνεργεῖν, σωφροσύνη δὲ ἡ εἴσω
πρὸς νοῦν στροφή, ἡ δὲ ἀνδρία ἀπάθεια καθ᾽ ὁμοίωσιν
τοῦ πρὸς ὃ βλέπει ἀπαθὲς ὂν τὴν φύσιν. καὶ ἀντακολου-
θοῦσί γε αὗται ἀλλήλαις ὥσπερ καὶ αἱ ἄλλαι.
Τέταρτον δὲ εἶδος ἀρετῶν τὸ τῶν παραδειγματικῶν,
αἵπερ ἦσαν ἐν τῷ νῷ, κρείττους οὖσαι τῶν ψυχικῶν καὶ
τούτων παραδείγματα, ὧν αἱ τῆς ψυχῆς ἦσαν ὁμοιώματα·
νοῦς μὲν ἐν ᾧ ἅμα τὰ ὥσπερ παραδείγματα, ἐπιστήμη δὲ
ἡ νόησις, σοφία δὲ γινώσκων ὁ νοῦς, τὸ δὲ πρὸς αὐτὸν
ἡ σωφροσύνη, τὸ δὲ οἰκεῖον ἔργον ἡ οἰκειοπραγία, ἡ δὲ
ἀνδρία ἡ ταυτότης καὶ τὸ ἐφ᾽ ἑαυτοῦ μένειν καθαρὸν διὰ
δυνάμεως περιουσίαν.
Τέτταρα τοίνυν ἀρετῶν γένη πέφηνεν, ὧν αἱ μὲν ἦσαν
τοῦ νοῦ, αἱ παραδειγματικαὶ καὶ σύνδρομοι αὐτοῦ τῇ
οὐσίᾳ, αἱ δὲ ψυχῆς πρὸς νοῦν ἐνορώσης ἤδη καὶ πληρου-
μένης ἀπ᾽ αὐτοῦ, αἱ δὲ ψυχῆς ἀνθρώπου καθαιρομένης τε
καὶ καθαρθείσης ἀπὸ σώματος καὶ τῶν ἀλόγων παθῶν, αἱ
δὲ ψυχῆς ἀνθρώπου κατακοσμούσης τὸν ἄνθρωπον διὰ
τὸ μέτρα τῇ ἀλογίᾳ ἀφορίζειν καὶ μετριοπάθειαν ἐνεργάζε-
σθαι. καὶ ὁ μὲν ἔχων τὰς μείζους ἐξ ἀνάγκης ἔχει καὶ
τὰς ἐλάττους, οὐ μὴν τὸ ἔμπαλιν. οὐκέτι μέντοι τῷ ἔχειν
καὶ τὰς ἐλάττους ὁ ἔχων τὰς μείζους ἐνεργήσει κατὰ τὰς
ἐλάττους προηγουμένως, ἀλλὰ μόνον κατὰ περίστασιν τῆς
γενέσεως. ἄλλοι γὰρ οἱ σκοποί, ὥσπερ εἴρηται, καὶ κατὰ
γένος διαφέροντες. τῶν μὲν γὰρ πολιτικῶν μέτρον ἐπι-
θεῖναι τοῖς πάθεσι πρὸς τὰς ἐν τοῖς κατὰ φύσιν ἐνερ-
γείας· τῶν δὲ καθαρτικῶν τελέως τῶν παθῶν ἀποστῆσαι
᾽τὸ τέως μέτρον λαμβανόντων· τῶν δὲ πρὸς νοῦν ἐνεργῆ-
σαι μηδὲ τοῦ ἀποστῆσαι ἐκ τῶν παθῶν εἰς ἔννοιαν ἐρχο-
μένων· τῶν δὲ μηδὲν πρὸς νοῦν ἐχουσῶν τὴν ἐνέργειαν,
ἀλλὰ τῇ αὐτοῦ οὐσίᾳ εἰς συνδρομὴν ἀφιγμένων _**_. διὸ
καὶ ὁ μὲν κατὰ τὰς πρακτικὰς ἐνεργῶν σπουδαῖος ἦν
ἄνθρωπος, ὁ δὲ κατὰ τὰς καθαρτικὰς δαιμόνιος ἄνθρωπος
ἢ καὶ δαίμων ἀγαθός, ὁ δὲ κατὰ μόνας τὰς πρὸς τὸν
νοῦν θεός, ὁ δὲ κατὰ τὰς παραδειγματικὰς θεῶν πατήρ.
Ἐπιμελητέον οὖν μάλιστα τῶν καθαρτικῶν ἡμῖν
σκεψαμένοις, ὅτι τούτων μὲν ἡ τεῦξις ἐν τῷ βίῳ τούτῳ,
διὰ τούτων δὲ καὶ ἡ εἰς τὰς τιμιωτέρας ἄνοδος. διὸ θεωρη-
τέον, ἄχρι τίνος καὶ ἐπὶ πόσον οἵα τε παραλαμβάνεσθαι ἡ
κάθαρσις· ἔστι μὲν γὰρ ἀπόστασις σώματος καὶ τῆς
ἀλόγου παθητικῆς κινήσεως. πῶς δ᾽ ἂν γένοιτο καὶ μέχρι
τίνος, ῥητέον. πρῶτον μὲν οἷον θεμέλιος καὶ ὑποβάθρα
τῆς καθάρσεως τὸ γνῶναι ἑαυτὸν ψυχὴν ὄντα ἐν ἀλλοτρίῳ
πράγματι καὶ ἑτεροουσίῳ συνδεδεμένον. δεύτερον δὲ τὸ
ἀπὸ τούτου ὁρμώμενον τοῦ πείσματος συνάγειν αὑτὸν ἀπὸ
τοῦ σώματος καὶ τοῖς μὲν τόποις, πάντως γε μὴν ἀπαθῶς
πρὸς αὐτὸ διατιθέμενον. ἐνεργῶν μὲν γάρ τις συνεχῶς
κατ᾽ αἴσθησιν, κἂν μὴ μετὰ προσπαθείας καὶ τῆς τοῦ
ἥδεσθαι ἀπολαύσεως τοῦτο ποιῇ, ἀλλ᾽ οὖν ἐσκέδασται περὶ
τὸ σῶμα, συναφὴς αὐτῷ κατὰ ταύτην γινόμενος, προς-
πάσχων δὲ ταῖς τῶν αἰσθημάτων ἡδοναῖς ἢ λύπαις σὺν
προθυμίᾳ καὶ ἐπινεύσει συμπαθεῖ· ἀφ᾽ ἧς δὴ μάλιστα
διαθέσεως αὐτὸν προσήκει καθαίρειν. τοῦτο δ᾽ ἂν γένοιτο,
εἰ καὶ τὰς ἀναγκαίας τῶν ἡδονῶν καὶ τὰς αἰσθήσεις
ἰατρείας ἕνεκα μόνον τις παραλαμβάνοι ἢ ἀπαλλαγῆς
πόνων, ἵνα μὴ ἐμποδίζοιτο. ἀφαιρετέον δὲ καὶ τὰς
ἀλγηδόνας· εἰ δὲ μὴ οἷόν τε εἴη, πράως οἰστέον ἐλάττους
τιθέντα τῷ μὴ συμπάσχειν. τὸν δὲ θυμὸν ὅσον οἷόν τε
ἀφαιρετέον καὶ εἰ δυνατὸν πάντῃ· εἰ δὲ μή, μὴ αὐτὸν
γοῦν συναναμιγνύναι τὴν προαίρεσιν, ἀλλ᾽ ἄλλου εἶναι
τὸ ἀπροαίρετον, τὸ δ᾽ ἀπροαίρετον ἀσθενὲς καὶ ὀλίγον·
τὸν δὲ φόβον πάντῃ· περὶ οὐδενὸς γὰρ φοβήσεται - τὸ
δ᾽ ἀπροαίρετον καὶ ἐνταῦθα - χρηστέον δὲ ἄρα καὶ θυμῷ
καὶ φόβῳ ἐν νουθετήσει. ἐπιθυμίαν δὲ παντὸς φαύλου
ἐξοριστέον. σίτων δὲ καὶ ποτῶν οὐκ αὐτὸς ἕξει ᾗπερ
αὐτός, ἀφροδισίων δὲ τῶν φυσικῶν οὐδὲ τὸ ἀπροαίρετον·
εἰ δ᾽ ἄρα, ὅσον μέχρι φαντασίας προπετοῦς τῆς κατὰ τοὺς
ὕπνους. ὅλως δὲ αὐτὴ μὲν πάντων ἡ ψυχὴ ἡ νοερὰ τοῦ
καθαιρομένου τούτων ἔστω καθαρά. βουλέσθω δὲ καὶ
τὸ κινούμενον πρὸς τὸ ἄλογον τῶν σωματικῶν παθῶν
ἀσυμπαθῶς κινεῖσθαι καὶ ἀπροσέκτως, ὥστε καὶ τὰς
κινήσεις εὐθύς τε λύεσθαι τῇ γειτνιάσει τοῦ λογιζομένου.
οὐκ ἔσται τοίνυν μάχη προκοπτούσης τῆς καθάρσεως,
ἀλλὰ λοιπὸν παρὼν ὁ λόγος ἀρκέσει, ὃν τὸ χεῖρον αἰδέ-
σεται, ὥστε καὶ αὐτὸ τὸ χεῖρον δυσχερᾶναι, ἂν ὅλως
κινηθῇ, ὅτι μὴ ἡσυχίαν ἦγε παρόντος τοῦ δεσπότου, καὶ
ἀσθένειαν ἑαυτῷ ἐπιτιμῆσαι. καὶ αὗται μὲν ἔτι μετριοπά-
θειαι ἐπίτασιν εἰς ἀπάθειαν λαμβάνουσαι· ὅταν δὲ
παντελῶς τὸ συμπαθὲς ἐκκαθαρθῇ, σύνεστι τούτῳ τὸ
ἀπαθές, ὅτι καὶ τὸ πάθος τὴν κίνησιν ἐλάμβανε τοῦ
λογισμοῦ τὸ ἐνδόσιμον διὰ τῆς ῥοπῆς παρεσχηκότος.

, Ἕκαστον κατὰ τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ἔστι που, εἰ ὅλως ἔστι
που, οὐ μέντοι παρὰ τὴν φύσιν.
Σώματι μὲν οὖν ἐν ὕλῃ καὶ ὄγκῳ ὑφεστῶτι τὸ εἶναί
πού ἐστι τὸ ἐν τόπῳ εἶναι· διὸ καὶ τῷ σώματι τοῦ κόσμου
ἐνύλῳ καὶ ἐνόγκῳ ὄντι τὸ πανταχοῦ εἶναι ὑπῆρξεν ἐν δια-
στάσει τε καὶ τόπῳ διαστάσεως. τῷ δὲ νοητῷ κόσμῳ καὶ
ὅλως τῷ ἀύλῳ καὶ καθ᾽ αὑτὸ ἀσωμάτῳ, ἀόγκῳ ὄντι καὶ
ἀδιαστάτῳ, οὐδ᾽ ὅλως τὸ ἐν τόπῳ πρόσεστιν, ὥστε τὸ
εἶναι πανταχοῦ τῷ ἀσωμάτῳ οὐκ ἦν τοπικόν.
Οὔτε ἄρα μέρος μέν τί ἐστιν αὐτοῦ τῇδε, μέρος δὲ
τῇδε - οὐκέτι γὰρ ἐκτὸς ἔσται τόπου οὐδὲ ἀδιάστατον -
ἀλλ᾽ ὅλον ἐστίν, ὅπου καὶ ἔστιν· οὔτε ἐνθάδε μέν ἐστιν,
ἀλλαχοῦ δὲ οὔ - κατειλημμένον γὰρ ἔσται ὑπὸ τοῦ
τῇδε, ἀφεστηκὸς δὲ τοῦ ἐκεῖσε - οὐδὲ πόρρω μὲν τοῦδε,
ἐγγὺς μέντοι τοῦδε, ὡς τὸ πόρρω καὶ ἐγγὺς τῶν ἐν τόπῳ
πεφυκότων εἶναι λέγεται κατὰ μέτρα διαστημάτων. ὅθεν
ὁ μὲν κόσμος τῷ νοητῷ διαστατῶς πάρεστι, τὸ δὲ
ἀσώματον τῷ κόσμῳ ἀμερῶς καὶ ἀδιαστάτως.
Τὸ δ᾽ ἀμερὲς ἐν διαστατῷ ὅλον γίνεται κατὰ πᾶν μέρος
ταὐτὸν ὂν καὶ ἓν ἀριθμῷ. κἀν ἀπείροις μέρεσιν εἰ τύχοι
τοῦ διαστατοῦ, παρὸν ὅλον τὸ ἀδιάστατον οὔτε μερισθὲν
πάρεστι, τῷ μέρει διδὸν μέρος, οὔτε πληθυνθέν, τῷ
πλήθει παρέχον ἑαυτὸ πολλαπλασιασθέν, ἀλλ᾽ ὅλον πᾶσί
τε τοῖς μέρεσι τοῦ ὠγκωμένου ἑνί τε ἑκάστῳ τοῦ πλήθους
καὶ παντὶ τῷ ὄγκῳ καὶ παντὶ τῷ πλήθει πάρεστιν ἀμε-
ρῶς καὶ ἀπληθύντως καὶ ὡς ἓν ἀριθμῷ. τὸ δὲ μερικῶς
καὶ διῃρημένως ἀπολαύειν αὐτοῦ προσῆν τοῖς εἰς μέρη
ἑτεροδύναμα ἐσκεδασμένοις, οἷς συνέβαινε πολλάκις τὸ
αὐτῶν ἐλάττωμα τῆς φύσεως ἐκείνης καταψεύδεσθαι
᾽καὶ __ἢ ἀπορεῖν γε περὶ τῆς οὐσίας, ἀπὸ τῆς αὐτοῖς
εἰωθυίας ᾽ἡ εἰς τὴν ἐκείνης μεταβᾶσι. τῷ μὲν ἄρα
πεπληθυσμένῳ φύσει καὶ μεμεγεθυσμένῳ τὸ ἀμερὲς καὶ
ἀπλήθυντον μεμεγέθυνται καὶ πεπλήθυνται καὶ οὕτως
αὐτοῦ ἀπολαύει ὡς αὐτὸ πέφυκεν, οὐχ ὡς ἐκεῖνό ἐστι· τῷ
δ᾽ ἀμερεῖ καὶ ἀπληθύντῳ φύσει ἀμερές ἐστι καὶ ἀπλήθυν-
τον τὸ μεριστὸν καὶ πεπληθυσμένον, καὶ οὕτως αὐτῷ
πάρεστι, τοῦτ᾽ ἔστιν, αὐτὸ ἀμερῶς πάρεστι καὶ ἀπλη-
θύντως καὶ ἀτόπως κατὰ τὴν αὐτοῦ φύσιν τῷ μεριστῷ
καὶ πεπληθυσμένῳ φύσει καὶ ὄντι ἐν τόπῳ, τὸ δὲ μεριστὸν
καὶ πεπληθυσμένον καὶ ἐν τόπῳ πάρεστι θατέρῳ τούτων
ἐκτὸς ὄντι μεριστῶς καὶ πεπληθυσμένως καὶ τοπικῶς.
Δεῖ τοίνυν ἐν ταῖς σκέψεσι κατακρατοῦντας τῆς
ἑκατέρου ἰδιότητος μὴ ἐπαλλάττειν τὰς φύσεις, μᾶλλον
δὲ τὰ προσόντα τοῖς σώμασιν ᾗ τοιαῦτα μὴ φαντάζεσθαι
καὶ δοξάζειν περὶ τὸ ἀσώματον· οὐ γὰρ ἂν τὰ ἴδιά τις
τοῦ καθαρῶς ἀσωμάτου προσγράψειε τοῖς σώμασι. τῶν
μὲν γὰρ σωμάτων ἐν συνηθείᾳ πᾶς, ἐκείνων δὲ μόλις ἐν
γνώσει γίνεται ἀοριστῶν περὶ αὐτά, οὐχ ὅτι καὶ αὐτόθεν
ἐπιβάλλων, ἕως ἂν ὑπὸ φαντασίας κρατῆται.
Οὕτως οὖν ἐρεῖς· εἰ τὸ μὲν ἐν τόπῳ καὶ ἔξω ἑαυτοῦ, ὅτι
εἰς ὄγκον προελήλυθε, τὸ _δ_ὲ νοητὸν οὔτε ἐν τόπῳ καὶ ἐν
ἑαυτῷ, ὅτι οὐκ εἰς ὄγκον προελήλυθεν, εἰ τὸ μὲν εἰκών,
τὸ δὲ ἀρχέτυπον, τὸ μὲν πρὸς τὸ νοητὸν κέκτηται τὸ
εἶναι, τὸ δὲ ἐν ἑαυτῷ· πᾶσα γὰρ εἰκὼν νοῦ ἐστιν εἰκών.
Καὶ ὡς μεμνημένον δεῖ τῆς ἀμφοῖν ἰδιότητος μὴ
θαυμάζειν τὸ παρηλλαγμένον ἐν τῇ συνόδῳ, εἰ δεῖ ὅλως
σύνοδον λέγειν· οὐ γὰρ δὴ σωμάτων σύνοδον σκοπούμεθα,
ἀλλὰ πραγμάτων παντελῶς ἐκβεβηκότων ἀπ᾽ ἀλλήλων
κατ᾽ ἰδιότητα ὑποστάσεως. διὸ καὶ ἡ σύνοδος ἐκβεβηκυῖα
τῶν θεωρεῖσθαι εἰωθότων ἐπὶ τῶν ὁμοουσίων. οὔτε οὖν
κρᾶσις ἢ μῖξις ἢ σύνοδος ἢ παράθεσις, ἀλλ᾽ ἕτερος τρόπος
φαντάζων μὲν παρὰ τὰς ὁπωσοῦν γινομένας ἄλλων πρὸς
ἄλλα κοινωνίας τῶν ὁμοουσίων, πασῶν δὲ ἐκβεβηκὼς τῶν
πιπτουσῶν ὑπὸ τὴν αἴσθησιν.

, Τὸ ὄντως ὂν οὔτε μέγα οὔτε μικρόν ἐστι - τὸ γὰρ μέγα
καὶ μικρὸν κυρίως ὄγκου ἴδια - , ἐκβεβηκὸς δὲ τὸ μέγα
καὶ μικρὸν καὶ ὑπὲρ τὸ μέγα ὂν καὶ ὑπὲρ τὸ μικρὸν καὶ
ὑπὸ τοῦ μεγίστου καὶ ὑπὸ τοῦ ἐλαχίστου ταὐτὸ καὶ ἓν
ἀριθμῷ ὄν, εὑρίσκεται καὶ ἅμα ὑπὸ παντὸς μεγίστου
τοῦτο καὶ ὑπὸ παντὸς ἐλαχίστου· μήτε γὰρ ὡς μέγιστον
αὐτὸ ὑπονοήσῃς - _εἰ δὲ μή, ἀπορήσεις πῶς μέγιστον ὂν
τοῖς ἐλαχίστοις ὄγκοις πάρεστι μὴ μερισθὲν ἢ μειωθὲν
ἢ συσταλέν - μήτε ὡς ἐλάχιστον - _ εἰ δὲ μή, ἀπορήσεις
πῶς ἐλάχιστον ὂν τοῖς μεγίστοις ὄγκοις πάρεστι μὴ
πολλαπλασιασθὲν ἢ αὐξηθὲν ἢ παραταθέν - ἀλλὰ τὸ
ἐκβεβηκὸς τὸν μέγιστον ὄγκον εἰς τὸ μέγιστον καὶ τὸν
ἐλάχιστον εἰς τὸ ἐλάχιστον ἅμα λαβὼν ἐπινοήσεις, πῶς
ἅμα καὶ ἐν τῷ τυχόντι καὶ ἐν παντὶ καὶ ἐν ἀπείροις
θεωρεῖται πλήθεσί τε καὶ ὄγκοις τὸ αὐτὸ ὂν _κα_ὶ ἐν
ἑαυτῷ μένον· σύνεστι γὰρ τῷ μεγέθει τοῦ κόσμου κατὰ τὴν
αὐτοῦ ἰδιότητα ἀμερῶς τε καὶ ἀμεγέθως καὶ φθάνει τὸν
ὄγκον τοῦ κόσμου, ᾽καὶ πᾶν μέρος τοῦ κόσμου περιλαβὸν
τῇ ἑαυτοῦ ἀμερείᾳ, ὥσπερ αὖ ὁ κόσμος τῇ ἑαυτοῦ πολυ-
μερείᾳ πολυμερῶς αὐτῷ σύνεστι καὶ καθ᾽ ὅσον οἷός τε,
καὶ οὐ δύναται αὐτὸ περιλαβεῖν οὔτε καθ᾽ ὅλου οὔτε κατὰ
πᾶσαν αὐτοῦ τὴν δύναμιν, ἀλλ᾽ ἐν πᾶσιν αὐτῷ ὡς ἀπείρῳ
καὶ ἀδιεξιτήτῳ ἐντυγχάνει κατά τε ἄλλα καὶ καθ᾽ ὅσον
ὄγκου παντὸς καθαρεύει.

, Τὸ ὄγκῳ μεῖζον δυνάμει ἔλαττον, συγκρινόμενον οὐ
πρὸς τὰ ὅμοια γένη, πρὸς δὲ τὰ κατ᾽ εἶδος ἐξηλλαγμένα
δι᾽ ἑτερότητα οὐσίας· οἷον γὰρ ἔκβασις ἦν ἀφ᾽ ἑαυτοῦ
ὁ ὄγκος καὶ κατακερματισμὸς τῆς δυνάμεως. τὸ ἄρα
δυνάμει ὑπερέχον ὄγκου παντὸς ἀλλότριον· πεπλήρωται
γὰρ ἑαυτῆς ἡ δύναμις εἰς ἑαυτὴν κεχωρηκυῖα, καὶ ἑαυτὴν
δυναμοῦσα τὸ οἰκεῖον κέκτηται κράτος. διόπερ τὸ σῶμα
προελθὸν εἰς ὄγκον τοσοῦτον ἀφέστηκεν ἐν ἐλαττώσει
δυνάμεως τῆς τοῦ ἀσωμάτου ὄντως ὄντος δυνάμεως, ὅσον
τὸ ὄντως ὂν ἐν ὄγκῳ οὐκ ἐκενώθη, μένον ἐν μεγέθει τῆς
αὐτοῦ διὰ τὸ ἄογκον δυνάμεως. ὡς οὖν τὸ ὄντως ὂν πρὸς
ὄγκον ἀμέγεθες καὶ ἄογκον, οὕτω τὸ σωματικὸν πρὸς τὸ
ὄντως ὂν ἀσθενὲς καὶ ἀδύναμον· τὸ μὲν γὰρ μεγέθει
δυνάμεως μέγιστον ὄγκου _ἀλλότριον, τὸ δὲ μεγέθει
ὄγκου μέγιστον δυνάμεω_ς λειπόμενον. ὥστε πανταχοῦ
ὢν ὁ κόσμος πανταχοῦ ὄντι τῷ ὄντι, ὡς λέγεται πανταχοῦ
εἶναι, ἐντυγχάνων περιλαβεῖν τὸ μέγεθος τῆς δυνάμεως οὐ
δύναται, ἐντυγχάνει δὲ οὐ μεριστῶς συνόντι, ἀλλ᾽ ἀμε-
γέθως καὶ ἀόγκως. ἡ οὖν παρουσία οὐ τοπική, ἐξομοιωτικὴ
δέ, καθ᾽ ὅσον οἷόν τε σῶμα ὁμοιοῦσθαι ἀσωμάτῳ καὶ
ἀσώματον θεωρεῖσθαι ἐν σώματι ὁμοιουμένῳ αὐτῷ.
καὶ οὐ πάρεστιν οὖν τὸ ἀσώματον, καθ᾽ ὅσον ὁμοιοῦσθαι
τὸ ἔνυλον τῷ καθαρῶς ἀύλῳ οὐχ οἷόν τε, καὶ πάρεστι,
καθ᾽ ὅσον ὁμοιοῦσθαι δύναται τὸ σωματικὸν τῷ ἀσωμάτῳ.
οὐ μὴν ἑνοῦται διὰ τῆς καταδοχῆς· ἐφθάρη γὰρ ἂν ἑκάτε-
ρον, τὸ μὲν ἔνυλον δεξάμενον τὸ ἄυλον διὰ τῆς εἰς αὐτὸ με-
ταβολῆς, τὸ δὲ ἄυλον γεγονὸς ἔνυλον. ὁμοιώσεις οὖν καὶ
μετοχαὶ ἀπὸ τῶν δυνάμεων καὶ ἀδυναμιῶν εἰς τὰ οὕτως
ἑτεροούσια φοιτῶσι παρ᾽ ἀλλήλων εἰς ἄλληλα. πολὺ ἄρα
τὸ ἀπὸν τῷ μὲν κόσμῳ τῆς δυνάμεως τοῦ ὄντος, τῷ δὲ
ὄντι τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἐνύλου· τὸ δ᾽ ἐν μέσῳ ὁμοιοῦν καὶ
ὁμοιούμενον καὶ συνάπτον τὰ ἄκρα ταυτὶ γέγονεν αἴτιον
τῆς περὶ τὰ ἄκρα ἀπάτης διὰ τὸ τῇ ὁμοιώσει προστιθέναι
τῷ ἑτέρῳ τὰ ἕτερα.

, Τὸ ὄντως ὂν πολλὰ λέγεται οὐ τόποις διαφόροις οὐδὲ
ὄγκου μέτροις, οὐ σωρείᾳ, οὐ μερῶν μερισταῖς περιγραφαῖς
ἢ διαλήψεσιν, ἀλλ᾽ ἑτερότητι ἀύλῳ καὶ ἀόγκῳ καὶ
ἀπληθύντῳ κατὰ πλῆθος διῃρημένον. διὸ καὶ ἕν· καὶ οὐκ
ὡς ἓν σῶμα οὐδ᾽ ὡς ἓν τόπῳ οὐδ᾽ ὡς εἷς ὄγκος, ἀλλὰ ἓν
πολλά, ὅτι καθ᾽ ὃ ἓν ἕτερον. καὶ ἡ ἑτερότης αὐτοῦ
διῄρηται καὶ ἥνωται· οὐ γὰρ ἔξωθεν ἐπίκτητος οὐδὲ
ἐπεισοδιώδης αὐτοῦ ἡ ἑτερότης· οὐδὲ ἄλλου μεθέξει,
ἀλλ᾽ ἑαυτῷ πολλά. ταῖς γὰρ πάσαις ἐνεργείαις ἐνεργεῖ
μένον ὃ ἔστιν, ὅτι τὴν πᾶσαν ἑτερότητα διὰ τῆς ταυτότητος
ὑπέστησεν, οὐκ ἐν διαφορότητι θατέρου πρὸς τὸ ἕτερον
θεωρουμένην καθάπερ ἐπὶ τῶν σωμάτων. ἐπὶ τούτων
μὲν γὰρ ἀνάπαλιν καὶ ἡ ἑνότης ἐν ἑτερότητι, ὡς ἂν
προηγουμένης μὲν ἐν αὐτοῖς τῆς ἑτερότητος, ἔξωθεν δὲ
καὶ ἐπεισοδιώδους τῆς ἑνότητος ἐγγενομένης· ἐπὶ γὰρ
τοῦ ὄντος ἡ μὲν ἑνότης προηγεῖται καὶ ἡ ταυτότης, ἡ
δὲ ἑτερότης ἐκ τοῦ ἐνεργητικὴν εἶναι τὴν ἑνότητα γέγονε.
διόπερ ἐκεῖνο μὲν ἐν ἀμερεῖ πεπλήθυνται, τοῦτο δὲ ἐν
πλήθει καὶ ὄγκῳ ἥνωται· κἀκεῖνο μὲν ἐν ἑαυτῷ ἵδρυται,
καθ᾽ ἓν ὂν ἐν ἑαυτῷ καὶ οὐκ ἐξιστάμενον, τοῦτο δὲ
οὐδέποτε ἐν ἑαυτῷ, ὡς ἂν ἐν ἐκστάσει λαβὸν τὴν ὑπόστα-
σιν. τὸ μὲν ἄρα ἓν παντενέργητον, τὸ δὲ πλῆθος ἑνιζόμενον.
πιέζειν οὖν δεῖ, πῶς ἓν ἐκεῖνο καὶ ἕτερον, καὶ πῶς πάλιν
τοῦτο πλῆθος καὶ ἕν, καὶ μὴ ἐπαλλάττειν τὰ τοῦ ἑτέρου
ἴδια εἰς τὰ θατέρῳ προσόντα.

, Οὐ διὰ τὸ πλῆθος τῶν σωμάτων δεῖ νομίζειν τὸ πλῆθος
τῶν ψυχῶν γενέσθαι, πρὸ δὲ τῶν σωμάτων εἶναι καὶ
πολλὰς καὶ μίαν, οὔτε τῆς μιᾶς καὶ ὅλης κωλυούσης τὰς
πολλὰς ἐν αὐτῇ εἶναι οὔτε τῶν πολλῶν τὴν μίαν εἰς αὐτὰς
μεριζουσῶν. διέστησαν γὰρ οὐκ ἀποκοπεῖσαι οὐδὲ ἀπο-
κερματίσασαι εἰς ἑαυτὰς τὴν ὅλην, καὶ πάρεισιν ἀλλήλαις
οὐ συγκεχυμέναι οὐδὲ σωρὸν ποιοῦσαι τὴν ὅλην· οὔτε γὰρ
πέρασίν εἰσι διειλημμέναι οὔτε πάλιν ἀλλήλαις συγ-
κεχυμέναι, ὥσπερ οὐδὲ ἐπιστῆμαι συνεχύθησαν αἱ πολ-
λαὶ ἐν ψυχῇ μιᾷ καὶ πάλιν οὐκ ἔγκεινται ὡς τὰ σώ-
ματα τῇ ψυχῇ ἑτεροουσίως, ἀλλὰ τῆς ψυχῆς ποιαὶ ἦσαν
ἐνέργειαι.
Ἀπειροδύναμος γὰρ ἡ τῆς ψυχῆς φύσις καὶ καθ᾽ ἕκα-
στον τὸ τυχὸν αὐτῆς ψυχή, καὶ αἱ πᾶσαι μία καὶ πάλιν
ἡ ὅλη ἄλλη παρὰ πάσας. ὡς γὰρ τὰ σώματα ἐπ᾽ ἄπειρον
τεμνόμενα οὐ καταλήγει εἰς ἀσώματον, κατ᾽ ὄγκον
λαμβανόντων τῶν τμημάτων τὴν διαφοράν, οὕτω ψυχὴ
εἶδος οὖσα ζωτικὸν ἐπ᾽ ἄπειρον κατὰ τὰ εἴδη συνείληπται,
παραλλαγὰς ἔχουσα εἰδητικὰς καὶ ἡ ὅλη σὺν ταύταις οὖσα
καὶ ἄνευ τούτων· ἡ γὰρ ἐπ᾽ αὐτῆς οἷον τομὴ ἑτερότης
ἦν μενούσης τῆς ταυτότητος. εἰ δ᾽ ἐπὶ τῶν σωμάτων,
ἐφ᾽ ὧν ἡ ἑτερότης ἐκράτει μᾶλλον τῆς ταυτότητος, οὐδὲν
ἐπεισελθὸν ἀσώματον διέκοψε τὴν ἕνωσιν, μένει δὲ πάντα
ἡνωμένα μὲν κατὰ τὴν οὐσίαν, ταῖς δὲ ποιότησι καὶ τοῖς
ἄλλοις εἴδεσι διειλημμένα, τί χρὴ καὶ λέγειν καὶ ὑπονοεῖν
ἐπὶ τῆς εἰδικῆς ἀσωμάτου ζωῆς, ἐφ᾽ ἧς ἡ ταυτότης μᾶλλον
κεκράτηκε τῆς ἑτερότητος καὶ οὐδὲν ὑπόκειται ἀλλοῖον
παρὰ τὸ εἶδος - ἀφ᾽ ἧς καὶ τοῖς σώμασιν ἡ ἑνότης -
οὐδὲ σῶμα συνεμπεσὸν ἀποκόπτει τὴν ἕνωσιν, καίπερ
πρὸς τὰς ἐνεργείας ἐν πολλοῖς ἐμποδίζον; αὐτὴ δι᾽ αὐ-
τὴν ἡ ταυτότης αὐτῆς πάντα ποιεῖ καὶ εὑρίσκει διὰ τῆς
ἐπ᾽ ἄπειρον εἰδητικῆς ἐνεργείας, τοῦ τυχόντος μέρους
πάντα δυναμένου ὅταν σωμάτων καθαρεύῃ, ὡς τὸ τυχὸν
μέρος τοῦ σπέρματος τὴν τοῦ παντὸς σπέρματος ἔχει
δύναμιν.
Ὥσπερ δὲ κρατηθὲν ἐν ὕλῃ τι σπέρμα καθ᾽ ἕκαστον ὧν
ἐδύνατο λόγων ἐν τοῖς μέρεσι τῇ ὕλῃ κρατεῖται καὶ πάλιν
συναχθὲν εἰς τὴν τοῦ σπέρματος δύναμιν καθ᾽ ἕκαστον τῶν
μερῶν ἔχει τὴν πᾶσαν δύναμιν, οὕτω καὶ ψυχῆς ἀύλου
τὸ ὡς μέρος ἐπινοούμενον τῆς πάσης ψυχῆς ἔχει τὴν
δύναμιν. τὸ δὲ πρὸς ὕλην ῥέψαν κεκράτηται μὲν καθ᾽ ὃ
εἶδος ῥέψαν ἐπιτηδείως ἔσχε προσομιλεῖν ἐνύλῳ, ἔχει
δὲ τὴν τῆς ὅλης δύναμιν ἤδη καὶ ἐντυγχάνει οὔσῃ ἐν
ἑαυτῷ, ὅταν ἀπὸ τοῦ ἐνύλου ἀποστὰν ἐν ἑαυτῷ γένηται.
ἐπεὶ δὲ πρὸς μὲν ὕλην ῥεπούσῃ ἀπορία πάντων καὶ τῆς
οἰκείας δυνάμεως κένωσις, εἰς δὲ τὸν νοῦν ἀναγομένη
τὸ πλῆρες αὐτῆς κατὰ _τ_ὸ τὴν δύναμιν ἔχειν τῆς πάσης
εὑρίσκετο, τὴν μὲν εἰκότως Πενίαν, τὴν δὲ Πόρον οἱ τοῦτο
πρῶτον γνόντες τῆς ψυχῆς τὸ πάθος ᾐνίξαντο.

, Παραστῆσαι βουλόμενοι ὡς ἐνδέχεται διὰ λόγου
᾽παραστῆσαι τὴν τοῦ ὄντος ᾽ἀσωμάτου ἰδιότητα οἱ
παλαιοί, ὅταν αὐτὸ ἓν εἴπωσι, προστιθέασιν εὐθὺς
πάντα, καθ᾽ ὃ ἕν τι τῶν κατ᾽ αἴσθησιν συνεγνωσμένων·
ὅταν δὲ ἀλλοῖον τὸ ἓν τοῦτο ὑπονοήσωμεν, οὐχ ὁρῶντες
ἐπὶ τοῦ αἰσθητοῦ τὸ ὅλον τοῦτο ἓν πάντα καθ᾽ ὃ ἕν, τῷ
πάντα αὐτὸ ᾽ἓν εἶναι συνῆψαν τὸ ἓν καθ᾽ ὃ ἕν, ἵνα
ἀσύνθετόν τι νοήσωμεν τὸ πάντα εἶναι ἐπὶ τοῦ ὄντος
καὶ σωρείας ἀποστῶμεν. καὶ ὅταν ᾽δὲ πανταχοῦ αὐτὸ
εἶναι εἴπωσι, προστιθέασιν ὅτι οὐδαμοῦ· ὅταν δὲ ἐν
πᾶσιν εἶναι καὶ ἐν παντὶ τῷ ἐπιτηδείως αὐτὸ δέχεσθαι
δυναμένῳ μεριστῷ, προστιθέασιν ὅτι ἐν ὅλῳ ὅλον. καὶ
ὅλως διὰ τῶν ἐναντιωτάτων αὐτὸ δεδηλώκασιν, ἅμα
ταῦτα λαμβάνοντες, ἵνα τὰς ἀναπλαστικὰς ἀπὸ σωμάτων
ἐξορίσωμεν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἐπινοίας, αἳ παρασκιάζουσι τὰς
γνωριστικὰς ἰδιότητας τοῦ ὄντος.

, Τὰ κατηγορούμενα τοῦ αἰσθητοῦ καὶ ἐνύλου ἀληθῶς
ἐστι ταῦτα· τὸ πάντῃ εἶναι πεφορημένον, τὸ μεταβλητὸν
εἶναι, τὸ ὑφεστάναι ἐν ἑτερότητι, τὸ σύνθετον εἶναι, τὸ
καθ᾽ αὑτὸ λυτὸν ὑπάρχειν, τὸ ἐν τόπῳ, τὸ ἐν ὄγκῳ
θεωρεῖσθαι καὶ ὅσα τούτοις παραπλήσια. τοῦ δὲ ὄντως
ὄντος καὶ καθ᾽ αὑτὸ ὑφεστηκότος ἀύλου τὸ εἶναι ἀεὶ ἐν
ἑαυτῷ ἱδρυμένον, τὸ ὡσαύτως κατὰ ταὐτὰ ἔχειν, τὸ ἐν
ταυτότητι οὐσιῶσθαι, τὸ ἀμετάβλητον εἶναι κατ᾽ οὐσίαν,
τὸ ἀσύνθετον, τὸ μήτε λυτὸν μήτε ἐν τόπῳ εἶναι μήτε εἰς
ὄγκον διαπεφορῆσθαι, τὸ μήτε γινόμενον μήτε ἀπολλύ-
μενον εἶναι καὶ ὅσα τούτοις ὅμοια· ὧν ἐχομένους δεῖ μηδὲν
ἐπαλλάττοντας περὶ τῆς διαφόρου αὐτῶν φύσεως καὶ
αὐτοὺς λέγειν καὶ ἄλλων λεγόντων ἐπακούειν.

, Ὅταν λάβῃς ἀένναον οὐσίαν ἐν ἑαυτῇ κατὰ δύναμιν
ἄπειρον καὶ νοεῖν ἄρξῃ ὑπόστασιν ἀκάματον, ἄτρυτον,
οὐδαμῇ μὲν ἐλλείπουσαν, ὑπερεξαίρουσαν δὲ τῇ ζωῇ τῇ
ἀκραιφνεστάτῃ καὶ πλήρει ἀφ᾽ ἑαυτῆς ἐν αὐτῇ τε ἱδρυμένῃ
καὶ κεκορεσμένῃ ἐξ ἑαυτῆς καὶ οὐδ᾽ ἑαυτὴν ζητούσῃ,
ταύτῃ ἐάνπερ τὸ ποῦ ἐπιβάλῃς ἢ τὸ πρός τι, ἅμα τῷ
ἠλαττῶσθαι ἐξ ἐνδείας τοῦ ποῦ ἢ πρός τι εὐθὺς ἐκείνην
μὲν οὐκ ἠλάττωσας, ἑαυτὸν δὲ ἀπέστρεψας, κάλυμμα
λαβὼν τὴν ὑποδραμοῦσαν τῆς ὑπονοίας φαντασίαν.
Οὐ γὰρ δὴ ὑπερβήσῃ παρελθὼν τὴν τοιαύτην οὐδ᾽ αὖ
στήσεις οὐδ᾽ ἀπαρτήσεις οὐδὲ καταλήξεις εἰς μικρόν, ὡς
οὐκέτι ἐχούσης διδόναι ἐν τῷ κατὰ μικρὸν ἐπιλείπειν·
ἀδιάλειπτος γὰρ μᾶλλον ἢ πᾶς πηγῶν τὸ ἀεὶ χεόμενον
νοῶν καὶ ἀδιάλειπτον. ἢ συνθέειν οὖν δυνηθεὶς καὶ τῷ
παντὶ ὁμοιωθῆναι τοῦ ὄντος οὐδὲν ἐπιζητήσεις, ἢ ζητῶν
παρεκβήσῃ _εἰς ἄλλο καὶ πεσῇ παρὸν οὐκ ἰδὼν τ_ῷ εἰς
ἄλλο βλέψαι. εἰ δ᾽ οὐδὲν ἐπιζητήσεις στὰς ἐπὶ σαυτοῦ καὶ
τῆς σαυτοῦ οὐσίας, τῷ παντὶ ὡμοιώθης καὶ οὐκ ἐνεσχέθης
ἔν τινι τῶν ἀπ᾽ αὐτοῦ· οὐδ᾽ εἶπας οὐδὲ σύ τοσοῦτός εἰμι,
ἀφεὶς _δ_ὲ τὸ τοσοῦτος γέγονας πᾶς· καίτοι καὶ πρότερον
ἦσθα πᾶς, ἀλλὰ καὶ ἄλλο τι προσῆν σοι μετὰ τοῦ πᾶς καὶ
ἐλάττων ἐγίνου τῇ προσθήκῃ, ὅτι μὴ ἐκ τοῦ ὄντος ἦν ἡ
προσθήκη· οὐδὲν γὰρ ἐκείνῳ προσθήσεις. ὅταν οὖν τις
καὶ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος γένηται, οὐ πᾶς, τῇ πενίᾳ σύνοικος
καὶ ἐνδεὴς πάντων· ἀφεὶς οὖν τὸ μὴ ὄν, τότε πᾶς, κόρος
αὐτὸς ἑαυτοῦ· ὥστε ** ἀπολαμβάνει δ᾽ ἑαυτὸν ἀφεὶς
τὰ ταπεινώσαντα καὶ κατασμικρύναντα - καὶ μάλιστα,
ὅταν ἐκεῖνα εἶναι αὑτὸν τὰ σμικρὰ τῇ φύσει καὶ οὐχ
ὅστις ἐστὶν αὐτὸς τῇ ἀληθείᾳ δοξάζῃ· ἀπέστη γὰρ ἀφ᾽ ἑαυ-
τοῦ ἅμα καὶ ἀπέστη τοῦ ὄντος - κἂν στῇ τις ἐν αὐτῷ
παρὼν παρόντι, τότε παρῆν καὶ τῷ ὄντι πανταχοῦ ὄντι·
ὅταν δὲ ἀφεὶς αὑτὸν _ἀποστῇ ἀφ᾽ ἑαυτοῦ,_ ἀπέστη
κἀκείνου. τοιαύτην γὰρ ἀξίαν εἴληφε παρεῖναι τῷ αὐτῷ
παρόντι καὶ ἀπεῖναι τῷ αὐτοῦ ἐκστάντι. εἰ δὲ _παροῦσιν
ἑαυτοῖ_ς πάρεστι μὲν ἡμῖν τὸ ὄν, ἄπεστι δὲ τὸ μὴ ὄν,
μετὰ δὲ ἄλλων οὖσιν οὐ πάρεστιν, οὐκ ἦλθεν ἵνα παρῇ,
ἀλλ᾽ ἡμεῖς ἀπήλθομεν ὅτε οὐ πάρεστι. καὶ τί θαυμαστόν;
αὐτὸς γάρ σοι παρὼν οὐκ ἀπῆς αὐτοῦ· καὶ οὐ πάρει
σαυτῷ καίπερ παρὼν καὶ αὐτὸς ὢν ὁ παρών τε καὶ ἀπών,
ὅταν πρὸς ἄλλα βλέπῃς παρεὶς σαυτὸν βλέπειν. εἰ δ᾽ οὕτω
σαυτῷ παρὼν οὐ πάρει καὶ διὰ τοῦτο σαυτὸν ἀγνοεῖς καὶ
πάντα μᾶλλον _ εις πάρει καὶ _ πόρρω σου ὄντα εὑρίσκεις
ἢ σαυτὸν σαυτῷ φύσει παρόντα, τί θαυμάζεις, εἰ τὸ οὐ
παρὸν πόρρω σοῦ ἐστι τοῦ πόρρω αὐτοῦ διὰ τὸ καὶ
σαυτοῦ πόρρω γεγονότος; _αὐτὸς γὰρ ὅσῳ πρόσει σο_ι
᾽ὅσῳ γὰρ ἑαυτῷ πρόσει καίτοι παρόντι καὶ ἀναποστάτῳ
ὄντι, ᾽αὐτὸς γὰρ ὅσῳ πρόσεισι τόσῳ κἀκείνῳ πρόσει,
ὃ δὴ οὕτω σοῦ ἐστιν ἀναπόσπαστον κατ᾽ οὐσίαν ὡς σὺ
σαυτοῦ· ὥστε καὶ πάρεστί σοι καθόλου γινώσκειν, τί τε
πάρεστι τῷ ὄντι καὶ τί ἄπεστι τοῦ ὄντος παρόντος
πανταχοῦ καὶ πάλιν ὄντος οὐδαμοῦ. τοῖς μὲν γὰρ δυνα-
μένοις χωρεῖν εἰς τὴν αὑτῶν οὐσίαν νοερῶς καὶ τὴν
αὑτῶν γινώσκειν οὐσίαν _κα_ὶ ἐν αὐτῇ τῇ γνώσει καὶ τῇ
εἰδήσει τῆς γνώσεως αὑτοὺς ἀπολαμβάνειν καθ᾽ ἑνότητα
τὴν τοῦ γινώσκοντος καὶ γινωσκομένου, ᾽καὶ τούτοις
παροῦσιν αὐτοῖς πάρεστι καὶ τὸ ὄν· ὅσοι δ᾽ ἂν παρεξέλ-
θωσιν ἀπὸ τοῦ εἶναι ἑαυτῶν πρὸς τὰ ἄλλα, ἀποῦσιν
ἑαυτῶν ἄπεστι καὶ τὸ ὄν.
Εἰ δ᾽ ἡμεῖς ἐπεφύκειμεν ἱδρῦσθαι ἐν τῇ αὑτῶν οὐσίᾳ
καὶ πλουτεῖν ἀφ᾽ ἑαυτῶν καὶ μὴ ἀπέρχεσθαι πρὸς ὃ μὴ
ἦμεν καὶ πένεσθαι ἑαυτῶν καὶ διὰ τοῦτο πάλιν τῇ πενίᾳ
συνεῖναι καίπερ παρόντος κόρου, καὶ ἀπὸ τοῦ ὄντος οὐ
τόπῳ, οὐκ οὐσίᾳ κεχωρισμένοι οὐδ᾽ ἄλλῳ τινὶ ἀπο-
τετμημένοι τῇ πρὸς τὸ μὴ ὂν στροφῇ χωριζόμεθα, δίκην
ἄρα ταύτην ἀποτίννυμεν τῇ τοῦ ὄντος ἀποστροφῇ αὐτοὺς
ἀποστρεφόμενοι καὶ ἀγνοοῦντες, καίτοι πάλιν ἐν τῇ
αὑτῶν φιλίᾳ ἑαυτούς τε ἀπολαμβάνοντες καὶ τῷ θεῷ
συναπτόμενοι. καὶ ὀρθῶς ἄρα εἴρηται, ὡς ἔν τινι φρουρᾷ
** ἀποδιδράσκοντα, λύειν δὲ ἐκ τῶν δεσμῶν πειρᾶσθαι,
ὡς ἄν του πρὸς τὰ τῇδε ἐστραμμένου καὶ ἑαυτὸν θεῖον
ὄντα καταλελοιπότος, ὥς φησι, φυγὰς θεόθεν καὶ
ἀλήτης. ὥστε πᾶς φαῦλος βίος δουλείας πλήρης καὶ
ἀσεβείας καὶ διὰ τοῦτο ἄθεός τε καὶ ἄδικος _ ἐν αὐτῷ
πνεῦμα πλῆρες ὑπάρχον τῆς ἀσεβείας καὶ διὰ τοῦτο καὶ
ἀδικίας. _ καὶ οὕτω πάλιν ἐν ἰδιοπραγίᾳ ὀρθῶς εἴρηται
εὑρίσκεσθαι τὸ δίκαιον, ἐν δὲ ἀπονεμήσει τοῦ κατ᾽ ἀξίαν
ἑκάστῳ τῶν συζώντων εἰκόνα κεῖσθαι καὶ εἴδωλον τῆς
ἀληθινῆς δικαιοσύνης.

, Τὸ ἐν ἄλλῳ ἔχον τὸ εἶναι καὶ ἐφ᾽ ἑαυτοῦ χωριστῶς
ἀπ᾽ ἄλλου μὴ οὐσιωμένον ἐὰν εἰς ἑαυτὸ στρέφηται εἰς τὸ
γνῶναι ἑαυτὸ ἄνευ ἐκείνου ἐν ᾧ οὐσίωται, ἀπολαμβάνον
ἑαυτὸ ἀπ᾽ ἐκείνου _ νοήσει γὰρ αὑτὸ καὶ _, φθείρεται αὐτὸ
τοῦ εἶναι χωρίζον ἑαυτό· τὸ δὲ γινώσκειν ἑαυτὸ δυνάμενον
ἄνευ ἐκείνου ἐν ᾧ ἐστιν, ἀπολαμβάνον ἑαυτὸ ἀπ᾽ ἐκείνου
καὶ οἷόν τε ὂν ἄνευ τῆς ἑαυτοῦ φθορᾶς τοῦτο ποιεῖν,
ἀμήχανον οὐσιῶσθαι ἐν ἐκείνῳ, ἀφ᾽ οὗ στρέφειν ἑαυτὸ
εἰς ἑαυτὸ ᾽ἀπ᾽ ἐκείνου ἄνευ φθορᾶς καὶ γινώσκειν ἑαυτὸ
ἄνευ ἐκείνου ἐδύνατο. εἰ δὴ ὅρασις μὲν καὶ πᾶσα αἰσθη-
τικὴ δύναμις οὔτε ἑαυτῆς ἐστιν αἴσθησις οὔτε χωρίζουσα
ἑαυτὴν τοῦ σώματος ἑαυτῆς ἀντιλαμβάνεται ἢ σῴζεται,
νοῦς δὲ χωρίζων ἑαυτὸν ἀπὸ σώματος τότε μάλιστα νοεῖ
καὶ εἰς ἑαυτὸν στρέφεται καὶ οὐ φθείρεται, δῆλον ὡς αἱ
μὲν αἰσθητικαὶ δυνάμεις διὰ σώματος κέκτηνται τὸ
ἐνεργεῖν, ὁ δὲ νοῦς οὐκ ἐν σώματι, ἐν ἑαυτῷ δὲ κέκτηται
τὸ ἐνεργεῖν τε καὶ εἶναι.

, Ἀσώματα τὰ μὲν κατὰ στέρησιν σώματος λέγεται καὶ
ἐπινοεῖται κυρίως, ὡς ἡ ὕλη κατὰ τοὺς ἀρχαίους καὶ τὸ
εἶδος τὸ ἐπὶ ὕλης, ὅταν ἐπινοῆται ἀποληφθὲν ἀπὸ τῆς
ὕλης, καὶ αἱ φύσεις καὶ αἱ δυνάμεις· οὕτως δὲ καὶ ὁ
τόπος καὶ ὁ χρόνος καὶ τὰ πέρατα. τὰ γὰρ τοιαῦτα πάντα
κατὰ στέρησιν σώματος λέγεται. ἤδη δὲ ἦν ἄλλα κατα-
χρηστικῶς λεγόμενα ἀσώματα, οὐ κατὰ στέρησιν σώμα-
τος, κατὰ δὲ _τ_ὸ ὅλως μὴ πεφυκέναι γεννᾶν σῶμα. διὸ
τὰ μὲν κατὰ τὸ πρῶτον σημαινόμενον πρὸς τὰ σώματα
ὑφίσταται, τὰ δὲ κατὰ τὸ δεύτερον χωριστὰ τέλεον
σωμάτων καὶ τῶν περὶ τὰ σώματα ἀσωμάτων· σώματα
μὲν γὰρ ἐν τόπῳ καὶ πέρατα ἐν σώματι, νοῦς δὲ καὶ νοερὸς
λόγος οὔτε ἐν τόπῳ οὔτε ἐν ᾽τῷ σώματι ὑφίσταται οὔτε
προσεχῶς ὑφίστησι σώματα οὔτε παρυφίσταται σώμασιν
ἢ τοῖς κατὰ στέρησιν σώματος λεγομένοις ἀσωμάτοις.
οὐδ᾽ εἰ κενὸν οὖν τι ἐπινοηθείη ἀσώματον, ἐν κενῷ οἷόν
τε εἶναι νοῦν· σώματος μὲν γὰρ δεκτικὸν ἂν εἴη τὸ κενόν,
νοῦ δὲ ἐνέργειαν χωρῆσαι ἀμήχανον καὶ τόπον δοῦναι
ἐνεργείᾳ. διττοῦ δὲ φανέντος τοῦ γένους, τοῦ μὲν
οὐδ᾽ ὅλως οἱ ἀπὸ Ζήνωνος ἀντελάβοντο, τὸ δ᾽ ἕτερον
παραδεξάμενοι καὶ τὸ ἕτερον μὴ τοιοῦτον εἶναι καθορῶντες
ἀναιροῦσιν αὐτό, δέον ὡς ἄλλο γένος ἦν ὑποπτεῦσαι καὶ
μὴ ὅτι οὐκ ἔστι τὸ ἕτερον μηδὲ τοῦτο μὴ εἶναι δοξάσαι.

, Ὁ νοῦς οὐκ ἔστιν ἀρχὴ πάντων· πολλὰ γάρ ἐστιν ὁ νοῦς,
πρὸ δὲ τῶν πολλῶν ἀνάγκη εἶναι τὸ ἕν. ὅτι δὲ πολλὰ ὁ
νοῦς δῆλον· νοεῖ γὰρ ἀεὶ τὰ νοήματα οὐχ ἓν ὄντα, ἀλλὰ
πολλὰ καὶ οὐκ ἄλλα ὄντα παρ᾽ ἐκεῖνον. εἰ οὖν ὁ αὐτός
ἐστιν αὐτοῖς, ἐκεῖνα δὲ πολλά, πολλὰ ἂν εἴη καὶ ὁ νοῦς.
Ὅτι δὲ ὁ αὐτός ἐστι τοῖς νοητοῖς, οὕτως δείκνυται· εἰ
γάρ τι ἔστιν ὃ θεωρεῖ, ἤτοι ἐν ἑαυτῷ ἔχων τοῦτο θεωρήσει
ἢ ἐν ἄλλῳ κείμενον. καὶ ὅτι μὲν θεωρεῖ δῆλον· σὺν γὰρ
τῷ νοεῖν εἴη ἂν νοῦς, ἀφαιρεθεὶς δὲ τοῦ νοεῖν ἀφῄρηται
τῆς οὐσίας. δεῖ τοίνυν ἐπιστήσαντας τοῖς πάθεσιν ἃ
συμβαίνει περὶ τὰς γνώσεις ἀνιχνεῦσαι τὴν ἐκείνου
θεωρίαν. γνωστικαὶ δὲ δυνάμεις ἐν ἡμῖν ἀθρόον αἴσθησις,
φαντασία, νοῦς. πάντῃ δὲ τὸ αἰσθήσει προσχρώμενον τοῖς
ἔξω ἐπιβάλλον θεωρεῖ, οὐχ ἑνούμενον ἐκείνοις ἃ θεωρεῖ,
ἀλλὰ μόνον τύπον αὐτῶν ἐκ τῆς πρὸς αὐτὰ προσβολῆς
λαμβάνον. ὅταν οὖν ἴδῃ ὀφθαλμὸς τὸ ὁρώμενον, ἀμήχανον
ἐν ταυτότητι γενέσθαι τοῦ ὁρωμένου· οὐ γὰρ ἂν ἴδοι, εἰ
μὴ ἐν διαστάσει γένοιτο· ὡσαύτως δὲ καὶ τὸ ἁπτόμενον
ἐν ταυτότητι γενόμενον φθαρείη. ἐξ ὧν δῆλον ὅτι ἀεὶ ἥ τε
αἴσθησις καὶ τὸ αἰσθήσει προσχρώμενον εἰς τὸ ἔξω φέ-
ρεται, εἰ μέλλει τὸ αἰσθητὸν καταλήψεσθαι. ὡσαύτως δὲ
καὶ ἡ φαντασία ἀεὶ ἐπὶ τὸ ἔξω φέρεται καὶ τῇ τάσει αὐτῆς
τὸ εἰκόνισμα παρυφίσταται _ ἤτοι καὶ παρασκευάζον
ἔξωθεν ἢ αὐτῇ τῇ πρὸς τὸ ἔξω τάσει τὴν ὡς ἔξω ὄντος
εἰκονίσματος ἐνδεικνύμενον _. καὶ τούτων μὲν κατάληψις
τοιαύτη, ὧν οὐδεμία εἰς ἑαυτὴν συννεύουσα καὶ συναγομένη
ἐντύχοι ἂν ἢ τῷ αἰσθητῷ ἢ τῷ ἀναισθήτῳ εἴδει. ἐπὶ δὲ
τοῦ νοῦ οὐ τοῦτον τὸν τρόπον ἡ κατάληψις, ἀλλὰ συννεύον-
τος εἰς ἑαυτὸν καὶ ἑαυτὸν θεωροῦντος· παρεξελθὼν γὰρ
τοῦ θεάσασθαι τὰς ἑαυτοῦ ἐνεργείας καὶ ὄμμα εἶναι τῶν
αὐτοῦ ἐνεργειῶν οὐσῶν τὸ ὅραμα οὐδὲν ἂν νοήσειεν. ὡς
μὲν οὖν ἦν ᾽ἡ αἴσθησίς τε καὶ τὸ αἰσθητόν, οὕτως ἐστὶ
νοῦς τε καὶ τὸ νοητόν. θεωρεῖ δὲ ἡ μὲν ἐκτεινομένη εἰς τὸ
ἔξω, εὑρίσκουσα τὸ αἰσθητὸν _ἐν_ τῇ ὕλῃ κείμενον, ὁ δὲ
νοῦς εἰς αὐτὸν συναγόμενος· εἰ δὲ μὴ ἔξω ἐκτεινόμενος -
ὅπερ καὶ ἐδόκει τισὶν ὀνόματος διαφορᾶς προστεθείσης
τῇ τοῦ νοῦ ὑποστάσει καὶ τῆς φαντασίας· ἡ γὰρ ἐν
λογικῷ ζῴῳ φαντασία δέδοκτο αὐτοῖς νόησις. ἀλλ᾽ εἰ
ἐκείνοις μὲν πάντα ἀπαρτήσασιν ἀπὸ τῆς ὕλης καὶ τῆς
σωματικῆς φύσεως ἀκόλουθον ἦν καὶ τὸν νοῦν τούτων
ἀναρτᾶν, ὁ δ᾽ ἡμέτερος σωμάτων καὶ ἑτέρων θεωρὸς
οὐσιῶν, ποῦ τοίνυν κειμένας καταλήψεται αὐτάς; ἔξω
δὲ ὄντων ὕλης, οὐδαμοῦ ἂν εἴη ταῦτα _καὶ ταύτ_ῃ δῆλον
ὡς νοερὰ καὶ νοήσει συναχθήσεται καὶ τοίνυν, εἰ νοερά,
εἰς τὸν νοῦν καὶ τὸ νοητόν - , καὶ ἑαυτὸν θεωρήσει νοῶν
τὰ νοητὰ καὶ χωρῶν εἰς ἑαυτὸν νοεῖ διὰ τὸ εἰς ἐκεῖνα
χωρεῖν. εἰ δὲ πολλὰ τὰ νοητά - πολλὰ γὰρ ὁ νοῦς νοεῖ καὶ
οὐχ ἕν - , πολλὰ ἂν εἴη ᾽καὶ ἐξ ἀνάγκης καὶ αὐτός.
κεῖται δὲ πρὸ τῶν πολλῶν τὸ ἕν, ὥστε ἀνάγκη πρὸ τοῦ
νοῦ εἶναι τὸ ἕν.
, Ἄλλο νοῦς καὶ νοητόν, καὶ ἄλλο αἴσθησις καὶ αἰσθητόν.
καὶ νῷ μὲν τὸ νοητὸν σύζυγον, αἰσθήσει δὲ τὸ αἰσθητόν.
ἀλλ᾽ οὔτε ἡ αἴσθησις ἀντιλαμβάνεται αὑτῆς καθ᾽ αὑτὴν
οὔτε τὸ αἰσθητόν· νῷ δὲ τὸ νοητὸν σύζυγον ὂν καὶ ᾽τὸ
νοητὸν τῷ νῷ, ᾽αἰσθήσει δὲ τὸ αἰσθητόν. νῷ δὲ τὸ
νοητὸν σύζυγον ὂν καὶ τὸ νοητὸν τῷ νῷ αἰσθήσει
οὐδαμῶς ἐστιν ὑπόπτωτον, ἀλλὰ νῷ νοῦς ἐστι νοητόν. εἰ
δὲ νοητὸν τῷ νῷ ὁ νοῦς, ἑαυτῷ ἂν εἴη νοητὸν ὁ νοῦς. εἰ μὲν
οὖν νοητὸς ὁ νοῦς καὶ οὐκ αἰσθητός, νοητὸν ἂν εἴη· εἰ δὲ
νοητὸς νῷ καὶ οὐκ αἰσθήσει, νοοῦν ἂν εἴη. ὁ αὐτὸς ἄρα
νοῶν καὶ νοούμενον ὅλον ὅλῳ, καὶ οὐχ ὡς ὁ τρίβων καὶ
τριβόμενος. οὐκ ἄλλῳ οὖν μέρει νοεῖται καὶ ἄλλῳ νοεῖ·
ἀμερὴς γὰρ καὶ νοητὸς ὅλος ὅλῳ καὶ νοῦς δι᾽ ὅλου,
ἐπίνοιαν οὐδεμίαν ἐν ἑαυτῷ ἀνοησίας ἔχων. διὸ οὐχὶ τόδε
μὲν ἑαυτοῦ νοεῖ, τόδε δὲ οὐ νοεῖ· καθ᾽ ὃ γὰρ οὐ νοεῖ,
ἀνόητος ἔσται.
Οὐδὲ ἀφιστάμενος οὖν τοῦδε ἐπὶ τόδε μεταβαίνει· ἀφ᾽
οὗ γὰρ ἀφίσταται μὴ νοῶν ἐκεῖνο, ἀνόητος κατ᾽ ἐκεῖνο
γίνεται. εἰ δὲ μὴ τόδε μετὰ τόδε ἐπ᾽ αὐτοῦ γίνεται, ἅμα
πάντα νοεῖ· ἐπεὶ οὖν πάντα ἅμα καὶ οὐ τὸ μὲν νῦν, τὸ δὲ
αὖθις, πάντα ἅμα νῦν καὶ ἀεί. εἰ οὖν ἐπ᾽ αὐτοῦ τὸ νῦν,
ἀνῄρηται δὲ ἐπ᾽ αὐτοῦ τὸ παρεληλυθὸς καὶ τὸ μέλλον, ἐν
ἀδιαστάτῳ τῷ νῦν ἀχρόνῳ παραστήματι, ὥστε τὸ ὁμοῦ
κατά τε τὸ πλῆθος κατά τε τὸ χρονικὸν διάστημα ἐπ᾽ αὐ-
τοῦ· διὸ καθ᾽ ἓν πάντα ἐν ἑνὶ καὶ ἀδιαστάτῳ καὶ ἀχρόνῳ.
εἰ δὲ τοῦτο, οὐδὲ τὸ ποθέν ποι ἐν τῷ νῷ οὐδὲ κίνησις ἄρα,
ἀλλὰ ἐνέργεια καθ᾽ ἓν ἐν ἑνὶ αὔξης τε ἀφῃρημένη καὶ
μεταβολῆς καὶ διεξόδου πάσης. εἰ δὲ τὸ πλῆθος καθ᾽ ἓν
καὶ ἅμα ἡ ἐνέργεια καὶ ἄχρονος, ἀνάγκη παρυποστῆναι τῇ
τοιαύτῃ οὐσίᾳ τὸ ἀεὶ ἐν ἑνὶ ὄν· τοῦτο δέ ἐστιν αἰών·
παρυπέστη ἄρα νῷ ὁ αἰών.
Τῷ δὲ μὴ καθ᾽ ἓν ἐν ἑνὶ νοοῦντι, ἀλλὰ μεταβατικῶς καὶ
ἐν κινήσει καὶ ἐν τῷ τὸ μὲν καταλείπειν, τὸ δὲ ἐπιλαμβάνειν
καὶ μερίζειν καὶ διεξοδεύειν παρυπέστη χρόνος· τῇ γὰρ
τοιαύτῃ κινήσει παρυφίσταται τὸ μέλλειν καὶ παρεληλυ-
θέναι. ψυχὴ δὲ μεταβαίνει ἀπ᾽ ἄλλου εἰς ἄλλο ἐπαμείβουσα
τὰ νοήματα, οὐκ ἐξισταμένων τῶν προτέρων οὐδέ ποθεν
ἄλλοθεν ἐπεισιόντων τῶν δευτέρων, ἀλλὰ τὰ μὲν ὥσπερ
παρελήλυθε καίπερ μένοντα ἐν αὐτῇ, τὰ δ᾽ ὥσπερ ἀλλα-
χόθεν ἔπεισιν, ἀφίκετο δ᾽ οὐκ ἀλλαχόθεν, ἀλλὰ παρ᾽
αὐτῆς καὶ αὐτόθεν εἰς ἑαυτὴν κινουμένης καὶ τὸ ὄμμα
φερούσης εἰς ἃ ἔχει κατὰ μέρος· πηγῇ γὰρ ἔοικεν
οὐκ ἀπορρύτῳ, ἀλλὰ κύκλῳ εἰς ἑαυτὴν ἀναβλυζούσῃ ἃ
ἔχει.
Τῇ μὲν οὖν ταύτης κινήσει παρυφίσταται χρόνος, τῇ δὲ
τοῦ νοῦ μονῇ τῇ ἐν ἑαυτῷ ὁ αἰών, οὐ διῃρημένος ἀπ᾽ αὐτοῦ
ὥσπερ _οὐδ᾽_ ὁ χρόνος ἐκ ψυχῆς, ὅτι καὶ αἱ παρυποστάσεις
ἥνωνται ἐκεῖ. διαψεύδεται δὲ τὸ κινούμενον _πρὸς τὸ
μένον_ αἰῶνα ἑαυτοῦ, τὸ ἄμετρον τῆς κινήσεως εἰς
ἔννοιαν λαμβανόμενον αἰῶνος, καὶ τὸ μένον πρὸς τὸ
κινούμενον χρόνον ἑαυτοῦ, ὥσπερ τὸ νῦν αὐτοῦ καὶ
διεξοδεῦον καὶ πολλαπλασιάζον κατὰ πάροδον τοῦ χρόνου.
διὸ καὶ ἐν στάσει τὸν χρόνον τινὲς οὐχ ἧττον ἢ ἐν κινήσει
θεωρεῖσθαι ὑπελάμβανον καὶ τὸν αἰῶνα, ὡς ἔφαμεν, τὸν
ἄπειρον χρόνον, ἑκατέρου τὰ πάθη τὰ ἑαυτοῦ τῷ ἑτέρῳ
προστιθέντος, τοῦ μὲν κινουμένου ἀεὶ ἀπὸ τοῦ ἑστῶτος
κατὰ ταυτότητα τῷ ἀεὶ τῷ ἑαυτοῦ τὸν αἰῶνα ἀπεικονί-
ζοντος, καὶ τοῦ ἑστῶτος ἐν ταυτότητι ἐνεργείας τὸν
χρόνον τῇ ἑαυτοῦ μονῇ ἀπὸ τῆς ἐνεργείας προσάπτοντος.
Λοιπὸν δὲ ἐν τοῖς αἰσθητοῖς ὁ διῃρημένος χρόνος ἄλλος
ἄλλου, οἷον ἄλλος ἡλίου, ἄλλος σελήνης, ἄλλος ἑωσφόρου,
καὶ ἐφ᾽ ἑκάστου ἄλλος. διὸ καὶ ἄλλου ἐνιαυτὸς ἄλλος· καὶ
ὁ τούτους περιέχων ἐνιαυτὸς κεφαλαιούμενος εἰς τὴν τῆς
ψυχῆς κίνησιν· ἧς κατὰ μίμησιν κινουμένων τούτων,
ἀλλοίας δὲ τῆς ἐκείνης κινήσεως οὔσης καὶ ἀλλοίας τῆς
τούτων, ἀλλοῖος καὶ ὁ χρόνος ἐκείνης τοῦ τούτων.
διαστηματικὸς μὲν οὗτος καὶ ταῖς κατὰ τόπον κινήσεσι
καὶ μεταβάσεσι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ

Ο δημοσιογράφος Χρήστος Παπαχριστόπουλος είναι ιδρυτής του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. (U.N. Resistance Council), επικεφαλής του Πανεπιστημίου Λεχαίου που ανακάλυψε την Μη-Πυρηνική αλλά, αντιθέτως, Ειρηνική ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ διάσωσης των ανθρώπων και της Ε.E. καθώς και δημιουργός του πρώτου Ελληνικού Οργανισμού-Σταθμού παραγωγής Ατομικής Ενέργειας με βάση την συνθήκη ΕΥΡΑΤΟΜ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι ο δημιουργός του INNERNET, δικτύου πληροφοριών το οποίο αποσκοπεί στην πληρωμή της εργασίας των ανθρώπων κατ' οίκον με ταυτόχρονη παροχή δωρεάν ρεύματος στα σπίτια για όλες τις υπηρεσίες κατ' οίκον, συμφώνως προς το μοντέλο της Ελεύθερης Οικονομίας (Free Market) . Συμμετέχει στην προβολή των έργων του κινήματος με τίτλο REVOLUTIONARY UNION MOVEMENT (που αποτελεί αυτόνομη Société Internet με κοινό νόμισμα και δομικό ιστό, όργανο με 2 σκέλη, στηριγμένο στα βιβλία L'Homme révolté και L'Etat de Siege) ενώ εκ παραλλήλου δημιούργησε το πρώτο στην Ευρώπη δίκτυο με σκοπό την επίλυση προβλημάτων επικοινωνίας των ανθρώπων διαφορετικών κρατών και χωρών ή διαφορετικών εθνικών και υπερεθνικών οργανισμών που παρουσιάζουν έλλειψη κατανόησης λόγω της γλώσσας: πρόκειται για το δίκτυο EUROPEAN COMMUNICATION NETWORK. Είναι ιδιοκτήτης της κινηματογραφικής εταιρείας CINECRIS. Κατέχει πτυχίο Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε., είναι Master Ευρωπαϊκής Οργάνωσης και Διπλωματίας με εξειδίκευση στην αρχαία ελληνική Τέχνη και στην Τέχνη της Αναγεννήσεως με πεδίο τον κινηματογράφο και την ζωγραφική. Παραγωγός-producer δημοσιογραφικών εκπομπών, συγγραφέας και μεταφραστής με τεκμηριωμένη αρθρογραφία, εκπαιδευτικό έργο, παράδοση διαλέξεων, ερευνών και μελέτες πανεπιστημιακού επιπέδου για την Τέχνη, την πολιτική, τις εξωτερικές υποθέσεις, την οικονομία, την θρησκεία (ενώ με εργασία το 2013 για την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου Πάγου από τον Γαλιλαίο ανακάλυψε και απέδειξε την ύπαρξη του δορυφόρου του πλανήτη Αφροδίτη για πρώτη φορά στα πλαίσια της εξειδικεύσεώς του στην παραγωγή σύνθετων, ανθρωπόμορφων χαρτών για ευαίσθητες περιοχές του κόσμου). Τα 100 άρθρα του με την απαίτηση για κάθαρση στην Σοφοκλέους από τα σκάνδαλα του Ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις 30/6/2002 οδήγησαν στην σύλληψη της 17Ν ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝ.Ε. σε συνδυασμό με την αναβάθμιση του Χρηματιστηρίου Αθηνών από την Wall Street που είχε καλύψει το 2000. Τα ιστολόγια του οργανισμού του -με την διάχυση της πληροφορήσεως προς κάθε Έλληνα- πρέπει να χρησιμοποιούνται ως πρότυπο για την ανάπτυξη ευφυΐας και νοημοσύνης και ως έργο παιδείας και απελευθερώσεως. Είναι ο μοναδικός που μεταφράζει απευθείας τα αρχαία ελληνικά σε ξένες γλώσσες -και σε χρήμα, με βάση τις αναλογίες που έχουν τα νομίσματα κάθε χώρας σε σχέση με την γλώσσα και με βάση την ορθή σύνταξη από το αυθεντικό, πρωτότυπο κείμενο ενώ τα ειδικά εγχειρίδια τα οποία παράγει με τον τρόπο αυτό θεραπεύουν κάθε ανθρώπινη ασθένεια (πλην της επίκτητης νοητικής τυφλώσεως).

THE TEMPLE OF THE UNKNOWN GOD AND THE MARBLE EMPEROR OF GREECE WITH THE CROSS OF CHRIST

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ - ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ME TON ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Αυθεντική Εικόνα, κατ' αποκλειστικότητα/δικαιώματα copyright αποκάλυψης του κατόχου της, Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου, 2013): Ο Ναός του Αγνώστου Θεού όπου διακρίνεται ο φύλακας-Άγγελος της κουστωδίας ο οποίος φυλάσσει το σώμα του, σύμφωνα με τον θρύλο, ενώ από την αντίθετη όψη του κατόπτρου φαίνεται ευκρινώς το σώμα του Χριστού πάνω στον Σταυρό. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν παραπομπές στον ναό αυτό με τα ρητά "κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν" και "ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, ἀγνώστῳ θεῷ'' και είναι ο ναός στον οποίο αναφέρεται και ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος, δηλαδή ο πραγματικός ναός του Αγνώστου Στρατιώτη (φυσικά, οι Γραφές δεν αναφέρονται και, άρα, δεν δίνουν νομιμοποίηση σε κανέναν Άρειο Πάγο!): το εικονιζόμενο μνημείο, επιπλέον, είναι το Μνήμα του Χριστού και περιέχει τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά-Αυτοκράτορα της Ελλάδος. Απόδειξη αποτελεί η κομμένη μύτη του ξίφους, όπως ακριβώς αναφέρεται στους στίχους: «Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή, σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ. Ἀπ' τὰ κόκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριὰ!». Εξ αριστερών του αγγέλου του θανάτου, παρουσιάζεται ολόκληρη η όψη του προσώπου του με κλειστά μάτια και με κινηματογραφικό τρόπο με μορφή φλας τα πλέον σημαντικά σημεία της ζωής του ενώ, από την αντίθετη όψη της εικόνας διακρίνεται ο Εσταυρωμένος : πρόκειται για το πραγματικό, ορθό είδωλο του Σταυρού και όχι για το φανταστικό είδωλο διότι το συγκεκριμένο κάτοπτρο λειτουργεί για να παρουσιάσει τον Χριστό ως το ορθό και όχι ως το ανεστραμμένο είδωλο του Σταυρού (ο Σταυρός διακρίνεται στην αντίστροφη όψη και μάλιστα, ως απόδειξη για το ότι το έργο αυτό έχει ολοκληρωθεί με τέχνη, σημειώνεται ότι ο Σταυρός του Χριστού διακρίνεται ακριβώς πάνω στο σώμα του πολεμιστή Αγγέλου με το ξίφος, στο σημείο της φαρέτρας και της κόμης): πρόκειται για τον λίθο του μνήματος του Χριστού, λίθο ο οποίος αναφέρεται και στις περιπτώσεις των ηρώων Θησέως (δηλ. Οδυσσέως) και Περσέως. Πρωτίστως, αξίζει να σημειωθεί ότι στο σώμα με την πανοπλία το οποίο φυλάσσει ο Άγγελος φαίνεται ότι λείπει η αιχμή από το ξίφος, ακριβώς πάνω στο σώμα το οποίο φέρει θωράκιση ως οπτική εξάρτυση. Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, άλλωστε, "ὁ ἄναξ, οὗ τὸ μαντεῖόν ἐστι τὸ ἐν Δελφοῖς, οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει ἀλλὰ σημαίνει". Εικονίζεται εδώ το αρχαίο "σήμα" (η λέξη σημαίνει "τάφος", "τύμβος", έμβλημα ή σύμβολο σκάφους, παράσταση ανθρώπινης κεφαλής ή ζωϊκής μορφής) ενώ στο εικονιζόμενο φυσικό πεδίο (site) ενέργειας απεικονίζεται το λεγόμενο «φάσμα» (SPECTRUM, ''ορατό φάσμα'' εξ ου και η λεγόμενη «απελευθέρωση του φάσματος» στο ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, δεδομένου ότι το «φάσμα» παρατηρείται με πρίσμα). Σημειώνεται ότι στα αρχαία κείμενα υπάρχει η αναφορά «δορυφόρος του σώματος πλούτος: η πραγματική έννοια της λέξεως είναι «κόρη-φόρος»: τώρα, «δορυ-φόρος» (satellite, moon, σατελλίτης, satelles και custos, εξ ου και «κουστωδία») καλείται ο άγρυπνος φρουρός των άκρων του αυτοκράτορος ή βασιλέως ενώ -πέραν της κυριολεκτικής σημασίας της δορυφορο"ποίησης"- ως τεχνική έννοια ο δορυφόρος είναι η πηγή πληροφόρησης των καναλιών και η χρήση των στοιχείων και δεδομένων από δορυφόρο χρησιμεύει στον εντοπισμό των "σημάτων" μέσω της αντανάκλασης των "σημείων" στην ασπίδα (θάλασσας-βράχου-νήσου-χώρας) και δημιουργίας χάρτη της ευαίσθητης περιοχής. Στην εξειδικευμένη φιλολογία, ο άγγελος με γυμνό σπαθί αναφέρεται ως «άγγελος δεσπότου» και ως φύλακας του Παραδείσου ενώ γνωστή είναι η ιστορία για την πραγματική έννοια της τελευταίας λειτουργίας της Αγια-Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη και την Αγία της Τράπεζα καθώς και για την διαδοχή του θρόνου της πόλεως των Αθηνών με τον μύθο περί του βράχου που φέρει κρυμμένα τα όπλα, το ξίφος και τα σανδάλια του Αιγέως προς τον Θησέα (ενώ η εικόνα ανταποκρίνεται και στην ιστορία περί του θανάτου του Πάρη αλλά και στην Αχίλλειο πτέρνα. Είναι το κορυφαίο έργο τέχνης του κόσμου και θεωρείται πιο σπουδαίο ακόμα και σε σύγκριση με τον ναό του Παρθενώνος στην Ακρόπολη της Ελλάδος -όπου επίσης για να στηθεί ο ναός χρησιμοποιήθηκε το κάτοπτρο ("άπεργον")- διότι για πρώτη φορά στον κόσμο δεν εικονίζονται ερείπια ή κτίρια αρχαίου ναού αλλά απευθείας η ίδια η ζωντανή εικόνα του Θεού). Η εικόνα έχει μορφή ασπίδας/αιγίδος/δίσκου, δηλ. δορυφορικού πιάτου ή δορυφορικής πλατφόρμας και στηρίζεται ακριβώς σε «βάση»: τα κοιτάσματα της εικόνας αυτής για την κατόπτευση εδάφους στην οπτή γη πρέπει να γίνονται με πρίσμα (το τριγωνικό πρίσμα λέγεται στο θέατρο «περίακτος») και συνθέτουν χρυσό τρίποδα όπως ο χρυσός τρίποδας του θησαυρού των Αθηναίων ο οποίος συνδέει τριγωνικά Δελφούς-Δερβένι (Στενοπορία)-Δερβενάκια(Κοντοπορία) και Σικυώνα(αρχαία Saccania, πρωτεύουσα του κράτους –CAPITALE DEL REGNO DELLA MOREA– της ROMANIA MINORE εντός του Βασιλείου του Μορέως στην περιοχή Κορίνθου, Νεμέας, Άργους και Ναυπλίου το οποίο καλείται NAPOLI DI ROMAGNA). Είναι βασιλική πυραμίς η οποία σχηματίζεται στον οφθαλμό του θεατή-κατόπτη ενώ στην αρχαιότητα συνοδευόταν από κείμενα και ονομαζόταν «κάτοπτρον ηγεμόνος» ή «κάτοπτρον ομιλίας». Σήμερα συνοδεύεται από το εγχειρίδιο χρήσης της («εγχειρίδιο»/ξίφος/épée ή αρχ. «μύκης») με προσωπίδα και είναι ατομικό όπλο από μέταλλο το οποίο χρησιμεύει για εξοπλισμό κρατών και στολισμό θυρεών ή ενδείξεις σήματος αλλά και ως τεχνητός δορυφόρος στην τέχνη (άλλωστε, ο στρατιωτικός τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος είναι αυτός που πραγματοποιεί σύνδεση με τα όπλα του στρατιώτη στο πεδίο της μάχης). Το εγχειρίδιο λέγεται Prospectus, στην Ισπανική γλώσσα αποτελεί «oráculo manual» (εγχειρίδιο χρησμών) και είναι το σχέδιο, το σκιαγράφημα και το πρόγραμμα μιας συμφωνίας (λόγου χάρη, με βάση τις πηγές, συμφωνίας μετάδοσης στιγμιοτύπων μαχών ή αγώνων, συμφωνίας εκμετάλλευσης με ό,τι περικλείει η έννοια της κατάκτησης μεταλλίων ή μεταλλείων, συμφωνίας αποκλειστικότητας τηλεοπτικών δικαιωμάτων σε όλο το φάσμα ή συμφωνία περί εδαφικής αποκλειστικότητας) με σκοπό την χρήση και την λειτουργία του δορυφορικού συστήματος. Το δόρυ/υσσός αποτελεί το σύμβολο των Θεών (πιο γνωστό είναι το δόρυ Πηλέως-Αχιλλέως ενώ είναι χαρακτηριστικό για την υψηλή τέχνη της αρχαιότητας ότι στην όσμωση των δύο σωμάτων του πολεμιστή αγγέλου και του νεκρού με την πανοπλία παρατηρείται ότι ενώ δεν είναι ορατοί οι κοθόρνοι του ορθίου αγγέλου ωστόσο είναι ορατή η «αχίλλειος πτέρνα» του πάνοπλου πολεμιστή η οποία αντιστοιχεί ακριβεστάτως αφενός στην κόψη του σπαθιού και αφετέρου στα κλειστά μάτια του προσώπου του πολεμιστή με την προσωπίδα η οποία εικονίζεται αριστερά του αγγέλου, στα πόδια του νεκρού ο οποίος κείτεται ξαπλωμένος, δηλαδή όπως ακριβώς στον τάφο του Αχιλλέως του οποίου τα όπλα διεκδίκησαν Αίας και Οδυσσεύς). Στην Ιαπωνία, το ξίφος και το κάτοπτρο αποτελούν 2 από τα 3 αυτοκρατορικά εμβλήματα (INSIGNIA DIGNITATIS) της θρησκείας του Σιντοϊσμού: το ξίφος της δύναμης, το κάτοπτρο της σοφίας και το κόσμημα της ευγενείας. Το ξίφος συνδέεται με την ανεστραμμένη όψη του καθρέφτη για να σχηματίσουν οι 2 όψεις «διπλούν πέλεκυν» ή, σύμφωνα με την παράδοση, την Ιερή Καρδιά –SACRE COEUR– του Ιησού Χριστού ενώ στην τέχνη του πολέμου η κομμένη κεφαλή τίθεται ως σύμβολο πάνω στην ξιφολόγχη. Το δόρυ με αιχμή καλείται «lancea» και από το λεγόμενο σπάσιμο της αιχμής του δόρατος έχει προκύψει η έννοια της αιχμαλωσίας και της «κατόπτευσης» (spying, δηλ. σπάσιμο κώδικα ώστε να βλέπει κανείς τα προγράμματα, αποκωδικοποιημένα ή ιδίως κωδικοποιημένα) αλλά -επειδή στην δορυφορική τεχνολογία αιχμής (cutting edge technology) το πιο σημαντικό είναι αυτά που δεν φαίνονται και πρέπει να διαθέτει κανείς χρυσή προσωπίδα ως εξοπλισμό για να δει την εικόνα και να τα κρατήσει στα μάτια του- λειτουργεί με κινητή λήψη σε συνδυασμό κατόπτρου ANTENA PARABOLICA και δορυφόρου ANTENA SATELITARNA ως μηχανισμός δορυφορικού κατόπτρου (satellite receiver): το κάτοπτρο είναι διαφανές μέσον/medium ενημέρωσης και δημιουργεί εξαρτημένο αν(ταν)ακλαστικό, προκύπτει από το ρήμα «καθορώ» και παράγει το ρήμα «κατοπτεύω» (εξ ου η έννοια της κατασκοπείας) και χρησιμοποιείται στην κατοπτροποιΐα με επίπεδο, κοίλο ή σφαιρικό κάτοπτρο -όπως στην Μήδεια και στο ελληνικό θέατρο- για λήψη εικόνων της γης καθώς και για την μετάδοση ζωντανών, έμψυχων ή άψυχων εικόνων -imago- εξ αποστάσεως (σαν όπλο, δηλ. έργο τέχνης, τεχνούργημα εκ μετάλλου με είδος νομίσματος, εξ ου και η λεγόμενη «πληρωμή σε είδος») και με μπουκέτο/ανθοδέσμη, όπως τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης της Ε.Κ. και οι προσφορές υπηρεσιών κατόπτρων/κινητών δορυφόρων. Στην εικόνα αυτή, εφαρμόζεται η τεχνολογία αιχμής με την αιχμή του ξίφους να εμφανίζεται σπασμένη με θεραπευτική, ιατρική και οπτική στόχευση ως προς την λειτουργία των ανοιχτών οφθαλμών. Το προσωπείο ή προσωπίδα χρησιμεύει για λειτουργίες ιερέων και έχει χρήση αμυντική για προστασία των οφθαλμών –respiration spéciale και botte secrète- ή αναθηματική ή πολεμική και ατομική. Η έννοια της λέξης «κοίλον» σημαίνει «φύση/τέχνη εσκαμμένη προς τα έσω» και αποτελεί πεδίο περιβαλλόμενο σε 3 σημεία εξ ορέων. Ειδικώς στην Αναγέννηση, η «προσωπίδα» είναι θεατρικό έργο με χορούς και φαντασμαγορία, δηλαδή μια μυθική και φανταστική τέχνη που άνοιξε την οδό για το μελόδραμα αλλά γενικότερα σημαίνει «αμάλγαμα» φαντασμαγορίας, στίχων και σκηνικών παραστάσεων, ποίησης, μουσικής, αλληγορίας, κωμωδίας και χορού, δηλαδή αποτελεί μια συνολική σύνθεση θεατρικών συγγραφέων και καλλιτεχνών η οποία παρουσιάζεται με ειδικό μηχανισμό –και οι λέξεις «άμμα» και «άγαλμα» το υποδεικνύουν αυτό- σε αυλές ηγεμόνων, πύργους πλουσίων ή και σε κοίλα θεάτρων. Το κάτοπτρο (ή «καλλωπιστήριο») κοσμείται με σκαλισμένες σκηνές στρατιωτικού βίου και με αναπαραστάσεις μύθων όπως π.χ. της θεάς Αφροδίτης σε αρχαίους πίνακες, και χρησιμεύει για την λήψη εκμαγείων με αντιγραφή των στρατηγικών σημείων που αντιπροσωπεύουν χάρτες οι οποίοι φέρουν χαραγμένα σχέδια χώρας που απεικονίζουν –ως «μαγική εικόνα»– την κεφαλή του κυριάρχου αυτοκράτορος, βασιλέως ή ηγεμόνος. Στα κάτοπτρα σχηματίζεται η εικόνα, το είδωλο (το λεγόμενο «είδωλο της φύσεως»), το ομοίωμα «Simulacra» ή ένας αστέρας ως άϋλος μορφή της θεότητος ως φανταστική ή πραγματική εικονική παράσταση. Υπάρχει, εξάλλου, το μυθικό «μαγικό κάτοπτρο» ως κατοπτρική επιφάνεια με δίσκο που τίθεται επί τράπεζας για να εμφανίσει τα οικονομικά αποτελέσματα χρήσης ή επί ασημένιας, εγχάρακτης πλάκας, θώρακα ή πάνελ (plate, εξ ου και ο Πλάτων) και χρησιμοποιείται για εντοπισμό μεταλλευμάτων και κοιτασμάτων καθώς και κατοπτρικό τηλεσκόπιο, εικονόμετρο (μηχανισμός φωτογραφικής μηχανής που λειτουργεί με κάτοπτρο) αλλά και το λεγόμενο «εικονοσκόπιο», ηλεκτρονική συσκευή λήψεως εικόνων τηλεοράσεως μέσω τρίποδης Camera Lucida η οποία λαμβάνει την φωτεινή εικόνα, το «είδωλον» ενώ, ακόμα, εντοπίζει την εστία φωτός και την λήψη σήματος από πηγή φωτός. Στην αρχαιότητα, η μετάδοση σημάτων/ειδήσεων με την ταχύτητα του φωτός μέσω χρήσης συμβολικού κώδικα γινόταν με πυρσό/«φρυκτό» -όπως εκαλείτο- από την εστία όπως η αφή της φλόγας των ναών και τα "φρικτά μυστήρια" του Χριστού και αποτελούσε την «πυρσεία» (είναι η μετάδοση μηνυμάτων, εφεύρεση του Κλεοξένους) ή «φρυκτωρία» (δηλ. πρωτόγονο και πρωτογενή οπτικό τηλέγραφο με φωτεινά σήματα τηλεγραφίας από πύργους και φάρους για επικοινωνία εξ αποστάσεως και με την βοήθεια του αντικατοπτρισμού μεταλλικών αντικειμένων στην επιφάνεια ασπίδων). Ο αντικατοπτρισμός με την επιφάνεια της ασπίδας αποτελεί «σήμα» για την άλωση μιας πόλης. Πρόκειται για εφαρμογή του χρυσού κανόνα της μηχανικής: του νόμου της ανακλάσεως και της ανακλαστικής ιδιότητας της παραβολής (όλες οι ακτίνες φωτός που προέρχονται από μιαν πηγή συγκεντρώνονται στην κυρία εστία του κατόπτρου από μιαν επιφάνεια στραμμένη προς την πηγή) και μάλιστα, στην περίπτωση αυτή, μπορεί να συνδυαστεί με προβολέα και γωνιομετρικό δίσκο. «Παραβολή» -εκτός από «εν-όρμησις πλοίου»- είναι κυρίως μια έννοια που συνδέεται με την αλληγορία και εισάγει άψυχο ή ζωντανό ομιλούν. Από γεωμετρικής απόψεως, εδώ «παραβολή» –και μάλιστα, με «τόξο»- είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που απέχουν εξίσου από την εστία και από μιαν δεδομένη ευθεία. Από εδώ προκύπτει και η εξίσωση της παραβολής και η γραφική παράσταση της παραβολής η οποία συνδέεται με την κορυφή του κώνου ως κρατήρος, κορυφή ορθογωνίου τριγώνου το οποίο στηρίζεται στην εστία (Conopeum). «Εστία» είναι ο Οίκος αλλά κυρίως ο βωμός της καθάρσεως του σώματος. Σε ένα πεδίο όρασης που η περιφέρειά του σχηματίζει κύκλο, υπάρχει σύστημα επικοινωνίας στο οποίο η μαζική εστίαση ως προς την εστία ενώνει το κράτος γύρω από έναν σταθμό που αποτελεί κέντρο της εξουσίας και έχει την μορφή κρυστάλλινης σφαίρας επιρροής. O αρχαίος ελληνικός ναός είναι οίκος της ανθρωπομορφικής εικόνας του Θεού και συνδέεται με την επικοινωνία των πολιτών μιας πόλης ή χώρας μέσω κωδικοποιημένου συστήματος και ειδικά με την εκπομπή μέσω διαμέσου. Το εσωτερικό του κύκλου αυτού δημιουργεί μιαν πόλη με ορισμένο Σύνταγμα και, όταν φωτίζεται ή προβάλλεται, πραγματοποιεί με δορυφορική σύνδεση την αφή της φλόγας, μέσω συγκέντρωσης των ακτίνων του πρίσματος από τον πυρήνα των μελών της συγκεκριμένης οργάνωσης. Το πυρ εντοπίζεται στο κέντρο της εστίας ως σφαίρας του κόσμου, δεδομένου ότι εστία είναι ο οίκος κάθε ανθρώπου. Ωστόσο, αυτή η ορισμένη έκταση γης του ναού ανήκει στον Θεό: ΔΕΝ είναι ιδιοκτησία, ανήκει στο ιερό, δεν ανήκει σε κανέναν, δεν πρέπει να το καταπατήσει άνθρωπος και είναι κάτι ξεχωριστό από την υπόλοιπη γη. Στην αρχαία τέχνη, η ύπαρξη κοίλου κατόπτρου συνδέεται με την παρουσίαση του «από μηχανής Θεού» στο κοίλο των θεάτρων από το λεγόμενο «Δορυφόρημα» και με βάση ομιλίες και πίνακες στηριγμένων σε έργα ζωγραφικής σε συνδυασμό με τους «κύκλους» του εκκυκλήματος με ομοιώματα νεκρών. Το κοίλο λέγεται MEDIA CAVEA και συνδέεται με την κοιλότητα της ασπίδας στην οποία βυθίζεται το ξίφος και το δόρυ. Το δόρυ των Ελλήνων έχει 2 λόγχες: η μια εισέρχεται στον αιχμάλωτο (εξ ου και η έκφραση «βλητική αιχμή»), η άλλη στην Γη. Αξίζει να σημειωθεί, εξάλλου, ότι περίφημοι υπήρξαν οι «δορυφόροι» Κύρου και Κροίσου. Η δύναμη των αιχμών χρησιμοποιείται ως φύλαξ τάφων και εξηγείται με την έλξη του πυρός από τα σύννεφα ή νεφελώματα (διότι εκκενώνεται το φορτίο) και με το φαινόμενο της αστραπής και του κεραυνού (η πιο γνωστή περίπτωση είναι ο χάρτης του Βενιαμίν Φρανκλίνου της ιστορίας με τον ιπτάμενο χαρταετό που συνδέεται με την γη). Η παρουσίαση των αρχαίων έργων τέχνης γινόταν σε λίθινα θέατρα για χάρη των «θεωρών». Όμως, και η λέξη “Satira” προέρχεται από την ίριδα ως ακτίνα του δορυφόρου και γράφεται για να εκθέσει με σαρκασμό έργα τέχνης (λόγου χάρη, η αρχαία λέξη «τηλικούτον» σήμαινε «τηλεκουτί» και η έκφραση «ράδιόν εστι» συνδεόταν με λειτουργία ραδιοφώνου). Ο δορυφόρος εκπέμπει σε δέσμες/μπουκέτα ενώ λαμβάνεται με κάτοπτρο από πίνακες με στοιχεία, δεδομένα και γωνίες σκόπευσης και γωνίες κινητών κατόπτρων, συνδέεται με μετρητή πεδίου και τόξο κίνησης του κατόπτρου. Το κάτοπτρο (με ανακλαστήρες ή πτέρυγες) τροφοδοτείται από κεραία θωρακισμένη με ενσωματωμένη πλακέτα και σαρώνει ή καλύπτει το γεωστατικό τόξο ή γεωστατικό ορίζοντα της τάξης των Χ μοιρών, αναλόγως με το οπτικό πεδίο και τις μοίρες του ορίζοντα ως προς τον οποίο προσανατολίζεται και χαράσσεται η γραμμή των συνόρων της κάθε χώρας (οι μοίρες, όμως, είναι 3, όπως και οι συντεταγμένες που συνδέονται αναλόγως με το Σύνταγμα κάθε χώρας, εξ ου και η έννοια περί των κομμάτων τα οποία κινούνται εντός του λεγομένου «συνταγματικού τόξου»). Το κάτοπτρο βλέπει ολόκληρο το τόξο μιας περιοχής και κινείται πάνω σε βάση, αναλόγως, ώσπου να συντονιστεί με την κυβέρνηση κάθε χώρας (εξ ου και το «υπουργείο Συντονισμού» της Ε.Κ.) Σημειώνεται, εξάλλου, ότι από την έννοια της τεχνολογίας αιχμής και της αιχμής του δόρατος προκύπτουν οι έννοιες «δοράτιον», «δορατοφόρος», «δορικτησία», «δορύκρανος λόγχη», «δουρίκλυτος», «δώρον», «δωρεά», «δωρεοδόχος», «δωρικός», «δέρας» αλλά και «υποδόρειος» και «υποδόριο σήμα» (δηλ. αντιστρόφως «Δούρειος ίππος» ή, ως ορθότερον, «δουρατέος ίππος κόσμου»). «Μέγας δορυκτήτωρ» καλείται ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Αλέξανδρος Γ’ της Μακεδονίας. «Δωρίς» (η λατινική DORIS) είναι το εγχειρίδιο μαχαίρι θυσιών και ιεροτελεστιών. Εξάλλου, η συλλογή χρυσού στα μεταλλεία, στα κατορύγματα και στις πηγές γίνεται δια δορών/δοράτων, εξ ου και η κατάκτηση του γνωστού El Dorado. Dormire είναι το «καθεύδειν» -απόδειξη το ρητό «Οὐκ ἐᾷ με καθεύδειν τὸ τοῦ Μιλτιάδου τρόπαιον»- ενώ Dormitorium είναι ο τόπος ταφής. Η αιχμή στην κορυφή του ξίφους-εγχειριδίου λέγεται, επίσης, «επίλογχον βέλος» ή «τοξουλκός αιχμή». Πέραν του αιχμαλωτισμού αλλά και αντιστρόφως της αφαίρεσης βέλους ή της αιχμής του βέλους στην ιατρική, εχρησιμοποιείτο για την επικοινωνία και αποστολή μηνυμάτων τυλιγμένων σε σπείρα ή ελικοειδής σκυτάλη: η επικοινωνία επιτυγχάνετο μέσω της εκτόξευσης βελών προς έναν τηλεκατευθυνόμενο στόχο, συμφωνημένον εκ των προτέρων, ώστε να τα παραλάβει ο λήπτης. Σημειώνεται ότι η λεγόμενη «πετροφόρος/πτεροφόρος» κεφαλή του βέλους ή της σαΐτας συνδέεται με την παραγωγή χιτώνων και υφασμάτων στις «φανταστικές» τέχνες ή τεχνολογίες αιχμής αλλά και με την βαλλιστική τέχνη των κατόπτρων. «Εξαίρετον μεταίχμιον» ονομάζεται η αποκοπή και περικοπή γης της οποίας τα σύνορα φωτίζονται εντός ενός Οίκου και, ειδικότερα, το αυτόνομον έδαφος. «Μεταίχμιον» είναι όρος και σημαίνει το σκήπτρο το οποίο χαράσσει τα σύνορα χώρας ή γης ως κυκλική περιοχή η οποία περικλείει το βασιλικό παλάτι. Αναφέρεται, άλλωστε, η λεγόμενη «αφή λυχνίας φωτός» η οποία, για την ακρίβεια, χρησιμεύει στην αφή «πυρός τηλεπομπού» ενώ η πυρά λέγεται «λαύρα» (εξ ου και ο «Λαβύρινθος») και διατηρείται επί των Ιερών των Ελλήνων για να ανάψει από ιερέα πυρφόρο. Η λέξη «αύρα» σημαίνει «άλως», δηλαδή κύκλος ασπίδας, και «άρμα» που συνοδεύεται από αγγέλους, δορυφόρους, περιπολικά/πυρπολικά ή αστέρες (εξ ου και «αλλογενής») ενώ η λέξη aura σημαίνει «δόξα» και «φωτεινό σύννεφο εμφάνισης θεών» ενώ η λέξη aurum σημαίνει «χρυσός». Η ερμηνεία και εξήγηση των συμβόλων σήμανσης λέγεται «ιεροσκοπία δι’ εμπύρων» και «πυρομαντεία». Η ονομασία της μηχανής-εφεύρεσης του Ελληνικού «υγρού πυρός» είναι, ακριβώς, «εγχειρίδιον πυροβόλον». Επίσης, σημειώνεται η σημασία της διαδικασίας της λεγόμενης «εκμαγειώσεως» και η φράση «ως εκ δια μαγείας»: «εκμαγείο» καλείται το απολίθωμα, πέτρωμα ή πολύτιμος λίθος το οποίο έχει έμβλημα θυρεού και ταυτίζεται με το «καλούπι» και τον «καλλωπισμό» του προσώπου μέσω κατόπτρων (η τράπεζα με κάτοπτρο λέγεται «καλλωπιστήριον»). Στην αρχαιότητα, υπήρχαν τα ψηφομαντεία ή κατοπτρομαντεία που συνδέονται με την λεγόμενη τηλεκινησία και το εκτόπλασμα ή τηλεπλάσμα (η επικοινωνία αυτή ονομάζεται Mensa Divinatoria/Clairvoyance). Ο κάτοχος αυτών των ιδιοτήτων λέγεται «Inspiratus». Επίσης, «Stratum» είναι η στρατόσφαιρα, ο στρατός αλλά και το σχέδιο απόκρυψης με λίθους και βράχους σε ένα επίπεδο, η στρατιωτικοποίηση με την μορφή σχηματισμού συννέφων. Επίσης, η ασπίδα επί βυζαντινής εποχής καλείται «σκουτάρι» και η ασπίδα κάλυψης ορυχείου «scutum». «ARMARIUM» είναι η περιοχή όπου κρύπτονται στρατιωτικά όπλα, εξ ου και η τέχνη του μαρμαρώματος και του ζωντανέματος αγαλμάτων. Καταγράφεται, άλλωστε, ως ορατή στην Ακρόπολη του Περικλή η χρυσή αιχμή του δόρατος του αγάλματος της Αθηνάς ενώ στην ασπίδα της υπάρχει η κεφαλή της Μέδουσας, το γνωστό «Γοργόνειον» που της χάρισε ο Περσεύς όταν χρησιμοποίησε για την νίκη του κατά της Μέδουσας –για να μην απολιθωθεί- την ασπίδα ως καθρέφτη και το οποίο προστέθηκε επί του ιερού ξύλου (holy wood) της πλοίου της Αργούς. Στην ορολογία των ειδικών της τέχνης, αυτή η ασπίδα ονομάζεται «πυρφόρος αίγλη» η οποία, με την ακτινοβολία της, παρέχει σφαιρική εικόνα της γης και αντικατοπτρίζει –όπως ο δορυφόρος τηλεοράσεως με έλεγχον εξ αποστάσεως- την εικόνα του συνόλου της κοινωνίας. Στα μαντεία, για να λειτουργούν οι χρησμοί με την καύση της πυράς και τις ενθυμήσεις στην εστία, υπάρχει εντοιχισμένος καθρέφτης ο οποίος πρέπει να αγγίζει την επιφάνεια των υδάτων της πηγής ή εστίας ή κρατήρος για να επέρχεται ιατρική θεραπεία (ανάσταση). Γνωστές είναι οι εφευρέσεις των αυτομάτων καθρεφτών για θέατρα των Ήρωνος, Φίλωνος και Κτησιβίου. Αυτή, όμως, είναι η πρώτη ζωντανή εικόνα του Θεού στον κόσμο, εικόνα η οποία δεν αποδίδει τα ερείπια ενός ναού ή τα λείψανα ενός πολιτισμού αλλά απευθείας «ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν» του Θεού: αποτελεί «τρόπαιον»: σύμβολο νίκης, αρχιτεκτονικό μνημείο με μορφή κυκλικού οικοδομήματος σε βάθρο επιφανείας και το οποίο έχει αποτρεπτικό χαρακτήρα, μέσω της «φρυκτωρίας» και της παρουσίας του φάσματος. Εξειδικευμένο στο ανθρώπινο φάσμα είναι το Μαντείο των Δελφών άνωθεν του Κρισαίου πεδίου. Το «φάσμα», άλλωστε, παρουσιάζεται με την τεχνική της πολύπλευρης θέασης στα κοίλα και στα θεωρεία των αρχαίων θεάτρων ως ο από μηχανής θεός (DEUS EX MACHINA)–ειδικώς μέσω των έργων των νεκρών γλωσσών– ή στα σύγχρονα θέατρα (εξ ου και «το φάντασμα της όπερας») και συνδυάζεται με την λεγόμενη «αριστοκρατία του ξίφους» (noblesse d'épée). Υπάρχει, εξάλλου, ο λεγόμενος «φασματικός ανιχνευτής» ο οποίος βλέπει και διαβάζει την «φασματική υπογραφή» των στοιχείων της γήϊνης επιφάνειας. Στην σημερινή ορολογία αναφέρεται, μάλιστα, η έκφραση «ένδειξη φάσματος» -SPETTRO IN TEMPO REALE- που συνδέεται με τον «αναλυτή φάσματος» που κινεί (όπως ο Αρχιμήδης με το λεγόμενο «καυστικό κάτοπτρο» ή λιθοβόλο που είναι τηλεκινητικό φαινόμενο και συνδυάζεται με την εκτόξευση από τον καταπέλτη ή την βαλλίστρα του Ήρωνος εικόνων ώστε να ανίστανται τα είδωλα ή με την ανέγερση τροπαίων ) ή ρυθμίζει δορυφορικώς και επιγείως ή εγκαθιστά κάτοπτρο ή κεραία με γωνία στόχευσης πεδίου με μετρητή χειρός για την εύρεση σήματος, ως προς το γεωγραφικό μήκος και πλάτος (δηλ. οργάνου με μνήμη, πεδιόμετρου) και η έκφραση «δίκτυο τοπολογίας αστέρος με δενδροειδή τοπολογία», η οποία αντιστοιχεί επακριβώς στο περιβάλλον της εικόνας αυτής που συνδέεται με το ραδιοτηλεοπτικό πεδίο καθώς και με την λειτουργία ενεργού καναλιού επίγειας TV και επιτρέπει την λήψη επίγειου καναλιού («πόρου» ή και «οικονομικού» πόρου με θύρα Simulcrypt Interface και σύστημα απο-κρυπτογράφησης) χωρίς άνοιγμα του δέκτη, εφόσον η γραμμή επικοινωνίας του χρήστη τροφοδοτείται από τον συνδεδεδεμένον σε αυτήν δέκτη ή μέσω του δικτύου ρεύματος ή μέσω της επίγειας εισόδου με σκοπό την ενημέρωση, άντληση και συλλογή πληροφοριών. Το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα υπηρεσιών μεταδίδει το σήμα –στην περίπτωση αυτή, ραδιοτηλεοπτικό σήμα- και την τηλεοπτική εκπομπή από ανοιχτή πηγή προς το κοινό. Το κάτοπτρο του δέκτη, όμως, παρέχει σήμα με κλειστή TV. Το μοντέλο του SPECTRUM συχνοτήτων διαθέτει έγχρωμη και φωτεινή οθόνη αφής με ανάλυση, μνήμη αυτόματη και χειρός καθώς και με αποκλειστικό σύστημα. O κάτοχος κινητού κατόπτρου έχει και την πνευματική του ιδιοκτησία. To εικονιζόμενο δορυφορικό σύστημα αξίζει 10 δις δολλάρια (3,3 δις ευρώ με βάση την ισοτιμία του Φοίνικα, αν και σημειώνεται ότι ΔΕΝ είναι προς πώληση). Ως προς την λειτουργία του κατόπτρου, σημειώνεται το ρητό «τοῦτο γὰρ ᾿Αρχιμήδους μὲν εὕρημα μηχανικόν, ἐφ' ᾧ λέγεται εἰρηκέναι• δός μοί, φησί, ποῦ στῶ καὶ κινῶ τὴν γῆν», το έργο του Ήρωνος Αλεξανδρείας “PTOLEMAEUS DE SPECULIS” καθώς και τo βιβλίo του Athanasius Kircher ARS MAGNA LUCIS ET UMBRAE όπου αναφέρεται το ρητό του Διονυσίου Αρεοπαγίτη ότι «όλα τα δημιουργήματα είναι καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν τις αχτίδες της σοφίας του Θεού». Η αντανάκλαση (έννοια που σχετίζεται με τον στοχασμό, την σκέψη, την ενατένιση) και το αντανακλαστικό ή ανακλαστικό φαινόμενο –«εξ αντανακλάσεως – συνδέονται με την κίνηση των μυών ανθρώπου ή αγάλματος ανεξαρτήτως των νεύρων ακόμη και όταν έχουν χωριστή του σώματος! Ας ληφθεί υπ’ όψιν το ρητό του Ludwig Feurbach ότι «η θρησκεία και ο Χριστιανισμός είναι το δημιούργημα και η αντανάκλαση του ανθρωπίνου πνεύματος, ο άνθρωπος δημιουργεί ένα όν φανταστικό» καθώς και τα όμοια ρητά του πρίγκηπα Πιοτρ Κροπότκιν ο οποίος, με βάση τον ανθρωπομορφισμό της θρησκείας, αναφέρεται γενικότερα σε είδωλο/φάντασμα/ιδέα του Θεού και ειδικότερα σε «θεϊκό φάσμα», «στοχασμό της φύσεως» και σε «πρίσμα της φαντασίας» και σε «θρησκευτική φαντασία» θεωρώντας ότι ο Θεός ή ό,τι είναι αυτό «που ονομάζουμε Θεό» είναι «αποκύημα της φαντασίας», «φαντασίωση του Θεού» και πως είναι «ο Θεός φάντασμα της θεολογίας» αλλά και γράφοντας, ανάλογα με την ορθή μετάφραση και σύνθεση των διαφόρων εκδοχών του κειμένου, Α) ότι «ο θρησκευτικός παράδεισος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια οφθαλμαπάτη όπου ο άνθρωπος ανακαλύπτει το ειδωλό του μεγενθυμένο και αντεστραμμένο, δηλαδή θ ε ο π ο ι η μ έ ν ο» και Β) ότι «ο (θρησκευτικός) ουρανός [(που θεωρείται) η κατοικία των αθάνατων θεών] δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καθρέφτης/ένα άπιστο κάτοπτρο (που αντανακλά πίσω στον άνθρωπο που πιστεύει/στον θρησκευόμενο άνθρωπο/όπου ο άνθρωπος, που έχει εξυψωθεί από την πίστη/εκστασιασμένος από την άγνοια και την πίστη, ανακαλύπτει/έχει βρει την εικόνα του/την ίδια του την εικόνα (,) (αλλά) μεγενθυμένη/διευρυμένη και αντεστραμμένη, δηλαδή θ ε ο π ο ι η μ έ ν η» καθώς και το αμφίσημο ρητό του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα σχετικά με τους αγγέλους του Παραδείσου με τα σπαθιά του Τολέδο: «Paradise is not rest. Paradise is opposed to rest. In Paradise no-one lies down: they stand, vertically, like the angels. We, then, who have set upon/borne on the road to Paradise the lives of the best among us, seek/want a Paradise difficult, arduous, erect, implacable; a Paradise that/where (one) never knows/one can never rest/repose and (which) has, standing at its gateway on either side/beside the threshold of the gates, angels with swords»). Γενικότερα, από τις πηγές προκύπτει ότι το κάτοπτρο σημαίνει «χρηστότητα» και κατέχει αξία μαγική και συμβολική, συνδεδεμένη με τον θεό Ήλιο και με το πρόσωπο του αυτοκράτορος αλλά και με το ελιξήριο της αθανασίας. Μαζί με το ιερό ξίφος (που σημαίνει «απόφαση» και είναι πολεμικό σύμβολο δυνάμεως και πίστεως ενώ GLADIUS DOMINI σημαίνει «η Σπάθη του Κυρίου» σύμφωνα με το Ευαγγέλιο της Ανάστασης του Λαζάρου) είναι τα 2 σύμβολα της αυτοκρατορικής εξουσίας και αποτελεί νόμισμα με 2 όψεις. Ιδιαίτερα στην πίσω πλευρά των κατόπτρων με μπρούντζο παρατηρείται χάραξη των περιγραμμάτων με εγχειρίδιο (δες την εικόνα του χρυσόμαλλου δέρατος με την κεφαλή του Αχιλλέως στο τέλος της σελίδας αυτής). Στην τεχνολογία, πέρα από τον θεατρικό μηχανισμό του «δορυφορήματος», υπάρχει και το μηχάνημα το οποίο καλείται «στερεοπτικόν» και χρησιμεύει για προβολή εικόνων με μαγικό φως ενώ συνδυάζεται με το «στερεότυπο» ώστε οι εικόνες να αναπαράγονται με την χρήση πλάκας, πιάτου, δίσκου ή κατόπτρου. Όσον αφορά τα κοιτάσματα, εκ του χρυσοφόρου πετρώματος ο χρυσός λαμβάνεται δια του σχηματισμού αμαλγάματος, διαλύεται σε «βασιλικόν ύδωρ» και χρησιμοποιείται για την κατασκευή νομίσματος: δια του φυσικού πολύτιμου λίθου, το φως του ηλίου διεισδύει στο πέτρωμα και παρουσιάζει την επιφάνειά του, δηλ. το φως προσπίπτει στην πλάκα και ανακλάται στην επιφάνειά της εκατέρωθεν των 2 όψεών της (στην ουσία, ο κάθε πολύτιμος λίθος ανακλά το φως των ακτίνων του ήλιου). Από την πλάκα ή ταινία όπου διακρίνονται τα «σημεία» του ειδώλου –όπως στον σχηματισμό της μαγικής εικόνας– λαμβάνεται η λανθάνουσα φωτογραφία, εμβαπτίζεται και εμφανίζεται από «εμφανιστές/revelateurs» βάσει της τεχνικής εξέτασης και ελέγχου των υφασμάτων των χριστιανικών σαρκοφάγων της Αιγύπτου ή αναθεώρησης σεβασμάτων της αρχαίας Ελλάδος και δίδει για αναπαραγωγή την αρνητική εικόνα του αντικειμένου στην αρνητική πλάκα η οποία χρησιμεύει ως εικόνα για την αποτύπωσή του. Η χρήση κατόπτρου στην διαδικασία αυτή καλείται «similis» ενώ με την επικάλυψη της πλάκας κατασκευάζεται το λεγόμενο «κάτοπτρο δι’ αμαλγάματος». Για την αυθεντικότητα των αληθών πολυτίμων λίθων χρησιμοποιείται η φασματοσκοπική ανάλυση (γενικότερα, η μέθοδος της ανακλάσεως χρησιμοποιείται για την ανεύρεση κοιτασμάτων και για την χαρτογράφηση/κατόπτευση μέσω απεικόνισης του αναγλύφου. Σημειώνεται ότι η ανακάλυψη αυτή γίνεται για πρώτη φορά παγκοσμίως και συνδέεται εκ παραλλήλου με το φαινόμενο αντικατοπτρισμού Mirage που σημαίνει «όραμα οπτικής αιώρησης αντικειμένου και ιδίως σκάφους το οποίο πλέει δια μέσω του ουρανού»: είναι το φαινόμενο της FATA MORGANA το οποίο παρατηρείται, εξάλλου, από τον 19ο αιώνα στην ελληνική περιοχή της Ιταλίας, Καλαβρία, δηλαδή Πόρος (υπάρχουν σήμερα στην δορυφορική τεχνολογία τα λεγόμενα «συστήματα παρατήρησης επίγειου πόρου» και η τεχνολογία του “cloud” η οποία στην επιστήμη συνολικά πρέπει να καλείται «νεφέλωμα» αλλά, σε σχέση με την εικόνα αυτή ειδικά σημειώνεται , ότι με την φασματοσκόπηση παρατηρούνται οι φασματικοί τύποι των αστέρων και ότι οι δορυφόροι πλανητών αστέρων είναι ετερόφωτοι και δεν έχουν δικό τους φως όπως οι αυτόφωτοι και απλανείς αστέρες αλλά ανακλούν –μέσω του συγκεκριμένου κατόπτρου, π.χ.– το φως του ηλίου ώστε να γίνονται ορατοί από τους ανθρώπους ενώ το νεφέλωμα μελετάται με φασματική εξέταση και είτε μπορεί να είναι φωτεινό είτε μπορεί να είναι αναπτυγμένο ως πέπλο είτε μπορεί να έχει ακανόνιστο σχήμα, πάντως οπωσδήποτε το νεφέλωμα ανακλάσεως αν(ταν)κλά το φως των αστέρων προς όλες τις κατευθύνσεις και αυτών ακριβώς των αστέρων εκπέμπει το φάσμα). Δες ιδίως τις εικόνες χαρτογράφησης και τοπογραφίας που ακολουθούν για τον τρόπο λειτουργίας του αντικατοπτρισμού του ανεστραμμένου ειδώλου ενός χάρτη ή μιας νήσου στα σύννεφα ως «μιράζ» ειδική περίπτωση της ιταλικής Καλαβρίας και της ελληνικής Καλαύρειας, δηλ. ακριβώς της νήσου του Πόρου). ΒΛΕΠΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΩΘΕΝ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Για την χρήση των κατόπτρων, βλ. κατωτέρω Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΥ, Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ, ΟΙ 3 ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ και ΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣMOY ΠΟΛΥΤΙΜΗΣ ΛΙΘΟΥ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ/ΠΡΟΒΟΛΗ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

Μια από τις εκπληκτικότερες φωτογραφίες η οποία αποδεικνύει την λειτουργία του αντικατοπτρισμού για τον εντοπισμό και την χαρτογράφηση μιας άγνωστης και αχαρτογράφητης περιοχής μέσω της προβολής του ανεστραμμένου ειδώλου της στα σύννεφα. Η εικόνα προέρχεται από την ταινία THE ADVENTURERS /FORTUNE IN DIAMONDS (ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ/Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΩΝ) του 1951 και απεικονίζει την αχαρτογράφητη περιοχή των ορέων Drakensberg(e) της Νοτίου Αφρικής, δηλαδή ΤΑ ΟΡΗ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ προβάλλοντας ανεστραμμένο στον ουρανό το περίγραμμα των ορέων BANDIAGARA από το Μάλι της Αφρικής. Είναι, στην ουσία, ο πρώτος στον κόσμο χάρτης θησαυρού που αποδίδει στον ιδιοκτήτη περιουσιακά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των αδαμάντων της Νοτίου Αφρικής για την περιοχή που εκτείνεται μεταξύ των ποταμών Οράγγη και Βάαλ (όπου, συγκεκριμένα, βρίσκονται τα 2 ελληνικά κράτη της Αφρικής: η Ανατολική και η Δυτική Γρικουλάνδη, πρωτεύουσες Κοkstad και Griqua Town αντιστοίχως στην χώρα Griqualand, πλησίον της χώρας Λεσότο) και ως την περιοχή του αρχαίου Τομπουκτού. Το ανεστραμμένο είδωλο –όπως ακριβώς φαίνεται στην εικόνα από την κινηματογραφική ταινία –παρουσιάζει την εικόνα ενός καρχαρία και στην πραγματικότητα δείχνει ευθέως την νήσο του Καρχαρία (Shark’s Island), με την έννοια ότι αφενός δείχνει την εικόνα των ορέων του Δράκου και των ορέων Μαντιγκάρα όπως αυτά φαίνονται από ψηλά –άνωθεν– την στιγμή που αυτή είναι μια αχαρτογράφητη στην διεθνή τοπογραφία περιοχή διαμαντιών και κανείς δεν έχει αυτήν την ακριβή εικόνα ενώ αφετέρου υποδηλώνει την μορφή που έχει η νήσος στα μάτια του θεατή (Eye-Land, Island). Από εδώ προκύπτει και η έννοια των χρυσοφόρων κοιτασμάτων των αδαμαντωρυχείων της Μαύρης Ηπείρου. Ιδιαίτερη αξία έχει η παρατήρηση του περιγράμματος της περιοχής μέσω του αντικατοπτρισμού του χάρτη και της αντεστραμμένης εικόνας μέσα στην καρδιά της ερήμου. Τέλος, για την αξία χρήσης αυτού του χάρτη με το περίγραμμα που δίνεται για την Νήσο του Καρχαρία (Shark' s Island) σημειώνεται ότι στην σύγχρονη επιστήμη η μελέτη του καρχαρία θεραπεύει την τύφλωση και τον καρκίνο (δες την περιγραφή άνωθεν με τίτλο Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ με θέμα τα Ιπτάμενα Φρούρια και τις συνοδευτικές εικόνες καθώς και το περίγραμμα σε σχέση με την εικόνα του κάστρου της Αφρικής και των ορέων West Mitten Butte και Camel Butte της Αμερικής: αμέσως κάτωθεν).

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ: FALAISE/MONTAGNE DE BANDIAGARA

Πανοραματική εικόνα των ορέων Bandiagara από την περιοχή Μάλι της Αφρικής: το όρος αποτελεί εμφανώς κάστρο του οποίου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πλήρης και συνολική χαρτογράφηση του περιγράμματος. Ειδικότερα: Το όρος Μπαντιαγκάρ/Μαντιγκάρ ή, στο θηλυκό, Μπαντιαγκάρα/Μαντιγκάρα έχει κορυφή με σχήμα αλλιγάτορος η οποία αποτελεί το τοτέμ του Θεού. Βρίσκεται άνωθεν της κοιλάδας και πεδιάδας Γκόντο αλλά διαφέρει από την οροσειρά Μαντίγκ(ο). Έχει μήκος 200-300 χλμ. και ύψος 785 μ. ενώ οι πλησιέστεροι βράχοι της Γκαντάμια έχουν ύψος 1150 μ. Η περιοχή των ορέων Bandiagara λέγεται συγκεκριμένα περιοχή Μαντέ, δηλ. των Μεγάλων Μάγων (grands magiciens ) της φυλής Τελέμ, η οποία ήταν η πρόγονος της "Mαγικής Χώρας" των Ντογκόν (Ντογκόν = πνευματικοί αρχηγοί, διαμεσολαβητές υλικού-πνευματικού κόσμου). Ο πολιτισμός τους βασιζόταν στην ανατολικού τύπου αχρήματη και Ομηρική οικονομία, δηλ. την ανταλλακτική οικονομία. Κοινό σημείο των πολιτισμών Τελέμ-Ντογκόν είναι η γλυπτική σε ξύλο με ανθρωπόμορφα σχήματα, μάσκες και αγάλματα. Η κοιλάδα του Γκόντο αρχικά ήταν κοιλάδα των Τελέμ και παρήγαγε κεχρί το οποίο είναι η τροφή των ανθρώπων της επικράτειας. Η περιοχή αυτή της Βανδιγάρα στα σύνορα Μαρόκου/Μαυριτανίας-Μάλι-Μπουρκίνα Φάσο/Άνω Βόλτας έχει 3 μεγάλες λίμνες, όπως η Ντέμπο –σε σύνολο 19– με προεξάρχουσες τις 3 πόλεις Βανδιγάρα, Μασίνου, Μόπτι/Μόρτη και τα 3 χωριά Μπάμπα, Μπανάνι, Αμάνι που συνολικά δίδουν το τρίγωνο σχήμα της πόλεως Τομπουκτού (της πόλης των βιβλίων, λέγεται και Τιμπουκτού ή Τεμπουχτού) η οποία θεωρείται η Αθήνα και η Βασίλισσα της Αφρικής, η Μέκκα της Ερήμου, η θρυλική πολιτεία των μύθων που κατέχει τα απόρρητα της μυστηριώδους ηπείρου. Το Τομπουκτού -δηλ. το άκρο του Νότου πλησίον της πολης Ουαλάτα, δηλ. του άκρου της αιωνιότητος- λέγεται Πολιτεία των 333 Αγίων και θεωρείται ο τόπος συνάντησης της Αραβίας και της Αφρικής. Ήταν το πολιτιστικό κέντρο του αφρικανικού ισλαμισμού (στην Ισλαμική ή Ισμαϊλική Δημοκρατία της Μαυριτανίας). Το επίνειο-λιμάνι της πόλεως λέγεται Κάμπρα και Καμπάρα. Η πόλη Τομπουκτού είχε από τον 11ο αι. μ.Χ. Πανεπιστήμιο με 700 καθηγητές ενώ τον 16ο αι. οι φοιτητές εκεί ανέρχονται σε 2.500-25.000 ! Εκεί διδάσκονταν αρχαία Ελληνικά, σύμφωνα με τον Λέοντα τον Αφρικανό. Η διάρκεια των σπουδών ήταν 18-20 ετών. Το αντικείμενο του Πανεπιστημίου του Τομπουκτού ήταν το Δίκαιο και η Θεολογία. Ήταν η έδρα του αρχικού μαθητή και μετέπειτα ιστορικού, καθηγητή, Αχμέντ Μπαμπά. Το θέμα της ονομασίας της πόλεως συνδέεται 1) με την πόλη TOLBU(Κ)CHIN στα σύνορα Βουλγαρίας-Ρουμανίας-Ανατολικής Ρωμυλίας διότι η πόλη Tolbukhin, στην Δοβρουτσά, είναι η παλιά πόλη Bobrich και η ελληνική, βυζαντινή ΜΑΡΚΙΑΝΟ(Υ)ΠΟΛΙΣ) και συνδέεται 2) με την πόλη Τομπρούκ (η οποία αποτελεί το νευραλγικό κέντρο της Αφρικής, προπύργιο Νείλου-Αιγύπτου-Αλεξάνδρειας-Δέλτα, με ιδιαίτερη σημασία για το Σώμα της Αφρικής/Africa Corps) και, γενικότερα, συνδέεται με την «Ελληνο-Αγγλική Αίγυπτο» (η ορθή ονομασία είναι σύνθετη, ελληνο-αγγλική: ΤΟ-ΜΠΟΥΚ-ΤΟΝ). Το αρχαίο όνομα της πόλης του Τομπουκτού ήταν «Αμάντα».

TO ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΘΕΩΝ ΤΗΣ ΝΟΥΒΙΑΣ

To όρος Gebel Barkal στην Νουβία, στα σύνορα Αιγύπτου-Σουδάν: μια ακόμα χαρακτηριστική μορφή των ορέων της Αφρικής. Είναι το ιερό όρος γέννησης όλων των θεών της Αιγύπτου, με πυραμίδες και ναούς, που συνδέονται με τα χριστιανικά και ελληνικά βασίλεια Κους, Μερόης, Ναπάτων και Νουβίας καθώς και με τα βασίλεια Αξούμ και Άδουλης στην Αιθιοπία. Το όρος θεωρείται Ο ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ επί του ποταμού Νείλου (η λέξη ΝΕΙΛΟΣ είναι ελληνική, το άθροισμα των αριθμών που αντιστοιχούν στα γράμματά της δίδει τον αριθμό 365)!

Η ΜΥΤΗ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΔΥΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΚΑΜΗΛΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

Εντυπωσιακή εικόνα των ορέων West Mitten Butte και Camel Butte που ενώνουν τα 2 ημισφαίρια του κόσμου και την Αμερική με την Αφρική ως ηπείρους. Πρόκειται για το πασίγνωστο από τις ταινίες του Hollywood όρος της Monument Valley στα σύνορα των 4 πολιτειών Αριζόνα-Γιούτα-Κολοράδο-Νιού Μέξικο που ανήκει στην Πολιτεία του Τέξας και έχει έκταση 1.000 τετραγωνικών μιλίων. Διαρρέεται από τους ποταμούς San Juan-Colorado και έγινε το σκηνικό για την δράση των Doc Holliday-Fats Holliday (άλλωστε, στην Κοιλάδα των Μνημείων βρίσκεται και η Hollywood Boulevard). Αποτελεί το κέντρο της περιοχής των ινδιάνων Ναβάχο και συνορεύει με τα ισπανικά pueblos της Αμερικής: όπως προκύπτει, η διάλεκτος των Ναβάχο συγγενεύει με την αρχαία ελληνική γλώσσα καθώς από την ελληνική λέξη "ἡ ναῦς/τῆς νεώς" που σημαίνει "πλοίο/σκάφος/καράβι" προήλθε η λατινική λέξη "navis" που επεκτάθηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου με μιαν σύνθετη διαδικασία που βασίζεται στην σύνθεση ελληνικών και λατινικών λέξεων όπως εδώ με το NAVA/πλοίο + έχω = Ναβάχο και Ναβάζο: εξ ου, ακόμα και στην εβραϊκή θεολογία, προέκυψε ο Ιησούς του Ναυή και σήμερα στις ΗΠΑ το ναυτικό αναφέρεται ως ''naval''. Δες και τις άνωθεν εικόνες των ορέων του Δράκου και των ορέων Μπαντιαγκάρα της Αφρικής: ως τόποι, συνδέονται με την Αμερική μέσω της Serra da Mantiqueira η οποία βρίσκεται στην Βραζιλία.

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Μια φανταστική εικόνα από την πολιτεία των Μετεώρων: επιλέγεται η απεικόνιση η οποία δείχνει την καταπληκτική ομοιότητα του βράχου των Μετεώρων -όπου βρίσκεται, πλησίον της Σαρακίνας, η Θεόπετρα- με τους βράχους του Χόλυγουντ στην Monument Valley και του Μάλι στην Μπαντιαγκάρα.

POROS:THE SACRED ALTAR OF GALATAS IN CONSTANTINOPLE (copyright by Christos Papachristopoulos, 2013)

H ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ, εικόνα του χάρτη με την διπλή μορφή του σκάφους "ΕΛΛΑΣ" και MHS WARSPY της Ελληνικής Επαναστάσεως, όπως φαίνεται από την περιοχή Πέτρα του Πόρου (εικόνα δηλαδή του Βοσπόρου στην πραγματικότητα) και μάλιστα με όψη υποβρυχίου, δηλ. νήσου υποβρυχίου γεωγραφικού χάρτη (εξ ου και η λέξη ΚΥΒΕΡ-ΝΗΣΙ) κατά το πρότυπο του αεροπλοίου HINDENBURG. Πρόκειται για την χάραξη σε πέτρινο περίγραμμα-σκιαγράφημα ναού του ΙΕΡΟΥ ΒΡΑΧΟΥ (Λατινικός navis, Δωρικός "ναός"=η ναύς/της νεώς-της νηός στην Ιωνική, εξ ου η λέξη "νηοψία") και διαφαίνεται καθαρά η ανθρωπόμορφη, αγαλμάτινη και οπλισμένη μορφή της Ελλάδος με δόρυ-τηλεσκόπιο στο δεξί χέρι και υψωμένο σε εφόρμηση το αριστερό χέρι. Αποτελεί την βάση της σύγχρονης τεχνολογίας κοινής και κοινοτικής χρήσης διαγραμμάτων, στρατιωτική τεχνολογία συγκέντρωσης και αξιοποίησης πληροφοριών με σκοπό την επικοινωνία που αποκαλείται γενικώς με την ονομασία "The Cloud" και, στην ουσία, αποτελεί πολιτική πλατφόρμα και δεξαμενή σκέψεως (think tank) η οποία χρησιμεύει ως μέσο επικοινωνίας και ως τράπεζα δεδομένων γύρω από την οποία συνεστιάζουν οι ενδιαφερόμενοι και επικοινωνούν απευθείας και μοιράζονται κοινές εμπειρίες, ανταλλάσσουν δεδομένα αλλά και συναλλάσσονται με κοινό νόμισμα. Συνδέεται με το Νεώριο Πόρου –τον Ρωσσικό ναύσταθμο- και τα ναυπηγεία του Ιωάννη Καποδίστρια: είναι χάρτης για τα σύνορα του πραγματικού Ελληνικού Κράτους, σε αντίθεση με την ειρωνικώς λεγόμενη -από τους επαναστάτες του 1821- "Ψωροκώσταινα" του επίσημου Νεοελληνικού Κράτους (ο χάρτης αναφέρεται ουσιαστικά στα αποτελέσματα του Πρωτοκόλλου του Πόρου το 1828 για τον καθορισμό των ελληνικών συνόρων, θέμα που για πρώτη φορά επιλύεται με τον χάρτη αυτό ο οποίος εμφανίζει τον σχηματισμό της μορφής του Ελληνικού όπλου και, παρεμπιπτόντως, είναι ακριβώς ίδιoς α) με τον χάρτη που διαμορφώνει από την νήσο Ισπανιόλα των 2 κρατών της Αϊτής και της Αγ. Δομηνικανής Δημοκρατίας, νήσου που ανακαλύφθηκε το 1492 στον Νέο Κόσμο της Καραϊβικής Θαλάσσης από τον Χριστόφορο Κολόμβο και β) με τον αντεστραμμένο χάρτη της Ουκρανίας συμπεριλαμβανομένων των ελληνικών πόλεων του κράτους του Κιμμερίου Βοσπόρου με επικεφαλής την Οδησσό και συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας -αρχαίας ελληνικής Κιμμερίας- με την Ουκρανία να εμφανίζεται ενωμένη με την πρωτεύουσα Κισνόβιο/Κίσινεφ/Chisinau/Kyshyniv της Μολδοβλαχίας και της Βεσσαραβίας όπου κηρύχθηκε η Ελληνική Επανάσταση). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας ονομάζεται Πιότρ Ποροσένκο καθώς και ότι στην περιοχή της Κασπίας Θαλάσσης κυρίως έχει καταγραφεί το φαινόμενο της τεχνητής νήσου η οποία αναδύεται στην επιφάνεια καθώς ο χάρτης της προβάλλεται στην λεγόμενη "σφαίρα της δημοσιότητος". Το περίγραμμα της εικόνας αποτελεί, ιδίως, περίγραμμα εισόδου σπηλαίου (αρχ. "σπέος", εξ ου και η λέξη space) το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί και μεταλλείο το οποίο φωτίζεται με εσωτερικό φως από κάτω (όπως, άλλωστε, όλοι οι νέοι ήπειροι, των οποίων αρχικά χαρτογραφήθηκε το περίγραμμα και κατόπιν εξερευνήθηκε η ενδοχώρα και ιδρύθηκαν πόλεις ενώ η εθνική συνείδηση δημιουργήθηκε με βάση συλλογικούς μύθους, ιστορίες, παραστάσεις και εικόνες, πράγμα το οποίο στην ξένη φιλολογία και χαρτογράφηση αναφέρεται με τον τίτλο ISLAND IN THE SKY και στην μουσική με τον τίτλο ISLAND IN THE SUN επειδή στηρίζεται στο φαινόμενο ότι το σχήμα της νήσου-χώρας προβάλλεται τρισδιάστατα πάνω στην υδρόγειο σφαίρα και εντοπίζεται από 3 συντεταγμένες που θεωρούνται πρίσμα). Εξάλλου, «πέτρα» στην ελληνική γλώσσα σημαίνει «κατάδυση χωρίς σκάφανδρον, με χρήση λίθου»! Η νήσος Πόρος είναι η αρχαία Σφαιρία με ναό του Ποσειδώνος στην θέση Παλάτια ή Καστέλλι. Έναντι του Πόρου βρίσκεται ο Γαλατάς αλλά το φρούριο του Πόρου βρίσκεται στην νήσο του Αγίου Κωνσταντίνου (μεταξύ Πόρου και Πελοποννήσου)! Από τον Πόρο προέρχεται η έννοια του «πορίσματος» που προκύπτει ύστερα από κάθε έρευνα και συλλογή πληροφοριών αλλά και οι λέξεις «ποροσκοπία» και «πορεία» (δηλ. τροχιά) και «ποριά» (δηλ. το πέρασμα). Από τον Σεπτέμβριο του 1828 το ζήτημα του Πόρου είναι άμεσα συνδεδεμένο με την λύση του Ανατολικού & Ελληνικού ζητήματος με ανεξαρτησία της Ελλάδος, με το οικονομικό και εκπαιδευτικό πρόγραμμα του πατρός, Α.Μ. Καποδίστρια, και των 4 τέκνων του (Ιωάννη, Αυγουστίνου, Βιάρου και Τζορτζέτου), με το θέμα του Έλληνα βασιλέως με έδρα την Κέρκυρα και με τον σχηματισμό των συνόρων και της πολεμικής μορφής του νέου κράτους. Από τις αρχές Ιουλίου ως τα μέσα Αυγούστου του 1831 στον Μοριά ξέσπασε το συνταγματικό και επαναστατικό/αντάρτικο/πειρατικό κίνημα του Πόρου με εμπλοκή του αντάρτικου ελληνικού στόλου και ιδίως –εκτός από τα εθνικά και βασιλικά πολεμικά– των πλοίων Ελλάδος και Ρωσσίας με τους τίτλους ΟΔΥΣΣΕΥΣ-ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ-ΑΧΙΛΛΕΥΣ-ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ- ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣ-ΣΩΤΗΡ-ΕΛΛΑΣ (το οποίο είναι η ναυαρχίδα του Ελληνικού ναυτικού-στόλου) αλλά και ΥΔΡΑ-ΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΣΠΕΤΣΩΝ-ΑΣΤΙΓΞ-ΚΑΛΑΒΡΙΑ με στόχο την κατάκτηση και κυριαρχία επί όλου του Ελληνικού στόλου (επίσης, η εικονιζόμενη μορφή κρυμμένου υποβρυχίου έχει ανθρώπινο σχήμα και είναι το λεγόμενο «ΔΪΪΠΕΤΕΣ», "ουρανόπεμπτο άγαλμα της θεάς", ξόανο εξοπλισμένο το οποίο συνήθως στην αρχαία Ελλάδα ανταποκρινόταν σε πλοία -ναῦς- και ναούς). Σημειώνεται ότι ο χάρτης με το πλοίο-σκάφος της εικόνας θεωρείται η έδρα της Ελληνικής Κυβέρνησης που προέκυψε από την Επανάσταση του 1821 και έχει αποκρυβεί ως τώρα εντέχνως από όλες τις παραλλαγμένες λιθογραφίες-χαλκογραφίες-γκραβούρες-πίνακες του Otto Magnus von Stackelberg και δημοσιεύεται για πρώτη φορά παγκοσμίως από τον κάτοχό της, Χρήστο Παπαχριστόπουλο: το πλοίο αυτό είναι το οποίο περίμενε στην Ιταλία και στην Γαλλία (Μασσαλία, Βενετία, Αγκόνα και Μάλτα) ο κόμης Capo d’ Istria για να αναλάβει Κυβερνήτης της Ελλάδος καθώς ήταν κατώτερος του κόμη Gustav Stackelberg, πρεσβευτή της Ρωσσίας σε Νεάπολη και Βιέννη. Η αναμονή του Ι. Καποδίστρια στον κόλπο της ιταλικής πόλης συνδέεται με την ύπαρξη (υπό τον Ι. Καποδίστρια) της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ-ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓ(Κ)ΩΝΑ/La Confrérie Grecque d’ Ancône, με το Σχολείο του Αγ(κ)ώνος και με την Ορθόδοξη Εκκλησία/L’ ancienne église Grecque d’Ancône. Σημειώνεται ότι αυτή η ναυαρχίδα του ελληνικού κράτους ΔΕΝ είναι το ίδιο πολεμικό πλοίο της κυβέρνησης με την τουρκική ναυαρχίδα του Καρα-Αλή η οποία ανατινάχτηκε από τον Κωνσταντίνο Κανάρη –τον μετέπειτα πρωθυπουργό– και ανακαλύφθηκε από τον συνεργάτη του Ζακ-Ύβ Κουστώ στο βαθυσκάφος της «Καλυψούς», Πέτρο Νικολαΐδη, το 1988 στην Χίο: η υπόθεση συνδέεται με την αντιμετώπιση του βρεττανικού πολεμικού σκάφους WARSPITE καθώς και με τον απόγονο του Κων. Κανάρη, επικεφαλής της γερμανικής κατασκοπείας του Χίτλερ -επί Κατοχής- ναύαρχο φον Κανάρη (Wilhelm Franz Canaris, 1887-1945, γνωστός ως «Κίτρινο Πουλί» ή «Καναρίνι») ο οποίος ήταν ο αρχηγός της γερμανικής υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών αλλά και της μυστικής υπηρεσίας αντικατασκοπείας ενώ ταυτόχρονα υπήρξε ο ιθύνων νους των συνωμοσιών κατά του Χίτλερ, συνελήφθη το 1944 και στραγγαλίστηκε από την Γκεστάπο. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με σκοπό την παραπλάνηση και την κάλυψη πλοίων ή πόλεων σε πραγματικά ή τεχνητά σύννεφα με το λεγόμενο «προπέτασμα καλύψεως/καπνού», χρησιμοποιήθηκε το FLYING FORTRESS = ΙΠΤΑΜΕΝO ΦΡΟΥΡΙO, βομβαρδιστικό το οποίο διαθέτει όργανο το οποίο προβάλλει το περίγραμμα σχεδίων και περιοχών του εδάφους της γης σε «οθόνη μυστικότητας» (τo σύννεφo κάλυψης και απόκρυψης ορέων λέγεται "STUFFED CLOUD"). Είναι, όμως, αυτό το πλοίο-σκάφος το οποίο προστάτευε τον Φεβρουάριο του 1833 τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ο οποίος επέβαινε σε αυτό. Εξ αυτής της ναυαρχίδας προέρχεται και η ονομασία του Γέρου του Μοριά, Θ. Κολοκοτρώνη, δεδομένου ότι η οδός Κολοκοτρώνη βρίσκεται στο Λέχαιο -πρώην "Κολομπότσι"- Κορινθίας καθώς το αρχικό όνομα του οίκου Κολοκοτρώνη ήταν «Μπότσικας»). Παρουσίαση κατ' αποκλειστικότητα, δικαιώματα copyright Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος, 2013). Βλ. και όλες τις κάτωθεν εικόνες.

ΤΟ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ WARSPITE

Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ (Copyright © 2014 by Christos P. Papachristopoulos)

Χάρτης στον οποίο -όπως αποκαλύπτεται για πρώτη φορά- είναι ζωγραφισμένη η κεφαλή και τα μάτια του αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (οι οφθαλμοί εντοπίζονται στην περιοχή Λεχαίου-Κορίνθου-Αγίων Θεοδώρων ενώ ο Θ. Κολοκοτρώνης υπήρξε γιος του αρχηγού των αρματολών της Κορίνθου). Το αρχικό όνομα του καπετάν Θεοδωράκη Κολοκοτρώνη ήταν "Μπότσικας" -από το χωριό Κολομπότσι, νυν Λέχαιο Κορινθίας- εξ ου και τοι χωριό Μπότσικας στην περιοχή της αρχαίας Τιτάνης πλησίον της Σικυώνος. Σημειώνεται ειδικώς ως προς τον συμβολισμό της σε σχέση με τους άνωθεν και κάτωθεν χάρτες η περιοχή του Πόρου όπου υπήρχε επί Καποδίστρια η Βουλή του Πόρου, ο πολεμικός ναύσταθμος του Πόρου και το Φρούριο του Πόρου και, σχετικά με την κεφαλή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, το Κρανίδι και η φυλακή στο Μπούρτζι βάσει του ψαλμού «Θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου» και του ρητού του Θ. Κολοκοτρώνη «ὅποιο χωριό δὲν ἤθελε νὰ ἀκολουθήση τήν φωνήν τῆς πατρίδος, τσεκοῦρι καὶ φωτιά» που αναφέρεται στην εξαφάνιση των ραγιάδων. H πραγματική ονομασία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη είναι "Γέροντας Μωρέα".

ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ & ΜΩΡΑΙΩΝ

Η εικόνα παρουσιάζει το δαχτυλίδι των ματιών του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη μέσω της χρήσης του σφραγιδόλιθου –δηλαδή, δεμένου πολύτιμου λίθου- του βασιλέα Ματία Κορβίνου των Μαγυάρων και η έρευνα οδηγεί –μέσω του αυτοκράτορος Ροδόλφου της Αυστρίας– στον Ματθία της Αυστρίας. Ακολουθώντας την λογική ερμηνεία του συγκεκριμένου έργου τέχνης, ο μίτος του μύθου οδηγεί στο έμβλημα των Κολοκοτρώνη-Υψηλάντη για την Ελληνική Επανάσταση κατά των Τούρκων στην Ευρώπη με αρχή την Κόρινθο στην Πελοπόννήσο και τέλος την Κωνσταντινούπολη, λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε από τους Βαυαρούς ο «Γέρος του Μωριά» σε φυλάκιση στο Μπούρτζι του Ναυπλίου οπότε και παρέδωσε το δαχτυλίδι του (δες και την ανάλυση που αναφέρεται στην νήσο Πόρο). Η Ουγγαρία –στην πραγματικότητα, η χώρα του Ουγκώ- (βρίσκεται στην περιοχή της αρχαίας Παννονίας, Ραιτίας και Νωρικού) ονομάζεται Ungheria και συμβολίζεται στην λογοτεχνία, στην φιλολογία και στην ποίηση με τους μύθους για την νύμφη Ηγερία αλλά η ακριβής σημασία του ονόματος «Magyarország» της χώρας είναι «Μαγυαρωσσία». Οι αρχαίοι Μαγυάροι –Magyaren”, των οποίων η ονομασία στην ελληνική γλώσσα σημαίνει «Υϊοί της Γης» αλλά συνενώνει τις λέξεις «Μαγεία» και «Άρρεν»– είχαν ως πρότυπο τον πολιτισμό των Ελλήνων. Η Ουγγαρία εθεωρείτο από τους Σταυροφόρους «Χώρα των Ρωμαίων», δηλ. των Ελλήνων και στα σύνορα της ετίθεντο οι Άγιοι Τόποι! Τον 9ο αιώνα ονομαζόταν «Μεγάλη Μοραβία». Οι σχέσεις της Ουγγαρίας με το Βυζάντιο ξεκίνησαν από τον 10ο αιώνα, όταν το 961 μ.Χ. το Βυζάντιο κατέκτησε την Ουγγαρία. Οι Μαγυάροι εξουσιάζονταν από ηγεμόνα «Οσποντάρ» ως το 1.000 μ.Χ. και μετά από αυτήν την χρονολογία εξουσιάζονταν υπό Βασιλέα διότι ο βασιλεύς Άγιος Στέφανος (ο Άγ. Στέφανος είναι κόλπος της Κωνσταντινούπολης) βαπτίστηκε Χριστιανός και εισήγαγε τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του Κράτους το 1.001 μ.Χ. που επεκτάθηκε το 1.003 μ.Χ. και στην Τρανσυλβανία ενώ από το πρώτο ήμισυ του 12ου αιώνος είχαν ανακηρύξει ηγεμόνα άνθρωπο αφοσιωμένον στο Βυζάντιο και ειδικώς στην Κωνσταντινούπολη ενώ το 1.156 η χώρα εξουσιαζόταν από «Ρήγα»: το γεγονός αυτό συνδέεται με την Ελληνική Επαναστάση η οποία εκηρύχθη από τους οίκους Κολοκοτρώνη-Υψηλάντη στον ποτ. Προύθο στο Δέλτα του Δουνάβεως και έμελλε να ξεκινήσει από την Πελοπόννησο -τον λεγόμενο "Μωριά" ή "Βασίλειο Μωρέα"- και να φθάσει ως και την Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και σήμερα, οι Έλληνες Ηγεμόνες της Τρανσυλβανίας, της Βεσσαραβίας και της Μολδοβλαχίας λέγονται «Οσποδάροι»! Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ονομάστηκε «μαγγιόρος», δηλαδή αρχικώς ταγματάρχης και κατόπιν συνταγματάρχης του αγγλικού στρατού. Με το «Βασίλειο των Μαγυάρων», όμως, συμβολίζεται όλο το επαναστατικό κίνημα από την Τεργέστη της Ιστρίας ως και την Ουκρανία στο Δέλτα του Δούναβη για την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης: Ο κώδικας για την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης με κέντρο την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία αποκρυπτογραφείται συμφώνως προς τα έργα του Ιουλίου Βερν «Ματίας Σαντόρφ», «Ο πιλότος του Δούναβη», «Το μυστικό του Βίλελμ Στόριτς» όπου βρίσκεται ο χάρτης με τα στρατηγικά σημεία της κεντρικής Ευρώπης, σημεία τα οποία τίθενται στα κενά σχεδίου σκακιέρας με αποκρυπτογραφική κλείδα που ανταποκρίνεται σε σχέδιο με περίγραμμα χάρτη νέας χώρας και συνδυάζεται με την σημαία των ηγεμόνων της Αυστρο-Ουγγαρίας Ροδόλφου και Ματία. Εξάλλου, στα Μάτια του Κολοκοτρώνη ανταποκρίνεται ειδικότερα το έμβλημα με τα αρχικά Κ και Μ (Ουνιάδη Ματία ή Κορβίνο Ματία, γιο του Ουνιάδη Γιάνος δηλαδή). Aναλυτικότερα: Ο Γιάνος Ουνιάδης, ρουμανικής καταγωγής εκ Τρανσυλβανίας και γιος του Αυτοκράτορος της Γερμανίας, έζησε στο διάστημα 1387-1456, εκαλείτο «Λευκός Ιππότης», «Στρατηλάτης των Ούγγρων» ή –καλύτερα– «Ο ΤΟΥΡΚΟΜΑΧΟΣ»: είναι γνωστός ως Ιωάννης-Κορβίνος Ουνιάδης ( πατέρας του Ματία Κορβίνου). Θεωρείται εθνικός ήρωας της Ουγγαρίας, ηγέτης της σταυροφορίας κατά των Τούρκων υπέρ πατρίδος και Χριστιανοσύνης, πατριώτης, ειδικός στα σχέδια πολεμικής στρατηγικής. Ήταν ευγενής βοεβόδας, δηλ. φεουδάρχης, της Τρανσυλβανίας (ή Ουνιάδος, εξ ου και το όνομά του). Διετέλεσε ηγέτης της Ένωσης των Χριστιανικών Λαών για σταυροφορία κατά των Τούρκων και αρχιστράτηγος των στρατευμάτων αντίστασης κατά των Οθωμανών Τούρκων στην Τρανσυλβανία και συγκρούστηκε με τον Μουράτ (νίκη το 1442 στην Σημανδρεία, νίκη το 1442 σε Σαρμιζεγέθουσα/Σαρμιτσεγέτουζα/Ulpia Traiana, ανακωχή το 1442 με την Συμφωνία του Σεγκόντ, νίκη το καλοκαίρι του 1443 στην Ναϊσσό την οποία ακολούθησε η κατάληψη της Σόφιας, νίκη το 1443-44 σε Κουνοβιγία/Κουνοβίτσα, νίκη στις αρχές του 1444 εκ νέου στην Ναϊσσό, ήττα μόνο το 1444 και το 1448 σε Βάρνα/Οδησσό και Κοσσυφοπέδιο, το φθινόπωρο του 1452 ανάγκασε με τον αγώνα του τον Μωάμεθ Β’ να υπογράψει συνθήκη μαζί του –προ της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως/Τσάριγκραντ– και απελευθέρωσε το Βελιγράδι από τον Μωάμεθ και τους Τούρκους το 1454 μαζί με τον γιο του, Ματίας, και πέθανε το 1456) ενώ ανεδείχθη το 1446 Βασιλεύς της Ουγγαρίας, κατέστρεψε 3 στρατιές Τούρκων, αναχαίτισε την τουρκική διείσδυση, ώθησε το τουρκικό κράτος ως τον Αίμο και εγκαθίδρυσε στην ευαίσθητη αυτή περιοχή μιαν σειρά από ημιανεξάρτητες ηγεμονίες οι οποίες εξελίχθηκαν στις Ελληνικές Παραδουνάβιες Ηγεμονίες με κορυφή το Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως. Οι 2 πύργοι-φρούριά του, γνωστά ως «Καστέλλια», βρίσκονταν στην Βούδα και στην Τρανσυλβανία ενώ ο παλαιός πύργος βρίσκεται στην Temesvar/Timișoara/Temesvár/Temeschburg/Τιμισοάρα του Βανάτου και της Παννονίας της περιοχής των συνόρων Ουγγαρίας-Ρουμανίας και ο νέος πύργος ή Κάστρο του 1453 του Ουνυάδη και του Κορβίνου στην Τρανσυλβανία (Castelul Huniazilor/Corvinilor) που έχει Αίθουσα των Ιπποτών καθώς και την Στοά του Ματθία Κορβίνου βρίσκεται στην πόλη του Ουνυάδη που φέρει το όνομά του, δηλ. στην Hunedoara της Ρουμανίας. Ο τάφος με την σαρκοφάγο του Ουνυάδη βρίσκεται στον καθεδρικό ναό της βασιλικής πόλης ALBA JULIA (πρωτεύουσας της Ρουμανίας συν Μολδοβλαχίας και Τρανσυλβανίας το έτος 1600) που είναι παλαιοχριστιανική βασιλική και ιδρύθηκε από τον βασιλιά/ρήγα της Ουγγαρίας Στέφανο και εκεί το έτος 1440 υπήρχε το Χρυσό Δισκοπότηρο της Τρανσυλβανίας (του Benedec/Benedict S(o)uki, αρχιεπισκόπου της Alba Julia και της Esztergom). Σημειώνεται ότι το 1440 γεννήθηκε ο γιος του Ουνυάδη, Ματθίας Κορβίνος στην πόλη-κομητεία Cluj ή Napoca ή Κλού(γ)ι ή Klausenburg ή Kolozsvár ή Claudianopolis ή Castrum Clus στην καρδιά της Τρανσυλβανίας). Ως αμοιβή για την βοήθειά του κατά των Τούρκων, ο Γιάνος Ουνιάδης είχε λάβει από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο όλην την περιοχή της νήσου Nessebar (νησί μήκους 300 χλμ. και πλάτους 10 χλμ. με 40 αρχαίες εκκλησίες συν την Βυζαντινή Εκκλησία του Παντοκράτορος), δηλ. την ελληνική πόλη Μεσέβρια ή Μεσημβρία που είχε ιδρυθεί τον 6ο αι. π.Χ. από τους Δωριείς επί της Μαύρης Θαλάσσης και του Ευξείνου Πόντου και είχε 2 ακόμα νησάκια. Το όνομα του Ουνυάδη έχει πάρει και η πόλη Ion Corvin στην Κωνστάντζα ή Κωνσταντιανή στην Νότιο Δοβρουτσά της Ρουμανίας που είναι η πόλη του Ιωάννη Κορβίνου –Ion Corvinus– και βρίσκεται στην περιοχή αυτή της ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΡΩΜΥΛΙΑΣ (η περιοχή από την Ουγγαρία από τον Δούναβη ως τον Αίμο μαζί με την Ελλάδα καλείται, ειδικότερα, ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΡΩΜΥΛΙΑ και είναι ανεξάρτητη, παρίστρια ηγεμονία που θεωρείται, ως την κοιλάδα του Έβρου, «Χώρα των Ρουμ», δηλ. Χώρα των Ελλήνων, ΡΟΥΜΕΛΗ ενώ όλη η περιοχή από την Αυστρο-Ουγγαρία ως την Ελλάδα και την Αίγυπτο καλείται «ΑΝΑΤΟΛΗ»). Εκεί βρίσκεται και η πόλη της ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ, λέγεται συγκεκριμένως Εσκί Σταμπούλ και είναι η μεσαιωνική πόλη Πρεσλάβα της Μοισίας στις πύλες της χερσονήσου του Αίμου, δηλ. η ελληνική πόλη ΙΩΑΝΝΟΥΠΟΛΙΣ ή ΜΑΡΚΙΑΝΟ(Υ)ΠΟΛΙΣ, σημερινή Δέβνο, η οποία –σε αντίθεση με την Μικρή Πρεσλάβα στα σύνορα Ρουμανίας, Μολδαβίας, Βεσσαραβίας – αναφέρεται ως (Μεγάλη) Πρεσλάβα/Πρεθσλάβα/Πραισθλάβα/Πραισθλαυΐα/Πραιθσλαυΐα: είναι στην μεσημβρινή ζώνη της Δοβρουτσάς/Dobrugea και εντοπίζεται 18 χλμ. ΝΔ της Σούμλας από την οποία αρχίζει ένα τετράπλευρο που περιέχει 5-6 φρούρια με βάση τετραγώνου στην Βάρνα/Οδησσό/Στάλιν/Οδυσσόπολιν/Ορδησσό/Istrianorum Postus, συνεχίζει με την Δοβρουτσά ή Ντόμπριτς, την νήσο Rusalka και το Τολμπούχιν ως την Σιλίστρια/Σινίστρα/Δορύστολον/Δρίστρα/Δουρόστολον/Durostor(um)/Ντράσταρ/Ντοροστρόμ , περιλαμβάνει το λιμάνι επί του Δούναβη Τουτρακάν/Τουρτουκάϊ(α) και τις 2 ελληνικές πόλεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ως το Ρουστσούκ –κάτω ακριβώς από την Ακρόπολη του Μπελογκράτσικ/Belogradchik– και συνεχίζει δεξιά από την Σαρδική/Σρέδτετς/Τριαδίτσα/σημερινή Σόφια και την Νικόπολιν προς Ίστρον στο Ratzgrad και καταλήγει εκ νέου ως κύκλος στην Σούμλα/Σουμέν/Semunσημερινή Kolarovgrad της περιοχής του Κασπιαχάν. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι ιδρυτής της δυναστείας των Αγγέλων –δεσποτών της Ηπείρου στα τέλη του 12ου αιώνος με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη– ήταν ο Βυζαντινός Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ισαάκιος /Ισαάκιος Άγγελος –γνωστός ως «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων», ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΕΟΣ, Ο ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΡΑΝΟΚΤΟΝΟΣ που υπέγραψε την Ελληνο-Ουγγρική Συμμαχία για δημιουργία ΕΕΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ στην Ευρώπη αλλά καθαιρέθηκε με την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ το 1204 επειδή θεωρήθηκε ότι πρόδωσε την Πόλη στους Σταυροφόρους, όχι όμως την Εκκλησία – και ο οποίος είχε νυμφευθεί την Μαρία Μαργαρίτα, κόρη του Βασιλέως της Ουγγαρίας Μπέλα Γ’ που ήταν ο νόμιμος διάδοχος του Βασιλείου των Μαγυάρων, διάδοχος και αδελφός των βασιλέων Ουγγαρίας Στεφάνου και Λαδισλάου, αλλά μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη και υπήρξε πρωτίστως σύζυγος της κόρης του Βασιλέως και Αυτοκράτορος του Βυζαντίου Μανουήλ Α’ Κομνηνού και διάδοχός του ως Δεσπότης με το όνομα Αλέξιος ως Βασιλεύς και των 2 κρατών Ουγγρικού και Βυζαντιακού, όπως λέγεται, δηλαδή εκ του Βυζαντίου καταγόμενου ή εις το Βυζάντιο ανήκον– με κέντρο τον Ίστρο. Εκπροσωπεί, άρα, την δυναστεία βασιλέων που συνδέεται με τον θρόνο του Βυζαντίου μέσω του βασιλέως της Ελλάδος και της Ουγγαρίας Λαδισλάου Κιτάϊ/László Κirály ο οποίος κατείχε το στέμμα της Ελλάδος και του Βυζαντίου (CORONA GRAECA, görög koronából ή görög koronának bizánci). Η κόρη του βασιλέως Λαδισλάου, πριγκήπισσα Πυρίσκα-Ειρήνη, στις αρχές του 12ου αιώνος ήταν σύζυγος του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ιωάννη Γ’ και γιος τους ήταν ο Μανουήλ Κομνηνός, αυτός ο οποίος κυρίευσε την πόλη Zemun/Ζεύγμινον/Ζέμον/Σεμλίνο της Συρμίας και την πόλη Σίρμιον, κατέστειλε την επανάσταση των Ούγγρων, κατέκτησε Ουγγαρία-Δαλματία-Κροατία-Βοημία-Σίρμιον και εδραίωσε την κυριαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στην περιοχή ενώ, με την σύναψη ειρήνης του 1168 επέβαλε τον Μπέλα Γ’ ως νόμιμο διάδοχο του Ουγγρικού θρόνου. Η κόρη του Μανουήλ Κομνηνού ήταν σύζυγος του κληρονόμου του θρόνου της Ουγγαρίας –ΠΡΟ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ (σημειώνεται ότι από την δυναστεία των Κομνηνών-Αγγέλων ιδρύθηκε ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ το Δεσποτάτο της Ηπείρου): πληροφορίες για την ελληνικότητα του στέμματος της χώρας των Μαγυάρων στο έργο του Ιταλού ανθρωπιστή Antonio Bonfini «Rerum Hungaricum Decades», Βασιλεία, 1568 που μεταφράστηκε και αλοκληρώθηκε από τον Gáspár Heltai με τον τίτλο «Chronika az magyarok viselt dolgairól» το 1575 και εκδόθηκε στο Kolozsvár της Τρανσυλβανίας (σημερινή πόλη Cluj ή Napoca της Ρουμανίας, αρχαίο Klausenburg ή Κλαυδιόπολις που είναι κλειδί για την Ουγγαρία, την Αυστρία και την Ελλάδα). Δευτερότοκος γιος του Γιάνος Ουνιάδη, λοιπόν –ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ ΙΑΓΕΛΛΩΝ/ΓΙΑΓ(Κ)ΕΛΛΩΝ/JAGELLO στην χώρα των Μαγυάρων- ήταν ο Ματίας Ουνιάδης (Mátyás Hunyadi) ή Ματίας Κορβίνος (Mátyás Corvin ), γνωστός ως «ο Μέγας Κορβίνος» ή Κόρ(ν)ηβος ή Κορβίνους ή Κορβέν: γεννήθηκε το 1440 ή το 1443 (αυτή είναι η επίσημη χρονολογία) ή το 1458 στο Κολοσβάρ των συνόρων Τρανσυλβανίας-Ουγγαρίας-Ρουμανίας και έζησε ως το 1490. Ήταν αντιβασιλεύς το διάστημα 1445-1458, κόμης του Bistercze στην περιοχή Treutschin της Ουγγαρίας το 1453, έγινε ιππότης μετά την νίκη στο Βελιγράδι το 1454 και ανακηρύχθηκε Βασιλεύς Ουγγαρίας και Κροατίας το 1458 στην Πράγα, σε ηλικία 14-16 ετών. Εστέφθη το 1464, το 1467 ηττήθηκε στην Μπαΐα Μάρε από τον βοεβόδα της Μολδαβίας Στέφανο Γ’ τον επονομαζόμενο Μεγάλο (Ștefan cel Mare, ξάδελφος του κόμη ΔράκουλαVlad Ț(s)epeș), έγινε βασιλεύς της Βοημίας το 1469 και το 1472-3 ίδρυσε το πρώτο τυπογραφείο στην Βούδα. Από το 1476 ήταν σύζυγος της βασίλισσάς του, Βεατρίκης της Νεαπόλεως και της Αραγώνος, εγγονής του Αλφόνσου του Μεγαλόψυχου. Το 1478 κατέλαβε την Βιέννη της Αυστρίας και έγινε βασιλεύς Κάτω Αυστρίας (δηλ. της Στυρίας). Με την Ειρήνη του Όλμυτς το 1479 έλαβε την Σιλεσία, την Μοραβία και την Λουσατία/Lausitz. Εξαιρετικά σημαντική είναι η ιστορία της διεκδίκησης από τον Ματία Κορβίνο της λόγχης που διατρύπησε την πλευρά του Χριστού και των καρφιών με τα οποία σταυρώθηκε: η ιστορία αυτή βρίσκεται πίσω από τον θάνατο του Μωάμεθ και την σύγκρουση στην Ευρώπη μεταξύ των 2 υϊών του, Μπαγιαζήτ και Ντζεμ. Το 1485 ο Ματίας κατέκτησε την Βιέννη την οποία προσάρτησε μαζί με την Αυστρία, τις Άλπεις, την Καρνιόλα και την Καρινθία, οπότε το 1487 ονομάστηκε δούκας της Αυστρίας κι έτσι δημιούργησε την πρώτη Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία ΠΡΟ ΤΩΝ ΑΨΒΟΥΡΓΩΝ. Με αυτόν, η χώρα των Μαγυάρων έφθασε στην κορυφή της δόξας, της ευημερίας, του πολιτισμού και της δύναμης. Η αυλή του συνέκειτο από τα 2 ανάκτορα σε Βούδα και Βίζεγκραντ και από ένα 3ο Βασιλικό Ανάκτορο στο Έστεργκομ, παλάτια που θεωρούνται πολιτιστικά κέντρα των γραμμάτων και τόπος συνάντησης Ιταλών και Ούγγρων ουμανιστών. Ήταν στρατηγός, νομοθέτης, θαυμαστής του Λαυρεντίου των Μεδίκων της Φλωρεντίας και έμεινε γνωστός ως «ο Δικαιοκρίτης». Αντιστάθηκε στις επιθέσεις Αυστριακών-Πολωνών-Βοημών, νίκησε τους Τούρκους, έσωσε την Χριστιανοσύνη από την βαρβαρότητα του Οθωμανικού ζυγού και σχεδίασε την συνένωση ολόκληρης της Κεντρικής Ευρώπης κατά των Τούρκων με κέντρο της Αυτοκρατορίας την Ουγγαρία. Πράγματι, οδήγησε τις Ηνωμένες Χριστιανικές Δυνάμεις υπερπέραν του Δουνάβεως και κυριάρχησε σε Βοσνία, Μολδαβία, Βλαχία ενώ, μαζί με τον Φερδινάνδο της Νεαπόλεως, εξεδίωξαν τους Τούρκους από το Οτράντο της Ιταλίας που είναι η αρχαία ελληνική πόλη Υδρούς. Ο στρατός του ονομάστηκε «Μαύρος Στρατός» αλλά ο γιος του, Ιωάννης Κορβίνος, ήταν νόθος και όχι ο πραγματικός. Ο Ματίας Κορβίνο(υ)ς θεωρείται ήρως, μαικήνας και ουμανιστής, προστάτης καλλιτεχνών και συγγραφέων: ίδρυσε το 1467 το Πανεπιστήμιο με τον τίτλο ΙΣΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ στην Μπρατισλάβα/Πρεσβούργο/Μπρες(τ)λαβ/Breclav/Braslav/ Poscho/Istropolis που μεταφράζεται (Ο)Ιστρόπολις ή Αστρόπολις και σημαίνει «Πόλη του Δούναβη» (η οποία είναι η πρωτεύουσα της Μεσογειακής Σλοβακίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας διότι βρίσκεται στο κέντρο Αυστρίας-Ρωσσίας-Ανατολ. Πρωσσίας και διαφέρει τόσο από την Ιστρία της Αδριατικής όσο και από τον Ίστρο της Μαύρης Θάλασσας) ενώ ίδρυσε το 1490 την Κορβινική Βιβλιοθήκη BIBLIOTHECA CORVINA/CORVINIANA στο Ανάκτορο της Βούδας στο Βίζεγκραντ με 10.000 τόμους βιβλίων και 1.000 χειρόγραφα ως Βιβλιοθήκη της Βούδας (βασίστηκε στους μικρογράφους της Φλωρεντίας Αταβάντε και Ντελ Κιέρικο, συνετέλεσε στην Αναγέννηση βάσει μικρογραφημένων κωδίκων, οδήγησε το 1497 στην δημιουργία στην Βούδα της αρχαίας φιλολογικής εταιρείας SODALITAS LITERARIA DANUBIA ως γαλαξία λογίων του κύκλου του Ματία Κορβίνου, κάηκε το 1526 από τους Τούρκους, οι οποίοι μετέφεραν τμήμα της στην Κωνσταντινούπολη αλλά το 1877 ο Σουλτάνος την δώρισε στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης ενώ στην Βουδαπέστη βρίσκεται και το Στέμμα του Κωνσταντίνου Θ’ του Μονομάχου). Εξάλλου, ίδρυσε και το Πανεπιστήμιο Πρεσβούργου/Μπρατισλάβας (ήταν η πρωτεύουσα της Ουγγαρίας μετά την κατάληψη της Βούδας από τους Τούρκους ενώ σημειώνεται ότι η Βούδα καλείτο τότε και Έτζελνμπουργκ). Θιασώτης του υπήρξε ο Γιάνος Βίτέζ (1408-1472), αρχιεπίσκοπος της πόλης του Έστεργκομ/Γκραν/Strigonium αλλά την δράση του μαρτυρούν το άγαλμά του στο Γκρατζ, ο καθεδρικός ναός του Ματία και, υπεράνω όλων, τα μνημεία και η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου. Για την άσκηση επιρροής επί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας –όπως αυτή αντικατοπτρίζεται συμβολικά στην συνταγματική δυαρχία του πολιτεύματος Αυστρίας και Ουγγαρίας- είναι εξέχουσα η συνένωση της εξουσίας του Ματτία Κορ(β)ίνου με την εξουσία σε Πράγα και Βούδα του Ροδόλφου Β’ της Αυστρίας (είναι διαφορετικός από τον Ροδόλφο Α΄ των Αψβούργων, αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και βασιλέα της Γερμανίας το 1273 ο οποίος κατέκτησε την Βοημία και την Σλοβενία ενώ επίσης κατείχε το δουκάτο της Αυστρίας και έγινε βασιλεύς της Αυστρίας το 1278). Ο πανεπιστήμων Ροδόλφος Ά και Β’ ο λεγόμενος “του Rodenburg”, συλλέκτης ο οποίος μιλούσε 6 γλώσσες, γεννήθηκε το 1552, το 1572 έγινε βασιλεύς Ουγγαρίας και Κροατίας ως Ροδόλφος Α’, το 1575 βασιλεύς Βοημίας, το 1576 Αρχιδούκας της Αυστρίας και στο διάστημα 1576-1612 Αυτοκράτωρ της Γερμανίας. Το 1583 μετέφερε την πρωτεύουσα των Αψβούργων από την Βιέννη στην Πράγα και το 1593 ξεκίνησε σταυροφορία για να ενώσει ολόκληρη την Χριστιανοσύνη κατά των Τούρκων, πόλεμος που διήρκεσε ως το 1606. To 1609 υπέγραψε το MAJESTÄTSBRIEF, Βασιλικό Χάρτη που εγγυάτο την ελευθερία της προτεσταντικής λατρείας στην Βοημία ενώ, επίσης, στην διάρκεια της ζωής του εξόρισε την UNITAS FRATRUM των Βοημών και Μοραβών Αδελφών –οπαδών του Τολστόϋ, πιστών στην Επί του Όρους Ομιλία του Χριστού– και τους Καλβινιστές αλλά δεν μπόρεσε να εκτελέσει τα διατάγματα. Πέθανε το 1612 ή το 1620. Ήταν αλχημιστής και αστρολόγος που βοήθησε τον Giordano Bruno, προστάτης των αστρονόμων Tycho Brahe-Johannes Kepler ο οποίος για χάρη του σχεδίασε τους Ροδόλφειους ή Ροδολφικούς Πίνακες των Αστέρων TABULAE RUDOLPHINAE τo 1627 με θέμα τις κινήσεις των πλανητών (οι συλλογές του βρίσκονται στην ALTER PINAKOTEK, Munich). Γιος του Μαξιμιλιανού και αδελφός του Ροδόλφου Α΄ και Β’ και διάδοχός του ήταν ο Ματθίας της Αυστρίας που έζησε από το 1557ως το 1619: ξεκίνησε ως Αρχιδούκας της Αυστρίας, το 1578 έγινε Κυβερνήτης των Κάτω Χωρών και το 1606 πέτυχε την Ειρήνη της Βιέννης που εγγυάτο θρησκευτική ελευθερία στην Ουγγαρία και πολιτικά δικαιώματα στην Τρανσυλβανία. Ο Ροδόλφος Α’ και Β΄το 1608 του έδωσε την Μοραβία, την Αυστρία και την Ουγγαρία και τον έκανε Κυβερνήτη και μετά -ως Ματθία Β’- Βασιλέα Ουγγαρίας και Κροατίας, δηλ. όλων αυτών των χωρών της ΑυστροΟυγγρικής Δυαρχίας συλλήβδην. Ακολούθως, το 1609 με βασιλικό διάταγμα που είδαμε προηγουμένως ο Ροδόλφος Α’ και Β’ έδωσε ελευθερία θρησκεύματος στην Βοημία ενώ το 1611 έδωσε στον Ματθία την Βοημία, την Σιλεσία (πρωτεύουσα Μπρεσλάου) και την Λουσατία (Lausitz, πρωτεύουσα Μπάουτσεν) καθώς και το στέμμα της Βοημίας και τον έκανε βασιλιά της Βοημίας (οι χώρες αυτές της Βοημίας με πρωτεύουσα την Πράγα έχουν κοινό νόμισμα του GULDEN και περιλαμβάνουν και την Μοραβία με πρωτεύουσα το Μπρυν/Μπρνο). Το αποτέλεσμα ήταν να κάνει ο Ματθίας Β’ πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας το 1611 την Βιέννη και να φυλακίσει τον Ροδόλφο Α’ και Β’ στο κάστρο της Πράγας (η σημασία αυτών των συγκρούσεων ερμηνεύεται, πάντως, ως συμβολική που φέρει ονομαστική αξία), να του αφαιρέσει τελικά ο Ματθίας τις εξουσίες και να γίνει ο ίδιος Αυτοκράτωρ της Γερμανίας στο χρονικό διάστημα 1612-1619: ωστόσο, ο Ματθίας παραβίασε τις θρησκευτικές ελευθερίες και επί των ημερών του εσημειώθη το 1618 η προτεσταντική εξέγερση και επανάσταση των Τσέχων της Βοημίας –γνωστή ως «εκπαραθύρωση της Πράγας», χαρακτηριστική για το θέμα είναι πάντως η εικόνα του Ανακτόρου Χραντσίν– με επίκεντρο την θρησκευτική ελευθερία της Πράγας, θέμα το οποίο φθάνει ως τις ρίζες της χριστιανικής πίστεως και θίγει από τον Petr Chelčický ως τον Lev Nikolayevich Tolstoy. Ξάδελφος του Ματθία και του Ροδόλφου ήταν ο Φερδινάνδος ο οποίος έγινε αυτοκράτωρ το 1619 ως το 1637 (ήταν αρχιδούκας της Σκωτίας και της Στυρίας και έγινε βασιλεύς της Βοημίας και βασιλεύς της Ουγγαρίας, Καθολικός Αντιμεταρρυθμιστής που εστράφη κατά των Προτεσταντών). Σημειώνεται, επιπλέον, για την συνολική εικόνα διερεύνησης του θέματος ότι στην χώρα των Μαγυάρων, η χρήση του δαχτυλιολίθου συνδέεται με την ικανότητα της αορασίας και την μαγεία. Ωστόσο, η «δακτυλιογλυφία» ή «δακτυλογλυπτική» είναι κατ’ εξοχήν η τέχνη των αρχαίων Ελλήνων η οποία πηγάζει από το έργο του Ηροδότου -ή Χειροδότου ή Χερ(ι)όδοτου- με πλέον γνωστούς τους μύθους των δαχτυλιδιών του βασιλέως της Τύρρας Γύγη και του βασιλέως της Σάμου Πολυκράτους, έργο σφραγιδόλιθου του Έλληνος καλλιτέχνη Θεοδώρου. Ιδιαίτερη έρευνα πρέπει να γίνει για την ερμηνεία των εννοιών «δακτύλιος», «δακτυλοσκοπία», «δακτυλογραφία» ενώ στην εραλδική επιστήμη, η έννοια του «δακτυλισμού» συνδέεται με την χρήση ως όπλου του ξίφους ή του εγχειριδίου. Τέλος, μια προσθετική παρατήρηση σε 2 σημεία είναι ότι η περιοχή της Καρινθίας στην Αυστρία αντιστοιχεί ως γεωμετρικός κοινός τόπος εφαπτομένων κύκλων στην Κορινθία της Ελλάδος καθώς και ότι ο συνδυασμός της Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου με την Αυτοκρατορία Ρωμαίων -μέσω και της Δυναστείας του Μωρέα στην Ινδία- καταλήγει στην Αυτοκρατορία Μωρέων της Πελοποννήσου.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η ολοκληρωτική διπλωματική απόδειξη για την ανεξαρτησία και αυτονομία του Ελληνικού Κράτους από την Τουρκία και την ένταξή του στην Ευρώπη ύστερα από την Επανάσταση του 1821 είναι αυτός ο χάρτης του Gaetano Palma και του Joseph Juliani στην Τεργέστη, έργο της περιόδου 1796-1811, χάρτης ο οποίος τελεί υπό την εποπτεία του Γάλλου διπλωμάτη François Charles Hugues Laurent Pouqueville και -σε συνάρτηση με τον άνωθεν πίνακα- απεικονίζει την Ελεύθερη Ελλάδα. Σημειώνεται ότι στον χάρτη αυτό ευκρινώς η Ιταλία ανήκει και γεωγραφικώς στην Ελλάδα η οποία περιλαμβάνεται στον σχέδιο προστασίας των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων ενώ η Τουρκία μένει εκτός Ευρώπης (o αναγνώστης και μελετητής πρέπει να δει και τους 2 συνοδευτικούς χάρτες που αποδεικνύουν την πνευματική κατοχή της Ιταλίας από την Ελλάδα). Ο συγκεκριμένος χάρτης φέρει εναλλακτικώς τον τίτλο "Carte de la (plus Grande Partie de la) Turquie d’ Europe". Βρίσκεται στην Bibliotecca Nazionale Centrale di Firenze. Ο Pouqueville -εκτός από το τεράστιο διπλωματικό του έργο- έγραψε επιπλέον και «Ιστορία της Αναγεννήσεως της Ελλάδος» (Histoire de la régénération de la Grèce) και «Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη του Μοριά» (Voyage en Moree, a Constantinople).

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΟΡΕΩΣ (Copyright © 2014 by Christos P. Papachristopoulos)

Στην εικόνα παρουσιάζεται για πρώτη φορά –σε παγκόσμια αποκλειστικότητα- ο Καταστατικός Χάρτης του Βασιλείου του Μορέως που ιδρύθηκε από την Γαληνοτάτη Δημοκρατία με την Συνθήκη του Κάρλοβιτς ή Κάρλοβατς στην χερσόνησο της Ιστρίας την 26/1/1699 και διαδέχθηκε το Βασίλειο της Κρήτης. Σημειώνεται η ένδειξη REGNO DI MOREA (BELVEDERE) που σημαίνει ότι πρόκειται για τον Καταστατικό Χάρτη της ελληνικής κοινότητας της Βιέννης -λατιν. VINDOBONA- για την διοίκηση των Ελλήνων που –σύμφωνα με ειδικά θρησκευτικά προνόμια συνδεόμενα με τον Χριστό ως Σωτήρα των Ελλήνων- περιέρχεται και ανήκει στην κυριότητα των Ελλήνων και της Ελλάδος. Στην περιοχή αυτή της Βιέννης όπου στο Φλάϊσμαρκτ υπάρχει η οδός των Ελλήνων έγκεινται πλησίον η Τεργέστη και, το πλέον σημαντικό, η ελληνική κοινότητα της Βενετίας η οποία καλείται, σύμφωνα με τις επακριβείς σημειώσεις του χάρτη, GRECIA VENEZIANE ενώ οι πληροφορίες αναφέρονται ταυτοχρόνως στον ποταμό RIO DE GRECI και στο Έθνος των Ελλήνων (NAZIONE GRECA). Σημειώνεται σχετικά ότι «Βενέτικο» καλείται η Ναυπακτία. Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία των Βενετών ή Ενετών (και, τελικά, των Ελλήνων) αφορά ιδίως την επικράτεια της Ρωμανίας που συνδέει την Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη –η οποία διακρίνεται στα ανατολικά σύνορα του χάρτη: ο χάρτης πρέπει να μελετάται συνθετικά με τον χάρτη της Ιταλίας και του κράτους της ανεξάρτητης Ελλάδας που συμπεριλαμβάνει την ελεύθερη Πελοπόννησο και παρατίθεται αμέσως παρακάτω.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

Χάρτης της Ελληνικής Ιταλίας ο οποίος συμπεριλαμβάνει την ελεύθερη Πελοπόννησο, το πρώτο ανεξάρτητο κράτος της Ελλάδος σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες που βασίζονται στο έργο του Ιωάννη Καποδίστρια: αποτελεί ενιαία σύνθεση με τον άνωθεν χάρτη της Πελοποννήσου ως του κατ’ εξοχήν Βασιλείου του Μορέως (REGNO DI MOREA). Στην σύνθεση αυτή, εικονίζεται εμφανώς η περιοχή της Πελοποννήσου ενωμένη με την Ιταλία στο σημείο της Καλλιπόλεως/Gallipoli στην θέση του δεξιού ποδιού της Κάτω Ιταλίας (δηλαδή της Grecìa Salentina) που αντιπροσωπεύει την Καλλίπολη των Στενών της Κωνσταντινουπόλεως στην Θάλασσα του Μαρμαρά. Εικονίζεται, επίσης, η Τεργέστη στην χερσόνησο της Ιστρίας (Ίστρος είναι ο ποταμός Δούναβης του οποίου το τριγωνικό Δέλτα εκβάλλει στα σύνορα Τρανσυλβανίας, Μολδαβίας και Βλαχίας όπου κηρύχθηκε η Ελληνική Επανάσταση). Στον χάρτη αυτό, το αριστερό πόδι της Κάτω Ιταλίας (η Grecia Calabra/Calabria Meridionale/Terra Grecanica/Paese Greco/Bosevia/Bovasia) έχει μεταφερθεί στην πραγματική της θέση –μαζί με το Βασίλειο των 2 Σικελιών- στον κόλπο της Νεαπόλεως όπου υπάρχει ο Torre de Greco (συμβολίζει την Μικρά Ασία και την Κωνσταντινούπολη). Τέλος, εικονίζεται και η Scala de Greco στο Cargèse της Κορσικής. COPYRIGHT © 2014 by Christos P. Papachristopoulos.

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

2 ΑΚΟΜΑ ΧΑΡΤΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: πρόκειται για χάρτες οι οποίοι αποτελούν απόδειξη για την ύπαρξη της Αυτοκρατορίας της Ελλάδος επί της Τουρκίας! Απευθύνονται προς τον "Ύψιστο Κύριο" των Τούρκων και αναφέρονται στα Κράτη της Αυτοκρατορίας του (Etats de L'Empire du Grand Seigneur des Turcs) στην Ευρώπη, στην Ασία και στην Αφρική. Πιο συγκεκριμένα, αμφότεροι οι εικονιζόμενοι χάρτες εμφανίζουν μιαν περιοχή η οποία καλείται ιστορικώς ως «Η ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓ. ΚΥΡΙΟΥ»/”Les États du Grand Seigneur” διότι ο δούκας της Αθήνας και της Θήβας ονομαζόταν ΜΕΓΑΣ ΚΥΡ(ΗΣ)/DOMINUS ATHENARUM/SIRE D’ ATHENES. Ο «Ύψιστος Κύριος» των 3 χαρτών που δημοσιεύονται εδώ είναι –σύμφωνα με «Το Χρονικό του Μορέως» – ο Μέγας Κύρης/Κύρης του Δουκάτου των Αθηνών που ιδρύθηκε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης υπό την διοίκηση της Βουργουνδίας με βάση το φεουδαλικό σύστημα της Βουργουνδίας –ως Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης– και κατέχει τις Ακροπόλεις Αθηνών-Ναυπλίου-Άργους-Θηβών/ΚΑΔΜΕΙΑ-Ακροκορίνθου της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μαζί με τα κάστρα Μυστρά, Μάνης, Λεύκτρου, Γερακίου, Μονεμβασίας και εξελίχθηκε σε Ελληνικό Δεσποτάτο του Μυστρά ή της Πελοποννήσου ή του Μορέως ως ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ με πρωτεύουσα την Βυζαντινή Πολιτεία του Μυστρά στην Πελοπόννησο. Η έρευνα των πηγών αποκαλύπτει τα ποικίλα ονόματα με τα οποία χαρακτηρίζεται η εν λόγω περιοχή: Ευρωπαϊκή Τουρκία/Τουρκία της Ευρώπης/Οθωμανική Αυτοκρατορία της Ευρώπης, Θράκη/Δακία/Δραγομανία, (Νοτιο)Ανατολική Ευρώπη, Νοτιοανατολική Χερσόνησος, Νοτιοσλαβική Χεσόνησος, Χερσόνησος του Αίμου, Ελληνική Χερσόνησος, Γραικική Χερσόνησος, Ιλλυρική Χερσόνησος/Ιλλυρικό, Βυζαντινή Χερσόνησος, Ρωμαϊκή Χερσόνησος, Δουνάβια Ευρώπη, Μεσογειακή Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ανατολή/Levante, (Ανατολική) Ρωμυλία/Ρουμηλία/Ρού(σ)μέλη/Χώρα των Ρωμαίων και, εν τέλει, Rumelia, Ρωμανία/Romagna: στην πραγματικότητα, πρόκειται για το μεσαιωνικό Βυζαντινό ή Βυζαντιακό Κράτος. Ο Μυστράς ή Μυζηθράς με την ΑΚΡΟΠΟΛΗ, το Κάστρο και τα Παλάτια-Ανάκτορα στον ποταμό Ευρώτα είναι η πρωτεύουσα της Βυζαντινής, Ελεύθερης Πελοποννήσου και του Βασιλείου του Μορέως (Regno di Morea Belvedere) επί Βενετίας αλλά αρχικώς ονομαζόταν Πριγκηπάτο της Πελοποννήσου με πρωτεύουσα την Ανδραβίδα. Τα κάστρα του Δεσποτάτου του Μορέως είναι η Ακροκόρινθος, το Εξαμίλιον, το Καστρίτσι, το Λεοντάρι, το Γαρδίκι και το Σαλμένικο ενώ στην επικράτεια αυτή ανήκουν τα κάστρα της Πάτρας/PATRASSO, Άκοβας, Μεθώνης/SAPIENZA, Κορώνης, Ναυαρίνου/NAVARONE, Παλαιόκαστρου, Νιόκαστρου, Άργους/ΛΑΡΙΣΑ, Γλαρέντζας, Μονεμβασίας με πρωτεύουσα το Ναύπλιο/Ανάπλι/NAPOLI DI ROMAGNA όπου τα φρούρια Αρβανιτιά, Ακροναυπλία, Παλαμήδι και Μπούρτζι ενώ στην Μάνη βρίσκονται τα κάστρα Πασαβά-Ζαρνάτας-Πόρτο Κάγιο-Κελεφάς. Με το Δεσποτάτο του Μυστρά συνδέονται το Δεσποτάτο της Ηπείρου (Κέρκυρα-Άρτα-Καστοριά-Θεσ/νίκη), το Βασίλειο της Τραπεζούντος και η Αυτοκρατορία της Νίκαιας. Ειδικότερα, το Δεσποτάτο της Πελοποννήσου και το Δεσποτάτο της Ηπείρου ΜΑΖΙ αποτελούν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΔΕΑ του Γεωργίου Πλήθωνος-Γεμιστού για την νέα μορφή του Νέο-Ελληνικού Κράτους. Το μεσαιωνικό Βυζαντινό ή Βυζαντιακό Κράτος αρχίζει με τον ορισμό της επικράτειάς του από την Ανατολική Πελοπόννησο –συν το Βυζάντιο, η Βλαχία και η Σερβία–, εκτείνεται στην Ιταλία και ειδικά στις περιοχές Βολωνίας, Φερράρας, Φορλί, Ραβέννας αλλά περιέχει συνολικώς και τις κτήσεις Βενετίας, Γένουας, Ρόδου και Ραγούζα/Ραούσιον/Dubrovnik/Starigrad (που καλείται και «Αθήνα της Σλοβακίας» και είναι η πρωτεύουσα της Παραθαλάσσιας Δημοκρατίας της Μεσημβρινής Ευρώπης) καθώς και από την Γαλλία τις περιοχές της Ακουϊτανίας, της Αραγωνίας και της Βουργουνδίας (εξ ου και ο τίτλος του Δούκα της Βουργουνδίας)!

Ο ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΣ-ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Μια έκτη απόδειξη για την πολιτική αυτονομία-απόσχιση της ελεύθερης Πελοποννήσου ως εκπροσώπου της υπόλοιπης Ελλάδας στην Ευρώπη προσφέρει ο πίνακας "La Tempête" του ζωγράφου Claude-Joseph Vernet (1714-1789) που βρίσκεται στο Μουσείο Καλών Τεχνών και Αρχαιολογίας Musée Esprit Calvet της Avignon. Αποδίδει την Πελοπόννησο με 2 άκρα -όχι με 3- διότι ο σκοπός του πίνακα είναι να σχηματίσει το τρίτο άκρο στον οφθαλμό του θεατή: για τον λόγο ότι ο πίνακας προορίζεται για τον συνταγματικό Αυτοκράτορα και Βασιλέα της Ελλάδος στου οποίου την κεφαλή ενώνονται τα 2 στέμματα Ισπανίας-Γαλλίας (ο χάρτης της Πελοποννήσου –ιδωμένος αφ’ υψηλού γωνίας στην θαλασσογραφία αυτή- συνενώνει σχηματικώς την Ισπανία και την Γαλλία). Ο ζωγράφος Vernet έζησε στην Ιταλία και στην Ελλάδα συνολικά για μιαν περίοδο άνω των 20 ετών προ της Γαλλικής και, κατόπιν, της Ελληνικής Επαναστάσεως. Σημειώνεται ότι ο Αναξαγόρας θεωρεί ότι η Γη είναι το κέντρο του σύμπαντος, ότι ο κόσμος είναι μια πύρινη σφαίρα στο μέγεθος της Πελοποννήσου ή ο Ήλιος είναι μια πυρακτωμένη πέτρα (διάπυρος «λίθος» ή «μύδρος») με μεταλλική μάζα στο μέγεθος της Πελοποννήσου.

Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Χάρτης με την μορφή κεφαλής Αμνού, του Αρνίου (AGNUS DEI) που συμβολίζεται με τον ποταμό Άρνο της Φλωρεντίας και του Λιβόρνο στην Τοσκάνη. Ο χάρτης περικλείεται με την μορφή πίνακα εντός του έργου τέχνης το οποίο βρέθηκε στην Σταβία (πλησίον της Πομπηΐας, στον κόλπο της Νεαπόλεως) και είναι γνωστό ως PRIMAVERA ("Άνοιξις"), FLORA ("Χλωρίς"), EUROPA ("Ευρώπη"), η Ελληνίς θεά των ανθέων. Τα σημεία του χάρτη αντιστοιχούν σε σημεία του ανθρωπίνου σώματος και εγκεφάλου (π.χ. η θέση του χεριού αντιστοιχεί στην ελληνική πόλη Νουχέρια, δηλ. την ιταλική πόλη Nocera) και χρησιμοποιείται για την χαρτογράφηση "κοινών τόπων", δηλαδή "Ουτοπίας" (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα σύνορα των χωρών του Βασιλείου ή Αυτοκρατορίας της Αιθιοπίας (δηλ. Ουτοπίας) με την Αβησσυνία-Ερυθραία-Σομαλία σε σχέση με τον Χριστιανικό Ελληνισμό και την Ιταλία).

Ανθρωπόμορφες εικόνες κρατών ή χωρών του κόσμου

Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ: περιοχή Βυζαντίου (Ελλάς και Ρωσσία), συμβολίζει το ΕλληνοΡωσσικό ή ΡωσσοΓραικικό κράτος (με ηγεμόνα τον RUSSOGRAECORUM MONARCHA) του Ιωάννη Καποδίστρια ως Capo d' Istria μετά την Ελληνική Επανάσταση. Τελεί υπό την ηγεσία του Ρωσσικού Κόμματος της Ελλάδας με επικεφαλής τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη: εκτείνεται από την Τεργέστη της Ιταλίας ως τον Μέλανα Δρυμό συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, της Τρανσυλβανίας, της Βεσσαραβίας, της ελληνικής Μολδοβλαχίας, της Βουκοβίνας και του Βανάτου Ρουμανίας ως την Δοβρουτσά και την Κωνσταντινούπολη (με σύνορα από την Κρονστάνδη της Αγίας Πετρούπολης ως την Κρονστάνδη/Μπράσοφ στην Ρουμανία).

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, Η ΝΗΣΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΙΓΩΝΗ ΒΑΣΗ

Ανθρώπινο σχήμα γοργόνας συνδεδεμένης με δίκτυο δορυφορικής τηλεόρασης εμφανίζει το περίγραμμα της νήσου Κερκύρας/αρχ. Κορυφή/Κίρκηρα (από τον συνδυασμό Κίρκης και Ήρας)/Isola di Corfù/oμηρική Σχερία/Μακρίς/Δρέπανος/Γη των Φαιάκων/FAECIA/CORSULA/Κόρη Κυρίου/Κόρη-Φως αλλά και γνωστή στους αρχαίους χάρτες ως ORFU, δηλ. Ορθή ή Νήσος του Ορφέως: συνδέεται με τις 2 νήσους στην Ιθάκη και στην Κεφαλληνία με το Αργοστόλι και είναι γνωστή εξάλλου για τα πλοία Αχιλλέως και Οδυσσέως και για το ότι έχει σχήμα του Λέοντος που είναι το έμβλημα της Βενετίας (κάτι που την συνδέει άμεσα με την Κρήτη εφόσον, άλλωστε, τα κάστρα Κέρκυρας και Κρήτης είναι αμφότερα έργα του αρχιτέκτονος Michele Sammicheli) αλλά και για το γεγονός ότι συνδέεται στην Βυζαντινή εποχή ως μητρόπολη από την Κωνσταντινούπολη. Το κυρίαρχο σημείο, ωστόσο, είναι άλλωστε ότι η Κέρκυρα έχει από την εποχή της δημιουργίας της αποικίας της εκ του Χερσικράτους ως μητρόπολη την Κόρινθο/ιταλ. CORINZIO από την οποία είναι εξαρτημένη η Κέρκυρα ως χώρα-δορυφόρος, γεγονός που συνδέεται αφενός με τους 2 κόρφους των ορέων της νήσου, την βυζαντινή ακρόπολη Κορυφώ, την επικράτεια των λεγομένων «Κορφιωτών» -εξ ου η Κέρκυρα λέγεται και Κορ(υ)φή, Κορφοί ή ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΚΟΡ(Υ)ΦΩΝ- και αφετέρου με τα 4 αγάλματα του Αχιλλέως με ιταλικούς τίτλους που βρίσκονται στο Αχίλλειον (Achille morente, Il trionfo di Achille, Achille Βlessé και Gigante statua d’Achille in Βronzo) και θεωρούνται εμβλήματα της ελληνικής πόλης της Βενετίας (Venice) καθώς και σύμβολα του Φοίνικα (Fenice) και της Αφροδίτης (Venus) και με τους 6 πύργους-φρούρια της νήσου ως σταθμούς, με τους 3 αρχαίους ελληνικούς ναούς της Γοργόνας και με τις περιοχές Κανάλι-Καμάρα. Στην μπροστινή κορυφή της κεφαλής της νήσου, βρίσκεται το ακρωτήριο Ποσείδιον και ο διπλός κόλπος της Κασσιώπης και μετά η πόλη Κασσιώπη με το βυζαντινό φρούριο, τον αρχαίο ναό του Κασσίου/Κασσιοπείου Διος και την εκκλησία/ναό της Παναγίας Κασσωπίτρας/Κασσιοπ(ο)ί(ή)τριας καθώς και την Αγία Μαρία της Κασσιώπης (πλησίον του αρχαίου κάστρου του αρχαίου λιμένος Porto di Casopo ή λιμανιού των φιδιών και της κοιλάδος Vale di San Stefano). Βορείως της Κέρκυρας, άνωθεν της Κασσιώπης, όλη η θάλασσα φέρει τον τίτλο «MARE GRAECUM». Ανατολικά της Κασσιώπης βρίσκεται η νήσος Καπαρέλλι/αρχαία Πυθωνία. Λίγο πιο κάτω από την Κασσιώπη, το Βουνί –εν μέσω των 3 πόλεων της Παλαιάς, της Κάτω και της Νέας Περίθειας– και στην πισινή kορυφή της κεφαλής της νήσου, βρίσκονται οι 2 κορυφές των ορέων Παντοκράτωρ/Ιστώμη/Ιστώνη και Αρακλή καθώς και η πόλη Σαρακηνάτικα. Στην όψη της νήσου από το ύψος των οφθαλμών ως το στήθος εντοπίζεται η τοποθεσία που φέρει το όνομα «Πλάτων» που ορίζεται κυκλικά από τον κόλπο της Ιψού και την πόλη της Κρήνης και ειδικά από τις περιοχές Ξανθάτες-Νύμφες-Πεταλούδες-Αρκαδάδες-Βιστών-Βαλανείο-Άνω Καστελλάνοι-Ανάληψη-Ύψος ως την Αγία Ελένη περιέχει εντός της την Ιερά Μονή Παντοκράτορος, το Ασκηταρειό και όλο το τμήμα που αναφέρεται στους χάρτες ως Άγιος Αθανάσιος (εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι όλη αυτή η περιοχή, πλησίον στο Porto Sidari, αναφέρεται στους αρχαίους χάρτες ως ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ). Μπροστά στην νήσο Κέρκυρα, ωστόσο, στο ύψος του στήθους της βρίσκονται οι ΝΗΣΟΙ ΤΩΝ ΟΘΟΝΩΝ/ΟΘΡΩΝΩΝ/ΦΑΝΩΝ (είναι γνωστοί ως νήσος Φανός με την σπηλιά της Καλυψούς αλλά οι νήσοι αυτοί, στην ακροαριστερή γωνία της Κέρκυρας, είναι περίπου 9 και στους χάρτες αναφέρονται να βρίσκονται είτε βορείως είτε νοτίως εκατέρωθεν της Κέρκυρας αλλά ιστορικά τίθενται πλησίον της Σικελίας και συνδέονται με τις 4 ιταλικές νήσους Gozzo/Γαύλος/Γαύδος/Καύδος/Κλαύδη/Κότσο/Γκόντσωου, Κομίνο, Κομινόττο και Μάλτα (η τελευταία θεωρείται η νήσος της Κίρκης και της Καλυψούς μαζί) αλλά και με τα υπόλοιπα μικρά νησιά της Κέρκυρας όπως η Ερεικούσα (θεωρείται μόνη της η νήσος της Καλυψούς από την οποία αναχώρησε ο οδυσσεύς για να επιστρέψει στην Ιθάκη), το Μαντράκι, το Δίαπλο και η Πλατεία νήσος. Κάτω από τις ΝΗΣΟΥΣ ΤΩΝ ΟΘΟΝΩΝ, υπάρχει η ελληνική νήσος Γυναίκα (FAMI INSULA): αυτή ταυτίζεται με την νήσο Καράβι/Κραβιά/Κορακονήσι και θεωρείται ως το απολιθωμένο από τον Ποσειδώνα πλοίο του Οδυσσέως εναλλακτικώς μαζί με 3 άλλα νησιά όπως η έναντι του Ηραίου (δωρικού ναού της Ακραίας Ήρας με ιερό, βρίσκεται πλησίον του Μον Ρεπό) πεντάγωνη νήσος Βίδο/Πτυχία νήσος/νήσοι Ταρικίαι(ς)/νήσος του Αγ. Βίτο/Νήσος της Ειρήνης/Ile de la Paix/VIDEO νήσος η οποία συνοδεύεται από την στρογγυλή νήσο Λαζαρέττο ή Ναζαρέτ/Lazaretto/Ile du Lazaret/Ile du Nazaret και άλλα 2 νησάκια πίσω από τον λιμένα της περιφερείας της πόλης της Κέρκυρας. Κάτω από αυτές τις ΝΗΣΟΥΣ ΤΩΝ ΟΘΟΝΩΝ, σημειώνεται η πόλη της Αμφιόνας και η πόλη της Ρόδας με τον δωρικό ναό και από τις οποίες ξεκινούν μια σειρά τόπων όπως το βυζαντινό φρούριο Αγγελόκαστρο/San Angelo/Château Saint-Ange/Castel Sant'Angelo/Castrum Sancti Angeli με σπήλαια και η βυζαντινή Μονή Παλαιοκαστρίτσας και μετά η Μονή Πλατυτέρας καθώς και οι άμεσα συνδεδεμένες με αυτήν Μονές της Υπεραγίας Θεοτόκου Παλαιοκαστρίτσης και Παναγίας Παλαιοκαστρίτισσας: όλη αυτή η περιοχή ως την Σκριπερού περιέχει συμβολικά τους τάφους των Ιωάννη Καποδίστρια, Αυγουστίνου Καποδίστρια και Ανδρέα Μουστοξύδη και θεωρείται Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ ενώ στον κόλπο της Παλαιοκαστρίτσας βρίσκεται ο λεγόμενος «Κώνος του Αρακλή». Η σημασία της περιοχής αυτής της Παλαιοκαστρίτσας ή ΧΩΡΑΣ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ που είναι γνωστή επειδή εκεί ο Οδυσσεύς συνάντησε την Ναυσικά μεγαλώνει –ιδίως όταν τοποθετηθούν εκεί τα μάτια της ανθρωπόμορφης νήσου, σύμφωνα με τους αρχαίους χάρτες– εκτείνεται και φθάνει ως τον Ναό του Ευαγγελισμού των Εβρόπουλων και ως το Κανάλι Εβρόπουλων-Κέρκυρας: Αγγελόκαστρο, Παλαιοκαστρίτσα, Πεταλούδες και Εβρόπουλοι σχηματίζουν μιαν ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΜΕ ΤΡΙΓΩΝΗ ΒΑΣΗ και με χορδές τόξων που συνδέεται με την πόλη Ποταμός στον κόλπο Γοβίου. Ακριβώς εκεί, στο κέντρο του σώματος της νήσου, κάτω από την Αγία Ελένη (η οποία βρίσκεται πλησίον της Santa Barbara στον Κιραίο Κόλπο όπου επίσης υπάρχουν και 2 μεγάλα νησιά τα οποία βρίσκονται στο αριστερό άκρο της χερσονήσου του Αγ. Πνεύματος/Santo Spirito ενώ στο δεξιό άκρο της χερσονήσου αυτής προ της Παλαιοπόλεως εμφανίζεται η πόλη Crisida, δηλ. η Χρυσηΐδα του Αχιλλέως) βρίσκονται τα Βασιλικά και έναντι αυτών, στην μέση, οι Έρμονες/Ερμοναίς/Ερμονέες που συνδέονται με τον ποταμό Ερμόνη στην κοιλάδα Ρόπα και θεωρούνται Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ (σημειώνεται ότι όλη η μέση της νήσου ονομάζεται MEZZARIA των Βενετών). Κάτωθεν αυτών, εντοπίζεται η Μονή Υπεραγίας Θεοτόκου Μυρτι(δι)ών καθώς και τα 3 θρησκευτικά τοπωνύμια Βάτος, Αγία Τριάς και Εσταυρωμένος. Στο άλλο πλευρό αυτών, ακριβώς κάτω από το σημείο της περιφέρειας της νήσου και ως την Ανάληψη και ειδικότερα σε σημείο που πιάνει ολόκληρο το τρίτο άκρο της χερσονήσου του Αγ. Πνεύματος/Santo Spirito -το San Spirito εντοπίζεται στην αρχή των 3 ποδιών της Κέρκυρας- και μάλιστα με κατεύθυνση προς Ανατολάς/Oriens, βρίσκεται ολόκληρη η πόλη της Κέρκυρας ή Κόρκυρας στην οποία άφησε την πνοή του ο Διονύσιος Σολωμός και όπου τοποθετείται η γέννηση του Ιωάννη Καποδίστρια (είναι τρομερής σημασίας η παρατήρηση ότι στους αρχαίους χάρτες όλη η πόλη της Κέρκυρας εμφανίζεται με μορφή κεφαλής βασιλέως ή βασίλισσας που λαμβάνει σχήμα κορώνας ενώ ακριβώς στο αντιδιαμετρικό σημείο της πόλης αυτής, από την Παλαιοκαστρίτσα ως την λίμνη των Κορισσίων, υπάρχουν 9 ολόκληρα μικρά νησιά τα οποία εμφανίζονται να αρχίζουν από τον κόλπο Μοθώνη και το Ακρωτήριο του Αγ. Αγγέλου ειδικώς με την νήσο Κολύβρι αλλά, οπωσδήποτε, δεν είναι οι Παξοί/Passo οι οποίοι βρίσκονται νοτίως όλης της νήσου αν και εμφανίζονται σε χάρτες στο σημείο αυτό). Η πόλη με την οικία και με τον ανδριάντα του Καποδίστρια αλλά και τον ανδριάντα του Francesco Morosini του Πελοποννησιακού βρίσκεται, όμως, στην διαφαινόμενη περιφέρεια της νήσου όπου το λιμάνι της Κέρκυρας (μεταξύ των λιμένων Αγ. Ιοβιανού και Αγ. Νικολάου) και ορίζεται κυκλικά από τον λόφο Αβράμη/Αβραμίου/ΑURAMIS, από το Μαντούκι και τα Μουράγια (με την περιοχή των σπηλαίων, του Γερμανικού Φρουρίου και του Ηραίου στην κορυφή του Υλαϊκού λιμένος και του ακρωτηρίου του Αγ. Νικολάου), από τα Ανάκτορα του ιπποτικού τάγματος των αγίων Γεωργίου-Μιχαήλ που είναι γνωστό ως PALAZZO REALE/PALAIS ROYAL/Königlichenschlosses, από την αρχαία ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ όπου ναός του θεού Αφρόδιτου για την λατρεία της Αφροδίτης (θεάται σε 3 σημεία που θεωρούνται ως Η ΠΟΛΙΣ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ είτε στην Ανάληψη του MONREPOS είτε στην χερσόνησο της Αναλήψεως είτε στην Παλαιοκαστρίτσα συμπεριλαμβάνοντας ως και την Αγία Ελένη), από το φρούριο της Βυζαντινής Πύλης που είναι γνωστό ως BORGO ή Προάστιο ή «ο έξω από το Κάστρο τόπος» ή Εξωπόλιον/La Forteresse Byzantine αλλά είναι καλύτερο να λέγεται με το όνομα της «Εξωπόλεως» για να σημαίνει την Κυρία Πόλη, κυρία όμως από την CITADELL η οποία έχει 2 κορυφές (βρίσκεται έναντι του Παλατιού των αγίων Γεωργίου-Μιχαήλ και του Οίκου του Προέδρου της Επτανησιακής Δημοκρατίας) και αποτελεί την Δικόρυφη Ακρόπολη της Κέρκυρας ή Κορυφώ ή ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΕΥΟΥΣΑΣ στην είσοδο της οποίας βρίσκεται το Κάστρο της Σιδηράς Πύλης/Castrum Porte Ferrio: η πρώτη κορυφή θέασης της θεάς είναι το Βυζαντικό Φρούριο των Βυζαντινών ή Νέο Φρούριο/CASTELL NOVO/CASTRUM NOVUM/Fortezza Nuova των Βενετών/Ενετών με τον ναό του Αγ. Γεωργίου ενώ η δεύτερη κορυφή θέασης της θεάς, η Ανατολική (διακρίνεται για το γεγονός ότι δίδονται σε αυτό το Ανατολικό Φρούριό της 6 ονόματα), είναι το παλαιό Φρούριο CASTELL VECHIO/CASTRUM VETUS/FORT VENITIEN/FORTEZZA VENETΑ/CASTELLO VENEZIANO/Fortezza Vecchia των Βενετών/Ενετών με την Βασιλική PORTA REALE, με τον Μητροπολιτικό Ναό των Ορθοδόξων που είναι αφιερωμένος στους Κορυφαίους Αποστόλους και με την Λατινική Μητροπολιτική Εκκλησία/Νέο Καθεδρικό Ναό των Λατίνων/Duomo καθώς και από την Στήλη του Αρνιάδα και από το Μνημείο του Μενεκράτους/Μενεκράτειον Σήμα (λίθινο τύμβο με καθήμενο Λέοντα που βρίσκεται στο Μουσείο Κέρκυρας). Η Κέρκυρα έχει, άλλωστε, ιερό του Διονύσου, ιερό των Διοσκούρων, τέμενος του Διός και του Αλκίνοου και ναό της Ήρας. Στην Κέρκυρα βρίσκεται και το Μουσείο με το αέτωμα της σειρήνας Γοργούς –μνημείο αρχαϊκής Κορινθιακής τέχνης– καθώς και το βυζαντινό μουσείο Αντιβουνιώτισσας αλλά και η περιοχή VISTA DEL LISTON καθώς και η Ροτόντα στην μεγαλύτερη Πλατεία της Ευρώπης (Piazza d’ Europa) και του Πλανήτη, η LA SPIANADA/L’ ESPLANADA. Επίσης, σε 4 σημεία της Κέρκυρας βρίσκονται οι μονές Αγ. Ιουστίνης, Αγ. Φραγκίσκου, Παναγίας της Τενέδου και η μονή/βιβλιοθήκη της Παναγίας Δημοσιάνας (Δημόσια Βιβλιοθήκη Κέρκυρας). Μετά από αυτό το συγκρότημα της αρχαίας και της νέας πόλης της Κέρκυρας βρίσκεται ο Λιμήν της Αγοράς και το Νεώριο Κέρκυρας και ακολούθως ο κόλπος της Γαρίτσας που ξεχωρίζει στην περιοχή των Γαστράδων και που θεωρείται Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟY (ενώ εκεί βρίσκονται ο ναός της Ήρας Ακραίας και η Βασιλική του Αγ. Ιοβιανού/San Jusinus), η Παλαιόπολις/Καρδάκι –νοτίως της Επαύλεως MONREPOS του Έλληνα Βασιλιά της Ελλάδος όπου και ο ναός του Ασκληπιού, η χριστιανική Βασιλική του Ιοβιανού/SAN JUSINUS για την λατρεία της Αγίας Κέρκυρας με βυζαντινά μωσαϊκά με βυζαντινά ανάγλυφα αλλά και το φρούριο CARDACHI– δηλαδή, η αρχαία πόλη και λιμήν (ANTICO PORTO) της Κόρκυρας κάτω από τον κόλπο της Γαρίτσας: διακρίνεται α) για την εκκλησία της Αναλήψεως και για την μεγάλη παλαιοχριστιανική Βασιλική (με το Χριστιανικό ανάγλυφο του Αμνού) που βρίσκεται στην είσοδο της Βασιλικής Επαύλεως και είναι αφιερωμένη στην Παρθένο και στην Αγία Κέρκυρα προς τιμήν του Αυτοκράτορος του Βυζαντίου, β) για τον δωρικό ναό με τις λεοντοκεφαλές και τα γοργονεία καθώς και για τον αρχαίοελληνικό, δωρικο-ιωνικό, ναό του Απόλλωνος και για το Βαλανείον, γ) για το φρούριο της Πολιτείας της Βενετίας (La Forteresse Vénitienne/Le Fort Vénitien): σημειώνεται, πάντως, ότι υπάρχουν διασταυρωμένες αναφορές που θέτουν αυτό το φρούριο της Πολιτείας της Βενετίας (La Forteresse Vénitienne/Le Fort Vénitien) όχι στην χερσόνησο της Παλαιόπολης αλλά εντός της ενδοχώρας και κάτω από τις 2 πόλεις της Κέρκυρας και της Εξωπόλεως, πλησίον του Αγ. Σωτήρος/SAN SALVATOR και του φρουρίου του Αγ. Σωτήρος/CASTELLO VENEZIANO και μάλιστα εκεί εντοπίζεται και το Όρος των Ελαιών! Στην Χερσόνησο της Παλαιόπολης, όντως, βρίσκεται η Χερσούπολη/αρχαία Κόρκυρα (αποικία της Κορίνθου, μεταξύ των λιμανιών Αλκινόου και Υλαϊκού, λίγο νοτίως της πόλης της Κέρκυρας στην χερσόνησο του Κανονιού). Η πόλη της Γαρίτσας, προάστιο των Γαστράδων, βρίσκεται πλησίον της αρχαίας πόλης με το όνομα Χρυσηΐς διότι εκεί υπάρχουν ο Ναός του Απόλλωνος, ο Ναός της Ήρας Ακραίας και στην μονή των αγίων Γεωργίου-Θεοδώρου/Θεοδώρων-Τήρωνος, στον Υλαϊκό λιμένα, ο αρχαίος δωρικός Ναός της Αρτέμιδος με 25 κίονες και με το αέτωμα της ανάγλυφης Μέδουσας Γοργόνας ή Κολοσσιαίας Γοργούς που συνοδεύεται στα γλυπτά της Κορινθιακής Σχολής από 2 όφεις στην ζώνη της και στα μαλλιά της, τους 2 γιους της (ίππους με τον τίτλο Χρυσάωρ και Πήγασος), 2 λεοπάνθηρες ενώ φέρει στα άκρα της τις παραστάσεις γιγαντομαχίας των θεών Διός με κεραυνό κατά του Τιτάνος ενώπιον του Απόλλωνος με δόρυ κατά γυνής καθήμενης με την μορφή της Μητέρας Γης καθώς και το λεγόμενο Μουσείο της Γοργόνας! Το αέτωμα αυτό συνδέεται άμεσα με το έτερο αέτωμα του Αρχαιολογικού Μουσείου Κέρκυρας που είναι το αέτωμα του συμποσίου του Διονύσου στο ιερό του θεού με στατήρες του θησαυρού εποχής του Ε’ π.Χ αιώνος όπου και ο ναός του Διονύσου στο Φιγαρέτο, περιοχή που συνδέεται με το παλάτι Αλκίνοου-Αρήτης πλησίον του Κανονιού. Στην ίδια ευρύτερη περιοχή της Χρυσηΐδος βρίσκονται η βυζαντινή εκκλησία και ναός Σωσιπάτρου-Ιάσωνος, ο ανατολικός Λιμήν του Αλκίνοου που συνδέεται μέσω του Ισθμού και του βυζαντινού ναΐσκου της Νεραντζίχας με τον Υλαϊκό Λιμένα στο ίδιο σημείο και, επιπλέον, το νησύδριον Ποντικονήσι που ονομάζεται ISOLA DEI TOPI ή ΝΗΣΟΣ ΜΥΣ (στην ιταλική γλώσσα, Μυς = Topo): το Ποντικονήσι ή Παιδικό Νησί ή ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ θεωρείται ο Βράχος του Οδυσσέως ή το Πλοίο των Φαιάκων και φέρει την Βυζαντινή Εκκλησία του Παντοκράτορος. Κάτω από όλην αυτήν την περιοχή και ειδικώς από τις Κυνοπιάστες, τους Κάτω Καστελλάνους και από την Καμάρα, υπάρχει το μυθικόν ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ με τα απόκρυφα έργα τέχνης της φύσεως: παλάτι Αναγεννησιακού στυλ Πομπηϊανού ρυθμού το οποίο φέρει εξωτερικώς αγάλματα 4 Μουσών, 2 Κενταύρων, 4 θεών και προχωρώντας στην σαρκοφάγο στην είσοδο του εσωτερικού προστίθενται τα αγάλματα Ερμή, Ορφέα και 2 Μουσών ενώ στον κήπο υπάρχουν κρυμμένα έργα τέχνης και πίνακες καθώς και Βυζαντινό Παρεκκλήσι αλλά σημειώνονται ιδίως τα 9 αγάλματα των Μουσών, τα αγάλματα του Απόλλωνος και του Άρη και 2 ακόμα Μουσών και οι 12 κίονες του οικοδομήματος ενώ η όλη περιοχή του παλατιού εκτείνεται ως το Γαστούρι και τις Μπενίτσες. Όλη αυτή η περιοχή, εξάλλου, από τις Έρμονες ως τους Αγίους Θεοδώρους και τον τόπο του Αγίου Γορδίου/Γορδίη (που αναφέρεται και ως Άγιος Ματθαίος) με τους Βουνιατάδες και την περιοχή των Αγίων Δέκα στο όρος Μελιτήϊον χαρακτηρίζεται ως Κοιλάδα του ποταμού Μεσογγή και φθάνει ως την πόλη Μεσογγή: έναντι αυτής, συγκεκριμένα στο ύψος του χωρίου Κεφάλι, υπάρχει η ελληνική νήσος Φορμικανή (FORMICHE ISOLA) η οποία στους αρχαίους χάρτες εμφανίζεται να έχει συνολικώς 6 νησιά! (σημειώνεται πως είναι διαφορετική από την ιταλική νήσο FORMICA η οποία βρίσκεται στην Σικελία). Από το σημείο αυτό, στην Μονή Παναγίας Μέσα Βρύσης, ξεκινά η Λίμνη Κορισσιά ή Λίμνη των Κορισσιών –όπου έναντι αυτής υπάρχει 1 ακόμα ολόκληρη αλλά μεγάλη νήσος, η LAGUDIA INSULA μαζί με 3 ακόμα νησάκια, πριν το Cavo Bianco– και από εκεί και κάτω το νότιο κομμάτι της νήσου ονομάζεται ΛΕΥΚΙΜΜΟ των Βενετών. Το ανθρωπόμορφο –και όχι δρεπανόμορφο– σχήμα της Κέρκυρας απολήγει στις περιοχές Λευκίμμη, Περιβόλι και Κρητικά, κατόπιν περνά στο άκρο του Αμφίπαγου/Αμφίπυργου/Ασπρόπαγου/Ασπρόκαβου/Cavobianco ή γνωστού ως ακρωτήριο Λευκόν και μετά υψώνεται με τις 2 περιοχές της Λευκίμμης, τους Αγίους Θεοδώρους και το ακρωτήριο Λεύκιμμον πλησίον του οποίου βρίσκεται ο κόλπος και η νήσος του Ευρίπου. Μετά από την Κέρκυρα και πριν το τρίδυμο Παξών-Αντίπαξων-Πρόπαξου βρίσκονται, όμως, ακόμα 6 νησιά: το Μογγονήσι, η νήσος της Παναγίας, η Δασκάλια και το σύμπλεγμα των νήσων του Μαύρου όρους και του Αγίου Νικολάου ή των 2 νήσων Σύβοτα (που σημαίνει δηλ. «τα φώτα της θάλασσας»). Γενικώς, για τον τόπο όπου έφθασε ο Οδυσσεύς (Ulysses) και συνάντησε την Ναυσικά αντιδικούν η Βάτος, το Γαστούρι και οι Ερμονές. Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν ορισμένες κρίσιμες τοποθεσίες για τον προσανατολισμό της πόλης της Κέρκυρας, δηλ. για την διεύθυνση και τον εντοπισμό των σημείων της νήσου προς Ανατολάς: οι κρίσιμες αυτές τοποθεσίες είναι ο Λιμήν του Αλκίνοου και ο Υλαϊκός Λιμήν σε σχέση με τα όρια ολόκληρης της χερσονήσου του Κανονιού και ειδικώς ως προς την Λιμνοθάλασσα Χαλικιόπουλου κάτω από την έξοδο της οποίας υπάρχει το Ποντικονήσι το οποίο, όμως, σε άλλους χάρτες εμφανίζεται να βρίσκεται πάνω από ολόκληρη την Παλαιόπολη, την Χερσούπολη, το Κανόνι, την Γαρίτσα, την Ακρόπολη και την Πόλη Κέρκυρας και τα 2 Ηραία της στον Υλαϊκό λιμένα και μάλιστα πλησίον της νήσου των Πτυχίων! Να γιατί είναι σημαντική η χάραξη των περιγραμμάτων και η εύρεση των ακριβών θέσεων στους χάρτες. Πάντως, στα σύνορα του νομού Κέρκυρας βρίσκονται και οι βραχονησίδες Διάκοπο, Εξωλίθαρο, Ερημίτης, Θολέτο, Κολυβίρι/Κολύβρι, Κραβιά/Καράβια, Λαγούδια, Ναυσικά, Ορθόλιθος-ον, Πεντανήσια, Πεντόβολα, Περιστερές, Πέτρες, Σκελούδι/Σκιαλούδα, Φούστα, Χαλκονήσια, Βίγλα, Μάρμαρι, Λιθάρια. Ο αναγνώστης πρέπει να δει, επίσης, και τους χάρτες με τα 2 νησιά της Κέρκυρας (Ιθάκη-Κεφαλλονιά) αλλά και το γεγονός ότι σε Κέρκυρα και Ιθάκη βρίσκεται Η ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΛΕΣΧΗ (Club Mediterannee): τα γεγονότα αυτά συνδέονται α) αφενός με το σύνολο των πολιτικών ονομάτων των θεσμών της νήσου Κέρκυρας σε όλες τις εποχές των οποίων τα αρχεία βρίσκονται στην πρωτεύουσα Κέρκυρα, την πόλη της Ελληνικής Ελευθερίας και αφορούν νομικά θέματα, δηλ. ζητήματα ονομασιών, όπως το γεγονός ότι στις αρχές του 13ου αιώνος εφαρμόστηκαν στην Κέρκυρα από την Βενετία οι θεσμοί του Βυζαντίου για τους Αυτοκράτορες των Ελλήνων ("GRECORUM IMPERATORUM" ενώ το Σύνταγμα της Κέρκυρας (Onoranda Deputazione della Città, borghi e ville di Corfù) του 1801 το οποίο λαμβάνει θέση έναντι του Βυζαντινού Συντάγματος (του Α.Μ. Καποδίστρια ΚΑΙ της Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως, σύμβαση που αποτελεί την βάση του όλου Συντάγματος) που σχεδιάστηκε για τα Επτάνησα το 1800 και διαφέρει από το λεγόμενο «ΠΟΛΙΤΙΚΟ/ΒΑΣΙΛΙΚΟ/ΗΓΕΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ» του Ναυπλίου το 1832 δεδομένου ότι αφορά κυρίως την Αυτού Μεγαλειότητα των Ελλήνων –όχι μόνο τον Αντώνιο Μαρία Καποδίστρια– αλλά ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ ενώ στηρίζεται σε επίσημα ονόματα που αφορούν είτε τα Ιόνια Νησιά είτε την ένωση των ελληνικών νήσων του Ιωάννη (Καποδίστρια) όπως π.χ. ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ/ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΕΠΤΑΝΗΣΩΝ ή Republique Des Sept-Isles/ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ 7 (ΕΝΩΜΕΝΩΝ) ΝΗΣΙΩΝ ή Repubblica delle Isole Ionie (Unite)/ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΕΠΑΡΧΙΕΣ ΤΩΝ ΙΩΝΙΚΩΝ ΝΗΣΩΝ ή Stati Uniti delle Isole Ionie/ΕΝΩΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ/ΗΝΩΜΕΝΑ ΚΡΑΤΗ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ/ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ/ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ (Repubblica Settinsulare επί Ρωσσωκρατίας), ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ ή Unione delle Isole Ionie/ΙΟΝΝΙΚΟΙ ΝΗΣΟΙ/ΙΩΝΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΕΣ ΝΗΣΟΙ/ΙΟΝΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ/ΙΟΝΙΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ/ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ/ΕΠΤΑ ΝΗΣΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ/ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ή Stato Eptaneso/ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ 7 ΝΗΣΩΝ/ ΙΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ /ΗΝΩΜΕΝΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ/(Α)ΙΟΝΙΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ/(Α)ΙΟΝΙΕΣ ΝΗΣΟΙ ή Les îles Ioniennes/ ΙΟΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ/(Α)ΙΟΝΙΟ ΚΡΑΤΟΣ ή Stato Ionio ή ΑΙΩΝΙΟ ΚΡΑΤΟΣ, β) με το γεγονός ότι το 1803 ψηφίστηκε το Σύνταγμα της Επτανήσου Πολιτείας το οποίο ορίζει ότι "η Γραικική Ορθόδοξος Πίστις εστίν η κυριεύουσα θρησκεία της Επικρατείας" και γ) με την δημιουργία της Ρεπούμπλικας των Ηνωμένων Πολιτειών –δηλ. της Επτανήσου– θεσμού ο οποίος γενικώς έχει την ονομασία ISOLE DELL’ ETTANESO» και ερμηνεύεται και ως τα «Νησιά της Αθανασίας».

ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ

Το σχήμα του σώματος του Οδυσσέως εμφανίζει ο χάρτης-περίγραμμα της νήσου Ιθάκης η οποία είναι γνωστή με τα ονόματα Ηθρακή/Θιάκι/Θεάκι, καλείται διεθνώς ως ITACHA ή UTICA (λέξη η οποία φοινικιστί σημαίνει «αποικία» αλλά ερμηνεύεται και ως «Ιουδαϊκή» ενώ ιταλιστί ονομάζεται «Val di Compare») αλλά η ορθή και μοναδική σωστή ονομασία της νήσου είναι «η Θάκη»: σημειώνεται ότι α) το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ/ΑΚΡΟΠΟΛΗ της Ιθάκης βρίσκεται σε λόφο της νήσου προς την Στερεά Ελλάδα ενώ β) το ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΚΑΣΤΡΟ βρίσκεται στο λιμάνι του Αγ. Δονάτου, πλησίον στις Καντήλες στο βόρειο τμήμα της νήσου. Ειδικότερα τώρα, από ανθρωπομορφικής όψεως, στην κορυφή της κεφαλής -στο ύψος του μετώπου- βρίσκεται το οροπέδιο Μαραθιά όπου εντοπίζεται η Μαραθοσπηλιά/Σπήλαιο του Εύμαιου και η Πηγή της Αρετούσας καθώς και οι κορυφές των 6 ορέων αφενός Νερόβουλου και αφετέρου Νήϊου, Πεταλέϊκου/Παταλέϊκου, Καραβέϊκου και Μαραθιά. Ξεχωρίζουν, εξάλλου, στον ίδιο τόπο οι περιοχές Πίσω Αετός (στην πίσω πλευρά της κεφαλής) και Ελληνικό (στην θέση της φαλάκρας των μαλλιών, όπου Ο ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΕΥΜΑΙΟΥ) με την Μαρμαροσπηλιά/Σπήλαιο των Νυμφών. Στην θέση των ματιών του Οδυσσέως και κάτω από τον Μαραθιά βρίσκεται η Μονή Ταξιαρχών και, έναντι των ματιών, διακρίνεται Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΗΣΟΣ. Στην θέση της μύτης, εντοπίζεται το Περαχώρι με την Πηγή της Αρέθουσας και τον όρμο του Αγ. Ανδρέα/Ανδρί όπου έφθασε ο Οδυσσεύς στην επιστροφή του στην Ιθάκη. Ακολουθεί, στην θέση του στόματος, ο κόλπος Σαρακίνικο(ς) όπου η Κρήνη της Αρεθούσης και με το λεγόμενο ΟΔΥΣΣΕΙΑΚΟ ΑΣΤΥ (κατά την πρώτη εκδοχή, εκεί –πάνω δεξιά από το Βαθύ της Ιθάκης– βρίσκονται οι αρχαίες Αλ(αλ)κομενές). Πίσω από την μύτη και το στόμα, κυριαρχεί το όρος Μεροβίγλι και οι τόποι Παλιόκαστρο και Πίσω Αετός. Στην περιοχή του λαιμού ή του λάρυγγα της ανθρωπόμορφης νήσου, βρίσκεται η πόλη Ιθάκη/Βαθύ (όπου και η γέννηση του Οδυσσέα Ανδρούτσου) και η Πηγή της Αρέθουσας. Το επίνειο και λιμάνι της Ιθάκης είναι ο κόλπος του Μώλου με την ορμολίμνη του Αετού ή Μώλο του Αετού. Εντός του λιμένος της, βρίσκεται Η ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ με Ναό της Μεταμορφώσεως και με το ιερό σπήλαιο Μαρμαροσπηλιά/Άντρο των Νυμφών του Ομήρου. Στην ίδια αυτή θέση αλλά στον σβέρκο, υπάρχουν οι περιοχές Χάνι και Χωριδάκι και Αγρός ενώ η θέση μπροστά στο στήθος λέγεται «Αγρός του Λαέρτη». Ακολουθούν στον Ισθμό του Αετού ο εντοπισμός της τοποθεσίας Έξω Αϊτός, στο στήθος η Μονή της Παναγίας Καθαρών ή «Καθαρά Μονή» με το έργο ΙΗΣΟΥΣ ΕΛΚΟΜΕΝΟΣ ενώ παρατηρείται στο κυρίως σώμα –στην πλάτη– η περιοχή Λεύκη στην περιοχή του όρους Νήριτος, στο κέντρο το όρος Αγωγή/Νήριτον/Νηρίτιον/Νήρι με την τοποθεσία Ανωγή με το Μενίρ στον βράχο του Ηρακλή (πλησίον του όρους Ανωγή βρίσκεται το Στεφανοβούνι/Μεροβίγλι με τα 2 χωριά/άκρα του Περαχώρα και Μοναστήρι των Αρχαγγέλων) ενώ μπροστά στην κοιλιά ο Άγιος Ηλίας και το Ψεγάδι καθώς και η πολύ σημαντική πόλη αρχ. Κιόνιον/Κώνειον και, κατόπιν, η Ράχη, οι Φρίκες/Βρήκες και, ιδίως, το Λάχος (Κιόνιον/Κώνειον, Ράχη, Φρίκες και Λάχος, δημιουργούν μιαν τετράγωνη πυραμίδα με κορυφή στον Σταυρό, πίσω από το Κιόνιον/Κώνειον και άνωθεν του λόφου των Πηλικάτων). Στο αριστερό άκρο της ανθρωπόμορφης εικόνας, υπάρχουν οι πόλεις Μελάνυθρον πλησίον της θέσεως Κολλυρή (αλλά και –κατά μιαν δεύτερη εκδοχή– οι αρχαίες Αλ(αλ)κομενές στην θέση Αετός όπου ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ/ΚΑΣΤΡΟ ΟΔΥΣΣΕΩΣ, σημειωτέον ότι το ΟΔΥΣΣΕΙΑΚΟ ΑΣΤΥ έχει ως κέντρο τον Αετό, όρος στον Ισθμό του Αετού) καθώς και ο κόλπος Φρικών. Πριν φθάσουμε στο δεξί άκρο, πίσω από το σώμα αυτό της νήσου με την μορφή του Οδυσσέως, παρατηρείται η ελληνική νήσος Δασκαλ(ε)ιό η οποία ορίζεται ως Η ΝΗΣΟΣ ΑΣΤ(Ε)ΡΙΣ του Ομήρου! Στο δεξί άκρο, κάτω από τον λόφο των Πηλικάτων, εντοπίζεται μια θέση που συνδέεται με την Ανωγή και καλείται «Σταυρός» και όπου αμέσως μετά, στην περιφέρεια της ανθρωπόμορφης νήσου, βρίσκεται ο κόλπος της «Πόλεως» (ΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΙΘΑΚΩΝ, λιμάνι με την Ομηρική πρωτεύουσα της Ιθάκης και με σπήλαιο), το λεγόμενον ΑΣΤΥ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ ή ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΩΣ, και αμέσως μετά ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ και η Μονή Παναγίας και , επίσης, η περιοχή Πλατρειθιά/Πλατρειθριάς/Πλατηθριάς (που συνδέεται με το σπήλαιο του Πλάτωνος και με την αρχαία Τροία). Κατόπιν, η κορυφή της Παναγίας Ελεούσας και το όρος Ρουσάνο από το οποίο αρχίζει η περιοχή της Εξωγής και των Λιμνών καθώς και, ειδικότερα, στο ακραίο σημείο, η πόλη Εξωγή/Εξοχή όπου Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, πλησίον στον κόλπο των Αφαλών: όλη αυτή η περιοχή ως την Εξωγή (αν και η πόλη βρίσκεται ειδικώς κάτω από τα Πηλικάτα, απέναντι στις Φρίκες και άνωθεν του Πλατρειθιά) χαρακτηρίζεται ως η θέση της αρχαίας Πόλης Ιερουσαλήμ!

Ο ΚΟΛΠΟΣ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΟΣ

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ΦΟΙΝΙΚΗΣ

Ανθρωπόμορφος χάρτης ο οποίος εικονίζει την Ελληνίδα Βασίλισσα της Φοινίκης ως πόλη η οποία αφενός εντοπίζεται στην Μέση Ανατολή αλλά αφετέρου βρίσκεται κατ' ουσίαν βρίσκεται στο κέντρο της Μεσογείου και στο μέτωπο της Λευκής Αφρικής και καταφανώς στα σύνορα της χριστιανικής Ισπανίας και Μαυριτανίας-Νουμιδίας: η εικόνα αντικατοπτρίζει τον Φοινικικό κόσμο, υπό την έννοια ότι η Φοινίκη συμβολίζεται με τον μύθο της Σφιγγός και του Φοίνικος ιδίως στην Αίγυπτο.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΜΑΓΙΑΣ

Το κράτος της αυτοκρατορίας Μάγιας με μορφή ανδροειδούς περιγράμματος: συμβολίζει την ακμή του πολιτισμού Μάγιας στην Κεντρική Αμερική -δηλ. Ομηρική- ήπειρο, αντιπροσωπεύει το σώμα της Σφίγγας της Αιγύπτου σε συνδυασμό με την Σφίγγα της Βραζιλίας (η Σφίγγα ταυτίζεται με τον Φοίνικα σε όλες τις γλώσσες του κόσμου) και το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο ντε Ιανέϊρο. Ιδιαίτερη θρησκευτική σημασία έχει στην Βραζιλία η περιοχή του Μπέλο Οριζόντε, από την πόλη Ιανέϊρο ως την περιοχή των 7 Λιμνών, το Ματορύγχος, το Κογκουχάς, τον Άγ. Ιωάννη των Βασιλέων και την βραζιλιανική πόλη της Κορίνθου, Corinto, στο Minas Gerais πλησίον της περιφέρειας του Αγίου Πνεύματος. Σημειώνεται σχετικώς ότι τριπλή όψη εστεμμένης κεφαλής παρουσιάζει και η περιοχή της Ισπανίας (η οποία, άλλωστε, συνδέεται με την Ισπανική Αυτοκρατορία της Αμερικής). Η Αυτοκρατορία Μάγιας, ωστόσο, με κεφαλή στην χώρα της Μπιλίζ βρίσκεται άνωθεν της αυτοκρατορίας των Ίνκας και του Ελ Ντοράντο αλλά το σώμα της εντοπίζεται ακριβώς κάτω από το CORPUS CHRISTI των Η.Π.A.

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ

Ο χάρτης αποδίδει με ανθρώπινη μορφή την περιφέρεια της Αυτοκρατορίας των Ίνκας. Αποτελεί συμβολική φωτό η οποία χρησιμεύει για να δείξει τον κοινό τόπο που δημιουργείται -και, μάλιστα, με την θέση των οφθαλμών- στην πόλη Κίτο (στην ελληνική γλώσσα, η πόλη Κοιτώ βρίσκεται δίπλα στο Ελ Ντοράντο) από την συνένωση πάνω στο έδαφος της γης ανθρώπων διαφορετικών χωρών ώστε να αποτελούν ένα ενιαίο έθνος: σημειώνεται ότι αυτό το περίγραμμα το οποίο σχηματίζεται από την συνένωση πάνω στα σύνορα διαφορετικών κρατών ονομάζεται "Επικράτεια" όπου ασκεί κυριαρχία μία χώρα, δηλ. territory/territorio/território.Το Ελ Ντοράντο βρίσκεται στα νοτιοανατολικά σύνορα της Κολομβίας, στην ίδια ευθεία νοητικά με τις πόλεις Ναζαρέτ-Μαγαπά και την νήσο των Πανθήρων της Βραζιλίας, στην γραμμή του Ισημερινού.

H ΣΦΙΓΓΑ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ

H Σφίγγα της Βραζιλίας στην Mirante Dona Marta με το όρος Sugarloaf Mountain ή Montaña Pan de Αzúcar/Pão de Açúcar στην περιφέρεια Pain de Sucre του όρους Μontaña del Corcovado ακριβώς στα πόδια του αγάλματος του Χριστού Λυτρωτή (Cristo Redentor) πάνω από τον διπλό κόλπο Bahia de Botafogo-Baía de Guanabara στην πόλη του Ρίο (ντε) Ιανέϊρο, δηλ. του Ποταμού Εναέριου. Προέρχεται από την ελληνική πόλη Σούκρη, δηλ. την πρωτεύουσα της χώρας του Σιμόν Μπολιβάρ, την Βολιβία: η πόλη Σούκρη είναι γνωστή ως Sucre ή La Plata ή Ciudad de la Plata de la Nueva Toledo ή Charcas ή Chuquisaca και βρίσκεται στο παλαιό Περού (Bahio Peru) ή αρχαία Βολιβία (Άνω Περού, Αlto Peru) στην πολύ σημαντική περιοχή του ALTIPLANO στο κέντρο-κοινό τόπο της Νοτ.Αμερικής. Η πόλη σχηματίζει σταυρό με άκρα τις κορυφές τετράγωνης πυραμίδας και με κοινό κέντρο γύρω από τις πόλεις ΛαΠαζ, Ποτοσί, Cochabamba και Σάντα Κρουζ (πρωτεύουσα της Ανατολής/Oriente/Gran Chiquitania), διότι συνδέεται με τα 2 νησιά του Ηλίου και της Σελήνης στα σύνορα Περού και Άνω Περού/Αρχαίας Βολιβίας που έχουν την θέση των ματιών του Αγ. Ματίας στον χάρτη της Βολιβίας. Οι πόλεις των περιοχών αυτών (όπως και οι Άνδεις, η Μποκοτά, η Αγκοστούρα, το Αγιακούτσο, η Λίμα, το Κίτο, η Καρταγένη, η Αμαζονία και πολλές άλλες) ονομάζονται κι αυτές από την ελληνική γλώσσα, όπως Τοτόρα, Αντόρα, Πουνάτα, Ατέν, Κόροικο, Καλαβάγια, Τσαλαπάτα, Σαμαϊπάτα και Απολλομπάμπα (μόνο που οι γλωσσολόγοι της Νοτ.Αμερικής την ονομάζουν εκεί ως γλώσσα Quechua των Ίνκας, διότι αγνοούν την ελληνική γλώσσα που καλείται στην περιοχή αυτή Griego). Πλησίον αυτής, βρίσκεται η ιστορική και αχαρτογράφητη περιοχή του Gran Chaco που εξακτινώνεται σε 4 σημερινά κράτη και κυρίως έχει κέντρα την Villamontes, το όρος Μοντεχρήστου και την "Πόλη των Γλυπτών", την ηρωϊκή και αντιστασιακή Resistencia. Σημειώνεται, όμως, ότι η πολιτεία Σούκρη/Sucre βρίσκεται στην βορειοανατολική Βενεζουέλα με πρωτεύουσα την πόλη του Κων. Κούμα, την Κουμάνα/Cumaná/Nueva Toledo που αποτελεί το κράτος Estado Sucre.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΒΟΛΙΒΙΑΣ

Η ΜΑΓΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ

Η Μαγελληνική Ήπειρος, Μαγελλανία: εμφανίζεται στον χάρτη αυτό η Ινδιάνικη μορφή της Νοτίου Αμερικής, σύμβολο μιας άγνωστης ηπείρου η οποία κατάγεται από Ινδιάνικες-Ελληνικές φυλές Μοϊκανών/Μαχικανών/Mohicans που ζουν από το Μίτσιγκαν/Michigan των Η.Π.Α. και το Μιτσοακάν/Michoacán του Μεξικού με κέντρο την Αυτοκρατορία Μάγιας στην Ονδούρα, την Μπελίζε και την Γουατεμάλα, εκτείνονται στην περιοχή των Ίνκας στο Περού, το Άνω Περού, την Βολιβία και το οροπέδιο του Γκραν Τσάκο και της Gran Chiquitania (ΟRIENTE, ΑΝΑΤΟΛΗ, ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ 4 ΚΡΑΤΩΝ) και καταλήγουν στην Γη του Πυρός και το ακρωτήριο Χορν όπου βρίσκεται η Νήσος ή Γη ή Ήπειρος των Κρατών. Ονομάζεται Μαγελλανία, Γη Μαγελλάνου, η χώρα του Μαγελλάνου/Μαγγελάνου/Fernão de Magalhães ή Fernando de Magallanes –διαβάζεται Μαγαλιάϊνς ή «Μεγάλοι Αιώνες»– ο οποίος στην Αρωκεανική γλώσσα ονομάζεται Manelican ή Manecilan, ο «Κονκισταδώρ των Μνημείων», καταγόμενος από το Γαλμπούκο της Αρωκεανίας (πρόκειται για συνδυασμό της Ελληνικής και της Γαλλικής γλώσσας που δημιουργεί κοινό τόπο) που, σύμφωνα με τις πηγές, είναι η πόλη Σαμπρόζα ή Σαβορόσα της Πορτογαλίας ενώ ο ίδιος είχε το κέντρο της αγροικίας του στο βασιλικό Kράαλ/Graal της Κιτενίας, περιοχής με αγρόκτημα που εντοπίζεται στην estancia του Ι(ο)κ(ου)ΐτος του Ισημερινού και εκεί όπου ανοίγεται η περιφέρεια του Ισημερινού Αμαζονίου (η περιφέρεια αυτή λέγεται Orientale, φθάνει ως την Ανατολική Βολιβία, καλείται με το όνομα «Οραία», δηλ. λατινική «Μοντάνια» και σηματοδοτεί το Αμαζονικό ή Ανατολικό Περού) με επικράτεια που ορίζεται από τα 2 Δέλτα Αμαζονίου και Ορενόκου/Ορινόκου/Ορεινού Όγκου: ο Μαγελλάνος/Μαγγελάνος πέθανε τελικά στην Φιλιππόνησο, δηλ. στην νήσο Ματάν/Μαντάμ των νήσων Αγίου Λαζάρου των Φιλιππίνων. Η Μαγελλανία ήταν αδιαίρετη ως σύνολο ως το 1881 και ανήκε σε Χιλή-Αργεντινή με πρωτεύουσα το Belgrano οπότε έγινε εναλλαγή των πρωτευουσών Buenos Aires-La Plata, καθώς η διανομή της έγινε με άξονα το θέμα των συνόρων της Αυτοκρατορίας Ίνκας στο τρίγωνο Περού, Χιλή, Βολιβία. Όλες οι χώρες της Μαγελληνικής Ηπείρου αποτελούν ανακαλύψεις του Μαγελλάνου ή Μαγγελάνου ο οποίος ανακάλυψε και το Montevideo (όπου η Atlantis). Κανονικά, η Μαγελληνική περιοχή, δηλ. η Μαγελλανία, είναι ολόκληρη η Γη, η παλαιά Παγγαία, από το Περού ως την Αυστραλία και την Ωκεανία (αμφότερες, αποτελούν ενωμένες το Αυστραλιανό Περού ή την Περουβιανή Αυστραλία) συν η Κεντρική Αμερική με την Γουατεμάλα, την Αντίγκουα, το Μπελίζε, το Πετέν και το Γιουκατάν, μαζί με όλη την Αυτοκρατορία Μάγιας . Αναλυτικά, τώρα, η Γη Μagalhanes/Μαγαλιάνες είναι η Μεσημβρινή Νότιος Αμερική και έχει πρωτεύουσα την Πούντα Αρένας ή παλαιά γνωστή ως Μαγγαγιάνες ή Μαγκαλλιανές στην χερσόνησο Βρούνσβικ: περιλαμβάνει και το Αρχιπέλαγος των 100 νήσων Μαγελλάνου όπου ανατολικά βρίσκεται η νήσος Stasen/de los Estados, δηλ. η Γη ή Νήσος των Κρατών ή των Πολιτειών. Η Μαγελλανία είναι ο νοτιώτερος νομός της Χιλής και λέγεται «επαρχία Μαγκαλλιάνες ντε λα Αντάρτικα Χιλένα» αλλά και «Ατλαντική Ζώνη», «Ζώνη της Ατλαντίδας». Η ΜΑΓΕΛΛΑΝΙΑ/ΜΑΓΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΗ ΠΥΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ + Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΤΑΓΩΝΙΑ και έχει έκταση 2 φορές την BENELUX. Η Γη του Πυρός λέγεται TIERRA DEL FUEGO και ορίζεται από την πόλη Rio Grande ενώ οι κάτοικοί της έχουν το όνομα των Φουέγιων/Φουεγίνων/Fueguines/Fueginos/Fuegians αλλά είναι, στην ουσία, Πολύνησος: Η ΓΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΗΣΟΣ ΓΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ (που είναι η λεγόμενη αποικία Χοππάρο της Ελπίδος) + ΟΙ 12 ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΗΣΟΙ Desolation, Santa Ines/Αγ. Αγνή, Clarence, Gordon, Dawson, Χορν και οι 4 νήσοι OSTE και η νήσος Navarone/Ναυαρίνο/Ματαρίνο/Ναιαρίνο/Εναέριον/Ιανουαρίου/Ιαγουάρου καθώς και η Νήσος/Γη των Κρατών/Πολιτειών. Πρώτον, H ΓΗ ΠΥΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΛΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΤΙΚΗ ΠΑΤΑΓΩΝΙΑ Ή ΧΙΛΙΑΝΗ ΠΑΤΑΓΩΝΙΑ + Η ΓΗ ΜΑΓΕΛΛΑΝΟΥ και περιλαμβάνει την νήσο Chiloe, την περιοχή Άϊσεν/Ασέν/γαλλική Accent, το Κανάλι των Αγίων Πάντων και τους 2 πορθμούς Μαγελλάνου, δυτικά και ανατολικά, προς την Θάλασσα του Νότου, την Μεσημβρία. Αφενός μεν η Χιλή έχει την Δυτική Γη του Πυρός με την πόλη Porvenir στην Χιλιανή Ανταρ(κ)τική, δηλ. την Ανταρ(κ)τική ως ήπειρο ενωμένη –χωρίς πάγους– με την Νότ.Αμερική ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (σημειώνεται ότι στην Ατακάμα των συνόρων Χιλής και Περού βρίσκεται η πόλη Μεχιλ(ι)όνες/Μεγελόνες ενώ στην Κάτω Χιλή, πλησίον της νήσου Αγ. Αγνής, η πόλη Μανανσιάλες). Αφετέρου, η Αργεντινή έχει την Ανατολική Παταγωνία, την Ανατολική Γη του Πυρός με την πρωτεύουσα (Ιη)Σουά(γ)ια/Ουζουάγια/Ushuaia, την νοτιώτερη και νεώτερη πόλη του κόσμου, αλλά και την Πόλη του Δαρβίνου Darwin συν το Αρχιπέλαγος της Γης του Πυρός καθώς και την Νήσο ή Γη των Κρατών/Πολιτειών αλλά και τις 3 νήσους Νavarone, Χορν, Πάσχα, τα Νησιά του Νοτίου Ατλαντικού, τις νήσους San Ambrosio & San Felix, την νήσο de los Desventurados και τις 3 νήσους Juan Fernandez Sala y Gomez με την νήσο του Ροβινσώνος Κρούσου και όλη την Αργεντική Ανταρ(κ)τική. Διευκρινίζεται ότι η Παταγωνία της Ανταρ(κ)τικής φθάνει ως τον ποταμό Rio Negro και έχει κατοίκους τους Παταγωνίους/Μεγάποδες/Tehuelches. H τρίτη χώρα της περιοχής, ειδικότερα, είναι η Araucan(i)a η οποία στα βιβλία γράφεται Αρωκανία, Αραυκανία, Αραγωνία ή Μαπούτσε και βγαίνει από το αρχαίο Έρρωσο και την Ρωξάννη του Μεγ.Αλεξάνδρου αλλά συνδέεται με την πόλη Ρώσον/Ράουσον/Ραβωόν στα ανατολικά της Αργεντινής: η Αρωκ(ε)ανία έχει πρωτεύουσες ιστορικά τις 2 πόλεις Arauco & Lebu, μεταξύ της Concepcion και της Valdivia στην Χιλή συμπεριλαμβανομένης παλαιόθεν και της νήσου Chiloe, ενώ οι κάτοικοί της λέγονται Aρωκ(ε)ανοί ή Voregas ή Μπορεάνοι αλλά το κράτος τους αποτελεί το Βασίλειο Yekmonsche. Στην εικόνα, παρουσιάζεται με εντυπωσιακό τρόπο το περίγραμμα της ένθρονης και εστεμμένης Ινδιάνικης μορφής που έχει σπονδυλική στήλη την Χιλή και το Περού. Στην κορυφή της κεφαλής της βρίσκεται η νήσος Γη του Πυρός, νήσος η οποία είναι διαιρεμένη μεταξύ Χιλής και Αργεντινής αλλά ενωμένη έχει την ανθρωπόμορφη εμφάνιση της Σφίγγας,λέγεται Μαγελλανία (εξ ου Μαγελληνική Ήπειρος) και αποτελεί την ένωση της Αυτοκρατορίας Ίνκας στο πρόσωπο της των 2 Αυτοκρατοριών, Ελληνικής και Μάγιας.

H ΝΗΣΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

Εντυπωσιακός χάρτης της Ελληνικής Σικελίας με την μορφή της Σφίγγας της Αιγύπτου (σημειώνεται, εξάλλου, η αντιστοιχία των Θηβών της Ελλάδος και των Θηβών της Αιγύπτου). Το σχήμα της εικόνας αποκρυπτογραφεί πλήρως την σύνδεση της Σφιγγός ή του Φοίνικος της Αιγύπτου σε σχέση με την Σφίγγα και το άγαλμα του Χριστού στην Βραζιλία. H νήσος Σικελία ονομάζεται ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ: Isola del Sole/L' île du soleil/Solatia.

Η ΝΗΣΟΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΣΦΙΓΓΑΣ

Εύγλωττη φωτό η οποία εμφανίζει την Κεφαλλονιά με την εντυπωσιακή μορφή της Βασίλισσας-Σφίγγας της Αιγύπτου (αν και σημειώνεται ότι ήδη η κανονική μορφή της νήσου έχει το σχήμα γυναίκας καθήμενης, απλώς με τον χάρτη αυτό δίδεται ο ορθός προσανατολισμός): δες, εξάλλου, και τις εικόνες των 2 νησιών στην Κέρκυρα και στην Ιθάκη). Η κεφαλή της Κεφαλληνίας -όπως εμφανίζεται στην εικόνα- αντιστοιχεί στην περιοχή της Παλικής (από την πόλη με το όνομα Πάλη) που αντιστοιχεί στην Παλική της Σικελίας (νησί που έχει το ίδιο σχήμα της Σφίγγας): η Παλική Σικελίας βρίσκεται κάτω από την Αίτνα/αρχ. Ίνησσα στο ελληνικό Μέναινον και στην ίδια ευθεία και απόσταση μεταξύ Λεοντίνων και Ακράγαντος.

ΤΟ ΑΝΔΡΟΓΥΝΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ CRES Ή CRIS

Ανθρωπόμορφη εικόνα της νήσου CRES ή CRIS στα σύνορα Ιστρίας-Ιταλίας-Δαλματίας-Σλοβενίας-Κροατίας στην χερσόνησο της Ιστρίας αλλά στην αντίθετη πλευρά του τριγώνου από τον κόλπο της Τεργέστης (Trieste) στον οποίο βρίσκεται, πλησίον των περιοχών Ankaran (Άγκυρα) και Polje (Πόλη), η Νήσος KOPER, ειδάλλως Nήσος CAPODISTRIA: πρόκειται για το ελληνικό νησί Χέρσος (στην Ιταλική γλώσσα Cherso, στην Λατινική Crepsa, στην Γερμανική Kersch).

OI 3 ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΕΣ ΛΙΜΝΕΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Εικονίζονται οι 3 λίμνες της Ιταλίας που εμφανίζουν ανθρώπινο σχήμα και έχουν, μάλιστα, και 12 πανέμορφα νησιά: πρόκειται για τις λίμνες Α) Lugano, Β) Maggiore με την 1 νήσο Isolino Partegora, τα 2 νησιά Brissago (δηλ. τα νησιά San Pancrazio/Grande Isola και Isolino/Isola Piccola/Isola di Sant’Apollinare), τα 3 νησιά των Castelli di Cannero και τα 5 νησιά Borromeο, δηλ. τα νησιά Isola Bella, Isola Madre, Isola dei Pescatori/Isola Superiore, Isolino di San Giovanni και Scoglio della Malghera και Γ) η λίμνη Como με το νησί Isola Comacina.

ΤΟ ΚΑΤΟΠΤΡΟ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

Πίνακας του άγγλου ρομαντικού ζωγράφου, ρωσσικής καταγωγής John Robert Cozens (1752-1797) που απεικονίζει την ηφαιστειακή λίμνη Νέμι μεταξύ των 2 πόλεων Νέμη/Aricium και Ari(c)cia στο Λάτσιο της Καμπανίας στην Ιταλία, λίμνη η οποία είναι γνωστή ως «κάτοπτρο της Αρτέμιδος» (Speculum Dianae), πηγάζει από την πηγή της νύμφης Ηγερίας και αναφέρεται στην θεά των δασών Νταϊάνα («Diana Nemorensis ή Diana Nemoralis»): εκεί βρίσκεται η ιερή βελανιδιά, ο κήπος και το Νυμφαίο της Αρτέμιδος και το ιερό της που αναφέρεται από τον Βιτρούβιο, ο αρχαϊκός ναός της Αρτέμιδος, γύρω από τον οποίο διεξάγονταν επί ελληνιστικής Ρώμης οι τελετές Nemoralia και αναδεικνυόταν ο βασιλιάς-ιερεύς της περιοχής αυτής, Rex Nemorensis (από το ελληνικό «Ναι, μου αρέσεις» διότι, εξάλλου, το καλοκαίρι στην επιφάνεια της λίμνης αντικατοπτρίζεται η Σελήνη) και ο οποίος ναός ήταν αφιερωμένος στην Αρτέμιδα και στην ελληνο-αιγύπτια θεά Ίσιδα και στην Ρωμαία θεά –σύμβολο της Παναγίας– Mater Matuta. Τον μύθο ιδρύσεως της θρησκείας της Αρτέμιδος αναφέρουν οι ποιητές Σουητώνιος, Σέρβιος, Στάτιος και Βιργίλιος και τον ενισχύει ως θρύλο ο Σκώτος μυστικιστής συγγραφεύς και ανθρωπολόγος Τζαίημς Τζωρτζ Φραίηζερ (1854-1941) το 1890 στο έργο συγκριτικής μυθολογίας, θρησκείας και μαγείας (The Golden Bough) δηλ. Ο ΧΡΥΣΟΣ ΚΛΩΝΟΣ. Για περισσότερη επεξήγηση της χρήσης των καλλωπιστικών κατόπτρων στην αρχαία τεχνολογία, βλ. ανωτέρω O ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΗ ΙΝΔΙΑ

Παραστατική εικόνα της Ινδίας η οποία εμφανίζει ανθρώπινη μορφή, όπως άλλωστε -αν απομονωθεί- και ολόκληρος ο Ινδικός Ωκεανός ή Ωκεανός των Ινδιών (η λέξη "Ωκεανός" προέρχεται από την ελληνική σημασία "ικανός" ενώ η σημασία των Ινδιών στην φιλοσοφία, θεολογία και αστρονομία ταυτίζεται με την θεωρία των Ιδεών). Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στο γεγονός ότι στην κορυφή της Ινδίας και στα 2 άκρα της -περιοχή της παλαιάς ελληνικής Πενταποταμίας και Επταποταμίας, από τον Ινδό ως τον Γάγγη και τον κόπλο της Βεγγάλης- υπήρχε η ελληνική Δυναστεία Μωρέων ενώ η όλη χώρα έχει την γεωμετρική εικόνα ρομβοειδούς τριγώνου ή τετραγώνου που συνδέεται με την αποκρυπτογράφηση των μυστικών απορρήτων των πυραμίδων: ιδίως η περιοχή της Νήσου των Ελεφάντων στην περιφέρεια Βομβάης-Τρομπάϋ και η ανθρωπόμορφος νήσος Κutch ή Κachchh του Gujarat όπου και η πόλη του Γκάντι (η λεγόμενη ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΟΣ που φθάνει ως την Αφρικανική ήπειρο) συνδέονται με την Ελεφαντίνη Νήσο της ελληνικής Αιγύπτου.

ΤΑ 3 ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΚΑΣΠΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Εντυπωσιακή φωτογραφία στην οποία διακρίνονται τα 3 ανθρώπινα πρόσωπα τα οποία παρουσιάζει η ανατολική ακτή της Κασπίας: εντοπίζονται αφενός α) στην περιοχή του κόλπου του Καραμπο(γ)κάς στο Τουρκμενιστάν/Τουρκεστάν/Τουρκμενίας των Τουρκομάνων και συγκεκριμένα στις πόλεις Turkmenbasy και Krasnovodsk με τα μάτια του προσώπου να βλέπουν στο Μπακού/Baku (το οποίο ιδρύθηκε από τον Μεγάλο Αλέξανδρο), στην Αστάρα, στο Κουρδιστάν, στο Νταγκεστάν και στην Υπερκαυκασία ενώ αφετέρου στον Καύκασο και ειδικότερα β) στην περιοχή του Ακτάου/Aktau/Aqtau και του Φορτ Σεβτσένκο στο Καζακστάν με τα μάτια του προσώπου –και μάλιστα παρατηρείται ορισμένως με ανοιχτό το στόμα– να βλέπουν προς την Τυφλίδα/Tbilisi και το Νταγκεστάν καθώς και γ) στην περιοχή του Δέλτα του Ουράλη/Ουράλεως στα σύνορα Καζακστάν και Κιργιστάν των Καζάκων όπου, όμως, είναι η Χώρα των Κοζάκων (πάνω από το Ατυράου/Ατουράϊ/Atyrau, Balyqsh και Korsak με τα μάτια του προσώπου στις ιστορικές πόλεις Ορλώφ/Orlov και Ουράλσκ/Οράλ/Uralsk να βλέπουν προς τις πόλεις Αλεξαντρώφ, Μαρξ, Ένγκελς, Καμύσιν στο Δέλτα του Βόλγα καθώς και προς τις πόλεις Αστραχάν και Σταυρούπολη στην Καλ(ι)μουκία των Καλμούχων). Το σύνολο των 3 προσώπων παρατηρείται στην περιοχή της Κασπίας/Κασπιέως Θάλασσας (Λίμνης) ή Θάλασσας του Βάκχου: πρόκειται για την αρχαία ελληνική Χειρκανία/Υρκανία, ωκεανό τον οποίο οι Ρώσσοι αποκαλούν Θάλασσα Khvalyn/Khvalis. Ωστόσο, στην Μαύρη Θάλασσα παρατηρείται και 4ο πρόσωπο με τα μάτια του μεταξύ των αυτόνομων δημοκρατιών ANTIGEA- AJAR ενώ παρουσιάζεται ως μονόκερως με κράνος το οποίο φέρει στην κορυφή ξίφος που τίθεται εντός του Φαναριού που συμβολίζει η Κριμαία. Τα πρόσωπα της εικόνας παρουσιάζονται ιδίως σε πανοράματα με φωτογραφίες δορυφόρων και έχουν θεωρηθεί ως γεωγραφικές απεικονίσεις των Μεγ. Αλεξάνδρου, Λένιν, Στάλιν, Κύρου, Δαρείου, Ταμερλάνου και Τζένγκις Χαν.

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΙΡΚΗ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΜΙΔΑ

Η Κίρκη, θεά της μαγείας, παρουσιάζεται με την μορφή των νήσων των Φιλιππίνων. Στο αρχιπέλαγος υπάρχουν άνω των 7.100 νησιών: το τρίτο μεγαλύτερο είναι το Mindanao, το οποίο αντιστοιχεί στον ναό του Μίδα. Το μεγαλύτερο σε περιφέρεια είναι το νησί Palawan το οποίο αντιστοιχεί στο μαγικό ραβδί της Κίρκης.

ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΜΕ ΜΟΡΦΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ

Αξιοσημείωτη φωτογραφία-χάρτης των Η.Π.Α. όπου εμφανίζεται καθαρά η μορφή ανθρώπινης κεφαλής και μάλιστα με ορατή στα σύνορα του Φοίνιξ της Αριζόνα, του Ρόσγουελλ του Νέου Μεξικό και του SEMINOLE του Τέξας την θέση των ματιών! Επιπλέον, το SEMINOLE είναι η πιο ενδιαφέρουσα περιοχή σε όλην αυτήν την επικράτεια από την μεξικανική ως την ατλαντική ακτή, εντοπίζεται ακριβώς έναντι του Huston και συνδέεται άμεσα με την μορφή πυρηνικής κεφαλής που έχει και η περιοχή SEMINOLE –πλησίον της αμερικανικής πόλης της Αγίας Πετρούπολης/Saint Petersburg/Saint Peter(s)berg– και ειδικότερα στην επαρχία PINELLAS καθώς και με το κράτος του SEMINOLE STATE και με την κομητεία SEMINOLE COUNTY –πλησίον του Ορλάντο– καθώς και τα 3 βρίσκονται στην χερσόνησο της Φλόριντα των Η.Π.Α. , αλλά διαφέρουν και από το SEMINOLE της Οκλαχόμα και από την νήσο SEMINOLE που βρίσκεται εντός της Λίμνης του Ινδιάνου -Indian Lake- στο Οχάϊο, πλησίον της πολιτείας Ινδιάνα των Η.Π.Α., αλλά μαζί με την νήσο σχηματίζουν κοινό τόπο! Πλησίον του SEMINOLE, βρίσκονται και το Cape Canaveral/cENNEDY, η West Palm Beach και η νήσος-φάρος Key West. Από το σχήμα της περιοχής ονομάζεται και όλη η περιοχή αυτή –που βρισκόταν αρχικά, μαζί με το Μεξικό και όλη την Λατινική Αμερική υπό ισπανική κατοχή με την μορφή αποικίας που συμπεριλαμβάνει και την Καλιφόρνια!– ως "υπόφυση-μουσείο" της Φλόριδας. Πολύ υψηλότερα, στην πολιτεία του Βερμόντ, βρίσκεται η επτάπολις περιοχή της Κορίνθου, στην κομητεία Orange, όπου ξεχωρίζει η Ανατολική Κόρινθος (East Corinth) ενώ πόλεις με το όνομα Κόρινθος βρίσκονται και στο Κεντάκυ, στο Μισισσιπί, στο Τέξας και στην Νέα Υόρκη! Σημειώνεται ως προς τον συμβολισμό με τον πολιτισμό των Ινδιάνων και την Δύση, ότι αντιθέτως η Χώρα/Έδαφος των Ερυθροδέρμων (TERRE INDIEN) την οποία ανακάλυψε ο Χριστόφορος Κολόμβος και περιέγραψε ο Ιούλιος Βερν εντοπίζεται σε ένα ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ το οποίο, περιγραμματικά, έχει ως οξεία κορυφή το Springfield των Η.Π.Α. (πάνω από το Broken Arrow) και στις άλλες 4 γωνίες τις πόλεις Guthrie της Οκλαχόμα, Dallas και Longview του Τέξας και Little Rock του Αρκάνσας.

Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ MEDIA - The Nuclear Philosophy of Media

Nuclear Philosophy of Media

A new branch of philosophy and Mass Media research, introduced by Christos Papachristopoulos (a Greek journalist, mathematician, philosopher, author, analyst of European matters, media expert and image-maker) who has also invented the Non-Nuclear but Peaceful Atomic Bomb, a machinery not for the killing of people but for the saving of individuals and even the E.C. from the Greek State and the State at general, a machinery based on his own articles described as THE MEANS OF ATOMIC-NUCLEAR MECHANISM in compositions under the title HOLY MONEY, co-existing with the E.R.M. of the E.M.S. and the EURATOM agenda by the E.C.

In his dissertation under the title The Appliance of Eleusinian Mysteries in Mathematics - The Algebraic Theory of Bourbaki Group, Christos Papachristopoulos created the concept of the Nuclear Philosophy of Media, combining the forms of the ancient rites of the Eleusinian Mysteries with Mathematics, Physics and Media (see his 27 texts in the book HOLY MONEY which represent the 27 founding members of the E.C. and also see the Mathematics Genealogy Project).

Fundamental in the concept of the Nuclear Philosophy of Media by Papachristopoulos is the contribution of the revolutionary theories of Albert Camus and Albert Einstein together with the teaching of the Mass Media expert Marshall McLuhan and the integral theory of Jacques Maritain.

Under this aspect, nuclear means in Greek "purification of the mind" and it is achieved by a physical bomb which makes an atom -that is, a human person, "άτομο" - to expand himself through the use of Media, meaning pneumatic or spiritualistic mediums and Mass Media at the same time, and then to reintegrate himself, acquiring all the attributes of each other person seperately.

Papachristopoulos has also created a theory called Insensé theory which relates with synaesthesia in Mass Media through the use of Analogical Media in ancient mysteries and rites, transfered in the modern world. This Analogical Medium is the Golden Ratio or Golden Mean when applied to the electronic, new media.

This theory combines the ancient spring of Styx with the immortality Thetis offered to Achilles and with the Theticism or Positivism of August Comte, in order to arrive at a higher synthesis: this synthesis or transcendence takes elements of the modern world and the positivist sciences and makes them richer, adding elements from the original, primordial spring of knowledge.

The most important characteristic of Ch. Papachristopoulos' work in this synchronisation is the cross that he makes between the ancient divination techniques of prophetic oracles and the technological innovations in culture and media (he belongs to the Marshall McLuhan School of Communication, in this respect, and to the Albert Camus' Revolutionary Group, as a fraction inside Surrealism which exercises criticism against Nihilism).

He is also influenced by the priest in Delphi, Plutarch, and the archetypal writings of Plato, Aristotle and Plotinus. He claims that there is a Greek, divine grace -the famous elan vital of Bergson- which has transmitted through the myths the DNA of the original, primordial man Adam or Adam Kadmon to Cadmus and Ammonius Saccas and, more recently, to Albertus Magnus, Leo Battista Alberti, Immanuel Kant and, lastly, to the Insensé sons of Greece like Albert Camus.

He makes a parallelisation between the tails children are shown with their fathers explaining the story and the myths men are shown by the messengers -enterpreneurs- of gods who interpret the real world, accompanied by sound and icon (phoenician).

Christos Papachristopoulos, also, believes that there is a secret "Arianne" myth or thread which connects the writings of Albert Camus, Simone Weil, George Orwell, Arthur Koestler, Karl Jaspers, Ernst Junger, Hannah Arendt, Jacques Maritain, Lev Shestov, Leo Tolstoy, Feodor Dostoyevski, Henri Bergson, Nikos Kazantzakis and he also believes that there is an internal communication through the members of this group which he has named "Spartes" or Spartans", that is men who spring and grow from the Nature itself after Cadmus sowed the teeth of the dragon in Europe.

He has found his justifications in the Stoic philosophy -which he interpretes as the internal or perennial wisdom of Styx- and the Pythagorian doctrine. He is, also, influenced, by the philosophy of Chryssipus and he first introduced the term Mathemagics.

He has written a special essay about mysticism, metaphysics and mathematics (referring to the bonds between the Resistance movement of Charles de Gaulle, the Combat movement of Albert Camus & Rene Char and the Nicolas Bourbaki Group of mathematicians under Andre Weil, Jean Dieudonne and Henri Cartan. He supports the argument that Henri Bergson is actually a persona of Ingmar Bergman (in cinema), Shoemakers (the theoritician of neoplasticism in painting), Arnold Schoenberg (in music), Henri Cartan (in physics and mathematics), Descartes (in philosophy and science) and this persona is related to the star Vega. He believes that every artistic creation of man has the ability to become true and to be repeated in other fields or rings of reality, each one of which constitutes a closed world.

Main Views

Christos introduced the term Nuclear Philosophy of Media, which is based on the nuclear discoveries of Albert Einstein and the integral theory of Jacques Maritain. He combined the ancient spring of Styx with the immortality Thetis offered to Achilles and with the Theticism or Positivism of August Comte, in order to arrive at a higher synthesis: this synthesis or transcendence takes elements of the modern world and the positivist sciences and makes them richer, adding elements from the original, primordial spring of knowledge.

The most important characteristic of Ch. Papachristopoulos' work in this synchronisation is the cross that he makes between the ancient divination techniques of prophetic oracles and the technological innovations in culture and media (he belongs to the Marshall MacLuhan School of Communication, in this respect, and to the Albert Camus' Revolutionary Group, as a fraction inside Surrealism which exercises criticism against Nihilism).

He is also influenced by the priest in Delphi, Plutarch, and the archetypal writings of Plato, Aristotle and Plotinus. He claims that there is a Greek, divine grace -the famous elan vital of Bergson- which has transmitted through the myths the DNA of the original, primordial man Adam or Adam Kadmon to Cadmus and Ammonius Saccas and, more recently, to Albertus Magnus, Leo Battista Alberti, Immanuel Kant and, lastly, to the Insensé sons of Greece like Albert Camus.

Christos Papachristopoulos, also, believes that there is a secret "Arianne" myth or thread which connects the writings of Albert Camus, Simone Weil, George Orwell, Arthur Koestler, Karl Jaspers, Ernst Junger, Hannah Arendt, Jacques Maritain, Lev Shestov, Leo Tolstoy, Feodor Dostoyevski, Henri Bergson, Nikos Kazantzakis and he also believes that there is an internal communication through the members of this group which he has named "Spartans", that is men who spring and grow from the Nature itself.

He has written a special essay about mysticism, metaphysics and mathematics (referring to the bonds between the Resistance movement of Charles de Gaulle, the Combat movement of Albert Camus & Rene Char and the Nicolas Bourbaki Group of mathematicians under Andre Weil, Jean Dieudonne and Henri Cartan. He supports the argument that Henri Bergson is actually a persona of Ingmar Bergman (in cinema), Shoemakers (the theoritician of neoplasticism in painting), Arnold Schoenberg (in music), Henri Cartan (in physics and mathematics), Descartes (in philosophy and science).

He believes that every artistic creation of man has the ability to become true and to be repeated in other fields or rings of reality, each one of which constitutes a closed world.

He also believes that in the world there are repeated patterns, like a Mandelbrot system: he has noticed that NATO follows the same organisation as Nature does and he interprets the article 5 of NATO with the article of faith in Phoebus, the Greek god Apollo. In this respect, in computers, Apple and Dell represent Apollo and the island of Delos, under the same pattern. He also believes that Cadmus and the House of Phoenicians represent the structure of the House of Bauhaus in architecture.

He has worked in the Greek radio station Flash and in several newspapers of Athens. He has translated in Greek The State of Siege - L' Etat de Siege, the Essay against the Death Penalty, the essay Why Spain? and other texts of Albert Camus. Moreover, he has translated over 40 essays of George Orwell in Greek.

Insensé theory

A theory of the Greek journalist, Ch. Papachristopoulos, who borrowed the term Insensé from the French artists Albert Camus and Rene Char and used it in order to name a class of men with special gifts who act as a common group, beyond place and time.

Papachristopoulos discovered in ancient Greek texts a tecnique of transmitting through the centuries a special gift, a donation of divine grace from the gods to men of the same race or common family through the archetypes, that is the original and authentic manuscripts of a written language.

These archetypes have a religious sense, liturgy and function since they can be interpreted according to the icon and the sound which accompanies the text: it is like speaking, seeing and hearing at the same time in different channels of the radio, so that information can be transmitted in great quantity (ραδίως in ancient Greek, meaning at the same time through radio and very easily).

Ch. Papachristopoulos claims that the only thing that must be done is that texts must be read according to the original syntax and grammar of the era of the author (transcedent scheme "σχήμα υπερβατόν" or scheme X "σχήμα χιαστί"). This concept arises from the natural philosophers of Greece --like Democritus- who watched the forms of nature and transported its functions into their theories and writings, putting man in the place of a machine of copying nature and making him immortal.

However, Papachristopoulos has managed today to transfer these ancient technigues of rhetoric from the Greek language to all languages and in modern books and texts, especially English and French (something like abstracting a painting or a theatrical play from its original context and transfering its attributes to modern, new canvas). So, he has a medium communication with the spirits of the writer of each text. This practice in philosophy is called philosophy of the subject and helps someone to project the subject of his study in actual life.

The origins of this function of language, in order that special features of a tribe can be inherited to the future generations through bio-logy (logos of life), can be found in the divine messenger of the Egyptians, Tat or Theut or Hermes Trismegistus -Θωθ according to Timaeus of Plato- and the god Ammon.

According to the theory of Ch. Papachristopoulos, Amun/Ammon or Zeus is the same personification of Adam, the First Man, the Archetype Man or Adam Kadmon of the Jews. He is, also, the same persona behind Cadmus, Ammonius Saccas (the founder of Neoplatonism), Sakyamuni (the founder of Buddhism) and the founder of Shintoism and Samanism. He is the same representation of the Spirit as Kami in Japan and El Cid in Spain.

Even more important is the relationship revealed from Ch. Papachristopoulos between the revolutionary theories of Albert Einstein and Albert Camus. The Greek journalist supports the argument that in charismatic figures of humanity there is manifested a power -an aura, an aurora- to provoke the intervention of a god, like a cameo in cinema: this is easily proven by the appearance on stage of Alfred Hitchcock or Louis Armstrong, every time they were invoked.

The same Insensé theory says that there can be found cycles or motives of parallel behaviour of history and persons, cycles that form a ring -like an electrical circuit- between historical events or group formations.

It is a theory which completes the theory of Henri Bergson about the elan vital (Bergson had written that The Universe is a machine to make gods) and is based on the ancient concept of Deus ex Machina (ο από μηχανής θεός, in Ancient Greek). He proves this by a movie of Ingmar Bergman -whom he considers as the persona of Henri Bergson in cinema: the movie the Magician, which focuses on the magician Albert.

Analysis of "Insensé"

"Insensé" is a French term, used by the the Combat (newspaper) movement and the surrealist group of Albert Camus and Andre Breton. It refers to a secret gift, or charisma, a donation given from a divine, immortal power to a mortal man.

It is related to the term synaesthesia —known from the Russian painter Wassily Kandinsky—or sixth sense (see the writings of Jacques Maritain) about the Sixth Way of creation and poetry. The attribute of "insensé" -according to the Greek journalist Ch. Papachristopoulos- is said to be an integral property of the human body and soul, an inheritance from past ancestors of Ancient Greece to mankind through Eleusinian mysteries and art.

The word "insensé" was also used in France by the French poet Rene Char, friend of Camus. According to these two intellectuals, the term is focused on the sons of Greece, les fils insensés.

It was first used in public in the theatrical play of Camus L' Etat de siège (The State of Siege), where a young doctor, Diego, wins a mortal combat against the Plague, wearing a mask. This use of the charisma by Albert Camus has also a lot of commons with the ancient Greek quality of "Εγρήγορος" or the process of Quickening (a concept extracted from the movie Highlander), meaning the angels/daemons who save man.

It also relates with the secrets behind the Batman story. It combines, as well, with the myth of Zorro, Diego de la Vega, his mask and the religion of Zoroaster (see the asterism of Vega, in Lyra) and with every charismatic personality -in all fields- of great performers like the players Diego Maradona, David Beckham, Rivaldo, the poet Rimbaud, the politician Andreas Papandreou, the mysticist Simone Weil, the singers Louis Armstrong and Francis Albert Sinatra.

It seems that in this concept there is a manifestation of the great gods Pan, Apollo, Prometheus, Aurora, Hermes, Hera, Hercules who are led -through the integral calculus of number Φ, the golden mean or golden ratio of Luca Pacioli and Fibonacci- to a teleogony, an entelechy, according to Aristotle. It is a quality of matter and mind, νους in ancient Greek or pneuma, which is manifested when nature treats man like a fruit. It relates with Rennaissance, Impressionism, Neoplasticism, Mysticism and Metaphysics.

This irrational property of the insensés or immortal men is expressed in mathematics according to the square root of minus one or imaginary unit √(-l) and in philosophy with the absurd philosophy of Albert Camus. In painting it is expressed by the Abstract painting of Piet Mondrian and in Religion with the Metaphysical Faith (La Foi) in God.

Finally, it seems that this quality of insensé does not mean crazy or mad but rather prophet, the man who has the gift of mania like Cassandra or divine anger "μήνιν" and is immortal like Achilles. Madman in ancient Greek is the Seer, the Clairvoyant, the Diviner (most famous madmen in ancient Greece were Calchas and Teiresias).

It seems, also, that this quality is transmitted through the DNA, the Book of Life, when someone reads ancient Greek in the archetype text and receives information through the RNA, the messenger of the Gods, Hermes - Hermes Trismegistus - Prometheus.

The similarities between the real story of Camus and the myth of Cadmus and the similarities between his theatrical trilogies and the gods Kami of Japan who created the first mythological dynasty are, really, impressive.

Cadmus was the most important priest of the Eleusinian mysteries, the founder of ancient Thebes and Athens, and he can be compared today with August Comte, the founder of sociology, the High Priest of the Cult of Reason and the festivals of the Supreme Being during the French Revolution in the Elysian Fields.

Insensé theory and Synaesthesia

Another term for this attribute of the human species -used for the first time by the Greek journalist Ch. Papachristopoulos in his Insensé theory- is exactly the word Insensé, which refers to a special gift, a donation (don in French) inherited through ancient rites to members of a common race or family. Marcel Mauss has, also, written about the concept of gift in the first tribes of the human species through his studies in anthropology.

The Insensé theory is based on the argument that it is a quality given to a man through a participation in a mysterious art ceremony. It characterises humans like Albert Camus, Wassily Kandinsky, Immanuel Kant, Georg Kantor, Leon Batista Alberti, Albertus Magnus, Albert Einstein, Albrecht Dürer, Piet Mondrian, Hermes Trismegistus, Philo of Alexandria, Albert Schweizer, Alfred Hitchcock, Alfred Nobel, Walter Gropius, Louis Armstrong, Simone Weil and other charismatic personifications.

The concept of cameo and the concept of the olympic dada (meaning the fire given from one athlete to the other in the Olympic Games through a secret envelope or staff) are closely linked with this gift of the gods to the human species, which provokes the intervention of a God through mimesis. It is, also, linked with the deus ex machina of the ancient Greek theater, the theater of the gypsies and the elan vital of Henri Bergson and Nikos Kazantzakis.

It is evident that there is a passage of ingerited features of one generation to another through a special liturgy or function of art, something that happens to especially gifted individuals. The use of the theater -especially the Ancient Greek theater, the theater of the Absurd and the Romen theater of Shasha Kolpakov- through Pantomime is crucial in this field, especially if someone considers the greek meaning of the word theater, that is to make god, θεός, and if also someone considers as a theater every written text, especially palimpsests and papyrus.

Crucial, also, is the spring of this attribute. According to the Insensé theory of Ch. Papachristopoulos, the origins of Insensé are found in the ancient Greek philosophy of the Stoics and in the immortal spring of Styx, near Korinth in Greece, where Achilles was made immortal by Thetis. According to this theory, Thetis represents -in this respect- the theticism or positivism of science, introduced by the sociology of August Comte.

Incense

Incense is composed of aromatic organic materials. It releases fragrant smoke when burned. The term incense refers to the substance itself, rather than to the odor that it produces. According to the Greek journalist Ch. Papachristopoulos and his Insensé theory, incense can be even a human person: he is called Insensé then and he has synaesthesia. As a result, he becomes a priest of ancient rites which he can modernize and introduce to the modern world.

Many religious ceremonies use incense, a practice that persists to this day. Incense is also used in medicine and for its aesthetic value. The forms taken by incense have changed with advances in technology, differences in the underlying culture, and diversity in the reasons for burning it.

Selected writings

Cadmus: the Great Priest of Eleusinian Mysteries (2007)
Albert Camus and Albert Einstein: Revolutionary Theory of the Atom (2007)
Camus & Comte: The great feast of the Elysian Fields in the Eleusinian Mysteries (2006)
Cadmus, Camus and Satchmo: The Cameo Manifestation of the great god Pan (2006)
Bergson and Maritain: the Creative Spirit in Art (2006)
Prometheus: The Messiah as liberator from the State of Siege (2007)
Camus and Aescylus: The lost Promethean tragedy (2005)
The Resistance of Albert Camus and Simone Weil (2004)
Styx as an Integral Theory of Immortalisation (2003)
The Nuclear Philosophy of Media: Connaturality (2007)
The Mysticism and Mathemagics of Bourbaki Group (2002)
Flash: The Daemonium of Socrates (2000)

Christos Papachristopoulos

Birthplace: Lexaion (The Town of Words) in Ancient Corinth District

Birth year: 1973

Lives in Athens - Lexaion

Works in Athens - Lexaion

Christos Papachristopoulos born in Lexaion, Greece (November 19, 1973) is a Greek journalist, philosopher, author, analyst of European matters, media expert and image-maker. He has studied Mass Media and Communication with a master in European Policy and Diplomacy from the Univesity of Athens and he is known for his Insensé theory which relates with synaesthesia in Mass Media through the use of Analogical Media in ancient mysteries and rites, transfered in the modern world. This Analogical Medium is the Golden Ratio or Golden Mean when applied to the electronic, new media.

Christos Papachristopoulos born in Lexaion, Greece (November 19, 1973) is a Greek journalist, leader of the Revolutionary Union Movement and founder of the U.N. Resistance Council. He is the director of the University of Lexaion in Greece (as a philosopher, analyst of European matters, media expert and image-maker). He has studied Mass Media and Communication with a master in European Policy and Diplomacy from the University of Athens. He is specialised in the field of Insensé theory and in the Nuclear Philosophy of Media.

== THE REVOLUTIONARY UNION MOVEMENT==

The sources of its intelligence service are the texts of the REVOLUTIONARY UNION MOVEMENT, which is a group of writers focused on Greek works (Permanent Members of the U.N. Resistance Council: Albert Camus, George Orwell, Simone Weil, Arthur Koestler, Klaus Mann, Hannah Arendt, Andre Gide). Its legality draws a) from the Special Drawing Rights and the laws of the I.M.F. according to the writer David Hume, b) from the text of the U.N. Convention in Geneva (29th of April, 1958) about the international borders of each State, c) from the book ''1984'' by George Orwell and the DRAFT TREATY ESTABLISHING THE EUROPEAN UNION initiated by Spinelli on the 14th February 1984, which is the first complete text of a Constitution for the E.U. and the only one which has been voted by an elected parliamentary body, THE EUROPEAN PARLIAMENT, with the role of planning a Constitutional Assembly, d) from the MINISTRY OF INFORMATION formed by Orwell in ''1984'' and by Camus in ''COMBAT'', e) from the MANIFESTO OF VENDOTENE, an apppeal by Altiero Spinelli and Albert Camus in 1941 for a free and United Europe against the national states. f) from the geographical co-ordinates (latitude and longitude) of Greenwich in the map in relation to the Greek village of Lexaion and from the combination of these 6 points arises the last point-g) from the dogma manifested by the worlds' most renowned lawyer René Capitant, a dogma which created in 1966 the legal and legislative status for the right of independence of one state, something which became accepted on the basis of the audacious theory of the particular interpretation (according to the article 53, paragraph 3C of the 1958 Constitution).

== RADIO AND T.V. ECONOMY SHOWS ==

Christos Papachristopoulos studied in the Athens’ University Department of Mass Communication and Media and worked for 6 years as the main producer of the economic radio show of the Athenian station FLASH and then he acquired his own broadcasting show in the radio station PROFIT while, as a journalist of the written word, he worked in the stock-exchange sector of the Athenian newspaper HORA and, before that, in the newspaper ATHENAIKH. The next day of the day that changed the world, 11/9/2001, found him in the microphone of the radio station PROFIT where he transmitted all the economic data to the Athenian public about the collapse of the World Trade Center. As a journalist of the radio station FLASH, meanwhile, he covered the entrance of the Athens’ Stock Exchange to the emerging markets of the Wall Street. Christos Papachristopoulos was on 30/6/2000 the representative of FLASH station to the press conference of the Wall Street’s president Richard Grasso, something connected with his 100 articles in the Greek newspaper HORA about the investments in the Athens’ Stock Exchange asking for the liquidation of the Sofokleous Street as far as it concerned the scandals in the Athens’ Stock Exchange in the period 1997-1999 (before the entrance of Greece in the E.M.U. and the Olypmpic Games of 2004). The peak of these articles on 30/6/2002 is connected with the entrance of Greece in the E.M.U. and the entrance of the Athens’ Stock Exchange in the Wall Street’s emerging markets and it coincided with the arrest of the terrorist unit of 17 November.

==Articles==

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/100.html]: "THE TOUCH OF CIRCE", 100 articles about the liquidation of the scandals in the Athens Stock Exchange in Greece in 2000-2002 written in the newspaper «HORA»

==Studies under the auspices of the U.N. Resistance Council==

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/blog-post_3778.html]: "ΤΗΕ TREASURE OF THE GREEK LANGUAGE AND ITS REVELATION INTO LIGHT WITH ETYMOLOGY OF THE MODELS OF HER LEXICA - THE Liddle M.J.S. A.N.G.E.L." , atomic survey with critic on the Lidell-Scott Lexicon and translation of the Oxford University Preface.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5843.html]: "THE DAMNATION OF THE HERESY OF THE GREEK ARIUS PAGUS FROM GALILEO AND CHRIST BY THE KISSING AND STICKING OF THE SHOULDERS OF THE LAWS AND THE THEOLOGY OF THE LATIN DANCING COUNTRIES", personal survey for the subject of the Justice and Legality System of the Latin Laws with translation in Greek of all the major Latin phrases of Law, Diplomacy and Rennaissance.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/blog-post_1958.html]: "THE GREEK PAINTINGS OF POMPEII", exhibition of the content of the Greek paintings of Pompeii, according to a free collection of all the samples of Pompeii with reference to the sculptors of the Parthenon and accords with the European and Greek laws, treaties and conventions for the restoration of the Rennaissance town under the mechanism of the E.R.M. and the E.M.S. system.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/ia.html]: "THE EUROPEAN COMMUNITY OF THE MEMBERS OF THE CONSTITUTION OF GOD IN THE STATE-KINGDOM OF BASEL, SWITZERLAND, AND THE ILLEGALITY OF THE MODERN GREEK STATE", study according to the theories of David Hume, Adam Smith, John Locke, Jean-Jacques Rousseau, Montesquieu, Konstantinos Koumas, based on the Exchange Rate Mechanism of the European Monetary System and the laws of the International Monetary Fund.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/h_22.html]: "ΤΗΕ LEGITIMATION OF RETURNING THE PARTHENON MARBLES AND SCULPTORS TO NEW GREECE", short essay by the U.N. Council of Resistance Intelligence Service - C.R.I.S. according to a B.B.C. Panorama and the voting in London which decided the return of the whole body of the marbles and the sculptors in Greece with 284 votes against 125).

==Translations==

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/1.html]: "THE KINGDOM OF GOD IS WITHIN YOU" by Leon Tolstoy

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_4550.html]: THE PARABOLE OF THE GOOD AND THE WICKED by Philo of Alexandria

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_4002.html]: THE DEMON OF SOCRATES: THE SOCRATIC METHOD AS A SYMBOL by Proclus

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2010/11/economist-19122009.html]: "SOCRATES IN AMERICA TODAY", ECONOMIST’s article on 29/12/2009.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/blog-post_9133.html]: CHRISTIAN METAPHYSICS AND NEOPLATONISM and 90 more essays and articles by Albert Camus

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_1123.html]:THE PYTHAGOREAN DOCTRINE AND THE GREEK SCIENCE by Simone Weil

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2010/09/blog-post_15.html]: THE FREEDOM OF THE PRESS, preface and explication & 40 more essays and articles by George Orwell

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_785.html]: THE MYTHOLOGIES OF BOTICELLI: PRIMAVERA AND THE BIRTH OF VENUS, A STUDY IN THE NEOPLATONIC SYMBOLISM OF HIS CIRCLE by Ernst Gombrich.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_1328.html]:THE SEARCH OF EUROPE FOR AN NEW CREDO by Klaus Mann

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/m-maeterlinck.html]: THE TREASURE OF THE POOR by M. Maeterlinck

==University of Athens Surveys==

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_2235.html]: "THE GREEK TERRORISM IN THE PUBLIC SPHERE AND THE DECIPHERING OF THE SECRETS OF ITS MYTH" study for the Department of Mass Media and Communication

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_9022.html]: "THE IMIA CRISIS", study for the Department of Political Science and Public Governance of the University of Athens

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_2508.html]: "THE FLEXIBLE INTEGRATION OF THE E.U.", study for the Department of European Organisation and Diplomacy

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html]: "ΤΗΕ INTERNATIONAL MONETARY FUND, THE REPORTS OF THE FOREIGN INSTITUTIONS AND THE GREEK ECONOMY",

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/blog-post_1506.html]: "THE ECONOMIC AND MONETARY UNION OF EUROPE"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/blog-post_3036.html]:"THE POLITICAL ECONOMY OF ECONOMIC STABILISATION-The experience of the programmes applicated in Greece and Portugal"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/02/blog-post.html]: "VISIONS FOR EUROPE, PROPOSALS OF EUROPEAN LEADERS AND EUROPE IN ADVANCEMENT: PROBLEMS AND PROSPECTS IN THE IMMEDIATE FUTURE"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/119.html]:"EURO-ATLANTIC RELATIONS AND INTERNATIONAL SECURITY ATER THE 9/11"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/blog-post_7007.html]: "THE NEGOTIATIONS STRATEGY OF GREECE IN THE E.U. ON THE PERIOD 1980-1995", study for the public sector.

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/blog-post_6451.html]: "THE FREE CIRCULATION OF CAPITAL AND PAYMENTS BEFORE AND AFTER THE MAASTRICHT TREATY AND ITS APPLICATION IN GREECE"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/blog-post_3091.html]: "THE PERMANENT GREEK REPRESENTATIVE TEAM IN BRUSSELS and the European Parliament"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/h.html]: "THE POSITIVE PROSPECTS IN THE U.S. ECONOMY IN 1996 KAI THEIR EXEGESIS: THE CREATIVE DESTRUCTION"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/nsc-euronext-norex-sets-lse-xetra-best_5304.html]:"THE MERGERS IN THE EUROPEAN STOCK-EXCHANGES AND THE FUNCTION OF THE ATHENS STOCK EXCHANGE"

==Essays==

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_5040.html]: THE REVELATIONS OF PLUTARCH AND THE MYSTERIES OF THE BIBLE

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_3729.html]: MYSTICISM, MATHEMATICS AND MAGIC: A MATHEMATICAL PROOF FOR THE FALSE INTERPRETATION OF THE SEPTUAGINT

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2975.html]: THE GENESIS OF THE ITALIAN MODELS OF SCANDINAVIA IN ECONOMY AND ART FOR THE RENNAISSANCE OF THE SWEDEN GODS IN GREECE

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2010/06/risorgimento.html]:"THE ITALIAN POLITICAL RENNAISSANCE (RISORGIMENTO): THE CREATION OF THE ITALIAN STATE IN THE VIEW OF GRAMSCI"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2009/06/1-die-diktatur-1921.html]: KARL SCHMIDT, THE STATE AND “L’ ETAT DE SIEGE” by Christos Papachristopoulos

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2010/06/blog-post_10.html]: "BIG PARENT: SEVEN STEPS FOR THE EDUCATION OF OUR CHILDREN

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2011/12/blog-post_3522.html]: "THE STONE BRIDGES OF PELOPONNHSOS:EXAMPLES FOR THE STATIC LITURGY OF BRIDGES ON DIFFERENT SPOTS"

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2009/06/j.html]: "THE GREEK DEMON PEHIND THE AMERICAN DREAM" article for the Greek-American broker James Dimon

* [http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/01/28-1989.html]:"HOLY MONEY FROM THE GREEK TEMPLES", 27 compositions as members-articles of the Constitution of the European Union according to the authorities for the throne on the Testament of Pericles which analyse the Atom as a person and the mass society, the supernatural myth of the Greek Platonic State –POLITEIA– and the decadence and restoration of the Republic of Greece. The account lights the means and the media of the atomic, nuclear mechanism, the spiritual leadership and the value of life, the resistance of the Greeks based on G. Seferis and the debt of the spiritual leader. It gives way to the emergence of the phenomenon of Art according to the ideal of Greek Beauty.

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΕΧΑΙΟΥ

Το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΕΧΑΙΟΥ - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ είναι ατομικό, πανεπιστημιακό ίδρυμα ερευνών το οποίο λειτουργεί υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. και υπό την διεύθυνση του δημοσιογράφου Χρήστου Π. Παπαχριστόπουλου (ως οργανισμός ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ από το ελληνικό δημόσιο) με σκοπό την προστασία της Ελληνικής Γλώσσας, του Ελληνικού πολιτισμού και του αληθινού Ελληνικού Κράτους σε συντονισμό με τις Ευρωπαϊκές αξίες και τον Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Διαφωτισμό αλλά ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ (συντακτικό και γραμματική). Το καταστατικό του οργανισμού (Καταστατικός Χάρτης, Charter) βασίζεται στο Μανιφέστο της Διακήρυξης του Vendotene (1944) και στηρίζεται στους θεσμούς της Ε.Κ. (Συνθήκη Ρώμης, 1957-Συνθήκη Παρισίων 1951-Συνθήκη Βρυξελλών 1948). Εφαρμόζει ολοκληρωμένα τις φόρμουλες, τύπους και διατάξεις της Συνθήκης της Νίκαιας του 2004 περί Συντάγματος της Ευρώπης (το προοίμιό του περιέχει την ελληνική λέξη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"). Ο μηχανισμός άμυνας του Οργανισμού είναι το Μοντέλο Μ.Ι.Σ. (Μηχανισμός Ισοτιμιών Συναλλαγματικών-E.R.M.) του Ε.ΝΟ.Σ. (ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ) με βάση την ένταξη στην Ο.Ν.Ε./E.M.U./Ἐμοῦ. Ο άξονας ανάρτησης στηρίζεται στο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης (Κ.Π.Σ.-G.P.S.) του ΑΤΟΜΟΥ της Διεθνούς Εκθέσεως Βρυξελλών (1958) όπου γύρω του δημιουργείται το Πεντάγωνο U.N.-U.S.-U.K.-E.U.-ΝΑΤΟ και η λεγόμενη "Κοινότητα των 6". Τα 7 Μόνιμα Μέλη του Συμβουλίου Αντίστασης στον Ο.Η.Ε. είναι: Αλμπέρ Καμύ, Τζωρτζ Όργουελ, Σιμόν Βέϊλ, Άρθουρ Καίσλερ, Κλάους Μαν, Άννα Άρρεντ, Αντρε Ζιντ. Μη-Μόνιμα μέλη είναι οι Γκαμπριέλ Μαρσέλ, Λεβ Σεστώφ, Λέων Τολστόϊ, Ευγένιος Ζαμυάτιν, Γκίλμπερτ Τσέστερτον. Για την ένωση των 12 μελών της κοινότητας αυτής, η φιλοσοφία της διδακτικής μεθόδου του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΛΕΧΑΙΟΥ έχει ως πρότυπο για τους νέους ανθρώπους τις αρχές της Αρχαίας Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Τέχνης της Αναγεννήσεως και ως πηγές πληροφόρησης τα γραπτά του "Επαναστατικού Κινήματος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως-REVOLUTIONARY UNION MOVEMENT", ομάδας συγγραφέων που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση με τα ελληνικά τους έργα που απευθύνονται στους Έλληνες. Η νομιμοποίησή της εκπηγάζει από τον συνδυασμό των εξής 6 σημείων a) του βιβλίου "1984'' του Τζωρτζ Όργουελ με την ΕΚΘΕΣΗ ΣΠΙΝΕΛΛΙ ΤΟΥ 1984 ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ Ε.Ε. ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΡΘΡΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟ ΑΜΕΣΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ -ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ- ΜΕ ΡΟΛΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ, Εφημερίδα Ευρ. Κοινοτήτων Νο. C 77/33 της 14/2/1984, b) από το Μανιφέστο του Vendotene του 1944 των Α. Σπινέλλι-Α. Καμύ για την Ε.Ε., c) από το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ (MINISTRY OF INFORMATION - M.O.I.) που έχει σχηματιστεί από τον Όργουελ στο έργο ''1984'' και τον Καμύ στην εφημερίδα ''COMBAT'', d) από τους κανόνες του Δ.Ν.Τ. που έχει συντάξει ο συγγραφεύς Νταίηβιντ Χιουμ, e) από το κείμενο της Διάσκεψης του Ο.Η.Ε. (Γενεύη, 29 Απριλίου 1958) για τα Διεθνή Ύδατα των κρατών, f) από το δόγμα René Capitant που δημιούργησε το 1966 το νομικό καθεστώς για το δικαίωμα ανεξαρτησίας ενός κράτους και έγινε αποδεκτό με βάση την θεωρία περί εξειδικευμένης ερμηνείας σύμφωνα με το άρθρο 53 παρ.3C του Συντάγματος 1958. Η συνένωση αυτών των, εν πολλοίς, 6 σημείων της Ευρώπης κορυφώνεται τελικά στο σημείο g) του Χάρτη που έχει ως βάση του τριγώνου τις 3 γεωγραφικές συντεταγμένες του Γκρήνουϊτς (δορυφόρος Πολυκλείτου) και κορυφή -σημείο αιχμής- στο κορμί της Ελλάδος το Λέχαιο Κορινθίας. Είναι ο πρώτος Ελληνικός οργανισμός που ανακάλυψε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ την ατομική βόμβα διάσωσης -και όχι δολοφονίας- ανθρώπων: οι λεπτομέρειες και τα στοιχεία κατασκευής της περιέχονται σήμερα για πρώτη φορά παγκοσμίως και κατ' αποκλειστικότητα με άρση του απορρήτου στα 27 πρωτότυπα έγγραφα σχέδια του Χρήστου Παπαχριστόπουλου με τίτλο "ΙΕΡΟ ΧΡΗΜΑ" (βλ. ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ, ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ) που δημιουργούν την βάση λειτουργίας των 27 μελών του οργανισμού της Ε.Κ. και είναι τα 27 άρθρα του Συντάγματός της. Δεδομένου του copyright, όλα τα σχετικά κείμενα προμηθεύονται ΔΩΡΕΑΝ στα ενδιαφερόμενα μέρη παγκοσμίως από την Υπηρεσία Πληροφοριών του Συμβουλίου Αντίστασης του Ο.Η.Ε. (Council of Resistance Intelligence Service- C.R.I.S.).

ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΕΧΑΙΟΥ - ''THE UNIVERSITY OF LEXAION''

Tο ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΛΕΧΑΙΟΥ αποτελεί ανεξάρτητον οργανισμό-σταθμό ερευνών πανεπιστημιακού επιπέδου στο πεδίο της ατομικής έρευνας: ανακάλυψε για πρώτη φορά στον κόσμο και στην Ευρώπη εν ονόματι της Ελλάδας την Μη-Πυρηνική αλλά Ειρηνική Ατομική βόμβα διάσωσης -και όχι δολοφονίας- ανθρώπων. Η βάση λειτουργίας του οργανισμού στηριζεται στα 27 ιδιόχειρα και πρωτότυπα έγγραφα του Χρήστου Παπαχριστόπουλου που συνθέτουν τα 27 ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ (βλ. το κείμενο ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ, ΠΥΡΗΝΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ από το βιβλίο ΙΕΡΟ ΧΡΗΜΑ). Λειτουργεί με βάση Α. τα άρθρα των Συνταγμάτων Άστρους/Προνοίας περί επίλυσης του Ελληνικού ζητήματος και σε συνδυασμό με το πρώτο δημοκρατικό Σύνταγμα 1927 καθώς και την Συνθήκη Μωριέννης (1917, παράδοση Ρωσσίας) που επικυρώνει ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ την Συνθήκη Σεβρών (1920), λύνει το Ανατολικό ζήτημα και εφαρμόζει, ταυτόχρονα, την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνικού Γένους περί Σμύρνης και της Σικελίας, Β. των ψηφισμάτων για την επίλυση του Κυπριακού βάσει των Συνθηκών Λονδίνου και Ζυρίχης διαχρονικά, Γ. την ένταξη της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ο.Ν.Ε. Η φιλοσοφία διδασκαλίας του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΛΕΧΑΙΟΥ έχει την βάση της στα γραπτά και τις ιδέες του Πλάτωνος και όλων των λογίων/νομισμάτων της Αρχαίας και της Νέας Ακαδημίας καθώς και στην ζωγραφική των τοιχογραφιών της Στοάς που αναφέρονται στην ένωση των μελών μιας κοινωνίας με βάση την τεχνική της δημιουργίας "Νεκρής Φύσεως".

The UNIVERSITY OF LEXAION-UNIVERSITY OF WORDS is an atomic foundation working under the auspices of the "U.N. Resistance Council'' and the co-ordination of the Greek journalist Christos P. Papachristopoulos (as an organism INDEPENDENT from the public sector of Greece).
Τhe UNIVERSITY OF LEXAION discovered under the auspices of the U.N. Council of Resistance Intelligence Services (C.R.I.S.) the GREEK ATOMIC BOMB for saving the European Union, men and people of all nations from mass destruction weapons and killings. The 27 articles of Christos Papachristopoulos under the title "HOLY MONEY" or "MONEY FROM THE HOLY TEMPLES" constitute the 27 ARTICLES OF THE E.U. CONSTITUTION (including the Greek word "democracy") and the full functioning of the 27 members of the organism which has as a personal defence mechanism the so-called "MIS of ONE" (Exchange Rate Mechanism of the European Monetary System).
The aim of the Uuniversity of Lexaion under the U.N. Council of Resistance is the protection of the Ancient and the Modern Greek Language, Environment and Civilization by the real and actual Greek State against the corruption of the public sector.
Its charter is based on the Manifesto of Vendotene (1944) and is founded on the institutions of the E.C. (Treaty of Rome, 1957) while it is the first organism which apllies integrally for the E.U. Constitution (2004) the clauses of the Nice Treaty and the Council of Florence (1439).
It also includes the Greek word ''Democracy'' in the preamble and it has as its central core of NATO the model of the ATOM pictured in Brussels (1958).
The philosophy of its educational method has as an ideal for the young people the principles of the Ancient Greek and the European Art of Rennaissance.
The sources of its intelligence service are the texts of the REVOLUTIONARY UNION MOVEMENT, which is a group of writers focused on Greek works (Permanent Members of the U.N. Resistance Council: Albert Camus, George Orwell, Simone Weil, Arthur Koestler, Klaus Mann, Hannah Arendt, Andre Gide). Its legality draws
a) from the Special Drawing Rights and the laws of the I.M.F. according to the writer David Hume,
b) from the text of the U.N. Convention in Geneva (29th of April, 1958) about the international borders of each State,
c) from the book ''1984'' by George Orwell and the DRAFT TREATY ESTABLISHING THE EUROPEAN UNION initiated by Spinelli on the 14th February 1984, which is the first complete text of a Constitution for the E.U. and the only one which has been voted by an elected parliamentary body, THE EUROPEAN PARLIAMENT, with the role of planning a Constitutional Assembly,
d) from the MINISTRY OF INFORMATION formed by Orwell in ''1984'' and by Camus in ''COMBAT'',
e) from the MANIFESTO OF VENDOTENE, an apppeal by Altiero Spinelli and Albert Camus in 1941 for a free and United Europe against the national states.
f) from the geographical co-ordinates (latitude and longitude) of Greenwich in the map in relation to the Greek village of Lexaion.
and from the combination of these 6 points arises the last point-
g) from the dogma manifested by the worlds' most renowned lawyer René Capitant, a dogma which created in 1966 the legal and legislative status for the right of independence of one state, something which became accepted on the basis of the audacious theory of the particular interpretation (according to the article 53, paragraph 3C of the 1958 Constitution).

Η ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΟΥ ΛΕΧΑΙΟΥ

Πανοραματική φωτό της παλαιοχριστιανικής Βασιλικής του Λεχαίου στον νομό Κορινθίας: παρατηρούνται τουλάχιστον 3 ανθρωπόμορφες παρουσίες στην αεροφωτογραφία αυτή καθώς τα πρόσωπα και τα σχήματα που διακρίνονται στο έδαφος έχουν φθαρεί από τον χρόνο αλλά παραμένουν εύγλωττα και ευκόλως ερμηνεύονται, εάν μελετηθεί ενδελεχώς το σημείο και η ιστορία του τόπου. Σημειώνεται ότι ο παλαιοχριστιανικός ναός του Λεχαίου -γνωστός ως Βασιλική του Λεωνίδη- είναι, στην πραγματικότητα, ο τάφος του Λεωνίδα, βασιλιά της Σπάρτης: εκεί έγινε το 390 π.Χ. η μάχη του Λεχαίου μεταξύ Σπάρτης και Αθηνών. Για τον Λεωνίδα, είναι γνωστό το ποίημα «Του Λεωνίδα το σπαθί(,) Νικηταράς/Κολοκοκτρώνης (θα) το φορεί, Τούρκος/Όποιος [(σ)αν] το (ι)δεί λιγώνει/λαβώνει και το αίμα του παγώνει. Όσοι Τούρκοι το είδανε, στα μαύρα ντυθήκανε. - Τούρκοι δώστε τ’ άρματά σας, να γλιτώστε τα παιδιά σας. -Τ’ άρματα δεν τα δίνουμε, το αίμα μας το χύνουμε. - Θα τα δώστε, θα τα δώστε, από το σπαθί μ’ να γλιτώστε». Άνωθεν στο site, βλ. εικόνες της Βασιλικής του Λεωνίδη, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά αλλά και φωτό της κεφαλής και των ματιών του καπετάν Κολοκοτρώνη στο Λέχαιο (πρώην Κολομπότσι) αλλά και της πέτρας και του δαχτυλιδιού του σε συνδυασμό με τον ενωμένο χάρτη Αργολίδοκορινθίας. Σημειώνεται, ακόμα, ότι στο Λέχαιο ήταν η έπαυλη του Περιάνδρου και του Αρίωνος όπου δόθηκε, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το Συμπόσιο των 7 Σοφών της αρχαίας Ελλάδος.

Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΜΟΝΤΕΣΚΙΕ ΤΗΣ ΑΚΡΟΚΟΡΙΝΘΟΥ (ΤΡΙΓΩΝΟ ΚΟΡΙΝΘΟΣ-ΛΕΧΑΙΟ-ΣΙΚΥΩΝ).

Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΣΚΙΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ: Πρόκειται για αστεροειδή, κωνοειδή -διπλή- πυραμίδα στην περιοχή Καστρακίου-Πεντεσκουφίου της Κορινθίας, πλησίον του κάστρου της Ακροκορίνθου, στο τρίγωνο που σχηματίζουν Κόρινθος, Λέχαιο, Σικυών: στα πόδια της πυραμίδος βρίσκεται, σε προφίλ, η κεφαλή του ποιητή Ομήρου (γνωστή ως "φιλοσοφική λίθος") με προτομή του προφίλ του που διακρίνεται κυρίως το απόγευμα αλλά, στην διάρκεια της ημέρας, λαμβάνει την μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου με τρομερή, αποτροπαϊκή όψη και με ευδιάκριτο το κράνος το οποίο καλύπτει την προτομή του Ομήρου. Εναντί της, σε γωνία εντός κόγχης, το "λιθάρι του Διογένη", γνωστό ως πιθάρι ή λύχνος/λυχνάρι/λίκνο του Διογένη. Πρόκειται για τα λεγόμενα "προσήλια αγάλματα των θεών" που καλούνται "δαίμονες αντήλιοι": πράγματι, ο φιλόσοφος Διογένης "ὁ κύων" φαίνεται ορθός με φανό (εξ ου και οι λέξεις "φανερώνω", "φάσμα" κ.α.) σε παράσταση πυρφόρου (εξ ου και οι λέξεις "πυροφορία", "πληροφορία", "πλοιοφορία" κ.α.). Η γέννηση και ο θάνατος του Διογένη συνδέονται άμεσα με τον Σωκράτη και την γνωστή ιστορία για την απόκρυψη του ηλίου από τον Μεγ. Αλέξανδρο. Σημειώνεται ότι η πυραμίδα αυτή στο Καστράκι-Πεντεσκούφι συνδέεται με την πυραμίδα των Κεγχρεών της Αργολίδας στο Ελληνικό, μέσω των 2 λιμανιών-επινείων της Κορίνθου, δηλ. των Κεγχρεών (Κεγχρεοί και Κεγχριές) Κορινθίας στην Επίδαυρο του Σαρωνικού κόλπου και του Λεχαίου στον Κορινθιακό κόλπο.Όμως, εκτός αυτού, η τοποθεσία αναφέρεται από τους Φράγκους ως "Μόντε Εσκιοβέ" και στο "Χρονικό του Μορέως ως "Μουντ Εσκουβέ" για να αποδώση, στην πραγματικότητα, το Καστέλλι του γάλλου φιλόσοφου Μοντεσκιέ: Charles-Louis de Secondat Baron de Montesquieu (το όνομά του μπορεί να ερμηνευθεί ως «το κλειδί του κόσμου») ο οποίος όρισε την πυραμίδα διάκρισης των 3 εξουσιών. Σημειώνεται πως σήμερα έχει αποδειχθεί ότι ο τάφος του Μεγαλέξανδρου ΔΕΝ βρίσκεται στην Αίγυπτο: για την ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Κόρινθο, αναφέρεται (εις επίρρωσιν του γεγονότος ότι ο τάφος του βρίσκεται στην Κορινθία) ότι α) η Μακεδονία αναπτύχθηκε μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο του 431-404 π.Χ. και επί του Κορινθιακού εμφυλίου πολέμου στο διάστημα 395-387 π.Χ. και στην Κόρινθο ο Φίλιππος Β΄ ανακηρύχθηκε το 338-337 π.Χ. κοινός στρατηγός των Ελλήνων ή αρχιστράτηγος όλων των Ελλήνων ή Στρατηγός-Αυτοκράτωρ «κατά γην και κατά θάλατταν» του Πανελληνίου από το «κοινό συνέδριο» των Ελλήνων το οποίο, εξάλλου, αναγνώρισε την ένωση σε συνασπισμό και ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΠΟΛΕΩΝ –πλην Σπάρτης και πόλεων της Μικράς Ασίας– γνωστή και ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ και τότε ο Φίλιππος Β΄ ονόμασε την Κόρινθο πρωτεύουσα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και αποφασίστηκε η ίδρυση νέας ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και αυτό ήταν το Συνέδριο ή Κογκρέσσο που είχε οργανωθεί με κέντρο ακριβώς το κάστρο της Ακροκορίνθου στην αρχαία Κόρινθο β) η αρχαία Κόρινθος, δηλ. η «Παλιά» –καθώς και η πόλη της Κορίνθου (που μαζί με την Σπάρτη ήταν 2 πόλεις Δωρικού πολιτισμού ενώ οι Σπαρτιάτες ή Σπαρτοί και οι Μακεδόνες είναι επίσης αμφότεροι Δωρικοί λαοί)– ταυτίζονται με την γνωστή ως «ΠΑΛΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟ» της οποίας η τοποθεσία εντοπίζεται ακριβώς στο Πεντεσκούφι (αλλά και η ίδια η λέξη «Πελοπόννησος» συνδέεται με την πόλη της Πέλλας, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας και πολιτικό κέντρο του Ελληνισμού, όπου το 356 π.Χ. γεννήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος). Αντιθέτως, από την μια, η Έδεσσα/Βοδενά ονομάστηκαν ΑΙΓΑΙ από τον βασιλέα Κάρανο (ιδρυτή του Μακεδονικού Βασιλείου και γενάρχη του Μακεδονικού βασιλικού οίκου) ενώ, από την άλλη, ο Πέλοψ ήταν βασιλεύς της Ολυμπιάδος στην Ήλιδα της Πελοποννήσου και η σύμμαχος της Σπάρτης επί Πελοποννησιακού πολέμου, η πόλη Πελλήνη, βρίσκεται στο Ξυλόκαστρο και, μάλιστα, η Πελληναία χώρα βρίσκεται στα σύνορα Αχαΐας, προς και εντός της Κορινθίας γ) μετά την μάχη του Λέοντος της Χαιρώνειας, ο βασιλεύς Φίλιππος Β΄ το 338 π.Χ. εγκαθίδρυσε Ομοσπονδιακό Κράτος με κέντρο την Κόρινθο και με σκοπό την ένωση των Πανελλήνων (δηλ. την ένωση Πελοποννήσου και Μακεδονίας, πλην Σπάρτης, στα πλαίσια του ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ) και έτσι, το 336 π.Χ., ο Μεγ. Αλέξανδρος –Αλέξανδρος Γ΄– συγκάλεσε στον Ισθμό το συνέδριο της Συμμαχίας (που είχε ιδρύσει ο Φίλιππος Β΄) και σε αυτό το Πανελλήνιο Συνέδριο της Κορίνθου ανακηρύχθηκε ο Αλέξανδρος Γ΄ ως ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ-ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (και των Ελλήνων κατά Περσών-Μηδών) και τότε υπεγράφη ΣΥΝΘΗΚΗ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ στην Ελλάδα ενώ από την Κόρινθο, μετά την συνάντησή του με τον Διογένη, ξεκίνησε την εκστρατεία για τον εκπολιτισμό της Ασίας στην Ανατολή: έκτοτε, καλείται «Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ» και η ιστορία του αλληλεπικαλύπτεται με την ιστορία του βασιλέως της Πενταποταμίας, Πόρου. Το 334 π.Χ. ονομάστηκε Αρχιστράτηγος όλων των Ελλήνων και το 332 π.Χ. ο Αλέξανδρος Γ΄ ονομάστηκε στα Ίσθμια «πρόμαχος της Ελληνικής Ελευθερίας» και στεφανώθηκε με χρυσό (και ο Διογένης πέθανε το 323 π.Χ.). Επίσημος ανδριαντοποιός του Μεγαλέξανδρου ήταν ο γλύπτης Λύσιππος εκ Σικυώνος στην Κορινθία. Πληροφορίες στην διεύθυνση: http://wwwinsense.blogspot.gr/2012/12/ia.html

Η ίδια εικόνα -με άλλον φωτισμό- αποκαλύπτει το μυστικό της φωτοσκίασης των ανθρωπίνων μορφών.

Στην τριγωνική, κωνική και αστεροειδή πυραμίδα της Ακροκορίνθου βρίσκεται ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου: είναι εντυπωσιακό το φαινόμενο διότι απέναντι από τον όρθιο φιλόσοφο Διογένη (ο οποίος εμφανίζεται με μορφή Λέοντος και Σφίγγας μαζί), φωτίζεται από τον ήλιο η προτομή -ύψους 100 μ.- στο ένα ήμισυ της ημέρας του Αλεξάνδρου Γ΄ με κράνος και το έτερο ήμισυ της ημέρας η προτομή του Ομήρου (μάλιστα, υπάρχουν ορισμένες στιγμές το ηλιοβασίλεμα όπου εμφανίζονται και τα 2 πρόσωπα ταυτόχρονα και ο θεατής βλέπει εναλλάξ τις 2 προτομές με ένα μόνο βλέμμα και απευθείας)! Σύντομα θα δημοσιευθούν οι σωστές και καλύτερες εικόνες της περιοχής, αναμείνατε στους δέκτες σας...

Η ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Αεροφωτογραφία από δορυφόρο η οποία παρουσιάζει την πραγματική όψη της Πελοποννήσου (σημειώνεται ότι η φωτογραφία αυτή αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για το γεγονός ότι η εικόνα μιας περιοχής ή μιας χώρας αλλάζει αναλόγως προς το σημείο θέασης του παρατηρητή). Παρατηρείται για πρώτη φορά παγκοσμίως το σχήμα ανθρώπου το οποίο λαμβάνει η Πελοπόννησος: οι πολιτικές, συνταγματικές και οικονομικές διαστάσεις αυτής της εικόνας είναι πέραν κάθε φαντασίας σημαντικές.

Η συνήθης απεικόνιση του Ομήρου

Για την προσεκτική παρατήρηση των φασμάτων/σεβασμάτων, δηλ. των δαιμονικών όψεων που εμφανίζονται στις προτομές του Ομήρου σε σχέση με αυτήν την απλή φωτογραφία, αξίζει να γίνει σύγκριση και εξέταση των φασμάτων όλων των όψεων των υπολοίπων εικόνων, από όλες τις πλευρές και, μάλιστα, με μισόκλειστα τα μάτια ("μύηση") ώστε να διακρίνεται το περίγραμμα των μορφών σε σχέση με το φόντο. Οι εικόνες αυτές όπου αποτυπώνονται ανάγλυφα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα πάνω σε πέτρες (απο-λιθώ-ματα) ονομάζονται "ΕΡΜΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙ" ή "έρμαια". Σημειώνεται ότι πέρα από την θεωρία των 2 Ομήρων -η οποία, τελικά, συνδέεται με την ύπαρξη 2 διαφορετικών Ομήρων και αντικατοπτρίζεται στην διαφορά ή μη των 3 προσώπων (του καλλιτέχνη γλύπτη αλλά και των 2 τυράννων της Σικυώνος) που φέρουν το όνομα "Μύρων", προσεκτική εξέταση των Ομηρικών επών/των Ομηρείων επέων, δείχνει πως ο Όμηρος θεωρούσε ότι ο πλανήτης Γη είναι επίπεδος δίσκος.

Η ΦΑΣΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ: στην συγκεκριμένη φωτό εμφανίζεται με ευκρίνεια το φάσμα του Νεοπυθαγόρειου μυστικιστή των Ερμητικών κειμένων, αλχημιστή και μάγου που συγκρίνεται ή ταυτίζεται με τον Ιησού Χριστό (Iusus).O ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΥΣ εκτός από Apollonius αναφέρεται στις πηγές αναζήτησης με άλλα 7 ονόματα. Ξεχωρίζει το εξαιρετικό Balinus (δηλ. αυτός που βάζει τον νου) και εναλλακτικά πληροφορίες βρίσκονται με τις ονομασίες Balinius, Balinas, Abuluniyus, Abulus ή "Balīnās al-akbar''.

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΟΠΕΤΡΑ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Εντοπίζεται στην φωτογραφία αυτή η περιοχή της Θεόπετρας, στην είσοδο της Καλαμπάκας και προ των Μετεώρων: στην αριστερή πλευρά της Θεόπετρας (όπως αποκαλείται ο βράχος), διακρίνεται ορθός ο Θεός των Βράχων με μορφή τύπου Απόλλωνος, ύψους περίπου 100 μ. ως απολίθωμα ζώντος οργανισμού (δεν φαίνεται σε αυτήν την φωτογραφία η οποία απλώς δίδεται εδώ για να βοηθήσει στον εντοπισμό). Στο όρος αυτό, μάλιστα, υπάρχει το Σπήλαιο της Θεόπετρας. Στον περιβάλλοντα χώρο, εκτός από τα εντυπωσιακά Μετέωρα -όπου οι φωτογραφίες είναι φτωχές σε λέξεις- υπάρχει η περίφημη "Πέτρα της Σαρακίνης", στο χωριό Σαρακίνα.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Αποκλειστική, αυθεντική εικόνα με το πρόσωπο του Θεού των Υδάτων που έχει ληφθεί το 1987 στους καταρράκτες της Έδεσσας/Βοδενών/Υδατουπόλεως: στην άκρη του βράχου, στο "φρύδι" της πόλης, βρίσκεται όλη η Έδεσσα η οποία είναι ένα σκαλοπάτι -το τελευταίο σκαλοπάτι- όπου πατάει ο Θεός για να ανέβει στον Ουρανό και θεωρείται ο ομορφότερος τόπος που διάλεξε ο άνθρωπος για να γεννηθεί (σύμφωνα με τον συγγραφέα Μενέλαο Λουντέμη). Η εικόνα δίδεται για πρώτη φορά στην δημοσιότητα στον κόσμο και ερμηνεύεται ότι σε αυτήν απεικονίζεται ο Θεός των Υδάτων, ενσαρκώσεις του οποίου αναφέρονται στην ιστορία ή στην μυθολογία είτε οι βασιλείς του ελληνικού κράτους της Μακεδονίας Μίδας-Κάρανος είτε οι θεοί Διόνυσος-Ζευς (Αιγίοχος ή Ύψιστος) και πάντως, οπωσδήποτε, ο Θεός των Υδάτων ή ο Θεός των Βράχων. Η πόλη αυτή της Μακεδονίας συνδέεται με τον θεό Ευφράτη και την πόλη Έδεσσα της Συρίας. Η εικόνα αποτελεί ζωντανό τεκμήριο για την θεραπεία της ασθένειας της τύφλας μέσω της προβολής εικόνων θεϊκών προσώπων και σωμάτων σε βράχους " ἐν ὕδασι" όπου ρέουν καταρράκτες με λειτουργία θεραπευτική για τους οφθαλμούς. Copyright by Christos P. Papachristopoulos, 2015.

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ

ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ: μια από τις εκπληκτικότερες φωτογραφίες όλων των εποχών που αποτελεί «ζωντανό απολίθωμα» του κράνους-περικεφαλαίας των Ομηρικών ηρώων. Αποτελεί το σύμβολο της μαντικής δύναμης το οποίο εικονίζεται ως εθνικό έμβλημα στον θυρεό του Αυτοκράτορος των Ελλήνων διότι είναι σύμβολο εξουσίας του μονάρχη και αποτελεί βασιλικό οικόσημο ενώ χρησιμοποιείται, ειδικότερα, στην στέψη φυλάρχων (σήμερα στην Αυστραλία και μάλιστα, εξαιρετικά ειδικώς, στην περιοχή Fiordland της Νέας Ζηλανδίας). Πρόκειται για το μυθικό πτηνό Στριγξ ή Στρίγ(κ)ωψ–είναι πτηνό με νυχτερινή όραση, άμεσα συνδεδεμένο με την ίαση της Αχιλλείου πτέρνας, την δυνατότητα απομνημόνευσης με τεράστια μνήμη καθώς και ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος- το οποίο αναφέρεται από τον ποιητή Όμηρο ενώ από τον Οράτιο αναφέρεται ως strix: στην εικόνα αυτή εμφανίζεται ως «στριγγόπους»/λατιν. Strigops, φύλακας του χρυσόμαλλου δέρατος που έχει οπτική κάλυψη την όψη και την κόψη των φύλλων του ευκαλύπτου ενώ στα πόδια του φαίνεται ευκρινώς η περικεφαλαία των ηρώων του Ομηρικού πανθέου (μυστικό όπλο το οποίο, αίφνης, ανυψώνεται όπως το μπούμερανγκ, σε ορθή γωνία σε συνδυασμό με το εκπέτασμα των πτερύγων του σύμφωνα με την πολεμική φυλή των Μαορί ενώ στον πολιτισμό της περιοχής της Αυτοκρατορίας της Μάγιας η περικεφαλαία με φτερά από τροπικό πουλί καλείται quetzal). Το νόημα της εικόνας είναι ότι το μυθικό πουλί φυλά την κεφαλή του Αχιλλέως η οποία βρίσκεται στα πόδια του (κατά τρόπο ώστε αυτό να συλλαμβάνεται από την κόρη του οφθαλμού του θεατή) και αυτό δεδομένου ότι στους τύμβους γίνονται οι θυσίες ζώων προς τιμήν των ηρώων. Στην αρχαία Ελλάδα, το μαντικό πτηνό καλείται «οιωνός» (σε αντίθεση με τα «όρνια» ή «όρνιθες» ή "κουτορνίθια", λατιν. Avis, όπου το πλήκτρο χρησιμεύει ως όπλο) και θεωρείται «κήρυξ θεών» που σημαίνει «μαντικό σημείο» ή προμήνυμα, εξ ου και η παρατήρηση των εσώτερων καλείται «οιωνοσκοπία». Οι οιωνοσκόποι καλούνται "auspices" δηλ. με την σημερινή έννοια ότι "τελούν υπό την αιγίδα" με το νόημα της ασπίδας ενώ οι ιεροσκόποι καλούνται "augures". Η εικόνα του strigops πρέπει να συνδεθεί με ένα σύνολο λοφιοφόρων παραδείσιων πουλιών με μάτια όπως το παγώνι (pavo cristatus) ή ο ποδίκεψ/πυγόπους/αιχμοφόρος (podiceps cristatus/aechmophorus) ή σε συνδυασμό με κρανοφόρο ή εστεμμένο κασσυάριον/καζόαρ/μουρέκ (λατιν. casuarius) και των οποίων το φτέρωμα χρησιμοποιείται για αντίληψη από άτομα του ιδίου είδους. Τα σημεία αυτά αποτελούν σήματα επικοινωνίας και οπτικά σημεία αναγνωρίσεως, δηλαδή συνθέτουν μηχανισμό προσαρμογής και εξέλιξης -camouflage- με κρυπτικό, προστατευτικό χρωματισμό. Η κάλυψη αυτή γίνεται για αυτοπροστασία, για ασφάλεια ιδιόκτητης περιοχής ή κατοχή εδαφών αλλά κυρίως το έμβλημα (από το ρήμα «εμβλέπω») αξιοποιείται για ανταλλαγή μέσω νομισμάτων (στην ουσία, αυτό το ίδιο αποτελεί το κατ’ εξοχήν νόμισμα -και μάλιστα σε χρυσό- ενώ παλαιότερα η τέχνη αυτή χρησιμοποιήθηκε σε μια περιοχή από την Νέα Ζηλανδία ως την νήσο του Πάσχα αλλά και στην Πολυνησία όπου υπήρχε ειδίκευση στην συλλογή φτερών παραδεισίων πουλιών για την στέψη βασιλέων και ευγενών, μια τέχνη η οποία ονομάζεται po'e hahai manu και κατάγεται από την Χαβάη ενώ οι Ινδοί πλέκουν τα φτερά τους, τα ονομάζουν «ακτίνες του ήλιου» ή «μαλλιά του ήλιου» και τα θεωρούν κοσμήματα του φτερωτού είδους ή γένους καθώς η λατρεία των κεφαλών προέρχεται από την Παπούα/Παπουασία και την Νέα Γουϊνέα, π.χ. με μάσκες που στολίζονται με φύλλα και φτερά με σκοπό την συνένωση της ζωϊκής και της ανθρώπινης μορφής). Στην ιστορία, γνωστό είναι το ρητό του Έκτορος «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι ὑπὲρ πατρίδος» (αυτό είναι το ορθό ρητό, ωστόσο Έκτωρ-Πάτροκλος-Αχιλλεύς συνδέονται μέσω του Νέστορος, λατιν. Nestor Notabilis, πτηνό με φτέρωμα για διακόσμηση της κεφαλής και των όπλων των πολεμιστών, ειδικώς της φυλής Ιατμούλ). Κάτοχος του χρυσόμαλλου δέρατος υπήρξε εσχάτως ο δάσκαλος του Αχιλλέως, Χείρων, γεγονός που συνδέεται με τις συμβουλές του Νέστορος προς τον Αχιλλέα για την ανάκτηση της Χρυσηΐδος, η οποία αναφέρεται ως κόρη του ιερέως Χρύση του ναού του Απόλλωνος στην πόλη Χρύση της Τροίας και ως κόρη του μάντη Κάλχαντος του θεού Απόλλωνος με ατομικό μαντείο. Ως προς το Μαντείο των Δελφών, σημειώνεται ότι το Δελφίνι στην λατιν. γλώσσα καλείται Delphis και διαθέτει σύστημα αντίληψης βασισμένο σε ακουστικό πόρο (σε αντίθεση με τον άνθρωπο, ο οποίος στηρίζεται σε οπτικό πόρο, εξ ου και η νήσος Πόρος). Εξάλλου, είναι στενά συνδεδεμένο με τον Αχιλλέα μέσω του Aquila, δηλ. αετού βασιλικού/χρυσαετού/σταυραϊτού που καλείται «πρόεδρος της μαντείας» (βρίσκεται σε αντίθεση με τον αυτοκρατορικό αετό ή ιεράετο της Αυστραλίας ή τον ελληνικό Αετό της Παλλάδος). Βρίσκεται, επίσης, σε αντίθεση με τα ιερακόμορφα πτηνά της ημέρας και με τα γλαυκοειδή/γλαυκόμορφα/στριγγόμορφα πτηνά της νύχτας. Εν κατακλείδι, οι πτέρυγες των πτηνών ή «αετώματα» χρησιμοποιούνται για αντανάκλαση του φωτός είτε ατομικά (από τον αετό ο οποίος σπάει τα όστρακα, εξ ου και «οστρακισμός» ή «εξοστρακισμός» ενώ τα όστρακα με κλειδί ελικοειδούς κοχλία –εξ ου και «ελιξήρια»- χρησιμοποιούνται στο έδαφος κάθε χώρας ως ισοδύναμο για χρήματα ενώ θεωρούνται ακίνητα, ιερά, εξ ου και ιεροσκοπία/ιερομαντεία όπως και η λέξη «ιεροφάντης», δηλ. μάντης και ιερεύς του Ιερείου ο οποίος ερμηνεύει και αποκαλύπτει τα μυστήρια) είτε συλλογικά σε σχηματισμό για κατόπτευση ή ως οδηγοί πτήσεως ή για εντοπισμό και αλιεία μαργαριτοφόρων οστράκων. Κελύφη, κογχύλια, όστρακα και φτερά θεωρούνται κοσμήματα. Κυρίως, όμως, αξιοποιούνται για αυτόματη μετάδοση πληροφοριών μέσω της οπτικής οδού ώστε να συντονίζονται και να μένουν ενωμένα. Το φαινόμενο που παρατηρείται στην εικόνα –αντίληψη πτηνού και κράνους μαζί, ταυτόχρονα- λέγεται «διμορφισμός» και χρησιμοποιείται για την λεγόμενη «διοφθαλμική όραση». Στην θρησκεία, τα πτερωτά όντα λατρεύονται και αποτελούν αντικείμενο μίμησης διότι θεωρούνται ως έμψυχα πλάσματα που ανήκουν στο πεδίο του πνεύματος καθώς αποστέλλουν μηνύματα εκ τάφου με ιεροτελεστίες που ονομάζονται «PUKAMANI». Στην Αμαζονία της Βραζιλίας και σε όλο το κέντρο της Λατινικής ή Νοτίου ή Μεσημβρινής Αμερικής, τα φτερά του συλλαμβανόμενου παραδείσιου πτηνού καλούνται «UMAHARA» (σύνθετη λέξη από τις ελληνικές «Όμμα» και «Χαρά», στην αγγλική γίνεται Human και Woman), για την ακρίβεια «Ουμαχάρα» είναι το κάλυμμα κεφαλής με ανθρώπινα μαλλιά και φτερά παπαγάλου (στις φυλές Ιγκμπάτσα και Αμαρέλα) και επειδή περιέχουν χρωμοσώματα χρησιμοποιούνται ως βασιλικά εμβλήματα (REGALIA) τελετουργιών και αντιπροσωπεύουν την ταυτότητα ενός ολόκληρου πολιτισμού. Στην τεχνική ορολογία, το σχέδιο πουλιών με φτερωτή μορφή –ιδίως στην πίσω πλευρά κατόπτρων με μπρούντζο- καλείται «τοτέμ», είναι δηλαδή ξύλινο γλυπτό ή ζωγραφικό έργο το οποίο εικονίζεται ως οικόσημο, ιερό σύμβολο, σε θύρες (εξ ου και οι αυτοσχέδιοι «διθύραμβοι» στους βωμούς ή τύμβους των θεών των Ελλήνων) ή σε εστίες τελετών ενός γένους ή μιας φυλής. Χαρακτηρίζεται, γενικότερα, ως συνδυασμός ζωγραφικής-γλυπτικής και εικόνων με σκοπό την επίτευξη πολυσύνθετου, ολοκληρωμένου αποτελέσματος στην τέχνη. Κυρίως, όμως, πρόκειται για χάραξη των περιγραμμάτων των μορφών γεωμετρικά ή ανάγλυφα ως κοίλο πρόπλασμα/καλούπι (δες και το κάτοπτρο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά στην αρχή της σελίδας αυτής) με εγχειρίδιο και ακολούθως η διαδικασία συνοδεύεται από εμπλουτισμό των περιοχών της επιφανείας ή των τοπίων που εικονίζονται στα σύννεφα με βάση γραμμές, δηλ. χαρακτικές απεικονίσεις ανθρωπόμορφων σχεδίων που δημιουργούνται –κατά τρόπο μυστηρίου τελετουργίας- με την ΑΠΟΣΧΙΣΗ/ΑΠΟΚΟΠΗ πολύτιμων λίθων από την επιφάνεια βράχων για να επιτευχθεί μετάδοση της κληρονομικότητας (δηλ. με μέθοδο όμοια με τατουάζ) στα θέατρα με φωτισμό των σκηνών (χαρακτικών και ζωγραφικών πινάκων ή απεικονίσεων) από κάτοπτρα. Το συγκεκριμένο κάλυμμα κεφαλής πρόκειται για ιστορικό, μοναδικό αριστούργημα (σημειώνεται ότι στην Μελβούρνη βρίσκεται το όρος Alexander και η Γη Alexander στο κέντρο της Αυστραλίας ενώ η ITHACA SHIRE στο κόλπο της Καρπενταρίας στην βόρεια Ανατολική Αυστραλία). Με τοτέμ και πνεύματα ειδικώς ασκείται η αυτραλιανή μορφή τέχνης, η οποία ταυτίζεται με την ζωγραφική απεικόνιση σε φύλλα ή φλοιό ευκαλύπτου. COPYRIGHT © 2014 by Christos P. Papachristopoulos

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΞΩΓΗΪΝΗΣ ΖΩΗΣ, ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ (1)

Το κρανίο εξωγήϊνου είναι εμφανές σε αυτό το κέλυφος, καβούκι ή καύκαλο χελώνας το οποίο συνδέεται με χάρτη άστρων: πρόκειται για χελώνες κομψές, GEOCHELONA ELEGANS, οι οποίες κυρίως είναι TORTOISES, TURTLES. Μία μόνο εξ αυτών είναι ΧΡΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ, GOLDEN GREEK (οι υπόλοιπες είναι ιδίως Ινδικές Σταράτες, δηλ. TARTARUGA STELLATA INDIANA)! Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να μελετήσουν τις λέξεις TORTOISE STAR και MAP OF THE STARS και PATTERN SYMBOLISM.

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΕΞΩΓΗΪΝΗΣ ΖΩΗΣ, ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ (2)

Τεκμήριο από την Κρήτη του 3.000 π.Χ. : πρόκειται για το λεγόμενοι "ωοειδές ρυτό" τυπικά που ερμηνεύεται επισήμως ότι έχει διακόσμηση θαλάσσιου ρυθμού με αστερίες, τρίτωνες, θαλάσσια βλάστηση και βράχια. Η φωτό προέρχεται από το ανάκτορο της Ζάκρου Κρήτης και είναι η κεντρική για την εξήγηση όλων των μνημείων της Κρήτης και του Κρητο-Μυκηναϊκού πολιτισμού.

Η ΣΦΙΓΓΑ ΤΗΣ ΗΡΑΚΛΕΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ

Η Σφίγγα της Σαρκοφάγου του φαραώ Αμενεμχέτ/Αmenemhat/Ammenemes που αποτελεί ελληνοποιημένη προσωποποίηση του θεού Άμμωνος με χαίτη, σύμβολο της χαίτης του Ηρακλέους της ελληνικής Ηρακλεοπολιτικής δυναστείας της Αιγύπτου (από την πόλη Τanis ή Bubastis στο Μουσείο του Λούβρου). Σημειώνεται ότι η Αίγυπτος είναι γνωστή με το όνομα "Η βαθειά Ελλάς".

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Πρόκειται για την πρώτη αληθινή και με ανθρώπινη μορφή αναπαράσταση του χάρτη της Μεσογείου με τις τέλειες διαστάσεις και την ορθή προοπτική με την οποία πρέπει να γίνεται η τοπογραφία των κρατών. Δίδει μιαν εικόνα της Μεσογείου από το σημείο της Γης που καλείται "Ανατολή" ενώ στην γωνία άνω δεξιά βρίσκεται η πόλη της Χριστιανίας(δες και το σύνολο των χαρτών της ιστοσελίδας που αποτελούν ολοκληρωμένη νοηματική και εικονική σύνθεση, κάνε αντιγραφή και αύξηση του μεγέθους των χαρτών).

Η ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Μια συνολική εικόνα για το τρίγωνο των Ελληνικών Πόλεων του Παραδείσου: στον χάρτη αυτόν φαίνονται οι 3 ελληνικές πολιτείες της περιοχής του κόλπου του Άντεν, δηλ. η Αξώμη/Αυξούμη (Αξούμ), η Άδουλις και η Λαλιμπέλλα, κυρίες πόλεις της αρχής του Χριστιανισμού και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μαζί με την Μερόη και τα Νάπατα. Βρίσκονται κάτω από την λεγομένη "Χριστιανική Νουβία" και άνωθεν της συμβολής του Μεσημβρινού της Αλεξανδρείας (ΑNATOLIA) και του Ισημερινού της Equateurville (EQUATORIA: εντοπίζεται συγκεκριμένως κάτω από την Οργκάντα της Αιγύπτου, στην περιοχή που ορίζεται από τον Γαλάζιο Νείλο, τον Λευκό Νείλο, τον Ερυθρό Νείλο και τον Μαύρο Νείλο και κάτω από το ύψος των πόλεων Ζόμπα-Μπόμα-Νίμουλε αλλά άνωθεν του Edenbe της Ουγκάντας που σε συνάρτηση με τον κόλπο του Aden αποτελεί την είσοδο στην επίγειον Εδέμ).

ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ

Ο χάρτης αυτός παρουσιάζει για πρώτη φορά και ορίζει συγκεκριμένως το σημείο της Ανατολής στο τριγωνικό σημείο συμβολής Αιγύπτου-Παλαιστίνης-Ελλάδος όπως πρέπει να γίνεται ορατό στην σωστή προοπτική και τοπογραφία. Διακρίνεται η περιοχή της Θηβαΐδος -κοινή στην Θήβα Αιγύπτου και στην Θήβα της Ελλάδος- αλλά ιδιαιτέρως απεικονίζεται η περιοχή της Νουμιδίας η οποία πρέπει να μελετάται ενωτικά με την περιοχη Νουμαντίας στην Ισπανία, με την περιοχή της Μηδίας στην Ασία και την περιοχή της Νουβίας στην Αφρική.

Η ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Αναδύεται μια συνολική εικόνα της ελληνορωμαϊκής επικράτειας ύστερα από την κατάκτηση της Ρώμης από την Ελλάδα με την εμφάνιση του Χριστιανισμού στην Ευρώπη εξ ύψους Ανατολής. Με αρχή της όρασης από την Πέτρα της Αραβίας και της Χριστιανικής Νουβίας και τις πόλεις της Ελληνικής Αιγύπτου (Λυκόπολις-Άβυδος-Οξύρρυγχος-Σάϊς-Αλεξάνδρεια-Ναύκρατις-Πτολεμαΐς-Επτανομίς-Ηρωόπολις-Απολλινόπολις-Αφροδιτόπολις-Ερμούπολις-Ηρακλεόπολις-Ηλιούπολις-Διός Πόλις-Λητούς Πόλις-Κυνόπολις-Αντινοούπολις-Ανταιόπολις-Θήβαι-Βούβαστυ-Βουτώ-Κοπτώ-Αρσινόη-Κροκοδειλόπολις-Ιεράκων Πόλις-Πανόπολις-'Ακορις-Τέντυρις-Πανέφυσις-Ιερά ΣυκάμινοςΠηλούσιον-Άβαρις-Αξώμη-Άδουλις-Νάπατα-Μερόη-Βερενίκη-Διονυσιάς-Βακχιάς-Ευημερία-Λεοντόπολις-Έρμωνθις-Σπέος Αρτέμιδος-Ελεφαντίνη-Κάνωπος-Σπέος Ινφαμπούλ/Ιψαμπούλ/Υψαμπούλ, δηλ. Αμπού Σίμπελ, και άλλες) ο ελληνικός πολιτισμός εξαπλώνεται στην Κυρηναϊκή (Απολλωνία, Πτολεμαΐς, Βερενίκη κ.τ.λ.), στην Νουμιδία (με κέντρο τα Μάδαυρα ως την Καρχηδόνα, τις 3 πόλεις Ιππώνος, την Ιτύκη και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός), στην Μαυριτανία (Κωνσταντίνη, Κάρταινα, Οράν και όλο το Μαρόκο ως το ακρωτήριο και την νήσο Μογκαντόρ) ως την Νουμαντία της Ισπανίας και την χώρα της Δανουβίας στο κέντρο της Ευρώπης, περιοχή όπου ενώνονται οι Παρίστριες και οι Παραδουνάβιες και οι Σκανδιναβικές χώρες (βλέπε ειδικά τις πόλεις Capo d' Istria τηςΤριέστε/Τεργέστης, της Τροίας, του Ίστρου και της Τρόϊσμις, άνωθεν της Οδησσού, στην Δοβρουτσά).

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΙΣΜΟΣ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗΣ-ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ

Πρόκειται για την ανθρωπόμορφη απεικόνιση της Αφρικανικής και της Μεσογειακής Ηπείρου οι οποίες καλούνται -μαζί με την Φοινίκη, την Αίγυπτο, την Μαυριτανία, την Νουμιδία, την Νουμαντία, την Νουβία και τις ελληνικές αποικίες σε μήκος όλων των ακτών) ως "ο Ελληνικός Κόσμος".

O ΠΑΡΘΕΝΩΝ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΗ

Ο Ναός του Παρθενώνος: βρίσκεται στην περιοχή Donaustauf, ανατολικά της πόλεως του Regensburg (αρχαία Ρατισβόννη) στην Βαυαρία. Είναι έργο του αρχιτέκτονος Leo von Klenze κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και η μορφή της εξωτερικής του πρόσοψης έχει μοντέλο τον Παρθενώνα της Ακροπόλεως των Αθηνών. Ο Leo von Klenze ήταν παρών το 1834 στην Αθήνα όταν ετέθη ο θεμέλιος λίθος για την ανόρθωση του ναού του Παρθενώνος (το θέμα συνδέεται από πλευράς ομιλίας με το Ελληνικό Σύνταγμα και πολιτικά με την θέση του πολίτη και του βασιλέως στο Σύνταγμα αυτό). Σε αυτόν αποδίδεται το ρητό: «Υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρχει μόνο μια μορφή αρχιτεκτονικής. Εκείνη που άνθησε στην αρχαία Ελλάδα, στο ζενίθ του πολιτισμού και της ιστορίας της. Μόνο οι Έλληνες κατείχαν την τέχνη της αρχιτεκτονικής. Ο δωρικός περιφερειακός ναός είναι το πιο όμορφο οικοδόμημα, είναι αυτό που ομόρφυνε τον κόσμο, όπως είναι και η μοναδική μαθηματικά γνήσια αρχιτεκτονική μορφή».

Η ΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΣΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΕΩΣ

Πρόκειται για μιαν από τις ωραιότερες κάρτες που αντικατοπτρίζουν το Ελληνικό, βασιλικό μεγαλείο των κατακτήσεων στα σύνορα Βουλγαρίας-Ρουμανίας, περιοχή συνδεδεμένη με το όνομα του αυτοκράτορα Μάρκου Ούλπιου Τραϊανού, με την Θράκη, τον Πύργο και την Τουρκία: στην Βουλγαρία σημειώνονται περιοχές που εκτείνονται από την AUGUSTA TRAIANA ως το Dragoman, τo Dryanovo/Drjanovo και το Draganovo, το Dragomirovo, τις πόλεις Troyna και Tryavna, τις 2 πόλεις Targoviste/Turgovishte και φθάνουν ως την Πύλη του Τραϊανού και, κατόπιν, στην Ρουμανία σημειώνονται το TROPAEUM TRAIANUM/CIVITAS TROPAIENSUM στην περιοχή Κλίσης του Αδάμ στην κοιλάδα του Τραϊανού ως την Γέφυρα του Τραϊανού με τις 3 Σιδηρές Πύλες του Δουνάβεως που κορυφώνεται στην κεφαλή της Δοβρουτσάς όπου η νήσος Dranova/Τραϊανού στα μάτια του Δέλτα του Δουνάβεως αλλά και τοποθεσίες όπως οι 2 πόλεις με το όνομα Δραγανέστι/Draganesti, οι 2 πόλεις με το όνομα Δραγατσάνι/Δραγαστάνη/Dragashan, το Τιργοβίστιον/Τιργγκοβισία/Tirgoviste/Tirgovitse/Tervis, η αρχαία ULPIA TRAIANA/Σαρμιζεγέθουσα στην Τρανσυλβανία καθώς και μια σειρά από τις 3 πόλεις Τρόϊσμις-Ίστρος/Histria-Τροία ως την χερσόνησο της Ιστρίας. Παρατηρείται, εξάλλου, σύνδεση με το τρίγωνο στεφάνι του τόξου της Τρανσυλβανίας το οποίο αντικατοπτρίζεται στο στεφάνι με τις 3 ταινίες με το οποίο στεφανώνεται η ανθρωπόμορφη Δοβρουτσά της Μαύρης Θάλασσας. Στα πόδια της ανθρωπόμορφης, βασιλικής εικόνας διακρίνεται η πόλη της Κωνστάντζας/Κωνστάντια/αρχ. Τόμις/Κωνσταντιανή.

ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΔΟΒΡΟΥΤΣΑΣ ΣΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΒΗ

Μια ακόμα ανθρωπόμορφη veduta (άποψη τοπίου) της εξωτικής περιοχής του κόσμου στο τρίγωνο του Δέλτα του Δουνάβεως/Ποταμού Του Ναού-Donau/Ίστρου-Ίστερ-Ανατολικού-Ποταμού του Πάσχα/Dunarea/Danuvius/Donaris/Dunaj(a)/Doana/Doina/Matoa(s): πρόκειται για την περιοχή της Δοβρουτσάς/Δοβριο(υ)στάς/Δόβροτιτς/Dobrou(d)ja/Dobrudzha/Dobrogea/Dobrugia/Dobrudza/Dobruc(c)ia/Dobrutcha/Dobrus/Dobrudscha/Dobritsch/Dobric(h)/Dobrotitsa/Debrecen η οποία συνδέεται με τις ελληνικές επικράτειες της Ανατολικής Ρωμυλίας, της Θράκης, της Κουμανίας, της Δακίας, της Μοισίας και της χριστιανικής, ελληνορθόδοξης Τρανσυλβανίας. H ιστορία της, όπως υποδεικνύουν οι ελληνικές πόλεις της περιοχής αυτής με κορυφαία την Ίστρο/Ιστρία, συνδεεται με αμφότερες την Βουλγαρία και την Ρουμανία (πρέπει να δει κανείς συνθετικά το σύνολο του πανοράματος στα σύνορα των 2 χωρών) αλλά και με την ίδια την Ελληνική ιστορία και το λεγόμενο "Παρίστριον": τις Παρίστριες και τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες που ξεκινούν από τον Παρθενώνα του Δουνάβεως στην πόλη Regensburg/Ρατισβόν(ν)η της Βαυαρίας και φθάνουν ως την πόλη Παρίσι της Ρουμανίας. Σημειώνεται ότι η πόλη Παρίσι της Ρουμανίας βρίσκεται στην περιοχή της ελληνικής Κουμανίας (από τον Κων. Κούμα) που αντιστοιχεί στην σύγχρονη Ρωσσική Βεσσαραβία της Ουκρανίας και εντοπίζεται στην λίμνη Sasyk/Salzsee στον κόλπο της Γοργόνας της Μαύρης Θαλάσσης. Το ελληνικό Παρίσι της Ρουμανίας βρίσκεται πλησίον της πόλης Ηράκλεια/Tarakli(y)a και της Γκαγκαουζίας και συγκεκριμένα άνωθεν του ποταμού Prut/Βρούτου/Προύθου/Πυρετού/Πυρόθεου στην κατεύθυνση προς τον ποταμό Δνείστερο/Τύρα και κάτω από την Μολδαβία και την Υπερδνειστερία/Transnistria/Transdniestria. Αποτελεί κέντρο ενός τετράγωνου κύκλου 9 σημείων που ξεκινά από πάνω από την πόλη Παρίσι από την Tiraspol, συνεχίζει στην Οδησσό, κατόπιν δεξιά από το Παρίσι στην πόλη Τύρα/Άκκερμαν/Cetatea Alba/Belhorod Dnistroskyj, στην πόλη Τούζλα/Tuzly, περνά ακριβώς κάτω από το Παρίσι στην Tatarbunary ύπερθεν των 2 τειχών και του Υδραγωγείου του Τραϊανού και της Κιλί(γ)ιας και ύπερθεν του Δέλτα του Δουνάβεως και μετά ο κύκλος εκτείνεται στην Cahul, αριστερά από το Παρίσι στην πόλη Godesti και στην Komrat και καταλήγει στο Κισνόβιο/Κισινάου/Κισίνεβο.

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ VENDOTENE ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ

Κείμενο του Αλτιέρο Σπινέλλι και του Αλμπέρ Καμύ
(1944)

Ι.- Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Ο σύγχρονος πολιτισμός έχει θεμελιωθεί πάνω στην αρχή της ελευθερίας. Σύμφωνα με αυτή ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι ένα απλό όργανο στην υπηρεσία ενός άλλου ανθρώπου, αλλά ένα αυτόνομο κέντρο ζωής. Όλες οι πλευρές του κοινωνικού βίου που δεν σεβάστηκαν την αρχή αυτή, στο πλαίσιο μιας μεγαλειώδους ιστορικής διαδικασίας, τέθηκαν σε δοκιμασία:
1ον) Καθιερώθηκε το ίσο δικαίωμα όλων των εθνών να οργανώνονται σε ανεξάρτητα κράτη.
Κάθε λαός, με τα δικά του εθνικά, γεωγραφικά, γλωσσικά και ιστορικά χαρακτηριστικά, έπρεπε να αναζητήσει στην κρατική οντότητα που δημιούργησε, σύμφωνα με τη δική του ιδιαίτερη αντίληψη της πολιτικής ζωής, τον μηχανισμό που θα ικανοποιούσε καλύτερα τις ανάγκες του, χωρίς καμία ξένη παρέμβαση. Εφαλτήριο για την πρόοδο αυτή στάθηκε η ιδεολογία της εθνικής ανεξαρτησίας. Συνέβαλε στο ξεπέρασμα του ευτελούς τοπικισμού και συνεπώς στην ευρύτερη συσπείρωση ενάντια στην καταπίεση του ξένου δυνάστη. Εξάλειψε πολλούς από τους φραγμούς που εμπόδιζαν την κυκλοφορία των ανθρώπων και των εμπορευμάτων. Μετέδωσε στους πιο καθυστερημένους πληθυσμούς κάθε νέου κράτους τους θεσμούς και τη δομή των πιο πολιτισμένων πληθυσμιακών ομάδων. Ταυτόχρονα όμως έριξε τον σπόρο του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, που είδε η γενιά μας να γιγαντώνεται, έως το σημείο να σχηματιστούν ολοκληρωτικά κράτη και να ξεσπάσουν παγκόσμιοι πόλεμοι.
Το έθνος δεν θεωρείται πια ως το ιστορικό προϊόν της συμβίωσης ανθρώπων που χάρη σε μια μακρά διαδικασία έφθασαν σε έναν μεγαλύτερο συγκερασμό εθίμων και προσδοκιών και βρίσκουν τώρα στο κράτος την αποτελεσματικότερη μορφή οργάνωσης του συλλογικού τους βίου στο πλαίσιο όλης της ανθρωπότητας.
Αντίθετα, εξελίχθηκε σε μια θεϊκή οντότητα, σε έναν οργανισμό που πρέπει να σκέπτεται μόνο τη δική του ύπαρξη και ανάπτυξη χωρίς να ενδιαφέρεται στο ελάχιστο για τη ζημία που μπορεί να προξενήσει στα άλλα έθνη.
Η απόλυτη αυτοδυναμία των εθνικών κρατών οδήγησε στην ανάπτυξη επεκτατικών τάσεων. Κάθε κράτος αισθανόταν να απειλείται από την ισχύ των άλλων και θεωρούσε ως «ζωτικό χώρο» όλο και πιο μεγάλες περιοχές που του επέτρεπαν να κινείται ελεύθερα και να εξασφαλίζει την ευημερία του χωρίς να εξαρτάται από κανένα άλλο. Αυτή η επιθυμία για κυριαρχία δεν μπορούσε να κορεστεί παρά μόνο με την ηγεμονία του ισχυρότερου κράτους πάνω σε όλα τα άλλα.
Ως επακόλουθο, το κράτος, από θεματοφύλακας της ελευθερίας των πολιτών, μεταμορφώθηκε σε δεσπότη υπηκόων εν υπηρεσία, με όλες τις εξουσίες για να αντλεί τη μέγιστη πολεμική απόδοση. Ακόμα και σε περιόδους ειρήνης, που στην πραγματικότητα αποτελούν ανάπαυλα για την προετοιμασία των επόμενων αναπόφευκτων συγκρούσεων, η βούληση της στρατιωτικής τάξης υπερισχύει σε πολλές χώρες εκείνης της αστικής και καθιστά όλο και δυσκολότερη τη λειτουργία των ελεύθερων πολιτευμάτων: το σχολείο, οι επιστήμες, η παραγωγή, η διοίκηση, προσανατολίζονται κυρίως στην ενίσχυση του πολεμικού δυναμικού. Οι μητέρες χρησιμοποιούνται για αναπαραγωγή στρατιωτών και ανταμείβονται κατά συνέπεια με τα ίδια κριτήρια που βραβεύονται στις εκθέσεις τα γονιμότερα ζώα. Τα παιδιά εκπαιδεύονται από την πιο τρυφερή ηλικία στα όπλα και στο μίσος προς τους ξένους. Από τη στιγμή που όλα στρατιωτικοποιούνται και όλοι καλούνται συνεχώς να υπηρετούν στον στρατό, καταργούνται και οι ατομικές ελευθερίες. Οι συνεχείς πόλεμοι οδηγούν στην εγκατάλειψη της οικογένειας, της δουλειάς, των περιουσιών, και στη θυσία της ίδιας της ζωής για σκοπούς των οποίων κανείς δεν αντιλαμβάνεται πραγματικά την αξία. Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν για δεκαετίες προκειμένου να αυξηθεί η συλλογική ευημερία καταστρέφονται μέσα σε λίγες ημέρες.
Τα ολοκληρωτικά κράτη είναι εκείνα που κατάφεραν συντονίσουν με τον πιο πρόσφορο τρόπο όλες τις κοινωνικές δυνάμεις. Ενεργοποίησαν στο έπακρο τον συγκεντρωτισμό και την πολιτική αυτάρκειας και απέδειξαν συνεπώς ότι είναι οι πιο ευπροσάρμοστοι οργανισμοί στο σημερινό διεθνές περιβάλλον. Αρκεί κάποιο έθνος να κάνει ένα βήμα προς έναν πιο έντονο ολοκληρωτισμό για να παρασυρθούν και τα υπόλοιπα στην ίδια πορεία από τη θέληση να επιβιώσουν.
2ον) Καθιερώθηκε το ίσο δικαίωμα όλων των πολιτών στη διαμόρφωση της κρατικής βούλησης.
Η βούληση αυτή έπρεπε να αποτελεί τη συνισταμένη των ευμετάβλητων οικονομικών και ιδεολογικών αναγκών όλων των κοινωνικών κατηγοριών που εκφράζονταν ελεύθερα. Αυτή η πολιτική οργάνωση επέτρεψε να διορθωθούν ή τουλάχιστον να αμβλυνθούν πολλές από τις πιο κραυγαλέες κληρονομικές αδικίες των καθεστώτων του παρελθόντος. Επιπλέον, η ελευθερία του Τύπου και του συνέρχεσθαι και η προοδευτική επέκταση του δικαιώματος ψήφου καθιστούσαν όλο και πιο δυσχερή την υπεράσπιση των παλαιών προνομίων και συνέβαλαν στη διατήρηση του αντιπροσωπευτικού συστήματος.
Οι άποροι έμαθαν σιγά-σιγά να χρησιμοποιούν τα μέσα αυτά για να επιτεθούν στα κεκτημένα δικαιώματα των ευπόρων. Οι κοινωνικοί φόροι στα εισοδήματα που δεν είχαν προκύψει από εργασία και τις κληρονομιές, τα κλιμακωτά ποσοστά φορολόγησης των μεγάλων περιουσιών, η εξαίρεση των κατώτερων εισοδημάτων και των αγαθών πρώτης ανάγκης, η δωρεάν σχολική εκπαίδευση, η αύξηση των δαπανών κοινωνικής αρωγής και πρόνοιας, οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις, ο έλεγχος των εργοστασίων, απειλούσαν τις προνομιούχες τάξεις στα καλύτερα οχυρωμένα κάστρα τους.
Ακόμα και οι προνομιούχες τάξεις που είχαν δεχτεί να επικρατήσει η ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων δεν μπορούσαν να παραδεχθούν ότι οι τάξεις των απόκληρων θα τα χρησιμοποιούσαν για να επιδιώξουν στην πράξη την ισότητα εκείνη που θα έδινε στα δικαιώματα αυτά συγκεκριμένο περιεχόμενο πραγματικής ελευθερίας. Όταν, μετά το τέλος του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, η απειλή έγινε πάρα πολύ σοβαρή, ήταν φυσικό οι τάξεις αυτές να χειροκροτήσουν θερμά και να υποστηρίξουν την εγκαθίδρυση δικτατοριών που αφαίρεσαν τα νόμιμα όπλα από τα χέρια των αντιπάλων τους.
Από την άλλη πλευρά, ο σχηματισμός γιγαντιαίων βιομηχανικών και τραπεζικών συγκροτημάτων και συνδικάτων που κάτω από ενιαία καθοδήγηση συνένωναν ολόκληρους στρατούς εργαζόμενων, συνδικάτων και συγκροτημάτων που πίεζαν τις κυβερνήσεις για να επιτύχουν την πολιτική που ανταποκρινόταν καλύτερα στα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, απειλούσε να διαιρέσει το ίδιο το κράτος σε ανάλογες οικονομικές βαρωνίες σε έντονη διαμάχη μεταξύ τους. Τα φιλελευθερο-δημοκρατικά πολιτεύματα, που είχαν καταστεί το εργαλείο για να εκμεταλλεύονται καλύτερα οι ομάδες αυτές ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο, έχαναν όλο και περισσότερο το κύρος τους και έτσι διαχεόταν η πεποίθηση ότι μόνο το ολοκληρωτικό κράτος, που θα καταργούσε τις λαϊκές ελευθερίες, θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να επιλύσει τη σύγκρουση συμφερόντων που οι πολιτικοί θεσμοί δεν κατάφερναν πια να εμποδίσουν.
Εκ των πραγμάτων, στη συνέχεια, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα εδραίωσαν εν γένει τη θέση των διάφορων κοινωνικών κατηγοριών στα επίπεδα που είχαν φθάσει βαθμιαία προηγουμένως και απέκλεισαν, με τον αστυνομικό έλεγχο της ζωής των πολιτών και με τη βίαιη εξάλειψη όλων των αντιφρονούντων, κάθε νόμιμη δυνατότητα να διορθωθεί περαιτέρω η κατάσταση.
Εξασφαλίστηκε έτσι η επιβίωση των απόλυτα παρασιτικών τάξεων των άεργων γαιοκτημόνων και των εισοδηματιών που συμβάλλουν στην κοινωνική παραγωγή πηγαίνοντας μόνο να εισπράξουν τα μερίσματα από τους τίτλους τους. Των μονοπωλίων και των αλυσίδων που εκμεταλλεύονται τους καταναλωτές και εξανεμίζουν τις οικονομίες των μικροαποταμιευτών. Των πλουτοκρατών που κινούν παρασκηνιακά τους πολιτικούς σαν μαριονέττες για να κατευθύνουν όλον τον κρατικό μηχανισμό προς το ιδικό τους αποκλειστικά όφελος με τη δικαιολογία ότι εξυπηρετούν ανώτερα εθνικά συμφέροντα. Διατηρήθηκαν οι κολοσσιαίες περιουσίες των λίγων και η μιζέρια των μεγάλων μαζών, που αποκλείστηκαν από κάθε δυνατότητα να απολαύσουν τους καρπούς του σύγχρονου πολιτισμού. Διασώθηκε ουσιαστικά ένα οικονομικό καθεστώς στο οποίο τα υλικά αποθέματα και οι δυνάμεις της εργασίας, αντί να χρησιμοποιούνται για να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, τις απαραίτητες για την ανάπτυξη της ζωτικής του ενέργειας, κατευθύνονται για να ικανοποιήσουν τις πιο κενές επιθυμίες των πλουσιότερων. Διασώθηκε ένα οικονομικό καθεστώς το οποίο διαιωνίζει τη δύναμη του χρήματος στο πλαίσιο της ίδιας κοινωνικής τάξης, με το κληρονομικό δικαίωμα να μετατρέπεται σε προνόμιο χωρίς καμία αντιστοιχία με την κοινωνική αξία τής πραγματικά προσφερόμενης υπηρεσίας. Το πεδίο των προλεταριακών δυνατοτήτων συρρικνώθηκε τόσο πολύ, ώστε οι εργαζόμενοι, για να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν συχνά να παραδοθούν στην εκμετάλλευση όποιου τους προσέφερε οποιαδήποτε ευκαιρία απασχόλησης.
Τα συνδικάτα, για να κρατούν ακίνητη και υπάκουη την εργατική τάξη, έχουν μετατραπεί από ελεύθεροι οργανισμοί πάλης, κατευθυνόμενοι από άτομα που απόλαυαν της εμπιστοσύνης των εταίρων, σε όργανα αστυνομικής εποπτείας υπό τη διοίκηση υπαλλήλων που επιλέγονται από την άρχουσα τάξη και που είναι υπόλογοι μόνο απέναντι σε αυτή. Εάν κάποια διόρθωση τύχει να γίνει σε ένα τέτοιο οικονομικό καθεστώς, υπαγορεύεται πάντα μόνο από μιλιταριστικές ανάγκες που συνάδουν με τις αντιδραστικές προσδοκίες των προνομιούχων τάξεων όσον αφορά την ανάδυση και εδραίωση των ολοκληρωτικών κρατών.
3ον) Ενάντια στον αυταρχικό δογματισμό ορθώθηκε η πάγια αξία του κριτικού πνεύματος.
Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ή έπρεπε να διασταυρώνεται ή να καταρρέει. Στη μεθοδικότητα αυτής της απροκατάληπτης στάσης οφείλονται οι μείζονες κατακτήσεις της κοινωνίας μας σε κάθε πεδίο. Η πνευματική όμως αυτή ελευθερία δεν άντεξε στην κρίση που έφερε στην επιφάνεια τα ολοκληρωτικά κράτη. Νέα δόγματα, που έγιναν δεκτά είτε από πεποίθηση είτε από υποκρισία, κυριάρχησαν σε όλες τις επιστήμες.
Μολονότι κανένας δεν γνωρίζει τι είναι μια φυλή, που ακόμη και η πιο στοιχειώδης ιστορική γνώση μπορεί να αποδείξει πόσο παράλογη είναι η έννοια αυτή, απαιτείται από τους φυσιολόγους να πιστέψουν, να αποδείξουν και να πείσουν ότι ανήκουμε σε μια εκλεκτή φυλή μόνον επειδή ο ιμπεριαλισμός χρειάζεται τον μύθο αυτό για να εξάψει στις μάζες το μίσος και την αλαζονεία. Οι πιο προφανείς έννοιες της οικονομικής επιστήμης μεταβάλλονται σε αναθέματα προκειμένου να προβληθούν η πολιτική της αυτάρκειας, των ισοζυγισμένων ανταλλαγών και των άλλων παλιών όπλων του μερκαντιλισμού, ως οι σημαντικές ανακαλύψεις των καιρών μας. Λόγω της οικονομικής αλληλεξάρτησης όλων των χωρών του κόσμου, ο πλανήτης αποτελεί στο σύνολό του ζωτικό χώρο για κάθε λαό που θέλει να διατηρήσει το επίπεδο ζωής που αντιστοιχεί στη σύγχρονη πολιτισμική κατάσταση. Δημιουργήθηκε όμως η ψευδοεπιστήμη της γεωπολιτικής για να δοθεί υπόσταση στη θεωρία των ζωτικών χώρων και να επενδυθεί θεωρητικά η βούληση του ιμπεριαλισμού για ηγεμονία.
Τα κύρια στοιχεία της ιστορίας πλαστογραφούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Κάθε μη ορθόδοξο πόνημα αποβάλλεται από τις βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία. Ο σκοταδισμός απειλεί και πάλι να καταπνίξει το ανθρώπινο πνεύμα. Υπονομεύεται η ίδια η κοινωνική ηθική της ελευθερίας και της ισότητας. Οι άνθρωποι δεν θεωρούνται πλέον ελεύθεροι πολίτες που αξιοποιούν το κράτος για να επιτύχουν ευκολότερα τους συλλογικούς τους στόχους. Γίνονται υπηρέτες του κράτους το οποίο καθορίζει ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι τους και ως κρατική βούληση υιοθετείται βεβαίως η βούληση όσων κατέχουν την εξουσία. Οι άνθρωποι δεν είναι πια υποκείμενα δικαίου, αλλά, ιεραρχικά καταταγμένοι, υποχρεούνται να υπακούουν χωρίς αντίρρηση στις ανώτερες αρχές που κορυφώνονται σε μία αρχηγία δεόντως θεοποιημένη.
Το καθεστώς των φατριών αναγεννιέται δυναμικά από τις στάχτες του.
Αυτός ο αντιδραστικός ολοκληρωτικός πολιτισμός, αφού θριάμβευσε σε διάφορες χώρες, βρήκε τελικά στη ναζιστική Γερμανία τη δύναμη που εκτίμησε ότι μπορούσε να επιφέρει το τελικό κτύπημα. Μετά από μία σχολαστική προετοιμασία, εκμεταλλευόμενος με θράσος και χωρίς ενδοιασμό, έχθρες, εγωισμούς και τη βλακεία των άλλων, παρασύροντας πίσω του άλλα υποτελή ευρωπαϊκά κράτη - πρώτο μεταξύ των οποίων την Ιταλία - και συμμαχώντας με την Ιαπωνία, η οποία επιδιώκει τους ίδιους στόχους στην Ασία, ρίχτηκε στο έργο της επικυριαρχίας. Η νίκη του θα σήμαινε την οριστική εδραίωση του ολοκληρωτισμού στον κόσμο. Όλα του τα χαρακτηριστικά θα εντείνονταν στον υπέρτατο βαθμό και οι προοδευτικές δυνάμεις θα καταδικάζονταν για πολύ καιρό σε μία απλή αρνητική στάση.
Η παραδοσιακή αλαζονεία και αδιαλλαξία της γερμανικής στρατιωτικής τάξης μπορεί να μας δώσει ήδη μιαν ιδέα για το ποιόν της κυριαρχίας της μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο. Οι Γερμανοί, ως νικητές, θα μπορούσαν να επιτρέψουν και κάποιο πρόσχημα γενναιοδωρίας προς τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς. Να σεβαστούν τυπικά τα εδάφη τους και τους πολιτικούς θεσμούς τους και να κυβερνήσουν με τρόπο που να ικανοποιεί το βλακώδες πατριωτικό συναίσθημα εκείνων που κοιτούν τα χρώματα των συνοριακών στύλων και την εθνικότητα των πολιτικών προσώπων που παρουσιάζονται στο προσκήνιο, αντί για τον συσχετισμό των δυνάμεων και το πραγματικό περιεχόμενο των κρατικών δομών. Όπως όμως και να παραλλάξουν την κυριαρχία τους η πραγματικότητα θα είναι πάντα η αυτή: μια νέα διαίρεση της ανθρωπότητας σε Σπαρτιάτες και Είλωτες.
Ακόμη και να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση μεταξύ των αντιμαχόμενων μερών, ο ολοκληρωτισμός θα έχει κάνει ένα επιπλέον βήμα μπροστά, καθώς όλες οι χώρες που θα ξεφύγουν από τον εναγκαλισμό της Γερμανίας, θα αναγκαστούν να υιοθετήσουν την ίδια μορφή πολιτικής οργάνωσης και να προετοιμαστούν κατάλληλα εκ νέου για πόλεμο.
Αν όμως η χιτλερική Γερμανία κατάφερε να νικήσει το ένα μετά το άλλο τα μικρά κράτη, με τη δράση της ανάγκασε να κατέβουν στην κονίστρα όλο και πιο μεγάλες δυνάμεις. Η θαρραλέα μαχητικότητα της Μεγάλης Βρετανίας, που κράτησε κεφάλι στον εχθρό ακόμη και τη στιγμή που έμεινε μόνη, εξώθησε τους Γερμανούς να προσκρούσουν στη γενναία αντίσταση του σοβιετικού στρατού και έδωσε χρόνο στην Αμερική να θέσει σε κίνηση τις αστείρευτες παραγωγικές της πηγές. Ο αγώνας αυτός ενάντια στον γερμανικό ιμπεριαλισμό συνδέεται στενά με τον αγώνα που διεξάγει ο κινεζικός λαός ενάντια στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό.
Τεράστιες μάζες ανθρώπων και πλούτου έχουν ήδη παραταχτεί απέναντι από τις ολοκληρωτικές δυνάμεις. Οι τελευταίες έχουν φθάσει στο ανώτερο σημείο των δυνατοτήτων τους και δεν μπορούν πλέον παρά να φθαρούν βαθμιαία. Οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν αντίθετα ξεπεράσει το σημείο της μέγιστης ύφεσης και βρίσκονται σε φάση ανάκαμψης.
Ο πόλεμος των συμμάχων ξυπνάει κάθε μέρα όλο και περισσότερο την επιθυμία για απελευθέρωση, ακόμη και στις χώρες που είχαν υποκύψει στη βία και είχαν καταπτοηθεί από το πλήγμα που είχαν δεχθεί. Ξυπνάει έως και τη βούληση των ίδιων των λαών των δυνάμεων του Άξονα, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι παρασύρθηκαν σε μια απελπιστική κατάσταση μόνο για να ικανοποιήσουν τον πόθο των ηγετών τους για κυριαρχία.
Η αργή διαδικασία χάρη στην οποία τεράστιες μάζες ανθρώπων αφήνονταν παθητικά να διαμορφωθούν από το νέο καθεστώς, προσαρμοζόμενες και συνεισφέρουσες έτσι στην εδραίωσή του, έχει ανακοπεί. Απεναντίας έχει αρχίσει η αντίστροφη διαδικασία. Σε αυτό το τεράστιο κύμα που ορθώνεται αργά βρίσκονται όλες οι προοδευτικές δυνάμεις: τα πιο φωτισμένα τμήματα των εργατικών τάξεων που δεν παρασύρθηκαν από τον τρόμο και τις απατηλές υποσχέσεις στην αναζήτηση ενός ανώτερου τρόπου ζωής, τα πιο συνειδητοποιημένα στοιχεία των τάξεων των διανοούμενων, που φέρουν βαρέως την υποβάθμιση στην οποία υποβάλλεται η διανόηση, επιχειρηματίες που αισθάνονται ικανοί για νέες πρωτοβουλίες και θα ήθελαν να αποδεσμευτούν από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και την πολιτική εθνικής αυτάρκειας που εμποδίζουν κάθε τους κίνηση. Όλοι αυτοί τέλος που από ένα έμφυτο συναίσθημα αξιοπρέπειας δεν κάμπτουν τη σπονδυλική στήλη στην ταπείνωση της σκλαβιάς.
Σε όλες αυτές τις δυνάμεις εμπιστευόμαστε σήμερα τη σωτηρία του πολιτισμού μας.

ΙΙ.- ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ – Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Η ήττα όμως της Γερμανίας δεν θα οδηγήσει αυτόματα στην αναδιάταξη της Ευρώπης σύμφωνα με το δικό μας πολιτισμικό ιδεώδες.
Στη σύντομη περίοδο της γενικής κρίσης (κατά την οποία τα κράτη θα έχουν σωριαστεί σε ερείπια και οι λαϊκές μάζες θα αναμένουν εναγωνίως τον νέο λόγο, αποτελώντας ύλη ακατέργαστη, διάπυρη και επιδεκτική να διαμορφωθεί σε νέα σχήματα, έτοιμα να υποδεχτούν την ηγεσία σοβαρών διεθνιστών), οι πιο προνομιούχες τάξεις των παλαιών εθνικών συστημάτων θα επιδιώξουν με δόλο ή με τη βία να μετριάσουν το κύμα των διεθνιστικών αισθημάτων και πόθων και θα βαλθούν επιδεικτικά να ανασυγκροτήσουν τις παλαιές κρατικές οργανωτικές δομές. Είναι μάλιστα πιθανό να προσπαθήσουν να εξωθήσουν τα πράγματα προς αυτή την κατεύθυνση και οι εγγλέζοι ιθύνοντες, ίσως σε συμφωνία με τους Αμερικανούς, για να εφαρμόσουν και πάλι την πολιτική της ισορροπίας των εξουσιών, προς το άμεσο προφανώς συμφέρον των αυτοκρατοριών τους.
Οι συντηρητικές δυνάμεις, δηλαδή η ηγεσία των βασικών θεσμικών οργάνων των εθνικών κρατών, τα ανώτερα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, με επικεφαλής, εκεί όπου υπάρχουν, τις μοναρχίες, οι ομάδες εκείνες του μονοπωλιακού καπιταλισμού που έχουν συνδέσει τις τύχες των κερδών τους με τις τύχες των κρατών, οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και η υψηλή εκκλησιαστική ιεραρχία που μόνο από μια σταθερή συντηρητική κοινωνία μπορεί να εξασφαλίσει τα παρασιτικά της έσοδα, και πίσω τους όλο το αναρίθμητο πλήθος εκείνων που εξαρτώνται από αυτούς ή που έχουν μόνο θαμπωθεί από την παραδοσιακή τους εξουσία: όλες αυτές οι αντιδραστικές δυνάμεις αισθάνονται σήμερα το οικοδόμημα να τρίζει και ψάχνουν τρόπους να διασωθούν. Η κατάρρευση θα τους στερήσει μονομιάς όλες τις εγγυήσεις που είχαν μέχρι σήμερα και θα τις αφήσει έκθετες στην έφοδο των προοδευτικών δυνάμεων.

Η επαναστατική κατάσταση: παλαιά και νέα ρεύματα

Η πτώση των ολοκληρωτικών καθεστώτων θα σημάνει συναισθηματικά για ολόκληρους λαούς την έλευση της «ελευθερίας». Θα αρθεί κάθε εμπόδιο και αυτομάτως θα επικρατήσουν ευρύτατες ελευθερίες του λόγου και του συνέρχεσθαι. Θα είναι ο θρίαμβος των δημοκρατικών τάσεων. Με αναρίθμητες παραλλαγές. Από έναν πολύ συντηρητικό φιλελευθερισμό έως τον σοσιαλισμό και την αναρχία. Οι δημοκρατικοί πιστεύουν στην «αυθόρμητη δημιουργία» των γεγονότων και των θεσμικών οργάνων, στην απόλυτη καλοσύνη των κινήτρων που έρχονται από τα κάτω. Δεν θέλουν να εκβιάσουν την «ιστορία», τον «λαό», το «προλεταριάτο» ή όπως αλλιώς αποκαλούν τον Θεό τους. Προοιωνίζονται το τέλος των δικτατοριών, το φαντάζονται ως ανταπόδοση στον λαό των απαράγραπτων δικαιωμάτων αυτοδιάθεσης. Τα όνειρά τους θα εκπληρωθούν με τη σύγκληση μιας συντακτικής συνέλευσης, εκλεγμένης από την πιο ευρεία εκλογική βάση και με τον πιο σχολαστικό σεβασμό του δικαιώματος των ψηφοφόρων, η οποία θα αποφασίσει τι είδους σύνταγμα θα παραγάγει.
Εάν ο λαός είναι ανώριμος, θα παραγάγει ένα κακό σύνταγμα το οποίο θα καταστεί δυνατό να διορθωθεί μόνο μέσω ενός διαρκούς αγώνα πειθούς.
Οι δημοκρατικοί δεν απορρίπτουν τη βία ως αρχή. Θέλουν να τη χρησιμοποιούν μόνο όταν η πλειονότητα είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητά της. Δηλαδή ακριβώς όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Ως εκ τούτου είναι κατάλληλοι να κυβερνούν μόνο σε περιόδους ομαλότητας, κατά τις οποίες ένας λαός είναι στο σύνολό του πεπεισμένος για την καλή ποιότητα των βασικών θεσμών, που πρέπει να διορθώνονται μόνο σε σχετικά δευτερεύοντα σημεία. Σε επαναστατικές εποχές, κατά τις οποίες οι θεσμοί δεν πρέπει απλώς να χρήζουν διαχείρισης αλλά να δημιουργούνται, η δημοκρατική πρακτική αποτυγχάνει παταγωδώς. Η αξιολύπητη αδυναμία των δημοκρατικών κατά τη ρωσική, τη γερμανική και την ισπανική επανάσταση προσφέρει τρία από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. Σε τέτοιες καταστάσεις, μετά τη διάλυση του παλαιού κρατικού μηχανισμού, με τους νόμους του και τη διοίκησή του, ξεφυτρώνουν αμέσως είτε με ομοιότητες προς την παλαιά νομιμότητα είτε περιφρονώντας την, ένα πλήθος συνελεύσεων και λαϊκών αντιπροσωπειών στις οποίες συγκλίνουν και δραστηριοποιούνται όλες οι προοδευτικές κοινωνικές δυνάμεις. Ο λαός έχει μεν ορισμένες βασικές ανάγκες να ικανοποιήσει αλλά δεν γνωρίζει με ακρίβεια τι θέλει και πως να το κάνει. Στα αυτιά του ηχούν χίλιες καμπάνες. Τα εκατομμύρια κεφάλια του δεν καταφέρνουν να προσανατολιστούν και αποσυντίθενται σε ένα πλήθος αντικρουόμενων μεταξύ τους τάσεων.
Τη στιγμή που χρειάζεται η μέγιστη αποφασιστικότητα και τόλμη, οι δημοκρατικοί, επειδή δεν υποστηρίζονται από μια αυθόρμητη λαϊκή συναίνεση, αλλά μόνο από ένα θολό συνονθύλευμα παθών, αισθάνονται χαμένοι. Σκέπτονται ότι χρέος τους είναι να δημιουργήσουν αυτή τη συναίνεση και παρουσιάζονται ως ιεροκήρυκες την ώρα που χρειάζονται αρχηγοί για να οδηγήσουν, γνωρίζοντας που θα φθάσουν. Χάνουν τις ευνοϊκές συγκυρίες για να εδραιώσουν το νέο καθεστώς, επιδιώκοντας να θέσουν αμέσως σε λειτουργία μηχανισμούς που είναι κατάλληλοι μόνο για περιόδους σχετικής ομαλότητας, ενώ απαιτείται μακρά προετοιμασία. Παρέχουν στους αντιπάλους τους τα όπλα τα οποία στη συνέχεια εκείνοι χρησιμοποιούν για να τους ανατρέψουν. Εκπροσωπούν εντέλει, στις χίλιες τάσεις τους, όχι πια τη βούληση για ανανέωση, αλλά τις συγκεχυμένες επιθυμίες που βασιλεύουν σε κάθε νου, οι οποίες, αυτοαναιρούμενες, προετοιμάζουν το πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της αντίδρασης.
Η δημοκρατική πολιτική μεθοδολογία θα είναι βάρος κατά την επαναστατική κρίση.
Όταν οι δημοκρατικοί θα έχουν αναλώσει σε λογομαχίες τις πρώτες λαϊκές συμπάθειες που είχαν κερδίσει ως εγγυητές της ελευθερίας, χάνοντας κάθε σοβαρή πολιτική και κοινωνική επανάσταση, θα ανασυνταχθούν αναπόφευκτα οι προ-ολοκληρωτικοί πολιτικοί θεσμοί και ο αγώνας θα επιστρέψει στα παλαιά πρότυπα των αντιμαχόμενων τάξεων.
Η αρχή σύμφωνα με την οποία η πάλη των τάξεων είναι ο όρος που συνοψίζει όλα τα πολιτικά προβλήματα, αποτέλεσε τη βασική θέση ειδικά των εργοστασιακών εργατών και χρησίμευσε για να προσδώσει ουσία στην πολιτική τους έως ότου δεν έμπαιναν υπό αμφισβήτηση οι θεμελιώδεις θεσμοί. Όταν όμως εξ ανάγκης επιβάλλεται η μεταρρύθμιση όλης της κοινωνικής οργάνωσης, η αρχή αυτή μετατρέπεται σε εργαλείο απομόνωσης του προλεταριάτου. Οι εργάτες, ταξικά διαμορφωμένοι, δεν βλέπουν παρά μόνο τις ιδιαίτερές τους ταξικές ή ακόμη και κλαδικές διεκδικήσεις. Είτε δεν μεριμνούν για το πώς θα τις συνδέσουν με τα συμφέροντα των άλλων τάξεων είτε, όπως υπαγορεύεται από μία εκατονταετή προπαγάνδα ως το βασικό φάρμακο για όλα τους τα δεινά, φιλοδοξούν να επιβάλουν τη μονόπλευρη δικτατορία της τάξης τους, πραγματοποιώντας την ουτοπική κολεκτιβοποίηση όλων των υλικών μέσων παραγωγής. Η πολιτική αυτή δεν καταφέρνει να επηρεάσει άλλο κοινωνικό στρώμα, παρά μόνο τους εργάτες οι οποίοι στερούν έτσι την υποστήριξή τους στις άλλες προοδευτικές δυνάμεις ή τις αφήνουν να πέσουν στο έλεος της αντίδρασης που τις οργανώνει επιδέξια για να τσακίσουν στη συνέχεια το ίδιο το προλεταριακό κίνημα.
Μεταξύ των διαφόρων προλεταριακών τάσεων, οι κομμουνιστές, οπαδοί της ταξικής πολιτικής και του ιδεώδους του κολεκτιβισμού, έχουν αναγνωρίσει τη δυσκολία να συγκεντρώσουν τις απαραίτητες δυνάμεις για να νικήσουν και, για τον λόγο αυτό, σε αντίθεση με τα άλλα λαϊκά κόμματα, έχουν συνταχθεί σε ένα άκαμπτα πειθαρχημένο κίνημα που εκμεταλλεύεται τον ρωσικό μύθο για να οργανώνει τους εργάτες χωρίς να τους ακούει και για να τους χρησιμοποιεί στις πιο ανόμοιες διεκδικήσεις.
Η τακτική αυτή καθιστά τους κομμουνιστές πιο αποτελεσματικούς από τους δημοκρατικούς στη διαχείριση των επαναστατικών κρίσεων. Κρατώντας όμως τις εργατικές τάξεις όσο το δυνατόν μακρύτερα από τις άλλες επαναστατικές δυνάμεις – κηρύσσοντας ότι η δική τους «αληθινή» επανάσταση δεν έχει έλθει ακόμη – συνιστούν την κρίσιμη ώρα ένα διασπαστικό στοιχείο που αποδυναμώνει το σύνολο. Επιπλέον, η απόλυτη εξάρτησή τους από το ρωσικό κράτος, που τους έχει επανειλημμένως χρησιμοποιήσει για να επιτύχει τους δικούς του εθνικούς στόχους, τους εμποδίζει να εφαρμόσουν κάποια πολιτική με ένα μίνιμουμ συνέχειας. Έχουν πάντοτε ανάγκη να κρύβονται πίσω από έναν Κάρολυ, έναν Μπλουμ, έναν Νεγκρίν, για να γκρεμιστούν στη συνέχεια μαζί με τις χρησιμοποιημένες δημοκρατικές μαριονέττες.
Η εξουσία δεν κατακτάται και δεν διατηρείται απλώς με την πονηριά, αλλά με την ικανότητα να ανταποκρίνεσαι με οργανικό και ζωτικό τρόπο στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.
Εάν ο αγώνας θα περιοριζόταν αύριο στο παραδοσιακό εθνικό πεδίο, θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από τα παλιά ερωτηματικά. Τα εθνικά κράτη έχουν ήδη συγκροτήσει με τόσο στέρεο τρόπο τις οικονομίες τους, που πολύ σύντομα κεντρικό ζήτημα θα γινόταν το ποια ομάδα οικονομικών συμφερόντων, ήτοι ποια τάξη, θα έπρεπε να πάρει τα ηνία. Το μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων θα διασπαζόταν εύκολα στη σύγκρουση ανάμεσα σε τάξεις και οικονομικές κατηγορίες. Κατά πάσα πιθανότητα κέρδος θα εισέπρατταν μόνο οι αντιδραστικοί.
Ένα πραγματικό επαναστατικό κίνημα πρέπει να προκύψει από αυτούς που μπόρεσαν να ασκήσουν κριτική στις παλαιές πολιτικές θέσεις. Θα πρέπει να συνεργαστεί με τις δημοκρατικές δυνάμεις, με τις κομμουνιστικές και, γενικά, με όσους συνεργάζονται για τη διάλυση του ολοκληρωτισμού. Χωρίς όμως να αφεθεί να παγιδευτεί στην πολιτική πρακτική καμιάς από αυτές.
Οι αντιδραστικές δυνάμεις διαθέτουν ανθρώπους και στελέχη ικανά και εκπαιδευμένα στη διοίκηση. Θα αντισταθούν λυσσαλέα για να διατηρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους. Την καίρια στιγμή θα παρουσιαστούν καλά μεταμφιεσμένες και θα διακηρύξουν την αγάπη τους για την ελευθερία, την ειρήνη, και τη γενική ευημερία των πιο φτωχών τάξεων. Στο παρελθόν έχουμε δει με ποιο τρόπο διείσδυσαν στα λαϊκά κινήματα και τα παρέλυσαν, τα εξέτρεψαν από την πορεία τους και τα μετέτρεψαν στο ακριβώς αντίθετο. Αναμφίβολα θα είναι η πιο επικίνδυνη δύναμη με την οποία θα πρέπει να λογαριαστούμε.
Το σημείο στο οποίο θα προσπαθήσουν να κρατηθούν οι δυνάμεις αυτές θα είναι η αποκατάσταση του εθνικού κράτους. Για να μπορέσουν έτσι να ασκήσουν πίεση στο πιο διαδεδομένο λαϊκό συναίσθημα, το πιο πληγωμένο από τα πρόσφατα κινήματα και το πιο εύχρηστο για αντιδραστικούς σκοπούς: το πατριωτικό συναίσθημα. Με τον τρόπο αυτό ελπίζουν ακόμη ότι θα προκαλέσουν σύγχυση στις ιδέες των αντιπάλων, καθώς οι λαϊκές μάζες έχουν αποκτήσει την μέχρι τώρα πολιτική τους εμπειρία μόνο στο εθνικό πλαίσιο. Θα είναι συνεπώς αρκετά εύκολο να τις κάνουν να πιστέψουν, τόσο αυτές όσο και τους πιο μύωπες ηγέτες τους, στην ανάγκη να ανοικοδομηθούν τα κράτη που καταστράφηκαν από την καταιγίδα.
Εάν επιτευχθεί ο στόχος αυτός, η αντίδραση θα νικήσει. Θα μπορούσαν επίσης τα κράτη αυτά να είναι φαινομενικά ευρέως δημοκρατικά και σοσιαλιστικά. Η επιστροφή της εξουσίας στα χέρια των αντιδραστικών θα είναι μόνο ζήτημα χρόνου. Θα έλθουν ξανά στην επιφάνεια οι εθνικές αντιζηλίες και κάθε κράτος θα επαφίεται εκ νέου για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του μόνο στη δύναμη των όπλων. Πρωταρχικό καθήκον θα καταστεί και πάλι, αργά ή γρήγορα, η μετατροπή των λαών σε στρατούς. Οι στρατηγοί θα ξαναπάρουν τα ηνία, τα μονοπώλια θα κερδίζουν από τις πολιτικές αυτάρκειας, οι γραφειοκρατικές συντεχνίες θα συνεχίσουν να διογκώνονται, οι ιερείς να κρατούν πειθήνιες τις μάζες. Μπροστά στην ανάγκη της νέας πολεμικής προετοιμασίας, όλες οι κατακτήσεις της πρώτης στιγμής θα συρρικνωθούν στο μηδέν.
Το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί αρχικά, δεδομένου ότι η αποτυχία θα καταστήσει φαινομενική οποιαδήποτε άλλη πρόοδο, είναι η οριστική άρση της διαίρεσης της Ευρώπης σε κυρίαρχα εθνικά κράτη. Η συντριβή των περισσότερων κρατών της ηπείρου από τον γερμανικό οδοστρωτήρα έφερε τους ευρωπαϊκούς λαούς μπροστά στην ίδια μοίρα και ή θα υποστούν όλοι μαζί τη χιτλερική δεσποτεία ή όλοι μαζί θα εισέλθουν μετά την πτώση της σε μια επαναστατική περίοδο που δεν θα τους αφήσει ευκρινώς χωρισμένους σε στέρεες κρατικές δομές. Τα πνεύματα είναι τώρα πολύ πιο ευμενώς διατεθειμένα απ’ ό,τι στο παρελθόν απέναντι σε μια ομοσπονδιακή αναδιοργάνωση της Ευρώπης. Η σκληρή εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών άνοιξε τα μάτια και σε όποιον δεν ήθελε να δει και βοήθησε να ωριμάσουν πολλές ευνοϊκές περιστάσεις για το ιδεώδες μας.
Όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι αναγνωρίζουν πλέον ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε ανεξάρτητα ευρωπαϊκά κράτη και μια μιλιταριστική Γερμανία να συμβιώνει μαζί τους επί ίσοις όροις. Ούτε μπορεί να κατακερματιστεί η Γερμανία και να κρατηθεί πατημένη στο λαιμό αφού νικηθεί. Στην πράξη φάνηκε ξεκάθαρα ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι αμέτοχη τη στιγμή που οι άλλες συγκρούονται, και μάλιστα όταν οι διακηρύξεις ανεξαρτησίας και τα σύμφωνα μη επίθεσης έχουν μηδενική αξία. Έχει πια αποδειχτεί η ματαιότητα και μάλιστα η βλαβερότητα των οργανισμών του τύπου της Κοινωνίας των Εθνών που χωρίς μια στρατιωτική δύναμη ικανή να επιβάλει τις αποφάσεις της, παρίστανε ότι εγγυάται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και ταυτόχρονα ότι σέβεται την απόλυτη κυριαρχία των κρατών μελών. Παράλογη αποδείχτηκε η αρχή της μη επέμβασης, σύμφωνα με την οποία κάθε λαός θα έπρεπε να αφεθεί ελεύθερος να έχει τη δεσποτική κυβέρνηση που του αρέσει, λες και η εσωτερική συγκρότηση κάθε μεμονωμένου κράτους δεν αποτελεί ζωτικό συμφέρον για όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Άλυτα έμειναν τα πολλαπλά προβλήματα που δηλητηριάζουν τις διεθνείς σχέσεις των κρατών της ηπείρου, όπως η χάραξη των συνόρων στις ζώνες με μικτό πληθυσμό, η υπεράσπιση των αλλοεθνοτικών μειονοτήτων, η έξοδος στη θάλασσα των χωρών που βρίσκονται μακριά της, το βαλκανικό ζήτημα, το ιρλανδικό κλπ.. Τα προβλήματα αυτά θα έβρισκαν την πιο απλή λύση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, αφού θα έχαναν την οξύτητά τους καθώς θα μετατρέπονταν σε προβλήματα σχέσεων ανάμεσα σε διάφορες επαρχίες. Τέτοια λύση βρήκαν στο παρελθόν τα αντίστοιχα προβλήματα των κρατιδίων που έγιναν τμήμα μιας ευρύτερης κρατικής οντότητας.
Από τη άλλη πλευρά, το τέλος του αισθήματος ασφάλειας που παρείχε το απρόσβλητο της Μεγάλης Βρετανίας και έκανε τους Άγγλους να πιστεύουν στη «λαμπρή απομόνωση», η διάλυση του στρατού και της ίδιας της γαλλικής δημοκρατίας στην πρώτη σοβαρή σύγκρουση με τις γερμανικές δυνάμεις (πράγμα που ελπίζεται ότι μετρίασε τη σοβινιστική πεποίθηση της απόλυτης γαλλικής ανωτερότητας) και ιδίως η συνειδητοποίηση του κινδύνου γενικής υποτέλειας, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις που θα ευνοήσουν την οικοδόμηση ενός ομοσπονδιακού καθεστώτος και θα τεθεί ένα τέλος στη σημερινή αναρχία. Το γεγονός ακόμη ότι η Αγγλία δέχτηκε πια την αρχή της ινδικής ανεξαρτησίας και ότι η Γαλλία, αναγνωρίζοντας την ήττα της, έχασε όλη της την αυτοκρατορία, κάνουν ακόμη πιο εύκολο να βρεθεί μια βάση συμφωνίας για να διευθετηθεί ευρωπαϊκά το ζήτημα των αποικιακών κτήσεων.
Σε όλα αυτά πρέπει τέλος να προστεθεί ότι έπαψαν να υπάρχουν ορισμένες από τις κύριες δυναστείες και ότι τα στηρίγματα όσων επιβίωσαν είναι σαθρά. Πράγματι πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι δυναστείες, θεωρώντας παραδοσιακά τις διάφορες χώρες ως ιδιοκτησία τους και αποτελώντας το στήριγμα ισχυρών συμφερόντων, αντιπροσωπεύουν ένα σοβαρό εμπόδιο για την ορθολογική οργάνωση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης οι οποίες δεν μπορεί παρά να διέπονται από ένα δημοκρατικό σύνταγμα που θα σέβονται όλες οι ομόσπονδες χώρες. Θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, όταν θα έχει ξεπεραστεί ο ορίζοντας της γηραιάς ηπείρου, θα είναι η μόνη χειροπιαστή εγγύηση για να μπορέσουν να εξελιχθούν οι σχέσεις με τους ασιατικούς και αμερικανικούς λαούς στη βάση μιας ειρηνικής συνεργασίας, αναμένοντας ένα απώτερο μέλλον στο οποίο θα καταστεί δυνατή η πολιτική ενότητα όλου του κόσμου και η ένταξη όλων των λαών της ανθρωπότητας σε ένα συνολικό όραμα.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ προοδευτικών και αντιδραστικών κομμάτων δεν ξεχωρίζει πια τυπικά μόνο μια πλατύτερη από μια στενότερη δημοκρατία, έναν καλύτερο από έναν χειρότερο ποιοτικά προς εγκαθίδρυση σοσιαλισμό, αλλά είναι ουσιαστικά η πιο πρόσφατη γραμμή που χωρίζει αυτούς που αντιλαμβάνονται ως βασικό στόχο της πάλης εκείνον τον παραδοσιακό, την κατάκτηση δηλαδή της εθνικής πολιτικής εξουσίας, – που παίζουν έστω και ακούσια το παιχνίδι των αντιδραστικών δυνάμεων με το να αφήνουν να κρυώσει η ρευστή λάβα των λαϊκών πόθων στο παλαιό καλούπι και επιτρέπουν την ανάδυση των παλαιών παραλογισμών – από εκείνους που θεωρούν ως κύριο καθήκον τους να δημιουργήσουν ένα σταθερό διεθνές κράτος, που κατευθύνουν προς τον σκοπό αυτό τις λαϊκές δυνάμεις και που αφού κατακτήσουν την εθνική εξουσία θα την χρησιμοποιήσουν πρώτα-πρώτα ως εργαλείο για να σφυρηλατήσουν τη διεθνή ενότητα.
Με την προπαγάνδα και τη δράση, επιδιώκοντας να καθιερώσουν με κάθε τρόπο συμφωνίες και δεσμούς μεταξύ των μεμονωμένων κινημάτων που είναι βέβαιο ότι σχηματίζονται στις διάφορες χώρες, πρέπει να τεθούν από τώρα τα θεμέλια ενός κινήματος που θα μπορέσει να εμπνεύσει όλες τις δυνάμεις για να ιδρύσει τον νέο οργανισμό, ο οποίος θα αποτελέσει την πιο μεγαλειώδη και πιο καινοτόμα εδώ και αιώνες δημιουργία στην Ευρώπη. Για τη συγκρότηση ενός σταθερού ομοσπονδιακού κράτους που θα διαθέτει ευρωπαϊκή ένοπλη δύναμη αντί για εθνικούς στρατούς. Για να σπάσουν οριστικά οι οικονομικές αυτοτέλειες που αποτελούν τη σπονδυλική στήλη των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Έναν οργανισμό που θα έχει επαρκή όργανα και μέσα για να εκτελεί στα μεμονωμένα ομοσπονδιακά κράτη τις αποφάσεις του, για να τηρείται μια κοινή γραμμή, παραχωρώντας ταυτόχρονα στα ίδια τα κράτη την αυτονομία που θα επιτρέπει μιαν ελαστική διάρθρωση και ανάπτυξη πολιτικής ζωής, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των διαφόρων λαών.
Εάν υπάρξει στα κύρια ευρωπαϊκά κράτη ένας επαρκής αριθμός ανθρώπων που θα καταλάβουν αυτό το πράγμα, η νίκη θα έλθει σύντομα στα χέρια τους, καθώς η κατάσταση και τα πνεύματα θα διάκεινται ευμενώς προς το έργο τους. Θα έχουν απέναντί τους κόμματα και ρεύματα που η καταστροφική εμπειρία της τελευταίας εικοσαετίας θα έχει βάλει στο περιθώριο. Δεδομένου ότι θα είναι η ώρα για νέα έργα, θα είναι και η ώρα για νέους ανθρώπους: για το ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΗ.
ΙΙΙ. ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ – Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ενδυνάμωση του σύγχρονου πολιτισμού. Η ολοκληρωτική εποχή δεν αποτελεί παρά ένα διάλειμμα. Με το τέλος του θα ξανατεθεί αμέσως σε πλήρη κίνηση η ιστορική διαδικασία ενάντια στην ανισότητα και τα κοινωνικά προνόμια. Όλοι οι παλαιοί συντηρητικοί θεσμοί που εμπόδιζαν την επανεκκίνηση της διαδικασίας αυτής ή θα καταρρεύσουν ή θα είναι ετοιμόρροποι. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε την κρίση με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Η ευρωπαϊκή επανάσταση, για να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μας, θα πρέπει να είναι σοσιαλιστική. Θα πρέπει δηλαδή να προτείνει τη χειραφέτηση των εργατικών τάξεων και τη δημιουργία πιο ανθρώπινων συνθηκών ζωής γι’αυτές. Γνώμονας για τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν προς την κατεύθυνση αυτή δεν μπορεί να είναι όμως η καθαρά δογματική αρχή της κατάργησης της ιδιοκτησίας των υλικών μέσων παραγωγής και, όταν δεν μπορεί να συμβεί αυτό, η προσωρινή ανοχή της. Η συνολική κρατικοποίηση της οικονομίας ήταν το πρώτο ουτοπικό σχήμα με το οποίο οι εργατικές τάξεις φαντάστηκαν ότι θα ελευθερωθούν από τον καπιταλιστικό ζυγό. Η συνολική κρατικοποίηση δεν οδηγεί στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αλλά στη θέσπιση ενός καθεστώτος όπου όλος ο πληθυσμός υποτάσσεται στην περιορισμένη τάξη των γραφειοκρατών που διαχειρίζονται την οικονομία.
Η πραγματική θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού, από την οποία η γενική κολεκτιβοποίηση δεν ήταν παρά ένα βιαστικό και λανθασμένο συμπέρασμα, είναι ότι οι οικονομικές δυνάμεις δεν κυριαρχούν στους ανθρώπους, αλλά – όπως συμβαίνει και με τις φυσικές δυνάμεις – υπακούουν, κατευθύνονται και ελέγχονται από αυτούς με τον πιο λογικό τρόπο για να μην πέφτουν θύματά τους οι μεγάλες μάζες. Οι γιγάντιες δυνάμεις προόδου που γεννά το ιδιωτικό συμφέρον δεν πρέπει να πνίγονται στο τέλμα της κολεκτιβοποίησης για να ανακύπτει στη συνέχεια το άλυτο πρόβλημα σχετικά με το πώς θα αναστηθεί το πνεύμα πρωτοβουλίας με διαφοροποιήσεις μισθών και άλλα παρόμοια μέτρα. Οι δυνάμεις αυτές πρέπει αντίθετα να στηρίζονται και να ενισχύονται, προσφέροντάς τους μεγαλύτερες ευκαιρίες ανάπτυξης και απασχόλησης. Ταυτόχρονα, πρέπει να σταθεροποιούνται και να τελειοποιούνται οι δίαυλοι που θα τις κάνουν να συγκλίνουν προς στόχους ωφέλιμους για όλο το κοινωνικό σύνολο.
Η ιδιοκτησία πρέπει να καταργηθεί, να περιοριστεί, να διορθωθεί, να επεκταθεί κατά περίπτωση, καταρχήν όχι δογματικά. Η γραμμή αυτή εντάσσεται φυσιολογικά στη διαδικασία σχηματισμού μιας ευρωπαϊκής οικονομικής ζωής, ελευθερωμένης από τον εφιάλτη του μιλιταρισμού ή του εθνικού γραφειοκρατισμού. Οι ορθολογικές λύσεις πρέπει να αντικαταστήσουν αυτές που στερούνται λογικής, και στη συνείδηση των εργαζόμενων.
Θέλοντας να υποδείξουμε με πιο συγκεκριμένο τρόπο το περιεχόμενο της γραμμής αυτής και υπενθυμίζοντας ότι η καταλληλότητα και οι όροι κάθε προγραμματικής διάταξης θα πρέπει πάντοτε να κρίνονται σε συνάρτηση με την απαραίτητη πια προϋπόθεση της ευρωπαϊκής ενότητας, υπογραμμίζουμε τα ακόλουθα σημεία:
α) Δεν είναι πλέον δυνατό να αφεθούν στους ιδιώτες οι επιχειρήσεις οι οποίες, αναπτύσσοντας αναγκαστικά μονοπωλιακή δραστηριότητα, είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν τους καταναλωτές. Για παράδειγμα, η βιομηχανία παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, οι επιχειρήσεις που πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν για λόγους συλλογικού συμφέροντος αλλά που για να επιβιώσουν χρειάζονται προστατευτικούς δασμούς, επιδοτήσεις, ευνοϊκές ρυθμίσεις κλπ. (το πιο αξιοσημείωτο μέχρι σήμερα παράδειγμα ιταλικής βιομηχανίας αυτού του τύπου είναι η χαλυβουργίες), οι επιχειρήσεις που λόγω μεγέθους των επενδυμένων κεφαλαίων και αριθμού των απασχολούμενων εργατών ή λόγω της δεσπόζουσας θέσης του τομέα τους, μπορούν να εκβιάζουν τα όργανα του κράτους, επιβάλλοντας την πιο επωφελή γι’αυτές πολιτική (για παράδειγμα, οι εξορυκτικές βιομηχανίες, οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες πολεμικές βιομηχανίες). Αυτό είναι το πεδίο στο οποίο θα πρέπει δίχως άλλο να γίνουν ευρύτατης κλίμακας εθνικοποιήσεις, χωρίς να ληφθεί υπόψη κανένα κεκτημένο δικαίωμα.
β) Τα χαρακτηριστικά που είχαν προσλάβει στο παρελθόν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και το κληρονομικό δικαίωμα, επέτρεψαν να συσσωρευτούν, στα χέρια λίγων προνομιούχων, πλούτη που σε μία επαναστατική κρίση θα πρέπει να διανεμηθούν ισότιμα. Για να εξαλειφθούν οι παρασιτικές τάξεις και να δοθούν στους εργαζόμενους τα αναγκαία μέσα παραγωγής που θα βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση και θα τους επιτρέψουν να φθάσουν σε ένα επίπεδο πιο ανεξάρτητης ζωής. Εννοούμε δηλαδή μια αγροτική μεταρρύθμιση η οποία, αφού παραδώσει τη γη σ’αυτούς που την καλλιεργούν, θα αυξήσει κάθετα τον αριθμό των ιδιοκτητών. Ακόμη, μια βιομηχανική μεταρρύθμιση που θα επεκτείνει την ιδιοκτησία των εργαζόμενων στους μη κρατικοποιημένους τομείς, με τη συνεταιριστική διαχείριση, με τη διανομή των μετοχών στους ίδιους τους εργαζόμενους κλπ..
γ) Οι νέοι πρέπει να βοηθηθούν με τα απαραίτητα εκείνα μέτρα που θα μειώσουν στο ελάχιστο τις αποστάσεις ανάμεσα στις θέσεις εκκίνησης για τον αγώνα της ζωής. Το δημόσιο σχολείο συγκεκριμένα θα πρέπει να δίνει πραγματικές δυνατότητες συνέχισης των σπουδών έως τις υψηλότερες βαθμίδες για τους πιο κατάλληλους παρά για τους πιο πλούσιους. Θα πρέπει επίσης να προετοιμάζει σε κάθε κλάδο σπουδών, για να προσανατολιστεί στα διάφορα επαγγέλματα και τις διάφορες ελεύθερες και επιστημονικές δραστηριότητες, έναν αριθμό ατόμων που να αντιστοιχεί στη ζήτηση της αγοράς. Έτσι ώστε οι μέσες αμοιβές να είναι πάνω-κάτω ίδιες για όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες, όποιες και αν είναι οι σχετικές με τις διάφορες προσωπικές ικανότητες αποκλίσεις αμοιβών στο εσωτερικό της κάθε κατηγορίας.
δ) Οι χωρίς όρια δυνατότητες μαζικής παραγωγής ειδών πρώτης ανάγκης, χάρη στις σύγχρονες τεχνικές, επιτρέπουν πια να εξασφαλιστούν σε όλους, με μικρό σχετικά κοινωνικό κόστος, η διατροφή, η κατοικία, η ένδυση και η ελάχιστη αναγκαία άνεση για να συντηρείται η έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη προς αυτούς που βγαίνουν ηττημένοι από τον οικονομικό στίβο δεν θα πρέπει όμως να εκδηλώνεται με όλο και πιο ταπεινωτικές μορφές φιλανθρωπίας, που παράγουν τα ίδια κακά με αυτά που επιδιώκουν να αποκαταστήσουν, αλλά με μια σειρά προνοιακών μέτρων που θα εγγυώνται, χωρίς όρους, σε όλους, είτε μπορούν είτε δεν μπορούν να εργαστούν, ένα ευπρεπές επίπεδο ζωής, χωρίς να περιορίζουν τα κίνητρα για εργασία και αποταμίευση. Έτσι κανένας δεν θα εξαναγκάζεται πια από τη φτώχεια να δέχεται εξευτελιστικές συμβάσεις εργασίας.
ε) Η ελευθέρωση των εργατικών τάξεων μπορεί να επέλθει μόνο με την υλοποίηση των συνθηκών που περιγράφηκαν στα προηγούμενα σημεία: δεν πρέπει να ξαναγίνουν έρμαια της οικονομικής πολιτικής των μονοπωλιακών συνδικάτων, που μεταφέρουν απλώς στο εργατικό πεδίο τις καταχρηστικές μεθόδους που χαρακτηρίζουν κυρίως το μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξαναμπορέσουν να επιλέγουν ελεύθερα τους εντολοδόχους για τη συλλογική διαπραγμάτευση των όρων κάτω από τους οποίους θα προτίθενται να προσφέρουν την εργασία τους και το κράτος θα πρέπει να παρέχει τα έννομα μέσα που θα εξασφαλίζουν την τήρηση των συμφωνιών. Από τη στιγμή που θα υλοποιηθούν αυτές οι κοινωνικές μεταβολές θα καταστεί δυνατό να καταπολεμηθούν όλες οι μονοπωλιακές τάσεις.
Αυτές είναι οι αναγκαίες αλλαγές για να δημιουργηθεί γύρω από τη νέα τάξη πραγμάτων ένα ευρύτατο κοινωνικό στρώμα πολιτών που θα ενδιαφέρονται για τη διατήρησή της, αλλά και για να δοθεί στην πολιτική ζωή ένα στερεό έδαφος ελευθερίας, εμποτισμένο με ένα ισχυρό αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης. Σε αυτές τις βάσεις θα μπορέσουν οι πολιτικές ελευθερίες να αποκτήσουν πραγματικά ένα ουσιαστικό και όχι μόνο θεωρητικό περιεχόμενο για όλους, δεδομένου ότι η μάζα των πολιτών θα έχει επαρκή ανεξαρτησία και γνώση για να ασκεί συνεχή και αποτελεσματικό έλεγχο στην άρχουσα τάξη.
Στους συνταγματικούς θεσμούς είναι περιττό να σταθούμε, καθώς δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα προκύψουν και θα λειτουργήσουν. Δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο από το να επαναλάβουμε αυτά που όλοι ήδη γνωρίζουν σχετικά με την ανάγκη να υπάρχουν αντιπροσωπευτικά όργανα, σχετικά με τη διαμόρφωση των νόμων, σχετικά με την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας που θα αντικαταστήσει τη σημερινή για να εφαρμόζει αμερόληπτα τους εγκρινόμενους νόμους, σχετικά με την ελευθερία του Τύπου και του συνεταιρίζεσθαι, για τη διαφώτιση της κοινής γνώμης και για να παρέχεται σε όλους τους πολίτες η δυνατότητα να συμμετέχουν ουσιαστικά στον κρατικό βίο.
Σε δύο μόνο ζητήματα είναι ανάγκη να αποσαφηνιστούν οι ιδέες λόγω της ιδιαίτερης σημασίας τους για τη χώρα μας τη στιγμή αυτή: στις σχέσεις του κράτους με την εκκλησία και στον χαρακτήρα της πολιτικής εκπροσώπησης.
α) το κονκορδάτο με το οποίο το Βατικανό σύναψε στην Ιταλία τη συμμαχία με τον φασισμό δίχως άλλο θα καταργηθεί, ώστε να επιβεβαιωθεί ο ξεκάθαρος λαϊκός χαρακτήρας του κράτους και να καθοριστεί με αναμφίβολο τρόπο η υπεροχή του στην ζωή των πολιτών. Όλες οι θρησκευτικές πεποιθήσεις θα πρέπει να γίνονται εξίσου σεβαστές, αλλά το κράτος δεν πρέπει να έχει πλέον προϋπολογισμό θρησκευμάτων.
β) ο χάρτινος πύργος που δημιούργησε ο φασισμός με τη σωματειακή δομή θα συντριβεί μαζί με τα άλλα τμήματα του ολοκληρωτικού κράτους. Υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι από τα ερείπιά του θα καταστεί δυνατό αύριο να εξαχθεί το υλικό για τη νέα συνταγματική τάξη. Εμείς δεν το πιστεύουμε. Στα ολοκληρωτικά κράτη τα σωματεία είναι η απάτη που συγκαλύπτει τον αστυνομικό έλεγχο επί των εργαζόμενων. Ακόμη όμως και να αποτελούσαν τα σωματεία την ειλικρινή έκφραση των διαφόρων παραγωγικών κατηγοριών, τα αντιπροσωπευτικά όργανα των διαφόρων επαγγελματικών κλάδων δεν θα έπρεπε ποτέ να χειρίζονται ζητήματα γενικότερης πολιτικής. Στα πιο ειδικά οικονομικά ζητήματα μάλιστα, θα εξελίσσονταν σε όργανα κυριαρχίας των ισχυρότερων συνδικαλιστικώς κατηγοριών. Τα συνδικάτα θα έχουν μεν ευρείες αρμοδιότητες συνεργασίας με τα κρατικά όργανα που θα είναι επιφορτισμένα με την επίλυση των προβλημάτων που τα αφορούν πιο άμεσα, αλλά δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να τους ανατίθεται οποιαδήποτε νομοθετική αρμοδιότητα. Το αποτέλεσμα θα ήταν να επικρατήσει μια φεουδαρχική αναρχία στην οικονομική ζωή που θα κατέληγε σε έναν ανανεωμένο πολιτικό δεσποτισμό. Πολλοί που γοητεύτηκαν αφελώς από τον μύθο του κορπορατισμού θα μπορέσουν και πρέπει να εμπλακούν στο έργο της ανανέωσης. Θα πρέπει όμως να αντιληφθούν πόσο παράλογη ήταν η λύση που τόσο συγκεχυμένα προσδοκούσαν. Ο κορπορατισμός δεν μπορεί να έχει πρακτική εφαρμογή παρά μόνο με τη μορφή που παίρνει στα ολοκληρωτικά κράτη για να επιστρατεύει τους εργαζόμενους κάτω από λειτουργούς που ελέγχουν κάθε τους κίνηση προς το συμφέρον της άρχουσας τάξης.
Το επαναστατικό κόμμα δεν μπορεί αίφνης και ερασιτεχνικά να συγκροτηθεί την κρίσιμη στιγμή, αλλά πρέπει να αρχίσει να διαμορφώνεται από τώρα, τουλάχιστον ως προς την κεντρική του πολιτική θέση, το γενικό του πλαίσιο και τις πρώτες γραμμές δράσης. Δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει μια ανομοιογενή μάζα τάσεων που συγκλίνουν μόνο αρνητικά και μεταβατικά, λόγω του αντιφασιστικού παρελθόντος τους και απλώς αναμένουν την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος, έτοιμες να τραβήξουν η κάθε μία τον δρόμο της από τη στιγμή που θα επιτευχθεί ο σκοπός. Το επαναστατικό κόμμα γνωρίζει αντίθετα ότι μόνο τότε θα αρχίσει το πραγματικό έργο του και κατά συνέπεια πρέπει να αποτελείται από ανθρώπους που συμφωνούν πάνω στα βασικά προβλήματα του μέλλοντος.
Πρέπει να διεισδύσει με μεθοδική προπαγάνδα εκεί όπου υπάρχουν καταπιεσμένοι του σημερινού καθεστώτος. Να αρχίζει από το πρόβλημα που κάθε φορά αντιλαμβάνεται ότι πονάει περισσότερο τα πρόσωπα ή τις τάξεις, υποδεικνύοντας πώς συνδέεται το πρόβλημα αυτό με τα άλλα και ποια μπορεί να είναι η πραγματική λύση. Από τον αυξανόμενο λίγο - λίγο όμως κύκλο των οπαδών του πρέπει να ξεχωρίσει και να στρατολογήσει στην οργάνωση του κινήματος μόνον αυτούς που έχουν αναγάγει την ευρωπαϊκή επανάσταση σε κύριο σκοπό της ζωής τους. Αυτούς που κάνουν ημέρα με την ημέρα, πειθαρχημένα, την απαραίτητη δουλειά, που μεριμνούν προσεκτικά για τη διαρκή και αποτελεσματική ασφάλειά του, ακόμη και στις καταστάσεις της πιο σκληρής παρανομίας, και πλέκουν έτσι σφιχτά το εσωτερικό δίκτυο, το οποίο με τη σειρά του δίνει υπόσταση στον πιο ρευστό κύκλο των συμπαθούντων.
Το επαναστατικό κόμμα, μολονότι δεν παραβλέπει καμία ευκαιρία και κανένα χώρο για να διαδώσει τις θέσεις του, πρέπει να κατευθύνει κατά προτεραιότητα τη δραστηριότητά του στους κύκλους εκείνους που είναι σημαντικότεροι, τόσο ως κέντρα διάδοσης ιδεών όσο και στρατολόγησης μαχητικών ανθρώπων. Κυρίως προς τις δύο κοινωνικές ομάδες που είναι οι πιο ευαίσθητες απέναντι στη σημερινή κατάσταση και έχουν αποφασιστική σημασία για το αύριο: την εργατική τάξη και τις τάξεις των διανοουμένων. Η εργατική τάξη είναι εκείνη που έχει πειθαρχήσει λιγότερο στην ολοκληρωτική βία και είναι η πιο έτοιμη για να αναδιοργανώσει τις γραμμές της. Οι διανοούμενοι, ιδίως οι νεότεροι, είναι εκείνοι που περισσότερο ασφυκτιούν πνευματικά και απεχθάνονται τον διάχυτο δεσποτισμό. Σιγά – σιγά θα εμπλακούν αναπόφευκτα στο γενικό κίνημα και άλλες τάξεις.
Όποιο κίνημα δεν καταφέρει να συμμαχήσουν οι δυνάμεις αυτές είναι καταδικασμένο στη στειρότητα. Εάν αποτελείται μόνο από διανοούμενους θα στερηθεί τη δύναμη της απαραίτητης μάζας για να κάμψει τις αντιδραστικές αντιστάσεις, θα είναι δύσπιστο και ταυτόχρονα θα προκαλεί υποψίες στην εργατική τάξη. Ακόμη και να εμφορείται από δημοκρατικά αισθήματα, απέναντι στις δυσκολίες θα είναι επιρρεπές να ολισθήσει στο πεδίο της κινητοποίησης όλων των άλλων τάξεων κατά των εργατών, δηλαδή προς τη φασιστική παλινόρθωση. Εάν βασιστεί μόνο στο προλεταριάτο δεν θα έχει εκείνη τη σαφήνεια της σκέψης που μόνο από τους διανοούμενους μπορεί να προέλθει και η οποία είναι απαραίτητη για να ξεχωρίσουν τα νέα καθήκοντα και οι νέοι δρόμοι: θα παραμείνει αιχμάλωτο του παλαιού ταξισμού, θα βλέπει παντού εχθρούς και θα γλιστρήσει στη δογματική κομμουνιστική λύση.
Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κρίσης, θα εναπόκειται στο κίνημα αυτό να οργανώσει και να κατευθύνει τις προοδευτικές δυνάμεις. Να χρησιμοποιήσει όλα εκείνα τα λαϊκά όργανα που, σαν τα λειωμένα μέταλλα που αναμειγνύονται στις μήτρες, διαμορφώνονται αυθόρμητα σε επαναστατικές μάζες, όχι για να εκδώσουν λαϊκά ψηφίσματα αλλά περιμένοντας να καθοδηγηθούν. Το κίνημα αντλεί το όραμα και την ασφάλεια περί του πρακτέου όχι επειδή καθαγιάζεται προκαταβολικά από την ανύπαρκτη ακόμη λαϊκή βούληση, αλλά επειδή συνειδητοποιεί ότι εκπροσωπεί τις βαθύτερες ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας. Δίνει συνεπώς τις πρώτες κατευθύνσεις για τη νέα τάξη πραγμάτων και το πρώτο κοινωνικό μάθημα στις άμορφες μάζες. Από αυτή τη δικτατορία του επαναστατικού κόμματος θα σχηματιστεί το νέο κράτος και γύρω από αυτό η νέα πραγματική δημοκρατία.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε ότι ένα τέτοιο επαναστατικό καθεστώς θα καταλήξει αναγκαστικά σε ένα νέο δεσποτισμό. Θα καταλήξει εκεί εάν έχει διαμορφωθεί ένας τύπος δουλικής κοινωνίας. Εάν όμως το επαναστατικό κόμμα δημιουργήσει, κρατώντας σταθερή πορεία από τα πρώτα κιόλας βήματα, τις συνθήκες για μια ελεύθερη ζωή στην οποία όλοι οι πολίτες θα μπορούν να συμμετέχουν πραγματικά στη λειτουργία του κράτους, θα καταφέρει προοδευτικά, ενδεχομένως ακόμη και μέσα από δευτερεύουσες πολιτικές κρίσεις, να κατανοηθεί και να γίνει δεκτή από όλους η νέα τάξη και, συνεπώς, η αυξανόμενη πιθανότητα να συγκροτηθούν ελεύθεροι πολιτικοί θεσμοί.
Σήμερα έχει φθάσει η στιγμή στην οποία πρέπει να ξεφορτωθούμε τα παλαιά βάρη, να είμαστε έτοιμοι στο καινούργιο που καταφθάνει τόσο διαφορετικό από αυτό που είχαμε φανταστεί, να παραμερίσουμε τους ακατάλληλους ανάμεσα στους παλιούς και να εμφυσήσουμε νέα ενέργεια στους νέους. Σήμερα αναζητούνται και συναντώνται μεταξύ τους, αρχίζοντας να υφαίνουν το μέλλον, εκείνοι που διέκριναν τις αιτίες της σημερινής κρίσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ως εκ τούτου κληρονομούν όλα τα κινήματα που προσπάθησαν να εξυψώσουν την ανθρωπότητα, αλλά ναυάγησαν λόγω κακής κατανόησης του στόχου ή των μέσων με τα οποία έπρεπε να επιτευχθεί.
Το ταξίδι που πρέπει να κάνουμε δεν είναι εύκολο ούτε ασφαλές. Πρέπει όμως να γίνει. Και θα γίνει!

THE MANIFESTO OF VENDOTENE by Spinelli (and co-operation with Albert Camus)

Ο νόμος του John Ground

Κυριάκος Διακογιάννης:

"ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΝΑΝ ΛΑΟ ΣΚΟΤΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΝΕ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΜΕΙΝΕΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΛΑΟΣ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗ -ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΖΗΣΗ! ΟΤΑΝ, ΟΜΩΣ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΙΤΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ, ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ -ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΥΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ"

2 διδακτικά ρητά του Will Durant

"Η φυσική ανισότητης της ικανότητος, εν τω μέσω της γενικής ισότητος της πλεονεξίας, εξασφαλίζει εις εκάστην γενεάν το ότι η πλειονότης των αγαθών θα απορροφηθή από μίαν μειονότητα ανθρώπων. Εις πάσαν κοινωνίαν το μεγαλύτερον μέρος των ικανοτήτων περιλαμβάνεται εις μίαν μειοψηφίαν ανθρώπων. Ως εκ τούτου, αργά ή γρήγορα, το πλείστον των αγαθών, προνομίων και ισχύος θα περιέλθη εις μίαν μειοψηφίαν ανθρώπων".

Η ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΘΕΩΡΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΟΥ

Ο καθηγητής Kenneth Joseph Arrow, Αμερικανός (ρουμανo-μολδαβικής και εβραϊκής καταγωγής) από το ελληνικό Ιάσιο (αρχαία Κουκουτένια) ή γνωστή σήμερα ως πόλη «Ίαση» και ο οποίος ονομάστηκε Doctor Honoris Causa στο Πανεπιστήμιο της πόλης αυτής της Ρουμανίας που βρίσκεται στα σύνορά της με τις 6 χώρες της Ουκρανίας-Μολδαβίας-Βεσσαραβίας-Ρουμανίας-Μπογδανίας-Ποδολίας (πάνω από τις 2 περιοχές Ολτενίας και Μουντενίας, εκατέρωθεν του ποταμού Δουνάβεως) και είναι αφιερωμένο στον Ελληνορουμάνο ή Μολδαβό συνταγματάρχη και μετέπειτα ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και βοεβόδα του βασιλείου της Ρουμανίας Αλέξανδρο Ιωάννη Κούζα ο οποίος είχε ενώσει τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, δηλ. τα πριγκηπάτα της Μολδαβίας/Βεσσαραβίας και της Βλαχίας (Wallachia). Ο Κenneth Arrow τιμήθηκε στο Ιάσιο επειδή απέδειξε για πρώτη φορά στον κόσμο με πίνακες και με γεωμετρικές-μαθηματικές μεθόδους δημοσκόπησης το λεγόμενο «Παράδοξο της Δημοκρατίας» και, μάλιστα, με βάση την Μέθοδο του μαρκησίου, φιλοσόφου και μαθηματικού του 18ου αιώνος, Condorcet (Marie Jean Antoine Nicolas de Caritat): με άλλα λόγια, απέδειξε ότι για οποιοδήποτε θέμα, ερώτημα ή ζήτημα με 3 διαφορετικές εναλλακτικές μεθόδους επίλυσης, απόφασης ή ψηφοφορίας και για το οποίο υπάρχουν τουλάχιστον 3 διαφορετικά άτομα ή πρόσωπα που πρέπει να αποφασίσουν ή να ψηφίσουν, η επίλυσή του με βάση την δημοκρατική μέθοδο χαρακτηρίζεται ως «αδύνατη», υπό την έννοια ότι οι εναλλακτικές επιλογές Α, Β, Γ αυτών των 3 ανθρώπων με βάση τον κανόνα της πλειοψηφίας είναι μεταξύ τους αντικρουόμενες, αντίθετες και παράλογες (Βλ. περαιτέρω ανάλυση του Arrow’s impossibility theorem όπου η κυρίαρχη εφαρμογή της θεωρίας του για τις εκλογές επεκτείνεται σε θέματα πωλήσεων και πληροφορήσεως των αγορών στον οικονομικό τομέα, στην ελευθερία βούλησης και επιλογών στον κοινωνικό τομέα). Είναι επιστήμων καθηγητής Οικονομικών, Στατιστικής, Κοινωνικών Ερευνών, Επιχειρησιακών Λειτουργιών, Κοινωνικής Θεωρίας και Ρίσκου, Πληροφόρησης και Καινοτομίας βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών το 1972 αλλά και ιατρός και μαθηματικός ενώ έχει διδάξει στα πανεπιστήμια Κολούμπια, Σικάγο, Χάρβαρντ και Στάνφορντ. Γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη στις 23 Αυγούστου 1921 και υπηρέτησε στην Αεροπορία των Η.Π.Α. στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατόπιν εργάστηκε για το RAND Corporation για εφαρμογές της θεωρίας των παιγνίων ενώ το 1947 παντρεύτηκε την Selma Schweitzer. Από το 1949 ξεκίνησε η πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία στις Η.Π.Α, το 1956 έγινε πρόεδρος της Οικονομετρικής Κοινωνίας και μετά το 1962 που ο ίδιος ασχολήθηκε κυρίως με επίκεντρο την Πληροφόρηση η εργασία του επεκτάθηκε με κυβερνητικές θέσεις στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη: το 1972, μετά το Νόμπελ, τιμήθηκε από πλήθος πανεπιστημίων σε όλον τον κόσμο. Το 1986 έλαβε από το Institute for Management Sciences and Operations Research το «Βραβείο von Neumann». Θεωρείται θεωρητικός της Πολιτικής αλλά και της Οικονομικής Πληροφορίας καθώς και των Ατομικών Αξιών και, ειδικότερα, της γνωστής πλέον ως Εξωγενούς Θεωρίας της Αναπτύξεως. Είναι άμεσος συγγενής των οικονομολόγων Summers-Samuelson αλλά έχει ασχοληθεί και με «το πέπλο της άγνοιας» στην πληροφόρηση. Το 2004 πήρε το Εθνικό Μετάλλιο Επιστημών των Η.Π.Α.

Ο ΛΑΟΣ - σονέτο του Thomasso Campanella

Ο λαός είν' ένα ζώο με μυαλό από πηλό
που την ίδια του δεν ξέρει δύναμη
γι' αυτό ξύλα, πέτρες φoρτωμένο, άπραγο στέκει
έτσι που κι' ένα παιδί να το σύρη
από το γκέμι εύκολα μπορεί.
Μ' ένα λάκτισμά του σπάζει, αν το θελήση,
τα δεσμά∙
όμως τρέμει, ζωντανό αφού είναι
-κι' υπακούει ταπεινά σ' ό,τι το παιδί προστάξη∙
και τον τρόμο του ούτε νιώθει,
σαστισμένο, σαν χαμένο,
σκιάχτρα εμπρός του/πάντα βλέπει.
Και, το πιο σπουδαίο, με τα ίδια του τα χέρια
φίμωτρο φορά-
και στο θάνατο ακόμα
τον εαυτό του ρίχνει, πολεμά/
πολεμά για πεντάρες που του τάζουν
αφού πριν, οι βασιλιάδες,
απ' το ίδιο του τις πάρουν το πουγγί.
Όσα έχει, πράματα άπιαστα
σ' ουρανό είναι ανάμεσα και γή,
Αυτός όμως δεν το ξέρει∙
κι αν κανείς του πη την αλήθεια,
δίχως οίκτο τον σκοτώνει.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΣΩΡΤΣΙΛ

"Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΑΦΟΥ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ", δήλωση του Winston Churchill, σύμφωνα με τον Robert Frank στο έργο «Des guerres civiles européennes à l'unité européenne». H ακριβής δήλωση την 1/11/1947 είναι "Democracy is the worst form of government, except for all the others/all those other forms that have been tried from time toi time", δηλαδή "εκτός από όλες τις άλλες μορφές που έχουν επιχειρηθεί να εφαρμοστούν από καιρού εις καιρόν". Επίσης, η δήλωση μεταφράζεται "Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ, ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΘΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ/ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ/ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ/ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ".

Η ΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΗ

Τὸ κρυφὸ σχολειό

Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι (∙)
καὶ μέσα στὴ θολόχτιστη ἐκκλησιά (-)
(στὴν ἐκκλησιά ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ)-
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει
καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.

Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα (∙)
βραχνὰ ὁ παπάς ὁ δάσκαλος ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα
μὲ λόγια μαγικά∙
ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγρικὰ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει
τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει∙

Κι ἀπ᾿ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποῦ ἐβούβανε τὰ στόματα τῶν πλάνων
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾶ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων (,)
κι ἀπὸ τὴ σιγαλιά,/ποῦ δένει στὸ λαιμὸ πνιγμοῦ θηλιά,/
κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ(᾿) ἄφθαρτα βιβλία,
ποῦ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,

Ἒ/ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθὺς
σέ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς
προφητικὰ τὰ λόγια του δασκάλου
μὲ μία φωνὴ βαριά:
«Μὴ σκιάζεστε/σθε στὰ σκότη(!) Ἡ λευτεριὰ,
σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι,
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρη!».

Γιάννενα!

Βαθειά οι πνιγμένοι ανάσαναν κ' εκόχλασε το κύμα
κ' εκρινοβόλησαν οι αφροί το υγρό της λίμνης μνήμα
κρινόσπαρτος παράδεισος τη νύκτ΄ απόψε εγίνη
κι' ανέβηκαν η δεκαφτά με την κυρά Φροσύνη.

Σύρε Φροσύνη , το χορό! Σφιχτά χειροπιασμένες
σ' ακολουθούν αχώριστες η δεκαφτά παρθένες,
λαλούν αθώρητα βιολιά κι' αναγαλλιάζ' η λίμνη
κι ο φλοίσβος της ακρολιμνιάς είνε τραγούδια κ' ύμνοι.

Είνε πικρές η ενθύμισες και στάζουνε φαρμάκι'
μα στρέψε ιδές -καταδιωχτά φεύγουν οι βρυκολάκοι,
ο Αλή πασσάς απόκοντα , με μιάν οχιά για ζώνη
τραβά τα γέρικα μαλλιά , τα γένεια ξερριζώνει.

Κι' αν σ΄ερωτήσ' η λίμνη σου :-Γιατί , Φροσύνη , νοιώθω
στα στήθη μου αναγάλλιασμα, στα βύθη μου χαρά;
πες της:- H Γαλανόλευκη , με τον αιώνιο πόθο,
φέρνει των Φώτων το Σταυρό που αγιάζει τα νερά.

Ἡ Σημαία

Πάντα κι ὅπου σ᾿ ἀντικρίζω
μὲ λαχτάρα σταματῶ
καὶ περήφανα δακρύζω,
ταπεινὰ σὲ χαιρετῶ.

Δόξα ἀθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή,
καὶ μαζί σου φτερουγίζει
τῆς Πατρίδος ἡ ψυχή.

Ὅταν ξάφνου σὲ χαϊδεύει
τ᾿ ἀεράκι τ᾿ ἀλαφρό,
μοιάζεις κῦμα ποὺ σαλεύει
μὲ χιονόλευκο ἀφρό.

Κι ὁ σταυρὸς ποὺ λαμπυρίζει
στὴν ψηλή σου κορυφή,
εἶναι ὁ φάρος ποὺ φωτίζει
κάθ᾿ ἐλπίδα μας κρυφή.

Σὲ θωρῶ κι ἀναθαρρεύω
καὶ τὰ χέρια μου χτυπῶ
σὰν ἁγία σὲ λατρεύω
σὰν μητέρα σ᾿ ἀγαπῶ.

Κι ἀπ᾿ τὰ στήθη μ᾿ ἀνεβαίνει
μία χαρούμενη φωνή·
νἄσαι πάντα δοξασμένη
ὦ! σημαία γαλανή.

Εις την Ιεράν Σημαίαν του Αρκαδίου

Μπρός το κουρέλι σκύψετε με δακρυσμένα μάτια
όταν η φλόγα τ’ άρπαξε μέσα από τη φωτιά
τόσο σφιχτά τ’ αγκάλιασε, που τ’ώκανε κομμάτια
στα στήθεια τα πλατιά.

Όταν η δόξα τ’ άρπαξε τούπε θα ‘ρθή μια μέρα,
που η Λευτεριά προβάλλοντας σαν άστρο της αυγής,
θα φέρη το ξημέρωμα, θα φέξη πέρα ως πέρα
και συ μέσ’ απ’ τις στάχτες σου περήφανο θα βγής.

Και θα σε πάνε χέρια αγνά κορμιά παληκαρίσια
με άλλα αγιασμένα φλάμπουρα να κάνης συντροφιά
Κι από τον Παρθενώνα μου θα βλέπεις ολοΐσια
προς την Αγιά Σοφιά.

Κι όταν σε ξαναφέρουνε τα τιμημένα χέρια
μέσ’ στ’ άγιο Μοναστήρι σου που θα σ’ αναζητή
τη φλόγα που σ’ εμπύρισε θα τη σκορπάς ακέρια
μα δεν θα καίη σαν άλλοτε, θα λάμπη αχτινωτή.

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας

Τί εἶναι ἡ πατρίδα μας; Μὴν εἶν᾿ οἱ κάμποι;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνά;
Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της, ποὺ χρυσολάμπει;
Μὴν εἶναι τ᾿ ἄστρα της τὰ φωτεινά;

Μὴν εἶναι κάθε της ρηχὸ ἀκρογιάλι
καὶ κάθε χώρα της μὲ τὰ χωριά;
κάθε νησάκι της ποὺ ἀχνὰ προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μὴν εἶναι τάχατε τὰ ἐρειπωμένα
ἀρχαία μνημεῖα της χρυσὴ στολή,
ποὺ ἡ τέχνη ἐφόρεσε καὶ τὸ καθένα
μία δόξα ἀθάνατη ἀντιλαλεῖ;

Ὅλα πατρίδα μας! Κι αὐτὰ κι ἐκεῖνα,
καὶ κάτι πού ῾χουμε μὲς τὴν καρδιὰ
καὶ λάμπει ἀθώρητο σὰν ἥλιου ἀχτίνα
καὶ κράζει μέσα μας: Ἐμπρὸς παιδιά!

Το χωριό

Εκεί στ' απόσκια του βουνού στα δροσερά χορτάρια,
που μουρμουρίζουν τα νερά και χύνονται καθάρια,
εκεί στ΄απόσκια του βουνού, που φλυαρεί τ' αγέρι
και χαιρετά τα λούλουδα και παίζει με τη φτέρη
και τα πουλάκια κελαηδούν στα δέντρα ταίρι - ταίρι,
απλώνεται όμορφο χωριό με λεύκες στολισμένο.

Τα κάτασπρα σπιτάκια του, μικρά και μετρημένα,
ωσάν φωλιές μικρών πουλιών στα δέντρα είναι κρυμμένα.
Έχει κι αμπέλια να χαρεί και στάχυα να θερίσει,
έχει και πρόσχαρη εκκλησιά κοντά στην κρύα βρύση,
κι έρχεται κάθε χριστιανός εκεί να προσκυνήσει.
Φιλούν το χέρι του παπά και τον καλημερίζουν
και στη δουλειά των, ύστερα με προκοπή γυρίζουν.

ΠΗΓΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Ο δημοσιογράφος Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος είναι ο δημιουργός της ιστοσελίδας αυτής η οποία προσδοκά να χρησιμεύσει ως μια Πηγή Χρηστού για τον κάθε χρήστη της, από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο διαδικτυακός αυτός τόπος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας έχει ως "Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης" την αρχαία ελληνική αρχή βάσει της οποίας "ὅπερ ἐν ὀφθαλμῷ κόρη ἤ ἐν ψυχῇ λογισμὸς, τοῦτ’ ἐν Ἑλλάδι Ἀθῆναι".
Θα χρησιμεύει, άρα, ως μια ΠΟΛΙΣ, ένας τόπος συγκέντρωσης για τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που αγαπούν την τέχνη, την ζωή, την ζωγραφική, την συγγραφή καθώς και τον κινηματογράφο. Κοινό σημείο οι εικόνες (Pictures, πίνακες, ταινίες, εικόνες) και η παραγωγή έργου και, ιδίως, έργων Τέχνης επιπέδου Νόμπελ.
Η οπτική και κινηματογραφική αντίληψη του Χρήστου Παπαχριστόπουλου έχει ως κόρη οφθαλμού την ίδια την πόλη της Αθήνας ως μοντέλο για την Ευρωπαϊκή όραση (EUROVISION). Συμφώνως με την αντίληψή του, η δομή της πόλεως της Αθηνάς αντιπροσωπεύει, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη -αναλογική ή ψηφιακή κλίμακα- την δομή οποιασδήποτε πόλεως ή τόπου συγκέντρωσης πληθυσμών και εδράζεται στην φιλοσοφική θεωρία "ό, τι λειτουργία επιτελεί για το μάτι η κόρη ή για την ψυχή ο λογισμός, τούτο αντιπροσωπεύει ως έσοπτρον στην Ελλάδα η Αθήνα".
Η ευρωπαϊκή αυτή θέαση του Χρήστου Παπαχριστόπουλου βασίζεται στις σπουδές του στην Επικοινωνία και τα Μαζικά Μέσα Ενημερώσεως, στο μεταπτυχιακό του έργο στην Ευρωπαίκή Πολιτική και Διπλωματία, στην δημοσιογραφική του ενασχόληση με το Χρηματιστήριο Αθηνών και την Σοφοκλέους πριν την ένταξη της Ελλάδας στην Ο.Ν.Ε. και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Έχει αποκωδικοποιήσει τον μηχανισμό-μήτρα λειτουργίας του ΚΩΔΙΚΑ ΧΙΤΣΚΟΚ και έχει καταφέρει να συνενώσει τον κόσμο των εικόνων και των ταινιών (ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ) με τον κόσμο των πινάκων και της ιταλικής τέχνης (ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ).
Βασισμένος στην στρατιωτική του εμπειρία ως Τηλέτυπος και Κρυπτογράφος, έχει χρησιμοποιήσει την Κλείδα της γνώσεως της 7ης Τέχνης και έχει κατορθώσει να αποκωδικοποιήσει και να αποκρυπτογραφήσει ολοκληρωτικά τον ΚΩΔΙΚΑ ΧΙΤΣΚΟΚ, την μήτρα-καλούπι της μηχανής κινηματογραφικών προβολών του παγκοσμίου σινεμά.
Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΧΙΤΣΚΟΚ βασίζεται στην τέχνη χειρισμού των υδάτων/εικόνων όπως ακριβώς σε ένα υδρολεκτρικό-ηλεκτρονικό εργοστάσιο: η γραμμή παραγωγής ταινιών (όμοια με τις μηχανές SIEMENS και τις αποκρυπτογραφικές μηχανές ARROW-FLEX και το ρεύμα της E.C.) αξιοποιεί τις δυνατότητες του Δυτικού σινεμά και της Δυτικής Τέχνης (Western) σε συνδυασμό με τον μυστικιστισμό της Ανατολής καθώς και της Ιταλικής Αναγέννησης τόσο σε επίπεδο πινάκων ζωγραφικής όσο και σε επίπεδο κινηματογραφικών ταινιών.
Το επίτευγμά του έχει ''κλειδώσει" (όπως η Ο.Ν.Ε.) και από την πλευρά της συνένωσης της Δυτικής Τέχνης (Western) του αμερικανικού σινεμά με την ιταλική Cinecittà καθώς και με την ιδρυτική της Ε.Κ. Συμφωνία της Ρώμης του 1957.
Στο έργο του Χρήστου Παπαχριστόπουλου οι έννοιες "Αναγέννηση", "'Ανοιξη", "Έαρ", "Υπέρβαση" ή "Spring" εκτυλίσσονται γύρω από την Ευρώπη και την Τέχνη και στηρίζονται στην λεγόμενη Μεταφυσική του Φωτός, ώστε να συνενώνουν ως ένα είδος ανασκόπησης την εμπειρία από τις αναμνήσεις του παρελθόντος ώς έναν μηχανισμό σύνοψης ή εφαλτηρίου για το μέλλον.
Με βάση την δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Χρήστος Παπαχριστόπουλος έχει δημιουργήσει έναν μηχανισμό που λειτουργεί με βάση το μοντέλο του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης όπως ακριβώς και σε έναν καμβά της Ζωγραφικής της Αναγέννησης και εκεί έχει συνθέσει σχήματα που έχει εμπνευστεί τόσο από τις μελέτες του για την Ε.Ε. όσο και από θρησκευτικά ή μουσικά θέματα όπως η Άνοιξη, Έαρ/Πάσχα ή η Συμφωνία της Άνοιξης -και έχει εμπλουτίσει τον πίνακα με στοιχεία της δημοσιογραφικής του εμπειρίας από τον χρηματιστηριακό/οικονομικό κλάδο (όπως η Wall Street, η 11/9, η κατάρρευση και η αναβάθμιση του Χ.Α.Α., η ένταξη της Ελλάδας στην Ο.Ν.Ε. και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, τα σκάνδαλα της οδού Σοφοκλέους) και όλα αυτά με ένα θεατρικό, κινηματογραφικό βλέμμα που συνενώνει τις ευρωπαϊκές αξίες με την αρχαία και την σύγχρονη ελληνική γλώσσα.
Το εκπαιδευτικό, μεταφραστικό και δημοσιογραφικό έργο του Έλληνα δημοσιογράφου στον τομέα της παιδείας έχει ως επίκεντρό του την ελληνική γλώσσα, τον ορθολογισμό στην χρήση των ελληνικών λέξεων καθώς και την ερμηνευτική και γραμματική αφοσίωση στην λεγόμενη ΑΤΤΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ή Σύνταξη της Αττικής.
Κορυφαίο έργο του θεωρείται η απόδειξη περί της λανθασμένης μετάφρασης και ερμηνείας ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ.
Η απόδειξη, άλλωστε, της πλάνης ομολογείται και από το ίδιο το μεγαλύτερο λεξικό του κόσμου, το λεξικό Liddell-Scott, στην ίδια την εισαγωγή του λεξικού από το έτος 1925 (!!!)
Σημειωτέον ότι το λεξικό των Henry George Liddell και Robert Scott εκδίδεται, σε διάφορες παραλλαγές, από το 1819, με την συμβολή και των Henry Stuart Jones και Roderick McKenzie.
Το έργο του δημοσιογράφου Χρήστου Παπαχριστόπουλου αποδεικνύει τις καταστροφικές για την ελληνική γλώσσα συνέπειες της χρήσης του λεξικού από όλους τους φιλολόγους που βασίζονται στην Βρεττανική Ακαδημία και στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (Oxford University Press) για τις μεταφράσεις και την διδασκαλία των αγγλικών αλλά και των ελληνικών κειμένων.
Ως εκ του γεγονότος τούτου, ο Χρήστος Παπαχριστόπουλος μπορεί να αποδείξει -εξάλλου, και το συνολικό του έργο με ένα σύνολο 100 άρθρων για την κάθαρση στην Σοφοκλέους από τα σκάνδαλα του Ελληνικού Δημοσίου πριν την ένταξη στην Ο.Ν.Ε. το αποδεικνύει, εκ του πρωτοτύπου- ότι όλοι οι νόμοι του Νεοελληνικού Κράτους είναι λανθασμένοι και άνευ σημασίας (δηλ. στερούνται σημασιοδότησης) διότι ερμηνεύονται με μηχανικό τρόπο και με βάση ασύντακτους κανόνες (κατά τον τύπο, δηλαδή -κι ούτε καν αυτό!) και όχι με βάση την καθιερωμένη από τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό και μετά έννοια του "πνεύματος" των νόμων, κάτι που έχει οδηγήσει και την ίδια την πρωτεύουσα πόλη των Αθηνών σε έναν χαοτικό υδροκεφαλισμό.
Εννοείται ότι κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς ότι οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους δεν πρέπει να εφαρμόζονται για τους πραγματικά Έλληνες πολίτες αλλά μόνο για όποιες εταιρείες ή καταστήματα συνδέονται με το Δημόσιο. Ως εκ τούτου, οι Έλληνες πολίτες και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν καμία οφειλή και κανένα χρέος απέναντι στο Δημόσιο αλλά πρέπει να απολαμβάνουν ΔΩΡΕΑΝ όλων των υπηρεσιών του στο πεδίο που τους ανήκει, βάσει των γεωγραφικών συντεταγμένων: στην οικία τους. Αυτός είναι και ο τρόπος μείωσης των κρατικών ελλειμμάτων και, παράλληλα, αύξησης της παραγωγικότητας. Άρα, στην οικία του ο κάθε Έλληνας πρέπει να απολαμβάνει πλήρους ελευθερίας και να μην εφαρμόζονται καν οι λανθασμένοι νόμοι του Ελληνικού Κράτους ούτε καν και της τοπικής κοινότητας -αλλά οι νόμοι της πραγματικής Ελληνικής Δημοκρατίας και Πολιτείας που είναι στηριγμένοι τόσο στην διευρυμένη ερμηνεία του πνεύματος των ευρωπαϊκών νόμων όσο και στην στενή ερμηνεία που προκύπτει από την αρχαία και την σύγχρονη ελληνική γλώσσα, όπου Ελλάδα είναι ένας παγκόσμιος χώρος στην διεθνή κοινότητα και όχι ένα ''χωριό".
Με βάση το έργο του συγγραφέα Ανδρέα Παπαπάνου, έχει καταρτιστεί εκ νέου -''εν ύδασιν''- το σχέδιο της Πόλης της Αθηνάς και το πλάνο της, με μια μοναδική ερμηνεία των αγγλικών κειμένων που αναφέρονται στην Ελλάδα και στην Αθήνα ως έναν "κήπο του Παραδείσου" και με μια, αποκλειστικά κλασσική και ''μουσική'', ερμηνεία και σύνθεση των αναφορών στα ελληνικά ονόματα.
Αυτός είναι και ο σκοπός του διαδικτυακού αυτού τόπου σε έναν Νέο Κόσμο όπου όλα συνδέονται ''ασύρματα'': να αποτελέσει έναν Σταθμό ή Πύργο μετάδοσης του αληθινού ελληνικού πνεύματος.

ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΑ ΠΟΡΤΑΛ & ΤΑΜΠΛΕΤ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ:

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου