*όπου ''Ενός'' στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ''άνθρωπος''. Έν=Ένα=One=Ο.Ν.Ε.=Ο.Η.Ε=UN=Γυνή=Οίνος=Venus/Αφροδίτη.

Η ''Πλειοψηφία του Ενός'' δεν αναφέρεται μόνο στο γεγονός ότι στην ζυγαριά της οικονομίας οι πολλοί βουλιάζουν και ο ένας διασώζεται αλλά, επιπροσθέτως, σημαίνει ότι αυτός ο ένας (1) άνθρωπος διασώζει κυρία και έλκει το πλοίο της κυβέρνησης, τον κύβο που ερρίφθη και βυθίζεται (όπως ακριβώς σε μιαν ζυγαριά όπου η μάζα των πολλών χάνεται λόγω του βάρους). Η βάση της ερευνητικής μεθόδου στηρίζεται στην διαδικασία λήψης αποφάσεων κατά πλειοψηφία και την έκδοση αποτελεσμάτων μετρήσεων, ερευνών, ψηφοφορίας, εκλογής στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια και στις Συνόδους Κορυφής της Ε.Κ. που διασώζουν μιαν χώρα -άνευ δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο)- από την ανισορροπία του Δημοσίου και από το “φούντο” του ταμείου της, δηλ. το Δ.Ν.Τ., με βάση τον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος και το εσωτερικό δίκτυο INNERNET πληρωμής της εργασίας των Ελλήνων κατ' οίκον: είναι το μοναδικό οικονομικό και τραπεζικό σύστημα στον κόσμο που λειτουργεί ως ραδιο-τηλεοπτικό κανάλι θετικών ειδήσεων και νέων μέσω προγραμμάτων και ταινιών με σκοπό την επικοινωνία με το κοινό. Αφενός χρησιμεύει ως Τράπεζα (Data Bank) πληροφοριών, δεδομένων και αίματος με προσωπική περιουσία 300 τρις Φοινίκων και αφετέρου βασίζεται στους θεσμούς της Ελεύθερης Οικονομίας ("Free Market"), στην απόλυτη τραπεζική πίστη, στο επιτόκιο Labor και στο ελληνικό νόμισμα οίκου (I.Q., συμβολική ονομασία για τον Φοίνικα, ο οποίος είναι το νόμισμα των Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους, που γνωρίζουν επαρκώς αρχαία και νέα Ελληνικά, Λατινικά, Αγγλικά, Γαλλικά κ.τ.λ., αγαπούν την έντεχνη μουσική, ελληνική και ξένη, και την ίδια την Τέχνη ενώ, με βάση την κατά κεφαλήν καλλιέργεια του Α.Ε.Π. αποτελεί την πλέον ανθούσα οικονομία στην Ευρώπη). Πρόκειται για μιαν νομισματική μονάδα που χαμηλότερη από αυτήν στον κόσμο σε αξία πλούτου δεν υπάρχει διότι πρωτίστως η νοημοσύνη και το νόμισμα των πολιτών που την χρησιμοποιούν δεν υποτιμάται ΠΟΤΕ: ειδικότερα, στηρίζεται στο νόμισμα της Αναγέννησης -ο Φοίνιξ- με βάση την ρήτρα E.C.U., δηλαδή 1 Φοίνιξ=3 Δολλάρια ενώ το Ευρώ υπολογίζεται με βάση τις συναλλαγματικές ισοτιμίες των υπολοίπων νομισμάτων με βάση το E.C.U., το E.C.U. όμως υπολογίζεται ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

"Ο.Η.Ε ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΙΓΝΙΩΝ" - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

«Ο.Η.Ε. ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ ΠΑΙΓΝΙΩΝ»

Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ

“TRIBUNE” 13 Δεκεμβρίου 1946

Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος Copyright © Christos P. Papachristopoulos

Όταν κανείς διαβάζει τις ειδήσεις από τις διασκέψεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ή από τις διεθνείς διαπραγματεύσεις οιασδήποτε μορφής, είναι δύσκολο να μην θυμηθεί την «Επίθεση/L’ Attaque» και παρόμοια πολεμικά παιχνίδια που συνήθιζαν τα παιδιά να παίζουν με χάρτινες κάρτες που συμβολίζουν πολεμικά θωρηκτά, αεροπλάνα (και ούτω καθεξής), καθένα εκ των οποίων είχε μια καθορισμένη αξία και μπορούσε με κάποιον αποδεκτό και από κοινού αναγνωρισμένο τρόπο να ανταλλαχθεί όπως οι μάρκες.
Για την ακρίβεια, θα μπορούσε κανείς να εφεύρει σχεδόν ένα νέο παιχνίδι που να λέγεται Ο.Η.Ε./“U.N.O.” και να παίζεται σε πεφωτισμένους οίκους όπου οι γονείς δεν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με μια μιλιταριστική κοσμοθεωρία.
Τα χαρτιά στο παιχνίδι αυτό καλούνται: το Διακύβευμα (η οικονομική πρόταση και προσφορά), ο Δήμαρχος που κάνει το Παζάρι (νταραβέρι), η φόρμουλα Συμφωνίας, το αποτρεπτικό Μπλοκ, η Ισοπαλία (πατ), το Αδιέξοδο, η Στενωπός και ο Φαύλος Κύκλος.
Το αντικείμενο του παιγνίου είναι να βρεθεί μια αποδεκτή φόρμουλα και, αν και οι λεπτομέρειες ποικίλλουν, το γενικότερο περίγραμμα του παιγνίου είναι πάντα το ίδιο, εν πολλοίς.
Πρώτα συγκεντρώνονται σε συνεδρίαση οι παίκτες και κάποιος παίρνει κεφάλι προηγούμενος στην παρτίδα, τραβώντας ως πρώτο χαρτί την οικονομική πρόταση. Αυτή πρέπει από το αποτρεπτικό Μπλοκ που μπορεί να θέσει βέτο να γίνει δεκτή (κάτι δίχως το οποίο δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί το παιχνίδι).
Το Μπλόκ, τότε, ανταλλάσσεται και εξαργυρώνεται με την Στενωπό ή, πιο συχνά, με το Αδιέξοδο ή τον Φαύλο Κύκλο.
Ένα αδιέξοδο και ένας φαύλος κύκλος, όταν συμπέσει να γίνουν ταυτόχρονα, παράγουν μιαν Ισοπαλία, η οποία μπορεί να διαρκέσει για εβδομάδες. Τότε, κάποιος τραβάει ξαφνικά την κάρτα Δήμαρχος για Παζάρι. Αυτό κάνει εφικτή την εξεύρεση μιας φόρμουλας για Συμφωνία και, από την στιγμή που έχει συμφωνηθεί η φόρμουλα, οι παίκτες μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους, αφήνοντάς τα όλα όπως ήταν στην αρχή.
Την στιγμή που γράφω, στην πρώτη σελίδα της πρωϊνής μου εφημερίδας έχουν ξεσπάσει ροζ εξανθήματα αισιοδοξίας.
Φαίνεται ότι, εν τέλει, όλα πρόκειται να είναι μια χαρά εν τάξει: οι Ρώσσοι θα συμφωνήσουν στην επιθεώρηση των εξοπλισμών και οι Αμερικανοί θα διεθνοποιήσουν την ατομική βόμβα.
Σε μιαν άλλη σελίδα της ίδιας εφημερίδας υπάρχουν ειδήσεις για τα γεγονότα στην Ελλάδα που ισοδυναμούν με κατάσταση κήρυξης πολέμου ανάμεσα στους δύο συνασπισμούς δυνάμεων που φέρονται τόσο φιλικά στην Νέα Υόρκη.
Ενώ, όμως, η παρτίδα των αδιεξόδων και των στενωπών συνεχίζεται, ένα άλλο πιο σοβαρό παίγνιο βρίσκεται, επίσης, σε εξέλιξη.
Σε αυτό επικρατούν δύο αξιώματα ή δόγματα.
Το ένα είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη δίχως μια γενική παράδοση εθνικής κυριαρχίας.
Το άλλο είναι ότι καμία χώρα ικανή να υπεραμυνθεί της εθνικής κυριαρχίας της δεν την παραδίδει ποτέ.
Εάν κανείς κρατήσει κατά νου αυτά τα αξιώματα, μπορεί γενικά να δει τα συσχετιζόμενα με αυτά γεγονότα των διεθνών υποθέσεων μέσα από το προπέτασμα καπνού με το οποίο οι εφημερίδες το περιτυλίγουν διπλωματικώς.
Αυτή την στιγμή, τα κύρια γεγονότα είναι:

1. Οι Ρώσσοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα συμφωνήσουν να ελεγχθεί πραγματικά η περιφέρειά τους από ξένους παρατηρητές.
2. Οι Αμερικάνοι, ό,τι κι αν λένε, δεν θα αφήσουν να χαθεί η ευκαιρία να βάλουν χέρι στο τεχνολογικό προβάδισμα επί των εξοπλισμών.
3. Καμία χώρα δεν βρίσκεται τώρα σε θέση να διεξάγει έναν μείζονα ολοκληρωτικό πόλεμο μέχρις εσχάτων.

Αυτές είναι, προς το παρόν –αν και μπορεί να εξαργυρωθούν αργότερα– οι πραγματικές μάρκες στο πραγματικό παίγνιο… και πλησιάζει κανείς πιο κοντά στην αλήθεια εάν τις έχει διαρκώς στην μνήμη του παρά εάν αγαλλιάζει από χαρά ή γεμίζει απόγνωση εναλλάξ εξαιτίας των καθημερινών ανοησιών των διασκέψεων κορυφής.

"Ο ΓΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ" - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

«Ο ΓΕΡΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ»

Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ

Κριτική για το βιβλίο του Derrick Leon με θέμα «Τολστόϋ: η ζωή και το έργο του»
“OBSERVER” 26 Μαρτίου 1944

Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος Copyright © Christos P. Papachristopoulos

Η ενήλικη ζωή του Τολστόϋ – ξεκινά με έναν λαμπρό, κοσμικό, μάλλον χαλαρών ηθών νεαρό αριστοκράτη και καταλήγει σε έναν βασανισμένο γέρο άνθρωπο που είχε αποκηρύξει τα πάντα ή είχε φθάσει τόσο κοντά να τα αποκηρύξει όσο τον άφηνε η οικογένειά του – είναι αρκετά δραματική αλλά, τελικά, είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα από το έργο του ενώ το πιο εκτιμητέο απόσπασμα της βιογραφίας του κ. Leon είναι η προσεκτική ερμηνεία που κάνει για κάθε ένα από τα έργα του Τολστόϋ με μια αλληλοδιαδοχική σειρά, δείχνοντας πώς ακριβώς συνδέεται με την πνευματική ανάπτυξη του Τολστόϋ.
Η κοσμοθεωρία του Τολστόϋ, βαθμιαία εξελισσόμενη σε μια περίοδο 50 περίπου ετών, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «Χριστιανικός Αναρχισμός».
Όλοι οι υλιστικοί στόχοι, κάθε βία, όλες οι επαναστάσεις σε τελευταία ανάλυση, όλοι οι νόμοι και κάθε κυβέρνηση είναι κάτι το κακό.
Δεν υπάρχει ευτυχία παρά μόνο στην αυτοάρνηση.
Ο άνθρωπος δεν έχει δικαιώματα, μόνον καθήκοντα, ευρισκόμενος στην γη αποκλειστικά για να εκτελέσει την θέληση του Θεού.
Όλα αυτά προέρχονται από την ανάγνωση των Ευαγγελίων από τον Τολστόϋ αλλά, πριν σχηματοποιηθούν πλήρως οι πεποιθήσεις του, είχε ενστερνιστεί δύο άρθρα δογμάτων που αμφισβητείται ότι είναι χριστιανικά.
Το ένα είναι ένας αυστηρός ντετερμινισμός. Σύμφωνα με τον Τολστόϋ, όλες οι πράξεις ενός ανθρώπου είναι προαποφασισμένες και η μόνη του ελευθερία βρίσκεται στην γνώση του πεπρωμένου.
Το άλλο είναι η απαγγελία κατηγοριών κατά της ουσιαστικής δυστυχίας της ζωής στην γη και της ασχήμιας των φυσικών ευχαριστήσεων, πράγμα το οποίο εκτείνεται πολύ πέρα από ο,τιδήποτε έχουν ποτέ υποστηρίξει οι Εκκλησίες.
Ο κ. Leon γράφει ως οπαδός και δεν απαντά στα σοβαρά (αν και την αναφέρει) στην κατηγορία που του έχουν απευθύνει πολλοί ότι τα τελευταία έργα του Τολστόϋ αποτελούν κυρίως προβολή του προσωπικού του εγωϊσμού. Επεκτείνοντας την αυτοάρνηση έως του σημείου να σημαίνει πρακτικά μια απόρριψη της προόδου της ζωής –λέγοντας, για παράδειγμα, ότι εκ της φύσεώς του ο γάμος είναι «δυστυχία και σκλαβιά»– τίθεται υπό συζήτηση εάν λέει κάτι παραπάνω από το ότι ο ίδιος είναι δυστυχής και θα ήθελε να κάνει και άλλους δυστυχισμένους.
Ο Τολστόϋ είχε, φυσικά, εξαιρετική συνείδηση για τους κινδύνους του εγωϊσμού, στην πραγματικότητα ήταν η ζωή του με κάποιαν έννοια μια διαρκής μάχη εναντίον του αλλά δεν φαίνεται να είδε ότι η μορφή που ο εγωϊσμός έλαβε στον ίδιο δεν ήταν μια επιθυμία για χρήματα ή επιτυχία αλλά απλά μια αίσθηση διανοητικής κυριαρχίας: η μελέτη του για τον Σαίξπηρ αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα επ’ αυτού.
Ωστόσο, η ιστορία της ζωής του είναι εμπνευσμένη και τραγική συνάμα και θα έπρεπε να τον αισθανθούμε ως έναν αξιολογότατο άνθρωπο ακόμα και αν δεν είχε γράψει τίποτε άλλο εκτός από τα φυλλάδιά του.
Η επιρροή του στην ζωή της εποχής μας δεν υπήρξε πολύ μεγάλη άμεσα διότι αρνήθηκε όλες τις μεθόδους με τις οποίες μπορεί πράγματι να κατορθωθεί ο,τιδήποτε. Έμμεσα, όμως, μέσω των ατόμων, πρέπει να υπήρξε τεράστια.
Κανείς δεν μπορεί να διαβάσει τον Τολστόϋ και να φύγει με το ίδιο συναίσθημα για τον πόλεμο, την βία, την επιτυχία, την κυβέρνηση και τους «μεγάλους» άνδρες –αν και, κάπως ειρωνικά, το ξεχωριστό πράγμα που έχει να πει λέγεται πιο αποτελεσματικά στα μυθιστορήματά του της μεσαίας περιόδου «Άννα Καρένινα» και «Πόλεμος και Ειρήνη» που, αργότερα, έφθασε να αντιμετωπίζει σαν σχεδόν αναθεωρητέα.
Είναι κρίμα που σε όλη του την αφήγηση ο κ. Leon δείχνει μια τόσο αλόγιστη εχθρικότητα προς την δυστυχισμένη Κοντέσσα Τολστόϋ διότι, υποθέτοντας ότι σε κάθε διαφωνία θα πρέπει αυτή να ήταν στην λάθος πλευρά, αποφεύγει την συζήτηση ενός από τα πιο δύσκολα προβλήματα στην ζωή ενός συγγραφέα: την σύγκρουση μεταξύ της λογοτεχνικής και της ιδιωτικής προσωπικότητας ή –για να το βάλω διαφορετικά– μεταξύ της αγάπης για την ανθρωπότητα και αυτού που συνήθως θεωρείται ως κοινή τιμιότητα.
Ειδάλλως, πρόκειται για ένα εξαιρετικό βιβλίο που, αν και κοστίζει, ο καθένας που μπορεί να δανειστεί ένα αντίτυπο θα έπρεπε να το διαβάσει.

"ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΤΩΝ ΚΡΙΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ" - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΖΩΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ

«ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΚΡΙΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ»

Άρθρο του Τζωρτζ Όργουελ

Κριτική για τα βιβλία «Αδελφοί Καραμαζώφ» και «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι
“OBSERVER” 7 Οκτωβρίου 1945

Μετάφραση: Χρήστος Π. Παπαχριστόπουλος Copyright © Christos p. Papachristopoulos

Οι μεταφράσεις της Constance Garnett, που τώρα επανεκδίδονται, υπήρξαν οι πρώτες ολοκληρωμένες μεταφράσεις του Ντοστογιέφσκι που έγιναν απευθείας από τα ρωσσικά στα αγγλικά και πρωτοεμφανίστηκαν στα χρόνια που προηγήθηκαν αμέσως πριν τον τελευταίο πόλεμο.
Εκείνη την περίοδο θα πρέπει να ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να διαβάζει κανείς Ντοστογιέφσκι. Θα πρέπει να έδωσε σε πολλούς αναγνώστες το αίσθημα που μια προηγούμενη γενιά αποκόμισε από τον Φλώμπερ και που μια επερχόμενη γενιά επρόκειτο να αποκομίσει από τον Τζόϋς: το συναίσθημα ότι εδώ υπήρχε ένας διανοητικός τόπος που ο καθένας πάντα ήξερε ότι υπήρχε αλλά ποτέ δεν είχε σκεφτεί πως ο εντοπισμός του κρυβόταν στον χώρο της φαντασίας.
Περισσότερο από κάθε άλλον συγγραφέα σχεδόν, ο Ντοστογιέφσκι είναι ικανός να προσδώσει στον αναγνώστη του την αίσθηση: «Γνωρίζει τις μύχιες σκέψεις μου, γράφει για εμένα».
Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ο,τιδήποτε στην αγγλική λογοτεχνία που να μπορεί να συγκριθεί, για παράδειγμα, με την σκηνή κοντά στην αρχή του «Εγκλήματος και Τιμωρίας» στην οποία ο μεθυσμένος αξιωματούχος Μαρμελάντοφ περιγράφει πώς η κόρη του Σόνυα εξαναγκάστηκε να βγει στους δρόμους για να υποστηρίξει την υπόλοιπη λιμοκτονούσα οικογένεια.
Στα μάτια ενός Άγγλου αναγνώστη, ο Ντοστογιέφσκι κέρδισε κάτι χάρη στην προέλευσή του από το εξωτερικό –η παρατήρηση του Μαρμελάντοφ ότι μέθυσε με σκοπό να μετανοήσει αργότερα ήταν, όπως έλεγε ο κόσμος, «πολύ ρώσσικη»– αλλά η βασική του ποιότητα ήταν η τεράστια ικανότητά του να συγχωρεί τα κρίματα.
Ένιωθε συμπάθεια για όλους τους πρωταγωνιστικούς του χαρακτήρες, ακόμη και για τους πιο αξιοσέβαστους. Η αποδόμηση της αντίθεσης καλού ήρωα-κακού αγροίκου, συνδυαζόμενη με έναν αυστηρό ηθικό κώδικα, υπήρξε κάτι το καινούργιο και δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι για λίγο διάστημα εμφανίστηκε, εκτός από μεγάλος μυθιστοριογράφος, και ως μεγάλος στοχαστής.
Σήμερα, ειδικά όταν κανείς έχει μόλις διέλθει τις 800 σελίδες των «Αδελφών Καραμαζώφ», μπορεί να εντοπίσει λάθη που ήταν λιγότερο προφανή πριν 30 χρόνια.
Η εντύπωση που αποκομίζει συχνά κάποιος από τον Ντοστογιέφσκι είναι αυτή που έχει όταν κοιτάζει μια σειρά από εικόνες που μοιάζουν να είναι απίστευτα ζωντανές, με την διαφορά ότι έχουν όλες ένα χρώμα.
Κατά κάποιον τρόπο, όλοι οι ήρωές του αντιπροσωπεύουν το ίδιο είδος ανθρώπου: δεν υπάρχουν εξαιρετικά άτομα ή, ίσως, θα ήταν πιο αληθινό να πούμε ότι δεν υπάρχουν συνηθισμένα άτομα.
Ιερείς, χωριάτες, εγκληματίες, αστυνομικοί, πόρνες, επιχειρηματίες, μοδάτες γυναίκες του συρμού, στρατιώτες: όλοι μοιάζουν να συνωθούνται και να συναποτελούν εύκολα τον ίδιο κόσμο. Πάνω απ’ όλα, ο καθένας λέει στον κάθε άλλο για την ψυχική του κατάσταση.
Αξίζει να συγκρίνουμε τις στιχομυθίες που λαμβάνουν χώρα στο «Έγκλημα και Τιμωρία» μεταξύ του Ρασκόλνικωφ και του αστυνομικού διοικητή Πορφυρίου Πέτροβιτς με το είδος των στιχομυθιών που θα γίνονταν στην πραγματικότητα στην Αγγλία, μεταξύ ενός νευρικού φοιτητή πανεπιστημίου και ενός αστυνομικού επιθεωρητή.
Ένα τεράστιο εμπόδιο που κάθε συγγραφέας πρέπει να αντιμετωπίσει –το πρόβλημα της σύνθεσης στην ίδια εικόνα του ανθρώπου της σκέψεως και του ανθρώπου της δράσεως– έχει απλώς παραβλεφθεί.
Εκτός από το περίφημο κεφάλαιο με τον τίτλο «Ο ΜΕΓΑΣ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗΣ», οι «Αδελφοί Καραμαζώφ» είναι ένα βιβλίο βαρύ. Το θέμα του δεν φαίνεται να δικαιολογεί τον αχανή του όγκο, το 1/3 περίπου του οποίου αποτελείται από εισαγωγικό υλικό και τα συμβάντα σε αυτό μας κάνουν εύκολα να πιστέψουμε ότι ο Ντοστογιέφσκι από συνήθεια έγραφε σε μια γωνιά στο τραπέζι της γωνίας και δεν διόρθωνε τίποτα.
Το «Έγκλημα και Τιμωρία» είναι, οπωσδήποτε, μια άλλη υπόθεση. Αποτελεί μιαν απεικόνιση της εξαιρετικής ψυχολογικής ματιάς αυτού του βιβλίου το γεγονός ότι εκλαμβάνει κανείς τις πράξεις του Ρασκόλνικωφ ως εντελώς δεδομένες, αν και πριν διαπραχθεί ο φόνος δεν αποδεικνύεται κανένα επαρκές κίνητρο για αυτό.
Μοιάζει αρκετά πιστευτό το ότι ένας ευφυής και ευαίσθητος νέος θα διέπραττε ξαφνικά ένα απεχθές και σχεδόν άσκοπο έγκλημα: και η αιτία για αυτό πρέπει να είναι πως ο Ντοστογιέφσκι ήξερε ακριβώς πώς νιώθει κανείς όταν είναι δολοφόνος.
Ένα πιο συνειδητό κομμάτι καλλιτεχνικής δημιουργίας και αριστοτεχνικότητας που σχηματίζει έναν θαυμάσιο φύλακα στο βιβλίο είναι το άλογο όνειρο του ετοιμοθάνατου που πεθαίνει και με το οποίο προοιωνίζεται το έγκλημα του Ρασκόλνικωφ.
Οι εκδόσεις Heineman σκοπεύουν να επανεκδώσουν όλη την σειρά των μεταφράσεων της Constance Garnett και στην τιμή των 8,6 πεννών ο τόμος αποτελούν μιαν καλή τιμή.
Ένας τόμος που αξίζει να αναζητηθεί –πρόκειται για ένα από τα λιγότερο γνωστά βιβλία του Ντοστογιέφκσι και δεν υπήρξε εύκολο να αποκτηθεί τα πρόσφατα χρόνια– είναι οι «Αναμνήσεις από το Σπίτι των Πεθαμένων»∙ αυτό περιγράφει, κάτω από την αμυδρή μεταμφίεση της φαντασίας, τις προσωπικές εμπειρίες του Ντοστογιέφσκι ως φυλακισμένου στην Σιβηρία και περιέχει την αλησμόνητη μικρή ιστορία «Ο Σύζυγος της Ακούλκα».